ၾသဂုတ္လကုိ ေရာက္ေလတုိင္း

စုမီေအာင္
(ရတီ၊ ၾသဂုတ္-၂၀၁၄)

အျပင္မွာ မုိးက ခပ္ေျဖာက္ေျဖာက္ေလး ေစြကာ ရြာေနခဲ့သည္။ တကယ္ဆုိ ထီးတစ္လက္ကုိဆြဲယူ၊ အခန္းအျပင္ဘက္ထြက္၊ လမ္းမေပၚေျခခ်၊ ေကာ္ဖီဆုိင္ေလးတစ္ဆုိင္မွာ ေကာ္ဖီပူပူေလး တစ္ခြက္ေသာက္ကာ အေတြးေတြ ကမၻာဆန္႔ ျဖန္႔ထြက္လြင့္ေမ်ာေနဖို႔ အေကာင္းဆံုးအခ်ိန္ေလးပဲေပါ့။ ဒါေပမဲ့ ထူးထူးဆန္းဆန္း ကုိယ့္ရဲ႕အခန္းငယ္ေလးထဲမွာ နာရီတုိင္း အားငယ္ထိတ္လန္႔စြာ ကိုယ္ပုန္းေအာင္းလုိ႔သာ ေနခ်င္ပါေတာ့သည္။ အခုလို ၾသဂုတ္လကို ေရာက္ေလတုိင္း….ေပါ့။

            အခုလုိ ၾသဂုတ္လကုိ ေရာက္ေလတုိင္း…တစ္စံုတစ္ရာက ကုိယ့္ကုိ ကိုယ့္ရဲ႕အခန္းငယ္ေလးထဲမွာ စြဲျမဲပုန္းေအာင္းေနဖုိ႔ ႏူးညံ့ညင္သာစြာ အမိန္႔ေပးခဲ့ေလၿပီ။ ကုိယ့္ကုိ အမိန္႔ေပးျခယ္လွယ္ႏုိင္စြမ္းသည့္ အဲဒီတစ္စံုတစ္ရာကိုသာ ကုိယ္အံ့ၾသေနရၿပီ။ အုိ..တကယ္ပါပဲ…..ၾသဂုတ္လက ကုိယ့္စိတ္ေတြ ဘယ္မွ မေျပးေအာင္၊ ကုိယ့္နာရီလက္တံေတြ ဘယ္မွမေရြ႕ေအာင္၊ ကို္ယ့္ေျခလွမ္းေတြ အခန္းအျပင္ဘက္ ထြက္ မသြားေအာင္…ကုိ္ယ့္ကုိမွ ညိွဳ႕ညွိဳ႕ငင္ငင္ ေႏွာင္ပတ္ရစ္ဖြဲ႕ထားခဲ့သည္။

            ဒါေၾကာင့္ပဲ ဒီၾသဂုတ္လကို ေရာက္ေလတုိင္း ကိုယ္ ဘယ္ကုိမွထြက္မသြားဘဲ ကိုယ့္ရဲ႕အခန္းငယ္ေလး ထဲမွာ အားငယ္ထိတ္လန္႔စြာပုန္းေအာင္းလုိ႔ ေနမိတတ္သည္။ တစ္ေယာက္တည္းပဲ၊ တစ္ေယာက္တည္းပဲ…တစ္ေယာက္တည္းပါပဲ။ ၾသဂုတ္လရဲ႕ေန႔ေတြ မကုန္မခ်င္း….ဒီလုိေလးပဲ…. ကုိယ္ေနခ်င္ပါသည္။ ၾသဂုတ္လေရာက္ေလတုိင္း ကုိယ့္ရဲ႕ျပတင္းတံခါး၊ ကုိယ့္ရဲ႕အခန္း တံခါး..အရာရာကို ကုိယ္ ေသာ့ပိတ္ထားလုိက္ၿပီ။ ဒီၾသဂုတ္လကို ေရာက္သည္နွင့္ ကုိယ့္ရဲ႕အခန္းငယ္ေလးထဲ ဘယ္သူ႔ကုိမွ ၀င္ခြင့္မေပးႏုိင္ေတာ့ပါ။ သူက လြဲလုိ႔ေပ့ါ… ။ သူကလြဲလုိ႔ ဘယ္သူမွ ကုိ္ယ့္ရဲ႕အခန္းငယ္ေလးထဲ ၀င္မလာေစရ။

            ဒီၾသဂုတ္လကို ေရာက္ေလတုိင္း သူ႔တစ္ေယာက္ကလြဲရင္ ဘယ္သူ႔မွ ကုိ္ယ္မျမင္မိေတာ့။ ကုိယ့္မ်က္လံုးေတြက သူ႔တစ္ေယာက္ကုိသာ ၾကည့္ျမင္ခံစားဖုိ႔ အိပ္ေမြ႕ခ်ခံထားရသလုိ ကိုယ္ေမာ့ၾကည့္လုိက္သည့္ ကိုယ့္အခန္း မ်က္ႏွာၾကက္မွာ သူရွိသည္။ ေ၀ရီရီေငးမိလုိက္သည့္ ၀ရန္တာထက္မွာ သူရွိသည္။ ကုိယ့္ရဲ႕ အ၀တ္ဗီရုိထဲမွာ သူရိွသည္။ ကုိယ့္ရဲ႕နံရံေတြမွာ သူရွိသည္။ ေနရာတုိင္းပါပဲ။ ဖြင့္မလုိ႔ကုိင္လုိက္သည့္ ကုိယ့္ရဲ႕ ကြန္ပ်ဴတာစကရင္မွာ သူရွိသည္။ တီးမလုိ႔ထုတ္ယူသည့္ ကိုယ့္ရဲ႕ဂစ္တာအိတ္ထဲမွာ သူရွိသည္။ အိပ္မလုိ႔လုဲေခြလုိက္သည့္ ကုိယ့္ရဲ႕အိပ္ရာထက္မွာ သူရွိသည္။ ဖတ္မလုိ႔ဖြင့္လုိက္သည့္ သမၼာက်မ္းစာအုပ္ထဲမွာ သူရွိသည္။  ဒီၾသဂုတ္လကုိေရာက္ေလတုိင္း။ သူ႔အသံကလြဲလုိ႔ ဘယ္သူ႔အသံမွ မၾကားမိသည့္အထိ ကုိ္ယ္ခံစားျဖစ္ပ်က္ေနရေၾကာင္း လူသိရွင္ၾကား ၀န္ခံေျပာျပလုိက္ပါသည္။ 

ငွက္ကေလးမ်ားတုိ႔ေရ…ေက်းဇူးျပဳၿပီး ၾသဂုတ္နံနက္ခင္းေတြမွာ ေတးမဆုိဘဲ တိတ္ဆိတ္ႏူးညံ့စြာ ႏုိးထလႈပ္ရွားေပးၾကစမ္းပါ။ သူ႔အသံသူ႕ေတးခ်င္းကလြဲလို႔ ဘာအသံ ဘယ္သူ႔သီခ်င္းမွ ကုိယ့္ရဲ႕အခန္းငယ္ေလးထဲ ၀င္မလာရ။ သူ႔သီခ်င္းသံေတြသာ ကုိယ့္ရဲ႕အခန္းငယ္ေလးထဲမွာ ပ်ံ႕လြင့္ျခယ္လွယ္ေနေစရမည္။ ဒီၾသဂုတ္လကုိ ေရာက္ေလတုိင္း….။

            ၾသဂုတ္လမွာ မက္သမွ် ကုိယ့္အိပ္မက္တုိင္းမွာ သူပါသည္။ ၾသဂုတ္လနံနက္ခင္းေကာ္ဖီခြက္ထဲမွာ သူရွိသည္။ ၾသဂုတ္လကုိေရာက္သည္ႏွင့္ ကိုယ့္အေတြးေတြကုိ ခ်ိတ္ပိတ္ကန္႔သတ္ထားလုိက္ၿပီ။ သူ႔အေၾကာင္းကလြဲလုိ႔ တျခား ဘယ္သူ႕အေၾကာင္းမွ ကုိယ္မေတြးမိေတာ့..။ ႏိုင္ငံေရး၊ စီးပြားေရး၊ လူမႈေရး၊ အခ်စ္ေရး၊ အိမ္ေထာင္ေရး၊ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး၊၊ တရားမွ်တမႈရွိေရး၊ အေျခခံဥပေဒျပင္ဆင္ေရး၊ တရားဥပေဒစုိးမိုးေရး၊ ကိုယ့္လယ္ယာေျမျပန္ရေရး၊ လြတ္လပ္စြာေျပာဆုိ လႈပ္ရွား ေရးသားေဖာ္ေဆာင္ခြင့္ရေရး၊ ပဋိပကၡျဖစ္ေစသည့္အေရးအသားမ်ားေစာင့္ၾကည့္ေရး၊ ဒီမုိကေရစီေဖာ္ေဆာင္ေရး………ဟုိအေရး သည္အေရး…ဘာအေရးမွ ကုိယ့္ဦးေႏွာက္ထဲ ထည့္ေတြးလုိ႔မရ..အရာရာႏွင့္အဆက္ျပတ္သြားေအာင္ ဒီၾသဂုတ္လက ကုိယ့္အာရံုကုိ ဖဲ့ေခၽြျပဳစား သိမ္းပုိက္ထားသည္။

             ဒီၾသဂုတ္လထဲမွာသာ ကိုယ့္တစ္ေယာက္တည္း ပုန္းခုိအိပ္စက္ေနေတာ့မည္။ ဒီၾသဂုတ္လေလးထဲ ပုန္းခုိရင္း တစ္ကုိယ္ေရသာ အိပ္စက္ေနပါရေစ။ ေက်းဇူးျပဳၿပီး ၾသဂုတ္လကုန္ဆံုးသြားတဲ့အခါ ကုိယ့္ကို ႏိႈးလုိက္ၾကပါေလ။ တကယ္လုိ႔မ်ား ႏုိးထမလာဘဲ အၿပီးတုိင္ ခရစ္ေတာ္၌ ထာ၀ရအိပ္ေပ်ာ္ရမည္ဆုိလွ်င္လည္း ဒီၾသဂုတ္ ၁၄မွာ ကိုယ့္ကို အတိအက် ေခၚေဆာင္ယူဖုိ႔ ဘုရားသခင္ကို ကုိယ္ေတာင္းဆုိရပါေတာ့မည္။

Zigzag
(Yati Magazine, August, 2014)