စြန္႕စားခန္းေတြအေၾကာင္း သေဘာက်တတ္တဲ့ကြ်န္မအတြက္ စြန္႕စားခန္းတစ္ခု ရင္ဆိုင္ရဖို႕ ၾကံဳလာတယ္။ ဟုတ္တယ္... အဲဒီစြန္႕စားခန္းက သူမ်ားေတြအတြက္ ရယ္ေမာစရာျဖစ္နိုင္ေပမဲ့ ကြ်န္မအတြက္ေတာ့ ၾကီးၾကီးမားမားၾကီးကို ျဖစ္ခဲ့တာေပါ့... တစ္ေနရာရာမွာ စြန္႕စြန္႕စားစား ခရီးရွည္သြားရတာ မဟုတ္ပါပဲနဲ႕ အိမ္မွာပဲ ၅ ည အိပ္ ၆ရက္စာ ခရီး တစ္ေယာက္တည္းေနခဲ့ရတယ္..
ေမေမက ပ်ဥ္းမနားမွာ တစ္ေယာက္တည္းေနေနရတဲ့ ေဖေဖ့ဆီကို ခရီးႏွင္လို႕၊ အမကေတာ့ Judson Church မွာ သမၼာက်န္းစာသင္တန္းတက္ဖို႕ ...
အသီးသီးသြားကုန္ၾကျပီ... သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္က အရင္က ႏွစ္ညအိပ္လာအိပ္ေပးခဲ့ဖူးေပမဲ့ တနလၤာေန႕မနက္ ကြ်န္မအိမ္ကေနရုံးဆီ သုတ္ေျခတင္ၾကတဲ့အခါ .. အျမဲေနာက္က်တတ္တဲ့ ကြ်န္မေၾကာင့္ သူငယ္ခ်င္းပါ ရံုးမွာ အ၀ါကတ္ထိသြားေတာ့တယ္..
(၉နာရီေက်ာ္တာနဲ႕ လတ္မွတ္ထိုးရတဲ့ကတ္က အ၀ါေရာင္ေျပာင္းၿပီးခ်တယ္။ ၁၅မိနစ္ေက်ာ္ရင္ေတာ့ အနီေရာင္ေပါ့ .. အဲ့လို)
ကၽြန္မရဲ႕ ၁၀မိနစ္ျမန္ထားတဲ့နာရီကလဲ မကယ္ႏိုင္ပါဘူး။ ဒီေတာ့ ကၽြန္မဆံုးျဖတ္လိုက္တယ္... တစ္ေယာက္တည္းပဲေနၾကည့္လို္က္မယ္ေပါ့... ေတြးရင္းနဲ႕ေတာင္ ခပ္လန္႕လန္႕ပါပဲ...
ပထမည
အဲဒီေန႕က အိမ္ျပန္ခါနီး အခ်ိန္ေရာက္လာတဲ့အခါ လူကထိတ္ထိတ္ပ်ာပ်ာျဖစ္လာၿပီ။
အဲဒီေန႕က အိမ္ျပန္ခါနီး အခ်ိန္ေရာက္လာတဲ့အခါ လူကထိတ္ထိတ္ပ်ာပ်ာျဖစ္လာၿပီ။
ခါတိုင္းလဲ ရုံးျပန္ေနာက္က်တတ္ေပမဲ့ အဲဒီေန႕ကေတာ့ ခါတိုင္းထက္ေနာက္က်ျပီးမွျပန္မယ္ေပါ့။
အလုပ္ေတြ မရႈပ္ ရႈပ္ေအာင္လုပ္ေနလိုက္တယ္။
အလုပ္လုပ္ရတာမ်က္စိေတြက်ိန္းျပီး စိတ္မပါေတာ့ေပမဲ့ နာရီကိုတၾကည့္ၾကည့္ ... ကၽြန္မတို႕ dept. က brother ေတြေတာင္ ျပန္ကုန္ၾကျပီ။
တစ္ေယာက္ ... ႏွစ္ေယာက္ ... သံုးေယာက္ ... မန္ေနဂ်ာပဲရွိေတာ့တယ္။
နာရီကိုၾကည့္ျပန္တယ္။ ဟုတ္တယ္... ေရွာင္လႊဲလို႕မွမရတာ ျပန္ရေတာ့မယ္။ ညရွစ္နာရီထိုးေနၿပီ။
စင္ကာပူက သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္က gtalk မွာ လာေျပာတယ္။
"မျပန္ေသးဘူးလား"တဲ့ ... အစကတည္းက ငိုခ်င္ခ်င္ျဖစ္ေနတာ... ဟုတ္တယ္ .. ဒီလို.. ဒီလို သူငယ္ခ်င္းကုိေျပာျပ .. “ေနာက္က်မွျပန္ရင္ ပိုေၾကာက္ဖို႕ေကာင္းမွာေပ့ါ”တဲ့ သူငယ္ခ်င္းက.. “သရဲရွိုလို႕လား” တဲ့..
“ဟာ ... မရွိပါဘူး” ဆိုၿပီး ရယ္က်ဲက်ဲေျပာင္ျပလိုက္ရတာေပါ့။ gtalk မွာ ဒီလို ...“:D,:P” ...
စကားေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္လာေျပာတဲ့ brother တစ္ေယာက္ကိုလည္း ဘုေတာလႊတ္လုိက္တယ္။ ကိုယ့္ဘာသာမတတ္ႏူိင္တဲ့ကိစၥအတြက္ သူမ်ားကိုစိတ္ဆိုးမိတဲ့ကၽြန္မေၾကာင့္ အဲဒီ brother က ဓါးစာခံျဖစ္သြားရရွာတယ္။
ဒီလိုနဲ႕ပဲ ေႏွးေႏွးေကြးေကြးေျခလွမ္းနဲ႕ အိမ္နားေရာက္လာျပီ။ ထံုးစံအတိုင္းပါပဲ... ဟိုဟိုဒီဒီတိုက္ခန္းေတြက ေမွာင္ေမွာင္မဲမဲနဲ႕ပဲ။ အိမ္ေရွ႕ေရာက္ေတာ့ ကၽြန္မတိုက္ခန္းဆီေမာ့ၾကည့္မိတယ္။
တစ္... ႏွစ္... သံုး... ေလး... ေလးထပ္ ပိန္းပိတ္ေအာင္ေမွာင္ေနတဲ့အခန္းေပါ့... ကၽြန္မျပန္လာရင္ ၀ရံတာမွာ ေစာင့္ၾကည့္ေနတဲ့ေမေမ့ကို ခါတိုင္း အရမ္းသတိမထားမိေပမဲ့ ခုခ်ိန္မွာေတာ့ ... မရွိတဲ့ေမေမ့ပံုစံကိုပံုေဖာ္ရင္း မ်က္ရည္က၀ဲကနဲျဖစ္ရျပန္ၿပီ။ ကၽြန္မအဲ့လို အငိုလြယ္တတ္တာကို မႀကိဳက္လို႕ ေလ့က်င့္ေနပါရက္နဲ႕။ မငိုစမ္းနဲ႕ ။ လုပ္စရာရွိတာလုပ္ပါ။ လုပ္ရမွာက ပထမဆံုး ေလွကားကိုတစ္လွမ္းခ်င္းတက္ .. ဟုတ္ ... မီးလာရင္ေတာင္ ေလွကားမီးဖြင့္ထားဖို႕ ပ်က္ကြက္တတ္တဲ့ ကပ္ေစးနဲအခန္းေဖာ္ေတြေၾကာင့္ ကၽြန္မတို႕ေလွကားက ေမွာင္ထဲမွာပဲ ခပ္ကုပ္ကုပ္ေနခဲ့ရတာလဲၾကာၿပီေပါ့။
ေမေမသာရွိရင္ ေလွကားမီးအၿမဲဖြင့္ထားတတ္တယ္။ မီးပ်က္တဲ့ေန႕ေတြမွာ ေလွကားမွာဖေယာင္းတိုင္ထြန္းထားတတ္တယ္။ ကၽြန္မလာၿပီဆိုရင္ ေလွကားတစ္ဆစ္ခ်ဳိးေလာက္ထိဆင္းလာၿပီး ကၽြန္မလက္ထဲက အထုတ္ေတြပါလာရင္ ဆင္းဆင္းယူတတ္ျပန္တယ္။ ေျပာမရလုိ႕ ကၽြန္မေနာက္ေတာ့မေျပာေတာ့ပါဘူး။
ေမေမသာဆိုရင္ ... ေမေမရိွရင္ဆိုတဲ့ ဒီအေတြးပဲ ၀င္၀င္ေနေတာ့တာပဲ။ ခုေမေမ မရိွဘူးေလ။
ေလွကားထစ္ေတြတက္ ...တစ္ထစ္ ႏွစ္ထစ္ သံုးထစ္ စမ္းၿပီးတက္ရင္း အမနဲ႕အတူတူျပန္တဲ့ေန႕က သူေျပာခဲ့ဖူးတာ သတိရလိုက္တယ္။ သူကေလွကားထစ္ေတြကို ေလွကားထစ္ေတြေရတြက္ၿပီး ေရွ႕ကတက္သြားတယ္။ ကၽြန္မေတာ့ အဲ့လိုတစ္ခါမွ မေရတြက္မိပါဘူးလို႕ျပန္ေျပာမိေပမဲ့ အမလိုပဲေရတြက္ၿပီး ေလွကားထစ္ေတြတက္လာလိုက္တာ တစ္... ႏွစ္... သံုး....... ကိုး ဟုတ္သားပဲ လို႕ စိတ္ထဲကေတြးလိုက္တယ္။ ခုေတာ့ အမေျပာခဲ့ဖူးတာက အသံုး၀င္ေနျပန္တယ္။
တစ္ ... ႏွစ္... သံုး...... ကိုး .. ေလွကားအေကြ႕ေတြမွာေမွာင္ေနတာမ်ား.. ဘာကိုမွမျမင္ရပါဘူး၊ တစ္ေယာက္ေယာက္သာငုတ္တုတ္ထုိင္ၿပီး ရုတ္တရက္လုယက္လိုက္ရင္လို႕ ေတြးလိုက္ရင္း ေခါင္းကႏွစ္ဆေလာက္ႀကီးထြက္သြားတယ္။ ျဖစ္ဖူးၾကမွာပါ၊ တစ္ခုခုေၾကာက္ရင္ ေခါင္းနပမ္းႀကီးတယ္ဆိုတာ .. တကယ့္ကို အဲ့လိုျဖစ္တာ၊ ေမေမက ညီအမႏွစ္ေယာက္အတြက္ မီးေလးပါတဲ့ ေဘာလ္ပင္တစ္ေခ်ာင္းစီေပးထားတယ္။ ကၽြန္မက အၿမဲေမ့က်န္ခဲ့တတ္လို႕ အိတ္ထဲမွာ ေမေမက မေမ့မေလ်ာ့ထည့္ေပးထားတတ္တယ္။
ခုေမေမလဲ မရွိေရာ ကၽြန္မ ဂရုတစိုက္မယူပါဘူး၊ ဘယ္ေရာက္ေနမွန္းေတာင္မသိဘူး။
ကၽြန္မကအဲလို ခပ္ေပေပ။ ဒီလိုနဲ႕ ကၽြန္မအခန္းတခါးေရွ႕ေရာက္လာတယ္။ ေမေမသာဆိုရင္ တစ္ခါတစ္ေလ ကၽြန္မျပန္လာတာနဲ႕လြဲသြားလို႕ ၀ရံတာကမေတြ႕လိုက္ပဲ ကြ်န္မအခန္းတံခါးေရွ႕ထိေရာက္သြား... တံခါးေခါက္လိုက္ရင္ ခပ္ၿပံဳၿပံဳးနဲ႕ “ဒီေန႕ေနာက္က်တယ္ေနာ္” “ဒီေန႕ေတာ့ ေစာသားပဲ” လို႕ အဲဒီလိုေျပာေနက်ပါ၊
ခုေတာ့ သံုးခုေတာင္ခပ္ထားတဲ့ ေသာ့ေတြကို ကၽြန္မကိုယ္တိုင္ပဲ ဖြင့္ဖို႕ႀကိဳးစားရေတာ့တယ္။
အိုး... ခက္လိုက္တာ... ေသာ့ေတြကလဲ ခ်က္ခ်င္းဖြင့္မရ ... ေမွာင္ထဲမွာပဲ ေသာ့ေတြတစ္ခုၿပီးတစ္ခု ထပ္ေျပာင္း၊ ေနာက္တစ္ေခ်ာင္း မရ ... ဂ်ေလာက္ ေဟာ ပြင့္သြားၿပီ။ ေနာက္တစ္ခု... ေနာက္တစ္ခု .. ေသာ့ေတြဖြင့္မရတာလဲ မေျပာနဲ႕ေတာ့ ေသာ့ေတြဖြင့္ေနရင္းက ေနာက္ေက်ာဘက္ကိုလဲ မ်က္ေျခမျပတ္လွည့္ၾကည့္ရေသးတယ္။ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္အခန္းက လူမရွိဘူး။ အဲဒီအခန္းကသံပန္းတံခါးလဲမရွိေတာ့ .. တံခါးကိုအခန္းပိုင္ရွင္က အျပင္ကခတ္ထားရဲ႕လား မေသခ်ာ၊ ကၽြန္မျပန္လာမွ တံခါးဖြင္းၿပီးအတြင္းထဲကေန ၀ုန္းကနဲေျပးထြက္လာမွျဖင့္၊ အဲလိုသာဆိုရင္ အဲဒီအခ်ိန္မွာေၾကာက္လန္႕ဖို႕ထက္ လုယက္မယ့္သူကို ကၽြန္မေဒါသထြက္ထြက္နဲ႕ေအာ္မိမယ္ထင္တယ္။ လက္ေတြေတာင္ကိုက္လာၿပီ။ ေသာ့သံုးခုလံုးပြင့္သြားပါၿပီ။
ေသာ့ပြင့္သြားတာနဲ႕ ခ်က္ခ်င္းအတြင္းကိုအကဲခတ္ ... ေျခရာလက္ရာပ်က္၊ မပ်က္။
ၿပီးရင္ သံပန္းတံခါးကို ခ်က္ခ်င္းေသာ့ျပန္မခတ္ရဲေသးဘူး။ တံခါး lock ကိုအသာႏွိပ္...
တျခားအခန္းဆီက ေစြေစာင္းေစာင္းက်ေနတဲ့ အလင္းေရာင္မွိန္မွိန္ေလးနဲ႕ မ်က္လံုးကိုအစြမ္းကုန္ျဖဲၾကည့္ၿပီး... ဟုိဟိုဒီဒီၾကည့္ ... သားေကာင္ေခ်ာင္းတဲ့မုဆိုးလို ...
မဟုတ္ဘူး.. မုဆိုးကိုျပန္ေခ်ာင္းေနတဲ့သားေကာင္... ခုခ်ိန္မွာ ျဖစ္ခ်င္းျဖစ္သားေကာင္ပဲ ျဖစ္ေတာ့မွာေပါ့၊ အတြင္းတံခါးမႀကီးကိုဖြင့္ၿပီးအိမ္ထဲ၀င္ လက္ထဲမွာေတာ့ ေသာ့ႀကီးႀကီးေတြကို လက္နက္သဖြယ္သေဘာထားကိုင္စြဲလို႕ ဘုရားစင္မွာ ဖေယာင္းတိုင္အျမန္ထြန္း၊ အတြင္းကို အကဲခတ္၊ ေနရာအလြတ္ရေနတဲ့ ဘက္ထရီမီးေခ်ာင္းကိုစမ္း.. ဖြင့္ ... မီးလင္းသြားေတာ့ ခုနကထက္ အနဲငယ္ရဲတင္းသြားတယ္၊ ဒါေပမဲ့ အေနာက္ထဲကိုစစ္ေဆးရဦးမယ္။ ေသာ့ကေသးေတာ့ လူတစ္ဦးနဲ႕သာေတြ႕ရင္ အနီးကပ္တိုက္ခိုက္ရမွာ၊ ဒါနဲ႕ တံျမက္စည္းတစ္ေခ်ာင္းကိုယူကာ အသင့္အေနအထားနဲ႕ အသာယမ္းၿပီး မီးဖိုခန္းထဲကို၀င္တယ္။
toilet တံခါးကိုဖြင့္ ... ဘာမွမရွိ၊ ေရခ်ဳိးခန္း .. ဘာမွမရွိ၊
သံပန္းတံခါးပိတ္ၿပီးမွ မေတာ္လို႕မ်ား လူတစ္ေယာက္ေယာက္ပုန္းေအာင္းေနခဲ့ရင္ ကၽြန္မထြက္ေျပးဖို႕ခက္သြားမွာေပါ့၊ မရီပါနဲ႕၊ ကၽြန္မကိုကၽြန္မကာကြယ္ဖို႕ ကၽြန္မပဲတတ္ႏိုင္တာကိုး။ အတြင္းမွာစစ္ေဆးၿပီး အားလံုးရွင္းလင္းတယ္ဆိုမွ သံပန္းတံခါးကိုေသာ့ခတ္တယ္။ ေသာ့ခတ္တဲ့အခ်ိန္မွာလဲ အင္မတန္ေၾကာက္ဖို႕ေကာင္းတယ္၊ ကၽြန္မၾကည့္ဖူးတဲ့ရုပ္ရွင္ေတြထဲလို .. လူဆိုးကလာေနျပီေသာ့ကခတ္လို႕မရေသး.. လာေနၿပီ..လာေနၿပီ.. ျမန္ျမန္..လူဆိုးကအနားေရာက္ေတာ့မယ္ဆိုမွ ေသာ့ကခတ္လို႕ရသြား...
ဒီလိုမ်ားျဖစ္ခဲ့ရင္ဆိုၿပီး ေၾကာက္ျပန္တယ္။ ေသာ့ေတာ့ခတ္ၿပီးသြားပါၿပီ။
ၿပီးေတာ့ ေျခလက္ေဆး၊ ေရခ်ဳိးဖို႕ျပင္၊ အဲဒီအခ်ိန္မွာေတာ့ ေၾကာက္စိတ္နဲနဲေျပသြားတယ္။
ေရခ်ဳိးၿပီးေတာ့ အမေၾကာ္ေပးသြားတဲ့.. ဘာလေခ်ာင္ေက်ာ္၊ ၾကက္သားအမြေၾကာ္ေတြရွိေပမဲ့ ထမင္းမစားခ်င္ပါ၊ ခုနက ဆိုင္ကဆြဲ၀ယ္လာခဲ့တဲ့ ေတြ႕ကရာ သေရစာေတြ.. အာလူးေၾကာ္၊ ငါးမုန္႕ေၾကာ္ေတြကိုေၾကာင္စီစီၾကည့္ရင္း ..
မိုင္လိုတစ္ခြက္ေဖ်ာ္ ... ငါးမုန္႕ေၾကာ္ထိုင္စား... ခါတိုင္း ဆာရင္ထမင္းနဲနဲစားထားၿပီး ... ကၽြန္မျပန္လာမွထမင္းတူတူစားေလ့ရွိတဲ့ ေမေမ့ကိုသတိရၿပီး မ်က္ရည္ေတြက်လာျပန္တယ္။
ဟူး... ငါးရက္ေတာင္ ... ကၽြန္မအိပ္ရဲပါ့မလား... မီးကေတာ့မလာပါဘူး။
ရုံးသြားရင္ မိန္း(မီး)ပိတ္သြားဖို႕ ေမေမမွာတတ္လို႕ အျပင္သြားတိုင္း မိန္းပိတ္ခဲ့တယ္။
မိန္းဖြင့္ဖြင့္ မဖြင့္ဖြင့္ မီးကိုက မလာတာ၊ ကၽြန္မေရာက္ေရာက္ခ်င္းမိန္းဖြင့္ၿပီးၿပီပဲ။
မုန္႕စားၿပီးတာနဲ႕ သြားတိုက္၊ ဒီအေမွာင္ထုႀကီးကိုမျမင္ခ်င္ေတာ့လို႕ ေစာေစာအိပ္ေတာ့မယ္။ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ကမွာတယ္.. “ဘုရားစာရြတ္အိပ္”တဲ့ .. ဟုတ္.. ဟုတ္.. ဟုတ္။
လက္မွာ စိတ္ပုတီးပတ္ၿပီး အိပ္ရာထဲ၀င္ ဘုရားစာရြတ္။ တေရးနိုးလို႕မျဖစ္ဘူး၊ တေရးႏုိးတဲ့အခ်ိန္ေမွာင္မဲေနတာကၽြန္မအေၾကာက္ဆံုးပဲ၊ တစ္ေရးမႏိုးမွျဖစ္မယ္။ ကၽြန္မအေအးမိၿပီးႏွာေခ်တတ္လြန္းလို႕ ဆရာ၀န္မက cetiriz ေဆးေတြေပးထားတယ္။ အဲဒီေဆးကအိပ္ငိုက္တယ္၊ ႏွစ္လံုးေလာက္ေသာက္လိုက္တယ္။ ဒါဆို အေသအခ်ာအိပ္ေတာ့မွာပဲ၊ အိပ္ေပ်ာ္သြားတယ္။ ည၁၂နာရီေက်ာ္ေတာ့ မီးလာပါေတာ့တယ္။ မထခ်င္ေပမဲ့ အျမန္ထ ေရတင္၊ ေရျဖည့္၊ ေရမျပည့္ခင္မွာပဲ မီးကျပန္ပ်က္သြားျပန္ၿပီ။ အားငယ္ျခင္းတစ္၀က္ ေမွ်ာ္လင့္ျခင္းတစ္၀က္နဲ႕ မီးျပန္အလာကိုခဏေလာက္ေစာင့္ေနလိုက္တယ္။ မီးမလာေတာ့ပါဘူး။ ျပန္အိပ္လိုက္ေတာ့တယ္။
ေနာက္တစ္ေန႕ ေန႕လည္ေလာက္ ေမေမ ဖုန္းဆက္တယ္၊ “သူငယ္ခ်င္းလာအိပ္ရဲ႕လား”.. “ဓာတ္မီး(ေဘာပင္ေလး)ပါရဲ႕လား”၊ “မိန္းပိတ္ေနာ္.. အျပင္ထြက္ရင္” ဟုတ္.. ဟုတ္.. ဟုတ္..
ေနာက္ အမကဖုန္းဆက္ျပန္တယ္။ “သူငယ္ခ်င္းလာအိပ္ရဲ႕လား” ဟုတ္... “ေခၚေမးၾကည့္မယ္၊ ရွိလား” တဲ့ “သူ အလုပ္ရႈပ္ေနတယ္၊ လာအိပ္တယ္၊ ဘာမွစိတ္မပူပါနဲ႕” ခပ္ေအးေအးေျပာလိုက္တဲ့ ကၽြန္မအသံေၾကာင့္ အမကစိတ္ခ်သြားဟန္နဲ႕ ဖုန္းခ်သြားတယ္။
ဒုတိယည
ဒီညလဲ ပထမေန႕လိုပဲ ေၾကာက္ေနတုန္းပဲ။
မီးလာတဲ့ေန႕ဆိုေတာ့ ေဘးခန္းေတြကလင္းေနတယ္။ သိပ္မဆိုးလွပါဘူး။
ေလွကားကေတာ့ ထံုးစံအတုိင္းေမွာင္ၿမဲေမွာင္လွ်က္ပါပဲ။ ကၽြန္မအခန္းထဲကိုအေရာက္ မိန္း(မီး)ဖြင့္၊ မီးေခ်ာင္းေတြလဲလင္းလာေရာ မီးကျဖတ္ကနဲပ်က္သြားတယ္။ မီးေရာင္ကိုျမင္ၿပီးမွ ခ်က္ခ်င္းမီးကပ်က္သြားေတာ့ ေၾကာက္လန္႕စိတ္ေတြက ၀ုန္းကနဲေျပးေဆာင့္ေတာ့တယ္။ မေၾကာက္နဲ႕၊ ဘုရားစဥ္မွာ ဖေယာင္းတိုင္ေျပးထြန္း ဘက္ထရီ မီးေခ်ာင္းထြန္း၊ မေန႕ကလို စြန္႕စားခန္းေတြ တစ္ခုခ်င္း... တစ္ခုခ်င္း .. ရွင္းလင္း။
တတိယည
ေတာ္ေတာ္ေလး ရဲရင့္လာၿပီလို႕ ဆိုႏုိင္ပါတယ္။ ထင္ထားသေလာက္ သိပ္မေၾကာက္တတ္တဲ့ ကိုယ့္ဘာသာနည္းနည္းေတာ့ သေဘာက်သြားတယ္။ ဒီလိုနဲ႕အိပ္ေပ်ာ္သြားေတာ့ တစ္ေရးႏိုး ခပ္ဟဟဖြင့္ထားတဲ ဘုရားစင္ေဘးမွန္တံခါးဆီမွာ .. လရဲ႕အလင္းေရာင္နဲ႕... မဲမဲအရိပ္ႀကီးတစ္ခုကတစ္လႈပ္လႈပ္ ပံုပန္းမက်..
မွန္တံခါးဆီကပဲ အခန္းထဲ၀င္ဖို႕ႀကိဳးစားေနသလို၊ မေၾကာက္နဲ႕ ေသခ်ာၾကည့္ပါဦး၊
ကၽြန္မ သတိရလိုက္ပါတယ္... မအိပ္ခင္က ေလွ်ာ္လွန္းထားတဲ့ အက်ႌက ေလတိုးေနတာမို႕ တလြင့္လြင့္၊ လူတစ္ေယာက္မဟုတ္မွန္းသိရက္နဲ႕၊ ၾကည့္ရင္း ၾကည့္ရင္း ပိုပိုေၾကာက္လာျပန္တယ္... လႈပ္ေနတဲ့ပံုစံကိုက ကိုယ့္ရို႕ကားရား.. ကၽြန္မထသြားလုိက္ျပီး ရုတ္ထားလိုက္ေတာ့တယ္။ မွန္တံခါးေတြရွိသမွ် အကုန္ပိတ္ၿပီး ေၾကာက္ေၾကာက္နဲ႕ ေစာင္ျခဳံၿပီးအိပ္ေတာ့...
အခ်မ္းေပါ့လာတဲ့ အခ်ိန္ ေခြ်းေတြကိုျပန္ေနတာပဲ၊
မ်က္ရည္ေတြက်လာျပန္ေရာ၊ ေအာ္.. ရဲရင့္လာၿပီလို႕ထင္ေနကာမွ၊
မနက္ အိပ္ရာထ ဘုရားေသာက္ေတာ္ေရလဲ၊ ပန္းလဲ၊
ေမေမ မရွိေပမဲ့ မပ်က္မကြက္လုပ္ျဖစ္တာတစ္ခုက ရုံးသြားခါနီး ဘုရားစင္က သေျပရြက္ ၃ရြက္ျဖဳတ္ၿပီး အိတ္ထဲထည့္ယူသြားတာပါ။ ေမေမက ရုံးသြားခါနီးတုိင္း အႏၲရယ္ကင္းေအာင္ သေျပရြက္ ၃ရြက္ထည့္ေပးေနက်ဆိုေတာ့...
စတုတၴည
ဒီညကေတာ့ ကံေကာင္းတယ္ဆိုရပါမယ္။ မီးလာေနတယ္ သူငယ္ခ်င္းဆီကယူလာတဲ့ ၾကြက္စားဖိုမွဴးကာတြန္းကားကို ၾကည့္ေနလိုက္တယ္။ ရဲရင့္လာၿပီဆိုေပမဲ့ နဲနဲေလးေတာ့ ေၾကာက္ေနေသးတာပါပဲ။
ပဥၥမည
ဟူး... ရုံးပိတ္ရက္ဆိုေတာ့ လုပ္စရာရွိတာေတြလုပ္ရမယ္။
တစ္အိမ္လံုး ရႈပ္ေနတာေတြ အကုန္ရွင္း၊ အမကေျပာဖူးတယ္ ကၽြန္မအိမ္ရွင္းရင္ သိပ္ျမန္တယ္ဆိုပဲ .. ေျမွာက္ၿပီးခုိင္းတာေနမွာ... အဲဒီစကားကိုနားထဲၾကားမိေလေလ ကၽြန္မက ပိုျမန္ျမန္ၿပီးေအာင္ အရွိန္ျမွင့္ၿပီး အိမ္ရွင္းေလေလပါပဲ။
ေနာက္ေလွ်ာ္စရာရွိတာေတြ ေျခသုတ္ဖံုေတြ အကုန္၀ုန္းဒိုင္းၾကဲေလွ်ာ္ ထမင္းခ်က္၊ ဟင္းခ်က္ ဟင္းက မေန႕က၀ယ္လာတဲ့ ငရုတ္သီးေတာင့္ပြႀကီးေတြကို စိတ္ႀကိဳက္ ၾကက္သြန္နီအႏွစ္မ်ားမ်ားနဲ႕ ဆီအိအိခ်က္၊ အားလံုးရွင္းလင္းၿပီးခ်ိန္ေရာက္ေတာ့ ၁နာရီေက်ာ္ၿပီ ေရခ်ဳိး ထမင္းစား၊ ကုိယ့္ဘာသာခ်က္ထားတာစားရင္း သေဘာေတြက်လို႕ ၿပံဳးျဖီးျဖီးနဲ႕၊ ေန႕ခင္းဆိုေတာ့ ဘာမွမေၾကာက္၊ အလင္းေရာင္ေတြကေဘးပတ္ပတ္လည္မွာ လင္းထိန္ေနတာဆိုေတာ့...
ထမင္းစားၿပီး မဖတ္ရေသးတဲ့ ဖတ္စရာစာအုပ္၊ ဂ်ာနယ္ေတြ အကုန္စုျပံဳယူလာ၊ ဖတ္ရင္း အိပ္ငိုက္။ ညေနေရာက္ေတာ့ တနဂၤေႏြညကိုေတာ့ ျဖတ္ေက်ာ္ရဦးမယ္ဆိုတာေတြးၿပီး ရင္ေလးသြားတယ္။ မနက္ျဖန္အတြက္ေတာ့ ဟင္းခ်က္သြားမယ္ေပါ့။ ေမေမရွိတုန္းက ဟင္းကူခ်က္ေပးေပမဲ့
ေစ်း၀ယ္တာကေတာ့ ေမေမကပဲ သူႀကိဳက္တာေလးေတြ ၀ယ္၀ယ္လာတတ္ေတာ့ ကားဂိတ္နားမွာရွိတဲ့ အသီးအရြက္ေတြေရာင္းတဲ့ဆိုင္ကို မ်က္စိထဲ၀င္ေအာင္ကို မၾကည့္ျဖစ္ခဲ့ဘူး။
ခုေတာ့ ဘာေတြမ်ားစားခ်င္တာရွိမလဲ စူးစမ္းမိတယ္။ မႈိေတြ ေတြ႕ေတာ့ ...
မိႈေတြ၀ယ္ၿပီး မိႈရတဲ့မ်က္ႏွာမ်ဳိးနဲ႕ အိမ္ျပန္လာလိုက္တယ္။ မီးလာေနေတာ့ မႈိေတြဆီသတ္... ေနာက္ေန႕ရံုးထမင္းခ်ဳိင့္ထည့္ဖို႕ျပင္ထားလိုက္တယ္။
ကၽြန္မရဲ႕စြန္႕စားခန္းကဒီေလာက္ပါပဲ။
ခုခ်ိန္ျပန္ေရးျပရင္ ... ဘာမွမဟုတ္ေတာ့ပါဘူး။
ဒါေပမဲ့ ကၽြန္မနားလည္လက္ခံလိုက္တာက လူတစ္ေယာက္ဆီမွာ မျမင္ႏိုင္တဲ့စြမ္းအားေတြရွိတယ္။
ကၽြန္မတို႕ ဘာကိုမွေၾကာက္ေနဖို႕မလိုဘူး။ လူဆိုတာ တကယ္လိုအပ္လာတဲ့အခ်ိန္မွာ အားလံုးဟာ အနည္းဆံုးေတာ့ ကၽြန္မတို႕ပတ္၀န္းက်င္ကြက္ကြက္ေလးမွာ သူရဲေကာင္းေတြျဖစ္သြားႏိူင္တယ္။
ၿပီးေတာ့ နယ္ပယ္ေတြ ခ်ဲ႕ထြင္ရမယ္။
အားလံုးဟာ ကိစၥေတြကိုေျဖရွင္းႏိုင္ပါမယ္။
ကၽြန္မတို႕ ရဲရင့္ၾကဖို႕လိုမယ္မဟုတ္လား။
image from Teen Magazine
