တကယ္ဆို ကၽြန္မ မေကာင္းခဲ့ပါဘူး

တခ်ိန္တုန္းက ၾကမ္းခဲ့ရမ္းခဲ့ဖူးတဲ့ မုန္တိုင္း“နာဂစ္”

ဘတ္စ္ကားႀကီးက ေဒးဒရဲ အသြားလမ္းမေပၚမွာ အေျပးအလႊားေမာင္းႏွင္ေနပါတယ္။ ကၽြန္မတို႔ရုံးက သူငယ္ခ်င္းေတြ ဘတ္စ္ကားႏွစ္စီးနဲ႔ ခရီးတစ္ခုကို အတူထြက္လာခဲ့ၾကပါၿပီ၊ အေပ်ာ္ခရီးတစ္ခုေတာ့ မဟုတ္ပါဘူးေလ၊ အားလံုးက အေတြးကိုယ္စီနဲ႔ ၿငိမ္သက္တိတ္ဆိတ္ေနလိုက္ၾကတာ၊ အားလံုးက လမ္းတစ္ေလွ်ာက္အျပင္ဘက္ကို အလုအယက္ေငးရင္း .. ဓါတ္ပံုရိုက္သူရိုက္၊ မွတ္စုစာအုပ္ေလးေတြမွာေရးသူက ေရးလို႔ အလုပ္ရႈပ္ေနၾကတယ္။ သတင္းသမားေေတြက သတင္းယူေနၾကတယ္။ ကၽြန္မကေတာ့ အျပင္ဘက္ လမ္းေဘး၀ဲယာ အပ်က္အစီး အစုအပံုေတြကို စိတ္မေကာင္းျခင္းႀကီးစြာ ၾကည့္ေနမိတယ္။ ဘတ္စ္ကားႀကီးက အလွဴပစၥည္းေတြလွဴဒါန္းမယ့္ ဦးတည္ရာရြာေလးတစ္ရြာဆီအေရွ႕ကို အေျပးႏွင္ေနတဲ့အခ်ိန္ ကၽြန္မရဲ႕အေတြးေတြကေတာ့ နာဂစ္ဆိုင္ကလံုးမလာခင္ ရက္ပိုင္း၊ နာရီပိုင္း အခ်ိန္ေတြဆီ အေျပး ေနာက္ျပန္လွည့္ေနမိပါတယ္။

အျဖစ္အပ်က္ေတြက မယံုႏိုင္စရာ .... ၾကမ္းတမ္းလြန္းလိုက္တာ။

----------------------------------------

၂၀၀၈ ခုႏွစ္

“ျပင္းထန္တဲ့ဆိုင္ကလံုးတစ္ခုျမန္မာႏိုင္ငံကိုတိုက္ခိုက္ဖို႔လာေနတယ္ Severe Cyclonic  storm  Nagis in forecast  to strike Myanmar at about 18;00GMT on May”ဆိုတဲ့ စက္၀ိုင္းပံုလမ္းေၾကာင္းေတြနဲ႔ ျဖဴျဖဴအ၀ိုင္းႀကီးေတြပါတဲ့ေျမပံုေတြ အဲဒီရက္ပိုင္းသတင္းေတြမွာ ေတြ႔ေနရပါတယ္။ သတင္းေတြကို စိတ္၀င္စားတတ္တဲ့ ကၽြန္မက အလုပ္လုပ္ေနရင္းနဲ႔ပဲ အခ်ိန္ရရင္ရသလို ဆိုင္ကလံုးနဲ႔ ပတ္သတ္တဲ့ သတင္းေတြလိုက္ရွာဖတ္ပါေတာ့တယ္။ မုန္တိုင္းႀကီးက ျမန္မာႏိုင္ငံဆီတည့္တည့္ႀကီးတဲ့၊ သတင္းေတြမွာ ျမန္မာႏိုင္ငံကိုတိုက္ခိုက္ဖို႔လို႔ပဲေရးေနၾကတယ္။ ျမန္မာႏိုင္ငံကိုဆိုတဲ့ စကားလံုးႀကီးက ကၽြန္မစိတ္ကို ေယာက္ယက္ခတ္ေစတယ္။ တစ္ခါမွ အဲဒီလို သတင္းမ်ဳိးမေတြ႔ဖူးခဲ့တာကိုး၊ ဘာေၾကာင့္ရယ္မသိ အဲဒီအခ်ိန္ကတည္းက ကၽြန္မစိတ္ထဲမွာ ထင့္ေနၿပီး အလြန္အမင္းစိတ္ပူေနခဲ့ပါတယ္။ ရုံးတြင္း forum မွာလည္း တစ္ေယာက္စ ႏွစ္ေယာက္စ သူငယ္ခ်င္းအခ်ဳိ႕က သတင္းေတြ ပံုေတြတင္လာၾကပါၿပီ။ ဒါေပမဲ့  အမ်ားစုကေတာ့ ေအးေအးေဆးေဆးပါပဲ၊ ဆိုင္ကလံုးဆိုတာ ၾကံဳေတြ႔ဖူးၾကတာမွ မဟုတ္တာ၊ မုန္တိုင္းမလာခင္သံုးေလးရက္ေလာက္ကတည္းက ေတြ႔တဲ့သတင္းမွန္သမွ် စုၿပီးအိမ္ကိုယူသြားကာ ကၽြန္မက ေမေမ့ကို ျပရပါတယ္။ ေမေမကလည္း သတင္းဆို အျမဲနားစြင့္ေနတတ္တဲ့သူေလ၊ တီဗီသတင္းေတြမွာေတာ့ အဲဒီရက္ေတြက အရိပ္အျမြက္ေတာင္ ေျပာၾကတာေတြမရွိခဲ့ဘူး၊ ဒီလိုနဲ႔ပဲ နာဂစ္ဆိုင္ကလံုးႀကီးတိုက္ခတ္မယ့္ ေသာၾကာေန႔ ေမလ ၂ ရက္ေန႔ ကို ေရာက္လာပါေတာ့တယ္၊ ရုံးက ပလာဇာရဲ႕အေပၚဆံုးထပ္မွာ၊ မနက္ပိုင္းကတည္းက ပလာဇာက ဆိုင္ခန္းေတြမွာေတာ့ လႈပ္လႈပ္ရွားရွားျဖစ္ေနၾကၿပီ၊ ေန႔လည္ပိုင္းမွာ ဆိုင္ေတြေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားပိတ္သြားၾကတယ္။ ေန႔လည္၂နာရီေက်ာ္ေလာက္ၾကေတာ့ ရုံးကျပန္လို႔ရၿပီလို႔ ေျပာလာပါတယ္။ ဒါနဲ႔ ကၽြန္မရဲ႕သူငယ္ခ်င္းေခ်ာေခ်ာနဲ႔ ႏွစ္ေယာက္သား ဘတ္စ္ကားနဲ႔ပဲ ျပန္လာၾကတယ္။ အလံျပဘုရားလမ္းရုံးေရွ႕က ဘတ္စ္ကိုပတ္စီးရတယ္။ အဲဒီဘတ္စ္ကပဲ ဆူးေလေရွ႕ကေနျပန္ၿပီး ကၽြန္မတို႔ ေက်ာက္ေျမာင္းဘက္ကိုသြားတယ္။ အျပန္လမ္းတေလွ်ာက္လံုး ဆူးေလတစ္၀ိုက္မွာ မ်ားျပားလွတဲ့လူေတြ၊ သူတို႔ အားလံုးမုန္တိုင္းဆိုတာကို ဂရုမျပဳအားၾကဘူး၊ ပံုမွန္ေန႔တစ္ေန႔လိုပဲ အလုအယက္တိုးေ၀ွ႕သြားလာေနၾကတာပါပဲ၊ “လူေတြ အားလံုး ပံုမွန္သြားလာေနၾကတာပဲေနာ္၊ သူတို႔ မသိၾကဘူးလား၊ နက္ျဖန္ ဒီလိုအခ်ိန္မွာ ဘာေတြဘယ္လိုမ်ားျဖစ္ေနမလဲမသိဘူး”  သူငယ္ခ်င္းေခ်ာေခ်ာကို ကၽြန္မျဖည္းျဖည္းေလးေလးႀကီး ေျပာမိတယ္။ ကၽြန္မက တစ္ခုခုဆို စိတ္ပူခဲပါတယ္။ သိပ္ စိတ္မပူတတ္ဘူးထင္တယ္။ အဲ့ဒီေန႔ကေတာ့ စိတ္ထဲမွာေလးလံၿပီး ပူပင္ေနလိုက္တာ၊ အဲဒီတုန္းကျဖစ္ေနခဲ့တဲ့ စိတ္ပူပန္မႈကို အခုထက္ထိတိုင္ မွတ္မိေနေသးရဲ႔။
(အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ ေမေမက ၀ရံတာမွာ လည္တဆန္႔ဆန္႔နဲ႔ ေမွ်ာ္ေနရွာတယ္။ ကၽြန္မကိုျမင္ေတာ့ ေစာေစာျပန္လာလို႔ ေပ်ာ္သြားတာေပါ့၊ ေနာက္ခဏေနေတာ့ ကၽြန္မအစ္မလည္း ရုံးကျပန္လာၿပီ၊ ဒီလိုနဲ႔ ပဲ ညေနထိ မိုးေလးဖြဲဖြဲေလးရြာတာေလာက္ပဲ ညဦးပိုင္းအထိေတာ့ ေလခပ္ေသာေသာေလးတိုက္ေနတာေလာက္ပဲ၊ က်န္တာကေတာ့ ဘာမွမထူးျခားခဲ့ပါဘူး။ )

--------------------------------------------------

ကၽြန္မစိတ္မေကာင္းပါဘူး၊ ကၽြန္မဘယ္ေလာက္ႀကီးပဲ စိတ္ပူပန္ခဲ့တယ္ပဲဆိုဆို.... တကယ္ဆို ကၽြန္မက disaster ေတြကို သိပ္စိတ္၀င္စားတတ္တယ္။ ဘယ္ႏိုင္ငံမွာ ငလ်င္၊ မုန္တိုင္း၊ မီးေတာင္ အဲဒီလို သတင္းေတြ သိခ်င္တယ္။ အဲဒီသဘာ၀ေဘးအႏၱရာယ္ေၾကာင့္ ဒုကၡေရာက္ၾကရတဲ့လူ၊ သတၱ၀ါ၊ တိုက္တာအေဆာက္အဦး သဘာ၀ပတ္၀န္းက်င္အားလံုးကို ကၽြန္မ စာနာသနားရေကာင္းမွန္းသိေပမဲ့ ကၽြန္မေျပာၿပီးပါပေကာလား၊ ကၽြန္မရဲ႕ မေကာင္းတဲ့ အက်င့္က အဲဒီသတင္းေတြကို အျမဲသိခ်င္၊ ၾကည့္ခ်င္ေနခဲ့တာပါပဲ၊

အဆန္းတၾကယ္သိပ္ေတြ႔ခ်င္တယ္။ ပန္းကန္ျပားပ်ံေကာင္းကင္ကပ်ံလာ၊ ျဂိဳဟ္သားေတြက တိုက္ပြဲစတင္ၿပီး ႏြဲၾကတာကိုလည္း စိတ္ကူးယဥ္ဖူးတယ္။ ျဂိဳဟ္သားေတြရဲ႕ တိုက္ပြဲမွာ ကၽြန္မေသခဲ့ဦးေတာ့ မေသခင္ အဆန္းတၾကယ္ကိစၥႀကီး ျမင္ေတြ႔ခဲ့ရတာ တန္ေၾကးႀကီးလွပါၿပီလို႔ အေတြးေရာက္မိတာလည္း အႀကိမ္ႀကိမ္ပါပဲ၊ ျမင့္မားလာတဲ့ ရန္ကုန္ ကန္ထရိုက္တိုက္ခန္းေတြၾကားထဲက ေဂၚဇီလာႀကီးရဲ႕ ဦးေခါင္းႀကီးေပၚလာ ...  “အန္း ဟန္ .. ” လို႔ အာေခါင္ျခစ္ေအာ္သံႀကီး ရုတ္တရက္ၾကားလိုက္ရကာ ဂ်ပန္ေဂၚဇီလာရုပ္ရွင္ထဲကလို လူေတြဟိုဒီေျပးလႊားၾကတဲ့ အျဖစ္အပ်က္မ်ဳိးကိုလည္း ကၽြန္မ အသက္ခပ္ငယ္ငယ္က ခဏခဏေတြးၾကည့္ဖူးတယ္။ မီးေရာင္တလက္လက္ညမွာ တိုက္ေတြၾကားထဲက ထိုးထြက္ေပၚလာမယ့္ ေဂၚဇီလာႀကီးဦးေခါင္းျမင္ကြင္းကို အခုထက္ထိတိုင္ ျမင္ေယာင္ၾကည့္မိဆဲပါပဲ၊ ေဂၚဇီလာႀကီးမႈတ္ထုတ္လိုက္တဲ့ မီးလွ်ံေတြၾကားထဲ ကၽြန္မ ျပာျဖစ္သြားပေစဦး အဲဒီလို အျဖစ္အပ်က္မ်ုိးသိပ္ေတြ႔ခ်င္ခဲ့ပါတယ္။ နာက်င္တဲ့ဒဏ္ကို ခံစားရမွာေတာ့ အဟုတ္ ေၾကာက္တတ္္ပါတယ္။

ေမလ ၂ ရက္ေန႔ ညဦး....

ရွစ္နာရီေလာက္မွာ ေကာင္းကင္ႀကီးကို ၾကည့္မိတယ္။ တိမ္ေတြက အေရွ႕ေျမာက္အရပ္ကေန အေနာက္ေတာင္ဘက္ဆီ ေရြ႔ေနၾကတယ္။ ခပ္ေသာေသာေလးပဲ၊ အဲဒီေလာက္ပဲ၊ ၀ရံတာမွာရပ္ၾကည့္ၿပီး အိမ္ထဲကို ၀င္လိုက္၊ ၀ရံတာကိုျပန္ထြက္လိုက္ ကၽြန္မတစ္ခ်က္ေလးမွ အၿငိမ္မေနႏိုင္ခဲ့ဘူး၊ ပတ္၀န္းက်င္က ေအးေအးေဆးေဆးပဲ အားမရလိုက္တာ၊ ကၽြန္မ စိတ္မေကာင္းပါဘူး၊ အဲဒီလို တကယ္ကိုေတြးခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီေန႔က မီးလာတဲ့ရက္ေပါ့ ... တီဗီသတင္းမွာ ..မုန္တိုင္းရွိေနတယ္ဆိုတဲ့ သတင္းစာတမ္းေလးေတြ စကရင္ေအာက္ေျခနားမွာ ေျပးေနၾကတယ္။ မိုေလးတဖြဲဖြဲရြာလာတယ္။ ေနာက္ေတာ့ ၿငိမ္သြားပါေသးတယ္။ ကၽြန္မတို႔ ညီအစ္မႏွစ္ေယာက္လည္း အိမ္နားကမုန္႔ဆိုင္ကို မုန္႔သြား၀ယ္ၾကပါတယ္။ အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ ၀ရံတာကိုထြက္ၾကည့္ျပန္တယ္။ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ကို message ပို႔တယ္။ မုန္တိုင္းက ဒါပဲလား၊ ၿပီးသြားၿပီလား ဆိုၿပီးေမးတယ္။ သူငယ္ခ်င္းေတြလည္း ေသခ်ာမသိၾကပါဘူး၊ တိုက္သြားၿပီလား မတိုက္ေသးဘူးလား သူတို႔လည္းမေျပာႏိုင္ၾကဘူး၊ ည ၁၀နာရီေလာက္ေက်ာ္လာေတာ့ ေလသံျပင္းလာၿပီး ေကာင္ကင္အေရွ႕ေျမာက္ကေရြ႕ေနၾကတဲ့တိမ္ေတြက အေလာတႀကီးေျပးလႊားေနၾကၿပီ၊ နာဂစ္လာၿပီထင္ရဲ႕၊  အဆန္းတၾကယ္ကိစၥရပ္ႀကီးေတြ႔ရေတာ့မယ္ဆိုၿပီး ရင္ထဲ ဒိတ္ကနဲခုန္ကာ စိတ္လႈပ္ရွားသြားပါေသးတယ္။ ေၾကာက္လန္႔တာမ်ဳိးမဟုတ္တာ ကိုယ့္ဘာသာအသိဆံုးပါပဲ၊ ကၽြန္မ မေကာင္းတာပါ။

ေလသံေတြနည္းနည္းပိုျပင္းလာတာနဲ႔ ကၽြန္မ ပိုပိုၿပီး စိတ္လႈပ္ရွားလာမိတယ္။ ေလသံက ျပင္းလာလိုက္တာ၊ တခဏေလးပဲ အေျခအေနက ေျပာင္းလာၿပီ ပတ္၀န္းက်င္တစ္ခုလံုး ေလသံေတြတေ၀ါေ၀ါၾကားလာရၿပီ၊ တခ်က္တခ်က္ကၽြန္မတို႔ရဲ႕ ကန္ထရိုက္တိုက္ခန္းေလးက သိမ့္ကနဲ ခါသြားတယ္။ ေခါင္းမူးလိုက္တာ၊ မီးပ်က္သြားခဲ့ပါၿပီ၊ ည ၁၂ နာရီေနာက္ပိုင္းေတာ့ ေလသံေတြပိုျပင္းလာခဲ့ၿပီ၊ ကၽြန္မေခါင္းထဲမွာလည္း မူးေ၀ေနခဲ့ပါၿပီ၊ အစ္မက  မီးမပ်က္ခင္ေရေႏြးေတြအျပည့္ျဖည့္ထားခဲ့ေသးတယ္။ ေရေႏြးနဲ႔ ႏို႔မႈန္႔ထုတ္တစ္ထုတ္ေဖ်ာ္ၿပီးေပးတယ္။ “ႏြားႏို႔ေသာက္လိုက္” တဲ့၊ ေမေမကေတာ့ စိတ္ပူလို႔ပဲလား၊ ေၾကာက္လို႔ပဲလား အိပ္ရာထဲမွာ၊ ေမေမက အိပ္ေမာက်ေနေသးရဲ႕၊ “မူးလိုက္တာေနာ္” လို႔ ေျပာမိေသးတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္ထိ ကၽြန္မ ေၾကာက္လန္႔ရေကာင္းမွန္းမသိေသးဘူး၊ အဆန္းတၾကယ္ .. အဆန္းတၾကယ္ဆိုတဲ့ အျဖစ္အပ်က္ႀကီးကိုပဲ ေပ်ာ္ေမြ႔ေနတုန္းပဲ၊ သူငယ္ခ်င္းက message ပို႔လာတယ္။ “ကဲ သီၿပီလား” တဲ့ အဲဒါေလးပဲ၊ ကၽြန္မက ျပံဳးရုံေလးျပံဳးလိုက္တယ္။ မေၾကာက္ေသးပါဘူး၊ ဒီ့ထက္ပိုၿပီး ေလသံေတြနားစြင့္ေနခဲ့မိေသးတာပါပဲ၊ တကယ္ပဲ ... ကၽြန္မ မေကာင္းတာပါ၊

ေနာက္ေတာ့ ေလသံေတြပိုပိုၿပီးၾကမ္းရမ္းလာခဲ့ၿပီ၊ အစ္မက ဖုန္းနံပါတ္ “---”ကို ခဏခဏ ဖုန္းဆက္ေမးတယ္။ ဖုန္းကတခ်ိန္လံုးမအားပါဘူး၊ တခ်က္တခ်က္ဖုန္း၀င္သြားတဲ့အခ်ိန္ အစ္မကေမးတယ္။ “မုန္တိုင္းဘယ္မွာလဲ၊ ဘယ္ကိုတိုက္ေနၿပီလဲ” တဲ့၊

အေရးေပၚဖုန္းနံပါတ္ “----” က ေျဖၾကားေပးတယ္။ “အခု မုန္တိုင္းက ရန္ကုန္ၿမိဳ႕အစပ္မွာ၊ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ကို စၿပီး၀င္ေနၿပီ” တဲ့၊ အိုး ..ကၽြန္မ ပထမဆံုးအႀကိမ္ လန္႔ဖ်တ္သြားခဲ့ပါတယ္။ အခုမွ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕အစပ္မွာ ၀င္ကာစဆုိပါလား ဒါဆိုရင္ တည့္တည့္ေရာက္လာတဲ့အခါ ... ကၽြန္မ ၾကက္သိန္းေတြတျဖန္းျဖန္းထၿပီး စတင္ေၾကာက္လန္႔လာခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီေနာက္မွာေတာ့ နာဂစ္မုန္တိုင္းႀကီး ၾကမ္းရမ္းပံုေတြက တစ္ညလံုးပဲ၊ အရွိန္ယူၿပီး ေျပးေဆာင့္လိုက္တဲ့ ေလျပင္းေတြၾကားထဲမွာ အေဆာက္အဦးေတြ အားတင္းၾကံ႔ၾကံ႕ခံေနခဲ့ၾကရတယ္။ မိုးလင္းရင္ သက္သာသြားမွာပဲလို႔ အလင္းေရာင္ကို ေမွ်ာ္ခဲ့ၾကတဲ့ ကၽြန္မတို႔ သံုးေယာက္၊ အလင္းေရာင္လာၿပီးတဲ့ေနာက္ ပိုပိုၿပီး ေဒါသတႀကီး ၾကမ္းတမ္းလာတဲ့ နာဂစ္ကို ျမင္ေတြ႔ခဲ့ရတဲ့အခါ ေၾကာက္လန္႔အားငယ္စိတ္ေတြက မုန္တိုင္းနဲ႔အတူပဲ ျပင္းထန္လာလိုက္တာ၊ ကၽြန္မတို႔ ဒီမုန္တိုင္းအႏၳရာယ္ကလြတ္ေျမာက္ပါေတာ့မလား၊ စိတ္အားငယ္ငယ္ျဖစ္ေနခဲ့ၾကၿပီ၊ ဘုရားစာအႀကိမ္ႀကိမ္ရြတ္ရင္းဆုေတာင္းေနၾကရုံပဲ၊ ေလျပင္းတိုက္ခတ္သံေတြၾကားထဲမွာ ေၾကာက္လန္႔တၾကားေအာ္ဟစ္သံေတြလည္း ၾကားရတဲ့အခါ .. ပတ္၀န္းက်င္တစ္ခုလံုးဟာ နာဂစ္မုန္တုိင္းေလျပင္းေတြၾကားထဲမွာ ေၾကမြပ်က္စီးကုန္ၾကၿပီလား .. ကၽြန္မ အျပင္းအထန္ စိုးရိမ္ေနမိခဲ့ပါတယ္။ အဆန္းတၾကယ္ျဖစ္ရပ္ႀကီးၾကားထဲ အားလံုးေဘးရန္ကင္းၾကေစဖို႔ အႀကိမ္ႀကိမ္ ဆုေတာင္းေနမိခဲ့တယ္။ သနားစဖြယ္ စာငွက္ငယ္ေလးေတြပါ မက်န္ေစရဘူးေပါ့။

ေမလ ၃ ရက္ ၁၁ နာရီ၀န္းက်င္မွာေတာ့ နာဂစ္မုန္တိုင္းႀကီး ကၽြန္မတို႔၀န္းက်င္က ထြက္ခြာသြားခဲ့ပါတယ္။ အဆန္းတၾကယ္ျဖစ္ရပ္ဆိုတာမ်ဳိးက တကယ္ေတာ့ အင္မတန္ထိတ္လန္႔တုန္လႈပ္စရာေကာင္းပါတယ္။ ကၽြန္မ ဒီလို ျဖစ္ရပ္မ်ဳိးေတြ ၾကံဳေတြ႔ဖူးခ်င္ခဲ့တယ္။ ဒီအသက္အရြယ္အထိ သဘာ၀ေဘးအႏၳရာယ္တစ္ခါမွ မၾကံဳေတြ႕ခဲ့ဖူးတဲ့ ကၽြန္မ .. နားမစြင့္သင့္တာကိုနားစြင့္ခဲ့ေသးတယ္၊ မေတြ႔သင့္တာကို ေတြ႔ခ်င္ျမင္ခ်င္ခဲ့မိေသးတယ္၊ ကၽြန္မ မေကာင္းခဲ့တာပါ။

ေလၿငိမ္သြားတဲ့အခါ အိမ္နားကိုေလွ်ာက္ၾကည့္ၾကတယ္။ ပတ္၀န္းက်င္တစ္ခုလံုးဟာ ရႈပ္ပြေနလိုက္တာ၊ လူ႔ဘီးလူႀကီးေတြ အားကုန္လွည့္ပတ္ ေဆာ့ကစားသြားၾကသလိုပဲ၊ အပင္၊ အိမ္ေတြရဲ႕ေခါင္မိုးျပားေတြဟာ ေျမေပၚမွာေနရာမလပ္ ျပည့္ႏွက္လို႔ေနတယ္။ လမ္းေတြေပၚမွာ မြစာၾကဲေနေတာ့တာပဲ။

တနလၤာေန႔ ရုံးဖြင့္တဲ့ေန႔မွာေတာ့ ကၽြန္မရုံးကိုထြက္ခဲ့တယ္။ ဘတ္စ္ကားအႀကီးေတြက မသြားေတာ့ဘူး၊ ဒိုင္နာကားတစ္စင္းခံုေတြျဖဳတ္ထားပါတယ္။ ေက်ာက္ေျမာင္းကေန ၿမိဳ႕ထဲဘက္ကိုထြက္တဲ့  အဲဒီကားနဲ႔ပဲ စီးခဲ့လိုက္တယ္၊ ရုံးကအသိတစ္ေယာက္လည္းေတြ႔တာမို႔ ကၽြန္မကိုလိုက္ပို႔တဲ့ အစ္မကလည္း စိတ္ခ်သြားၿပီး သူ႔ရုံးရွိရာေနရာကိုေရာက္မယ့္ကားဆီ သြားပါတယ္။ ဆူးေလကေန အလံျပဘုရားလမ္းရွိရာ သူငယ္ခ်င္းနဲ႔ လမ္းေလွ်ာက္ခဲ့ၾကတယ္။ ၿမိဳ႕ထဲ ျမင္ျမင္သမွ် အပ်က္အစီးေတြ ေတြ႔ေနရတာပါပဲ၊ ရံုးရွိတဲ့ လျပည့္၀န္းပလာဇာအေပၚဆံုးထပ္ကို တက္ၾကမယ္ဆိုေတာ့ မီးေတြျပတ္ေတာက္သြားၾကၿပီမို႔ lift လည္း သံုးလို႔မရေတာ့ဘူး၊ ေလွကားကေနတက္ခဲ့ၾကတယ္။ ေလွကားမွာလည္း မွန္ေတြကြဲက်ထားတာျပည့္ေနတာပဲ၊ ရံုးကလည္း အေပၚဆံုးထပ္ဆိုေတာ့ ေခါင္မိုးက မိုးယိုတာေတြရွိတယ္၊ အမိုးေတြကြာက်တယ္။ မုန္တိုင္းတိုက္ၿပီဆို အခန္းတံခါးေတြအလံုပိတ္မထားသင့္ဘူးဆိုလို႔ တံခါးေတြဖြင့္ထားေတာ့ အတြင္းမွာလည္း ဖြာရရာက်ဲေနတာပါပဲ၊ အတြင္းခန္းက မွန္တံခါးေတြကြဲက်ေနတယ္။ ညေစာင့္အိပ္ေပးၾကတဲ့ ရုံးက၀န္ထမ္းေယာက်္ားေလးေတြက ကြန္ပ်ဴတာေတြအားလံုးကို ေလ၊ မိုးလြတ္တဲ့အတြင္းခန္းေတြမွာ ေရႊ႕ထားေပးၾကေတာ့ ကြန္ပ်ဴတာေတြေတာ့ မပ်က္စီးၾကဘူး၊ ကၽြန္မနဲ႔ ရုံးကိုလာတဲ့သူငယ္ခ်င္းအခ်ဳိ႕ ကိုယ့္ကြန္ပ်ဴတာေတြကိုျပန္ဆင္ အမႈိက္ေတြလွည္း ကူလုပ္ေပးၾကတယ္။ ပူအိုက္တဲ့အခ်ိန္ ေရမရွိၾကလို႔ ေရလည္းမခ်ဳိးႏိုင္ပါဘူး၊ ေသာက္ေရေတာင္ရွားရွားပါးပါး ေသာက္ေနရေပမဲ့ ကၽြန္မတို႔ စိတ္မညစ္ၾကဘူး၊ ကိုယ္တတ္ႏိုင္တဲ့ေနရာေလးကေန စၿပီး ရွင္းလင္းၾကရတာပါပဲ၊ ဧရာ၀တီတိုင္းက ၿမိဳ႕ရြာေလးေတြမွာ လူေတြအမ်ားႀကီး ေသေၾကပ်က္စီးၾကရတာေတြက ေန႔တိုင္းသတင္းေတြမွာ ၾကားေနရေတာ့တယ္။ ဒီလိုနဲ႔ပဲ ရုံးပံုမွန္အတိုင္း တက္လို႔ ရၿပီး ၁လေလာက္အၾကာ အင္တာနက္ ပထမဆံုးျပန္ရတဲ့ ေန႔က သတင္းငတ္ေနတဲ့ ကၽၽြန္မအဖို႔ အေလာတၾကီးသတင္းေတြရွာေဖြဖတ္ေတာ့တယ္။ အိုး ... ပ်က္သုဥ္းခဲ့ၾကတဲ့ အသက္အိုးအိမ္စည္းစိမ္ေတြဆိုတာ အမ်ားႀကီးပဲ၊ ကၽြန္မ တကယ္စိတ္မေကာင္းျဖစ္မိတယ္။ ၀မ္းနည္းလိုက္တာ၊ ကၽြန္မရဲ႕ အဆန္းတၾကယ္ျဖစ္ရပ္ေတြ႔ခ်င္တဲ့ ရူးႏွမ္းႏွမ္းစိတ္ကူးႀကီးက အခုခ်ိန္မွာ လူေသလက္နက္လိုပဲ၊ မထိရဲမကိုင္ရဲ မေတြးရဲေလာက္ေအာင္ေၾကာက္လန္႔စရာျဖစ္သြားခဲ့ပါၿပီ။

ရန္ကုန္မွာ နည္းနည္းပံုမွန္လည္ပတ္လာႏိုင္တာနဲ႔ မုန္တိုင္းဒဏ္အဆိုးဆံုးခံခဲ့ရတဲ့ ေဒသေတြကို လွဴဒါန္းကူညီတဲ့အဖြဲ႔ေတြ လႈပ္ရွားၾကရၿပီ၊ ရုံးက (၇ ေဒး ဂ်ာနယ္)က ဦးေဆာင္ၿပီး ဧရာ၀တီေဒသကရြာေတြကို သြားလွဴဖို႔ ပစၥည္းေတြစုေဆာင္းၾကေတာ့ ကၽြန္မတို႔ တျခားဌာနက သူငယ္ခ်င္းေတြလည္း ၾကည့္မေနႏိုင္ၾကပါဘူး၊ အားလံုး တတ္ႏိုင္သေလာက္၀ိုင္းၿပီးလွဴဒါန္းၾကတယ္။ မႏၱေလးက အစ္မက အိမ္မွာ ဆန္ျပတ္မွာစိုးလို႔ ဆန္တအိတ္ပို႔ေပးတာကိုလည္း ကၽြန္မစုေဆာင္းသိမ္းဆည္းမထားႏိုင္ဘူး၊ မနက္ျဖန္ဆိုတာ မေသခ်ာပါဘူး၊ ကိုယ့္ထက္အမ်ားႀကီး အေျခအေနဆိုးတဲ့ သူေတြရွိေနၾကတယ္ေလ၊ ကိုယ့္မွာလည္း ဆန္မ်ားမ်ားမရွိေပမဲ့ ေမေမ့ကို ခြင့္ေတာင္းေတာ့ ေမေမက ခ်က္ခ်င္းပဲ “လွဴပါ လွဴပါနဲ႔” ရက္ရက္ေရာေရာဆိုရွာတယ္။ တကယ္က အဲဒီအခ်ိန္ ဆန္၀ယ္ရခက္ ေရ၀ယ္ရခက္ ခက္ခဲေနခဲ့တဲ့အခ်ိန္ပါပဲ၊ ေစ်းႏႈန္းေတြကို တိုးမေရာင္းဖို႔ ဂ်ပန္ႏိုင္ငံမွာလို ဥပေဒနဲ႔ ထိန္းမထားႏိုင္တာေၾကာင့္ ေဘးအႏၳရာယ္ဆိုးႀကီးေနာက္မွာ ေစ်းတင္ေရာင္းၾကလို႔ ပစၥည္းေတြ၀ယ္ရတာ ေစ်းေတြႀကီးလာလိုက္တာ၊ ေရသန္႔တစ္ဗူးေလာက္၀ယ္ရဖို႔ ဆိုင္ေလးေတြမွာလိုက္ရွာ၀ယ္ရတယ္။ ေစ်းႏႈန္းကေတာ့ မတန္တဆပဲေပါ့၊ ပထမတစ္ေခါက္ရုံးက သြားလွဴၾကေတာ့ အေျခအေနေတြက ဘယ္လိုမွန္းမသိေသးဘူး၊ ေမေမကလည္း လိုက္ဖို႔ သေဘာတူမွာမဟုတ္ဘူး၊ ေနာက္တစ္ေခါက္ေတာ့ ကၽြန္မ မေနႏိုင္ေတာ့ဘူး၊ ကိုယ့္မွာ အျပစ္ရွိသလိုႀကီးခံစားရတယ္။ လူေတြအမ်ားႀကီးဒုကၡေရာက္ေနၾကတဲ့ အခ်ိန္မွာ ရန္ကုန္မွာ ၿငိမ္ၿငိမ္ေလး ေအးေအးသက္သာမေနႏိုင္ေတာ့ပါဘူး၊ အဲဒါနဲ႔ ေမေမ့ကိုေတာ့ ေရလမ္းမပါဘူးလို႔ပဲ ေျပာရတယ္။ ေမေမက မလႊတ္ခ်င္လႊတ္ခ်င္နဲ႔၊ ကၽြန္မစိတ္အားထက္သန္ေနတာကိုၾကည့္ၿပီး လႊတ္ပါတယ္။ ကၽြန္မရဲ႕ အခ်စ္ဆံုးသူငယ္ခ်င္းေလး ေခ်ာေခ်ာကလည္း သူကလည္း လိုက္မယ္တဲ့၊ တကယ္ဆို သူေရာ ကၽြန္မပါ ရုံးက အေပ်ာ္ခရီးေတြပို႔ေပးရင္ေတာင္ မလိုက္ျဖစ္ၾကပါဘူး၊ ေခ်ာေခ်ာကဆို ကားမူးတတ္တာနဲ႔ သူပင္ပမ္းမွာသိေပမဲ့ သူလည္း ကၽြန္မလိုပဲ ပစၥည္းေလးေတြ အပင္ပမ္းခံၿပီး သြားလွဴခ်င္တာပါပဲ။

အဲဒီညက ရုံးမွာ ပစၥည္းေတြထုတ္ပိုးျပင္ဆင္ၾကတာကိုကူၾကတယ္။ သြားလွဴမယ့္ရြာမွာ လူဘယ္ႏွစ္ေယာက္၊ ကေလးဘယ္ႏွစ္ေယာက္ဆိုတာ စာရင္းရွိၿပီးသားဆိုေတာ့ လူဦးေရ အေရအတြက္အတိုင္း ပစၥည္းေတြကို တစ္ပံုစီထုတ္ၾကတယ္။ ဆန္အိတ္ေတြကို အညီအမွ်ထုတ္ၾကတယ္။ ဆန္ေတြလည္းအလွဴေတာ္ေတာ္မ်ားရပါတယ္။ အ၀တ္အထည္ဆိုင္ေတြကလည္း အ၀တ္အစားအသစ္ေတြလွဴၾကတယ္။ အ၀တ္အထည္ေဟာင္းေတြလည္း ရသမွ်စုယူသြားၾကတာပါပဲ၊ မုန္တိုင္းဒဏ္သင့္ခဲ့တဲ့သူေတြမွာ ဘာဆိုဘာမွ က်န္ခဲ့ၾကတာမွ မဟုတ္တာ၊ သူတို႔ေတြအတြက္ လိုအပ္ခ်က္ေတြကအမ်ားႀကီးပဲ။ ပစၥည္းေတြထုတ္ပိုးၿပီးေတာ့ ရုံးက ကၽြန္မတို႔ကြန္ပ်ဴတာေတြထားတဲ့အခန္းမွာပဲ အခင္းေလးခင္းၿပီး ေခ်ာေခ်ာနဲ႔ကၽြန္မ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္အိပ္လိုက္၊ ေက်ာခ်င္းကပ္အိပ္လိုက္နဲ႔၊ တကယ္ေတာ့ အိပ္ၾကည့္တာပါ၊ ဘယ္လိုမွ အိပ္မေပ်ာ္ပါဘူး၊ ဒီလိုနဲ႔ ကၽြန္မတို႔ ဘတ္စ္ကားႏွစ္စင္းနဲ႔ ခရီးစခဲ့ၾကတယ္။ ဘတ္စ္ကားက မွန္လံုမဟုတ္တဲ့ တံခါးေပါက္ေတြ ေလးဘက္ေလးတန္ အကုန္ပြင့္ေနတဲ့ကားမို႔ ေခ်ာေခ်ာကေတာ့ ေခါင္းမူးၿပီး အန္မယ့္ရန္က ၿငိမ္းၿပီ ဆိုၿပီး ေပ်ာ္ေနရွာတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ပဲ ......... ခရီးစခဲ့ၾကတယ္။ ကၽြန္မတို႔ သြားလွဴၾကမယ့္ရြာေလးက တမာတေကာရြာေလး ပင္လယ္၀နားမွာ၊ ေဒးဒရဲကေန သေဘၤာေျပာင္းစီးၾကရမွာတဲ့ ............ ။

------------------------------------------------------------------

ေဒးဒရဲကိုေရာက္ၿပီ၊ ကၽြန္မရဲ႕ ေနာက္ျပန္လွည့္ေနတဲ့ အေတြးစေတြျဖတ္ၿပီး ေရွ႕က တမာတေကာရြာေလးဆီကို ခရီးဆက္ၾကဖို႔ ျပင္ရၿပီ။

ေဒးဒရဲတံတား ျမစ္ဆိပ္နားမွာ ကားေတြရပ္ၾကပါတယ္။ လွဴဒါန္းမယ့္ကားတစ္စီးလာတာနဲ႔ ဘုန္းႀကီးတစ္ခ်ဳိ႕၊ လူတစ္ခ်ဳိ႕စာရင္းစာရြက္ေလးေတြကိုင္ၿပီး သူတို႔ဘယ္ရြာကပါ အလွဴပစၥည္းေတြလိုေနတယ္။ တစ္ရြာလံုး ဘာမွ အေထာက္အပံ့မရဘူးလို႔ ေျပာလာၾကတဲ့ ရြာေလးေတြအမ်ားႀကီးပဲ၊ ေကာင္းကင္မွာ ရဟတ္ယာဥ္ႏွစ္စီးက ေ၀့၀ဲေနခဲ့ပါတယ္။ ကၽြန္မတို႔ အဖြဲ႔ကို ဦးေဆာင္တဲ့ ၇ေဒးက ေမာင္ႏွစ္မေတြက သူတို႔မွာ ရြာတစ္ရြာနဲ႔ အဆက္အသြယ္လုပ္ၿပီးသားမို႔ တစ္ျခားရြာေတြ မလွဴႏိုင္ဘူးျဖစ္ေနတာကို ေျပာျပၾကတယ္။ စိတ္မေကာင္းၾကပါဘူး၊ တတ္ႏိုင္သေလာက္ အားလံုးကိုလွဴခ်င္ၾကတာေပါ့၊ အလွဴရွင္မရေတာ့ ငိုင္ေတြသြားတဲ့မ်က္ႏွာေလးေတြျမင္ရတာလည္း စိတ္မေကာင္းဘူး၊ သေဘၤာငွားေနတဲ့အခ်ိန္ ျမစ္ကမ္းအနီးက လမ္းမေပၚမွာပဲ ကၽြန္မတို႔ေစာင့္ေနၾကတယ္။ ေနပူလိုက္တာ၊ အဲဒီေလာက္က ဘာျဖစ္ေသးလဲ ေနပူတာမ်ား ဂရုမစိုက္ႏိုင္ပါဘူး၊ ေနာက္ေတာ့ သေဘၤာႏွစ္စင္းငွားလို႔ ရသြားၾကတယ္လို႔ လာေျပာတယ္။ သေဘၤာေတြေပၚအလွဴပစၥည္းေတြတင္ဖို႔ ကၽြန္မတို႔ လုပ္ငန္းစၾကပါတယ္။ သေဘၤာကမ္းကပ္ထားတဲ့ေနရာနဲ႔ ကားရွိတဲ့ လမ္းေနရာအထိကို လူေတြတမ္းစီၿပီး ေနရာယူၾကတယ္။ လက္ဆင့္ကမ္းသယ္ေပးဖို႔အတြက္ ဆန္အိတ္ေတြကေလးတာေၾကာင့္ မိန္းကေလးေတြ မသယ္ပဲေနလို႔ရတယ္ဆိုေပမဲ့ သေဘၤာနဲ႔ ကားလမ္းမကေ၀းေနတယ္။ ကၽြန္မတို႔လည္း ေယာက်္ားေလး မိန္းကေလး ခြဲျခားမေနခ်င္ၾကဘူး၊ ကၽြန္မနဲ႔ ေခ်ာေခ်ာလည္း ေနရာ၀င္စီလိုက္ၾကတာပါပဲ၊ ေနျပင္းျပင္းပူေနတဲ့ အခ်ိန္မွာ ဆန္အိတ္ေတြလက္ဆင့္ကမ္းသယ္ၾကတာ တသက္မေမ့စရာပါပဲ၊ ကိုယ့္အလွည့္ေရာက္လာရင္ ေႏွာင့္ေႏွးမေနေစခ်င္တာေၾကာင့္ ခပ္ျမန္ျမန္ေလး လက္ဆင့္ကမ္းၾကတယ္။ ေခြ်းတၿပိဳက္ၿပိဳက္က်လိုက္၊ ေခြ်းစက္ေတြကမ်က္ႏွာကို ယားက်ိက်ိျဖစ္ေစလိုက္နဲ႔၊ ေခြ်းစက္ေတြလည္း မသုတ္အားပါဘူး၊ ပိုၿပီးဆိုးတာက ကၽြန္မတို႔ လူတန္းႀကီးရဲ႕အေရွ႕မွာ အမႈိက္ပံုအႀကီးႀကီးရွိေနတာပါပဲ၊ အမႈိက္ပံုမွာ စြန္႔ပစ္ထားတဲ့ ၀က္မစင္ေတြကလည္း အမႈိက္ပံုကအမႈိက္ေတြရဲ႕အနံ႔ကို ပိုၿပီးဆိုးဆိုး၀ါး၀ါးျဖစ္ေနေစတယ္။ ကၽြန္မတို႔အားလံုးကို mask ေတြေ၀ထားၾကေသးတယ္။ ႏွာေခါင္းကို mask နဲ႔ ဖံုးကာထားတာေတာင္ အနံ႔ဆိုးေတြ မကာကြယ္ႏိုင္ပါဘူး၊ ဒါလည္း ဘယ္သူမွ ဂရုမစိုက္ႏိုင္ၾကဘူး၊ အားလံုး ျပံဳးျပံဳးရႊင္ရႊင္ပါပဲ၊ သေဘၤာေပၚကို အလွဴပစၥည္းေတြျမန္ျမန္ေရာက္ဖို႔ပဲ စိတ္ေလာေနၾကတယ္။ တခ်ဳိ႕ေယာက်္ားေလးေတြကလည္း

လူတန္းနဲ႔ မဟုတ္ပဲ တစ္ေယာက္ခ်င္းစီ ပစၥည္းေတြခပ္မ်ားမ်ားထမ္းၿပီး သယ္ေပးၾကတယ္။ သေဘၤာေတြေပၚကိုပစၥည္းေတြအားလံုးေရာက္တာနဲ႔ ကၽြန္မတို႔အားလံုး ၀မ္းသာအားရေအာ္ဟစ္လိုက္ၾကပါတယ္။ သေဘၤာဆိုေပမဲ့ တကယ္က ေလွအႀကီးစားႀကီးေတြပါ၊ ပင္လယ္ထဲအထိ ခရီးထြက္ႏိုင္တဲ့ ေလွအႀကီးႀကီးေတြရဲ႕ ပံုစံက ေရလမ္းခရီးမသြားဘူးတဲ့ ကၽြန္မအတြက္ အထူးအဆန္းျဖစ္ေနပါတယ္။ ခရီးဆက္ၾကေတာ့မယ္။ တမာတေကာရြာေလးဆီကိုေလ ...

ေလွႏွစ္စီး သိပ္မေ၀းေစပဲ ရြာေလးဆီကို ေမာင္းႏွင္ၾကတယ္။ ကၽြန္မသြားတဲ့အခ်ိန္က မုန္တိုင္းအၿပီး ၁ လ ေက်ာ္ၿပီးမွ ဆိုေတာ့ လူေသအေလာင္းေတြ ေနရာအႏွံ႔အျပားမွာ မေတြ႔ရေတာ့ပါဘူး၊ ဒါေပမဲ့ အေလာင္းတခ်ဳိ႕ရဲ႕ ေျခရာလက္ရာပံုစံ အစအနေတြေတာ့ ဟိုနား ဒီနားေတြ႔ရတတ္ပါတယ္။ ကမ္းနားဆီက အပင္ေတြရဲ႕ ေရထိထားတဲ့အရြက္ေတြ သစ္ကိုင္းေတြကို ၾကည့္ၿပီး ဘယ္ေလာက္အျမင့္ထိ ေရေတြတက္ခဲ့သလဲ ဆိုတာလည္း သိႏိုင္တာပဲ။ လူသံုးေလးရပ္စာမက အျမင့္ဆီမွာ သစ္ကိုင္းေတြဟာ ေရထိတားတဲ့သ႑န္၊ ညိဳ၀ါ၀ါေရာင္ေတြရယ္၊ ေရစီးတဲ့ဘက္တဘက္တည္းကို ဦးတည္ေနၾကတဲ့ သစ္ရြက္ေျခာက္၀ါ၀ါေတြရယ္၊ တစ္ခါတစ္ရံသစ္ကိုင္းေတြေပၚမွာ ခ်ိတ္ေနတဲ့ အ၀တ္စေတြရယ္က ၿပီးခဲ့တဲံ ၁လေက်ာ္ ေမ လ ၂ ရက္ ေန႔က အျဖစ္အပ်က္ေတြကို ပံုေဖာ္ေနဆဲပါပဲ။

ပင္လယ္၀မေရာက္ခင္ ျမစ္လက္တက္တစ္ခုထဲမွာေဆာက္ထားတဲ့ ၀ါးအိမ္ေလးတစ္ခုမွာ ကၽြန္မတို႔ ေန႔လည္စာစားဖို႔ အိမ္ပိုင္ရွင္ကိုခြင့္ေတာင္းၾကတယ္။ မြန္းလြဲပိုင္းေက်ာ္ေနၿပီ၊ အိမ္ပိုင္ရွင္က ၀မ္းသာအားရနဲ႔ အားလံုးကို ဖိတ္ေခၚပါတယ္။ ကၽြန္မတို႔ လႈပ္လီလႈပ္လဲ့ ၀ါးအိမ္ေလးေပၚတက္ခဲ့ၾကတယ္။ အခင္းေတြက က်ဲတဲ့ေနရာကက်ဲနဲ႔ပါပဲ၊ ေန႔လည္စာကို အသင့္ယူလာတဲ့ ေဖာ့ဗူးအျဖဴေလးေတြမွာ တစ္ေယာက္စီအတြက္ထည့္ေပးၾကတယ္။ တခါသံုးဇြန္းေလးေတြေ၀ေပးတယ္။ ခ်ဥ္ေပါင္ေက်ာ္နဲ႔ ထမင္း၊ ၿပီးေတာ့ ေမေမအိမ္က ထည့္ေပးလိုက္တဲ့ လက္ဖက္သုတ္နဲ႔ စားၾကတဲ့ အဲဒီထမင္း၀ိုင္းေလးက အရသာရွိလိုက္တာ၊ အဲဒီေန႔လည္စာေလးကိုလည္း ဘယ္ေတာ့မွ မေမ့ေတာ့ဘူး၊ ေအာက္ကေရေတြမွာ သိပ္မၾကာေသးခင္အခ်ိန္ေတြအထိ လူေသအေလာင္းေတြ ေျမာေနခဲ့ၾကတယ္တဲ့၊ ၀ါးအိမ္ေလးရဲ႕ပိုင္ရွင္က ရွင္းျပေနတာကို သူငယ္ခ်င္းအခ်ဳိ႕က စကားလက္ဆင့္ကမ္းေျပာျပၾကတယ္။ ကၽြန္မတို႔ ထမင္းစားေနတဲ့အခ်ိန္မွာလည္း ေရေတြရဲ႕အနံ႔အသက္က ဆိုး၀ါးေနဆဲပဲ၊ ပင္ပမ္းၿပီး စားမ၀င္ဘူးလို႔ ထင္ထားေပမဲ့ ကၽြန္မေတာ့ ထမင္းထပ္ေတာင္းရတဲ့အထိ စားေကာင္းခဲ့တဲ့ ေန႔လည္စာေလးပါပဲ၊ ေန႔လည္စာၿပီးေတာ့ ကၽြန္မတို႔ ခရီးဆက္ၾကတယ္။

ပင္လယ္၀ကိုေရာက္ၿပီတဲ့၊ က်ယ္ေျပာလိုက္တာ ျမစ္ကေန ပင္လယ္ႀကီးဆီကို တိုး၀င္လာတဲ့ေနရာကိုေရာက္လာခဲ့ၾကၿပီ၊ ပင္လယ္၀ကိုေက်ာ္ၿပီး အနီးက ျမစ္လက္တက္တစ္ခုကို ေလွေတြ ဆက္ၿပီးေမာင္းႏွင္ၾကတယ္။ ျမစ္လက္တက္ တစ္ခုက ေမာင္းေနရင္း ေမာင္းေနရင္းနဲ႔ ပိုပိုၿပီး က်ဥ္းေျမာင္းလာလိုက္တာ၊ ဆက္သြားလို႔ မရေလာက္ေတာ့တဲ့အထိပဲ၊ ကၽြန္မမွာ ဒီလိုေနရာမ်ဳိးေတြမွာ လူေတြရွင္သန္ေနထိုင္ႏိုင္တာေတြ႔ၿပီး အံ့အားသင့္မိတယ္။ ျမစ္ျပင္က်ဥ္းက်ဥ္းေလးမွာ ျမစ္ထဲဆီ အိမ္သာေတြ ေဆာက္ထားၾကတာ ေတြ႔လိုက္ရတယ္။ အဲဒီအိမ္သာနဲ႔ မလွမ္းမကမ္းမွာ ေရခ်ဳိးေနၾကတဲ့ ကေလး၊ အမ်ဳိးသမီးနည္းနည္းစီလည္း ေတြ႔လိုက္ရေသးတာပါပဲ၊ လူခ်င္းအတူတူ အဲဒီလိုေနထိုင္ရွင္သန္ေနၾကတဲ့လူေတြ ကေလးေတြ ျမင္ရတာ ကၽြန္မ စိတ္မေကာင္းလိုက္တာ၊ ကၽြန္မတို႔မွာ ခဏေလး၊ တစ္ရက္ေလး ျဖတ္သန္းသြားလာၾကတာကိုေတာင္မွ မ်က္ႏွာအဖံုးအကာေတြစြပ္ထားၾကေသးတယ္။ သူတို႔ မ်က္ႏွာေလးေတြမွာေတာ့ ေျပာင္ရွင္းလုိ႔ ၾကိဳတင္ကာကြယ္၊ ျဖစ္ၿပီးကုသ အဲဒီနည္းစနစ္ေတြက ဘာေတြလဲ လို႔ေတာင္ သူတို႔က ျပန္ေမးၾကပါဦးမယ္။ ျမစ္က်ဥ္းသထက္က်ဥ္းလာတဲ့ေနရာမွာေတာ့ ေလွႀကီးေတြရပ္လိုက္ၾကေတာ့တယ္။ အိမ္ေလးေတြဆီတံတားထိုးထားတဲ့ေနရာကေန ေခ်ာ္မက်ေအာင္ သတိထားၿပီး ကၽြန္မတို႔ေလွ်ာက္ၾကတယ္။ အလွဴပစၥည္းေတြကိုေတာ့ ရြာသားေတြက အေျပးလာၿပီး ကူသယ္ေပးၾကလို႔ ကၽြန္မတို႔ သယ္ေပးစရာမလိုေတာ့ပါဘူး၊ ရြာေလးရဲ႕ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းမွာ ပစၥည္းေတြအားလံုးစုပံုၾကတယ္။ အသံခ်ဲ႕စက္နဲ႔ ဘုန္းႀကီးက ရြာသားေတြကို ေခၚေပးပါတယ္။ ကေလးေလးေတြ အားလံုးကို အရင္ဆံုးေခၚၿပီး ကေလးပစၥည္းေတြ ေက်ာင္းစာအုပ္ေတြခဲတံေတြ ေက်ာပိုးအိတ္ေလးေတြေ၀ပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ တစ္ေယာက္စီ အိမ္ေထာင္စုတစ္စုစီ အ၀တ္အစားေတြ ဆန္အိတ္ေတြေ၀ၾကတယ္။ ဘုန္းႀကီးကလည္း ကၽြန္မတို႔ကို မုန္႔ေတြျပန္ေကြ်းပါတယ္။ ဘာမုန္႔ေတြျပန္ေကၽြးလဲေတာ့ အခု မမွတ္မိေတာ့ပါဘူး၊ ယင္အမဲႀကီးေတြက မုန္႔ေတြနားမွာ တ၀ီ၀ီ ဟိုဒီ လႈပ္လႈပ္ရွားရွားနဲ႔ မုန္႔ေတြေပၚနားတဲ့အခါနား၊ ေမာင္းထုတ္လိုက္တဲ့အခါ အနီးအနားေျပးတဲ့အခါေျပးနဲ႔ ... ကၽြန္မေတာ့ မစားႏိုင္ခဲ့ပါဘူး။

ၿပီးေတာ့ ျခစ္ျခစ္ေတာက္ပူေနတဲ့ ေနေရာင္ေအာက္မွာပဲ ဘုန္းႀကီးတရားနာၾကတယ္။ အလွဴအတြက္ ေရစက္ခ်တယ္။

ကၽြန္မတို႔ လွဴခဲ့တဲ့အလွဴပစၥည္းေတြက သူတို႔အတြက္ ဘယ္ႏွစ္ရက္အသံုးျပဳႏိုင္မွာတဲ့လဲ၊

ေနာက္ေန႔ေတြ ေနာက္ေန႔ေတြေရာ၊ သူတို႔ ဘယ္လို ၀မ္းစာရွာေဖြၾကမွာတဲ့လဲ ...

ကၽြန္မ စိတ္မေကာင္းပါဘူး၊ ၾကမ္းတမ္းခက္ခဲလိုက္တဲ့ ဘ၀ေတြက ေဟာဒီတမာတေကာရြာေလးမွာ .. ေဟာဒီလို ရြာေလးေတြမွာ သိုသို၀ွက္၀ွက္ အမ်ားႀကီးရွိေနၾကမွာပဲေလ၊ ကၽြန္မတို႔ တတ္ႏိုင္တဲ့ကူညီမႈက တကယ့္ကို ေသးေသးေလးပဲ၊

တကယ္ဆိုရင္ ... သူတို႔ေတြရဲ႕ မုန္တိုင္းမတိုက္ခင္ဘ၀အေျခအေနေတြကိုက ခက္ခဲၾကမ္းတမ္းမႈေတြသာျပည့္ေနတဲ့ မျပည္စုံတဲ့ဘ၀ေတြေလ .... မုန္တိုင္းမတိုက္ခတ္ခင္ကတည္းက ျမစ္က်ဥ္းေလးတစ္ဘက္တစ္ခ်က္က ရြာေလးေတြမွာ ေနထိုင္ၾက၊ ျမစ္က်ဥ္းေလးထဲ အိမ္သာေတြေဆာက္လုပ္ၾက ... ျမစ္က်ဥ္းေလးထဲမွာပဲ ေရခ်ဳိးၾက ...

ကဲ .... ကၽြန္မတို႔ ဘာေတြကူညီႏိုင္ခဲ့ပါသလဲ ....

အျပန္ခရီးလမ္းမွာ ...

ပင္လယ္၀ ..

ျမစ္ျပင္က်ယ္ၾကီးေတြ .. ျဖတ္သန္းၿပီး ေမွာင္မဲေနတဲ့ ျမစ္ကမ္းေတြေပၚက အိမ္ေသးေသးေလးေတြကို ထားရစ္ခဲ့ၿပီး ကၽြန္မတို႔ ျပန္ခဲ့ၾကတာပါပဲ။

မုန္တိုင္းမလာခင္ ... မုန္တိုင္းအလြန္ ...

ဒီလို ေနရာတစ္ေနရာဆီမွာ တိတ္တဆိတ္ရွင္သန္ေနၾကတဲ့ ...

ဒီလိုဘ၀ေတြအတြက္ ကၽြန္မတို႔ ဘာေတြေျပာင္းလဲေပးႏိုင္ၾကမွာလဲ ...

ကၽြန္မ မေကာင္းခဲ့ပါဘူး ...... ကၽြန္မတို႔ မေကာင္းခဲ့ပါဘူး ....................... ။           ။

 ဂ်ပန္ငလ်င္၊ တာခ်ီလိတ္ငလ်င္ေတြျမင္ေတြရၿပီး disaster ေတြကိုလန္႔ေနတယ္။ ၾကံဳခဲ့ဖူးတဲ့ နာဂစ္ဆိုင္ကလံုးမုန္တိုင္းႀကီးကိုလည္း ျပန္သတိရမိတယ္။ ၿပီးေတာ့ ေရးမိေရာ ...

ေအာင္ပင္လယ္မဂၢဇင္း

အတြဲ ၄၊ အမွတ္ ၂၃ ေမလ၊ ၂၀၁၁