Drop Down MenusCSS Drop Down MenuPure CSS Dropdown Menu

Friday, September 26, 2014

သိပ္လွတဲ့ သတို႔သမီးေလး

(Yati Magazine, October, 2014)
အဲဒီေန႔ မနက္ခင္းေလးက မပူမေႏြးလြန္း၊ ေအးေအးျမျမေလးရယ္၊ အခန္းထဲက စံပယ္ပင္ေလး ဟိုတစ္ေန႔ကမွ ပထမဆံုးအဖူးေလးေတြေတြ႕လာရၿပီ။ ဒီေန႔ဆို စိမ္းျမျမအရြက္သန္သန္ေလးေတြနဲ႔ ဖူးဖူးပြင့္ပြင့္ စံပယ္ပင္ေလးျဖစ္ေနခဲ့ၿပီ။ စံပယ္ပင္ေလးဆီက သင္းပ်ံ႔ပ်ံ႔ရန႔ံေလး အခန္းထဲေဝ့ဝဲေမႊးျမေနတဲ့ အဲဒီေန႔က မနက္ခင္းဟာ သိပ္လွေနခဲ့တာေပါ့။

Thursday, September 25, 2014

စစ္ပြဲေတြကို ရပ္ျပစ္

(ပိုစ့္အေဟာင္းပါ။ ေမေမက ျပန္တင္ေစခ်င္တာနဲ႔)

Stop the Wars
ယေန႔ ကမၻာႀကီးဟာစစ္ပြဲေတြနဲ႔ပဲ ထုံမႊန္းေနၿပီ။ ျပည္တြင္းက ကခ်င္ေဒသ ထိုးစစ္ဟာ အနီးကပ္ဆံုးျပႏိုင္တဲ့ သာဓကတစ္ခုၿဖစ္ၿပီး ကမၻာအရပ္ရပ္က ဘယ္ေနရာ ဘယ္ေဒသမွာမဆို စစ္ပြဲေတြက ေႀကာက္ခမန္းလိလိ တိုးပြားလာေနတာမို႔ လူ႔အသက္ဟာ ဖက္ရြက္ေလာက္ပင္ တန္ဘိုးမရွိေတာ့ဘူးလားလို႔ ေမးခ်င္မိတယ္။

စစ္ဘာ့ေႀကာင့္ၿဖစ္
စစ္ျဖစ္ရျခင္းရဲ႔ အေႀကာင္းရင္းကို ရွာၾကည့္ရင္ 
အမုန္းေႀကာင့္။ အခ်စ္ေႀကာင့္။ ဘာသာအယူ၀ါဒေႀကာင့္။
ေရေႀကာင့္။ ေျမေႀကာင့္။ ေရနံေႀကာင့္။
နယ္ေျမလုယက္မွဳ သူပိုင္ ငါပိုင္ျငင္းခုံမွဳ ေႀကာင့္။
လူမိ်ဳးေရးေႀကာင့္ စသည္ ေခါင္းစဥ္ေတြ တသီႀကီး ေပးရေလာက္ေအာင္ အမယ္က စုံေနတယ္။
အမွန္ေတာ့ အတၱေႀကာင့္ပါဘဲ။
ပုထုဇဥ္လူသားတိုင္းဟာ သူေရာ ကုိယ္ေရာ အတၱအက်ိဳးကို ေရွ႔တန္းတင္တတ္ႀကသူခ်ည္းပါဘဲ။
ဒါေပမ့ဲ မိမိကိုယ္ကို ဘာသာေရးနဲ ့ထိန္းကြပ္ႏိုင္ရမယ္။

တခါက ကြ်န္မဖတ္ခဲ့ဖူးတယ္။
"ဘာသာေရးက ကမၻာ့ၿငိမ္းခ်မ္းေရးကို ဘာေတြမ်ားေဆာင္ရြက္ေပးႏိုင္မလဲ"တဲ့။
ပညာရွင္တစ္ဦးကလဲ “ကမၻာ့ ျငိမ္းခ်မ္းေရးဟာ ဘာသာေရးထက္ ပိုအေရးၿကီးတယ္” တဲ့။
ကြ်န္မကေတာ့ ဒီလို မထင္ဘူး။ ကမၻာ့ၿငိမ္းခ်မ္းေရးဟာ ေထရ၀ါဒဗုဒၶဘာသာရဲ့ ေခါင္းးစဥ္ေအာက္မွာ ရွိရပါမယ္။ ေထရ၀ါဒဟာ စစ္ပြဲ ေတြကို မီးထိုးမေပးဘူး။ ျငိမ္းေအးေစတယ္ဆိုတာ ဇာတ္ေတာ္ေတြထဲမွာ သာဓက ေျမာက္မ်ားစြာ ရွိတယ္။ ဗုဒၶရဲ႕အဆံုးအမ ၾသ၀ါဒေတြကို တိက်စြာ လိုက္နာႏိုင္မယ္ဆိုရင္ စစ္ပြဲ ဆိုတာ ဘယ္ေနရာမွာမွ မျဖစ္ႏိုင္ဘုူး။ ျငိမ္းခ်မ္းေရးဆိုတာဟာလဲ အထူးတလည္ ရွာဖို႔ မလိုဘဲ မိမိတို႔ရဲ႔ လက္တစ္ကမ္းမွာသာရွိတယ္လို႔ အခိုင္အမာ ေျပာလိုက္ပါရေစ။ ဘာသာတရားကသာ ျငိမ္းခ်မ္းေရးကိုဦးေဆာင္ႏိုင္ပါတယ္။ ဘယ္ဘာသာကမွ လူ႕အသက္ေတြကို ဒီေလာက္ေခြ်ေစဖို႔ အားေပးလိမ့္မယ္ မဟုတ္ဘူး။ သီတဂူဆရာေတာ္ေဟာသလို လူတဦးခ်င္းစီရဲ႔ သီလေဆာက္တည္ ထိန္းခ်ဳပ္မွဳကေန ဆင့္ပြားလို႕ က်ယ္ျပန္႔စြာ ေဆာက္တည္လာႏိုင္မဲ့ေန႔ဟာ အမွန္တကယ္ ကမၻာႀကီးျငိမ္းခ်မ္းမယ့္ေန႔ဆိုတာ မလြဲေတာ့ဘူး။ အင္မတန္ မြန္ျမတ္တျဲ့ဗဟၼာဇိုရ္တရားေလးပါး (ေမတၱာ၊ ကရုဏာ၊ မုဒိတာ၊ ဥပကၡာ) တရားကိုသာက်င့္သုံးႏိုင္ခဲ့ရင္ ပဋိပကၡဆိုတာ မရွိေတာ့ဘူး။ ပဋိပကၡမရွိရင္ စစ္ပြဲဆိုတာ ဘယ္မွာ ရွိေတာ့မလဲ။

စစ္ပြဲေတြကို ႏိုးဆြေနတဲ့ အေႀကာင္းရင္းက   အမုန္းတရားေတြ သူတပါးကို မိမိႏွင့္ထပ္တူ  စာနာျခင္းကင္းမဲ့မွဳေတြ သည္းခံ ခြင့္လႊတ္မွုဳ ကင္းမဲ့ျခင္း မွ်မွ်တတမရွိျခင္းေတြ။ ဒါဟာ  စစ္ျဖစ္ရျခင္းရဲ႔ အေႀကာင္းရင္းေတြဘဲ။ လူဟာ လူပဲမို႔ အေကာင္းနဲ႔ အဆိုး ေရာျပြမ္းေနတယ္။ ေကာင္းတာကို ေရြးခ်ယ္ၿပီး အဆိုးေတြကို ထုတ္ဖယ္လိုက္ရင္ လူတိုင္းလူတိုင္း စိတ္က်န္းမာ ကိုယ္ခ်မ္းသာၿပီး လန္းဆန္းသစ္လြင္လို႔ ကမၻာႀကီး တခုလံုးေအးျငိမ္းသြားႏိုင္ပါတယ္။

ငါစြဲကို ၿဖဳတ္ရမွာျဖစ္တယ္။
ငါ့ေျမ ငါ့ေရ ဆိုၿပီး ဆယ္စုႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ နယ္ေျမလုေနတဲ့ အစၥေရးလ္ ပါလက္စတိုင္း၊
ေတာင္တရုပ္ပင္လယ္မွာ ေလာေလာဆယ္  ေရနယ္နိမိတ္အျငင္းပြားေနတဲ့ တရုပ္ ဂ်ပန္၊
န်ဴကလီးယားလက္နက္ေတြနဲ့ ကမၻာကို အသားလြတ္ျခိမ္းေျခာက္ေနတဲ့ အီရန္နဲ ့ ေျမာက္ကိုးရီးယား၊
သူတကာ ေပါင္းစီးေရးေဆြးေႏြးေနစဥ္ ေတာင္ေျမာက္ကြဲသြားတဲ့ ဆူဒန္ႏိုင္ငံ၊
အၿမဲတမ္း တစ္ခု မဟုတ္ တစ္ခု အေၾကာင္းျပခ်က္နဲ႔ ၀ုန္းဒိုင္းႀကဲေနတဲ့ ပါကစၥတန္၊ အာဖဂန္နစၥတန္၊
ေႏြဦးေတာ္လွန္ေရးေတြႀကား ခုထိ မၿပီးျပတ္ေသးတဲ့ ဆီးရီးယား၊ ၿပီးသလိုလိုနဲ႔ ဆူပူမွဳေတြ အေတာမသတ္ႏိုင္ေသးတဲ့ အီဂ်စ္ စသည္ စသည္ တု႔ိဟာ  မိမိကိုယ္ကို သိပ္ေရွ႔တန္းမထားဘဲ ေပကပ္မေနဘဲ  မွ်မွ်တတ စဥ္းစားႀကဖို႕ လိုအပ္ေနၿပီ ျဖစ္္ပါတယ္။ အထူးသျဖင့္ ခေလးသူငယ္မ်ားနဲ႔ ျပည္သူေတြရဲ႕အသက္အိုးအိမ္စည္းစိမ္ကို စာနာေထာက္ထားျပီး မိမိတို႔သမၼတအျဖစ္ က်မ္းသစၥာ က်ိန္ဆိုႀကစဥ္က ကတိစကားေတြကိုျပန္လည္ေအာက္ေမ့ဆင္ခ်င္ၿပီး လက္နက္ေတြကိုအျမန္ဆုံး ျပစ္ခ်သင့္တယ္။

လက္နက္ဆိုတာ ကာကြယ္ဖို႔သာ ျဖစ္တယ္။ ထိုးစစ္ဆင္ဖို႔ မဟုတ္ဘူး။ ျပည္ပကိုသာ ရည္ညႊန္းေျပာဆိုေနသည္ မဟုတ္ပါ။ ျပည္တြင္းက လက္နက္ကိုင္သူ အားလုံးကို ရည္ညႊန္းေျပာဆိုျခင္းျဖစ္ပါတယ္။ စစ္ဆိုတာ သမၼတႀကီးေျပာသလို မိမိိတို႔ကိုယ္ကိုလည္း ခုခံကာကြယ္ဖို႔ လိုအပ္တာမို႔ ျပစ္ခတ္ရတာလို႔ အေႀကာင္းျပမေနဘဲ မိမိတို႔ကစတင္ၿပီး  လူႀကီးပီပီ လက္နက္ေတြကို စြန္႔လႊတ္ေစခ်င္တယ္။  ျပည္နယ္ၿငိမ္းခ်မ္းသာယာေရးကို ေမွ်ာ္ကိုးကာ ျငိမ္းခ်မ္းေရးစားပြဲ မွာသာအားလုံးစုံစံုညီညီ  ေဆြးေႏြးႀကဖို႔သင့္ေႀကာင္း  လက္နက္ကိုင္ အဖြဲ႔အစည္းအားလုံးကိုပါ ေမတၱာရပ္ခံခ်င္ပါတယ္။ 

၁၉၅၆ ၅၇ခုႏွစ္က ကြ်န္မဟာ ကခ်င္ျပည္နယ္ ခ်ီေဗြ ၿမိဳ႔က ဗိုလ္တဲကေလးမွာ မႀကာခဏ တည္းခိုခဲ့ဖူးတယ္။ ဒီတံုးက ၀ိုင္းေမာ္၊ ၀ါးေရွာင္၊ ခ်ီေဖြ၊ ေလာေခါင္းေဒသဟာ လွပစြာ အလြန္ေအးေဆးတည္ျငိမ္ေနခဲ့တာပါ။ ကြ်န္မတို႔ဟာ ကာဘိုင္ပစၥတို စသည္ေတာင္ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ကိုင္ခြင့္ရခဲ့တယ္ (ေနာင္အခါ လက္နက္မ်ားကို အစိုးရထံ အပ္ႏွံခဲ့ရတယ္)။ သိပ္လွတဲ့ ဗိုလ္တဲကေလးပါ။ ျပာလဲ့လဲ့ ေမချမစ္ကေလးက သူ႔ေအာက္မွာ ၀ပ္စင္းလဲေလ်ာင္းလို႔ ေအးေဆးတည္ျငိမ္စြာ စီးဆင္းေနတယ္။ ျပာလဲ့လဲ့ျမစ္ေရ နဲ႔ ဗိုလ္တဲ ၿဖဴၿဖဴ ကေလးရဲ႕အလွ ညိဳညိဳ႔မွဳိင္းေနတဲ့ ေတာရိပ္ေတာင္တန္းအလွ ဒီပန္းခ်ီကားခ်ပ္ကေလးဟာ ကြ်န္မရင္ထဲမွာ မသိမ္းဆည္းပဲ တည္ၿမဲစြာ ရွိေနခဲ့တာ။ 
ကြ်န္မမ်က္စိထဲမွာ ဘယ္ေတာ့မွ ေမ့ေဖ်ာက္မရႏိုင္ဘူး။
ဒါေပမဲ့ ၁၉၆၂ ခုေလာက္ထင္တာပဲ။ ကခ်င္လက္နက္ကိုင္အဖြဲ႔အစည္းတခုကမီးရွဳိ႔ ဖ်က္ဆီးခဲ့တယ္။ ကြ်န္မ အလြန္ေႀကကြဲ ၀မ္းနည္းခဲ့ရတယ္။ ႏွေျမာမိတယ္။
ကြ်န္မရင္ထဲမွာ ကိန္းေအာင္းေနတဲ့ ပန္းခ်ီကားခ်ပ္ကေလးဟာ ဘာ့ေႀကာင့္ မေရမရာနဲ႔ ဗိုလ္တဲတေနရာစာ လစ္လပ္သြားခဲ့ရသလဲ။ ဘာ့ေႀကာင့္ မ်ား ကမၻာေလာကႀကီးကို အက်ည္းတန္အရုပ္ဆိုးေစသလဲ။ ဘာ့ေႀကာင့္မ်ား အလွအပေတြကို ဖ်က္ဆီးခ်င္ႀကသလဲ။ ကြ်န္မ နားမလည္ခဲ့ဘူး။
စစ္ပြဲဆိုတာ ႏိုင္သူမရွိပါဘူး။ ႏိုင္သူလဲ ရွဳံးတာပါဘဲ။ ရွဳံးသူလဲ ရွဳံးတာပါဘဲ။ အရွဳံးအႏိုင္ဆိုတာ ပညတ္ခ်က္သက္သက္ပါ။အမွန္ေတာ့ ထိုးစစ္ဆင္သူဘက္ကလဲ မွန္ကန္တဲ့ လုပ္ရပ္ျဖစ္တယ္။ ခုခံသူဘက္ကလဲ မွန္ကန္တဲ့ လုပ္ရပ္ျဖစ္တယ္။ ဒီေတာ့ အမွန္နဲ႔ အမွန္ႀကားက ပဋိပကၡလို႔ ဆိုရလိမ့္မယ္။
စစ္တိုက္ခ်င္သူ ဘယ္သူရွိမလဲ။ေသြးဆာေနလို႔ စစ္တိုက္ခ်င္တယ္ ဆိုရင္ေတာင္ သူတို႔က ရာဇပလႅင္ေပၚမွာပါ။ ယဥ္ေက်းပါတယ္ဆိုတဲ့ ေခါင္းေဆာင္ႀကီးမ်ား နက္တိုင္လည္မွာစီးၿပီး ပလႅင္အထက္က ညႊန္ႀကားေနျခင္းျဖစ္တယ္။ တကယ္တမ္း ေတ့ေတ့ဆိုင္ဆိုင္ တိုက္ႀကစို႔ ဆိုေတာ့ ေသႀကရသူမ်ားက စစ္ေျမျပင္က စစ္သားကေလးမ်ားေပါ့။ စစ္ေျမျပင္ကို အပို႔ခံရတဲ့ စစ္သားကေလးေတြရဲ႕ ပံုရိပ္ကို ေဖၚက်ဴးဖြဲ႔ႏြဲ႔ထားတဲ့ မိုးဟိန္း(ဂ်ာနယ္ေက်ာ္)ရဲ႕ ကဗ်ာေလးတပုဒ္တင္ျပရင္း စစ္ပြဲေတြကို ရပ္ျပစ္ၾကပါ လို႔ ေတာင္းဆိုခ်င္ပါတယ္။

You know me not 
တို႔ကို မင္းမသိ
And I don’t know you
မင္းကိုလည္းငါမသိ
O’ better not to know
အို ကိစၥမရွိ မသိတာ ပိုေကာင္းတာေပါ့
But do what to do
လုပ္စရာရွိတာ လုပ္ႀကရမွာ
For this for that
ဟိုအတြက္ ဒီအတြက္နဲ႔
We face each another
တို႔တေတြ ရင္ဆိုင္ခဲ့ရၿပီ
Who is right or wrong
ဘယ္သူမွန္ ဘယ္သူမွား အသာထား
Is another matter
အဲဒါ တကိစၥဘဲ
In the name if duty 
တာ၀န္ဆိုတဲ့ ေခါင္းစဥ္အရ 
Our lives are at stake
တို႔အသက္ေတြ ထုတ္တိုင္မွာ အခ်ည္ခံလိုက္ရၿပီ
In the name of history
ရာဇ၀င္ဆိုတဲ့ ကမၺည္းေအာက္မွာ 
Pawns, we are made
အေရႊ႔ခံ နယ္ရုပ္ကေလးေတြ ျဖစ္ခဲ့ၿပီ
History is just paper 
ရာဇ၀င္ဆိုတာ စကၠဴပါ
Words of one will
တစ္ဦးရဲ႔ အလိုဆႏၵအရ 
But on the battle field
စစ္ေျမျပင္မွာ 
Our blood shall spill 
မင္းနဲ႔ ငါတို႔ရဲ႔ ေသြးေတြ လွ်ံက်လာေတာ့မွာ
So pull your trigger 
ကိုင္းေဟ့..မင့္ခလုတ္ကို ဆြဲလိုက္ေတာ့
And curtained will I
စိတ္ခ် ငါလည္းပဲ ဆြဲမွာေပါ့
One or both of us
တစ္ေယာက္ သို႔မဟုတ္ ႏွစ္ေယာက္စလုံး
In the end must die
အဆုံးမွာ ေသဖို႔ပဲ
If your wife a widow 
အကယ္၍ မင္းရဲ႔ ဇနီးက မုဆိုးမ ျဖစ္ခဲ့ရင္ 
And my son a fatherless
ငါ့သားကမ်ား အဖမဲ႔ျဖစ္သြားရင္ 
Will be than inherit they 
သူတို႔ချမာ ငါတို႔ေရြးခ်ယ္ခဲ့တဲ့ၾကမၼာဆိုးကို
Our chosen tragedy.
အေမြအျဖစ္ သိမ္းပိုက္ဆက္ခံႀကရလိမ့္မယ္။

မိုးဟိန္း (သားဂ်ာနယ္ေက်ာ္)

ခင္ေမသစ္

Wednesday, September 24, 2014

ဘာေတြကို ဘယ္လို မၾကာမၾကာ

ကိုယ့္ပတ္ဝန္းက်င္က ဘာေတြကို ဘယ္လို မၾကာမၾကာ ေလွ်ာ္ဖြတ္ေဆးေၾကာသင့္သလဲဆိုတာ သိထားခ်င္စရာပါ။ အိပ္ရာခင္း၊ စားပြဲခင္းေလးေတြေရာ ဘယ္လိုမၾကာခဏေလွ်ာ္ဖြတ္သင့္သလဲ။ ကိုယ့္ရဲ႕ လက္ကိုင္ပုဝါ၊ ကိုယ့္ရဲ႕ ဆံပင္၊ ကိုယ့္ရဲ႕ အိမ္ေလးထဲက အသံုးအေဆာင္ေတြ၊ အိမ္မွာ အိမ္ေမြးတိရစၦာန္ေလးေတြရွိေနမယ္ဆိုရင္ အဲဒီ ကၽြတ္ကၽြတ္ညံညံအေကာင္ငယ္ေလးေတြကိုေရာ ဘယ္လို မၾကာမၾကာသန္႔ရွင္းေပးသင့္သလဲ ဒီအခ်က္ေလးေတြမွာ ရွာေဖြသိရွိႏိုင္ၾကပါတယ္။ သိထားသင့္တဲ့အခ်က္အလက္ေလးေတြပါ။

ေ၀းေ၀းလံလံ စြန္႔စြန္႔စားစား

သြားလာျကည့္ရွဳရမည့္ တူရကီႏိုင္ငံမွ (၆) ေနရာ

ႏိုင္ငံတကာက ခရီးသြားဧည့္သည္
 အစုအၿပံဳၿကီးကေတာ့တူရကီႏိုင္ငံက  ၿမိဳ ့ေတာ္ အီစတန္ဘူလ္ ကို  မဲၿပီး သဲသဲ မဲမဲကို ေရာက္ရွိလာျကပါၿပီ။အစၥတန္ဘူလ္ ဆိုတာက တကယ့္ ေရွးေဟာင္းမင္းေနၿမိဳ့ေတာ္ႀကီးတစ္ၿမိဳ႕ မဟုတ္ပါလား။
သိပ္ကို ခမ္းနား သိုက္ၿမိဳက္ ခဲ့တဲ့ၿမိဳ႕ႀကီးပါ။ ရိုးရာ ဓေလ့ ထုံးစံေတြ ႏွင့္ မိမိတို ့ ယဥ္ေက်းမွဳ ႏွင့္ မိမိတို ့ ဂုဏ္သိကၡာ ရွိရွိ ေနထိုင္ခဲ့ျကတာပါ။

အ့ံဖြယ္ အပင္ဥမင္ ၿကီးမ်ား

1. Wisteria Tunnel, Japan
ကမၻာၿကီးဟာ သိပ္ကိုမွ ဆန္းျကယ္ပါတယ္။ ရုကၡေဗဒပညာဟာလည္း လူတို ့ ေလ့လာလိုက္စားလို႔မကုန္ႏိုင္ပါဘူး။ သစ္ပင္ေတြဟာလည္း ထူးဆန္းေနတယ္။ အိမ္မက္ဆန္ေနတယ္။
ျကည့္ပါဦး။ ေဟာဒီမွာ။ ဥမင္ လွဳိဏ္ေခါင္းေတြလိုလို လ်ိဳ ၿကီးေတြလိုလို  ႏြားလွည္း ေပါင္းမိုးဂံုးၿကီးေတြ လိုလို လွလည္းလွ အံ့ျသဖို ့လည္းေကာင္းတဲ့ ဥမင္ သစ္ပင္ ၿကီးေတြ မင္းမူ ရွင္ သန္ ေပါက္ေရာက္ရာ မွာ သင္ လမ္းမေလွ်ာက္ခ်င္ဘူးလား။ စာဖတ္သူမ်ား စိတ္၀င္စားမလားလို ့ Florist က  ေဖာ္ျပေပးလိုက္ခ်င္တယ္။

Sunday, September 21, 2014

ၿငိမ္းခ်မ္းေရးရဲ႕ သေကၤတ

International Peace Day အတြက္ ပိုစ့္အေဟာင္းျပန္တင္လိုက္ပါတယ္။
လက္ရွိ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး သေကၤတ
အျပည္ျပည္ဆိုင္ရာ စစ္ပြဲကာကြယ္ဆန္႔က်င္သူမ်ားအဖြဲ႕အစည္း War Resisters’ International (WRI)ကေနၿပီး ရိုင္ဖယ္ေသနတ္ကို လက္ႏွစ္ဘက္ နဲ႔ ကိုင္ခ်ဳိးေနတဲ့ပံု အမွတ္အသားအျဖစ္ ၁၉၂၁ မွာ စတင္အသံုးျပဳခဲ့ပါတယ္။

Friday, September 19, 2014

မိန္းမႏွင့္ စာနာမႈ

စုမီေအာင္

(မိန္းမ - ၁၁)

            ေမဇြန္သည္ အိမ္ေဖာ္မေလး လာခ်ေပးေသာ ႏြားႏို႕တစ္ဖန္ခြက္ကုိ မေသာက္ ေသးဘဲ ေဘးမွာခ်ထားကာ ဖတ္လက္စ စာအုပ္ကိုသာ သဲႀကီးမဲႀကီးဆက္ဖတ္ေနလုိက္သည္။ စာထဲ စိတ္ဝင္စားေနသည္မွာ မည္မွ်ၾကာသြားေလသည္မသိ။ သတိရ၍ ႏြားႏို႔
ေသာက္မည္ျပဳလွ်င္ ႏြားႏုိ႔ဖန္ခြက္ကုိ အံုခဲေနသည့္ပရြက္ဆိတ္မ်ားကုိ ျမင္သည္။ အံုခဲ႐ံုသာ မက ႏြားႏုိ႔ရည္ထဲတြင္ ယက္ကန္ ယက္ကန္ျဖစ္ေနၾကေသာ ပုရြက္ဆိတ္ေကာင္မ်ားကို ၾကည့္ကာ ေမဇြန္စိတ္တုိလာေတာ့သည္။
            ၾကည့္စမ္းပါဦး။ ဒီပုရြက္ဆိတ္ေတြဟာ ေနရာတကာ သူတို႔ခ်ည္းပဲ အလုအယက္နဲ႔ မုန္းဖုိ႔ေကာင္းတယ္...ႏႈတ္က ပြစိပြစိ ေရရြတ္ရင္း အိမ္ေဖာ္မေလးကို ေမဇြန္ေအာ္ေခၚလုိက္သည္။
            ''မူးေနာ္ေရ..မူးေနာ္..ျမန္ျမန္လာစမ္းပါ'''
            အိမ္ေဖာမေလး မူးေနာ္ေရာက္လာသည္ႏွင့္ ေမဇြန္က ႏႈတ္ခမ္းကိုစူပုတ္ထားၿပီး ေျပာသည္။
            ''တို႔မေသာက္ရေသးဘူး..အသစ္ထပ္ယူလာခဲ့ေပး၊ အဲဒါကိုသြန္ပစ္လုိက္ ေပေတာ့''

မိန္းမႏွင့္ အႏုပညာ

စုမီေအာင္

(မိန္းမ - ၁၀ )

 ကြၽန္မ မွတ္မိပါေသးတယ္။ ကြၽန္မရဲ႕ေသးငယ္တဲ့ လက္ေခ်ာင္း တုိတိုေလး ေတြကုိ အေမက႐ိုက္လုိ႔ နာက်င္မႈေဝဒနာနဲ႔အတူ မ်က္ရည္ေတြ ယုိစီးက်ခဲ့ရတဲ့ ေန႔တစ္ေန႔ကိုေပါ့။ ပီယာႏုိဆရာမေပးခဲ့တဲ့ lesson ကိုမက်င့္လုိ႔တဲ့ေလ။ ကြၽန္မရဲ႕ လက္ေခ်ာင္းလက္ဆစ္ေတြအကုန္လံုး တစ္ခုမက်န္ေအာင္ ေမေမကတုတ္နဲ႔ တဆတ္ဆတ္ ႐ုိက္ခဲ့တာ။ ႐ုိက္ေနရင္းနဲ႔ ပါးစပ္ကလည္းတတြတ္တြတ္ေျပာပါေသးတယ္။

မိန္းမႏွင့္ က်ိန္စာ

စုမီေအာင္
(မိန္းမ - ၉)

        ဝတၴဳထဲက စာသားပဲလား၊ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ပဲလားမသိ၊ ဇိုယာ ငယ္စဥ္ကတည္း က ဖတ္ခဲ့ဖူးသည္။ မိုးေကာင္ကင္ႀကီးျပာသလို ေယာက္်ားေတြလည္း ညာေနသည္... တဲ့။ ကမၻာတည္သေရြ႕ မုိးေကာင္ႀကီးျပာေနမွာျဖစ္သလို အၿမဲတေစ ညာေနမွာျဖစ္ သည့္ ေယာက္်ားေတြ၏ စိတ္သေဘာခ်င္းတူေနေၾကာင္း ခိုင္းႏႈိင္းဖြဲ႕ဆိုခဲ့သည္။

Wednesday, September 17, 2014

လက္ထပ္ျခင္း (သုိ႔မဟုတ္) အတူတကြ ေနထုိင္ျခင္း အလွတရား

စုမီေအာင္
(Beauty Magazine, ေအာက္တုိဘာ၊ ၂၀၁၄)

 “လက္ထပ္ျခင္း”ဆုိတာ လူေယာက္်ားတစ္ေယာက္နဲ႔ လူမိန္းမတစ္ေယာက္ အိမ္တစ္လံုးထဲမွာ တစ္ေယာက္က တစ္ ေယာက္ကုိ ခ်စ္ခင္ရင္းႏွီးစံုမက္စြာ အတူတကြေပါင္းစည္းေနထုိင္ျခင္းပါ။ အတူတကြေနထုိင္ျခင္းဟာ ဘ၀မွာ အလွတရား တစ္ခုျဖစ္ သလုိ ဒီအလွတရားကို ရွင္တုိ႔ မခံစားဖူးေသးရင္ ဘ၀မွာ တစ္ခါေတာ့ ခံစားၾကည့္ဖုိ႔လုိိပါလိမ့္မယ္။ ကၽြန္မ ခံစားေစခ်င္တဲ့ အလွတရားက လက္ထပ္ျခင္းနဲ႔ဒြန္တြဲေနတဲ့ အတူတကြေနထုိင္ျခင္းပါ။

Tuesday, September 16, 2014

မ္ိန္းမႏွင့္ အခ်စ္

စုမီေအာင္
(မိန္းမ - ၈)


         ကြၽန္မအနားမွာ 'ေမာင္' မရွိေအာင္လုပ္ခဲ့သူမွာ ကြၽန္မျဖစ္သည္။ တကယ္တမ္း အနားမွာ ေမာင္မရွိေသာအခါ 'ေမာင္ရွိခဲ့မယ္ဆုိရင္' ဟု ေတြး၍ေတြး၍ေနမိသူမွာ ကြၽန္မပဲျဖစ္ပါသည္။
xxxxx

မိန္္းမႏွင့္ ရက္ေရာမႈ

စုမီေအာင္
(မိန္းမ - ၇)

 ကြၽန္မတြင္ ရက္ေရာမႈမရွိပါ။ ရက္ေရာမႈဆိုသည္ကို ကြၽန္မအေနႏွင့္ ဘယ္ေသာအခါမွ် လုပ္ႏိုင္မည္ မဟုတ္ဟု ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ အထင္ရွိခဲ့သည္။ သုိ႔ေသာ္ ယခုအခ်ိန္မွာ ကြၽန္မသည္ ထုိရက္ေရာမႈအလုပ္ကို ဝမ္းေျမာက္ဝမ္းသာလက္ခံလ်က္ စိတ္ေရာကိုယ္ပါ လုပ္ေဆာင္ႏုိင္ေနၿပီျဖစ္ေၾကာင္း အံၾသဖြယ္ ေတြ႕ရွိရေလၿပီ။
           မာေက်ာ ခက္ထန္သည့္  ကြၽန္မ၏ ႏွလံုးသားအတြင္းသို႔ ရက္ေရာမႈဆိုသည့္ အရာကုိ ထာဝရ ရွင္သန္ ကိန္းဝပ္ေစရန္ ရင္းႏွီးျမႇဳပ္ႏွံေပးခဲ့သူမွာ ေျမနီကုန္း ကားဂိတ္အနီးတစ္ဝုိက္တြင္ အျမဲလုိလို ေတြ႕ျမင္ေနရတတ္သည့္ ေယာဂီဝတ္ႏွင့္ အဘြားအိုတစ္ဦးပင္ျဖစ္သည္။

xxxxx

မိန္းမႏွင့္ အခ်ိန္

စုမီေအာင္
(မိန္းမ - ၆)




      မိုးခ်ဳပ္ညဥ့္နက္တုိင္းျပန္ေရာက္လာမည့္ ေျခသံတစ္စံုကို နားစြင့္မိျခင္း ၏ ေနာက္ကြယ္တြင္ ေႏြးေထြးစြာႀကိဳဆိုလိုျခင္း တစ္စံုတစ္ရာ မရွိေၾကာင္းေသခ်ာပါသည္။
လူေယာက္်ားတစ္ေယာက္ႏွင့္ လူမိန္းမတစ္ေယာက္ အၾကား နံရံတစ္ခ်ပ္ ျခားလ်က္ ရွိသည္။ နံရံတစ္ဖက္မွေန၍ တိတ္ဆိတ္ စြာ မသိက်ဳိးကြၽံျပဳရင္း ထိုေျခသံမ်ား ရပ္တန္႔သြားခ်ိန္ကို ေစာင့္ဆုိင္းနားစြင့္ၿပီးသည္ႏွင့္ တစ္ၿပိဳင္နက္ ဝရန္တာဆီသုိ႔ထြက္ကာ ထုိမိန္းမ က လြတ္လပ္စြာ တစ္ကုိယ္ေရ ပ်ံသန္းေတာ့မည္ ျဖစ္ပါသည္။
xxxxx

ဟိုသတင္း ဒီသတင္း

ခရီးသြားရင္း ခရီးေဆာင္အိတ္ေပ်ာက္မွာ စိတ္ပူစရာမလို

ေလေၾကာင္းလိုင္းေတြမွာ ခရီးေဆာင္အိတ္ေပ်ာက္ဆံုးခဲ့ရင္၊ လြဲမွားခဲ့ရင္ ကိုယ့္လက္ထဲကို ျပန္ရႏိုင္မယ့္အခ်ိန္ဟာ နာရီေပါင္းမ်ားစြာ၊ ရက္ေတြမ်ားစြာေတာင္ၾကာျမင့္သြားႏိုင္ပါတယ္။ ခရီးေဆာင္အိတ္ကိုယ္တိုင္ ကိုယ့္ဆီကို အခ်က္ေပးခဲ့ရင္ ပိုၿပီးလြယ္ကူမလာႏိုင္ဘူးလား။ အဲဒါဟာ smart luggage တီထြင္ျဖစ္ခဲ့တဲ့ စိတ္ကူးပါပဲ။ ခရီးေဆာင္အိတ္မွာ GPS ပါဝင္တဲ့ chip ေလးေတြတပ္ဆင္ထားၿပီး ေရာက္ရွိေနတဲ့ေနရာကို ေျခရာခံအခ်က္ျပႏိုင္ေအာင္ စီစဥ္ထားတာပါ။ ေပ်ာက္ဆံုးသြားတာနဲ႔ ေလေၾကာင္းလိုင္းဆီ ခရီးေဆာင္အိတ္ရဲ႕ တည္ေနရာ တိုက္ရိုက္ သတင္းပို႔ႏိုင္ပါလိမ့္မယ္။

Saturday, September 13, 2014

မိန္းမႏွင့္ ဇရာ

စုမီေအာင္

(မိန္းမ - ၅)

    သူမ၏ ဦးေႏွာက္အတြင္းသို႔ ထူးဆန္းေသာအေတြးတစ္ခု ခ်ဥ္းနင္းဝင္ေရာက္ ခဲ့သည္မွာ မၾကာလွ ေသးပါ။ စိတ္ႏွလံုးကို အထူးပင္လႈပ္ရွားႏိုင္စြမ္းရွိေသာအေတြးတစ္ခု လည္း ျဖစ္ေနျပန္သည္။
          ဤကမၻာႀကီးသည္ ယခင္ကႏွင့္ တစ္စက္ကေလးမွမတူေတာ့ဘဲ မ်ားစြာ ေျပာင္းလဲသြားခဲ့ၿပီျဖစ္ေၾကာင္း သတိျပဳမိလိုက္ကတည္းက သူမ၏စိတ္တို႔သည္ ၿငိမ္ သက္ျခင္း အလ်ဥ္းမရွိေတာ့ပါ။ မ်ာစြာေသာ အေျပာင္းအလဲမ်ားၾကား၌ သူမႏွင့္သာ တစ္ကိုယ္ေရ သက္ဆိုင္ေနသည့္ အေျပာင္းအလဲတစ္ခုက သူမ၏စိတ္ႏွလံုးကို အလႈပ္ရွား ေစခဲ့ဆံုးပင္ျဖစ္ပါသည္။
          ရင့္က်က္ေသာႏွလံုး၊ ဆင္ျခင္ႏုိင္စြမ္းအလံုးစံုျဖင့္ ဝန္းရံပတ္စီးလ်က္ ေတြးမည္ ဆိုလွ်င္ေတာ့ ထုိအေျပာင္းအလဲတို႔သည္ ရယ္ေမာဖြယ္ရာသာျဖစ္ေပလိမ့္မည္။ သို႔ေသာ္ သူမ ထုိသုိ႔ မရယ္ေမာႏိုင္ေတာ့ပါ။ အေျပာင္းအလဲတို႔အေပၚ ယံုၾကည္သက္ဝင္မႈလည္း မရွိႏိုင္ပါ။ ထိုအေျပာင္းအလဲတစ္ခုကေတာ့ သူမအား ေကာင္းစြာေျခာက္လွန္႔လ်က္ ထိတ္လန္႔ တုန္လႈပ္မႈကိုလည္း ရက္စက္စြာ ေပးေနျပန္သည္။ ထုိအေျပာင္း အလဲတစ္ခု အေၾကာင္းကို ေစ့ေစ့ငွငွေတြးမိရတိုင္း သူမ၏ႏွလံုးအိမ္တစ္ခုလံုး ေဇာက္တိေဇာက္ထိုးႏွင့္ ေၾကာက္ခမန္းလိလိလႈပ္ရွားေနေတာ့၏။

မိန္းမႏွင့္ ဘဝ

စုမီေအာင္

(မိန္းမ -၄)

            ကြၽန္မတို႔မိသားစု ေတာင္ဥကၠလာပကိုေျပာင္းေရႊ႕လာတာ မၾကာေသးပါဘူး။ပတ္ဝန္းက်င္ဟာ ကြၽန္မတို႔အတြက္ အနည္းငယ္သူစိမ္းဆန္ေနတုန္းေပါ့့။ ေမွာင္ရီဖ်ိဳးဖ် ညေနခင္းတစ္ခုမွာ သမီးကေခါက္ဆြဲေၾကာ္စားခ်င္တယ္ေျပာတာေၾကာင့္ ဝန္းက်င္အသစ္ကုိ တုိးဝင္တဲ့အေနနဲ႔ သမီးနဲ႔အတူ လမ္းေလွ်ာက္ထြက္ၿပီး စားေသာက္ဆိုင္တစ္ဆိုင္ကုိ အနီးတဝုိက္မွာ အပူတျပင္းရွာေဖြရပါတယ္။
            အဲဒီလိုနဲ႔ အိမ္နဲ႔မနီးမေဝးမွာ စားေသာက္ဆိုင္တစ္ဆိုင္ကုိ ကြၽန္မတို႔ေတြ႕တယ္။ ဆုိင္ထဲဝင္ၿပီးေနာက္ ကြၽန္မက ေခါက္ဆြဲေၾကာ္ ပါဆယ္မွာပါတယ္။ အဲဒီ အခ်ိန္မွာ သမီးကေျပာတယ္။
          'မီး ဗိုက္ဆာၿပီ၊ ဒီမွာပဲ စားမယ္ေနာ္ ေမေမ'
            ဒါနဲ႔ပဲ လူရွင္းရာ စားပြဲတစ္ေနရာကို ေရြးခ်ယ္ထုိင္လုိက္ၾကပါတယ္။ ကြၽန္မတို႔ ထုိင္ေနတဲ့ေနရာဟာ ထုိင္ခါစတုန္းကေတာ့ လူရွင္းတယ္ဆုိေပမဲ့ ေခါက္ဆြဲေၾကာ္ေစာင့္ေနစဥ္ အခ်ိန္အခုိက္အတံ့ေလးမွာပဲ ေနာက္ထပ္လူေတြ တဖြဲဖြဲေရာက္ရွိလာတာေၾကာင့္ ဆုိင္ဟာ မ်က္စိေရွ႕မွာပဲ ေနရာလပ္မရွိေတာ့ေအာင္ လူေတြ ျပည့္က်ပ္သြားခဲ့ပါတယ္။ သည္ဆုိင္မွာ စင္တင္ေတးဂီတေဖ်ာ္ေျဖမႈအစီအစဥ္ရွိတာေၾကာင့္ ဒီေလာက္လူေတြ မ်ားျပားတာျဖစ္မယ္လုိ႔ ကြၽန္မစိတ္ထဲ တိတ္တိတ္ေတြးေနမိတယ္။ အဲဒီမွာ မေမွ်ာ္လင့္ဘဲနဲ႔ ကြၽန္မရဲ႕ တစ္ခ်ိန္ တုန္းက သူငယ္ခ်င္း'ခ်ိဳ'နဲ႔ ျပန္ဆံုေတြ႕ခဲ႔ရတာပါပဲ။
            ဟုတ္ပါတယ္။
            ခ်ိဳက အဲဒီဆိုင္မွာ သီခ်င္းဆုိတဲ့ သီခ်င္းသည္မေလးပါ။ ကြၽန္မဟာ ေခတ္ေနာက္က်လြန္းသူတစ္ေယာက္ မဟုတ္ေပမဲ့လည္း စင္ျမင့္ေပၚမွာ လည္ဟုိက္ အကႌ်ခ်ိဳင္းျပတ္နဲ႔ သားေရစကပ္ တုိက်ပ္က်ပ္ေလးဝတ္ၿပီး သီခ်င္းဆိုေနတဲ့ ခ်ိဳ႕ပံုစံကို ရဲရဲမၾကည့္ဝံ့တာ အမွန္ပါပဲ။ ခ်ိဳကေတာ့ တကယ့္ကို ေပါ့ပါးလြတ္လပ္တဲ့အသြင္နဲ႔ အရင္အတုိင္းပါပဲ။ ခ်ိဳ႕အသံက သိပ္အေကာင္းစားႀကီးမဟုတ္ေပမဲ့ စြဲေဆာင္မႈအားေကာင္း လွတဲ့ အျပင္အဆင္ေတြရယ္၊ စည္းခ်က္ညီညီလႈပ္ရွားတတ္တဲ့ ကုိယ္ဟန္အေန အထားေတြရယ္၊ ျပံဳးခ်ိဳခ်ိဳမ်က္ႏွာေပးေတြရယ္ေၾကာင့္ နားေထာင္သမွ်လူတိုင္းကို အႀကိဳက္ပိုကဲေစပါတယ္။
            အဲဒီမွာ သီခ်င္းတစ္ပုဒ္မဆံုးခင္မွာပဲ လူတစ္ေယာက္က ပန္းကံုးခပ္ရွည္ရွည္ ႀကီးဆြဲကုိင္ၿပီး ခ်ိဳသီခ်င္းဆိုရာ စင္ျမင့္ေလးဆီ ေလွ်ာက္သြားတာကုိ ကြၽန္မျမင္တယ္။တကယ္ေတာ့ သူကိုင္လာတာ အကြင္းလုိက္ပန္းကံုးမဟုတ္ပါဘူး။  ပန္းကံုးအျပတ္ႀကီး ျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ လူေတြရဲ႕လက္ခုပ္သံေတြကေတာ့ တေဖ်ာင္းေဖ်ာင္းနဲ႔ေပါ့။ အဲဒီလူက သူကုိင္လာတဲ့အျပတ္လုိက္ပန္းကံုးႀကီးရဲ႕ အစတစ္ဖက္ကုိ ခ်ိဳ႕ေခါင္းေပၚကေန တပတ္ပတ္၊ က်န္အစတစ္ဖက္ကို ခါးကုိပါစိမ္ေျပနေျပပတ္ခ်ည္ေပးေနတာ ေတြ႕ရလုိ႔ ကြၽန္မ တအံ့တၾသျဖစ္မိသြားတယ္။ ဒါမ်ိဳးကို ကြၽန္မတစ္ခါမွ မေတြ႔ဖူးေသးပါဘူး။
ကြၽန္မနည္းတူ တအံ့တၾသျဖစ္ေနပံုရတဲ့ သမီးက ကြၽန္မကို ေမးခြန္းထုတ္လုိက္ပါတယ္။
            ''သီခ်င္းဆုိတဲ့အန္တီေလးကို ဟုိလူႀကီးက ဘာလုိ႔ေျပာင္လက္လက္ႀကိဳးႀကီး ေတြနဲ႔ သြားပတ္တာလဲ ေမေမ''
            ႐ုတ္တရက္မို႔ ဘယ္လုိေျပာရမွန္း ကြၽန္မ မသိပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ သမီးနားလည္ မယ့္အေျဖမ်ိဳးကုိ ကြၽန္မ ခ်က္ခ်င္းပဲ စဥ္းစားေပးႏုိင္ခဲ့ပါတယ္။
            ''သမီး စာေတာ္လုိ႔ ဆုခ်သလုိမ်ိဳးေပါ့၊ သူလည္း သီခ်င္းဆိုတာေတာ္လို႔ နားေထာင္တဲ့ပရိသတ္လူႀကီးမင္းက ဆုခ်တာေပါ့ကြယ္''
            သမီးက တစ္ဆင့္တက္ၿပီးေျပာျပန္တယ္။
            ''ဒါဆုိ သမီးရဲ႕ဆုတံဆိပ္ေတြလုိပဲ၊ အဲဒါေတြကို သူ႔အိမ္နံရံမွာ ခ်ိတ္ထားမွာေပ့ါ ေနာ္''
            ''ဒါေပါ့..ဒါေပါ့''လုိ႔ ကြၽန္မ ေျပာလိုက္တယ္။
            အဲဒီဆုေတြဟာ သမီးရဲ႕ဆုေတြလို ဆုသက္သက္မဟုတ္ဘဲ ဟန္ျပသက္သက္ အရာေတြျဖစ္ၿပီး အဲဒါေတြရဲ႕ေနာက္ကြယ္မွာ ေငြေၾကးတန္ဖိုးတစ္ခု သီးသန္႔ရွိၾကတယ္ ဆုိတာရယ္၊ သည္အရာေတြထက္ ေနာက္ကြယ္မွာရွိတဲ့ ေငြေၾကးကုိသာ လူေတြက မက္ေမာစြာ လဲလွယ္ယူၾကတယ္ဆုိတာရယ္၊ ဒီအေၾကာင္းေတြကုိေတာ့ သမီးကုိ မသိ ေစခ်င္ေသးပါဘူး။ သမီးဟာ သိပ္ကို ငယ္လြန္းပါေသးတယ္။ မလုိအပ္တာေတြ သမီးမသိေစရေအာင္ ကြၽန္မက ေရွ႕ကေန ကြယ္ကာ တားျမစ္ခဲ့တာေၾကာင့္ သမီးဟာ အျခားသူ႔အရြယ္(လူႀကီးေလာက္နီးနီး အသိပုိကဲေနတဲ့)ကေလးေတြနဲ႔စာရင္ ပိုၿပီးေတာ့ ငယ္ေနပါတယ္။
            အခုေခတ္က ကြၽန္မတို႔တုန္းကနဲ႔ နည္းနည္းကေလးမွ မတူေတာ့ဘူး။ ္မနန ်အပူနယ ္မနန အ့သကါ့အ  ေတြ ေခတ္စားေနတ့ဲကာလႀကီး မဟုတ္လား။ ဒါေၾကာင့္ သမီးကုိ သူ႔အရြယ္နဲ႔သူ သိသင့္သိထုိက္တဲ့အရာေတြမွတစ္ပါး အျခားေသာအရာေတြ ကြၽန္မ ဘာတစ္ခုမွ ေပးမသိခဲ့ပါဘူး။
            သီခ်င္းႏွစ္ပုဒ္ဆုိအၿပီးမွာ ခ်ိဳက ကြၽန္မတို႔အနားကုိ လွလွပပ၊ ၾ
            ''မင္း အိမ္ေထာင္က်ၿပီေပါ့၊ ဒါ မင္းရဲ႕သမီးလား''
            ကြၽန္မ ေခါင္းညိတ္ျပလုိက္တယ္။
            ''မင္း အရင္တုန္းကလုိ သီခ်င္းမဆိုေတာ့ဘူးလား''
            ကြၽန္မကို ျပံဳးျပံဳးေလးၾကည့္ရင္း ဆက္ေမးျပန္တယ္။
            ေခါက္ဆြဲမွ်င္တန္းလန္းနဲ႔ အခက္ေတြ႕ေနရွာတဲ့သမီးကုိ ကူညီေပးရင္း ခ်ိဳ႕အေမးကုိ သုတ္သုတ္ပ်ာပ်ာေျဖလုိက္ရတယ္။
            ''အာ မဆိုျဖစ္ေတာ့ပါဘူး ခ်ိဳရာ''
            ခ်ိဳက ကြၽန္မကုိ သနားသလုိ စိတ္ပ်က္သလို မ်က္လံုးေတြနဲ႔ၾကည့္လာပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ သူ႔အၾကည့္ေတြက ကြၽန္မဆီမွာ လံုးလံုး လ်ားလ်ားရွိမေနဘူး။ ကြၽန္မမ်က္ႏွာကို ေက်ာ္ၿပီး ကုန္လြန္သြားတဲ့ အတိတ္ကာလေတြကို ကြၽန္မကိုယ္စား ႏွေျမာတမ္းတတဲ့ ပံုစံမ်ိဳးနဲ႔ ၾကည့္ေနတာပါ။
            ကြၽန္မက သူ႔ကို ျပန္ေမးလိုက္တယ္။
            ''ခ်ိဳေရာ...ဘယ္လုိလဲ၊ အဆင္ေျပရဲ႕လား''
            ''ဟာ...သိပ္အဆင္ေျပတာေပါ့၊ အခုဆိုင္က အရင့္အရင္ဆိုင္ေတြထက္ ဒါေတြ ဒါေတြ ပုိလာတယ္ဆရာ''
            ခ်ိဳက ပန္းကံုးအစြပ္ခံရတဲ့ပံုစံ ဟန္ေတြဘာေတြလုပ္ျပရင္း ေျပာပါတယ္။    ခက္ရင္းတစ္ေခ်ာင္းနဲ႔ ေခါက္ဆြဲဖတ္ေတြကို ထုိးလိမ္ေကာ္စားရင္း အလုပ္႐ႈပ္ေနတဲ့ သမီးကို ကြၽန္မ ခဏေမ့သြားမိတယ္။
            ကြၽန္မတို႔တစ္ေတြ ဟုိးအရင္ ကညစူကါါနိ ့်သတ ရွိတဲ့ဆိုင္ေလးတစ္ဆိုင္မွာ သီခ်င္းဆိုျဖစ္တဲ့အေၾကာင္းေတြ ျပန္ေျပာင္းေျပာမိၾကေလရဲ႕။ ဘယ္သူကေတာ့ ဘယ္ဆုိင္မွာ ဆက္ဆုိေနတယ္။ ဘယ္သူကျဖင့္ ဘယ္ဟုိတယ္မွာ ေျပာင္းဆိုတယ္၊ ဘယ္သူကေတာ့ ဘာမွ သတင္းမၾကားမိေတာ့ဘူး စသည္ျဖင့္ ေရွးေဟာင္းေႏွာင္းျဖစ္ေတြ ျပန္ေျပာ မိၾကတဲ့အခါ ကြၽန္မသိရသေလာက္ ကြၽန္မ တစ္ေယာက္သာ ခပ္ေစာေစာ အိမ္ေထာင္က်ၿပီးျဖစ္ေနတာ ေတြ႕ရပါတယ္။
            ''အမုိက္မေလးရဲ႕၊ ဘာျဖစ္လုိ႔မ်ား ေစာေစာစီးစီး အိမ္ေထာင္ျပဳလုိက္ရတာလဲ''
            သေဘာမေတြ႕ေလဟန္နဲ႔ ေမးလာတဲ့ ခ်ိဳ႕အေမးကို ႐ုတ္တရက္ ဘာျပန္ေျဖလုိက္ရမွန္းမသိဘဲ ျဖစ္သြားမိတယ္။ ၿပီးေတာ့မွ စိတ္ထဲရွိတဲ့အတုိင္း အ႐ုိးခံအတုိင္းပဲ ေျဖလုိက္မိတယ္။
            ''ခ်စ္တဲ့သူနဲ႔ေတြ႕လုိ႔ေပါ့''
            ကြၽန္မအေျဖကိုၾကားေတာ့ ခ်ိဳက ကမၻာ့ရယ္စရာအေကာင္းဆံုးျပက္လံုး တစ္ခုကို ၾကားလုိက္ရသလုိ ရယ္လိုက္တာမွ ခြက္ထိုးခြက္လန္ပါပဲ။ ၿပီးေတာ့ တကြၽတ္ကြၽတ္နဲ႔ စုတ္သပ္ဟန္ျပဳရင္း ေျပာပါတယ္။
            ''ျဖစ္ရေလ ခ်စ္တဲ့သူ ဟုတ္လား၊ ဒါကေတာ့ ကုိယ္လည္းေတြ႔တာပဲ၊ မင္းလုိျဖင့္ မယူေပါင္၊ ခ်စ္သူဆိုတာ ခ်စ္ရ႐ံုသာေကာင္းတာကြ၊ ယူလုိက္ၾကည့္ မေကာင္း ေတာ့ဘူး၊ အခုပဲ မင္းၾကည့္...ဒီကေလးတစ္ေယာက္နဲ႔ ဒုကၡေရာက္ေနၿပီ မဟုတ္လား''                        ကြၽန္မအနားကို  တိုးတုိးေလး ကပ္ၿပီးေျပာလုိက္တာပါ။
            အမွန္အတုိင္းေျပာရရင္ ခ်ိဳ႕စကားၾကားမွပဲ အဲဒီဒုကၡဆုိတဲ့အရာကုိ ကြၽန္မ အေရးလုပ္ စဥ္းစားမိပါေတာ့တယ္။ ခ်ိုဳ႕အျမင္ ဒုကၡဆိုေပမဲ့ ကြၽန္မက ဒုကၡလို႔မသတ္ မွတ္တဲ့အရာေတြေပါ့။ သမီးဖ်ားနာမွာ စိုးရိမ္ရ၊ အလုပ္သြားေနတဲ့ခင္ပြန္းသည္ အိမ္ျပန္ေနာက္က်ရင္ စိုးရိမ္ရ၊ ခင္ပြန္းသည္ ရတဲ့လစာေငြနဲ႔ အသံုးစရိတ္ေတြ မေလာက္င မွာ စုိးရိမ္ရနဲ႔ ေသာက ဗ်ာပါဒေတြ ခ်ာလည္ဝုိင္းေနတဲ့ဘဝပဲလုိ႔ ခ်ိဳက အထင္ရွိဟန္တူရဲ႕။ ကြၽန္မမွာ ေသာကေတြဝုိင္းေနတာ မွန္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ခ်ိဳ႔အနားမွာ ဝုိင္းေနတဲ့ ေသာက ေတြနဲ႔ေတာ့ မတူေပဘူးေပါ့။ ေသာကအေမာေတြမဟုတ္ဘဲ ေသာကအေပ်ာ္ေတြသာျဖစ္ တယ္ဆိုတာကုိ ခ်ိဳကေတာ့ စဥ္းစားမိမွာမဟုတ္ပါဘူး။
            ေနာက္ထပ္ ခ်ိဳဘယ္ေတာ့မွ စဥ္းစားမိမွာမဟုတ္တဲ့ အခ်က္တစ္ခ်က္လည္း က်န္ပါေသးတယ္။ အိမ္ေထာင္ရွိတဲ့ မိန္းမတစ္ေယာက္ရဲ႕တင့္တယ္မႈနဲ႔ လံုျခံဳမႈ အေၾကာင္းေပါ့။ ေယာက်္ားေတြသာအမ်ားဆံုးရွိႏိုင္တဲ့ သည္ဆိုင္မ်ိဳးထဲကုိ ဒီလိုအခ်ိန္မွာ မိန္းမတစ္ေယာက္တည္း ဝင္လာတာနဲ႔စာရင္ သမီးငယ္ေလးတစ္ေယာက္ကို လက္ဆြဲၿပီး ဝင္လာတဲ့ မိန္းမက ပိုၿပီးေတာ့ အျမင္တင့္တယ္တယ္ဆိုရမွာပါ။ ေယာက်္ားေတြကေတာ့ သည္ေယာက်္ားေတြပါပဲေလ။ ဒါေပမဲ့  ပံုစံအေနအထားခ်င္း ကြာျခား သြားတာနဲ႔ ဆုိင္ထဲဝင္လာတဲ့ မိန္းမတစ္ေယာက္အေပၚ အၾကည့္သက္ေရာက္ပံုခ်င္းကေတာ့ ဘယ္နည္းနဲ႔မွ မတူႏိုင္ေပဘူးေပါ့။
            တကယ္ဆိုေတာ့ သမီးေလးက ဘာမွအရာမဝင္ေသးတဲ့ တကယ့္ေသးေသး ငယ္ငယ္လူသားေလးပါ။ ဒါေပမဲ့ ေဟာသည့္ပိစိေကြးသမီးေလးက လူေယာက်္ားတကာ ရဲ႕ မ်က္လံုး႐ုိင္း႐ုိင္းေတြကို ယဥ္ပါးသြားေအာင္ သူ႔မိခင္ကို တစ္ဖက္တစ္လမ္းကေန အကြာအကြယ္ေပးႏိုင္တယ္ဆိုတာမ်ိဳးက အံ့ၾသဖြယ္စြမ္းပကားတစ္ခုပါပဲ။ ဘယ္လုိေနရာ မ်ိဳးမွာပဲျဖစ္ျဖစ္ နံေဘးမွာ သမီးေလးတစ္ေယာက္ပါလာခဲ့ျခင္းအားျဖင့္ မိခင္ရဲ႕ေျခလွမ္းေတြ ဟာ ႐ိႈးတိုးရွန္႔တန္႔မျဖစ္ေတာ့ဘဲ လံုျခံဳစိတ္ခ်မႈအျပည့္နဲ႔ ရဲဝံ့တက္ၾ
            ခ်ိဳျမင္သလုိ ကေလးတစ္ေယာက္ဟာ ကြၽန္မအတြက္ တစ္ခါတစ္ခါ ဒုကၡေရာက္ရာတာမွန္ေပမဲ့ မိခင္ကို အဲဒီလိုလံုျခံဳမႈမ်ိဳးသာမက သက္ရွိသက္မဲ့ ဘယ္လုိ အရာဆီကမွမရႏုိင္တဲ့ တစိမ့္စိမ့္ ျဖစ္ေပၚခံစားရတဲ့ ၾကည္ႏူးစရာ ပီတိ အဟုန္မ်ိဳးကုိပါ ေပးႏိုင္စြမ္းရွိတယ္ဆိုတာ ခ်ိဳနားလည္ေအာင္ဘယ္လုိေျပာရပါ့။ ဒါကမွ မိန္းမတစ္ေယာက္ ရဲ႕  တကယ့္အစစ္အမွန္ဘဝျဖစ္တယ္ဆိုတာ တစ္ကိုယ္ေရသမားျဖစ္တဲ့ ခ်ိဳက နားလည္မွာ မဟုတ္ဘူး။ ဒါ့ေၾကာင့္ သူ႔ကို ကြၽန္မ ဘာမွတုံ႔ျပန္ေျပာဆုိမေနေတာ့ပါဘူးေလ။ မိန္းမတစ္ေယာက္အတြက္ ဘဝရဲ႕အဆံုးတုိင္ ၿပီးျပည့္စံုမႈကုိေပးႏုိင္တာ အဲဒါဟာ 'ကေလး' ဆိုတာပဲျဖစ္တယ္ဆိုတာကုိ ခ်ိဳမသိေသးပါဘူးကြယ္ လုိ႔ပဲ ကြၽန္မရင္ထဲ တိတ္တခိုးေလး ေတြးေနလိုက္တယ္။
            ခ်ိဳက သမီးရဲ႕ပါးေလးကို အသာဆြဲၿပီး '' သမီးေမေမကို မျပန္နဲ႔ဦးလို႔ေျပာေနာ္ အန္တီ သီခ်င္းသြားဆိုလုိက္ဦးမယ္''လို႔ေျပာေတာ့ သမီးက''အစားေတြပလုပ္ပေလာင္းနဲ႔ ''ဟုတ္ကဲ့ အန္တီ ဆုရေအာင္ဆိုေနာ္''လုိ႔ ျပန္ေျပာတယ္။ သမီးေျပာတာကို ခ်ိဳ က မၾကားလိုက္ေတာ့ဘူး။ စင္ျမင့္ေပၚကုိ လွစ္ခနဲေရာက္သြားတယ္။
            သည္တစ္ေခါက္ ခ်ိဳသီခ်င္းဆိုပံုက ေစာေစာကထက္ ပုိၿပီးေတာ့ အသက္ပါလာ သလုိပဲ။ အျပံဳးေတြက ပုိၿပီးေတာ့ ေတာက္ပရႊန္းလက္ေနျပန္တယ္။ ခ်ိဳ ဝတ္ထားတဲ့ အဝတ္အစားဒီဇုိင္းကို သိပ္သေဘာမက်မိတာကလြဲရင္ ကြၽန္မ မ်က္စိထဲမွာေတာ့ ခ်ိဳသီခ်င္းဆိုပံုဟာ အေတာ္ေလးကုိၾကည့္လုိ႔ေကာင္းေနပါတယ္။ ေစာေစာကလုိပဲ သီခ်င္းႏွစ္ပုဒ္ဆိုၿပီးတဲ့အခါ ခ်ိဳက ကြၽန္မတို႔အနားမွာလာထုိင္တယ္။
            ''မင္း အခု ဘာေတြလုပ္ေနလဲ''လုိ႔ ခ်ိဳက ကြၽန္မကိုေမးတယ္။ သူ႔ရင္ထဲမွာ ဒီေမးခြန္းရဲ႕အေျဖကို အင္မတန္သိခ်င္ေနပံုရတယ္။ ကြၽန္မက..
          ''ဥယ်ာဥ္မွဴးလုပ္ေနတယ္ေလ''ဆိုေတာ့ စကားတစ္ခြန္းကို ဘယ္ေတာ့မွ ရွည္ရွည္ေဝးေဝးမေတြးေလတဲ့ ခ်ိဳက ...
            ''ဟုတ္လား ဘာအပင္ေတြစုိက္လဲ''တဲ့။ မရယ္မိေအာင္ ကြၽန္မ မနည္းကိုစိတ္ ထိန္းထားရတယ္။
            ''သိပ္မ်ားမ်ားေတာ့မရွိပါဘူး...ဒီအပင္ေလးတစ္ပင္ထဲပါ''ဆိုေတာ့ ခ်ိဳက''အဟုတ္လားလုိ႔ေလ..''ဆိုၿပီး ကြၽန္မပခံုးကုိဖြဖြထုရင္း ရယ္ေနျပန္ပါတယ္။ သည္ေတာ့မွ ကြၽန္မလည္း သူနဲ႔အတူလုိက္ရယ္မိရင္း..
            ''အဟုတ္ေျပာေနတာပဲခ်ဳိရဲ႕..ဒါေပမဲ့ ဒီအပင္ေလးက တကယ့္အပင္ထက္ ပိုၿပီးေတာ့ တာဝန္ႀကီးတယ္။ ကေလးဆိုတဲ့ လူသစ္ပင္ေလးကို စိုက္ပ်ိုဳးရတာ ဥယ်ာဥ္မွဴး ေမေမေတြအတြက္ တကယ္မလြယ္တဲ့ ကိစၥတစ္ရပ္ပါပဲ...''
            ေတြးေတြးဆဆေျဖလုိက္တဲ့ ကြၽန္မ စကားကို ခ်ိဳက စိတ္ဝင္စားဟန္မရွိေတာ့ ဘဲ စင္ေပၚကမိန္းကေလးကို သရဖူတက္ေဆာင္းေပးေနတဲ့ လူတစ္ေယာက္ဆီ မ်က္ေမွာင္ ကုတ္ၿပီး လွမ္းၾကည့္ေနတယ္။ ဆီေတြ ေပပြေနတဲ့ သမီးရဲ႕ႏႈတ္ခမ္းပါးနားတစ္ဝုိက္ကုိ တစ္႐ွဴးတစ္စနဲ႔ သုတ္ေပးလုိက္ၿပီး စားပြဲထုိးေလးကို ကြၽန္မလွမ္းေခၚတဲ့အခါ ခ်ိဳက..
            ''ျပန္ေတာ့မလို႔လား၊ ေရာက္တုန္းေရာက္ခုိက္ ေနစမ္းပါဦးလား၊ ခဏၾကာရင္ သီခ်င္းဖြင့္ၿပီး ကုိယ္တုိ႔တစ္ေတြ ဖက္ရွင္႐ႈိးေလွ်ာက္ျပသလုိ ေလွ်ာက္ၾကဦးမွာ၊ ၾကည့္သြားပါ ဦးလား၊ အပ်င္းေျပေပါ့''လို႔ေျပာတယ္။ ေခါက္ဆြဲတစ္ပန္းကန္ ကုန္လုနီးနီးစားပစ္လုိက္လုိ႔ ဗုိက္အေတာ္ဝသြားပံုရတဲ့ သမီးဟာ အိမ္ကိုျပန္ခ်င္ေနၿပီထင္ပါရဲ႕။ စားခ်င္တာစားၿပီးတာနဲ႔ ခ်က္ခ်င္း ထျပန္ခ်င္တာ ကေလးတို႔ရဲ႕သဘာဝပဲမဟုတ္လား။
            ကြၽန္မ ခ်ိဳ႕ကိုလည္း အားနာတယ္။ ကုိယ္တိုင္ကလည္း ခ်ိဳသီခ်င္းဆိုတာကုိ ဆက္ၿပီးၾကည့္ခ်င္ေသးတယ္ျဖစ္ေနပါတယ္။ သမီးကိုၾကည့္ေတာ့ ခံုေပၚကေတာင္ဆင္း ခ်ၿပီး လမ္းဘက္ကုိလွမ္းလို႔ေတာင္ၾကည့္ေနပါၿပီ။ သမီးေရ ခဏေနၾကဦးစုိ႔ရဲ႕..လုိ႔ေျပာ ၿပီး ဆက္ေနရင္ျဖစ္ေပမဲ့ ကြၽန္မက ကိုယ့္ကေလးရဲ႕ဆႏၵကုိလ်စ္လ်ဴ႐ႈ၊ ကိုယ့္ဆႏၵကိုသာ ေရွ႕တန္းတင္တတ္တဲ့ မိခင္မ်ိဳးမွ မဟုတ္တာ။ ခ်ိဳေျပာသလုိ ကြၽန္မအပ်င္းေျပဖို႔ထက္ သမီးမပ်င္းေစဖို႔က ကြၽန္မအတြက္ပိုၿပီးအေရးႀကီးေနပါတယ္။ ဒါကို ခ်ိဳကေတာ့ နားလည္မွာ မဟုတ္ဘူး။
            ''ျပန္ေတာ့မယ္ သူငယ္ခ်င္းေရ''လုိ႔ ကြၽန္မႏႈတ္ဆက္လုိက္ေတာ့ ''ေအးေအး ေဆးေဆးစကားေျပာၾကရေအာင္ ေနာက္ေန႔လာခဲ့ဦးေနာ္''လုိ႔ ခ်ိဳက တတြတ္တြတ္နဲ႔ မွာေနပါေသးတယ္။
            ''အင္းပါ''ဆိုၿပီး ကြၽန္မ ေခါင္းညိတ္ျပလိုက္ေပမဲ့ ဒါဟာ မေသခ်ာလွတဲ့ ကတိျပဳမႈေလး တစ္ခုရယ္ပါ။ ဘာလုိ႔ိဆို ကြၽန္မက ခ်ိဳတို႔လို လြတ္လပ္သူမွမဟုတ္တာ။ ကြၽန္မရဲ႕အခ်ိန္နာရီ ေခါက္ခ်ိဳးေတြအားလံုးဟာ ကြၽန္မသမီးရဲ႕လက္ထဲမွာသာ အခ်က္အခ်ာ က်ေနတာမို႔ပါ။
            မနက္ျဖန္မွာ သမီးက ေခါက္ဆြဲေၾကာ္စားခ်င္တယ္လို႔ ပူဆာဦးမလား မဆိုႏုိင္ဘူး ေလ။ မပူဆာခဲ့ရင္ေတာ့ ကြၽန္မအေနနဲ႔ ခ်ိဳ႕ဆီေရာက္ျဖစ္မွာ မဟုတ္ဘူးေပါ့။ ဒါ အေသ အခ်ာပါပဲ။
            သမီးရဲ႕လက္ကိုဆြဲ၊ ဆိုင္ေရွ႕မွာရပ္ၿပီး လမ္းတစ္ဖက္ကိုကူူးဖုိ႔ ကားတန္းအရွင္း ေစာင့္ခ်ိန္မွာ လက္ခုပ္သံညံညံစီစီေၾကာင့္ ကြၽန္မ ဆိုင္ထဲကုိ သမင္လည္ျပန္လွည့္ၾကည့္ မိလုိက္ပါေသးတယ္။ ခ်ိဳနဲ႔အတူ မိန္းကေလးေတြအားလံုးဟာ စင္ေပၚမွာ။ ဆိုတဲ့သူဆို၊ ေရွ႕ထြက္ၿပီး သ႐ုပ္ျပတဲ့သူကျပ၊ ပန္းကံုးေတြ သရဖူေတြ ဆုခ်သူကခ်နဲ႔ လႈပ္လႈပ္သဲသဲျဖစ္ ေနတာ ကြၽန္မျမင္ရတယ္။ အားလံုးထဲမွာ ခ်ိဳဟာ အမ်ားဆံုးခ်ီးေျမႇာက္ခံရသူပါပဲ။ ေခါင္းေပၚမွာက သရဖူ၊ လက္ထဲမွာက အကယ္ဒမီေရႊစင္႐ုပ္လုိဟာေတြ မႏုိင္မနင္းေပြ႕လုိ႔ ကုိယ္ေပၚမွာ သမီးေျပာတဲ့ေျပာင္လက္လက္ႀကိဳးေတြဟာ (စပါးႀကီးေျမြက မေထြးေလးကို ရစ္ပတ္သလုိ) အထပ္ထပ္ရစ္ပတ္လုိ႔ တစ္ကုိယ္လံုးေနရာလပ္ကို မက်န္ေအာင္ပါပဲ။ မ်က္ႏွာေလးခ်ည္းသာျမင္ရေတာ့တဲ့ ခ်ိဳ႕ကုိလွမ္းၾကည့္ၿပီး ကြၽန္မရယ္လည္းရယ္ခ်င္ပါရဲ႕။
            ဒီအခ်ိန္ ခ်ိဳတစ္ေယာက္ေပ်ာ္ေနမွာလား...
            ဒါမွမဟုတ္ စိတ္ညစ္ညဴးေနမွာလား....
            ဒါကုိေတာ့ ကြၽန္မ မသိခ်င္ေတာ့ပါဘူး။
            ''ကားရွင္းၿပီေလ ေမေမ''လုိ႔ သမီးက ေျပာလည္းေျပာ ကြၽန္မလက္ကို ဆြဲလည္းဆြဲလႈပ္နဲ႔ လမ္းအတင္းကူးေတာ့မယ့္ဟန္ ျပင္မွပဲ ကြၽန္မလည္း သတိျပန္ဝင္လာ ရၿပီး သမီးလက္ကို တင္းတင္းဆုပ္လုိ႔ ကားလမ္းကူးလုိက္ေတာ့တယ္။                                  အျပန္လမ္းတစ္ေလွ်ာက္ ခ်ိဳေျပာတဲ့စကားေတြ ျပန္စဥ္းစားရင္း ကြၽန္မျပံဳးေတာင္ ျပံဳးမိပါေသးတယ္။
'မင့္ၾကည့္ရတာ ဟုိတုန္းကနဲ႔မတူေတာ့ဘူး၊ မ်က္ႏွာမွာ ႏႈတ္ခမ္းနီေလး ေတာင္မွ မေတြ႕ရေတာ့ပါလား၊ အရမ္းေျပာင္းလဲသြားတာပဲ'တဲ့။
            ကြၽန္မ ဘယ္အခ်ိန္က ဘယ္လုိေျပာင္းလဲသြားခဲ့တာလဲ။ ခ်ိဳေျပာမွပဲ ကိုယ့္ဘာသာ သတိထားမိပါေတာ့တယ္။ ကြၽန္မအထင္ ေတာ့ ေဟာသည္သမီးေၾကာင့္ပဲ ျဖစ္မယ္ထင္ရဲ႕။ ေျပာရရင္ သမီးရဲ႕အေရွ႕မွာ ကြၽန္မက စံျပျဖစ္ခ်င္သူေလ။ ဒါဟာလည္း သမီးအတြက္ပါ။
            အနားမွာရွိသမွ် လူေတြဆီက ဘာမဆို အတုခိုးသင္ယူေနတတ္ၿပီ ျဖစ္တဲ့ သမီးေၾကာင့္ ကြၽန္မလည္းအရာရာမွာ ဆင္ျခင္ ျပဳမူ ေနထုိင္ေနရၿပီေလ။ သမီးရဲ႕ ေဘးပတ္ဝန္းက်င္ အနီးဆံုးမွာ အခ်ိန္တိုင္းရွိေနတာ ကြၽန္မပဲမဟုတ္လား။ ကြၽန္မရဲ႕ အရိပ္အေငြ႕က ဒီသမီးအေပၚမွာ လံုးလံုးလ်ားလ်ားက်ေရာက္ေနတာေလ။ တစ္ခ်က္ကေလး ကြၽန္မသတိလစ္သြားတာနဲ႔ ကြၽန္မရဲ႕ခြၽတ္ယြင္းမႈကုိ သမီးကေကာက္ခါငင္ခါျမင္သြားၿပီး အတုယူမွားသြားမွာ ကြၽန္မသိပ္စုိးရိမ္မိပါတယ္။
            အျဖဴ အစိမ္းေက်ာင္းဝတ္စံုေလးေတြနဲ႔ မိန္းကေလးငယ္ငယ္ေတြ မ်က္ခံုးမည္း မည္း၊ ႏႈတ္ခမ္းရဲရဲေတြဆိုး၊ (တီဗီေၾကာ္ျငာေတြထဲက မင္းသမီးေတြလုိ)ဆံပင္နီတြန္႔တြန္႔ေတြ ပါၿပီးသား ေခါင္းစီးပဝါေတြစည္းၿပီးလာၾကတဲ့ကေလးေတြကုိ ျမင္ရင္ ကြၽန္မေလအေျပး သြားၿပီး အဲဒီအျပင္အဆင္ေတြကုိ လုိက္ဖ်က္ဆြဲျဖဳတ္ပစ္ခ်င္လုိက္တာမေျပာပါနဲ႔ေတာ့။  ကြၽန္မသမီးကိုေတာ့ အရြယ္မတိုင္ေသးခင္ အလွအပထက္ သန္႔ရွင္းသပ္ရပ္မႈရွိဖို႔ကိုပဲ ဦးစားေပးေလ့က်င့္ေပးရမယ္။ ဒါေၾကာင့္ ကြၽန္မကုိယ္တိုင္လည္း သန္႔ရွင္းသပ္ရပ္စြာပဲ ျပဳျပင္ေနထိုင္ပါတယ္။
            အရြယ္ေရာက္လာတဲ့အခါက်ရင္ေတာ့ သမီးစိတ္ႀကဳိက္သူ႔ဘာသာ အလွအပ ျပင္ပါေစေပါ့။ ဒါေတာင္မွ သမီးရဲ႕လုပ္ငန္း သဘာဝနဲ႔ ေလ်ာ္ညီတဲ့ျပင္ဆင္မႈမ်ိဳးျဖစ္ဖုိ႔ လိုေသးတယ္။ သမီးက သာမန္ ႐ံုးဝန္ထမ္းမိန္းကေလးလုပ္ၿပီး သ႐ုပ္ေဆာင္မင္းသမီး ေတြလုိျပဳျပင္ဆင္ယင္မယ္ဆိုရင္လည္း မျဖစ္ေသးဘူးေပါ့။ သမီးက ဘယ္လုိပံုစံ လာမွာ ပါလိမ့္။ ကြၽန္မကသာ အရွည္ႀကီး ေလွ်ာက္ေတြးေနတာ။ သမီးက လမ္းေတာင္မွ တစ္ေယာက္တည္း ျဖတ္မကူးႏုိင္ေသးတဲ့ ပိစိေကြး ကေလးငယ္ေလးပဲရွိေသးပါလား....။
            အင္း..တစ္ခါတစ္ခါက်ေတာ့လည္း တစ္ကုိယ္ေရလြတ္လပ္သူေတြကိုၾကည့္ၿပီး အပ်ိဳဘဝကအခ်ိန္ေတြ ျပန္ရခ်င္လုိက္တာလို႔ တမ္းတလြမ္းဆြတ္မိတဲ့အခါေတြလည္း ရွိဖူးတယ္ဆိုတာ ကြၽန္မ ဝန္ခံပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ အိမ္ေထာင္သည္မိခင္ဘဝမ်ိဳးဟာ သိပ္အေရးႀကီးၿပီး ကြၽန္မတို႔မိန္းမသားေတြအတြက္ မရွိမျဖစ္ ပုိင္ဆုိင္သင့္တဲ့ဘဝတစ္ခု လည္း ျဖစ္တယ္လုိ႔ စဥ္းစားမိတဲ့အခါ အဲဒီတမ္းတမႈေတြအကုန္လံုး ၾကက္ေပ်ာက္ ငွက္ေပ်ာက္ ေပ်ာက္သြားေတာ့တာပါပဲ။
            ေျပာမယ္ဆုိရင္ အလုပ္ကျပန္လာတဲ့အေဖကုိ သမီးေလးကေျပးႀကိဳ၊ ေမာေမာနဲ႔ျပန္လာတဲ့ ခင္ပြန္းသည္က ကြၽန္မ တိုက္တဲ့ ေရတစ္ခြက္ကိုေတာင္ မေသာက္ ႏိုင္အားေသးဘဲ သမီးကိုအရင္ေပြ႕ခ်ီ နမ္း႐ႈပ္ႏႈတ္ဆက္လုိက္တဲ့ ျမင္ကြင္းမ်ိဳးကုိ ညေနတိုင္း ေစာင့္ၾကည့္ရတာ ကြၽန္မအတြက္ တကယ့္ကို ပီတိျဖစ္စရာပါပဲ။ ေန႔စဥ္ေတြ႕ျမင္ေနက် ျဖစ္ေပမဲ့လည္း အဲဒီျမင္ကြင္းဟာ ႐ိုးအီမသြားခဲ့ဘဲ ကြၽန္မအတြက္ တစ္ရက္ၿပီးတစ္ရက္ ခြန္အားအသစ္ေတြတိုးေစတဲ့ ၾကည္ႏူးဖြယ္ျမင္ကြင္း အစစ္အမွန္ေလးျဖစ္ေလရဲ႕။
            ဒါေၾကာင့္ ကြၽန္မ မေျပာလား။ တစိမ့္စိမ့္ ျဖစ္ရတဲ့ သည္လုိပီတိမ်ိဳးကုိ ကေလးရွိတဲ့ ကြၽန္မလို မိခင္ေတြမွသာ ခံစားဖူးမွာပါ။ ၿပီးေတာ့ မိခင္ဆိုတဲ့ အခန္းက႑ဟာ  ကြၽန္မဘဝမွာ အႀကီးမားဆံုးနဲ႔ ေနာက္ဆံုးစြန္႔စားမႈႀကီးတစ္ရပ္လည္းျဖစ္ရဲ႕။ ေနာက္ထပ္ သည္ေလာက္ႀကီးမားတဲ့ စြန္႔စားမႈမ်ိဳး ကြၽန္မတို႔မိန္းမေတြ ႀကံဳရလိမ့္မွာ မဟုတ္ေတာ့ဘူး။
            ဒါေတြကို ကြၽန္မအေနနဲ႔ ခ်ိဳ႕ကိုေျပာျပခဲ့ဖို႔ေကာင္းတာေနာ္။
            ဒါေပမဲ့ သည္စကားေတြကို ခုခ်ိန္မွာ ခ်ိဳသေဘာေပါက္လိမ့္မွာမဟုတ္ဘူး။ကြၽန္မတုန္းကလည္း ဒါေတြကိုႀကိဳတင္ၿပီး သေဘာေပါက္ခဲ့တာမွ မဟုတ္ဘဲ။ ဘဝနဲ႔ပတ္သက္တဲ့ ကိစၥရပ္ေတြက ကိုယ္တုိင္ နဖူးေတြ႕ဒူးေတြ႕ႀကံဳမွ သိရတာမ်ိဳးေလ။ ခုေနခါမွာေတာ့ ခ်ဳိဟာ တစ္ကုိယ္ေရဘဝရဲ႕ လြတ္လပ္မႈေတြအၾကားမွာ ရွင္သန္ေပ်ာ္ျမဴးရင္း ကြၽန္မရဲ႕အိမ္ေထာင္သည္ မိခင္ဘဝကိုၾကည့္ၿပီး စိတ္ေမာခ်င္ ေမာေနဦးမွာေပါ့။
            တစ္ေန႔ေတာ့ ခ်ိဳလည္း အလုိလုိသိလာမွာပါ။
            စိတ္ေမာစရာလုိ႔ အထင္ရွိခဲ့ဖူးတဲ့ဘဝကုိ သူကိုယ္တိုင္ တမက္တေမာနဲ႔ေပြ႕ပိုက္ ေနမိတဲ့အခ်ိန္ေလးတစ္ခ်ိန္ကို ေရာက္လာလိမ့္ဦးမွာပါ။
            ဘာလုိ႔ဆို သူဟာလည္း ကြၽန္မလို မိန္းမထဲကမိန္းမတစ္ေယာက္ျဖစ္ၿပီး တစ္ေန႔မွာ ေသခ်ာေပါက္ မိခင္တစ္ဦး ျဖစ္လာမွာမို႔လို႔ေပါ့။
            အိမ္ေရာက္မွပဲ ကြၽန္မအေတြးစေတြျပတ္ေတာက္သြားပါေတာ့တယ္။ သမီးက ေခါက္ဆြဲေၾကာ္စားခ်င္တယ္ဆိုတာနဲ႔ သြားလုိက္ၾကတာ..ကြၽန္မကိုယ္တိုင္ ဘာမွ မစားျဖစ္ခဲ့တဲ့အျပင္ ကြၽန္မခင္ပြန္းအတြက္လည္း ဘာမွ မဝယ္ခဲ့ရပါလား လို႔စဥ္းစားမိေတာ့ ကြၽန္မ ေက်ေက်နပ္နပ္ႀကီး ျပံဳးလုိက္မိေသးတယ္။ ဒီလုိပါပဲေလ..။ ကြၽန္မတို႔မိခင္ေတြ ဆိုတာက ကုိယ့္အတြက္ကို ကုိယ္ေမ့ၿပီး အရာရာမွာ ကေလးအတြက္ကိုသာ စဥ္းစားတတ္ ၾကတာမဟုတ္လားေနာ္။
            သည္အခ်ိန္မွာ ကြၽန္မတို႔ကိုျမင္လုိ႔ အိမ္တံခါးကို ေသာ့မဖြင့္ေသးဘဲ ရပ္ေစာင့္ေန တဲ့ ကြၽန္မခင္ပြန္းကို ေတြ႔လုိက္ရပါတယ္။ သမီးက သူ႔ဆီကို ခုန္ေပါက္ ေျပးသြားတဲ့အခါ သူက လက္ဆန္႔တန္းၿပီး အားပါးတရဆီးႀကိဳပါတယ္။
            သမီးကို သန္မာတဲ့လက္ေတြနဲ႔ေစြ႕ခနဲေကာက္ယူေပြ႕ခ်ီလုိက္တဲ့ ခင္ပြန္းျဖစ္သူကို ခ်စ္ျမတ္ႏုိးမႈအျပည့္နဲ႔ ကြၽန္မေငးၾကည့္ လုိက္မိတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္ တစိမ့္စိမ္နဲ႔ျဖစ္ေပၚလာတဲ့ ပီတိနဲ႔ ခံစားမႈမ်ိဳးဟာ ေလာကမွာရွိသမွ် ဘယ္လုိအဖုိးတန္အရာနဲ႔မွ ႏိႈင္းယွဥ္လုိ႔မရဘူး ဆိုတာကုိ ကြၽန္မ ေကာင္းေကာင္းႀကီးသိလုိက္ရျပန္တယ္။
            အဲဒီေနာက္ သမီးရဲ႕ပါးျပင္ေလးႏွစ္ဖက္ကို ကြၽန္မခင္ပြန္းက ေမႊးၾကဴ နမ္း႐ႈပ္ လိုက္တဲ့အခါ အဲဒါဟာ ကြၽန္မအတြက္ ဘယ္ေတာ့မွ မ႐ုိးႏုိင္ေတာ့တဲ့ ႐ႈေမွ်ာ္ခင္းေလး တစ္ခု ျဖစ္သြားပါေတာ့တယ္။


စုမီေအာင္
(၂ဝဝ၂၊ ဇြန္၊ အႏုပညာျမင္ကြင္းမဂၢဇင္း)

Friday, September 12, 2014

မိန္းမႏွင့္ မီးဖုိေခ်ာင္

စုမီေအာင္
မိန္းမ  (၃)
             မဂၢဇင္းစာေစာင္ေတြထဲက ေဗဒင္က႑မွာ ကရကဋ္ရာသီဖြားဆိုရင္ ကဏန္း ေကာင္ရုပ္ပံုနဲ႔ ယွဥ္တြဲေဖာ္ျပေလ့ရွိပါတယ္။ ကြၽန္မက အဲ့ဒီ့ရာသီဖြားေပါ့။ တခ်ိဳ႕က ေျပာတယ္။ အဲ့ဒီရာသီဖြားေတြဟာ ကဏန္းေကာင္ေဘးတိုက္သြားသလိုပဲ အမ်ားနဲ႔ ဆန္႔က်င္ျပီး ကန္႔လန္႔လုပ္တတ္ၾကတယ္တဲ့။ အရာရာတိုင္းမွာ လူေတြနဲ႔ဆန္႔က်င္ျပဳျပီး ကန္႔လန္႔ေတြးမယ္ ကန္႔လန္႔လုပ္မယ္ဆိုတဲ့ အေတြးနဲ႔ၾကိဳတင္ၾကံဆ ထားတာေတာ့ ကြၽန္မမွာ မရွိဘူး။ ဒါေပမယ့္ သတိထားၾကည့္မယ္ဆိုရင္ ကြၽန္မရဲ႕အၾကိဳက္ ကြၽန္မရဲ႕အေတြး ကြၽန္မရဲ႕လုပ္ရပ္ေတြဟာ ပတ္ဝန္းက်င္မွာရွိတဲ့လူေတြနဲ႔ သိသိသာသာၾကီး ကြဲလြဲေနတာေတာ့ အမွန္ပါပဲ။ လူဆိုတာ လူေတြထဲက လူေတြပဲမို႔ အမ်ားၾကိဳက္တာကို အၾကိဳက္မ်ားၾကျပီး အမ်ားလုပ္တာကို အလုပ္မ်ားၾကတယ္။ ဒါဟာ ပံုမွန္သဘာဝ တစ္ခုပဲလို႔ ကြၽန္မစဥ္းစားမိပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကြၽန္မကေတာ့ အမ်ားၾကိဳက္တာကို ၾကိဳက္မရ၊အမ်ားၾကိဳက္တာကို မလုပ္ခ်င္နဲ႔၊ ဘာေၾကာင့္ အဲ့ဒီသဘာဝနဲ႔ ဆန္႔က်င္ေနသလဲ ေတာ့ မဆိုနိုင္ဘူး။ ကြၽန္မလိုလူေတြလည္း ဒီကမၻာၾကီးမွာ အမ်ားၾကီးရွိမွာပါ။                       ကြၽန္မအပါအဝင္ ဒီလိုလူေတြဟာ သာမာန္လူေတြနဲ႔ မတူလို႔ တမူထူးတယ္ ဆိုရေပမယ့္ အင္အားနည္းတဲ့လူနည္းစုျဖစ္ေလေတာ့ထူးျခားမႈဟာ မေပၚလြင္ဘဲ အမ်ားတကာရဲ့ ေလွာင္ေျပာင္ကဲ့ရဲ ့တာကိုပဲ ခံၾကရတာမ်ားပါတယ္။

Thursday, September 11, 2014

I saw the sign

ဒီေန႔ သီခ်င္းနားေထာင္ျဖစ္ရင္းနဲ႔
ဒီသီခ်င္းေလး စာသားေတြပါ ႀကိဳက္သြားမိ၊
ဆိုပံုေလး သေဘာက်၊
"The Sign"

ခိုၿမိဳ႕ ျမစ္ကမ္းေျခေပ်ာ္ပြဲရႊင္ပြဲမွာ

ဆားဘီးယားႏိုင္ငံအေရွ႕ေျမာက္ ဒန္ႏူးဘ္ျမစ္ - Danube ျမစ္ရဲ႕ ညာဘက္မွာ ေဂၚလူးဘတ္စ္-Golubac ၿမိဳ႕ေလးရွိေနတယ္။ (ဆားဘီးယားဘက္မွာေတာ့ ဒူးနာဗ့္ျမစ္လို႔ပဲေခၚၾကပါတယ္) Golub ဆိုရင္ ျမန္မာလို ခုိ လို႔အဓိပၸါယ္ရေတာ့ ၿမိဳ႕ေလးရဲ႕နာမည္က ခိုၿမိဳ႕လို႔ပဲေခၚရမွာပါ။ ေဂၚလူးဘတ္စ္ၿမိဳ႕အေရွ႕ဘက္မွာ ရိုေမးနီးယားႏိုင္ငံေတာင္ကုန္းေတြရွိေနတယ္။ အေနာက္ဘက္မွာ Veliko Gradište နဲ႔ ေတာင္ဘက္မွာ Kučevo ဆားဘီးယားၿမိဳ႕ေတြရွိေနပါတယ္။ ဆားဘီးယားႏိုင္ငံမွာ ေဆာင္းတြင္းေတြမွာ သိပ္ေအးလြန္းေတာ့ အိမ္တြင္းေအာင္းၿပီးေနရသမွ် ေႏြရာသီေရာက္ၿပီဆိုတာနဲ႔ ၿမိဳ႕တိုင္းမွာ သူတို႔ကိုယ္ပိုင္ပံုစံနဲ႔ ႏွစ္စဥ္ႏွစ္တိုင္း ေႏြရာသီပြဲေတာ္ေလးေတြျပဳလုပ္ၾကေလ့ရွိတယ္။ ေဂၚလူးဘတ္စ္ၿမိဳ႕ေလးမွာလည္း Danube fair and traditional Golubacki kotlic (Cajam Dunava - Golubac) ေပ်ာ္ပြဲရႊင္ပြဲျပဳလုပ္ၾကတယ္။

မိန္းမႏွင့္ အမွန္တရား

စုမီေအာင္
( မိန္းမ - ၂)

အခန္း(က)
            ႏွင္းဆီနက္ကေဖး၏ ေထာင့္စြန္းစားပြဲခံုတစ္ခံုတြင္ သူမ ထီးတည္း ထိုင္ေန သည္။ ဆူညံစြာ လႈပ္႐ွား သက္ဝင္ေနသည့္ ပတ္ဝန္းက်င္သည္ သူမႏွင့္ လားလားမွ မသက္ဆိုင္သကဲ့သို႔ပင္။ သူမသည္ သူမေရွ႕ စားပြဲေပၚရွိ လက္ဖက္ရည္တစ္ခြက္ကိုသာ အသိမဲ့စြာ ငံု႔ၾကည့္ေနသည္။ မေသာက္ရေသးေသာ အေရာင္ရင့္ရင့္ လက္ဖက္ရည္မ်ားက သူမအား ခ်ိဳခါးေအးစက္စြာ ေမာ့ၾကည့္ေနသေယာင္။
            ''တစ္ေယာက္တည္းလား''
            ႏႈတ္ဆက္သံတစ္ခုက သူမေရွ႕မွ ထြက္ေပၚလာခဲ့သည္။ သူမ ေမာ့မၾကည့္ျဖစ္ပါ။ လက္ဖက္ရည္ခြက္ကိုသာ ငံု႔ၾကည့္ေနမိဆဲ။

Wednesday, September 10, 2014

မိန္းမႏွင့္ ႀကိဳး

စုမီေအာင္
(မိန္းမ - ၁)
အခန္း(၁)

            အယ္လီနာသည္ ခုတင္ေပၚမွဆင္းကာ ျပတင္းဝမွာရပ္လုိ႔ေနမိ၏။ မၾကာမီ မုိးလင္းေတာ့မည္။ နီေဖ်ာ႔ေဖ်ာ႔ေရာင္စဥ္ေအာက္မွ ေန၍ ေနမင္းႀကီး တစ္စတစ္စ ျပဴထြက္လာသည္ကို သူမ သေဘာက်စြာ ေငးလုိ႔ၾကည့္မိဦးမည္။ ခုတေလာ ေနမင္းႀကီးကုိ ေငး၍ေငး၍ ၾကည့္ေနရသည္ကို အယ္လီနာ အႀကိဳက္ေတြ႕ေနမိသည္။ အမွန္တကယ္ေတာ့ ေနမင္းႀကီး ေပၚထြက္လာပံုက ျဖစ္႐ုိးျဖစ္စဥ္ ျဖစ္ရပ္ တစ္ခုပဲျဖစ္သည္။ ေနမင္းႀကီးကို ၾကည့္ရသည္မွာ သိပ္ၿပီး အဆန္းတၾကယ္ မရွိလွေသာ္လည္း မိမိကုိယ္မိမိ ယံုၾကည္ျခင္း မ်ားကို သူ႔အတြင္းမွာ အျပည့္အသိပ္သယ္ေဆာင္လာႏုိင္တဲ့ပံုဟုျမင္ကာ အယ္လီနာက အားက်စိတ္ျဖင့္ေစာင့္ၾကည့္ေနမိျခင္းပဲျဖစ္သည္။                 အယ္လီနာေနေသာအခန္းသည္ အ႐ုဏ္ဦးေနထြက္ခ်ိန္မ်ားကုိ ေကာင္းစြာ ျမင္ေတြ႕ေငးေမာႏုိင္ေသာ္လည္း ဆည္းဆာ အလွႏွင့္ ေနဝင္ခ်ိန္မ်ားကိုေတာ့ ဘယ္ေသာအခါမွ ျမင္ေတြ႕ရေလ့မရွိပါ။ အယ္လီနာ၏ခင္ပြန္းျဖစ္သူ ေဒါက္တာဇုိးဝါးေနသည့္ အေနာက္ ဘက္ အခန္းဆီမွာေတာ့ ေနဝင္ခ်ိန္မ်ားကုိ ေကာင္းစြာျမင္ေတြ႔ႏုိင္သည္ဟု အယ္လီနာ ေကာင္းစြာ သိရွိထားသည္။ သို႔ေသာ္ သူ႔အခန္းဆီ သုိ႔ အယ္လီနာ ဘယ္တုန္းကမွ မသြားခ်င္ခဲ့ပါ။ သူ႔ရဲ႕ သိပံၸစမ္းသပ္ပစၥည္းကိရိယာေတြ၊ ကြန္ပ်ဴတာေတြ၊ စာအုပ္ထူထူႏွင့္ ဖုိင္တြဲ ႐ႈပ္ပြပြ ေတြၾကားမွာ အယ္လီနာတစ္စကၠန္႔မွ်မေနခ်င္ေလာက္ေအာင္ အသက္႐ႈ က်ပ္လွပါသည္။ အယ္လီနာရဲ႕အေဖာ္ကေတာ့ ယံုၾကည္မႈေတြ ကုိ သယ္ေဆာင္လာတတ္သည့္ ေနမင္းႀကီးပဲျဖစ္သည္။ ေနာက္ လမင္းႏွင့္ ၾကယ္တာရာေလးမ်ား...။ သူမရဲ႕စိတ္ကို ႐ႈပ္ေထြး ေနာက္က်ိေအာင္ ဘယ္ေတာ့မွ သူတို႔မလုပ္ၾကပါ။ သူမကို အခ်ိန္ျပည့္ စိတ္ အေႏွာင့္အယွက္ျဖစ္ေအာင္ ျပဳလုပ္ေနသူကား တျခား မဟုတ္......
            ''မစၥက္ဇုိးဝါး နံနက္စာသံုးေဆာင္ဖို႔ ၾကြပါ''

Monday, September 08, 2014

ညီမေလးငယ္ငယ္ (အက္ေဆး ၆)

စုမီေအာင္
(Faces, ၂ဝဝ၂  စက္တင္ဘာ)


          ေမေမ့ဗိုက္ထဲမွာ ေနာက္ထပ္ ကေလးေလးတစ္ေယာက္ ခိုတြယ္ေနၿပီလို႔ သိလိုက္ရတာနဲ႔ ကြၽန္မ ရင္ထဲမွာ လိႈက္ခနဲဖိုၿပီး ေပ်ာ္ရႊင္သြားတယ္။ ကြၽန္မမွာ အစ္မ ႏွစ္ေယာက္၊ အစ္ကို တစ္ေယာက္နဲ႔ ေမာင္ေလး ႏွစ္ေယာက္ရိွၿပီး ညီမေလးမရိွေသး လို႔ပါ။ ေမေမ့ဗိုက္ထဲက ကေလးေလးဟာ ညီမေလးသာျဖစ္ခဲ့ရင္ မိသားစုဝင္ လူသားေလး တစ္ေယာက္ကို ကြၽန္မတို႔အားလုံး ဝမ္းေျမာက္ဝမ္းသာ ႀကိဳဆိုၾကရမွာျဖစ္ ေပမဲ့ ေမ်ာက္႐ႈံးေအာင္ ေဆာ့တဲ့ ေမာင္ေလးႏွစ္ေယာက္ကို ထိန္းေက်ာင္းရတာ စိတ္ညစ္ ေနၿပီျဖစ္တဲ့ ကြၽန္မအတြက္ ထူးထူးကဲကဲႀကီး ေတာ့ ေပ်ာ္ရႊင္မိမွာ မဟုတ္ေတာ့ဘူးေပါ့။

စိတ္ကူးေကာင္းေကာင္း ခံစားခ်က္ျပင္းျပင္း မျမင္ႏိုင္တဲ့ၾကမၼာကိုေငးရင္း

စုမီေအာင္
(ေပၚျပဴလာဂ်ာနယ္)

          အလုပ္ကအျပန္ ဘတ္စကားေပၚတက္တုိင္း ျပ တင္းေပါက္ႏွင့္ ကပ္လ်က္ထုိင္ခံုမွာထုိင္ရဖုိ႔ ကြၽန္မ အေျပးအလႊား ႀကိဳးစားမိတတ္သည္။ အလုပ္ခန္းထဲမွာ စာအုပ္မ်ား၊ ဂ်ာနယ္မ်ား၊ စာမူစာရြက္မ်ား၊ ကြန္ပ်ဴတာ မ်က္ႏွာျပင္မ်ားကုိ အခ်ိန္ျပည့္ ထိုင္ၾကည့္ခဲ့သည့္ အ တြက္ အလုပ္ခ်ိန္ျပင္ပမွာ အခြင့္အေရး ရလွ်င္ရသလို ဴေညိ်ေစန ႐ႈခင္းေတြကို မ်ားမ်ားႏွင့္ ေဝးႏုိင္သမွ် ေဝးေဝး ၾကည့္ေပးဖို႔လုိေၾကာင္း ကြၽန္မအား ဆရာဝန္က မွာထားသည္။
          ဘတ္စကားစီးခ်ိန္ ျပတင္းေပါက္ ျမင္ကြင္းကေန ေဝးႏိုင္သမွ်ေဝးေဝးဆီ ေမွ်ာ္ၾကည့္ဖုိ႔ သတိရလုိက္တိုင္း ကြၽန္မ မ်က္လံုးေတြက ေကာင္းကင္ထက္က ေရာင္စံု တိမ္မ်ားဆီသုိ႔သာ ဦးတည္ ေရာက္သြားျမဲျဖစ္သည္။
          ပံုသဏၭာန္အမ်ိဳးမ်ိဳး ဖြဲ႔တည္ေနက် တိမ္မ်ားႏွင့္ အတူ ေရာင္စံု ေတာက္တစ္လွည့္မွိန္တစ္လွည့္ မိုးသား ေကာင္းကင္ကို ကြၽန္မေငးၾကည့္မိရတတ္၏။ ျမင္ျမင္ သမွ် တိမ္မွ်င္၊ တိမ္ျမႊာ၊ တိမ္ေတာင္၊ တိမ္ထု၊ တိမ္လိပ္၊ တိမ္ညြန္႔ေလးမ်ားက ကြၽန္မမ်က္စိထဲ တစ္ေန႔တစ္မ်ိဳး မ႐ုိးရေအာင္ မ်ိဳးမ်ိဳးေထြေထြ လွပဲလွေနၾကသည္။
          ကြၽန္မ ဘယ္တုန္းကမ်ား တိမ္ေတြကုိ ခ်စ္တတ္ သြားခဲ့ပါလိမ့္။
          လြန္ခဲ့ေသာႏွစ္ကာလမ်ားတုန္းကေတာ့ ဒီလုိ မဟုတ္ခဲ့ဖူးပါ။
          တိမ္ေတြကိုျမင္တိုင္း ဘယ္ေတာ့မွ အတည္တက် မရွိတတ္တဲ့အရာေတြ၊ အေျပာင္းအလဲမ်ားတဲ့ အရာ ေတြ ဟု အေတြးဆိုးႏွင့္ ၾကည့္ျမင္မိခဲ့သည္။ တစ္ေန႔ေရႊ တစ္ေန႔ေငြ ဒါမွမဟုတ္ တစ္ေန႔တည္း ေရႊတစ္လွည့္ ေငြတစ္လွည့္ ဆုိရေလာက္ေအာင္ စိတ္အေျပာင္းအလဲ၊ အတက္အက် ျမန္ဆန္သူမ်ားႏွင့္ ဝန္းက်င္မွာ ၾကံဳရေလ တုိင္းမွာလည္း 'တိမ္လုိလူေတြ'လုိ႔ ကြၽန္မ အမည္ေပး ေလ့ရွိသည္။
          တိမ္ေတြကို ကြၽန္မ အရင္က မခ်စ္တတ္ခဲ့တာ ေသခ်ာပါသည္။
xxx
          တစ္ေန႔ညေနအလုပ္က ျပန္လာခ်ိန္မွာ ဘတ္စ ကား ျပတင္းေပါက္ကေန တိမ္အစုအဖြဲ႔ေလး တစ္ခုကို ကြၽန္မ လွမ္းျမင္မိသည္။ အုိ ..လွလုိက္တဲ့ အသည္းပံု တိမ္ေလး။ ထူးထူးဆန္းဆန္း အသည္းပံုသဏၭာန္အတိ အက် စုဖြဲ႔ေနသည့္ တိမ္စုေလးကုိ မ်က္ေတာင္မခတ္ တမ္း ေငးၾကည့္ရင္း ကြၽန္မစိတ္ေတြ ရႊင္ျမဴးသြားသည္။               တစ္ေယာက္ေယာက္ကို ျပခ်င္လုိက္တာ။ ကြၽန္မ ေရွ႔ကထုိင္ခံုမွာ ထုိင္ေနတဲ့ မိန္းကေလးကုိ လက္တို႔ၿပီး ျပရေကာင္းမလား၊ သူစိတ္ဝင္စားပါ့မလား ...။
          ေတြးေနတုန္းမွာပဲ တိမ္ေလးက ပံုသဏၭာန္ ပ်က္ ယြင္းသြားၿပီ။ ကြၽန္မအသည္းေလး ျပားသြားၿပီ။ ျပားရာ က ပါးသြား ျပန္ကာ ႏွစ္ပိုင္း၊ သံုးပိုင္း၊ ေလးပုိင္း အပိုင္း ပိုင္းျဖစ္ကာ ေနာက္ဆံုး ပံုသဏၭာန္အတိအက်ပင္ မရွိ ေတာ့ဘဲ အသည္းပံု အဆုပ္လုိက္ကေလးသည္ မ်က္စိ တစ္မွိတ္အတြင္းမွာ ကဲြလြင့္ ၿပိဳပ်က္သြားခဲ့ၿပီ။ အသည္းပံု တိမ္ကေလးကို ၾကာၾကာၾကည့္ျမင္ခြင့္မရသည့္ အတြက္ ကြၽန္မ တကယ္ပဲ ဝမ္းနည္းသြားသည္။
          ဒီအသည္းပံု တိမ္ေလး ဘယ္ေတာ့မွ ေျပာင္းလဲ မသြားဘဲ အသည္းပံုေလးအတုိင္းပဲ ဆက္ၿပီး ရွိေနမယ္ ဆုိရင္ေကာ...
          ကြၽန္မ သက္ျပင္းခ်မိပါသည္။ မျဖစ္ႏိုင္ပါ။

xxx

          တိမ္မ်ားသည္ ပံုသဏၭာန္ အတိအက် ဖြဲ႔ပုိင္ခြင့္ မရွိ။ သူတုိ႔ရဲ႕ပံုသဏၭာန္ကုိ သူတို႔ဘာသာ ေရြးခ်ယ္ ယူ ခြင့္၊ အေသဆုပ္ထားခြင့္ မရွိပါ။ စကၠန္႔ႏွင့္အမွ် ပံုစံအမ်ိဳး မ်ိဳး ေျပာင္းလဲေနရမွာက သူတို႔ရဲ႕သဘာဝပဲ ျဖစ္ေနပါ သည္။ လုိအပ္သလုိ ပံုစံအေထြေထြ အျပား ျပား ကြဲျပား ေရြ႔လ်ားေနရေပမဲ့ သူတို႔ရဲ႔သဘာဝႀကီးကေတာ့ မ ေျပာင္းလဲပါ။ ရည္ရြယ္ခ်က္က ဆက္လက္ တူညီေနျမဲ ျဖစ္သည္။ ဖြဲ႔စည္းပံု ကြဲလြင့္ၿပီးေနာက္ အျခားေသာ ေနရာသစ္အေပၚမွာ သူတို႔ မိုးအုံ႔ခ်င္အံု႔ပါလိမ့္မည္။ ေျခာက္ေသြ႔ေသာ ေျမေပၚသုိ႔ မိုးရြာခ်င္ရြာခ်ပါလိမ့္ မည္။ မေရြ႔လ်ားေသာ တိမ္မ်ားသည္ သူတို႔၏ရည္ ရြယ္ ခ်က္ကုိ ထမ္းေဆာင္ႏိုင္မည္မဟုတ္ပါ။ ပံုသဏၭာန္ တစ္ မ်ိဳးၿပီးတစ္မ်ိဳး ေျပာင္းလဲေရြ႔လ်ားေနမွသာ ရည္ရြယ္ ခ်က္ကုိ အေကာင္အထည္ ေဖာ္ႏုိင္ပါလိမ့္မည္။
          ကြၽန္မတုိ႔လည္း ဒီအတုိင္းပါပဲ။ တစ္ခ်ိန္ခ်ိန္မွာ ပံုစံတစ္မ်ိဳးမ်ိဳးနဲ႔ ရွိေနရေပမဲ့ အျခားအခ်ိန္ေတြမွာ အခြင့္ အလမ္းအသစ္ေတြနဲ႔ ဆံုစည္းရဖို႔ ရွိရင္းစြဲပံုစံ ပ်က္ျပား ရတာမ်ိဳး ၾကံဳရတတ္ပါသည္။
          အသည္းပံုစံ တိမ္ကေလး ၿပိဳပ်က္ခဲ့သလုိေပါ့။ ကြၽန္မတို႔အသည္းႏွလံုးေတြ ကြဲေၾကၿပိဳပ်က္ရသည္အထိ ကြၽန္မတို႔၏ ဖြဲ႔စည္းတည္ရွိေနေသာပံုစံကုိ ႐ုိက္ခ်ိဳး ဖ်က္ဆီးလာမည့္ဂယက္လိႈင္းမ်ားက အိမ္ေထာင္မိသား စုမွာ၊ လူမႈဝန္းက်င္မွာ၊ လုပ္ငန္းခြင္မွာ၊ ေနရာတိုင္းမွာပဲ ျပည့္ႏွက္ေနပါလိမ့္မည္။
          ပံုသဏၭာန္အေဟာင္းကို ခ်ိဳးဖ်က္ခံရတုိင္း ကြၽန္မ တုိ႔ေၾကာက္စရာမလုိပါ။ ေရွ႔လာမည့္ ပံုသဏၭာန္ အသစ္သည္ ကၽြန္မတို႔အတြက္ ပုိ၍ ေကာင္းႏုိင္ပါသည္။
          ပုိေကာင္းေအာင္ ကြၽန္မတုိ႔ ဘာလုပ္ႏိုင္သလဲ။ မိသားစုအတြက္၊ အလုပ္အတြက္၊ လူမႈဝန္းက်င္အတြက္ တုိင္းျပည္အတြက္ ကြၽန္မတို႔ စိတ္ကူးေတြ လွပေကာင္း မြန္ေနရမည္။ ခံစားခ်က္ေတြ စစ္မွန္ျပင္းျပေနရမည္။ မျမင္ႏုိင္သည့္ ကံၾကမၼာကုိ ရင္ဆုိင္ရဲရမည္။ အက်ည္းတန္တဲ့စိတ္ကူးအၾကံေတြ မကူး ၾက စတမ္းေပါ့။ အတုအေယာင္ ခပ္ေပါ့ေပါ့ ခံစားခ်က္ေတြ ကို စစ္မွန္ျပင္းျပေအာင္ စိတ္သြင္းျမႇင့္တင္ယူရင္းေပါ့။ မျမင္ႏိုင္တဲ့ ကံၾကမၼာကုိ ေတြးထိတ္မေနဘဲ ရင္ဆုိင္ရင္း ေပါ့။
          ကြၽန္မတို႔အားလံုး တိမ္ေတြလုိ ပံုသဏၭာန္ အသစ္ အသစ္ေတြထဲ တုိးဝင္ေရြ႔လ်ား ေျပာင္းလဲ ပစ္ၾကရမည္။ ေရြ႔လ်ားေနမွသာ အဓိပၸာယ္ပိုရွိသြားမည့္ တိမ္ေတြလုိ ကြၽန္မတို႔ ဘဝလည္း ေရြ႕လ်ားရင္း အဓိပၸာယ္ရွိေစရမည္။
xxx
          အခုအခါ တိမ္ေတြကုိ တစ္ေန႔တစ္ေန႔ ေမာ့မၾကည့္ဘဲ မေနႏုိင္ေအာင္ ကၽြန္မ ခ်စ္ေနခဲ့ပါၿပီ။
တိမ္ေတြကို ဘယ္တုန္းက ကြၽန္မ ခ်စ္တတ္သြားခဲ့ပါလိမ့္။

စုမီေအာင္

မုိးကုပ္စက္၀ုိင္းအဆံုးထိ

စုမီေအာင္
(This I Believe radio programme မွာ ဖတ္၊ လႊင့္ခဲ့တယ္)

    ငယ္စဥ္ဘဝက ကြၽန္မရဲ႔အနာဂတ္အိပ္မက္ဟာ ဂီတပါ။ ဂီတသာ မရွိရင္ ကြၽန္မဘဝဟာ အႏွစ္သာရမရွိ လုိ့ ယံုၾကည္ခဲ႕တယ္။ ဂီတရဲ႔ဖမ္းစားမႈ ေအာက္မွာ ကြၽန္မပုိင္ဆုိင္သမွ်အရာအားလံုး အလဲလဲအၿပိဳၿပိဳ က်ဆံုးခဲ႕ရ တယ္။ ဂီတဟာ ကြၽန္မရဲ႔စိတ္ႏွလံုးကုိ တျခားဘယ္ဆီကိုမွ ျဖန့္က်က္မသြား ေစဘဲ သူ႔အေပၚမွာသာ အခ်ိန္ျပည္႕ ယစ္မူးေအာင္ ျပဳစားထားတဲ႕ နတ္ဘုရား တစ္ပါးပဲေပါ႕။
    ရသမွ် မုန့္ဖိုးေတြကုိစုၿပီး သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ဆီက ဂစ္တာ တစ္လက္ ဝယ္ယူႏိုင္ခဲ႕တဲ႕ေန့ဟာ ကြၽန္မအတြက္ အေပ်ာ္ဆံုးေန့ျဖစ္ခဲ႕ၿပီး ဂီတအေပၚ ယံုၾကည္ခ်က္ေတြနဲ့ ကြၽန္မရဲ႔အိပ္မက္ေတြ လင္းလက္ခ်ိဳျမေနခဲ႕ တယ္။ ကြၽန္မဟာ သြားသုတ္သုတ္၊ စားသုတ္သုတ္နဲ့  မနက္ျဖန္ ေသရေတာ႕ မယ္႕လူလုိပဲ ဂစ္တာကို အ႐ူးအမူးဖက္တြယ္ၿပီး အငမ္းမရ ဂစ္တာအတီး က်င္႕တယ္။
    အဲသည္အခ်ိန္တုန္းက ဂစ္တာတီးတာကုိ မိန္းကေလးေတြနဲ့ မအပ္စပ္ တဲ႕အလုပ္လုိ့ အားလံုးက လက္ခံယံုၾကည္ထားတာပါ။ လူအမ်ားစု လက္မခံ၊ မယံုၾကည္တဲ႕အလုပ္ကို တစ္မူထူးကဲၿပီး လုပ္ေဆာင္ရတဲ႕အတြက္  သိပ္ကို ပင္ပန္းခက္ခဲပါတယ္။ ဒါေပမဲ႕ ကြၽန္မယံုၾကည္ရာကုိ ကြၽန္မဘာသာ အား ထုတ္လုပ္ေဆာင္ေနရတဲ႕ဘဝမွာ ကြၽန္မ သိပ္ကုိ ေက်နပ္ ေပ်ာ္ရႊင္ခဲ႕ပါတယ္။
ကြၽန္မရဲ႔ ၾကည္ႏူးျခင္း၊ ေၾကကြဲျခင္း ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ခံစားျဖစ္ပ်က္သမွ် အရာခပ္သိမ္းကို ကြၽန္မရဲ႔ဂစ္တာထဲ ေမွာက္သြန္ခ်ၿပီး ရင္ဖြင္႕ရတဲ႕အထိ ဂစ္တာဟာ ကြၽန္မအတြက္ အယံုၾကည္ရဆံုးေပါ႕။ သူ႔အထဲကုိ ကြၽန္မဘဝ တစ္ခုလံုး ထုိးထည္႕ပံုအပ္ၿပီး အားကိုးယံုၾကည္ခဲ႕တာပါ။
    တစ္ေန့ေတာ႕ ယံုၾကည္ရာအိပ္မက္ေတြကိုအေကာင္အထည္ေဖာ္ဖုိ့ လမ္းစတစ္ခုအေနနဲ့ ေကာ္ဖီဆိုင္ေလးတစ္ဆုိင္မွာ ကြၽန္မ ဏမသ္န််ငသညေူ အျဖစ္ သီခ်င္းဆိုျဖစ္ခဲ႕တယ္။ သီခ်င္းတုိင္းကို ကိုယ္တုိင္ဂစ္တာတီးၿပီး ကြၽန္မ ဆုိပါတယ္။ ဂစ္တာမပါဘဲ စင္ေပၚတက္ဖို့ ကြၽန္မ မေတြးရဲပါဘူး။ ကြၽန္မကုိယ္တုိင္ ေပြ႔ပိုက္တီးခတ္လုိက္တဲ႕ ဂစ္တာသံဟာ ကြၽန္မရဲ႔အသံ၊ ကြၽန္မရဲ႔အၾကည္႕ ကြၽန္မရဲ႔ဟန္ပန္မူရာေတြကို ပုိမုိရဲရင္႕ေစၿပီး ကြၽန္မေရွ႔က ျမင္ကြင္းအားလံုးကုိ ၾကည္လင္ျပတ္သားေစတယ္လုိ့ ကြၽန္မ သိပ္ကို ယံုၾကည္ပါတယ္။
    တကယ္ဆုိရင္ ကြၽန္မက လူသိပ္ေၾကာက္တဲ႕ မိန္းကေလးပါ။  ခုလုိ ဘီယာပါတြဲဖက္ေရာင္းတဲ႕ ေကာ္ဖီဆိုင္လုိေနရာမ်ိဳးမွာ ပေရာ္ဖက္ရွင္နယ္ ဂီတေဖ်ာ္ေျဖေရးသမားအျဖစ္ လုပ္ျဖစ္လိမ္႕မယ္လုိ့ ကြၽန္မ အိပ္မက္ေတာင္ မမက္ခဲ႕မိပါဘူး။ ပရိသတ္ေတြကို ရဲရဲမၾကည္႕ရဲသလို သူတို့ၾကည္႕လာမယ္႕ အၾကည္႕စူးစူးေတြကုိလည္း သက္ေသာင္႕သက္သာ ခံယူႏိုင္ျခင္း မရွိပါဘူး။ ဒါေပမဲ႕ ဂစ္တာတစ္လက္ ရင္ခြင္ထဲပိုက္ထားခ်ိန္မွာေတာ႕ အံ႕ၾသဖြယ္ သတၲိ ေတြနဲ့ ျပည္႕လွ်မ္းလာပါတယ္။ သူတို့ကြၽန္မကို ဘယ္လုိပံုစံ၊ ဘယ္လုိ မ်က္လံုးမ်ိဳးနဲ့ပဲၾကည္႕ေနၾကည္႕ေန စိတ္ထဲ တစ္စက္ကေလးမွ ႐ိႈးတိုးရွန့္တန့္ မျဖစ္မိေတာ႕ဘဲ အေကာင္းဆံုးတီးခတ္ သီဆုိႏုိင္ပါတယ္။ ကြၽန္မေရွ႔က ပရိသတ္ေတြကုိ ဂီတကေပးတဲ႕အင္အားနဲ့ ႐ိုး႐ုိးကေလး ဖမ္းစားႏိုင္တယ္လုိ့ ကြၽန္မကုိယ္ကြၽန္မ ယံုၾကည္ပါတယ္။ အဲဒီလုိယံုၾကည္ေအာင္လည္း ကြၽန္မရဲ႔ ဂစ္တာက ကြၽန္မေရွ႔ကေန ဒိုင္းလႊားသဖြယ္ ကာကြယ္မႈေပးေနခဲ႕တာပါ။
    ကြၽန္မဆီက ထြက္ေပၚလာတဲ႕ ဂီတသံစဥ္ေတြဟာ ဧည္႕ပရိသတ္ အေပါင္းရဲ႔စိတ္ႏွလံုးကုိ သိမ္ေမြ႔စြာဆြဲေဆာင္ႏိုင္စြမ္းရွိၿပီး ဆုိင္ကေလးကို ေႏြးေထြးၿငိမ္းခ်မ္းေစတယ္လုိ့လည္း ကြၽန္မ ယံုၾကည္ပါတယ္။     
    ကြၽန္မ အယံုၾကည္ဆံုးကေတာ႕ ဆုိင္ကေလးရဲ႔နာမည္ပါ။ တျခားဆုိင္ ေတြလုိ 'အခ်စ္'၊ 'အိပ္မက္'၊ 'ပ်ားရည္ခ်ိဳခ်ိဳ'၊ 'ထာဝရ' စတဲ႕ စိတ္လႈပ္ရွား ရင္ခုန္စရာ နာမည္မ်ိဳးေတြမဟုတ္ပါဘူး။ ဆုိင္ကေလးရဲ႔နာမည္က ႐ုိးရွင္း တည္ၾကည္ပါတယ္။ မစၥတာဂစ္တာ(ၾမ.ြကငအေမ)ပါ။ ကြၽန္မရဲ႔ဂစ္တာကုိ ခ်စ္သလို မစၥတာဂစ္တာဆုိတဲ႕နာမည္ေလးကိုလည္း ကြၽန္မ သိပ္ခ်စ္ပါတယ္။
    အဲဒီဆုိင္ကေလးမွာ ကြၽန္မလုိပဲ ဂစ္တာကုိ သိပ္ခ်စ္တဲ႕ လူငယ္တစ္ဦးနဲ့ ေတြ႔ဆံုခဲ႕ပါတယ္။ သူ႔ရဲ႔ ဂီတအေပၚယံုၾကည္မႈစြမ္းအားက ကြၽန္မထက္ အဆမ်ားစြာခုိင္မာေနလုိ့ ကြၽန္မ အ႕ံၾသမွင္တက္မိတဲ႕အထိပါပဲ။ ႏွစ္ေယာက္သား လက္တြဲၿပီး အိပ္မက္ေတြကို အေကာင္အထည္ေဖာ္မယ္ဆုိရင္ ကြၽန္မတို့ရဲ႔ ဂီတဖန္တီးမႈဟာ အနာဂတ္မွာ ပိုမုိ အားေကာင္းလာႏိုင္တယ္လုိ့ ယံုၾကည္ၿပီး ကြၽန္မတုိ့ ျဗဳန္းစားဒုိင္းစားႀကီး လက္ထပ္လုိက္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ႕ လက္ေတြ႔ ဘဝက ကြၽန္မတုိ့ ယံုၾကည္သလုိ မခ်ိဳျမခဲ႕ပါဘူး။ မေမွ်ာ္လင္႕တဲ႕ ခါးသီးမႈေတြ ကြၽန္မ ၾကံဳလုိက္ရတယ္။
    ဘဝႏွစ္ခုေပါင္းစပ္ၿပီးတဲ႕အခါ မိဘအသိုက္အဝန္းေတြက နံရံ တံတိုင္း ေတြလုိ၊ မိုးသားမ်က္ႏွာၾကက္လုိ ကြၽန္မတုိ့ ႏွစ္ေယာက္အေပၚ လႊမ္းျခံဳဝန္းရံ လာၿပီး ကြၽန္မရဲ႔အိပ္မက္ေတြ ကစဥ္႔ကလ်ားနဲ့ က်ဥ္းထဲက်ပ္ထဲ ျပဳတ္က် ကုန္ပါတယ္။ ေခြၽးမျဖစ္သူ ဘာလုပ္သလဲ အေမးခံရတဲ႕အခါ 'ေကာ္ဖီဆုိင္မွာ ဂစ္တာတီးတယ္'လုိ့ ဘယ္လူႀကီးလူေကာင္းကမွ ဂုဏ္ယူဝင္႕ၾကြားဟန္နဲ႔ ျပံဳးျပံဳးႀကီး ေျဖခ်င္မွာမဟုတ္ပါဘူး။ မိဘေနရာကေန စဥ္းစားဆင္ျခင္မိတဲ႕အခါ က်ဥ္းထဲက်ပ္ထဲက်ေနတဲ႕ အိပ္မက္ေတြကို ကြၽန္မ အၿပီးတုိင္ လႊတ္ခ်လုိက္ ပါတယ္။
    ငယ္စဥ္ကတည္းက ယံုၾကည္ခဲ႕တဲ႕အရာတစ္ခုကုိ စြန့္လႊတ္လုိက္ရတဲ႕ အတြက္ ကြၽန္မရဲ႔စိတ္ေတြ က်ိဳးပဲ႕ေၾကမြခဲ႕ပါတယ္။ ခံႏိုင္ရည္ မရွိတဲ႕အဆံုး ကြၽန္မဟာ အ႐ူးအႏွမ္းတစ္ေယာက္လုိ ျပဳမူမိပါတယ္။ ကြၽန္မရဲ႔ဂစ္တာကို အနက္ေရာင္ အက်ီတစ္ထည္ဝတ္ေပး၊ ကိုယ္ထည္ေပၚမွာ ြၽန်အ ငည ဏနေခန လုိ့ စာတမ္းထိုး၊ သူ့ရဲ႔သားေရအိတ္ႀကီးထဲ ထည္႕ၿပီး ျခံေထာင္႕တစ္ေနရာ ေျမႀကီးထဲမွာ ျမႇဳပ္ႏွံပစ္ခဲ႕ပါတယ္။
    တစ္ေန့ေတာ႕ အဲဒါကို ကြၽန္မရဲ႔ခင္ပြန္းသည္ ေတြ႔ရွိသြားပါတယ္။  ကြၽန္မ ရဲ႔ တိတ္တခိုးေၾကကြဲရမႈကုိ ခုလုိ ဘြားခနဲျမင္လုိက္ရတဲ႕အခါ သူ သိပ္ကို တုန္လႈပ္သြားတယ္။ ကြၽန္မကို သူခ်စ္ျမတ္ႏိုးတဲ႕ဂစ္တာတစ္လက္ ေကာက္ယူ ေပြ႔ဖက္လုိက္သလုိ ညင္သာစြာေပြ႔ဖက္ထားၿပီး ခုလုိ ေျပာပါတယ္။
    'မင္း ဒီေန့ကစၿပီး စာေရးပါလား၊ ဂစ္တာကိုင္ရတာ ေလးကေလးနဲ့။ကေလာင္ကုိင္တာကမွ စိတ္ေတြလြတ္လပ္ေပါ့ပါးၿပီး မိုးကုပ္စက္ဝုိင္းအဆံုးထိ ခရီးႏွင္ႏိုင္မွာ'တဲ႕။ မဂၢဇင္းတခ်ိဳ႔မွာ ကြၽန္မ စာတုိေပစေလးေတြ ေရးဖူးခဲ႕တာကို သတိရၿပီး သူက အဲဒီလုိ အစေဖာ္ တြန္းအားေပးခဲ႕တာပါ။ ဒါနဲ့ပဲ လြင္႕စဥ္သြား တဲ႕ဂီတအိပ္မက္ေတြအေၾကာင္းကစလုိ့ ကြၽန္မ ခံစားျဖစ္ပ်က္သမွ် အရာ ခပ္သိမ္းကို မျ>ြခင္းမခ်န္ စာရြက္ေတြေပၚ ေမွာက္သြန္ခ်ခဲ႕ပါတယ္။
    အံ႕ၾသစရာပါပဲရွင္။ အခုေတာ႕လည္း စာေရးရတဲ႕ဘဝကုိ ကြၽန္မ တကယ္ပဲ စြဲမက္ေနပါၿပီ။ ကြၽန္မ ေရးသမွ်စာေတြဟာ အမွန္တရားေတြကို ေဖာ္ေဆာင္ခဲ႕တာေၾကာင္႕ စာတစ္ပုဒ္ေရးၿပီးတုိင္း ေရးၿပီးတုိင္း ကြၽန္မခႏၡာ ကိုယ္ထဲမွာ ယံုၾကည္မႈေတြ သိပ္သည္းျမင္႕မားလာပါတယ္။
    အစပထမေတာ႕ စာေရးဆရာျဖစ္လုိသူဟာ စာမ်ားမ်ားဖတ္ရတယ္လို့ ယံုၾကည္ၿပီး ကြၽန္မ စာအုပ္ေတြ မ်ားျပားစြာ ဝယ္ယူစုေဆာင္း ဖတ္႐ႈပါတယ္။ အျပင္ထြက္တိုင္းလည္း ကြၽန္မလက္ထဲမွာ ဖတ္လက္စ စာအုပ္တစ္အုပ္ ဆြဲယူလာၿပီး ဘတ္စ္ကားေစာင္႕ရင္း၊ ရထားေစာင္႕ရင္း၊ မိတ္ေဆြေစာင္႕ရင္း အျမဲ ဖြင္႕ဖတ္ပါတယ္။  
    ေနာက္ပိုင္းမွာ ကြၽန္မအႀကိဳက္စာအုပ္ေတြက ေစ်းႀကီးလြန္းေတာ႕ ဟုတ္တိပတ္တိ ဝယ္မဖတ္ႏိုင္ေတာ႕ပါဘူး။ ဒီေတာ႕ အလကားရေနတဲ႕ လူမ်က္ႏွာေတြကိုပဲ လုိက္ဖတ္ရပါတယ္။ သူတို့မ်က္ႏွာမွာ ထင္ဟပ္ေနတဲ႕ အရိပ္အေယာင္ေတြ၊ သူတို့ရဲ႔ ပံုပန္းသÌာန္၊ အမူအက်င္႕၊ လႈပ္ရွားသြားလာ ပံုေတြကတစ္ဆင္႕ သူတို့ရဲ႔အတြင္းသႏ ၲာန္ထိ တုိးဝင္ၾကည္႕ပါတယ္။ အဲဒီအခါ တစ္ႀကိမ္နဲ့တစ္ႀကိမ္၊ တစ္ေယာက္နဲ့တစ္ေယာက္၊ ဘယ္ေတာ႕မွမတူဘဲ ျခားနားဆန္းျပားေနတဲ႕ စိတ္ဝင္စားဖြယ္ဘဝေတြကုိ ကြၽန္မ ဖမ္းဆုပ္မိ လုိက္တယ္။ လူတုိင္းလူတိုင္းမွာ ေျပာျပစရာပံုျပင္ေတြ တစ္ပုဒ္ထက္မက ရွိေနၾကတယ္လို့ ကြၽန္မလက္ခံယံုၾကည္သြားတယ္။
    စာအုပ္ေတြကို ဖတ္တာထက္ အခုလုိ လူေတြရဲ႔ဘဝအစစ္ေတြကုိ လုိက္ဖတ္တာကမွ စာေရးဖုိ့အတြက္ အေကာင္းဆံုး အေထာက္အကူ တစ္ခုပဲလို့ ကြၽန္မ ယံုၾကည္သြားတဲ႕အခါ စာအုပ္ဖတ္ခ်င္ရင္ အိမ္ထဲမွာပဲ ထုိင္ဖတ္ၿပီး အျပင္ထြက္တုိင္း လူေတြကိုပဲ သဲႀကီးမဲႀကီး လုိက္ၾကည္႕ပါတယ္။ မ်က္စိနဲ့ျမင္ေတြ႔လာတဲ႕ ပံုရိပ္ေတြ၊ နားနဲ့ၾကားသိလာတဲ႕ စကားလံုးေတြ အားလံုးကိုမွတ္သားလာၿပီး ကြၽန္မအေသြးအသားထဲက စာနာမႈနဲ့ ျဖည္႕စြက္ ကာ စာေတြကုိေရးပါတယ္။ အဲဒီအတုိင္း ပံုေဖာ္ေရးခ်လုိက္တဲ႕ ကြၽန္မရဲ႔စာေတြ ဟာ အရင္ကလုိ ကဗ်ာဆန္ဆန္၊ အိပ္မက္ဆန္ဆန္ေတြ မဟုတ္ေတာ႕ဘဲ ပုိမိုတိက်ၿပီး လူသားဆန္လာတာ ေတြ႔ရပါတယ္။
    ကြၽန္မ အခု ဘာကိုမွ ဘာသိဘာသာ မေနေတာ႕ပါဘူး။ ကမၻာႀကီး တစ္ခုလံုး ကြၽန္မနဲ့သက္ဆုိင္တယ္လုိ့ ယံုၾကည္ၿပီး အေသးစိတ္ စူးစမ္း ေလ့လာမွတ္သားပါတယ္။ ကြၽန္မဝန္းက်င္မွာရွိတဲ႕ သက္ရွိသက္မဲ႕ အရာခပ္ သိမ္းကုိ မ်က္ျခည္မျပတ္ ေစာင္႕ၾကည္႕ပါတယ္။ ၿပီးရင္ အားလံုးကုိ  ကြၽန္မ ႏွလံုးသားထဲ ေရျမႇဳပ္တစ္ခုလုိ စုပ္ယူထည္႕သုိထားပါတယ္။ တစ္သက္လံုး ေတာ႕ ထည္႕သိုထားမွာ မဟုတ္ပါဘူး။ သူတို့နဲ့ ေလ်ာ္ကန္ သင္႕ျမတ္တဲ႕ အေျခအေန အခ်ိန္အခါတစ္ခု ေပၚေပါက္လာတဲ႕အခါတုိင္း အခါတိုင္းမွာ အားလံုးကုိ အစီအစဥ္တက် ျပန္လည္ညႇစ္ထုတ္ စီးဆင္းေစမွာပဲျဖစ္ပါတယ္။
    သူတို့ အမွန္တကယ္ျဖစ္တည္ခဲ႕တဲ႕ ပကတိအရွိအတုိင္း ဆက္လက္ စီးဆင္းသြားေစဖုိ့ကုိေတာ႕ ကြၽန္မ သတိႀကီးစြာထားရမွာျဖစ္ပါတယ္။ ဘာလုိ့ဆုိ ဒီကမၻာေျမမွာ အမွန္တရားေတြ ပုန္းလွ်ိဳးကြယ္လွ်ိဳး ျဖစ္ေနမွာ ကြၽန္မ မလုိလားသလုိ အရွိတရားေတြဟာလည္း အေမ့အေလ်ာ့ ခံရာကေန တျဖည္းျဖည္း မႈန္ဝါးသြားၿပီး တစ္ေန့မွာ လံုးဝ ကြယ္ေပ်ာက္သြားမွာကုိ ကြၽန္မ စိုးေၾကာက္လုိ့ပါပဲ။ စာေရးဆရာတိုင္းဟာ ကုိယ့္ႏိုင္ငံကို ကုိယ္မေမ့ဖို့၊ ကုိယ္ ဘယ္သူလဲဆိုတာကုိ ကုိယ္မေမ့ဖို့၊ ကုိယ္ေရးသင္႕တဲ႕စာေတြကုိ ကိုယ္မေမ့ဖို့၊  ကြၽန္မအပါအဝင္ အျခားစာေရးဆရာအားလံုးကုိ သိေစခ်င္ပါ တယ္။  
    ကြၽန္မဟာ ခုခ်ိန္မွာ က်ိက်ိတက္ခ်မ္းသာေနတဲ႕ အေရာင္းရဆံုးစာရင္းဝင္ နာမည္ေက်ာ္စာေရးဆရာမတစ္ဦး မဟုတ္ပါဘူး။ အမ်ားအျမင္မွာလည္း ကြၽန္မက ေျမျပင္နဲ့လြတ္႐ံုသာ ပ်ံႏိုင္တဲ႕ ငွက္ကေလးတစ္ေကာင္ပါ။
    ဒါေပမဲ႕ ကြၽန္မရဲ႔စိတ္ေတြကေတာ႕ ဘယ္သူမွ လုိက္မမီႏိုင္တဲ႕ ဟုိး . .အျမင္႕ဆံုး ေကာင္းကင္မွာ ေလဟုန္ခြင္းၿပီး လြတ္လပ္စြာပ်ံသန္းေနပါတယ္။
လြတ္လပ္ေပါ့ပါးတဲ႕ စိတ္ႏွလံုးနဲ့ တကယ္ပဲ မုိးကုပ္စက္ဝုိင္းအဆံုးထိ ကြၽန္မ ခရီးႏွင္ပါၿပီ။

စုမီေအာင္