စကားလံုးေတြထဲက နင္ဟာ ... ငါ့ရဲ႕စိမ္းလန္းတဲ့ကမၻာ

“သဇင္၊ ငါ ပေရာဂ်က္တစ္ခု ေလွ်ာက္ထားတာ သူတို႔လက္ခံလုိက္တယ္ဟ၊ ေပ်ာ္စရာႀကီး၊ နင္ ဒီတစ္ခါလည္း ကူညီမယ္ မဟုတ္လား”

သဇင့္မ်က္ခံုးေကြးေကြးႏွစ္ဖက္ အေပၚကို ေျမာက္ကနဲ တက္သြားေတာ့တယ္။

“ဘာလဲ ညီညီ၊ နင့္ရဲ႕ ပေရာဂ်က္က၊ ငါ့ကို အရင္ေျပာျပပါဦး၊ နင့္ရဲ႕ ပတ္၀န္းက်င္ထိမ္းသိမ္းေရး၊ အပင္၊ ပလတ္စတစ္ဗူးေတြ၊ အင္စေတာ္ေလးရွင္းေတြ၊ အီကိုအာထ့္(Ecoart) ေတြ၊ အဲဒါေတြထဲက တစ္ခုခုနဲ႔ ျငိေနတဲ့ ပေရာဂ်က္ပဲလား”

“အစစ္ေပါ့ သဇင္ရာ၊ ဒီမွာၾကည့္ ငါ အခုပဲ ျမဴနီစပယ္ရုံးက ျပန္လာတာ၊ ဒီမွာစာရြက္စာတမ္းေတြ”

ညီညီက ျပံးရႊင္ေပ့ါပါးေနတဲ့မ်က္ႏွာေပးနဲ႔ စာရြက္ေတြတစ္ထပ္ၾကီးပဲ သဇင့္လက္ထဲကို ထည့္ေပးပါတယ္။ သဇင္ စာရြက္ေတြကို ယူၾကည့္ရင္း စဥ္းစားေနမိတယ္၊ ဒီရက္ပိုင္း သဇင္ ေက်ာင္းကိစၥေတြနဲ႔ မအားလပ္တာနဲ႔ ဒီလူငယ္ေလး ညီညီနဲ႔ မေတြ႕ျဖစ္ခဲ့ဘူး။ သူကလည္း ဒီရက္ပိုင္းမွာ အခ်ိန္မွန္ ဖုန္းဆက္ေနခဲ့ေပမဲ့ သူ႕ ပေရာဂ်က္ဆိုတာ ေလသံေတာင္မဟခဲ့ပါဘူး။ ညီညီက အဲဒီလုိပါပဲ၊

မေသခ်ာေသးတဲ့ ကိစၥတစ္ခုကို ဘယ္ေတာ့မွမေျပာဘူး၊ သူ႕ဘာသာ က်ိတ္ၿပီး လုပ္ေနတတ္တယ္။ ေသခ်ာၿပီဆိုရင္ေတာ့ သူ႕ရဲ႕ အမာခံ သူငယ္ခ်င္း သဇင့္ကိုပဲ အရင္ဆံုး ေျပာျပတတ္တာလည္း သူ႕ရဲ႕ အက်င့္လိုျဖစ္ေနခဲ့ပါၿပီ၊ ၿပီးရင္ေတာ့ အကူအညီ ေတာင္းတတ္တာပဲေလ။

ညီညီ့ရဲ႕စာရြက္ေတြထဲမွာ ျမက္ရိတ္တဲ့ကုမၸဏီတစ္ခုရဲ႕ တံဆိပ္တံုးေတြလက္မွတ္ေတြနဲ႔ စာရြက္ကိုလည္းေတြ႕ရဲ႕၊ ပတၱျမားစင္တာေဘးက ေခတ္ၿပိဳင္အႏုပညာျပတိုက္ဒါရိုက္တာရဲ႕ လက္မွတ္နဲ႔ စာရြက္ေတြလည္းေတြ႕ျပန္တယ္။

“ညီညီ နင့္ပေရာဂ်က္က ဘာလဲ၊ ျပတိုက္ေရွ႕က ျမက္ခင္းေတြရယ္ ေၾကးနီတံတားေဘးက ျမက္ခင္းေတြမွာေရာ ဘာလုပ္မွာလဲ”

“ေၾကးနီတံတားေဘးမွာေတာ့ ျမက္ေတြနဲ႔ စာလံုးအၾကီးၾကီးေတြ ေဖာ္မယ္ေလ၊ ျပတိုက္ေရွ႕က ျမက္ခင္းေတြကြာ အက်ယ္ၾကီးပဲ၊ အဲဒီမွာ ၾကယ္ပံုေတြေဖာ္မယ္၊ ငါ ေဗာ္လန္တီယာေတြ ေခၚထားတယ္၊ ဂူးဂဲလ္မက္ပ္(google map)ကေန တိုင္းၾကည့္ထားၿပီးၿပီ၊ ၾကယ္ေတြ ၃၇ ခု ရွိမယ္၊ ၉ေပကေန ၁၂ ေပေလာက္ထိၾကီးမယ္ဟာ၊ တံတားေဘးက စာလံုးေတြကေတာ့ “မဂၤလာပါ”  “ခ်စ္တယ္”  “ခ်မ္းေျမ႔ပါေစ” “ေက်းဇူးတင္ပါတယ္”  အဲဒီလိုစာလံုးေတြေပါ့၊ ငါ့ ရဲ႕ art installation ကို ပန္းခ်ီေက်ာင္းကလည္း support လုပ္မယ္၊ ျပတုိက္ကလည္း လက္ခံလိုက္ၿပီ၊ ငါနဲ႔ ေဗာ္လန္တီယာေတြ က စာလံုးေတြ၊ ၾကယ္ပံုေတြ ျမက္မွာ အရာေပးထားရုံပဲ၊ ျမက္ရိတ္တဲ့ ကုမၸဏီ ကေန သူ႔လူေတြနဲ႔ ကားေတြနဲ႔ လာရိတ္ၾကလိမ့္မယ္”

“ေတာ္ပါဟယ္၊ ေဗာ္လန္တီယာဘယ္ႏွစ္ေယာက္လာၾကမွာလဲ၊ စပြန္စာမရွိတဲ့၊ ေက်ာေထာက္ေနာက္ခံ အဖြဲ႔အစည္းတစ္ခုခုရွိမေနတဲ့ နင့္ပေရာဂ်က္ကို ေဗာ္လန္တီယာေတြက စိတ္မ၀င္စားပါဘူး”

“သူတို႔ မလာလည္း ငါ ... တစ္ေယာက္တည္းဆိုလည္း လုပ္ႏုိင္ပါတယ္၊ ငါကေတာ့ လုပ္မွာပဲ”

ညီညီ့ေလသံ နည္းနည္းေလးတိုးသြားေပမဲ့ သူက မျဖစ္ျဖစ္ေအာင္လုပ္မယ့္ပံုစံ ဟန္ပန္အျပည့္နဲ႔ တက္ၾကြေနပါတယ္။

“နင့္ ျမက္စာလံုးေဖၚတဲ့အင္စေတာ္ေလးရွင္းရဲ႕ ရည္ရြယ္ခ်က္ကေရာ”

“အာ .. နင္ကလည္း ေမးေနပံုက ေၾကာက္စရာလန္႔စရာ”

“ေျဖသာေျဖပါေလ”

သဇင္က အမွန္ေတာ့ ညီညီ့ စခ်င္ေနာက္ခ်င္တာ၊ ညီညီရွင္းျပတဲ့ ပံုစံေလးကို ျမင္ခ်င္လို႔ပါ။

ညီညီကလည္း ေသေသခ်ာခ်ာကိုေျဖပါတယ္။

“ဒီလို အင္စေတာ္ေလးရွင္းမ်ဳိးက public မွာ လုပ္ရတာကြာ၊ တီထြင္ဖန္တီးရတဲ့ art တစ္ခုပဲ၊ ပရိသတ္ေတြက art ျဖစ္စဥ္ကို အစကေနအဆံုး ေစာင့္ၾကည့္ေနလို႔ရတယ္၊ စကား၀င္ေျပာလို႔ရတယ္၊ ေ၀ဖန္လို႔ရတယ္၊ စိတ္၀င္စားလာရင္ ကိုယ္တိုင္၀င္ပါလို႔လည္းရေသးတယ္၊ artist ေတြရယ္ ပရိသတ္ေတြရယ္၊ artwork ရယ္က အျပန္အလွန္ အက်ဳိးသက္ေရာက္ေနၾကတာကြာ၊ ဒီလို artwork တစ္ခုၿပီးသြားရင္ ရလာတဲ့ စိတ္ေက်နပ္မႈခြန္အားေတြကို အကုန္လံုးက ရယူႏိုင္တယ္။ ပရိသတ္ေတြရဲ႕ တုံ႔ျပန္တဲ့အသံကို ခ်က္ခ်င္းရတာ၊ artist ေတြလည္း ကိုယ့္ကိုယ္ကို ယံုၾကည္မႈ ပိုၿပီးရလာတယ္၊  ၿပီးေတာ့ ငါတို႔ အသံုးျပဳတဲ့ ပစၥည္းေတြက သဘာ၀ပစၥည္း၊ စြန္႔ပစ္ထားတဲ့ ပစၥည္းမ်ဳိးေတြနဲ႔ ပံုေဖာ္ၾကတာ၊ အရင္ပေရာဂ်က္ေတြတုန္းက  ပလပ္စတစ္ဗူးေတြ ငါတို႔ အပင္ပမ္းခံၿပီး သြားေကာက္ၾကတယ္၊ လူျမင္ကြင္းမွာ စီတန္းၿပီးခ်ျပထားလိုက္တယ္။

ပလပ္စတစ္ဗူးေတြကို ျမစ္လို ေကြ႕ေကြ႕ေကာက္ေကာက္စီၿပီး ခ်ျပထားတယ္၊ ပလပ္စတစ္ဗူးမွာ စာတမ္းေလးေတြ ခ်ိတ္ထားလိုက္တယ္၊ “ငါေတာ့ ရင္ျပည့္ေနၿပီ ... ပံု/ ဧရာ၀တီ” “ကၽြန္ေတာ္တို႔အတြက္ ေနရာမရွိဘူး .. ပံု/ပလပ္စတစ္” အဲလိုမ်ဳိးေပါ့၊ စာတမ္းေလးေတြကို လူေတြက ယူၿပီးၾကည့္တယ္၊ သေဘာက်ရင္ ျဖဳတ္ယူသြားလို႔ရတယ္၊ အဲဒီ artwork က လူသားအရည္အေသြးျမွင့္တင္တဲ့၊ အသိေပးတဲ့ အင္စေတာ္ေလးရွႈင္းမ်ဳိးေပါ့ဟာ၊ ငါတို႔ အဲဒီလို အင္စေတာ္ေလးရွင္းလုပ္ၿပီးတဲ့ေနာက္ တာ၀န္ရွိတဲ့သူေတြလည္း ပလပ္စတစ္ဗူးေတြရွင္းဖို႔ အစုအဖြဲ႕ေတြနဲ႔ လႈပ္ရွားလာၾကတယ္၊ အဲဒါ ငါတို႔ art installation ရဲ႕ အျမတ္ေပါ့၊ အခု ျမက္ေတြကို စာလံုးေဖာ္မွာကေတာ့ သဘာ၀ပတ္၀န္းက်င္ကိုခ်စ္ျမတ္ႏိုးဖို႔ရယ္၊ ရုံးဆင္း ရုံးတက္ ဒီျမစ္ႀကီးကို ျဖတ္သြားၾကတဲ့ သူေတြကို မ်က္စိပသာဒျဖစ္ေအာင္ ေျဖေဖ်ာ္တဲ့ သေဘာမ်ဳိးပဲ၊ ၿပီးေတာ့ ေခတ္ၿပိဳင္အႏုပညာျပတိုက္ႀကီး၊ နင္သိတယ္မဟုတ္လား၊ သူ႔ ေရွ႕က ျမက္ခင္းပတ္လည္ရယ္ ျပတိုက္ႀကီးရဲ႕ေရွ႕မွာေရာပဲ လက္ရာေျမာက္တဲ့ ေရွးေခတ္ပန္းပုရုပ္ႀကီးေတြ ရွိေနတယ္၊ အဲဒီ ျပတိုက္ႀကီးကကြာ အခုဆို ပိတ္ထားရတယ္၊ ေစ်း၀ယ္စင္တာေတြ တစ္ခုၿပီးတစ္ခုသာ ဖြင့္လာၾကတယ္၊ ဒီျပတိုက္ၾကီးကေတာ့ ပိတ္ထားရဆဲပဲ၊

အဲဒီေရွ႕က ေပါက္ျပားႀကီးေတြပံုေဖာ္ထားတဲ့ ပန္းပုရုပ္ဆို သမိုင္းေၾကာင္းေတြ အမ်ားႀကီးပဲ ရွိတယ္၊ ေဘးက အလုပ္သမားပံုပန္းပုေရာပဲ၊ သူ႕ရဲ႕ လက္ေမာင္းတစ္ဘက္က ေလွ်ာက်ၿပီး ျပားခ်ပ္ေနတာပဲ၊ ဦးေခါင္းႀကီးက ဦးေႏွာက္ေနရာမွာ ခ်ဳိင့္၀င္ေနတယ္၊ နင္ သိလား၊ ပန္းပုဆရာက နာမည္ၾကီး၊ သူဘာလို႔ နာမည္ႀကီးတာလည္း၊ ပန္းပုရုပ္ကို အလွျပရုံထုထားတာမဟုတ္ဘူး၊ အလုပ္သမားေတြ လက္ေမာင္းေတြေလွ်ာက် ပိန္လွီစုတ္ျပတ္တဲ့အထိ  အလုပ္လုပ္ခဲ့ရတယ္၊ ဦးေႏွာက္ေတြက ထုတ္ယူစားသံုးခံထားရတယ္၊ သူ က အဲဒါေတြကို message ေပးခ်င္ခဲ့တာ၊ အဲဒါေၾကာင့္ အဲဒီပန္းပုဆရာနာမည္ႀကီးတာ၊ ဒါေပမဲ့

အခုေတာ့ ဘယ္သူမွ ျပတိုက္ႀကီးနဲ႔ ပန္းပုရုပ္ေတြကို ဂရုမစိုက္ၾကေတာ့ဘူး၊  အဲဒီျပတိုက္ႀကီး ေရွ႕မွာ ငါ .. ၾကယ္ပံုေတြ အၾကီးၾကီး ပံုေဖာ္ၿပီး ရိတ္မယ္၊ အနည္းဆံုးေတာ့ အဲဒီနား မိုးေမွ်ာ္ပတၱျမားေမွ်ာ္စင္အေပၚဆံုးထပ္က စားေသာက္ဆိုင္ကေန ၾကည့္ရင္ ျပတိုက္ၾကီးရဲ႕ေရွ႔၊ အျမဲလိုလို အစိမ္းေရာင္ေတြပဲ ျပည့္ေနတဲ့ ျမက္ပင္ေတြထဲမွာ ၾကယ္ေတြ ကို ေတြ႕တဲ့သူေတြရွိလာၾကမယ္၊ ျပတိုက္ေရွ႕မွာ ဆိုတာနဲ႔တင္ လူေတြ .. သူတို႔ ေမ့ေလ်ာ့ေနတဲ့ ျပတိုက္ၾကီးကို သတိျပဳမိလာမယ္၊ ၿပီးေတာ့ကြာ အပင္ေတြကို ခ်စ္ျမတ္ႏိုးလာမယ္၊ အဲဒါေတြက ငါေပးခ်င္တဲ့ message ေတြေပါ့ဟာ၊ အမေလး ေျပာရတာ ေမာလိုက္တာ၊ ငါ ျမက္ရိတ္ၿပီး စာလံုးမေဖာ္ရေသးဘူး၊ သဇင္ရာ .. နင့္ကို ရွင္းျပရတာနဲ႔တင္ ေမာၿပီး ေသလို႔ရေနၿပီ”

“မေသပါနဲ႔ဦး ညီညီရယ္ ျမက္ေတြနဲ႔ စာလံုးေတြ ေဖာ္သြားပါဦး” 

အဲဒီလို သဇင္က စေနာက္လိုက္ေတာ့ ညီညီက တဟားဟား ေအာ္ရယ္ပါေတာ့တယ္။

ဒီလူငယ္ေလးကို သဇင္ အထူးတလည္ အံ့ၾသမေနေတာ့ပါဘူး။ သူက ပလပ္စတစ္အိတ္ေတြနဲ႔ ရႈပ္ရႈပ္ေထြးေထြးျဖစ္ေနတတ္တဲ့ လမ္းေတြေပၚမွာ လမ္းေလွ်ာက္ရတိုင္း စိတ္တိုတတ္တယ္။ ပလပ္စတစ္အိတ္ေတြ ေလထဲမွာ ၀ဲပ်ံၿပီး သစ္ပင္ေပၚမွာ ခ်ိတ္ေနတာ ျမင္ရတိုင္း သူ႔မ်က္ခံုးေတြ တြန္႔ခ်ဳိးၿပီး ရႈသိုးသိုးၾကည့္တတ္တယ္။ ျမစ္ကမ္းေဘး သြားထိုင္ျဖစ္ၾကတဲ့အခါ ျမစ္ကမ္းေဘးက စုပံုေနတတ္တဲ့ ပလပ္စတစ္ဗူးေတြ ေတြ႔ရတိုင္းလည္း သူ အဲဒီပလပ္စတစ္ဗူးေတြကို မ်က္မုန္းက်ဳိးတယ္။ သဇင္နဲ႔ ႏွစ္ေယာက္တည္းအတူရွိေနၾကတဲ့ အခ်ိန္မ်ဳိးမွာ ညီညီ့ဆီက ႏုႏုဖတ္ဖတ္ ခ်စ္စကားေလးမ်ား ၾကားရမလားလို႔ သဇင္ အခ်ိန္ေတြေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားေမွ်ာ္လင့္ခဲ့ဖူးေပမဲ့ အဲဒီလူငယ္ေလးကေတာ့ သူ႔ရဲ႕ အႏုပညာ၊ သူ႔ရဲ႕စိမ္းလန္းလွပတဲ့ ကမၻာႀကီးအေၾကာင္းပဲ ေျပာေနခဲ့တာပါပဲ။

“သဇင္ .. သိလား၊ ငါတို႔ေတြ အလုပ္က အားတဲ့အခ်ိန္ေလးေတြမွာ ကစားကြင္းေတြသြား၊ ကလပ္သြား အေပ်ာ္အပါးသြားေနၾကမယ့္အစား ဒီအမႈိက္ေတြကို စုေပါင္းၿပီး ရွင္းလိုက္ရင္ သိပ္မၾကာေတာ့တဲ့အခ်ိန္မွာ လမ္းေတြရွင္းသြားမွာပဲ၊ ၾကြတ္ၾကြတ္အိတ္တက္စြပ္ေနတတ္တဲ့ သစ္ကိုင္းေတြလည္း သူ႔တို႔ကိုယ္ပိုင္အရြက္ေတြနဲ႔ပဲ လွသြားၾကမွာ၊ ျမစ္ကမ္းေဘးမွာလည္း ရွင္းတဲ့ေနရာေတာ့ ရွင္းထားပါရဲ႕၊ သူတို႔ ထိုင္ၾကမယ့္ ေနရာကြက္ကြက္ေလးပဲ ရွင္းလင္းထားၾကတယ္၊ သူတို႔အတြက္ ေနရာေလးကေတာ့ လွေနတာေပါ့၊ ျမစ္ၾကီးရဲ႕ တျခားေနရာ၊ တျခားျမစ္ကမ္းပါးေတြမွာက ပလပ္စတစ္ဗူးေတြ စုျပံဳေနတာပဲ၊ ပလပ္စတစ္ဗူးေတြနဲ႔ ကြ်န္းတစ္ကြ်န္းျဖစ္ေတာ့မယ္။ ငါတို႔ ဒီေန႔ကမွ စၿပီးမရွင္းရင္ သိပ္မၾကာဘူး၊ ျမစ္ၾကီးက ပလပ္စတစ္ဗူးေတြ ဆို႔ပိတ္ၿပီး ရင္ျပည့္ရင္ကယ္ျဖစ္ေတာ့မွာ”

ညီညီအဲဒီလို ေျပာလာတုန္းက သဇင္က စေနာက္ခဲ့ဖူးပါေသးတယ္။

“ခစ္ခစ္ ...  ျမစ္ကပဲ ရင္ျပည့္ရင္ကယ္ ျဖစ္ရတယ္လို႔”

သဇင့္က စေနာက္ေတာ့ ညီညီ စိတ္ဆိုးခဲ့ပါတယ္။ အမွန္က သဇင္လည္း သိတာေပါ့၊ သဇင္တို႔ ျမစ္ကမ္းေဘးသြားထိုင္ၾကရင္ ခံုေလးေတြနဲ႔ အလွဆင္ထားၾကတဲ့ ပန္းျခံရွိတဲ့ ဘက္မွာ မထိုင္ဘဲ၊ တမင္ ေျမသားၾကီးပဲ ရွိေနတဲ့ ျမစ္ကမ္းပါးဘက္အထိ ေရာက္ေအာင္ သြားထိုင္တတ္ၾကတာပဲ။ လူေတြက ကိုယ္ထိုင္တဲ့ေနရာေလးမွာ ရွင္းလင္းေနရင္ ၿပီးေရာ သေဘာထားလိုက္ၾကၿပီး ျမစ္ထဲကို အလြယ္တကူပဲ ပလပ္စတစ္ဗူးေတြ၊ ပလပ္စတစ္အိတ္ေတြ ပစ္ခ်လိုက္ၾကတယ္။ စီးေနတဲ့ ျမစ္ၾကီးကေတာ့ သူ႔ရဲ႕ ေရစီးေပၚကို ခုန္ဆင္းလာတဲ့ ပစၥည္းပစၥယအားလံုးကို သယ္ယူသြားေပးပါတယ္။ အမိႈက္လႊင့္ပစ္လိုက္တဲ့ လူရဲ႕ေရွ႕မွာ ရွင္းလင္းသြားေပမဲ့ ျမစ္ႀကီးက ဘာတတ္ႏိုင္မွာတဲ့လဲ၊ သူ မသယ္ႏိုင္ေတာ့တဲ့ တစ္ေနရာမွာ အဲဒီ အမႈိက္သရိုက္ေတြကို စုပံုထားလိုက္ေတာ့တာပဲေပါ့။ အဲဒါနဲ႔ပဲ ျမစ္ႀကီးရဲ႔ ေနရာတစ္ေနရာ၊ တစ္ေနရာမက ေနရာေတြမွာ ပလပ္စတစ္ကၽြန္းဆိုတာေတြျဖစ္လာတတ္တယ္။

Great War Island က ပလပ္စတစ္ဗူးေတြ

အဲဒီလို ပလပ္စတစ္ကြ်န္းလို႔ နာမည္ၾကီးေနတဲ့ ျမစ္ေဘးနားက ကၽြန္းေလးဆီ ေဗာ္လန္တီယာေတြကို ဦးေဆာင္ၿပီး ညီညီတို႔ သြားေကာက္ၾကတုန္းကလည္း သဇင္ ေန႔တိုင္း ညီညီ့ကို ကူညီခဲ့ေသးတယ္။ ပထမေန႔မွာ ေဗာ္လန္တီယာ၁၅ ေယာက္ေလာက္ လာခဲ့ေပမဲ့ ေနာက္ေန႔ေတြ သူတို႔ ပင္ပမ္းသြားၾကေရာ အကုန္လံုး မလာႏိုင္ၾကေတာ့ပါဘူး။  သဇင္တို႔ သံုးရက္ေလာက္ တစ္ေနကုန္ ပလပ္စတစ္ဗူးေတြေကာက္ခဲ့ၾကတာ ႏွစ္ေသာင္းေက်ာ္ေလာက္ ရခဲ့ၾကတယ္။ ပလပ္စတစ္ဗူးေတြကို ျမဴနီစပါယ္ အမႈိက္သိမ္းကုမၸဏီရဲ႕ ဂိုေထာင္မွာ သိမ္းထားေပးၿပီး ေနာက္ေန႔ ၿမိဳ႕ရဲ႕ ေနရာ ေလးေနရာေလာက္မွာ စြန္႔ပစ္ထားတဲ့ ပလပ္စတစ္ဗူးေတြနဲ႔ အင္စေတာ္ေလးရွင္းတဲ့၊  ညီညီေျပာတဲ့စကားအတိုင္းဆို Ecoart installation ေပါ့။  အဲဒီ အင္စေတာ္ေလးရွင္းလုပ္ပါတယ္။ တံတားေဘာင္ေပၚမွာ ညစ္ေပေနတဲ့ ပလပ္စတစ္ဗူးေတြကို တစ္ေပခြဲခန္႔စီခြဲထားၿပီး စီထားတယ္၊ ခိုင္ခံ့ေအာင္ ပလစ္စတစ္ဗူးကို ေဖာက္ၿပီး ေဘာင္မွာ ႀကိဳးနဲ႔တြဲရတယ္။ ညီညီ့ရဲ႕ အဲဒီလို art installation လုပ္ဖို႔အတြက္ ျမဴနီစပါယ္ဆီက ခြင့္ျပဳခ်က္ရဖို႔ အခ်ိန္ေတြအမ်ားၾကီး ေပးရပါေသးတယ္။ သူ႔အလုပ္အားတဲ့အခ်ိန္ ရုံးေတြ ညီညီ ခဏခဏသြားခဲ့ရတယ္။ ဒါလည္း ညီညီကေတာ့ ပင္ပမ္းတယ္တစ္ခ်က္မညည္းညဴပါဘူး။

ဘတ္စ္ကားေတြေပၚက ျဖတ္သြားတဲ့ လူေတြက ညီညီ့ရဲ႕ စီတန္းေနတဲ့ ပလပ္စတစ္ဗူးေတြကို ျမင္ေတာ့ အဆန္းတၾကယ္ျဖစ္ၾကတယ္။ ျခစ္ျခစ္ေတာက္ပူေနတဲ့ ေနေရာင္ေအာက္မွာ စြန္႔ပစ္ပလပ္စတစ္ဗူးေတြနဲ႔ အလုပ္ရႈပ္ေနၾကတဲ့ လူငယ္ေလးေတြ ေျပာခ်င္တဲ့စကားေတြ ေပးခ်င္တဲ့အသိတရားေတြ လက္ခံယူႏိုင္ၾကလားေတာ့ မသိပါဘူး၊ ေနာက္တစ္ေန႔မွာေတာ့ တံတားေပၚက ပလပ္စတစ္ဗူးေတြ မရွိၾကေတာ့ဘူး။ ဖ်က္ဆီးပစ္လိုက္ၾကၿပီ။ မသင့္ေတာ္တဲ့ လူျမင္ကြင္းေနရာမွာ ေရာက္ေနၾကတဲ့ ညစ္ညစ္ေထးေထး ပလပ္စတစ္ဗူးေတြကို လူေတြက ႏွာေခါင္းရႈံ႕ၾကတယ္။ သူတို႔ မျမင္လိုၾကဘူး။ ဒါဆို ပလပ္စတစ္ကၽြန္းေတြနဲ႔ ျပည့္ကယ္ေနတဲ့ ျမစ္ၾကီးအတြက္ကေရာ။ အဲဒီေနရာက ပလပ္စတစ္ဗူးေတြကိုေရာ ဖ်က္ဆီးလိုစိတ္ မရွိၾကဘူးတဲ့လား။ လူတိုင္းကို အဲဒီေမးခြန္းေတြ မေမးႏိုင္တဲ့အခါတိုင္း သူ႔ရဲ႕ေဘးမွာ အျမဲရွိေနတဲ့ သဇင့္ကိုပဲ ညီညီက ေမးေနတတ္ပါတယ္။ သဇင္ကေတာ့ ေျဖတာေပါ့။

“သဇင္လား၊ သဇင္ဆို ေနရာတိုင္းက ပလပ္စတစ္ဗူးေတြ ဖ်က္ဆီးမွာေပါ့၊ ရွင္းလင္းလိုစိတ္ရွိတာေပါ့” လို႔။

သဇင္ ေျဖတိုင္း လူငယ္ေလးညီညီရဲ႕ မ်က္လံုးေလးေတြ တျဖတ္ျဖတ္လက္ေနရင္း သဇင့္ကို ခ်စ္ခင္ျမတ္ႏိုးစြာ ၾကည့္တတ္ခဲ့တယ္။ အဲဒီ ရွင္းသန္႔ေနတဲ့ မ်က္၀န္းလက္လက္ေလးေတြကို သဇင္ သိပ္ခ်စ္ရတာေပါ့။

သဇင္ ညီညီ့စာရြက္ေတြ ၾကည့္ေနရငး္ အေတြးေတြက ေနာက္ျပန္လုိ႔ေနတယ္။ ညီညီ ဘာေျပာမွန္း သဇင္မၾကားလိုက္ပါဘူး။ ညီညီက သဇင့္ေခါင္းကို သာသာေလး ပုတ္လိုက္ၿပီး ထပ္ေမးတယ္။

“ဟင္ .... သဇင္ ... နက္ျဖန္ ငါ လာေခၚမယ္ေနာ္၊ နင္လိုက္မယ္ မဟုတ္လား။ ျမက္ေတြ စာလံုးေဖာ္လို႔ရတဲ့ အရွည္ေရာက္ေနၿပီလား သြားၾကည့္ရမယ္၊ နင္လိုက္မယ္ဆို အျပန္ အဲဒီနားက boat restaurant မွာ အာလူးေၾကာ္ေကြ်းမယ္ေလ”

“ဟာ နင္ကလည္း စားေသာက္ဆိုင္သြားၿပီး အာလူးေၾကာ္ေကြ်းမယ္ဆိုတာကပါေသးတယ္၊ နာမည္ေတာင္တပ္လိုက္ေသးတယ္၊ အဲဒီမွာေကြ်းမယ္ဆို ေတာ္ၿပီေပါ့”

“ဟား ဟား မဟုတ္ပါဘူး သဇင္ရာ၊ နင္က အာလူးေၾကာ္ သိပ္ႀကိဳက္တာမို႔ နာမည္တပ္တာပါ၊ နင္ စားခ်င္တာေကြ်းမွာေပါ့ဟ”

“အင္း၊ ငါ အိမ္ကပဲ ေစာင့္ေနမယ္၊ လာေခၚ”

ညီညီက စာရြက္ေတြတထပ္ႀကီးဖိုင္ထဲ ေသခ်ာျပန္ထည့္ၿပီး သဇင့္ကို တစ္ခ်က္စိုက္ၾကည့္တယ္။ ေခါင္းတစ္ခ်က္ျငိမ့္ကာ ႏႈတ္ဆက္တယ္။ အျဖဴေရာင္ရွပ္အက်ႌလက္ရွည္၊ ဂ်င္းအျပာရင့္ေရာင္ေဘာင္းဘီနဲ႔ ညီညီ့ပံုစံေလးကို သဇင္ သေဘာက်စြာ ေငးၾကည့္ေနလိုက္ပါတယ္။ လမ္းခပ္သြက္သြက္ေလွ်ာက္တတ္တဲ့ ညီညီကေတာ့ သဇင့္ျမင္ကြင္းထဲက ျမန္ျမန္ေလးပဲ ေပ်ာက္သြားတယ္။

မနက္ခင္းေစာေစာ ေနေရာင္မထြက္ေသးတဲ့ အခ်ိန္ အေစာႀကီးပဲ ညီညီေရာက္လာပါတယ္။ ညီညီက ညကတည္း သူအေစာႀကီးပဲ လာေခၚမယ္လို႔ ဖုန္းဆက္ထားေတာ့ သဇင္ ေစာေစာစီးစီးအလွျပင္ထားရပါေသးတယ္။

“ဟာ မျဖစ္ဘူး .. သဇင္၊ အက်ႌလက္ရွည္၊ အေႏြးထည္ထပ္၀တ္ရမယ္၊ ဦးထုပ္လည္းေဆာင္းဦး၊ ျမစ္ကမ္းေဘးမွာ ေလသိပ္တိုက္တယ္ဟ”

သဇင့္ကိုေတြ႕ေတြ႕ခ်င္း ညီညီက ေျပာေတာ့တယ္။

“အဲဒါေၾကာင့္ေပါ့ နင့္ကို ငါစိတ္ညစ္တာ၊ ငါ့မွာ ဘယ္ေတာ့မွ လွလွပပ ၀တ္ရတယ္မရွိဘူး၊ ေအးတယ္ ေအးတယ္နဲ႔ နင္နဲ႔ သြားရင္ အသက္ကို ၀၀ မရႈရဘူး”

“လွဖို႔ မလိုဘူး၊ နင္က လွၿပီးသားပဲ၊ ျမစ္ကမ္းပါးမွာ သိပ္ေအးတယ္ဟ၊ ငါ ေရာက္ၿပီးခဲ့ၿပီ၊ အခု နင့္ကို လာေခၚတာ၊ ငါ ဒီေန႔ အလုပ္စရင္ စေတာ့မွာမို႔ အေႏြးထည္ယူပါဟာ၊ ငါ ေျပာတာနားေထာင္ပါ”

အဲဒီလူငယ္ေလးဟာ သဇင္ၾကားခ်င္ေနတဲ့ စကားေလးေတြေတာ့ မဆိုတတ္ဘူး။ သဇင့္ကို ဂရုစိုက္တာက်ေတာ့လည္း ျပာျပာသလဲ ရွိလြန္းလွတယ္။ ကဲ .. သဇင္ ဘယ္လို နားလည္ရပါ့မလဲ၊ သဇင္တို႔ ခင္မင္ခဲ့ၾကတဲ့ ႏွစ္ေတြလည္း မနည္းေတာ့ဘူး၊ သဇင့္ေက်ာင္းစာေတြ၊ သဇင့္ အလုပ္ေတြအတြက္ အျမဲလိုလို အကူအညီေပးတတ္သလို၊ သဇင္ကလည္း ညီညီ့အတြက္ဆို ကူညီေပးဖို႔ အဆင္သင့္ရွိေနတတ္ခဲ့တာေတြ၊ ခုိင္မာေနတဲ့ သံေယာဇဥ္ေတြက ကိုယ္စီရွိေနၾကၿပီးသားပါပဲ။ ဒါေပမဲ့ ညီညီက ခုထိ သဇင့္ကို ဖြင့္မေျပာေသးပါဘူး၊ တစ္ခါတစ္ခါ သဇင္ စိတ္ဆိုးခ်င္လွေပမဲ့ ညီညီ့ရဲ႕ ၾကည္ၾကည္လင္လင္မ်က္လံုးေလးေတြျမင္ရျပန္ေတာ့ ဒီလူငယ္ေလးညီညီက သဇင့္ရဲ႕ ညီညီပဲလို႔ စိတ္ခ်ထားမိျပန္ေရာ။

“သဇင္ရဲ႕ သြားပါဟ၊ ဦးထုပ္၊ အေႏြးထည္ ျမန္ျမန္ယူခ်ည္ပါဟ၊ နင္မကိုင္ခ်င္ ငါ့ ေက်ာပိုးအိတ္ထဲ အကုန္ထည့္၊ ငါပဲ သယ္ေပးမယ္၊ နင္ အိမ္ေပၚကို တက္ယူရုံပဲ၊ အန္တီတို႔ကိုလည္း ေျပာျပလိုက္ပါဦး၊ ႏႈတ္ဆက္လိုက္ပါဦး၊ ငါ အိမ္ေပၚမတက္ေတာ့ဘူး”

တခဏေလး အေတြးလြန္သြားတဲ့ သဇင္ ကိုယ့္ဘာသာ သေဘာက်ၿပီး ခစ္ကနဲ ရယ္ခ်လိုက္မိပါတယ္။ အိမ္ေပၚကိုေျပးတက္ခဲ့ေတာ့တယ္။

သဇင္လည္း ညီညီ့ကို အရြဲ႕တိုက္ၿပီး အက်ႌအထူႀကီးေတြ ယူလာခဲ့ပါတယ္၊ ညီညီ လက္ထဲ အကုန္ေပးလိုက္တယ္။

“ေရာ့ အင့္ အဲဒါေတြ အကုန္ နင့္ ေက်ာပိုးအိတ္ထဲ ရေအာင္ထည့္ေပေတာ့”

“သိပ္ရတာေပါ့ သဇင္ရာ၊ နင္ အေအးမမိဖို႔က အေရးအႀကီးဆံုးပဲ”

ညီညီကေတာ့ တဟားဟားရယ္ေမာရင္း ေက်ာပိုးအိတ္ကို ဖြင့္ကာ အက်ႌေတြထည့္ပါတယ္။

သဇင္တို႔ ေၾကးနီတံတားနားကိုေရာက္ေတာ့ ကားရပ္တဲ့ ေနရာမွာ ကားကိုရပ္လိုက္တယ္။ ျမစ္ၾကီးကို ျမင္တာနဲ႔ ျမစ္ကမ္းပါးဆီက ေလွ်ာက္လမ္းေတြေနရာကို သဇင္ အေျပးသြားေတာ့တာေပါ့။ ဒီအခ်ိန္က ပန္းေတြဖူးပြင့္တဲ့အခ်ိန္ေလ၊ ျမစ္ကမ္းပါး ေလွ်ာက္လမ္းေတြ ပတ္လည္မွာ ပန္းေရာင္စံုေတြစိတ္ပ်ဳိးထားၾကပါၿပီ။ မနက္ခင္းေစာေစာ ျမစ္ကမ္းပါးေဘးမွာ အေျပးက်င့္ေနတဲ့သူေတြလည္း ဟိုမွာ သည္မွာ ေတြ႕ေနရၿပီ၊

ေနျခည္ေဆာင္းလာတဲ့ ဦးထုပ္ျဖဴေလးက ေ၀ါကနဲ တိုက္လိုက္တဲ့ ေလနဲ႔ အတူ အေနာက္ဘက္ ေ၀းေ၀း လြင့္သြားပါတယ္။

ညီညီက သဇင့္ ဦးထုပ္ေလးကို ေကာက္ယူလာၿပီး သဇင့္နားေရာက္လာတယ္။ သဇင့္ေခါင္းေပၚ ေဆာင္းေပးၿပီး ဦးထုပ္လွ်ာေလးကို ကိုင္ကာ ဖိခ်လိုက္ပါတယ္။

“သဇင္ ကားထဲ ထုိင္ေနပါဟာ အခု ေနမထြက္ေသးဘူး၊ ေလတိုက္တာ သိပ္ျပင္းတယ္၊ ေအးတယ္၊ ေနထြက္လာရင္ ေနေရာင္နဲ႔ ဆိုရင္ အေအးေပါ့သြားမွာ”

“နင္ကလည္း ငါက ကားထဲ ထိုင္ၿပီး ဘာလုပ္ေနရမွာလဲ၊ နင္ကေရာ ဘာလုပ္မွာလဲ”

“ဒီေနရာမွာ “ေက်းဇူးတင္ပါတယ္”လို႔ စာလံုးေဖာ္မယ္၊ ဒီေနရာမွာ “မဂၤလာပါ”၊ ဒီေနရာမွာ “ခ်စ္တယ္”၊ ဒီေနရာမွာ ”ခ်မ္းေျမ႔ပါေစ” စာလံုးဟာ။

ညီညီက ပရင့္ထုတ္ထားတဲ့စာရြက္က ျမက္ခင္းေတြပံုကို လက္နဲ႔ တစ္ခုစီေထာက္ျပတယ္။ ပရင့္ထုတ္ထားတဲ့ စာရြက္က ျမက္ခင္းေတြေပၚမွာ သူေျပာတဲ့ စာလံုးေတြကို ကြန္ပ်ဴတာနဲ႔ ပံုေဖာ္ထားၿပီးသား၊ သူ အတိုင္းအထြာေတြကို တြက္ခ်က္ထားၿပီးၿပီတဲ့။

“အခု ငါ ႀကိဳးနဲ႔ တိုင္းၿပီး ေနရာေလးေတြမွတ္မယ္၊ နင္ ကားထဲမွာပဲေနလိုက္ေနာ္”

ညီညီက ေျပာေျပာဆိုဆိုနဲ႔ ...

ႀကိဳးေခြေလး တစ္ေခြ၊ အရြယ္တူျဖတ္ထားတဲ့ သစ္ကိုင္းေျခာက္ တစ္စည္းကို ဆြဲယူကာ ျမက္ခင္းေတြရွိတဲ့ေနရာဆီ ထြက္သြားပါတယ္။

ညီညီက ျမက္ခင္းေပၚမွာ ေလးဘက္ေလးတန္ သစ္ကိုင္းေျခာက္ေလးေတြကို ထုိးစိုက္တယ္။ သစ္ကိုင္းေျခာက္ေလးေတြရဲ႕ထိပ္မွာ ျမင္သာေအာင္ ထံုးအျဖဴေရာင္ေတြသုတ္ထားတယ္။ တစ္ဘက္ကိုလည္း ေျမႀကီးထဲ စိုက္ရလြယ္ေအာင္ ဓါးနဲ႔ ျဖတ္ကာ ခၽြန္ထားလုိက္ေသးတယ္။ ညီညီကေတာ့ တကယ္ပါပဲ။ အဲဒီ သစ္ကိုင္းေျခာက္ေလးေတြအမ်ားႀကီးကို ဘယ္ေန႔ကတည္းက ျပင္ဆင္ထားခဲ့ပါလိမ့္။ သဇင့္က ညီညီ့ကို ဓါတ္ပံုလိုက္ရိုက္ပါတယ္။ အိုး .. သဇင္ ခုမွေတြ႕တယ္။ ကားေပၚက ပစၥည္းတင္တဲ့တန္းေပၚမွာ ျမက္ရိတ္တဲ့စက္ေလး၊ ဒါကိုလည္း ညီညီ တစ္ခါတည္းယူလာတာကိုး၊ ဒါဆို ဒီေန႔ပဲ ညီညီ ျမက္ေတြစာလံုးေဖာ္ေတာ့မယ္ေပါ့၊ သစ္ကိုင္းေလးေတြမွာ ႀကိဳးတန္း လိုက္တန္းၿပီးတဲ့ အခါ သဇင့္နားကို ေရာက္လာပါတယ္။

“သဇင္ နင္မေအးဘူးလား၊ ငါ အခု ျမက္ေတြ စာလံုးေဖာ္ေတာ့မယ္၊ ငါ့ကို ကူဦးေနာ္၊ ငါ ျမက္ေတြစရိတ္တဲ့အခ်ိန္ နင္က တံတားေပၚကေန ဗီဒီယိုရိုက္ထားေပးေလ၊ စာလံုးတစ္လံုးစီ ေပၚလာတာကို ငါ ျပန္ၾကည့္ခ်င္လို႔ဟ၊ စာလံုး အားလံုး ရိတ္ၿပီးသြားရင္ ရပ္လိုက္၊ ငါ တံတားေပၚကိုလာခဲ့မယ္၊ နင့္အေႏြးထည္လည္း ယူသြား၊ ငါ့ ဂ်ာကင္အက်ႌႀကီးက ၾကီးတယ္ ၀တ္ထားလိုက္၊ ငါက အခု  အလုပ္လုပ္ေတာ့မွာဆိုေတာ့ မလိုဘူး၊ တံတားေပၚမွာက ေလတ၀ွီး၀ွီးနဲ႔ ဟ”

“ဟင္ ငါတစ္ေယာက္တည္း တံတားေပၚမွာ၊ တံတားေပၚကေန ေအာက္ကို ၾကည့္ေနရမွာ ငါ ေၾကာက္တယ္ဟဲ့၊ ငါက အျမင့္ေၾကာက္တတ္တာ နင္သိသားပဲ၊ အခုက ငါက နင့္ကိုတခ်ိန္လံုး ၾကည့္ေနရဦးမွာ၊ ဘယ္မွာလဲ နင့္ ေဗာ္လန္တီယာေတြ”

သဇင္ ေျပာမယ့္သာေျပာတာ လက္က ဗီဒီယိုကင္မရာကို စမ္းေနၿပီ။ ညီညီ့ကို ကူညီဖို႔ သဇင္ အဆင္သင့္ျဖစ္ေနခဲ့ပါၿပီ။

“သူရ လာလိမ့္မယ္၊ နင္သိတယ္မဟုတ္လား၊ ငါ့နဲ႔ အေျပးက်င့္ေနၾကကြာ၊ ေနာက္တစ္ေယာက္ကေတာ့ ဖုန္းဆက္တာ ေဗာ္လန္တီယာ ေကာင္မေလး မိုးမိုးဆိုလားပဲ၊ အဲဒီေကာင္မေလးလာလိမ့္မယ္ သူတို႔ က မနက္စာစားၿပီးေလာက္မွ ၉နာရီေလာက္မွ လာမွာ”

“ငါ စတန္း(stand) မွာ တင္ေပးခဲ့ပါမယ္၊ ျမင္ကြင္းလည္း ခ်ိန္ေပးခဲ့မယ္၊ စာလံုးေတြေတာ္ေတာ္ၿပီးလို႔ ျမင္ကြင္းထဲ မျမင္ရေတာ့ဘူးဆိုမွ ကင္မရာကို ေဘးဘက္နည္းနည္းေရႊ႕ေပးလိုက္ရုံပဲ၊ နင္ ေအာက္ကိုပဲ ငံု႔ၾကည့္ေနစရာမလိုဘူး။ တံတားေပၚကိုပဲ ၾကည့္ေန လမ္းေလွ်ာက္ေနေပါ့ဟာ၊ ၿငိမ္မေနနဲ႔ ၿငိမ္ေနရင္ ပိုေအးတယ္”

“အင္း ၿပီးေရာဟာ”

သဇင္တို႔ တံတားေပၚ တက္ခဲ့ၾကပါတယ္။ တံတားေပၚမွာ ကင္မရာစတန္းကို ေနရာခ်တယ္။ ဟုတ္ပါရဲ႕ ေလက ဒီေန႔ ေတာ္ေတာ္ျပင္းေနတာပဲ။ သဇင္ တခ်ိန္လံုး ဦးထုပ္ကို လက္နဲ႔ ဖိကိုင္ထားေနရတယ္။ ေနာက္ေတာ့ ညီညီက ဦးထုပ္ေပၚမွာ ဂ်ာကင္ရဲ႕ေခါင္းစြပ္ကိုပါ ထပ္အုပ္ထားေပးလိုက္ပါတယ္။ အဲဒီေတာ့မွပဲ  နားထဲ ေလ၀င္တာလည္း သက္သာသြားေတာ့တယ္။

“ဒါဆို ငါ သြားၿပီေနာ္၊ နင္ေျပာခ်င္တာရွိရင္ ဖုန္းနဲ႔ေျပာလိုက္”

ညီညီတစ္ေယာက္ဟာ သြက္လက္ေနတာပဲ၊ မဟုတ္ဘူး သြက္လက္တာထက္ေတာင္ ပိုေနေသးရဲ႕၊ ျပာယာခတ္ေနတာ။ ဒီလူငယ္ေလးဟာ သူလုပ္ခ်င္တာမ်ား လုပ္ေနရရင္ ေလအျပည့္ျဖည့္ထားတဲ့ ေဘာလံုးလိုပဲ ခုန္ဆြ ခုန္ဆြနဲ႔ နည္းနည္းေလးမွ မၿငိမ္ေတာ့ဘူး။ သိပ္ရယ္ရတာပဲ။ သဇင္တစ္ေယာက္တည္း ေတြးရင္ ျပံဳးမိေသးတယ္။ တကယ္ေတာ့လည္း အဲဒီ ဟန္ပန္ေလးေတြကိုပဲ သဇင္က ခ်စ္ေနရတာပါပဲေလ။

ညီညီ တံတားေအာက္ဘက္က ျမက္ခင္းနားမွာေရာက္ေနၿပီ။ လက္ႏွစ္ဘက္ကို အားကုန္လႊဲၿပီး ေ၀ွ႕ယမ္းျပပါတယ္။ ညီညီက ျမက္ရိတ္တဲ့စက္ကို အင္ဂ်င္ႏိႈးတယ္၊ သိုင္းႀကိဳးကို ကိုယ္မွာ လြယ္ၿပီး လက္ကိုင္ႏွစ္ခုကိုထိန္းေပးၿပီး ဘယ္ဘက္ေထာင့္စြန္းကေန စၿပီး ညာဘက္ လမ္းေၾကာင္းတစ္ေၾကာင့္တစ္ေျဖာင့္တည္း ေပၚေအာင္ ရိတ္သြားပါတယ္။ ေနာက္ စာလံုးတစ္လံုးအျမင့္စာခ်န္ၿပီး အၿပိဳင္မ်ဥ္းတစ္ေၾကာင္းရိတ္တယ္။ ၿပီးေတာ့ ဘယ္ဘက္ဆံုးကေနစၿပီး စာလံုးေဖာ္ပါတယ္။ တံတားက ေတာ္ေတာ္ျမင့္ေတာ့ ညီညီ့ပံုစံေလးကို ေသးေသးေလးပဲ ျမင္ေနရတယ္။ ျမက္ရိတ္စက္သံေတာင္မွ သဲ့သဲ့ေလးပဲ ၾကားေနရပါတယ္။ တံတားေပၚမွာ ေလေတြက တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္ တိုက္လုိက္ပံုမ်ား သဇင့္ကိုယ္ေတာင္ ေရြ႕ပါသြားမတတ္ပါပဲ။ ေလျပင္းလာတဲ့အခ်ိန္ တံတားေဘာင္ကို ကိုင္ထားရပါေသးတယ္။ စာလံုးေဖာ္ဖို႔ကိုပဲ အာရုံစိုက္ေနတဲ့ ညီညီကေတာ့ သဇင့္ကို ေမာ့ေတာင္ မၾကည့္ပါဘူး၊ ညီညီက စာလံုးအရာေပးတာ ျမန္ျမန္ဆန္ဆန္ေတာ့ရွိသား၊ စာရြက္ေပၚမွာေရးရင္ ညီညီ့လက္ေရးေလးေတြက ပဲပင္ေပါက္ေလးေတြလုိ ဟိုယိမ္း ဒီယိမ္းနဲ႔ မသပ္မရပ္ေလးေတြ၊ အခု ညီညီ ပံုေဖာ္ေနတဲ့ စာလံုးေတြကေတာ့ ပံုႏွိပ္စာလံုးအတိုင္းပဲ ညီညီညာညာ ရွိေနၾကသားပဲ။

သဇင္ စာလံုးေပါင္းဖတ္ၾကည့္ပါတယ္။ ခ ေခြး ယ ပင့္ ... ၿပီးေတာ့ စက္၀ိုင္းပံုေဖာ္တယ္၊ ၿပီးေတာ့ မ်က္ဆန္ေလးေနရာမွာ လိုင္းေလးေပၚလာတယ္။ စလံုးေလး ပံုေပါ့၊ ေနာက္ေတာ့ ၀ိုင္း၀ိုင္းစက္စက္ အသပ္ေလးအတြက္ လိုင္းေလး ေပၚေအာင္ ရိတ္တယ္။ “ခ်စ္” တဲ့ ....  အိုး ... လွလိုက္တာ .. စာလံုးေလးေတြက ညီညီညာညာေလးေတြ။ စာလံုးေတြထဲမွာ အက်ႌအျဖဴေလးနဲ႔ ညီညီကေတာ့ ဟုိဘက္ေျပးလိုက္ ဒီဘက္ေျပးလိုက္ တစ္ေယာက္တည္း အလုပ္ကိုရႈပ္ေနတာပဲ။ တံတားေပၚမွာ သဇင္ရွိေနတယ္ ဆိုတာကိုေတာင္ သတိရပံု မေပၚဘူး။ ေနာက္ထပ္ “တ၀န္းပူ” အတြက္ စက္ပုိင္းပံုတစ္ခုကို ပံုေဖာ္တယ္။ စက္၀ိုင္းေလးနဲ႔ ကပ္ရက္မွာ “ေရးခ်” လို႔ အသတ္ေလးထည့္လိုက္ေတာ့ “တ၀န္းပူ” ပုံေလးေပၚလာတယ္။ ေနာက္ေတာ့ စက္၀ိုင္းပံု ႏွစ္ပံုေဖာ္ပါတယ္။ အေပၚဖက္က ျမက္ေတြကို ရိတ္ၿပီးသြားေတာ့ “ယပက္လက္” ပံုေလးေပၚလာျပန္တယ္။ ေနာက္တစ္ခု က “အသပ္ေလး”ေပါ့။ အဲဒီ အသပ္ေလး ၿပီးသြားရင္ ေပၚလာမယ့္ စာလံုးေလးက ... “ခ်စ္တယ္”ေပါ့၊ သဇင့္ ရင္ေတြတဒိတ္ဒိတ္ခုန္လာၿပီ။ စာလံုးေလးေတြက လံုး၀န္းၿပီး ညီညာေနတာပဲ၊ ပံုႏွိပ္စာလံုးေတြလိုပဲ၊ ခ်စ္စရာေကာင္းလိုက္တာ။ ညီညီက “ယပက္လက္”မွာ အသပ္ေလး ပံုေပၚေအာင္ ရိတ္ပါတယ္။ “ယပက္လက္” အသပ္ေလးၿပီးတဲ့ အခါ စာလံုးေလးေတြ ပိုၿပီး ညီညီညာညာရွိေနေစဖို႔ အနားသတ္လိုင္းက ျမက္ေလးေတြကို အေသးစိတ္ လိုက္ၿပီး ရိတ္ပါတယ္။ ပထမဆံုး စာလံုးကေန စၿပီး အနားစြန္းေနရာေလးေတြ ေသေသခ်ာခ်ာ ပံုေဖာ္တယ္။ စာလံုးေလးေတြက ပိုၿပီး တိက်ေသသပ္လာပါတယ္။ ညီညီ ပံုေဖာ္ေနတဲ့ ျမက္ခင္းေဘး ေလွ်ာက္လမ္းက ျဖတ္သြားတဲ့ လူတစ္ခ်ဳိ႕က ရပ္ၿပီး ၾကည့္ၾကတယ္။ တစ္ခ်ဳိ႕ လူေတြက စကားရပ္ၿပီး ေျပာၾကပါတယ္။ တံတားေပၚက ျဖတ္သြားတဲ့ လူေတြ ဆီက အသံေတြ ထြက္လာၾကတယ္။

“ဟာ ဟိုမွာ .. ခ်စ္တယ္ .. တဲ့ စာလံုးက အႀကီးႀကီးပဲေဟ့၊ အရင္ေန႔ေတြက ဒီေနရာမွာမရွိပါဘူး.. ခ်စ္တယ္ ခ်စ္တယ္” တဲ့ တစ္ေယာက္က အံ့အားသင့္စြာ ရြတ္ေနတယ္။ ကေလးငယ္ေလးတစ္ေယာက္က သဇင့္ေဘးနားမွာ ရပ္ၿပီး စာလံုးေပါင္းဖတ္တယ္။

“ခ ေခြး ..... ယ ပင့္.... ေမေမ.. ၿပီးေတာ့ေရာ”

ကေလးငယ္ရဲ႕ေဘးက ကေလးရဲ႕ေမေမက ...

“စ သပ္ေလ သမီးေလးရဲ႕ “ခ်စ္” တဲ့၊ သမီးေလး ေနာက္ထပ္က်န္တဲ့ စာလံုးေတြ ေပါင္းၾကည့္ပါဦး၊ ဘာပါလိမ့္” လို႔ ကေလးကို ထပ္ၿပီးေမးလိုက္တယ္။

“တ၀န္းပူ ယ ပက္လက္ သပ္ “တယ္” ေပါ့၊ “တယ္” “တယ္” အဲဒါ မီး သိပါတယ္ ေမေမရဲ႕၊  

“ခ်စ္တယ္”၊ ေမေမ့ကို ခ်စ္တယ္၊ ေဖေဖ့ကို ခ်စ္တယ္။ ဖိုးဖိုးကို ခ်စ္တယ္၊ ဖြားဖြားကိုခ်စ္တယ္၊ မီး ေမာင္ေလး ပိစိေကြးေလးကိုခ်စ္တယ္”

ကေလးငယ္ေလးက ေျခေထာက္ေတြစံုေျမွာက္လို႔၊ ခုန္ေပါက္ရင္း ေအာ္ေနပါတယ္။

သဇင္ ၾကက္သီးေမြးညင္းမ်ားေထာင္ထလို႔ လာတယ္။ ကေလးငယ္ေလးရဲ႕ ခ်စ္တယ္ ခ်စ္တယ္ စကားသံေလးေတြက နား၀င္ခ်ဳိလိုက္တာကြယ္။

ညီညီ့ကို ၾကားေစခ်င္လိုက္တာ၊ ညီညီကေတာ့ စာလံုးေလးေတြ ပိုၿပီး သပ္ရပ္တိက်ေအာင္ ပံုေဖာ္ေနတုန္းပဲ။

ညီညီ .. တံတားေပၚကို လွမ္းၾကည့္လာၿပီ။ လက္ႏွစ္ဘက္ကို မ်ဥ္းေျဖာင့္လို ဆန္႔တန္းျပတယ္။ video recording ကို ရပ္ဖို႔ အခ်က္ေပးပါတယ္။ သဇင္ record ခလုတ္ပိတ္လုိက္တဲ့အခ်ိန္မွာ ဖုန္းျမည္လာတယ္။ ညီညီ ေပါ့၊  ေလသံေတြေၾကာင့္ ၾကားရမလြယ္လို႔  အတင္းဖိကပ္ နားေထာင္ရင္း ညီညီ့ကို လွမ္းၾကည့္ေနမိတယ္။ ခ်စ္တယ္ ဆိုတဲ့ စာလံုးေတြၾကားထဲမွာ ရပ္ေနတဲ့ ညီညီက လက္တစ္ဘက္ကို ေ၀ွ႕ယမ္းျပပါတယ္။

“သဇင္၊ ဘယ္လိုေနလဲ စာလံုးေတြလွရဲ႕လား။ ငါ အခု တံတားေပၚလာခဲ့မယ္ေနာ္၊ နင္ သိပ္ေအးေနလား၊ သဇင္၊ ဒီ စာလံုးေလးက ငါ နင့္ကို အေျပာခ်င္ဆံုး စကားေလးပဲ။ သဇင္၊ ၾကားရဲ႕လား၊ ငါ နင့္ကို ခ်စ္တယ္။ သဇင့္ကို ခ်စ္တယ္။ ငါ တက္လာခဲ့ေတာ့မယ္ေနာ္”

အိုး ... ဒီလူငယ္ေလးက ေျပာမယ့္ေျပာေတာ့လည္း ...

ေမာေနဟန္တူတဲ့ ညီညီ့အသံ အက္ရွရွေလး၊ ခ်စ္တယ္ ဆိုတဲ့ စကားသံေလးကို နားေထာင္ရင္း အဲဒီအခ်ိန္ တခဏေလးမွာ သဇင္ အသက္ရႈရပ္သြားခဲ့ေသးတာေပါ့။

သဇင့္ အနားကို ညီညီ ေရာက္လာတဲ့ အခါ ညီညီ့ မ်က္ႏွာေလးကို ေစ့ေစ့ၾကည့္လိုက္တယ္။ ေခၽြးေတြစိုရႊဲၿပီး နီစပ္စပ္ျဖစ္ေနတဲ့ ညီညီ့မ်က္ႏွာေလးဟာ သနားကမားေလး၊ ျပံဳးခ်ဳိေနေတာ့တာပဲ။

သဇင့္ေဘးမွာ ရပ္ၿပီး စာလံုးေတြကို လွမ္းၾကည့္ပါတယ္။

“ဟား ... မဆိုးဘူးေနာ္ သဇင္၊ ငါ့ လက္ေရးလွသားပဲ”

“နင့္လက္ေရးက  အျမဲ ပဲပင္ေပါက္လိုပဲ၊ စုတ္ခၽြန္းခၽြန္းေလးေတြ၊ အခုက်ေတာ့လည္း ပံုႏွိပ္စာလံုးလိုပဲ၊ လံုး၀ိုင္းေနတာပဲ၊ ခစ္ ခစ္၊ နင္က အဆန္းပဲ”

ညီညီက ပုခံုးေလး တြန္႔ျပၿပီး ျပံဳးေနခဲ့ပါတယ္။ ညီညီ့ ႏႈတ္ဖ်ားက စကားသံတိုးတိုးေလး ၾကားေနရတယ္။ “ခ်စ္တယ္” “ခ်စ္တယ္” ဆိုပဲ။

“ျမက္ခင္းစိမ္းစိမ္းေတြနဲ႔ စကားလံုးေတြ ... အခုလိုဆိုေတာ့လည္း ကမၻာႀကီးက လွေနသားပဲ၊ အဲ ျမစ္ကမ္းေဘး ေျပာတာ၊ ငါေျပာတာ စကားလံုးက နည္းနည္းၾကီးသြားတယ္၊ စာလံုးႀကီးႀကီးေတြ ပံုေဖာ္လာခဲ့လို႔လားပဲ၊ ကမၻာနဲ႔ ခ်ီၿပီးေတာ့ကို စကားလံုးၾကီးၾကီးေတြ ႏႈတ္ကပါ ထြက္ကုန္ေတာ့တာပဲ ဟား ဟား ဟား”

“------------”

“သဇင္ ၿငိမ္မေနနဲ႔ေလဟာ၊ စကားျပန္ေျပာပါဦး၊ ငါ ဘာေရးထားတာလဲ ဖတ္ျပပါဦးဟ”
“ကေလးအထာေတြနဲ႔ ငါ့ကို လာေမးမေနနဲ႔၊ နင္ဟာေလ”
......
“ငါ့အတြက္ေတာ့ စကားလံုးၾကီးၾကီးေတြထဲက နင္ဟာ ငါ့ရဲ႕ စိမ္းလန္းတဲ့ ကမၻာငယ္ေလးေပါ့၊ နင္ မေတာင္းေသးလည္း အဲဒါ ငါေပးတဲ့ နင့္အတြက္ အေျဖပဲ”

သဇင္ ... ညီညီ့အတြက္ အေျဖတစ္ခုေပးခဲ့ပါတယ္။

အဲဒီေန႔က ေၾကးနီးတံတားတစ္၀ိုက္မွာ ...

စိမ္းလန္းတဲ့ စကားလံုးေတြနဲ႔ လူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ေပ်ာ္ရႊင္ၾကည္ႏူးခဲ့ၾကပါတယ္။           ။

ျပတိုက္ေရွ႕က ၾကယ္ေတြ .. ၾကယ္ေတြေရွ႕က ျပတိုက္

လမ္းေတြေပၚက ပလပ္စတစ္ဗူးေတြ	ဘယ္မွာလဲ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ေနရာ	သူတို႔ရဲ႕ ေနရာမွ မဟုတ္ပဲ
	ပလပ္စတစ္ဗူးထဲက ငါးေလး	ပလပ္စတစ္ဗူးလိုလို ဒံုးပ်ံေတြလိုလို
ၾကယ္ေတြေရွ႕က ျပတိုက္ေဟာင္းႀကီး
volim(Волим) - love Hvala(Хвала) - Thank	Lepo - လဲေပၚ (Nice)	လိုင္းေတြအရာေပးတုန္းကေတာ့ ၾကယ္ႀကီးေတြက အႀကီးႀကီးလိုပဲ အေပၚကၾကည့္ေတာ့ ေသးေသးေလးေတြ

ဆားဘီးယားႏိုင္ငံ၊ ဘဲလ္ဂရိတ္ၿမိဳ႕မွာ ဧၿပီ ၂၆ရက္ေန႔က ျပဳလုပ္ခဲ့တဲ့ ARIJADNINA NIT ရဲ႕ ပတ္၀န္းက်င္ထိန္းသိမ္းေရးနဲ႔ အႏုပညာလႈပ္ရွားမႈေတြထဲက Eco - art project "Beautiful Words" နဲ႔ Installation at the Museum of Contemporary Art - "So it's a lot of stars!" အင္စေတာ္ေလးရွင္းမ်ား(Art Installation on the grass)ကို အေျခခံၿပီး ေရးသားထားပါတယ္။
ARIJADNINA NIT Site : http://www.ekoartproject.blogspot.com/

******************************

ဒုတိယအႀကိမ္ေျမာက္ အြန္လိုင္းေရႊဝတၳဳတိုဆု မွာ အမွတ္ေပး ေရြးခ်ယ္ခဲ့ၾကသည့္ အကဲျဖတ္ဒိုင္

၁။ ဆရာဦးဝင္းၿငိမ္း (ေရႊအျမဳေတမဂၢဇင္းအယ္ဒီတာခ်ဳပ္)

၂။ ဆရာဦးေနဝင္းျမင့္

၃။ ဆရာမ ေဒၚႏုႏုရည္ (အင္းဝ)

၄။ ဆရာမ ေဒၚခင္ခင္ထူး

၅။ ဦးမင္းဒင္ တို႔ရဲ႕ မွတ္ခ်က္မ်ား ႏွင့္ အမွတ္မ်ား

ဆရာဦးဝင္းၿငိမ္း ..........  ၁၅ မွတ္

စကားလံုးေတြထဲက နင္ဟာ..ငါ့ရဲ႕စိမ္းလန္းတဲ့ ကမၻာ( ျဖိဳးျဖိဳး)

သာမာန္အားျဖင့္ ဖတ္မယ္ဆိုရင္ အခ်စ္ဝတၳဳကေလး တစ္ပုဒ္ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ဒီေန႔ကမၻာၾကီးမွာ ရင္ဆိုင္ေနရတဲ့ ပတ္ဝန္းက်င္ထိန္းသိမ္းမႈ ျပသနာကို ဝတၳဳမွာ အံဝင္ခြင္က် ျဖစ္ေအာင္ ဖန္တီးသြားတဲ့အတြက္ လွပတဲ့ အခ်စ္ဝတၳဳကေလးတစ္ပုဒ္ ျဖစ္လာပါတယ္။ ၁၅ မွတ္ သတ္မွတ္ပါတယ္။

ဆရာဦးေနဝင္းျမင့္........ ၁၃ မွတ္
စကားလံုးေတြထဲကနင္ဟာ... ငါ့ရဲ႕ စိမ္းလန္းတဲ့ကမၻာ   (ၿဖိဳးၿဖိဳး)

စိတ္ကူးဆန္းကေလးနဲ႔ ခ်စ္စရာေကာင္းတဲ့ ၀တၳဳတိုပါပဲ။ ၀တၳဳတိုရဲ႕ tempo ကေလ်ာ့သလို ခံစားရတယ္။ ending က ရိုးပါတယ္။  ၁၃ မွတ္။

ဆရာမေဒၚႏုႏုရည္ (အင္းဝ) ... ၁၂ မွတ္
စကားလံုးေတြထဲက နင္ဟာ ငါ့ရဲ႕ စိမ္းလန္းတဲ႔ ကမၻာ
၁. အေၾကာင္းအရာ                                   -         ၃ မွတ္
၂. အႏုပညာေျမာက္မႈ                                -         ၃ မွတ္
၃. စကားေျပအေရးအဖြဲ႕                             -         ၃ မွတ္
၄.ဝတၳဳတိုပီသမႈ                                        -         ၃ မွတ္

သုတရသပိုကဲေနပါတယ္။ လူငယ္ဇာတ္ေကာင္စရိုက္ေလးေတြ ပီျပင္ပါတယ္။ လူငယ္ေလး ႏွစ္ေယာက္ရဲ႕ ခ်စ္စရာ ဇာတ္ေကာင္စရိုက္ေလးေတြကို ေတြ႔ရပါတယ္။ အႏုပညာေျမာက္မႈနဲ႔ ဝတၳဳတိုအတတ္ပညာ အားေလး နည္းေနပါတယ္။

ဆရာမေဒၚခင္ခင္ထူး.... ၁၇ မွတ္
၂။စကားလံုးေတြထဲကနင္ဟာ..ငါ့ရဲ႕စိမ္းလန္းတဲ့ကမၻာ(ျဖဳိးျဖိဳး)

၀တၳဳတိုအေရးအဖြဲ႕ လိုေသးေပမယ့္ ရိုးရွင္းလန္းဆတ္တဲ့ ၀တၳဳတိုကေလးမို႕ သေဘာက်မိပါတယ္။ ၀တၳဳကိုဖတ္လိုက္ေတာ့ ၀တၳဳထဲကဇာတ္ေကာင္ေတြဟာ ဆယ္ေက်ာ္သက္အရြယ္ေလးေတြဆိုတာ ေပၚလြင္ပါတယ္။ ဇာတ္ေကာင္မ်ားမ်ားမသံုးပဲ၀တၳဳကို လိုရင္းေရာက္ေအာင္ ေရးႏုိင္တာေတြ႕ရတယ္။ သည္ကေန႔ ေခတ္လူငယ္ကေလးေတြရဲ႕ စိတ္ႏွလံုးထဲမွာကမၻာေျမကိုခ်စ္တဲ့စိတ္၊ ပရဟိတအက်ိဳးကို သယ္ပိုးေဆာင္ရြက္လိုတဲ့စိတ္ ကိန္းေအာင္းဖုိ႕လုိပါတယ္။ လူငယ္ေတြကို ပ်က္စီးကုန္ၾကျပီလို႕ ၀ါးလံုးရွည္နဲ႕ ရမ္းခ်င္သူကရမ္းေပမယ့္ ကၽြန္မတို႕ပတ္၀န္းက်င္မွာ သည္လုိေကာင္းက်ိဳးေဆာင္လူငယ္ေတြ ရိွၾကပါေသးတယ္။ ၾကံဳလည္းၾကံဳဖူးပါတယ္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ သည္ ၀တၳဳက လူငယ္ေတြအတြက္ အဆိပ္အေတာက္ကင္းတဲ့ခ်စ္ဖြယ္ ၀တၳဳတစ္ပုဒ္လုိ႕ေတာ့ ဆိုခ်င္ပါတယ္။ စာအေရးအသား အဖဲြ႕အႏြဲ႕ကေတာ့ ဆက္ၾကိဳးစားရဦးမွာပါ။

ဦးမင္းဒင္..............        ၁၃ မွတ္
၅။ စကားလုံးေတြထဲက နင္ဟာ ….. ငါ့ရဲ႕ စိမ္းလန္းတဲ့ကမၻာ (ျဖိဳးျဖိဳးလိႈင္)

သဘာဝပတ္ဝန္းက်င္ထိန္းသိမ္းေရး၊Ecoart, installation, Artwork စသည့္ အေၾကာင္းျခင္းရာမ်ားကုိ အေျခခံလ်က္ လူငယ္ႏွစ္ဦး၏ခ်စ္ျခင္းကုိဖြဲ႕ဆုိထားေသာ ဝတၳဳတုိတပုဒ္ျဖစ္သည္။ အႏုပညာကုိ ကမၻာေျမၾကီး၏ အက်ဴိးအလုိ႕ငွာ ၾကိဳးစားေနၾကေသာ လူငယ္မ်ားကုိ ေလးစားၾကိဳဆုိဖြယ္ျဖစ္ပါသည္။ မူရင္းစာစုသည္ ဘေလာ့ေပၚတြင္ဓာတ္ပံုမ်ားျဖင့္ ပူးတြဲေဖာ္ျပထားသျဖင့္ ဘေလာ့ဖတ္သူတုိ႕အဖို႕ အဆင္ေျပ ဖြယ္ ရွိေသာ္လည္း၊ စာခ်ည္းသက္သက္ ဖတ္ရသူတုိ႕အတြက္ တစံုတခု လစ္ဟာေနသေယာင္ ခံစားရႏုိင္သည္။ ရည္ရြယ္ခ်က္ေကာင္းမြန္ေသာ္ျငား စာေရးသားမွဳအတတ္ပညာ အားနည္းသည္ဟု ျမင္ပါသည္။ အဆုိပါဇာတ္လမ္း ျဖစ္တည္ရာသည္ မည္သည့္ျမိဳ႕ရြ ာျဖစ္သည္ကုိ ေဖာ္ျပျခင္းမရွိေခ်။ ဝတၳဳတုိေရးသားျခင္းတြင္ အေျခခံ အခ်က္ျဖစ္သည့္ စာေရးသူသည္ သိသိသာသာၾကီး၊ ဝင္မေျပာရ ဟူေသာအခ်က္ကုိ သတိမူေစလိုပါသည္။ ၁၃မွတ္ ေပးလိုပါသည္။