 |
| photo from |
ကြ်န္မဟာ ညီအမသုံးေယာက္ထဲက တေယာက္ျဖစ္ၿပီးေတာ့ ကြ်န္မတို႔ သံုးေယာက္စလုံးဟာ ကက္သလစ္ဘာသာ၀င္မ်ားျဖစ္သည္ႏွင့္အညီ ဘာသာေရးလုပ္ငန္းမ်ားကို စြမ္းစြမ္းတမန္ လုပ္ကိုင္ေပ်ာ္ရႊင္ေနႀကသူမ်ားျဖစ္ပါတယ္။ ဖိလစ္ပိုင္ႏိုင္ငံ ထဲက အလြန္ေ၀းသီေခါင္လြန္းလွတဲ ့ အရပ္ေဒသတခုမွာပါ။ လူဦးေရ ႏွစ္ေသာင္း၀န္းက်င္ေလာက္ဘဲ ရွိၿပီး ဆင္းရဲ ႏြမ္းပါးၾကသူမ်ား ျျဖစ္ၿပီးေတာ့ အထူးသျဖင့္ က်န္းမားေရးဘက္မွာအလြန္ခ်ိဳ့တဲ့လွပါတယ္။ ဌာနီ ေဆး၀န္ထမ္းမရွိပါဘူး။ အၿမဲေနထိုင္မယ့္ဆရာ၀န္ဆိုတာ ေ၀းလာေ၀းပါ။ ကြ်န္မတို႕ခရစ္ယာန္အသိုင္းအ၀ိုင္းကသာ ဆင္းရဲနိမ့္က်သူမ်ားအေပၚ ဘာသာေရးအသိစိတ္ဓါတ္နဲ႕ စာနာကူညီမွဳေတြ ေပးခဲ့ၾကရတာပါ။ ကြ်န္မအေနနဲ႕လဲ လက္မွတ္ရ သူနာၿပဳ ဆရာမတေယာက္ ျဖစ္ခဲ့ၿပီးၿပီမို႕ ပိုမို အဆင္ေျပ ေခ်ာေမြ ့ေစပါတယ္။
ၿပီးခဲ့တဲ့ ၁၉၇၈ခုႏွစ္ရဲ ့ ညေနခင္းတခုမွာ Anda ေက်းလက္က်န္းမာေရး ဌာနက က်န္းမာေရးဆရာမ ႏွင့္ ခင္ပြန္းသည္တို႔ဟာ ေလးႏွစ္အရြယ္ သမီးကေလး Serena ႏွင့္အတူ ကြ်န္မတို႔ အိမ္ကို ေရာက္ရွိ္လာႀကပါတယ္။ ခေလးမကေလးကို ႀကည့္ရတာ ေတာ္ေတာ့္ကိုု ခက္ခက္ခဲခဲ အသက္ရွဴေနရဟန္ရွိပါတယ္။ သူ႕ေမေမက ကြ်န္မကိုေျပာပါတယ္။ ခေလးမေလးဟာ ေဒသထြက္ ေက်းလက္အစာ(chico) အသီးတခုကို ေန့လည္စာစားခ်ိန္က စားရင္းလည္ေခ်ာင္းမွာတစ္ေနခဲ့တယ္တဲ့။ သူမႀကိဳးစားၿပီး တတ္စြမ္းသေလာက္ ထုတ္ယူခဲ့ေပမ့ဲ မရခဲ့ဘူး တဲ့။ ညစာစားခ်ိန္မွာေတာ့ ခေလးမကေလးဟာ အသက္ရႈရေတာ့ဘဲ တကိုယ္လုံးျပာႏွမ္းလာတယ္လို႕ ဆိုပါတယ္။ ကြ်န္မထင္ပါတယ္။ အသက္ရွဴလမ္းေၾကာင္းမွာ ပိတ္ဆို႔ ေနတဲ့အရာကို ခပ္ျမန္ျမန္ေလး ထုတ္ပစ္ဖို႕လိုမယ္ဆိုတာ။ ဒါနဲ႔ဘဲ ကြ်န္မ ခပ္ျမန္ျမန္ဘဲ လူနာတင္ကားတစင္းကို ဖုန္းဆက္ေခၚလိုက္ပါတယ္။ လူနာတင္ကားလို႕သာ ဆိုတယ္ အမွန္က သာမန္ထရပ္ကားတစင္းပါဘဲ ။ ထူးၿခားတာက ဥၾသဆြဲလို႕ေတာ့ရတယ္ေလ။ ကားေရာက္တယ္ဆိုရင္ဘဲ အခ်ိန္မဆိုင္းေတာ့ဘူး။ ကြ်န္မ ခေလးမေလးကို ေပြ႔ၿပီးကားေပၚတက္လိုက္တယ္။သူမေဖေဖေရာ သူမေမေမေရာပါဘဲ။ သူတို ့ႏွင့္အတူ လိုက္လာတဲ့ Anda က သားဖြားဆရာမတေယာက္လဲ ပါပါတယ္။ ကြ်န္မတို ့ အေရးေပၚေဆးရံုႀကီးကို ခုလို သြားႀကရာမွာ တူးေျမာင္းတခုကိုလဲ ေဖါင္နဲ ့ ျဖတ္ကူးႀကရတယ္။
ကြ်န္မတို႔သေဘၤာဆိပ္ခံတံတားေရာက္ေတာ့..လူေတြက ျပားပန္းခတ္ရွဳပ္ေထြးေနတယ္။ ေဖါင္နဲ ့ျဖတ္ကူးဖို႔့ ခြင့္မျပဳေၾကာင္း တာ၀န္ရွိသူေတြက အခ်က္ျပ မီးနဲ႕သတိေပးေနျပန္တယ္။ သူတို႕က စပိဘုတ္ကေလးတခုအေပၚကို ပို႕ေပးပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ အဆင္မေျပပါဘူး။ လမ္းတ၀က္မွာဘဲ ကြ်န္မတို႕တျခား စပိဘုတ္တစင္းကို ေျပာင္းႀကရတယ္။ ခေလးမေလးကိုေတာ့ ကြ်န္မတင္းတင္းျမဲျမဲ ေပြ႔ခ်ီတက္ရတယ္။ ကြ်န္မတို႔အဖို႕ေတာ့သည္းထိတ္ရင္ဖို အေတြ႔အႀကံဳတခုပါဘဲ။ ပင္လယ္ေလက ေအးစက္လြန္းေပမယ့္ ကြ်န္မတို့အမွဳမထားႏိုင္ႀကဘူး။ ကြ်န္မ ခေလးမေလးကို ေဖာက္ထိုးထားလိုက္ေျဖးေျဖးညင္သာ ထူမတ္ေပးလိုက္နဲ့ တလမ္းလုံးလုပ္ေပးခဲ့တယ္။ ဒါ့ေၾကာင့္လဲ ခေလးမေလးရဲ႕မ်က္ႏွာကေလး ေသြးေရာင္နဲနဲ လႊမ္းလာခဲ့တယ္။ ကုန္းေပၚေရာက္ေတာ့ ကြ်န္မတို႔ ၂ကီလိုမီတာေလာက္ေ၀းမယ့္ အေရးေပၚေဆးရံုကို သြားဖို႔ ကားတစီး ရွာရျပန္တယ္။ ရရာဂ်စ္ကားတစ္စီးနဲ႕ အေျပးသြားႀကရျပန္တယ္။ ကားက သံုးရရံုဘဲ။ ေရွ႕မီးတစ္လံုးတည္းအလုပ္လုပ္တယ္။ ေမွာင္လာၿပီျဖစ္တဲ့လမ္းကို ေကာင္းေကာင္း အလင္းမေပးႏိုင္ဘူး။ ဒရိုင္ဘာက အလိုက္မသိ ဒီလမ္းဟာ သိပ္အႏၱရယ္မ်ားေၾကာငး္ ဘယ္ေန႔ က ဘယ္နားမွာ ဘာျဖစ္ေၾကာင္း ေျပာေနလိုက္တာ လွ်ာေတာ္ေတာ္ရွည္တဲ့ သူဘဲ။ ဒီလူလွ်ာရွည္ေနတာနဲ့ဘဲ ျဖံဳးဆို သူ့ကားက လမ္းေဘးထိုးရပ္ပါေရာ။ ကားဘီးေပါက္တယ္ေလ။ ဘီးတလုံးကျပားသြားၿပီ။ ကားဘီးကို ၃မိနစ္နဲ ့အၿပီးလဲရတယ္။ ဒီအေတာအတြင္းမွာ ကြ်န္မ ဘုရားသခင္နဲ ့ သူေတာ္စင္စိန္႔ေတြထံ ခေလးမေလးကို ေစာင့္ေရွာက္ေပးဖို႕အသက္ကို ကယ္တင္ေပးဖို႕အသနားခံ ရပါတယ္။ အႀကိမ္ႀကိမ္ အခါခါဆုေတာင္းေနရပါတယ္။ ဒီႀကားထဲမွာ ဒရိုင္ဘာႀကီးကိုလဲ ကားဘီးျမန္ျမန္လဲၿပီးဖို႔လွမ္းၿပီး ေတာင္းပန္ေနရေသးတာ။
ဒီလိုနဲ႕ကြ်န္မတို႕ ကံအားေလ်ာ္စြာ ေဆးရံုႀကီးကို ေရာက္ခဲ့ရပါၿပီ။ ဒါေပမဲ့ တာ၀န္က်ဆရာ၀န္ကမရွိပါဘူးတဲ့။ လိုအပ္တဲ့ပစၥည္းကရိယာေတာင္မရွိပါဘူးတဲ့။ သြားပါၿပီ။ ကြ်န္မတို႔ု့ကို သံုးနာရီႀကာ ေရွ႔ဆက္ေမာင္းႏွင္ရမယ့္ Dagupan ၿမိဳ ့ကိုသြားဖို႔ လမ္းညႊန္ေတာ့တယ္။ ဘာဘဲေျပာေျပာ ဟိုမွာက ပစၥည္းကရိယာစုံလင္တယ္ေအာက္ဆီဂ်င္ ေပးလို႕ရႏိုင္မယ္ဆိုေတာ့ ကြ်န္မတို ့ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ ရွိပါေသးတယ္။ သူတို႔က သူနာတင္ကားကို ေပးလိုက္တဲ့အတြက္ ေက်းဇူးတင္ရေပမယ့္ လမ္းတ၀က္ေရာက္ေတာ့ သူနာတင္ကားက ဂက္စ္ျဖည့္ရပါတယ္။ ဆီျဖည့္ဌာနမွာ ကံမေကာင္းစြာ ဆီျဖည့္တဲ ့ ပန္႔ပ္ကြဲထြက္သြားတယ္။
ဘုရားသခင္!
ကြ်န္မတို႔ ဒုကၡသုကၡေတြ အဆုံးမသတ္ေသးပါလား။ သူနာတင္ကားဟာ တျခားပန့္႔ပ္တခုမွာ ဆီသြားျဖည့္ရပါတယ္။ ကြ်န္မတို႕ ေရွ႕ဆက္လက္ထြက္ခြာခဲ့ပါတယ္။ မႀကာမီ Dangupan ၿမိဳ ့ကို ေရာက္ခဲ့ပါတယ္။ ေဆးရံုနဲ႕ အနီးဆုံးတေနရာမွာကားရပ္နားလိုက္တယ္။ ဒါေပမဲ့ သူတို႕က အဆုတ္နဲ႕ပတ္သက္တဲ့အထူးကုဆရာ၀န္က မရွိျပန္ဘူးတဲ့။ ခေလးအတြက္ အဆုတ္ေရာဂါကု ကြ်မ္းက်င္ဆရာ၀န္တေယာက္ အျမန္ လိုအပ္တယ္လို႕ဆိုတယ္။ ကဲ ကြ်န္မတို႕ တျခားေဆးရံုတခုကို ထပ္မံ ေျပာင္းလဲ သြားေရာက္ဖို႔ ျပင္ဆင္ရျပန္ၿပီ။ ဒီအခါမွာေတာ့ သူနာတင္ကားလဲ ေရွ႔ခရီးကို သည္ပိုးမေပးေတာ့ပါဘူး။ ကြ်န္မတို ့ ဒါရိုက္တိုရီလမ္းညႊန္ကို ဖုန္းဆက္ေမးရေတာ့တယ္ ။ ဒါဂူပန္ၿမိဳ ့မွာ ရႏိုင္မယ့္ ဆရာ၀န္တေယာက္ေယာက္ကိုေပါ့။ ဒီေတာ့မွ ကြ်န္မတို ့ ဆရာ၀န္ေကာင္းေကာင္းနဲ႕ ေဆးရံုေကာင္းေကာင္းနဲ႕ ဆံုေတြ႔ႏိုင္ႀကေတာ့တယ္။ ဆရာ၀န္က ဓါတ္မွန္ေလးႀကိမ္ရိုက္ၿပီးတဲ့ ေနာက္မွာေတာ့ သူတို႔ တိက်တဲ့အေျဖတစ္ခုကို ေပးႏိုင္ခဲ့ၾကၿပီး ခေလးရဲ ့အသက္ကိုလည္း သူတို ့က်ိန္းေသကယ္တင္ႏိုင္ပီလို ့ ဆိုတယ္။
သူမရဲ႕ေလျပြန္မွာ တြယ္ကပ္ခိုေအာင္းေနတဲ့ သစ္သီးေစ့ကို ထုတ္ယူႏိုင္ပါလိမ့္မယ္ တဲ့။ တကယ္လဲ ေအာင္ျမင္စြာ ဖယ္ရွားထုတ္ပစ္ႏိုင္ခဲ့ပါၿပီ။ ပင္မေလၿပြန္ကို ပိတ္ဆို႕ထားတဲ့အသီးေစ့ေၾကာင့့္ ညာဘက္အဆုတ္တျခမ္းဟာ က်ံဳ႔သြားၿပီး ခေလးဟာ အသက္ရွဴ ခက္ခဲ သြားျခင္းျဖစ္ပါတယ္။ ဒါဟာ အခ်ိန္အလြန္ႀကန႔့္ႀကာသြားရင္ မုခ် အသက္ ေသေစႏိုင္ပါတယ္။ ဘယ္ဘက္အဆုတ္တျခမ္းက ဘာမွ မျဖစ္တဲ့အတြက္ ဆရီနာ ကံေကာင္းပါတယ္္။ ဒါေပမဲ့ ေဆးရံုကိုလာခဲ့ရတဲ့ ခရီးမွာ အခက္အခဲေတြ တေလွႀကီးရင္ဆိုင္ခဲ့ရရွာတာပါ။ ေနာက္ဆုံးမွာေတာ့ ကြ်န္မတို႕ အားလံုး စိတ္ခ်လက္ခ် အသက္ရွဴခြင့္ရခဲ့ပါၿပီ။ ဘုရားသခင္ရဲ႕ ေက်းဇူးေတာ္ကို ခ်ီးက်ဴးမိပါတယ္။ ဆရီနာ့ မိခင္ဘခင္ဟာလည္း ကြ်န္မကို အထူးေက်းဇူးတင္ရွိႀကတယ္။ ကြ်န္မရင္ထဲမွာလည္း ဒီလို ထိထိမိမိကူညီေပးႏိုင္ခဲ့ လို႔ ရင္ထဲမွာ ေျပာမျပတတ္ေအာင္ဘဲ သိပ္ကို ၀မ္းသာၾကည္ႏူးမိပါတယ္။
ေနာက္တစ္လအၾကာမွာေတာ့ ကြ်န္မႏွင့္အတူ သီလရွင္အမ်ားအျပား ဆရီနာ့မိသားစုႏွင့္ပါ ဘုရားေက်ာင္းေ၀ယ်ာ၀ိစၥ ျပဳၾကတယ္။ ကက္သလစ္ဘာသာထဲကို သူတို႕ကူးေျပာင္း၀င္ေရာက္လာတယ္။ ဆရီနာေလးကိုလဲ ေရျဖန္းေစပါတယ္။ အစစအရာရာ ကြ်န္မတို႕ ညီအမသံုးေယာက္က ကူညီပံ့ပိုးရတာဘဲေပါ့။ ကြ်န္မတို႕ႀကံဳခဲ့ရတဲ့ မယုံႏိုင္စရာ သည္ခရီးကိုေတာ့ အားလုံးက မေမ့ႀကပါဘူး။
ကြ်န္မတို႕ ႏွစ္ေပါင္းေတာ္ေတာ္ႀကာေအာင္ အဆက္အသြယ္ ျပတ္ေတာက္ေနေပမယ့္လည္း သူတို ့ ကြ်န္းကေလးေပၚမွာဘဲ ရွိေနႀကတယ္ဆိုတာ ႀကားေနရပါတယ္။ ခုဆိုရင္ လမ္းပန္းအဆက္အသြယ္ေတြလဲ ေကာင္းမြန္ေခ်ာေမြ ့ေနတယ္တဲ့။
ဆယ္စုႏွစ္သုံးခုစာေလာက္ အခ်ိန္ေတြ ကုန္ဆုံးခဲ့ခ်ိန္မွာေတာ့ တစ္ေန႔ လြမ္းေမာဘြယ္ အျဖစ္အပ်က္ကေလးတခုနဲ႔ ႀကံဳခဲ့ၾကရတယ္။ ကြ်န္မ ဇာတိေျမကြ်န္းကေလးကေန ေရာမၿမိဳ႕ကို ဘာသာေရးကိစၥနဲ႕သြားဖို႔အေၾကာင္းဖန္လာတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာဘဲ မိန္းခေလးတေယာက္ လက္ဆြဲအိပ္ကေလးတလုံးနဲ ့ ေရာက္လာခဲ့တယ္။
ၿပီးခဲ့တဲ့ ၁၉၇၈ခုႏွစ္ရဲ ့ ညေနခင္းတခုမွာ Anda ေက်းလက္က်န္းမာေရး ဌာနက က်န္းမာေရးဆရာမ ႏွင့္ ခင္ပြန္းသည္တို႔ဟာ ေလးႏွစ္အရြယ္ သမီးကေလး Serena ႏွင့္အတူ ကြ်န္မတို႔ အိမ္ကို ေရာက္ရွိ္လာႀကပါတယ္။ ခေလးမကေလးကို ႀကည့္ရတာ ေတာ္ေတာ့္ကိုု ခက္ခက္ခဲခဲ အသက္ရွဴေနရဟန္ရွိပါတယ္။ သူ႕ေမေမက ကြ်န္မကိုေျပာပါတယ္။ ခေလးမေလးဟာ ေဒသထြက္ ေက်းလက္အစာ(chico) အသီးတခုကို ေန့လည္စာစားခ်ိန္က စားရင္းလည္ေခ်ာင္းမွာတစ္ေနခဲ့တယ္တဲ့။ သူမႀကိဳးစားၿပီး တတ္စြမ္းသေလာက္ ထုတ္ယူခဲ့ေပမ့ဲ မရခဲ့ဘူး တဲ့။ ညစာစားခ်ိန္မွာေတာ့ ခေလးမကေလးဟာ အသက္ရႈရေတာ့ဘဲ တကိုယ္လုံးျပာႏွမ္းလာတယ္လို႕ ဆိုပါတယ္။ ကြ်န္မထင္ပါတယ္။ အသက္ရွဴလမ္းေၾကာင္းမွာ ပိတ္ဆို႔ ေနတဲ့အရာကို ခပ္ျမန္ျမန္ေလး ထုတ္ပစ္ဖို႕လိုမယ္ဆိုတာ။ ဒါနဲ႔ဘဲ ကြ်န္မ ခပ္ျမန္ျမန္ဘဲ လူနာတင္ကားတစင္းကို ဖုန္းဆက္ေခၚလိုက္ပါတယ္။ လူနာတင္ကားလို႕သာ ဆိုတယ္ အမွန္က သာမန္ထရပ္ကားတစင္းပါဘဲ ။ ထူးၿခားတာက ဥၾသဆြဲလို႕ေတာ့ရတယ္ေလ။ ကားေရာက္တယ္ဆိုရင္ဘဲ အခ်ိန္မဆိုင္းေတာ့ဘူး။ ကြ်န္မ ခေလးမေလးကို ေပြ႔ၿပီးကားေပၚတက္လိုက္တယ္။သူမေဖေဖေရာ သူမေမေမေရာပါဘဲ။ သူတို ့ႏွင့္အတူ လိုက္လာတဲ့ Anda က သားဖြားဆရာမတေယာက္လဲ ပါပါတယ္။ ကြ်န္မတို ့ အေရးေပၚေဆးရံုႀကီးကို ခုလို သြားႀကရာမွာ တူးေျမာင္းတခုကိုလဲ ေဖါင္နဲ ့ ျဖတ္ကူးႀကရတယ္။
ကြ်န္မတို႔သေဘၤာဆိပ္ခံတံတားေရာက္ေတာ့..လူေတြက ျပားပန္းခတ္ရွဳပ္ေထြးေနတယ္။ ေဖါင္နဲ ့ျဖတ္ကူးဖို႔့ ခြင့္မျပဳေၾကာင္း တာ၀န္ရွိသူေတြက အခ်က္ျပ မီးနဲ႕သတိေပးေနျပန္တယ္။ သူတို႕က စပိဘုတ္ကေလးတခုအေပၚကို ပို႕ေပးပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ အဆင္မေျပပါဘူး။ လမ္းတ၀က္မွာဘဲ ကြ်န္မတို႕တျခား စပိဘုတ္တစင္းကို ေျပာင္းႀကရတယ္။ ခေလးမေလးကိုေတာ့ ကြ်န္မတင္းတင္းျမဲျမဲ ေပြ႔ခ်ီတက္ရတယ္။ ကြ်န္မတို႔အဖို႕ေတာ့သည္းထိတ္ရင္ဖို အေတြ႔အႀကံဳတခုပါဘဲ။ ပင္လယ္ေလက ေအးစက္လြန္းေပမယ့္ ကြ်န္မတို့အမွဳမထားႏိုင္ႀကဘူး။ ကြ်န္မ ခေလးမေလးကို ေဖာက္ထိုးထားလိုက္ေျဖးေျဖးညင္သာ ထူမတ္ေပးလိုက္နဲ့ တလမ္းလုံးလုပ္ေပးခဲ့တယ္။ ဒါ့ေၾကာင့္လဲ ခေလးမေလးရဲ႕မ်က္ႏွာကေလး ေသြးေရာင္နဲနဲ လႊမ္းလာခဲ့တယ္။ ကုန္းေပၚေရာက္ေတာ့ ကြ်န္မတို႔ ၂ကီလိုမီတာေလာက္ေ၀းမယ့္ အေရးေပၚေဆးရံုကို သြားဖို႔ ကားတစီး ရွာရျပန္တယ္။ ရရာဂ်စ္ကားတစ္စီးနဲ႕ အေျပးသြားႀကရျပန္တယ္။ ကားက သံုးရရံုဘဲ။ ေရွ႕မီးတစ္လံုးတည္းအလုပ္လုပ္တယ္။ ေမွာင္လာၿပီျဖစ္တဲ့လမ္းကို ေကာင္းေကာင္း အလင္းမေပးႏိုင္ဘူး။ ဒရိုင္ဘာက အလိုက္မသိ ဒီလမ္းဟာ သိပ္အႏၱရယ္မ်ားေၾကာငး္ ဘယ္ေန႔ က ဘယ္နားမွာ ဘာျဖစ္ေၾကာင္း ေျပာေနလိုက္တာ လွ်ာေတာ္ေတာ္ရွည္တဲ့ သူဘဲ။ ဒီလူလွ်ာရွည္ေနတာနဲ့ဘဲ ျဖံဳးဆို သူ့ကားက လမ္းေဘးထိုးရပ္ပါေရာ။ ကားဘီးေပါက္တယ္ေလ။ ဘီးတလုံးကျပားသြားၿပီ။ ကားဘီးကို ၃မိနစ္နဲ ့အၿပီးလဲရတယ္။ ဒီအေတာအတြင္းမွာ ကြ်န္မ ဘုရားသခင္နဲ ့ သူေတာ္စင္စိန္႔ေတြထံ ခေလးမေလးကို ေစာင့္ေရွာက္ေပးဖို႕အသက္ကို ကယ္တင္ေပးဖို႕အသနားခံ ရပါတယ္။ အႀကိမ္ႀကိမ္ အခါခါဆုေတာင္းေနရပါတယ္။ ဒီႀကားထဲမွာ ဒရိုင္ဘာႀကီးကိုလဲ ကားဘီးျမန္ျမန္လဲၿပီးဖို႔လွမ္းၿပီး ေတာင္းပန္ေနရေသးတာ။
ဒီလိုနဲ႕ကြ်န္မတို႕ ကံအားေလ်ာ္စြာ ေဆးရံုႀကီးကို ေရာက္ခဲ့ရပါၿပီ။ ဒါေပမဲ့ တာ၀န္က်ဆရာ၀န္ကမရွိပါဘူးတဲ့။ လိုအပ္တဲ့ပစၥည္းကရိယာေတာင္မရွိပါဘူးတဲ့။ သြားပါၿပီ။ ကြ်န္မတို႔ု့ကို သံုးနာရီႀကာ ေရွ႔ဆက္ေမာင္းႏွင္ရမယ့္ Dagupan ၿမိဳ ့ကိုသြားဖို႔ လမ္းညႊန္ေတာ့တယ္။ ဘာဘဲေျပာေျပာ ဟိုမွာက ပစၥည္းကရိယာစုံလင္တယ္ေအာက္ဆီဂ်င္ ေပးလို႕ရႏိုင္မယ္ဆိုေတာ့ ကြ်န္မတို ့ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ ရွိပါေသးတယ္။ သူတို႔က သူနာတင္ကားကို ေပးလိုက္တဲ့အတြက္ ေက်းဇူးတင္ရေပမယ့္ လမ္းတ၀က္ေရာက္ေတာ့ သူနာတင္ကားက ဂက္စ္ျဖည့္ရပါတယ္။ ဆီျဖည့္ဌာနမွာ ကံမေကာင္းစြာ ဆီျဖည့္တဲ ့ ပန္႔ပ္ကြဲထြက္သြားတယ္။
ဘုရားသခင္!
ကြ်န္မတို႔ ဒုကၡသုကၡေတြ အဆုံးမသတ္ေသးပါလား။ သူနာတင္ကားဟာ တျခားပန့္႔ပ္တခုမွာ ဆီသြားျဖည့္ရပါတယ္။ ကြ်န္မတို႕ ေရွ႕ဆက္လက္ထြက္ခြာခဲ့ပါတယ္။ မႀကာမီ Dangupan ၿမိဳ ့ကို ေရာက္ခဲ့ပါတယ္။ ေဆးရံုနဲ႕ အနီးဆုံးတေနရာမွာကားရပ္နားလိုက္တယ္။ ဒါေပမဲ့ သူတို႕က အဆုတ္နဲ႕ပတ္သက္တဲ့အထူးကုဆရာ၀န္က မရွိျပန္ဘူးတဲ့။ ခေလးအတြက္ အဆုတ္ေရာဂါကု ကြ်မ္းက်င္ဆရာ၀န္တေယာက္ အျမန္ လိုအပ္တယ္လို႕ဆိုတယ္။ ကဲ ကြ်န္မတို႕ တျခားေဆးရံုတခုကို ထပ္မံ ေျပာင္းလဲ သြားေရာက္ဖို႔ ျပင္ဆင္ရျပန္ၿပီ။ ဒီအခါမွာေတာ့ သူနာတင္ကားလဲ ေရွ႔ခရီးကို သည္ပိုးမေပးေတာ့ပါဘူး။ ကြ်န္မတို ့ ဒါရိုက္တိုရီလမ္းညႊန္ကို ဖုန္းဆက္ေမးရေတာ့တယ္ ။ ဒါဂူပန္ၿမိဳ ့မွာ ရႏိုင္မယ့္ ဆရာ၀န္တေယာက္ေယာက္ကိုေပါ့။ ဒီေတာ့မွ ကြ်န္မတို ့ ဆရာ၀န္ေကာင္းေကာင္းနဲ႕ ေဆးရံုေကာင္းေကာင္းနဲ႕ ဆံုေတြ႔ႏိုင္ႀကေတာ့တယ္။ ဆရာ၀န္က ဓါတ္မွန္ေလးႀကိမ္ရိုက္ၿပီးတဲ့ ေနာက္မွာေတာ့ သူတို႔ တိက်တဲ့အေျဖတစ္ခုကို ေပးႏိုင္ခဲ့ၾကၿပီး ခေလးရဲ ့အသက္ကိုလည္း သူတို ့က်ိန္းေသကယ္တင္ႏိုင္ပီလို ့ ဆိုတယ္။
သူမရဲ႕ေလျပြန္မွာ တြယ္ကပ္ခိုေအာင္းေနတဲ့ သစ္သီးေစ့ကို ထုတ္ယူႏိုင္ပါလိမ့္မယ္ တဲ့။ တကယ္လဲ ေအာင္ျမင္စြာ ဖယ္ရွားထုတ္ပစ္ႏိုင္ခဲ့ပါၿပီ။ ပင္မေလၿပြန္ကို ပိတ္ဆို႕ထားတဲ့အသီးေစ့ေၾကာင့့္ ညာဘက္အဆုတ္တျခမ္းဟာ က်ံဳ႔သြားၿပီး ခေလးဟာ အသက္ရွဴ ခက္ခဲ သြားျခင္းျဖစ္ပါတယ္။ ဒါဟာ အခ်ိန္အလြန္ႀကန႔့္ႀကာသြားရင္ မုခ် အသက္ ေသေစႏိုင္ပါတယ္။ ဘယ္ဘက္အဆုတ္တျခမ္းက ဘာမွ မျဖစ္တဲ့အတြက္ ဆရီနာ ကံေကာင္းပါတယ္္။ ဒါေပမဲ့ ေဆးရံုကိုလာခဲ့ရတဲ့ ခရီးမွာ အခက္အခဲေတြ တေလွႀကီးရင္ဆိုင္ခဲ့ရရွာတာပါ။ ေနာက္ဆုံးမွာေတာ့ ကြ်န္မတို႕ အားလံုး စိတ္ခ်လက္ခ် အသက္ရွဴခြင့္ရခဲ့ပါၿပီ။ ဘုရားသခင္ရဲ႕ ေက်းဇူးေတာ္ကို ခ်ီးက်ဴးမိပါတယ္။ ဆရီနာ့ မိခင္ဘခင္ဟာလည္း ကြ်န္မကို အထူးေက်းဇူးတင္ရွိႀကတယ္။ ကြ်န္မရင္ထဲမွာလည္း ဒီလို ထိထိမိမိကူညီေပးႏိုင္ခဲ့ လို႔ ရင္ထဲမွာ ေျပာမျပတတ္ေအာင္ဘဲ သိပ္ကို ၀မ္းသာၾကည္ႏူးမိပါတယ္။
ေနာက္တစ္လအၾကာမွာေတာ့ ကြ်န္မႏွင့္အတူ သီလရွင္အမ်ားအျပား ဆရီနာ့မိသားစုႏွင့္ပါ ဘုရားေက်ာင္းေ၀ယ်ာ၀ိစၥ ျပဳၾကတယ္။ ကက္သလစ္ဘာသာထဲကို သူတို႕ကူးေျပာင္း၀င္ေရာက္လာတယ္။ ဆရီနာေလးကိုလဲ ေရျဖန္းေစပါတယ္။ အစစအရာရာ ကြ်န္မတို႕ ညီအမသံုးေယာက္က ကူညီပံ့ပိုးရတာဘဲေပါ့။ ကြ်န္မတို႕ႀကံဳခဲ့ရတဲ့ မယုံႏိုင္စရာ သည္ခရီးကိုေတာ့ အားလုံးက မေမ့ႀကပါဘူး။
ကြ်န္မတို႕ ႏွစ္ေပါင္းေတာ္ေတာ္ႀကာေအာင္ အဆက္အသြယ္ ျပတ္ေတာက္ေနေပမယ့္လည္း သူတို ့ ကြ်န္းကေလးေပၚမွာဘဲ ရွိေနႀကတယ္ဆိုတာ ႀကားေနရပါတယ္။ ခုဆိုရင္ လမ္းပန္းအဆက္အသြယ္ေတြလဲ ေကာင္းမြန္ေခ်ာေမြ ့ေနတယ္တဲ့။
ဆယ္စုႏွစ္သုံးခုစာေလာက္ အခ်ိန္ေတြ ကုန္ဆုံးခဲ့ခ်ိန္မွာေတာ့ တစ္ေန႔ လြမ္းေမာဘြယ္ အျဖစ္အပ်က္ကေလးတခုနဲ႔ ႀကံဳခဲ့ၾကရတယ္။ ကြ်န္မ ဇာတိေျမကြ်န္းကေလးကေန ေရာမၿမိဳ႕ကို ဘာသာေရးကိစၥနဲ႕သြားဖို႔အေၾကာင္းဖန္လာတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာဘဲ မိန္းခေလးတေယာက္ လက္ဆြဲအိပ္ကေလးတလုံးနဲ ့ ေရာက္လာခဲ့တယ္။
“မာမီကေျပာပါတယ္။ ကြ်န္မအသက္ကို ဆရာမႀကီး ကယ္တင္ခဲ့တယ္တဲ့။ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ရွင္။ ကြ်န္မတို႕ဘယ္ေတာ့မွ မေမ့ခဲ့ပါဘူး။ အစဥ္အၿမဲ ဒါကို သတိရေနတာပါ”တဲ့။ ေႏြးေထြးတဲ့အၿပံဳးနဲ႕ မ်က္ရည္ကေလး၀ဲၿပီးေျပာရွာတယ္။ သူမလက္ထဲက ပစၥည္းအျပည့္နဲ႕ အိတ္တလုံးကို လွမ္းေပးရင္းကြ်န္မအတြက္ လက္ေဆာင္တဲ့။ ကြ်န္မလဲ အိတ္ထဲကပစၥည္းေတြကုိ မႀကည့္အားပါဘူး။ သူမကိုယ္ကေလးကိုသာ တင္းတင္းဖက္ၿပီး ေႏြးေႏြးေထြးေထြးဘဲ အားပါးတရ ေျပာလိုက္ပါတယ္ ။
“ဘုရားသခင္ကိုဘဲ ေက်းဇူးတင္ပါ ခေလးရယ္“ လို႔။
Florist
RD nov,2011
15 comments:
ဖတ္ျပီး...။
၂ခါေလာက္ဖတ္လိုက္တယ္..။
ေပါက္
'သည္ခရီး' ဖတ္သြားတယ္ ၿဖိဳးၿဖိဳးေရ။ ေက်းဇူးပါေနာ္။
စိတ္ဓာတ္အစဥ္ၾကည္လင္ေအးျမပါေစကြယ္။
ေမတၱာျဖင့္
အန္တီတင့္
မျဖိဳးေရ ေသေသခ်ာခ်ာေလးကို ဖတ္သြားပါတယ္ဗ်ာ။။။
မျဖဳိးေရ... ကက္သလစ္ဘာသာထဲကုိဝင္လာတယ္ဆုိရင္ ႏွစ္ျခင္းခံတယ္လုိ႔မသံုးပဲ ေဆးေၾကာျခင္းခံတယ္လုိ႔ပဲသံုးပါတယ္။ ကက္သလစ္မွာ ႏွစ္ျခင္းခံတယ္လုိ႔မသံုးပါဘူး။
မျဖဳိးေရ... ကက္သလစ္ဘာသာထဲကုိဝင္လာတယ္ဆုိရင္ ႏွစ္ျခင္းခံတယ္လုိ႔မသံုးပဲ ေဆးေၾကာျခင္းခံတယ္လုိ႔ပဲသံုးပါတယ္။ ကက္သလစ္မွာ ႏွစ္ျခင္းခံတယ္လုိ႔မသံုးပါဘူး။
ဘယ္လုိျဖစ္တယ္သိ... ကြန္မန္႔က အျပည့္မေပၚဘူးရယ္။ အဲဒါေၾကာင့္ႏွစ္ခုျဖစ္သြားရတယ္။ ေဆာရီးပါေနာ္
တကယ့္အျဖစ္ကေလးကို ဘာသာျပန္ထားတာထင္တယ္ေနာ္။ ရင္ကိုထိတဲ့ ဇာတ္လမ္းေလးတစ္ပုဒ္ပါပဲ။ အေသအခ်ာကို ဖတ္သြားတယ္.. း)
အားလံုးကိုေက်းဇူးတင္ပါတယ္။
@Anonymous ဟုတ္ကဲ့၊ ေက်းဇူး ေမေမလည္းကိုယ့္ဘာသာမဟုတ္ေတာ့နားမလည္ဘူးေနမွာ။ မွတ္ထားလိုက္ပါမယ္။
ေမေမ့ကိုလည္းေျပာျပလိုက္မယ္ေနာ္။
ေျပာျပတဲ့အတြက္ေက်းဇူးအမ်ားႀကီး။
ဘုရားဘုရား ေလျပႊန္ထဲထိ ၀င္ခ်သြားတာကိုး။ ကံေကာင္းသြားတာက တစ္ဖက္ျခမ္းနဲ ့ အသက္ရႈေနႏီုင္လို ့ သာပဲ။ မဟုတ္ရင္ ဒုက္ခ မ်ားမယ္ အစ္မေရ။
ဘယ္လုိဘာသာတရားပဲ ျဖစ္ျဖစ္ အၾကင္နာ တရား ထားၿပီး တပါးသူ အတြက္ ကူညီေစာင့္ေရွာက္ ေစႏိုင္ဖို ့ လမ္းေၾကာင္းေပးထားတာဟာ မြန္ျမတ္သန္ ့စင္ ျခငး္ပါပဲေလ။ ဗုဒၶဘာသာမွာေရာ ခရစ္ယာန္ ဘာသာမွာပါ အခ်င္းခ်င္း ကူညီရိုင္းပင္းၾကဖို ့ ဒုကၡေရာက္သူကို ကူညီၾကဖို ့ ေဟာၾကားထားပါတယ္။ အင္မတန္ကို မြန္ျမတ္ပါတယ္လို ့ ေျပာပါရေစ။
ေကာင္မေလးရဲ့ အသက္ကို ကယ္တင္ႏိုင္ခဲ့တဲ့ သူေတြကိုလည္း ခ်ီးက်ဴး ဂုဏ္ျပဳမိပါတယ္ဗ်ာ။
အသက္တစ္ေခ်ာင္းကယ္ဖို႕ ခက္ခက္ခဲခဲၾကားက ခရီးေတြသြားလိုက္ရတာ
စိတ္ထဲတစ္ထင္႕ထင္႕နဲ႔ ဖတ္ေနရတယ္။ အဆင္မွ ေျပပါ႕မလား ကယ္မွ ကယ္ႏိုင္ပါ႔မလားနဲ႔
ကယ္ႏိုင္ျပီဆိုေတာ႕မွ သက္ျပင္းခ်မိတယ္..
ေဝးလံေခါင္းပါးတဲ႔ ေနရာသူေတြအဖို႕ေတာ႕ ေဆးရံုေဆးခန္းသြားရဖို႕ သိပ္ခက္ခဲတာဘဲေနာ္..
ျဖိဳးေမေမကို ေက်းဇူးတင္ပါတယ္. ဒီလိုစာေလးေတြ ေရးေပးတဲ႔အတြက္ပါ။
ၿဖိဳးၿဖိဳးေ၇.... ဆင္းရဲနိမ့္က်သူမ်ားအေပၚ ဘာသာေရးအသိစိတ္နဲ႔ စာနာကူညီမွဳေတြေပးတဲ့ ပရဟိတစိတ္ဓာတ္ကို တကယ္ေလးစားဂုဏ္ယူပါတယ္။ ခရစ္ယန္ဘာသာ၀င္တုိ႔ရဲ႕ ျမင့္ျမတ္တဲ့လုပ္ငန္းေပါ့။
ခ်မ္းေျမ့ပါေစေၾကာင္း
ခ်ယ္ရီေျမ
အခက္အခံေတြ႔သူကို ကူညီတတ္တာ မြန္ျမတ္တဲ့ ခ်စ္စရာစိတ္ကေလးပဲေနာ္။ ဘယ္အရာမဆို လြယ္လြယ္နဲ႔ စိတ္အားမေလွ်ာ့သင့္ဘူး..၊ ဘယ္ေလာက္အခက္ေတြ ႀကံဳပါေစ၊ ဇြဲမေလွ်ာ့ပဲ အဆံုးစြန္ထိတိုင္ ႀကိဳးစားသင့္တယ္..ဆိုတဲ့ အျမင္ေလးရလိုက္ေစတယ္ ၿဖိဳးေရ...။
ေမေမ က comment ေလး ျပန္ေပးပါဆိုလို႔။
ေမေမပို႔လိုက္တဲ့အတိုင္းပါပဲ။
Reader Digest November 2011 စာအုပ္ စာမ်က္ႏွာ 13 စာေၾကာင္းေရ.28 မွာ baptized as Catholic လို ့ စာေရးဆရာက ေရးပါတယ္။
ဒီေတာ့ baptize ဆိုတာကို ပထမ လက္လွမ္းမီွသေလာက္ florist မွီျငမ္းျပဳေနက် .. dictionary ေတြမွာ ျပန္ ရွာႀကည့္ရေအာင္။
အဂၤလိပ္ျမန္မာ ရာျပည့္အဘိဓာန္ စာမ်က္ႏွာ59 မွာ “ baptize ကို (V)ခရစ္ယာန္ဘာသာ၀င္အျဖစ္ ႏွစ္ျခင္းေပးသည္ “လို ့ အတိအလင္းဖြင့္ဆိုထားပါတယ္။” baptism ကိုေတာ့ (n) ေရႏွစ္ ေရျဖန္းမဂၤလာႏွင့္ဆိုင္ေသာ “
လို ့ဖြင့္ဆိုထားပါတယ္။
ေခတ္သစ္ အဂၤလိပ္ျမန္မာdictionary မွာလည္း “baptism ( ဘက္ပ္တစ္စဲင္) n . ခရစ္ယာန္ေရႏွစ္ မဂၤလာ ေရျဖန္းမဂၤလာေပးျခင္း။” တဲ့။ စာမ်က္ႏွာ 66 မွာပါ။ တခါ ..
Times-Chambers Learners ‘dictionary (1992 impression) ကို အေျခခံ ကိုးကားတဲ့
Oxford Learner’s dictionary စာမ်က္ႏွာ93 မွာလည္း baptize ကို sprinkling water or “dipping in water “ (ေရႏွစ္)လို့႔ အဓိပၸါယ္ဖြင့္ဆိုထားပါတယ္။
ျမန္မာစာအဖြဲ႕ဦးစီးဌာန ညႊန္ခ်ဳပ္ဦးစံလြင္စီစဥ္တဲ့ Myanmar-English dictionary စာမ်က္ႏွာ 396 မွာ “ေရႏွစ္ / n baptist “ လို ့ ဖြင့္ဆိုထားျပန္ပါတယ္။
တခါ ဦးထြန္းညိမ္း ရဲ႕ The Student English - Burmese Distionary စာမ်က္ႏွာ74 မွာ ‘Baptist,n.ေရႏွစ္ခရစ္ယာန္ “္ , Baptism,n.ေရႏွိဳက္ ႏွစ္ျခင္း၊ေရႏွစ္မဂၤလာ၊ေရႏွစ္၍ျဖစ္ေစ ေရျဖန္း၍ျဖစ္ေစ ခရစ္ယာန္ဘာသာသို ႕သြင္းသည့္ အထိမ္းအမွတ္မဂၤလာ ။Baptismal , a. ေရႏွစ္ ေရျဖန္းမဂၤလာႏွင့္ဆိုင္ေသာ စသျဖင့္ အဓိပၸါယ္ဖြင့္ဆိုထားပါတယ္။ ဒါ့အျပင္ Kingsway Dictionary စာမ်က္ႏွာ 32 မွာေတာ့ Baptism, n . Christening
( ခရစ္ယာန္အျဖစ္ခံယူျခင္း)
Baptize , v. to christen ( The Vicar will baptize the babies by sprinkling water on their foreheads ) သင္းအုပ္ဆရာက ကေလးသူငယ္မ်ား၏ဦးေခါင္းေပၚသို ့ ေရကိုျဖန္းပက္၍ ခရစ္ယာန္အျဖစ္ ခ်ီးေျမွာက္ျခင္း။လို႔ ဖြင့္ဆိုပါတယ္။
Florist တို ့ ကြန္ျပဴတာသုံး Babylon Dictionary မွာလည္း “ေရႏွစ္ ျခင္း ေရျဖန္ျခင္္းမဂၤလာျပဳေပးသည္ “္ လို ့ အဓိပၸါယ္ေပးပါတယ္။
့ ဗုဒၶဘာသာ၀င္ florist က ခရစ္ယာန္္ေတြရဲ ့ အျပဳအမူ အသံုးအႏွဳံးေတြကို လက္ေတြ႔ြ႔က်က် မျမင္ မသိပါဘူး။ ကိုးကားမွီျငမ္းျပဳထားတဲ ့ စာအုပ္ႀကိးေတြအရေရးသားရျခင္းျဖစ္ပါတယ္။
florist က ဆယ္တန္းေတာင္ မေအာင္ပါဘူး။ မီးဖိုေခ်ာင္ထဲကေန ကမၻာႀကီးကို တိတ္တခိုး ေခ်ာင္းေျမာင္း လိုက္ႀကည့္ေနသူျဖစ္ပါတယ္။ ခုလို ေထာက္ျပ ေျပာဆိုႀကတာကို အလြန္ေက်းဇူးတင္ ပါတယ္။ တင္သမွ်စာေတြ ဖတ္ေပးၾကလို႕ လဲ ၀မ္းသာႀကည္ႏူးေနရပါတယ္။ ေနာင္ကိုလည္း florist ကို လက္တြဲ ေခၚယူႀကပါလို႔ ေျပာပါရေစ။
November 27, 2011 5:41 PM ကသူပါ။ ေျပာျပတာကုိ ျပင္ေပးတဲ့အတြက္ အထူးပဲေက်းဇူးတင္ပါတယ္ အမ။
အမေရ... က်မဆုိလုိခ်င္တဲ့သေဘာက ကက္သလစ္ေတြေခၚရုိးေခၚစဥ္ကုိေျပာျပလုိတဲ့သေဘာပါ။ baptized ကုိ ျမန္မာလုိဆုိ ကက္သလစ္ေတြက ႏွစ္ျခင္းခံတယ္လုိ႔ မသံုးပဲ ေဆးေၾကာျခင္းခံတယ္လုိ႔သံုးတာရယ္၊ ႏွစ္ျခင္းခံတယ္ဆုိတာ ႏွစ္ျခင္းခရစ္ယာန္ေတြသံုးတာလုိ႔ပဲ သိထားတာရယ္ေၾကာင့္ ကက္သလစ္တေယာက္အေနနဲ႔ ေျပာျပတဲ့သေဘာပါေနာ္။ က်မတုိ႔က ႏွစ္ျခင္းအသင္းေတာ္ေတြကလုိ ဘာသာဝင္အျဖစ္အသိအမွတ္ျပဳဖုိ႔ ေရထဲႏွစ္ျခင္းမလုပ္ပဲ ေခါင္းေပၚကေနပဲ ေရျဖန္းပါတယ္။ အဲ့ဒါေၾကာင့္ ကက္သလစ္ေတြကုိ ျဖန္းျခင္းလုိ႔ တခ်ဳိ႕က ေခၚၾကပါတယ္။ {ဗုဒၶဘာသာ၀င္ florist က ခရစ္ယာန္္ေတြရဲ ့ အျပဳအမူ အသံုးအႏွဳံးေတြကို လက္ေတြ႔ြ႔က်က် မျမင္ မသိပါဘူး။ ကိုးကားမွီျငမ္းျပဳထားတဲ ့ စာအုပ္ႀကိးေတြအရေရးသားရျခင္းျဖစ္ပါတယ္။} က်မ အျပစ္ေျပာလုိတဲ့သေဘာမဟုတ္ပါဘူးအမ။ ႏွစ္ျခင္းအသင္းေတာ္ေတြကုိ လူသိမ်ားေပမယ့္ ကက္သလစ္ဘာသာဝင္ေတြကုိ လူသိမမ်ားတဲ့အတြက္ ဘာသာေရးအေခၚအေဝၚေတြကုိ မသိတာ က်မ လံုးဝနားလည္ပါတယ္။ ကက္သလစ္တေယာက္အေနနဲ႔သာ ျမင္မိတာတခုကုိ ေျပာျပတာပါ။ {သင္းအုပ္ဆရာက ကေလးသူငယ္မ်ား၏ဦးေခါင္းေပၚသို ့ ေရကိုျဖန္းပက္၍ ခရစ္ယာန္အျဖစ္ ခ်ီးေျမွာက္ျခင္း။လို႔ ဖြင့္ဆိုပါတယ္။ }ဒီအဘိဓာန္အရဆုိလည္း သင္းအုပ္ဆရာဆုိတာ ႏွစ္ျခင္းခရစ္ယာန္ေတြအေနနဲ႔ ဘုန္းေတာ္ၾကီးကုိသံုးသလုိ၊ ဘုန္းေတာ္ၾကီးမဟုတ္တဲ့သူေတြကုိလည္းသံုးေပမယ့္ ကက္သလစ္ေတြမွာ ဓမၼဆရာလုိ႔ပဲသံုးပါတယ္။ ကက္သလစ္ဓမၼဆရာေတြဟာ လူဝတ္ေတြပါ။ ဘုန္းေတာ္ၾကီးေတြကုိ အဲ့ဒီေဝါဟာရမသံုးပါဘူး။ ႏွစ္ျခင္းမွာ ေရနဲ႔ျဖန္းျခင္းရွိမရွိ မသိေပမယ့္ ဒီအဘိဓာန္မွာ သံုးထားတဲ့ ျဖန္းျခင္းဆုိတာ ကက္သလစ္ေတြအတြက္သံုးထားသလုိပါပဲ။ အဘိဓာန္ေတြမွာ စကားလံုးေတြက ခရစ္ယာန္ဆုိတာကုိပဲ ရည္ညြန္းေနတဲ့အတြက္ ေဝါဟာရေတြကုိလည္း ဂုိဏ္းဂဏမခြဲဘဲ ဘံုသံုးလုိက္သလုိပါပဲ။ က်မလည္း တကယ္ေတာ့ အကုိးအကားေတြကုိ မသိပါဘူး။ သံုးေနတဲ့ေဝါဟာရကုိပဲ ေျပာျပတာပါ။ အခုလုိ ျပန္ေျဖေပးတဲ့အတြက္ မမေမေမကုိေရာ အမကုိေရာ တကယ္ကုိ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။ ဒီလုိ အမ်ားၾကီးေျပာတဲ့အတြက္ က်မ အေနာနိမတ္စ္နဲ႔ မေျပာခ်င္ပါဘူး။ ဘေလာ့က အသစ္မုိ႔ ေၾကျငာသလုိျဖစ္သြားမွာစုိးလုိ႔ ပထမဆံုးကြန္မန္႔မွာ ဘေလာ့နာမည္မထည့္တာပါ။
Post a Comment