တစ္ေယာက္တည္း ေၾကာက္လြန္းလို႔ပါ

(လိႈင္းသစ္မဂၢဇင္း၊ ေအာက္တိုဘာ၊ ၂၀၁၃)

ခင္ဗ်ားကေျပာတယ္၊ နားမလည္ႏိုင္ေလာက္ဘူးတဲ့၊ ကြ်န္ေတာ္ ခင္ဗ်ားကိုယံုၾကည္ပါတယ္၊ ခင္ဗ်ားထင္ေနတယ္မဟုတ္လား၊ ကြ်န္ေတာ္ေတာ့ စိတ္ရုးေပါက္ေနၿပီလို႔ပဲ၊ ကြ်န္ေတာ္ကေလ တကယ္ေတာ့ ...ခ်စ္ရတဲ့ သူငယ္ခ်င္းၾကီးေရ ခင္ဗ်ားစိတ္ကူးထဲ ထင္ျမင္ယူဆေနတာထက္ ကြ်န္ေတာ့္မွာ တျခား အေၾကာင္းျပခ်က္ေတြရွိေနပါေသးတယ္။

ဟုတ္တယ္၊ ခု မၾကာလွတဲ့အခ်ိန္ေလးမွာ လက္ထပ္ေတာ့မယ္၊ ေျပာျပပါ့မယ္၊ ဘယ္လို႔ကိစၥမ်ဳိးကမ်ား ဒီအဆင့္ကိုတက္လွမ္းဖို႔ တုိက္တြန္းလိုက္သလဲဆိုတာကိုေလ ... ထပ္ေျပာရဦးမယ္၊ ကြ်န္ေတာ့ဇနီးျဖစ္လာမယ့္ ကေလးမရဲ႕ အေၾကာင္း ကြ်န္ေတာ္သိတာ ဆိုလို႔ နည္းနည္းေလးမွ တကယ့္နည္းနည္းေလးပဲရွိတယ္၊ သူေလးရဲ႕အေၾကာင္းက မႏွစ္သက္စရာေတာ့လည္း သိပ္မေတြ႕မိဘူး၊ အဲဒါနဲ႔ပဲ လက္ထပ္ဖို႔ ကမ္းလွမ္းလိုက္တာပဲ၊ သူေလးက လား .. ေသးေသးေကြးေကြးေလး၊ မွ်မွ်တတရွိမယ့္ ပံုေလး၊ တည္ၾကည္မယ့္ပံုေလးပါ၊
မနက္ျဖန္ၿပီးတဲ့ ေနာက္တစ္ေန႔မွာဆိုရင္ အရပ္ေလးရွည္ရွည္၊ အသားေလးကညွိေမွာင္ေမွာင္၊ ပိန္ပိန္သြယ္သြယ္မိန္ကေလးအတြက္ စိတ္အားထက္သန္စြာ ဆုမြန္ေကာင္းေတာင္းေပးရေတာ့မယ္၊ မိန္းကေလးက မခ်မ္းသာဘူး၊ ပညာအရည္အခ်င္းကလည္း အလယ္တန္းေလာက္ထိပဲ တက္ခဲ့တာ၊ သီးသီးသန္႔သန္႔ျပစရာ အရည္အေသြး မရွိလွေပမဲ့ လက္ထပ္ယူလိုက္ဖို႔အတြက္လည္း ထင္ထင္ရွားရွားအမွားအယြင္းမရွိဘူး၊ လူေတြက သူေလးအေၾကာင္း ခ်ီးက်ဴးၾကတယ္၊ “လာဂ်ဳိလီေလးက အလြန္သိမ္ေမြ႕တဲ့မိန္းကေလး“ တဲ့၊ မနက္ျဖန္ဆို သူတို႔ေျပာၾကဦးမယ္။

“အိုး .... သိမ္ေမြ႔ႏူးညံ့လြန္းလွတဲ့အမ်ဳိးသမီး မဒမ္ေရမြန္“ လို႔ေပါ့၊

ကဲ .. ခင္ဗ်ားကေမးၿပီေပါ့၊ ”ဒါဆို ဒီကမၻာၾကီးေပၚက ဘယ္လိုကိစၥအတြက္လက္ထပ္ခဲ့ရသလဲ“ တဲ့၊ အေၾကာင္းကေတာ့ ကြ်န္ေတာ္တစ္ေယာက္တည္းေနရမွာ ေၾကာက္လို႔ပဲ၊ ဒီလိုအဓိပၸါယ္မရွိ၊ မျဖစ္စေလာက္ အေၾကာင္းျပခ်က္ေလးေၾကာင့္ ေျပာရခက္ေနတာေပါ့၊ ခင္ဗ်ားနားလည္ေအာင္ ဘယ္လိုဆိုရမယ္ အခုထက္ထိ မသိႏိုင္ေသးဘူး၊ ဒါေပမဲ့ ကြ်န္ေတာ့္စိတ္အေျခအေနကေတာ့ အင္မတန္စိတ္ပ်က္ဖြယ္ေကာင္းေနၿပီ၊ ခင္ဗ်ားက ကြ်န္ေတာ့္ကို သနားစဖြယ္သတၱ၀ါလို႔ထင္မယ္၊ အထင္အျမင္ေသးမယ္။

အျဖစ္ကေတာ့ ... ညေတြမွာ တကယ့္ကို တစ္ေယာက္ထဲ ၾကာၾကာမေနရဲလို႔ဗ်ဳိ႕၊ ကြ်န္ေတာ္နဲ႔အနီးမွာ တစ္စံုတစ္ေယာက္ ရွိေနတယ္ဆိုတဲ့အသိ၊ ခံစားမႈမ်ဳိးရခ်င္တယ္၊ တစ္ေယာက္ေယာက္က တို႔ထိေနတာမ်ဳိး၊ စကားစျမည္ေျပာဆိုေနတာမ်ဳိး၊ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ေျပာေနဦးဗ်ာ ရတယ္၊ ဘာအေၾကာင္းအရာပဲေျပာေနေန၊ ကြ်န္ေတာ့္ေဘးက တစ္စံုတစ္ေယာက္ေၾကာင့္ ရွင္သန္ႏိုးထေနဖို႔ အင္မတန္ လိုလားတယ္၊ အဲဒီ တစ္ေယာက္ေယာက္သာ ရိွေနရင္ဗ်ာ ကြ်န္ေတာ္ ေမးခြန္းတခ်ဳိ႕ ခ်က္ခ်င္းေမးႏိုင္မယ္၊ ေပါက္တတ္ကရေမးခြန္းမ်ဳိးပဲ ျဖစ္ေနဦးေတာ့၊ လူသားတစ္ေယာက္ရဲ႕အသံၾကားေနရရင္၊ ကြ်န္ေတာ့္ရဲ႕ ၀ိညာဥ္လိပ္ျပာကႏိုးထေကာင္းပါရဲ႕၊ ဖန္မီးအိမ္ရဲ႕ အလင္းေရာင္ကိုခပ္သုတ္သုတ္ေလးျမွင့္ၿပီး ကြ်န္ေတာ့္ေဘးက လူသားရဲ႕မ်က္ႏွာကို ၾကည့္ႏိုင္မယ္၊ ဘာေၾကာင့္ .. ဘာေၾကာင့္လဲ ..

အင္း .. ၀န္ခံရမွာေတာ့ရွက္သား၊ ဘာေၾကာင့္လဲလို႔ ဆိုရရင္ .. တစ္ေယာက္တည္းျဖစ္ေနတာကို ေၾကာက္လို႔ေပါ့၊

အိုး...ခင္ဗ်ား .. အခုထိ ကြ်န္ေတာ့္ကို နားမလည္ႏိုင္ေသးပဲကိုး.. ေျပာရရင္ ဘယ္လိုအႏၱရာယ္မ်ဳိးမွ ကြ်န္ေတာ္မေၾကာက္ဘူး၊ လူတစ္ေယာက္အခန္းထဲ ၀င္လာပါေစဦး၊ ေၾကာက္ရြံတုန္လႈပ္မႈမရွိပဲ ဂုတ္ခ်ဳိးၿပီး သတ္ပစ္ႏိုင္တယ္၊ စိတ္နယ္လြန္ကိစၥရပ္ေတြကို ကြ်န္ေတာ္ အယံုအၾကည္ရွိေပမဲ့ တေစၦသရဲ လားလားမွမေၾကာက္ဘူးဗ်ဳိ႕၊ လူေသေတြကိုလည္းမေၾကာက္ဘူး၊ ဒီကမၻာၾကီးမ်က္ႏွာစာမွာ ရွိေနသမွ်ေတြ ေပ်ာက္ဆံုးသြားေအာင္ ေခ်မႈန္းပစ္ႏိုင္တယ္လို႔လဲ ယံုၾကည္ထားတယ္၊ ဒါနဲ႔မ်ားေတာင္ ကြ်န္ေတာ္ဘာကိုေၾကာက္ေနလဲ ခင္ဗ်ားက စကားနာထိုးေတာ့မယ္၊ ေကာင္းပါၿပီေလ၊ ေျပာရဦးေတာ့မယ္၊ ကြ်န္ေတာ္ ကိုယ္တိုင္ ကိုယ့္ဘာသာ ေၾကာက္လြန္းလို႔ .. ရႈပ္ေထြးေပြလီလွတဲ့ စိုးရိမ္ထိတ္လန္႔မႈရဲ႕ေနာက္ကြယ္မွာ .. ေၾကာက္စရာအာရုံေတြ ၾကိဳၾကိဳၿပီး ရေနသလိုပဲ။

ခင္ဗ်ားစိတ္ၾကိဳက္ ရယ္ခ်င္ရယ္ေပါ့ဗ်ာ၊ ဒါဟာ တကယ့္္ကိုေၾကာက္စရာၾကီးဗ်၊ ကြ်န္ေတာ္ နံရံေတြကို ေၾကာက္တယ္၊ အိမ္ထဲက ပရိေဘာဂေတြေၾကာက္တယ္၊ အင္မတန္ရင္းႏွီးကြ်မ္း၀င္ၿပီးသား ပစၥည္းပစၥယေတြလဲေၾကာက္တယ္၊ သူတို႔ေတြဟာ သက္ရွိတိရိစၦာန္ေတြလိုပဲ၊ တေရြ႕ေရြ႕တလႈပ္လႈပ္နဲ႔၊ အျမဲ ရြစိရြစိ လုပ္ေနၾကတယ္၊ အထက္ကေျပာခဲ့တဲ့ လႈပ္စိလႈပ္စိေတြက လွဳိ႕၀ွက္ဆန္းၾကယ္ၿပီး ဘယ္သူမွ မျမင္မသိႏိုင္တဲ့ ေ၀ဒနာျပင္းျပင္းေတြနဲ႔ ကြ်န္ေတာ့္ကိုႏွိပ္စက္ၾကတယ္။

ပထမေတာ့ ကြ်န္ေတာ့္စိတ္ထဲ ဘာမွန္းမသိ မအီမသာၾကီးနဲ႔၊ ေနာက္ေတာ့ အဲဒီ့ ခံစားခ်က္ၾကီးေၾကာင့္ ကြ်န္ေတာ့္တစ္ကိုယ္လံုး ၾကက္သီးေတြတျဖန္းျဖန္းထေလာက္ေအာင္ ေအးစက္လာေတာ့တာ၊ ကြ်န္ေတာ္ .. အခန္းပတ္လည္ မ်က္စိျပဴးၿပီး ေသခ်ာၾကည့္တယ္၊ ဘာမွမရွိဘူး၊ တစ္ခုခုေတြ႕လိုက္ရရင္ေတာင္ ဟုတ္ဦးမယ္၊ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ေပါ့၊ တစ္ခုခု ... အေကာင္အထည္ရွိတာ တစ္ခုခုေလာက္၊ အခုေတာ့ ကြ်န္ေတာ္လဲ ကိုယ္တိုင္နားမလည္တဲ့ ေသြးပ်က္ေခ်ာက္ခ်ားမႈ သက္သက္ပဲ ျဖစ္ေနေတာ့တာ။

ကြ်န္ေတာ္ အသံထြက္စကားေျပာလိုက္ရင္ ကြ်န္ေတာ့္အသံၾကီးကိုေၾကာက္တယ္။ ကြဲအက္အက္ၾကီး ..

ကြ်န္ေတာ္ လမ္းေလွ်ာက္ရင္လည္း တံခါးေနာက္မွာ ဘာရွိမလဲ။ ခန္းဆီးစေတြေနာက္မွာ... ဗီရိုထဲမွာ .. ဒါမွမဟုတ္ ကြ်န္ေတာ့္အိပ္ရာ ေအာက္မွာ၊ တခ်ိန္လံုးပဲ ၾကည့္ေနရတယ္၊ တခ်ိန္တည္းမွာပဲ ဘာမွမရွိဘူးဆိုတာလည္းသိေနျပန္တယ္၊ ကြ်န္ေတာ္ ဆတ္ကနဲ ေနာက္ျပန္လွည့္ၾကည့္တယ္၊ ကြ်န္ေတာ့္ကို ေစာင့္ၾကည့္ေနသူကို အငိုက္ဖမ္းမလို႔၊ ေက်ာဖက္မွာ ဘာရွိေနမလည္း ေၾကာက္လည္းေၾကာက္လို႔ ... ဒါေပမဲ့လည္းဗ်ာ၊ ဘာမွမရွိဘူး၊ ကြ်န္ေတာ္သိေတာ့သိေနတယ္၊ ကြ်န္ေတာ္ ထိတ္လန္႔ေၾကာက္ရြံမႈေတြလည္းပိုပိုၿပီး တိုးလာၿပီ၊ ဒါနဲ႔ပဲ အခန္းထဲေျပး၀င္ၿပီး ကြ်န္ေတာ့္ကိုယ္ကြ်န္ေတာ္ သိမ္းရေတာ့တယ္၊ အိပ္ရာထဲေျပး၀င္၊ အ၀တ္အစားထူပြပြေတြေအာက္မွာသိမ္း၊ ေစာင္ေတြအထပ္ထပ္ေအာက္မွာ သိမ္း၊ ေဘာလံုးတစ္လံုးကို ကိုယ္ကို လိမ္က်စ္လံုးေထြးၿပီး သိမ္း ..သိမ္းလိုက္တယ္၊ မ်က္စိကိုလည္းတင္းတင္းပိတ္၊ စိတ္ပ်က္အားေလွ်ာ့စြာပဲ .. အခ်ိန္ဘယ္ေလာက္ၾကာမယ္ မမွတ္ႏိုင္ဘူး၊ မွတ္မိတာက ကြ်န္ေတာ့္နေဘးနား စားပြဲေပၚက ဖေယာင္းအတိုင္အလင္း .. သူကေတာ့ တလက္လက္ေတာက္ေနေတာ့မွာ၊ သူ႔ကိုလည္း သိမ္းသင့္တယ္၊ ဒါေပမဲ့ မလုပ္ရဲဘူးဗ်ဳိ႕၊ ထပ္ၿပီး မလႈပ္ရဲေတာ့ဘူး၊ ေဘာလံုးလို လိမ္က်စ္ထားတဲ့ကြ်န္ေတာ့္ခႏၶာကိုယ္မွာ ကြ်န္ေတာ့္လက္ ဘယ္ေနရာမွာသိမ္းမိတယ္ မသိဘူး။

အရင္တုန္းက ဒီလိုေၾကာက္ရြံမႈေတြမျဖစ္ခဲ့ပါဘူး၊ ကြ်န္ေတာ္ အိမ္ကို ေအးေအးသက္သာျပန္လာတယ္၊ ကြ်န္ေတာ့္ရဲ႕ျငိမ္းခ်မ္းေအးျမေနတဲ့စိတ္အစဥ္ကို ဘယ္အရာကမွ ႏွိပ္စက္ကလူမျပဳႏိုင္ပဲ အိမ္ေပၚထပ္၊ အိမ္ေအာက္ထပ္ ဆင္းလိုက္တက္လိုက္ လုပ္ေနႏိုင္တယ္၊ တစ္ခုခုထိခုိက္ဒဏ္ရာရခဲ့လည္း ကြ်န္ေတာ္အေရးေပၚဌာနကို ေခၚႏိုင္တယ္။ မျဖစ္တန္ေကာင္းတဲ့ စိုးရိမ္ထိတ္လန္႔မႈမ်ဳိးခံစားရဦးေတာ့ ေျပာင္ေျပာင္တင္းတင္း ရယ္ခ်လိုက္ႏိုင္တယ္။

ေသခ်ာတယ္၊ ညအေမွာင္ထဲ တံခါးလွစ္ဟထားလည္း ဘယ္ေတာ့မွမေၾကာက္ဘူး၊ အိပ္ရာထဲ သက္သက္သာသာ၀င္အိပ္ႏိုင္တယ္၊ တံခါးေသာ့ပိတ္ဖို႔လည္း မလိုဘူး၊ ညလယ္ေတြမွာလည္း တံခါးေပါက္ေတြ ေသခ်ာပိတ္ထားရဲ႕လား ျပန္စစ္ဖို႔ ဘယ္ေတာ့မွ တေရးႏိုးေလ့မရွိဘူး၊

ၿပီးခဲ့တဲ့ႏွစ္ စိုထိုင္းထိုင္း ေဆာင္းဦးညေနခင္းတစ္ခုမွာ...

အဲဒီ့ ထူးထူးဆန္းဆန္းစရိုက္ စၿပီး ျဖစ္လာခဲ့တာ၊ ကြ်န္ေတာ့္အိမ္က အိမ္အကူတစ္ေယာက္ ျပန္သြားတဲ့အခ်ိန္ေပါ့၊

ကြ်န္ေတာ္ ညစာစားတယ္၊ ၿပီးေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ကိုယ့္ဘာသာေမးမိတယ္၊ ဘာလုပ္ေနရင္ ေကာင္းမလဲ၊ တခါတရံ အိမ္ခန္းထဲမွာပဲ ဟိုဟိုဒီဒီ လမ္းေလွ်ာက္ေနခဲ့တယ္။ အေၾကာင္းျပခ်က္မရွိပဲ လူက ႏံုးခ်ိေနလိုက္တာ။ အလုပ္မလုပ္ႏိုင္ပါဘူး၊ ဘာစြမ္းအားမွ မျဖဳန္းရတဲ့ စာဖတ္တာေလးေတာင္ မလုပ္ႏိုင္ဘူး၊ တျဖိဳက္ျဖိဳက္ရြာခ်ေနခဲ့တဲ့ မိုးက ခ်စ္စရာေပပဲ၊ ဒါေပမဲ့လည္း ကြ်န္ေတာ္ မေပ်ာ္ႏိုင္ပါဘူး၊ ေတြေတြေငးေငး သားေကာင္တစ္ေကာင္၊ ေျပးေပါက္မရွိျဖစ္ေနတယ္။ ထင္သာျမင္သာေလာက္တဲ့ ကိစၥလည္း ဘာမွမရွိျပန္ဘူး၊ ဘာမွသာမဟုတ္တယ္ အင္မတန္ ငိုခ်ပစ္လိုက္ခ်င္တယ္။ စကားေျပာခ်င္တယ္၊ ကိစၥမရွိဘူး ... ဘယ္သူပဲ ျဖစ္ပါေစ၊ ဘယ္သူ႔ကိုမဆို။ ကြ်န္ေတာ့္ရဲ႕ အရာရာတိမ္းညြတ္ ယိမ္းယိုင္လြယ္ေနတဲ့ အေတြးအျမင္ေတြကို လႈပ္ႏိႈးလိုက္၊ ေ၀ငွလိုက္လုပ္ေနရရင္ ၿပီးတာပါပဲ၊

တစ္ေယာက္တည္းျဖစ္လြန္းလို႔ပါ၊ ကြ်န္ေတာ့္အခန္းက နဂိုရွိေနက်ထက္ ပိုၿပီး ဗလာက်င္းတယ္၊ ဗလာက်င္း အခန္းထဲမွာ ဗလာဟင္းလင္း လူတစ္ေယာက္ ကြ်န္ေတာ္ ျငိမ္ဆိတ္ေနတယ္၊ “ငါ ဘာလုပ္ရမွာတဲ့လဲ” ၊ ကြ်န္ေတာ္ ဒူးညႊတ္ထိုင္ခ်လိုက္တယ္။ ဒါေပမဲ့လည္း ေျခေထာက္ေတြက သည္းခံႏိုင္မႈစြမ္းအားေတြကင္းမဲ့လို႔ ေသြးဗေလာင္ဆူေနၾကတယ္။ ဒီေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ မတ္တပ္ထရပ္ရျပန္တယ္။ တခါထပ္ၿပီး လမ္းေလွ်ာက္ရတယ္၊ ေက်ာဘက္မွာ ပို႔ထားတဲ့ ကြ်န္ေတာ့္ရဲ႕ လက္ေတြက အဖ်ားေသြးေတြ တရွိန္ရွိန္တက္ေနသလိုပဲ၊ ကြ်န္ေတာ္ ျဖည္းျဖည္းေလး လမ္းေလွ်ာက္ေနတယ္။ လက္တစ္ခုရဲ႕အပူက တျခားလက္တစ္ဖက္ဆီကို ကူးတယ္၊ သူတို႔ေတြ အခ်င္းခ်င္းေလာင္ကြ်မ္းသြားမတတ္ ပူေလာင္ေနၾကတယ္။ ၿပီးေတာ့ ခ်က္ခ်င္းပဲ တဆတ္ဆတ္တုန္လို႔ ေအးစက္ကုန္ၾကျပန္တယ္။ ေအးစက္စက္ေလေတြအခန္းထဲ တိုး၀င္လာတာေၾကာင့္ျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။ ဒီႏွစ္ထဲပထမဆံုးအၾကိမ္အျဖစ္ မီးစာကို အရွိန္ျမွင့္လိုက္ပါတယ္။ ေနာက္တစ္ခါ ထိုင္ျပန္တယ္၊ မီးေတာက္ေတြကို စူးစိုက္ၿပီးၾကည့္ခဲ့တယ္။ ဒါေပမဲ့ မၾကာခင္မွာပဲ ျငိမ္ျငိမ္ေလးေနလို႔ မျဖစ္နိုဳင္ေတာ့ေလာက္ေအာင္ ေသြးဆူလာျပန္တယ္။ တစ္ၾကိမ္ထပ္ၿပီး မတ္တပ္ရပ္တယ္၊ အျပင္ကို ထြက္ဖို႔ ဆံုးျဖတ္လိုက္ေတာ့တယ္။ ကြ်န္ေတာ့္ကို ကြ်န္ေတာ္ ျပန္ၿပီးထိန္းေက်ာင္းႏိုင္ဖို႔၊ ကြ်န္ေတာ့္နဲ႔ အေဖာ္အျဖစ္ရပ္တည္ေပးႏိုင္မဲ့ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ရွာဖို႔ အျပင္ကိုထြက္ခဲ့တယ္။

တကယ္တမ္းေတာ့ တစ္ေယာက္မွကို မေတြ႕ခဲ့ဘူး၊ သစ္ပင္ေလးေတြတစ္ဘက္တစ္ခ်က္ေပါက္ေနတဲ့ လမ္းမထက္ အသိအကြ်မ္းတစ္ေယာက္၊ ဒါမွမဟုတ္ရင္လည္း တစ္ဦးဦး မိတ္ေဆြ ဖြဲ႕လို႔ ရလိုရျငား ဟိုဟုိဒီဒီ လွည့္ၿပီးရွွာတယ္။ ေနရာတိုင္းက စိတ္ပ်က္စရာေကာင္းလိုက္တာ... ၊ စိုစိစိ တမံသလင္းေတြက ညမီးေရာင္ေတြၾကားမွာ ျပိဳးျပိဳးေျပာင္ေျပာင္ေလးပဲ လက္ေနၾကတယ္။ အပူရွိန္ဖိႏွိပ္ထားဆဲအခ်ိ္န္ ရြာခ်လိုက္တဲ့မိုးျပင္းျပင္းၾကီးရဲ႕မိုးစက္မိုးေပါက္ေတြက လမ္းေတြေပၚမွာ .. လမ္းမီးတိုင္ေတြရဲ႕အလင္းေတာင္ မျပတ္သားႏိုင္ၾကေတာ့ဘူး၊ ကြ်န္ေတာ္ ခပ္ျဖည္းျဖည္း လမ္းေလွ်ာက္သြားတယ္။ တိုးတိုးေလးရြတ္တယ္ “၀ိညာဥ္တစ္ေကာင္ကိုေတာ့ စကားေျပာေဖာ္အျဖစ္ မရွာသင့္ဘူး .. မရွာပါဘူး” .. လို႔ ။

ကြ်န္ေတာ့္ရဲ႕အၾကည့္ေတြကို ေကာ္ဖီဆိုင္ေတြထဲလည္း ပို႔တယ္။ မက္ဒလင္းနဲ ကေန ေဖာ့ဘူး၀ါးဂ္အထိ ေ၀းႏိုင္သမွ် ေ၀းေ၀းသြားၿပီး ရွာတယ္။ ေကာ္ဖီဆိုင္ေတြထဲ ထိုင္ေနၾကသူ တစ္ဦးခ်င္းစီမွာ ေပ်ာ္ရႊင္ခ်မ္းေျမ႕ပံုမရၾကဘူး။ သူတို႔မွာထားတဲ့ အရာေတြ ရွင္းလင္းဖို႔ေတာင္ လံုေလာက္တဲ့ စြမ္းအားရွိပံုမရဘူး။ လမ္းမထက္ ရည္ရြယ္ခ်က္မဲ့ လွည့္လည္ေနတာကိုက အခ်ိန္အေတာ္ၾကာခဲ့တယ္၊ ညလယ္ စြန္းစြန္းမွာေတာ့ အိမ္ျပန္ဖို႔ ေျခလွမ္းစလိုက္ေတာ့တယ္။ ကြ်န္ေတာ္ အင္မတန္ ျငိမ္သက္ေအးေဆးေနပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ အင္မတန္ ေမာပမ္းေနခဲ့ပါၿပီ ..

ကြ်န္ေတာ့္အိမ္၀င္းတံခါးေစာင့္က ခ်က္ခ်င္းႀကီးပဲ တံခါးကိုဖြင့္ေပးတယ္။ ဒါ သူ႕အတြက္ေတာ့ ခါတိုင္းလိုမဟုတ္ဘူး။ ကြ်န္ေတာ္က  အျမဲပဲ သူတံခါးအဖြင့္ကို ေစာင့္ေပးရေလ့ရွိတယ္၊ တျခားအိမ္ငွားတစ္ေယာက္ေယာက္ ကြ်န္ေတာ္မေရာက္ခင္ေလးတင္ ၀င္သြားပံုရတယ္ လို႔ ကြ်န္ေတာ္ေတြးတယ္။

ကြ်န္ေတာ္မ်ား အျပင္သြားလို႔ကေတာ့ ကြ်န္ေတာ့္အခန္းေသာ့ကို အျမဲႏွစ္ထပ္ခတ္တယ္။ ဒါေပမဲ့ ကြ်န္ေတာ့္ အခန္းတံခါးဒလက္က ခပ္ေစ့ေစ့ပိတ္ထားရုံေလးပဲ၊ ကြ်န္ေတာ္ အံအားသင့္သြားတယ္။

“ဘယ္လိုပါလိမ့္” ..

ဟုတ္ၿပီ ... စာပို႔သမား ... ဒီညေနခင္းမွာ ကြ်န္ေတာ့္အတြက္ စာေတြ ထားရစ္ခဲ့တာပဲျဖစ္ရမယ္။

ကြ်န္ေတာ္ အိမ္ခန္းထဲကို ၀င္ပါတယ္။ မီးစာေလာင္ကြ်မ္းေနဆဲဆိုေတာ့ မီးအလင္းေရာင္က်ဳိးတိုက်ဲတဲက အခန္းေလးထဲ ဟို ဒီ ျဖာက်ေနတယ္။ ဖေယာင္းတိုင္တစ္တိုင္ထြန္းညွိၿပီး ၾကည့္တဲ့အခါ ... ကြ်န္ေတာ့္ရဲ႕ လက္တင္ကုလားထုိင္ၾကီးေပၚမွာ လူတစ္ေယာက္ထိုင္ေနတာ သတိျပဳမိလိုက္ၿပီ၊ အဲဒီလူက ကြ်န္ေတာ္လာရာဘက္ဆီ ေက်ာေပးလ်က္ၾကီး ထိုင္လို႔ ... သူ႔ရဲ႕ေျခအစုံကို မီးလင္းဖိုဆီပို႔ထားလိုက္ေသးတယ္။ ကြ်န္ေတာ့္ရဲ႕အေၾကာက္တရားဒီဂရီက အနိမ့္ဆံုးအဆင့္မွာ၊ သာမန္ကာလွ်ံကာေလးပဲ ေတြးေနဆဲပဲ၊ အဲဒီအခ်ိန္ထိ ... ကြ်န္ေတာ့္ကို ေတြ႕ခ်င္တဲ့ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ ေစာင့္ေနတယ္။ ဒါမွမဟုတ္.. စာပို႔သမားလို႔ပဲ သံသယမရွိေတြးေနတုန္းပဲ၊ ကြ်န္ေတာ္ အျပင္သြားေနတဲ့အခ်ိန္ေတြ အဆင္ေျပေအာင္ သူ႔အတြက္ ကိုယ္ပိုင္ေသာ့ေပးငွားထားတယ္။ ၿပီးေတာ့ .. တခဏေလးအတြင္း ကြ်န္ေတာ္ အိမ္ျပန္လာတဲ့အခ်ိန္ကစလို႔ အေျခအေနအားလံုးျပန္သတိရလာတယ္။ .. လမ္းမအ၀င္ဘက္တံခါး ဘာေၾကာင့္ ခ်က္ခ်င္းပြင့္ခဲ့တာလဲ ... အခန္းတံခါး ဒလက္ ခ်ထားရုံ .. ေသာ့ က ခတ္မထား၊၊ တစ္ခုခုေတာ့ မွားကုန္ၾကၿပီ။

ကြ်န္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္းကို ... သူ႔ရဲ႕ေခါင္းေလးကလြဲလို႔ ဘာမွ မျမင္ရဘူး၊ ဦးေခါင္းအေနအထားက ကြ်န္ေတာ့္ကိုေစာင့္ရင္း အိပ္ေမာက်သြားသလို ေဘးကိုခပ္ေစာင္းေစာင္း၊ ကြ်န္ေတာ္ သူ႔ကို လႈပ္ႏိႈးဖို႔ ျပင္တယ္။ အနားေရာက္လာေတာ့ နည္းနည္းပိုထင္ရွားလာတယ္။ သူ႕ကိုျမင္ေတြ႕လာရၿပီ၊ သူ႔ရဲ႕ ညာလက္ေမာင္းၾကီးက ေဘးမွာ တြဲရရြဲၾကီးက်လို႔၊ ေျခေထာက္ေတြကိုလည္း ၾကက္ေျခခတ္လိမ္ယွက္ထားလိုက္ေသးတယ္။ ဦးေခါင္းက လက္တင္ကုလားထိုင္ရဲ႕ ဘယ္ဘက္မွာ ေတာ္ေတာ္ေစာင္းက်ေနတဲ့ပံုစံ .. သူ အိပ္ေမာက်ေနတာကို သိသာေစတယ္။ တစ္ကိုယ္တည္း ကြ်န္ေတာ္ေမးလိုက္တယ္။ “အဲဒါၾကီးက ဘယ္သူမ်ားျဖစ္ႏိုင္သလဲ” လုိ႕၊ သူ႔ကို တိတိက်က်ေတာ့ မျမင္ႏိုင္ေသးဘူး၊ အခန္းထဲမွာ အေမွာင္ဓါတ္က ပိုလာသလိုလို၊ ဒါေၾကာင့္ပဲ ကြ်န္ေတာ့္ရဲ႕လက္အစံုကို သူ႔ရဲ႕လက္ေမာင္ဆီ ဆန္႔တန္းရင္း တေရြ႕ေရြ႕ေရွ႕တိုး .. ေရွ႕ဆက္တိုး .. ေရွ႕ကိုပိုၿပီးနည္းနည္းထပ္တိုး .. ဆတ္ကနဲ တို႔ထိလိုက္တယ္။

ေဟာ ... ကြ်န္ေတာ္ ဘာကိုမွ မထိမကိုင္မိဘူး၊ လက္တင္ကုလားထိုင္ၾကီးရဲ႕ ေခ်ာေခ်ာေမြ႔႕ေမြ႕ေက်ာဘက္ဆီသာ ကြ်န္ေတာ္ရဲ႕လက္ေတြ တို႔ထိမိတယ္။ အဲဒီမွာ ဘယ္သူမွ ရွိမေနဘူး၊ အဲဒီေနရာၾကီးက ဗလာဟင္းလင္းၾကီး၊ ကြ်န္ေတာ့္ဆီကို ေၾကာက္ရြံ႕ထိတ္လန္႔မႈေတြ အရွိန္အဟုန္ျပင္းျပင္း ၀င္ေဆာင့္ပါေတာ့တယ္။ အဲဒီေတာ့မွပဲ ေၾကာက္လန္႔ရေကာင္းမွန္း ကြ်န္ေတာ္သတိရလိုက္ေတာ့တာ။

ဒါေပမဲ့ ကြ်န္ေတာ္က ေသြးေအးသူပါ၊ အခ်ိန္သိပ္မၾကာလိုက္ပါဘူး။ ကြ်န္ေတာ့္ကိုယ္ကြ်န္ေတာ္ ျပန္ၿပီးနလံထူေအာင္ ထိန္းခ်ဳပ္လိုက္ႏိုင္တယ္။ ကြ်န္ေတာ္ ေတြးတယ္။ ဒါ ..စိတ္ေျခာက္ျခားတာ၊ မရွိကို အရွိထင္၊ ဒီေလာက္ပါပဲ၊ ဒီထူးျခားလွတဲ့အျဖစ္အပ်က္ေၾကာင့္ ကြ်န္ေတာ့္အေတြးေတြ ခပ္ျမန္ျမန္ၾကီး လႈပ္ရွားပ်ံသန္းကုန္ၾကတယ္။

မရွိတရွိျမင္လိုက္ရတဲ့ ပံုစံၾကီးကို ကြ်န္ေတာ္ ေစာဒကတက္မေနေတာ့ဘူး၊ သည္းညည္းခံေနလုိက္ပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ့္စိတ္ထဲမွာလည္း ၾကည္ၾကည္လင္လင္ပါပဲ၊ အားလံုးကပံုမွန္ပဲ၊ ကြ်န္ေတာ့္ဦးေႏွာက္ထဲလည္း ဘာမွရႈပ္ရႈပ္ယွက္ယွက္ မရွိဘူး၊ ပံုမွန္ေတြးတယ္။ ပံုမွန္အလုပ္လုပ္ေနတယ္။ တစ္ခုပဲေပါ့ဗ်ာ .. မရွိတရွိအျမင္ၾကီးေၾကာင့္ ဆန္းၾကယ္တဲ့ကိစၥရပ္ေတြနဲ႔ ၀ိညာဥ္ေလာကကို ပိုၿပီး ယံုၾကည့္ရေတာ့မလို ျဖစ္ေနၿပီ၊ မ်က္လံုးထဲမွာ ျမင္ရတာေတြမ်ားလြန္းလို႔ ျပည့္သိပ္က်ပ္ညပ္ၿပီး ထူးျခားတဲ့ အျမင္အာရံုရလာတာမ်ားလားပဲ... ဒါလည္းမဟုတ္ဘူး မေျပာႏိုင္ဘူး၊

ကြ်န္ေတာ့္ရဲ႕ဖေယာင္းတိုင္ကို မီးညွိတယ္၊ မီးညွိေနစဥ္ ကြ်န္ေတာ့္ခႏၶာကိုယ္က ခပ္ကိုင္းကိုင္းညႊတ္ထားခ်ိန္ ... ကြ်န္ေတာ္ တုန္တုန္ရီရီၾကီးျဖစ္လာျပန္ၿပီ၊ ကြ်န္ေတာ့္ပုခံုးကိုအေနာက္ကေန တစ္ခ်က္ ဆက္ကနဲ ပုတ္လိုက္သလို...

အမေလး ... ကြ်န္ေတာ္ ထခုန္လိုက္တယ္။ လုပ္ျပန္ၿပီတစ္ခါ၊

ဒီတစ္ခါေတာ့ ကြ်န္ေတာ့္ကိုကြ်န္ေတာ္ ေသြးေအးသြားေအာင္ ထိန္းခ်ဳပ္ႏိုင္ဖို႔ မေသခ်ာေတာ့ဘူး။

ကြ်န္ေတာ္ လမ္းနည္းနည္းေလွ်ာက္ျပန္တယ္။ ဟန္ကိုယ့္ဖို႔ သီခ်င္းတစီစီ ညည္းတယ္၊ တစ္ပုဒ္ လား ႏွစ္ပုဒ္လားပဲ၊ ၿပီးေတာ့ တံခါးေသာ့ႏွစ္ခု ခတ္တယ္။ သံသယကင္းေပ်ာက္သေလာက္ျဖစ္သြားၿပီ၊ ကဲ အခု .. ဘယ္လိုႏႈန္းမ်ဳိးနဲ႔မွ... ဘယ္သူမွ ၀င္မလာႏိုင္ေတာ့ဘူး။

ကြ်န္ေတာ္ တခါထိုင္ခ်လိုက္ျပန္တယ္။ ကြ်န္ေတာ့္ရဲ႕ စြန္႔စားခန္းေတြကို အခ်ိန္ေတာ္ေတာ္ၾကာ ျပန္ၿပီးေတြးခဲ့ပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ အိပ္ယာထဲ၀င္တယ္။ ဖေယာင္းတိုင္းမီးကို ဟူးကနဲ ျမန္ျမန္မႈတ္ၿပီး ျငိွမ္းလိုက္တယ္၊ ျငိမ္ျငိမ္ေလး ပက္လက္လွန္လ်က္ လဲေလ်ာင္းေနခဲ့ပါတယ္၊ မၾကာေသးခင္က ျဖစ္ပ်က္ခဲ့တဲ့ မရွိတရွိအျမင္၊ မထိတထိ အေတြ႕ေတြေၾကာင့္ အခန္းပတ္လည္ လိုက္ၾကည့္ ... ကြ်န္ေတာ့္အနီးအနားကိုလည္းၾကည့္။ ၾကည့္ရေသးတယ္။ ဟိုမွာ ... မီးလင္းဖို မီးျငိမ္းေတာ့မယ္၊ အနည္းအက်ဥ္းကၽြင္းက်န္ရစ္ေနေသးတဲ့ မီးက်ီးခဲေလးေတြရဲ႕ေဖ်ာ့ေတာ့ေတာ့အလင္းက လက္တင္ကုလားထိုင္ၾကီးကိုေက်ာ္လႊားၿပီး ၾကမ္းျပင္မွာ ခပ္ဖြားဖြားလြင့္စင္က်ေနတယ္၊

“ဟ .. ဟိုလူ” ..

အဲဒီလူ ထိုင္ခံုမွာထိုင္ေနတာကြ်န္ေတာ္ တစ္ခါ ထပ္ေတြ႕ျပန္ၿပီ။

ကြ်န္ေတာ္ အဲဒီလူဆီ ျမန္ျမန္ေလးပဲ ေျပးၿပီး ဖမ္းခ်ဳပ္ဖို႔ ၾကိဳးစားလိုက္တယ္။ ကြ်န္ေတာ္ အမွားတစ္ခု ထပ္ လုပ္မိျပန္ပါၿပီ၊ ဘာဆိုဘာမွ ရွိမေနဘူး၊ လက္တင္ကုလားထိုင္ၾကီးကို ကြ်န္ေတာ့္ကုတင္ကေန မျမင္ရတဲ့ေနရာမွာ ဖြက္ထားလိုက္တယ္။ အခုဆို အခန္းက ေမွာင္အတိက်ေနၿပီ၊ အိပ္ေပ်ာ္ေအာင္ ၾကိဳးစားပါတယ္။ ငါးမိနစ္မက ကြ်န္ေတာ္ကိုယ့္ဘာသာ ေမ့ေလ်ာေနတဲ့အထိ .. အလန္႔လန္႔အျဖတ္ျဖတ္၊ အိပ္မက္ထဲမွာလည္း ကြ်န္ေတာ္ေတြ႕ခဲ့ရတဲ့ အဲဒီလူကို အဲဒီအတိုင္းပဲ ျပကြက္တစ္ကြက္စီ ရွင္းရွင္းၾကီး ျမင္ေတြ႕ေနခဲ့ရတယ္။ ကြ်န္ေတာ္ အိပ္ရာက လန္႔ႏိုးလာျပန္တယ္။ ဖေယာင္းတိုင္မီးေရာင္က ခပ္ႏြဲ႕ႏြဲ႕လႈပ္ယမ္းလို႔ ေနတယ္။ အိပ္ယာေပၚမွာ ထထိုင္လိုက္တယ္။ ဘာကိုမွ မစူးစမ္းေတာ့ပါဘူး၊ ျပန္အိပ္ဖို႔ေတာင္ မၾကိဳးစားႏိုင္ေတာ့ဘူး။

ႏွစ္ၾကိမ္ေတာင္ သူ႔ကိုျမင္တာ ... အိပ္ေမာက်သြားၿပီးတဲ့ေနာက္ ကြ်န္ေတာ္ တခဏေတာ့ ကိုယ့္ဘာသာ ေမ့ေလ်ာ့သြားခဲ့ပါတယ္၊ ေနာက္ထပ္ႏွစ္ၾကိမ္ သူ႔ကိုထပ္ျမင္ခဲ့ေသးတယ္။ အဲဒီ အရိပ္အေယာင္ေတြနဲ႔ ကြ်န္ေတာ္ ရူးမတတ္ပဲ၊ အဲဒီ့တစ္ညေက်ာ္လြန္ၿပီးတဲ့ေနာက္ မြန္းလြဲပိုင္းအထိ ျငိမ္းျငိမ္းခ်မ္းခ်မ္း အိပ္ေမာက်သြားခဲ့ပါတယ္။ အျဖစ္အပ်က္အားလံုး က်န္ရစ္ခဲ့ပါၿပီ၊ ေက်ာ္လြန္ခဲ့ၿပီ၊ ကြ်န္ေတာ္ကေတာ့ ဖ်ားေနၿပီ၊ အိပ္မက္ဆိုးေတြလဲ မက္ေနခဲ့ၿပီ၊ ကြ်န္ေတာ္ ရူးေနၿပီလို႔လဲ ေတြးေနမိခဲ့တယ္။ ညေနဆို တစ္ညေနခင္းလံုးပဲ ကြ်န္ေတာ္ ေပ်ာ္ရႊင္ခဲ့တယ္။ စားေသာက္ဆိုင္မွာစားတယ္၊ ၿပီးေတာ့ ကဇာတ္ရုံကို သြားတယ္။ ၿပီးေတာ့ အိပ္ျပန္ဖို႔ ေျခလွမ္းစရတယ္။ အိမ္အနီးကိုေရာက္ၿပီဆိုတာနဲ႔ မအီမသာခံစားမႈၾကီးက စလာၿပီ၊ ကြ်န္ေတာ္ အဲဒီလူကို တစ္ခါထပ္ျမင္ရမွာ ေၾကာက္ျပန္ၿပီ၊ မရွိတရွိအျမင္ၾကီးနဲ႔ ကြ်န္ေတာ္ကိုေျခာက္လွန္႔ဦးမွာ ကြ်န္ေတာ္ေၾကာက္ေနခဲ့ပါၿပီ။

တစ္နာရီေက်ာ္ၾကာ လမ္းမထက္ တမံသလင္းမွ ဟိုဒီေလွ်ာက္ေနမိတယ္။ ငါေတာ့ ေတာ္ေတာ္ၾကီးကို ရူးသြပ္ေနပါၿပီ .. လို႔လဲ ေတြးေနခဲ့တယ္၊ ေနာက္ေတာ့လည္း ...

ဘယ္ေလာက္ပဲ အခ်ိန္ဆြဲ ေရွာင္တိမ္းေနလည္း အိမ္ကိုေတာ့ ျပန္ခဲ့ရတာပါပဲ၊

အသက္ကို ခပ္ျပင္းျပင္းရႈသြင္းၿပီး၊ အိမ္ေပၚထပ္ကို ခက္ခက္ခဲခဲတက္ခဲ့တယ္။ အခန္းတံခါးေရွ႕မွာလည္းပဲ ၁၀မိနစ္ေလာက္ ၾကာေအာင္ မတ္တပ္ရပ္ေနခဲ့ေသးတယ္။ ၿပီးေတာ့ အာရုံကိုႏိုးၾကားေနေအာင္လုပ္ ... သတိၾကီးၾကီထားၿပီး ေသာ့ကိုဖြင့္ပါတယ္။ ဖေယာင္းတိုင္ေလးလက္ထဲမွာကိုင္ၿပီး ကြ်န္ေတာ့္ရဲ႕အိမ္ခန္းထဲကို ေျခလွမ္းစတယ္၊ တစ္၀က္တစ္ပ်က္ ပြင့္ေနတဲ့ ကြ်န္ေတာ့္အိပ္ခန္းတံခါးကို ေျခနဲ႔ကန္ၿပီး ပြင့္ေစတယ္၊ မီးလင္းဖိုတည့္တည့္ကို ေၾကာက္ေၾကာက္လန္႔လန္႔ၾကည့္လိုက္တယ္။

ဟား .. အဲဒီေနရာမွာ ဘာမွရွိမေနပါဘူး၊ ဒီလို လြတ္ေျမာက္မႈမ်ဳိးက ဘယ္ေလာက္၀မ္းေျမာက္ဖို႔ေကာင္းလိုက္သလဲ ... ကြ်န္ေတာ္ .. အေၾကာက္အလန္႔ကင္းကင္း အလြန္ျဖတ္လတ္ သြက္လက္စြာေလွ်ာက္ပါတယ္။ သံသယအားလံုး ကင္းစင္သြားတာေတာ့ မဟုတ္ေသးဘူး၊ အခန္းတစ္၀ိုက္ကိုေတာ့ ခပ္သြက္သြက္ေလး လွည့္ပတ္ၾကည့္တယ္။ အခန္းေထာင့္ ေမွာင္နဲ႔မည္းမည္းအရိပ္ၾကီးေတြက ကြ်န္ေတာ့္စိတ္ေတြကို မျငိမ္မသက္ျဖစ္ေအာင္ ေျခာက္လန္႔ၾကျပန္တယ္။

ကြ်န္ေတာ္ခက္ခက္ခဲခဲ ၾကိဳးစားၿပီးအိပ္ရတယ္။ အဲဒီလူကိုေတာ့ မေတြ႕ဘူး၊ ဒါေပမဲ့ဗ်ာ၊ အသံေတြကေတာ့ အဆက္မျပတ္ၾကားေနရတယ္။ တေတာက္ေတာက္ တေဂ်ာက္ေဂ်ာက္နဲ႔၊ သူ႔ေျခာက္လွန္႔မႈ အဲဒါ အကုန္ပါပဲ၊ ကြ်န္ေတာ္ကေတာ့ အဲဒီအခ်ိန္ကတည္းက တစ္ေယာက္တည္းေနရမွာကို ေၾကာက္လန္႔ခဲ့တာဗ်၊ တေစၦေကာင္ရွိေနတာ ကြ်န္ေတာ္ ခံစားလို႔ရေနတယ္၊ ကြ်န္ေတာ္နဲ႔ နီးနီးေလးမွာပဲရွိေနတယ္၊ ကြ်န္ေတာ္သြားေနက် ပတ္လည္မွာ ေတာက္ေလွ်ာက္လိုက္ေနတယ္။ ဒါေပမဲ့ ထပ္ၿပီးေတာ့ ေပၚထြက္မလာေတာ့ဘူး၊ ကြ်န္ေတာ္ အိမ္ျပန္လာတဲ့တစ္ညက .. တြဲရရြဲက်ေနတဲ့ညာလက္ေမာင္းၾကီး၊ ဘယ္ဘက္ ခပ္ေစာင္းေစာင္းက်ေနတဲ့ဦးေခါင္း ... ကြ်န္ေတာ္ မေတြးခ်င္ဘူး၊ ဒါေပမဲ့ ကြ်န္ေတာ္ ေတြးေနမိတုန္းပဲ၊ မီးလင္းဖိုအနီး ပို႔ထားတဲ့ ေျခေထာက္တစ္စံု၊ ကြ်န္ေတာ့္ကိုေျခာက္လွန္႔တဲ့ တေစၦေကာင္၊ အင္မတန္ ဆိုး၀ါးလွတယ္၊ တေစၦေကာင္ဘယ္သူလဲ ... သူက ဘာလဲ ... သူ႔ေၾကာင့္ ကြ်န္ေတာ့္ေက်ာရုိးေတြ လႈပ္ရွားမရေလာက္ေအာင္ ေၾကာက္လန္႔ခဲ့ရတာအၾကိမ္ၾကိမ္၊ တေစၦေကာင္က တေစၦပံု ကို ေနာက္တစ္ၾကိမ္ထပ္ၿပီးျပေတာ့မွာ မဟုတ္ဘူး၊ သူ႔ ကိုမျမင္ရေအာင္ ပုန္းကြယ္ေနတယ္။ ဒါေပမဲ့ သူ႔ရဲ႕အေငြ႔အသက္ေတြကိုေတာ့ အဲဒီတေစၦေကာင္ မကာကြယ္ႏိုင္ဘူး၊ အဲဒီတေစၦေကာင္ တံခါးေနာက္မွာ ရွိတယ္။ အနီးအနားက ဗီရိုထဲမွာရွိတယ္။ အ၀တ္ဘီရိုၾကီးထဲကိုလည္း သြားတယ္။ အိပ္ယာေအာက္ထဲလည္း ကပ္ကပ္ရပ္ရပ္လာတယ္။ ေမွာင္မည္းမည္း ေထာင့္တိုင္းကလည္း တေစၦေကာင္ရဲ႕အၾကိဳက္ေတြခ်ည္းပဲ၊

ကြ်န္ေတာ္ ... အခန္းတံခါးကိုဖြင့္လိုက္ရင္ ...

ဘီရိုတံခါးကိုဖြင့္လိုက္ရင္ ...

အိပ္ယာေအာက္ထဲ ဖေယာင္းတိုင္မီးနဲ႔ သူ႔ကိုရွာရင္ ...

ေမွာင္မည္းမည္းေထာင့္ေတြကို မီးအလင္းနဲ႔လွမ္းပစ္လိုက္ရင္ ... သူ လွစ္ကနဲ ေျပးတယ္၊

ၿပီးရင္ ကြ်န္ေတာ္သိႏိုင္တယ္၊ ကြ်န္ေတာ့္ ေနာက္ဘက္ကို ေရာက္လာျပန္ၿပီ၊ ကြ်န္ေတာ္ ဆတ္ကနဲလွည့္လိုက္ရင္လည္း သူ ေျပးဦးမွာပဲ၊ ေသခ်ာတယ္။ သူ႔ကို ကြ်န္ေတာ္ ျမင္ရေတာ့မွာ မဟုတ္ဘူး၊ ေနာက္တစ္ၾကိမ္ ဘယ္ေတာ့မွ မျမင္ရေတာ့ဘူး။

ဒါေပမဲ့ တေစၦေကာင္ .. သူ .. ကြ်န္ေတာ့္ ေနာက္မွာ အျမဲရွိေနတယ္။

အင္မတန္ဆိုး၀ါးပါတယ္။ ေတာ္ေတာ္လည္း ေၾကာက္လန္႔စရာေကာင္းတယ္။
ဒါေပမဲ့ ကြ်န္ေတာ္ ဘာလုပ္ႏိုင္မွာတဲ့လဲ၊

ကြ်န္ေတာ့္ကိုကြ်န္ေတာ္ မကူညီႏိုင္ဘူး။

ဒါေပမဲ့ ဒီေနရာမွာသာ ႏွစ္ေယာက္ရွိေနမယ္ဆိုရင္ ကြ်န္ေတာ္သိတယ္။
တေစၦေကာင္... သူ ... ၾကာၾကာေနမွာမဟုတ္ဘူး။ သူ ကၽြန္ေတာ့္ကိုကလူက်ီစယ္ျပဳေနမွာမဟုတ္ဘူး။

သူ ဒီမွာရွိေနတာ ..

ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ ကြ်န္ေတာ္က တစ္ေယာက္တည္းျဖစ္ေနတာေၾကာင့္ပဲ။

ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ ... ကြ်န္ေတာ္တစ္ေယာက္တည္း ေၾကာက္ေနတာေၾကာင့္ပဲ။

တကယ္ဆို ....သူရွိေနတာဟာ

ကြ်န္ေတာ္ တစ္ေယာက္တည္း ေၾကာက္တတ္လြန္းလို႔ေနမွာပဲ ။      ။

------------------------------------------------------------------------------

ဂိုင္းဒဲ့မာ့ပါးဆန္႔ထ္ (Guy de Maupassant) ဟာ ၁၉ရာစုက ထင္ရွားေက်ာ္ၾကားခဲ့တဲ့ ျပင္သစ္စာေရးဆရာၾကီးပါ၊ ၁၈၅၀ ၾသဂုတ္ ၅ရက္ေန႔ မွာ ေမြးဖြားခဲ့ၿပီး ၁၈၉၃ ဇူလိုင္ ၆ရက္ အသက္ ၄၂ ႏွစ္အရြယ္မွာ ကြယ္လြန္ခဲ့ပါတယ္၊ ေမာ္ဒန္၀တၳဳတိုဖခင္ၾကီးေတြထဲက တစ္ေယာက္လို႔နာမည္ေက်ာ္ခဲ့တယ္၊

လီယိုေတာ္စတြိဳင္းရဲ႕ “ဂိုင္းဒဲ့မာ့ပါးဆန္႔ထ္ရဲ႕အလုပ္မ်ား” ဆိုတဲ့ အက္ေဆးတစ္ပုဒ္မွာ မာ့ပါးဆန္႔ထ္၏ စာေရးျခင္းအႏုပညာကို ေ၀ဘန္ေရးသားထားတဲ့အက္ေဆးဟာလည္း ထင္ရွားခဲ့ပါတယ္၊ “မာ့ပါးဆန္႔ထ္ဟာ ေမြးရာပါလက္ေဆာင္လို႔ေျပာရမယ့္ ဗီဇစြမ္းရည္ပါလာတယ္၊ အဲဒီလက္ေဆာင္ေၾကာင့္ အရာ၀တၳဳေတြ မွာရွိတဲ့ တျခားလူေတြမျမင္ႏိုင္တဲ့အရာေတြကိုသူက ထဲထဲ၀င္၀င္ျမင္တယ္၊ ဒါေပမဲ့ ကြ်န္ေတာ္ဖတ္ခဲ့တဲ့ ၀တၳဳတိုေလးေတြကို ေျပာရမယ္ဆိုရင္ေတာ့ လိုအပ္တဲ့အဓိကအေၾကာင္းအရာဖြဲ႔စည္းမႈမွာ ဟာေနတယ္၊ တျခားတစ္ဘက္မွာ စစ္မွန္တဲ့အႏုပညာေျမာက္စာေပအေရးအသားကို ဖန္တီးႏိုင္တဲ့ဗီဇစြမ္းရည္ရိွေနတယ္” ရွင္းလင္းတဲ့ ေမာ္ဒန္အဖြဲ႔အႏြဲ႔မ်ဳိးမွာ အားသာတယ္လို႔ အစခ်ီၿပီး မာ့ပါးဆန္႔ထ္ရဲ႕ ၀တၳဳတိုေတြကို တစ္ပုဒ္စီေ၀ဘန္ခဲ့တဲ့ “ဂိုင္းဒဲ့မာ့ပါးဆန္႔ထ္ရဲ႕အလုပ္မ်ား” ေၾကာင့္ မာ့ပါးဆန္႔ထ္ ပိုၿပီးလူသိမ်ားခဲ့ပါတယ္။

“The Terror” by Guy de Maupassant

၀တၳဳမ်ား

Une vie – LIFE (1883) -

Bel-Ami (1885)

Mont-Oriol (1887)

Pierre et Jean - Pierre and Jean (1888)

Fort comme la mort - Strong as death (1889)

Notre Cœur - Our Heart (1890)

လက္ေရြးစင္၀တၳဳတိုမ်ား

Les Soirées de Médan (with Zola, Huysmans et al. Contains Boule de Suif" by Maupassant) (1880)

La Maison Tellier (1881)

Mademoiselle Fifi (1882)

Contes de la bécasse - Tales of the Woodcock (1883)

Miss Harriet (1884)

Les Sœurs Rondoli - Sisters Rondoli (1884)

Clair de lune - Moonlight (1884) (contains "Les Bijoux")

Yvette (1884)

Toine (1885)

Contes du jour et de la nuit - Tales of day and night (1885) (contains "La Parure" or "The Necklace")

Monsieur Parent (1886)

La Petite Roque (1886)

Le Horla (1887)

Le Rosier de Madame Husson (1888)

La Main gauche - Left Hand (1889)

L'Inutile Beauté - The Useless Beauty (1890)

ခရီးသြားေဆာင္းပါး

Au soleil – The Sun(1884)

Sur l'eau – On The Water(1888)

La Vie errante – The Wandering Life(1890)

ကဗ်ာ

Des vers – Worms (1880)

Source : http://en.wikipedia.org/wiki/Guy_de_Maupassant

             http://en.wikisource.org/wiki/The_Works_of_Guy_de_Maupassant

             http://www.online-literature.com/kipling/186/