ပုံေဖာ္ၾကတဲ့အခါ

“ရွင္ .. ဘယ္ေနရာမွာလဲ၊ ဘယ္ေရာက္ေနလဲ၊ ကၽြန္မတို႔ workshop အခ်ိန္ေလး နည္းနည္းေျပာင္းလိုက္ၾကတယ္၊ ေန႔လည္ ၂နာရီခြဲမဟုတ္ေတာ့ဘူး အခု ၁နာရီခြဲမွာ စခ်င္တယ္၊ သူတို႔ ဆရာမေတြနဲ႔ တိုင္ပင္ၿပီး ေက်ာင္းကိုျပန္၀င္ၾကရမွာမို႔ အခ်ိန္နည္းနည္းေရွ႕ကိုတိုးလိုက္ရတယ္၊ ရွင္ အဆင္ေျပမလားပဲ၊ ကၽြန္မတို႔ ကေလးေတြ စံုေနၾကၿပီ၊ သူတို႔ ရွင့္ကိုေစာင့္ေနၾကတယ္၊ ကၽြန္မတို႔ Art Caffe မွာပဲ ရွိေနၾကမယ္ေနာ္” အီဗန္နာက ဖုန္းထဲကေန ခပ္သြက္သြက္ေျပာတယ္၊

ကၽြန္ေတာ္ အေၾကာင္းျပန္တယ္၊ “အီဗန္နာ .. ငါ အိမ္မွာမဟုတ္ဘူး၊ အျပင္ေရာက္ေနတယ္၊ ဆာဗာစင္တာကေနေတာ့ သိပ္မေ၀းဘူး၊ ငါ အျမန္ဆံုးလာခဲ့မယ္၊ အိမ္မွာ ပစၥည္းေတြ ယူၿပီးရင္ နာရီ၀က္အတြင္း ေရာက္ေအာင္လာခဲ့မယ္၊ ကေလးေတြကို မင္း ပဲ ၾကည့္ထိန္းထားေပးပါ၊ အိုေက၊ ေတြ႕ၾကမယ္”

ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ အတူ သရုပ္ျပ ကူညီေပးမဲ့ ဆရာမတစ္ေယာက္နဲ႔ သူငယ္ခ်င္းတို႔ကိုလည္း အေၾကာင္းၾကားတယ္၊ အခ်ိန္က ခ်က္ခ်င္းကပ္ေနေတာ့ အလယ္တန္းေက်ာင္းဆရာမေလး စနဲရွာနာ နဲနဲေနာက္က်မယ္တဲ့၊ အကူအညီေတာင္းတားတဲ့ သူငယ္ခ်င္းမ ယဲလီနာ ကလည္း သူ အျမန္ဆံုးလာခဲ့ပါမယ္ လို႔ ဆိုတယ္။

အိမ္ကို ျမန္ျမန္ျပန္ၿပီး လိုအပ္တဲ့ ပစၥည္းေတြ အိတ္ႀကီး အိတ္ေသးေတြထဲ ထည့္တယ္၊ လိုအပ္တဲ့

ပလတ္စတစ္အိတ္ေတြအႀကီးအေသး အေရာင္စံုေတြကတစ္အိတ္၊ မီးပူ ႏွစ္ခု၊ စကၠဴလိပ္ေတြရယ္၊ ကတ္ေက်းေလးေတြရယ္၊ သစ္သား board တစ္ခု၊ extension cord ေတြရယ္၊ workshop အၿပီး ကေလးေတြကိုျပရမယ့္၊ (အထူးသျဖင့္ သိမ္းသြင္းဆြဲေဆာင္ရမယ့္) ဗီဒီယုိဖိုင္ကိုလည္း ေမ့မသြားေအာင္ ကိုယ့္ဘာသာသတိေပးရင္း မွတ္စုစာရြက္ေသးေသးေလးကို ထုတ္ၾကည့္တယ္၊ အဲဒီဖိုင္ကို သူ ညေတြမအိပ္ပဲ ႀကိဳးစားပမ္းစားတည္းျဖတ္ခဲ့တာ၊ ဗီဒီယိုဖိုင္ေလးကို ျပသဖို႔ laptop ကိုလည္း မပါမျဖစ္ ယူတယ္၊ အဲဒီအခ်ိန္မွာပဲ သူငယ္ခ်င္း မီလန္က အိမ္ကိုေရာက္လာၿပီ၊ အသင့္ျဖစ္ၾကၿပီ၊ ဒီလိုနဲ႔ ပစၥည္းပစၥယေတြ သယ္ပိုးၾကရင္း ဆာဗာစင္တာဆီသို ထြက္လာခဲ့ၾကတယ္၊ နာရီကိုၾကည့္တယ္၊ ၁နာရီခြဲဖို႔ ၁၀မိနစ္၊ ဆာဗာစင္တာက နီးနီးေလးပါ၊ သူတို႔အတြက္ အခ်ိန္ကိုက္ ေရာက္ႏိုင္ေလာက္ပါရဲ႕။

ကၽြန္ေတာ္တို႔ ပတ္၀န္းက်င္တေလွ်ာက္ ပလတ္စတစ္အိတ္ေတြနဲ႔ စကၠဴေတြဟာ ထိန္းမႏိုင္သိမ္းမရ ဟုိဒီမြစာၾကဲေနၾကၿပီ၊ ဒီေန႔ လုပ္တဲ့ workshop က လူငယ္ေလးေတြကို ပတ္၀န္းက်င္ထိန္းသိမ္းေရး စိတ္၀င္စားလာေအာင္ ဆြဲေဆာင္ၾကဖို႔ အဓိကရည္မွန္းခ်က္ပါပဲ၊ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ပတ္၀န္းက်င္က စြန္႔ပစ္ပစၥည္းေတြကို ျပန္ၿပီးအသံုးျပဳႏိုင္ဖို႔ ပလတ္စတစ္အိတ္ေတြရယ္၊ သတင္းစာ၊ ဂ်ာနယ္စကၠဴစေတြရယ္၊ သဘာ၀အေလွ်ာက္ေၾကြက်ေနတဲ့ သစ္ရြက္ေျခာက္ေတြရယ္၊ ေပါင္းၿပီး ပလတ္စတစ္အလွပန္းျခင္းေလးေတြ ဘယ္လိုလုပ္ရမယ္ဆိုတာ သရုပ္ျပေပးမယ့္ workshop ပါ၊ ဒီ workshop ေတြကို GreenScreenFest အဖြဲ႔သားေတြက ပူးေပါင္းေဆာင္ရြက္ခဲ့ပါတယ္၊ GreenScreenFest က သဘာ၀ပတ္၀န္းက်င္ ထိန္းသိမ္းေရးရုပ္ရွင္၊ ဗီဒီယိုေတြကို လူတိုင္းၾကည့္ရႈႏိုင္ေအာင္ ၃ ရက္လံုး မနက္ ၉ နာရီကေန ည၉နာရီအထိတခ်ိန္လံုးျပသေပးခဲ့ၾကတယ္၊

ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဆာဗာစင္တာရဲ႕ အ၀င္ေပါက္ ညဘက္ျခမ္းေလးထဲက Art Caffe ထဲကို၀င္သြားၾကေတာ့ ေကာ္ဖီဘားေရွ႕ အလယ္တန္းေက်ာင္းသားေလးေတြ အေယာက္ ၃၀ ေလာက္ တစ္စုကိုေတြ႕တယ္၊ အိုး... ကေလးေတြ နည္းမွမနည္းပါပဲ၊ လူငယ္ေလးေတြက ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ေတာင္ မတိမ္းမယိမ္း ထြားထြားက်ဳိုင္းက်ဳိင္းလူငယ္ေလးေတြ၊ မိန္းကေလး ေယာက်္ားေလး တစ္၀က္စီေလာက္ပဲ၊ အီဗန္နာက ကၽြန္ေတာ္တို႔ကိုလွည့္ၾကည့္ၿပီး “ေဟာ ... လာၾကၿပီ” လို႔ ဆိုတဲ့ အသံနဲ႔အတူ သူတို႔ေလးေတြရဲ႕ ဦးေခါင္းေလးေတြ ကၽြန္ေတာ္တို႔ဘက္ အားလံုး ၿပိဳင္တူလွည့္ၾကည့္ၾကတယ္၊ ေနာက္ထပ္ ကေလးေတြ ႏွစ္ဖြဲ႔ေတြ႕တယ္၊ ပရိုဂ်က္တာေရွ႕မွာ ရွင္းျပေနတဲ့ ဆရာမတစ္ေယာက္နဲ႔အတူ ကေလးေတြ တစ္ဖြဲ႔ရယ္ ေနာက္တစ္ဖြဲ႔က ေယာက်္ားေလးေတြခ်ည္းပဲ သူတို႔ workshop ေတြ အသီးသီး တက္တက္ၾကြၾကြ လုပ္ေနၾကတယ္၊ ကၽြန္ေတာ္လည္း ခပ္သြက္သြက္ပဲ ကေလးေတြကို မိတ္ဆက္ရင္း သရုပ္ျပဖို႔ ကၽြန္ေတာ္တစ္ေယာက္တည္းပဲ စရေတာ့တယ္၊ ဆယ္ေက်ာ္သက္ ကေလးငယ္ေတြအရြယ္က ထိန္းရသိမ္းရအခက္ဆံုးပဲ၊ သူတို႔ စိတ္ပါ၀င္စားလာေအာင္ေျပာဆိုဖို႔ဆိုတာ သိပ္ခက္တယ္၊ အာရုံတစ္ခုတည္းမွာ သူတို႔ၾကာရွည္ မထားႏိုင္ဘူး၊ ခု ဒီမွာ ဒါလုပ္ေနေပမဲ့ ခဏေလးနဲ႔ တျခားဟာ ေျပာင္းလုပ္ဦးမယ္၊ လူႀကီးေတြေျပာဆိုဆံုးမတာကိုဟုတ္မဟုတ္ ျပန္ၿပီးေမးခြန္းထုတ္ ဆန္႔က်င္လာတတ္ၾကတဲ့ အရြယ္ေလးေတြ၊ ကၽြန္ေတာ္ ဒါကို သိထားပါတယ္၊ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ workshop နဲ႔ သူတို႔ ကို ဘယ္ေလာက္ၾကာေအာင္ စြဲေဆာင္ထားႏိုင္မလဲ ကၽြန္ေတာ္ စမ္းသပ္ၾကည့္ရမွာပဲ၊

ကေလးေတြက ကၽြန္ေတာ့္အေရွ႕မွာ ေဘး၀ဲယာ၊ အလယ္၊ စားပြဲရွည္ေလးေတြ ဆက္ထားတဲ့ စားပြဲေလးေတြမွာ စုစုစည္းစည္းထိုင္ေနၾကတယ္၊ ကၽြန္ေတာ္အတြက္ စားပြဲရွည္တစ္ခုရွိတယ္၊ အီဗန္နာက “ရွင္ .. ကၽြန္မ ျပင္ဆင္ထားတာ အားလံုးအဆင္ေျပရဲ႕လားပဲ၊ သူတို႔ေလးေတြ သိပ္စိတ္၀င္စားေနၾကတယ္လို႔ေတာ့ ကၽြန္မထင္တယ္၊ ကဲ အဆင္ေျပပါေစရွင္” လို႔ ဆိုတယ္၊ ကေလးငယ္ေတြ အားလံုးကို တစ္ခ်က္ေ၀့ၾကည့္ရင္း “ကဲ ကိုယ္တို႔ေတြ အင္မတန္ရိုးရွင္းၿပီး စိတ္၀င္စားဖို႔ေကာင္းတဲ့ အလုပ္လုပ္ၾကရေအာင္၊ ကိုယ့္ကို မင္းတို႔ကူၾကမွျဖစ္မယ္၊ ကိုယ္တစ္ေယာက္တည္းေတာ့ ဘာမွလုပ္ႏိုင္မယ္ မထင္ဘူး” လို႔ ကၽြန္ေတာ္ စကားစလိုက္တာနဲ႔ ကေလးေတြဆီက အသံထြက္လာၾကတယ္၊ လႈပ္လႈပ္ရြရြျဖစ္လာၾကတယ္၊ လည္ပင္းေလးေတြ ဆန္႔ထြက္လာၾကတယ္၊ ကၽြန္ေတာ္လည္း ကေလးေတြကို ပလပ္စတစ္အိပ္ႀကီး၊ အိပ္ေသး အေရာင္စံု၊ နဲ႔ စကၠဴ၊ သတင္းစာ ေတြကို အစု ၃ စု ခြဲၿပီးေပးလိုက္တယ္၊ ပလပ္စတစ္အိတ္ေတြကို ပန္းအိုးတစ္ခုစာ အျမင့္ေလာက္ ကပ္ေက်းေလးေတြနဲ႔ ညွပ္ထားေပးပါလို႔ ေျပာတယ္၊ စကၠဴစေလးေတြကိုေတာ့ ႀကိဳက္သလို ပံုစံေလးေတြ ညွပ္လို႔ရတယ္၊ စိတ္တိုင္းက်လုပ္ပါဆိုေတာ့ သူတို႔ ရယ္ေမာၾကတယ္၊ မဆိုးလွပါဘူး၊ ကေလးေတြ သြက္သြက္လက္လက္ ကပ္ေက်းေလးေတြနဲ႔ညွပ္ၾကတယ္၊ သူတို႔ ညွပ္ေနတဲ့အခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ့္စားပြဲေပၚမွာ သစ္သား board အျပားကို တင္၊ အဲဒီေပၚမွာ စကၠဴျပား အၾကီးကို ျဖန္႔ခ်ၿပီး မီးပူကို extension cord သံုးၿပီး တပ္တယ္၊ ၿပီးေတာ့ “ပထမဆံုးဘယ္အဖြဲ႔ အရင္လာမလဲ၊ အျပာေရာင္၊ အနီေရာင္ ပလပ္စတစ္ယူလာခဲ့ေပးပါ” ဆိုေတာ့ ဘယ္ဘက္အဖြဲ႔က ကေလးတစ္ေယာက္မတ္တပ္ထရပ္တယ္၊

“ကဲ အခု ဘယ္သူ အိမ္အလုပ္လုပ္သလဲ ဆိုတာ သိရေတာ့မယ့္ အခ်ိန္ေပါ့”

ကေလးေတြ ညံညံစီစီ ရယ္ေမာၾကတယ္၊

“ပလပ္စတစ္အျပာေရာင္၊ အနီေရာင္ေလးႏွစ္ခုကို ဒီလိုျပန္႔ေအာင္ျဖန္႔မယ္၊ ေဟာဒီ စကၠဴျပားၾကီးကို အေပၚက ဖံုးကာၿပီး ကိုယ္တို႔မီးပူတိုက္မယ္၊ ေၾကေနတဲ့ အက်ီကို ဆန္႔သြားေအာင္တိုက္သလိုပါပဲ၊ မတူတာတစ္ခုက စကၠန္႔ပိုင္းေလးပဲ ဖိလိုက္၊ ေဘးကိုေရႊ႕ေပးလိုက္ လုပ္ရမယ္”

“ကၽြန္ေတာ္ အိမ္မွာ အေမ့ကို မီးပူကူတိုက္ေပးေနၾကပါ၊ အခု ကၽြန္ေတာ့္ လက္ရာကိုျမင္ရင္ ကၽြန္ေတာ္ အပိုမေျပာဘူးဆိုတာ အားလံုးသိၾကမွာပဲ” လို႔ ေက်ာင္းသားေလးက အရႊန္းေဖာက္တယ္၊ သူငယ္ခ်င္းေတြ တဟားဟားရယ္ပါတယ္၊ ပလပ္စတစ္ျပားေလးေတြက အပူေငြ႔နဲ႔ ေပ်ာ္ၿပီး အေရာင္မတူေတာ့ အရစ္အလိမ္ဒီဇိုင္းေလးေတြေပၚၿပီးကပ္သြားၾကတယ္၊ “အိုး .. သိပ္ေတာ္တဲ့ သားလိမၼာေလးပဲ”  ကၽြန္ေတာ္ ခ်ီးမြမ္းတယ္၊ အားလံုး လက္ခုပ္တီးၾကတယ္၊

“ေနာက္တစ္ဖြဲ႔က ဘယ္သူလာမလဲ၊ စကၠဴစေလးေတြပါယူလာခဲ့ေနာ္၊ ပလပ္စတစ္ ဒီဇိုင္းလွလွပါတဲ့ အိတ္တစ္ခုကိုယ့္မွာ ရွိေနတယ္ ၊ ဒါကို ကုိယ္သံုးမယ္၊ အ၀ါေရာင္ ပလပ္စတစ္ေလးပါယူခဲ့ေပးပါဦး”

ေနာက္ကေလးတစ္ေယာက္ ထလာတယ္၊ သြက္သြက္လက္လက္ပါပဲ၊ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္လည္း ရွိေနၾကပံုေပါက္တယ္၊ ကၽြန္ေတာ့္ကိုလည္း ေၾကာက္ရြံ႕ဟန္မရွိၾကသလို၊ ကၽြန္ေတာ္ေျပာတဲ့အတိုင္းလည္း စိတ္၀င္တစားလိုက္လုပ္ၾကပါတယ္၊ တျခား ဆရာမတစ္ေယာက္ကေမးတယ္၊ သူ႔ကေလးေတြတစ္ဖြဲ႔ကိုလည္း ဒီမွာ လာစုခ်င္တယ္တဲ့၊ ပရိုဂ်က္တာနဲ႔ရွင္းျပေနတဲ့ ကေလးေတြတစ္စု ဒီဘက္ကို ေျပာင္းလာၾကတယ္၊ ခံုေလးေတြ သူတို႔ဘာသာဆြဲယူၿပီး လာထိုင္ၾကတယ္ ကေလးေတြ ေတာ္ေတာ္မ်ားလာၾကၿပီ ကၽြန္ေတာ္တစ္ေယာက္တည္း ဒီကေလးေတြကို ထိန္းရေတာ့တာပဲ စနဲရွာနာနဲ႔ ယဲလီနာလည္း ေရာက္မလာၾကေသးဘူး၊ ကေလးေတြက စိတ္၀င္တစားရွိၾကေတာ့ မဆိုးလွပါ ေပ်ာ္ဖို႔ေကာင္းေနပါတယ္၊

ကၽြန္ေတာ့္မွာရွိေနတဲ့ ေနၾကာပန္းပံုပါေနတဲ့ ပလပ္စတစ္အိတ္က ပန္းပံုေနရာတ၀ိုက္ကို ျဖတ္ယူတယ္၊ ေနၾကာပန္းေပၚမွာ သစ္ရြက္ေျခာက္ေလးေတြ ထပ္တယ္၊ အေပၚက ပလစ္စတစ္အ၀ါေရာင္ေလး ကပ္တယ္၊ ၿပီးေတာ့ စကၠဴျပားႀကီးနဲ႔ကာတယ္၊ မီးပူနဲ႔ဖိလိုက္ ေရႊ႕လိုက္ ကေလးမေလးက သြက္သြက္ေလးလုပ္တယ္၊ ၿပီးေတာ့ စကၠဴစႀကီးကိုဖယ္တယ္၊ စကၠဴစေအာက္မွာ ပလပ္စတစ္ေတြေပ်ာ္ၿပီး သစ္ရြက္ေပၚမွာကပ္ရင္း ေပၚလာတဲ့ ဒီဇိုင္းအခက္အႏြယ္ေလးကို သူေလးက အံ့ၾသၿပီး .. “အိုး .. လွလိုက္တာ” လို႔ လႊတ္ကနဲ ေရရြတ္တယ္၊ ေနာက္တစ္ဖြဲ႕က ကေလးတစ္ေယာက္ကိုေခၚတယ္၊ လူငယ္ေလးက “ကၽြန္ေတာ္အျဖဴေရာင္ေလးယူခဲ့မယ္၊ အျဖဴေရာင္မသံုးရေသးဘူး” လို႔ သူ႕စိတ္ကူးကိုေျပာတယ္၊ ကၽြန္ေတာ္ အားပါးတရေထာက္ခံလိုက္တယ္၊ “အိုေက .. သိပ္ေကာင္းတာပဲ၊ မီးပူတိုက္ၾကဦးစို႔ရဲ႔”၊ လူငယ္ေလးရဲ႔ ပလပ္စတစ္အျပာစေလး ကပ္ၿပီးတဲ့အခါ၊ ပလပ္စတစ္အထူအပါး အေနေတာ္ျဖစ္သြားၿပီ၊ ပန္းအိုးေလးလုပ္ၾကဖို႔ အသင့္ျဖစ္ၿပီ၊ အလ်ား၊ အနံ ညီညာေအာင္ ကပ္ေက်းနဲ႔ ညွပ္ၾကတယ္၊ ၿပီးေတာ့ အ၀ အက်ဥ္းအက်ယ္ပန္းအိုးအရြယ္ေလာက္ လိပ္ၿပီး အဆက္ေနရာအတြင္းပိုင္းမွာ စကၠဴျပားကိုခံတယ္၊ ၿပီးေတာ့ အေပၚကေန မီးပူနဲ႔ဖိတယ္၊ အဆက္ေနရာက ကပ္သြားၿပီ၊ ဒါနဲ႔ စလင္ဒါပံုျဖစ္ေနတဲ့ ပန္းအိုးကို ေထာင့္ေလးေတြေနရာအတြက္ စကၠဴျပားကိုပဲခံၿပီး အရာေပးတယ္၊ ပန္းအိုေလး ေလးေထာင့္စပ္စပ္က်ေအာင္ပါ၊ အ၀ိုင္းေလးလိုခ်င္တယ္ဆိုရင္ေတာ့ ဒီ အဆင့္ကိုေက်ာ္လို႔ရတယ္လို႔ ကေလးေတြကို ကၽြန္ေတာ္ေျပာတယ္၊ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္က ကၽြန္မကေတာ့ အ၀ိုင္းေလးႀကိဳက္တယ္လို႔ ေျပာလိုက္ေသးတယ္။

ၿပီးရင္ေတာ့ ေအာက္ခံအတြက္ လက္ေဆာင္ေတြထုတ္ပိုးသလိုပါပဲ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္အနားႏွစ္ခုကို အတြင္းဘက္ကိုဖိတယ္၊ ေနာက္ အနံႏွစ္ဘက္ အတြင္းဘက္ကို ဖိၿပီးထပ္တယ္၊ ကၽြန္ေတာ္ အသင့္ယူလာတဲ့ လက္ကိုင္နဲ႔ သစ္သားေလးေထာင့္ပံုစံတုံးစားပြဲေပၚမွာ ေထာင္တယ္၊ ပန္းအိုးေလးကို ေစာက္ထိုးထား၊ စြပ္လိုက္ၿပီး စကၠဴျပားကာတယ္၊ ၿပီးေတာ့ မီးပူဖိတယ္၊ ဒါဆို အတြင္းဘက္ကို ေလးဘက္ေလးတန္ ေခါက္စေလးေတြ ပံုစံက်က် ကပ္သြားၾကၿပီ၊ စကၠဴျပားကာရတာကေတာ့ ပလပ္စတစ္ေတြ အပူျပင္းျပင္းမထိေအာင္ ၿပီးေတာ့ မီးပူမွာ ကပ္ၿပီး ပံုစံပ်က္မသြားေအာင္ ကာကြယ္ေပးတဲ့ သေဘာပါပဲ၊ ပန္းအိုးပံုစံေလးေပၚလာၿပီ၊ ၿပီးေတာ့ ထိပ္ပိုင္းေလးကို ဒီဇိုင္းေလးေတြေဖာ္ၿပီးညွပ္ထုတ္ပစ္ဖို႔ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ကိုေခၚတယ္၊ မိန္ကေလးေတြက နည္းနည္းအႏုစိတ္တာဆို ပိုၿပီး စိတ္ရွည္ၾကတယ္မဟုတ္လား၊ ကေလးမေလးက ၾတိဂံပံု ထိပ္ခ်ြန္ေလးေတြပံုေဖာ္ၿပီး ညွပ္တယ္၊ စက္၀ိုင္းျခမ္းပံုစံေလးေတြညွပ္သြားလဲ လွတာပါပဲ၊ ၿပီးသြားတဲ့အခါ ပန္းအိုးေလး ရုပ္လံုးေပၚလာၿပီး၊ အနီေရာင္ စကၠဴစေလးကို ပန္းပံုေလးေတြညွပ္ၿပီး ပန္းအိုးေပၚမွာ ကပ္ရင္း မီးပူထိပ္ခြ်န္းေလးနဲ႔ အသာဖိတယ္၊ ပန္းပြင့္ေလးကပ္သြားတယ္၊ အစိမ္းေရာင္သစ္ရြက္ပံုေလးႏွစ္ခု အေသးအႀကီး ညွပ္လိုက္တယ္၊ ၿပီးေတာ့ မီးပူထိပ္ေလးနဲ႔ပဲ ဖိတယ္၊ သစ္ရြက္ေလးႏွစ္ရြက္နဲ႔ ပန္းပြင့္ေလးပါတဲ့ ပလပ္စတစ္ပန္းအိုးေလး ကၽြန္ေတာ္တို႔ ရခဲ့ၾကၿပီ၊ အားလံုးကို အနီးကပ္ၾကည့္ၾကဖို႔ လက္ဆင့္ကမ္းေပးလိုက္တယ္၊ ကေလးေတြ တစ္ေယာက္ဆီ ကိုင္ၾကည့္ၾကတယ္၊ လက္ေခ်ာင္းေလးေတြနဲ႔ တို႔ထိၾကည့္တယ္၊ မီးပူ အပူရွိန္ေၾကာင့္ ေပ်ာ့ၿပီး ေပ်ာ္၀င္ကာ တစ္ခုနဲ႔ တစ္ခုထပ္ၿပီးေပၚလာတဲ့ အစင္းအရစ္ေလးေတြ ကိုင္ၾကည့္ရတာ ထူးဆန္းတယ္လို႔ ကေလးတစ္ေယာက္က ေျပာတယ္။

“ကဲ၊ ဒါဆို ပန္း၀န္းက်င္က အပိုျဖစ္ေနတဲ့ ပလပ္စတစ္ေတြ စကၠဴစေတြ နဲ႔ သဘာ၀ကေပးတဲ့ သစ္ရြက္ေျခာက္ေလးေတြပါသံုးၿပီး ပလပ္စတစ္ပန္းအိုးလွလွေလးေတြ အခုပဲ စုေပါင္းလုပ္ၾကည့္ၾကၿပီးၿပီ၊ အခု အဖြဲ႔ တစ္စုဆီက ကိုယ္တိုင္ လုပ္ၾကည့္ေပးၾကပါဦး၊ ကိုယ္ ေနာက္ထပ္ပန္းအိုး သံုးအိုးလိုေနတယ္ အိမ္မွာ ပန္းပင္ ၃ ပင္ အပင္ခြဲဖို႔ ရွိေနတယ္ကြ” လို႔ ေနာက္လိုက္ေတာ့ ကေလးေတြ တဟားဟားနဲ႔ ရယ္ေမာၾကတယ္၊ “ဆရာ့အတြက္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အလွဆံုး ပန္းအိုးေလးေတြ လုပ္ေပးလုိက္မယ္၊ ကၽြန္ေတာ္တို႔ လက္ေဆာင္ေပါ့” လို႔ ကေလးေတြက ဆိုတယ္၊ အခ်ိန္အကန္႔အသတ္အတြင္း ၿပီးေအာင္ ေျပာရတဲ့အတြက္ ပန္းအိုးေလးက ေသေသသပ္သပ္ႀကီးေတာ့ျဖစ္မေနပါဘူး၊ ဒါေပမဲ့ ကေလးေတြက သေဘာက်လို႔ ကၽြန္ေတာ္၀မ္းသာရပါတယ္။

စနဲရွာနာနဲ႔ ယဲလီနာတို႔လည္းေရာက္လာၾကၿပီ၊ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္က ကေလးေတြကို ကူညီေပးေနၾကတယ္။

ကၽြန္ေတာ့္ေရွ႕က လူငယ္ေလးေတြ စုရံုးၿပီး ပံုသ႑ာန္ က်က်နန ပန္းအိုးေလးေတြ ပံုေဖာ္ေနၾကတယ္၊ ကၽြန္ေတာ့္မ်က္စိထဲမွာ သိပ္လွတဲ့ ျမင္ကြင္းေလးပါပဲ၊

လမ္းေဘးအုတ္ခံုမွာ ထိုင္ရင္း ေဆးလိပ္ေတြ ဖြာရင္း၊

စကားဆန္းဆန္း ခပ္ၾကမ္းၾကမ္းေတြကို သင္ယူရြတ္ဆိုရင္း၊

ေဆးလိပ္တိုအမႈိက္စေတြ စြန္႔ပစ္ရင္း၊

စီးကရက္မီးခိုးေငြ႔ေတြ႕နဲ႔အတူ ကိုယ့္ရဲ႕အနာဂါတ္ပတ္၀န္းက်င္ကို မႈန္၀ါး၀ါးပံုေဖာ္ေနတဲ့ လူငယ္ေလးေတြ ...

သူတို႔ကိုပါ .. ကၽြန္ေတာ္ ဆြဲေဆာင္သိမ္းသြင္းၾကည့္ခ်င္ပါေသးတယ္။          ။

ေအာင္ပင္လယ္မဂၢဇင္း

အတြဲ ၄၊ အမွတ္ ၂၂၊

မတ္လ ၂၀၁၁

Special thanks to My Beloved Husband:

GreenScreenFest - http://www.greenscreenfest.org/