အေမ့ကိုလဲ လြမ္းပါတယ္...
က်မ အေဖ့ကို လြမ္းလိုက္တာ လို ့ေျပာမိေတာ့ အေမ့ကို မလြမ္းရာက်ေန မစိုးလို ့ခုပဲ လြမ္းလိုက္ပါေတာ့မယ္..။ တကယ္လဲ အေမ့ကိုလြမ္းထိုက္ပါတယ္။
အေမက က်မတို ့ေမာင္ႏွမ ၃ ေယာက္စလုံးကို စာေပ၀ါသနာအထံုပါေအာင္ မ်ိဳးေစ့ခ်ေပးခဲ့တာမို့လား။
ဟုတ္ပါတယ္။ေမေမက အလြန္စာဖတ္၀ါသနာႀကီးးသူျဖစ္ပီးေတာ့ ..ဖတ္လိုက္ရင္လဲ ေပါ့ေပါ့တန္တန္ ထဲက မဟုတ္ပဲ ..ဇတ္နိပါတ္ ဒီပနီ စတဲ ့ ဘာသာေရး စာအုပ္ေတြဆိုေတာ့ က်မတို ့ ေမာင္ႏွမ ၃ေယာက္ကလဲ ငယ္ငယ္ကတည္းက စာႀကီး ေပႀကီး ေတြနဲ ့ ရင္းႏွီးေနတာေပ့ါ ။ အေမ က ပရိတ္ႀကီး ၁၁ သုတ္၊ ပ႒ာန္းတရားေတာ္ နဲ ့ ဘုရားရွိခိုးအမ်ိဳးမ်ိဳးကို အာဂံု ေဆာင္ႏီုင္သူျဖစ္ပါတယ္ ။ပရိတ္ တမ်ိဳးစီရဲ ့ ျဖစ္စဥ္ကိုပါ ပုံျပင္သဖြယ္ စုံစုံလင္လင္ ေျပာျပတတ္ပါတယ္။ ဥပမာ ..၀ဋ္ဋသုတ္ ဆိုရင္ အေတာင္မေပါက္ေသးတဲ ့ ဘုရားေလာင္း ငုံးမင္း မိခင္ဘခင္ေတြနဲ ့ ကြဲကြာသြားရာမွာ သစၥာတန္ခိုးေၾကာင့္ ေတာမီးကပင္ ေရွာင္ကြင္းသြားရပံုကို နားေထာင္ခ်င့္စဖြယ္ တခန္းတနား ေျပာျပတတ္တာပါ။ က်မျဖင့္ ငုံးကေလးကို သနားလြန္းလို ့ မ်က္ ရည္ေတြ ေ၀့၀ဲက်လာေတာ့တာပဲ။ အဂၤုလိမာလသုတ္ဆိုရင္လဲ လူဆိုးႀကီး သူ ့အေမေနာက္ အေျပးလိုက္ပံုသရုပ္ေဖၚေျပာျပတာကိုက က်မတို ့ မ်က္စိထဲ ကြက္ကြက္ကြင္းကြင္း ျမင္ လာေတာ့တာေလ။
ေဟး..လိုက္ဟ ..လိုက္ဟ...ဒိန္း ..ဒိန္း ဒိန္း..ဒိန္း..လိုက္ဟ..လိုက္ဟ .ဒိန္း..ဒိန္း.. လို ့အသံထည့္ေျပာလိုက္ရင္ပဲ တခါထဲ က်မတို ့ေမာင္ႏွမတေတြ ထေျပးရမလို ။ တကယ္ပဲ ေယာင္မွားကုန္ၾကရတယ္။ သိ၀ိဘုရင္ ဥမၼာဒႏၵီကိုျမင္ပီး ရူးသြတ္သြားပံုကိုလဲ
သရုပ္ေဖၚေကာင္းလိုက္တာ ု မေျပ ာပါနဲ ့ေတာ ့ ။ က်မတို ့အားလံုး ရူးခ်င္လာေတာ့တာပဲ ။
သီခ်င္းေလးပါ အေမက ဆိုျပတာပါ။
“မယ္ဥမၼာ လွပ်ိဳမကိုဋ္ရဲ ့ ..ငါ့ကိုၾကိဳက္မလားကြဲ ့ ..ေမးစမ္းခ်င္ ...ေမးစမ္းခ်င္ ... “
“မေတာ္တာဘုရား...အရွင္..သတိထား... နားကလဲ မၾကားခ်င္ မၾကားခ်င္ “ တဲ ့။ အေမ့အသံက အထဲသံ ေလး။ ခပ္အုပ္အုပ္ ဆိုတာပါ ၊ေမရွင္ ့အသံမ်ိဳးလို ့ ေျပာရမွာျဖစ္္ေပမဲ ့ ။ေမရွင့္လိုေတာ့ ဘယ္မွာ ပါရမီ ရွိမလဲ ။ ေမေမ ဒီလိုဆိုျပေတာ့ .ဥမၼာဒႏၵီပုံရိပ္က က်မတို ့့မ်က္စိေရွ ့ ကြင္းကနဲ ကြက္ကနဲ ေပၚလာျပန္ေရာ။ ဥမၼာဒႏၵီ ပန္းၾကဲ ေတာ့လဲ ေမေမ က ပန္းႀကဲဟန္ကေလး လုပ္ျပေသးတာ။က်မအေပၚ ပန္းေတြ က်လာမလားဆိုပီး ေရွာင္မိ တိမ္းမိလိုက္ေသးရဲ ့ ။ ေဖေဖကေလ အေမမို ့ပုံေျပာရင္ အနားမွာလာပီး အေမ့ကို ၾကည့္ၾကည့္ပီး ျပံဳးစိ ျပံဳးစိနဲ ့။ စိတ္ပုတီးကလဲ တေဂ်ာက္ေဂ်ာက္စိပ္လို ့။
အေမက ျဖဴျဖဴ ပုပု ႏူးႏူးညံ့ညံ့ သိမ္သိမ္ေမြ ့ေမြ ့ကေလးပါ ။ ဆံပင္၏ ေကာင္းျခင္း ၊ မ်က္စိ၏ေကာင္းျခင္း ၊ သြား၏ေကာင္းျခင္း။ အသားအေရ၏ေကာင္းျခင္း စတဲ ့ လကၡဏာေတြနဲ ့ျပည္စုံပါတယ္။ေသတဲ ့အထိ ဆံပင္မျဖဴပါဘူး။ယိုင္တာ နဲ ့တာ ရွိေပမဲ ့ ပုံပ်က္ပန္းပ်က္ သြားက်ိဳးျခင္းမရွိပါဘူး။ သြားဆရာ၀န္နဲ ့ျပသရတာ ကုသရတာ တခါမွ မရွိဘူး။မ်က္မွန္လဲ မတတ္ရဘူး။ တသက္နဲ ့တကိုယ္ ေဆးမထိုးဖူးဘူး။( ေက်ာက္ေဆး ပလိပ္ေဆး ထိုးရတာေတာ့ရွိတာေပါ့။ အေမတို ့ေခတ္က ကာကြယ္ေဆး အျဖစ္ လူတိုင္းအထိးုခံရပါတယ္။ေက်ာက္ေဆးက ထြန္သြားလိုမ်ိဳ း ျခစ္နဲ ့ အေရျပားကိုို ျခစ္ပါတယ္။) ဖ်ားရင္ နာရင္လဲ တိုင္းရင္းေဆးပဲ သုံးပါတယ္။က်မတို ့ အဖိုး အေမ့ အေဖက ေဆးဆရာ အမည္မေပါက္ေပမဲ ့ မိသားစု ဆရာ၀န္လိုမ်ိဳး အားကို းရတယ္ လို ့့ဆိုပါတယ္။ အေမကိုယ္တိုင္လဲ ဗမာေဆးကို အေတာ္အသင့္နားလည္ပီး သူတပါးကိုပါ ေဆးနည္းေပးတတ္ေပမဲ ့ ေဆးကုတာမ်ိဳးေတာ့မလုပ္ဘူး။ ဒါေပမဲ ့ အရပ္ထဲ က ခေလးေတြ ( လူႀကီးေတြလဲ ပါပါတယ္ ။) ေခြးကိုက္ခံရရင္ အနာေပၚကို သစ္ခက္ သစ္ရြက္ေတြ အံုေပးပီး မန္းမွဳတ္ေပးတာမ်ိဳးရွိတယ္။ ၂ရက္ ၃ရက္ေနေတာ့ ေပ်ာက္သြားတာပဲ။
အေဖ့ ေခ်သလုံးကို ဓါးျပေတြ လံွနဲ ့ဆြေတာ့ ရတဲ ့ ဒါဏ္ရာကိုေတာင္ ဘာေဆးမွ မရွိပဲ သစ္ရြက္ေတြအံုေပးပီး သစၥာတန္ခိုးနဲ ့ေပ်ာက္ခဲ ့တယ္ လို ့ အေမက မၾကာခဏ ေျပာေျပာျပတယ္။ က်မက လြယ္လြယ္မယုံတတ္ေတာ့ ၾသဇာေလးနက္ ၊ ေပၚဆီတက္က ။ ႏြယ္ျမက္သစ္ပင္ ၊ ေဆးဘက္၀င္ ဆိုတဲ ့ စာေလးကို ရြတ္ပီး အဓိပၹါယ္ကို ရွင္း ျပပါတယ္။ ဆန္းေတာ့အဆန္းသား။
မယံုလို ့လဲ မျဖစ္၊ မ်က္စိေအာက္မွာတင္ ေပ်ာက္ ေပ်ာက္ကုန္တာ ဆိုေတာ့ ....။
က်မတို ့အေမ့ဘက္က အဖိုးအဖြားေတြက လယ္တီဆရာေတာ္ဘုရားႀကီးနဲ ့ အနီးစပ္ဆုံး ပါ။ သားႀကီး ငါးႀကီးမစားပါဘူး။ ဟင္းသီးဟင္းရြက္ နဲ ့ သီးႏွံမ်ားကိုပဲ အားထားစားသုံးပါတယ္။ ဘိုးစဥ္ေဘာင္ဆက္ လယ္တီဆရာေတာ္ဘုရားႀကီးရဲ ့ အဆုံးအမကို ခံယူပီးေတာ့ က်မတို ့လဲ အလားတူ သားႀကီးငါးႀကီး ေရွာင္ပါတယ္။ လျပည့္လကြယ္မ်ားမွာ က်မတို ့အဖိုးအဖြားမ်ားက ဆရာေတာ္ႀကီးဆီ ဆြမ္းပို ့သြားေတာ့ ..” ေမာင္ေရႊ၀ ဘာဟင္းလဲကြဲ ့” လို ့ ေမးရင္ အဖိုးက “ ခ်ဥ္ေပါင္ဟင္း၊ ပဲႏွပ္ နဲ ့ ငရုပ္သီးေၾကာ္ ပါဘုရား “ ေလွ်ာက္သတဲ ့။ ဒီေတာ့ ဆရာေတာ္ႀကီးက “ တကာႀကီး
ဆြမ္းအုပ္ ေရွ ့တိုးကပ္ “ လို ့ မိန့္ ့သတဲ ့။ ဦးေရႊ ြ၀ ဆြမ္းအုပ္ကို ဆရာေတာ္ႀကီး သေဘာက်ပံုေမေမက ေျပာမပီးေတာ့ဘူး။ ၾကက္္သားဆီျပန္ ပါဘုရား ၊ ၀က္သားအခ်ိဳခ်က္ပါဘုရား ဆိုတဲ ့ ဆြမ္းခ်ိဳင့္ရွင္ေတြ မ်က္ႏွာေကာင္း မရရွာၾကဘူး ... တဲ ့။
ဒါေပမဲ ့ ေဖေဖက ၀က္သားအလြန္ၾကိဳက္တာပါ။ ေမေမက ၀က္သားဆို အလြန္ ရြံ၊ ေမေမ့ကို အားနာပီး မစားရွာဘူး။ အခ်က္လဲ မခိုင္းဘူး။ အရမ္းငဲ့ ညွာတယ္။ တူမေတြခ်က္ပို ့တဲ ့ ၀က္သားဟင္းကိုေတာင္ အေမ့ေရွ ့မွာ မစားဘူး။ အေမကပဲ ေဖေဖ စိတ္ေျဖာင့္ေျဖာင့္စားရေအာင္ အလိုက္တသိ ေရွာင္ေပးရွာတယ္ ။ မ်ားေသာအားျဖင့္ ေဖေဖက .. ေမေမခ်က္ေပးတဲ ့ ဟင္းနဲ့ပဲ ျမိန္ေရ ယွက္ေရ စားေလ့ရွိပါတယ္။ ဂ်ီးမထူပါဘူး။ အေမကေလ...ပုဇြန္ေျခာက္ ငါးရန့္ေျခာက္ ဒုံးေျခာက္(ပုဇြန္ထုပ္အေျခာက္ ) ငဖယ္ေအာင္းငပိေကာင္ ဆို အေသႀကိဳက္ ။ငါးအစို မစားရဲပါဘူး။ ခ်ဥ္ေပါင္ဟင္းနဲ ့ ပဲႀကီးႏွပ္ ငရုပ္သီးေႀကာ္ ပီး ငါးရန့္ေျခာက္ကင္ နာနာထု ႏွမ္းဆီ ရႊဲရႊဲဆမ္း ေပးရင္ အေဖက အရမ္းႀကိဳက္ ပလုပ္ပေလာင္းကို စားေတာ့တာပါပဲ။ ဟင္းေတြ အမ်ားႀကီး ဟိုစပ္စပ္ ဒီစပ္စပ္ မစားဘူး။ဟင္းေကာင္းတခြက္နဲ ့ လိုက္မဲ့ ဟာပဲ စားပီး အသီးအရြက္ကေလးကေတာ့ အရံ အၿမဲပါတာေပါ့။
ထမင္းကိုလဲ ပူပူေႏြးေႏြးမွစားႀကတာ။ ထမင္းစားခ်ိန္ကိုလဲ ပုံမွန္ သတ္မွတ္ထားပီး မိသားစု ၀ိုင္းစားၾကတယ္။ ေျပာရအံုးမယ္။ ေမေမ ေပါ့။ သားငါးမစားတာ ထားပါေတာ့ ၊ လၻက္မစားတာ ၊ လၻက္မႀကိဳက္တာကို က်မ ခုထိ နားမလည္ဘူး။ အနံ ့ေတာင္ မခံႏိုင္ေတာ့ ထမင္းစားပီးတိုင္း လၻက္တရိုးေလာက္ ၿမံဳ ့ခ်င္တဲ ့ ေဖေဖက ေမေမ့ညီမေတြ ျပင္ေပးတဲ ့ လၻက္အုပ္ကေလးဆြဲပီး ေမေမနဲ ့ ေ၀းရာမွာ သြားစားရွာတယ္။ လၻက္စားရင္ အေၾကာ္အေလွာ္ေတြ အစုံမစားပါဘူး။ ႏွမ္းေလွာ္ ၾကြပ္ၾကြပ္ ၾကက္သြန္ေၾကာ္ ၾကြပ္ၾကြပ္ ရယ္ ပုဇြန္ေျခာက္ ၾကပ္တင္ ရဲရဲကေလးရယ္ပ ဲစားတာပါ။
ေဖေဖက ေမေမ့ကို ေၾကာက္လို ့မစားရဲတာ မဟုတ္ပါဘူး။မွန္မွန္ကန္ကန္သာေန ဘယ္သူ ့ဘယ္သူမွ မေၾကာက္ ရပါဘူး။ အေမက အေဖ့ထက္ ၇ႏွစ္ငယ္ေတာ့ အလိုလိုက္တာ ၾကင္နာတာလဲ ပါမွာေပါ့။
ဘာသာတရားက ကိုယ္ခ်င္းစာနာရမယ္ သူတပါးကို ငဲ့ညွာရမယ္လို ့ ဆုံးမတာေၾကာင့္ လက္ေတြ ့ လိုက္နာ က်င့္သုံးတယ္လို ့ဆိုရမွာပါ။ အဲဒါနဲ ့ ေမေမက သူ ့ သားေတြ ရွင္ျပဳေတာ့ သံဃာေတာ္ေတြကို လၻက္ျခင္းလုံးလွဴ သတဲ ့။ က်မတို ့ အကိုေတြ ရွင္ျပဳေတာ့ အေဖက ဒုလႅဘရဟန္းခံတာကို “အေဖ့ကိုလြမ္းလိုက္တာ” ထဲမွာ မေျပာျပလိုက္ရပါဘူး။ ခုမွ မ်က္စိထဲ ေပၚလာပါတယ္။
အေဖ က အရပ္အေမာင္းေကာင္းေကာင္းဆိုေတာ့ သကၤန္း၀တ္ႀကီးနဲ ့ လိုက္ဘက္တင့္လြန္းလို ့ လူေတြက တကယ့္ ေထႀကီး ၀ါႀကီးလားေတာင္ ထင္မွတ္ၾကတယ္ တဲ ့။ သပိတ္ပိုက္ပီး ရိုက္ထားတဲ ့ ဓါတ္ပုံက သိပ္ၾကည္ညိဳ ဖို ့ေကာင္းပါတယ္။ မံုရြာျမိဳ ့ကို မီးေလာင္ေတာ့ ေဖေဖတို ့့အိမ္လဲ မီးထဲ ပါကုန္တာေၾကာင့္ ဘာမွ ျပစရာ မရွိေတာ့ဘူး ။ က်မျဖင့္ ႏွေျမာလြန္းလို ့ငိုပဲ ငိုေနမိတယ္။ မိသားစု ငါးေယာက္ အလွဴမွာ ရိုက္တဲ ့ဓါတ္ပံုေတာင္မွ အကို ေဗဒါ ရန္ကုန္ ေက်ာင္းသြားတက္ေတာ့ အမွတ္တရ ယူသြားတာမို ့ တပံုတည္း က်န္ေနရစ္တာပါ။ ေမေမကေလ သူတို ့ ဒီလို မီးေဘးသင့္ခံရ တာကို ေရွးဘ၀ ၀ဋ္ေႀကြးရွိလို ့ ေပးဆပ္ရတာပဲ လို ့ စိတ္ကိုေျဖႏိုင္ခဲ ့ပါတယ္။ စစ္အတြင္းမွာလဲ က်မတို ့ရဲ ့ ရဲတိုက္ႀကီး ကို မီးေဘး ၂ႀကိမ္ သင့္ခဲ ့ေသးတာ မို ့လား။
ေမေမ တို့ ့အိမ္ မီးသင့္ေလာင္ကြ်မ္းသြားရာမွာ အိမ္တြင္းစာၾကည့္တိုက္လို ့ က်မတို ့ အကိုမ်ား အမည္ေပးထားတဲ ့ စာအုပ္ဘီဒို ၂ခုလဲ ပါသြားတာေပါ့္ ။ တခုက ေမေမ့ ဘာသာေရးစာအုပ္မ်ား ထားသိုရာဘီဒိုေလးတလုံးနဲ ့ အကိုၾကည္ရွင္ စုေဆာင္းထားတဲ ့ စစ္အတြင္းက ထုတ္ေ၀သမ်ွ ဂ်ာနယ္ စာေစာင္ မဂၢဇင္းနဲ ့ နဂါးနီတိုက္ထုတ္ စာအုပ္ေတြ ေအ၀မ္းရုပ္ရွင္ ၊ၿဗတိသွ်ဘားမားရုပ္ရွင္က ထုတ္ေ၀တ့ဲ စာေစာင္ေတြ ရွုမ၀ ျမ၀တီ ေသြးေသာက္ နဲ ့ စာဆိုေတာ္ ၊ပန္းသာမစာဥ ။ အေမေလး ၊ စစ္ထြက္သူ ၊ ရူပကလ်ာဏီ ။ရူပနႏၵီ စတဲ ့ လုံးခ်င္း၀တၳုစာအုပ္ေတြ စစ္အတြင္း သတင္းစာ အမ်ိဳးမ်ိဳး လယ္တီီဦးေမာင္ႀကီးရဲ ့ ၀တၳဳစာအုပ္အမ်ိဳးမ်ိဳး ထည့္သိမ္းတဲ့ ဘီဒိုေလးေတြ လဲ ပါကုန္တာမို ့ ဘာမွ အစားထိုးႏိုင္ျခင္းမရွိေတာ့ပါ။ စာအုပ္ဆို ဘာမွ မက်န္ေတာ့တာပါ။
ေမေမ့ စာအုပ္ဘီဒိုေလးက ၃ေပ x၅ေပခဲြ ေလာက္ပဲ ရွိေပမဲ ့ အေပၚဆံုး ေနရာမွာ ေက်ာက္ျဖဴသား ဗုဒၼဆင္းတုေတာ္ျမတ္ ကိန္း၀ပ္ရာ ေက်ာင္းေဆာင္တခုပါရွိပါတယ္။ေက်ာင္းေဆာင္က ဘီဒိုနဲ ့ တဆက္တည္းျပဳလုပ္ထားတာျဖစ္ပါတယ္။ျခေသၤ့ ၄ ေကာင္ခံပါတယ္။ နဂါး
၂ ေကာင္ရံပါတယ္ ။ အိမ္တြင္းပိဋကတ္တိုက္သဖြယ္ ဗုဒၼ က်မ္းစာအုပ္မ်ားျဖင့္ ျပည့္ညွပ္ေနတာပါ။ ဇိနတၳပကာသနီ ၊ ၀ံသေမဒ ပကာသနီ ၊တထာကထဥဒါနဒီပနီ စတဲ ့ လယ္တီ ဒီပနီမ်ား။ ဓမၼပဒ ၊ မိလိဥၵ ၊ အျခားဘာသာေရးစာအုပ္မ်ား မ်ိဳးစုံ ရွိပါတယ္။ အနက္ေရာင္ေအက္ခံမွာ ေရႊစာလံုးမ်ာနဲ ့စာအုပ္အမည္ေရးထားပီး စာအုပ္အားလုံးရဲ ့ အေႏွာင့္ေတြမွာ မိသားစု ၅ ေယာက္ရဲ ့ ေကာင္းမွဳ အမည္နာမေတြကို ဲေရႊစာလံုးထြင္း ေရးထိုး ထားပါတယ္။က်မျဖင့္ ဒီလိုစာႀကီးေပႀကီးေတြနဲ ့ ငယ္ရြယ္စဥ္ကာလမွာ ့ ရင္းႏွီး ေတြထိခြင္ ့ရတဲ ့အတြက္
အေမ့ကို ေက်းဇူး အထူး တင္မိပါတယ္။ အေမ့သမီးျဖစ္ရတာကို ဂုဏ္ယူ မဆုံး ေတာ့ပါဘူး။ က်မ ခရစ္ယန္သာသနာျပဳ ေက်ာင္းမွာ ေက်ာင္းေနခ့ဲေပမဲ ့ေမေမ ့ေက်းဇူးေႀကာင့္ ခရစ္ယန္တေယာက္မျဖစ္ခဲ ့တာပါ။ ဗုဒၼရဲ ့ အဆံုးအမမ်ားက က်မရင္ထဲမွာ စူး၀င္ ကိန္ေအာင္းေနပါ ပီ။ ေမေမက က်မတို ့ကို ဥပုဒ္ေန ့တိုင္း ဘုရားေက်ာင္းကန္ သြားဖို ့၊အနည္းဆံုး သီလငါးပါးကို လုံေအာင္ထိန္းႏိုင္ဖို ့ ငယ္ကတည္းက အေလ့အက်င့္လုပ္ေပးခဲ ့တာပါ။
“ဆြမ္းအုပ္နီနီ အေမရြက္လို ့ နက္ျဖန္မနက္ ေက်ာင္းထြက္မယ္ “ ဆိုတဲ ့ ကဗ်ာဟာ စာရြက္ေပၚမွာသာရွိတာ မဟုတ္ပါဘူး။ တကယ့္ ဘ၀မွာ ျဖစ္ေနတာကို ဆရာႀကီး” မင္းသု၀ဏ္” က ေရးဖြဲ ့ထားျခင္းပါ။ ေမေမက ပု၀ါရွည္ႀကီး စုံခ်လို ့ စိပ္ပုတီးလည္မွာဆြဲလို႔ ဆြမ္းအုပ္နီနီ ရင္ခြင္ပိုက္လို ့ တကယ္ပဲ ေက်ာင္းထြက္ခဲ ့တာပါ။ က်မတို ့ ေမာင္ႏွမ ၃ေယာက္က ေမ်ာက္ ၃ေကာင္ေပါ့။ ဒါေပမဲ ့ အကိုၾကည္ရွင္ကေတာ့ လူပ်ိဳေပါက္ေလးမို ့ အေတာ္ တည္ျငိမ္ေနပါပီ။မွတ္မိသ၍ ေျပာျပရျခင္းပါ။ သူက က်မထက္ ၈ ႏွစ္ၾကီးပီး
အကို ေဗဒါက၄ႏွစ္ၾကီးတာကိုး။ ေမေမကေလ အေရာင္းအ၀ယ္တဘက္နဲ ့ စာေတြကို မလြတ္တမ္းဖတ္ႏိုင္တာ က်မ တကယ္ပဲ အ့ံၾသမိပါတယ္။ ေမေမက
“ နိစၥကမၼ ၊ သဖၻတၳႏွင့္ ၊ ကိစၥျပီးေခ်၊ ရွိတုံေခ် မူ ။
စာေပက်မ္းဂနု္၊ အတန္တန္ကို ၊ ဖန္ဖန္ေဖြရွာ ။
သင့္ေလ်ာ္ရာသား ။ဓမၼာရႆ၊ ေသာက္သုံးမွတည့္။” လို ့ ရြတ္ျပပါတယ္။
မွတ္ဖြယ္မွတ္ရာ ။ ထိုထို စာကို ၊ အိမ္တြင္မျပတ္ ၊ ေန ့ တိုင္းဖတ္ လို ့လဲ လမ္းညြန္ပါတယ္။ ေမေမက ယကၠန္းလဲ ယက္တတ္ပါတယ္။ အပ္ခ်ဳပ္စက္လဲ ခ်ဳပ္တတ္ပါတယ္။ ဇာထိုးပန္းထိုးလဲ တတ္တာမို ့ ေမေမ့အိမ္မွာဆို စာပြဲခင္း ေမြ ့ယာအစြပ္ ၊ေခါင္းအုံးအစြပ္ ကုလားထိုင္အစြပ္ကစလို ့ အားလုံးေမေမ့ လက္ရာ ဇာနားေတြနဲ ့ခ်ည္ပါပဲ ။ ေရွးတံုးက အဖိုးမ်ားအဖြားမ်ား စညး္ စနစ္က်တာေတာ့
မေျပာနဲ ့့ေတာ့ ။သမီး ၇ ေယာက္ကို ပညာ မ်ိဳးစုံ ေပးခဲ့ ၾကတာပါ။ ဒီၾကားထဲက ဒီေလာက္မ်ားျပားလွတဲ့စာေတြ ဖတ္ႏိုင္ခဲ ့တဲ့ အေမ့ကိုက်မ လက္ဖ်ားခါမိေတာ့တယ္။
ဒီဘက္ေခတ္ ရန္ကုန္ေရာက္ေတာ့လဲ ဆရာၾကီး “ပါရဂူ” နဲ ့” ဆရာ ေလးျမိဳင္ “ လက္ေဆာင္ေပးတဲ ့ စာအုပ္တိုင္းလိုလို ေမေမက မလြတ္တမ္းဖတ္ခဲ ့တာပါ ။ အကိုၾကည္ရွင္နဲ ့က မိတ္ေဆြေတြ လုပ္ေဖၚကိုင္ဘက္ေတြကိုး ။ စာေရးဆရာေပါင္းစံုထံက စာအုပ္ေတြ ရေတာ့လဲ ..ေမေမလက္ထဲ ေရာက္တာပဲ။ အကိုၾကည္ရွင္က ပထမ ျမ၀တီမဂၢဇင္းမွာ အယ္ဒီတာပါ။ အသံလႊင့္ရံုေရာက္ေတာ့လဲ စာအုပ္စင္က႑ကို တာ၀န္ယူရေတာ့ စာေရးဆရာေတြက စာအုပ္ ၂အုပ္ ၂အုပ္အျမဲတမ္း ေပးပါတယ္။ အကို ့အတြက္ ကိုယ္ပိုင္တအုပ္နဲ ့ အသံလႊင္း႒ာနအတြက္ တအုပ္ ဆိုေတာ့ ။အကိုက သူ ့အတြက္ ရတဲ ့ စာအုပ္ကို ေမေမဖတ္ရန္ ကန္ေတာ့ပါသည္ လို ့
စာအုပ္မွာ လက္မွတ္ေရးထိုးပီးေပးေလ့ရွိတယ္။ စာေပနဲ ့ ဒါနျပဳတာပါ။ ေက်းဇူးဆပ္နည္းတမ်ိဳးေပါ့။ စာအုပ္ေလးမ်ား အကိုေပးရင္ ျပံဳးျပံဳး ျပံဳးျပံဳး နဲ ့ အားရ၀မ္းသာ ဖတ္ေတာ့တာပဲ။ ေန ့မဆိုင္းဘူး။ ခ်က္ျခင္းလွန္ေလွာဖတ္ေတာ့တာ။ အခ်ိန္မရေသးဘူးဆိုရင္ ေတာ ့ အယင္စာျမည္းထားတာေပါ့။
ကိႏၷရိ ခုႏွစ္ေဖၚ ဇတ္ကိုလဲ ေမေမက ေျပာျပတတ္ပါတယ္ ။
ကိႏၷရီ မေလး ေငြေတာင္ျပည္ျပန္ခန္းမ်ားေျပာလိုက္ရင္ က်မက မ်က္ရည္ အလြယ္ဆုံး။ အမွန္ေတာ့ ေမေမက သူတပါးမ်က္ရည္က်ေအာင္ကို ဖြဲ ့ႏြဲ ့ေျပာတတ္ေနတာကိုး။ေမေမ့နာမည္က ေဒၚေငြမွီ ပါ အမ်ားကေတာ့ မွီမွီ တဲ ့။ ေခၚၾကတယ္ ။ ေမေမတို ့က ညီအမ ခုႏွစ္ေယာက္ရွိတာဆိုေတာ့ အရပ္ထဲက ေဒြးမယ္ေနာ္ ခုႏွစ္ေဖၚလို ့ ေခၚၾကတယ္။ ေမေမက အငယ္ဆုံးမဟုတ္လို ့ ေဒြးမယ္ေနာ္ ေတာ့ မျဖစ္ပါဘူး။ အစဥ္အတိုင္း ေျပာရရင္ ။ေဒၚေငြေဘာ္ ၊ေဒၚေငြေဒၚ ၊ ေဒၚေငြေသာ္၊ ေဒၚေငြမွီ ၊ ေဒၚေငြၾကည္ ၊ ေဒၚေငြရီ ။ တေယာက္ကေတာ့ အငယ္က ဆုံးသြားသတဲ ့။ ဒါေပမဲ ့ ...က်မ ခေလးဘ၀လြန္ေျမာက္လို ့ အရြယ္ကေလးရတယ္ဆိုရင္ပဲ .. ေမေမတို ့က က်မကို သံကြန္ခ်ာ အထပ္ထပ္ အုပ္ မိုးပီး ထိန္းခ်ဳပ္လိုက္ေတာ့တယ္။ ဟိုဟာမလုပ္ရ ဒါမလုပ္ရ ၊ဟိုမသြားရ ဒီမသြားရ ၊ ဟိုလူနဲ ့ မေပါင္းရ ၊ ဒီလူနဲ ့မေပါင္းရ စသျဖင့္ တင္းၾကပ္တဲ ့စည္းမ်ဥ္း ဥပေဒေတြ တသီၾကီး ခ်မွတ္လိုက္တယ္။
က်မ န၀မတန္းေရာက္ေတာ့ ေက်ာင္းသားသမၼဂၢ မွ ၾကီးမွဴးက်င္းပတဲ ့ တန္းျမင့္ေမာင္မယ္ ေရြးပြဲ နဲ ့ပေဒသာကပြဲ က်င္းပတာကို ၾကံဳၾကိဳက္ခဲ့ရာမွာ ပဏာမ ယိုးဒယားကန္ေတာ့ခန္းနဲ ့ အခန္းအနားကို ဖြင့္လွစ္မွာမို ့ အတန္းပိုင္ဆရာမက က်မကို အကူအညီ ေတာင္းပါတယ္။ က်မကလဲ ကူညီခ်င္ေပမဲ ့ မိဘေတြကို ေၾကာက္လို ့ မကူညီရဲဘူး။ အကိုၾကည္ရွင္နဲ ့ ဆရာမက တကၠသိုလ္မွာ အတူတူ
သူငယ္ခ်င္းေတြဆိုေတာ့ ေျပာရင္ရပါတယ္တဲ ့။ တကယ္တမ္္း ဆရာမ အိမ္လာေျပာေတာ့ အကိုက “ ဆိုင္သာဆိုင္ မပိုင္ပါဘူးဗ်ာ။ ေမေမ့ ကို ေခၚေပးပါမယ္ “တဲ ့။ ထမင္းေရ ပူ လ်ွာလဲႊ လိုက္တယ္။ ေမေမက ေျပာပါတယ္ ။
“ဆရာမရယ္ ...က်မတို ့က သဘင္သည္ ဖက္ခြက္စားေတြ မဟုတ္ပါဘူး။ ၀ါသနာပါရင္ ဆရာမကိုယ္တိုင္ ကလိုက္ပါလား “ တဲ ့။ ဘုရားေရ....အံ့ၾသစရာပါပဲ ။ ဆရာမမ်က္ႏွာ ခ်က္ျခင္းရဲသြားတယ္။ အၿမဲတမ္း ႏူးညံ ့သိမ္ေမြ ့ခဲ ့တဲ ့ ေမေမ ဘယ္တုံးဘယ္ကာလက ခုလို ရိုင္းစိုင္းသြားတာပါလိမ့္။... နားမလည္ေတာ့ပါဘူး။ က်မ ေက်ာင္းခန္းထဲမွာ ဆရာမကို ဘယ္လိုမ်က္ႏွာ ျပရမလဲ မသိ။
ဘယ္လို သတၱိေတြနဲ ့ ဆရာမကို ရင္ဆိုင္ရမလဲ ေမေမရယ္....။ က်မ အမ်ားၾကီး ေၾကကြဲခဲ ့ရတယ္။
ဒီေနာက္ပိုင္း က်မနဲ ့ လူၾကီးေတြ ( အားလုံးနဲ ့) ဆက္ဆံေရး မေျပလည္ခဲ ့ပါဘူး။ က်မ ဘာပဲ လုပ္ခ်င္ လုပ္ခ်င္ မလုပ္ရဘူးပဲ ။ ဘယ္ကို သြားခ်င္တယ္ဆိုလဲ မသြားရဘူးပဲ ။ က်မ အရြယ္ေရာက္လာတာဟာ အဓိက ျပစ္မွတ္လား။ အျပစ္ၾကီးတခုပဲလား။ ဒါမွမဟုတ္ မိန္းမျဖစ္ရျခင္းအတြက္ ေပၚထြက္လာတဲ ့
ရလဒ္ဆိုးတခုပဲလား။ပညပ္ခ်က္ေတြ တေန့ထက္တေန ့ မ်ားမ်ားလာတယ္ ။ ၾကက္ေတာင္ရိုက္ေတာ့ ပ်ံတယ္ နံ ့တယ္တဲ ့။ ဘတ္္စကက္ေဘာ ကစားေတာ့ ..ဂဏွာမျငိမ္ဘူး တဲ ့။ ကဗ်ာေတြ စာေတြ ေရးေတာ့ ရည္းစားရွိေနတာလား မထားရဘူးတဲ ့။ က်မကို ေရႊမင္းသမီးအလား ပန္းမဥၹဴပမာမ််ားလား ယကၡကုမၻာန္ေတြ အေစာင့္ခ်လိုက္တယ္။ ျပတင္းတံခါးမွာလဲ မရပ္ရဘူးတဲ ့။ ဆရာေတာ္ဦးလွဲ ့ရဲ ့ ဓီတာေရာ၀ါဒပ်ိဳ ့ၾကီးကို လက္ကိုင္ထားလို ့တင္းၾကပ္တဲ ့ စည္းမ်ဥ္းေတြ ခ်မွတ္ေတာ့တယ္ ။ ေဖေဖေရာ အကိုၾကည္ရွင္ေရာ အတူတူပဲ ။ ဒါေပမဲ ့ စာေတြ ဒီေလာက္အမ်ာၾကီးဖတ္ခဲ ့ၾကတဲ ့ ေမေမေရာ အကို ၾကည္ရွင္ေရာ ဓီတာေရာ၀ါဒပ်ိဳ ့ဆိုတဲ ့ သမီးဆုံးမစာၾကီးထဲက ဒီစာပိုဒ္ေလးတခုကို မေတြ ့မိၾကတာလား။ မေတာ္တဆ ေက်ာ္လႊားမိရက္ျဖစ္သလား ဆိုတာ က်မ ေ၀ခဲြမရႏိုင္ေတာ့ပါ... ။
“လြန္မင္းၾသ၀ါ၊ မၾကည္သာေအာင္၊ စာနာမခ်င့္ ၊ အာဏာဆင့္က၊ မသင့္မတရား၊
ယြင္းေဖါက္ျပားလ်က္ ၊ ႏွစ္ပါးမိဘ ၊ ေက်းဇူးပသား ၊ ဘ၀ေရွာင္ဖဲ ။ ကြဲႀကီးကြဲလိမ့္ ၊
အၿမဲ ေစာင့္လ်င္း ၊ ထန္မျပင္းသည္ ၊ ျဖည္းညွင္္းသာေပ်ာင္း ၊ ႏူးညံ ့ေၾကာင္း....”
ခင္ေမသစ္ (Florist)
5 comments:
ဗုေဒၶါ ဘယ္လိုျဖစ္သြားရတာတုန္းဗ်... ယိုးဒယား ကန္ေတာ့ ခန္းကေနစၿပီး ခံစားမႈ (စာေရးသူ ့) ေျပာင္းသြားပံုရတယ္။ ရပ္လုိက္တာလဲ တံုးတိၾကီးပါလားအစ္မရဲ့...။
စကား မစပ္... အစ္မနာမည္က မေငြျဖိဳးျဖိဳးမ်ားလား :)။
အေရးအသားသြက္သြက္နဲ႔ ဖ်တ္ခနဲ ဖ်တ္ခနဲ ေရးျပသြားတာ သေဘာက်မိတယ္။
အေမက စာေရးေကာင္းသူပါပဲ။
ေရွးက သမီးပ်ဳိေတြက ေတာ္ေတာ္ အထိန္းအကြပ္ ခံၾကရရွာတယ္။ ဒီေခတ္နဲ႔ေတာ့ ေတာ္ေတာ္ကြာသြားတယ္။
ေမေမေရးတဲ့ အေမ့အေၾကာင္းကိုပါ
တခါတည္းဝင္ စပ္စုသြားတယ္ဗ်ာ။။။။
ေဟး..လိုက္ဟ ..လိုက္ဟ...ဒိန္း ..ဒိန္း ဒိန္း..ဒိန္း..လိုက္ဟ..လိုက္ဟ .ဒိန္း..ဒိန္း.. လို ့အသံထည့္ေျပာလိုက္ရင္ပဲ တခါထဲ က်မတို ့ေမာင္ႏွမတေတြ ထေျပးရမလို ။
အမွန္က ပို႕စ္တစ္ခုလံုးႀကိဳက္တာပါ။
ၿဖဳိးၿဖဳိးေရ ခ်ဥ္ေပါင္ဟင္း၊ ပဲႏွပ္၊ ငရုပ္သီးေႀကာ္ဆုိရင္ ေရွ႕တုိးကပ္ေဟ့။ က်န္းမာေပ်ာ္ရႊင္ပါေစ...
Post a Comment