ေမေမေရးတဲ့ “အေဖ့အေၾကာင္း”

အေဖ့ကိုလြမ္းလိုက္တာ ....

ေမေမ ငယ္ငယ္တံုးက

ဟုတ္တယ္၊ အေဖ့ကို သိပ္လြမ္းတာပဲ။ အထူးသျဖင့္ ခုလို လျပည့္ညမ်ားမွာဆို ..က်မ အေဖ့ကို သိပ္လြမ္းခဲ ့ရပါတယ္။ မွတိမိေသးေတာ့တယ္။ က်မရဲ ့ ေမြးရ႔ပ္ေျမ ..
အညာျမိဳ ့ေလးတျမိဳ ့ကိုေပါ့။ “ဘုတလင္” တဲ ့။ ( သိန္းေဖျမင့္ရဲ ့ ဇာတိဆိုလဲ မမွားပါဘူး။ သူ ့ “အညာျပန္ “ ေဆာင္းပါးမွာ က်မတို ့သားအဖ သူတည္းခိုရာအိမ္ကို လာေရာက္ေတြ ့ဆုံ ႏွဳတ္ဆက္တဲ ့အေၾကာင္း ထည့္သြင္းေဖၚျပခဲ ့ေပမဲ ့ က်မတို ့ မိဘမ်ားဆီ လာေရာက္ေတြ ့ဆုံႏွဳတ္ဆက္တာကိုေတာ့ ေဖၚျပထားျခင္းမရွိပါဘူး။
က်မက ငယ္ေသးလို ့ သိပ္မသိေပမဲ ့ ရယ္လိုက္ရင္ “အဟက္ ..အဟက္..” နဲ ့ အသံထြက္တတ္တဲ ့ “သိန္းေဖျမင့္” ကို ေကာင္းေကာင္း မွတိမိေနပါတယ္။ အဲ ..စကားကလဲ ... ေျပာရင္း ဘယ္ေရာက္သြားပါလိမ့္ ။ ေအာ္...ဘုတလင္ ။

ဘုတလင္ျမိဳ ့မွာ “ရန္ေအာင္ျမင္ “ဘုရားဆိုတာရွိပါတယ္။ သၾကၤန္က်ရင္ “ရန္ေအာင္ျမင္”ဘုရားထဲ သိၾကားမင္းေခါင္းျပတ္ၾကီး က်လာတယ္ ေျပာၾကလို ့ ေၾကာက္ေၾကာက္နဲ ့ ေျပးေျပးၾကည့္ရတာ အေမာပါ။ မေတြ ့မွ ခေရပန္းေတြ တဆုပ္ၾကီးေကာက္ၿပီး ျပန္ခဲ ့ရတယ္။ အရပ္ထဲက ခေလးေတြအခ်င္းခ်င္း ေျပာၾတတာပါ။
က်မက သူမ်ားေျပာတိုင္း မယုံတတ္ေတာ့ ကိုယ္တိုင္ သြားၾကည့္တာေပါ့။ေနာက္ေတာ့ အေမ ေျပာျပလို ့ သၾကၤန္က်တယ္ဆိုတာ ႏွစ္သစ္ကူးမွာမို ့ ႏွစ္ေဟာင္းက အညစ္အေၾကးေတြကို ေဆးေၾကာမွန္း သိလာရတယ္။ ေဖေဖနဲ ့က အဲဒီဘုရားကို တန္ေဆာင္တိုင္ညမ်ားနဲ ့ တပိုတြဲညမ်ားမွာ အျမဲေရာက္ေလ့ရွိတယ္။ တပိုတြဲလျပည့္ေန့ညမွာေတာ့ သနပ္ခါးတုံး မီးပူေဇာ္ေလ့ရွိပါတယ္။
ဒါက အညာေဒသရဲ ့ ခ်စ္စရာ ရိုးရာဓေလ့တခုပါ။ ရွင္မေတာင္စစ္စစ္ အရြယ္သင့္ ေျဖာင့္ေျဖာင့္ေတြကို ေလးေဒါင့္ကြက္က်က် တတုံးေပၚ တတုံးဆင့္ဆင့္ တင္ၿပီး တေတာင္ေလာက္ရရင္ မီးရွိဳ ့ပူေဇာ္တာပါ။ “ခင္ေမ ..ခ်မ္းတယ္မို ့လား။ ဘုရားလဲ ခ်မ္းမွာေပါ့ ၊ သနပ္ခါးတုံးဆိုေတာ့ ေမြွး လဲ ေမွြး ေႏြးလဲေႏြး တာေပါ့”တဲ ့။ ငယ္ေသးတဲ ့ က်မကို ရွင္းျပတယ္။ ဘုရားယင္ျပင္္ေတာ္တခုလုံး ေမွြးၾကိဳင္ေနတာကိုလဲ ခုထိ မွတ္မိေနတယ္။ (သိန္းေဖျမင့္ရဲ ့ အညာျပန္ေဆာင္းပါးမွာေတာ့ သနပ္ခါးတုံးကို ေစတီပုံေဖၚျပီး မီးရွိဳ ့တယ္ဆိုတယ္။ )
တန္ေဆာင္တိုင္ညမ်ားဆိုရင္ ေတာ့ ဘုရားကအျပန္ က်မတို ့အိမ္ေဘးက ကြပ္ျပစ္ေပၚမွာ မိသားစုတေတြ အေဒၚ အပ်ိဳၾကီးေတြပါ ၀ိုင္းဖြဲ ့ၿပီး မယ္ဇလီဖူးသုတ္ေတြ တ၀ၾကီး လုစားၾကတာ ေပ်ာ္စရာပါ။
လကၻက္ရည္ၾကမ္းေလးတက်ိဳက္ေသာက္လိုက္ မယ္ဇလီဖူးသုတ္စပ္စပ္ခါးခါးေလးတဇြန္းစားလိုက္။ မွတ္မိေနပါတယ္။ က်မက အဲဒီအရြယ္ကတည္းက အစပ္ေရာ အခါးေရာ လကၻက္ရည္ၾကမ္းေရာ စြဲခဲ့တာေပါ့။ မယ္ဇလီ၊ ၾကက္ဟင္းခါး၊ ကင္းမုံသီး၊ ေၾကာင္ရွာသီး တို ့ဟာ အခါးဓါတ္ႏိုင္လို ့ မ်က္စိကို ၾကည္လင္ေစတယ္လို ့ ေမေမကေျပာပါတယ္။ ဒါ့ေၾကာင့့္ပဲ ထင္ပါ့။ ခုထိ က်မ မ်က္စိေတြ ၾကည္တုံး ။ မ်က္မွန္ဆို ေ၀လာေ၀း ။

အဲဒီလို မယ္ဇလီဖူးသုတ္ေတြ လုယက္စားေနၾကတဲ ့ အခ်ိန္မွာဆိုရင္ လမင္းၾကီးက အထက္မိုးေကာင္းကင္မွာ ရြွန္းရြွန္းတင့္တင့္နဲ ့ တျဖည္းျဖည္း ျမင့္ျမင့္တက္လာေနၿပီ
ေပါ့။ အို...ေအးျမလိုက္တာ။ အင္တာနက္ ၊ ဆဲတဲလိုက္ထ္စေလာင္း စတာေတြထဲ တခ်ိန္လုံးနစ္ျမဳပ္ေနေပမဲ ့ က်မ တခါတခါ ေခတ္ေနာက္ျပန္ဆြဲၿပီး ကမၻာၾကီးကို BACK လုပ္ျပစ္ခ်င္တယ္။ စူးရွတဲ ့ မာၾကူရီ မီးလုံးေတြ မလိုဘူး။(လေရာင္ေလးနဲ ့ ေနခ်င္တယ္။ ) ေန့တိုင္း ေန ့တိုင္း မိုးလင္းမိုးခ်ဳပ္ ကမၻာေျမၾကီးကို လူသတ္ကြင္းလုပ္ၿပီး လူ ့အသက္ေတြ ေခြ်ခ်ေနတဲ ့ ျမင္ကြင္းကိုလဲ မျမင္ခ်င္ေတာ့ဘူး။ (မီးဖိုေခ်ာင္ထဲကေန ကမၻာၾကီးကို ၾကည့္ျမင္ႏိုင္ဖို ့ စေလာင္းဆင္ခဲ ့ေပမဲ ့ ခု ျမင္မရဲလို ့ မလိုခ်င္ေတာ့ဘူး။ )
ကမၻာၾကီး ပူေႏြးမွဳကိုျဖစ္ေစမဲ ့ ေစ်းၾကီးၾကီး ေမာ္ေတာ္ကားေတြ မလိုဘူး။ ( ျခဴသံတလြင္လြင္နဲ ့ လွည္းယဥ္ေလးစီးၾကရင္ မေကာင္းလား။) တဘက္နဲ ့တဘက္ အေခ်အတင္ အျငင္းအခုန္ေတြနဲ ့ ဘယ္လိုမွ မေျပလည္ႏိုင္မဲ ့ ့ အီရန္၊ ေျမာက္ကိုးရီးယား၊ ဗင္နီဇြဲလား ၊ အီရတ္၊ အာဖဂန္၊ ပါကစၥတန္။ အဇၼေရးလ္ နဲ ့ ့ ပါလစတိုင္း ေလလိွဳင္းသံေတြ မၾကားခ်င္ေတာ့ဘူး။ ( အေမေတြေျပာမဲ ့ ပံုျပင္ေတြကိုပဲ နားေထာင္ၾကေအာင္လား။ )

ေအာ္ ..အေမဆိုေတာ့ ..က်မ အေဖ့ကိုပဲ လြမ္းေနတာ..၊အေမ့ကို မလြမ္းရာက်ေနမလားပဲ။ အေဖနဲ ့က အၿမဲ လမ္းေလ်ွာက္ေနက်မို ့ပါ။ အေမက အိမ္မွာ စာပဲ ဖတ္ေနတာမို ့ညညက်မွပဲ ဇတ္ၾကီးဆယ္ဘြဲ ့ပုံျပင္ေတြ ဒိုင္ခံ ေျပာျပတတ္တာေလ။ အေမမ်ားပုံေျပာရင္ ပုံက မဆုံးႏိုင္ပဲ က်မတို ့လဲ မအိပ္ႏိုင္ မ်က္စိ ပိုပို က်ယ္လာေတာ့တာပဲ။ အေမ ပုံေျပာရင္ အေဖက အေမ့နားက ပက္လက္ကုလားထိုင္မွာထိုင္ရင္း စိပ္ပုတီး တေဂ်ာက္ေဂ်ာက္စိပ္လို ့ ျပံဳးျပံဳးၾကီး နားေထာင္ေလ့ရွိတယ္။ အေမက သူ ူ့သား ေဗဒါၾကီး ( သန္းစိန္သစ္) အေၾကာင္း ပုံလုပ္ၿပီးလဲ မေမာႏိုင္ မပန္းႏိုင္ ေျပာတတ္ပါေသးရဲ ့။

က်မက သမီးတေယာက္ထဲ ဆိုေတာ့ အေဖ့အေပၚ ခပ္ခ်ြဲခ်ြဲရယ္။ အေဖ့လက္ဆဲြၿပီး ကပ္လိုက္ေနက်။ အေဖနဲ ့က ပိုရင္းႏွီးေနသလိုပဲ ။ အေဖ့ကိုိုပိုခ်စ္တယ္ ေျပာရင္ရမယ္ထင္ရဲ ့။ ေခၚတာေတာ င္ “အေဖ” လဲ မဟုတ္။ “ေဖေဖ” လဲ မဟုတ္ ။ “ေဖ..ေဖ့ “ တဲ ့။ အၿမဲတမ္း “ေဖ..ေဖ့ “ လို ့ ခပ္ခ်ြဲခ်ြဲေလး အစပ်ိဳးေခၚတတ္တာေလ။ တခုခုေျပာခ်င္ရင္ “ေဖ..ေဖ့ “လို ့စေတာ့တာပဲ ။ အေဖကလဲ ဒီလို ခင္ေမ ခြွ်ဲတတ္ပုံ လူလာတိုင္း စကားလုပ္ ေျပာတတ္ပါတယ္။

အေဖ့နာမည္က” ဦးဘသစ္ ” ရန္ကုန္သား ဘုန္းၾကီးလမ္းမွာ ေမြးပါတယ္။ ႏွာတံေပၚေပၚ မ်က္လုံးမ်က္ဆံ ေကာင္းေကာင္း ၊ပိရိေသသပ္တဲ ့ ႏွဳတ္ခမ္းပိုင္ရွင္မို ့ အေမရိကန္ရုပ္ရွင္မင္းသား ့ “ဘရုစ္၀ဲလစ္စ္ “ နဲ့ေတာင္ ခပ္ဆင္ဆင္ ။တကယ့္ကိုခန္ ့ေခ်ာၾကီးပါ။ အေဖက ဒုလႅဘရဟန္းခံၿပီး ဆံပင္မထားေတာ့ပဲ ကတုံးနဲ ့ေနခဲ ့တာမို ့ဘရုစ္၀ဲလစ္စ္ မ်ား ကတံုးနဲ ့ဆိုရင္ ခ်ြတ္စြပ္လို့ေတာင္ ဆိုရမလားပဲ။ အဲဒေလာက္တူတာ။ အေဖက ျမင္းစီးလဲကြ်မ္းေတာ့ ရွမ္းေဘာင္းဘီ အပြၾကီးနဲ ့
အေဖမို ့ျမင္းစီးသြားရင္ လူတိုင္းက ဇတ္လိုက္လို ေငးၾကည့္ၾကသတဲ ့။ အေဖတို ့ေခတ္က ကုလားစကားအသုံးမ်ားသတဲ့။ ကုန္သည္လဲျဖစ္ေနေတာ့ အေဖေရာ အေမေရာ ကုလားစကားတတ္ၾကတယ္ေလ။ အဂၤလိပ္စာေတာ့ မတတ္ၾကဘူး။ မိဘေတြက ဆင္းရဲလို ့ အေဖက ေက်ာင္းေကာင္းေကာင္းမေနခဲ ့ရဘူး။ ငယ္ငယ္ရြယ္ရြယ္နဲ ့ ဓါတ္ရထားေမာင္းၿပီး ကိုယ့္၀မ္းကိုယ္ေက်ာင္းခဲ ့ရတယ္။ ။ လိုင္စင္ ပုံကေလးထဲမွာ အေဖက သံပဳရာခြန္ပံု ကုလားဦးထုပ္ေဆာင္းလို ့ ။မံုရြာျမို ့ၾကီးတျမိဳ ့လုံး မီးေလာင္စဥ္ ့ဓါတ္ပုံေတြ ေျပာင္သလင္း ခါေအာင္ပါသြာတယ္။

အေဖက အေမနဲ ့ဆုံခ်င္ေတာ့ ကုန္ေရာင္းကုန္၀ယ္နဲ ့ အညာေရာက္လာၿပီး ့။သူေ႒းၾကီး ဦးေရြွ၀ +ေဒၚေရြွမ တို ့ရဲ ့သမီးကို အရယူႏိုင္္ေအာ င္ ကိုယ္ရည္ကိုယ္ေသြး ရွိသူပါ။ ဇြဲရွိတယ္ ။လုံ့လ၀ိရိယရွိတယ္။ ကတိသစၥာတည္တယ္။ ရိုးသားေျဖာင့္မတ္တယ္။ ဒီအရည္အခ်င္းေတြက အေဖ့ကို ၾကီးပြားခ်မ္းသာေစခဲ ့ပါတယ္။ အေဖနဲ ့အေမက အိမ္ေထာင္က်ၿပီး ၄ႏွစ္လုံးလုံး သားသမီးမထြန္းကားဘူးတဲ ့။ ဘဳရားသြားေက်ာင္းတက္ ေပ်ာ္ေမြ ့ေနရာက ေမာင္ၾကည္ရွင္ျဖစ္မဲ ့ခေလးကို ရေရာ ။စီးပြားေရးဖက္ေျခဦးျပန္လွည့္ကုန္းရုန္းရွာေဖြၾကရတယ္တဲ ့။

သားသမီးသုံးေယာက္လဲရ က်မတို ့အေခၚ ရဲတိုက္ၾကီးကိုလဲ ေဆာက္ႏီုင္ခဲ ့တယ္တဲ ့။ က်မကို အဲဒီအေပၚထပ္မွာမီးဖြားသန့္စင္ခဲ ့တာပါ။ က်မ ၂ႏွစ္သမီးမွာပဲ အလွဴၾကီးေပးပါတယ္။ အေဖကိုယ္တိုင္ ရဟန္းခံၿပီး သားႏွစ္ေယာက္ကို ကိတၱိမသား ရွင္ေလာင္း၁၂ပါးနဲ ့အတူ သာသနာ့ေဘာင္သို ့ သြတ္သြင္းခ်ီးျမွင့္ေပးပါတယ္။ က်မကိုေတာ့ နားသရံုပါပဲ။ က်မက ဒီတုံးက ခပ္ဆိုးဆိုးရယ္။ အကိုေတြကေတာ့ မွန္စီေရြွခ် ဦးေကာ့ဘိနပ္နဲ ့။ ဖုံအျမင့္နဲ ့၊ ကရ၀ိတ္ေဖါင္နဲ ့ ။
လွည့္လည္ၿပီး က်မကိုေတာ့ မိန္းခေလးမို ့ဂ်စ္ကားနဲ ့ တင္လွည့္တာဆိုေတာ့ မေက်မနပ္နဲ ့ တြက္ကပ္ၿပီး စိတ္ေကာက္ေနလို ့ ဓါတ္ပုံထဲ မွာ ႏွဳတ္ခမ္းကို စူေထာ္ေနတာပဲ။

ဒီတုံးက စိန္ေဗဒါၾကီး ေဗ်ာညြန္ ့နဲ ့ ေန့ေရာ ညပါ ဧည့္ခံသတဲ ့။ စိန္ေဗဒါၾကီးက “ ရဲရဲေတာက္..တို ့့ဗမာေျပ သတၱိခဲေတြ ..ရာဇ၀င္ထိုးေလာက္ေအာင္ ..စြန္ ့ေပ ..” ဆိုတဲ့ သီခ်င္းကို ဆိုတာကိုး။ အဲဒါ ... ညီေစေနာ္ ..တို့ ့ရဲေဘာ္ ..ခ်ီတက္ၾကစို ့ တူေပ်ာ္ေပ်ာ္ ..ဆိုတဲ့ အပုိဒ္လဲ ေရာက္ေရာ ကိုေဗဒါေလးက ရွင္ေလာင္း၀တ္ၾကီးနဲ ့ ေနရာကထၿပီး “ဘယ္ညာ..ဘယ္ညာ “ နဲ ့ ခ်ီတက္ဟန္ျပဳ ေအာ္သတဲ ့မ႑ပ္က အိမ္ေရွ ့လမ္းမၾကီးကို ေက်ာ္ခြၿပီး ကားအသြားအလာမပ်က္ေအာင္ တခန္းတနားေဆာက္သတဲ ့။ အေမကေလ သူ ့့အလွဴကို ေက်ေက်နပ္နပ္ၾကီး အားပါးတရ ပုံလုပ္ၿပီးလဲ ေျပာတတ္တာပါ။ အေဖကလဲ အေမမို ့ ပုံေျပာရင္ စိပ္ပုတီးစိပ္သလို ဘာလိုလိုနဲ ့အေမ့နားက ပက္လက္ကုလားထိုင္မွာ လာထိုင္ၿပီး ျပံဳးျပံဳးၾကီး နားေထာင္ေလ့ရွိတယ္။ခုထိျမင္ေယာင္ဆဲပါ။ဥစၥာဟူသည္ မ်က္လွည့္မ်ိဳး တဲ ့။ ၁၉၄၂ခုႏွစ္ကထင္ ပါတယ္။ဒုတိယ ကမၻာစစ္က ဗမာျပည္ကိုပါ ကူးစက္လာတယ္။ ေခတ္ပ်က္ၾကီးနဲ ့ၾကံဳရ ဆုံရေတာ့တာပဲ။

အေမတို ့ကေလ ..ဗမာေတြ ကြ်န္ျဖစ္တာ သခင္ျဖစ္တာ အေရးမစိုက္ဘူး။ စီးပြားရွာလို ့လဲ ေကာင္း.. တိုင္းျပည္လဲေအးခ်မ္းတည္ျငိမ္ မွဳရွိ ၊ေရြွလက္ေကာက္ေတြ တေတာင္ဆစ္အထိ ၀တ္ၿပီး ေတာလမ္းခရီးသြား ၊ေတာင္ ေဘးမရွိ ရန္မရွိ နဲ ့မို့ ့ အဂၤလိပ္ေတြအုပ္ခ်ဳပ္ပံု ေကာင္းတယ္ဆိုၿပီးလြမ္းေနၾကတာပါ။
ႏိုင္ငံေရးအသိစိတ္ဓါတ္မရွိပါဘူး။ အေဖက ဘုတလင္ျမိဳ ့ ေစ်းရပ္မွာ ကုန္မ်ိဳးစုံ ေရာင္း၀ယ္ေဖါက္ကားပါတယ္။ အထည္အလိပ္ ၊ထီးဘိနပ္၊ သကၤန္းပရိကၡရာ၊ ဓါတ္စက္ဓါတ္ျပား။ပိုးထည္ ခ်ည္ထည္ ၊တိုင္းရင္းေဆး ပါမက်န္ ေရာင္းခ်ပါတယ္။ ဆံကုန္သည္လဲ လုပ္ဖူးတယ္။ေနာက္ဆုံးလုပ္ငန္းက ေရြွထည္ေငြထည္ ပစၥည္းနဲ ့ ပန္းတိမ္ပါပဲ ။ ဆိုင္ၾကီးေတာ့မဟုတ္ပါဘူး၊ အေဖတို ့က ဓါတ္ျပားေတြလဲ ေရာင္းေတာ့ ဇာတ္ထုပ္အသစ္ေရာက္ပလားဆိုရင္.. ည ည ေအာ္လံၾကီးတပ္ၿပီး တရပ္ကြက္လုံး ၾကားေအာင္ ဖြင့္ေတာ့တာပဲ။ အစမ္းဖြင့္တာပါ။ ဓါတ္ျပားေၾကာျ္ငာနည္းတမ်ိဳးေပါ့ေလ။ အရပ္ထဲက ရင္းႏီွးသူ လူၾကီးလူငယ္မေရြး အိမ္ေဘးက ကြပ္ျပစ္ေပၚ လာထိုင္ၿပီး နားေထာင္ၾကတယ္။ အေမက ေရေႏြးၾကမ္း တအိုးၿပီးတအို း ခ်ေပးသတဲ ့ ။ အျမီးက လကၻက္ ပဲေလွာ္ ၊ထညက္အျပင္ ငရန့္ေျခာက္မီးကင္ ေတာင္ပါေသးတာပါ။

ဇာတ္သဘင္၀ါသနာပါသူေတြကေတာ့ ေစာေစာၾကိဳတင္ေရာက္လာၾကၿပီး “ကိုဘသစ္ေရ..ဒီကေန့ည ဘာဇာတ္ထုပ္က်မလဲဗ် “ လို ့ ေမးတတ္ၾကတယ္။ ဓါတ္ဆီ ဓါတ္ဆံ ပ်က္လုံးမ်ားဖြင့္ရင္ လူေတြ တေသါေသါ တေ၀ါေ၀ါနဲ ့ တိုးမေပါက္ဘူး။ ဒီတုံးက ဖိုးစိန္ ၊ေရြွမန္း နန္းေတာ္ေရွ့ ။ ေက်ာ့့အံုးလွိဳင္၊ ဆိုတဲ ့နာမည္ေတြ ၾကားဖူးခဲ ့ေပမဲ ့ က်မက ဇာတ္သဘင္ကို မၾကိဳက္ခဲ ့ဖူး။ အဲဒီမွာ အေမ့သား ေဗဒါၾကီး ေျပာပါတယ္။ ဇာတ္ထုတ္ထဲက မင္းသားက ငိုခ်င္းခ်ရင္ သူကပါ လိုုက္ၿပီးငိုခ်င္းခ်သတဲ ့။ မေနႏိုင္ဘူး။ “ က်ေနာ္၏ အမ်ိဳးကို ထုတ္ေဖၚလို ့ေျပာရမွာျဖင့္ ..ဓါး.. ဂုတ္ေပၚမွာ ၀ဲ ... ဟဲ ...ဟဲ..ဟဲ ..။၀ဲ ..ဟဲ ..ဟဲ...ဟဲ...” လို ့ ထေအာ္ ၿပီး လက္ေမာင္းကအက်ၤ ီစကေလးနဲ ့ မ်က္ရည္သုတ္ဟန္ျပဳသတဲ ့။ ဒါေပမဲ ့သူ ၾကီးလာေတာ့ ရုပ္ရွင္ဘက္ ေရာက္သြားၿပီး ေမာင္ၾကည္ရွင္ကသာ ဇာတ္သဘင္ဘက္ ေရာက္သြားတါပါ။ က်မကေတာ့ သမိုင္းေတြ ၊ ပထ၀ီေတြနဲ ့ပဲ ေပ်ာ္ေနတာ။ ဇာတ္ပဲြကိုမၾကိဳက္ပါဘူး။ ေယာက်ၤားတန္မဲ ့ သိကၡာမဲ ့ငိုေနတာလို ့ ရွဳျမင္ၿပီး ပန္းေတြပန္ ဆံထုံးထုံး နားကပ္ၾကီးတ၀င္း၀င္းနဲ ့ မိန္းမအမ်ားၾကီး တြဲကေနတာမ်ိဳးကို ဘယ္လိုမွ ၾကည့္မရခဲ ့ဘူး။

ဒါနဲ ့ ေျပာရအုံးမယ္။ အေဖတို ့က ပဒုမၼာပိတ္အုပ္ေတြလဲ ေရာင္းတာကိုး။ “ခင္ေမစိန္” ပဒုမၼာအုပ္ဆိုတာေပၚသတဲ့။ တံဆိပ္ေပၚက “ခင္ေမစိန့္”့ရုပ္က ေမရွင္တို ့ ေမျမင့္တို့လို ဆံပင္ေလးေတြ နဖူးမွာခ်လို့ ့။ ေနာက္မွာ ဘီးေက်ာ္ဆံပတ္နဲ ့ ပန္းကေလးေတြ မခို ့တရို ့ပန္။ ဇာနားတပ္ ရင္ေစ့အက်ၤ ီကေလး၀တ္ ယဥ္ယဥ္ေလး ျပံဳးၿပီး ့ထိုင္ေနသတဲ ့။ ေမာင္ၾကည္ရွင္ျဖစ္မဲ ့သူက သေဘာက်ၿပီး ညီမေလးေမြးရင္ “ခင္ေမစိန္” လို ့ ေခၚမွာ လို ့ ေျပာသတဲ ့။ ေမေမက ကုိယ္၀န္ၾကီးနဲ ့ က်မကိုလဲ ေမြးေရာ ၊ တန္းၿပီး “ခင္ေမစိန္ေလးေရ... ခင္ေမစိန္ေလးေရ...” နဲ ့ ေခၚေနသတဲ ့။ေမာင္ၾကည္ရွင္ကက်မထက္ ၈ႏွစ္ၾကီးးတာကိုး။ အေမကျပန္ေျပာတာပါ။

အေဒၚအပ်ိဳၾကီးေတြကလဲ တေမွာင့္ ။ က်မကို “ ျမင့္ျမင္”့ တဲ ့။ တိုက္ၾကီးရဲ့ အျမင့္ အေပၚဆုံးအထပ္မွာေမြးလို ့ တဲ ့။ ေခၚျပန္ေရာ။ က်မ အထက္တန္းေက်ာင္းေရာက္ေတာ့ ျမင့္ျမင့္လဲ မၾကိဳက္ ခင္ေမစိန္လဲမၾကိဳက္ က်မခ်စ္တဲ ့ေဖေဖ့နာမည္ယူၿပီး “ခင္ေမသစ္ “ ေျပာင္းလိုက္တာပါ။ ကဲ ။ဘယ္ေလာက္လွသလဲ။ ဒီနာမည္။ ခင္ေမစိန္ေခၚရင္မၾကိဳက္ဖူး။ “စိန္”ပါေနလို ့ပါ။ ဖိုးစိန္ ၊ကက္နက္စိန္ ၊ စိန္ေအာင္မင္း အကုန္မုန္း။ ဇတ္မင္းသားေတြကိုမုန္းတာပါ။ ( အေရးထဲ ေျပာင္းဖူးေဆးလိပ္ထဲ
ေရြွဒဂၤ ါးထည့္ေပးတဲ ့ အပ်ိဳ အုပ္စုမွာ ေမေမမ်ား ပါေနမလား ေတြးပူမိေသး။ ) ေမေမကေလ က်မကိုမီးဖြားၿပီး မီးတြင္းမွာ ေသြးလန့္ ့သတဲ ့။ ႏို ့မထြက္လို ့ ႏို ့ထိန္းအိမ္မွာ
ႏို ့သြားစို ့ရပါတယ္။ ၆လၾကာပါတယ္။ အေဖနဲ ့အေမက မနက္တေခါက္ ညတေခါက္ မွန္မွန္လာၾကည့္တယ္ေျပာပါတယ္။ က်မနဲ ့ ႏို ့စို ့ဘက္ေတြ ရွိေပမဲ ့ မသိပါဘူး။
အေမက အေဖနဲ ့ စီးပြားေရးကိုမဲ လုပ္ေနရလို ့ က်မတို ့ေမာင္ႏွမ သုံးေယာက္စလံုး အေဒၚအပ်ိဳၾကီးေတြ လက္မွာ ၾကီးျပင္းခဲ ့ရတာပါ။ (ေမေမက ခေလး၃ေယာက္ေလာက္ကို အထိန္းေတြ အယေတြနဲ ့ ၀ိုင္း၀ိုင္းလည္ ထားခဲ့ႏို္ုင္ေပမဲ ့ က်မမွာေတာ့ ခေလး(၇)ေယာက္ကို အဲလို မထားခဲ ့ႏိုင္ပါဘူး။
ကိုယ္တိုင္ ရင္အုပ္မကြာ ရင္ခြင္ပိုက္ ႏို ့တိုက္ၿပီး ကိုယ္တိုင္ ျပဳစုေစာင့္ေရွာက္ ေၾကြးေမြးခဲ ့တာပါ။ ဘယ္လိုသတၱိေတြကမ်ား က်မကို ဦးေဆာင္ခဲ ့ပါလိမ့္လို ့ ခု ၾကီးလာမွ ကုိယ့္ကိုကိုယ္ အ့ံၾသရင္း ေမးခြန္းေတြ အၾကိမ္ၾကိမ္ထုတ္ေနမိေတာ့တယ္။ )

အေဖကေလ..က်မတို့ ့ကို စာတတ္ေစခ်င္တယ္။ အထူးသျဖင့္ အဂၤလိပ္စာကိုေပါ့။ ပထမ ေက်ာင္းစေနေနခ်င္း ဘုတလင္က ဆရာေလးဦးဘိုးဥာဏ္ေက်ာင္းမွာ
ေနရပါတယ္။ အေမ့ညီမအရင္း ဆရာမၾကီး ေဒၚေငြၾကည္ရဲ ့ ခင္ပြန္းပါ။ ေဒၚေငြၾကည္မ်ား မ်က္လုံး တခ်က္ျပဴးၾကည့္ရင္ တေက်ာင္းလုံးသာမက ဦးေလးဥာဏ္ေတာင္ ဖိန့္ဖိန့္တုန္ ေၾကာက္ရတာပါ။
တေန ့ေတာ့ က်မတို ့မုံ ့စားဆင္းခ်ိန္ မဟာဗႏၵဳလပန္းျခံ (အစစ္ပါ) သြားၿပီး ဇီးေတာ္သီးေတြ ခူးစားၾကတာေပါ့။ ဒီတုံးက သူငယ္ခ်င္း သုံးေလးေယာက္ ပါခဲ့ေပမဲ ့ ဘယ္သူဘယ္၀ါဆိုတာ မမွတ္မိေတာ့ဘူး။ အျပန္က်ေတာ့ ေက်ာင္းကတက္ေနၿပီ။ ျခံက နဲ နဲ လွမ္းတာကိုး။
ေက်ာင္းခန္းအ၀င္၀ကေန ဆရာမၾကီးက ေစာင္ၿ့ပီး ၾကိမ္နဲ ့ ေဆာ္ေတာ့တာပါပဲ။
အဲဒီေက်ာင္းမွာ က်မတို ့ ဇာထိုး ပန္းထိုး သင္ရတယ္။ မွတ္မိေသးေတာ့တယ္။ဇာထိုးအပ္က ၀ါးနဲ ့လုပ္ထားတာပါ။ ႏွစ္ေခ်ာင္းထို း တေခ်ာင္းထို း အားလုံး၀ါးနဲ ့ခ်ည္းပဲ အေခ်ာသပ္ လုပ္ထားတယ္။ က်မက အဲဒီကတည္းက ဇာထိုးအပ္ကို ေကာင္းေကာင္းအသုံးခ်ႏိုင္ခဲ ့တာပါ။ ေက်ာက္သင္ပုန္း ေက်ာက္တံ သုံးတဲ ့ေခတ္မို ့ ေက်ာက္တံကို ေရဆြတ္ဆြတ္ၿပီး ခြ်ြန္ေနေအာင္ ေသြးရတာကိုလဲ မေမ့ပါဘူး။

ဆရာၾကီး ဆရာမၾကီးက ျခံံ၀န္းအက်ယ္ၾကီး လယ္ယာေျမပိုင္သူမို ့လဲ လယ္လုပ္ ယာလုပ္သူေတြ လာပို ့တဲ ့ႏွမ္း၊ေျမပဲ ငရုပ္စတာေတြ ဖ်ာၾကီးနဲ ့ ေက်ာင္းသားေတြက လွမ္းေပးၾကရတယ္။
ေျမပဲအေၾကာင္းေျပာရာကေန စက္ဘီးကေလးနဲ ့ လြယ္အိပ္ကေလးခ်ိတ္ၿပီး ပဲေလွာ္သြား၀ယ္တာ ေျပးအမွတ္ရမိေရာ။ ပဲေလွာ္က ပဲၾကားေလွာ္ပါ။ ခါးသက္သက္ေလး။ ေလွာ္ေနတံုး ဖိုထဲက ထည့္ေပးလိုက္တာဆိုေတာ့ ပူပူေႏြးေႏြး ေလး။ကြ်ြွတ္ၿပီးမြ ရြ ေနတာပဲ အက္ကြဲေၾကာင္းကေလးေတြမွာ ဆားေလွာ္၀င္ေနတာေၾကာင့္ စားလို ့အရသာရွိတယ္။ တမတ္ဘိုးဆို လြယ္အိပ္ေလးနဲ ့တလုံးအျပည့္။ မတ္ပဲ ဘယာေၾကာ္လဲ ၀ယ္ဖူးတယ္။ ေမေမက မတ္ပဲဘယာေၾကာ္ ကြ်တ္ကြ်တ္ကေလးကို ၾကက္သြန္ခရမ္းခ်ဥ္သီးနဲ ့ ျပန္ၿပီးႏွပ္ေပးေတာ့ သိပ္စားေကာင္းတာပဲ။ က်မတို့က အသားမစားေတာ့ ၾကံဖန္စားတတ္ၾကတယ္။

တခါေတာ့ အေၾကာ္၀ယ္အၿပီးအျပန္ အိမ္လဲျပန္ေရာက္ေရာ.. ေလယာဥ္ပ်ံၾကီးက “ ေ၀ါ “ ဆို ေခါင္းေပၚေရာက္လာေရာ။ ဗံုးက်င္းထဲေရာက္ေအာင္ေျပးဘို ့အခ်ိန္မရေတာ့ဘူး။
က်မက အိမ့္ေအာက္ထဲ ၀င္ေျပးပါတယ္။ အ္မ္က ေခ်တံရွည္ဆိုေတာ့ ၀င္ပုန္းလို ့ရတာေပါ့ေလ။ ပုန္းရာကေန ေခါင္းေမာ္ျပဴၾကည္ေတာ့ လား..လား ေတာင္ပန့္ တကားကား အေကာင္ၾကီးၾကီး ဧရာမ ေလယာဥ္ပ်ံၾကီးပါလား။

အေကာင္ဆိုလို ့ တခုေျပာစရာ ၾကံဳလာျပန္ပါပေကာ။ က်မတို ့ သားအဖ အႏၱရယ္တခုနဲ ့ ထိပ္တိုက္တိုးခဲ ့ရပံု ေျပာပဲ မေျပာခ်င္ေတာ့ပါဘူး။ က်မတို ့အိမ္ေခါင္ရင္းက ဆရာ ဦးဘၾကည္တဲ ့ သမီးက တင္တင္ျမတဲ ့။ ဘာဆရာလဲက်မ မသိေပမဲ ့ တင္တင္ျမက ညေနတိုင္း စပို ့ရွပ္အကၤ် ီ ေဘာင္းဘီတိုေလး၀တ္ၿပီး ျခင္းခတ္ေလ့ရွိတယ္။ ေပါင္တံ သြယ္သြယ္ လွလွ လက္တံသြယ္သြယ္လွလွေလးမို ့ အလြန္ၾကည့္ေကာင္းတယ္။ ဦးဘၾကည္နဲ ့ တျခားလူသုံးေယာက္ အျမဲ ျခင္းကစားၾကတယ္။ တညေနခင္းတခုမွာ အဲလို ျခင္းခတ္ေနရာက ဦးဘၾကည္က လွမ္းေအာ္တယ္။ “ ဦးဘသစ္ ေရ ..ေျမြ ေျမြ “ တဲ ့။ ေျမြကိုေတာ့ မျမင္ရပါဘူး။ ဦးဘၾကည္အိမ္စည္းရိုးနဲ ့ကပ္ေနတဲ ့ က်မတို ့အိမ္ဘက္က ေျမကြက္လပ္ၾကီးက ျမက္ေတာစိမ္းၾကီး ရွည္အုပ္ေနေတာ့ ဘာမွ မျမင္ရပါဘူး။ ဒါေပမဲ ့ အတန္းလိုက္ ျမက္ဖ်ားေလးေတြ ယိမ္းခါေနေတာ့ တခုခု အေကာင္တေကာင္ ေကာင္ ေျပးလာေနမွန္း အေဖက သိတယ္တဲ ့ ။ေၾကာင္ေလးတေကာင္က အျမီးဖ်ားကို လိုက္ ကစားေနတာပါ ျမင္ေနရတယ္။ မၾကာပါဘူး ေျမြေျပးလာတာျမင္ေနရပါၿပီ။ ေျမြဦးေခါင္းက က်မတို ့ဘက္ ဦးတည္မေနပါဘူး။ အေရွ့ဘက္္ကို ဦးတည္ေနတာပါ။ က်မတို ့က ေျမာက္ဘက္က်တယ္။ ေဖေဖက အစိုးရိမ္လြန္ၿပီး ေ၀းေ၀းသြားေအာင္ ဘိနပ္နဲ ့ ခ်ြတ္ေပါက္တယ္။ ဒီေတာ့မွ ေျမြက ရွဴးကနဲ ပါးျပင္းေထာင္ ေခါင္းလွည့္လာၿပီး က်မတို ့ဆီ ္ တဟုန္ထိုး ေျပးလာေတာ့တယ္။ေဖေဖက က်မကို “ အိမ္ေပၚတက္ ေန ၊အိမ္ေပၚ တ က္ေန “ လို ့ ေျပာေပမဲ ့ က်မမလွဳပ္ရဲဘူး။ ေၾကာက္ေၾကာက္နဲ ့ အေဖ့ကို တြယ္ကပ္ေနေတာ့ အေဖလဲ ဘာမွ လုပ္မရဘူး။ ေျမြကလဲ အေသလိုက္ ။က်မနဲ ့အေဖလဲ ေနာက္ဆုတ္ ေနာက္ဆုတ္နဲ ့ အိမ္ထဲ၀င္ ။အေဖက က်မကို ညာဘက္လက္နဲ ့ ကာထား။ ဘုရား ဘုရား က်မတို ့ ႏွစ္ေယာက္ ဘယ္သူအယင္ အေပါက္ခံရမလဲ ။ မေတြးရဲဘူး။ ေျမြက ပါးျပင္းေထာင္ေျပးလာတာ ။က်မတို့က ႏွစ္ေယာက္သား လုံးေထြးလုံးေထြး ေနာက္ဆုတ္ ေနာက္ဆုတ္ ေျပးရင္း မီးဖိုထဲ အေရာက္ ။ေျမြက မီးဖိုေခ်ာင္ ခါးပန္းကို ေက်ာ္အတက္ အေဖက ဖင္ထိုင္ခုံ အပုေလးကိုလွမ္း ေကာက္အေပါက္။ အို ဘာေျပာေကာင္းမလဲ ။တခါတည္း ။ေျမြၾကီး လည္ပင္း တန္းမွန္ေတာ့ ဇက္က်ိဳးက်ေတာ့တာပဲေလ။ပါးျပင္းၾကီးေခြက်သြားတာ။

ဒီေတာ့မွ လူေတြေျပးလာၾက။ ေျမြၾကီးကို ေလးေဒါင့္ သံပုန္းၾကီးတခုထဲ ထည့္။ေျမြက နဲနဲမွကို မလွဳပ္ေတာ့တာ။ မနက္ေစာေစာ ေတာထဲ ျပန္သြားလြွတ္ခဲ့ေပမဲ ့ ေသသြားခဲ့ပါၿပီ။ ေဖေဖက ေလ သတိရတိုင္း စိတ္မေကာင္းျဖစ္လို ့။ေသေစလိုတဲ ့ ဆႏၵ မရွိေၾကာင္းနဲ ့ ခုခံကာကြယ္ရင္း လက္လြန္သြားတာပါလို ့ ဘဳရားရွိခိုရင္း ေကာင္းရာသုဂတိလားပါေစလို ့ ေမတၱာပို့တယ္။
ဒီလို ပါးျပင္းေထာင္လိုက္တဲ ့ေျမြမ်ိဳးကို က်မ ကုလားရုပ္ရွင္ေတြမွာ ပဲ ေတြ ့ဖူးတာပါ။ လုံးပတ္က လူၾကီးလက္ေမာင္အိုးတခုစာေလာက္တုတ္တာပါ။ အရွည္ၾကီး။ ေျမြေဟာက္ငန္းေစာင္း သိန္းဆုေပါင္းဆိုၿ႔ပီး ထီထိုးေပမဲ ့ မေပါက္ပါဘူး။ အဲဒီညက က်မ အေၾကာက္လြန္ၿပီး အျပင္းဖ်ားတာမွ လိမ့္ေနတာပဲ။ ကိုးကြယ္ေနက် ဘုန္းၾကီးဆီမွာ နဂရာအဖ်ားျဖတ္ေဆး အေဖေတာင္းေပးပါတယ္။ ေဆးလံုးေလးေတြက ၾကြက္ေခ်းတံုးအတို္င္းပဲ။ အရသာေတာ့ရွိတယ္။ ေရခ်ိဳးၿပိးတိုင္း ေရေႏြ ေလးနဲ ့ၾကိဳ ေသာက္ထားရင ္ ဘယ္ေတာ့မွ မဖ်ားဘူးတဲ ့။ ဘုန္းၾကီးက က်မဆို ေတာ္ေတာ္ခ်စ္တယ္။ ခင္ေမ ခင္ေမ နဲ ့။ဘာေပးေပး ခင္ေမ့ဘို ့ ။ခင္ေမ့ဘို ့နဲ ့။ ပဲေလွာ္၊ ငွက္ေပ်ာ၊ ထညက္ ၊ မံု ့ဆီေၾကာ္ မျပတ္ဘူး။ လူကမလွဴရဖူး။ ဘုန္းၾကီးက ျပန္လွဴေနတယ္။ က်မက အေၾကာက္လြန္ရင္ဖ်ားတတ္တာ သိ္ပ္ဆိုးတယ္။ တခါလဲ က်မနဲ ့ ေဖေဖနဲ ့ ေလယာဥ္ကြင္းဘက္ လမ္းေလ်ွာက္သြားရာမွာ (စစ္အတြင္းယာယီသံုးဘို ့အေရးေပၚ ေဆာက္လုပ္ထားတာ )  စစ္သားတခ်ိဳ ့ေျမမွာ၀ပ္ၿပီး သုံးေခ်ာင္းေထာက္စက္ေသနပ္ၾကီးခ်ိန္ထားတာျမင္ၿပီး ညလဲေရာက္ေရာ ဖ်ားေတာ့တာပဲ။ စစ္သားဆိုလို ့ က်မတို ့စစ္ေျပးရေသးတာ အမွတ္ရျပန္ေရာေလ။

တေန့ညၾကီးမင္းၾကီးေဖေဖက ေရနံဆီ မီးခြက္ကေလး မိွန္ပ်ပ်မွာ ေျမၾကီးထဲ တြင္းတူးပါတယ္။ တြင္းတူးၿပီးေရြွထည္ပစၥည္းေတြ အိုးတလုံးထဲ ထည့္ျမွဳပ္ပါတယ္။ က်မတို ့ ေျပးၾကရမယ္လို ့ လဲ ေဖေဖကေျပာတယ္ ။အဲဒီညမွာပဲ က်မတို ့စစ္ေရွာင္ဖို ့ လွည္းကေလးနဲ ့ ေႏွာယင္း ဆိုတဲ ့ ရြာကေလးကို ေျပးၾကပါတယ္။ စစ္ေၾကာင့္ ေျပးရ လြွာရပုံေတြ ၊ ဓါးျပတိုက္ အိမ္မီးရွဳိ ့ ၊ ျပန္ေပးဆဲြ စတဲံ့ ဒုကၡမ်ိဳးစုံ ၾကံဳရသမ်ွေတြ အားလုံး ေမေမက ပုံလုပ္ၿပီး အျမဲေျပာခဲ ့တာပါ။ ခါးသီးနာက်င္စရာေတြဆိုေပမဲ ့ ...တရားသေဘာနဲ ့ေျဖသိိမ့္ႏိုင္ၾကၿပီး့ ႏိုင္ငံေရးအျမင္ မရွိၾကပါဘူး။ စစ္ၿပီးေခတ္ ဒိဘက္ ျပည္သူပိုင္သိမ္းတဲ ့ေခတ္မွာလဲ လယ္ေျမဧကေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ေ၀ျခမ္းေရးထဲ ပါသြားျပန္တယ္။

အေဖေျပာတာက်မ ခုထိ ၾကားေယာင္ေနတဲ ့စကားတခြန္းရွိပါတယ္။..( အေဖတို ့က လယ္ေျမပိုင္တယ္သာဆိုတယ္ ကိုယ္တိုင္ ဘာမွ မလုပ္ႏိုင္ေတာ့ ..သူတို ့ေပးသေရြ ့ပဲ ရတာပါ။သီးႏွံ မေအာင္လို ့ ။မိုးဖ်က္ ပိုူဖ်က္လို ့ နဲ ့ ရသင့္တာေတာင္မရဘူး။ ကိုယ္က ေတာထဲ မွ မလိုက္ႏိုင္တာ။၊လူေတြက ေျမရွင္ ယာရွင္ေတြကိုပဲ ဘာညာေျပာေနၾကတာ ေျမရွင္ ယာရွင္ေတြရဲ ့ ခံစားခ်က္ကိုေတာ့ ဘယ္သူမွ မသိၾကဘူး။ )တဲ ့။ က်မတို့ တခါေတာ့ ဘယ္ကေန ဘယ္ကိုေျပးမွန္းမသိ ေျပးရင္းလႊားရင္း ေနာက္ကလူအုပ္ၾကီးလိုက္လာသံၾကားလို ့ဆိုၿပီး နီးရာ တဲၾကီးတလုံးထဲ ၀င္ပုန္းပါတယ္။ မၾကာပါဘူး။ လူသံေတြ ဆူဆူညံညံနဲ ့ အုပ္လိုက္ၾကီးေရာက္လာၿပီး “ေဟ့ တဲထဲမွာ ဘယ္သူရွိသလဲ လွံနဲ ့ထိုးလိုက္ရမလားတဲ ့ ေျပာေျပာဆိုဆိုပဲ လွံ့ၾကီးက ထရံေဖါက္ၿပီး တဲထဲ၀င္လာပါေရာ။ ေမေမ့ရင္၀နဲ ့ သီသီကေလး လြတ္သြားတာေပါ့။့တဲထဲ ေရာက္ေရာက္ခ်င္း ေမေမက က်မကို ရင္ခြင္ထဲထည့္ ၾကက္မၾကီးွ၀ပ္သလို ေျမမွာျပားျပား၀ပ္ျပီးေတာ့ အကိုႏွစ္ေယာက္ကိုလဲ ဂုတ္ကေန ဆြဲႏွိမ္ ၀ပ္ခ်ေပးတာမို ့ ကံၾကီးသြားတာပါ။ ဒီတုံးက ေဖေဖ့ကိုလဲ ေတာေၾကာင္ေတြ ဆြဲေခၚသြားၿပီး ေငြေတာင္းပါတယ္။ အေမက ေငြသား မရွိပါဘူး။ေရႊနဲ ့ လဲ ေရြးခဲ့ရတာပါ။  ျပန္ေပးသမားေတြက အေဖ့ေျခသလုံးေတြကို လွံနဲ ့ဆြထားလို ့ ဒါဏ္ရာေတြ ဗလပြနဲ ့ လမ္းမေလွ်ာက္ႏိုင္ပါဘူး။ လွည္းနဲ ့တိုက္ေခၚခဲ ့ရတာပါ။ အေမက သစ္ဥ သစ္ဖုေတြရဲ ့ အာနိသင္ကို နားလည္ေပမဲ ့ေျပးရင္းလြွားရင္း ပုန္းရင္းခိုရင္း လိုခ်င္တဲ ့ေဆးပင္ ရွာမရလို ့ အခက္ေတြ ့ေနတာေပါ့။ေနာက္ဆုံး ၾကံရာမရျဖစ္ေနလို ့ ရရာသစ္ရြက္သစ္ခက္ေတြ ထုၾကိတ္ၿပီး အံုကပ္ေပးရင္း...“ ကြ်န္ေတာ္မရဲ ့ ခင္ပြန္းကိုကုသဖို ့ ေဆး၀ါးမရွိပါ။ အနာတရ လုပ္သူမ်ာကိုလဲ အညိဳးအေတး မရွိ ရန္တုံ ့မယူပါ။ ဤစကားမွန္ပါရင္ ဤ သစ္ခက္ သစ္ဥ မ်ားက အစြမ္းထက္ေသာေဆး၀ါးၿဖစ္ၿပီး အျမန္ေပ်ာက္္ကင္းခ်မ္းသာပါေစ” လို ့ သစၥာဆိုပါတယ္။သံုးရက္အတြင္း အေယာင္ေလ်ာ့က်ၿပီး ငါးရက္အၾကာမွာေတာ့ ရွင္းရွင္းေပ်ာက္ခဲ ့တယ္လို ့ ေမေမကသူ ့ဘာသူ ဂုဏ္ယူ ေျပာဆိုခဲ ့ဖူးတယ္။

အဲဒါေၾကာင့္ က်မက စစ္ဆိုရင္မုန္းပါတယ္။စစ္ေၾကာင့္ လူေတြ ဘယ္ေလာက္ဒုကၡေရာက္ၾကသလဲ။ စစ္သားဆိုတာ မုန္းစရာ။ ဟိုငယ္ငယ္ေလးထဲကကိုမုန္းတာ။ စစ္ေၾကာင့္ေျပးရ လႊားရ ။လူေတြ ၀ရုန္းသုဥ္းကားျဖစ္။ေသတဲ ့သူေသ ၊ နာတဲ ့သူနာ။ဘယ္မွာ ေကာင္းက်ိဳးရွိမလဲ။ ဒါေပမဲ ့ ဂ်ပန္ေတြ၀င္လာေတာ့ ဂ်ပန္စစ္သားေလးတေယာက္ သူရတဲ ့ ရာရွင္ေတြထဲက ႏို ့ဆီ ၊ သၾကား ၊ ခ်ိဳခ်ဥ္ ။ ငါးေသတၱာ စတာေတြ က်မစားဘို ့တဲ ့။ လာလာေပးတာမွတ္မိတယ္။သူစစ္အကၤ် ီ အိပ္ကပ္ထဲက ဓါတ္ပုံေလးကိုလဲ ထုတ္ျပတယ္။ သူ ့သမီးေလးနဲ ့ သူ ့ဇနီးပုံပါတဲ ့။ သမီးက ပက္လက္ကုလားထိုင္ေလးေပၚမွာ အိပ္လို ့ ၊ ့ သူ ့ေမေမက ေဘးနားမွာျပံဳးရပ္ေနတယ္။ ခ်စ္စရာေလး ေတြ။
သူကေျပာတယ္။ “စစ္ပြဲေတြကို မုန္းတယ္။ဇနီးနဲ ့သမီးကို မခဲြခ်င္ဘူး ၊ အမိန္ ့ကိုနာခံရတယ္။ သူေသမလားရွင္မလားမေျပာႏိုင္ဘူး “ တဲ ့။ က်မကို သူ ့သမီးအမွတ္နဲ ့ လာေပးတာလို ့ ေမေမကေျပာပါတယ္။

ဒါဆိုရင္ မတိုက္ခ်င္ပဲ တိုက္ေနရတဲ ့စစ္သားေတြလဲ ရွိေနတဲ ့သေဘာလား။ က်မစဥ္းစားရင္း သူတို ့ကိုသနားလာတယ္။စစ္ပြဲေတြကို ဖန္တီးေနတဲ ့စစ္ဘုရင္ေတြကိုမုန္းတတ္လာတယ္။
ဘုတလင္မွာက မျငိမ္မသက္နဲ ့ ေန ့အခါ အစိုးရကအုပ္ျပီး ညအခါ ကြန္ျမဴနစ္ေတြကျပန္စီးသတဲ ့။ ဆက္ေၾကးေတာင္းသတဲ ့။ ကြန္ျမဴနစ္ေတြကလဲ အခ်င္းခ်င္း နီလိုက္ ျဖဴလိုက္ ကြဲျပဲေနေတာ့ တာရွည္မအုပ္ႏိုင္၊ မထိန္းခ်ဳပ္ႏိုင္။ အစိုးရေရာ သူပုန္ေတြပါ ဆုတ္ခြာသြားရင္ ေတာေၾကာင္ေတြကထ ဓါးျပကတိုက္ လုယက္မွဳေတြျဖစ္ ဘယ္သူမွ ေအးေအးေဆးေဆး မေနရၾကရဘူး။ ေက်းလက္ေဒသက ကုန္သည္ပြဲစားမွန္သမ်ွ ျပည္တြင္းစစ္ကိုေရွာင္ရင္း တိမ္းရင္း စီးပြားလဲ ရွာရင္း ဆိုသလို မုံရြာျမိဳ ့ေပၚ တက္လာၾကေတာ့တယ္ တဲ ့။

အေဖက ရွမ္းေတာလမ္း ဒီဇူဇာေဆးတိုက္မွာ အခန္းတခန္း ငွားၿပီး ေရြ်ဆိုင္ဖြင့္ပါတယ္။ သိပ္စုံလွတာမဟုတ္ပါဘူး။ ပန္းတိမ္းဖိုတခုေတာ့ရွိရဲ ့။ ဒီတုံးက ေမာင္ၾကည္ရွင္က ဆူးေလကုန္းရပ္ထဲက ဦးေမာင္ေမာင္အလြတ္ပညာသင္ေက်ာင္း (ေနရွင္နယ္ေက်ာင္းလို ့လဲ ေခၚတယ္ထင္ရဲ ့) မွာ ေက်ာင္းအိပ္ေက်ာင္းစား တကၠသိုလ္၀င္သင္တန္းတက္ေနႏွင့္ၿပီ။ အခု အျငိမ္းစား
ၾသစေၾတးလ် သံအမတ္ၾကီး ေဟာင္း ( ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ အသက္အငယ္ဆုံးအထက္တန္းေက်ာင္းအုပ္ လို ့လဲ နာမည္ၾကီးရဲ ့။ )စာေရးဆရာၾကီး ဦးေမာင္ေမာင္စိုးတင့္ရဲ ့ ဘခင္ျဖစ္ပါတယ္။

က်မတို ့အငယ္၂ေယာက္ကေတာ့ Wesley School လို ့ ေခၚတဲ့ ခရစ္ယန္သာသနာျပဳေက်ာင္းမွာ
ေနခြင့္္ရတယ္။ေျပာရအံုးမယ္ .။ဒီဇဘၤာလ ခရစ္စမတ္ပြဲေန ့ေတြဆို က်မသိပ္ေပ်ာ္တာပဲ။ ပြဲေတာ္ေန ့ သြားတဲ ့စတိုင္ကို ၾကည့္မလား။ သိုးေမွြးေခါင္းစြပ္ၾကီးေဆာင္းတယ္။လက္အိပ္ေျခအိပ္စြပ္တယ္။Long coat ေခၚတဲ ့ အက်ၤ ီပြပြရွည္ရွည္ ၀တ္တယ္။ Canvas ေခၚတဲ ့ ဖိနပ္စီးပီး ေရြွေျခက်င္းထပ္၀တ္တယ္။ မိုက္တယ္ေနာ္။ စာဖတ္သူပံုေဖၚမိရင္ရယ္ေနမလားပဲ ။ ပြဲက ညပြဲဆိုေတာ့ မံုရြာမွာက အရမ္းခ်မ္းတယ္ေလ။( ဒီပံုစံက အေဖနဲ ့က်မ လမ္းေလ်ွာက္ထြက္ရင္ေတြ ့ရႏိုင္တဲ ့ ပံုစံပါပဲ။ ေျခက်င္းၾကီးေတာ့မပါဘူးေပါ့။ ) က်မက Church လဲ တက္တယ္ ။ဓမၼသီခ်င္းေတြကုိလဲ ၾကိဳက္တယ္ ။ (စာသားကိုေတာ့မၾကိဳက္ဖူး။ ေ၀့လည္ေၾကာင္ပတ္နဲ ့ နားမရွင္းလို ့။ )

ေဖေဖ့ညီမ၀မ္းကဲြက ခရီယာန္ဆိုေတာ့ သူက က်မကိုအျမဲ ေခၚသြားေလ့ရွိတယ္။ မနက္တိုင္းလဲ ၄၅မိနစ္ က်မ္းစာသင္ရတယ္။ ဓမၼသီခ်င္းေတြဆိုရတယ္။ သီခ်င္းေတြက အသံသာလို ့ က်မကသိပ္ၾကိဳက္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ ့ က်မက အဲဒီအရြယ္ကတည္းက ရွင္ျပန္ထေျမာက္တယ္ဆိုတဲ ့ ခရစ္ေတာ္ကို လက္မခံႏိုင္ခဲ ့ပါဘူး။
အေဖကေလ က်မကို ဘယ္ေလာက္ခ်စ္သလဲ ဆိုရင္ က်မ ဆယ္ေက်ာ္သက္အရြယ္ထိ ဆံပင္ကိုဆီလူးေပးတုံး ၊ ဆံထုံးထံုးေပးတုံး။ ေျခသည္းလက္သည္းလွီးေပးတုံး။

ဒါေပမဲ ့ က်မအရြယ္ကေလးရလာေတာ့ အေဖနဲ့ ့ေရာ အကိုေတြနဲ ့ပါ ဘ၀ျခားသြားသလိုပဲ။ ဆက္ဆံေရးက ေျပာင္းလဲြသြားတယ္။ က်မကိုယ္တိုင္လဲ အေဖ့ကို “ ေဖ..ေဖ့ “ လို
ခြ်ဲဘို ့ ရွက္ရံြ ့လာတယ္။ ့ Wesley မွာ ၃ႏွစ္ပဲ ေနလိုက္ရတယ္ ။အေဖက က်မကိုေက်ာင္းႏွဳတ္ပါေလေရာ။ မိန္းခေလးမို ့ေတာ္ၿပီးတဲ ့။အိမ္မွာပဲ ေနရၿပီး ေရြွဆိုင္ထိုင္ခိုင္းပါတယ္။ ေရြွခ်ိ္ိန္တြယ္တာ။အရည္အေသြးစစ္တာ ဘာညာျပေပးတယ္။ ၿပီးေတာ့ ေဖေဖတို ့က ခ်ည္ထုတ္ေတြလဲ ေရာင္းတာဆိုေတာ့ ..
ေဖေဖတို့ ေရခ်ိဳးထမင္းစားေနရင္ က်မက ဆိုင္ထိုင္ရတယ္။ (ဆိုင္ေစာင့္ရတာပါ။ )

တေန့ေတာ့ ..မိန္းမ၃ ေယာက္၀င္ခ်လာတယ္။ ခ်ည္ထုတ္ေတြေစ်းေမးလို ့ေရာင္းရေတာ့မယ္လို ့ေပ်ာ္ၿပီး က်မက ေဖေဖမွာထားတဲ့အတိုင္းေျပာရတယ္။ တေယာက္က “ ေရဆာလိုက္တာသမီးရယ္ ..
ေရတခြက္ေလာက္တိုက္ပါအံုး “တဲ ့။ ေရယူၿပီးထြက္လာေတာ့ တေယာက္မွ မရွိေတာ့ဘူး။ ခ်ည္ထုတ္လဲ ၃ထုတ္ေပ်ာက္သြားတယ္။ အေဖက မဆူပါဘူး။ “ငါ့ သမီး မွတ္ထား။
လူေတြ အားလုံး ကိုယ္လို မဟုတ္ဘူး “တဲ ့။ “ အဲဒါ သမီးအတြက္ ပြဲဦးထြက္ သင္ခန္းစာပဲ “ လို ့ေျပာတယ္။ “ျပဳသူအသစ္ ခံရသူ အေဟာင္း “ လို ့လဲ ေဖေဖကေျပာပါတယ္။ ေက်ာင္းထြက္ၿပီး ၂ႏွစ္ေလာက္ၾကာမွ က်မ မ်က္စိပြင့္လာတယ္ေျပာရမွာပါ။ ဘန္ေကာက္လုံခ်ည္တရြွမ္းရွြမ္းနဲ ့ ေလယာဥ္ၾကီးနဲ ့ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ ေက်ာင္းတက္သြားတဲ ့ အကိုေတြကို မနာလိုေတာ့ဘူး။ Wesley တံုးက က်မသူငယ္ခ်င္းေတြ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသူၾကီးျဖစ္ကုန္တာက် မ မနာလိုေတာ့ဘူး။ က်မကိုယ္က်မ သိမ္ငယ္သြားတယ္။ဘာ့ေၾကာင့္ က်မ ေက်ာင္းတက္ခြင့္ မရ ရမွာလဲ ။ အေဖ့ကို တိုက္ရိုက္က်မ အေရးဆိုတယ္။ အေဖက စာနာတတ္သား။ ခ်က္ျခင္းပဲ ေက်ာင္းအပ္ေပးတယ္။ဗုဒၼဘာသာေက်ာင္း လို ့ေခၚတဲ ့ (အမွတ္ ၁ )အထက္တန္းေက်ာင္းမွာက်မေနခြင့္ရတယ္။ ဒါေပမဲ ့ ေဖေဖက စည္းကမ္းခ်က္ေတြနဲ ့ခြင့္ျပဳတာပါ။ စာကလြဲရင္ ဘာမွ အပိုမလုပ္ပါဘူး။ ေက်င္းနဲ ့အိမ္၊ အိမ္နဲ ့ေက်ာင္းကလြဲလို ့ ဘယ္မွ မသြားပါဘူး။ ေယာက်ၤားေလးသူငယ္ခ်င္းမထားပါဘူး လို ့ က်မက ၀န္ခံ ထားရတယ္ေလ။ လြယ္လြယ္၀န္ခံခဲ ့ေပမဲ ့ လက္ေတြ ့က်င့္သုံးဘို ့ ခက္ပါတယ္။ အထက္တန္းေက်ာင္းသားၾကီးျဖစ္လာေတာ့ နဲနဲ လူမွဳေရး မ်ားလာပါၿပီ။ က်မက လဲက်မ အပိုေတြလုပ္ခ်င္ခဲ ့တယ္ေလ။

ဗိုလ္ခ်ဳပ္ကေတာ္ ေဒၚခင္ၾကည္ဦးစီးတဲ ့ ငွက္ျပာမယ္ (Girl Guide ) လဲ ျဖစ္ခ်င္ခဲ့ တယ္။ ေလထဲမွာ ဟိုသည္ပ်ံ၀ဲေနတဲ ့ ၾကက္ေတာင္ျဖဴျဖဴေလးကိုလဲ လိုရာထိန္းခ်ဳပ္ ဖမ္းယူပို ့ျပစ္ဘို ့ ၀န္မေလးခဲ ့ဘူး။ “တိုးတက္ေသာ အေတြးအေခၚရွိသူ ေက်ာင္းသား “ အုပ္စု၀င္လဲ ၿဖစ္လိုက္ေသးတယ္။ DSO ေတြနဲ ့ဆန့္က်င္ၿပီး အလံကိုင္ ခ်ီတက္ခဲ ့ဖူးတယ္။ ေဖေဖတို့အျမင္ မွာေတာ့ က်မက “ ပါေလရာ “ ေပါ့။ မိန္းခေလးတန္မဲ ့ ေနရာတကာ ပါေလရာ ဘြဲ ့နဲ ့ သေဘာထားကြဲလြဲခဲ ့ၾကတယ္။ က်မက ၾကီးၾကီးက်ယ္က်ယ္ သမိုင္းေတြ ပထ၀ီေတြထဲ က စကားအဆန္းေတြေျပာတတ္လာတယ္။မိဘေတြကို Autocracy ဆန္တယ္ဆိုတာမ်ိဳးေ၀ဖန္တတ္လာတယ္။ မိဘနဲ ့သားသမီးဟာ ေက်းကြ်န္နဲ ့ သခင္ အေနအထားမျဖစ္သင့္ဘူးဆိုတာတို ့ ေျပာတတ္လာတယ္။ လြတ္လပ္မွဳမရွိဘူး။ လုပ္ပိုင္ခြင့္မရွိဘူးတို ့ ေျပာတတ္လာတယ္။ မိန္းကေလးမို ့ အစိုးရိမ္ပိုရွာတယ္လို ့ အေဖ့ကို စာနာၾကည့္ဖို က်ေတာ့ က်မ ပ်က္ကြက္ခဲ ့တယ္။ ့

လပိုင္းေလာက္သာလိုေတာ့တဲ ့ တကၠသိုလ္၀င္ခြင့္စာေမးပြဲကိုေတာင္ လက္လြတ္ခံၿပီး ေဖေဖ့ကို အရြဲ ့တိုက္ စြန္ ့ခြာပစ္ထားလို ့ ု အိမ္နဲ ့ေ၀းရာ မိုင္ေပါင္းမ်ားစြာ ေျပးထြက္မိေတာ့တယ္။ခုေတာ့က်မသိၿပီ။ က်မစာနာတတ္ပါၿပီ။ ဒီ့အတြက္ ေဖေဖ့ကို က်မ ေတာင္းပန္ခ်င္ပါတယ္။ အေဖ့ေရွ ့မွာ ဒူးေထာက္ၿပီး “က်မမွားခဲ ့ပါတယ္ အေဖ ရယ္” လို ့ ေတာင္းပန္ခ်င္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ ့ အေဖက က်မကို မေျပာမဆို ႏွဳတ္လဲ မဆက္ စြန့္ခြာထားရစ္ခဲ့တာၾကာၿပီေကာ။ ေနာင္သံသရာမွာ ေဖေဖနဲ ့ ျပန္လည္ဆုံေတြ ့ခြင့္ရရင္ က်မ ေဒါက္တာေက်ာ္စိန္ေရးတဲ ့ ေအာက္ပါစာပိုဒ္ ေလးကို ဖတ္ျပမိိမွာ အေသအခ်ာပါပဲ။ ။

“အခ်ိဳ့သည္ မိဘအိမ္တြင္ ေနရသည္ကို စိတ္ညစ္၍၄င္း ၊ ေက်ာင္းစာသင္ရသည္ကို ျငီးေငြ ့၍၄င္း ၊

မိသားစုရင္ခြင္၌ မေပ်ာ္ရြွင္၍ ၄င္း၊ ယင္းတို ့မွ လြတ္ေျမာက္ရန္ အလို ့ငွာ ၊ မည္သူ ့ကိုျဖစ္ျဖစ္

လက္ထပ္မည္ဟုဆုံးျဖတ္ျခင္းျပဳတတ္၏။ က်ားေၾကာက္၍ ရွင္ၾကီးကိုး ရွွင္ၾကီးက်ားထက္ဆိုးဟူသကဲ ့သို ့

ဘ၀အခက္အခဲမ်ားမွ အလြတ္ရုန္းလို၍ အိမ္ေထာင္ျပဳသူမ်ားသည္ ပို၍ ရွဳပ္ေထြးခက္ခဲေသာ

အိမ္ေထာင္ေရးျပသနာမ်ားႏွင့္ ရင္ဆိုင္ရကာ စိတ္ပ်က္ျခင္း ၊ ပူပန္ေသာကေရာက္ျခင္းတို ့ျဖင့္ သာ စခန္းသိမ္းရေလ့ရွိသည္။”

ေဒါက္တာေက်ာ္စိန္ MA.PhD (Columbia)
စိတ္ပညာ႒ာနမွဴး ရန္ကုန္ ၀ိဇၼာ သိပၼံတကၠသိုလ္။

ခင္ေမသစ္ (Florist)