စူးစူးရဲရဲ ေတာက္ပလြန္းလွတဲ့ စိမ္းျပာေရာင္မီးစေတြ၊ ေရႊေရာင္မီးစေတြ တဖြားဖြားလြင့္စင္က်ေနတုန္းပဲ၊ ျမန္ျမန္လက္စသတ္ရေတာ့မယ္။ ဗိုက္ထဲက အူေတြ လိမ္က်စ္ကာ ပူေႏြးလာတဲ့ခံစားမႈက အဆက္မျပတ္ေတာ့ဘူး။ အဲဒါ ဗိုက္ဆာတာ။ ဟုတ္တယ္ေလ .. ၾကည့္ပါဦး။ မနက္ေစာေစာစီးစီးႀကီး ငါးနာရီေက်ာ္ေလာက္ကတည္းက အိပ္ရာထခဲ့ရတယ္။ မတ္ခြက္ႀကီးႀကီးနဲ႔ ေကာ္ဖီအျပည့္ေဖ်ာ္တယ္။ အဲဒီေကာ္ဖီကို လည္ေခ်ာင္းထဲ ျမန္ျမန္ေလွ်ာခ်ၿပီး ကားဂိတ္ကိုထြက္ခဲ့တယ္။ ဒီၿမိဳ႕ေလး .. အဲ ရြာေလးကိုေရာက္ဖို႔ တစ္နာရီခြဲေလာက္ ဘတ္စ္ကားႀကီးစီးခဲ့ရတယ္။ အူးမ္ခါဆိုတဲ့ ေဟာဒီရြာေလး ေရာက္တာနဲ႔ အလုပ္ စ ခဲ့တာ၊ အူးမ္ခါက ရြာမ်က္ႏွာဖံုးလို႔ ေျပာရမယ့္ ဦးဂ်င္မီက ၀င္းတံခါးသံပန္းတံခါးအတြက္ ကၽြန္ေတာ့္ကို အလုပ္အပ္ခဲ့တာေလ။ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ ၀ီလီရယ္၊ ေစာလွရယ္ သုံးေယာက္သား ဦးဂ်င္မီအိမ္မွာပဲ ဆံုၾကတယ္။ အ၀င္၀တံခါးမအတြက္က ၿပီးသေလာက္ျဖစ္ေနပါၿပီ။ အေခ်ာသတ္ရမယ္၊ အဆက္ေတြကို စစ္ရမယ္။ ကၽြန္ေတာ္က ဂေဟဆက္သမားေပါ့။ ပညာရွင္ဆန္ဆန္ေျပာရရင္ေတာ့ ဂေဟဆက္ကၽြမ္းက်င္ပညာရွင္ပါ။ အခု ေန႔လည္ ၁၂နာရီခြဲၿပီး ၁နာရီထိုးလုနီးပါးရွိေနၿပီ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ သံုးေယာက္လံုး ၀မ္းဗိုက္ေတြ တၾကဳတ္ၾကဳတ္မည္ေနၾကၿပီ။ တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္ ဂြီ ဆိုတဲ့ အသံမ်ဳိး ၀ီလီ့ဗိုက္ထဲက ၾကားလိုက္ရတယ္။ ေျမွာ့ .. ေျမွာ့ ေျမွာ့ ဆိုလားပဲ … ေစာလွဗိုက္ထဲကလည္း ေအာ္တာပဲ။ မထူးပါဘူး၊ ကၽြန္ေတာ့္ဗိုက္ထဲကလည္း တစ္ခါတစ္ေလ ေျမွာင္း ………..ဆိုၿပီး အသံရွည္ေလးဆြဲၿပီးေအာ္တဲ့အခါ ေအာ္တယ္။
“ဟာ မရေတာ့ဘူး၊ ဗိုက္ဆာတယ္။ ၀ီလီ ငါေတာ့ ရပ္ၿပီေဟ့”
ကၽြန္ေတာ္ ေျပာေျပာဆိုဆိုနဲ႔ ဦးထုပ္ႀကီးဆြဲခၽြတ္ျပစ္လိုက္တယ္။ မ်က္လံုးထဲမွာ စိမ္းျပာ၊ ေရႊ၀ါေရာင္အလင္းေတြက မနားတမ္း ေျပးေနေသးတယ္။
ေစာလွနဲ႔ ၀ီလီတို႔လည္း ကၽြန္ေတာ့္အနားေရာက္လာၾကပါတယ္။
ေစာလွနဲ႔ ၀ီလီတို႔လည္း ကၽြန္ေတာ့္အနားေရာက္လာၾကပါတယ္။
“ဘယ္မွာစားၾကမလဲ”
