image from
အခ်ိန္ေတြကို ၀ိုင္းဖြဲ႔ ဖဲ့ရြဲ႕စားေသာက္လိုက္ၾကတာ..
ကိုယ့္ရဲ႔အခ်ိန္ေတြ ကိုယ့္ဘာသာစိမ္ေျပနေျပဖဲ့ဖဲ့၀ါးလိုက္..
မိတ္ေဆြသူငယ္ခ်င္းေတြကကိုက္၀ါးလိုကၾ္ကနဲ႔ ေန႔တိုင္းဟာ တျဖဳတ္ျဖဳတ္နဲ႔ကုန္.. ကုန္သြားလိုက္တာ..
အခ်ိန္ေတြကို ၀ိုင္းဖြဲ႔ ဖဲ့ရြဲ႕စားေသာက္လိုက္ၾကတာ..
ကိုယ့္ရဲ႔အခ်ိန္ေတြ ကိုယ့္ဘာသာစိမ္ေျပနေျပဖဲ့ဖဲ့၀ါးလိုက္..
မိတ္ေဆြသူငယ္ခ်င္းေတြကကိုက္၀ါးလိုကၾ္ကနဲ႔ ေန႔တိုင္းဟာ တျဖဳတ္ျဖဳတ္နဲ႔ကုန္.. ကုန္သြားလိုက္တာ..
မနက္ျဖန္ တနဂၤေႏြ ရိုစီသိပ္ေပ်ာ္တယ္၊ နီယိုနဲ႔ ဟုိဟိုဒီဒီေလွ်ာက္လည္ၾကမယ္၊ အဲဒီလိုအေတြးေတြနဲ႔ ရိုစီ တစ္ျပံဳးျပံဳး၊ နီယိုကေတာင္ ကြက္ၾကည့္ကြက္ၾကည့္ လုပ္ေနေသးတယ္၊
တနဂၤေႏြေန႔ မနက္ ၅နာရီေလာက္ၾကီးမွာေတာ့ နီယိုဖုန္းမက္ေဆ့ခ်္၀င္လာေရာ .. သူလဲ မထခ်င္ထခ်င္ထၿပီးၾကည့္ရတယ္၊ ၿပီးေတာ့ အလြန္စိတ္မေကာင္းဟန္ မ်က္ႏွာေပးနဲ႔ “ရုိစီေရ ကိုယ္ အခုပဲ အျပင္သြားရမယ္၊ ဗင္းဆင့္ရဲ႔ ေကာင္မေလး ဒီေန႔မနက္ပဲ ဆံုးသြားတယ္၊ မွတ္မိလား ကင္ဆာျဖစ္ေနတယ္ဆိုတာေလ .. တစ္ခါ အြန္လိုင္းက ကင္ဆာနဲ႔ပတ္သက္တာေတြရွာၿပီး ဖိုင္ေတြ ပရင့္ထုတ္ခ်င္လို႔ လာေသးတာေလ” .. တဲ့၊ ရိုစီလဲ “အင္း အင္း မွတ္မိတယ္” ဆိုၿပီး “ဘယ္သြားရမွာလဲ ေဆးရုံလား”လို႔ေမးေတာ့ “ေဆးရုံေတာ့မဟုတ္ဘူး၊ ဗင္းဆင့္အိမ္ကိုပဲ သူေတာ္ေတာ္ စိတ္မေကာင္းျဖစ္ေနရွာတယ္၊ သူ႔မွာ သူငယ္ခ်င္း အရင္းအခ်ာဆိုလို႔ ကိုယ္ပဲ ရွိတာ” တဲ့ နီယိုက ေျဖေျပာေျပာရင္း အိပ္ယာထဲက အျမန္လူးလဲထဖို႔ျပင္တယ္၊ ရိုစီလဲ သူ႔ အတြက္ ေခါင္းစြပ္ လက္အိတ္ေတြယူေပးရတယ၊္ သူလဲမ်က္ႏွာျမန္ျမန္ေျပးသစ္ေတာ့တယ္၊ “ကဲ ကဲ သြားမွ ရိုစီေရ .. ကိုယ္မၾကာဘူး သူ႔ကို နည္းနည္းပါးပါးႏွစ္သိမ့္ေပးၿပီး ျပန္လာခဲ့မယ္၊ ျပန္အိပ္ဦး အိပ္ရာထဲမွာပဲေန၊ သိပ္ေအးတယ္” လို႔ေျပာၿပီး ျမန္ျမန္ပဲျပင္ဆင္ၿပီး အျပင္သြားၿပီ၊ နီယိုလဲ အေစာၾကီးပဲ ခ်မ္းခ်မ္းစီးစီးၾကီး အျပင္ထြက္ရေတာ့တယ္၊