မ်က္ႏွာဖံုး၏ေနာက္ကြယ္

ရတီ မဂၢဇင္း၊ ဇန္န၀ါရီ၊ ၂၀၁၂

ထိုညေနခင္းတစ္ခုက အီလီေဆး-မြန္႔မာထရီမွာ ကပြဲတစ္ခုရွိေနခဲ့ပါတယ္။ အဲဒါက မီကာရဲမဲေပ်ာ္ပြဲအခမ္းအနားေပါ့၊ လူေတြ စည္ကားလြန္းလိုက္တာ၊ ကပြဲကို စိတ္အားထက္သန္စြာ ေရာက္လာၾကတဲ့လူေတြဟာ မီးအလင္းေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ေလးသာရွိေနတဲ့ စၾကၤလမ္းေလးတစ္ေလွ်ာက္ကေန ကပြဲခမ္းမဆီ ဦးတည္တိုးေ၀ွ႕ေနၾကပံုမ်ား တူးေျမာင္းထဲက ေရေပါက္ကေနလႊတ္လိုက္တဲ့ ေရေတြအရွိန္နဲ႔ စီး၀င္လာၾကသလိုတူေနေသးရဲ႕၊ သံစံုတီး၀ိုင္းႀကီးရဲ႕ဆူညံၿမိဳင္ဆိုင္လွတဲ့ေတးသံေတြကလည္း မုန္တိုင္းတစ္ခုရဲ႕ ျမည္ဟည္းသံလိုပဲ၊ ေခါင္းမိုးတန္းေတြကို တသိမ့္သိမ့္ လႈပ္ခါေအာင္ရိုက္ခတ္တယ္။ အနီးအနားက အိမ္နီးခ်င္းေတြတစ္ျပံဳလံုးလည္း လႈပ္ခါမႈနဲ႔အတူ ႏိုးထေနၾကရၿပီ။ လမ္းေတြထဲမွာ၊ အိမ္ေတြရဲ႕ အတြင္းပိုင္းအနက္ရႈိင္းဆံုးမွာ ေတးသံေတြထိုးေဖါက္ေရာက္ခဲ့ၿပီ၊ တခဏေလး ငိုက္မ်ည္းေနၾကတဲ့ အနီးအနားက လူ၊ တိရစၦာန္အားလံုးဟာ ျငင္းဆန္ျခင္းငွာ မစြမ္းသာေတာ့ဘူး၊ ေတးသံေတြက ခုန္ေပါက္ၾကဖို႔၊ ျမဴးတူးၾကဖို႔ အေႏြးဓါတ္ရဖို႔ အားလံုးကို လႈပ္ႏိုးခဲ့ပါၿပီ။

ျပပြဲလာပရိသတ္ေတြက ပါရီၿမိဳ့ႀကီးရဲ႕ ရပ္ကြက္တိုင္းကေရာက္လာခဲ့ၾကတယ္။ ဆူဆူညံညံ ေပ်ာ္ရႊင္ျမဴးတူးလိုၾကတဲ့သူေတြ၊ လွည့္ျဖား ဖ်က္ဆီးလိုတဲ့ ခပ္ညစ္ညစ္ လူအနည္းငယ္၊ အလႊာမ်ဳိးစံုကလူေတြပါ၀င္ၾကတယ္။ စာေရးစာခ်ီေတြနဲ႔ မိန္းမငယ္ ေလးေတြ  . . . မိန္းမငယ္ေလးေတြကလည္း အမ်ဳိးအစားအစံုပါပဲ၊ တခ်ဳိ႔က အ၀တ္မ်ားတဲ့ ခ်ည္ထည္ေတြ၀တ္ၾကတယ္။ တခ်ဳိ႔ကလည္း အေကာင္းတကာ့အေကာင္းဆံုး ႏူးညံ့ေပါ့ပါးလွတဲ့ ပိုးခ်ည္ဂါ၀န္ေတြ၀တ္လာၾကတယ္။ ၾကြယ္၀ခ်မ္းသာလွတဲ့ မိန္းကေလး ေတြက အသက္ႀကီးေနၾကၿပီ။ စိန္ေတြရဲ႕ အေရာင္ျပိဳးျပိဳးျပက္ျပက္ တလက္လက္ အကာအကြယ္ယူၿပီး အလွဆင္ထားၾကတယ္။ ႏြမ္းပါးၾကတဲ့ အသက္တစ္ဆယ့္ေျခာက္ႏွစ္ အရြယ္မိန္းကေလးေတြကလည္း အေပ်ာ္ၾကဴးလိုတဲ့ဆႏၵေတြ အလွ်ံျငီးျငီးေတာက္လို႔ ေနၾကတယ္။ အမ်ဳိးေကာင္းသားေတြပိုင္ဆိုင္ရဖို႔၊ ေငြေၾကး ေဖာေဖာသီသီသံုးစြဲၾကရဖို႔ စိတ္ဆႏၵေတြက သူတို႔ရင္နဲ႔အျပည့္ပါပဲ၊ ေၾကာ့ရွင္းလွတဲ့အနက္ေရာင္ ညေနခင္း၀တ္စံုေတြ ဟာ လန္းဆန္းမယ္၊ ႏြမ္းနယ္မယ္၊ ဘယ္လိုပဲျဖစ္ေနၾကပါေစ၊ သူတို႔အားလံုး အသစ္အဆန္း မွာ ေပ်ာ္ျမဴးၾကဖို႔ ခံတြင္းေတြ႔ေနၾကပါတယ္။

စိတ္လႈပ္ရွားေနၾကတဲ့ လူစုလူေ၀းထဲ လွည့္လည္သြားလာေနၾကတယ္။ မ်က္ႏွာဖံုးတပ္ကပြဲဆင္ႏႊဲေနၾကသူေတြ ေရြ႔လ်ားလႈပ္ရွားကၾကတဲ့အခါ ရႊင္ျမဴးလွတဲ့စိတ္အလ်ဥ္နဲ႔ ေငးေမာၾကည့္ရႈၾကတယ္၊ ေစ့ငုစြာ ရွာေဖြၾကတယ္။ စပ္စုလွတဲ့ ဒီလူစု လူေ၀းၾကီးကို ေလးဦးအကအဖြဲ႔ေတြက ဖမ္းစားထားၾကပါၿပီ။ ပရိသတ္ေတြက ေလးဦးအကအဖြဲ႔ေလးေတြရဲ႕ ေရႊ႔လ်ားမႈအတုိင္း၊ ေျမြတစ္ေကာင္လိုပဲအတြင္းအျပင္ တြန္႔လိမ္ ယိမ္းထုိးေနၾကတယ္၊ တစ္ခါတရံနီးလာလိုက္၊ တစ္ခါတရံ ေ၀းသြားလိုက္ ၀န္းရံထား ၾကတယ္။ အမ်ဳိးသမီးႏွစ္ေယာက္ရဲ႕ ေျခတံလက္တံေတြဟာ သူတို႔ရဲ႕ ကိုယ္ခႏၶာကေန ရာဘာစပရင္ ႀကိဳးေတြနဲ႔မ်ား သိုင္းဖြဲ႔ထားသလား ထင္မွားရေလာက္ေအာင္ ေျခတံေတြရဲ႕ အေရြ႔အတိုင္း ကႀကိဳးကကြက္ေတြဟာ ဟန္ခ်က္ညီညီေပ်ာ့ေျပာင္းလွတယ္။

အဲဒီထဲက တစ္ေယာက္ . . . နာမည္ေက်ာ္ကေခ်သည္ လူေခ်ာ “ဆြန္အဲအူေဂါဒ့္ဆဲ”ရဲ႕ပ်က္ကြက္မႈေၾကာင့္ သူ႔ေနရာအစားကေနခဲ့သူ မ်က္ႏွာဖံုးတပ္ကေခ်သည္ဟာ ေလးဦးအကသမားေတြၾကားထဲမွာ လူႀကိဳက္အမ်ားဆံုးပဲ၊ အဲဒီအကသမားဟာ ေမာပမ္းျခင္းမရွိဘူး၊ လူေတြရဲ႔အာရံုကို ဖမ္းစားဖို႔ ႀကိဳးစားေနခဲ့ပါတယ္။ ထူးဆန္းတဲ့ လွလွပပေျခလွမ္းေတြနဲ႔ကတယ္။ ပရိသတ္ဘက္ကိုလည္း ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ ေစာင္းခ်ိတ္စကားဆိုရင္း အလြန္အမင္း သြက္လက္စြာကပါတယ္။ သူက ခပ္သြယ္သြယ္ပဲ၊ လူေပါ့ေၾကာ့တစ္ဦးအတိုင္း၀တ္စားထားတယ္။ သူ႔မ်က္ႏွာမွာ ခ်စ္စဖြယ္ေကာင္းတဲ့ ခ်ိတ္ေဆးအေရာင္ေျပာင္လက္လက္ ေဆးေရး မ်က္ႏွာဖံုးတစ္ခုတပ္ထားပါတယ္။ သူ႔ရဲ႕အဆင္အျပင္မွာဆိုရင္ ေရႊ၀ါေရာင္ေကာ့လိပ္ေနတဲ့ ႏႈတ္ခမ္းေမႊးနဲ႔ လႈိင္းထေနတဲ့ဆံတုပါတယ္။ သူက ဂရီဗင္ဖေယာင္းျပတိုက္က ဖေယာင္းရုပ္တုတစ္ရုပ္လိုပဲ။ ဖက္ရွင္ျပခန္းမေတြက ႏွစ္လိုဖြယ္ရာလူငယ္ေလး၊ ထူးျခားဆန္းျပား ရုပ္ေျပာင္ေလးလိုပဲ၊  ျမင္သာထင္သာရွိလွစြာအားစိုက္ၿပီး သူ ကတယ္။ ကို႔ရိုးကားရား ဟန္ပန္နဲ႔ ကာတြန္းရုပ္ဟန္ပန္နဲ႔လည္း အရွိန္အဟုန္ျပင္းျပင္းကတယ္။ တျခားလူေတြရဲ႕ ေဘးနားကေန ရုတ္တရက္ေပၚထြက္လာၿပီး သူတို႔ခုန္ေပါက္ျမဴးတူးသလို ဟန္ပန္မ်ဳိးနဲ႔ လည္း တုပၿပီးကတယ္။ ဂရိတ္ဒိန္းေခြးႀကီးတစ္ေကာင္ ဂေရးေဟာင္းေခြးေတြနဲ႔ ေဆာ့ကစား ေနၾကသလိုပါပဲ၊ လူရႊတ္လူေနာက္ေတြက သူ႔ကို အားေပးအားေျမွာက္ျပဳၾကတယ္။ သူကလည္း စိတ္အားထက္သန္လွစြာ သယ္ပိုးၿပီးေျပးတယ္။ အဲဒီအရူးထမႈနဲ႔အတူ ခုန္ဆြခုန္ဆြေျပးတယ္။ ဒါေပမဲ့ ရုတ္တရက္ပဲ၊ ပရိတ္သတ္ေတြ၀န္းရံထားတဲ့ လူနံရံၾကီး ေရွ႔ထဲကိုဦးစိုက္ကၽြမ္းျပန္ ေခြေခါက္လဲက်ေတာ့တယ္။ သူေျပးလာတုန္းက ၀င္သာေအာင္ေဘးကိုခ်ဲေပးလိုက္ၾကတဲ့ လူစုလူေ၀းႀကီးဟာ မ်က္ႏွားဖံုးတပ္ကေခ်သည္ရဲ႕ လႈပ္ရွားမႈမရွိေတာ့တဲ့ကိုယ္ခႏၶာကို ၀န္းရံပိတ္ဆို႔လိုက္ၾကျပန္တယ္။ သူ႔ရဲ႔မ်က္ႏွာကိုလည္း ကိုယ္ခႏၶာကေနဆြဲဆန္႔ကာ ထုတ္ေပးၾကတယ္။ ေယာက်္ားအခ်ဳိ႔က သူ႔ကိုခ်ီမၿပီး လူအုပ္ထဲကေနအေ၀းကိုသယ္သြားၾကတယ္။ ဆရာ၀န္တစ္ဦးေခၚဖို႔ ျပင္ဆင္ၾကပါတယ္။ ပရိတ္သတ္လူစုႀကီးထဲက ငယ္ရြယ္ၿပီး မြန္မြန္ရည္ရည္ရွိတဲ့အမ်ဳိးေကာင္းသားတစ္ဦး လူအုပ္အေရွ႕ ထြက္ရပ္လာတယ္။ ပုလဲလံုးေလးေတြ စီျခယ္ထားတဲ့ ကိုယ္ထည္ကြက္တိ ညေနခင္း၀တ္စံုကို က်က်နန ၀တ္ဆင္ထားတယ္။ “ကၽြန္ေတာ္ ေဆးတကၠသိုလ္ကပေရာ္ဖက္ဆာပါ” လို႔ ၀ါၾကြားမႈမရွိတဲ့ ေလသံနဲ႔ မိတ္ဆက္တယ္။ ကတ္ထူပံုးေသးေသးေလးေတြျပည့္ေနတဲ့အခန္းေလးထဲ ဆရာ၀န္ကို ၀င္ခြင့္ျပဳလိုက္ၾကပါတယ္။ တုပ္တုပ္မွ်မလႈပ္ ျငိမ္သက္ေနဆဲကေခ်သည္ဟာ အဲဒီအခန္းငယ္ထဲက ခုံေတြေပၚမွာဆန္႔လ်က္သားရွိေနတယ္။ ဆရာ၀န္က ကေခ်သည္ရဲ႕မ်က္ႏွာဖံုးကိုဖယ္ရွားလိုတယ္။ ဆရာ၀န္ သတိျပဳမိလိုက္ပါတယ္။ မ်က္ႏွာဖံုးဟာ ရႈပ္ေထြးလွစြာ တြဲကပ္ေနတယ္။ သတၱဳႀကိဳးမွ်င္ေသးေသးေလးေတြနဲ႔ ဆံပင္တုကို အေသးစိပ္ ယက္ခ်ဳပ္ထားၿပီး မ်က္ႏွာျပင္တစ္ခုလံုးကို ဖံုးကြယ္ထားတယ္။ လည္ပင္းကိုေတာင္မွ အေရျပားအတုတစ္ခုနဲ႔ ဖံုးကာ အက်ဥ္းခ်ထားလိုက္ေသးတယ္။ အဲဒီအေရျပားအတုကို သူ႔ရဲ႕ေမးစိကေန ရွပ္အက်ႌေကာ္လာအတိတြဲခ်ဳပ္ထားၿပီး လူ႔အသားအေရာင္အတိုင္း ေဆးျခယ္ထားခဲ့ပါတယ္။

အားလံုးကို အားေကာင္းတဲ့ကပ္ေက်းေတြနဲ႔ ျဖတ္ထုတ္ခဲ့ရပါတယ္။ ဆရာ၀န္က အံ့ၾသဖြယ္ရာ စီစဥ္ခ်ဳပ္လုပ္ထားမႈအားလံုးျဖတ္ေတာက္လိုက္ၿပီး၊ အဲဒီခ်ပ္၀တ္တန္ဆာကို ပုခံုးကေန နားသယ္စနားထိ ဆြဲလွန္လိုက္တဲ့အခါ လူအိုတစ္ေယာက္ရဲ႕ ေျခကုန္လက္ပမ္းက်ေနတဲ့၊ ပိန္သြယ္သြယ္ အေရးအေၾကာင္းျပည့္ေနတဲ့မ်က္ႏွာတစ္ခုကို ေတြ႔လိုက္ရေတာ့တယ္။ ဒီေနရာကို သယ္ယူလာခဲ့ၾကတဲ့လူေတြအၾကား အံ့အားသင့္စဖြယ္ ျဖစ္ကုန္ၾကတယ္။ မနားတမ္း ကခုန္ေနခဲ့တဲ့လူငယ္ေလးလို႔ သူတို႔ ထင္မွတ္ေနခဲ့ၾကတယ္ေလ။ သူတို႔ေတြ တစ္ေယာက္မွ ရယ္ပြဲမဖြဲ႔ႏိုင္ၾကဘူး။ စကားတစ္ခြန္း မဆိုႏိုင္ၾကေတာ့ပါဘူး။

အားလံုးပဲ ေကာက္ရိုးထိုင္ခံုေပၚမွာလဲေလ်ာင္းေနဆဲ အဲဒီ၀မ္းနည္းစရာမ်က္ႏွာကို ေစာင့္ ၾကည့္ေနခဲ့ၾကပါတယ္။ သူ႔ရဲ႕မ်က္လံုးေတြကမွိတ္လ်က္သား ပိက်ေနၾကၿပီး အျဖဴေရာင္ဆံပင္ေတြက မ်က္ႏွာကိုဖံုးကာေနၾကတယ္၊ တစ္ခ်ဳိ႔က ရွည္ရွည္လ်ားလ်ား၊ ႏွဖူးေပၚကေန မ်က္ႏွာေပၚကို ၀ဲက်ေနၾကတယ္။ တခ်ဳိ႔ကေတာ့ခပ္တိုတိုပါပဲ၊ မ်က္ႏွာတစ္၀ိုက္နဲ႔ ေမးစိတစ္၀ိုက္မွာ ဖြာရရာက်ဲေနတယ္။ သနားစရာ အဲဒီဦးေခါင္း ေဘးနားမွာေတာ့ ခ်စ္စဖြယ္ေျပာင္လက္လက္ မ်က္ႏွာဖံုးေသးေသးေလးက ျပံဳးလို႔ေနတယ္။

ခပ္ၾကာၾကာျငိမ္သက္ေမ့ေျမာေနခဲ့ၿပီးတဲ့ေနာက္ အဖိုးအိုဟာ သတိျပန္လည္လာခဲ့ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ သူ႔ကိုၾကည့္ရတာဟာ အလြန္အမင္း အားနည္းေနသလိုပဲ၊ ဖ်ားနာေနသလိုပဲ၊ ဆရာ၀န္က အႏၲရာယ္ရွိတဲ့ရႈပ္ရႈပ္ေထြးေထြး အေျခအေနမ်ဳိး ျဖစ္လာမွာ ကို စိုးရိမ္ေနခဲ့ပါတယ္။ ဆရာ၀န္ကေမးတယ္။

“ခင္ဗ်ား ဘယ္မွာေနပါသလဲ”

ကေခ်သည္အဖိုးအိုဟာ အမွတ္ရဖို႔ အားစိုက္စဥ္းစားဟန္ျပဳတယ္၊၊ ၿပီးေတာ့ ဘယ္သူမွမသိၾကတဲ့ လမ္းနာမည္တစ္ခုကိုေရရြတ္လိုက္တယ္။ ဆရာ၀န္ကလည္း ပိုၿပီးတိက် ေသခ်ာေအာင္ အိမ္နီးခ်င္းအနီးတ၀ိုက္အေၾကာင္းေမးပါတယ္၊ အဖိုးအိုဟာ ေႏွးကန္ေလးတြဲ႔ျခင္းႀကီးစြာ ေျဖရွာတယ္။ မျပတ္မသား၊ ခက္ခဲလွစြာ။ သူ ေျဖေနပံုမွာ စိတ္အေႏွာင့္အယွက္ျဖစ္ေနတဲ့ သူ႔အေျခအေနကို ေဖာ္ထုတ္ျပသေနသလိုပါပဲ။

ဆရာ၀န္က ဆက္ၿပီး
“ကၽြန္ေတာ္ ခင္ဗ်ားကို အိမ္ကိုပို႔ေပးပါ့မယ္” လုိ႔ ေျပာလိုက္တယ္။

 ေဟာဒီထူးျခားလွတဲ့အခုန္အေပါက္သန္သူဟာ ဘယ္လိုထူးဆန္းတဲ့ကေခ် သည္လည္းဆိုတာသိလိုစိတ္က ဆရာ၀န္႔ကိုလႊမ္းမိုးေနခဲ့ပါၿပီ။ မၾကာမီပဲ ႏွစ္ဦးသား အငွားကားတစ္စီးနဲ့ မြန္႔မာထရီရပ္ကြက္ဆီကေနတျခားအရပ္ကို တလိမ့္လိမ့္ထြက္ခြာသြားၾကတယ္။

သူတို႔ႏွစ္ဦးသား အသြင္အျပင္စုတ္ခ်ာခ်ာအေဆာက္အဦးခပ္ျမင့္ျမင့္တစ္ခုေရွ႕ရပ္လိုက္ၾကတယ္။ ေကြ႔ေကြ႔ေကာက္ေကာက္ေလွကားအတိုင္း သူတို႔ အေပၚထပ္ေတြဆီတက္ခဲ့ၾကပါတယ္။ ဆရာ၀န္က ေလွကားလက္ရမ္းပြတ္လံုးတိုင္ကို ဆုပ္ကိုင္တယ္။ ေလွကားလက္ရမ္းက အလြန္အမင္း ညစ္ထပ္ေနလိုက္တာမ်ား ဆရာ၀န္ရဲ႕လက္ေတြ ေပက်ံကုန္ေတာ့တယ္။ မူးေ၀ေနတဲ့ အဖိုးအုိကိုလည္း သူ အေထာက္အပံ့ျပဳခဲ့ရေသးတယ္။ ဘယ္လိုအင္အားမ်ဳိးေတြကမ်ား အဖိုးအိုအိမ္အျပန္ခရီးအတြက္ သူ႔ကို စတင္ေစခဲ့ပါသလဲ။ သူတို႔ ေလးထပ္ေျမာက္မွာေတာ့ ရပ္တန္႔လိုက္ၾကတယ္။

သူတို႔ တေဒါက္ေဒါက္ေခါက္ေနတဲ့တံခါးကို သပ္သပ္ရပ္ရပ္ၾကည့္ေကာင္းတဲ့ အမ်ဳိးသမီးအိုတစ္ဦးက ဖြင့္ေပးခဲ့ပါတယ္။ ေသးငယ္ပါးလ်ားတဲ့မ်က္ႏွာေလးမွာ ည၀တ္ဦးထုပ္ေပ်ာ့အျဖဴေရာင္ေလး အုပ္ေဆာင္းထားတယ္။ အကင္းပါးပါးနဲ႔ထက္ျမက္မယ့့္ အသြင္အျပင္မ်ဳိးပဲ၊ အလုပ္ႀကိဳးစားၿပီး သစၥာရွိတဲ့အမ်ဳိးသမီးတစ္ဦးရဲ႕ မ်က္ႏွာမ်ဳိးေတြထဲက တစ္ခုပဲ။

အမ်ဳိးသမီးႀကီးက က်ယ္က်ယ္ေလာင္ေလာင္ ေအာ္ဟစ္လိုက္တယ္။

“အလို ဘုရားေရ၊ ဘာျဖစ္လာၾကတာလဲဟင္”

သူ ျဖစ္ပ်က္ခဲ့သမွ်ကိစၥအကုန္လံုး စကားလံုးနည္းနည္းေလးနဲ႔ပဲ ေျပာျပလိုက္ပါတယ္။ အဲဒီ့ေနာက္ အဲဒီအဖြားအိုက အျဖစ္အပ်က္ကို ေသခ်ာသိသြားခဲ့ၿပီး ဆရာ၀န္ကိုေတာင္ စိတ္ေအးလက္ေအးရွိေစဖို႔ သူ ဒီလိုျဖစ္တာ အၾကိမ္ေတာ္ေတာ္မ်ားခဲ့ပါၿပီလို႔ ျပန္လည္စကားဆိုပါတယ္။ သူမကေျပာတယ္။

“သူ႔ကို အိပ္ရာထဲပို႔ေပးရမယ္ မြန္ဆီရာ၊ ဒီေလာက္ပါပဲ။ သူ ဒီညအိပ္ေပ်ာ္ၿပီး မနက္ျဖန္ဆို အားလံုးေကာင္းသြားမွာပဲ”

ဆရာ၀န္က စကားဆက္တယ္။

“ဒါေပမဲ့ဗ်ာ၊ သူက စကားေျပာဖို႔ေတာင္အႏိုင္ႏိုင္ရယ္”

“အိုး၊ အဲဒါက နည္းနည္းပါးပါးေသာက္စားထားလို႔ပါရွင္၊ တျခားဘာမွ ေထြေထြထူးထူးမရွိပါဘူး၊ သူက ညစာဘယ္ေတာ့မွ မစားဘူး၊ ေပါ့ပါးသြက္လက္ေနေစဖို႔တဲ့ေလ။ ၿပီးေတာ့ က်က်နနလူးလိမ့္ၿပီးအလုပ္လုပ္ႏိုင္ေအာင္လို႔ အက္ဘ္ဆင့္သ္ နည္းနည္းေသာက္တယ္။ ရွင္ ျမင္တာပဲေလ၊ ဒီလိုယမကာေတြက သူ႔ရဲ႕ေျခေထာက္ေတြအတြက္ ခြန္အားျဖည့္ေပးတယ္။ ဒါေပမဲ့ရွင္ သူ႔ရဲ႔စဥ္းစားဥာဏ္နဲ႔ စကားလံုးေတြကိုေတာ့ အကုန္ရပ္တန္႔ေစကုန္ေတာ့တာပဲ။ သူအခုလိုကေနဖို႔ သူ႔အသက္အရြယ္က သိပ္ကိုအိုမင္းေနပါၿပီ။ တကယ္ပဲ သူ႔ရဲ႔ အသိတရားကင္းမဲ့မႈက ရုးႏွမ္းႏွမ္းကိစၥတစ္ခုလုပ္ဖို႔ လံုေလာက္ေနတာပဲကိုး”

ဆရာ၀န္အံ့အားသင့္သြားခဲ့ပါတယ္။ တိုက္တြန္းၾကည့္လိုက္ေသးတယ္။

“ဒါေပမဲ့ သူ႕ရဲ႕ဒီအသက္အရြယ္မ်ဳိးနဲ႔ ဘာေၾကာင့္မ်ား ဒီလိုကေနပါလိမ့္”

အဖြားအိုက သူမရဲ႕ပုခံုးေတြကုိ တြန္႔ျပလိုက္ပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ မ်က္ႏွာမွာေဒါသနဲ႔ နီေစြးေစြးျဖစ္လာတယ္။ ေဒါသအရွိန္ျဖည္းျဖည္းခ်င္းတက္လာၿပီး သူမက စူးစူး၀ါး၀ါး ေအာ္လိုက္တယ္။

“အာ ဟုတ္ပါ့ရွင္၊ ဘာေၾကာင့္မ်ား” တဲ့လဲ။ သူရဲ႕မ်က္ႏွာဖံုးေအာက္မွာ သူ႔ကို ငယ္ငယ္ရြယ္ရြယ္ေလးလို႔ လူေတြကထင္ျမင္ၾကမယ္ေလ၊ အဲဒါေၾကာင့္ပဲေပါ့။ အမ်ဳိးသမီးေတြက လူေပၚေၾကာ့ေလးကို ခ်ဥ္းကပ္ၾကလိမ့္မယ္။ သူ႔ရဲ႕နားရြက္ေတြထဲ ညစ္ညမ္းတဲ့စကားေတြ တိုးတိုးညွင္းညွင္းဆိုၾကလိမ့္မယ္။ ဒါဆို သူကလည္း သူတို႔အားလံုးရဲ႔ ေရေမႊးနံ႔၊ ေပါင္ဒါနံ႔၊ အလွျပင္ပစၥည္းေတြရဲ႕အနံ႔ေတြနဲ႔အတူ ညစ္ေထးလွတဲ့အေရျပားေတြကို တန္ျပန္ ပြတ္တိုက္ႏိုင္ေသးတယ္။ ကိုင္း အဲဒါ သိပ္ေကာင္းတဲ့အလုပ္တစ္ခုပဲမလား။ ကၽြန္မရဲ႔လြန္ခဲ့တဲ့ အႏွစ္ေလးဆယ္ဘ၀ၾကီးကလည္း ဘယ္လိုဘ၀မ်ဳိးပါလိမ့္၊ ဒါေပမဲ့ ကၽြန္မတို႔ပထမဆံုး သူတို႔ေတာ့ အိပ္ရာထဲပို႔ေပးဦးမွျဖစ္မယ္။ ဒါမွ သူ အဖ်ားအနာ မျဖစ္ႏိုင္မွာေလ၊ ရွင္ ကၽြန္မကို ကူညီႏိုင္မလားပဲ၊ သူဒီလိုျဖစ္တိုင္း ကၽြန္မတစ္ကုိယ္တည္း ဘာမွမလုပ္ႏိုင္ဘူး”

ခပ္ယစ္ယစ္မူးေ၀ေနတဲ့အဖိုးအိုဟာ အိပ္ရာေပၚမွာထိုင္လ်က္သားရွိေနတယ္။ မ်က္ႏွာေပၚမွာ ဆံပင္ရွည္ ျဖဴလြလြေတြက၀ဲက်လို႔ေနတယ္။ အဖိုးအိုရဲ႕လက္တြဲေဖာ္က ႏူးညံ့လာေပမဲ့ ေဒါသခိုးေ၀ေနဆဲမ်က္လံုးေတြနဲ႔ အဖိုးအိုကိုၾကည့္ေနခဲ့ပါတယ္။ သူမကပဲ ဆက္ၿပီး

“ၾကည့္လိုက္ရုံနဲ႔ သူ႔ရဲ႕အသက္အရြယ္နဲ႔ဆို ၾကည့္ေကာင္းတဲ့ဦးေခါင္းရွိပါတယ္။ ဒါနဲ့မ်ားေတာင္ လူေတြက သူ႔ကို ငယ္ရြယ္တယ္ထင္လာေအာင္ သူ႔ဘာသာ ရုပ္ေျပာင္း ရုပ္လဲလုပ္ခ်င္ေသးတာ၊ အဲဒါရွက္စရာသိပ္ေကာင္းတာပဲ၊ ဟုတ္တယ္မလား မြန္ဆီရာ၊ သူ႕မွာ ေတာ္ေတာ္အဆင္ေျပတဲ့ ဦးေခါင္းမ်ဳိးရွိတယ္ေနာ္၊ ခဏေလး သူ႔ကိုအိပ္ရာထဲ ခ်မသိပ္ခင္ ကၽြန္မျပစရာရွိေသးတယ္”

အဖြားအိုက စားပြဲတစ္ခုဆီသြားပါတယ္။ လက္ေဆးေဘစင္မွာ ေရမတ္ခြက္ တစ္ခြက္၊ ဆပ္ျပာတစ္တံုး၊ ေခါင္းဘီးတစ္ခု၊ ၀က္မွင္ဘီးတစ္ခုရွိေနတယ္။ သူမက ၀က္မွင္ဘီးကိုယူၿပီး အိပ္ရာဆီျပန္လာခဲ့တယ္။ အမူးသမားရဲ႕ ခပ္ရႈပ္ရႈပ္ဆံပင္ေတြကို ေနာက္ဘက္ဆီကိုတြန္းပို႔လိုက္တယ္။ စကၠန္႔နည္းနည္းေလးမွာပဲ ပန္းခ်ီအေက်ာ္အေမာ္ တစ္ဦးအတြက္ လိုအပ္တဲ့ေမာ္ဒယ္တစ္ဦးအသြင္လိုပဲ အဖိုးအိုကို ကြက္တိျပင္ဆင္ ေပးလိုက္တယ္။ ဆံပင္ျဖဴေတြကိုေတာ့ လည္ပင္းမွာ ေခြလိပ္ၿပီးခ်ထားတယ္၊ သူမက ေနာက္ကိုနည္းနည္းဆုတ္ၿပီး အဖိုးအိုကို ေသခ်ာၾကည့္ပါတယ္၊ ေျပာလိုက္ေသးတယ္။

“အဲဒီမွာေလ၊ သူ႔အသက္နဲ႔ဆို သူၾကည့္မေကာင္းပါဘူးရွင္၊ ေနာ္”

“ဒါေပါ့”

ဆရာ၀န္က သေဘာတူလိုက္တယ္။ ဆရာ၀န္ အလြန္အမင္းရႊင္ျမဴး စျပဳလာေတာ့တယ္။

သူမ ထပ္ၿပီးျဖည့္စြက္ေျပာတယ္။

“ရွင္သာ သူ႔ကို သူ႔အသက္ႏွစ္ဆယ့္ငါးႏွစ္ အရြယ္မွာမ်ား သိကြ်မ္းခဲ့ၾကရင္ေတာ့၊ ဒါေပမဲ့ ကၽြန္မတို႔ သူ႔ကို အိပ္ရာထဲေပးသိပ္ဦးမွပါပဲ။ အဲဒီလိုေသာက္စားတာဟာ သူ႔ကိုဖ်ားနာေစလိမ့္မယ္။ စိတ္မရွိပါနဲ႔ရွင္။ ဟိုအက်ႌလက္ကိုဆြဲထုတ္ေပးႏိုင္မလားပဲ၊ ေဟာဒီ ညာဘက္ကလိုေလ၊ ပိုၿပီးျမင့္ေအာင္၊ အခု သူ႔ ေဘာင္းဘီကို၊ အိုး ခဏေလး ကၽြန္မသူ႔ ရႈးဖိနပ္အရင္ခြ်တ္ေပးဦးမွျဖစ္မယ္။ အဲဒါမွ၊ ကဲ ကၽြန္မ အိပ္ရာဖံုးလွန္ေနတုန္း သူ႔ကို မတ္မတ္ေလးကိုင္ထားေပးပါေနာ္၊ အိပ္ရာထဲလွဲသိပ္ေပးၾကစို႔၊ သူ႔ဘာသာဒုကၡေပးေနတာပဲလို႔ ရွင္ကေတြးေနတဲ့အခ်ိန္မွာ ကၽြန္မကေတာ့ ရွင့္ကိုအမွားအယြင္းထဲ ေခၚေနမိတယ္လို႔ထင္တာပါပဲ။ ကၽြန္မ တတ္ႏိုင္သေလာက္ေလး ေထာင့္တစ္ေထာင့္ ေတာ့ရွာမွ၊ ရွင္မပ်င္းရိရေအာင္လို႔ေလ၊ ႏွစ္လိုစရာေဟာဒီအအိုအမင္းႀကီး ရွာေဖြေတြ႔သူ ရွင္ေပါ့”

အိပ္ရာခင္းစေတြထဲ သူ႔ဘာသာ ဆန္႔ဆန္႔ရန့္ရန့္ တို႔ထိၿပီးတယ္ဆိုရင္ပဲ အဖိုးအိုက မ်က္လံုးေတြကိုမွိတ္ထားလိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ ဖြင့္လုိက္ျပန္တယ္။ ေနာက္ေတာ့ တစ္ဖန္ ျပန္မွိတ္ထားလိုက္တယ္။ အိပ္ေပ်ာ္ႏိုင္ဖို႔ စိတ္ဒံုးဒံုးခ်ဆံုးျဖတ္လိုက္တဲ့ပံု သူ႔မ်က္ႏွာမွာေပၚေနပါတယ္။ ဆရာ၀န္ကေတာ့ စိတ္၀င္စားမႈေတြပိုလို့ပိုလို႔ တိုးလာကာ အဖိုးအိုကို တစ္ခ်ိန္လံုးပဲ စူးစမ္းေနမိေတာ့တယ္။ ၿပီးေတာ့ ေမးလိုက္တယ္။

“သူဒီလို ဖန္စီကပြဲႀကီးေတြအားလံုး သြားေနတာပဲလား၊ လူငယ္ေလး တစ္ေယာက္ျဖစ္ဖို႔ ႀကိဳးစားေနတာပဲလားဗ်ာ”

“အဲဒီပြဲေတြအကုန္လံုးဆီကိုပဲ မြန္ဆီရာ၊ ၿပီးေတာ့ မႏွစ္ျမိဳ႔စရာအေျခအေနမ်ဳိးနဲ႔ မနက္မိုးလင္းမွ ကၽြန္မဆီျပန္လာတာခ်ည္းပဲေလ၊ ရွင္ျမင္တဲ့အတိုင္းပဲ၊ အဲဒါက သူ႔ကိုေနာင္တေတာ့ရေစသားပဲ။ ခဏေတာ့ သူပိုင္ဆိုင္တဲ့မ်က္ႏွာေပၚမွာ ေကာ္ေစး မ်က္ႏွာတစ္ခု ပစ္တင္ထားလိုက္သလိုပဲ၊ ဟုတ္ပါရဲ႔။ သူျဖစ္ပ်က္ခဲ့တဲ့ကိစၥေတြအေပၚ ရခဲ့တဲ့ေနာင္တကလည္း အခ်ိန္ၾကာၾကာမခံပါဘူးရွင္၊ ဘယ္လိုေအာင္ျမင္မႈမွ ၾကာၾကာမခံပါဘူး”

အဖိုးအိုေတာ့ အိပ္ေပ်ာ္သြားခဲ့ၿပီ။ စၿပီး ေဟာက္သံျပဳေနပါၿပီ။ သူမက အဖိုးအိုကို သနားကရုဏာသက္တဲ့အမူအရာမ်ဳိးနဲ႔ ၾကည့္ေနတယ္။ ၿပီးေတာ့ စကားဆက္ျပန္တယ္။

“အိုး ေအာင္ျမင္မႈေတြဘယ္ေလာက္မ်ားမ်ား ဒီလူလုပ္ခဲ့ပါလိမ့္၊  တစ္ခုထက္ မကဘူးလို႔ ယံုၾကည္ရမယ္ မြန္ဆီရာ၊ ကမၻာထဲကအထူးကဲဆံုး လူႀကီးလူေကာင္းေတြ ထက္ပိုပါတယ္ရွင္၊ စစ္ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေတြအားလံုးထက္၊ နည္းလမ္းအားလံုးထက္ သာလြန္လွပါရဲ႕”

“တကယ္ပဲလားဗ်ာ၊ သူဘာေတြလုပ္ခဲ့လို႔ပါလိမ့္”

“အစေတာ့ ရွင္ အံ့အားသင့္လိမ့္မယ္၊ သူ႔ရဲ႕ဂုဏ္ေရာင္ေျပာင္လက္ခဲ့တဲ့ ေန႔ေတြအေၾကာင္း ရွင္ သိမထားခဲ့ေတာ့ေလ၊ ကၽြန္မ သူ႔ကို စၿပီးေတြ႔ခဲ့တာကလည္း ကပြဲတစ္ခုမွာပါ။ သူက ကပြဲေတြ အျမဲလိုလည္ပတ္ေနခဲ့တာရွင့္။ ကၽြန္မ သူ႔ကို စေတြ႔ ေတြ႔ခ်င္း၊ ပိုက္ကြန္မွာမိတဲ့ငါးလိုပဲ ရုန္းမထြက္ႏိုင္ေတာ့ေအာင္ မိသြားခဲ့တာေပါ့။ သူ ဘယ္ေလာက္မ်ား ေခ်ာေမာလိုက္သလိုဆိုရင္ မြန္ဆီရာရယ္၊  သူ႔ရဲ႔ မည္းနက္ေနတဲ့ ဆံႏြယ္အေခြအလိပ္ေတြရယ္၊ ေအာက္ခံပန္းကန္းျပားအခ်ပ္၊ ၾကီးသေလာက္ထိႀကီးတဲ့ မ်က္လံုးနက္ႀကီးေတြရယ္၊ အမွန္တကယ္ သူက သိပ္ၾကည့္ေတာင္းတာပါပဲရွင္၊ အဲဒီညေနမွာပဲ သူက ကၽြန္မကို အေ၀းေခၚသြားေတာ့တာပဲ၊ အဲဒီကတည္းက ကၽြန္မလည္း သူ႔ကို မခြဲေတာ့ဘူး၊ ဘယ္ေတာ့မွ ခ်န္မထားဘူး၊ တစ္ရက္ေလးေတာင္မွ မခြဲခြာၾကေတာ့ဘူး၊ သူ ဘာေတြပဲ ကၽြန္မအေပၚလုပ္ခဲ့ပေစေပါ့၊ အိုး သူ မၾကာခဏဆိုသလို လုပ္ေနက်ပဲ၊ အဲဒါေတြက ကၽြန္မအတြက္ ခက္ခဲၾကမ္းတမ္းပါတယ္ေလ”

ဆရာ၀န္က ေမးလိုက္တယ္။

“ခင္ဗ်ား လက္ထပ္ၿပီးၿပီလားပဲ”

အဖြားအိုက ခပ္ရိုးရုိးပဲေျဖခဲ့ပါတယ္။

“ဟုတ္တယ္ မြန္ဆီရာ၊ တစ္မ်ဳိးေျပာရရင္ေတာ့ သူ တျခားအမ်ုိးသမီးေတြကို ျပဳမူသလိုပဲ ကၽြန္မကို ပစ္ခ်ခဲ့တာပါ။ ကၽြန္မ သူ႔ဇနီးျဖစ္ခဲ့တယ္။ သူ႔ရဲ႔အေစခံျဖစ္ခဲ့တယ္၊ သူ႔ရဲ႔ အားလံုးပါပဲရွင္၊ သူလိုအပ္သလိုအားလံုး ကၽြန္မျဖစ္ခဲ့ရတာပါပဲ။ သူ ကၽြန္မကို ဘယ္လိုပဲငိုေၾကြးေအာင္လုပ္ခဲ့ပါေစ။ မ်က္ရည္ေတြေလ၊ ကၽြန္မ သူ႔ကိုဘယ္ေတာ့မွ မျပခဲ့ဘူး။ သူကေတာ့ သူ႔ရဲ႔ စြန္႔စားခန္းေတြ အားလံုး ကၽြန္မကိုေျပာျပေနခဲ့တာပဲ။ အဲဒါေတြနားေထာင္ရတာ ကၽြန္မဘယ္ေလာက္ထိခိုက္နာက်င္ခဲ့ရသလဲဆိုတာ နားလည္မႈ မရွိဘူး မြန္ဆီရာေရ”

“သူ႔ရဲ႕အလုပ္က ဘာပါလိမ့္”

“အဲဒါ ကၽြန္မေျပာဖို႔ေမ့ေနလိုက္တာ၊ မာတဲလ္မွာ ႀကီးၾကပ္ေရးမွဴး၊ အရင္က သူတို႔ဆီမွာမရွိခဲ့ဘူးတဲ့ ဖိုမင္မ်ဳိးေပါ့၊ တစ္နာရီကို ဖရန္႔တစ္ဆယ္ရတဲ့ အႏုပညာရွင္ေပါ့ရွင္”

“မာတဲလ္၊ ဘယ္သူလဲဗ်၊ မာတဲလ္”

“ဆံပင္အလွျပင္သူပါ မြန္ဆီရာ၊ ေအာ္ပရာျပဇာတ္ေတြအတြက္ သိပ္နာမည္ႀကီး တဲ့ ဆံပင္အလွျပင္သူေပါ့။ မင္းသမီးေတြအားလံုး သူ႔ရဲ႔ ေဖာက္သည္ေတြခ်ည္းပဲ၊ အဖ်တ္လတ္ဆံုးေသာမင္းသမီးတိုင္း သူတို႔ရဲ႔ဆံပင္အတြက္ သူေတာ္ေကာင္းႀကီးနဲ႔ အလွျပင္ၾကတယ္ေလ၊  သူတို႔က သူ႔ကို မုန္႔ဖိုးေပးၾကတယ္။ အဲဒါေတြကပဲ သူ႔အတြက္ ကံေကာင္းျခင္းျဖစ္ေနေတာ့တာ၊ အမ်ဳိးသမီးအားလံုးက အတူတူပါပဲ။ ဟုတ္တယ္၊ သူတို႔အကုန္လံုးပဲ။ အမ်ဳိးသားတစ္ဦးကမ်ား သူတို႔အတြက္ႏွစ္လိုဖြယ္ရာျပဳၿပီဆို အဲဒီလူ အတြက္ သူတို႔ကိုယ္သူတို႔ ေပးကမ္းၾကတာရွင့္၊ သူတို႔ကေတာ့သိပ္လြယ္တာပဲ။ ကၽြန္မ အတြက္ေတာ့ၾကားရတာ ထိခိုက္နာက်င္ေစလိုက္တာ။ သူ႔လွ်ာကိုမထိန္းသိမ္းပဲ ကၽြန္မကို အားလံုးေျပာျပတယ္။ ထိန္းဖို႔လည္းမျဖစ္ႏိုင္ဘူးေလ၊ အဲဒီအရာေတြကပဲ ေယာက်္ားေတြ ကို ေက်နပ္ႏွစ္သိမ့္ေစတာကိုး၊ သူတို႔ကိုၾကည့္ရတာ ျပဳမူရတာထက္ အခုလို ျပန္ေျပာျပ ေနရတာကိုက ပိုၿပီးအားရရႊင္ျမဴးေနၾကသလိုပဲ”

“အဲဒီအခ်ိန္ေတြမွာ မြန္ဆီရာရယ္ သူ႔အတြက္ကၽြန္မက မိတ္ေဆြသူငယ္ခ်င္းလို ျဖစ္ေနရတယ္။ ေက်ာက္ခဲတစ္လံုးနဲ႔ ကၽြန္မခႏၶာကိုယ္ကို ပစ္ေပါက္ ေခ်မႈန္းဖ်က္ဆီး ေနခဲ့သလိုပါပဲ၊ နာက်င္တယ္။ သူ နားမလည္ခဲ့ပါဘူး။ သူ မသိခဲ့ပါဘူး။ သူ သိတာက အရာအားလံုး တစ္ေယာက္ေယာက္ကို ေျပာလိုက္ရဖို႔ပဲ၊ သူဘယ္ေလာက္ ခ်စ္ကၽြမ္း၀င္ ခဲ့သလည္း ၀ါၾကြားဖို႔ပဲ၊ ကၽြန္မက တစ္ေယာက္တည္းေသာသူေလ၊ သူရင္ဖြင့္ႏိုင္တဲ့ တစ္ေယာက္တည္းေသာသူႀကီးေလ။ ကၽြန္မနားေထာင္ခဲ့ရတယ္။ အဆိပ္လိုပဲ တဂြတ္ဂြတ္ ေသာက္သံုးလိုက္ရတာပဲ”

“သူ ကေတာ့ သူ႔ရဲ႕စြပ္ျပဳတ္ပန္းကန္ စၿပီးစားေတာ့မယ္။ ၿပီးေတာ့ေျပာဦးမယ္၊ မက္ဒဲလိမ္းေရ ေနာက္တစ္ပန္းကန္ေပးပါဦးေဟ့ လို႔ေပါ့”

“သူကေျပာေနသလို ကၽြန္မကလည္းေတြးေနတာပဲ၊ လာျပန္ၿပီ၊ ဘယ္လို လူပါလိမ့္ေပါ့၊ ဘာေၾကာင့္ ဒီလူပဲေတြ႔ဆံုခဲ့ပါလိမ့္ေပါ့”

“ၿပီးေတာ့  အလွပေဂးတစ္ေယာက္အေၾကာင္း ထပ္ေျပာဦးေတာ့မယ္။ ေဗာဒ့္ ဗီးလ္ ကဇာတ္မွာေတြခဲ့တဲ့ကေလးမေလး၊ တစ္ျခား ဗရိုင္းရတီးေအာ္ပရာက တစ္ေယာက္နဲ႔ တစ္ခ်ဳိ႔က အခ်ဳိးအဆက္ေတာင့္ေတာင့္ေတြ၊ တစ္ခ်ဳိ႔ကလည္း ေက်ာ္ၾကားတဲ့မင္းသမီးေတြ၊ သူတို႔ေတြအေၾကာင္း ေျပာျပပါလိမ့္မယ္။ သူတို႔ရဲ႔နာမည္ေတြကိုလည္း ေျပာလိမ့္မယ္။ သူတို႔ အိမ္ခန္းေတြရဲ႕ပရိေဘာဂျပင္ဆင္ဖြဲ႔စည္းမႈေတြ၊ အားလံုး၊ အားလံုးပါပဲ မြန္ဆီရာေရ။ တဒိတ္ဒိတ္ ႏွလံုးခုန္သံေတြအေၾကာင္းေတာင္မွ အေသးစိတ္ပါေသးတယ္။ သူရဲ႕ဇာတ္လမ္းေတြကို အစကေနအဆံုးအထိ ေျပာခဲ့တာပါပဲ၊ သူက သူ႔ဘာသာ သိပ္ကို ေက်နပ္ပီတိျဖာေနခဲ့တာေလ၊ ကၽြန္မကေတာ့ ရယ္ေမာႏိုင္ေအာင္ ဟန္ေဆာင္ရတယ္၊ ဒါမွ သူ ကၽြန္မကို ေဒါသမထြက္မွာရွင့္”

“အားလံုးကေတာ့လည္းမမွန္ႏိုင္ေလာက္ဘူး၊ သူက သူ႔ဘာသာ ခ်ီးက်ဳး ေထာပနာျပဳရတာ သိပ္ႀကိဳက္တာ၊ တစ္ခ်ဳိ႔ဆို သူ႔ထြင္လံုးေတြနဲ႔ ဖန္တီးႏိုင္ေျခမ်ားတယ္ရွင့္၊ မွန္ခ်င္လည္းမွန္ႏိုင္တာပါပဲေလ။ အဲဒီညေနခင္းေတြဆို သူက ပင္ပမ္းႏြမ္းနယ္ခ်င္ေယာင္ေဆာင္တတ္တာ။ ညလယ္စာစားၿပီးတာနဲ႔ အိပ္ရာထဲ၀င္ေတာ့တာပဲ။ သူက အလုပ္ကေန ဘယ္ေတာ့မွ ေစာေစာျပန္ေရာက္တတ္တာမဟုတ္ဘူးဆိုေတာ့ ညလယ္စာ ကို ၁၁နာရီမွစားတယ္ မြန္ဆီရာ”

“သူ႔ရဲ႕ စြန္႔စားခန္းေတြအေၾကာင္း ေျပာလို႔ဆိုလို႔ ၿပီးၿပီဆိုရင္ေတာ့ အခန္းတ၀ိုက္လမ္းေလွ်ာက္မယ္။ ေဆးလိပ္ေသာက္မယ္။ သူက သိပ္ကို ေခ်ာေမာခန္႔ညားခဲ့တဲ့သူပါရွင္၊ သူရဲ႕ႏႈတ္ခမ္းေမႊးေတြနဲ႔ ေခြလိပ္လိပ္ဆံပင္ေတြ၊ ဒါနဲ႔ပဲ ကၽြန္မက သူေျပာတာေတြအားလံုး အမွန္ေတြခ်ည္းပဲေနမွာဆိုတဲ့ အေတြးက၀င္လာေတာ့တာပဲ၊ ကၽြန္မ အဲဒီလူကို အရူးအမူး ျဖစ္ခဲ့တုန္းက တစ္ျခားသူေတြေရာ ဘာလို႔မ်ား ကၽြန္မလိုမျဖစ္ခဲ့ၾကပါလိမ့္။ သူက ေဆးလိပ္ ေလး ဖြာေနတဲ့အခ်ိန္၊ ကၽြန္မကစားပြဲကိုရွင္းလင္းေနခ်ိန္မွာေတာ့ ကၽြန္မ ငိုခ်င္စိတ္ ေပါက္ေနခဲ့ၿပီေလ၊ သံေသးသံေၾကာင္ကိုဟစ္ေအာ္ၿပီး အေ၀းကိုေျပးထြက္သြားခ်င္ေနခဲ့ေတာ့တာ၊ ၿပီးေတာ့ ျပဴတင္းေပါက္ကခုန္ခ်လိုက္။ သူကေတာ့ သမ္းေ၀ေနပါၿပီ။ သူဘယ္ေလာက္ ပင္ပမ္းခဲ့ေၾကာင္းျပရမယ္ေလ။ ၿပီးေတာ့ အိပ္ရာထဲမ၀င္ခင္ ႏွစ္ခါ သံုးခါေလာက္၊ ဟာ ငါေတာ့ ဒီညဘယ္လိုလုပ္ အိပ္ေပ်ာ္ႏိုင္ပါေတာ့မလဲကြာလို႔ လည္း ေျပာဦးမွာပဲ”

“ကၽြန္မက သူ႔ကို သည္းခံေနေတာ့လည္း ကၽြန္မထိခိုက္နာက်င္ရေၾကာင္း သူ မသိခဲ့ပါဘူးရွင္ သူ မသိႏိုင္ခဲ့ပါဘူး။ သူက အမ်ဳိးသမီးေတြအေၾကာင္း ၾကြား၀ါေနဖို႔ပဲၾကိဳက္တာေလ၊ ေဒါင္းေတြ သူတို႔အေမႊးအေတာင္ေတြ တသသျဖစ္ေနသလိုမ်ဳိးေပါ့၊ အားလံုးက သူ႔ကိုပဲအေရးစိုက္ေနၾကတယ္။ သူ႔ကို လိုလားႏွစ္သက္ၾကတယ္ဆိုတာမ်ဳိးပဲ ေတြးေတာေနခဲ့တာ”

“သူ အိုမင္းလာေတာ့ အခက္ေတြ႔တာပဲ၊ အိုး မြန္ဆီရာ ကၽြန္မသူ႔ရဲ႔ ပထမဆံုး ဆံပင္ျဖဴေတြ႔တုန္းက ကၽြန္မ ထိတ္လန္႔တုန္လႈပ္ခဲ့တာေပါ့၊ ေနာက္ေတာ့ အၾကီးအက်ယ္ ၀မ္းေျမာက္၀မ္းသာျဖစ္တာေပါ့ရွင္၊ ေကာက္က်စ္တဲ့ေပ်ာ္ရႊင္မႈမ်ဳိးေပါ့။ ဒါေပမဲ့ သိပ္ေကာင္းတယ္၊ သိပ္ေကာင္းတာပဲ၊ ကၽြန္မဘာသာေျပာမိတယ္။ “အဲဒါ အဆံုးပဲ၊ အဆံုးသတ္ပဲ”လို႔၊ အဲဒါက သူ႔ကို အက်ဥ္းသားအျဖစ္က လြတ္ေျမာက္ေစခဲ့သလိုမ်ဳိးပဲ၊ ေနာက္ဆံုးေတာ့ ကၽြန္မ သူ႔ကို ျပန္ရႏိုင္ၿပီေလ၊ သူ႔ကို ပိုင္ပိုင္ႏိုင္ႏိုင္ ရၿပီေပါ့။ ဘယ္သူကမွ သူ႔ကိုမလိုခ်င္ေတာ့တဲ့ အခ်ိန္က်မွေလ”

“တစ္မနက္ခင္း အိပ္ရာထဲမွာ သူက  အိပ္ေပ်ာ္ေနတုန္းပဲ၊ ကၽြန္မသူ႔ေပၚမွာ မွီတြယ္ၿပီး အနမ္းတစ္ပြင့္နဲ႔ ႏႈိးလိုက္တယ္။ သူ႔ရဲ႔ ဆံပင္အေခြအလိပ္ေတြထဲမွာ အပ္ခ်ည္ ႀကိဳးမွ်င္ေသးေသးေလးလို ေငြေရာင္လက္လက္ေတြ႔လိုက္ေတာ့ ၀မ္းသာလိုက္တာရွင္၊ ကၽြန္မ အဲဒီလိုမေတြးသင့္ပါဘူးေလ၊ အစေတာ့ ကၽြန္မ သူ မျမင္ေအာင္ဖယ္ရွားျပစ္လိုက္ဦးမလို႔ပဲ၊ ဒါေပမဲ့ ေသေသခ်ာခ်ာၾကည့္မွ ေနာက္ထပ္ၿပီးေတြ႕ျပန္ေရာ၊ ဆံပင္ျဖဴ၊ သူ႔မွာ ဆံပင္ျဖဴေတြရွိလာၿပီပဲ။ ကၽြန္မႏွလံုးသားဆို တဒုတ္ဒုတ္ခုန္ၿပီး တစ္ကုိယ္လံုး ေခၽြးေစးေတြျပန္လာလိုက္တာ။ ဒါေပမဲ့ တကယ္ႀကီးကို ကၽြန္မ ေပ်ာ္ရႊင္ေနခဲ့တာပဲ”

“ကၽြန္မ အဲဒီေန႔မနက္က ေပါ့ပါးတဲ့ႏွလံုးနဲ႔ အိမ္အလုပ္ေတြလုပ္ေနခဲ့ပါတယ္။ သူ႔ကိုလည္း မႏႈိးဘဲထားလိုက္တယ္။ ခ်က္ခ်င္းပဲ သူ႔မ်က္လံုးေတြဖြင့္လိုက္ၿပီး၊ ႏိုးလာတယ္။ ကၽြန္မ သူ႔ကိုေျပာလိုက္တာေပါ့”“

“ရွင္ သိလား၊ ရွင္အိပ္ေပ်ာ္တုန္း ကၽြန္မဘာေတြ ရွာေဖြေတြ႔ရွိခဲ့သလဲ ဆိုတာေလ”

“မသိပါလားကြာ”

“ကၽြန္မဆံပင္ျဖဴေတြ ေတြ႔တယ္ရွင့္”

သူ ကေတာ့ ကၽြန္မ သူ႔ကို ကလိေနတယ္ထင္ၿပီး ေဒါသထြက္ထြက္နဲ႔ “မမွန္ပါဘူးကြာ” လို႔ ေျပာတယ္။

“အဟုတ္ပါရွင္၊ ရွင့္ရဲ႔နားသယ္စပ္အေပၚနားမွာ ေလးပင္ရွိတယ္ရွင့္”

“သူ အိပ္ရာက ခုန္ထၿပီး မွန္ရွိရာကို ဒုန္းစိုင္းေျပးေတာ့တာပဲ၊ သူက မေတြ႔ႏိုင္ဘူးျဖစ္ေနေသးတယ္။ ကၽြန္မက ေအာက္ဆံုးက ဆံပင္ေခြေသးေသးေလး ျပလိုက္တယ္။ ကၽြန္မ ေျပာလိုက္ေသးတယ္” “ဒါ အံ့ၾသစရာမွ မဟုတ္တာပဲရွင္၊ ဘ၀ဆိုတာဒီလိုပဲ ေရွ႕ကိုဆက္ရင္း ေနာက္ႏွစ္ႏွစ္ဆို အားလံုးျဖဴကုန္ၾကမွာပဲေလ”

“ကိုင္း မြန္ဆီရာ၊ ကၽြန္မအမွန္ကိုေျပာခဲ့တာပဲေလ။ ေနာက္ႏွစ္ႏွစ္လည္း ၾကာေရာ တစ္ေယာက္ေလးေတာင္မွ သူ႔ကို မမွတ္မိႏိုင္ၾကေတာ့ဘူး၊ လူတစ္ေယာက္ ေျပာင္းလဲသြားတာ ဘယ္ေလက္ျမန္လိုက္သလဲရွင္၊ သူ ေခ်ာေမာခန္႔ညားဆဲပါပဲ၊ ဒါေပမဲ့ ႏုပ်ဳိသြက္လက္မႈေတြေတာ့ ဆံုးရႈံးၿပီေပါ့၊ မိန္းမေတြလည္း သူ႔အနား ၾကာၾကာ မေနၾက ေတာ့ဘူးေလ။ အဲဒီအခ်ိန္ကမ်ား ကၽြန္မဘယ္လိုဦးေဆာင္ခဲ့ရသလဲ။ သူ ကၽြန္မကို ဘယ္လိုေစာင့္ေရွာက္ခဲ့ပါသလဲ။ ဘာမွ သင့္ေတာ္တာသူ႔မွာမရွိခဲ့ဘူး။ ဦးထုပ္လုပ္ငန္း လုပ္မယ္ဆိုၿပီး သူ႔ရဲ႕အေရာင္းအ၀ယ္လုပ္ငန္း စြန္႔ခဲ့တယ္။ အဲဒီမွာလည္း ရသမွ် ပိုက္ဆံ အားလံုး သူပဲ စားသံုးပစ္တာပါပဲ၊ ၿပီးေတာ့ သရုပ္ေဆာင္တစ္ဦးလုပ္ဖို႔ မေအာင္မျမင္ ႀကိဳးစားခဲ့ေသးတယ္။ ေနာက္ဆံုးေတာ့လည္း လူမ်ားမ်ားနဲ႔ကပြဲေတြပဲ မၾကာမၾကာ သြားေတာ့တာပဲ၊ ကံေကာင္းတာက ကၽြန္မတို႔ုရဲ႔အခုလိုဘ၀မ်ဳိးကို ထိမ္းသိမ္းထားဖို့ လက္ေတြက်တဲ့ဆံုးျဖတ္ႏိုင္မႈေလးေတာ့ သူ႔မွာ အလံုအေလာက္ရွိခဲ့ရွာသား။ အဲဒါကပဲ လံုေလာက္ပါတယ္ေလ။ သိပ္ေတာ့ ႀကီးႀကီးက်ယ္က်ယ္ မဟုတ္ဘူးေပါ့၊ ကၽြန္မတို့ ကံေကာင္းတယ္လို႔ေတာ့ ေတြးရမွာပါပဲ”

“အခု သူဘာလုပ္သလဲ ရွင္ျမင္ၿပီပဲေလ၊ ဒီအေလ့အက်င့္က သူ႔ကို အရူးထဖို႔ပဲ ျဖစ္ေနတာ၊ သူ ငယ္ရြယ္ရမယ္၊ ေရေမႊးနံ႔၊ မိတ္ကပ္နံ႔ေတြေထာင္းေထာင္းထေနတဲ့ အမ်ဳိးသမီးေတြနဲ႔ ကရဦးမယ္။ သနားစရာ ဒါလင္အိုႀကီးရယ္”

အဖြားအိုက တေခါေခါ ေဟာက္ေနတဲ့ခင္ပြန္းအိုႀကီးကို ခ်စ္ခင္စြာၾကည့္ေနပါတယ္။ ငိုခ်လိုက္ေတာ့မယ့္ပံုအသင့္အေနအထားနဲ႔ၾကည့္ေနခဲ့တယ္။ ၿပီးေတာ့ ေျခဖ်ားအသာအယာေထာက္ၿပီး အဖိုးအိုဆီ တိုးကပ္သြားတယ္။ အဖိုးအိုရဲ႕ဆံပင္ေတြကို နမ္းရႈိက္လိုက္ပါတယ္။ ဆရာ၀န္လည္း မတ္တပ္ထရပ္လိုက္တယ္။ ျပန္ဖို႔ အသင့္ျပင္ပါတယ္။ ေဟာဒီလိုထူးဆန္းလွတဲ့စံုတြဲအတြက္ ေျပာစရာစကားစေလးေတာင္မရခဲ့ဘူး။ သူျပန္ေတာ့မယ္ဆိုတာေလာက္ပဲ ေျပာလိုက္ႏိုင္တယ္။ အဖြားအိုက ေမးခဲ့ပါတယ္။

“မြန္ဆီရာ စိတ္မရွိရင္ေတာ့ ရွင့္ရဲ႔လိပ္စာေလးမ်ား ေပးထားခဲ့ႏိုင္မလား၊ အကယ္၍ သူ ပိုဆိုးလာခဲ့မယ္ဆိုရင္ ကၽြန္မရွင့္ကို ရွာရေအာင္လို႔ပါရွင္”။           ။

-------------------------- ။ --------------------------

Guy de Maupassant ရဲ႕  The Mask  ကို ဘာသာျပန္ဆိုပါသည္။
--------------------------------------------------------------------------------------------
အီလီေဆး-မြန္႔မာထရီ(Élysée Montmartre) - ျပင္သစ္ႏိုင္ငံ၊ ပါရီၿမိဳ႔ boulevard de Rochechouart မွာရွိတဲ့ ကဇာတ္ရုံတစ္ခုပါ၊ ဒီကပြဲခန္းမကို ၁၈၀၇ ခုႏွစ္က စတင္ဖြင့္လွစ္ခဲ့တယ္။ ပရိသတ္ ၁၂၀၀ ဆန္႔ပါတယ္၊ ေက်ာ္ၾကားတဲ့ျပင္သစ္ဗိသုကာပညာရွင္ Edward John Niermans ရဲ႕လက္ရာပါ။

Mi-Carême(Mid-Lent) - ဟာ ကက္သလစ္ဘာသာ၀င္ေတြနဲ႔ ျပင္သစ္စကားေျပာ ျပင္သစ္ႏြယ္ဖြားေတြရဲ႕ ေရွးက်တဲ့ပြဲေတာ္ အခမ္းအနားတစ္ခုပါ။ အလယ္ေခတ္ကာလမွာ ဘာသာေရးပြဲေတာ္ ၾကားရက္ေတြမွာ မီကာရဲမဲကို ျပဳလုပ္ၾကေလ့ရွိပါတယ္။ ျပင္သစ္ႏိုင္ငံရြာတစ္ခ်ဳိ႕မွာ ဒီေန႔ထိ ေရွးရိုးရာအတိုင္း က်င္းပလွ်က္ရွိၾကတယ္၊ ရိုးရာဓေလ့အရေတာ့ အမ်ဳိးသမီးေတြရဲ႕ပါတီပြဲလို႔ဆိုၾကတယ္။

အက္ဘ္ဆင့္သ္ (Absinthe) - ဟာ ေဆးဘက္၀င္အပင္၊ ပန္းပြင့္မ်ားနဲ႔ေပါင္းခံျပဳလုပ္ထားတဲ့ သမိုင္း၀င္အေဖ်ာ္ယမကာလို႔ဆိုတယ္။ အယ္လ္ကိုေဟာပမာဏ(45-74% ABV) ျမင့္မားစြာပါ၀င္ပါတယ္၊ ဆြဇ္ဇလန္ႏိုင္ငံကစတင္ခဲ့တယ္လို႔ဆိုၿပီး ၁၉ရာစုနဲ႔ ၂၀ရာစုအေစာပိုင္းကာလ ျပင္သစ္ႏိုင္ငံ အႏုပညာရွင္ေတြနဲ႔ စာေရးဆရာေတြအၾကားေရပမ္းစားတဲ့အေဖ်ာ္ယမကာျဖစ္တယ္၊ ဘိုဟီးမီးရမ္း အႏုပညာရွင္ေတြအၾကား ေခတ္စားလွပါတယ္။

--------------------------------------------------------------------------------------------

ဂိုင္းဒဲ့မာ့ပါးဆန္႔ထ္ (Guy de Maupassant) ဟာ ၁၉ရာစုက ထင္ရွားေက်ာ္ၾကားခဲ့တဲ့ ျပင္သစ္စာေရးဆရာၾကီးပါ၊ ၁၈၅၀ ၾသဂုတ္ ၅ရက္ေန႔ မွာ ေမြးဖြားခဲ့ၿပီး ၁၈၉၃ ဇူလိုင္ ၆ရက္ အသက္ ၄၂ ႏွစ္အရြယ္မွာ ကြယ္လြန္ခဲ့ပါတယ္။ ေမာ္ဒန္၀တၳဳတိုဖခင္ၾကီးေတြထဲက တစ္ေယာက္လို႔နာမည္ေက်ာ္ခဲ့တယ္။

လီယိုေတာ္စတြိဳင္းရဲ႕ “ဂိုင္းဒဲ့မာ့ပါးဆန္႔ထ္ရဲ႕အလုပ္မ်ား” ဆိုတဲ့ အက္ေဆးတစ္ပုဒ္မွာ မာ့ပါးဆန္႔ထ္၏ စာေရးျခင္းအႏုပညာကို ေ၀ဘန္ေရးသားထားတဲ့အက္ေဆးဟာလည္း ထင္ရွားခဲ့ပါတယ္။ “မာ့ပါးဆန္႔ထ္ဟာ ေမြးရာပါလက္ေဆာင္လို႔ေျပာရမယ့္ ဗီဇစြမ္းရည္ပါလာတယ္။ အဲဒီလက္ေဆာင္ေၾကာင့္ အရာ၀တၳဳေတြ မွာရွိတဲ့ တျခားလူေတြမျမင္ႏိုင္တဲ့အရာေတြကိုသူက ထဲထဲ၀င္၀င္ျမင္တယ္။ ဒါေပမဲ့ ကြ်န္ေတာ္ဖတ္ခဲ့တဲ့ ၀တၳဳတိုေလးေတြကို ေျပာရမယ္ဆိုရင္ေတာ့ လိုအပ္တဲ့အဓိကအေၾကာင္းအရာဖြဲ႔စည္းမႈမွာ ဟာေနတယ္။ တျခားတစ္ဘက္မွာ စစ္မွန္တဲ့အႏုပညာေျမာက္စာေပအေရးအသားကို ဖန္တီးႏိုင္တဲ့ဗီဇစြမ္းရည္ရိွေနတယ္” ရွင္းလင္းတဲ့ ေမာ္ဒန္အဖြဲ႔အႏြဲ႔မ်ဳိးမွာ အားသာတယ္လို႔ အစခ်ီၿပီး မာ့ပါးဆန္႔ထ္ရဲ႕ ၀တၳဳတိုေတြကို တစ္ပုဒ္စီေ၀ဘန္ခဲ့တဲ့ “ဂိုင္းဒဲ့မာ့ပါးဆန္႔ထ္ရဲ႕အလုပ္မ်ား” ေၾကာင့္ မာ့ပါးဆန္႔ထ္ ပိုၿပီးလူသိမ်ားခဲ့ပါတယ္။

၀တၳဳမ်ား
Une vie – LIFE (1883) -
Bel-Ami (1885)
Mont-Oriol (1887)
Pierre et Jean - Pierre and Jean (1888)
Fort comme la mort - Strong as death (1889)
Notre Cœur - Our Heart (1890)

လက္ေရြးစင္၀တၳဳတိုမ်ား
Les Soirées de Médan (with Zola, Huysmans et al. Contains Boule de Suif" by Maupassant) (1880)
La Maison Tellier (1881)
Mademoiselle Fifi (1882)
Contes de la bécasse - Tales of the Woodcock (1883)
Miss Harriet (1884)
Les Sœurs Rondoli - Sisters Rondoli (1884)
Clair de lune - Moonlight (1884) (contains "Les Bijoux")
Yvette (1884)
Toine (1885)
Contes du jour et de la nuit - Tales of day and night (1885) (contains "La Parure" or "The Necklace")
Monsieur Parent (1886)
La Petite Roque (1886)
Le Horla (1887)
Le Rosier de Madame Husson (1888)
La Main gauche - Left Hand (1889)
L'Inutile Beauté - The Useless Beauty (1890)

ခရီးသြားေဆာင္းပါး
Au soleil – The Sun(1884)
Sur l'eau – On The Water(1888)
La Vie errante – The Wandering Life(1890)

ကဗ်ာ
Des vers – Worms (1880)

Source : http://en.wikipedia.org/wiki/Guy_de_Maupassant
             http://en.wikisource.org/wiki/The_Works_of_Guy_de_Maupassant
             http://www.online-literature.com/kipling/186/