 |
| Special Thanks to my husband for sketch |
ကၽြန္မ နဲ႔ သူ လက္ခ်င္းျမဲျမဲတြဲလို႔ ဓါတ္ရထားမွတ္တိုင္ဆီ ခပ္သုတ္သုတ္ေလး ေလွ်ာက္ခဲ့ၾကပါတယ္။ ေႏြရာသီရဲ႕ လက္က်န္ အေငြ႔အသက္ေတြက ပူေႏြးတဲ့ေလေျပထဲမွာ ေျပးလႊားေနၾကတုန္းပဲ။ ကၽြန္မတို႔ကိုလည္း ထိေတြ႔ တိုးေ၀ွ႔သြားတာေပါ့။ နာရီၾကည့္လိုက္ေတာ့ ညေန ၆ နာရီခြဲၿပီး ၁၀မိနစ္ ေတာင္ရွိလွၿပီ။ ကၽြန္မတို႔သြားရမယ့္ ပန္းခ်ီျပပြဲ ဖြင့္ပြဲအခ်ိန္က ၇နာရီမွာ စမွာ။ ဓါတ္ရထားေစာင့္ရမယ့္အခ်ိန္နည္းနည္းထည့္ေပါင္းရင္၊ လမ္းနည္းနည္းေလွ်ာက္ရမယ့္အခ်ိန္ေလး ထည့္ေပါင္းရင္ အခ်ိန္တိတိက်က်ေရာက္ပါ့မလားပဲ။ ေဟာ … ကၽြန္မတို႔ စီးရမယ့္ ဓါတ္ရထားနံပါတ္ ၇ ကားဂိတ္ကို ေရာက္လာခဲ့ပါၿပီ။ ဓါတ္ရထားတံခါးအပြင့္ အေရာင္စံုလူႀကီး၊ လူငယ္တခ်ဳိ႕ ပလက္ေဖာင္းေပၚ အေျပးအလႊား လွ်ံက်လာၾကတယ္။ သုတ္ကနဲလွ်ံက်လာတဲ့လူေတြကို ေရွာင္ကာတိမ္းကာနဲ႔ ကၽြန္မတို႔ ဓါတ္ရထားေပၚတက္လိုက္ၾကပါတယ္။ မွတ္တိုင္တစ္တိုင္စာပဲစီးရမွာဆိုေတာ့လည္း ေနရာရေပမယ့္ ထိုင္မေနၾကေတာ့ဘူး။ ဆာဗာျမစ္ကို ျဖတ္ၿပီး တစ္ဘက္ ကလဲမက္ဒန္ခံတပ္ေဘးက မွတ္တိုင္မွာရပ္ရင္ဆင္းရမယ္။ လမ္းနည္းနည္းေလွ်ာက္လိုက္ရင္ ကလဲမက္ဒန္ခံတပ္ပန္းျခံေဘးနားက ျပခန္းက်ဥ္းေလးဆီကို ေရာက္မယ္။ အဲဒီမွာေပါ့ ကၽြန္မတို႔ ၇ နာရီအေရာက္သြားရမယ့္ ျပပြဲဖြင့္ပြဲေလးေလ။
ဒီလိုနဲ႔ ကၽြန္မတို႔ရဲ႕ ေျခလွမ္းေတြကို ပိုလို႔ ခပ္သြက္သြက္ေလးေလွ်ာက္လာလိုက္ၾကတာ ျပပြဲစခ်ိန္ ၇ နာရီ ေက်ာ္ ၿပီး ၅ မိနစ္ေလာက္မွာ ျပခန္းေရွ႕ကို ေရာက္ခဲ့ၾကၿပီ။ ျပခန္းက်ဥ္းက်ဥ္းေလးရဲ႕ ေရွ႕အျပင္ဘက္ ပလက္ေဖာင္းေပၚမွာေတာင္ အမ်ဳိးသမီး အမ်ဳိးသား လူႀကီးတခ်ဳိ႕ ရပ္ေနၾကပါတယ္။ ကၽြန္မတို႔ ျပခန္းေလးေရွ႕ တံခါးမနားမွာပဲ ေျခလွမ္းေတြ တုံ႔ကနဲ ရပ္လိုက္ၾကတယ္။ အတြင္းကို သူက လွမ္းေမွ်ာ္ၾကည့္ပါတယ္။ ကာထားတဲ့ နံရံမွန္သားေတြျဖတ္ၿပီး အတြင္းက လူေတြကို ရိုးတိုးရိုးတိတ္လွမ္းျမင္ေနရတာေပါ့။ အတြင္းမွာ လူေတြျပည့္ေနေတာ့တာကိုး။ ပန္းခ်ီျပပြဲက ကၽြန္မတို႔ႏွစ္ေယာက္မဂၤလာပြဲမွာ အပ်ဳိရံလုပ္တဲ့ ပန္းခ်ီဆရာမ မီရီယာနာ ရဲ႕ တစ္ကိုယ္ေတာ္ျပပြဲပါ။ ပန္းခ်ီကားေတြကို အဓိပၸါယ္ေဖာ္ၾကည့္ရတာ၊ အေရာင္အတြဲအစပ္ေတြကို ေငးေမာရတာ သေဘာက်ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ပန္းခ်ီျပပြဲေတြရဲ႕ ဖြင့္ပြဲအခမ္းအနားေတြကိုေတာ့ ကၽြန္မက ပ်င္းရိတတ္ေသးတယ္။ ကၽြန္မေတာ့ က်ဥ္းေျမာင္းလွတဲ့အခန္းေလးထဲ ေနာက္ထပ္ေနရာလြတ္မရွိေတာ့တာကိုပဲ တိတ္တိတ္ေလး သေဘာေတြ႔ေနခဲ့ေတာ့တယ္။
“မီရီယာနာ စကားေျပာေနၿပီ”
သူက ခပ္တိုးတိုးေျပာပါတယ္။
“ဟိုမွာ ေတြ႔လား။ လက္ျပေနတယ္” တဲ့။
ကၽြန္မ ေသေသခ်ာခ်ာ စူးစိုက္ၾကည့္လိုက္ေတာ့မွ မီရီယာနာလက္ျပေနတာကို ျမင္လိုက္ပါတယ္။ ခဏပါပဲ ဖြင့္ပြဲအမွာစကားေျပာၿပီးသြားပါေပါ့။ အတြင္းက လက္ခုပ္သံတခ်ဳိ႕ ၾကားလိုက္ရတယ္။ ကၽြန္မလည္း ျပခန္းအျပင္ကေန လက္ခုပ္တီးတာေပါ့။ သူက ကၽြန္မကို လွည့္ၾကည့္ပါေလေရာ။ ဘာျဖစ္ေသးလည္းေနာ္။ လက္ခုပ္တီးဟာ ပန္းခ်ီဆရာမကို ခ်ီးေျမွာက္တာပဲဟာ။ ခ်ီးမြန္းဖို႔၊ လက္ခုပ္တီးေပးဖို႔က တြန္႔ဆုတ္တံု႔ေႏွးမေနသင့္ပါဘူးေလ၊ မဟုတ္ဘူးလား။ လူတခ်ဳိ႕ ျပခန္းအျပင္ကို ထြက္လာၾကတယ္။ တစ္ေယာက္ ႏွစ္ေယာက္ သံုးေယာက္၊ ဆက္တုိက္ပါပဲ။ ကၽြန္မတို႔လည္း လူတန္းႀကီးကို ခြင့္ေတာင္းၿပီးအခန္းေလးထဲ လွမ္း၀င္လိုက္ၾကပါတယ္။ ကၽြန္မတို႔နဲ႔အတူ အေနာက္ကေန ကပ္ပါလာၾကတဲ့ ပန္းခ်ီျပပြဲလာသူေတြလည္း ရွိေနေသးတယ္။ ဒါေပမဲ့ သူတို႔ေတြက နံရံမွာခ်ိတ္ထားတဲ့ ပန္းခ်ီကားေတြဆီကို အာရုံရဟန္မတူၾကဘူး။ ျပခန္းေလးရဲ႕အတြင္းဘက္ ဘယ္ဘက္ျခမ္းေလးမွာရွိေနတဲ့ ေကာင္တာဆီကိုပဲ ဦးတည္ေနၾကတယ္။ ကၽြန္မၾကည့္လိုက္ေတာ့ အဲဒီေကာင္တာေလးဟာ အခ်ဳိရည္၊ ေကာ္ဖီ တစ္ခါသံုး ခြက္ေလးေတြ အစီအရီခ်ထားတဲ့ေနရာေလးေပါ့။ သူတို႔ အခ်ဳိရည္ခြက္ေလးေတြ၊ ေကာ္ဖီခြက္ေလးေတြ ေကာက္ကိုင္ၾကတယ္။ ၿပီးရင္ေတာ့ အခ်ဳိအခါး အရသာေတြနဲ႔ ပန္းခ်ီကားကို တြဲဖက္ၿပီး ျမည္းၾကေတာ့မယ္ေပါ့။ ကၽြန္မ ထင္တာမွားသြားခဲ့ပါတယ္။ သူတို႔ ခြက္ေလးေတြ ကိုယ္စီကိုင္လို႔ ျပခန္းအျပင္ဘက္ ပလက္ေဖာင္းဆီကိုပဲ ျပန္ၿပီးထြက္ခြာသြားၾကတယ္။
သူကေတာင္မွ “ေကာ္ဖီလား၊ အခ်ဳိရည္လား ဟင္” တဲ့။
အို .. ပန္းခ်ီကားကိုျဖင့္ အရင္ ၾကည့္ပါဦးလား။
“ပန္းခ်ီကား ၾကည့္ပါရေစဦး”
ႏႈတ္ကေျပာလိုက္ေပမယ့္ လက္ကေတာ့ျဖင့္ အေယာင္ေယာင္အမွားမွား ေကာ္ဖီခြက္ေလးတစ္ခြက္ ယူမိရက္သားေပါ့။
သူ႔ရဲ႕ မ်က္ႏွာေပးက ျပံဳးစိစိနဲ႔။
ကၽြန္မ ေကာ္ဖီခါးတစ္ခြက္ကို တစ္က်ဳိက္ေသာက္ၿပီး ပန္းခ်ီကားေတြကို ၾကည့္ပါတယ္။ ပန္းခ်ီကားေတြမွာ လိေမၼာ္ေရာင္၊ အ၀ါနဲ႕ အစိမ္းေရာင္ေတြမ်ားမ်ားျခယ္မႈန္းထားတယ္။ Abstract ပန္းခ်ီကားေတြ၊ ကၽြန္မတစ္သက္စာ ဘယ္ေတာ့မွ လိုက္လို႔မမွီႏိုင္တဲ့ အရာေတြေပါ့။ ကၽြန္မ ဘယ္လိုၾကည့္ၾကည့္ နားမလည္ႏိုင္ပါဘူး။ နားမလည္ႏိုင္ေပမဲ့လည္း ပန္းခ်ီျပပြဲကို ေရာက္လာခဲ့မွေတာ့ ပန္းခ်ီကားဖန္တီးရွင္ကို အေလးထားတဲ့သေဘာနဲ႔ ပန္းခ်ီကားေတြကို ၾကည့္ပါတယ္။ ပန္းခ်ီကားကို ငဲ့ေစာင္းမၾကည့္ၾကတဲ့သူေတြကပဲ ဟန္ေဆာင္မႈ ကင္းတာလား၊ ကၽြန္မကပဲ ဟန္ေဆာင္မႈ မကင္းတာလား။ ပန္းခ်ီကားေတြျခယ္မႈန္းရတဲ့ အားထုတ္မႈကို ကၽြန္မ သိထားတယ္ေလ။ မီရီယာနာ ရဲ႕ ႀကိဳးပမ္းအားထုတ္မႈကို အားေပးခ်င္တဲ့သေဘာဆိုတာ ကၽြန္မ ကိုယ္တိုင္နားလည္ပါတယ္။
ကၽြန္မတို႔ မီရီယာနာနဲ႔ သူမ ရဲ႕ ပန္းခ်ီကားေရွ႕မွာ ဓါတ္ပံုတြဲရိုက္ၾကပါတယ္။ ခဏေနေတာ့ ကၽြန္မတို႔လည္း မီရီယာနာ နဲ႔ ပန္းခ်ီျပခန္းေလးကို ႏႈတ္ဆက္လိုက္ၾကတယ္။ ဒီေန႔က လကုန္ရက္ ကၽြန္မတို႔ ရုပ္ရွင္ၾကည့္ေနၾကေန႔ရက္ေပါ့။ ၈နာရီခြဲ အူးစ္ခ်က္စင္တာမွာျပမယ့္ လင္းႏို႔လူသားရုပ္ရွင္ သြားၾကည့္ၾကမွာပါ။ ကလဲမက္ဒန္ပန္းျခံထဲက လမ္းေလးအတိုင္းလမ္းေလွ်ာက္ခဲ့ၾကပါတယ္။ ပန္းျခံထဲ လမ္းေလးရဲ႕ ဘယ္ညာ တစ္ဘက္တစ္ခ်က္က သစ္ပင္စိမ္းစိမ္း၊ ပန္းပြင့္ေရာင္စံုတို႔ဟာ ပန္းျခံထဲ ျဖတ္သန္းသြားလာသူေတြရဲ႕ စိတ္ႏွလံုးကို ရႊင္ျမဴးေစၾကတယ္။ အခ်ိန္ေတာ့ရေနေသးတာမို႔ ကၽြန္မတို႔ ခံုတန္းစိမ္းစိမ္းေလးမွာ ခဏထိုင္ၾကဖို႔ ဆံုးျဖတ္လိုက္ၾကပါတယ္။
ခံုတန္းေလးမွာ ထိုင္ရင္း ပန္းျခံထဲ စီးေျမာလာတဲ့ လူေတြကို ေငးၾကည့္မိတယ္။ ေနာက္ဘက္နားက ၾကားလိုက္ရတဲ့ သီခ်င္းသံရယ္။ ျမဴးျမဴးသြက္သြက္ ရွိလြန္းလွပါရဲ႕။ ကၽြန္မတို႔ ေရွ႕က ခံုတန္းေလးမွာ ဆံပင္ေရႊညိဳေရာင္ မိန္းကေလးႏွစ္ဦးဟာ တြန္းတြန္းတိုက္တိုက္နဲ႔၊ ခိုးခိုးခစ္ခစ္ရယ္ေမာလို႔။ သီခ်င္းသံထြက္ေပၚလာရာဆီကို မၾကာခဏၾကည့္ၾကတယ္။ သူတို႔အခ်င္းခ်င္း တြတ္တီးတြတ္တာ ေျပာၾကပါတယ္။ ရယ္သံေလးေတြက ခ်ဳိခ်ဳိလြင္လြင္ေလးေတြရယ္။ ကၽြန္မလည္း သီခ်င္းသံကို နားေထာင္ေနရင္းနဲ႔ ခ်စ္စရာ မိန္းကေလးေတြရဲ႕ ျမဴးၾကြရႊင္ပ်လွတဲ့ ဟန္ပန္ေလးေတြကို သေဘာက်စြာ ေငးေမာေနလိုက္တယ္။ ပန္းျခံထဲမွာ အရာအားလံုးဟာ ႏူးညံ့စြာ၊ အသက္၀င္စြာ။ လွပေနတဲ့ အဲဒီတစ္ခဏေလးမွာ ကၽြန္မ စိတ္ေတြလည္း လန္းဆန္းေနခဲ့ပါတယ္။
ေဟာ .. ေနာက္ဘက္ဆီက သီခ်င္းသံက တျဖည္းျဖည္းပိုလို႔ နီးကပ္လာခဲ့ၿပီ။ သီခ်င္းသံေတြဟာ ကၽြန္မတို႔ခုံတန္းေလးကို ျဖတ္ၿပီး ေရွ႕ကခိုးခိုးခစ္ခစ္မေလး ႏွစ္ေယာက္ေဘးက ခံုတန္းမွာ ရပ္သြားတယ္။ သီခ်င္းဆိုေနၾကတဲ့ လူငယ္ေလးႏွစ္ေယာက္ေပါ့။ လူငယ္ေလးတစ္ေယာက္က ဂစ္တာတီးလွ်က္သား။ ေနာက္လူငယ္ေလးက ခရီးေဆာင္အိတ္ႀကီးတစ္အိတ္ကို လြယ္လ်က္သား၊ တစ္အိတ္က လက္ထဲမွာ ကိုင္ရပ္သား၊ အိတ္ေတြကို ခံုတန္းေရွ႕မွာ ဘုတ္ကနဲ ပစ္ခ်လိုက္တယ္။ သီခ်င္းဆိုလ်က္ပါပဲ။ သူတို႔သီဆိုေနၾကတဲ့ ဘာသာစကားကို ကၽြန္မနားမလည္ပါဘူး။ သူကေတာ့ ေျပာရဲ႕၊ ပိုလန္စကားျဖစ္မယ္ထင္တယ္ တဲ့။ သူလည္း ပိုလန္စကားမတတ္သူမို႔ ေသခ်ာမေျပာႏိုင္ေပမယ့္ ေလသံကေတာ္ေတာ္ဆင္တယ္တဲ့။ ခရီးသြားလူငယ္ေလးေတြေပါ့။ tour bus ကို ေစာင့္တာျဖစ္မယ္တဲ့။ tour bus ေတြနဲ႔ လာၾကတဲ့ ခရီးသြားေတြဟာ ပန္းျခံလို၊ ရင္ျပင္လိုေနရာမ်ဳိးကို စုရပ္အျဖစ္ေရြးခ်ယ္တတ္ၾကတယ္ လို႔ သူ က ေျပာပါတယ္။
သီခ်င္းတစ္ပုဒ္အဆံုးမွာ ဂစ္တာတီးလူငယ္ေလးက ဂစ္တာသံစမ္းတယ္။ သူတို႔ရဲ႕အၾကည့္က ေဘးက ခိုးခိုးခစ္ခစ္မေလးေတြဆီမွာ။ တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္စကားလွမ္းေျပာလိုက္တယ္ထင္ရဲ႕၊ မိန္းကေလးေတြဆီက ရယ္သံေလးေတြထပ္ၿပီး ၾကားလိုက္ရတယ္။ ဒါေပမဲ့ မိန္းကေလးေတြက အဲဒီခံုတန္းေလးကေန ထြက္ခြာဖို႔ျပင္ၾကေတာ့တယ္။ လူငယ္ေလးႏွစ္ေယာက္ေတာ့ ေခါင္းလႈပ္၊ ေျခလႈပ္နဲ႔ က်န္ခဲ့ပါေတာ့တယ္။ ျပံဳးျပံဳးရႊင္ရႊင္နဲ႔ပဲ ေနာက္ထပ္တစ္ပုဒ္သီဆိုဖို႔ စၾကတယ္။ အဂၤလိပ္သီခ်င္းတစ္ပုဒ္ဆိုပါတယ္။ “ဒီအခ်ိန္ဟာ ဘဲလ္ဂရိတ္မွာ ရွိေနၾကဖို႔ပါ။ ငါတို႔ ဘဲလ္ဂရိတ္ကို သေဘာက်တယ္။ ငါတို႔ ဘဲလ္ဂရိတ္ကို ခ်စ္ပါတယ္” တဲ့။ သီခ်င္းဆိုတဲ့ လူငယ္ေလးဟာထိုင္လ်က္ ဆိုေနရာက စိတ္ပါလက္ပါနဲ႔ပဲ၊ ေနရာကထလို႔၊ ကခုန္ေတာ့မလိုပဲ။ တီးခတ္ေနတဲ့လူငယ္ေလးကလည္း တဟားဟားရယ္ေမာလို႔။ သီခ်င္းသံဟာ ေတာ္ေတာ္ေလးနားေထာင္ေကာင္းလွတယ္။ ဆိုတဲ့သူဟာ အလြတ္လပ္ဆံုးစိတ္ႏွလံုးနဲ႔ စိတ္ပါလက္ပါသီဆိုတယ္။ တီးတဲ့သူကလည္း ေပါ့ပါးသြက္လက္စြာ တီးခတ္ေပးပါတယ္။ ပန္းပြင့္ေရာင္စံု၊ သစ္ရြက္စိမ္းစိမ္းေတြနဲ႔ လန္းဆန္းလွပေနတဲ့ ပန္းျခံေလးဟာ သီခ်င္းသံေတြနဲ႔ ပိုၿပီး ျပည့္စံုသြားေတာ့တယ္။
အနီးအနား ခံုတန္းမွာ ပူးကပ္စြာထိုင္ေနၾကတဲ့ စံုတြဲေလးကလည္း သီခ်င္းသံဆီ ပါ၀င္စီးေျမာလာၾကတယ္။ ေယာက်္ားေလးက ေခါင္းကိုဆတ္ကနဲ၊ ဆတ္ကနဲ လႈပ္လို႔ စည္းခ်က္လိုက္ပါတယ္။ သီခ်င္းတစ္ပုဒ္ၿပီးသြားပါၿပီ။ ေနာက္ထပ္တစ္ပုဒ္ ဆက္ၿပီး ဆိုၾကဖို႔ ျပင္ပါတယ္။ ကၽြန္မ မ်က္ေတာင္မခတ္တမ္း ေငးေမာေနတာကိုသိလုိ႔ပဲလား။ "သူက သြားၾကရေအာင္"တဲ့ ေျပာလာပါတယ္။ ဟင့္အင္္း .. ေနာက္ထပ္တစ္ပုဒ္နားေထာင္ပါရေစဦး။ သူတို႔ သီခ်င္းတစ္ပုဒ္စတင္သီဆိုတီးခတ္မယ့္အခ်ိန္မွာ ေက်ာခုိင္းထြက္မသြားခ်င္ပါဘူး။ အနည္းဆံုးေတာ့ သူတို႔ရဲ႕ ေပါ့ပါးလြတ္လပ္တဲ့၊ ဘယ္သူ႔ကိုမွအေႏွာင့္အယွက္မေပးတဲ့ ေပ်ာ္ရႊင္မႈေလးကို မွ်ေ၀ခံစားပါရေစဦး။
“ဒီတစ္ပုဒ္ၿပီးရင္ သြားၾကမယ္။ ေနာ္၊ ၿပီးရင္ ကိုယ္တို႔ လက္ခုပ္တီးေပးၾကရေအာင္ေနာ္”
ကၽြန္မ သူ႔ကို ေတာင္းဆိုလိုက္တယ္။
သူက တြန္႔ဆုတ္စြာ ေျပာပါတယ္။
“ဟာ .. မျဖစ္ဘူးထင္တယ္၊ သူတို႔ပံုစံက အလန္းအသြက္ေလးေတြ၊ ေတာ္ၾကာစကားလာေျပာေနမွျဖင့္”
သ၀န္တိုခ်င္ေနေသးတာမ်ားလား။ ကၽြန္မအတြက္က ျမဴးၾကြတဲ့ဂီတ၊ သီခ်င္းသံနဲ႔ ေပါ့ပါးလြတ္လပ္တဲ့ဟန္ပန္ေလးေတြကို သေဘာက်မိရုံပါပဲ။
ေနာက္ထပ္ သီခ်င္းတစ္ပုဒ္ကလည္း စည္းခ်က္က်က်နားေထာင္ေကာင္းလွတယ္။ ဂီတာလက္သံဟာ အေပ်ာ္တမ္းဂီတာလက္သံထက္ပိုၿပီး ကၽြမ္းက်င္ပိုင္ႏိုင္တယ္ဆိုတာ ကၽြန္မသတိထားမိပါတယ္။ သီခ်င္းဆိုတဲ့လူငယ္ေလးရဲ႕ အသံကလည္း အက္ရွရွနဲ႔ ေအာင္ျမင္တဲ့အသံမ်ဳိးပဲ။ သီခ်င္းၿပီးေတာ့မယ္။ ကၽြန္မ သူ႔ကို သတိေပးလိုက္တယ္။ လက္ခုပ္တီးၾကမယ္ေနာ္ လို႔။
သီခ်င္းသံအဆံုးမွာေတာ့ ကၽြန္မ အားရပါးရပဲ လက္ခုပ္တီးလိုက္ပါတယ္။ သူကလည္း ကၽြန္မနဲ႔အတူတူ စိတ္ပါလက္ပါ လက္ခုပ္တီးရွာတယ္။ လူငယ္ေလးႏွစ္ေယာက္ ကၽြန္မတို႔ကို အံ့အားသင့္စြာ ၿပိဳင္တူလွည့္ၾကည့္ၾကတယ္။
“အိုး … ေက်းဇူးတင္လိုက္တာ။ ေက်းဇူး၊ ေက်းဇူး”
ကၽြန္မတို႔ လက္ခုပ္တီးလွ်က္သား ႏွစ္ႏွစ္ၿခိဳက္ၿခိဳက္ျပံဳးျပလိုက္ၾကပါတယ္။ ေဘးနားက စံုတြဲကေပါ့။ ေယာက်္ားေလးက “ဘရာဗို” “ဘရာဗို” လို႔ ေအာ္လိုက္တယ္။ လူငယ္ေလးေတြ လွည့္အၾကည့္မွာ သူတို႔စံုတြဲကလည္း “thumb up” လုပ္ၾကတယ္။ လူငယ္ေလးေတြရဲ႕ မ်က္ႏွာမွာ အေပ်ာ္ေတြနဲ႔ ၀င္းလက္သြားၾကပါတယ္။
ခ်ီးမြန္းဖို႔၊ လက္ခုပ္တီးေပးဖို႔က တြန္႔ဆုတ္တံု႔ေႏွးမေနသင့္ပါဘူးေလ .. ေနာ္။
တစ္ခဏေလးအၾကာ … လက္ခုပ္သံေတြရပ္တန္႔ၿပီးတဲ့ အခါ၊ ကၽြန္မတို႔ ခံုတန္းေလးဆီကေန ထြက္ခြာခဲ့ၾကတယ္။
“Good Bye” လုိ႔ သူတို႔က ႏႈတ္ဆက္ပါတယ္။
“Good Bye၊ လမ္းခရီးတစ္ေလွ်ာက္ေပ်ာ္ရႊင္ခ်မ္းေျမ႔ပါေစ”
ကၽြန္မတို႔ ဆုေတာင္းေပးလိုက္ၾကတယ္။
လမ္းေလွ်ာက္လာရင္း သူ႔ရဲ႕ မ်က္ႏွာကို ေမာ့ၾကည့္လိုက္ေတာ့ … သူ႔ရဲ႕မ်က္ႏွာမွာ ပီတိအျပံဳးေတြနဲ႔ရယ္။
အဲဒီတစ္ညေနမွာေပါ့၊ ကၽြန္မတို႔တစ္ေတြ လက္ခုပ္သံေလးေတြေၾကာင့္ ၀မ္းေျမာက္၀မ္းသာ ျပံဳးေပ်ာ္ခဲ့ၾကေလရဲ႕။ ေရွ႕ေလွ်ာက္ မတံု႔ေႏွးတဲ့အဟုန္နဲ႔ လက္ခုပ္သံေလးေတြ ဖန္တီးပစ္လုိက္ဖို႔လည္း ကၽြန္မ ေတြးထားလိုက္ေသးတယ္။ ။
ဒီလိုနဲ႔ ကၽြန္မတို႔ရဲ႕ ေျခလွမ္းေတြကို ပိုလို႔ ခပ္သြက္သြက္ေလးေလွ်ာက္လာလိုက္ၾကတာ ျပပြဲစခ်ိန္ ၇ နာရီ ေက်ာ္ ၿပီး ၅ မိနစ္ေလာက္မွာ ျပခန္းေရွ႕ကို ေရာက္ခဲ့ၾကၿပီ။ ျပခန္းက်ဥ္းက်ဥ္းေလးရဲ႕ ေရွ႕အျပင္ဘက္ ပလက္ေဖာင္းေပၚမွာေတာင္ အမ်ဳိးသမီး အမ်ဳိးသား လူႀကီးတခ်ဳိ႕ ရပ္ေနၾကပါတယ္။ ကၽြန္မတို႔ ျပခန္းေလးေရွ႕ တံခါးမနားမွာပဲ ေျခလွမ္းေတြ တုံ႔ကနဲ ရပ္လိုက္ၾကတယ္။ အတြင္းကို သူက လွမ္းေမွ်ာ္ၾကည့္ပါတယ္။ ကာထားတဲ့ နံရံမွန္သားေတြျဖတ္ၿပီး အတြင္းက လူေတြကို ရိုးတိုးရိုးတိတ္လွမ္းျမင္ေနရတာေပါ့။ အတြင္းမွာ လူေတြျပည့္ေနေတာ့တာကိုး။ ပန္းခ်ီျပပြဲက ကၽြန္မတို႔ႏွစ္ေယာက္မဂၤလာပြဲမွာ အပ်ဳိရံလုပ္တဲ့ ပန္းခ်ီဆရာမ မီရီယာနာ ရဲ႕ တစ္ကိုယ္ေတာ္ျပပြဲပါ။ ပန္းခ်ီကားေတြကို အဓိပၸါယ္ေဖာ္ၾကည့္ရတာ၊ အေရာင္အတြဲအစပ္ေတြကို ေငးေမာရတာ သေဘာက်ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ပန္းခ်ီျပပြဲေတြရဲ႕ ဖြင့္ပြဲအခမ္းအနားေတြကိုေတာ့ ကၽြန္မက ပ်င္းရိတတ္ေသးတယ္။ ကၽြန္မေတာ့ က်ဥ္းေျမာင္းလွတဲ့အခန္းေလးထဲ ေနာက္ထပ္ေနရာလြတ္မရွိေတာ့တာကိုပဲ တိတ္တိတ္ေလး သေဘာေတြ႔ေနခဲ့ေတာ့တယ္။
“မီရီယာနာ စကားေျပာေနၿပီ”
သူက ခပ္တိုးတိုးေျပာပါတယ္။
“ဟိုမွာ ေတြ႔လား။ လက္ျပေနတယ္” တဲ့။
ကၽြန္မ ေသေသခ်ာခ်ာ စူးစိုက္ၾကည့္လိုက္ေတာ့မွ မီရီယာနာလက္ျပေနတာကို ျမင္လိုက္ပါတယ္။ ခဏပါပဲ ဖြင့္ပြဲအမွာစကားေျပာၿပီးသြားပါေပါ့။ အတြင္းက လက္ခုပ္သံတခ်ဳိ႕ ၾကားလိုက္ရတယ္။ ကၽြန္မလည္း ျပခန္းအျပင္ကေန လက္ခုပ္တီးတာေပါ့။ သူက ကၽြန္မကို လွည့္ၾကည့္ပါေလေရာ။ ဘာျဖစ္ေသးလည္းေနာ္။ လက္ခုပ္တီးဟာ ပန္းခ်ီဆရာမကို ခ်ီးေျမွာက္တာပဲဟာ။ ခ်ီးမြန္းဖို႔၊ လက္ခုပ္တီးေပးဖို႔က တြန္႔ဆုတ္တံု႔ေႏွးမေနသင့္ပါဘူးေလ၊ မဟုတ္ဘူးလား။ လူတခ်ဳိ႕ ျပခန္းအျပင္ကို ထြက္လာၾကတယ္။ တစ္ေယာက္ ႏွစ္ေယာက္ သံုးေယာက္၊ ဆက္တုိက္ပါပဲ။ ကၽြန္မတို႔လည္း လူတန္းႀကီးကို ခြင့္ေတာင္းၿပီးအခန္းေလးထဲ လွမ္း၀င္လိုက္ၾကပါတယ္။ ကၽြန္မတို႔နဲ႔အတူ အေနာက္ကေန ကပ္ပါလာၾကတဲ့ ပန္းခ်ီျပပြဲလာသူေတြလည္း ရွိေနေသးတယ္။ ဒါေပမဲ့ သူတို႔ေတြက နံရံမွာခ်ိတ္ထားတဲ့ ပန္းခ်ီကားေတြဆီကို အာရုံရဟန္မတူၾကဘူး။ ျပခန္းေလးရဲ႕အတြင္းဘက္ ဘယ္ဘက္ျခမ္းေလးမွာရွိေနတဲ့ ေကာင္တာဆီကိုပဲ ဦးတည္ေနၾကတယ္။ ကၽြန္မၾကည့္လိုက္ေတာ့ အဲဒီေကာင္တာေလးဟာ အခ်ဳိရည္၊ ေကာ္ဖီ တစ္ခါသံုး ခြက္ေလးေတြ အစီအရီခ်ထားတဲ့ေနရာေလးေပါ့။ သူတို႔ အခ်ဳိရည္ခြက္ေလးေတြ၊ ေကာ္ဖီခြက္ေလးေတြ ေကာက္ကိုင္ၾကတယ္။ ၿပီးရင္ေတာ့ အခ်ဳိအခါး အရသာေတြနဲ႔ ပန္းခ်ီကားကို တြဲဖက္ၿပီး ျမည္းၾကေတာ့မယ္ေပါ့။ ကၽြန္မ ထင္တာမွားသြားခဲ့ပါတယ္။ သူတို႔ ခြက္ေလးေတြ ကိုယ္စီကိုင္လို႔ ျပခန္းအျပင္ဘက္ ပလက္ေဖာင္းဆီကိုပဲ ျပန္ၿပီးထြက္ခြာသြားၾကတယ္။
သူကေတာင္မွ “ေကာ္ဖီလား၊ အခ်ဳိရည္လား ဟင္” တဲ့။
အို .. ပန္းခ်ီကားကိုျဖင့္ အရင္ ၾကည့္ပါဦးလား။
“ပန္းခ်ီကား ၾကည့္ပါရေစဦး”
ႏႈတ္ကေျပာလိုက္ေပမယ့္ လက္ကေတာ့ျဖင့္ အေယာင္ေယာင္အမွားမွား ေကာ္ဖီခြက္ေလးတစ္ခြက္ ယူမိရက္သားေပါ့။
သူ႔ရဲ႕ မ်က္ႏွာေပးက ျပံဳးစိစိနဲ႔။
ကၽြန္မ ေကာ္ဖီခါးတစ္ခြက္ကို တစ္က်ဳိက္ေသာက္ၿပီး ပန္းခ်ီကားေတြကို ၾကည့္ပါတယ္။ ပန္းခ်ီကားေတြမွာ လိေမၼာ္ေရာင္၊ အ၀ါနဲ႕ အစိမ္းေရာင္ေတြမ်ားမ်ားျခယ္မႈန္းထားတယ္။ Abstract ပန္းခ်ီကားေတြ၊ ကၽြန္မတစ္သက္စာ ဘယ္ေတာ့မွ လိုက္လို႔မမွီႏိုင္တဲ့ အရာေတြေပါ့။ ကၽြန္မ ဘယ္လိုၾကည့္ၾကည့္ နားမလည္ႏိုင္ပါဘူး။ နားမလည္ႏိုင္ေပမဲ့လည္း ပန္းခ်ီျပပြဲကို ေရာက္လာခဲ့မွေတာ့ ပန္းခ်ီကားဖန္တီးရွင္ကို အေလးထားတဲ့သေဘာနဲ႔ ပန္းခ်ီကားေတြကို ၾကည့္ပါတယ္။ ပန္းခ်ီကားကို ငဲ့ေစာင္းမၾကည့္ၾကတဲ့သူေတြကပဲ ဟန္ေဆာင္မႈ ကင္းတာလား၊ ကၽြန္မကပဲ ဟန္ေဆာင္မႈ မကင္းတာလား။ ပန္းခ်ီကားေတြျခယ္မႈန္းရတဲ့ အားထုတ္မႈကို ကၽြန္မ သိထားတယ္ေလ။ မီရီယာနာ ရဲ႕ ႀကိဳးပမ္းအားထုတ္မႈကို အားေပးခ်င္တဲ့သေဘာဆိုတာ ကၽြန္မ ကိုယ္တိုင္နားလည္ပါတယ္။
ကၽြန္မတို႔ မီရီယာနာနဲ႔ သူမ ရဲ႕ ပန္းခ်ီကားေရွ႕မွာ ဓါတ္ပံုတြဲရိုက္ၾကပါတယ္။ ခဏေနေတာ့ ကၽြန္မတို႔လည္း မီရီယာနာ နဲ႔ ပန္းခ်ီျပခန္းေလးကို ႏႈတ္ဆက္လိုက္ၾကတယ္။ ဒီေန႔က လကုန္ရက္ ကၽြန္မတို႔ ရုပ္ရွင္ၾကည့္ေနၾကေန႔ရက္ေပါ့။ ၈နာရီခြဲ အူးစ္ခ်က္စင္တာမွာျပမယ့္ လင္းႏို႔လူသားရုပ္ရွင္ သြားၾကည့္ၾကမွာပါ။ ကလဲမက္ဒန္ပန္းျခံထဲက လမ္းေလးအတိုင္းလမ္းေလွ်ာက္ခဲ့ၾကပါတယ္။ ပန္းျခံထဲ လမ္းေလးရဲ႕ ဘယ္ညာ တစ္ဘက္တစ္ခ်က္က သစ္ပင္စိမ္းစိမ္း၊ ပန္းပြင့္ေရာင္စံုတို႔ဟာ ပန္းျခံထဲ ျဖတ္သန္းသြားလာသူေတြရဲ႕ စိတ္ႏွလံုးကို ရႊင္ျမဴးေစၾကတယ္။ အခ်ိန္ေတာ့ရေနေသးတာမို႔ ကၽြန္မတို႔ ခံုတန္းစိမ္းစိမ္းေလးမွာ ခဏထိုင္ၾကဖို႔ ဆံုးျဖတ္လိုက္ၾကပါတယ္။
ခံုတန္းေလးမွာ ထိုင္ရင္း ပန္းျခံထဲ စီးေျမာလာတဲ့ လူေတြကို ေငးၾကည့္မိတယ္။ ေနာက္ဘက္နားက ၾကားလိုက္ရတဲ့ သီခ်င္းသံရယ္။ ျမဴးျမဴးသြက္သြက္ ရွိလြန္းလွပါရဲ႕။ ကၽြန္မတို႔ ေရွ႕က ခံုတန္းေလးမွာ ဆံပင္ေရႊညိဳေရာင္ မိန္းကေလးႏွစ္ဦးဟာ တြန္းတြန္းတိုက္တိုက္နဲ႔၊ ခိုးခိုးခစ္ခစ္ရယ္ေမာလို႔။ သီခ်င္းသံထြက္ေပၚလာရာဆီကို မၾကာခဏၾကည့္ၾကတယ္။ သူတို႔အခ်င္းခ်င္း တြတ္တီးတြတ္တာ ေျပာၾကပါတယ္။ ရယ္သံေလးေတြက ခ်ဳိခ်ဳိလြင္လြင္ေလးေတြရယ္။ ကၽြန္မလည္း သီခ်င္းသံကို နားေထာင္ေနရင္းနဲ႔ ခ်စ္စရာ မိန္းကေလးေတြရဲ႕ ျမဴးၾကြရႊင္ပ်လွတဲ့ ဟန္ပန္ေလးေတြကို သေဘာက်စြာ ေငးေမာေနလိုက္တယ္။ ပန္းျခံထဲမွာ အရာအားလံုးဟာ ႏူးညံ့စြာ၊ အသက္၀င္စြာ။ လွပေနတဲ့ အဲဒီတစ္ခဏေလးမွာ ကၽြန္မ စိတ္ေတြလည္း လန္းဆန္းေနခဲ့ပါတယ္။
ေဟာ .. ေနာက္ဘက္ဆီက သီခ်င္းသံက တျဖည္းျဖည္းပိုလို႔ နီးကပ္လာခဲ့ၿပီ။ သီခ်င္းသံေတြဟာ ကၽြန္မတို႔ခုံတန္းေလးကို ျဖတ္ၿပီး ေရွ႕ကခိုးခိုးခစ္ခစ္မေလး ႏွစ္ေယာက္ေဘးက ခံုတန္းမွာ ရပ္သြားတယ္။ သီခ်င္းဆိုေနၾကတဲ့ လူငယ္ေလးႏွစ္ေယာက္ေပါ့။ လူငယ္ေလးတစ္ေယာက္က ဂစ္တာတီးလွ်က္သား။ ေနာက္လူငယ္ေလးက ခရီးေဆာင္အိတ္ႀကီးတစ္အိတ္ကို လြယ္လ်က္သား၊ တစ္အိတ္က လက္ထဲမွာ ကိုင္ရပ္သား၊ အိတ္ေတြကို ခံုတန္းေရွ႕မွာ ဘုတ္ကနဲ ပစ္ခ်လိုက္တယ္။ သီခ်င္းဆိုလ်က္ပါပဲ။ သူတို႔သီဆိုေနၾကတဲ့ ဘာသာစကားကို ကၽြန္မနားမလည္ပါဘူး။ သူကေတာ့ ေျပာရဲ႕၊ ပိုလန္စကားျဖစ္မယ္ထင္တယ္ တဲ့။ သူလည္း ပိုလန္စကားမတတ္သူမို႔ ေသခ်ာမေျပာႏိုင္ေပမယ့္ ေလသံကေတာ္ေတာ္ဆင္တယ္တဲ့။ ခရီးသြားလူငယ္ေလးေတြေပါ့။ tour bus ကို ေစာင့္တာျဖစ္မယ္တဲ့။ tour bus ေတြနဲ႔ လာၾကတဲ့ ခရီးသြားေတြဟာ ပန္းျခံလို၊ ရင္ျပင္လိုေနရာမ်ဳိးကို စုရပ္အျဖစ္ေရြးခ်ယ္တတ္ၾကတယ္ လို႔ သူ က ေျပာပါတယ္။
သီခ်င္းတစ္ပုဒ္အဆံုးမွာ ဂစ္တာတီးလူငယ္ေလးက ဂစ္တာသံစမ္းတယ္။ သူတို႔ရဲ႕အၾကည့္က ေဘးက ခိုးခိုးခစ္ခစ္မေလးေတြဆီမွာ။ တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္စကားလွမ္းေျပာလိုက္တယ္ထင္ရဲ႕၊ မိန္းကေလးေတြဆီက ရယ္သံေလးေတြထပ္ၿပီး ၾကားလိုက္ရတယ္။ ဒါေပမဲ့ မိန္းကေလးေတြက အဲဒီခံုတန္းေလးကေန ထြက္ခြာဖို႔ျပင္ၾကေတာ့တယ္။ လူငယ္ေလးႏွစ္ေယာက္ေတာ့ ေခါင္းလႈပ္၊ ေျခလႈပ္နဲ႔ က်န္ခဲ့ပါေတာ့တယ္။ ျပံဳးျပံဳးရႊင္ရႊင္နဲ႔ပဲ ေနာက္ထပ္တစ္ပုဒ္သီဆိုဖို႔ စၾကတယ္။ အဂၤလိပ္သီခ်င္းတစ္ပုဒ္ဆိုပါတယ္။ “ဒီအခ်ိန္ဟာ ဘဲလ္ဂရိတ္မွာ ရွိေနၾကဖို႔ပါ။ ငါတို႔ ဘဲလ္ဂရိတ္ကို သေဘာက်တယ္။ ငါတို႔ ဘဲလ္ဂရိတ္ကို ခ်စ္ပါတယ္” တဲ့။ သီခ်င္းဆိုတဲ့ လူငယ္ေလးဟာထိုင္လ်က္ ဆိုေနရာက စိတ္ပါလက္ပါနဲ႔ပဲ၊ ေနရာကထလို႔၊ ကခုန္ေတာ့မလိုပဲ။ တီးခတ္ေနတဲ့လူငယ္ေလးကလည္း တဟားဟားရယ္ေမာလို႔။ သီခ်င္းသံဟာ ေတာ္ေတာ္ေလးနားေထာင္ေကာင္းလွတယ္။ ဆိုတဲ့သူဟာ အလြတ္လပ္ဆံုးစိတ္ႏွလံုးနဲ႔ စိတ္ပါလက္ပါသီဆိုတယ္။ တီးတဲ့သူကလည္း ေပါ့ပါးသြက္လက္စြာ တီးခတ္ေပးပါတယ္။ ပန္းပြင့္ေရာင္စံု၊ သစ္ရြက္စိမ္းစိမ္းေတြနဲ႔ လန္းဆန္းလွပေနတဲ့ ပန္းျခံေလးဟာ သီခ်င္းသံေတြနဲ႔ ပိုၿပီး ျပည့္စံုသြားေတာ့တယ္။
အနီးအနား ခံုတန္းမွာ ပူးကပ္စြာထိုင္ေနၾကတဲ့ စံုတြဲေလးကလည္း သီခ်င္းသံဆီ ပါ၀င္စီးေျမာလာၾကတယ္။ ေယာက်္ားေလးက ေခါင္းကိုဆတ္ကနဲ၊ ဆတ္ကနဲ လႈပ္လို႔ စည္းခ်က္လိုက္ပါတယ္။ သီခ်င္းတစ္ပုဒ္ၿပီးသြားပါၿပီ။ ေနာက္ထပ္တစ္ပုဒ္ ဆက္ၿပီး ဆိုၾကဖို႔ ျပင္ပါတယ္။ ကၽြန္မ မ်က္ေတာင္မခတ္တမ္း ေငးေမာေနတာကိုသိလုိ႔ပဲလား။ "သူက သြားၾကရေအာင္"တဲ့ ေျပာလာပါတယ္။ ဟင့္အင္္း .. ေနာက္ထပ္တစ္ပုဒ္နားေထာင္ပါရေစဦး။ သူတို႔ သီခ်င္းတစ္ပုဒ္စတင္သီဆိုတီးခတ္မယ့္အခ်ိန္မွာ ေက်ာခုိင္းထြက္မသြားခ်င္ပါဘူး။ အနည္းဆံုးေတာ့ သူတို႔ရဲ႕ ေပါ့ပါးလြတ္လပ္တဲ့၊ ဘယ္သူ႔ကိုမွအေႏွာင့္အယွက္မေပးတဲ့ ေပ်ာ္ရႊင္မႈေလးကို မွ်ေ၀ခံစားပါရေစဦး။
“ဒီတစ္ပုဒ္ၿပီးရင္ သြားၾကမယ္။ ေနာ္၊ ၿပီးရင္ ကိုယ္တို႔ လက္ခုပ္တီးေပးၾကရေအာင္ေနာ္”
ကၽြန္မ သူ႔ကို ေတာင္းဆိုလိုက္တယ္။
သူက တြန္႔ဆုတ္စြာ ေျပာပါတယ္။
“ဟာ .. မျဖစ္ဘူးထင္တယ္၊ သူတို႔ပံုစံက အလန္းအသြက္ေလးေတြ၊ ေတာ္ၾကာစကားလာေျပာေနမွျဖင့္”
သ၀န္တိုခ်င္ေနေသးတာမ်ားလား။ ကၽြန္မအတြက္က ျမဴးၾကြတဲ့ဂီတ၊ သီခ်င္းသံနဲ႔ ေပါ့ပါးလြတ္လပ္တဲ့ဟန္ပန္ေလးေတြကို သေဘာက်မိရုံပါပဲ။
ေနာက္ထပ္ သီခ်င္းတစ္ပုဒ္ကလည္း စည္းခ်က္က်က်နားေထာင္ေကာင္းလွတယ္။ ဂီတာလက္သံဟာ အေပ်ာ္တမ္းဂီတာလက္သံထက္ပိုၿပီး ကၽြမ္းက်င္ပိုင္ႏိုင္တယ္ဆိုတာ ကၽြန္မသတိထားမိပါတယ္။ သီခ်င္းဆိုတဲ့လူငယ္ေလးရဲ႕ အသံကလည္း အက္ရွရွနဲ႔ ေအာင္ျမင္တဲ့အသံမ်ဳိးပဲ။ သီခ်င္းၿပီးေတာ့မယ္။ ကၽြန္မ သူ႔ကို သတိေပးလိုက္တယ္။ လက္ခုပ္တီးၾကမယ္ေနာ္ လို႔။
သီခ်င္းသံအဆံုးမွာေတာ့ ကၽြန္မ အားရပါးရပဲ လက္ခုပ္တီးလိုက္ပါတယ္။ သူကလည္း ကၽြန္မနဲ႔အတူတူ စိတ္ပါလက္ပါ လက္ခုပ္တီးရွာတယ္။ လူငယ္ေလးႏွစ္ေယာက္ ကၽြန္မတို႔ကို အံ့အားသင့္စြာ ၿပိဳင္တူလွည့္ၾကည့္ၾကတယ္။
“အိုး … ေက်းဇူးတင္လိုက္တာ။ ေက်းဇူး၊ ေက်းဇူး”
ကၽြန္မတို႔ လက္ခုပ္တီးလွ်က္သား ႏွစ္ႏွစ္ၿခိဳက္ၿခိဳက္ျပံဳးျပလိုက္ၾကပါတယ္။ ေဘးနားက စံုတြဲကေပါ့။ ေယာက်္ားေလးက “ဘရာဗို” “ဘရာဗို” လို႔ ေအာ္လိုက္တယ္။ လူငယ္ေလးေတြ လွည့္အၾကည့္မွာ သူတို႔စံုတြဲကလည္း “thumb up” လုပ္ၾကတယ္။ လူငယ္ေလးေတြရဲ႕ မ်က္ႏွာမွာ အေပ်ာ္ေတြနဲ႔ ၀င္းလက္သြားၾကပါတယ္။
ခ်ီးမြန္းဖို႔၊ လက္ခုပ္တီးေပးဖို႔က တြန္႔ဆုတ္တံု႔ေႏွးမေနသင့္ပါဘူးေလ .. ေနာ္။
တစ္ခဏေလးအၾကာ … လက္ခုပ္သံေတြရပ္တန္႔ၿပီးတဲ့ အခါ၊ ကၽြန္မတို႔ ခံုတန္းေလးဆီကေန ထြက္ခြာခဲ့ၾကတယ္။
“Good Bye” လုိ႔ သူတို႔က ႏႈတ္ဆက္ပါတယ္။
“Good Bye၊ လမ္းခရီးတစ္ေလွ်ာက္ေပ်ာ္ရႊင္ခ်မ္းေျမ႔ပါေစ”
ကၽြန္မတို႔ ဆုေတာင္းေပးလိုက္ၾကတယ္။
လမ္းေလွ်ာက္လာရင္း သူ႔ရဲ႕ မ်က္ႏွာကို ေမာ့ၾကည့္လိုက္ေတာ့ … သူ႔ရဲ႕မ်က္ႏွာမွာ ပီတိအျပံဳးေတြနဲ႔ရယ္။
အဲဒီတစ္ညေနမွာေပါ့၊ ကၽြန္မတို႔တစ္ေတြ လက္ခုပ္သံေလးေတြေၾကာင့္ ၀မ္းေျမာက္၀မ္းသာ ျပံဳးေပ်ာ္ခဲ့ၾကေလရဲ႕။ ေရွ႕ေလွ်ာက္ မတံု႔ေႏွးတဲ့အဟုန္နဲ႔ လက္ခုပ္သံေလးေတြ ဖန္တီးပစ္လုိက္ဖို႔လည္း ကၽြန္မ ေတြးထားလိုက္ေသးတယ္။ ။
No comments:
Post a Comment