 |
| Special Thanks to my husband for sketch |
ကၽြန္မ နဲ႔ သူ လက္ခ်င္းျမဲျမဲတြဲလို႔ ဓါတ္ရထားမွတ္တိုင္ဆီ ခပ္သုတ္သုတ္ေလး ေလွ်ာက္ခဲ့ၾကပါတယ္။ ေႏြရာသီရဲ႕ လက္က်န္ အေငြ႔အသက္ေတြက ပူေႏြးတဲ့ေလေျပထဲမွာ ေျပးလႊားေနၾကတုန္းပဲ။ ကၽြန္မတို႔ကိုလည္း ထိေတြ႔ တိုးေ၀ွ႔သြားတာေပါ့။ နာရီၾကည့္လိုက္ေတာ့ ညေန ၆ နာရီခြဲၿပီး ၁၀မိနစ္ ေတာင္ရွိလွၿပီ။ ကၽြန္မတို႔သြားရမယ့္ ပန္းခ်ီျပပြဲ ဖြင့္ပြဲအခ်ိန္က ၇နာရီမွာ စမွာ။ ဓါတ္ရထားေစာင့္ရမယ့္အခ်ိန္နည္းနည္းထည့္ေပါင္းရင္၊ လမ္းနည္းနည္းေလွ်ာက္ရမယ့္အခ်ိန္ေလး ထည့္ေပါင္းရင္ အခ်ိန္တိတိက်က်ေရာက္ပါ့မလားပဲ။ ေဟာ … ကၽြန္မတို႔ စီးရမယ့္ ဓါတ္ရထားနံပါတ္ ၇ ကားဂိတ္ကို ေရာက္လာခဲ့ပါၿပီ။ ဓါတ္ရထားတံခါးအပြင့္ အေရာင္စံုလူႀကီး၊ လူငယ္တခ်ဳိ႕ ပလက္ေဖာင္းေပၚ အေျပးအလႊား လွ်ံက်လာၾကတယ္။ သုတ္ကနဲလွ်ံက်လာတဲ့လူေတြကို ေရွာင္ကာတိမ္းကာနဲ႔ ကၽြန္မတို႔ ဓါတ္ရထားေပၚတက္လိုက္ၾကပါတယ္။ မွတ္တိုင္တစ္တိုင္စာပဲစီးရမွာဆိုေတာ့လည္း ေနရာရေပမယ့္ ထိုင္မေနၾကေတာ့ဘူး။ ဆာဗာျမစ္ကို ျဖတ္ၿပီး တစ္ဘက္ ကလဲမက္ဒန္ခံတပ္ေဘးက မွတ္တိုင္မွာရပ္ရင္ဆင္းရမယ္။ လမ္းနည္းနည္းေလွ်ာက္လိုက္ရင္ ကလဲမက္ဒန္ခံတပ္ပန္းျခံေဘးနားက ျပခန္းက်ဥ္းေလးဆီကို ေရာက္မယ္။ အဲဒီမွာေပါ့ ကၽြန္မတို႔ ၇ နာရီအေရာက္သြားရမယ့္ ျပပြဲဖြင့္ပြဲေလးေလ။
