(မစုမီေအာင္စာပါ။ ကၽြန္မ မဖတ္ရေသးတာနဲ႔ ဖတ္ျဖစ္ေအာင္လို႔လည္း ဒီမွာတင္လိုက္တာပါ။ အကုန္တင္လုိက္ရင္ ေတာ္ေတာ္ရွည္တာမို႔ အပိုင္း ခြဲတင္လိုက္ပါတယ္။)
၂၀၁၂ ခုႏွစ္
လူတုိင္းမွာ ေမ့မရတဲ့လူေတြ ကိုယ္စီကုိယ္င ရွိၾကတယ္။ ကၽြန္မမွာ ေမ့ မရတဲ့လူတစ္ေယာက္ရွိခဲ့တယ္။ ေမ့မရျခင္းဟာ လွပတဲ့သတိရျခင္း ျဖစ္ခဲ့မယ္ဆိုရင္ အဲဒီလူဆီ ကၽြန္မ သတိရျခင္းေတြအစဥ္တစိုက္ ေစလႊတ္မိ မွာ အေသအခ်ာပဲေပါ့။ ဒါေပမဲ့ သူက ဘယ္နည္းနဲ႔မွ မသိႏုိင္ေတာ့ဘူး။ ေပ်ာက္ေသာသူ ရွာလွ်င္ေတြ႕၊ ေသ ေသာသူ ၾကာလွ်င္ေမ့ ဆုိတဲ့စကားအရဆုိရင္ အဲဒီလူကုိ ကၽြန္မ ေမ့ပစ္ခဲ့ဖုိ႔ ေကာင္းတာ၊ သူက ေသဆံုးခဲ့ ၿပီ ေလ။ ကမၻာရဲ႕အေ၀းႀကီးတစ္ေနရာကုိ လြင့္သြားခဲ့ရၿပီ။ ဒါေပမဲ့ ကၽြန္မ သူ႔ကုိ တစ္စကၠန္႔ေလးမွ ေမ့မရခဲ့ဘူး။ ေသေသာသူ ၾကာလွ်င္ေမ့ ဆုိတဲ့ စကားႀကီးက ရွိေနေတာ့ “ၾကာရင္ေမ့”ဆုိတဲ့စကားလုိ ကၽြန္မသူ႔ကုိ အခ်ိန္ေတြ ၾကာရင္ တကယ္ပဲေမ့သြားမွာလား...။ အခု မၾကာလွေသးလုိ႔ မေမ့ေသးတာပဲလား။ ၾကာရင္ဆုိတာ အခ်ိန္ ကာလအားျဖင့္ ဘယ္ေလာက္ကာလကို ဆုိလုိတာလဲ။ အခုႏွစ္ ၂၀၁၂၊ ၾသဂုတ္လ ဆုိရင္ေတာ့ သူ အေ၀းႀကီး ကုိ ထြက္သြားတာ၊ ရွစ္ႏွစ္တိတိျပည့္ခဲ့ပါၿပီ။ လအားျဖင့္ ၉၆ လ၊ ရက္အားျဖင့္ ၂၉၂၀ ရက္၊ နာရီအားျဖင့္ ၇၀၀၈၀ နာရီ ၾကာျမင့္ခဲ့ၿပီ။ ဒီအခ်ိန္၊ ဒီကာလဟာ လူတစ္ေယာက္ကုိေမ့ဖုိ႔ လံုေလာက္တဲ့ အခ်ိန္ပဲလား။ မလံုေလာက္ေသးဘူးလား။
ေသခ်ာတာတစ္ခုက ကၽြန္မသူ႔ကုိ ေမ့မရေသးဘူး။ ဟင့္အင္း ေမ့မရေသးတာမဟုတ္ဘူး။ တကယ္ပဲ ေမ့မရတာ...ဟုတ္တယ္ ေမ့မရတာပါ။ ေမ့မရတာ...ေမ့မရတာ...ေမ့မရတာ...ေမ့မရတာ...။
ေသခ်ာတာတစ္ခုက ကၽြန္မသူ႔ကုိ ေမ့မရေသးဘူး။ ဟင့္အင္း ေမ့မရေသးတာမဟုတ္ဘူး။ တကယ္ပဲ ေမ့မရတာ...ဟုတ္တယ္ ေမ့မရတာပါ။ ေမ့မရတာ...ေမ့မရတာ...ေမ့မရတာ...ေမ့မရတာ...။
