အနိမ့္အျမင့္အတက္အက် အီတလီျပဇာတ္အက

 all images from

ကြ်န္မက အသက္သာၾကီးလာေရာ စတိတ္ရႈိးဆိုရင္ေတာင္ ဆံပင္ေတြဖားဖားလ်ားလ်ားနဲ႔ စင္ေပၚ၀ုန္းဒိုင္းက်ဲ၊ ဟိုဒီေျပးေနတဲ့ သီခ်င္းမ်ဳိးေတြဆိုတဲ့ စတိတ္ရႈိးမ်ဳိးမွၾကိဳက္တာ၊ ၿပီးေတာ့ ရန္ကုန္မွာတုန္းကဆိုရင္ စတိတ္ရႈိးလက္မွတ္ေတြေစ်းၾကီးလြန္းေတာ့ ေလးျဖဴတို႕ မ်ဳိးၾကီးတို႔ သူတို႔ေဖ်ာ္ေျဖတဲ့ပြဲေတြတစ္ခါမွ မၾကည့္ျဖစ္ခဲ့ဘူး၊ အစ္မကကပ္ေစးနည္း ကြ်န္မကလဲ တူတူပါပဲကပ္ေစးကခပ္နည္းနည္း၊ အဲဒီလို ပိုက္ဆံကုန္မခံခ်င္တာနဲ႔ပဲ ကန္ေတာ္ၾကီးေမွ်ာ္စင္ကြ်န္းမွာ စေန၊ တနဂၤေႏြ free show ရွိတဲ့ေန႔ပဲ စံုစမ္း၊ ရွိတယ္ဆိုသြားၾကည့္ရင္းနဲ႔  Nine Planet underground အဖြဲ႔ေတြ ဆိုတာၾကည့္ျဖစ္တယ္၊ အဲဒီအဖြဲ႔ေတြကို သိပ္ၾကိဳက္သြားတယ္၊ Reviver ကပံု႔ပံု႔ တို႔သီခ်င္းေတြလဲသိပ္ ၾကိဳက္တယ္၊ ဒါေတာင္ ပံု႔ပံု႔က တခ်က္တခ်က္ခပ္ျငိမ္ျငိမ္ ျဖစ္သြားတတ္လို႔ အားမလိုအားမရျဖစ္မိေသးတယ္၊ လူနဲ႔ စတိုင္လဲလွလို႔ၾကိဳက္ေပမဲ့ ပိုလႈပ္ေစခ်င္မိေသးတယ္၊ ေနာက္ပိုင္း အဲဒီအဖြဲ႔ေတြဆိုမယ္ဆိုရင္ ေရာက္ေအာင္သြားၾကည့္ျဖစ္တယ္၊ အေဖရယ္ အမရယ္၊ ကြ်န္မရယ္၊ အေဖကေတာ့ ကြ်န္မတို႔ဘယ္ေခၚေခၚလိုက္တယ္၊ သီခ်င္းေတြက နားကြဲေအာင္ဆူညံလြန္းေနပေစ ခပ္ျပံုးျပံဳးပဲ၊ သမီးေတြအၾကိဳက္ကို မရအရလိုက္နားေထာင္ေပးတယ္၊

ဒီမွာေတာ့ အီတလီ ျပင္သစ္ယဥ္ေက်းမႈမ်ဳိးေတြလႊမ္းမိုးေနတယ္ ဘဲလ္ဂရိတ္သားေတြကလဲ ျပဇာတ္ရုံေတြမွာ ဘဲေလးကဇာတ္မ်ဳိး၊ ဆိုပရာႏို(အျမင့္သံ)အဆိုရွင္ေတြ အဆိုနဲ႔သာသရုပ္ေဖာ္ကျပတဲ့ ကဇာတ္မ်ဳိးေတြ ၾကည့္ဖို႔၀ါသနာၾကီးၾကတယ္၊ ပင္စင္စားအဖိုးအဖြားေတြလဲ အစိုးရအေထာက္အပံ့ေတြရွိေနၾကေတာ့ ဘ၀ေနာက္ဆံုး အခ်ိန္ေတြမွာ ေအးေအးလူလူ ေနႏိုင္ၾကတယ္၊ ျပဇာတ္ၾကည့္ၾကတယ္၊ သူငယ္ခ်င္းေတြဆီအိမ္လည္သြားၾကတယ္၊ အဖိုးအဖြားေတြ တစ္ေယာက္လက္တစ္ေယာက္တြဲလို႔ တလႈပ္လႈပ္သြားေနၾကတာ ဘယ္ေနရာမဆိုျမင္ေတြ႔ႏိုင္တယ္၊ ကြ်န္မအမ်ဳိးသားနဲေရွာရဲ႔ အေဖအေမလဲ သူငယ္ခ်င္းကေခၚလို႔ သြားတဲ့အခါသြား၊ သူတို႔ကသူငယ္ခ်င္းကို လွမ္းေခၚၿပီး ခ်ိန္းတဲ့အခါခ်ိန္းနဲ႔၊ နဲနဲမွ ျငိမ္ျငိမ္မေနၾကဘူး၊ သူတို႔ဘာသာ ျပဇာတ္ၾကည့္ရုံမဟုတ္ဘူး၊ ကြ်န္မတို႔ကိုပါ သူတို႔သူငယ္ခ်င္းက ျပဇာတ္ျပခ်င္တယ္ လိုက္ၾကည့္ပါလို႔ေခၚတယ္၊ ကြ်န္မကအဲဒီလိုျပဇာတ္မ်ဳိးမွ မၾကိဳက္တာ၊ တစ္ခါျငင္းတယ္ ႏွစ္ခါျငင္းတယ္၊ သံုးခါျငင္းတယ္၊ ေလး ငါးခါေရာက္ေတာ့ မေကာင္းေတာ့ဘူး၊ အဲဒီ လူၾကီး၂ေယာက္ရဲ႔ သူငယ္ခ်င္းကစိတ္ဆိုးေတာ့မွာမို႔ နဲေရွာက သြားၾကည့္ရေအာင္ပါလို႔ ေခၚတယ္၊ ဒါနဲ႔ပဲ တနဂၤေႏြေန႔ တစ္ေန႔မွာ လူၾကီးႏွစ္ေယာက္နဲ႔ ကြ်န္မရယ္ နဲေရွာရယ္ပါ သြားၾကည့္ျဖစ္ၾကတယ္၊

အမ်ဳိးသားျပဇာတ္ရုံ (Narodno Pozoriste)  ေရွ႕ေရာက္ေတာ့ တာတာမာမာတို႔ သူငယ္ခ်င္းေတြကမေရာက္ေသးဘူး၊ ျပဇာတ္ရံုက ဘဲလ္ဂရိတ္ရင္ျပင္ေရွ႔နား ျမိဳ႔လယ္မွာ၊ ဟိုဟုိဒီဒီလမ္းေလွ်ာက္ၾကတယ္၊ အဲဒီေန႔က မတ္လ ၂၁ရက္ေန႔ ေႏြဦးရာသီစတဲ့ေန႔ပါ၊ ရာသီဥတုက သိသိသာသာၾကီးေႏြးလာတယ္၊ မိန္းကေလးေတြရဲ႔
စကတ္ေလးေတြတိုလာၾကၿပီ အေႏြးထည္ေတြပါးလာၾကၿပီ၊ ရင္ျပင္ေရွ႕နားမွာ ဆႏၵျပေနတဲ့လူတစ္အုပ္စုကို ေတြ႕လိုက္ရေသးတယ္၊ ရဲက ၂ ေယာက္ေလာက္ေတာ့ ေတြ႕လိုက္တယ္၊ မၾကာခဏ ဆႏၵျပၾကတဲ့ လူစုေတြ ေတြ႔ရတတ္တယ္၊ ဥပေဒေက်ာင္းသားေတြ scholarship ကိစၥနဲ႔ မေက်နပ္တာေတြရွိေတာ့ ဆႏၵျပၾကေသးတယ္၊ ၂ရက္ေလာက္ ဆႏၵျပၾကၿပီးေတာ့ ေက်ာင္းအုပ္က အာမခံေပးတယ္၊ အစိုးရကလဲသေဘာတူလိုက္ေတာ့ အဲဒီဆႏၵျပပြဲေအးေအးေဆးေဆးပဲ ၿပီးသြားခဲ့ေသးတယ္၊ ကြ်န္မတို႔ဟုိနားဒီနား လမ္းေလွ်ာက္ၾကၿပီးေတာ့ အမ်ဳိးသားျပဇာတ္ရုံကိုသြားၾကပါတယ္၊ တာတာ့ သူငယ္ခ်င္းေတြေရာက္ေနၿပီ၊ အခ်င္းခ်င္းလက္ျပ အခ်က္ေပးၾကတယ္၊ အနားေရာက္ေတာ့ တာတာ့သူငယ္ခ်င္းအဖိုးၾကီး ဒရာဂီးရွာတဲ့၊ သူက မာမားကို ႏွင္းဆီတစ္ပြင့္ ကြ်န္မကိုႏွင္းဆီတစ္ပြင့္ေပးတယ္၊ ႏွင္းဆီပန္းလက္လွမ္းတာကို လက္ေတြက တုန္တုန္ရီရီ၊ တုတ္ေကာက္တစ္ေခ်ာင္းကို အားျပဳလို႔၊ ဒရာဂီးရွာ ရဲ႔အမ်ဳိးသမီးၾကီး လူးဘရီးဆာလဲ ခါးေလးနည္းနည္းကိုင္းခ်င္ေနၿပီ၊ “ဒီကရာသီဥတုေတြနဲ႔ ေနသားက်ၿပီလား”လို႔ ဒရာဂီးရွာကေမးပါတယ္၊ ကြ်န္မကနားမလည္လို႔ အမ်ဳိးသားကိုေမးရတယ္၊ ကြ်န္မတို႔အတြက္လက္မွတ္ ၂ ေစာင္ ထုတ္ေပးတယ္၊ ကြ်န္မတို႔လိုက္ၾကည့္တာကိုပဲ အေတာ့္ကို၀မ္းသာအားရျဖစ္ေနၾကတယ္၊ ျပဇာတ္ရုံေရွ႕မွာ အလယ္တန္း ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားအရြယ္ေလးေတြ ဆူဆူညံညံ ေပ်ာ္ရႊင္ျမဴးတူးလို႔၊ ဆရာျဖစ္ဟန္တူရဲ႔၊ သူက ကေလးတစ္ေယာက္စီကုိလက္မွတ္ေတြ ေ၀ေပးေနတာေတြ႔လိုက္ေသးေတာ့ ကြ်န္မကသာ ဂႏၱ၀င္ျပဇာတ္ေတြမၾကိဳက္ေပမဲ့ ကေလးေတြကေတာ့ စိတ္၀င္တစားရွိေနၾကသလိုပါပဲ၊ ရုံထဲကို၀င္ေတာ့ ၀င္၀င္ခ်င္းခန္းမမွာ ေရႊေရာင္ကႏုတ္ပန္းခက္ေတြ အမိုးမွာျပည့္ေနတယ္၊ ေရႊေရာင္ကႏုတ္ေတြကေတာ့ ရန္ကုန္ကဘုရားေတြမွာ ေရႊေရာင္တ၀င္း၀င္းၾကည္ညိဳဖူးထားတဲ့ ကြ်န္မအတြက္ သိပ္မဆန္းေတာ့ပါဘူး၊ မီးဆိုင္းအၾကီးၾကီးေတြကေတာ့ေတာ္ေတာ္ၾကီးပါတယ္၊ သံုးခုက ၀င္၀င္ခ်င္းအခန္းမွာ၊ မီးဆိုင္းၾကီးေတြလွတယ္၊ မွန္ေတြ ေနရာတကာေတြ႕ရတယ္၊ ကြ်န္မကမွန္ေၾကာက္တတ္သူဆိုေတာ့မွန္ျမင္ရင္ မ်က္ႏွာခ်က္ခ်င္းလႊဲလိုက္တာပဲ၊ ကြ်န္မဘာသာဘယ္ေတာ့မွမၾကိဳက္ဘူး၊ မွန္ေတြေတြ႕ရင္လဲ မၾကည့္ဘူး၊ ၿပီးမွ ျဖည္းျဖည္းခ်င္းျပန္ၾကည့္တာ၊ အဲဒါလဲစိတၱဇတစ္ခုလိုပဲ၊ အထဲမွာ ကုတ္အက်ီေတြေကာင္တာမွာအပ္ခ်င္တဲ့သူအပ္ၾကတယ္၊ အျပင္မွာပဲအက်ီအထူၾကီးေတြ ၀တ္ဖို႔လိုတာကိုး၊

ကြ်န္မတို႔၀င္လာၾကေတာ့ အခန္း ၂ တဲ့ နဲေရွာကေျပာတယ္၊ အခန္း ၂ ေရွ႔အေရာက္ တံခါးကိုဖြင့္၀င္လိုက္ေတာ့ ကဇာတ္ရုံေဘးပတ္ပတ္လည္က အခန္းေလးေတြထဲကတစ္ခန္းျဖစ္ေနတယ္၊ ဒရာဂီးရွာနဲ႔ လူးဘရီးဆာက တစ္ခန္း၊ တာတာနဲ႔မာမာက တစ္ခန္း၊ ကြ်န္မတို႔ကတစ္ခန္း၊ တစ္ခန္းမွာခံုေလးေတြ ၂လံုးတစ္တန္း ၄လံုးရွိတယ္၊ ကြ်န္မေတာ့ေသြးစုတ္ဖုတ္ေကာင္ဒရက္ကူလာရုပ္ရွင္ကိုခ်က္ခ်င္း သြားသတိရလုိက္မိေသးတယ္၊ ဒရက္ကူလာရုပ္ရွင္ထဲက ေကာင့္ဒရက္ကူလာ လန္ဒန္ကိုသေဘၤာနဲ႔ပါလာၿပီးေနာက္ပိုင္း မီနာတို႔ေလးေယာက္သား ကဇာတ္ရုံထဲၾကည့္ေနတုန္း ဒီလိုအခန္းေလးထဲကို၀င္လာတာ ျပန္ေတြးမိၿပီး အခုေနတံခါးကိုဖြင့္ “အိုင္မမ္ေကာင့္ဒရက္ကူလာ”လို႔လာမိတ္ဆက္မွျဖင့္၊ ေက်ာေတာင္တြန္႔ခနဲ႔ျဖစ္သြားတယ္၊ ေဘးအခန္းေလးေတြကေလးထပ္ရွိတယ္၊ ခန္းမၾကီးကအလယ္မွာ တဆင့္တည္းပါပဲ၊ ေဘးကအခန္းေလးေတြရဲ႔ အေပၚဆံုးအထပ္မွာေတာ့ ၾကည့္တဲ့သူမရွိဘူး၊ ျပဇာတ္စင္ေရွ႔ပရိသတ္ေတြေရွ႔မွာ တဆင့္နိမ္႔ထားၿပီး orchestra တီးတဲ့အတီးအမႈတ္ပညာရွင္ေတြက ပရိတ္သတ္ဘက္လွည့္ၿပီးေနရာယူထားၾကပါတယ္၊ ခန္းမအလယ္ကၾကည့္တဲ့သူေတြက တီးတဲ့သူေတြကို မျမင္ရပါဘူး ကာထားတယ္၊ ကြ်န္မတို႔ဘက္အျခမ္း ေနာက္အခန္း ၁ အၿပီး စင္နဲ႔ကပ္လွ်က္အခန္းေလးမွာ ကီးဘုတ္တီးမယ့္ အမ်ဳိးသမီးတစ္ေယာက္ရွိတယ္၊ ကီးဘုတ္လဲသံုးတာပဲလို႔ေတာင္ ေတြးမိလိုက္ေသးတယ္၊ ျပဇာတ္မျပခင္ နဲေရွာက လက္ကမ္းေၾကာ္ျငာဖတ္ၿပီး ရွင္းျပလို႔ ဇာတ္လမ္းအက်ဥ္းကိုေတာ ့သိထားၿပီးပါၿပီ၊ ဇာတ္လမ္းက ပီယေဆးအေၾကာင္းအခ်စ္ဇာတ္လမ္းပါ၊ Love potion (ljubavni napitak,doniceti)  တဲ့၊ composer က အီတလီလူမ်ဳိးေဒၚနီဆက္တီ၊ conductor က ဆားဘီးယားလူမ်ဳိး ဇိုရစ္ဆာမီတာ့ေဗာ္ရီနိုဗစ္ခ်္၊ director က ဘူလ္ေဂးရီးယားလူမ်ဳိး ပလာမန္းကာတာလိုဗ့္၊ သရုပ္ေဆာင္ေတြက ဆားဘီးယန္းေတြပါ၊ အဓိကအမ်ဳိးသမီးသရုပ္ေဆာင္က စနဲရြာနာဆာဗစ္ခ်္ဆာကူလစ္ခ်္(ဇာတ္လမ္းထဲမွာ သေဌးသမီး အဲလ္ဘီနာ)၊ အဓိကအမ်ဳိးသားသရုပ္ေဆာင္က ဒဲရန္မက္ဆီးမိုးဗစ္ခ်္(သေဌးသမီးရဲ႔ ခ်စ္သူ နဲေမာ္ရီနို)၊ ရဲအုပ္
ဘဲလ္ေကာ္ရဲ နဲ႔ ပီယေဆးေရာင္းသူ ဒူကာေမာ္ရာတို႔ပါ၀င္ကျပၾကမယ္တဲ့၊ ဇာတ္ေၾကာင္းကအီတလီျမိဳ႔ငယ္ေလး တစ္ခုမွာအေျခခံထားပါတယ္၊

ခဏေနေတာ့မီးေတြမွိတ္လိုက္ၿပီး conductor  အမ်ဳိးသမီးစင္ေရွ႕မွာေပၚလာတယ္၊ ပရိတ္သတ္ဘက္လွည့္ၿပီး ႏႈတ္ဆက္ပါတယ္၊ အနက္ေရာင္၀တ္စံုမွာ အျဖဴေရာင္ေငြမႈန္ေတြတျဖတ္ျဖတ္လက္ေနတဲ့ ၀တ္စံု၀တ္ထားတယ္၊ ၿပီးေတာ့ခ်က္ခ်င္းပဲ လက္ေတြေလထဲလႈပ္ရွားၿပီး အတီးအမႈတ္အဖြဲ႔သားေတြကို ဦးေဆာင္ေတာ့တယ္၊ ကားလိပ္အနီၾကီးလဲ ခပ္ျမန္ျမန္ေလးပဲဖြင့္ပါတယ္၊ အခမ္းအနားအျပင္အဆင္က စင္အလယ္မွာ ေခါင္မိုးလံုးလံုး တိုင္လံုးေတြနဲ႔အေဆာက္အဦးတစ္ခု၊ ေကာက္စိုက္ပ်ဳိးႏႈတ္လုပ္ေနသူ ေလးေယာက္ေလာက္အျဖဴေရာင္အ၀တ္အစား၊ ၾတိဂံေဇာက္ထုိးပံုေခါင္းေဆာင္း၊ ေကာက္ရိုးထည့္တားတဲ့ပလိုင္းေတြလြယ္လို႔၊ အီတလီေတာျမိဳ႔ေလးကအ၀တ္အစား ဂါ၀န္ဖားဖားနဲ႔အမ်ဳိးသမီးေလးေတြ ဟိုဒီေျပးလႊားလို႔ ကေလးထိန္းအမ်ဳိးသမီးေတြ၊ ကိုယ္၀န္ေဆာင္အမ်ဳိးသမီးေလးတစ္ခ်ဳိ႔၊ ျမိဳ႔သားေယာက်္ားေလးေတြတစ္ခ်ဳိ႔ သြားလာေနၾကပံုကိုျပထားတယ္၊ အဓိကအမ်ဳိးသားသရုပ္ေဆာင္က သီခ်င္းဆိုပါတယ္၊ ဆိုဟန္ကေတာ့ အျမင့္သံဆိုပရာႏိုေတြနဲ႔ ဥေရာပသားေတြသိပ္ၾကိဳက္တဲ့ဆိုနည္းမ်ဳိးေတြ၊ ကြ်န္မနားထဲေတာ့ ဟီဟီ ဟိုဟိုပဲၾကားေနမိတယ္၊ ဘာလို႔မွန္းမသိပါဘူး၊ နိမ့္ရာကေနအျမင့္ဆံုးေရာက္သြားတဲ့အထိ ဆိုတဲ့အသံကို နားေထာင္ရတာၾကိဳက္ၿပီး အျမင့္သံကေန ဟို--ဟို ဆိုၿပီးျမန္ျမန္ၾကီးနိမ့္ခ်လိုက္တဲ့အခါ ကြ်န္မနားထဲ နားေထာင္ရသိပ္ခက္ထာပဲ မၾကိဳက္ဘူး၊ အီတလီစကားနဲ႔ပဲဆိုၾကတယ္၊ စင္ေပၚအထက္နားမွာ စာတမ္းထုိးေပးထားတဲ့လွ်ပ္စစ္boxေလးရွိတယ္၊ ကြ်န္မမွာ စာတမ္းထိုးေပးထားလဲ နားမလည္၊ ဆိုတာလဲ နားမလည္ေတာ့ နဲေရွာကပဲ တခ်ိန္လံုးရွင္းျပေပးေနရတယ္၊ တစ္ခါတစ္ခါ သူ႔အသံက်ယ္သြားမွာစိုးလို႔ ရႈး တိုးတိုး နဲ႔လုပ္ရေသးတယ္၊ သူေဌးသမီးရဲ႔ခ်စ္သူ နဲေမာရီနို ဆိုေနတဲ့အခ်ိန္မွာျမိဳ႔သားေတြက သြားလာလႈပ္ရွားရင္း နားစိုက္ေထာင္ၾကတယ္၊ နဲေမာရီနိုဆိုလို႔ၿပီးေတာ့ အမ်ဳိးသမီးခပ္ရြယ္ရြယ္ေလးေတြထဲက တစ္ေယာက္ထြက္လာတယ္ သူကစာအုပ္တစ္အုပ္ကိုင္လို႔၊ သီခ်င္းနဲ႔ သရုပ္ေဖာ္ ဟီဟီဟိုဟိုဆိုသံနဲ႔ ဆိုပါတယ္၊ သူက သူေဌးသမီးေလးအဲလ္ဘီနာတဲ့၊ အဲဒီၿမိဳ႔ကအေခ်ာဆံုးအသြက္ဆံုး ပညာတတ္မိန္းကေလးေပါ့၊ အဲလ္ဘီနာက ဂ်ာမန္ပီယေဆးအေၾကာင္း ေရးထားတဲ့စာအုပ္ကိုဖတ္ျပေနပါတယ္၊ အခ်စ္နဲ႔ပီယေဆးအေၾကာင္း စာအုပ္ေပါ့၊ စာအုပ္ဖတ္ျပေနတုန္း အဲလ္ဘီနာရဲ႔အနား ဆယ္ေက်ာ္သက္မိန္းမရြယ္ေလးေတြ၀ိုင္းၿပီး အခ်စ္အေၾကာင္းစပ္စုေနၾကတယ္၊ သူတို႔ကလဲ ျပန္ေမးတယ္ အားလံုးက unplug  ဆိုၾကတာပါ၊ စင္ေပၚမွာကအသံဖမ္းစနစ္ေကာင္းေအာင္ လုပ္ထားၾကၿပီး အသံေလ့က်င့္မႈအားလဲေကာင္းၾကေတာ့ အသံေတြကဟိန္းထြက္ေနၾကတယ္၊ သံၿပိဳင္ဆိုၾကတဲ့အခါ အင္မတန္ နားေထာင္ေကာင္းပါတယ္၊ အဲလ္ဘီနာဆိုၿပီး အမိုးလံုးအေဆာက္အဦးေပၚက ရဟတ္ယာဥ္တစ္စင္းဆင္းလာတယ္၊ အမိုးေပၚမွာနားလိုက္ၿပီး ရဲအုပ္ဘဲလ္ေကာ္ရဲ က ေခါင္းမိုးေပၚကေနျဗဳန္းဆို ေလွ်ာစင္းလာတယ္၊ ေၾကင္လိမ္ေလွ်ာစင္ေလးရွိတယ္၊ ၿပီးေတာ့ သူ႔ရဲ႔တပ္သားေတြကစင္ေဘးက ၅ ေယာက္ ၆ေယာက္ေလာက္ထြက္လာတယ္ ေသနတ္ၾကီးထုတ္ကိုင္ၿပီး သီခ်င္းဆိုပါတယ္၊ ရဲအုပ္လာေတာ့ျမဳိ႔သားေတြအားလံုး ျပာျပာသလဲေျမေပၚမွာ၀ပ္လွဲၾကတယ္၊ ေၾကာက္ေနၾကတယ္၊ ေၾကာက္တာေတာင္ အဆိုနဲ႔ ေၾကာက္ၾကတယ္၊ သီခ်င္းအျပန္အလွန္ဆိုၿပီးမွ ရဲအုပ္နဲ႔ရင္းႏွီးသြားၾကေတာ့ ပံုစံမပ်က္သြားလာလႈပ္ရွားပံုကိုျပတယ္၊ ၿပီးေတာ့အဲဒီအခန္းရပ္လိုက္တယ္၊ လက္ခုပ္သံေတြတေျဖာင္းေျဖာင္းတီးၾကတယ္၊

ေနာက္တခန္းမွာ လူဆြဲတဲ့လွည္းနဲ႔ပီယေဆးေရာင္းမယ့္ေဆးဆရာဒူကာေမာ္ရာေရာက္လာတယ္၊ အ၀တ္အစားက တရုတ္ေဆးဆရာေတြပံုစံမ်ဳိးလိုပါပဲ၊ ေဆးဆရာက ျမိဳ႔ထဲလွည့္ၿပီးေဆးကို ညာၿပီးေရာင္းတယ္၊ ပီယေဆးဆိုၿပီး အရက္လို ၀ုိင္လိုမူးယစ္ေစတဲ့အရည္ေတြကို ပုလင္းေလးထဲ ထည့္ၿပီးေရာင္းတယ္၊ အမ်ဳိးသမီးေလးေတြ ေယာက်္ားေလးေတြ ၀ယ္ၾကတယ္၊ နဲေမာရီနို လဲ တစ္ပုလင္း၀ယ္တယ္၊ ၿပီးေတာ့ အဲဒီပုလင္းေလးကို ဖြင့္ ဖြင့္ၿပီးေသာက္တယ္၊ သီခ်င္းေတြဆိုပါတယ္၊ ၿပီးေတာ့ မူးမူးရူးရူးျဖစ္လာၿပီး အဲလ္ဘီနာကို ဂရုမစိုက္ေတာ့ပါဘူး၊ တျခားမိန္းကေလးေတြနဲ႔ ပေရာပရီလုပ္ေနတယ္၊ အဲဒီေတာ့ အဲလ္ဘီနာက စိတ္ဆိုးစိတ္နာသြားၿပီး ရဲအုပ္နဲ႔ အေရာတ၀င္ေနတယ္၊ အဲလ္ဘီနာက အဲဒီျမိဳ႔ေလးက အေခ်ာဆံုးအမ်ဳိးသမီးေလး ဆိုေတာ့ ရဲအုပ္ကလဲ ျမင္ျမင္ခ်င္းသေဘာက်သြားေတာ့တယ္၊ ရဲအုပ္က အမ်ဳိးသမီးေလးကို လက္ထပ္ခြင့္ေတာင္းလိုက္ေတာ့ အဲဒီအခ်ိန္ နဲေမာရီနို နဲ႔လဲ အဆက္အသြယ္ျပတ္ေနေတာ့ အဲလ္ဘီနာ ရဲအုပ္ကိုလက္ထပ္ဖို႔ဆံုးျဖတ္လိုက္ပါတယ္၊ အဲဒီမွာပထမပိုင္းၿပီးသြားၿပီး ၁၅မိနစ္ေလာက္ အားလပ္ခ်ိန္ေပးတယ္၊

ဒုတိယပိုင္းစတဲ့အခါ နဲေမာရီနို ေဆြးေဆြးေျမ႕ေျမ႔သီဆိုေနပံုနဲ႔စပါတယ္၊ နဲေမာရီနိုလဲ စိတ္နာသြားျပန္တယ္၊ သူ ပိုက္ဆံေတြအမ်ားၾကီးခ်မ္းသာခ်င္လာတယ္၊ ရဲအုပ္ကလည္း နဲေမာရီနိုကို အဲလ္ဘီနာအနားကေနေ၀းေ၀းေနေစဖို႔ အၾကံေတြထုတ္၊ ေနာက္ေတာ့ ရိုးသားတဲ့ နဲေမာရီနိုကို ရဲအုပ္က ေသြးေဆာင္ႏိုင္လိုက္တယ္၊ နဲေမာရီနိုလဲ ရဲအုပ္လိုပဲ အမႈထမ္းဖို႔ဆံုးျဖတ္လိုက္တယ္၊ နဲေမာရီနိုအတြက္၀တ္စံုကို တပ္သားေတြကယူလာၾကတယ္၊ နဲေမာရီနိုပိုက္ဆံေတြရသြားတယ္၊ ၿပီးေတာ့နဲေမာရီနိုရဲ႕ဦးေလးကလဲ ဆံုးပါးသြားေတာ့ ဦးေလးဆီကအေမြေတြလဲရလိုက္ပါတယ္၊ ေဆးဆရာဒူကာေမာ္ရာဆီမွာ နဲေမာရီနို ပီယေဆးထပ္၀ယ္ျပန္တယ္၊ ပီယေဆးအရက္ေတြ ထပ္ေသာက္ၿပီး ပိုပိုၿပီး မူးမူးရူးရူးျဖစ္လာတယ္၊ ျမိဳ႔ကမိန္းမရြယ္ေလးေတြက နဲေမာရီႏိုကိုသည္းသည္းလႈပ္ၾကိဳက္လာၾကတယ္၊ နဲေမာရိႏိုေျခေထာက္ကိုဆြဲလိုက္တဲ့သူနဲ႔၊ အေနာက္က တေကာက္ေကာက္ လိုက္တဲ့သူကလိုက္နဲ႔နဲေမာရီႏိုကို မိန္းကေလးတိုင္းကသေဘာက်ကုန္ၾကတယ္၊ အဲလ္ဘီနာကေဘးကလိုက္လိုက္ၾကည့္ေနၿပီး ပိုၿပီး၀မ္းနည္းလာဟန္နဲ႔သီဆိုတယ္၊ အဲဒီအခန္းၿပီးေတာ့ကားလိပ္ခ်ထားၿပီး ကားလိပ္ေရွ႕မွာအဲလ္ဘီနာ ေခြေခြေလးလက္ေထာက္ထိုင္ခ်ရင္း ေဆြးေဆြးျမည့္ျမည့္ ဆိုတယ္၊ အဲဒီအခန္းမွာမွ ၀တ္စုံေနာက္တစ္စံုေျပာင္းပါတယ္၊ ဒီေနရာမွာ orchestra တီးမႈတ္သူေတြနားေနၾကတယ္၊ ကီးဘုတ္တစ္ခုထဲနဲ႔သီဆိုၾကပါတယ္၊ ၾကည္ျပာေရာင္လည္ဟုိက္ ဖဲသားဂါ၀န္ရွည္၀တ္ထားတယ္၊ အဲလ္ဘီနာအျဖစ္သရုပ္ေဆာင္တဲ့ စနဲရြာနာဆာဗစ္ခ်္က ထြားထြားက်ဳိင္းက်ဳိင္း၊ နဲေမာရီနိုသရုပ္ေဆာင္ကလဲ ျပည့္ၿပီး၀တယ္၊ အသက္လဲသိပ္မငယ္ေတာ့ဘူးလို႔ထင္ပါတယ္၊ မင္းသားကသြယ္သြယ္လ်လ်ဆိုရင္ ပိုၿပီးၾကည့္ေကာင္းမယ္လို႔ ထင္မိေသးတယ္၊  ေဆးဆရာဒူကာေမာ္ရာေရာက္လာၿပီး အဲလ္ဘီနာက ေဆးဆရာကို အျပစ္တင္တယ္၊ ေဆးဆရာကလဲ ဟန္ပါပါ အသံ၀ါၾကီးနဲ႔ ျပန္လည္ေခ်ပတယ္၊ သံျပိဳင္လဲဆိုၾကတယ္၊ ေနာက္ပိုင္း ရဲအုပ္ကၾကမ္းၾကမ္းရမ္းရမ္း ေယာက်္ားေလးမ်ဳိး ဆိုေတာ့ အဲလ္ဘီနာကမခ်စ္ပါဘူး၊ နဲေမာရီနိုကလဲ အဲလ္ဘီနာကိုပဲခ်စ္တာပါ၊ အဲလ္ဘီနာက ရဲအုပ္ဆီကိုနဲေမာရီနိုတပ္သားစာခ်ဳပ္ ဖ်က္သိမ္းေပးဖို႔ ပိုက္ဆံေတြေပးတယ္၊ နဲေမာရီနိုလဲလြတ္လပ္သြားၿပီး သာမန္ျပည္သူျပည္သားဘ၀ျပန္ေရာက္သြားတယ္၊ သူတို႔ အတူတူသံၿပိဳင္သီဆိုၾကတယ္၊ အဲလ္ဘီနာနဲ႔ နဲေမာရီနိုတို႔ျပန္ၿပီးအဆင္ေျပသြားၾကပါတယ္၊

ျပဇာတ္လဲၿပီးေရာ ျပဇာတ္မွာ ပါ၀င္တဲ့သရုပ္ေဆာင္ေတြ ပရိတ္သတ္ကိုႏႈတ္ဆက္တဲ့အခါ အရံသရုပ္ေဆာင္ေတြက အရင္ဆံုး ႏႈတ္ဆက္ၾကတယ္၊ ၿပီးေတာ့ေဆးဆရာ၊ ရဲအုပ္၊ နဲေမာရီႏို၊ အဲလ္ဘီနာ ႏႈတ္ဆက္တယ္၊  ေနာက္ဆံုးမွာမွ conductor  ဇိုရစ္ဆာမီတာ့ေဗာ္ရီနိုဗစ္ခ်္ ပရိတ္သတ္ေတြကို ႏႈတ္ဆက္ပါတယ္၊ လက္ခုတ္သံေတြ တခ်ိန္လံုးၾကားေနရတယ္၊ မရပ္မနားလက္ခုပ္တီးၾကပါတယ္၊ ကြ်န္မလဲလက္ေညာင္းတဲ့အထိ မရပ္မနားတီးလိုက္ရတယ္၊

အျပန္လမ္းတေလွ်ာက္ နားထဲမွာ တက္လိုက္က်လိုက္ သီခ်င္းသံေတြပဲၾကားေနမိတယ္၊ ဒီလိုသီခ်င္းသံေတြနဲ႔ပဲ စကားေျပာၾကရရင္ ေတာ္ေတာ္ေတာ့ေပ်ာ္ဖို႔ေကာင္းမယ္လို႔ ေတြးမိတယ္၊ ဟုိ ဟုိ ဟို … ဟီ ဟီ ဟီ.. အသံအနိမ့္အျမင့္၊ အတက္အက် ခပ္တိုးတိုးဆိုၾကည့္မိတယ္၊ နဲေရွာကေျပာတယ္၊ “ဆိုလို႔ရတယ္၊ ျဖစ္မယ့္ပံုပဲ ေသခ်ာဆိုျပပါလား” တဲ့ သူကပဲြေတာင္းေနေသးတယ္၊