ဒီေန႔လား မနက္ျဖန္လား

ၿပီးခဲ့တဲ့ တနဂၤေႏြက သခ်ဳိင္းကိုေရာက္ျဖစ္ခဲ့တယ္၊
အဖိုးအဖြားေတြကို ကန္ေတာ့မယ္ဆိုေတာ့ တာတာ၊ မာမား တို႔နဲ႔ သြားျဖစ္ၾကတယ္၊
အုတ္ဂူမွာ ပန္းအသစ္လဲၾကတယ္၊ မွန္ပံုးေလးထဲက ဆီမီးခြက္အေဟာင္းကိုျပန္ထုတ္တယ္၊
ဆီအျပည့္ထည့္ထားတဲ့ဖန္ခြက္ေလးထဲ သတၱဳကြပ္ထားတဲ့မီးစာေလးကို မီးရႈိ႔ၿပီး မွန္ပံုးေလးထဲျပန္ထည့္လိုက္တယ္၊ ႏွင္းေတြဖံုးေနလို႔ ေကာ္ျပားေလးနဲ႔ နည္းနည္းခဲၿပီး ကပ္ေနတဲ့ႏွင္းေတြကိုခြဲရင္း အုတ္ဂူကိုရွင္းၾကတယ္၊ ကြယ္လြန္သြားတဲ့အဖိုးအဖြားေတြ ဦးေလးေတြ ဘယ္သူက ဘယ္သူဆိုတာေျပာျပၾကတယ္၊ အုတ္ဂူက ေက်ာက္ျပားမွာ အဖိုးအဖြားဓါတ္ပံု ဦးေလး၊ အေဒၚ မိသားစု၀င္ေတြရဲ႔နာမည္ေတြ အစဥ္လိုက္ေရးထားၾကတယ္၊ တခ်ဳိ႔ အသက္ရွင္ေနဆဲ ဦးေလး ေတြပါ နာမည္ေရးထားတာေတြလိုက္ေသးတယ္၊ ေမြးဖြားတဲ့ခုႏွစ္ပဲထည့္ထားၾကတာေပါ့၊ တာတာက သူ႔ သူငယ္ခ်င္းတစ္ခ်ဳိ႕ရဲ႔ အုတ္ဂူေတြဆီ ပန္းေတြသြားထားတယ္၊
တာတာ နဲ႔ မာမားႏွစ္ေယာက္သား အေရွ႔မွာ တလႈပ္လႈပ္သြားေနၾကတာၾကည့္ရင္း ေနာက္က ဓါတ္ပံုရိုက္ယူထားလိုက္တယ္၊ ဓါတ္ပံုရိုက္မလို႔ ဆိုေတာ့ လူၾကီးႏွစ္ေယာက္က လွည့္ၾကည့္ပါတယ္၊
သခ်ဳိင္းမွာ ရုပ္တုေတြထားၾကတယ္၊ ေဘာလံုးကိုကိုင္ထားတဲ့ကေလးငယ္ေလးပံု၊ ဂစ္တာတီးေနတဲ့ ဂီတသမားပံု၊ ၿပီးေတာ့ ႏိုင္ငံေရးသမားျဖစ္မယ္(မေျပာတတ္ပါဘူး မိန္႔ခြန္းေျပာေနတဲ့ပံုစံလိုရုပ္တုေတြ႕လို႔)၊ ဇနီးေမာင္ႏွံစံုတြဲရုပ္တုေတြလဲ ေတြ႔ရတယ္၊ လက္၀ါးကတ္တိုင္ေတြကို အုတ္ဂူေခါင္းရင္းပိုင္းမွာ စိုက္ထားၾကတယ္၊ ကြန္ျမဴနစ္ေတြၾကီးစိုးတဲ့ေခတ္တုန္းကေတာ့ သခ်ဳိင္းေတြမွာ လက္၀ါးကပ္တိုင္ကို လူျမင္သူျမင္မစိုက္ရဲၾကဘူး၊ ခရစ္ယာန္မွန္းသိသြားတဲ့အခါ အလုပ္မွာရာထူးတိုးမေပးတာတို႕ ဖမ္းဆီးဖို႔ၾကိဳးစားၾကတာေတြရွိခဲ့တယ္လို႔ ဆိုတယ္၊ ဆုေတာင္းပြဲေတြ ၾကီးၾကီးမားမားလုပ္လို႔မရဘူး၊ ဒါေၾကာင့္ခရစ္ယာန္ဘာသာ၀င္ေတြ ကိုယ့္အိမ္ထဲမွာပဲ မိသားစုဆုေတာင္းပြဲေတြျပဳလုပ္ၾကရတယ္၊ မိသားစုတိုင္းမွာ စိန္႔(သူေတာ္စင္)တစ္ပါးစီ ေစာင့္ေရွာက္ေနတယ္လို႔ အယူရွိတယ္၊ စိန္႔ေတြကို သူ႔ေန႔နဲ႔ သူ အိမ္ေတြမွာ ၀တ္ျပဳဆုေတာင္းတာလုပ္ၾကတယ္၊

အုတ္ဂူေတြကိုၾကည့္ရင္ ကြ်န္မအလွည့္ဘယ္ေတာ့လဲ ... ေတြးေနမိခဲ့ေသးတယ္၊
ကြ်န္မေသရင္ ဘယ္ေနရာမွာျမွပ္ျဖစ္မလဲ ဘဲလ္ဂရိတ္ေျမၾကီးမွာလား ရန္ကုန္မွာပဲလား၊
အနာဂါတ္ဆိုတာ ၾကိဳမွမသိႏိုင္ပဲ ..
ဒီေန႔လား ... နက္ျဖန္လား ..