သံလိုက္စက္ကြင္းထဲက ေပ်ာ္ရႊင္က်န္းမာ .. က်ဳပ္ရဲ႕ လူးဘာ

ဒီရက္ပိုင္း လူးဘာနဲ႔ မေတြ႕ရတာ ေတာ္ေတာ့္ကိုၾကာေနၿပီ၊ မေန႔ကေတာ့ က်ဳပ္ဆီ သူ ဖုန္းဆက္တယ္။ ေတြ႔ၾကပါစို႔လို႔ သူက ေခၚတယ္။ လူးဘာကေတာ့ ဘယ္ေတာ့မဆို ေပါ့ပါးသြက္လက္ေနတာပါပဲ၊ ဖုန္းထဲမွာလည္း သူ႔အသံက ရႊင္လန္းတက္ၾကြဆဲပဲ၊ က်ဳပ္ကိုလည္း ခင္ခင္မင္မင္ရွိဆဲ၊ လူးဘာက က်ဳပ္ကို အေတာ္ႀကီးခင္ရွာတယ္။ က်ဳပ္တို႔ အလုပ္ေတြကိုယ္စီနဲ႔ မအားလို႔ မေတြ႕ျဖစ္ၾကရင္ေတာင္ သူဘာလုပ္လုပ္ က်ဳပ္ဆီဖုန္းဆက္ၿပီးစီကာပတ္ကံုး ေျပာေျပာေနေတာ့တာ၊ သ႔ူ အမ်ဳိးသမီးဆံုးသြားၿပီး ေနာက္တစ္ႏွစ္မျပည့္ခင္ မိန္းမထပ္ယူေတာ့မယ္ဆိုေတာ့လည္း က်ဳပ္ကိုအရင္ဆံုးေျပာျပတာပဲ၊ တိုင္ပင္တာေတာ့ မဟုတ္ေခ်ဘူး၊ အသိေပးရုံပဲ၊ သူက သူ႔စိတ္နဲ႔ သူ႔ဘာသာ သြက္သြက္လက္လက္ ဆံုးျဖတ္တတ္တဲ့သူမ်ဳိး၊ သူ႔ရဲ႕ က်န္းမာေရးလည္း အရိပ္တၾကည့္ၾကည့္နဲ႔ အေတာ့္ကိုဂရုစိုက္တာ။ Mala Krsna ရြာက Najdan circles မွာ မိနစ္၂၀ေလာက္ရပ္ရင္ ေလျဖတ္တာေပ်ာက္တယ္၊ အေၾကာအျခင္ေတြကိုက္ခဲတာ၊ အဖ်ားအနာေတြအေတာ္မ်ားမ်ား ေပ်ာက္ကင္းခ်မ္းသာႏိုင္တယ္။ အဲဒီရြာက စက္၀ိုင္းေတြမွာ ကမၻာမွာ အမဓါတ္ေရာင္ျခည္ အျပင္းဆံုးေနရာဆိုပဲ၊ တစ္ခါရပ္ၿပီးရင္ လိုအပ္မယ္ထင္ရင္ ေနာက္ႏွစ္ပတ္အၾကာ ျပန္ရပ္လို႔ရတယ္၊ ကိုယ့္အလွည့္က်ဖို႔ကို ႏွစ္ရက္ေလာက္ တန္းစီေစာင့္ရေသးတယ္တဲ့၊ သတင္းေတြမွာပါလာတာနဲ႔ သူ .. အဲဒီ ရြာကိုသြားဖို႔ စံုစမ္းၿပီးၿပီ၊ ၿပီးေတာ့ ခပ္ျမန္ျမန္ေလး အဲဒီဓါတ္ေရာင္ျခည္စက္၀ိုင္းေတြမွာ သြားရပ္ေတာ့တာပဲ၊ က်ဳပ္ကေတာ့ သူ႔ေလာက္မသြက္ႏိုင္ဘူး၊ က်ဳပ္လို ႏွလံုးထဲ pacemaker ထည့္ထားရတဲ့သူကလည္း အဲဒီေနရာမွာရပ္လို႔ မျဖစ္ဘူးတဲ့၊ pacemaker တပ္မထားေတာင္ သူ႔လို အထူးအဆန္းတယ္လည္း စိတ္မ၀င္စားလွပါဘူး၊ က်ဳပ္ရဲ႔ ေန႔ေတြတိုင္းက ရိုးရိုးစင္းစင္းပဲ ကုန္ဆံုးသြားတာ၊ စားတဲ့အစားအစာ၊ ၀တ္တဲ့အ၀တ္အစား၊ ဖတ္တဲ့သတင္းစာ၊ နားေထာင္တဲ့ သတင္းလိုင္း၊ က်ဳပ္အိမ္ကိုလာလည္တဲ့ မိတ္ေဆြ၊ က်ဳပ္ကသြားလည္တတ္တဲ့မိတ္ေဆြ၊ မနက္မိုးလင္းလာတာနဲ႔ ေျပာျဖစ္တဲ့စကားေတြ တစ္ေန႔နဲ႔ တစ္ေန႔ အတူတူပဲ၊ ဘာမွကိုမကြဲျပားတာ၊ မိုးလင္းတာနဲ႔"ေကာင္းေသာမနက္ခင္းပါ" ဆိုတဲ့ ႏႈတ္ဆက္စကားကအစ ညအိပ္ရာ၀င္ခါနီး "ေကာင္းေသာညပါ" ဆိုတဲ့ စကားအဆံုး တစ္ေန႔တစ္ေန႔ေျပာျဖစ္တဲ့ စကားလံုးေတြက အဟုတ္ကိုပဲ သိပ္မကြာလွဘူး၊ ယုတ္စြအဆံုး က်ဳပ္ရဲ႔မိန္းမ၊ သူနဲ႔ေတာင္ အိုေအာင္မင္းေအာင္၊ တကယ့္ကို ရိုးေျမက်ေပါင္းရေတာ့မွာဗ်ဳိ႕၊ က်ဳပ္မိန္းမ မာရီယာကလည္း က်န္းမာလိုက္တာမွ ေခါင္းကိုက္ႏွာေစးေတာင္ အင္မတန္ျဖစ္ခဲတတ္တာကိုး၊ က်ဳပ္ကမွ ႏွလံုးမေကာင္းလို႔ တစ္တစ္ေတာက္ေတာက္ စက္ေလး ထည့္ထားရတာကလား၊ အဲဒီေတာ့ လူးဘာလို ေနာက္မိန္းမေလး အေျပာင္းအလဲေလးျဖစ္ျဖစ္ ယူဖို႔ ဘယ္လိုမွ အခြင့္မသာခဲ့ဘူး၊ ဒီလိုနဲ႔ပဲ ရိုးရိုးစင္းစင္းေန႔ရက္ေတြထဲ က်ဳပ္ ... မိန္းမအေဟာင္းနဲ႔ တလႈပ္လႈပ္ .. ခရီးဆက္ေနရတုန္းပဲ။

က်ဳပ္တို႔ လူးဘာအိမ္ေရွ႕ေရာက္တယ္ ဆိုတာနဲ႔ သူက လမ္းမေပၚမွာ ေျခကားယား လက္ကားယားရပ္လို႔ ၾကိဳေနၿပီ၊ "ေဟး .. မီလန္ .. ငါ .. ဒီမွာေဟ့၊ လာေဟ့၊ လာၾကေဟ့၊ ကားကို ဒီဘက္မွာရပ္၊ ဟိုဘက္ကို ေခါင္းတည္" လို႔ ေျပာေျပာဆိုဆို ခရီးဦးႀကိဳျပဳတယ္။ ၿပီးေတာ့ “ေဘးက ကားကို..." ဆိုၿပီး လူးဘာက အသံႏွိမ့္ၿပီး ဆက္ေျပာတယ္၊ "သတိထားဗ်ဳိ႕၊ ဒီကားက ေဘးအိမ္က ငဂ်စ္တစ္ေကာင္ရဲ႕ကား တန္ဘိုးႀကီးတယ္၊ ထိမိခိုက္မိရင္ေတာ့ မလြယ္ဘူး၊ ျပာၿပီသာမွတ္"  လို႔ လမ္းသရဲစကားလံုးဆန္ဆန္လည္း သံုးႏွဴန္းေသးရဲ႕၊ လူးဘာက အျမဲဒီလိုပါပဲ၊ က်ဳပ္ .. ခပ္ဖြဖြျပံဳးလိုက္မိေသးတယ္။ မာရီယာကေတာ့ တဟားဟားနဲ႔ လူးဘာကို သေဘာေတြက်ေနေတာ့တာ၊ က်ဳပ္ေတာင္ မနာလိုျဖစ္မိတယ္။ က်ဳပ္နဲ႔မ်ားဆို မာရီယာ ဒီေလာက္ဟက္ဟက္ပက္ပက္ႀကီးရယ္တာ မေတြ႔ဖူးပါဘူးဗ်ာ၊ မိန္းမေတြမ်ား အဲဒါခက္တာပဲ၊ အေျပာသြက္သြက္၊ အလွမ္းသြက္သြက္ေယာက်္ားမ်ားဆို အရည္လဲ့လဲ့ မ်က္၀န္းေတြနဲ႔ မ်က္စိတဆံုး လိုက္ၾကည့္ေနတတ္ၾကတာ။

လူးဘာက က်ဳပ္ပခံုးကို တင္းတင္းက်ပ္က်ပ္ၾကီးဖက္ၿပီး သူ႔ အိမ္ဆီဆြဲေခၚတယ္။ က်ဳပ္မလည္း သူ႔ လို႔ လိုက္သြက္ႏိုင္ေအာင္ မနည္း ႀကိဳးစားေနရတယ္။ က်ဳပ္က လႈပ္လွီလႈပ္လဲ့ရယ္၊ လမ္းၾကားေလးကေန သူ႔အိမ္ဆီ၀င္ရတယ္၊ က်ဳပ္တို႔လို႔ ကြန္ဒိုတိုက္ခန္းမဟုတ္ဘူး၊ သူ႔ ျခံေလးထဲမွာ ပန္းျခံေလးလည္းရွိတယ္။ က်ဳပ္တစ္ေခါက္ေတာ့ေရာက္ဖူးပါေသးတယ္။ အခု အိမ္ကိုမြမ္းမံထားတယ္။ အခန္းေတြ သူ႔စိတ္ႀကိဳက္ အေတြ႕ဆံုးပံုစံျပင္ထားတယ္လို႔ ဖုန္းထဲမွာေျပာခဲ့ေသးတယ္။ ဟုတ္လည္းဟုတ္တယ္။ လူးဘာက ဆိုဖာဆက္တီေတြကိုလည္း တစ္ပတ္တစ္ခါ ေလာက္ေျပာင္းတတ္တယ္။ တသမတ္တည္းဘယ္ေတာ့မွ မထားဘူး။ တစ္မ်ဳိးတည္းၾကာၾကာျမင္ရရင္ စိတ္ၿငီးေငြ႔ၿပီး စိတ္ပ်င္းတယ္ဆိုပဲ၊ သူေျပာမွပဲ က်ဳပ္လည္း စိတ္ပ်င္းတယ္ဆိုတာၾကားဖူးေတာ့တာ၊ သူကေတာ့ စိတ္ေပ်ာ္ေနေအာင္ အျမဲ အသစ္အဆန္းေလးေတြနဲ႔ လႈပ္ရွားေနရမွ က်န္းမာသတဲ့၊ က်ဳပ္ဆို ဘယ္လိုလုပ္မလဲ။ က်ဳပ္ဧည့္ခန္းမွာရွိတဲ့ ၀က္သစ္ခ်သား ဆက္တီအိုႀကီးဆို မာရီယာ့အေမ၊ က်ဳပ္ေယာကၡမႀကီးရွိကတည္းက အဲဒီေနရာမွာပဲ ဒီပံုစံအတိုင္းပဲ အပံုလိုက္ႀကီးခ်ထားတာ၊ အခုလည္း ဒီလိုပဲ၊ ေနာက္လည္း ေျပာင္းဖို႔ အစီအစဥ္မရွိဘူး။

အိမ္ေရွ႕ေရာက္လို႔ တံခါးလည္းဖြင့္ေရာ မတိုးမက်ယ္သီခ်င္းသံနဲ႔အတူ ေခြးေလးတစ္ေကာင္ ေျပးထြက္လာတယ္၊ အသံကလည္းစာေနတာပဲ၊ "၀ုတ္ ၀ုတ္" ေတာင္မဟုတ္ဘူး အသံက"အုတ္ အုတ္"  လို႔ အသံေသးေသးေလးနဲ႔ ေဟာင္တယ္။ က်ဳပ္တို႔ကိုႏႈတ္ဆက္လိုက္တာ တစ္ကိုယ္လံုးကိုခါေနတာပဲကိုး၊ အဲဒီေခြးေလးခါလိုက္တိုင္း သူ႔ကိုယ္ေသးေသးေလးက အေပၚကိုေျမာက္ေျမာက္တက္သြားေသးတာ၊ ခါလိုက္ အေပၚေျမာက္တက္လိုက္နဲ႔၊ က်ဳပ္တို႔ကိုယ္ေပၚကိုလည္း ခုန္တက္ဖို႔ ႀကိဳးစားေသးတယ္။ ေခြးမေလး နာမည္က လဲ့ရာ တဲ့၊ လူးဘာက သူ႔ျမင္ကြင္းမွာ ခပ္လႈပ္လႈပ္ အရာေတြရွိမွ သေဘာက်တာ အဲဒါကိုၾကည့္ပါလား၊ ခပ္လႈပ္လႈပ္ ေခြးတစ္ေကာင္ေတာ့ေမြးထားလိုက္ေသးတယ္။ က်ဳပ္မိန္းမ မာရီယာကေတာ့ ေျပာပါရဲ႕၊ ေခြးေလးေမြးရေအာင္ ေၾကာင္ေလးေမြးရေအာင္နဲ႔၊ ပူဆာဖူးတယ္၊ က်ဳပ္ကလည္း မ်က္စိအင္မတန္ ေနာက္တတ္တာ၊ မ်က္စိထဲ လႈပ္လႈပ္ေတြ ျမင္ေနရရင္ကို ေဒါသကထြက္လာေတာ့ မျဖစ္ဘူး၊ က်ဳပ္စိတ္တိုရင္ အျမီးကကိုင္ၿပီး လႊင့္ပစ္မိမွာ၊ ႏွလံုးထဲထည့္ထားတဲ့ စက္လည္း က်ဳပ္ကိုကယ္ႏိုင္မွာမဟုတ္ဘူး၊ ဒါနဲ႔ပဲ က်ဳပ္ႏွလံုးေရာဂါထၾကြမွာ စိုးရိမ္လို႔ပဲလား၊ ေခြးေတြေၾကာင္ေတြ အျမီးက ကိုင္ေပါက္လႊင့္ပစ္မွာ ေၾကာက္လို႔လားေတာ့မသိဘူး၊ မာရီယာလည္း ေနာက္ေတာ့ မပူဆာေတာ့ပါဘူး။ အသံတိတ္သြားတယ္။

လူးဘာက အျပင္အဆင္ေျပာင္းထားတဲ့ အခန္းေတြကိုလုိက္ျပတယ္။ သစ္လြင္ေတာက္ပေနတာပါပဲ၊ အဘိုးႀကီးတစ္ေယာက္ျပင္ဆင္ထားတယ္ လို႔ေတာင္ မထင္ရဘူး။ နံရံမွာသုတ္ထားတဲ့ေဆးေရာင္ေတြကအစ၊ အသံုးအေဆာင္ေတြ၊ ပန္းခ်ီကား၊ ပန္းအိုး၊ ဆက္တီအကုန္လံုး စတိုင္က်က် လတ္ဆတ္ေနတာပဲ၊ သူ႔အိမ္က ႏွစ္ထပ္အိမ္ေလး၊ အေပၚထပ္ကိုလည္းလိုက္ျပတယ္။ အဲဒီမွာ အခက္ေတြ႔တာပဲ၊ လူးဘာကေတာ့ လဲ့ရာကို ေပြ႔ခ်ီၿပီး တဒုန္း ဒုန္းနဲ႔ အိမ္ေပၚထပ္ကိုတက္သြားလိုက္တာ လူငယ္ေလးတစ္ေယာက္လို၊ က်ဳပ္မွာ လက္တန္းကို ကိုင္ၿပီး က်ဳပ္ရဲ႔ႏွလံုးကို အသာအယာေခ်ာေမာ့ၿပီး လႈပ္လီလႈပ္လဲ့တက္ရတာ၊ သူကေတာ့ အိမ္ေပၚကေန ျပံဳးျပံဳးႀကီး က်ဳပ္တို႔ကို စီးမိုး ၾကည့္ေနေလရဲ႕၊ မာရီယာလည္း လူးဘာေလာက္ေတာ့ မသြက္ႏိုင္ဘူး၊ မာရီယာ့ကိုယ္လံုးက က်ဳပ္တို႔လက္ထပ္ခါစကအခ်ိန္က ကိုယ္လံုးထက္ သံုးဆမကဘူး အခ်ဳိးအဆကြာျခားသြားၿပီပဲကိုး၊ အေပၚထပ္မွာလည္း တစ္ခန္း၀င္တစ္ခန္းထြက္ မနားတမ္း လိုက္ၾကည့္ရတယ္။ က်ဳပ္လည္း.. ေရာက္ကတည္းက ခုထိ နားနားေနေနမထိုင္ရေသးဘူး၊ လူးဘာ အိမ္အခင္းအက်င္းလိုက္ၾကည့္ေနရတာ အေတာ့္ကိုေမာတယ္၊ ေနာက္ေတာ့ ေအာက္ထပ္ကိုျပန္ဆင္း၊ ေအာက္ထပ္ အ၀င္ ပန္းျခံေလးေရွ႕က ဆက္တီမွာထိုင္ၾကတယ္၊ အမိုးမွာ မွန္ခ်ပ္ေတြတပ္ထားတယ္။ အလင္းေရာင္ကလည္းရ၊ ေႏြးေႏြးေထြးေထြးေနလို႔ထိုင္လို႔ေကာင္းတဲ့ေနရာေလးပဲ၊ ေနရာမွာ ျငိမ္ျငိမ္သက္သက္ထိုင္ၾကမွပဲ လူးဘာကို ေသခ်ာၾကည့္မိေတာ့တယ္၊ ေဘာင္းဘီက ဒူးအထက္နားအထိအတို၊ တီရွပ္အေရာင္လြင္လြင္၊ ရင္ဘတ္မွာ ဒီဇိုင္းလွလွနဲ႔၊ အလို .. ခုမွ ေတြ႔မိရဲ႕ .. လူးဘာက ေငြေရာင္ေရႊေရာင္စပ္ လက္ေကာက္နဲ႔ပါလား၊ ေတာ္ေတာ္ဟုတ္တဲ့လူ၊ အဲ .. လည္ပင္းမွာလည္း ဆြဲႀကိဳး .. ဆြဲၾကိဳးလိုအေပ်ာ့လည္းမဟုတ္၊ လက္ေကာက္လို အမာအကြင္းလိုက္၊ လည္ေကာက္လို႔ေခၚရမယ္၊ ဒါကိုလည္း ခပ္ႀကီးႀကီး ၀တ္ထားေသးတယ္။ အသားအရည္ကလည္း ရႊန္းရႊန္းစိုစိုနဲ႔ လူးဘာႀကီးက အသက္သာႀကီးေရာ၊ တကယ့္ကိုႏုႏုဖတ္ဖတ္ႀကီးပဲ၊ က်ဳပ္နဲ႔မ်ားေတာ့ ကြာျခားပါေပ့၊ မာရီယာဆို တခ်ိန္လံုး ပါးစပ္မပိတ္ဘူး၊ သူ႔အသက္အရြယ္နဲ႔မလိုက္ေအာင္ပဲ ခုိးခိုးခစ္ခစ္နဲ႔ရယ္ေမာလို႔ လူးဘာ ဘာေျပာေျပာသေဘာအက်ႀကီး က်ေနတာမ်ားဗ်ာ .. က်ဳပ္ေတာင္ၾကည့္မရခ်င္ေတာ့ဘူး။

"ေကာ္ဖီ လုပ္ေဟ့၊ ဘရန္ဒီလည္းလာ၊ ရွိတာအကုန္သာခ်၊ ဘာဧည္ခံမွာလည္း၊ ေဂၚဒါနာေရာ လူးဘာ"

က်ဳပ္လည္း ရႈသိုးသိုး ေမးပစ္လိုက္တယ္။ ဒီေတာ့မွ လူးဘာႀကီး ျပဴးျပဴးျပာျပာ ေကာ္ဖီသြားႏွပ္တယ္။ ခပ္က်ယ္က်ယ္ေအာ္ၿပီး ေျပာျပေသးတယ္။ တဟီးဟီးနဲ႔လည္းရယ္တယ္။ ေဂၚဒါနာစိတ္ေကာက္ၿပီး သူ႔သားအိမ္သြားေနတယ္ တဲ့၊ အဲဒါပဲ ေဂၚဒါနာကိုလည္း အျမဲျမင္ေနရေတာ့ ရိုးလာလို႔ တမင္စိတ္မဆိုး ဆိုးေအာင္ လုပ္လႊတ္လိုက္တာေနမွာ၊ လူးဘာက ေရခဲေသတၱာထဲကရွိသမွ် အသီးအႏွံေတြယူခ်လာတယ္။ က်ဳပ္မွ အသီးအႏွံမႀကိဳက္ပဲ၊ ေနာက္ေတာ့ က်ဳပ္အသီးအႏွံ မႀကိဳက္တတ္တာ သူသတိရသြားၿပီး အသားျပားေတြ။ ၾကက္ဥျပဳတ္ျခမ္းေတြပါတဲ့ ပန္းကန္ေတြဆြဲခ်လာတယ္၊ က်ဳပ္လည္း စားေတာ့တာပဲ၊ လူးဘာကေတာ့ ေကာ္ဖီမေသာက္ဘူး၊ ေရတစ္ခြက္ ဖန္ခြက္ႀကီးနဲ႔ ယူလာတယ္။ ပန္းသီးတစ္လံုး ဂြ်တ္ကနဲ ေကာက္၀ါးတယ္။ ေရဖန္ခြက္ထဲကို ထိပ္ကအလံုးေလးနဲ႔ စတီးတံတစ္ေခ်ာင္းထည့္ေမႊေနတယ္။ ပန္းသီ၀ါးေနရင္းနဲ႔ "ဒါ သံလိုက္ေခ်ာင္းေလကြာ၊ ေရဖန္ခြက္ထဲကို ဒီသံလိုက္ေခ်ာင္း ၁၀ စကၠန္႔ေလာက္စိမ္ထား၊ ေမႊခ်င္လည္းေမႊေပါ့၊ ၿပီးမွ ေသာက္ရင္ ေရထဲက ဓါတုဓါတ္ေတြ ေလွ်ာ့ခ်ႏိုင္တယ္။ ေရေအးျဖစ္ျဖစ္၊ ေရေႏြးေႏြးျဖစ္ျဖစ္ရတယ္။ ဆူေနတဲ့ေရေတာ့မသံုးရဘူး၊ သံလိုက္ဓါတ္ေပ်ာ္၀င္ေနတဲ့ေရကို ေသာက္ရင္ ေသြးလည္ပတ္မႈေကာင္းၿပီး အကိုက္အခဲေတြေပ်ာက္၊ က်န္းမာအသက္ရွည္တယ္ေဟ့" လို႔ တဆက္တည္းရွင္းျပလိုက္ေသးတယ္။

နားထဲမွာ လူးဘာဖြင့္ထားတဲ့ သီခ်င္းသံ သဲ့သဲ့၀င္လာတယ္။ သီခ်င္းနားေထာင္ရတာ သီခ်င္းဆိုရတာလည္း အင္မတန္ႀကိဳက္တဲ့လူးဘာ၊ သူဖြင့္ထားတဲ့သီခ်င္းက .. ဘာတဲ့ မက္ေဒါနားသီခ်င္း Everybody.. "လူတိုင္း.. လာကၾကစို႔ရဲ႕၊ သီခ်င္းေတြဆိုၾကစို႔ရဲ႕၊ လူတိုင္းပဲ .. ႏိုးထစမ္းပါ၊ မင္းတို႔ရဲ႕ ကိစၥ၀ိစၥ လုပ္ပါေတာ့" တဲ့၊ သံစဥ္ျမဴးျမဴး စာသားျမဴးျမဴးက .. ခပ္ျမဴးျမဴး လူးဘာနဲ႔ အစပ္အဟပ္တည့္ေနေတာ့တာပဲ၊ သီခ်င္းသံနဲ႔အတူ က်ဳပ္ေတာင္ အေတာ္ေလး ျမဴးျမဴးၾကြၾကြျဖစ္လာေသးရဲ႕၊ က်ဳပ္က သီခ်င္းေတာ့အႀကိဳက္သား၊ မက္ေဒါနားဆို အသည္းစြဲ၊ မက္ေဒါနားရဲ႕ La Isla Bonita သီခ်င္းကိုႀကိဳက္လြန္းလို႔ အခါခါနားေထာင္ရင္းနဲ႔ တျခားသီခ်င္းေတြပါ အားလံုးလိုလို မွတ္မိကုန္တာေလ၊ ေနာက္ေတာ့ သူ စာရြက္ေတြတစ္ထပ္ႀကီး ဆြဲထုတ္လာတယ္။လူ႔ကိုယ္ခႏၶာမွာရွိတဲ့ သံလိုက္စက္ကြင္းေတြအေၾကာင္းရွင္းျပထားတဲ့ ပံုေတြပါတယ္။ သံလိုက္အသံုးအေဆာင္ေတြအေၾကာင္းေတြလည္းေရးထားတယ္။ စာရြက္ေတြဖတ္ၾကည့္ေနရင္းက လူးဘာ က ဂုတ္ပိုးဘက္ လက္ႏွစ္ဘက္ႏႈိက္လိုက္တယ္။လက္ထဲ စတီးတုံးေလးႏွစ္တံုးပါလာတယ္။ သံလိုက္တံုးေလးေတြတဲ့၊ အဲဒါေတြ ဂုတ္ပိုးနားမွာ အက်ီအတြင္းအျပင္ကပ္ထားရင္ ဇက္ေၾကာတက္တာေတြ သက္သာေစတယ္လို႔လည္း ေျပာတယ္။ က်ဳပ္ကိုေပးတယ္။ စမ္းၾကည့္ပါဦးတဲ့၊ ဗိုက္နားဆီ အက်ီထဲကိုလည္းႏႈိက္တယ္။ သံလိုက္တုံးေလးႏွစ္ခု အတြင္းတစ္ခု အက်ီအျပင္ကတစ္ခုကပ္ထားတယ္။ ေဘာင္းဘီ ဒူးေခါင္းနားမွာလည္း သံလိုက္တံုးေလးေတြ၊ အိုး .. သံလိုက္တံုးေတြ ဟုိကဒီကထြက္လာပါေရာ့လား၊ ေနာက္ လည္ပင္းကဆြဲႀကိဳးကိုလည္း ျဖဳတ္တယ္၊ က်ဳပ္ကို စိတ္မ၀င္စားဘူးလားတဲ့ ျပတယ္။ အဲ ဆြဲႀကိဳးမဟုတ္ဘူး၊ လည္ေကာက္ေပါ့၊ အဲဒါကလဲ တိုက္ေတနီယမ္နဲ႔လုပ္ထားတဲ့ သံလိုက္လည္ေကာက္ဆိုပဲ၊ နားထဲ သီခ်င္းေနာက္ထပ္တစ္ပုဒ္ စာသားၾကားလိုက္မိေသးရဲ႔၊ "မင္းက ငါ့ရဲ႕ကံေကာင္းတဲ့ၾကယ္ေလးျဖစ္ရမယ္၊ မင္း ဘယ္ေနရာကပဲျဖစ္ျဖစ္ ငါ့ကိုအလင္းေတြေပး၊ ေတာက္ပလင္းလက္ေစတာေၾကာင့္ေပါ့" တဲ့၊ Lucky Star ဆိုတဲ့သီခ်င္း၊ က်ဳပ္လည္း ပိုျမဴးလာတယ္၊ လူးဘာဧည့္ခံတဲ့ ဘရန္ဒီကလည္း အစြမ္းျပစျပဳလာၿပီ။ လူးဘာက ဘာအရက္ေသစာမွ မေသာက္ဘူး၊ အယ္လကိုေဟာနည္းနည္းေလးပါတာေတာင္ မေသာက္တတ္တဲ့သူၾကီးပါ၊ သူအႀကိဳက္ဆံုး အရည္ က "ေရ" တဲ့၊ သူ ခဏခဏေျပာဖူးတယ္၊ သူငယ္ခ်င္းေတြဆံုၾကတိုင္း ဘရန္ဒီ၊ ၀ီစကီ၊ ရမ္၊ ဘီယာ အယ္လ္ကိုေဟာမ်ဳိးစံုနဲ႔ မူးယစ္ေ၀သီေနၾကတဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြၾကားမွာ လူးဘာကေတာ့ ေရတစ္ဖန္ခြက္ၿပီး တစ္ဖန္ခြက္ေသာက္ရင္း အျမဲ လန္းဆန္းတက္ၾကြစြာရွိေနတတ္တာပါပဲ။

က်ဳပ္လည္း သံလိုက္တံုးေတြအေၾကာင္းေရးထားတဲ့ စာရြက္ေတြဖတ္တယ္။ ဇီ၀လွ်ပ္စီးသံလိုက္ကုထံုးတဲ့၊ သံလိုက္အသံုးအေဆာင္ေတြက ကိုယ္ခႏၶာမွာ နာက်င္ကိုက္ခဲမႈေတြကို ကုသဖို႔အသံုးျပဳတဲ့ ကုသနည္းျဖစ္တယ္လို႔ဆိုတယ္။ အဲဒီ ဇီ၀လွ်ပ္စီးသံလိုက္ကုထံုးဟာ က်ဳပ္တို႔ကိုယ္ခႏၶာက ကိုယ္ပိုင္လွ်ပ္စစ္ဓါတ္နဲ႔ လူ႔အေရျပားမ်က္ႏွာျပင္ေပၚက အပ္စိုက္ကုၾကတဲ့အမွတ္အသား ေနရာတေလွ်ာက္ သံလိုက္စက္ကြင္းေတြေပၚမွာ ခ်ဥ္းကပ္ၿပီး အလုပ္လုပ္တယ္ဆိုပဲ၊ ဖ်ားနာျခင္းေတြနဲ႔ နာက်င္ကိုက္ခဲမႈေတြက လူ႔ကိုယ္ကလွ်ပ္စစ္ဓါတ္ေတြနဲ႔ သံလိုက္စက္ကြင္းေတြ အဆီအေငၚမတည့္တာနဲ႔ျဖစ္တယ္လို႔ေရးထားေသးရဲ႕၊ ဒီ သံလိုက္ကုထံုးကေတာ့ အဆီအေငၚမတည့္တာေတြကို ျပန္ၿပီးထိန္းညိွေပးတယ္။ လွ်စ္စစ္ဓါတ္ေတြ ပံုမွန္ျဖစ္ေအာင္ ကူညီေပးတယ္တဲ့၊ ေအာက္စီဂ်င္သယ္ေပးတဲ့ ေသြးပရိုတိန္း ေဟမိုဂလိုဘင္ရဲ႕ သံလိုက္စက္ကြင္းယႏၱရားအားနည္းလာၿပီဆို ဒီလိုသံလုိက္ကုထံုးကို အသံုးျပဳရတယ္။ ေသြးလည္ပတ္စီးဆင္းမႈကို တိုင္းတာၿပီး အေထာက္အပံ့ေပးေသးတယ္ ဆိုပဲ၊ က်ဳပ္ေတာ့ နားလည္ေအာင္မနည္းၾကီး ဖတ္မွတ္ေနရတယ္။ က်ဳပ္နားထဲမေတာ့ ေနာက္ထပ္သီခ်င္းတစ္ပုဒ္က တိုး၀င္ျပန္တယ္။ Express yourself ဆိုတဲ့သီခ်င္း၊ စာသားေတြက သိပ္ေကာင္းေပါ့၊ "မင္း ... စိန္လက္စြပ္ေတြမလိုပါဘူးကြယ္၊ ဒါမွမဟုတ္ ၁၈ကာရက္ေရႊေတြလည္းမလိုပါဘူး၊ ဖန္စီကားေတြဆိုတာလည္း သိပ္ျမန္တာပဲ၊ မင္းသိပါတယ္၊ အဲဒါေတြက ဘယ္ေတာ့မွကို အဆံုးသတ္တယ္ရယ္မရွိဘူး၊ မင္းလိုတာဘာလဲဆိုေတာ့ ၾကံ႕ခိုင္သန္မာတဲ့လက္တစ္စံုပါပဲ၊ မင္းကိုမင္းျမွင့္တင္ဖို႔၊ မင္းကိုမင္း ပလႅင္ထက္က ဘုရင္မေလးအသြင္ခံစားႏိုင္မိေစဖို႔၊ သူ .. မင္းကို ခ်စ္ပါေစကြယ္" ၿပီးေတာ့ စာသားေလးက သိပ္ေကာင္းတာဗ်ဳိ႕၊ "သူ .. ဘယ္လိုခံစားရတယ္ဆိုတာ ေဖာ္ျပပါေစလား၊ ၿပီးေတာ့ မင္းသိလာႏိုင္တာပဲ၊ မင္းအခ်စ္က ဘယ္ေလာက္စစ္မွန္သလဲဆိုတာကိုေပါ့" အိုး က်ဳပ္သိပ္ႀကိဳက္တဲ့ စာသားေတြ၊ သီခ်င္းေတြက လူကို အားျဖစ္ေစတယ္၊ က်ဳပ္က တျခားဘယ္ကမွ အားမယူႏိုင္ေတာ့ ဒီလို သီခ်င္းအမိုက္စားေလးေတြနားေထာင္ၿပီး အားယူ အသက္ဆက္ေနရတာဗ်ဳိ႕၊ လူးဘာကေတာ့ နည္းမ်ဳိးစံုနဲ႔ သူ႔က်န္းမာေရးအတြက္ ပိုးေမြးသလို ျပဳစုေစာင့္ေရွာက္ေနတာကလား။

က်ဳပ္လည္း ဗဟုသုတရေအာင္ေတာ့ ေလ့လာထားဦးမွ၊ လူးဘာကိုေမးရတယ္။ ဒီ သံလုိက္ကုထံုးသမိုင္းေၾကာင္းစာရြက္ေပးပါဦး ဆိုေတာ့ သူ အိမ္ထဲ၀င္သြားျပန္တယ္။ ေနာက္ထပ္ ေရာင္စံုစာရြက္တစ္ထပ္ ဆြဲထုတ္လာျပန္တယ္။ "သမိုင္းေၾကာင္းကေတာ့ ႏွစ္မ်ဳိး သံုးမ်ဳိးျဖစ္ေနတယ္။ ဒီမွာဖတ္ၾကည့္တစ္မ်ဳိး" လို႔ လူးဘာကဆိုတယ္၊ လူးဘာေပးတဲ့စာရြက္မွာေတာ့ လြန္ခဲ့တဲ့ႏွစ္ေပါင္း ၅၀၀ေက်ာ္ခန္႔(၁၅ရာစု)က ဆြဇ္ေဆးဆရာ၊ ၀ိဇၨာေဇာ္ဂ်ီ ပါရာဆဲလ္စာ့ဟာ သံလိုက္ေက်ာက္ ဒါမွမဟုတ္ သံလိုက္ဓါတ္ရွိေနတဲ့ သဘာ၀သတၳဳအပိုင္းအစေတြကိုအသံုးျပဳၿပီး ၀က္ရုးျပန္ေရာဂါ၊ ၀မ္းသြား၊ ေသြးယိုစီးေရာဂါေတြ ကုသေပးခဲ့တယ္လို႔ေရးထားတယ္။ သံလိုက္ရဲ႕အစြမ္းအစဟာ သံဓါတ္ကို ဆြဲေဆာင္ႏိုင္တယ္လို႔ သိရွိခဲ့တယ္။ လူ႔ကိုယ္ခႏၶာကေန ေရာဂါေတြကို အေ၀းကို ဆြဲငင္ယူပစ္ႏုိင္တယ္ လို႔ အဲဒီေဆးဆရာ ပါရာဆဲလ္စာ့က ယံုၾကည္ခဲ့တယ္ တဲ့။ ၁၈ရာစုမွာေတာ့ ၾသစၾတီးယန္းေဆးဆရာ ဖရန္႔ဇ္အန္တြန္မက္စ္မာ က လူနာေတြရဲ႕ပြင့္ေနတဲ့ေသြးျပန္ေၾကာမွာ သံလိုက္ကိုျဖတ္သန္းေစၿပီး ေရာဂါေတြကို ကုသႏိုင္တဲ့ "သံလိုက္ဓါတ္ပညာရပ္"ကို စတင္ခဲ့တယ္။ ပါရီၿမိဳ႔မွာ သံလိုက္နဲ႔ကုသေပးတဲ့ ေဆးခန္းစတင္ဖြင့္ခဲ့တယ္ လို႔ဆိုတယ္။ ၁၉ရာစု အလယ္ပိုင္းမွာ သံလိုက္ဓါတ္ပါတဲ့လိမ္းေဆးတစ္မ်ဳိး နယူးေယာက္ေစ်းကြက္မွာ စတင္မိတ္ဆက္ခဲ့တယ္ဆိုပဲ၊ အဲဒီလိမ္းေဆးဟာ ေခါင္းကိုက္၊ အူမႀကီးေယာင္၊ အဆစ္အျမစ္အေၾကာအျခင္ေရာင္ရမ္း၊ ႏွာေစး၊ ေဂါက္ေရာဂါနဲ႔ သြားကိုက္တာေတြေတာင္ ေပ်ာက္ကင္းတယ္လို႔ ေရးထား ေသးတယ္။ အိုး .. ဒီသံလိုက္တံုးေတြနဲ႔ ေပ်ာက္ကင္းတဲ့ေရာဂါေတြကလည္း မ်ားပဲမ်ားလွခ်ည့္။

ေနာက္ေတာ့ ၁၈၄၁ခုႏွစ္မွာ အရိုးကုထံုးအတြက္ တစ္ဆင့္တက္ေလ့လာခဲ့တယ္။ ၁၉၅၀ခန္႔မွာ ဂ်ပန္ေဆးပညာရွင္ ဖူကာဒါ၊ ယာဆူဒါတို႔က အရိုးႀကီးထြားမႈနဲ႔ လွ်ပ္စစ္သံလိုက္ဓါတ္ေတြ ေထာက္ပံ့ေပးတဲ့အေၾကာင္းေတြ ျပင္းျပင္းထန္ထန္ ေလ့လာခဲ့ၾကတယ္ လို႔ ဆိုတယ္။ ၁၉၇၄ခုႏွစ္မွာ ၾသစၾတီးယန္းဆရာ၀န္အလန္ဒြိဳင္းယာက အရိုးေ၀ဒနာရွင္ ၁၂ဦးခန္႔ကိုသံလိုက္ကုထံုးနဲ႔ ကုသေပးခဲ့တယ္တဲ့၊ အရိုးၾကီးထြားမႈအတြက္လည္း သံလိုက္တံုးေတြ သံုးၾကေသးသတဲ့၊ ပညာရွင္ေတြမ်ား အဲသလို ၾကံၾကံဖန္ဖန္ တီထြင္ၾကံဆေနၾကတာပဲကိုး။ ၁၉၇၉ခုႏွစ္မွာ FDA က အတည္ျပဳေပးခဲ့ၿပီး အခုလက္ရွိ ဂ်ပန္၊ တရုတ္၊ ၾသစေၾတးလ်နဲ႔ ဂ်ာမနီႏိုင္ငံေတြမွာ သံလိုက္ကုထံုးကို တြင္တြင္က်ယ္က်ယ္ အသံုးျပဳေနတယ္ဆိုပဲ၊ ယူအက္စ္နဲ႔ မက္ဆီကိုမွာလည္း ထိခိုက္ဒဏ္ရာရတာေတြကိုေတာင္ သံလိုက္ကုထံုးနဲ႔ ကုသေနၾကၿပီး ေအာင္ျမင္မႈႏႈန္းကလည္းျမင့္တယ္လို႔ အဲဒီေၾကာ္ျငာစာရြက္ေတြမွာ ေရးသားထားၾကတယ္။ နားထဲ သီခ်င္းသံ တိုး၀င္ျပန္တယ္။ အိုး .. က်ဳပ္အႀကိဳက္ La Isla Bonita သီခ်င္း "ငါ မေန႔က ဆန္ပက္ဒရိုအေၾကာင္းအိပ္မက္ မက္တယ္" တဲ့၊ ဆန္ပက္ဒရိုက ဒ႑ရီထဲက စပိန္ကၽြန္းေလးတစ္ကၽြန္းေပါ့၊ “အပူပိုင္းေဒသကၽြန္းေလးမွာ ေလျပည္ညွင္းေတြက တျဖဴးျဖဴး၊ အရိုင္းဆန္တဲ့သဘာ၀နဲ႔ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ရွိလိုက္ပါဘိရဲ႕၊ အဲဒီေနရာက ငါ တမ္းတေနခဲ့ရတဲ့ေနရာေလးပဲ .. ကၽြန္းငယ္ေလးရယ္၊ ၿပီးေတာ့ စန္ဘာအက ျမိဳင္ျမိဳင္ဆိုင္ဆိုင္ကၾကတဲ့အခါ၊ ေနမင္းႀကီးလည္း ျမင့္သထက္ျမင့္လာဦးမွာ၊ အသံသာသာေတြ ငါ့နားတေလွ်ာက္ တိုး၀င္ျဖတ္သန္းသြားၿပီး မ်က္စိထဲအထိ ခရီးဆန္႔ၾကၿပီ၊ မင္းရဲ႕ စပိန္သားေခ်ာ့ေတးသံေလးေပါ့" တဲ့၊ ဘယ္ေလာက္ေကာင္းလိုက္သလဲ၊ အိမ္မွာဆို က်ဳပ္ဒီလိုသီခ်င္း ေအးေအးေဆးေဆး နားမေထာင္ရဘူး၊ က်ဳပ္ကလည္းဖြင့္ၿပီဆိုမွေတာ့ ၾကားသာေအာင္ ခပ္လြင္လြင္ေလးဖြင့္ခ်င္တာ၊ မာရီယာက သီခ်င္းရယ္လို႔လည္းမႀကိဳက္၊ သူက နားမခံႏိုင္တာနဲ႔ပဲ က်ဳပ္မလည္း မဖြင့္ရဘူး၊ ဒီလိုနဲ႔ က်ဳပ္ .. တစ္ေန႔တစ္ေန႔ ရိုးရိုးစင္းစင္းႀကီးကို အိုမင္းလာတာေပါ့၊ မဟုတ္ဘူးလား။

"ဒီသံလိုက္တံုးေတြက တကယ္ ထူးျခားဆန္းျပားပဲ ကိုယ့္လူေရ၊ ငါ့ကိုၾကည့္ေလ၊ ငါ့ကို ဒီလို က်န္းက်န္းမာမာၾကီးေတြ႔ေနရတာ မင္း သေဘာက်ရဲ႕မလား၊ ဘယ္လိုလည္း .. မာရီယာအတြက္ ၀ယ္ေပးဖို႔ေလ၊ မာရီယာ ဒူးကိုက္တယ္၊ ခါးနာတယ္ မၾကာခဏညီးျငဴေနသလားပဲ" လို႔ လူးဘာကေမးတယ္။

က်ဳပ္ ပုခံုးကိုပဲ တြန္႔ျပလိုက္တယ္။ လူးဘာက ဟက္ကနဲ တစ္ခ်က္ရယ္တယ္။

တကယ္တမ္း ဒီသံလိုက္တံုးေတြ အစြမ္းထက္မထက္ က်ဳပ္ .. မသိပါဘူး၊ လူးဘာဆီ လာလည္တဲ့ တခဏေလးမွာပဲ က်ဳပ္ စိတ္ေတြ လန္းဆန္းလာတာေတာ့ ေသေသခ်ာခ်ာႀကီးကို သိလိုက္တယ္။ သီခ်င္းသံေတြနဲ႔ လူးဘာပတ္၀န္းက်င္က ခပ္လႈပ္လႈပ္ေတြေၾကာင့္ေလ။

လူးဘာရဲ႕ကိုယ္ေပၚက သံလိုက္တံုးေတြ ... သံလိုက္တံုးေတြက က်ဳပ္ရဲ႕စိတ္ကို ည်ိ႕ငင္ႏိုင္စြမ္းမရွိၾကပါဘူး၊ က်ဳပ္ကို ရုန္းမရေအာင္ ဆြဲငင္ေနခဲ့ၾကတဲ့ သံလိုက္ဓါတ္ေတြကေတာ့ လူးဘာရဲ႕ကိုယ္ပိုင္သံလိုက္စက္ကြင္းဆီက ထြက္ေပၚေနၾကတာ။

ပံုစံမ်ဳိးစံုနဲ႔ သံလိုက္တံုးေတြ အစြမ္းထက္မထက္ဆိုတာထက္ လူးဘာရဲ႕ပံုစံကိုပဲ အားက်မိေနတယ္၊ လူးဘာရဲ႕ ေနထိုင္မႈပံုစံ၊ အစားအေသာက္၊ စိတ္ေပ်ာ္ရႊင္ေအာင္ ျပဳစုပ်ဳိးေထာင္မႈေတြ .. အဲဒါေတြ အားလံုး ဟန္ခ်က္ညီညီ စည္း၀ါးတက်ရွိေနတာေၾကာင့္ သူ .. ႏုပ်ဳိက်န္းမာေနတာလို႔ပဲ က်ဳပ္ကေတာ့ ထင္မိတာပါပဲ။      ။
 

ၿဖိဳးၿဖိဳး(လႈိင္းသစ္မဂၢဇင္း၊ ဇြန္လ ၂၀၁၁)

ၿ။

Mala Krsna (မာလာခရက္စ္နာ) - ဆားရ္ဘီးယားၿမိဳ႔ေတာ္ဘဲဂရိတ္ကေန တစ္နာရီခန္႔ေမာင္းရၿပီး ဆားရ္ဘီးယားအဓိက မီးရထားလမ္းမႀကီးရဲ႕အခ်က္အခ်ာေနရာမွာရွိတဲ့ ရြာငယ္ေလး၊ ကမၻာမွာ အမဓါတ္ေရာင္ျခည္ အျပင္းဆံုးေနရာရွိတယ္လို႔ လူေတြကယံုၾကည္ေနၾကပါတယ္၊ အဲဒီ ဓါတ္ေရာင္ျခည္ရွိတဲ့ စက္၀ိုင္းေတြဟာ အခ်င္း ၇မီတာခန္႔က်ယ္တယ္၊ Dry Spa လို႔လည္း ေခၚၾကၿပီး အဲဒီစက္၀ိုင္းေလးေတြမွာ မိနစ္၂၀ခန္႔ရပ္ေနရဖို႔ လူေတြအမ်ားႀကီးတန္းစီေစာင့္ေနၾကတယ္လို႔ ဆိုတယ္

Ref : http://en.tixik.com/mala-krsna-1971401.htm

လႈိင္းသစ္မဂၢဇင္း၊ ဇြန္လ ၂၀၁၁