ပထမဆံုးအိပ္မက္

မီးေရာင္စံုေတြလွည့္ပတ္ေျပးေဆာ့ေနတဲ့ စင္ေရွ႕မွာ ပရိတ္သတ္ေတြက စည္းခ်က္ညီညီ လႈပ္ရွားယိမ္းထိုးေနၾကသည္။ ပရိသတ္ေတြ ျပည့္သိပ္လို႔ေနၿပီ။

~ ငါႏိုးထခဲ့ မနက္ေတြမွာ သံပတ္ေပးသလို မင္းအနားေရာက္ရွိခ်င္တာ
 နင္နဲ႔ေ၀းရာ ေျခဦးလွည့္ဖို႔ေတြးလိုက္တိုင္း ငါေတြေ၀မိခဲ့တာ ~
~ စကားလံုးတို႔ အႏႈတ္သေဘာေဆာင္ဆဲ ဆံုေတြ႔တိုင္းမွာ လမ္းေၾကာင္းမွားယြင္းေနတယ္
            လာတိုက္စားေန ငါတို႔ရဲ႕ႏွလံုးသားေတြကို နာက်င္ေစလို႔ ~

သီခ်င္းစာသားေတြကို စၿပီးဆိုလိုက္တဲ့အခ်ိန္ ရင္ထဲမွာ စူးကနဲျပင္းျပင္းတစ္ခ်က္နာသည္။ ႏွလံုးထဲကမ်ားလား ..
ေသာက္ထားတဲ့ေဆးကိုစ့္ကုန္ၿပီေလ၊ စာေမးပြဲအၿပီး သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ က်ဳိက္ထီးရိုးဘုရားသြားဖူးၿပီးအျပန္လမ္းမွာ ကၽြန္ေတာ့္ႏွလံုးထဲမွာ ေကာက္ကာငင္ကာ နာလာခဲ့ဖူးသည္။ ကၽြန္ေတာ့္ကိုစာသင္ေပးတဲ့ ေဒါက္တာခင္ေမာင္ဦးက ႏွလံုးေဆးေတြေပးသည္။ အခု ေဆးထပ္ေသာက္စရာမလိုေတာ့ပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ေနေကာင္းေနပါၿပီ၊ ကၽြန္ေတာ္ ရွင္သန္ခ်င္ေသးသည္။ ကၽြန္ေတာ္သိပ္ခ်စ္တဲ့ သီခ်င္းေတြသီဆိုဖို႔၊ သီခ်င္းေတြေရးစပ္ဖို႔၊ သံစဥ္ေတြရွာေဖြဖို႔ ကၽြန္ေတာ္ အခ်ိန္ေတြအမ်ားႀကီး ပိုင္ခ်င္ပါေသးသည္။ ခြင့္ျပဳပါေဖေဖ ....

ကၽြန္ေတာ္ ေဖေဖ့အတြက္ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕အခ်ိန္ေတြအမ်ားႀကီးပဲ ေပးခဲ့ၿပီေလ၊ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ပရိတ္သတ္ေတြ .. သူတို႔ကို ကၽြန္ေတာ္သိပ္ခ်စ္သည္။ ကၽြန္ေတာ့္အတၱအတြက္သက္သက္ ကၽြန္ေတာ္သီခ်င္းေတြ ဖန္တီးခဲ့တာပါပဲ၊ ဒါေပမဲ့ အခုအခ်ိန္မွာ ပရိတ္သတ္အတြက္ဆိုတဲ့ ထူးဆန္းတဲ့ခံစားမႈက ကၽြန္ေတာ့္ရင္မွာ ျပင္းရွရွ ေမႊေႏွာက္လို႔ေနၿပီ၊ ေဖေဖ့ကို ခ်စ္သလို၊ ေမေမ့ကို ခ်စ္သလို၊ သီခ်င္းေတြကို ခ်စ္သလို၊ ကြ်န္ေတာ့္ရဲ႕လူနာေတြကိုခ်စ္သလို ကၽြန္ေတာ့္သီခ်င္းေတြကိုနားေထာင္ေပးၾကတဲ့ ပရိတ္သတ္ေတြကိုလည္း အခု ကြ်န္ေတာ္သိပ္ခ်စ္သည္။ “လူနာေတြကို ေနာက္ဆုံးမွခ်စ္တာလားကြ” လုိ႔ ေဖေဖကေတာ့ အျပစ္တင္ေနဦးမလားပဲ။

ပရိတ္သတ္ေတြက လႈိင္းလံုးႀကီးပမာ တလိမ့္လိမ့္လႈပ္ခါေနၾကသည္။ ေကာင္းကင္ႀကီးကို ေမာ့ၾကည့္မိသည္။ ၾကယ္ေရာင္ေတြမရွိေပမဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ေရွ႕မွာေတာ့ ေရာင္စံုအလင္းေတြ လွည့္ပတ္ေျပးေဆာ့ေနသားပဲ၊ ရင္ထဲမွာ ဆိုနင့္ကာ မ်က္ရည္တစ္ေပါက္ ပါးျပင္ေပၚက လိမ့္ကနဲေျပးဆင္းသြားသည္။“ေမေမ မငိုပါနဲ႔ ေမေမ့မ်က္ရည္တစ္စက္ျမင္ရရင္ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ ေျခေထာက္ေတြ ေခြယိုင္လဲက်မတတ္ပဲ၊ ေမေမ့မ်က္ရည္က ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ အရႈံးေတြကိုဖန္တီးသလို၊ ေမေမ့အျပံဳးက ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ဒိုင္းလိုပဲ၊ ကၽြန္ေတာ့္ဆီေျပး၀င္လာမယ့္ဒုကၡေတြကုိ ကာကြယ္ေပးႏိုင္မွာပဲ၊ ဒါေၾကာင့္ ေမေမ မငိုပါနဲ႔ေနာ္” လုိ႔ ကၽြန္ေတာ္ အခါခါေျပာရင္း ေမေမ့ကိုအားေပးခဲ့ဖူးသည္။ ငိုတာမႀကိဳက္တဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ေၾကာင့္ ေမေမကိုယ္တိုင္လည္း မ်က္ရည္တစ္စက္မွ မက်ေအာင္ေနျပခဲ့ရွာသည္။ ကၽြန္ေတာ္ေရာ ေမေမပါႀကိဳးစားခဲ့ၾကပါသည္။ အခု ကၽြန္ေတာ့္ပါးေပၚမွာ မ်က္ရည္စေတြျပည့္ေနၿပီ။ ေဖေဖ .. ကၽြန္ေတာ္ ေဖေဖ့ကို သတိရလိုက္တာ၊ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ အခု ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ပရိတ္သတ္လႈိင္းလံုးႀကီးကို ေဖေဖျမင္ေတြ႔ႏိုင္ခဲ့ရင္ .. ေဖေဖဘယ္လိုမ်ားေျပာမလဲ၊ “ေဖေဖ စိတ္မေကာင္းပါဘူး သားရယ္၊ ေဖေဖ သားကို ပိတ္ပင္တားျမစ္ခဲ့တာေတြအတြက္ သား ေဖေဖ့ကို နားလည္ပါကြာ” လို႔မ်ား ေဖေဖေျပာေလမလား။

~ ၾကယ္ေရာင္ေတြ ေပ်ာက္ဆံုးခဲ႔ၿပီ ဒီညမ်ား ရင္ခုန္သံေတြ ရႈံးနိ္မ့္ၿပီ နင္ေမ့ထား
          ~ အရင္ခ်ိန္ေတြကို သတိရေလ ရင္မွာပိုခံစားရေလ
   ~ ငါ အခုထိ မလြတ္ေျမာက္ခဲ့ ... ဒီေႏွာင္ၾကိဳး ေတြ

chorus ပိုဒ္ကို စလိုက္တာနဲ႔ ပရိတ္သတ္လႈိုင္းလံုးႀကီးက ပိုၿပီး လႈပ္ရွားလာၾကၿပီ၊ ပရိသတ္ေတြ သံၿပိဳင္လိုက္ဆိုၾကသည္။ ေမွ်ာ္စင္ကၽြန္းတစ္ခုလံုးမွာ “ေႏွာင္ႀကိဳး” သီခ်င္းသံေတြ ျပည့္လွ်ံကုန္ၾကၿပီ၊ ကၽြန္ေတာ့္ေသြးေၾကာထဲမွာ ဂီတသံေတြ အလုအယက္စီး၀င္ေနၾကၿပီ၊ ပရိသတ္ေတြနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ ေႏွာင္ႀကိဳးအထပ္ထပ္ရစ္ပတ္မိကုန္ၾကၿပီ၊ သီခ်င္းသံေတြနဲ႔ ညသည္ ခမ္းနားလြန္းလွသည္။ ဒါ ကၽြန္ေတာ္ လြန္ခဲ့တဲ့ ၆ႏွစ္ေက်ာ္္ဘ၀ထဲက လိုခ်င္ခဲ့တဲ့အရာေတြပဲ။

သီခ်င္းအဆံုး ပရိတ္သတ္ေတြကို ႏႈတ္ဆက္ၿပီး ဂစ္တာကိုလြယ္ရင္း စင္ေပၚက အေျပးဆင္းလာခဲ့ခ်ိန္မွာ စင္ေရွ႕မွာ “ေတဇာ ေတဇာ ေတဇာ” ဆိုတဲ့ ညာသံေပးေအာ္ဟစ္သံေတြဆူညံကုန္သည္။ စင္ေအာက္မွာ အမွတ္တရလက္မွတ္ေရးထိုးခိုင္းမယ့္ လူငယ္ေလးေတြ အလုအယက္တိုးေ၀ွ႔ေနၾကသည္။ ေဒါက္တာေတဇာမိုးယံဟာ ေအာင္ျမင္ေက်ာ္ၾကားတဲ့ အဆိုေတာ္တစ္ေယာက္ျဖစ္လာခဲ့ၿပီ။ မိန္းကေလးပရိတ္သတ္ေတြမ်ားလွသလို ေယာက်္ားေလး ပရိတ္သတ္ေတြလည္း အမ်ားႀကီးပဲ၊ ကၽြန္ေတာ့္အနားမွာရွိေနတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ ဟန္နီက အလွဆံုးျပံဳးလို႔ ၾကည့္ေနသည္။ ေမေမ .. ေမေမ့ဆီကို ဖုန္းေခၚလိုက္သည္။

“ေမေမ .. စင္ေရွ႕မွာ လူေတြအမ်ားႀကီးပဲ၊ ကၽြန္ေတာ္ ေပ်ာ္လိုက္တာ၊ အခု ကၽြန္ေတာ့္ေဘးမွာလည္း ပရိတ္သတ္ေတြ အမ်ားႀကီးပဲ၊ ေမေမ ေနာက္တစ္ခါဆိုရင္ေတာ့ လိုက္ၾကည့္ရမယ္၊ ေမေမ့ကို ျပခ်င္လိုက္တာ .. ကၽြန္ေတာ့္ပရိတ္သတ္ေတြကို .. ေဖေဖ့ကိုလည္း ျမင္ေစခ်င္လိုက္တာ ..” အဆံုးမွာ ကၽြန္ေတာ့္စကားသံေတြ တိမ္၀င္သြားသည္။ မ်က္ရည္ေတြက ပါးျပင္ေပၚမွာ ေသြ႔ေျခာက္ခါစ ... ဟန္နီကမ္းေပးလိုက္တဲ့ ေရဗူးေလးကို ေမာ့ေသာက္ရင္း မ်က္ႏွာေပၚေလာင္းခ်လိုက္သည္။ ကၽြန္ေတာ္ငိုတာ ဘယ္သူမွ မျမင္ေစခ်င္ပါ။

“ေတဇာ .. ငါ တုိ႔ ျပန္ရေအာင္ေနာ္၊ အန္တီတစ္ေယာက္တည္း အိမ္မွာ၊ ငါလည္း အိမ္ျပန္ေနာက္က်ေနမယ္”  ဟန္နီက ခပ္တိုးတိုးဆိုသည္။

“ေအာင္မေလးကြာ မ်ားလိုက္တဲ့ပိုးေကာင္ေတြ၊ မီးေတြက ထိုးေလ၊ ပိုးစိမ္းေကာင္ေတြကလာေလ၊ ဟား ဟား ဟား...”
“------”
“လူေတြကလည္းမ်ားပါတယ္ကြာ၊ စင္ေအာက္မွာ၊ ေသမယ္ဆိုေသလို႔ရၿပီ”
“-----”
“ဘယ္မလဲ ေတဇာ ဘယ္ေရာက္သြားလဲ၊ ဒီေကာင္အတီးမၿပီးေသးဘူး ဆင္းေျပးတာပဲ”  တစ္ေယာက္တစ္ေပါက္စကားသံေတြနဲ႔အတူ အဖြဲ႔သားေတြပါ အနားကို ေရာက္လာၾကသည္။ လက္၀ါးခ်င္းရိုက္ၿပီး ႏႈတ္ဆက္လိုက္ၾကသည္။ ပရိတ္သတ္ေတြနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔အဖြဲ႕ Silence of Scream အဖြဲ႔သားေတြအားလံုးနဲ႔ပါ ဓါတ္ပံုအတူတြဲရိုက္ၾကသည္။ ေမွ်ာ္စင္ကၽြန္းစင္ျမင့္တ၀ိုက္ မီးေတြ မွိတ္လိုက္တဲ့အခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အားလံုး ကန္ေတာ္ႀကီးထဲက ေပ်ာ္ရႊင္တက္ၾကြစြာ ထြက္ခြာခဲ့ၾကေတာ့သည္။

------------------------------------------------------------------

~ မမ တ သိပ္ခ်စ္ဖို႔ေကာင္းတယ္ ....
မမတ ----------~..
 မမတ -----------~ ”

~ ႏွလံုးသားလွတဲ့ဆရာမေလးရယ္
အျပံဳးေလးလွတဲ့ဆရာမေလးရယ္ ~

~ ေမေမ ... ေက်းဇူးပါေမေမ --------- ~

ကၽြ်န္ေတာ္ စကားတတ္ၿပီဆိုတာနဲ႔ သီခ်င္းေတြတစ္ပုဒ္ၿပီးတစ္ပုဒ္ေအာ္ဆိုတတ္ခဲ့သည္။

“ေတဇာကြာ ေတာ္ေတာ္ဟုတ္တဲ့ကေလး” လို႔ ေဖေဖကဆိုသည္၊ ေဖေဖ့ လႊမ္းမိုးသီခ်င္းေခြကို ကၽြန္ေတာ္ဖြင့္ၿပီး သီခ်င္းေတြ မပီတပီ ေအာ္ဟစ္သီဆိုခဲ့တုန္းက ေဖေဖက တဟားဟားရယ္ေမာရင္း သေဘာေတြက်ေနခဲ့ပါသည္။ ေဖေဖ့သီခ်င္းေခြေတြဖြင့္ၿပီး တစ္ပုဒ္မက်န္လိုက္ဆိုခဲ့ဖူးသည္။ ငယ္ငယ္ေလးကတည္းက သီခ်င္းေတြနားေထာင္ရတာႀကိဳက္လွသည္။ သီခ်င္းဗီဒီယိုေခြေတြ ေမေမက ၀ယ္ေပးထားခဲ့သည္။ ထံုခ်ဳိင္းဗီဒီယိုေခြေတြလည္း ကၽြန္ေတာ္ငယ္ငယ္တုန္းက ၾကည့္ခဲ့တာပဲ၊  ထုံခ်ဳိင္းကတဲ့အတိုင္းလည္း လိုက္ဆိုသည္။ လိုက္ကသည္။ တခါ ထံုခ်ဳိုင္းသီခ်င္းဗီဒီယိုေခြေတြ ဖြင့္နားေထာင္ေနတဲ့အခ်ိန္ တီဗီေရွ႔က ေဖေဖ ျဖတ္အသြား ... ခဏေလးျဖတ္သြားတဲ့ အခ်ိန္ကိုေတာင္ မေစာင့္ႏိုင္လို႔ ေခါင္းေစာင္းၿပီး ၾကည့္ခဲ့ေသးရဲ႕၊ ဒါကို ေဖေဖကသိသြားေတာ့ တီဗီေရွ႕မွာ ကာၿပီး ကၽြန္ေတာ့္ကို စေနာက္ခဲ့ေသးသည္။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ေအာ္ဟစ္ငိုယိုေတာ့တာေပါ့၊ ေတာ္ေတာ္လည္း အစအေနာက္သန္တဲ့ ေဖေဖပါပဲ။ 

တစ္ခါ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေဖေဖ့သူငယ္ခ်င္းအိမ္ကို အလည္သြားၾကတုန္းက အဲဒီအိမ္က မမေတြဖြင့္ထားတဲ့ New Kids On The Block ဗီဒီယိုေခြကို ၾကည့္ၿပီး ကၽြန္ေတာ္သေဘာအက်ႀကီးက်ခဲ့သည္။ အိမ္ေရာက္ေတာ့ ေဖေဖ့ကိုပူဆာေတာ့ ေဖေဖ ခ်က္ခ်င္းပဲ အဲဒီအိမ္ကိုသြားၿပီး အေခြကိုငွားေပးခဲ့ပါသည္။ အေခြကိုေဖေဖက ကူးေပးခဲ့သည္။ အေခြလည္းရေရာ သီခ်င္းေခြထဲကအတိုင္း ဟန္လုပ္လိုက္ဆိုေတာ့တာပါပဲ၊ သီခ်င္းတိုင္းက ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ ေပ်ာ္စရာ စိတ္၀င္စားစရာေတြအျပည့္ပဲကိုး၊ ကၽြန္ေတာ့္ဆီမွာ ဂစ္တာေလးလည္းရွိေသးသည္။ ကစားစရာ ဂစ္တာေလးပါ၊ ေဖေဖ အလုပ္ကိစၥနဲ႔ ခရီးထြက္ၿပီး ျပန္လာတဲ့အခါ ဂစ္တာေလး၀ယ္လာခဲ့သည္။ အဲဒီဂစ္တာေလး၀ယ္လာေပးခဲ့တုန္းက ဂစ္တာေလးနဲ႔ပဲ တစ္ခ်ိန္လံုးေဆာ့ကစားေနခဲ့တာ မွတ္မိေသးသည္။

ကၽြန္ေတာ္ငယ္ငယ္က ေဆာ့လည္းအင္မတန္ေဆာ့ပါသည္။ စစ္သားရုပ္ အရုပ္ေသးေသးေလးေတြနဲ႔ လက္ႏွစ္ဘက္မွာ တစ္ရုပ္စီကိုင္ၿပီး ႏႈတ္က ရွီး .. ရွဲ ေအာ္ၿပီး စစ္တိုက္ၾကပံုမ်ဳိးလည္းေဆာ့တတ္ေသးသည္။ အဲဒီလို ေဆာ့ရတာေမာလာတဲ့အခါ စူပါမင္းလုပ္ၿပီး စားပြဲေပၚကလည္း ခုန္ခ်တတ္ပါသည္။ တစ္ႀကိမ္မွာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ခုန္ခ်တဲ့အခ်ိန္ အက်မေတာ္ျဖစ္ၿပီး ႏႈတ္ခမ္းေပါက္သြားခဲ့ဖူးသည္။

ေႏြေနပူပူ ေခြ်းျပန္ေအာင္ ေဆာ့ထားတဲ့အရွိန္ေၾကာင့္ ႏႈတ္ခမ္းေပါက္ရုံေလးပဲျဖစ္ခဲ့ေပမဲ့ ခ်က္ခ်င္းပဲ ပါးစပ္ထဲမွာ ေသြးေတြျပည့္လွ်ံသြားခဲ့ပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္လန္႔ျဖတ္ၿပီး ေအာ္ဟစ္ငိုယိုေတာ့ ေမေမက ဟင္းခ်က္ရာက ေျပးလာၾကည့္သည္။ အသည္းငယ္လွတဲ့ ေမေမ ရုတ္တရက္ႀကီးေသြးေတြနဲ႔ကၽြန္ေတာ့္ကို ေတြ႔လိုက္ရတဲ့အခါ ေမ့လဲက်သြားခဲ့သည္။ အနားကိုဘယ္အခ်ိန္ေဖေဖေရာက္လာလိုက္မွန္းမသိ၊ ေဖေဖ့ချမာ လက္တစ္ဘက္က ကၽြန္ေတာ့္ကို ခ်ီထားကာ ေမေမ့ကို တစ္ဘက္ကမႏိုင္မနင္းေပြ႔ထားၿပီး “သား သား”လို႔လည္း ေအာ္သည္၊ ေမေမ့ကိုလည္း တတြတ္တြတ္ေခၚသည္၊ အလယ္မွာ အရူးတစ္ပိုင္းျပာယာခတ္ေနခဲ့တဲ့ ေဖေဖ့ပံုရိပ္ေတြကို မံႈ၀ါး၀ါးျပန္ျမင္ေယာင္ရင္း ကၽြန္ေတာ္ ေဖေဖ့ကို သနားၾကင္နာစြာ သတိရမိသည္။

မိုက္ကယ္ဂ်က္ဆင္ကိုလည္း ကၽြန္ေတာ္ အင္မတန္ႀကိဳက္ပါသည္။ မိုက္ကယ္ရဲ႕ သီခ်င္းေတြ၊ မိုက္ကယ္ရဲ႕ အကေတြကိုႀကိဳက္ရုံတင္ မဟုတ္ပဲ၊ မိုက္ကယ္ရဲ႔ ဆံပင္စတိုင္လ္အတိုင္းထားခ်င္ခဲ့သည္တဲ့၊ ကၽြန္ေတာ္သိပ္မမွတ္မိေတာ့တဲ့ ကိစၥေတြကို ေမေမက ေသေသခ်ာခ်ာျပန္ၿပီး ေျပာျပတတ္ပါသည္။ မိုက္ကယ္ရဲ႔ဆံပင္အတိုင္း အုန္းဆီလိမ္းၿပီး နဖူးေရွ႕ကို ဆံပင္အေခ်ာင္းေလးခ်ခိုင္းခဲ့သည္လို႔ ဆိုသည္။ ေမေမျဖီးေပးတဲ့အခါ တခါတရံ တစ္ခါတည္းနဲ႔ စိတ္တိုင္းက်သြားတဲ့အခါလည္း ရွိခဲ့သည္တဲ့၊ စိတ္တိုင္းမက်တဲ့အခ်ိန္ဆို “မတူေသးဘူး၊ အေခ်ာင္းတစ္ေခ်ာင္းခ်ေပး ..အေခ်ာင္းတစ္ေခ်ာင္းခ်ေပး.. အဲဒီလိုမဟုတ္ဘူး” လို႔ ေအာ္ဟစ္ငိုယိုတတ္ေသးသည္။

 ေဖေဖျဖီးေပးတဲ့အခါမွာေတာ့ ျမန္ျမန္စိတ္တိုင္းက်သြားတတ္သည္လို႔ ေမေမကေျပာပါသည္။ ေရခ်ဳိးတဲ့အခါမွာလည္း ကၽြန္ေတာ္ အင္မတန္ဂ်ီက်တတ္ခဲ့ေသးသည္။ ေရမခ်ဳိးခင္ အက်ႌခြ်တ္ခိုင္းလို႔ မရ၊ ေရခ်ုိးမယ္လို႔ ေမေမက ေခၚတဲ့အခါ ကၽြန္ေတာ္ ေရမခ်ဳိးခ်င္လို႔ အက်ႌမခြ်တ္ဘူးလို႔ ငိုတတ္ေသးသတဲ့၊ တကယ္တမ္း ေမေမက အက်ႌအတင္းအက်ပ္ခြ်တ္ခိုင္းၿပီး ကၽြန္ေတာ္ ေရခ်ဳိးလိုက္ရတဲ့အခါက်ေတာ့လည္း ေရခ်ဳိးတာမရပ္ခ်င္ေတာ့ျပန္ဘူးတဲ့၊ ေရခ်ဳိးၿပီး အက်ႌ၀တ္ခိုင္းတဲ့အခါမွာလည္း ေမေမ ေနာက္တစ္ႀကိမ္ ဒုကၡၾကံဳရျပန္သည္။ “အက်ႌမ၀တ္ဘူး၊ ဒီအတိုင္းပဲေနမယ္၊ ဒီအတိုင္းပဲေနမယ္” လို႔ဆိုသတဲ့၊ မ်က္ႏွာေလးရဲရဲနီကာ မ်က္ခြံေတြ မို႔ေဖာင္းလာတဲ့အထိ ငိုတတ္ခဲ့ေသးသည္တဲ့၊ အဲဒီအခ်ိန္ဆို ေမေမက ခပ္သာသာေလးရိုက္တတ္ခဲ့သည္။ ကၽြန္ေတာ့္ကို ေမေမရိုက္တဲ့အခါမ်ဳိးမွာ ေဖေဖကကၽြန္ေတာ့္ကိုခ်ီၿပီး တစ္ေနရာရာကို ေခၚသြားေလ့ရွိသည္။ ကၽြန္ေတာ္က ကၽြန္ေတာ့္နဖူးေရွ႕မွာ လက္ဖ၀ါးကိုခ်ိန္ရြယ္ထားၿပီး “ေတြ႔လား ေတြ႔လား” လို႔လည္းေျပာသတဲ့၊ ကၽြန္ေတာ္လိုခ်င္တာတစ္ခုခု ျမန္ျမန္လုပ္ေပးရင္လုပ္ေပး မဟုတ္ရင္ နဖူးကိုဖတ္ကနဲရိုက္ကာ ၿခိမ္းေျခာက္တတ္သည္။ ေဖေဖ သို႔မဟုတ္ ေမေမက ကၽြန္ေတာ္လိုခ်င္တာ ျမန္ျမန္လုပ္ေပးရသတဲ့၊ ျမန္ျမန္လုပ္မေပးခဲ့ရင္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕နဖူးေလးဟာ ရဲရဲနီလို႔ေပါ့၊ အဲဒီရုပ္ေလးက သနားစရာ ခ်စ္စရာေကာင္းလွသည္လို႔ ေမေမက ေျပာျပပါသည္။

ကၽြန္ေတာ္က ငယ္ငယ္ေလးကတည္းက သီခ်င္းေတြကို ဂရုစိုက္ခဲ့သလို ေက်ာင္းစာကိုလည္း မပ်က္မကြက္ဂရုစိုက္ခဲ့သည္။ တခ်ဳိ႔ ေမေမေတြလို စာက်က္ဖို႔ တိုက္တြန္းစရာမလိုပဲ စာသိပ္မၾကည့္ဖို႔ အနားယူဖို႔သာ ေမေမက ေျပာခဲ့ရသည္တဲ့၊ ေမေမက “သားေလးရယ္ နားပါဦး၊ စာပဲၾကည့္ေနတာပဲ” ေျပာတဲ့အခါတိုင္း “ေမေမကလည္းဗ်ာ၊ သူမ်ားအေမေတြနဲ႔ကြာလိုက္တာ၊ စာမၾကည့္ဖို႔မ်ားေျပာရတယ္လို႔” ကၽြန္ေတာ္ အဲ့ဒီလို ျပန္ၿပီးေစာဒကတက္ခဲ့ပါေသးသည္။ ကၽြန္ေတာ္နည္းနည္းအသက္ႀကီးလာေတာ့ ဂစ္တာ၀ယ္ေပးဖို႔ ပူဆာတဲ့အခါမွာေတာ့ နဖူးေရွ႕လက္ဖ၀ါးေလးျပလို႔ ျခိမ္းေျခာက္စရာမလိုေတာ့ပါဘူး၊ ရွစ္တန္းေအာင္စာရင္းထြက္အၿပီးေႏြရာသီေက်ာင္းပိတ္ရက္မွာ ေဖေဖက ကၽြန္ေတာ့္စိတ္ႀကိဳက္ဂစ္တာေလးတစ္လံုး ေျမာက္ဥကၠလာဘက္က ဂစ္တာလုပ္တဲ့ေဖေဖ့သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ဆီမွာ မွာေပးခဲ့သည္။ ဂစ္တာေလးရလာတဲ့ေန႔ဟာ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ အေပ်ာ္ရႊင္ဆံုးေန႔ေတြျဖစ္လာခဲ့ပါသည္။ ဂစ္တာတီးတတ္ဖို႔ႀကိဳးစားခဲ့သည္။ ကၽြန္ေတာ္သီခ်င္းေတြစပ္သည္၊ သီခ်င္းတစ္ပုဒ္ရတိုင္းေမေမ့ကို ဆိုျပတတ္ခဲ့သည္။ ေဖေဖကေတာ့ ပက္လက္ကုလားထိုင္ႀကီးမွာ ထိုင္ၿပီး နားေထာင္တတ္ပါသည္။

ငယ္ငယ္က ေဖေဖ့ပံုရိပ္ေတြအားလံုးကို ကၽြန္ေတာ္ ပီပီသသ မမွတ္မိေတာ့ပါဘူး၊ အလုပ္ကိစၥနဲ႔ ခရီးခဏခဏထြက္ရတဲ့ေဖေဖက ကၽြန္ေတာ့္ျမင္ကြင္းထဲကေန ရက္အေတာ္ၾကာၾကာ ေပ်ာက္ေပ်ာက္ေနတတ္ခဲ့သည္။ ေဖေဖခရီးက ျပန္လာရင္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ မုန္႔ေတြ၊ ကစားစရာေတြ အမ်ားႀကီးပါလာတတ္သည္။ ငယ္ငယ္ေလးကတည္းက အတန္းတိုင္းမွာ ပထမရလာခဲ့တဲ့ကၽြန္ေတာ္ ၁၀တန္းေအာင္ေတာ့လည္း ၆ဘာသာလံုး ဂုဏ္ထူးပါခဲ့သည္။ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ ေအာင္စာရင္းၾကည့္ၿပီး ျပန္လာေတာ့ အိမ္ေပါက္၀မွာ ေစာင့္ေနတဲ့ ေဖေဖ ကို “ေအာလ္ဒီ” လို႔ ေျပာရင္း လက္မေထာင္ျပလိုက္သည္၊ ေဖေဖက “သားရာ ေတာ္လိုက္တဲ့ ေဖေဖ့သား၊ သားအတြက္ ေဖေဖ ဘာမဆိုျဖစ္ေစရမယ္၊ ေဖေဖ ဒီ့ထက္ပိုၿပီး ပိုက္ဆံေတြရွာဦးမွာပဲ၊ ဆရာ၀န္ႀကီးေတဇာမိုးယံ ေဖေဖ့သားေပါ့ကြ” လို႔ အသံ၀ါႀကီးနဲ႔ ေဖေဖက အားရ၀မ္းသာဆိုရွာသည္။ ေဖေဖ့စကားအဆံုးမွာ “ကၽြန္ေတာ္ က အဆိုေတာ္ပဲလုပ္ခ်င္တာ” လို႔ စကားသံခပ္တိုးတိုးဆိုခဲ့သည္။ ေဖေဖ့ရဲ႕ျပံဳးေနတဲ့ မ်က္ႏွာဟာမႈံမႈိုင္းသြားလိုက္တာ၊ ေဖေဖ ဘာမွေတာ့ဆက္မေျပာေတာ့ပါဘူး။

ေက်ာင္းေလွ်ာက္လႊာေတြတင္ရေတာ့မယ့္တစ္ညမွာ ေဖေဖ  ေမေမနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ အျပင္းအထန္မဟုတ္ေတာင္ အႀကိတ္အနယ္စကားေျပာခဲ့ရသည္။ အဲဒီညက ေဖေဖ့ပံုရိပ္ေတြကိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္တသက္လုံး စြဲျမဲစြာ မွတ္မိသြားေတာ့မည္ထင္ပါသည္။ ေဖေဖ အင္မတန္စိတ္ဆိုးေဒါသထြက္ခဲ့သည္။   ေဖေဖ့ရဲ႕ ေဒါသတႀကီးဟန္ပန္ကို ကၽြန္ေတာ့္တသက္လံုး မွတ္မိသေလာက္ မေတြ႔ခဲ့ဖူးေပမဲ့ အဲဒီတုန္းက ေဖေဖ ေဒါသေတြႀကီးေနခဲ့ပါသည္။ ေဖေဖက “ဘာမွစဥ္းစားေနစရာမွ မလိုပဲကြ၊ ဆရာ၀န္လိုင္းပဲယူရမွာေပါ့” လို႔ ေအာ္ဟစ္ခဲ့သည္။

“မဟုတ္ဘူးေဖေဖ၊ သားသိတယ္၊ ဆရာ၀န္လိုင္းယူလိုက္ရင္၊ သား စာေတြနဲ႔ပဲ နပန္းလံုးေနရမွာ သီခ်င္းဆိုဖို႔ သီခ်င္းစပ္ဖို႔ အခ်ိန္ရေတာ့မွာမဟုတ္ဘူး၊ အဆိုေတာ္ပဲလုပ္ခ်င္တယ္၊ အဲဒါ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕အိပ္မက္ပဲ”

“သားကြာ .. အိပ္မက္ဆိုတာ အိပ္မက္ပဲ၊ ႏိုးလာတာနဲ႔ ေပ်ာက္သြားရတာပဲ၊ ဆရာ၀န္ျဖစ္ၿပီးမွ သီခ်င္းဆိုလည္းရတာပါပဲ၊ ဆရာ၀န္က အသက္ေမြး၀မ္းေက်ာင္းအလုပ္ကြ၊ ဂုဏ္ရွိတယ္၊ လူနာေတြကို ေဆးကုေပးရတာ ကုသိုလ္လည္းရတယ္၊ ပိုက္ဆံလည္းရတယ္၊ သီခ်င္းဆိုတာက .....”

“အဲလိုလည္း မဟုတ္ပါဘူး၊ စိုင္းစိုင္းဆိုဘယ္လိုလုပ္မလည္း၊ သူေအာင္ျမင္တာပဲ၊ သူ ပိုက္ဆံေတြအမ်ားႀကီးရလာတာပဲ၊ သူ႔ဘ၀သူ ရပ္တည္ႏိုင္တာပဲ၊ လူနာေတြေဆးကုရမွာကို ကၽြန္ေတာ္သေဘာက်တာပါပဲ၊ တစ္ခုပဲ၊ ကၽြန္ေတာ္သီခ်င္းေတြနဲ႔ ေ၀းသြားရမွာေၾကာက္တယ္၊ သီခ်င္းေတြက ပထမဆံုးအိပ္မက္ျဖစ္ေနလို႔ပါ” 

ကၽြန္ေတာ္ ေဖေဖ့ကို ကန္႔ကြက္ၿပီးေျပာလိုက္သည္။

“စိုင္းစိုင္းဘယ္လိုေအာင္ျမင္လည္း ေဖေဖသိပ္နားမလည္ဘူး၊ သား ဆရာ၀န္လိုင္းေလွ်ာက္ရမယ္၊ ဆရာ၀န္ႀကီးျဖစ္လာမယ့္သားကို ေဖေဖျမင္ခ်င္တယ္”

ေဖေဖက ခ်က္ခ်င္းတံု႔ျပန္ခဲ့သည္။

ေမေမက ေလသံေအးေအးေလးနဲ႔ ဆိုရွာသည္။

“သားေလးရယ္၊ ဆရာ၀န္လိုင္းပဲ ေလွ်ာက္ပါကြယ္၊ သူမ်ားေတြသိပ္ျဖစ္ခ်င္တာေတာင္ မလြယ္ပါဘူး ... ေနာ္”

ေမေမက ကၽြန္ေတာ့္ကို နားလည္စြာေငးၾကည့္ေနခဲ့သည္။ ေဖေဖကေတာ့ ျပတ္ျပတ္သားသား တင္းမာခက္ထန္ေနခဲ့သည္။

အဲဒီေန႔က စၿပီး ကၽြန္ေတာ္ ေဆးေက်ာင္းေလွ်ာက္လိုက္ပါသည္။ မႏၱေလးကိုေျပာင္းေရႊ႔ျဖစ္ခဲ့ေတာ့ မႏၱေလးေဆးတကၠသိုလ္ကို ေလွ်ာက္ခဲ့သည္။ ေဆးေက်ာင္းတက္သည္။ ေက်ာင္းစာေတြနဲ႔ပဲ ကၽြန္ေတာ့္ေန႔ရက္ေတြကို ကုန္လြန္ျဖတ္သန္းခဲ့သည္။ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ ဂစ္တာေလးကိုေတာ့ ေထာင့္တစ္ေထာင့္မွာ ၿငိမ္သက္ေနေစခဲ့သည္။ ကၽြန္ေတာ့္သီခ်င္းေတြကို ပစ္ထားလိုက္သည္။ သံစဥ္ေတြကို ေမ့ထားလိုက္သည္။ ေဖေဖ့ေရွ႕မွာ သီခ်င္းမဆိုမိေအာင္ ေနခဲ့သည္။ ေမေမ့ကိုလည္း အရင္လိုသီခ်င္းေတြဆိုမျပေတာ့ပါဘူး၊ အရာရာကို စိတ္၀င္တစားေလ့လာတတ္တဲ့ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕အက်င့္ေၾကာင့္ ေက်ာင္းစာေတြမွာ ေပ်ာ္ရႊင္ခဲ့ေပမဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕စိတ္တေနရာက အနာကိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္သာအသိဆံုးပါပဲ၊ ေက်ာင္းပြဲေတြရွိတဲ့အခ်ိန္မွာေတာ့ ေဆးေက်ာင္းကသူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ သီခ်င္းဆိုျဖစ္ခဲ့သည္။ ေဆးတကၠသိုလ္ဒုတိယႏွစ္ တတိယႏွစ္ေရာက္လာေတာ့ ေက်ာင္းစာေတြမွာေပ်ာ္လာသလို ဆရာ၀န္အလုပ္ကို စိတ္၀င္စားလာခဲ့ပါသည္။ သီခ်င္း၀ါသနာပါတဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ သီခ်င္းေတြျပန္ဆိုျဖစ္ခဲ့သည္။ ကၽြန္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ အဖြဲ႔ေလးပါဖြဲ႔ထားလိုက္သည္။ Silence of Scream ဆိုတဲ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔အဖြဲ႔ေလးက ကၽြန္ေတာ္တို႔ႏွစ္ကလုပ္ျဖစ္တဲ့ ဂီတပြဲေတြတိုင္းမွာ ဆိုျဖစ္ခဲ့ၾကပါသည္။ ေဖေဖ့ကိုေတာ့ သီခ်င္းနဲ႔ပတ္သက္တာေတြ မေျပာေတာ့ဘူး၊ ေဖေဖကလည္း ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕အဆိုေတာ္ျဖစ္ခ်င္ခဲ့တဲ့ ဆႏၵကို ဆယ္ေက်ာ္သက္အရြယ္က စိတ္ကူးယဥ္မႈတစ္ခုလို႔ပဲ ယံုၾကည္သြားခဲ့ပံုပါပဲ။

 ကၽြန္ေတာ္က ေဖေဖ့လိုပဲ အရပ္ရွည္ေတာ့ ေဖေဖက ကၽြန္ေတာ့္ကို ကုလားအုပ္ေလး လို႔ ေနာက္ေျပာင္ၿပီး ေခၚတတ္ပါသည္။ “သား ေဆးခန္းဖြင့္ရင္ ေဒါက္တာကုလားအုပ္ လို႔ နာမည္တပ္ကြ၊ ဒါမွ ေဆးခန္းမွာ လူလာမ်ားမွာ၊ ဆရာ၀န္ကအဆန္းဆိုၿပီး လူနာေတြလာၾကလိမ့္မယ္” လို႔ ေဖေဖက စတတ္ေသးသည္။ ကၽြန္ေတာ္ေဆးေက်ာင္းေနာက္ဆံုးႏွစ္မွာေတာ့ ကံၾကမၼာက ကၽြန္ေတာ့္ကို အျပင္းဆံုးေျခာက္လွန္႔ခဲ့သည္။ ေဖေဖအဲဒီညက မႏၱေလးကေန ကားနဲ႔ ခရီးထြက္သြားခဲ့ပါသည္။ “ကဲ ေဒါက္တာကုလားအုပ္ေရ၊ ေဖေဖေတာ့လစ္ၿပီ၊ ဘာမုန္႔၀ယ္ခဲ့ရမလဲကြ” လို႔ ေနာက္ေျပာင္လိုက္ေသးသည္။ မနက္က်ေတာ့ ဖံုး၀င္လာခဲ့သည္၊ ေဖေဖစီးတဲ့ကားက တိမ္းေမွာက္သြားသတဲ့၊ ေဖေဖက ေရွ႕ခန္းမွာထိုင္ေနသည္တဲ့၊ ေနာက္ပိုင္း ... ကၽြန္ေတာ္ မၾကားရဲေတာ့ပါဘူး၊ ကၽြန္ေတာ္မငိုရဲခဲ့ဘူး၊ ေမေမက စိတ္ႏုတယ္၊ ငယ္ငယ္ကတည္းက စိတ္ႀကီးရင္၊ ဒါမွမဟုတ္ တစ္ခုခုထိတ္လန္႔စရာေတြ႔ခဲ့ရင္ ေမ့လဲတတ္တဲ့ ေမေမ့အေၾကာင္းကိုသိထားေတာ့ ကၽြန္ေတာ္မငိုရဲဘူး၊ ကၽြန္ေတာ္ငိုရင္ ေမေမပိုဆိုးမယ္၊ ကၽြန္ေတာ္ေရာ ေမေမပါ တစ္ေယာက္နဲ႔ တစ္ေယာက္အားေပးၿပီး ေဖေဖ့ေနာက္ဆံုးခရီးအတြက္အရာအားလံုး ကၽြန္ေတာ္တို႔ ႏွစ္ေယာက္ျပင္ဆင္ၾကရသည္။ ေနာက္ဆံုးႏွစ္အတြက္ စာေတြအျပင္းအထန္ႀကိဳးစားရတဲ့အခ်ိန္ ကၽြန္ေတာ္ မငိုအားခဲ့ပါဘူး၊ ကၽြန္ေတာ္ စာက်က္ဖို႔နည္းနည္းေတြေ၀လာတဲ့အခ်ိန္ ေဖေဖျမင္ခ်င္တဲ့ဆရာ၀န္ႀကီးျဖစ္ေအာင္ ႀကိဳးစားရမယ္ဆိုတဲ့အသိနဲ႔ပဲ စာေတြပိုၿပီး က်က္မွတ္ခဲ့သည္။ ဘြဲ႔ယူတဲ့ေန႔မွာ ေမေမ့မ်က္ႏွာေလးက ႏြမ္းေနေပမဲ့ ေမေမ့မ်က္ႏွာမွာ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ အျပံဳးေတြ အဆင္သင့္ရွိေနတတ္ခဲ့သည္။

အခုေတာ့ ေဖေဖျဖစ္ေစခ်င္တဲ့အတိုင္း ကၽြန္ေတာ္ဆရာ၀န္ျဖစ္လာခဲ့ၿပီ၊ ေဒါက္တာေတဇာမိုးယံ တဲ့ ....

ဆရာ၀န္ေကာင္းတစ္ေယာက္ျဖစ္ေအာင္လည္း ႀကိဳးစားပါဦးမည္။

ၿပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ျဖစ္ခ်င္တဲ့အတိုင္းလည္း ကၽြ်န္ေတာ္ႀကိဳးစားခ်င္ပါေသးသည္။ ေအာင္ျမင္တဲ့အဆိုေတာ္တစ္ေယာက္ျဖစ္ခ်င္ေသးသည္။

ေဖေဖ့အတြက္ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕အခ်ိန္ေတြအမ်ားႀကီးပဲ ေပးခဲ့ၿပီေလ၊ ေနာက္က်မွ မက္ခဲ့ရတဲ့ အိပ္မက္၊ ကၽြန္ေတာ္ရဲ႔ ပထမဆံုးအိပ္မက္ကို ကၽြန္ေတာ္မက္ခြင့္ရေနၿပီ၊ ႏိုးထလ်က္ပဲ ကၽြန္ေတာ္ ဒီအိပ္မက္ကို မက္ႏိုင္ၿပီ ေဖေဖ။

အခု ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ပရိတ္သတ္ေတြ .. သူတို႔ကို ကၽြန္ေတာ္ခ်စ္သည္။ ကၽြန္ေတာ္ သီခ်င္းေတြကိုသိပ္ခ်စ္သည္။

ေကာင္းကင္ဘံုက ေဖေဖ ေက်နပ္ႏိုင္မယ္ထင္ပါရဲ႔၊

ခြင့္ျပဳပါေဖေဖ ။        ။

(ဒီအက္ေဆးေလးကို ေရးရင္းမ်က္ရည္က်မိပါတယ္၊ တူေလးရဲ႕ ေႏွာင္ႀကိဳးသီခ်င္းေလးကို ဖြင့္နားေထာင္ၿပီး ေရးျဖစ္ခဲ့တယ္။ တူေလးရဲ႕တကယ့္အေၾကာင္းျဖစ္ေနေတာ့ မေရးခင္အႀကိမ္ႀကိမ္စဥ္းစားမိေသးတယ္။ တူေလးဖတ္မိရင္ စိတ္မေကာင္းျဖစ္မွာ စိုးရိမ္တယ္၊ တူေလးနဲ႔ gtalk မွာ ေျပာရင္း တူေလးကို ဖြင့္ၿပီးပဲ ေမးလိုက္ေတာ့တယ္။“လျပည့္အေၾကာင္းေရးခ်င္လို႔(တူေလးကို ဖိုးလျပည့္လို႔ေခၚၾကတယ္။ နာမည္ရင္းက ေတဇာေ၀ယံတဲ့) ေတဇာေ၀ယံက နာမည္ႀကီးအဆိုေတာ္ေပါ့ စင္ေပၚမွာ သီခ်င္းဆိုေနတာကေနစၿပီးေရးမယ္ေလ” လို႔ ေျပာလိုက္ေတာ့ တူေလးက “ဒါေတာ့ႀကိဳက္တယ္”တဲ့ ေနာက္ေနေသးတယ္။ “ေမေမျမင္ရင္ေတာ့ shock ရွိမယ္ေနာ္”တဲ့၊ ေနာက္ေတာ့တူေလးက ေျပာတယ္။ “အန္တီပေရ တကယ္ေတာ့ သားကိုယ္တိုင္လည္း တစ္မ်ိဳးၾကီးပဲ အဲအေၾကာင္းၾကီးျပန္မၾကားခ်င္ဘူး” (တူေလးက အန္တီပလို႔ေခၚတယ္)၊ စိတ္မေကာင္းလိုက္တာ၊ တူေလးက တခါတခါ အံ့ၾသစရာေကာင္းေလာက္ေအာင္ စိတ္မာသလိုနဲ႔ တခါတေလ သူေျပာလိုက္တဲ့စကားေတြမွာ တူေလးရဲ႕စိတ္ကိုျမင္ရတတ္တယ္။ တူေလးက ေအာင္ျမင္တဲ့အဆိုေတာ္ႀကီးေတာ့ မျဖစ္ေသးပါဘူး၊ သူကိုယ္တိုင္ေရး၊ ဆို၊ တီးထားတဲ့ သီခ်င္းေလးေတြ ပို႔ေပးတတ္တယ္၊ သူ႔ အိမ္မွာ ကိုယ္ပိုင္စတူဒီယိုေလးလုပ္ထားၿပီး ေဆးခန္းထိုင္ရင္း သီခ်င္းေတြစပ္ေနပါတယ္။ သီခ်င္းေတြစုေနပါတယ္။ အေခြထုတ္ဖို႔ ႀကိဳးစားေနပါတယ္လို႔ ေျပာတယ္။ တူေလးရဲ႕ ပထမအိပ္မက္ေလး ေအာင္ျမင္သြားေစခ်င္တဲ့အတိုင္း “ပထမဆံုးအိပ္မက္” ကို ေရးျဖစ္ပါတယ္။ တူေလးရဲ႕“ေႏွာင္ႀကိဳး” သီခ်င္းကိုလည္း သူငယ္ခ်င္းေတြနားေထာင္ရေအာင္ တင္ေပးထားပါတယ္။ ဒီ၀တၳဳတိုေလးနဲ႔ အတူ ခ်စ္ရတဲ့တူေလး ျဖစ္ခ်င္တဲ့ဆႏၵအျမန္ဆံုး အေကာင္အထည္ေဖာ္ႏိုင္ေစဖို႔ ဆုေတာင္းေနမိပါတယ္။ သူငယ္ခ်င္းတိုင္း၊ လူတိုင္း အိပ္မက္ေတြ အေကာင္အထည္ေဖာ္ႏိုင္ေစဖို႔လည္း ဆုေတာင္းမိပါတယ္။)

Beauty Magazine(August 2011)