ငယ္ငယ္တုန္းက (ေမေမ့ရဲ႕စာ)

ကြ်န္မငယ္ငယ္တုန္းက အကိုေတြက စၾကတယ္။ လွည္းလမ္းေၾကာင္းက ေကာက္ရၿပီးေမြးစားထားတာတဲ့။ ေခါက္ဆြဲေရာင္းတဲ့ တရုတ္အရွင္းမႀကီးက မလိုခ်င္လို ့စြန္ ့ျပစ္လိုက္တာလို ့ ဆိုတယ္။ တရုတ္ေတြက သမီးမိန္းခေလးကို တန္ဘိုးမထားဘူး။ ေမြးလာရင္ စြန္ ့ျပစ္ၾကရိုးထုံးစံေတာင္ ရွိသတဲ့။ အကိုေတြက အဲလိုမ်ားစလိုက္ရင္ ေဖေဖကပါ သူ ့သားေတြဘက္ကေပါ့ ။ဟုတ္တယ္ မဟုတ္ဘူးမေျပာဘဲ ဟုတ္သလိုလို ၿပံဳးစိစိႀကီးလုပ္ေနတယ္။ ခုတိုင ္ေဖေဖ့ပံုႀကီးကို ျမင္ေယာင္ၿပီး တကယ္ဘဲ လြမ္းမိပါရဲ့။ ၿပီးေတာ့ ကြ်န္မကို ေခၚတာၾကည့္အံုး၊ “အရွင္းမ”တဲ ့။
ေခၚလဲေခၚခ်င္စရာ၊ ကြ်န္မက အားလုံးထက္ အသားပိုျဖဴတာကိုး။ တရုတ္အရွင္းမနဲ့လဲ ခပ္ဆင္ဆင္။ အညာသူေတြက အသားညိဳတာမ်ားတယ္ေလ။ ကြ်န္မက ျဖဴဥေနေတာ့ တခ်ိဳ ့က “ပိုးဟပ္ျဖဴေလးအတိုင္းဘဲ” တဲ့့။တခ်ိဳ ့ကလဲ “ဂြမ္းေတာင့္ေလးနဲ႔” တူသတဲ့။ သိပါဘူး၊ ကြ်န္မျဖင့္၊ လူေတြက သူတို ့ စိတ္ကူးတဲ့ရာ ေျပာေနၾကတာမို ့ ၾကာေတာ့လဲ  ကြ်န္မဘယ္လိုမွ အမွတ္မထားမိေတာ့ဘူး။ ငယ္ငယ္တံုးကေတာ့ “အရွင္းမ” ေခၚရင္ ဘယ္ႀကိဳက္မလဲ ။ ေနာက္ေတာ့လဲ သူတို ့ စတာ ေနာက္တာ ခ်စ္စႏိုးေလးေခၚတာလို ့သတ္မွတ္ၿပီး ေခၚခ်င္သလိုေခၚ အေရးမလုပ္ေတာ့ဘူး။


ကြ်န္မငယ္ငယ္တံုးက ေဖေဖ့ကို ပိုၿပီးတြယ္တာဟန္ရွိတယ္။ ေဖေဖကလဲ သားေတြထက္ ပိုခ်စ္တယ္ ကြ်န္မကို အခ်စ္ဆံုးလို ့ထင္တာဘဲ။ ေဖေဖသြားေလရာ ကြ်န္မက တေကာက္ေကာက္လိုက္ေနတတ္တယ္။ေဖေဖကလဲ သူသြားေလရာကြ်န္မကို  ေခၚသြားဖို ့ဘယ္ေတာ့မွ မေမ့တတ္ဘူး။သားေတြက ေယာက်ၤားေလးေတြဆိုေတာ့ သူတို ့ဘာသာ သူတို ့ သြားလာေနၾကလို ့ ရင္လဲ ျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။ ေမေမကေတာ့  အားရင္  စာအုပ္ေကာက္ကိုင္ေတာ့တာ။ ၿပီးေတာ့ ကြ်န္မက  ငယ္ငယ္တုံးက “ငေၾကာက္မေလး” ေပါ့ ။ ဘာမဆို ေၾကာက္ေနေတာ့တာဘဲ။ ဘုတလင္က ေရကန္ႀကီးထဲမွာ ဂ်ပန္ေတြ ေရခ်ိဳးေနတာျမင္လဲ ဂ်ပန္ေတြဆိုတာနဲ ့ ေၾကာက္ၿပီ။ ညက်ေတာ့ ဖ်ားေရာ။ ဂ်ပန္စစ္သားေတြ သံုးေခ်ာင္းေထာက္စက္ေသနတ္ႀကီးေတြနဲ ့ ေျမမွာ၀ပ္ေနတာျမင္လဲ ေၾကာက္တာဘဲ ။ အဲဒီည ဖ်ားတာဘဲ။ ေၾကာက္တိုင္းဖ်ားေနေတာ့ ဘုန္းႀကီးဆီက အဖ်ားျဖတ္ေဆးလံုးကို တခါေသာက္ ႏွစ္ခါေသာက္မဟုတ္ေတာ့ဘူး။  ေဖေဖက ပုလင္းလိုက္ကို္ ယူထားေပးရတယ္။ အဲဒေလာက္ အျဖစ္သဲသဲရယ္။

ကြ်န္မက သရဲ လဲ ေၾကာက္တတ္တယ္။ တခါကေပါ့ ။ကြ်န္မအကိုက( ေမာင္ၾကည္ရွင္)မ်က္လွည့္ျပမယ္ ၾကည့္မလားတဲ ့။ “ၾကည့္မွာေပါ”့လို ့ ကြ်န္မအကိုေခၚရာ လိုက္သြားတယ္။ အိမ္ေပၚထပ္မွာရွိတဲ ့ ပစၥည္းနည္းနည္းပါးပါး   သိုေလွာင္တဲ ့ ထပ္ခိုးကေလးပါ။ အဲဒီမွာအခန္းက  ေမွာင္ပိန္းေနတယ္။ အကိုက နံရံကို ပိတ္စအမဲႀကီးကပ္လိုက္တယ္။ ပိတ္စေပၚမွာ  အရိုးေျခာက္ျဖဴျဖဴေလး တေကာင္ပံုက ေနရာယူထားတယ္ေလ။ အကိုက ကြ်န္မကို ပိတ္စနဲ ့့ သုံးကိုက္ေလာက္အကြာမွာ အထိုင္ခိုင္းၿပီး “ေသေသခ်ာခ်ာၾကည့္ေနာ္ ျငိမ္ျငိမ္ေလးလဲေန “ တဲ ့။ ကြ်န္မလဲ မ်က္စိကို ျပဴးထြက္ေနေအာင္ၾကည့္တာဘဲ တုတ္တုတ္မွမလွဳပ္ဘူး။အဲဒီမွာ  အကိုက ဂါထာလိုလို ဘာလိုလို စာေတြ ရြတ္တယ္။ဘာေတြရြတ္သလဲ မသိဘူး။ အသံမက်ယ္ဘူး။ တိုးတိုးဘဲ။ လက္ထဲမွာလဲ စုံးမေတြကိုင္တဲ့ ႏွင္တံလိုလို  နတ္သမီးႏွင္တံလိုလို တုတ္တေခ်ာင္းကိုင္ထားတယ္။ သူအမိန္ ့ ေပးေနတာ။ တုတ္နဲ ့ၾကမ္းျပင္ကိုလဲ တခ်က္ရိုက္တယ္။ မၾကာဘူး။ အရိုးေျခာက္က ေျခကားယား လက္ကားယားလွဳပ္ပါေလေရာ။ လွဳပ္တာဘဲ ရွိတယ္ ။ ဒီ ့ထက္မပိုဘူး။ ဒီေတာ့မွ အကိုက ဖေနာက္တခ်က္ေပါက္လိုက္ၿပီး  “ငါအမိ္န္ ့ေပးေနတယ္ေနာ္”လို ့လဲ ေငါက္လိုက္ေရာ .အရုိးေျခာက္က ခုန္ေပါက္ၿပီးကေတာ့တာဘဲ။ ကိုးယိုကားယားႏိုင္လြန္းလို ့ ရယ္စရာႀကီး။ ဒါေပမဲ ့ အခ်ိန္က လူေျခတိတ္ခ်ိန္။ ဘာမီးခြက္မွ မထြန္းေတာ့ ေမွာင္ပိန္းေနတယ္။ အရိုးေျခာက္ကလြဲလို ့ ဘာကိုမွ မျမင္ရဘူး.ဆိုေတာ့ ေၾကာက္စရာ ေကာင္းေနတာေပါ့။ အကို ့ ပံုစံကလဲ မွန္ကုတ္ကုတ္ ပံုဆိုးဆို္းေလ ေငါက္ဆတ္ဆတ္နဲ ့။ ကြ်န္မရယ္ခ်င္ေပမဲ ့ မရယ္ရဲပါဘူး။ ခီြးကနဲ ရယ္မိေတာ့မလို႔။ ၿပီးမွ အီလယ္လယ္ႀကီးျဖစ္ ေၾကာက္သြားျပန္္သြားေရာ။ အစိမ္းမ်ားတိုက္သလားဆိုၿပီး ေၾကာက္ေသြးေတြ ၀င္လာတာေလ။ သူမ်ားေတြ ေျပာတာ အစိမ္းတိုက္တယ္ အစိမ္းတိုက္တယ္နဲ့။ ဘာအစိမ္းမွန္းမသိဘဲ ေၾကာက္တာ။ ေမေမကေတာ့ ဘာမွ ေၾကာက္စရာမရွိဘူး ဘုရားသာမွန္မွန္ကန္ေတာ့တဲ့ ။ ေၾကာက္ျခင္းေၾကာက္ မိမိကိုယ္ကိုသာ ေၾကာက္ရမွာ တဲ့။ ဒီတံုးက တရားသေဘာနဲ ့ ေျပာတဲ ့ေမေမ့စကားကို ကြ်န္မငယ္ေသးေတာ့ ဘယ္နားလည္ႏိုင္မလဲ ေနာ္။ အဲဒီတုံးက အကို ဘယ္လို  မ်က္လွည့္ျပလိုက္သလဲ ဆိုတာ ကြ်န္မစဥ္းစားလို ့မရဘူး။ ခုထိ ပေဟဠိျဖစ္ေနဆဲပါ။ အရိုးေျခာက္ကိုလွဳပ္ေအာင္ဘယ္လိုလုပ္သလဲဆိုတာရဲ ့အေျဖကို ခု စဥ္းစားလဲ အေျဖမထြက္ခဲ့ပါဘူး။ အကိုနဲ ့ ပိတ္စအနက္စႀကီးကသံုးကိုက္ေလာက္ေ၀းေနတာပါ။  အစ္ကိုက ေသသာသြားေရာ သူ ့လ်ဳိ ့၀ွက္ခ်က္ကို ေျပာမသြားဘူး။

 မ်က္လွည့္နဲ ့ ပတ္သက္ၿပီး ေျပာခ်င္တာရွိပါေသးတယ္။ ကြ်န္မတို ့ငယ္ငယ္က  ဘုတလင္မွာ ဇတ္ပြဲကတဲ့ ဇတ္ရံုႀကီးတခုရွိတယ္။ တေန့ ့ ေတာ့ နာမည္မမွတ္မိပါဘူး။ ကုလားလိုလို ဘိုလိုလိုမ်က္လွည့္ဆရာတေယာက္ အဲဒီဇတ္ရုံ မ်က္လွည့္ျပတယ္။ကြ်န္မအသက္က ငယ္ငယ္ ၅ႏွစ္ ၆ႏွစ္ေလာက္ဆိုေတာ့  တကြက္တေလဘဲ မွတ္မိတာပါ။ ဘယ္သူနဲ ့သြားၾကည့္တယ္ ပိုက္ဆံဘယ္ေလာက္ေပးရတယ္ဆိုတာလဲ မသိပါဘူး။ မ်က္လွည့္ဆရာက ဂါ၀န္လွလွေလးနဲ ့ ဗိုလ္မေခ်ာေခ်ာေလးကို ျခင္းႀကားႀကီးတလုံးထဲ ထည့္ ေစာင္နဲ ့အုပ္ၿပီး ေခါင္းေပၚတည့္တည့္ ဓါးနဲ ့စိုက္ထိုးပါတယ္ ။ ေလးငါးေျခာက္ခ်က္ ထပ္ခါထပ္ခါ တိုးစိုက္တာပါ။ ေသြးေတြ ပန္းထြက္ပါတယ္။ ေစာင္ကိုလွပ္လိုက္ေတာ့ ဗိုလ္မကေလးက ဘာဒါဏ္ရာမွ မရွိဘဲ ေၾကာ့ေၾကာ့ေမာ့ေမာ့ေလး ျခင္းထဲက ထြက္လာတယ္။ ဂါ၀န္စေလးကို တဘက္ကကိုင္ လက္တဘက္က လက္၀ါးေလးျဖန့္ၿပီး ၾကည့္ပါ ရွဳပါ ကြ်န္မဘာမွမျဖစ္ပါဘူးေပါ။့ ျပတယ္ ။ ၿပီးမွ ေခါင္းကေလးညႊတ္ ၿပီး ၿပံဳးၿပံဳးေလး ေနာက္ထဲ ၀င္သြားတယ္။အသဲ တထိတ္ထိတ္ ရင္ တခုန္ခုန္နဲ ့ၾကည့္ရတဲ ့ ျပကြက္ေတြပါဘဲ။ ကြ်န္မျဖင့္ ခုထိျမင္ေနဆဲပါ။ ေနာက္တကြက္ကေတာ့ ဒါးေပါက္ခန္းေပါ့ ။ ပ်ဥ္ျပားႀကီးတခ်ပ္မွာ မိန္းမေခ်ာေလးက ေက်ာမွီ ကပ္အိပ္လိုက္စဥ္ မ်က္လညွ့္ဆရာက လက္မွာ ကိုင္ထားတဲ ့ ယပ္ေတာင္လို ဒါးေတြနဲ ့  တေခ်ာင္းၿပီးတေခ်ာင္း ေပါက္တဲ ့ျပကြက္ပါ။ ဒါလဲၾကည့္ရတဲ့သူေတြ ဘုရားတေနရတဲ့ ျပကြက္ေတြမို ့လား။ ကြ်န္မျဖင့္ ရင္၀ဘဲ စိုက္ပလား။ ဗိုက္ဘဲစိုက္ပလားနဲ ့ ။ မႀကည့္လဲ မၾကည့္ရဲ။ ၾကည့္လဲ ၾကည့္ခ်င္။ ဒီ့ထက္ဆိုးတာက ပြဲၾကည့္ပရိသတ္ထဲက တေနရာမွာ ၆ေပအရွည္၃ေပအက်ယ္ ေျမတြင္းႀကီးတခု   တူးၿပီး လူကို အရွင္ လတ္လတ္ျမွဳပ္ျပမတဲ့။ ေနာက္ေန႔ ့မနက္မွအရွင္လတ္လတ္ျပန္ေဖၚျပမယ္လို ့ ဆိုတယ္။ ကြ်န္မ ေၾကာက္ေၾကာက္နဲ ့တခ်ိဳးထဲ ေျပးမိပါေတာ့တယ္။ အစိမ္းတိုက္တယ္ ဘာရယ္ညာရယ္ ေျပာသံလဲ ၾကားၿပီးေတာ့ေလ။ လူႀကီးေတြပါသလား မပါဘူးလားဆိုတာေတာင္ မမွတ္မိေတာ့ပါဘူး။

ငယ္ငယ္တုံးကေလ..စစ္ေျပးၾကရမယ္တဲ ့ ။ ဘယ္သူနဲ ့ဘယ္သူနဲ ့  စစ္ျျဖစ္ေနမွန္း မသိဘူး။ ေျပးမယ္ဆို လွည္းေပၚေရာက္ေနၿပီ။ လွည္းစီးရတာ ေပ်ာ္လို ့ေလ။ ကြ်န္မတို ့“ေႏွာယင္း” ဆိုတဲ ့ ရြာကေလးကို ေျပးၾကတယ္။ ဘုန္းေတာ္ႀကီးေက်ာင္းမွာ ခိုလွဳံရတာဆိုေတာ့ ဆရာေတာ္ႀကီးက အဲဒီညက ကြ်န္မကုိ မုံ ့ဆီေၾကာ္နဲ ့ ငွက္ေပ်ာသီးေတြ ေပးတာ ခုထိျမင္ေယာင္တုံး။ ၿပီးေတာ့ လူႀကီးေတြ တရားထိုင္တဲ ့ ဂူေလးေတြထဲ ၀င္လိုက္ ထြက္လိုက္ ေဆာ့ၾကတာ ့ခုထိမွတ္မိေနပါတယ္။ေန ့လည္ဘက္မ်ားဆို ဘယ္သူေတြ လွမ္းထားမွန္း မသိတဲ့ ႏွမ္းသီးေတြကိုခူးၿပီး စားလားစားရဲ့ ။ႏွမ္းသီးေတြက အပင္လိုက္ျဖတ္ လွမ္းထားတာ။မခါရေသးဘူး။ စိုစိစိေလး အရမ္းစားလို ့ေကာင္းတယ္ ဆိမ့္တယ္။ ေက်ာင္းလာတဲ ့  ခေလးေတြနဲ ့ အသိျဖစ္ၿပီး ရွပ္ထိုး ျပစ္တမ္းလဲ ကစားႀကတယ္။ ထုတ္ဆီးတိုးတမ္းလဲ ကစားၾကတယ္။ ေညာင္ပင္တေစၦလဲ ကစားၾကတယ္။ ေညာင္ပင္တေစၦကစားရတာက တဒိတ္ဒိတ္ရင္ခုန္ရေပမဲ ့တကယ္ဆိုရင္ ေပ်ာ္ဖို ့ အလြန္ေကာင္းပါတယ္။ ျပီးရင္ေတာ့ ဘုန္းႀကီးဆြမ္းက်န္ကြမ္းက်န္တြယ္ႀကေတာ့တာဘဲေလ။ ဆြမ္းက်န္ ကြမ္းက်န္လို ့သာ ေျပာတာ။ ဘုန္းႀကီးက ဟင္းခြက္ေတြမ်ား အခ်ိဳပြဲေတြမ်ားလြန္းလို ့  တို ့ဂနန္း ဆိတ္ဂနန္းဘဲ စားသြားတာ ။ လူေတြြစားမွ ေျပာင္တာပဲလို ့ ကြ်န္မထင္တာဘဲ။

ကြ်န္မ့ငယ္ငယ္က ရန္ေအာင္ျမင္ဘုရားကို ေဖေဖနဲ ့ သြားတာေတြဘဲ မွတ္မိခဲ့တယ္။ ဥပမာ တန္ခူးလမွာ ဘဳရားေရသပၸါယ္တာတို ့။ ကဆုန္လမွာ ေညာင္ေရသြန္းတာတို ့၊ တပိုတြဲမွာ သနပ္ခါးတုံးမီးပူေဇာ္တာတို ့ ေဖေဖနဲ ့သြားခဲ့ၾကတာပါ။ ေမေမနဲ ့ သြားဖူးတယ္လို ့ တခါမွ မမွတ္မိဘူး။ ေမေမနဲ ့က လျပည့္လကြယ္ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းကို မိသားစုလိုက္ ဆြမ္းအုပ္သြားပို ့တာဘဲ မွတ္မိတယ္။ဒီတံုးက ကြ်န္မတို ့ ေေမေမကသိပ္ေခ်ာတာဘဲ။ ဒူးေလာက္မကရွည္တဲ ့ပု၀ါႀကီးစုံခ်လို ့။ ဇာနားတပ္ အက်ၤ ီဖါးဖါးနဲ့ ့။ ေယာဂီေရာင္မွာ အျဖဴလုံးေလးေတြ ပါတဲ ့ စူလတီ ထမီနဲ ့။( ၾကားဖူးတယ္ေနာ္။ စူလတီေငြနားနဲ ့ ေရႊပါးက နံ ့သာခ်ယ္ လွပါေပ့ကြယ္ ..ယဥ္ပါေပ့ ကင္းစင္ကြာတယ္ အဆင္းအဂၤါက အမွန္မလႊဲ  မင္းလွလို ့ဘဲ .. ဆိုတာ) အဲဒီသီခ်င္းအတိုင္းဘဲ ။

ကြ်န္မတို ့ေမေမက ကတၱီပါပိန္းတန္းဖိနပ္လဲစီးတယ္ ။ တခါတေလ တရုပ္ျပည္ထြက္ ကတၱီပါကြင္းထိုးေက်ာက္စီ ေရွ ့ထိုးဦးခြ်န္ ဖိနပ္ေလးေတြလဲ စီးတယ္။ သိပ္လွတာဘဲ။ (ခုေခတ္ဖိနပ္ေတြ ဆန္းတယ္ဆိုတာ ဘာဟုတ္ေသးလို ့လဲ ေမေမတို ့ ေခတ္ကမွ တကယ္ ဆန္းတာပါ။ ဆန္းလဲဆန္းယဥ္လဲ ယဥ္တယ္ သိကၡာလဲရွိတယ္။ ) လည္ပင္းမွာလဲ ေရႊဆြဲႀကိဳးႀကီးေတြက ၂ကံုးသံုးကံုးထပ္၀တ္တာမွာ အရွည္က ဗိုက္ေခါက္ေရာက္တယ္။ လက္မွာလဲ လက္ေကာက္ေတြ ကတခြ်င္ခ်ြင္ျမည္လို့။ စိန္နားကပ္နဲ ့ စိန္လက္စြပ္ေတြက တျဖတ္ျဖတ္လက္ခါလို ့။ ပုဂံေညာင္ဦးထြက္ ဆြမ္းအုပ္နီနီႀကီးပိုက္ထားတဲ ့ေမေမဟာ ခုမ်ားဓါတ္ပံုရွိေနရင္ ေရွးေဟာင္းပန္းခ်ီကားတခ်ပ္လို တင့္တယ္လွပေနမွာ ၾကက္သေရရွိေနမွာ အမွန္ပါဘဲ။ ေမေမတင္ ေခ်ာတာမဟုတ္ပါဘူး။ကြ်န္မတို ့ေဖေဖက ပိုၿပီးေတာင္ ေခ်ာေသး ခန္ ့ေသးတာပါ။တိုက္ပံုအက်ၤ ီနဲ ့ ပုဆိုးနဲ့ ဆိုလဲ ခန္ ့။ ရွမ္းေဘာင္းဘီ ရွမ္းအက်ၤ ီနဲ ့ဆိုလဲ ခန္ ့။ သကၤန္း၀တ္နဲ ့ဆိုလဲ ခန္ ့ တကယ့္ ၀ါရင့္ ဆရာေတာ္ႀကီးမ်ားအလား ၾကည္ညိုဖြယ္အရမ္းေကာင္းေနေသးတာပါ။ (ခုေတာ့လဲ သက္ေသျပစရာ ဓါတ္ပံုတပံုတေလမွ မက်န္ေအာင္ မီးအ၀ါးခံ လိုက္ရလို ့ ဘာမွမရွိေတာ့ပါဘူး။)

ကြ်န္မတို ့ ခေလးေတြကိုလည္း ေဖေဖ ေမေမ တို႔လိုဘဲ ၀တ္စားဆင္ယင္ေပးထားတာပါ။ ကြ်န္မကိုဆိုရင္ ဆံရစ္၀ိုင္းကေလးနဲ ့။ ပန္းေလးေတြ ေ၀ေနေအာင္ပန္ထားေပးတယ္။ခုေခတ္လူေတြကေတာ့ ရယ္လိမ့္မယ္။ ဆရာေဇာ္ဂ်ီ လား မင္းသု၀ဏ္ထင္တယ္။  ကဗ်ာ တပုဒ္ရွိတယ္။ ဆြမ္းအုပ္နီနီ အေမရြက္လို ့ နက္ျဖန္မနက္ ေက်ာင္းထြက္မယ္။ဆိုတာေလ။ ဒါေပမဲ ့ ကြ်န္မတို ့ေမေမက ေတာ့ ေခါင္းေပၚမရြက္ပါဘူး ။ ရင္မွာပိုက္ထားတာပါ။ဆံထုံးျမင့္ျမင့္မွာ ေက်ာက္စီဆံထိုးေတြ ထိုးထားတာပါ။ အက်ၤ ီမွာလဲ ရင္ထိုးတခုက ထိုးထားေသးတာပါ။ ဒါ ေမေမမွ မဟုတ္ပါဘူး။ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းလာသမွ် မင္းမိန္းမေတြ အားလံုး သူ ့ေခတ္နဲ ့ သူ ့အခါ သူတို ့ယဥ္ေက်းမွဳအတိုင္း ကိုယ့္အဆင့္အတန္းကို ေဖၚျပရင္း  ၀တ္စားဆင္ယင္တာဘဲ ျဖစ္ပါတယ္္။
 ငယ္ငယ္တုံးက အေၾကာင္းေတြ ျပန္ေျပာင္းေျပာရမယ္ဆိုရင္ ကုန္ႏိုင္ဖြယ္မရွိပါဘူး။ ဒီလို ေျပာျပရတိုင္း  ေဖေဖ ေမေမကိုသာ  အလြမ္းေတြ ထပ္ဆင့္ ထပ္ဆင့္ပြားပြား ေနရေတာ့တာပါဘဲ ။       ။

ခင္ေမသစ္
ဇူလိုင္ ၂၄ ။ ၂၀၁၁