ဖိုးပလံ ဒီေန႔ အိပ္ရာႏိုးလာကတည္းက ဘာကိုေပ်ာ္မွန္းမသိ၊ စိတ္ထဲမွာ မြစိမြစိနဲ႔ ျမဴးေနပါတယ္။ ညကအိပ္မက္ထဲမွာ ေရႊေရာင္တ၀င္း၀င္း ေသာ့တစ္ေခ်ာင္းကို ဖိုးပလံလက္မွာ တင္းတင္းၾကပ္ၾကပ္ ဆုပ္ကုိင္ထားတယ္တဲ့၊ အဲဒီေရႊေရာင္ေသာ့ကို ဘယ္မွာဖြင့္ရမွန္းေတာ့မသိဘူး၊ လွလိုက္တဲ့ေသာ့ေလးပဲ၊ ဖိုးပလံရဲ႕ လက္ဖ၀ါးႏွစ္ျပန္စာေလာက္ရွိတယ္။ အဲဒီေသာ့ေလးကို မ်က္စိထဲက မထြက္ဘူး၊ မ်က္လံုးဖြင့္လိုက္ကတည္းက ေရႊေရာင္၀င္းေျပာင္ေျပာင္ေတြပဲ ျမင္ေနမိေတာ့တယ္။ ျပတင္းေပါက္က ခုန္၀င္လာတဲ့ေနေရာင္ေႏြးေႏြးက ေရႊေရာင္တလက္လက္ထေနတယ္။ ျပတင္းကေနျမင္ေနရတဲ့ မာကလာပင္က သစ္ရြက္စိမ္းေတြေတာင္ ေရႊေရာင္ေတြျဖာေနၾကတယ္။ ဖိုးပလံရဲ႕ သံပတ္နာရီေလးက “ဖိုးပလံ ထေတာ့၊ ဖိုးပလံထေတာ့” လို႔ ႏႈိးေနၿပီ၊ မနက္ ၇နာရီ တိတိ၊ ဒီအျပာေရာင္နာရီေလးက ေဘာလံုးေလးတစ္လံုးလိုပဲ၊ လံုးလံုး၀ိုင္း၀ိုင္းေလး၊ ဖိုးပလံ ၉ႏွစ္ျပည့္ေမြးေန႔တုန္းက ေမေမ ေမထားရီ က ဒီနာရီေလး လက္ေဆာင္ေပးခဲ့တာပါ၊ ကိုယ္လိုခ်င္တဲ့ အသံေတြ အသံဖမ္းထားၿပီး ႏိႈးစက္သံအတြက္ ျပန္ၿပီးသံုးလို႔ရတယ္၊ ေမေမက သူကိုယ္တိုင္ပဲ “ဖိုးပလံထေတာ့ ဖိုးပလံထေတာ့” လို႔ အသံသြင္းၿပီး၊ ေမေမ့အသံကို ငွက္သံအသံစာစာေလးစတိုင္ ေျပာင္းပစ္လိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ ႏႈိးစက္အသံမွာ ေမေမ့ရဲ႕ အသံဖိုင္ကို ေရြးေပးလိုက္တယ္၊ ဒါနဲ႔ပဲ ႏိႈးစက္နာရီေလးက မနက္တိုင္း ပိက်ိ ပိက်ိ အသံေလးနဲ႔ ႏႈိးေတာ့တယ္၊။ ခခ ကလည္း သိပ္ၿပီးသေဘာက်တာပဲ။
အိုး ခခ .. ခခ နာမည္သတိရလိုက္တာနဲ႔ သတိရသြားၿပီ၊ ဒီေန႔ သူ ဖိုးပလံကို ေစာေစာ၀င္ေခၚမယ္တဲ့၊ မေန႔က ေျပာသြားတယ္။ အိမ္စာေတြ ေက်ာင္းမတက္ခင္ သူ႔ကို ရွင္းျပမယ္ေျပာထားတယ္။ ညက အိမ္စာေတြမလုပ္လိုက္ရပါဘူး၊ ဖိုးပလံ သိပ္ႀကိဳက္တဲ့ အစိမ္းေရာင္လူသားႀကီး ရုပ္ရွင္ကားၾကည့္ေနတာနဲ႔ပဲ၊ ခခ ကိုရွင္းျပခိုင္းရမယ္။ ခခ က ဥာဏ္သိပ္ေကာင္းတာပဲ၊ ဆရာက ပုစၦာတစ္ပုဒ္တြက္ျပလိုက္ရင္ အဲဒီတြက္နည္းကို သူ ဘယ္ေတာ့မွ မေမ့ဘူး၊ ဂ်ီၾသေမၾတီပုစၦာေတြမွာ အနားမညီႀတိဂံ၊ အနားညီႀတိဂံ၊ ဗဟုဂံေတြရဲ႕ ေထာင့္ေတြ မွာဒီဂရီဘယ္ေလာက္ရွိမလဲ တြက္ခ်က္ရတာေတြ၊ ဂ်ီၾသေမႀတီပုစၦာေတြအားလံုးကို ဖိုးပလံ အင္မတန္ပ်င္းလွတယ္။ မတြက္ခ်င္ပါဘူး၊ ခခ ကိုပဲ အကူအညီေတာင္းရတာပဲ။ ဖိုးပလံ စိတ္၀င္စားတာက သမိုင္းေၾကာင္းဆိုင္ရာအခ်က္အလက္ေတြ၊ အီဂ်စ္ႏိုင္ငံက စဖင့္ရုပ္တုႀကီးေတြရဲ႕သမိုင္း၊ ကမၻာ့သမိုင္းထဲက ဘူဇြာႀကီးေတြရဲ႕အေၾကာင္း၊ စစ္ပြဲေတြအေၾကာင္း အဲဒါေတြကမွ ဖိုးပလံရဲ႕ အႀကိဳက္ေတြေပါ့၊ ကမၻာ့သမိုင္း၊ ဖိုးပလံတို႔ တိုင္းျပည္ႀကီးရဲ႕သမိုင္းေတြ လာေမးၾကည့္ပါလား၊ ဖိုးပလံ အားလံုးကိုစာအုပ္မၾကည့္ပဲ ေျပာျပႏိုင္တယ္၊ ခုႏွစ္ေတြကေတာ့ ေမ့တာေပါ့၊ ပထမကမၻာစစ္တို႔ ဒုတိယကမၻာစစ္တို႔ျဖစ္ခဲ့တဲ့ ခုႏွစ္ေတြေျဖလိုက္ရင္ေတာ့ ဖိုးပလံရဲ႕ အေျဖအတိုင္းသာဆို တခါတေလ ဒုတိယကမၻာစစ္ႀကီးက ပထမကမၻာစစ္မစခင္က ျဖစ္ၿပီးေနခဲ့ၿပီ၊ ဖိုးပလံ က ခုႏွစ္ေတြ ကိန္းဂဏန္းေတြမမွတ္ႏိုင္ပါဘူး။
ေမေမက အခန္းတံခါးကို ခပ္သာသာေခါက္တယ္။
ေရႊေသာ့ကေန အေတြးေတြမ်ားေနလိုက္တာ အခန္းတံခါး၀မွာ ေမေမလာရပ္တာေတာင္မသိလိုက္ဘူး၊
“မင္းညီ၊ ဖိုးပလံေလး၊ မႏိုးေသးဘူးလား၊ ေမေမ မနက္စာျပင္ၿပီးၿပီ၊”
“ဟုတ္ ေမေမ၊ ႏိုးပါၿပီဗ်”
“ေရခ်ဳိးမ်က္ႏွာသစ္ပါ၊ မနက္စာစားမလို႔ ေဖေဖ ေစာင့္ေနတယ္”
“ေမေမ သိလား၊ ကၽြန္ေတာ္ညက အိပ္မက္မက္တယ္”
“ထမင္းဟင္းေတြက်က္ၿပီ၊ ထမင္းဗူး ကိုယ့္ဘာသာထည့္ရမယ္။ ေရခ်ဳိးၿပီးရင္ ေအာက္ထပ္ကို ျမန္ျမန္ဆင္းလာခဲ့ေတာ့”
“ညမဟုတ္ပါဘူး ႏိုးခါနီးမွ ေသေသခ်ာခ်ာႀကီးမက္တာ ကၽြန္ေတာ္က သိပ္လွတဲ့ေရႊေရာင္ေသာ့တစ္ေခ်ာင္းကိုင္ထားတာတဲ့၊ ၿပီးေတာ့ အဲဒီေသာ့နဲ႔ ဖြင့္ရမယ့္ ေသာ့အိမ္ကို လိုက္ရွာေနတာ၊ ပတ္၀န္းက်င္တစ္ခုလံုးကလည္း ဘာမွမရွိဘူး၊ ဒါေပမဲ့ ဘာေတြရႈပ္ပြေနမွန္းလည္းမသိပါဘူး၊ ေသခ်ာၾကည့္ရင္ ဘာမွကို မရွိတာ၊ ဒါေပမဲ့ ရႈပ္ေနတာပဲ၊ အရိပ္ေတြလို အခိုးအေငြ႕ေတြလို၊ ေသာ့ေလးက လွလိုက္တာ ေမေမရာ ေရႊေရာင္ေျပာင္လက္ေနတာပဲ၊ သိပ္လွတာပဲ”
“ကဲ ဖိုးပလံေလး၊ ေမေမလဲ ဖိုးပလံရဲ႕ေရႊေရာင္ေသာ့ေလးေတာ့ ၾကည့္ခ်င္သားပဲ၊ အခုေတာ့ ေဖေဖ ေအာက္မွာ ဗိုက္ဆာလြန္းလို႔ေအာ္ေနၿပီ၊ ျမန္ျမန္ လုပ္ငန္းစပါေတာ့”
ေမေမက ဖိုးပလံ ေျခဖ၀ါးကို ကလိထိုးရင္းစတယ္။
“ယားတယ္ဗ်၊ ေၾကာက္ပါၿပီ၊ လုပ္ငန္းစပါေတာ့မယ္”
ဖိုးပလံ ေျခေတြလက္ေတြ ဆန္႔ထုတ္ၿပီး အေညာင္းဆန္႔တယ္၊ ေရခ်ဳိးခန္းထဲျမန္ျမန္ေျပးတယ္။
ေရတ၀ုန္း၀ုန္းခ်ဳိးရင္း “ေရႊေသာ့ေလး ေရႊေသာ့ေလး ဖိုးပလံရဲ႕ ေရႊေသာ့ေလး” လို႔ ဖိုးပလံ အက်ယ္ႀကီးေအာ္ပစ္လိုက္တယ္။ သြားတိုက္တယ္။ ဆပ္ျပာျမွပ္ေတြ ေဖြးေဖြးလႈပ္ေနေအာင္ပြတ္တိုက္ၿပီး လက္သီးေလးကိုဆုတ္ရင္း ဆပ္ျပာပူေဖာင္းမႈတ္ၾကည့္တယ္။ ေလနဲ႔ မႈတ္တဲ့အခ်ိန္ လက္သီးဆုတ္ေလးထဲက ပူေဖာင္းေလးတိုးထြက္ပံုကို က ေသာ့ေလးတစ္ေခ်ာင္းလိုပဲ၊ ပူေဖာင္းေလးကို လက္ကေနကြာသြားေအာင္ လက္သီးဆုတ္ေလးကို ခါထုတ္လိုက္တယ္။ ပူေဖာင္းေလးက ေလထဲမွာ ေျမာက္တက္သြားပါတယ္။ ကိုယ္လံုးေပၚမွန္ႀကီးထဲ ပူေဖာင္းေလးလိုက္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ပူေဖာင္းေလးရဲ႕အထဲမွာ ေရႊေရာင္ေသာ့ေလး၊ ေခါင္းကိုငဲ့ၿပီး အျပင္ကိုၾကည့္လိုက္တယ္။ ပူေဖာင္းေလးက ေဖာက္ကနဲ ကြဲသြားေတာ့တယ္။ “ဟား ဟား ဟား ဖိုးပလံလည္း ေတာ္ေတာ္ေပါလာၿပီပဲ၊ ဟိုေျပာင္စပ္စပ္ ေမာ္စီနဲ႔ ေပါင္းလြန္းလို႔ ျဖစ္မယ္။ ငါလည္း ေမာ္စီလို အဆန္းတၾကယ္ေတြျမင္ေနပါၿပီ၊ ဟီဟီ ..” ဖိုးပလံ သူ႔ဘာသာသေဘာေတြက်ၿပီး မရပ္တမ္းရယ္ေမာပါတယ္။
ေက်ာင္း၀တ္စံု အျဖဴ နဲ႔ ေဘာင္းဘီအစိမ္းေလးကို၀တ္၊ လည္စည္းကို ျမန္ျမန္ခ်ည္တယ္။ ေက်ာပိုးအိတ္ထဲ ဒီေန႔အခ်ိန္ဇယားအတိုင္း ပံုႏွိပ္စာအုပ္ရယ္၊ ေလ့က်င့္ခန္းစာအုပ္ရယ္ပစ္ထည့္ၿပီး ေအာက္ထပ္ကို ေျပးဆင္းခဲ့ပါတယ ္။ေဖေဖ က “ဖိုးပလံရာ .. ဘာေတြမ်ား တယ္သေဘာက်ေနတာလဲ၊ သားရယ္ေနတာ ေဖေဖ ဒီက ၾကားေနရတယ္”
“ဟီးဟီးဟီး .. ေဖေဖရာ . တကယ္ပဲ ဟီဟီ”
“ေအာ္ ကဲ .. ရယ္ေမာျခင္းက အသက္ရွည္တယ္ဆိုေပမဲ့၊ ရွည္ေနတဲ့အသက္ေလးကို ဆက္ဖို႔ အတြက္ မနက္စာ စားၾကပါ အေဖနဲ႔ သားေလး ဖိုးပလံရွင့္” ေမေမ က သူ႔အလုပ္ျမန္ျမန္သိမ္းခ်င္တယ္ ထင္ပါရဲ႕ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ ေဖေဖ့ကို မနက္စာျမန္ျမန္စားဖို႔ ေျပာေနၿပီ။
“ဖိုးပလံေရ” ခခ က သူရဲ႕ ဖီးဆန္႔စက္ဘီးအစိမ္းေရာင္ေလးတြန္းၿပီး အိမ္ထဲ၀င္လာတယ္။
“ေဟာ ခခ ေတာင္ ေရာက္လာၿပီ၊ ဒါေၾကာင့္ ေမေမေျပာတာေပါ့”
“ဂလု ဂလု” ဖိုးပလံ ႏြားႏို႔ကို ျမန္ျမန္ႀကီး မ်ဳိခ်လိုက္ေတာ့ လည္ေခ်ာင္းထဲက အသံက်ယ္ႀကီးထြက္လာေတာ့တယ္။
“သားကို ထမင္းဗူးေလး ကူညီၿပီးထည့္မေပးခ်င္ဘူးလား ေမေမရာ၊ ခခ လာေနၿပီ၊ သားမွာ အခ်ိန္ လက္က်န္မလံုေလာက္ေတာ့ဘူး၊ စားရ၀ါးရတာေတာင္ အလ်ဥ္မမီႏိုင္လို႔ပါ၊ ဒီေန႔ တစ္ေန႔ေနာ္ ေမေမ”
“.....xx .....” ေမေမ က ဘာေတြမွန္းမသိေရရြတ္ေျပာဆိုရင္း ထမင္းဗူးထည့္ေပးပါတယ္။
ေမေမ ထမင္းဗူးလက္ထဲလာထည့္ေပးေတာ့ ေမေမ့ပါးကို တစ္ခ်က္ေမႊးလိုက္ၿပီး “ကမၻာမွာခ်စ္စရာအေကာင္းဆံုး ဖိုးပလံေမေမ” လုိ႔ အက်ယ္ႀကီးေအာ္လိုက္တယ္။ “ပိုးဖလံ .. ဖိုးပလံ မင္းကြာ.. တတ္လဲတတ္ႏိုင္တဲ့ကေလး” လို႔ ေျပာၿပီး ရယ္ပါတယ္။ အိမ္ေရွ႕ဆင္၀င္မွာေထာင္ထားတဲ့ ဂ်ီတီဘရန္း ဘီအမ္အိတ္စ္စက္ဘီးျပာေလးကို ေပၚခုန္တက္ၿပီး ေက်ာင္းဆီကို အျမန္နင္းေတာ့တယ္။ ခခ က ေဘးကေန တဟဲ့ဟဲ့ ေအာ္ရင္း အမီွလိုက္ နင္းပါတယ္။ အဲဒီေန႔က ေက်ာင္းမတက္ခင္ ခခ က စာရွင္းျပေပးခဲ့တယ္။ ေက်ာင္းမတက္ခင္မွာပဲ အိမ္စာေတြအတြက္ စိတ္ေအးရတဲ့အေနအထားျဖစ္သြားခဲ့ပါတယ္။ ဒီေန႔ ေမာ္စီ ေက်ာင္းမလာဘူး။
ညေနေက်ာင္းဆင္းေတာ့ ခခ နဲ႔ ဖိုးပလံတို႔ ေမာ္စီအိမ္ကို သြားၾကဖို႔ တိုင္ပင္ၾကတယ္။ ဖိုးပလံက ခခအိမ္နဲ႔ ၂လမ္းပဲျခားတယ္။ ေမာ္စီ နဲ႔ ေတာ့ နည္းနည္းေ၀းပါတယ္။ သူတို႔ ေမာ္စီ အိမ္ဘက္ထြက္လာခဲ့ၾကတယ္။ ေမာ္စီ က သူ႔ အိမ္ေရွ႕ ေလွကားထစ္ေလးမွာ ေမးေထာက္ၿပီး အျပင္ကိုေငးၾကည့္ေနပါတယ္။ခါးေလးကိုခြက္၀င္ေအာင္ ေကြးထိုင္ထားၿပီး ေမးစိကိုလည္းအေရွ႕ကို ပစ္ထားကာ လက္ႏွစ္ဘက္နဲ႔ ေထာက္မထားတယ္။ ဒီ ငပ်င္းေလးတစ္ေယာက္ ဘာေၾကာင့္အပ်င္းထူၿပီး ေက်ာင္းမတက္ရတာပါလိမ့္၊ “ေဟး ေမာ္စီ” ဖိုးပလံနဲ႔ ခခ ၿပိဳင္တူေအာ္ၿပီး ႏႈတ္ဆက္လိုက္ၾကတယ္။ေ မာ္စီက ခါးေၾကာေလးဆန္႔ၿပီး “လာၾကေဟ့” လို႔ ထေအာ္တယ္။
ခခက “ေမာ္စီ၊ ဆရာမက ေျပာတယ္ နင္ ပ်င္းလို႔ ေက်ာင္းမလာတာျဖစ္မယ္တဲ့၊ ဘာျဖစ္တာလဲ နင္က၊ အခုေတာ့လည္း အေကာင္းပကတိႀကီးပါပဲလား” လို႔ ေမးရင္း စပ္စုတယ္၊
ဖိုးပလံနဲ႔ ေမာ္စီတို႔ လက္သီးခ်င္း ခပ္သာသာတို႔ၿပီး ႏႈတ္ဆက္ၾကတယ္၊ “ခခ ေမးတာ ေျဖလိုက္ပါဦး၊ ဘာေတြဘယ္လိုျဖစ္”
“ငါ ညက အိပ္လို႔မရလို႔၊ ထံုးစံအတိုင္းေပါ့ အရုပ္ႀကီးေလ၊ ငါ အိပ္ေတာ့မယ္ဆို လာေႏွာင့္ယွက္ၿပီ ေနရာလဲခိုင္းတာပဲ၊ သူက ငါ့ေနရာေနမယ္တဲ့ ဟီး ဟီး၊ ဒါနဲ႔ ငါလည္း မအိပ္ရဘူး သူ ကေတာ့ တေခါေခါနဲ႔ အိပ္လိုက္တာ သိုးလို႔ ဟီဟိ”
“ေတာ္ပါဟယ္ ေမာ္စီရယ္၊ နင္ကလည္း ေျပာလိုက္ရင္ ေပါက္ကရက စတာပဲ”
“ေအးေလ” ဖိုးပလံက ေမာ္စီ ကုတ္ပိုးကို သာသာေလးဆုတ္ညွစ္ထားၿပီး လက္တဘက္က ၀မ္းဗိုက္ဘက္၊ ခါးဘက္ေတြဆီ ဂလိထိုးတယ္။ “အန္တီေၾကြတို႔ေရာ”
“ေမႀကီး က ေက်ာင္းကျပန္မေရာက္ေသးဘူး၊ ေဖႀကီးက ေမႀကီးကို သြားႀကိဳတာ၊ ငါလည္း အိမ္ထဲ တစ္ေယာက္တည္းမေနရဲလို႔ အျပင္ထြက္ထိုင္ေနတာေလ၊ ဟီး၊ ၾကက္တူေရြးေကာင္ေလး ခ်ာခ်ာ ကလည္း ေအာ္လိုက္တာဟာ၊ ဘာေတြေအာ္ဟစ္ေနမွန္းမသိဘူး၊ ၾကားလား .. ၾကားလား၊ ေဟာ” ေမာ္စီက အိမ္ဘက္ဆီ နားစြင့္ရင္းေျပာတယ္။
ဟုတ္ပါရဲ႕ ၾကက္တူေရြးေလး ခ်ာခ်ာက ေအာ္လိုက္တာလို႔ ဖိုးပလံလည္းေတြးလုိက္မိတယ္။
“ငါတို႔မွာေတာ့ စိတ္ပူလို႔ ေျပးလာၾကတာ၊ လဲ့ရာေလး ငါ့ကို ေမွ်ာ္ေနေတာ့မယ္။ နင္ အေကာင္းပကတိႀကီးဆိုလည္း ငါတို႔ ျပန္မယ္ဟာ နက္ျဖန္စေနေနာ္ ေက်ာင္းပိတ္တယ္။ ေက်ာင္းကို ေယာင္မွားၿပီး ေရာက္မသြားနဲ႔ဦး”
“ေနၾကပါဦးဟာ၊ ေမႀကီး နဲ႔ ေဖႀကီးျပန္လာမွ ျပန္ၾကပါ ငါ ေၾကာက္လို႔ဟ” ေမာ္စီက ကိုယ္ကိုက်ဳံ႔ၿပီး ေအာ္လိုက္တယ္။
ဖိုးပလံတို႔လည္း ေမာ္စီနဲ႔ စလုိက္ေနာက္လိုက္နဲ႔ ခဏေနေတာ့ အန္တီေၾကြတို႔ ျပန္လာၾကတယ္။ ဒါနဲ႔ပဲ “အန္တီေၾကြေရ သားတို႔ ျပန္ေတာ့မယ္။ ေနာက္က်ေနၿပီ” လို႔ ႏႈတ္ဆက္ၿပီး ဖိုးပလံနဲ႔ ခခ တို႔ အသီးသီးကိုယ့္အိမ္ရွိရာ စက္ဘီးေလးေတြကိုယ္စီနဲ႔ နင္းၿပီးျပန္ခဲ့ၾကတယ္။ အျပန္မွာ ဖိုးပလံ စကားမဆိုႏိုင္ဘူး၊ ေမာ္စီေျပာတဲ့ ေမာ္စီပံုတူအရုပ္ႀကီးအေၾကာင္းကိုစဥ္းစားတယ္။ ၿပီးေတာ့ ေခါင္းထဲကို ေရႊေရာင္ေတြျဖတ္ကနဲ ျဖတ္ေျပးသလိုခံစားရၿပီး သိပ္လွတဲ့ေရႊေသာ့ေလးကို သတိရသြားတယ္။ ခခ ကလည္း ၿငိမ္ေနတာပဲ။
“ခခ .. ညက ငါ့အိပ္မက္ေျပာရဦးမယ္၊ ေရႊေသာ့ေလးတစ္ေခ်ာင္း ငါ ရတယ္တဲ့၊ လွတယ္ဟ၊ နင့္မ်က္ႏွာထက္ႀကီးတယ္ သိလား၊ ငါ ဘာလို႔လည္းေတာ့မသိပါဘူး စိတ္ေတြလႈပ္ရွားၿပီးေပ်ာ္ေနတာ၊ တကယ္ႀကီးလိုပဲ၊ ေနာက္ေတာ့ အိပ္ရာႏိုးသြားေရာ၊ အဲ .. ငါ က ေသာ့အိမ္လိုက္ရွာေနတာတဲ့၊ အရုပ္ေတြလို အရိပ္ေတြလို နင့္ပံုစံ အရိပ္လိုလိုလည္း ေတြ႕တယ္ မ်က္ဆန္က်ယ္က်ယ္၊ ပါေဖာင္းေဖာင္း၊ ဂါ၀န္တကားကားနဲ႔ ေျခကားယား လက္ကားယားနဲ႔ ဟီဟိ”
“လာျပန္ၿပီ တစ္ေယာက္၊ အခုပဲ ငါ ေမာ္စီ့ပံုတူအရုပ္ႀကီးအေၾကာင္းစဥ္းစားေနတာ၊ နင္ကတမ်ဳိး ေရႊေသာ့တဲ့၊ နင္တို႔ေတြက တတ္လဲတတ္ႏိုင္ၾကတယ္၊ ငါ့ဆြဲႀကိဳးက ငါးရုပ္ဆြဲသီးေလးကို ငါ့အေဒၚေပးထားတာ၊ ငါ့အေဒၚက အခုနတ္သမီးျဖစ္ေနတယ္လို႔ ေျပာေတာ့မယံုၾကဘူး၊ အဲဒီ ငါးရုပ္ေလးက စြမ္းအင္ရွိတယ္၊ ငါ့ကို စြမ္းအားေတြေပးတယ္၊ ငါ့ကို အျမဲေစာင့္ေရွာက္တယ္လို႔ ေျပာေတာ့ နင္တို႔က ငါ့ကို အရူးမ ခခ တဲ့၊ နင္တို႔ကေရာ အရူး၊ ငေပါ၊ အရူးနဲ႔အေပါ၊ ဒါပဲ သြားၿပီ၊ လဲ့ရာေလးေတာင္ အျပင္ထြက္ႀကိဳေနၿပီ၊ ဒီေက်ာင္းပိတ္ရက္၂ရက္ ဂ်ီၾသေမႀတီ ပုစၦာေတြျပန္တြက္၊ ငါ အျမဲ ရွင္းျပမေနႏိုင္ဘူး၊ ဖိုးပလံ အေပါ တာ့တာ”
ခခက စကားေတြ အဆက္မျပတ္ေရရြတ္ၿပီးေျပးေတာ့တယ္။
“ေအး၊ ခခေရ တာ့တာ”
ဖိုးပလံ ဒီည အိပ္ရမွာ ေပ်ာ္ေနတယ္။ သူ စိတ္ထဲမွာ ေရႊေသာ့ေလးကို ျပန္မက္ဦးမယ္လို႔ ထင္ေနတယ္။မေျပာႏိုင္ဘူး ဒီည ေရႊေသာ့ေလးနဲ႔ ဖြင့္ရမယ့္ေနရာပါ တစ္ခါတည္းေတြ႔ေအာင္ မက္ႏိုင္ေသးတာပဲ၊ ရႊီ .. ဖိုးပလံ ေလေလးခြ်န္ၿပီး အိမ္ထဲ၀င္ခဲ့ပါတယ္။
ဖိုးပလံ ညစာကို အျမန္စားပါတယ္။ သြားတိုက္မ်က္ႏွာသစ္ၿပီး အိပ္ရာေစာေစာ၀င္တယ္။ ေမေမ့ကိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ မ်က္လံုးေတြျပဳတ္က်ေနၿပီ အိပ္ငိုက္ေနၿပီလုိ႔ ေျပာခဲ့လိုက္တယ္။ မအိပ္ခင္ ဘုရားကန္ေတာ့ၿပီး ဆုေတာင္းပါေသးတယ္။ ေရႊေရာင္ေသာ့ေလး ထပ္ၿပီးမက္ပါေစ။
အျပင္မွာ ညက .. မီးလံုးေရာင္ေတြ ဟိုတစ္စ ဒီတစ္စ ေရႊေရာင္က်ဲက်ဲနဲ႔လွေနတယ္။ ေစာင္ကို ရင္ဘတ္အထိ ဆြဲျခံဳလိုက္ၿပီး မ်က္လံုးေတြကိုအတင္းမွိတ္တယ္။ အိပ္ အိပ္ အခုပဲ အိပ္၊ ေရႊေသာ့ေလးလာ၊ အတင္းႀကိဳးစားအိပ္ပါမွ မ်က္လံုးကတလႈပ္လႈပ္ မွိတ္မရ၊ ျပန္ျပန္ၿပီး ဖြင့္၊ ျပန္မွိတ္၊ ဖိုးပလံတစ္ေယာက္အိပ္လို႔မရပါဘူး၊ ဒါနဲ႔ပဲ တီထြင္ပါရဂူဖိုးဆိတ္ျဖဴကာတြန္းကို ဆြဲယူၿပီးဖတ္ေနလိုက္ပါတယ္။
တီထြင္ပါရဂူဖိုးဆိတ္ျဖဴျမင္တာနဲ႔ အဘိုးေရမြန္ကိုေတာင္သတိရမိေသးတယ္၊ အဘိုးေရမြန္အိမ္သြားလည္ရရင္ေကာင္းမလား၊ ေမေမတို႔ကေတာ့ တားၾကမွာပဲ၊ ဖိုးပလံကလည္း အထူးအဆန္းဆိုတားမရေအာင္ပဲ သိခ်င္တာပဲ၊ ေရႊေသာ့ေလးလည္း ဒီလိုပါပဲ ေသာ့အိမ္ေလးထဲ ေသာ့ကိုထည့္ဖြင့္လိုက္ၿပီး၊ တခုခုေပါ့၊ အဲဒီတစ္ခုခုပြင့္လာတဲ့အခါ ရလာမယ့္ စိတ္လႈပ္ရွားမႈကို ႀကံဳခ်င္တာ၊ အဘိုးေရမြန္ရဲ႕ အိမ္ထဲမွာေရာ ဘာေတြမ်ားရွိမလည္းပဲ၊ ကာတြန္းထဲက တီထြင္ပါဂူဖိုးဆိတ္ျဖဴက ေဆးရည္ေတြ ဖန္ပုလင္းေတြနဲ႔ အလုပ္ရႈပ္ေနတယ္။ ေဆးရည္အ၀ါေရာင္ေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ေတြကိုပီးပက္ေဆးရည္စုပ္ျပြန္ေလးနဲ႔ စုပ္ယူတယ္။ အညိဳေရာင္ရင့္ရင့္ေဆးရည္ေတြရွိေနတဲ့ ေဘကာခြက္တစ္ခုထဲကို တစ္စက္ခ်င္းခ်တယ္။ အ၀ါေရာင္ေဆးရည္တစ္စက္က်သြားတိုင္း ေရႊေရာင္ေတြအခန္းထဲမွာ ျဖာကနဲ၊ အ၀ါေရာင္ေဆးရည္ေတြ ထပ္ထပ္ၿပီး ထည့္တယ္။ အခန္းထဲမွာ ေရႊေရာင္ေတြျပည့္ကုန္တယ္။ ဖိုးဆိတ္ျဖဴက ဒီဘက္ကိုလွည့္လာပါတယ္ အိုး .. အဘိုးေရမြန္ျဖစ္ေနပါေရာ့လား၊ အဘိုးက ဖိုးပလံေလး ဖိုးပလံေလး လို႔ ခ်ဳိခ်ဳိသာသာေခၚတယ္၊ အဘိုးေရမြန္အနား ဖိုးပလံ တိုးတိုးၿပီး ကပ္တယ္။ အဘိုးေရမြန္ရဲ႕ ေဘကာခြက္ႀကီးထဲမွာ ေရႊေရာင္ေသာ့ေလး ဖိုးပလံလက္ဖ၀ါးႏွစ္ခုစာေလာက္အရြယ္အစားအတိုင္းပဲ၊ ေရႊေရာင္တျဖတ္ျဖတ္လက္ေနတာပါပဲ။ အဘိုးေရမြန္ရဲ႕ လက္အိတ္ျဖဴႀကီး၀တ္ထားတဲ့ လက္တစ္ဘက္က ေဘကာခြက္ထဲကို ႏႈိက္ယူတယ္။ ၿပီးေတာ့ ဖိုးပလံေရွ႕တည့္တည့္မွာ အဘိုးေရမြန္ကလွည့္ၿပီးရပ္တယ္။“ဖိုးပလံေလးအတြက္” လို႔ ေျပာၿပီး လက္ကမ္းလိုက္ပါတယ္။ ဖိုးပလံ လႈိက္ခနဲ ေပ်ာ္သြားတယ္။ ေမးခြန္းေတြလည္းဆက္တိုက္ေမးေတာ့တယ္။ “အဘိုးေရမြန္၊ ကၽြန္ေတာ္ ဒီေရႊေသာ့ေလးနဲ႔ ဘာလုပ္ရမွာလဲ၊ ဘယ္မွာ သြားဖြင့္ရမွာလဲ၊ ... ဘယ္ .. လို” ဖိုးပလံစကားမဆံုးခင္မွာပဲ အဘိုးေရမြန္ရဲ႕ အျဖဴေရာင္ခႏၶာကိုယ္ဟာ တျဖတ္ျဖတ္ခါေနတဲ့ ေရႊေရာင္မႈန္ေတြၾကားထဲမွာပဲ ေပ်ာက္သြားေတာ့တယ္။
ဖိုးပလံသိပ္လိုခ်င္ေနတဲ့ေရႊေရာင္ေသာ့ေလးရပါၿပီ၊ ဘာဆက္လုပ္ရပါ့မလဲ၊ ေခါင္းကို တျဗင္းျဗင္းကုတ္ၿပီး ဦးတည္ရာမရွိ အဲဒီေနရာကေန လွည့္ထြက္ခဲ့ပါတယ္။ သူ ေတာစပ္တစ္ခုရဲ႕အနားစပ္မွာေရာက္ေနပါၿပီ၊ အေရွ႕ဘက္မွာ ေနေရာင္ရွိေနတုန္းပဲ၊ ေတာစပ္စပ္ေလးက ေနေရာင္ထဲမွာလဲေလ်ာင္းေနတယ္။ ဖိုးပလံကေတာ့ ေနေရာင္ကို ေက်ာခိုင္းၿပီး အဲဒီသစ္ေတာေလးထဲကို ၀င္သြားဖို႔ ခ်ီတံုခ်တုံျဖစ္ေနတာေပါ့။ သစ္ပင္ေတြအားလံုးက အိုမင္းေနလိုက္ၾကတာ၊ အကိုင္းအခက္ေတြကလဲ က်ဳိးတိုးက်ဲတဲပဲရွိေနၾကတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ေနေရာင္က သစ္ေတာေလးထဲကို လံုလံုေလာက္ေလာက္တိုး၀င္ေနတယ္၊ ေနေရာင္တိုး၀င္သေလာက္ အဆံုးထိ ဖိုးပလံ တိုး၀င္ၾကည့္ခ်င္စိတ္ျပင္းျပလာၿပီ၊ သစ္ပင္ေတြရဲ႔ ပင္စည္ေတြက ေနေရာင္ေၾကာင့္အနီေရာင္လိုင္းေတြလို ထိုးထိုးေထာင္ေထာင္၊ သူတို႔ေတြက ဖိုးပလံကို ေစာင့္ေနၾကတယ္လို႔ သူထင္လာတယ္။ ရုတ္တရက္ပဲ ေနေရာင္တိုး၀င္ေနတဲ့ သစ္ေတာစပ္စပ္ေလး အဆံုးေနရာမွာ လွပတဲ့အရာတစ္ခု ဖိုးပလံျမင္လိုက္တယ္။ သက္တံတစ္ခုရဲ႕ အဆံုးလိုပဲ၊ ႀကီးမားၿပီး အင္မတန္လင္းလက္ေတာက္ပတယ္။ အတြင္းဆံုး မရမ္းေရာင္အျပင္ဘက္က အေရာင္ေတြ တစ္ခုခ်င္းကို ဖိုးပလံေရတြက္ႏိုင္တယ္။ အျပင္ဘက္ဆံုးအနီေရာင္မေရာက္ခင္အေရာင္ကေတာ့ ေတာက္ပရႊန္းစုိၿပီး ထူးဆန္းလွတဲ့အေရာင္မ်ဳိး၊ သူ ဘယ္တုန္းကမွ အဲဒီအေရာင္ကိုမျမင္ဖူးခဲ့ဘူး၊ ဖိုးပလံေနာက္ျပန္လွည့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ေန၀င္သြားခဲ့ၿပီ၊ ေနေရာင္မရွိေတာ့ပါဘူး၊ သစ္ေတာေလးမွာ သက္တံဆီကအလင္းေတြပဲက်န္ေတာ့တယ္၊ သစ္ပင္ေတြက ဖိုးပလံကို လိုလိုလားလားရွိၾကတယ္။
ျခံဳပုတ္ေလးေတြက ဖိုးပလံအတြက္သြားရမယ့္လမ္းကိုျပေပးေနၾကတယ္။ သစ္ပင္ႏွစ္ပင္ၾကားကျမင္ရတဲ့သက္တံႀကီးဟာ ပိုၿပီးေတာက္ပလာတယ္။ ပိုၿပီးႀကီးလာပါတယ္။ ပတ္၀န္းက်င္မွာ တိတ္ဆိတ္လြန္းလွတယ္။ ဖိုးပလံလွမ္းေနတဲ့ေျခလွမ္းေတြေတာင္ အသံေပ်ာက္ေနၾကတယ္။ ဖိုးပလံေျခလွမ္းလိုက္တိုင္း ေရွ႕ကျမင္ရတဲ့ အေရာင္ေတြဟာ ပိုလို႔ႏူးညံ့လာတယ္။ အေရာင္တစ္ခုစီဟာ ထင္ရွားသလို ထိစပ္ေနၾကတယ္။ မရမ္းေရာင္၊ အျပာေရာင္၊ အျပာႏု၊ အစိမ္း၊ အ၀ါ၊ လိေမၼာ္ေရာင္ နဲ႔ အျပင္ဘက္ဆံုးကအနီေရာင္အထိ တစ္ခုဆီအေရာင္ေတြဟာ ခမ္းနားလွပလြန္းလွတယ္၊ အေရာင္ေတြရဲ႕အျမင့္ဆံုးအပိုင္းအ၀ိုင္းခံုးေလးေနရာမွာ အေတာက္ပဆံုးပဲ ဘယ္ေလာက္ထိျမင့္တယ္ ဖိုးပလံမခန္႔မွန္းႏိုင္ဘူး၊ ဖိုးပလံ နားထဲမွာ အသံေတြၾကားလာရၿပီ၊ အာလံုး အေလာတႀကီးေျပာေနၾကပါတယ္။ တိုးတိုးေလး ဖိုးပလံနားနားကို ကပ္ၿပီးေျပာၾကတယ္၊ ဖိုးပလံရဲ႕လမ္းကမွန္ေနတယ္တဲ့၊ အားလံုးက ေခၚေနၾကတယ္၊ ေဘးဘက္ဆီမွာ အရိပ္ေတြလို လႈပ္လႈပ္ရွားရွားေတြေတြ႕ရတယ္။ ပံုသ႑ာန္ေတြက အမွန္မရွိဘူး၊ ေျပာင္းေနၾကတယ္။ ေဟာ အရိပ္တစ္ခု၊ ေနာက္ေတာ့ အရိပ္ေတြမ်ားလာၿပီ၊ ေဟာ အမ်ားႀကီးပဲအရိပ္ေတြ၊ ၿပီးေတာ့ ေပ်ာက္သြားျပန္တယ္။ ေနာက္ လူေတြ၊ အမ်ိးသားေတြ အမ်ဳိးသမီးေတြ ကေလးေတြ ေတြ႔ရျပန္ၿပီ၊ သူတို႔ ဖိုးပလံကိုႏႈတ္ဆက္ၾကတယ္။ ဖိုးပလံ သူတို႔ေျပာတာေတြကို နားလည္တယ္။ ဒါေပမဲ့ ျပန္ၿပီး ႏႈတ္က ထြက္မျပတတ္ဘူး၊ ဘယ္လိုေျပာတယ္ဆိုတာကို မမွတ္မိလိုက္ႏိုင္ပါဘူး၊ သူတို႔အားလံုး သိပ္ကို လွပၾကတယ္။ တစ္ေယာက္နဲ႔ တစ္ေယာက္နည္းနည္းေလးမွ မတူၾကဘူး၊ အားလံုးကြဲျပားၾကတယ္။ ဒါေပမဲ့ သိပ္လွၾကတဲ့ လူေတြပဲ၊ ဒါဟာ နတ္သမီးနယ္ေျမလား၊ ဖိုးပလံ အဲဒီလိုေလး ေတြးလိုက္တုန္းမွာ တစ္ေယာက္က ဖိုးပလံနားနားကို ကပ္ၿပီးေျဖသြားတယ္။ သိပ္ဟုတ္တာေပါ့တဲ့ ဖိုးပလံ အဲဒီလိုပဲ နားလည္လိုက္ေပမဲ့ သူေျပာသြားတာက ဘယ္လိုစကားသံမ်ဳိးမွန္းမသိပါဘူး၊ သက္တံအလင္းတိုင္ေတြအနီး ပိုၿပီးတိုးကပ္ၾကည့္တယ္။ သူတို႔ေပ်ာက္သြားၿပီ၊ ဒါနဲ႔ ေျခကိုေနာက္တစ္လွမ္းျပန္ဆုတ္တယ္၊ အေရာင္မ်ဳိးစံုအလင္းတိုင္ေတြ အဲဒီေနရာနဂိုအတိုင္း ျပန္ေရာက္ေနၾကျပန္ၿပီ၊ အရင္က ေတာက္ပခမ္းနားသလို လွျမဲလွလွ်က္ပဲ၊ အိုး .. သက္တံႀကီးဆီက အေရာင္အလင္းတိုင္ႀကီးေတြကို ဖိုးပလံစိတ္၀င္စားေနမိတာနဲ႔ ေရႊေသာ့ကိုေမ့သြားခဲ့ၿပီ၊ လက္ထဲမွာ ေရႊေသာ့ေလးကရွိမေနေတာ့ဘူး၊ အဘိုးေရမြန္ .. ဖိုးပလံ တိုးတိုးေလးရြတ္ၾကည့္တယ္။ ညက ပိုနက္လာတယ္။ အဲဒီအခိုက္အတန္႔မွာပဲ ေကာင္းကင္မွာ လမင္းႀကီးက ေပၚလာၿပီ၊ သက္တံဆီက ေရာင္ျခယ္ေတြတျဖည္းျဖည္းက်ဲပါးသြားၾကၿပီ၊ အရိပ္ေတြလူ ေတြက ပိုၿပီးရႈပ္ေထြးလာၾကပါတယ္။ တီးတိုးစကားသံေတြက နားနားကို ကပ္ကပ္ၿပီးေျပာသြားၾကတယ္။ ဖိုးပလံ ေမာပမ္းလာၿပီ၊ အိပ္ငိုက္လာၿပီ၊ လမင္းရဲ႕အလင္းေရာင္နဲ႔ ဖိုးပလံရဲ႕ေရႊေသာ့ကို ျပန္ရွာဖို႔ မျဖစ္ႏိုင္ဘူးလို႔ ေတြးမိလိုက္တယ္။ ေနေရာင္ျပန္ထြက္လာတဲ့အခ်ိန္ကို သူ ေစာင့္မွျဖစ္မယ္။ အနားမွာေတြ႕တဲ့ေရညွိအိပ္ရာေလးေပၚမွာ ဖိုးပလံ လွဲခ်လိုက္ပါတယ္။
မနက္ခင္းမွာ ဖိုးပလံႏိုးလာေတာ့ ေနရဲ႕အလင္းေရာင္က မ်က္လံုးတည့္တည့္ဆီကိုထိုးေနၿပီ။ ဖိုးပလံ ကိုယ္ကိုလွိမ့္ရင္း ေနေရာင္ကို ေရွာင္လိုက္တယ္၊ အဲဒီမွာပဲ ဖိုးပလံမ်က္ႏွာနဲ႔ တစ္ေပအကြာေလာက္မွာ ေရႊေရာင္တလက္လက္ေသာ့ေလးကို ေရညွိေတြေပၚမွာ ေတြ႕လိုက္ရတယ္၊ သူအသာအယာေကာက္ယူလိုက္ၿပီး ပက္လက္လွန္လွဲေနရင္းနဲ႔ ေရႊေသာ့ေလးကို ေသခ်ာၾကည့္ပါတယ္၊ ေသာ့တံေလးမွာ ေရႊေရာင္ေျဗာင္၊ ေခ်ာေမြ႔ေနၿပီး လက္ကိုင္မွာ ပံုသြင္းထားပံုက အထူးအဆန္းပဲ၊ ၾကည္ျပာေရာင္လက္ေနတဲ့ ေက်ာက္ေလးေတြပါတယ္၊ ေရႊေသာ့ေလးကိုတစ္ခါျပန္ေတြ႕တာ ဖိုးပလံ သိပ္၀မ္းသာတာပဲ၊ ခဏေတာ့ လွဲေနလိုက္ရင္း နဲ႔ ကိုယ္ကို ဘယ္ညာလွိမ့္ေနပါတယ္၊ ပတ္၀န္းက်င္ရဲ႕အလွအပေတြ သူ႔မ်က္လံုးကိုအစာေကြ်းေနလိုက္တယ္၊ ေနာက္ေတာ့ ခုန္ထလုိက္တယ္၊ သူသိပ္လိုခ်င္ေနတဲ့ သိပ္လွတဲ့ေရႊေသာ့ေလးရေနပါၿပီတဲ့၊ ဒီအလွတရားက သူ႔အတြက္ဘာမွ အသံုးမ၀င္ဘူးလို႔ေတြးေနမိတယ္၊ ဘယ္မွာလဲ ေသာ့အိမ္က၊ တစ္ေနရာရာမွာေတာ့ရွိရမွာပဲ၊ ေသာ့အိမ္မရွိပဲ ေသာ့တစ္ေခ်ာင္းကို ဘယ္သူကမွ အရူးထၿပီးလုပ္မွာမဟုတ္ပါဘူးလို႔လည္းေတြးတယ္။ ဒါဆိုရင္ ေသာ့အိမ္ဘယ္မွာပါလိမ့္၊ ဖိုးပလံ ေလထဲကိုေငးတယ္။ ေျမႀကီးထဲကိုလည္းေငးတယ္။ ဒါေပမဲ့ တိမ္ေတြထဲ၊ ျမက္ခင္းေတြထဲ၊ သစ္ပင္ေတြထဲ ေသာ့အိမ္ကိုမေတြ႔ပါဘူး။
ဖိုးပလံ ဒီေနရာက တစ္ေနရာရာကိုေျပာင္းၿပီးရွာၾကည့္ဖို႔ ႀကိဳးစားတယ္။ ခပ္ေ၀းေ၀းေတာအုပ္ထဲမွာ မီးခိုေငြ႔ေတြလိုေတြ႕ေနရတယ္။ မီးခိုးေခါင္းတိုင္ဆီက ထြက္ေနတဲ့အခုိးအေငြ႔ေတြလိုပဲ၊ ဖိုးပလံ အဲဒီကို သြားမလို႔ေျခလွမ္းျပင္ပါတယ္။ ေတာအုပ္ေလးဆီေလွ်ာက္လာရင္း ေအးျမေမြးပ်ံ႕တဲ့ေလညွင္းရနံ႔ကို ရႈရိုက္ၾကည့္တယ္။ ဖိုးပလံဘယ္တုန္းကမွ မရဘူးတဲ့ အေမႊးရနံ႔မ်ဳိးပဲ၊ ေခါင္းထဲကို ၾကည္လင္သြားေစတဲ့ မျပင္းလြန္း မအီလြန္းတဲ့ရနံ႔မ်ဳိး၊ သစ္ပင္ၾကားေတြထဲမွာ သစ္လံုးအိမ္ေလးတစ္လံုးေတြ႔လိုက္ရပါတယ္၊ အိမ္ေလးဟာ ၾကြရြေနတာပဲ၊ ေျမႀကီးနဲ႔ပဲ မထိသလို ေလညွင္းသုတ္ကနဲေ၀့လိုက္တိုင္း အိမ္က ျငိမ့္ျငိမ္ေလးလႈပ္တယ္၊ ဗိုက္ဆာလိုက္တာ၊ ဖိုးပလံ ခပ္တိုးတိုးေလး ညီးညဴလိုက္ပါတယ္။
“လာေလကြယ္၊ အိမ္ထဲကို လွမ္း၀င္ခဲ့ေပါ့” ဆိုတဲ့ အသံခ်ဳိခ်ုိေလးဖိုးပလံၾကားလိုက္ရတယ္။ အိမ္ထဲကို လွမ္း၀င္လိုက္တဲ့အခါ သက္ရွိသတၱ၀ါရယ္လို႔ မရွိၾကဘူး၊ လူတစ္ေယာက္မွလည္းမရွိဘူးလို႔ ေတြးရင္း ခံုေလးမွာ၀င္ထိုင္ပါတယ္။ ခံုေလးက ကေန ျပတင္းေပါက္အျပင္ဘက္လွမ္းၾကည့္တဲ့အခါ ျပတင္းမွာတြယ္ကပ္ေနတဲ့ အိုင္ဗီပင္ေတြၾကားထဲ လူ၀ံႀကီးတစ္ေကာင္ရဲ႕ မ်က္ႏွာႀကီးျဖတ္ကနဲ ေတြ႕လိုက္ရပါေလေရာ၊ လူ၀ံႀကီးဟာ သူ႔ကို မ်က္ႏွာအေနအထားအမ်ဳိးစံုလုပ္ျပၿပီး စေနာက္ပါေတာ့တယ္။ ဖိုးပလံ ရယ္ခ်င္စိတ္ေပါက္လာတဲ့အခ်ိန္၊ အနားက ဖိုးပလံထက္သံုးေလးဆျမင့္တဲ့ သစ္သားဘီရိုႀကီးရဲ႕တံခါးရြက္ဆီက မ်က္ႏွာပံုစံေတြဟာ လႈပ္ရြလာတာေတြ႕ရျပန္တယ္။ အဲဒီမ်က္ႏွာေတြကေတာ့ ျပံဳးျဖဲျဖဲႀကီးေတြ၊ ေၾကာက္စရာမခ်ိသြားျဖဲပံုစံႀကီးေတြ၊ ေနာက္ .. ပင့္ကူေျခေထာက္ပံုစံေတြနဲ႔ ထိုင္ခံုေလးဟာ ဧည့္ခန္းေလးရဲ႕အလယ္ဆီကိုေရြ႕လာတယ္။ ကို႔ရိုးကားရားဟန္နဲ႔ ေရွးဆန္ဆန္ႀကီး ကမလို႔ ဟန္ျပင္ေတာ့တယ္။ ဖိုးပလံလည္း လူ၀ံႀကီးနဲ႔ မခ်ိသြားျဖဲမ်က္ႏွာႀကီးေတြကို ေမ့သြားပါတယ္။ ဖိုးပလံ တဟားဟားေအာ္ရယ္လိုက္တယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာပဲ အျဖဴေရာင္နတ္သမီးေလးေတြ သံုးေယာက္ ရယ္က်ဲက်ဲမ်က္ႏွာေပးေလးေတြနဲ႔ စားပြဲေပၚက ပန္းအိုးဆီက ခုန္ထြက္လာၾကပါၿပီ။ ေခါင္းေပၚမွာလည္း လႈပ္လႈပ္ခါခါေခါင္းေဆာင္းေလးေတြနဲ႔၊ နတ္သမီးေလးေတြက သူတို႔ အမွားအယြင္း လုပ္မိၿပီဆိုတာ သိလိုက္မိၿပီး ပင့္ကူကုလားထိုင္ကို နံရံဆီျပန္ကပ္လိုက္ၾကပါတယ္။ ေနာက္ေတာ့ အင္မတန္ေခ်ာေမာလွပတဲ့ အမ်ဳိးသမီးတစ္ဦးအခန္းထဲက ေပၚထြက္လာပါတယ္။
“ေနာက္ဆံုးေတာ့ ကေလး ေရာက္လာတာပဲကိုး၊ အဘြား ကေလးကို ေစာင့္ေနတာ ၾကာၿပီပဲ” လို႔ဆိုရင္း ဖိုးပလံကို လက္ကမ္း ႏႈတ္ဆက္တယ္။ အဲဒီအမ်ဳိးသမီးလွပပံုမ်ဳိးလည္း ဖိုးပလံတခါမွ မျမင္ဖူးခဲ့ဘူး၊ အဲဒီအမ်ဳိးသမီးက အရပ္ရွည္ရွည္၊ သန္မာတဲ့ပံုစံမ်ဳိး၊ လည္ပင္းနဲ႔ လက္ေမာင္းေတြက အျဖဴေရာင္ပဲ၊ သူမရဲ႕မ်က္ႏွာကလည္း ႏူးညံ့ရႊန္းစိုေနတဲ့ပံုစံမ်ဳိး၊ ဆံပင္အေရာင္ကိုေတာ့ ဘာအေရာင္ရယ္လို႔ ဖိုးပလံမေျပာတတ္ဘူး၊ အစိမ္းရင့္ေရာင္ အေရာင္သမ္းေနတယ္လို႔ထင္မိတယ္။ သူမကိုၾကည့္ရတာက စိန္ေတြရဲ႕ ေတာက္ပျခင္းမ်ဳိးနဲ႔ ျမသားရဲ႕စိမ္းလဲ့လဲ့အေသြးေရာင္ေတြျပည့္ေနတယ္။ အစိမ္းေရာင္ ေတာက္ေတာက္ပပ၀တ္စံုကို ၀တ္ထားပါတယ္။
“နာမည္ဘယ္လိုေခၚသလဲကြဲ႕” အမ်ဳိးသမီးကေမးပါတယ္။
“သူငယ္ခ်င္းေတြအားလံုးကေတာ့ ဖိုးပလံလို႔ ေခၚတာပဲဗ်”
“အိုး ကေလးရဲ႕ဆံပင္ေတြကရွည္လိုက္တာ၊ ဖိုးပလံ .. ပိုးဖလံေပါ့ ဟုတ္တယ္မဟုတ္လား၊ အဘြားလည္း ဒီခ်စ္စရာနာမည္ပဲေခၚမွပါပဲ၊ ဒါေပမဲ့ကြယ္ အဘြား ေမးခြန္းေတြေမးရင္ မင္းစိတ္မရွည္မျဖစ္ပါနဲ႔၊ အဘြား ေမးခြန္းတစ္ခုေမးတိုင္း ကေလးကလည္း တစ္ခုဆီ အဘြားကို ျပန္ေမးႏိုင္သားပဲ”
“ကေလးရဲ႕ အသက္ကဘယ္ေလာက္လဲ”
“ဆယ့္တစ္ႏွစ္ပါ”
“အဘြားကေရာ”
“ႏွစ္ေထာင္ေပါင္းမ်ားစြာရွိေနပါၿပီေလ” လို႔ အမ်ဳိးသမီးက ေျဖတယ္။
“ဟင္ .. အဲဒီေလာက္ အသက္ရွိမယ္လို႔ မထင္ရဘူး”
“မထင္ရဘူးလား၊ အဘြားကေတာ့ အဘြားအသက္အတိုင္းပဲလို႔ ထင္တာပါပဲ၊ ကေလးျမင္တယ္မဟုတ္လား၊ အဘြားဘယ္ေလာက္လွလိုက္သလဲလို႔”
“ဟုတ္ပါတယ္၊ ဒါေပမဲ့ အဲဒီေလာက္ရွည္ၾကာေအာင္ ဘယ္လိုရွင္သန္ေနထိုင္လဲ ကၽြန္ေတာ္အခု စဥ္းစားေနတာဗ်”
“အဘြားက အျမဲအလုပ္ရႈပ္ေနတာေလ၊ အဘြားမွာ အိုမင္းဖို႔ အခ်ိန္မရွိဘူးကြဲ႔၊” လို႔ အမ်ုိးသမီးကေျပာပါတယ္။ “အဘြားအတြက္ကေတာ့ အိုမင္းမႈက အလုပ္မလုပ္ဘူး၊ အဘြားရဲ႕ကေလးေတြကိုလည္း မသပ္မရပ္မျမင္ခ်င္ဘူး၊ ဖိုးပလံသိလား၊ ဖိုးပလံမ်က္ႏွာမွာကြယ္ နမ္းစရာ သန္႔ရွင္းတဲ့ေနရာလြတ္ ေသးေသးေလးေတာင္ မရွိေတာ့ဘူး”
“အာ” ဖိုးပလံရွက္သြားပါတယ္။
“အဘြားနာမည္ဘယ္လိုေခၚပါသလဲ”
“ဖိုးပလံရဲ႕အဘြားေပါ့”
“တကယ္ .. အဘြား” ဖိုးပလံမယံုသလိုေမးခြန္းထုတ္ပါတယ္။
“အဘြားပံုျပင္ေတြမေျပာတတ္ပါဘူး၊ ေပ်ာ္စရာရႊင္စရာေတာင္ ၾကံဖန္ၿပီး ဘယ္ေတာ့မွ မေျပာဘူး”
“ေတာ္လိုက္တဲ့အဘြား” ဖိုးပလံ ရယ္ေမာလုိက္ပါတယ္။
အမ်ဳိးသမီးႀကီးက ဖိုးပလံကို စကားတစ္ခ်ဳိ႕ေျပာတယ္။ ဖိုးပလံနားမလည္ႏိုင္ပါဘူး။ ေနာက္ေတာ့ ဖိုးပလံကို ေရကန္ေလးတစ္ခုထဲ ပစ္ထည့္လိုက္တယ္။ ကန္ထဲမွာ ငါေလးေတြအမ်ားႀကီးပဲ စုျပံဳေနတာပဲ၊ ဖိုးပလံနားမွာ ၀ိုင္းေနၾကတယ္။ အဲဒီထဲက သံုးေကာင္ ေလးေကာင္ေလာက္က ဖိုးပလံရဲ႕ ဦးေခါင္းနဲ႔ လည္ပင္းေအာက္ထဲကို တိုး၀င္ၿပီး သန္႔ရွင္းေပးၾကတယ္။ က်န္တဲ့ငါးေလးေတြ အားလံုးက ဖိုးပလံတစ္ကုိယ္လံုးကို သူတို႔ရဲ႕ အေမႊးအေတာင္ေလးေတြနဲ႔ ပြတ္တိုက္ၾကတယ္။ အဘြားကေတာ့ တစ္ခ်ိန္လံုးေစာင့္ၾကည့္ေနေလရဲ႕၊ ငါးေလးေတြ အေကာင္ငါးဆယ္ေက်ာ္ေလာက္ရွိမယ္ထင္တာပဲ၊ သူတို႔က ဖိုးပလံကို မ ၿပီး ေရကန္အျပင္ဘက္ေရာက္ေအာင္ တြန္းပို႔ၾကတယ္။ အဘြားက လက္တစ္ဘက္ထဲနဲ႔ ဖိုးပလံကို မယူလိုက္ပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ မီးပံုဖိုထားတဲ့ေနရာဆီေခၚသြားတယ္။ ၿပီးေတာ့ အေကာင္းတကာ့အေကာင္းဆံုး ပိတ္သားေရလဲ၀တ္စံုယူလာေပးတယ္၊ ျမက္သင္းနံ႔ရယ္ လာဗင္ဒါေရေမႊးပန္းရယ္ ေမႊးေနတာပဲ၊ အစိမ္းေရာင္အ၀တ္အစားပဲ၊ အဘြားလိုပဲ၊ အဘြားေတာက္ပသလို ဖိုးပလံလည္းေတာက္ပေနတယ္။
“ကၽြန္ေတာ္ စီးစရာ ဖိနပ္တစ္စံုေလာက္မေပးဘူးလား အဘြား” လို႔ ဖိုးပလံကေမးလိုက္ပါတယ္။
“ဟင့္အင္း၊ ကေလးရယ္၊ ဘာဖိနပ္မွ မရွိဘူးကြယ္၊ ၾကည့္ေလ အဘြားမွာလည္း ဖိနပ္မရွိဘူး” အမ်ဳိးသမီးႀကီးက ဂါ၀န္စိမ္းေလး မကာ ေျဖတယ္။
ၿပီးေတာ့ဖိုးပလံကို ေခါင္းဖီးေပးတယ္။ အခန္းပတ္လည္မွာ သစ္လံုးနံရံအကြက္ေလးေတြအမ်ားႀကီးပဲရွိေနတယ္။ ပထမနံရံအကြက္ေလးထဲ လက္ႏိုက္လိုက္ေတာ့ ေမႊးပ်ံ႕ေနတဲ့ေပါင္မုန္႔အိအိႀကီးတစ္လံုးပါလာတယ္။ ဖိုးပလံကိုေပးတယ္။ ေနာက္နံရံကြက္ေလးထဲႏိႈက္တယ္။ ႏြားႏို႔ခြက္ အႀကီးႀကီးပဲ ရျပန္တယ္။ ဖိုးပလံကိုေပးတယ္။ ေနာက္ထပ္နံရံကြက္တစ္ခုဆီ လက္ကိုဆန္႔တန္းၿပီး ႏိႈက္လိုက္တဲ့အခါ အသီးအႏွံေတြ မ်ဳိးစံု အမ်ားႀကီးပဲ ပါလာျပန္တယ္။ ဖိုးပလံကိုပဲ အကုန္လံုးေပးပါတယ္။
ၿပီးေတာ့ ဖိုးပလံလက္ထဲမွာ တခ်ိန္လံုးကိုင္ထားတဲ့ ေရႊေသာ့ေလးကို ေမးတယ္။
“ဖိုးပလံေလး လက္ထဲက ဘာေလးလဲကြယ္”
“ေရႊေသာ့ပါ၊ ဒါေပမဲ့ ဘာအတြက္လည္းကၽြန္ေတာ္မသိဘူး၊ ေသာ့အိမ္ကိုလည္းရွာမေတြ႔ပါဘူး အဘြားရယ္၊ အဘြားသိရင္ေျပာျပေပးပါလား”
“ေသာ့အိမ္ရွာရမွာေပါ့၊ အဲဒါ ဖိုးပလံအလုပ္ပဲေလ၊ အဘြားမကူညီႏိုင္ပါဘူးကြယ္။ ကေလး ရွာရင္ .. ေတြ႕မွာပဲ အဘြား ဒီေလာက္ပဲေျပာႏိုင္တယ္။ အဘိုးပင္လယ္နဲ႔ ေတြ႕ၾကည့္ပါ၊ သူက အဘြားထက္အသက္ႀကီးေတာ့ သူေျပာျပႏိုင္မွာပဲ”
“အခုပဲ သြားလို႔ရမလား အဘြား”
“မရဘူး ဖိုးပလံေလး၊ ဒီညေတာ့ နားပါဦးေလ”
မနက္ေစာေစာမွာေတ့ အမ်ဳိးသမီးႀကီးရဲ႕ သစ္လံုးအိမ္ေလးက ဖိုးပလံထြက္ခြာခဲ့ပါတယ္။ သူ စိတ္မေကာင္းျဖစ္ေနလိုက္ေသးတယ္။ ေခ်ာေမာလွပတဲ့အမ်ဳိးသမီးႀကီးက “ဖိုးပလံ ဒီက ထြက္ခြာသြားပေစဦးေတာ့၊ အဘြားက မင္းရဲ႕အျမဲတမ္းအဘြားျဖစ္ေနတာပဲေလ၊ ကေလး .. သြားရမွာပါပဲ” လို႔ ျဖည္းျဖည္းေလး စကားဆိုရင္းႏႈတ္ဆက္ခဲ့ပါတယ္။
ဖိုးပလံလည္း ေတာလမ္းေလးအတိုင္းပဲ ေလွ်ာက္လာခဲ့တယ္။ ေတာနက္ထဲကို နက္သနက္ နက္ေအာင္ တိုး၀င္ရတာပါပဲ၊ အဘြားကေတာ့ ဒီလမ္းက အမွန္ပဲလို႔ေျပာခဲ့သားပဲ၊ လမ္းတေလွ်ာက္မွာ ေတာနက္ထဲက တိရစၦာန္ေလးေတြအခ်င္းခ်င္း စကားဆိုပံုေတြ နားေထာင္သြားရတာ မဆံုးႏိုင္တဲ့ အပန္းေျဖဥယ်ာဥ္ႀကီးထဲေလွ်ာက္သြားေနရသလိုလို၊ သိပ္မၾကာပါဘူး။ ဖိုးပလံလည္း သူတို႔ စကားသံေတြကို သင္ၾကားလာႏိုင္တယ္။ သင္တို႔ေျပာတဲ့စကားေတြကို နားလည္လာၿပီး ဖိုးပလံကလည္း ေမးခြန္းထုတ္တတ္လာတယ္။ ရွဥ့္ေလးေတြက သိပ္ကို ေဖာ္ေရြတာပဲ၊ ေမးသမွ်ေျဖတယ္၊ မေမးပဲနဲ႔ေတာင္ တက်ီက်ီရွင္းျပေနတတ္ေသးတယ္။ သူတို႔ရဲ႕အသိုက္ထဲမွာ သိုမွီးထားတဲ့ သစ္ေစ့ေတြ ဖိုးပလံကို တစ္ခုၿပီးတစ္ခု ထုတ္ေကြ်းတယ္။ တ၀ီ၀ီပ်ံေနတဲ့ ပ်ားေတြလည္းေတြ႕တယ္။ ပ်ားေတြကေတာ့ သိပ္ကို တကိုယ္ေကာင္းဆန္တာပဲ၊ ပတ္၀န္းက်င္တစ္ခုလံုး သူတို႔ကအလုပ္အမ်ားဆံုးလို ဟန္ေဆာင္ေနၾကတယ္။ တခ်ိန္လံုး အလုပ္ အလုပ္ အလုပ္ .. လုပ္ရမွာေတြမ်ားလိုက္တာလို႔ တဂ်ီဂ်ီညီးညဴေနၾကတယ္။ ဘယ္သူ႔ကိုမွ ဂရုမစိုက္ဘူး၊ သူ႔တို႔ရဲ႕ ဘုရင္မၾကီးကိုပဲ ဂရုစိုက္ၾကတယ္။ ပ်ားဘုရင္မႀကီးမ်က္ႏွာသာ တကမၻာထင္ၾကတယ္။ သူတို႔ အခ်င္းခ်င္းျပံဳးရယ္ခ်ုိသာ စကားဆိုၾကေပမဲ့ ဖိုးပလံနဲ႔ တျခားအေကာင္ေလးေတြ ေတြ႕လိုက္တာနဲ႔ မ်က္ႏွာေတြက မာေက်ာသြားၾကတယ္။ “စကားမဆိုအားဘူးေဟ့” လို႔ ပဲ ေျပာတတ္ၾကတယ္။ ရယ္စရာေတာ့ေကာင္းသားပဲ။
ဖိုးပလံေလွ်ာက္လာရင္း ခ်က္ခ်င္းဆိုသလိုပဲ သစ္ပင္ေတြဟာ ေသးသည္ထက္ေသးလာတယ္။ သစ္ပင္ေတြဟာ နည္းသည္ထက္နည္းလာတယ္။ ျမင္ျမင္သမွ် သစ္ပင္ေတြနဲ႔ ျပည့္ေနတဲ့ျမင္ကြင္းထဲကေန သစ္ပင္ေတြ ေပ်ာက္ကုန္ၾကတယ္။ သစ္ပင္ေတြအားလံုး ဖိုးပလံ ေက်ာဘက္မွာ က်န္ခဲ့ၾကၿပီ၊ ေနာက္ေတာ့ကုန္းေျမျမင့္ျမင့္ေလးေပၚသူေလွ်ာက္လာတယ္။ လမ္းက်ဥ္းေလးမွာ ေဘးႏွစ္ဘက္က ေက်ာက္သားနံရံႀကီးျဖစ္လာေတာ့တယ္။ ၿပီးေတာ့ ဘြားကနဲ ဖရိုဖရဲ တံခါးေပါက္တစ္ခု ေက်ာက္ေဆာင္ႏွစ္ခုၾကား လမ္းက်ဥ္းေလးအဆံုးမွာ ေပၚလာပါတယ္။ ဖိုးပလံ ေနာက္ျပန္မလွည့္လိုဘူး၊ ေက်ာက္သားနံရံထဲ ေဖာက္၀င္သြားတဲ့ တံခါးေပါက္ေလးပဲ ရွိေနေတာ့တယ္။ အေမွာင္ကနက္သည္ထက္ နက္လာတယ္၊ ေနာက္ဆံုးပိမ္းပိတ္ေအာင္ေမွာင္သြားပါၿပီ၊ ဖိုးပလံကေတာ့ ဒါကလမ္းမွန္ပါပဲလို႔ ခံစားမိေနတုန္းပဲ၊ ေနာက္ေတာ့ အလင္းေလးတစ္စ ဖြဖြေလးတိုးထြက္လာတယ္။ အလင္းေရာင္ေလးျပန္ရၿပီ၊ ဟုတ္ပါတယ္။ ဒါဟာလမ္းမွန္ပဲလို႔ ဖိုးပလံ ကိုယ့္ဘာသာအားေပးပါတယ္။ အလင္းေလးဆီ ဆက္ေလွ်ာက္တဲ့အခါ ေကြ႕ေကြ႕ေကာက္ေကာက္လမ္းသြယ္ေလးေတြ႔တယ္။ နားထဲမွာ ေရစီးသံေတြလို ၾကားေနရပါတယ္။ လမ္းသြယ္ေလးရဲ႕အဆံုးမွာေတာ့ မ်က္ေစ့တဆံုး က်ယ္ေျပာလွတဲ့ လြင္ျပင္အက်ယ္ႀကီးပဲ ဖိုးပလံေတြ႕လိုက္ရပါၿပီ၊ သူ႔ရဲ႕ ေျခေထာက္အစံုကို ငံု႔ၾကည့္မိေတာ့ ဖိုးပလံရပ္ေနတာက ခြ်န္ထက္ၿပီး အျပာေရာင္လဲ့ေနတဲ့ ေရခဲေတာင္ကုန္းေလးရဲ႕ထိပ္ပိုင္းမွာ၊ သူ ေနာက္ျပန္လွည့္ရမွာတဲ့လား၊ ေရွ႕ကိုလည္း လွမ္းရမွာက အခက္သား။
“အား ... အမေလးဗ်ာ” ဖိုးပလံ ေတာင္ကုန္းထိပ္ေလးက ေျခေခ်ာ္ၿပီး က်ၿပီ၊ .. မဆိုးပါဘူး အိုး ဟိုး ဟိုး၊ ဖိုးပလံကိုယ္က အေလးခ်ိန္မဲ့ေနသလို၊ ေရထဲမွာ ကူးခတ္ေနရသလိုပဲ၊ ဒီလိုနဲ႔ပဲ လြင္ျပင္က်ယ္ႀကီးဆီ ကိုယ္ကိုစီးေျမာလို႔ရလာတယ္။ ပတ္၀န္းက်င္မွာ အေရာင္ေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ ေက်ာက္တုံးေလးေတြအမ်ားႀကီးပဲ၊ တစ္ခါမွ မျမင္မေတြ႕ဖူးခဲ့တဲ့ ေနရာမ်ဳိးပဲ၊ လြင္ျပင္ႀကီးရဲ႕ ေနရာတိုင္းမွာ အရိပ္ေတြျပည့္ေနတယ္။ သစ္ရြက္ေတြရဲ႕ အရိပ္ေတြရွိတယ္။ အားလံုးက သိပ္လွတာပဲ၊ သစ္ရြက္ေတြရဲ႕ ပံုစံေတြက ထူးျခားလွတယ္။ သူတို႔လႈပ္ရွားေနပံုက ေခါက္တံုေခါက္ျပန္ပဲ၊ ေလညင္းတိုက္ခတ္တဲ့အခါ သစ္ရြက္ေတြက တုန္တုန္ရီရီျဖစ္လာၾကတယ္။ ပတ္၀န္းက်င္မွာ ဘာသစ္ေတာမွမရွိဘူး ဘာေတာေတာင္မွ မရွိဘူး၊ သစ္ရြက္ေတြရယ္ သစ္ကိုင္းေတြရယ္၊ သစ္ပင္ေတြရဲ႕ ပင္စည္ အရိပ္ေတြကေတာ့ ျပည့္ေနတာပဲ၊ တကယ့္အပင္ေတြအကိုင္းေတြရွိမေနပဲ အရိပ္ေတြပဲျပည့္ေနေတာ့တယ္။ ငါးကေလးေတြက ဖိုးပလံရဲ႔ ေဘးနားက ျဖတ္ေျပးသြားၾကတယ္။ တခ်ဳိ႕ငါးေလးေတြက ဖိုးပလံကို စကားဆိုတယ္။ ႏႈတ္ဆက္ၾကတယ္။ တခ်ဳိ႕ငါးေတြကေတာ့ ဖိုးပလံကို ျမင္တာနဲ႔ သူတို႔ရဲ႕ ပါးစပ္ေတြကို ဂငယ္ပံုတိတိက်က်ရေအာင္ မဲ့ျပၾကေသးရဲ႔၊ ဖိုးပလံ က “အဘိုးပင္လယ္ ကိုေတြ႕လား၊ သူ ဘယ္မွာလဲဗ်ာ” လို႔ ေမးလိုက္တာနဲ႔ သူတို႔ရဲ႕မ်က္လံုးေတြကို အႀကီးႀကီးပဲ ျပဴးျပၾကတယ္၊ “သိဘူးေဟ့” လို႔ ေဆာင့္ႀကီးေအာင့္ႀကီးေျဖၾကတယ္။ သစ္ရြက္အရိပ္ေတြ အထူထပ္ဆံုးေနရာ၊ သစ္ပင္ႀကီးရဲ႕အရိပ္ေအာက္မွာ ဖိုးပလံထိုင္ခ်လိုက္ပါတယ္။ သစ္ပင္ႀကီးရဲ႕ အရိပ္ႀကီးက လႈပ္ခါခါျဖစ္လာၿပီး သစ္ေခါင္းပံုအရိပ္ႀကီးေပၚလာျပန္ေရာ၊ သစ္ေခါင္ထဲမွာ ဦးေခါင္းရိပ္တစ္ခု၊ အိုး .. အရိပ္မဟုတ္ဘူးဗ်ုဳိ႕၊ တကယ့္ဦးေခါင္းႀကီး၊ ဦးေခါင္းႀကီးကေျပာတယ္။
“ဟီဟီ .. လူကေလး ငါ့ကိုမ်ား ရွာေနသလားကြယ္”
“အဘိုးပင္လယ္လားပဲ”
“ဟုတ္တယ္ေလ၊ ငါေပါ့” ဦးေခါင္းႀကီးက ျပံဳးၿဖီးျဖီးေျဖတယ္။
ဖိုးပလံေမးၾကည့္မွျဖစ္မယ္။
“အဘိုးပင္လယ္ .. ဒီအရိပ္ေတြ ဘယ္ေနရာကစၿပီးေပၚလာတာလဲဗ်၊ ဒီအရိပ္ေတြထြက္ေပၚလာတဲ့ ေနရာေရာက္ရင္ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ ေသာ့အိမ္ေတြ႔မွာပဲ”
“ဟိုး ဟိုး ေရႊေသာ့ေလးပါလားေဟ့၊ ငါ က အသက္ငယ္ေသးတယ္၊ ငါ့ထက္အသက္ႀကီးတဲ့ အဘိုးေျမႀကီးကို ေမးခ်ည္ကြဲ႕၊ ဒီအရိပ္ေတြ ေပ်ာက္သြားတဲ့ေနရာဆို သူ႔ကိုေတြ႕လိုက္မယ္၊ အဲ ေပ်ာက္တဲ့ေနရာလား၊ ကေလးေျပာတဲ့ စၿပီးထြက္ေပၚတဲ့ေနရာလားေတာ့ မသိဘူးေဟ့၊ အရိပ္ေတြမရွိတဲ့ေနရာပဲ၊ ရွာေတြ႕မွာပါကြယ္၊ ကဲ .. သြားခ်ည္ဦး” လို႔ ေျဖတယ္။
ေျဖၿပီးတာနဲ႔ ဦးေခါင္းႀကီးဟာ သစ္ေခါင္းအရိပ္ႀကီးထဲ စြပ္ကနဲ ျပန္၀င္သြားလိုက္တာ သစ္ေခါင္းရိပ္ပါေပ်ာက္သြားပါတယ္။ သစ္ပင္အရိပ္ႀကီးကေတာ့ ခဲသားေရာင္ႀကီး လႈပ္တုပ္တုပ္ႀကီး ရွိေနတုန္းပဲ၊ ဒါနဲ႔ ဖိုးပလံလည္း မနားႏိုင္ဘူး။ အခုထိ သူလမ္းမွန္ေနတုန္းပဲ ဆိုတာ သူ႔ဘာသာသိေနတယ္။ ဆက္ၿပီးေလွ်ာက္တယ္ အရိပ္ေတြဆံုးတဲ့ ေနရာလား အရိပ္ေတြစတဲ့ေနရာလား၊ အဘုိးပင္လယ္ေျပာတာေတာ့ အရိပ္ေတြမရွိေတာ့တဲ့ေနရာတဲ့၊ ဒီလိုနဲ႔ ေလွ်ာက္ရျပန္တယ္။ ေရႊေသာ့ေလးရဲ႕အေရာင္ကလဲ အရိပ္ညိဳႀကီးေတြၾကားမွာ လက္ေနတာပဲ၊ အရိပ္ေတြကလည္း မ်က္စိတဆံုးရွိေနတုန္းပဲ၊ အရိပ္ေတြ ျပည့္သိပ္လာၿပီး အေမွာင္ကပိုလာတယ္။ ဒါဆို ဖိုးပလံသိေနၿပီ၊ ေနာက္အဆန္းတစ္ခုခုေတာ့ေတြ႕ရတာ့မွာပဲ၊ သူ႔မ်က္လံုးေတြကို အသစ္အဆန္းကို ၾကည့္ဖို႔ အသင့္ျပင္ထားလိုက္တယ္။ မဟုတ္ရင္ သူက မလန္႔ရင္ေတာင္ မ်က္စိေတြကလန္႔ၿပီး ကေမာက္ကမျဖစ္ကုန္ဦးမယ္။ ဖိုးပလံေတြးထားသလိုပါပဲ အေမွာင္ေတြတစ္ဖန္ ျပန္ေလ်ာ့က်လာၿပီးတဲ့အခါ အရိပ္ေတြက်ဲပါးလာၿပီ၊ ဟိုေ၀းေ၀းမွာ ေတာင္ကုန္းေလးေတြ ေတြ႔ေနရၿပီ၊ ေတာင္ကုန္းေတြကိုအေ၀းကၾကည့္ရတဲ့အခါ လူ႔ဘီလူးႀကီးတစ္ေကာင္ပက္လက္လွန္ လွဲအိပ္ေနသလိုပဲ၊ ဒါေပမဲ့ေလ .. ဗိုက္သားေနရာမွာေတာ့ ခ်ဳိင့္ခြက္ေနလိုက္တာ၊ ရင္အုပ္ေနရာႀကီးက ေမာက္ေမာက္ႀကီး၊ အသက္ျပင္းျပင္းရႈေနတဲ့ ပိန္ေသးက်ဳံလွီ လူဘီလူးႀကီးေပါ့၊ ဖိုးပလံ ဦးေခါင္းပံုစံေတာင္ကုန္းေလးဆီ ေလွ်ာက္သြားလိုက္တယ္။ အဲဒီနားမွာ ေလွကားထစ္ေလးပံုစံ ေျမသားျဖဴျဖဴေလးကို သူအေ၀းႀကီးကတည္းက ေတြ႕ထားခဲ့တာကိုး၊ ေျပာရရင္ လူဘီလူးပိန္ပိန္ႀကီး သြားရည္ေတြ တျမွားျမွားက်ေနသလိုပံုစံမ်ဳိးႀကီးပါ၊ ေျမသားျဖဴျဖဴလမ္းေလးအတိုင္း ကုန္းေျမေလးေပၚတက္လာခဲ့တယ္။ တကယ္ပါပဲ မ်က္ႏွာပံုစံ အခြက္ အခ်ဳိင့္ေတြနဲ႔ မ်က္လံုးေနရာေတြမွာလည္း အခ်ဳိင့္ႀကီးႏွစ္ခုက ထင္းေနတာပဲ၊ အဲဒီနားမွာ လူတစ္ေယာက္ ကုန္းကြကြႀကီး ခ်ဳိင့္ခြက္ထဲကို ဘာေတြမွန္းမသိ တစ္ခုၿပီးတစ္ခုပစ္ခ်ေနတာေတြ႕လိုက္ရတယ္။ ဖိုးပလံ အနားတိုးသြားပါတယ္။ အဲဒီလူက အဘိုးပင္လယ္ထက္ အမ်ားႀကီးငယ္ပံုပါပဲ ..
“ဟို .. အဘိုးေျမႀကီးကိုမ်ား သိမလားဗ်ာ”
“ငါေလ .. ငါေပါ့ .. အခု အပင္စိုက္ေနတဲ့လူႀကီး ငါက အဘိုးေျမႀကီးေပါ့ကြယ္”
“ေအာ္ အဲဒါ အပင္စိုက္ေနတာလားပဲ .. ကၽြန္ေတာ္က ခဲေတြနဲ႔ ပစ္ ပစ္ ခ် ေနတယ္ထင္လို႔”
“အိုကြယ္ .. ေျမသားေတြအားလံုးအတြက္ လိုအပ္တဲ့ သစ္ေစ့ေတြ ဒီေနရာကို ထည့္ေပးရတယ္ေလ၊ ေျပာပါေလ .. ဘာေၾကာင့္မ်ား ငါ့ကိုေတြ႕ခ်င္ရတာတုန္း”
“အဘိုးက အဘိုးနဲ႔လည္း မတူဘူး။ အဘိုးပင္လယ္ကေျပာတယ္။ အဘိုးေျမႀကီးက ပိုၿပီးအသက္ႀကီးတယ္တဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ေရႊေသာ့နဲ႔ ဖြင့္ရမယ့္ ေသာ့အိမ္ သိမယ္ဆိုပဲ၊ ဒါေပမဲ့ အဘိုးက ပိုၿပီးႏုပ်ဳိေနပါလား”
“ႏုပ်ဳိတာ အိုစာတာ ထားပါေလ။ ငါက အဘုိးပင္လယ္ထက္ အသက္ႀကီးတာလည္းအမွန္ပါပဲ၊ ငါလည္း လူကေလး ရွာေနတဲ့ ေသာ့အိမ္ မသိဘူးကြယ္”
“အဲ .. အဘိုးမီးလွ်ံ ကို ေမးၾကည့္ရင္ သိမွာပဲ၊ သူ႔ကို ေမးခ်ည္ကြဲ႕၊ ကဲလာ ေဟာဒီ ပါးစပ္အသူရာလုိဏ္ထဲကို ၀င္သြားပါေလ၊ အဲဒီလိုဏ္ေခါင္းထဲမွာ စမ္းေခ်ာင္းေလးေတြ႕လိမ့္မယ္။ အဲဒီ စမ္းေခ်ာင္းေလးအတိုင္းသာ စုန္ဆင္းသြားရင္ သူ႔ကို ေတြ႕မွာ အေသအခ်ာပဲ၊”
အဘိုးေျမႀကီးဆိုသူက ေျဖပါတယ္။
ဖိုးပလံလည္း အခ်ိန္မဆိုင္းခ်င္ေတာ့ဘူး။ အဘိုးေျမႀကီးျပတဲ့ ပါးစပ္ပံုစံ လႈိဏ္ေခါင္းႀကီးထဲ ဆင္းလာခဲ့ပါတယ္။
“အိုး လူကေလးေရ ေနဦးကြဲ႕၊ လာပါဦး”
ဖိုးပလံကို ေခၚေနျပန္တယ္၊ ဒါနဲ႔ အဘိုးေျမႀကီးဆီသြားလိုက္ေတာ့ ေျမႀကီးခဲေတြ အခ်ဳိ႕ကို ေကာက္ကိုင္ၿပီး ဖိုးပလံရဲ႕ လက္၀ါးထဲကိုထည့္ေပးပါတယ္။ ေျမႀကီးခဲေတြက ေအးစက္ေနတာပါပဲ၊ ဖိုးပလံတစ္ကိုယ္လံုး သိမ့္ကနဲ ေနေအာင္ခ်မ္းစိမ့္သြားတယ္။
“ကဲ ဒါဆို လူကေလး အပူဒါဏ္ခံႏိုင္ေကာင္းပါရဲ႕၊ ကဲ သြား သြား” လို႔ ဆိုတယ္။
ဖိုးပလံပါးစပ္အသူရာလႈိဏ္ေခါင္းထဲကို ဆင္းခဲ့ပါတယ္။ အဘိုးေျမႀကီးေျပာတဲ့အတိုင္းပါပဲ တသြင္သြင္စီးေနတဲ့ စမ္းေခ်ာင္းေလးကိုေတြ႕တယ္။ ဖိုးပလံလည္း စမ္းေခ်ာင္းေလးထဲကိုယ္ကိုစိမ္လိုက္ၿပီး အသက္ရႈေအာင့္လို႔ ေရစီးေလးအတိုင္း ေမွ်ာခ်ၾကည့္တယ္။ အတန္ၾကာ ေမ်ာေနခဲ့ၿပီးတဲ့ေနာက္ ေရက ပိုလို႔ ပိုလို႔ တိမ္လာတယ္။ လႈိဏ္ေခါင္းနံရံေတြဆီက အပူလႈိင္းေတြဟပ္လာလိုက္တာ ေတာ္ေတာ့ကိုပူလာၿပီ၊ ဖိုးပလံ ဦးေခါင္းကို ေရထဲစိမ္ႏွစ္ၿပီး ကူးခတ္ၾကည့္တယ္။ တစ္ကိုယ္လံုးေရထဲကေန မထြက္ရဲေတာ့ဘူး၊ ဒါေပမဲ့လည္း မရေတာ့ဘူး၊ ေရက တိမ္သည္ထက္တိမ္လာၿပီ၊ ဘယ္လိုႏွစ္ႏွစ္ ကိုယ္က ေရေပၚမွာပဲ ေရက အတိမ္ဆံုးေနရာေရာက္ေတာ့ ဆက္ၿပီး ကူးခတ္လို႔လည္းမရေတာ့ပါဘူး။ ဒါနဲ႔ပဲ စမ္းေခ်ာင္းေလးထဲက ထြက္လိုက္ရေတာ့တယ္။ စမ္းေခ်ာင္းေဘးေျမႀကီးကလည္း ပူလိုက္တာ၊ လိႈဏ္ေခါင္းအ၀တစ္ခုေတြ႕တာနဲ႔ အဲဒီကို အျမန္ေျပးပါတယ္။ လႈိုဏ္ေခါင္းအျပင္မွာေတာ့ အပူဒါဏ္က သိပ္အဆိုးႀကီးမဟုတ္ေတာ့ဘူး၊ အပူေငြ႔ေတြက ဖိုးပလံအနားမလာႏိုင္ေတာ့ပါဘူး။ ေက်ာက္တံုးအနားမွာ ကေလးငယ္တစ္ဦး ေရာင္စံုေက်ာက္တံုးေလးေတြကိုခ်ိတ္ဆက္ၿပီး ေဆာ့ကစားေနပါတယ္။ အေရာင္မ်ဳိးစံုေက်ာက္တံုးေလးေတြကို အမ်ဳိးမ်ဳိးေရႊ႔ၿပီး အေရာင္ေတြကို စပ္ေနတယ္။ ေက်ာက္တံုးေလးေတြ ဟိုဘက္ပို႔လိုက္ ဒီဘက္ျပန္ေရႊ႕လိုက္၊ အေရာင္ေလးေတြလွမလွ ၾကည့္ၿပီး ေဆာ့ကစားေနပံုပါပဲ၊ ကေလးငယ္ေလးက အင္မတန္ေခ်ာေမာလွပတယ္။
“ဖိုးပလံက ေမးပါတယ္ ကေလးေရ .. အဘိုးမီးလွ်ံကိုရွာေနပါတယ္၊ သူ႔ကို ေတြ႕ရမွျဖစ္မယ္၊ ကေလး ေျပာျပပါလား”
ကေလးငယ္က ခ်စ္စဖြယ္ ပါးခ်ဳိင့္ေလးေတြ ခြက္ေနေအာင္ျပံဳးရယ္ပါတယ္။ ၿပီးမွ
“အဘိုးမီးလွ်ံက က်ဳပ္ပဲေပါ့”
“ဟာ” ဖိုးပလံ ဘာဆက္ေျပာရမွန္းမသိ တအံတၾသႀကီးပဲ ၾကည့္ေနမိတယ္။ ဒီကေလးငယ္က က်န္တဲ့အဘိုးေတြအားလံုးထက္ အသက္အႀကီးဆံုးဆိုပဲ။ ကေလးငယ္က “ေသာ့အိမ္က ဒီမွာပဲ” တဲ့ ..ညႊန္ျပတယ္။
အဘိုးမီးလွ်ံလို႔ ဆိုတဲ့ ကေလးငယ္ေလးျပတဲ့ ေနရာကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ခုနက ေရာင္စံုေက်ာက္တံုးေလးေတြက ေဘးကေက်ာက္တံုးနံရံဆီမွာ လွလွပပ အေရာင္ေလးေတြအတိုင္း ေသာ့အိမ္ေလးတစ္ခုပံုစံျဖစ္ေနပါၿပီ။
“ဆန္းလိုက္တာ”
ဖိုးပလံ ေရရြတ္မိတယ္။ ေနာက္ေတာ့ ဖိုးပလံရဲ႕ ေရႊေရာင္ေသာ့ေလးကို တပ္ၿပီး လွည့္လိုက္တဲ့အခါ လွပတဲ့ ေရာင္စဥ္ေတြျဖာၿပီး အလင္းတိုင္ေတြထြက္လာတယ္။ အလင္းတိုင္ေတြက သက္တံႀကီးရဲ႕ အေရာင္ေတြအတိုင္းပဲ၊ မရမ္းေရာင္၊ အျပာေရာင္၊ အျပာႏု၊ အစိမ္း၊ အ၀ါ၊ လိေမၼာ္ေရာင္ နဲ႔ အျပင္ဘက္ဆံုးကအနီေရာင္၊ ခမ္းနားလွပတဲ့ အလင္းတိုင္ေတြေနာက္က အမ်ဳိးသမီးတစ္ေယာက္ ခုန္ထြက္လာပါတယ္။ အဲဒါ ... ခခ .. ခခေပါ့။
ခခ လို႔ ဖိုးပလံ သိလိုက္ေပမဲ့ တကယ့္ အမ်ဳိးသမီးအရြယ္၊ အရြယ္ေရာက္ေနတဲ့ မိန္းမေခ်ာ၊ မိန္းမလွေလးအရြယ္ပဲ၊ ဖိုးပလံလည္း သူ႔ရဲ႕လက္အစံုကိုျဖန္႔ၾကည့္လိုက္တယ္။ သူ ခရီးေတြထြက္လိုက္ရတာ အေတာ္အတန္ အိုမင္းသြားခဲ့ၿပီကိုး။
“ခခ .. နင္ သိပ္လွတာပဲ” လို႔ ဖိုးပလံ ခပ္ျမန္ျမန္ႀကီး၊ အလန္႔တၾကားေရရြတ္လိုက္ေတာ့ ခခ က ဟက္ဟက္ပက္ပက္ရယ္ေမာပါတယ္။ သူတို႔ သက္တံအလင္းတိုင္ေတြရဲ႕ေျခရင္းမွာေရာက္ေနခဲ့ၿပီ၊ အလင္းတိုင္ေတြ ေပၚကို ေျခလွမ္းတစ္လွမ္းစီလွမ္းတက္ခဲ့ၾကပါတယ္။ သူတို႔ ပိုပိုၿပီး အျမင့္ကို ေရာက္လာတဲ့အခါ သူတို႔လိုပဲ သက္တံႀကီးေပၚကို လူေတြ အမ်ားႀကီးပဲ တက္လာေနၾကတယ္။ အထက္မွာ တက္ေနၾကတဲ့သူေတြ၊ ေအာက္ဘက္ေတြမွာ အခုမွ လွမ္းတက္လာတဲ့ သူေတြ အမ်ားႀကီးပါပဲ၊ အားလံုးက ေပ်ာ္ရႊင္ေနၾကပါတယ္။ အားလံုးပဲျပံဳးရယ္ေနၾကတယ္ ....
သုတ္ကနဲ တိုက္ခတ္လိုက္တဲ့ ေလညွင္းေလးကလည္း ေအးျမျမေလး၊ ဖိုးပလံတို႔လည္း ကမၻာတစ္ခုဆီကို တက္ရမယ့္ လမ္းေပၚကိုေရာက္လို႔ေနၾကၿပီ။ ။
စေကာ့ထ္စာေရးဆရာ၊ ကဗ်ာဆရာ George MacDonald ရဲ႔ “The Golden Key” ကို မွီျငမ္းထားပါတယ္။
4 comments:
တူေလးကို သတိရလိုက္တာ
သူသာရွိရင္ သူ႕ကို ဒီဇာတ္လမ္းေလးေတြဖတ္ျပရရင္ သိပ္သေဘာက်မွာ
အခါတိုင္း သူပံုေျပာခိုင္းရင္ ျဖိဳးရဲ႕ ပံုျပင္ေလးေတြ လာေမြေနက်ေလ
ခုေတာ႔ တူေလး မရွိေတာ႔ ကိုယ္႕ဖာကိုယ္ ျပန္ဖတ္ျပလိုက္ရတယ္
မြစိမြစိနဲ႔ ေပ်ာ္ေနတယ္ ဆိုတာေလး သေဘာက်လိုက္တာ
ဇာတ္လမ္းေလးကို စိတ္ရွည္စြာနဲ႔ ေရးသားမွ်ေဝမႈအတြက္ ေက်းဇူးပါကြယ္။ စာဖတ္ဝါသနာပါသူတို႔အတြက္ေတာ့ မွတ္သားစရာ ပံုျပင္ေလးတစ္ပုဒ္ ရသြားတာေပါ့ၿဖိဳးၿဖိဳးေရ။ စိတ္ဓာတ္အစဥ္ ေအးခ်မ္းပါေစေနာ္။
ေမတၱာျဖင့္
အန္တီတင့္
ျဖိဳးေရ..
ဖိုးပလံေလးသရုပ္ေဆာင္ထားတဲ့ ပိုစ္ေတြ အရင္ထဲက ႏွစ္သက္တာ။ အခု ဖိုးပလံပိုစ္အားလံုး ကူးသြားမိတယ္ေနာ္။ ခြင့္ျပဳေနာ္။ ပံုႏွိပ္ျပီး စာအုပ္ေလးခ်ဴပ္ျပီး မီးမီးေလးကို ပံုေျပာရေအာင္လို႔..
ျဖိဳးေျပာတဲ့ အခုလိုပိုစ္အားလံုး အရမ္းၾကိဳက္စ္..
စာဖတ္ရတာ ေကာင္းလုိက္တာ၊ ေက်းဇူး ...
Post a Comment