လြတ္ေနတဲ့ လူသတ္သမား

လူသတ္သမားတဦးေၾကာင့္ ဖီးနစ္စ္ ျမိဳ ့ေလးဟာ က်ီးလန့္စာစား ျဖစ္ေနရၿပီ။

 တာ၀န္ရွိသူေတြက သူ႔ ကို ေျမလွန္ရွာေနၾကၿပီ။ အို..ဘုရားသခင္... အဲဒီလူဟာ  ကြ်န္ေတာ့္မိတ္ေဆြ ဆန္မီ မ်ား....လား..။

မြန္းက်ပ္ပူေလာင္ေနတဲ့ ဇူလိုင္လရဲ႕ ညေနခင္းတခုမွာ ရြန္းေဟာ္လ္တန္  ကေတာ့ သူက်က္္စားေနက်  ဖီးနစ္ျမိဳ ့ေလးရဲ ့ ဆင္ေျခဖုံး ေရကူးကန္တခုမွာ  သက္ေတာင့္သက္သာနဲ ့ပဲ ရွိေနတယ္။  အသက္က ၄၇ႏွစ္ ၊ သားသုံးေယာက္ဘခင္ ၊ အလုပ္က  ေဆာက္လုပ္ေရး ႀကီးၾကပ္သူ ။ အားလပ္ရက္ကေလးရရင္ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါးပါး ဆိုင္ကယ္စီးထြက္တတ္တယ္။  သူ႔ ၀န္းက်င္ သူ႔ အသိုင္း၀ိုင္းမွာ စိတ္ထားေျဖာင့္မတ္သူ ရင့္က်က္သူ ခင္တြယ္တတ္ စာနာတတ္သူ  အျဖစ္ လူသိမ်ားတယ္။ ဖီးနစ္စ္ျမိဳ႕အလယ္ေခါင္မွာရွိတဲ့  သူ႔ အိမ္ေလးကို  ၀င့္၀ါမွဳ မရွိ၊ ပလႊားမႈ မရွိ၊ ရိုးရိုးရွင္းရွင္းေလးမြန္းမံထားတယ္။

တညမွာ  ေဟာ္လ္တန္ နဲ ့ သူ ့မိတ္ေဆြေတြ  ခါတိုင္းလိုပဲ  ဘားတခုမွာ ဆံုၾကတယ္။ တေယာက္က  .. “ ေဟ ့.. မင္းတို ့ ၾကားၿပီး ပလား ၊လူေတြ တေလွၾကီး ပစ္သတ္ခံရတဲ ့  သတင္း ” လို ့ အစခ်ီလိုက္တယ္။  “ေဟာ္လ္တန္” က ပခုံးကို တြန္ ့လိုက္ရင္း မခိုးမခန္ ့ျပံဳးလိုက္တယ္ ။

“အဲေတာ့ ...ဘာျဖစ္သလဲဗ် ”

“ဘာျဖစ္ရမလဲဗ်  ..၊ေသကုန္တာေပါ့ ။ အစုလိုက္ အျပံဳလိုက္ပဲ ။ ဘယ္ငေၾကာင္  ေသာင္းၾကမ္းသြားသလဲ မသိဘူး။

လူတဒါဇင္ေလာက္ ဗိုင္းကနဲပဲ ။ ေျခာက္ေယာက္က ပြဲျခင္းၿပီးဗ်။ ရဲေတြကေတာ့ဗ်ာ  ..ထုံစံအတိုင္းေပါ ့ ..။”

ေနာက္တေယာက္က  ..၊ ဆက္ေျပာတယ္။

“ ဘယ္လိုျဖစ္တာလဲဗ်။”

“ပီးခဲ ့တဲ ့စေနေန ့က ႏွစ္ေယာက္ေသတာ .မၾကာေသးဘူး ၊ ခု  တေယာက္ေသျပန္ပလား။”

“ ဒီေကာင္က ဦးတည္ခ်က္ မရွိပစ္တာဗ် ။ ပရမ္းပတာပဲ ဗ်ိဳ  ့ ၊ လမ္းသြားလမ္းလာေတြ ဆို တထိတ္ထိတ္ပဲ။ က်ည္က သူတို ့ ေခါင္းေပၚ ၀ဲပ်ံၿပီးကို   ဆံပင္ၾကားကေန ၀ွီးကနဲ ထြက္သြားတာ”

“ဘယ္မွာတဲ့လဲဗ်”

“ဖီးနစ္စ္ဗဲလီ အေနာက္ပိုင္း မွာ အျဖစ္မ်ားတယ္”

ေဟာ္လ္တန္ ရင္ခုန္သြားတယ္။ လြန္ခဲ့တဲ့ေလးလေလာက္က မိတ္ေဆြေဟာင္းတေယာက္နဲ ့ ဘီယာမူးရင္း စကာအလြန္အကြ်ံ ေျပာၾကရင္းက ၾကားလိုက္ရတဲ ့ စကားတခြန္းက ေျဖာင့္ခ်က္ေပးတာမ်ားလား။ ဒီေကာင္ ဆန္မီ ..လူသတ္သမား မဟုတ္ပါေစနဲ႔။

မစၥတာ ေဟာ္လ္တန္ဟာ Mason Jar Rock Bar ရဲ ့ မန္ေနဂ်ာ ဘ၀နဲ ့ ခက္ခက္ခဲခဲ ရွင္သန္ခဲ ့ရဖူးတယ္။

ဒီတုံးကမ်ား သူ ့ချမာ  မိုးစင္စင္လင္းလို ့ ေနထြက္မွ အိမ္ကို ျပန္ရတယ္။ ေဆး၀ါးေတြနဲ ့လဲ ကာလ အတန္ၾကာ ရပ္တည္ခဲ့ရတယ္။ ဒက္ဘီ နဲ ့ ထူေထာင္ခဲ့တဲ့ အိမ္ေထာင္ေရးဟာလဲ  ခေလး ၃ ေယာက္အရ မွာ  ျပိဳကြဲခဲ့ရတယ္။ မိခင္ရဲ ့ အဆုံးအမကို နာယူၿပီး  သားသမီးေတြကို ရင္အုပ္မကြာ  ထိန္းသိမ္းေစာင့္ေရွာက္ရင္း  အိမ္စာေတြ ကူညီ ေျဖရွင္းေပးတယ္ ၊ ဘာသာေရးပို႔ ခ်မွဳေတြ ျပဳလုပ္ႏိုင္ခဲ့တယ္။ လိုအပ္တာမွန္သမွ် ျဖည့္ဆီးေပးႏိုင္ခဲ့ေပမဲ့ ဇနီးျဖစ္သူ ကေတာ့ သူ႔ ကို စြန့္ခြာထြက္သြားခဲ့တယ္။   အဲဒီေနာက္မွာေတာ့ ပိုၿပီး အလုပ္ေကာင္းတဲ့  ေဆာက္လုပ္ေရးဘက္ သူေရာက္လာတယ္။

တေန႔မွာ ဆင္ျမဴရယ္လ္ ဒိုင္ယက္မင္း ဆိုသူ  မိတ္ေဆြသစ္တေယာက္နဲ ့ အေပါင္းအသင္းျဖစ္လာတယ္။ ဒီလူကတကယ္ေတာ့ ဖြဲပါ။ အရက္ကို တိုက္ရင္ တိုက္သေလာက္ ေသာက္ႏိုင္တဲ ့သူ ။ အျမဲ ေပ်ာ္ပါးမူးယစ္ၿပီး စကားဖြာတတ္သူ ၊ တခ်ိဳ ့က သူ့ကို နာမည္ေဟာင္း ဆန္မီ  လို ့သိၾကတယ္။ ဆိုင္ကယ္စီးအဖဲြ ့မွာ သူပါ၀င္လိုေၾကာင္း ပန္ၾကားခဲ့သလို အားလုံးကလဲ  ေႏြးေႏြးေထြးေထြးပဲ ဆက္ဆံခဲ့ၾကတယ္။ ဘာဘဲျဖစ္ျဖစ္  မစၥတာေဟာ္လန္ကေတာ့  သူ ့အေပၚ သံေယာဇဥ္တြယ္ေႏွာင္ခဲ့တာပါ။ ဒါေပမဲ့ .အေနၾကာေတာ့   ဆန္မီ့ရုပ္လုံးက တျဖည္းျဖည္း  ၾကြတက္လာတယ္။  ဥပေဒနဲ႔မကင္းလြတ္တဲ့အျပဳအမူေတြ ရွိခဲ ့ လို ့  ေထာင္ဒါဏ္က်ခံ ဖူးေၾကာင္း ၊ ဖခင္ရဲ ့ ေနာက္အိမ္ေထာင္ကို အားကိုး ရွင္သန္ ေနထိုင္ရေၾကာင္း ၊ လ်ွပ္စစ္ကြ်မ္းက်င္အျဖစ္ ဟန္နီ ၀ဲလ္ အလုပ္ရုံမွာ လုပ္ေနရာက အလုပ္ျပဳတ္ခဲ ့ရေၾကာင္း သိလာရတယ္။  ဆန္မီ ဟာ အသက္၃၂ႏွစ္အရြယ္မွာ အိမ္ေခ်ယာမဲ ့ဘြဲ ့နဲ ့ အလုပ္လက္မဲ ့ဘြဲ ့၂ခု ပိုင္ဆိုင္သြားခဲ ့တယ္။

စိတ္ရင္းေကာင္းၿပီး စာနာတတ္သူ  ေဘာ္လ္တန္ က  သူ ့ကေလးေတြနဲ ့အတူ ေနထိုင္ဘို ့ အခြင့္ေပးၿပီး   သူ ့အိမ္ရိပ္ အတြင္းဆြဲ သြင္းခဲ ့တယ္ ။ ဆန္းမီနဲ ့ တြဲေနတဲ ့ ဂယ္ရီ ဂိုင္း  ဆိုသူက “ ဒီေကာင္က ဘာမဆို လုပ္ရဲ ကိုင္ရဲတယ္ဗ်။ အိုးနဲ႔ အိမ္နဲ႔ ထိုက္ထိုက္္တန္တန္ ေနဘူးတာ မဟုတ္္ဘူး။ လွည့္ပတ္သြားလာေနတဲ့ေကာင္   ဒီပုံစံမ်ိဳးနဲ႕ခင္ဗ်ားမျဖစ္ပါဘူး” လို႔ေျပာတယ္။ “ဒါေပမဲ ့ သနားစရာပါပဲဗ်ာ။ ကိုင္တတ္တြယ္တတ္ရင္ လူေကာင္းေလးျဖစ္လာမွာပါ ”တဲ့။ ၂၀၀၅ ဒီဇဘၤာလမွာ သူေပ်ာက္သြားခဲ ့ၿပီး  လအေတာ္ၾကာ  သတင္းမၾကားရဘူး။ ဒီ့ေနာက္ ေမလအတြင္း ေန့တေန ့မွာ  ရုတ္တရက္ ဖုန္းလက္ခံ ရရွိခဲ ့တယ္။ ရစ္ဘ္ ေရွာ့ပ္ စားေသာက္ဆိုင္မွာေတြ ့ၾကဖို ့ ခ်ိန္းဆိုတာနဲ႔။ ေဟာ္ လ္တန္  သြားေတြ ့တဲ ့အခါ ... သူအလုပ္အကိုင္ရေနၿပီ ဆိုတဲ့အေၾကာင္း၊ ေနစရာအိပ္ခန္းလဲ ရေနၿပီျဖစ္ေၾကာင္း သူက ၾကြား၀ါ ေျပာဆိုေနတယ္။ ဘာဘဲျဖစ္ျဖစ္ ေဟာ္လ္တန္ က သူ့ မိတ္ေဆြေလးအတြက္ အားရ ေက်နပ္ခဲ့ေပမဲ ့ ..စားၾက ေသာက္ၾက  ရယ္ၾက ေမာၾက  ေျပာၾက ဆိုၾက ရင္း က လူတေယာက္ကို သတ္ခ်င္လာေအာင္ တြန္းအားေပးတဲ့အေၾကာင္းရင္းကို  ခင္ဗ်ားသိလား   လို ့ အေမးခံရတဲ့ံအခါမွာေတာ့ ...

အံ့ၾသ ထိတ္လန့္ရင္း  “ ငါ..ဘယ္သိမလဲ ကြာ”  ေျဖမိသြားတယ္။

“ကြ်န္ေတာ္လဲ  ..ပီးခဲ့တဲ့ ၂လေလာက္အထိေတာ့ မသိတာ အမွန္ပဲဗ် ။ ဆန္မီ က သူ့စကားကို ေရွ့ဆက္တယ္။ ရက္ရက္စက္စက္ အျပစ္္က်ဴးလြန္ခဲ ့တယ္ လို ့ ပုံျပင္တပုဒ္လုိ  သြန္ခ်တယ္။ မစၥတာ ေဟာ္လ္တန္ ကေတာ့  ခါတိုင္းလိုပါပဲ ။ ပံုေျပာေကာင္းတဲ့ ဆ္န္မီ တေယာက္ ရယ္စရာဟာသေတြ မူးမူးရူးရူး ေျပာေနတာလို႔ ပဲ ယူဆလိုက္တယ္။ ဒါေပမဲ့ “မင္း ဘာ့ေၾကာင့္ ဒီလို လုပ္မလဲကြာ  ..ေျပာစမ္းပါအုံး။” ေမးေတာ့ ဆန္မီ ေျပာတာက  “အပ်င္းေျပ လက္တဲ့ စမ္းတာေပါ့ဗ်။ အေၾကာင္းျပခ်က္ ဘာရွိမွာလဲ။ လွွဳပ္လွွဳပ္ျမင္ရင္ပစ္ထဲ ့လိုက္တာပဲ။ တစ္ခုရွိတာက  ကြ်န္ေတာ္သုံးတဲ့ ေသနတ္က 410 Shotgun ဗ်။ ဒါ ေျခရာခံဘို ့ မလြယ္ဘူး” ဆိုပါလား။

ဒီေကာင္ ဒီလိုေျပာေနတာသူမူးေန လို ့ပါပဲ။ ဘာမွ အေျခအျမစ္မရွိပါဘူး။ သူ ့စကားေတြက ဟိုေရာက္ဒီေရာက္။ ယုံၾကည္ေလာက္စရာ မရွိပါဘူး။ မပီ၀ိုး၀ါးနဲ႕ ေရရာတာဘာမွ မရွိဘူး။ ဒါေပမဲ့ ဦးေဏွာက္ထဲမွာ ဒီေကာင္ေျပာတဲ ့ စကားေတြက ေသးဖဲြေပမဲ ့ စုျပံဳလာရင္ေတာ့  စိတ္ပူပင္ရတာေပါ့။ သြယ္၀ိုက္တဲ့နည္းနဲ႔ သူ႕အျပစ္ေတြကိုဖြင့္ဟ၀န္ခံေနသလား။  တစ္ခါက ဆန္မီေျပာဖူးတဲ့ ပုံျပင္ေတြထဲက တခုမွာ အိပ္ေပ်ာ္ေနရင္း အသတ္ခံလိုက္ရတဲ့ လူတေယာက္အေၾကာင္း။ မစၥတာေဟာ္လ္တန္ ဖ်တ္ကနဲ သတိရလိုက္တယ္။  အလို ဘုရားသခင္..၊ ကြ်န္ေတာ့္မိတ္ေဆြကေလးဟာ ေသြးေအး လူသတ္သမားတေယာက္ျဖစ္ေနမလား။ မျဖစ္ႏိုင္ပါဘူး။

 ေနာက္ရက္သတၱပတ္ေပါင္း မ်ားစြာ ဆန္မီ ေပ်ာက္ေနတယ္။ ဇူလိုင္ ၁၉ရက္ေန  ့မွာေတာ့ ဆန္မီ ဆီက text message တစ္ခု ရခဲ ့တယ္။ ခါတိုင္းလိုပဲ  ရစ္ဘ္ေရွာ့ပ္မွာ  ဆုံၾကအုံးစို႕ရဲ ့  တဲ ့။

ဒီတခါ မစၥတာေဟာ္လ္တန္ နဲ႔ ေတြ႕ဆုံခ်ိန္မွာေတာ့  ဆန္မီ တစ္ေယာက္ အရက္ကလဲမူးရင္း ေဒါသအိုးေပါက္ကြဲ ေနတယ္။ သူ့ကို ကန္ထုတ္လိုက္တဲ ့ အခန္းေဖၚေၾကာင့္ပါ။

ေတာ္ေတာ္ေလး ျပႆနာ တက္ခဲ့ၾကပုံပါပဲ။  အခန္းေဖၚက တျခားလူမဟုတ္ပါဘူး။ သူ႕အကို ေဒးလ္ ေဟာ္ဇနာ ဆိုသူပါပဲ။ ဖီးနစ္စ္ျမိဳ႕ရဲ ့ အေရွ ့ပိုင္း မီဆာရပ္ကြက္မွာ အိပ္ခန္းတခုပိုင္ဆိုင္တဲ့ သူပါ။ လမ္းေပၚက ဆန္မီ ကို သူ့အိပ္ခန္းေပၚ ေကာက္ယူ ဆယ္တင္ခဲ့သူပါ ။  ဆန္မီကေတာ့ အေတာ့္ကို ျပင္းျပင္းထန္ထန္ ရွဳတ္ခ်ေျပာဆိုေနတယ္။ ခ်က္ျခင္းဆိုသလို သူ႔အစ္ကို  ေဒးလ္ ေရာက္လာၿပီး ႏွစ္ေယာက္သား စကားေတြမ်ားၾကတယ္။ သန္းေခါင္ေက်ာ္ေတာင္ မၿပီးျပတ္ၾကဘူး။ သူ႔ အစ္ကိုကလဲ အမွတ္ေတာ္ေတာ္ၾကီးမဲ့ပံုပဲ။ ဆန္မီ ဘားထဲက ထြက္သြားတယ္။ မိနစ္မဆိုင္းပဲ text message  ၀င္လာတယ္။  နမိတ္ေကာင္းပုံ မရဘူး။

“ကြ်န္ေတာ္ သိပ္စိတ္ဆိုးတယ္၊ သည္းမခံႏိုင္ေတာ့ဘူး။ တစ္ခုခု လုပ္မိလိမ့္မယ္ထင္တယ္” တဲ ့။ အိုး .. ဘုရားသခင္ ကယ္ပါ။

သီတင္း၂ပတ္ေလာက္ၾကာသြားျပန္တယ္ ။ ဆန္မီျမဳပ္ေနတယ္။ တစ္ေန႔ ေဟာ္လ္တန္ ေရကူးကန္မွာ မိတ္ေဆြေတြနဲ ့ ဆုံၾကေတာ့  သန္းေခါင္ေက်ာ္  လူသတ္ပဲြတခု  အေၾကာင္း   စေျပာမိၾတတယ္။ အင္း ။ ၾကားၾကရျပန္ၿပီ။

သူ အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ သတင္းစာတေစာင္က လူသတ္မွဳ က်ဴးလြန္တဲ့အဓိကေနရာကို ပင္စိုက္ျပတဲ ့ေျမပုံနဲ့တကြ ေဖၚျပထားတယ္။ အလို ..။ ဒါ.. ဒီေနရာဟာ  ဆန္မီ ေနာက္ဆုံးေနထိုင္ခဲ ့တဲ ့ အိပ္ခန္းတည္ရွိရာ  အ၀န္းအ၀ိုင္းကို ေဖၚျပေနျခင္းပါပဲလား။ ေဟာ္လ္တန္ ဂယ္ရီ ဂိုင္း ဆီ ဖုန္းတစ္ခ်က္ဆက္တယ္။ ဆန္မီအေၾကာင္း သတင္းထူးရင္ အေၾကာင္းၾကားဖို႔။ ေဟာ္လ္တန္ အလုပ္ထဲမွာေတာင္ စိတ္မ၀င္စားႏိုင္ဘူး။ ညလဲ စဥ္းစား။ ေန ့လဲ စဥ္းစား။ အေတြးနယ္ခ်ဲ႕ေနတယ္။ ဆန္မီ ကို သူ မသကၤာတာအမွန္။ ထင္လဲ မထင္ခ်င္ျပန္ဘူး။

ဖီးနစ္စ္ က လူေတြ ထိခိုက္ဒါဏ္ရာရေနတာလဲ မလိုလားဘူး။ အေသအေပ်ာက္ဘာညာ မျဖစ္ေစ့ခ်င္ေတာ့ဘူး။

ဒီေကာင္ ဆန္မီ။ ငါတားရမယ္။ ဘယ္နည္းနဲ ့ပဲျဖစ္ျဖစ္ ဒီအမွဳ ျမန္ျမန္ေပၚ ေအာင္ ငါလွဳပ္ရွားမယ္ ..။ဆိုပဲ။  ဒီလိုနဲ႔ ေန႔မ်ားစြာ ကုန္လြန္သြားခဲ ့တယ္။ ကားတစ္စီးနဲ ့ စနည္းနာတယ္။ အလုပ္ကိုမသြားႏိုင္ဘူး။ ရသေရြ ့သတင္းေတြ ရဲ ကိုပို ့တယ္။ ရဲကလဲ  မသကၤာစရာ အေထာက္အထားမေတြ ့ရေသးဘူး တဲ ့။ သူလက္မေလ်ာ့ဘူး ။ ကိုယ္တိုင္သတင္းလိုက္တယ္။ ဒါေပမဲ့ မေရ မရာ မေသမခ်ာနဲ႔ သူရတဲ့ သတင္းေတြက ရဲ အတြက္ အသုံးမက်ပဲ တျခား ျမဳပ္ႏွံ သျဂိဳလ္ၿပီးသား  သတင္းမွားထဲ ေရာေႏွာသြားတယ္။

ဒါေပမဲ့ ေသနတ္သမားက ျငိမ္မေနပါဘူး။ ေပၚလာျပန္တယ္။ ျမိဳ႕လယ္ေခါင္လူစည္ကားရာ မွာပဲ ေျပာင္ေျပာင္တင္းတင္း  ပစ္သတ္သြားတယ္။ ဓါးစာခံ ၃ဦး စလံုး ကို ေနာက္ဘက္ကေန လက္လြတ္စပယ္ ပစ္ခတ္လိုက္ပုံရတယ္။ တစ္ဦးက ဦးေခါင္း ၊ က်န္ ၂ေယာက္က ေနာက္ေက်ာ  စသည္ ထိမွန္ကုန္တယ္။ ေသေတာ့ မေသေသးဘူး။

ဒါေတြဟာ ဆန္မီ မွာ တာ၀န္ရွိေနၿပီလို႔ ေဟာ္လ္တန္က အာရံုရေနတာပါ။  ဒါဟာ ငါ့လက္ေတြကိုပါ ေသြးစြန္းေပေစတာပဲ လို ့ သူယူဆတယ္။ ဆန္မီ ဖုန္းကလဲ ေခၚမရဘူး။ ေဒးလ္ ကလဲ မထူးဘူး။ ေျခရာေပ်ာက္ေနၿပီ။ ဖီးနစ္စ္ ဟာ  သူေရာက္လာမွ  ေ၀ဒနာအျပည့္  ဒါဏ္ရာအျပည့္ ။

ဒီလိုနဲ ့ မစၥတာေဟာ္လ္တန္တေယာက္ ေနမထိ ထိုင္မထိ ျဖစ္ေနစဥ္မွာပဲ ၾကားရျပန္ၿပီ။ သားေကာင္ေခ်ာင္း တဲ့ လူသဲတ္သမားဟာ ေရွ့ကို တိုး တိုး လာေနပါလား။

သူ့မွာေတာ့ ရတက္မေအးရျပန္ဘူး။ သူ ့ဦးေဏွာက္ေတြ ဆူေ၀ေနတယ္ ။ ငါ ဘာလုပ္ရမလဲ ။ ေဟာ..။ သတိရၿပီ။ ဆန္မီ နဲ ့ တခါက အမွတ္မထင္ စကားေျပာခဲ့ၾကတုံးက “ကြ်န္ေတာ္သုံးတဲ ့ ေသနတ္က 410 shotgun  တဲ ့။  ဟာ ဟုတ္ၿပီ။  သူ  ရဲကို ဖုန္းဆက္လိုက္တယ္။

“ဟဲလို ..ဟဲလို  ေသနတ္သမားကိုင္တဲ့ ေသနတ္အမ်ိဳးအစားက  410 shotgun ပါ” “သူကိုယ္တိုင္ ေျပာခဲ ့တာပါ”

“အိုေက...အိုေက..  ၊ ေကာင္းၿပီ  က်ဳပ္တို ့လိုအပ္တဲ ့အခ်ိန္ ဆက္သြယ္ပါမယ္။အသင့္ရွိေနေပးပါ”  တဲ ့။

“ဟုတ္ကဲ ့ပါ ခင္ဗ်ား”

ရဲအရာရွိ ဒယ္ရီ စမစ္ ဟာ အမွဳသြားအမွဳလာကို ၾကည့္ၿပီး တိုးတက္မွဳရွိလာၿပီလို ့ ေက်နပ္အားရေနတယ္။ ဒါေပမဲ ့ မီဒီယာေတြ သိလို ့မျဖစ္ေသးဘူး။ မၾကာခင္မွာပဲ ဒယ္ရီ စမစ္ဟာ ေဟာ္လ္တန္  နဲ ့ မကၠဆီကန္ စားေသာက္ဆိုင္မွာ ေတြ ့ဆုံၾကတယ္။ ဆန္မီရဲ ႔အသြားအလာကို ေလ့လာေစာင့္ၾကည့္ဘို ့ပါ။

မကၠဆီကန္ စားေသာက္ဆိုင္ထဲမွာေတာ့ မီးေရာင္ကမွိန္ပ်ပ်ပါပဲ ။ မသဲမကဲြ။ မရွင္းမလင္း။  ေဟာ္လ္တန္္ နဲ ့ စမစ္ ဓအတူထိုင္မိၾကၿပီ။ စုံေထာက္ ကလပ္ခ္၀ပ္ဇေကာ့ဖ္ လည္း ပါ၀င္လာတယ္။ သတင္းမွတ္တမ္းေတြ ဖလွယ္ၾကတယ္။ ေရးမွတ္ၾကတယ္။ စုံေထာက္ ကလပ္ခ္ က  ေျခလွမ္းၾကဲၾကီးနဲ ့ ကားဆီျပန္ၿပီး ကားထဲက  ဓါတ္ပုံတပံု  ယူလာျပတယ္။

“ ဆန္မီ ဆိုတာ ဒီေကာင္လား ”

 “သူပဲ”

“ဒီဘက္ကမင္စာက ...”

“ေဒးလ္  .. ေဒးလ္ ေဟာ္ဇနာ”  ေကာင္းၿပီ။

လူသတ္သမားေတြ က်က္စားတတ္တဲ့ ေ၀ါလ္မတ္ထ္္ေတြ နား မွာ အရက္ ၊ေဆးလိပ္ ၊ လက္နက္ ေမွာင္ခို စတာေတြ ႏွိမ္နင္းေရးအဖဲြ ့တခုလဲ ခ်ထားေပးတယ္ ။

ေဟာ္လ္တန္ ဟာ အႏၱရယ္မ်ားတဲ့ အလုပ္တခုျဖစ္တာမို႕ သူ႕ခေလးေတြကို သူတို႔ အဖြားဆီ  ပို ့ထားလိုက္တယ္။

လူသတ္တရားခံကေတာ့ သဲလြန္စရထားေပမဲ ့  ေပ်ာက္ကြယ္ေနဆဲပါပဲ။ သူဘာကိုမွ ေႏွာင့္ေႏွးမေနဘူး။ သဲသဲမဲမဲ ရွာတယ္။ မိတ္ေဆြေတြဆီ ခ်ဥ္းကပ္ အကူအညီေတာင္းတယ္။ အေရးေပၚ လ်ိဳ ့၀ွက္၊ သတင္းေတြ စုတယ္။ ထူးျခားမွဳက ရွိမလာေသးပါဘူး။ ဇူလိုင္ ၂၃ရက္ေန႔မွာေတာ့  ေစာေစာစီးစီး စမစ္ ထံက ဖုန္း၀င္လာတယ္။ ေသနတ္သမားဟာ အတင့္ရဲလြန္းၿပီ တဲ့။ လမ္းေပၚစက္ဘီးစီးလာသူတဦးကို ပစ္သတ္ခဲ ့တယ္တဲ့။ ဒုကၡပါပဲ   ဖီးနစ္စ္လမ္းေတြဟာ  ေသြးေတြနဲ ့ ညစ္ေထးစြန္းေပကုန္ၿပီ။ လူတိုင္း အသက္ ဖက္နဲ ့ထုပ္ထားၾကရၿ႔ပီ။ ဇူလိုင္ ၂၈ရက္ေန ့မွာေတာ့ ေဟာ္လ္တန္ “ဆန္မီ” ဖုန္းနံပတ္အသစ္ကိုရလိုက္ၿပီ။ သူဖုန္းေခၚေပမဲ ့ မကိုင္ပါဘူး။ အၾကိမ္မ်ားစြာ ေခၚေပမဲ့ မတုံ႔ ျပန္ပါဘူး။

တနဂၤေႏြ ေန ့ ညမွာေတာ့  လာ့စ္ဗီးဂတ္စ္ ကေန ဆန္မီ က ဖုန္းလက္ခံ တံု ့ျပန္တယ္။

 “မင္း နိုင္ေနလား ရွဳံးေနလား”

စိတ္ပ်က္အားေပ်ာ့သံျဖင့္  . “ရွံဳးတယ္။”

“ငါလာခဲ့မယ္ ”  ေျပာေတာ့ သူ  ဖုန္းခ်သြားၿပီ။  စမစ္ ဆီ ဒီအေၾကာင္းျပန္ေျပာျပေတာ့ “ေအး သတိထား  တနဂၤေႏြ။ အဂၤ ါဆိုရင္ သတိထား။

“ဒီေန ့ေတြက  စူပါေန ့ၾကီး ေတြ ကြ”

ၿပီးခဲံ့ တဲ ့ လူသတ္မွဳ ျဖစ္စဥ္ေတြရဲ ့ ေန ့ေတြၾကည့္ရင္ ၁၇ ေယာက္က တနဂၤေႏြ နဲ ့ အဂၤါေန ့ ေတြမွာ က်ဴးလြန္ထားတာေတြ ့ရတယ္ ။ ေျပာရင္းဆိုရင္း

..အလို ဒီကေန ့ ဆန္းေဒးပါလား။

ေနာက္ေန ့မနက္ေစာေစာ “စမစ္” ဖုန္းဆက္တယ္။

“ညက  အသက္၂၂ႏွစ္အရြယ္ မိန္းကေလးေခ်ာေခ်ာတစ္ေယာက္  မီဆာ ရပ္ကြက္မွာ အသတ္ခံလိုက္ရသတဲ ့။

တကယ့္ကို ေၾကကြဲစရာပါပဲ တဲ ့။

မစၥတာ ေဟာ္လ္တန္ ပါးစပ္ အေဟာင္းသားႏွင့္ ဘာျပန္ေျပာရမည္မသိေခ်။

ေဟာ္တန္ ဆန္မီ ဆီ message ပို့တယ္။ ဘီယာေသာက္ၾကရေအာင္လို ့ခ်ိန္းဆိုတာပါ။ မအားဘူးလို ့ျငင္းတယ္။ ေဟာလ္တန္ စိတ္မရွည္ခ်င္ေတာ့ဘူး။ ဂုတ္ကေနဆြဲေခၚပီး လက္သီးနဲ ့ ပစ္ထိုးခ်င္ပီ။ မၾကာပါဘူး။ ဆန္မီ သတင္းပို ့တယ္။

“Stardust Bar မွာ ဆံုၾကရေအာင္...”

စုံေထာက္စမစ္ ဆီ ဒီအေၾကာင္း ဖုန္းဆက္တယ္။ က်ားနဲ ့ ဆင္  လယ္ျပင္မွာ ေတြ ့ဖို ့နီးၿပီ။

သူတိုႏွစ္ဦးခ်ိန္းဆိုထားရာမွာ ရဲေတြ လွ်ိဳ ့၀ွက္ လွဳပ္ရွား ေနၾကတယ္။ ျခံဳပုတ္ေတြမွာ အခ်ိဳ ့ပုန္းခို ေစာင့္ၾကည့္ေနၾကတယ္။ ေဟာ္လတန္နဲ ့အတူ ဂယ္ရီဂိုင္လ္ တေယာက္လဲ ပါလာတယ္။  ကံဆိုူးသူ ဆန္မီ  က တေယာက္တည္းပါ။ သူကေတာ့  မိတ္ေဆြေဟာင္းေတြနဲ႔ ျပန္လည္ဆုံဆည္းရတဲ့အတြက္ ျပံဳးျပံဳးရႊင္ရႊင္ ရယ္စရာေလးေတြ အေျပာမပ်က္ခဲ့ပါဘူး။ ဆိုင္ကယ္စီးအဖြဲ႔သားေတြကိုလဲ ေမးေသးရဲ႕။ ေဟာ္လ္တန္႔ ခေလးေတြကိုလဲ သြားေရာက္ေတြ ့ဆုံအုံးမယ္လို ့ လည္း အိေျႏၵမပ်က္ ေျပာေနတယ္။

Stardust Bar ကေတာ့ လုံလုံျခံဳျခံဳနဲ ့ အရာရာ ဖုံးဖုံးဖိဖိ သိုသို၀ွက္၀ွက္ ရွိေနပုံပါပဲ။ မွဳံကုပ္ကုပ္လို ့လဲ ဆိုႏိုင္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ ့ မၾကာလိုက္ဘူး။ ဟိုေရွ ့က စားပြဲ၀ိုင္းတခုမွာ မုတ္ဆိတ္ဗလျပစ္နဲ ့ လူတေယာက္ ဘီယာမေသာက္ ေရေတြေသာက္ေနတာ ရဲ လား။ ငါ ့ကို လွည့္လွည့္ ၾကည့္ေနတယ္ ၀ါယာၾကိဳးေတြ နားထဲ ထည့္တယ္။  စသည္ ဆန္မီ  ေတြး လာတယ္။ ဒါနဲ ့ သူ သန္ ့စင္ခန္းသြားမယ္ဆိုဲပီး ထြက္သြားတယ္။

ေဟာ္လ္တန္ က စမစ္ကို  အေရးတၾကီးဖုန္းေခၚၿပီး အရင္မလိုဖို႔ သတိေပးတယ္။ ခဏနဲ႔ ဆန္မီ ေရာက္လာေပမဲ ့ သူက ေကာင္တာမွာ ေငြရွင္းျပီး ခ်က္ျခင္းထြက္ခြာသြားေတာ့တယ္ ။ သိကၡာရွိရွိ ကေလးပါပဲ။ စမစ္ က စိတ္တိုေနၿပီ။ ခ်က္ျခင္းၾကီးကို ဖမ္းခ်င္ေနၿပီ။ စိတ္မရွည္ခ်င္ေတာ့ဘူး။  ေတာက္ တေခါက္ ေခါက္။ ေနႏွင့္အံုး။ တေန႔ မင္းတို႔လည္ပင္း မင္းတို႔ ၾကိဳးကြင္းစြပ္မွာ။ ေဟာ္လ္တန္ ကေတာ့  ေခ်ာ့ေခ်ာ့ ေမာ့ေမာ့ နဲ႔  ကာစီႏို ေလာင္းကစားရံုကို  သူ့ ထရပ္ကားနဲ ့ေခၚလာတယ္။ အခ်ိန္ေတာ္ေတာ္ၾကာေအာင္ ကစားခဲ ့ၾကေပမဲ ့သူတို ့ အရွံဳးေပၚေနတယ္။ ပါသမ်ွေငြေတြ ေျပာင္ေနပါၿပီ။ ဆန္မီ ဟာ ရွံဳးရင္း ေသာက္။ ေသာက္ရင္းရွံဳး ေနရာက လုံး၀ မထႏိုင္ေတာ့ပါဘူး။ အကြက္ေကာင္းေစာင့္ေနတဲ ့ မစၥတာ ေဟာ္လ္တန္  အၾကိဳက္ ေတြ ့စရာပါပဲ။ ဆန္မီ ကို ဘယ္ေနရာ လိုက္ပို ့ရမလဲ ေမးေတာ့  ေဒးလ္ရဲ ့ လိပ္စာကို ေျပာပါတယ္။ ဖုန္းနံပတ္လဲ ရတယ္။ နိပ္ၿပီ။ တခ်ိန္တည္း။ တျပိဳင္တည္း ငါးရံ႕ႏွစ္ေကာင္ဖမ္းမိၿပီ။ ဆန္မီ ကို လာေရာက္ေခၚယူဖို ေဒးလ္ ထံ အေၾကာင္းၾကားရာမွာေတာ့  အရာရာ ေခ်ာေမြ ့သြားခဲ ့တယ္။

မစၥတာ ေဟာ္လ္တန္  ေပါ့ ေပါ့ပါးပါး ေလး  စမစ္ ဆီ သတင္းပို ့တယ္။

“အဆင္သင့္ပါပဲ ။ ရဲမွဴးၾကီး ။ ကြ်န္ေတာ္ သူတို ့ကို  တစ္နရာတည္းအတူ ထားခဲ ့ႏိုင္ပါၿပီ”

“ အို ေက..အိုေက ၊ ေကာင္းၿပီ။  ေကာင္းၿပီ ။ ေခြးမသားေတြ ..မင္းတို ့  ဘယ္ေျပးမလဲ ေဟ့”  ။  စမစ္ က ၾကိမ္း၀ါးေနၿပီ။ အမွန္ေတာ့  ေနာက္ ၂ရက္ေလာက္အထိ  မစၥတာ ေဟာ္လ္တန္ စိုးရိိမ္စိတ္ေတြနဲ ့ ကတုန္ကယင္ ျဖစ္ေနဆဲပါ။ စမစ္က သူတို႔ႏွစ္ေကာင္လုံး ဖမးမိလိုက္ပီ လို႔ သတင္းျပန္ပို႔ပီးမွ စိတ္ေအးသြားတာပါ။ စမစ္ ေျပာတာက က်ဳပ္တို႔ ေဒးလ္ ရဲ႕ အိမ္ကို ၂၄နာရီ ေစာင့္ၾကည့္ခဲ့တယ္။ သူတို႔ လွဳပ္ရွားမွဳကို လုံး၀မ်က္ေျချပတ္မသြားေစခဲ့ဘူး။ ရြန္းေဟာ္လ္တန္..ခင္ဗ်ားဟာ ဖီးနစ္ရဲ ့ သူရဲေကာင္းပါပဲ။ ခ်ီးက်ဳးပါတယ္ဗ်ာ..။ ေဟာ္လ္တန္ သက္ျပင္းတစ္ခ်က္ ခိုးခ်လိုက္တယ္။

 “စိတ္မေကာင္းပါဘူး မိတ္ေဆြေလးရယ္။  ထိုက္သင့္တဲ့ျပစ္ဒါဏ္ခံယူပီးရင္ မင္းဘ၀ကို အသစ္ျပန္လည္ ထူေထာင္ လာႏိုင္မွာပါ ။

 တကယ္ေတာ့ မစၥတာေဟာ္လ္တန္ ဟာ သူ႕ မိတ္ေဆြ ေလးကို အၾကမ္းဖက္လူသတ္သမားဘ၀က လြတ္ေျမာက္ေစလိုတဲ့ ေစတနာပါ။ တရားဥပေဒကို ရင္ဆိုင္ေျဖရွင္းပါ။ ဒါ အေကာင္းဆုံးနည္းလမ္းပါ။ ငါ့ျမိဳ႕သူ ျမိဳ ့သားေတြလဲ  ျငိမ္းျငိမ္းခ်မ္းခ်မ္း ေနႏိုင္ၾကေတာ့မွာပါ  လို ့ သူကေျပာေနတယ္။

အမွန္ပါပဲ။ ဖီးနစ္ ျမိဳ ့သူျမိဳ ့သားေတြဟာ ဆန္မီ ကို ဖမ္းဆီးျပီးတဲ ့ေနာက္  ဘာသံမွ မၾကားရေတာ့တာပါ။ ဆန္မီ နဲ ့ေဒးလ္  တို ့၂ ဦးဟာ  Marcopa  County  Attorney’s ရံုးမွ  ျပစ္ဒါဏ္စီရင္ခ်က္ေတြကို ခုခံ ကာကြယ္္ဖို ့ အေကာင္းဆံုးေရွ့ေနေတြ ငွားရမ္းခြင့္ေပးပါတယ္။  ႏွစ္ေယာက္စလုံးကေတာ့ ဒီအမွဳ ဟာ မွားယြင္းေနတယ္ လို ့ ျငင္းဆန္ေနဆဲပါပဲ။

ဘာပဲေျပာေျပာ  ဒီကေန႔မွာေတာ့  ဖီးနစ္စ္ျမိဳ႔ရဲ႔လမ္းေတြဟာ   ေပ်ာ္ရႊင္ခ်မ္းေျမ႕စြာ သြားလာလွဳပ္ရွားေနၿပီျဖစ္တဲ့ ျမိဳ႕သူ ျမိဳ႕သားေတြနဲ႔ ျပည့္နက္ ေနပါေတာ့တယ္။       ။

Sniper on the Loose by  katheryn wallance, Reader's Digest        

Florist