ေကာင္းကင္မွာထိန္ထိန္သာေနတဲ့ ေငြလမင္း

(ခင္ေမသစ္)

ျကည့္စမ္း  အသက္ေတြက ျကီးလာပါပေကာ။ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ မာလွခ်ည့္ ထင္ေနတာ ၿဗဳံးကနဲ ဒိုင္းကနဲ ျဖစ္လိုက္ေတာ့ ေက်ာ္မေကာင္း ျကားမေကာင္း ေဆးရံုေတြေရာက္ အေရးေပၚေတြေရာက္ ဟိုလူမေနရ ဒီလူမေနရ ဆစ္ဒနီက လူမေနရ ဆားဘီးယားကလူလည္းမေနရ ရန္ကုန္ မႏၱေလး ပ်ဥ္းမနား မေနရ  ေတာ္ေတာ္ကို အရုပ္ဆိုးလိုက္တာေလ။ ေနေကာင္းျပီဆိုေတာ့လည္း လူကသာ ေနေကာင္းတာ ဦးေႏွာက္က မေကာင္းဘူး။ စိတ္ရွဳပ္မခံနိုင္ဘူးေလ။

အေရးထဲ   စုမီေအာင့္ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ကို သြားသတိရတယ္။ 

လႊတ္ခ်လိုက္ တဲ့

ကဗ်ာေခါင္းစဥ္က။

ေနေကာင္းၿပီလား လာေမးတဲ့ တူေတာ္ေမာင္ နိဳင္နိင္ကလည္း စာအုပ္ေတြ အသာထား လြတ္ခ်လိုက္ တဲ့။အလိုေလး ေလ ကြ်န္မခ်စ္တဲ့ စာေတြ  စာအုပ္ေတြ လႊတ္ခ်ျပစ္လိုက္ရမယ္  ဘုရား  ဘုရား။။

ဒါနဲ ့ ကြ်န္မလည္း ၀မ္းနည္းပမ္းနည္း  ကဗ်ာလိုလို ဘာလိုလို စာတပုဒ္ ေရးခ်င္လာတယ္။

လြတ္ခ်လိုက္

ဟုတ္ပါရဲ့ လြွတ္ခ်လိုက္မွ ထင္ရဲ ့။

တစ္စ တစ္စ ယိုယြင္းလာတဲ့ ခႏၶာကိုယ္က အေရးဆိုေနျပီ၊

အလိုမလိုက္ႏိုင္ေတာ့ဘူးတဲ ့။

မ်က္လုံးေတြကလည္း ဒီ့ထက္ပိုလို ့ အသုံးမခ်ပါနဲ ့ေတာ့ တဲ့ 

အေရးထဲ ဟိုလူက တေမွာင့္ မင္းအလုပ္က ဘာလဲ 

မင္းလုပ္ခ်င္တာေတြ လုပ္ေနရခဲ့ လို ့ ဘာအက်ိဳးအျမတ္ရသလဲ အေပ်ာ္လုပ္ေနတာမို ့လား။

စက္ျပင္လိုက္ ဆင္လိုက္  ရွဳပ္ေနတာပဲ တဲ့ ေျပာခဲ့ဖူး တယ္။

ပိုက္ဆံ ကုန္ရက်ိဳးနပ္ကဲ့လား တဲ့ ေမးတတ္လိုက္ေသးတယ္။

ငါ့ရဲ ့တက္ျကြေနတဲ ့စိတ္ေတြ ဟို ေအာက္ဆုံးေရာက္ေအာင္ 

သူဆြဲခ်သြားတာ ေထာင္းလေမာင္း ေၾကပါေရာလား ၊

ေရးခ်င္တာေတြေရး မေရးခ်င္တာေတြလည္းကူေရးေပးရင္း 

ကြန္ျပဴတာ တစ္လုံးနဲ ့ ျပံဳးေနတဲ့ ငါ ၊အင္တာနက္ ဖုန္းတလုံးနဲ ့ ျပံဳးေနတဲ့ ငါ ၊

ခုကေတာ့ ျပည္ဖုံးကားခ်ဖို ့ ခ်ိန္တန္ျပီ ထင္ပါရဲ ့ ့ ၊ ရပ္တန္းက ရပ္ပလိုက္ခ်င္ေတာ့တယ္။

အားတင္းထားေဟ့လို ့ ငါ့ကိုယ္ငါ အားေပး၇င္း  လူလည္း ေပ်ာ့ဖတ္လာပါပေကာ။

စိတ္ေမာလြန္းလို ့ စိတ္ကို ေဖ်ာင္းဖ်ရေပါင္းမ်ားလြန္းးလို ့ ၊ ငါ အားမရွိေတာ့ဘူး။ ။

အဲဒါ ကြ်န္မေရးခ်င္တဲ့စာ ကြ်န္မ ေျပာခ်င္တဲ ့စကားပါပဲ။ ဒါ့အျပင္ ကြ်န္မရဲ ့ ငယ္သူငယ္ခ်င္းေလးကိုလည္း မေျပာမဆို အလိုလို ၀ုန္းဒိုင္းႀကီး သတိရလာလိုက္တာ။

ေအာ္ ..အေစာရယ္ ခုေနမ်ား အေစာတေယာက္ ဘယ္ကို ေရာက္ေနပါလိမ့္။

ေကာင္းကင္ျကီးမွာ ထိန္ထိန္သာ 

ကြ်န္မေလ စာေရးခ်င္လာၿပီ ဆိုေတာ့ ေမ့ထားခဲ့တဲ့ ငယ္ငယ္က အေၾကာင္းေလးေတြ ျပန္ေပၚလာေတာ့  အားမရွိလည္း ရွိသမွ်အားကေလးနဲ႔ အားတင္းျပီးဲ က်ဳံရုံးေရးျကည့္လိုက္ခ်င္တယ္ေလ။ ဒါေပမဲ့ ဆူေ၀ေနတဲ့ဦးေႏွာက္ေတြက ဘာေရရမွႏ္းမသိ ျဖစ္ေနျပီ   စဥ္းစားစမ္း။ ေဟာ ..သူငယ္ခ်င္းေလး ေစာနန္းယု ရွမ္းမေခ်ာေခ်ာေလး ၀ုန္းဒိုင္းျကဲျပီးျဗံဳးကနဲ  ေပၚလာတဲ့ အေစာေလ .. အေစာ  အေစာကို သတိရလိုက္တာ။ ကြ်န္မ (ဂ)တန္းတုန္းကသူငယ္ခ်င္းေပါ့။ ခုံတန္းရွည္ဆိုေတာ့ သူနဲ႔က တူတူ ထိုင္ရတယ္ေလ။ ေက်ာင္းကပြဲေတြ မွာ အမိျမန္မာျပည္ လုပ္ရတယ္။ ရွမ္း ခ်င္း ကခ်င္ စတာေတြ သူ႔ကို ၀န္းရံျကရတယ္။ ေက်ာင္းသားသမဂၢက တစ္ေရာင္ထဲျခယ္ျပဇာတ္ကေတာ့ သူ႔ကို နဂါးမ မယ္စႏၵာဆိုျပီး ပါ၀င္ ကျပရတယ္ေလ။ ရိုးလည္းသိပ္ရိုးတယ္။

တေန ့ေတာ့ သူကကြ်န္မကို မုန္႔ဆိုင္ ခဏ လိုက္ခဲ့ပါ ဆိုၿပီး ေခၚတယ္။ 

ခင္ေလးေရ  ကြ်န္မကို အျကံေပးပါအံုး  ဘာလုပ္ရမလဲ ကြ်န္မလည္း မသိဘူး တဲ့ ေျပာျပတယ္။ 

"ဟင္ ဘာမွန္း မသိဘဲ ဘာေျပာရမလဲ"

"ဟိုေလ ဟို ..ကိုသက္တင္ ေလ။ သူ ကကြ်န္မကို  .."

"ေအာ္ ..ဒီလူလား  ဒီလူက ေက်ာင္းသားမွ မဟုတ္ဘဲ ေက်ာင္းမွ မတက္ပဲ  ရွုိဳးေပးေနတာပဲ အားလုံး မ်က္ျမင္ေလ  ၂ႏွစ္က်ၿပီးၿပီ  အေရးလုပ္မေနနဲ ႔ ခင္ေလးလဲ အခ်ိန္မရဘူး။ ျပန္ရေအာင္"

"ခဏ ခဏ ေနပါအံုး ခင္ေလးရဲ ့ သူက ေျပာတယ္ သူဟာ ေကာင္းကင္မွာ ထိန္ထိန္သာေနတဲ့ ေငြလမင္း တဲ့ ကြ်န္မကို ေစာင့္စား ေမွ်ာ္လင့္ မေနနဲ ရႏိုး ရႏိုး နဲ ့   ေငြလမင္းကို ေမွ်ာ္ကိုးေနသလို ျဖစ္ေနမွာေပါ့တဲ ့။ ဘာကို ေျပာတာလဲ ဟင္ .."

"အေစာရယ္ အလိုက္တာ ဘယ္ေတာ့မွ သူ ့ကို မရႏိုင္ဘူး ေျပာတာေလ ခင္ေလးလည္း ေသေသခ်ာခ်ာ ရွင္းမျပတတ္ပါဘူး။ ခင္ေလးထင္တာေတာ့ သူက ေလျကြားျကီး မိဘေတြက တရားသူျကီးမို ့ ဂုဏ္ေမာက္ျပီး အထင္ေရာက္ေနတာပါ ကိုယ္တိုင္က အစြမ္းအစ မရွိပါဘူး အေစာရဲ ့ အထင္ႀကီးမေနပါနဲ႔။ ခင္ေလးတို ့ ဦးေလးက ပညာအုပ္ေလ သူ႔မိဘေတြကို သိတယ္။ အေစာ စိတ္မ၀င္စားပါနဲ ့ ခင္ေလးတို ့တေတြ ငယ္ပါေသးတယ္"

အေစာက မ်က္ရည္ေလး ၀ဲ၀ဲ ၀ဲ၀ဲ နဲ့ သနားပါတယ္။ အင္းေလ ကြ်န္မတို ့က ေတာသူ ေတာင္သားကိုးေနာ္ မတူမတန္ဘူး ဆိုလို ခ်င္တာ ထင္တယ္ေနာ္ တဲ့။ သူ သေဘာေပါက္ သြားတယ္။ စတုံးက စျပီးေတာ့  

ဟုတ္ပါရဲ့။ ေယာက်ၤားေလးေတြမ်ား ထင္လိုက္ျကတာ သူတို ့ကို သူတို ့ ေရႊမႈံ႕စား ေမြးထားသလားပဲေနာ္။ ခင္ေလးကေတာ့ ဘယ္သူ့မွ ဘယ္ေတာ့မွ ေျပာတိုင္း မယုံတတ္ေပါင္။ ။ အေစာကိုေတာ့ ေခ်ာ့လိုက္မိတယ္။ဟုတ္တယ္ေလ။ စိတ္ဓာတ္ခြန္အား ျဖည့္ဆည္းပးခ်င္ပါတယ္။ အေစာ တကယ္ ေပ်ာ့ညံ့တယ္။

အဲဒီ ေကာင္းကင္ျကီးမွာ ထိန္ထိန္သာေနတဲ့ လမင္းျကီးက ညအခ်ိန္ အလင္းရတာကလြဲလို ့ တျခား ဘာမ်ား အသံုးက်မွာမို့လဲ။ ကိုယ္သြားရမယ့္ခရီးက အေ၀းႀကီး။           ။

ခင္ေမသစ္ 

(၆၊၂၈၊၂၀၁၇)