ျမန္မာစာလံုး အလွဆံုး၊ ၾကိဳးစားေရးမယ္ တစ္ျပံဳးျပံဳး

"ေသခ်ာေရးပါဟာ လက္ေရးကလဲ လွခ်င္ရက္သားနဲ႔ ဘယ္လိုလုပ္ေရးမွန္းမသိဘူး၊ ခဏ ခဏဖတ္ဖူးေနတာေတာင္ ဘယ္လုိမွစာလံုးေဖာ္မရဘူး၊ စိတ္ညစ္ပါတယ္" ေျပာေျပာဆိုဆို အမ က ပြစိပြစိ ဆူေျပာေျပာရင္း စာရြက္ထပ္ၾကီးစားပြဲေပၚလာခ်ေပးတယ္၊ စာရြက္ေတြကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့ မွင္နီေတြက ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား၊ ဒါေၾကာင့္ စာရိုက္ၿပီးေပးပါဆိုေတာ့လဲ မရိုက္ဘူး၊ တဲ့ ေျပာျပန္ပီ၊ နားညီးလိုက္တာ အလြန္ပဲ၊ ကြ်န္မကလဲ အမွတ္မရွိပါဘူး၊ သူ ဘယ္လိုေျပာေျပာ ေရးခ်င္သလိုေရးပီးေပးလိုက္တာပဲ၊ ကြ်န္မမွာ တေနကုန္ ကြန္ပ်ဴတာၾကီး မ်က္စိႏွစ္လံုး အလယ္စိုက္ေနေအာင္ ၾကည့္ရ အိမ္ေရာက္ေတာ့လဲ တစ္ခါ ၾကည့္ရနဲ႔ဆိုေတာ့ မၾကည့္ခ်င္ေတာ့ဘူး၊ လက္ေရးနဲ႔ေရးျပန္ေတာ့လဲ ကြ်န္မက စာေရးသိပ္ပ်င္းတာ၊ ျမန္ျမန္ၿပီးခ်င္ ျမန္ျမန္ၾကီးေရး၊ ဒီလိုနဲ႔ ကြ်န္မလက္ေရးေတြက ဖတ္ရ မလြယ္တာ တကယ့္ကိုပဲ၊ ကြ်န္မ ဘာသာျပန္စာေတြ ေရးျဖစ္ပါတယ္၊ ေဘာလံုးသမားတစ္ေယာက္အေၾကာင္းလစဥ္၊ ဒါကိုေတာ့ ၾကိဳက္တယ္၊ ကြ်န္မက ေဘာလံုးပြဲ ၾကည့္ရတာ၀ါသနာပါတာကိုး၊ ဘာသာျပန္ေတြေလာက္ပဲ ေရးျဖစ္ၿပီး ကိုယ့္ဘာသာ ကိုယ္ပိုင္စာရယ္လို႔ မေရးတတ္ဘူး၊ တစ္ခါ ကြ်န္မတစ္ေယာက္တည္း ရန္ကုန္အိမ္မွာ ၅ ရက္ေလာက္ေနျဖစ္ခဲ့ရေတာ့မွ ေၾကာက္ရလန္႔ရပံုကို စာေရးခ်င္စိတ္ သူ႕ဘာသာေပၚလာၿပီး ေရးျဖစ္တာ အဲဒါပထမ ဆံုးပဲ၊

ေနာက္တစ္ခါ လူသတ္မႈတစ္ခု ေၾကာင့္အားလံုးလႈပ္လႈပ္ရြရြေတြျဖစ္၊ အင္တာနက္မွာလဲ ဆိုးဆိုး၀ါးေသဆံုးေနတဲ့ ပံုေတြတက္လာ၊ အားလံုးက၀ုိင္းၾကည့္၊ ၿပီးေတာ့ အဲဒီ နာေရးေတြရဲ႕ပံုေတြ အမ်ားၾကီးၾကည့္ရျပန္ေတာ့ ေအာ္ဂလီဆန္လာလိုက္တာ၊ ဒါနဲ႔ပဲ "ငါေသခဲ့ရင္" ဆိုၿပီးေတြးမိတာကေန စာေရးၾကည့္ခ်င္စိတ္က တားမႏိုင္ဆီးမရ ေပၚလာျပန္ေရာ၊ "ကြ်န္ေတာ္ေသတဲ့အခါ" ဆိုၿပီး မိုင္စုဘူး ဘေလာဂ့္မွာ ေရးၿပီးတင္ၾကည့္ဖူးပါတယ္၊ သူငယ္ခ်င္းေတြက ေျပာၾကတယ္၊ ေတာ္ေတာ္ေပါတာပဲတဲ့၊ တစ္ေယာက္က ေတာ့ အခုပဲ ေသခိုင္းခ်င္စိတ္ေပါက္မိတယ္တဲ့ ကဲ ေကာင္းေရာ၊ စာေရးဖို႔ ကိုယ္တိုင္စိတ္ပါလာေပမဲ့ စာေရးပ်င္းတုန္း၊ အိမ္က စားပြဲေပၚ ျမန္မာဂ်ာနယ္ေတြတစ္ထပ္ၾကီးနဲ႔ Reader's Digest တအုပ္ေတြ႕ခဲ့ရင္ Reader's Digest စာအုပ္ကိုပဲ ကြ်န္မက အရင္ေကာက္ကိုင္ဖတ္ၾကည့္တတ္တဲ့သူမ်ဳိး၊ အဂၤလိပ္စာကိုဖတ္ဖို႔ ပိုၿပီးအားသန္ေနတတ္တဲ့ ကြ်န္မကေတာ့ ျမန္မာစာ၊ ျမန္မာစာလံုးေလးေတြကို ဘယ္ေတာ့မွ လွလွ ပပ ေရးဖို႔ အားမထုတ္ခဲ့ဘူး၊ လတိုင္းလတိုင္း လဆန္းပိုင္းေတြမွာ အမ က ဖတ္မရတဲ့ ကြ်န္မစာမူ စာရြက္ၾကီးကိုင္ၿပီး ဆူတုန္း၊ ကြ်န္မကလဲ ၿပီးစလြယ္ျမန္ျမန္ၾကီးေရးေပးတုန္း၊ ဒီလိုနဲ႔ပဲ ကြ်န္မရဲ႕ျမန္မာစာလက္ေရး စုတ္ခ်ာခ်ာေလးေတြက အရင္အတိုင္းပဲ၊ ပို ၿပီးလွမလာခဲ့ဘူး၊

ေနာက္ေတာ့ ကြ်န္မ အမ်ဳိးသားရွိရာ လိုက္ၿပီးေနခဲ့ရေတာ့ ျမန္မာဂ်ာနယ္ဆိုတာ ဖတ္ရဖို႔မလြယ္၊ အင္တာနက္မွာ ဖတ္လို႔ရတယ္၊ ျမန္မာစာလံုးေလးေတြ ရိုက္လို႔ရေနတယ္ ဆိုေပမယ့္ ဂ်ာနယ္တစ္ေစာင္ကိုင္ဖတ္ရတာ၊ ကိုယ့္ဘာသာ စာအုပ္ေပၚမွာ ခ်ေရးရတာ တူကိုမတူပါဘူး၊ ကြ်န္မ ဘဲလ္ဂရိတ္ကိုေရာက္ေတာ့ ျမန္မာရယ္လို႔ေတာင္ မရွိၾကဘူး ျမန္မာသံရုံးရွိေပမဲ့ အဲဒီက အမ ေတြနဲ႔ မေတြ႕ျဖစ္ၾကဘူး သူ႕တိုေတြလဲ အလုပ္ရႈပ္ေန၊ ကြ်န္မကလဲ မအားတာနဲ႔ပဲ၊ မအားသာမအားတယ္၊ ဘာရႈပ္ေနမွန္းမသိဘူး၊ အလုပ္က ခုထိရွာမရေသးပါဘူး၊ ကြ်န္မတတ္တဲ့ ၀က္ဘ္ဒီဇိုင္းအလုပ္မ်ဳိးရွာေနတာ ခုထိ မရေသးဘူး၊ သူတို႕ဘာသာစကားကလဲ အခုမွ သင္ေနတုန္း မေျပာတတ္ေသးဘူးဆိုေတာ့လဲ၊ တေန႔တေန႕ ေဒၚဘေရာ ယူသေရာ့( မဂၤလာနံနက္ခင္းပါ)၊ ေဒၚဘာဒန္(ေကာင္းေသာေန႔ပါ)၊ လာကူေနာခ့်္(ေကာင္းေသာညပါ) အဲဒီ ႏႈတ္ဆက္စကားေတြကေနကို မတက္ဘူး၊ သူမ်ားစကားတစ္ခုကို သင္ရတိုင္း ေရးရတိုင္း မ်က္လံုးထဲ ျမန္မာစာလံုးေလးေတြ ေျပးေျပး၀င္လာတယ္၊ ျမန္မာစကားလံုးေတြ ေယာင္ယမ္းေျပာမိတာလဲ အခါခါ၊

ဒီလိုနဲ႔ ကြ်န္မ လုပ္ႏိုင္တာဆိုလို႔ စာပဲေရးႏိုင္တယ္၊ အမကလဲ စာေရးပါ၊ စာေရးပါနဲ႔ ဂ်ီေတာခ့္မွာ ေတြ႔တိုင္းတိုက္တြန္းတတ္ေလေတာ့၊ တခါတခါ ကြ်န္မစိတ္ကူးရရင္ ေရးခ်င္တာေလးေတြ စာအုပ္ေလးနဲ႔ ေခါင္းစဥ္ေတြခ်ေရးထားတတ္တယ္၊ အရင္ကလဲ ရန္ကုန္မွာရွိေနကတည္းက ေရးရန္ဆိုၿပီး ေခါင္းစဥ္ေတြ နံပါတ္စဥ္ထိုးေရးထားၿပီး၊ ေရးၿပီးၿပီဆို ၿပီးၿပီလို႔ မွတ္ထားတတ္တာ၊ သိပ္ထူးဆန္းတာပဲ အရင္က ကြ်န္မ အဲဒီလိုအမွတ္အသားလုပ္ရင္ အဂၤလိပ္လိုပဲ ေခါင္းစဥ္ေတြေရး ေရးရန္ကို လဲ to write၊ ေရးၿပီးၿပီ ဆိုရင္လဲ done လို႔ေရးတတ္တယ္၊ အခုေတာ့ ကြ်န္မ မွတ္စု စာအုပ္ထဲမွာ အားလံုး ျမန္မာစာလံုးေလးေတြနဲ႔၊ ကြ်န္မဘာသာ သတိထားလိုက္မိတယ္၊ to write ဆိုရင္လဲ ေရးရန္လို႔ ပီပီသသ၊ ေရးၿပီးရင္လဲ ေရးၿပီး အဲဒီလို ေရးတတ္လာတယ္၊ ၿပီးေတာ့ အတတ္နိုင္ဆံုး လွေအာင္ ၀ိုင္း၀ိုင္းစက္စက္ေလး ျဖစ္ေအာင္ ေရးမိတတ္တယ္၊

တစ္ေန႔ ကြ်န္မအခန္းထဲ ထိုင္ၿပီး လက္ပ္ေတာ့ပ္နဲ႔ စာရိုက္ေနတုန္း ကြ်န္မအမ်ဳိးသားရဲ႔ အေမ ၀င္လာပါတယ္၊ မာမာက "ျဖိဳးျဖိဳးေရ၊ ကာဖူ ေသာက္မလား၊(သူတို႕ က ေကာ္ဖီကို ကာဖူ လို႔ေခၚတယ္) ဘာေတြလုပ္ေနတာလဲဟင္" လို႔ ေမးလာၿပီး စကရင္ေပၚကို လွမ္းၾကည့္လိုက္တယ္၊ မာမာ က အံ့ၾသသြားပံုနဲ႔ စူးစူးစိုက္စိုက္ၾကည့္ပါတယ္၊ ၿပီးေတာ့ ေမးတယ္၊ "ဒါ ျမန္မာစာလံုးေလးေတြလားတဲ့၊ မာမားမ်က္လံုးထဲေတာ့ အားလံုး လံုးလံုး၀ိုင္း၀ိုင္းေလးေတြပဲျမင္တယ္၊ အာလံုးလိုလို စက္၀ိုင္းေလးေတြေနာ္၊ သိပ္ခ်စ္ဖို႔ေကာင္းတာပဲ" တဲ့၊ ကြ်န္မ တစ္ခါမွ ျမန္မာစာလုံးေလးေတြမျမင္ဘူးသူ ဘက္က ေတြးမၾကည့္ခဲ့ဘူး၊ အဲလိုမေတြးျဖစ္ခဲ့ပါဘူး၊ မာမာေျပာမွ စကရင္ဘက္ျပန္ၾကည့္၊ ေတြ႔ေနက် ေဇာ္ဂ်ီစာလံုးေလးေတြက ပိုပိုၿပီး လံုး၀ိုင္းေနသလို၊ ခ်စ္ဖို႔ေကာင္းလိုက္တာ၊ ရင္ထဲမွာ တခုခုကို လြမ္းလြမ္းဆြတ္ဆြတ္ ခံစားမိလိုက္တယ္၊ ဘာရယ္လို႔လဲ မေျပာတတ္ပါဘူး၊ အဲဒီေနာက္ပိုင္း ကြ်န္မစာေရးေနတဲ့ အခါ မာမာလဲ သူအားတဲ့အခါ လာထိုင္ၿပီးၾကည့္တတ္တယ္၊ ၿပီးေတာ့ အျမဲေျပာတယ္၊ ၀ိုင္း၀ိုင္းေလး ေတြေနာ္၊ ခ်စ္စရာေလးေတြ တဲ့၊ ကြ်န္မအမ်ဳိးသားကလဲ အဲဒီ ၀ိုင္း၀ိုင္းစက္စက္စာလံုးေလးေတြ သူေရးတတ္ခ်င္လိုက္တာတဲ့၊

ဟုတ္တယ္၊ ဟိုး အရင္ ...ကြ်န္မ ငယ္ငယ္ မူၾကိဳတက္တုန္း ေက်ာက္သင္ပုန္းမွာ “၀” ဆိုတာကိုပဲ ၀ိုင္းေအာင္ မေရးတတ္ေသးလို႔ ေန႔ရက္ေပါင္းမ်ားစြာေရးခဲ့ရတာကို ျပန္ေတြးသတိရမိတယ္၊ ကြ်န္မ အဲဒီ“၀”ကို ၀ိုင္းေအာင္ ေရးတတ္ၿပီးျဖစ္ရဲ႕သားနဲ႔ နဂိုက ၀ိုင္းစက္လွပေနတဲ့ စာလံုးေလးေတြကို ၀ိုင္း၀ိုင္းစက္စက္ ျဖစ္ေအာင္ မေရးခဲ့ဘူး၊ ကြ်န္မ ေနာင္တရလိုက္တာ၊ ၿပီးေတာ့ ျမန္မာစာလံုးေလးေတြကို ပိုပိုၿပီး ခ်စ္လာလိုက္တာ၊ မ်ဥ္းေလးေၾကာင္းထဲ ၀င္ေအာင္ ေရးခဲ့ရတဲ့ ကြ်န္မရဲ မူၾကိဳဘ၀ေန႔ရက္ေတြထဲက ျမန္မာစာလံုးေလးေတြကို စိတ္ကူးနဲ႔ ျပန္ျပန္ၿပီး ဖတ္ၾကည့္မိတယ္၊ ၿပီးေတာ့ စာရြက္ေပၚမွာ ခ်ေရးၾကည့္တယ္၊ ဟုိး ၀ လံုးေလး က စၿပီး ျမန္မာစာလံုးေလးေတြ တစ္လံုးခ်င္း အလံုးတိုင္း အလံုးတိုင္း ငယ္ငယ္ကလို ၀ိုင္းေအာင္ လွေအာင္ ပီသေအာင္ ၾကိဳးစားၿပီး ေရးၾကည့္မိတယ္။

ကြ်န္မ အမကို ေျပာျပခ်င္မိတယ္၊ အခု ကြ်န္မ ျမန္မာစာလံုးေလးေတြ ၀ိုင္းေအာင္ေရးဖို႔ ၾကိဳးစားေနပါၿပီ ဆိုတဲ့အေၾကာင္းေပါ့၊ သူကေတာ့ ေျပာလိမ့္မယ္။

ေဇာ္ဂ်ီစာလံုးက ၀ိုင္းၿပီးသားလို႔ပဲ .. သူ လိုတာ ေဇာ္ဂ်ီစာလံုးနဲ႔ soft copy ကိုး။          ။