၆. ေမေမ့ရဲ႕ေမြးေန႔မွာ အားလံုးစံုလင္စြာ (အပိုင္း ၂)

မေန႔က...  ညကတည္းက ခ်က္စရာျပဳတ္စရာေတြအတြက္ ေမေမ့ကို ကူညီေပးပါတယ္။ ခခ နဲ႔ ေမာ္စီလည္း တခ်ိန္လံုး ကူညီေပးၾကတယ္။ ခခ က သူ႔ေမေမ သင္ေပးထားေတာ့ မီးဖိုးေခ်ာင္ကိစၥေတြသိေနခဲ့ပါၿပီ။ မီးဖိုေခ်ာင္ထဲမွာ အဲဒီမိန္းကေလး ခခက သိပ္ဆရာလုပ္တာပဲ၊ ခခ ခိုင္းတဲ့ံအတိုင္းပဲ ဖိုးပလံနဲ႔ ေမာ္စီက ကူညီျပင္ဆင္ေပးေနခဲ့ရတာ။

မနက္ေစာေစာ ေမေမ့ပါးကို အားပါးတရေမႊးလိုက္ၿပီး ႏႈတ္ဆက္လိုက္တယ္။

“ေမေမ ေရ ..ေပ်ာ္ရႊင္ဖြယ္ရာေမြးေန႔ပါဗ်၊ ေမေမ့ကို အထူးေမြးေန႔လက္ေဆာင္ ဒီေန႔ ေပးမယ္။ ေမေမမွတ္မိလား၊ ေမေမ့ကို ေရႊပန္းအိုးေလးေပးမယ္ဆိုတာ၊ နတ္သမီးနယ္ေျမက သားတို႔ လက္ေဆာင္ရလာၾကတာေလ၊ ခ်စ္စရာေကာင္းတဲ့ သားေလးဖိုးပလံကို အခုလိုပဲ မုန္႔ေတြမ်ားမ်ားေကြ်း၊ မုန္႔ဘိုးမ်ားမ်ားေပး၊ မ်ားမ်ားေစာင့္ေရွာက္ႏိုင္ပါေစခင္ဗ်ား”

“ဟုတ္ပါၿပီရွင္၊ သားေလး ဖိုးပလံေပးတဲ့ေရႊပန္းအိုးေလး ေမေမ လိုခ်င္လွခ်ည္ရဲ႕၊ ခုပဲ ျမန္ျမန္ေပးပါေတာ့”  လို႔ ေမေမက ျပံဳးရႊင္စြာေျပာပါတယ္။

ေဖေဖကလည္း “ေမထားေရ မဂၤလာရွိတဲ့ ေမြးေန႔ျဖစ္ပါေစဗ်ား” လို႔ ဆိုတယ္။ “အသက္ဘယ္ေလာက္ျပည့္လည္းေတာ့ မေမးေတာ့ပါဘူးကြာ ေနာ့” လို႔လည္း စေနာက္လိုက္ေသးတယ္။

ဖိုးပလံတို႔ ေစာင့္ေနခဲ့ၾကရတဲ့ ေမေမ့ ေမြးေန႔ ေရာက္လာခဲ့ပါၿပီ။ အဘိုေရမြန္ကိုလည္း ဖိုးပလံ ေသေသခ်ာခ်ာ ဖိတ္ထားတယ္။ ခခ တို႔ ေမေမ ေဖေဖလည္း လာၾကမယ္ထင္ရဲ႕၊ ေမာ္စီ့ေဖေဖတို႔ေရာေပါ့။ ဖန္ေၾကာင္တို႔ပါ ေရာက္လာၾကရင္ … ဟား ေပ်ာ္စရာႀကီးေနမွာပဲ။ မနက္ကလည္း ဖိုးပလံ အေစာႀကီးပဲ အိပ္ရာႏိုးတယ္။ ႏိုးႏိုးခ်င္း ေရႊပန္းအိုးေလးကို သြားၾကည့္တာေပါ့။ ပန္းအိုးေလးပတ္လည္မွာ ေရႊေရာင္ဖဲႀကိဳးေလးကို ဖဲပြင့္ပံုစံေလးခ်ည္တယ္။ ခခ မေန႔က ဘယ္လိုခ်ည္ရမယ္ဆိုတာ ေသေသခ်ာခ်ာျပေပးသြားတယ္။ ဖိုးပလံရႈးဖိနပ္ႀကိဳးခ်ည္ရင္

ဖဲပြင့္အနားက တစ္ဘက္တည္း ျဖစ္ျဖစ္ေနတတ္လို႔ ခခ က အျမဲေျပာတယ္။ ဖဲပြင့္အနားႏွစ္ဘက္ ဘယ္ေတာ့မွ မရပါဘူး။ တစ္ဘက္တည္းဆြဲယူၿပီး ခ်ည္တတ္တာမို႔ ခခ က သင္ေပးသြားခဲ့တာ။ ေရႊပန္းအုိးထဲက ေမွာ္ပန္းေလးေတြ ဒီေန႔မွပဲ အစြမ္းကုန္ပြင့္လန္းေနၾကသလိုပဲ၊ ပန္းရနံ႔ေလးေတြက ေမႊးႀကိဳင္ၿပီး အပြင့္ေလးေတြကလန္းလန္းဆန္းဆန္းနဲ႔ သန္မာေနလိုက္တာ။

ေရႊေရာင္ဖဲႀကိဳးေလးနဲ႔ ေရႊပန္းအိုးေလးကို ဖိုးပလံၾကည့္မ၀ျဖစ္ေနေတာ့တယ္။

ေမေမ့ ေမြးေန႔ေတြဆို ဘာမွ အထူးတလည္ မလုပ္ျဖစ္ၾကပါဘူး။ ဘုန္းႀကီး ငါးပါးေလာက္အိမ္ကိုပင့္ၿပီး ဆြမ္းကပ္တဲ့အခါကပ္တယ္။ ေဖေဖ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းကို ဆြမ္းခ်ဳိင့္သြားပို႔တဲ့အခါ ပို႔တယ္။ အဲဒီေလာက္ပါပဲ။ ခုေတာ့ ဖိုးပလံ ပူဆာတာနဲ႔ ေမေမက ကေလးေတြ စားခ်င္တာေတြ ခ်က္ေပးရွာတယ္။ ၾကက္သားပလာတာ၊ ေရႊေတာင္ေခါက္ဆြဲ၊ နန္းႀကီးသုတ္၊ ၾကာဆံခ်က္၊ မုန္႔ဟင္းခါး ေတြျပင္ဆင္ထားတယ္။ မုန္႔ဟင္းခါးနဲ႔ နန္းႀကီးသုတ္ပဲ ေမေမအိမ္မွာ ခ်က္တာပါ၊ က်န္တာေတြက ဆိုင္က ေဖေဖ မွာေပးထားတာ။ အန္တီဆူးတို႔ လူသူငယ္လူႀကီးတို႔ လာရင္ေတာ့ စားတတ္ၾကပါ့မလားမသိပါဘူး။ ေမေမ့လက္ရာ နန္းႀကီးသုတ္ က သိပ္ေကာင္းတာ၊ သူတို႔ စားႏိုင္ရင္ေတာ့ တသက္စာ စြဲသြားၾကမွာပဲ။ ေတာ္ၾကာေန ေရႊလိေမၼာ္ၿမိဳ႕ေလးကို ေျပာင္းလာၾကမွျဖင့္၊ ဖိုးပလံ ေပါက္ကရေတြးရင္း ခုန္ေပါက္ျမဴးတူးေနပါတယ္။ ဘုန္းႀကီးေတြကိုေတာ့ အာရုံဆြမ္းကပ္တယ္။ ဘုန္းႀကီးၾကြသြားတာနဲ႔ ဖိုးပလံကေတာ့ ငါးဖယ္ေၾကာ္ႏိုင္းခ်င္းနဲ႔ နန္းႀကီးသုတ္ ႏွစ္ပြဲေလာက္တီးပစ္လိုက္တာပဲ။ ေဖေဖက ၾကက္သားပလာတာေတြ တစ္ပန္းကန္ႀကီးပဲ စားတယ္။ “ေမထားေရ .. ကို ၀ယ္လာတဲ့ ၾကက္သားပလာတာ ေကာင္းတယ္ေဟ့” လို႔လည္း ေမေမ့ကို လွမ္းေျပာလိုက္ေသးတယ္။ ေဖေဖက အဲလိုပါပဲ သူလုပ္တာဆို ေကာင္းတယ္လို႔ သိပ္အေျပာခံခ်င္တာ။

အုပ္ .. အုပ္ … ၀ုတ္…

ေဟာ ..

ခခတို႔လာၾကၿပီ။ ေခြးေလး လဲ့ရာပါ ပါလာတာကိုး။

လဲ့ရာက အသံေသးေသးေလးနဲ႔ ေဟာင္ပါတယ္။ ဖိုးပလံကိုေတြ႔ေတာ့ ဖိုးပလံေျခေတာက္ေတြေပၚ မတ္တပ္ရပ္ၿပီးတက္တယ္၊ အၿမီးေလးကို မျပတ္လႈပ္ရမ္းၿပီး ႏႈတ္ဆက္ပါတယ္။ ခခ ေဖေဖနဲ႔ ေမေမ တို႔လည္းပါလာၾကတယ္။ ဖိုးပလံတို႔ ဧည့္ခန္းထဲမွာ ႏႈတ္ဆက္သံေတြ ဆူညံသြားၾကၿပီ။ ခခ က ေမေမ့အတြက္လက္ေဆာင္ဗူးေလးကို ေပးပါတယ္။ ေမေမ့ကို ခုပဲ ျဖည္ၾကည့္ပါဆိုလို႔ ေမေမက လက္ေဆာင္ဗူးေလးကို ျဖည္ပါတယ္။ ဗူးေလးထဲက ေက်ာက္ေရာင္စံုေလးေတြ စီထားတဲ့ ေခါင္းဘီးလွလွေလးထြက္လာတယ္။ ေမေမက “ခ်စ္စရာေကာင္းလိုက္တဲ့ ေခါင္းဘီးေလးကြယ္၊ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ ခခေလး” လုိ႔ဆိုတယ္။

ေနာက္ေတာ့ ေမာ္စီတို႔ေရာက္လာၾကတယ္။ ေဖေဖနဲ႔ ခခ ေဖေဖတို႔က ဧည္ခန္းထဲက ဆက္တီမွာထိုင္ၿပီး စကားလက္ဆံုၾကေနၾကၿပီ။ ေမာ္စီတို႔ ေဖေဖနဲ႔ ေမေမလည္း ေမေမ့ကိုႏႈတ္ဆက္တယ္။ ေမာ္စီကေတာ့ ေမေမ့အတြက္

ေမြးေန႔ကိတ္ အႀကီးႀကီးတစ္လံုး ယူလာတယ္တဲ့။

“အန္တီေမထား စာေတြအမ်ားႀကီးေရးႏိုင္ပါေစ၊ ဟက္ပီးဘာ့သ္ေဒး အန္တီေမထား” လို႔ ႏႈတ္ဆက္တယ္။ ကိတ္မုန္႔ႀကီးမွာ ဟက္ပီးဘာသ့္ေဒးလို႔ စာတမ္းေလးေရးထားေသးတယ္။

ခခက ဖိုးပလံအနားေရာက္လာတယ္။

“အန္တီဆူးတို႔ ဖန္ေၾကာင္တို႔လည္း ေရာက္မလာေသးဘူးေနာ္၊ သူတို႔ကို ငါတို႔ အိမ္လိပ္စာလည္း မေျပာလိုက္ရဘူး၊ လိပ္စာပဲ မသိလို႔မ်ားလားပဲ”

“ခခ နင္ဟာေလ၊ ကေလးဦးေႏွာက္ေလးနဲ႔၊ သူတို႔က ေမွာ္အစြမ္းရွိတဲ့ သူေတြဟ၊ ငါတို႔ ဘယ္ေနရာမွာလည္း ဆိုတာ သိမွာေပါ့၊ ခုဆို ငါတို႔ကိုေတာင္ ၾကည့္ခ်င္ၾကည့္ေနၾကမွာ၊ နင္လည္း ဖန္ျပာလက္ေကာက္ေလး၀တ္ထားတာပဲ၊ ဖန္ျပာလက္ေကာက္ေလး ဘယ္မွာလည္း သူတို႔ သိမွာပါဟ”

ခခ က တခစ္ခစ္ရယ္တယ္။

“သိဘူးေလဟယ္၊ ငါက လိပ္စာမေျပာလိုက္ရလို႔ ရုတ္တရက္စိတ္ပူသြားလို႔ပါ… ခစ္ ခစ္”

“ဒါနဲ႔ စကားမစပ္၊ နင္ ေငြေရာင္ရႈးဖိနပ္ေလးမွ စီးလာရဲ႕လားပဲ”

“အစစ္ေပါ့၊ စီးလာတာေပါ့ဟယ္၊ ေဟာ .. ဟိုမွာ”

ခခက ဖိနပ္စင္မွာ ခြ်တ္ထားတဲ့ ဖိနပ္ေလးကို လွမ္းျပပါတယ္။

“ေတာ္ေတာ္ရႈိးမ်ားတဲ့ ခခ”  ဖိုးပလံေျပာလည္း ခခ က ခပ္ျပံဳးျပံဳးပဲ။

အဲဒီအခ်ိန္မွာ လဲ့ရာေလးက အိမ္ေရွ႕ကို ေျပးထြက္သြားၿပီး ေဟာင္ေနပါတယ္။ ဖိုးပလံ က လာၾကၿပီထင္ရဲ႕ လို႔ ေတြးမိလိုက္တယ္။

ေမာ္စီကလည္း ၀ုန္းဆို အိမ္ေရွ႕တံခါးေပါက္နား အေျပးသြားၾကည့္တယ္။ ဖိုးပလံ ေမာ္စီနဲ႔ ခခ တို႔ တံခါး၀နားမွာ အလုအယက္ တိုးေ၀ွ႕ၾကည့္ၾကတဲ့အခါ ..

ေဟာ .. အဘိုးေရမြန္ေဟ့ လို႔ ဖိုးပလံက အက်ယ္ႀကီးပဲ ေအာ္လိုက္ပါတယ္။ ဖိုးပလံအိမ္ေရွ႕ကို ခုန္ေပါက္ၿပီး ေျပးထြက္ႀကိဳပါတယ္။

“မဂၤလာပါ .. အဘိုးေရမြန္၊ အဘိုးေရမြန္ ဒီရက္ေတြမွာ အဆင္ေျပရဲ႕လားဗ်ာ” လို႔ ႏႈတ္ဆက္လိုက္တယ္။

အဘိုးေရမြန္က ႏူးညံ့ခ်ဳိသာတဲ့အျပံဳးေလးနဲ႔ ျပံဳးလို႔ ..

“ေအးကြယ္၊ ဖိုးပလံေလး၊ ေရာ့ ဒီမွာ ဖိုးပလံေမေမ့ကို အဘိုးရဲ႕လက္ေဆာင္ေလးေပးခ်ည္ပါ” လို႔ဆိုတယ္။

“ေမေမေရ .. ေဟာဒီမွာ သားေျပာတဲ့ အဘိုးေရမြန္ေပါ့” လို႔ ေမေမတို႔ကို မိတ္ဆက္ေပးလိုက္ပါတယ္။ ေမေမက အံ့ၾသသြားဟန္ မ်က္လံုးေတြ ၀ိုင္းစက္သြားေပမဲ့ ၀မ္းသာသြားတဲ့ဟန္မ်ဳိးပဲ၊ ေမေမ့ရဲ႕ လူရႈပ္ေလး ဖိုးပလံက အဘိုးေရမြန္နဲ႔ ဘယ္လိုမ်ား မိတ္ေဆြျဖစ္ေနလိုက္ပါလိမ့္လို႔ ေတြးေနမွာပဲ။ ေဖေဖတို႔ စကား၀ိုင္းကလည္း တိတ္ဆိတ္သြားၾကတယ္။ ခခ ေဖေဖ ဦးဧရာက ခ်က္ခ်င္းပဲ ေနရာက ထလာၿပီး အဘိုးေရမြန္ကို ႀကိဳပါတယ္။ ဦးဧရာက အဘိုးေရမြန္ရဲ႕ တီထြင္မႈေတြကို သိပ္ေလးစားအားက်တာေပါ့။ ေဖေဖ တို႔လည္း အဘိုးေရမြန္ကို ၀မ္းပမ္းတသာႀကိဳဆိုၾကပါတယ္။ ေမေမက အဘိုးေရမြန္ရဲ႕ ေမြးေန႔လက္ေဆာင္ေလးကို ၾကည့္ေနတယ္။ အဘိုးေရမြန္လက္ေဆာင္ေလးက ဘာဂ်ာေသးေသးလိုပဲ၊ လက္တ၀ါးစာေလာက္ပဲရွိမယ္။ ေမေမက အသံျမည္တဲ့ ဘာဂ်ာေလးလို႔ ထင္ေနတယ္။ အဘိုးေရမြန္က ဆံပင္ေလမႈတ္တဲ့စက္ေလးလို႔ ေျပာပါတယ္။ ေနေရာင္ျခည္နဲ႔အလုပ္လုပ္တဲ့ ဆံပင္အေျခာက္ခံတဲ့စက္ေလးတဲ့။ အသံုးျပဳရမယ့္ ခလုပ္ေလးေတြကိုလည္း အဘိုးေရမြန္ကရွင္းျပတယ္။ ေမေမက အလြန္အမင္းကို အ့ံအားသင့္ေနတာေပါ့၊ “အဲဒါက အဘိုးေရမြန္ရဲ႕ တီထြင္မႈေတြထဲက ပိစိေကြးတီထြင္မႈပဲ ရွိပါေသးတယ္ ေမေမရာ” လို႔ ဖိုးပလံက ၀င္ေျပာေတာ့ အဘိုးေရမြန္က တဟားဟားနဲ႔ ႏွစ္ႏွစ္ၿခိဳက္ၿခိဳက္ရယ္ေမာပါေတာ့တယ္။

“ဖိုးပလံ.. လုပ္ေလဟာ၊ အန္တီေမထားကို လက္ေဆာင္ေပးေတာ့ေလ၊ ေရႊပန္းအိုးေလး ထုတ္ေတာ့၊ အဲေလာက္လည္း အခ်ိန္မဆြဲနဲ႔ေတာ့ ငါ စိတ္မရွည္ေတာ့ဘူး”

ေမာ္စီက  ထေအာ္ပါတယ္။

“ေအး .. သြားၿပီေဟ့ စတိုခန္းထဲကို လိုက္ခဲ့ပါဦး၊ မ ေပးၾကပါဦးလား”  ဖိုးပလံေအာ္ရင္း စတိုခန္းရွိရာေျပးထြက္ခဲ့တယ္။

ခခ ေရာ ေမာ္စီေရာ တဘုတ္ဘုတ္နဲ႔ ေနာက္က ေျပးလိုက္လာၾကပါတယ္။

ထပ္ခိုးေပၚကေန ေရႊပန္းအိုးေလးကို ဂရုတစိုက္ေအာက္ကို မယူလာခဲ့ၾကတယ္။ ၿပီးေတာ့ ဧည့္ခန္းထဲကိုေပါ့။

ဖိုးပလံတို႔ သံုးေယာက္သား ဧည့္ခန္းထဲကုိ ေရႊပန္းအိုးေလး မလာၾကတဲ့အခါ အားလံုးက စိတ္၀င္တစားၾကည့္ေနၾကပါတယ္။ ေရႊပန္းအိုးေလးကို ဧည့္ခန္းက ကၽြန္းစားပြဲႀကီးေပၚပဲ သူတို႔ တင္လိုက္ၾကတယ္။ “ေမေမေရ … ဟက္ပီးဘာသ္ေဒး၊ ေမေမ့အတြက္ အလွပဆံုး ေမွာ္ပန္းေလးေတြပြင့္တဲ့ ေရႊပန္းအိုးေလးပါဗ်ား” လို႔ ဖိုးပလံ ေျပာလိုက္ပါတယ္။

“အို .. ဘယ္လိုတဲ့လဲ၊ ေမွာ္ပန္းပြင့္တယ္တဲ့လား၊ ဘယ္လိုမ်ဳိးပါလိမ့္ကြယ္၊ ေမေမေတြ႔တာေတာ့ ႏွင္းဆီပန္းေလးေတြ လွလိုက္တာ၊ အံ့ၾသစရာ တစ္ပင္ထဲမွာ အေရာင္ေလးေတြက စံုေနတာပဲ၊ သိပ္လွတာပဲ”

“ေမေမက ပန္းေရာင္စံုျဖစ္ေနတာပဲေတြ႔ေသးတာေနာ္၊ ခဏေလာက္ ေမေမေစာင့္ၾကည့္၊ ဒီ့ထက္ထူးဆန္းတာ ေမေမေတြ႕ရလိမ့္ဦးမယ္”

“အလိုေလး … ဘာမ်ားပါလိမ့္”

ေမေမက ရင္ဘတ္ကို လက္နဲ႔ ဖိကာ ထိတ္လန္႔ဟန္လုပ္ျပတယ္။

ေဟာ ေဟာ ..

ေမေမ့ ဆီကအသံထြက္လာတယ္။

ေမေမေရွ႕မွာပဲ ႏွင္းဆီပန္းေလးေတြကေန က်ဴးလစ္ပန္းေလးေတြ ေျပာင္းသြားၾကတယ္။ ေမေမ က သိပ္ကိုအံ့ၾသေနတာေပါ့။

“ပန္းေလးေတြေျပာင္းသြားတဲ့ပံုစံက ထူးဆန္းလိုက္တာကြယ္။ လွလိုက္တာ။ ပန္းရနံ႔ေလးေတြ သင္းပ်ံ႕ေနတာပဲ”  လို႔ ေမေမက တဖြဖြေျပာေနေတာ့တယ္။

ဖိုးပလံက ေမေမ့ကိုေျပာျပေနတုန္း ခခက ေဖေဖတို႔ စကား၀ိုင္းမွာ လူသူငယ္နတ္သမီးနယ္ေျမသြားခဲ့တဲ့အေၾကာင္းေတြရွင္းျပေနၿပီ။

ခခ က ေျပာတယ္၊ သူ ေရႊေရာင္နီလြင္ျပင္မွာ ဆိုင္ကလံုးဒဏ္မိတာကေနစၿပီး လူသူငယ္တိုင္းျပည္ကိုေရာက္သြားတာ၊ အေရွ႕မိစၦာစုန္းမႀကီး သူ႔ေၾကာင့္မေတာ္တဆ ေသသြားၿပီး စုန္းမႀကီးရဲ႕က်ိန္စာက လြတ္သြားၾကတာေတြ၊ ေနာက္ေတာ့ ဖိုးပလံတို႔နဲ႔ ေနာက္တစ္ေခါက္ ထပ္သြားခဲ့ၾကတာ အကုန္လံုးပဲ ေျပာျပပါတယ္။ ခခ အေျပာေကာင္းပဲ၊ ခခ ေျပာျပေနတုန္း လူႀကီးေတြမွာဆို ရင္သပ္ရႈေမာနဲ႔ ပါးစပ္ေတာင္မေစ့ႏိုင္ေအာင္ အံ့ၾသေနၾကတာေပါ့။

“ဖန္ေၾကာင္ကေလ ေဟာဒီလိုလမ္းေလွ်ာက္တာ၊ သိပ္ဟန္မ်ားတာပဲ၊ သိပ္လွတာပဲ၊ အၿမီးေလးကဆိုဖန္သားေလး ေျပာင္ေခ်ာေနတာေပါ့။

မ်က္လံုးက စိမ္းစိမ္း၀ိုင္း၀ိုင္းႀကီး ၾကည့္လိုက္ရင္ ေဟာလို ျပဴးၿပီး” ခခ က ဖန္ေၾကာင္အတိုင္းပဲ ဟန္က်ပန္က်လုပ္ျပပါတယ္။ ေမေမတို႔ဆို မယံုရခက္၊ ယံုရခက္ျဖစ္ေနၾကတုန္းပဲ။

အဲဒီအခ်ိန္မွာပဲ …

“ေဟ့ ေဟ့ ဘယ္လိုလည္းေဟ့၊ ဖန္ေၾကာင္က ဘာျဖစ္တယ္၊ ဟန္မ်ားတယ္ ဟုတ္လား မ်က္လံုးကလည္း ျပဴးေသးတယ္၊ ဟြန္႔၊ ဧည္သည့္ကိုဖိတ္ထားၿပီး ဧည့္သည္အေၾကာင္း အတင္းေျပာေနၾကသလားေဟ”

အိုး ဖန္ေၾကာင္ေပါ့၊ ဘယ္ကေနဘယ္လိုေပၚလာလိုက္မွန္းမသိဘူး၊ ခခက ေျပာေနရင္း ပါးစပ္ကို၀ိုင္းလို႔ အံ့ၾသသြားတယ္။

ေဟး .. ဖန္ေၾကာင္လာတယ္ေဟ့၊ ခခ၊ ဖိုးပလံနဲ႔ ေမာ္စီတို႔ ေပ်ာ္ရႊင္စြာ ေအာ္ဟစ္ၾကတယ္။

ေဟာ အန္တီဆူး၊ လူသူငယ္လူႀကီး၊ ဟာ ေျမာက္အရပ္က အန္တီစုန္းမလည္း ပါတယ္။ ခခ က ေပ်ာ္လြန္းလို႔ ခုန္ေပါက္ေနတာပဲ။

ေမေမတို႔အားလံုး အံ့အားသင့္ၿပီး စကားမဆိုႏိုင္ၾကေတာ့ဘူး။

ခဏေနေတာ့မွ ေမေမက အကုန္လံုးကို ႏႈတ္ဆက္စကားေျပာၿပီး ေကၽြးေမြးဧည့္ခံဖို႔ ျပင္ဆင္ထားတဲ့ စားပြဲဆီကို ေခၚပါတယ္။ အားလံုးစားပြဲဆီမွာ ထိုင္ၾကတယ္။ စကားေတြေျပာလိုက္ၾကတာ ေဖာင္ေနတာပါပဲ။ အန္တီဆူးလည္း ျပံဳးရႊင္ေနတာပဲ၊ ဖိုးပလံတို႔ဆီကို လာလည္ရတာ ေပ်ာ္ရႊင္ပံုရသားပဲ။ အန္တီဆူးက တလက္လက္ေတာက္ေနတဲ့ ႏွင္တံေလးနဲ႔ စားပြဲေပၚေ၀ွ႔ယမ္းလိုက္တဲ့အခါ စားပြဲေပၚမွာ သစ္သီးမ်ဳိးစံုထည့္ထားတဲ့ သစ္သီးပန္းျခင္းႀကီးေပၚလာတယ္။ လူသူငယ္လူႀကီးက ေျပာပါတယ္။

“ကၽြန္ေတာ္တို႔ လူသူငယ္တိုင္းျပည္က အေကာင္းတကာ့အေကာင္းဆံုးသစ္သီးေတြယူလာခဲ့ပါတယ္။ ေဟာဒီျခင္းေလးကိုမဖ်က္ဆီးပစ္သေရြ႕ သစ္သီးေတြက ျပန္ၿပီးျပည့္လာပါလိမ့္မယ္။ ႀကိဳက္သေလာက္ယူစားလို႔ရပါတယ္ခင္ဗ်ား။ ေဟာဒီမွာ ေမွာ္ၾကည့္မွန္ေလးလည္း ယူလာခဲ့ပါတယ္။ ေမွာ္အတတ္ေတြစီး၀င္ေနတဲ့ ၾကည့္မွန္ျဖစ္ေပမဲ့ ထိတ္လန္႔ေျခာက္ျခားစရာေကာင္းတဲ့ ေမွာ္အတတ္မ်ဳိးမဟုတ္ပါဘူး။ ေပ်ာ္ရႊင္ၾကည္ႏႈးစရာေမွာ္ပညာေတြ စီး၀င္ေနတဲ့ ၾကည့္မွန္ေလးအျဖစ္ အသံုးျပဳႏိုင္ပါတယ္။ ကိုယ့္ရဲ႕ သူငယ္ခ်င္းေဟာင္းေတြကို စိတ္မွာအာရုံျပဳလိုက္တဲ့အခါ သူတို႔ကို ျမင္ေတြ႔ႏိုင္မယ္။ သူတို႔ ေပ်ာ္ရႊင္ၾကည္ႏႈးေနတဲ့ပံုစံေတြပဲ ျမင္ရေစမယ္။ စိတ္မခ်မ္းေျမ႔စရာအျဖစ္အပ်က္ေတြကိုေတာ့ ဒီၾကည့္မွန္က ျပမွာမဟုတ္ဘူး၊ ကိုယ္သြားခ်င္တဲ့ ေနရာတစ္ခုကို စိတ္နဲ႔ ေတြးၾကည့္လိုက္ရင္ ဒီၾကည့္မွန္ေလးမွာ ေပၚလာပါလိမ့္မယ္။ ၾကည့္မွန္ေလးကို ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္အသံုးျပဳႏိုင္ပါေစခင္ဗ်ား၊ ေပ်ာ္ရႊင္ဖြယ္ရာေမြးေန႔မဂၤလာျဖစ္ပါေစ လူသူငယ္တိုင္းျပည္က ႏႈတ္ခြန္းဆက္သပါတယ္” လို႔ ဆိုတယ္။ လူသူငယ္လူႀကီးစကားဆံုးေတာ့ အားလံုးက လက္ခုပ္တီးၿပီး ခ်ီးေျမွာက္ၾသဘာေပးၾကတယ္။

“ဟယ္ ဖန္ေၾကာင္ေလးေရာ ေခၚပါဦး၊ ႏြားႏို႔တိုက္ရေအာင္၊ ငါးေၾကာ္ေတာ့မရွိဘူးကြယ္၊ ငါးဖယ္ေၾကာ္ေတြေတာ့ရွိသား။ ေခၚပါဦး၊ ဖိုးပလံေရ”

ေမေမက ခုမွ ဖန္ေၾကာင္ကို သတိရသြားတယ္။ ဖိုးပလံတို႔ ေမာ္စီတို႔ကေတာ့ တခိခိနဲ႔ ရယ္တာေပါ့။

“ေမေမ ဖန္ေၾကာင္က အစာမစားဘူးေမေမရဲ႕၊ သူ႔မွာ အစာအိမ္မရွိဘူး၊ သူ႔ကို ေမွာ္ဆရာႀကီးက ဖန္ဆင္းတုန္းက အစာအိမ္မထည့္ထားဘူးတဲ့” ဖိုးပလံက ေမေမ့ကို ရွင္းျပလိုက္တယ္။

ေမေမက “အို ျဖစ္မွျဖစ္ရေလ” လို႔ဆိုၿပီး စုတ္တသတ္သတ္ ညီးညဴပါတယ္။

“ေမေမေျပာမွ ဖန္ေၾကာင္သတိရသြားၿပီ၊ ဘယ္ေရာက္သြားပါလိမ့္”

ဖိုးပလံ .. ဖန္ေၾကာင္ကို ဧည့္ခန္းထဲမွာ မေတြ႔ေတာ့ဘူး၊ ဘယ္ေရာက္သြားပါလိမ့္၊ ေဟာ လဲ့ရာလည္း မေတြ႔ဘူး၊ “လဲ့ရာၿငိမ္ေနပါလား”

လဲ့ရာဆိုတာနဲ႔ ခခ လည္း ေခါင္းေထာင္လာတယ္။

“မဟုတ္မွ လြဲေရာ၊ လဲ့ရာနဲ႔ ဖန္ေၾကာင္နဲ႔ ရန္မ်ားျဖစ္ေနၿပီလားပဲ ဟီး ဟီး” ေမာ္စီက ခခကို ေနာက္ပါတယ္။

ခခက အေျပးၾကည့္တယ္။ ဖိုးပလံနဲ႔ ေမာ္စီတို႔လည္း လုိက္ၾကတာပဲ။

ဖိုးပလံတို႔ ျခံထဲ ဆင္းရွာေတာ့မွ .. ဖန္ေၾကာင္က ေရျပင္ညီ ခပ္ေျဖာင္ေျဖာင့္တန္းေနတဲ့သစ္ကိုင္းေပၚမွာ၊ ကိုယ္ကိုလိမ္ေခါက္ၿပီး လက္ႏွစ္ဘက္နဲ႔ကုတ္ထားတယ္။ ေျခေထာက္တစ္ေခ်ာင္းကို တြဲေလာင္းခ်ထားလုိက္ေသးတယ္။ အၿမီးေျပာင္ေခ်ာေခ်ာေလးကလည္း ဘယ္ညာ ေ၀ွ႕ယမ္းေနလိုက္တာ။ လဲ့ရာက ေအာက္ကေန ဖန္ေၾကာင္အၿမီးေလးကို ခုန္ခုန္ၿပီး အနံ႔ခံေနတယ္။ ဖန္ေၾကာင့္ မ်က္ႏွာက မအီမသာနဲ႔၊ မ်က္လံုးႏွစ္ဘက္ကိုေမွးစဥ္းၿပီး လဲ့ရာလႈပ္ရွားသမွ်ကို စကၠန္႔မလပ္လိုက္ၾကည့္ေနတာေပါ့။

“က်ဳပ္က နားေအးပါးေအးေနတတ္တဲ့ေကာင္စားမ်ဳိး၊ စကားသံေတြညံလာၿပီဆိုရင္ကို စိတ္ပ်က္တာ၊ က်ဳပ္ဟာက်ဳပ္ ဒီမွာ ေအးေအးလူလူလာေနတာ၊ ဒီ စုတ္ဖြားဖြားေကာင္စားေလးက အေႏွာင့္အယွက္လာေပးေနတယ္ေဟ့၊ စုတ္ဖြားကို ေခၚသြားမလား က်ဳပ္ အိမ္ထဲ၀င္ရမလား”

“လဲ့ရာကို အိမ္ထဲေခၚသြားပါမယ္ရွင္၊ သက္သက္သာသာေနပါ” ခခ က ရယ္သြမ္းေသြးၿပီးေျပာပါတယ္။

အဘိုးေရမြန္ ျခံထဲဆင္းလာတယ္။ ဖိုးပလံတို႔ အားလံုး ျခံထဲက သရက္ပင္ေအာက္က ကြတ္ပ်စ္ေလးမွာ ၀ိုင္းဖြဲ႕ထိုင္လိုက္ၾကတယ္။ အဘိုးေရမြန္က ၿဂိဳဟ္ေတြ၊ ၾကယ္ေတြ၊ နကၡတ္တာရာေတြအေၾကာင္းေျပာျပပါတယ္။ အဘိုးေရမြန္ရဲ႕ေလာေလာဆယ္တီထြင္ထားတဲ့ “ၾကယ္တေလွ်ာက္”ယာဥ္ပ်ံေလးအေၾကာင္းလည္းပါတယ္။ ဖိုးပလံတို႔လိုက္ခ်င္တယ္ဆို အဘိုးေရမြန္က ယာဥ္ပ်ံအသစ္ေလးနဲ႔ ခရီးစဥ္အသစ္မွာ လိုက္ခဲ့ၾကဖို႔ ေခၚပါတယ္။ ဖိုးပလံတို႔ ေႏြေက်ာင္းပိတ္တဲ့ အခါ အဘိုးေရမြန္ရဲ႕ “ၾကယ္တေလွ်ာက္ခရီးစဥ္”စမယ္လို႔ အဘိုးေရမြန္က ေသေသခ်ာခ်ာေျပာတယ္။ ေမာ္စီက “အဘိုးေရမြန္… ကၽြန္ေတာ္လည္းပါတယ္ေနာ္ .. ပါတယ္ေနာ္” လို႔ အဘိုးေရမြန္ကို ထပ္ခါတလဲလဲေမးပါတယ္။ ခခ က လည္း .. “အဘိုးေရမြန္ ခခ ကိုလည္းေခၚပါေနာ္” လို႔ ပူဆာျပန္တယ္။ အိမ္မႀကီးဘက္က ရယ္ေမာသံေတြ လွ်ံတက္လာတယ္။ လူႀကီး၀ိုင္းကလည္း စိုေျပေနၾကပံုပဲ။ ခခပါ ေပ်ာ္ရႊင္စြာ လုိက္ရယ္ေမာရင္း အိမ္မႀကီးရဲ႕ေဘးဘက္ဆီကို အၾကည့္ေရႊ႕လိုက္မိတယ္။ အမွန္က အရိပ္လိုလို ျဖတ္ကနဲ ေျပးသြားတဲ့ဟန္ျမင္လိုက္လို႔ပါ။ ခခ ေက်ာထဲမွာ ေအးကနဲ၊ စိမ့္ကနဲ တုန္သြားမိတယ္။

ခခ ျမင္လိုက္တာက လိေမၼာ္ေရာင္နဲ႔ အစိမ္းေရာင္ ေျခအိတ္အစင္းၾကားနဲ႔ ေျခေထာက္တစ္စံု၊ ခခရဲ႕ ေငြေရာင္ရႈးဖိနပ္ေလးစီးထားရက္သား၊ သူမ်ားလား၊ သူတကယ္ပဲ ျပန္လာတာလား၊ သူ တကယ္ပဲ ေငြေရာင္ရႈးဖိနပ္ေလး ျပန္ယူေတာ့မတဲ့လား။

ေနေရာင္အလင္းစတခ်ဳိ႕နဲ႔ အေတြ႔မွာ ေငြေရာင္ရႈးဖိနပ္ေလးဆီက အလင္းေတြ ျဖတ္ကနဲ လက္သြားတယ္။

ခခ .. မယံုၾကည္ႏိုင္ေလာက္ေအာင္ပဲ ထိတ္လန္႔သြားေတာ့တယ္။       ။