တကယ့္ကို ေခ်ာက္ခ်ားစရာႀကီး ..။
လူလားေျမာက္လာၿပီးတဲ့ေနာက္ ဘယ္ေသာင္ဘယ္ကမ္းမွ မရပ္ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ႀကီး ေလွာ္ခတ္စီးဆင္းခဲ့တဲ့ ေလွတစ္စင္းက ကၽြန္ေတာ္ေပါ့။ ကၽြန္ေတာ့္ဆီ စီးေမ်ာတြယ္ကပ္လာသမွ် အမိႈက္သရိုက္ေတြလည္း ရွင္းထုတ္မေနပါဘူး၊ လက္ခံခဲ့တာခ်ည္းပဲ။ ကမ္းလွလွေလး ေတြ႔လို႔ နားေနရင္လည္း တကယ့္ကို ခဏေလးနားေနလိုက္တာပဲ။ အပမ္းေျပၿပီဆိုရင္ေတာ့ ခရီးဆက္ထြက္ဖို႔ ျပင္ေတာ့တယ္။ ဒီ့ထက္ပိုပိုၿပီး လွပတဲ့ ကမ္းစပ္ေလးေတြ၊ မိန္းကေလးေတြ အမ်ားႀကီးပဲ မဟုတ္လား။ ကၽြန္ေတာ္က ဘ၀ကို ေပ်ာ္ေပ်ာ္ႀကီးပဲ ဆက္သြားခ်င္ေနေသးတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ကို လာၿငိတြယ္သမွ် မိန္းမငယ္ေခ်ာေခ်ာလွလွေလးေတြအားလံုးနဲ႔ ဇာတ္လမ္းေတြဖန္တီးပစ္လိုက္တာပဲ။ ဘယ္မိန္းကေလးကိုမွ လက္ထပ္ယူဖို႔ ကၽြန္ေတာ္မစဥ္းစားခဲ့မိဘူး။ ဘယ္ကမ္းစပ္မွာမွ ကၽြန္ေတာ့္ဘ၀ရဲ႕ ပန္းတိုင္အျဖစ္ မရပ္တန္႔ခဲ့ေသးဘူး။ မေမာေသးဘူး။ တိုင္မွာ ႀကိဳးခ်ည္ထားတဲ့ ေလွေလးတစ္စင္းအျဖစ္မခံႏိုင္ေသးဘူး။ အဲဒီအေတြးေတြနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္က "မ"နဲ႔ မေတြ႔ခဲ့ေသးတဲ့အခ်ိန္ထိပဲ မာန္တင္း ေနႏိုင္ခဲ့တာပါ။ တကယ္တမ္း မ နဲ႔ ေတြ႔ခဲ့ရၿပီးတဲ့ေနာက္ မ မခ်ည္လိုတဲ့ ႀကိဳးတစ္စကို ကိုယ္တိုင္ပဲ တုပ္ေႏွာင္ထားလိုက္ၿပီ။ ႀကိဳးစရဲ႕အစြန္း တစ္ဘက္ကိုကိုင္ၿပီး မကို ခ်ည္ပါ ေႏွာင္ပါ တခ်ိန္လံုးလိုက္ေပးေနခဲ့မိတဲ့အျဖစ္က ရယ္စရာေတာ့အေကာင္းသားပဲ။ ကၽြန္ေတာ္္ဒီလိုေျပာလို႔ ရယ္ေတာ့မရယ္လိုက္နဲ႔။ တကယ္ေတာ့ရယ္စရာမေကာင္းလွပါဘူး။
"ေၾကြမိုးသည္း"ဆိုတဲ့ မ ရဲ႕ရင္ခြင္မွာ တသက္လံုးနားေနေတာ့မယ္လို႔ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ခ်လိုက္ၿပီးကာမွ မ မွာ ကင္ဆာဆိုတဲ့ေရာဂါ ရွိေနသတဲ့။ အစားအစာပဲရွိေနရမယ့္ အစာအိမ္ထဲမွာ ဟိုကဒီက အျမစ္ေတြပြားပြားထြက္လာတဲ့ အစာအိမ္ကင္ဆာဆိုတာႀကီးက ေနရာယူထားသတဲ့။ ဘာျဖစ္ေသးလဲ။ ဒီေခတ္ႀကီးမွာ ဟိုကင္ဆာ၊ ဒီကင္ဆာေတြကို တြန္းလွန္ႏိုင္ၿပီဆိုတဲ့ သတင္းေတြ ၾကားေနဖတ္ေနရတာပဲ။ ကၽြန္ေတာ္ အားမေလွ်ာ့ပါဘူး။ ေန႔တိုင္းပဲ မ အတြက္ သတင္းေတြရွာဖတ္တယ္။ အင္တာနက္မွာလည္း မ မွာရွိေနတဲ့ ကင္ဆာနဲ႔ ပတ္သက္သမွ် ေမြေႏွာက္ရွာခဲ့တယ္။ အထူးကုဆရာ၀န္ေတြနဲ႔ ရက္ခ်ိန္းေတြယူၿပီး ေဆြးေႏြးတယ္။ အားမရတဲ့အခါ အင္တာနက္မွာ ဂ်ပန္ကအထူးကုေတြရဲ႕ သတင္းအခ်က္အလက္ေတြရွာတယ္။ အဆယ္အသြယ္ေတြယူတယ္။ တခ်ိန္တည္းမွာပဲ အဂၤလန္က အထူးကုေတြကိုလည္း ဆက္သြယ္ ၾကည့္တာပဲ။ လိုအပ္ရင္အဲဒီကို သြားၾကမယ္။ "မ" ေသလို႔ မျဖစ္ဘူး။ မ နဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ ဘ၀တစ္ခုအတူတည္ေဆာက္ရဦးမယ္။ မ က ကၽြန္ေတာ့္္ရဲ႕ အိမ္ေထာင္ရွင္မအျဖစ္ ဟင္းေတြထမင္းေတြခ်က္လို႔ေနတဲ့အခါ ကၽြန္ေတာ္က ရင္အုပ္ႀကီးခ်ီလို႔ ထင္းေတြခြဲရဦးမယ္။ စကားအျဖစ္ ေျပာတာပါ။ တကယ္ေတာ့ ထင္းခြဲစရာမွမလိုတာပဲ။ ကၽြန္ေတာ္က ပိုက္ဆံရွာရမွာေပါ့။ မ အတြက္ လတစ္လကုန္တိုင္း လခမ်ားမ်ားအပ္ ႏိုင္တဲ့ ေယာက်္ားမ်ဳိးျဖစ္ရဦးမွာေပါ့။ ရယ္စရာပဲ။ အရင္က ဒီလို တစ္ခါမွမေတြးခဲ့မိေသးဘူး။ ကၽြန္ေတာ္အရင္က မိန္းကေလးေတြကို က်ီစားခဲ့သလို ကၽြန္ေတာ့္ကိုေတာ့ ကံၾကမၼာက မက်ီစားေစဖို႔ ဆုေတာင္းမိပါရဲ႕။
******************
မ နဲ႔ စၿပီးေတြ႔ခဲ့တဲ့ေန႔ေလးတစ္ေန႔ကို အမွတ္ရတဲ့မွတ္ဥာဏ္ကာလာက အေရာင္အေသြးစိုလြန္းလွလို႔ အခုပဲျဖစ္ေနတဲ့အျဖစ္အပ်က္လိုလို ကၽြန္ေတာ္အျမဲ မွတ္ထင္ေနမိတယ္။ အဲဒီေန႔က မ ၀တ္ထားတဲ့ဒီဇိုင္းက အျဖဴေရာင္ အသားအိအိရွပ္အက်ႌဖားဖားကို ခါးမွာ ျပန္စီးထားတယ္။ အေပၚက အျပာႏုႏုဂ်င္းေ၀့စ္ကုတ္ေလးရယ္ လံုခ်ည္က မိန္းကေလးေတြ၀တ္ခဲလွတဲ့ အကြက္စိပ္စိပ္ေလးေတြ အျပာေရာင္၊ အျဖဴေရာင္၊ ခဲေရာင္ အကြက္ေလးေတြပါမယ္ထင္ပါတယ္။ အရပ္ရွည္သြယ္သြယ္နဲ႔ က်စ္က်စ္လစ္လစ္လွပတဲ့ မရဲ႕ ခႏၶာကိုယ္အလွက အထင္းသားေပၚလြင္လြန္းလွတယ္။ ခပ္လွမ္းလွမ္း ကၽြန္ေတာ္္ေလွ်ာက္လာတဲ့ေနရာကၾကည့္လိုက္ရင္ အသားအရည္၀င္း၀င္းနဲ႔ မ ရဲ႕ အလွကလင္းေနတာပဲ။ ၾကည္လင္ရွင္းသန္႔ေနတဲ့အလွမ်ဳိး။ အေခြအလိပ္ေတြေ၀့၀ဲေနတဲ့ မ ရဲ႕ ဆံႏြယ္လွလွေတြမွာ၊ ႏွဖူးေပၚမွာေပါ့၊ ေနကာ မ်က္မွန္တစ္လက္ကို ပင့္တင့္ထားလိုက္ေသးတယ္။ ပင့္တင္ထားတဲ့မ်က္မွန္ေဘးက ေခြလိပ္က်ေနတဲ့ဆံပင္ေတြက လွလိုက္တာမ်ား အဲဒီေန႔က ကၽြန္ေတာ္ ေအာက္ေမးရိုးျပဳတ္က်မတတ္ ေငးမိခဲ့တယ္ထင္ရဲ႕။ မ ရဲ႕ လည္တိုင္ေက်ာ့ေက်ာ့ေလးက ရွင္းလင္းေနတယ္။ နားမွာေတာ့ အျပာရင့္ေရာင္ ေလးေထာင့္ပံုနားကြင္းႀကီးႀကီးနဲ႔ လွလိုက္တာဗ်ာ။
အဲဒီေန႔က ရုံးေနာက္က်ေနလို႔ သုတ္ေျခတင္ေနရတဲ့အခ်ိန္မွာေတာင္ မ ရဲ႕ အလွကို ျမင္လိုက္ရတဲ့ တခဏ အရာအားလံုး ဘာမွအေရးမႀကီးေတာ့ဘူး။ ခပ္ျမန္ျမန္လွမ္းေနတဲ့ေျခလွမ္းေတြ ရုတ္တရက္ေႏွးေကြးကုန္တယ္။ ကၽြန္ေတာ့္္ရဲ႕ ျမင္ကြင္းထဲမွာ မ က ရွင္းေနတာပဲ။ တစ္ခုပဲ မ က ငါးႏွစ္ ေျခာက္ႏွစ္အရြယ္ ကေလးမေလးကို လက္ဆြဲထားတယ္။ အဲဒီတစ္ခုပဲ ကၽြန္ေတာ့္္ျမင္ကြင္းထဲ လာရႈပ္သြားတယ္။ ဒါလည္း ကိစၥမရွိေသးဘူး။ မ ရဲ႕ အလွက ကၽြန္ေတာ့္ကို ဆြဲေဆာင္လြန္းတယ္။ မ နဲ႔ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ ပိုလို႔နီးလာတဲ့ အခ်ိန္မွာဆို ကၽြန္ေတာ့္ရင္ေတြ တဒိတ္ဒိတ္ခုန္လို႔။ ႏွလံုးအားနည္းတာလား၊ ႏွလံုးအားမ်ားတာလား၊ ကၽြန္ေတာ့္ႏွလံုးသားထဲမွာ ေသြးေတြ အရွိန္ျပင္းျပင္း လွည့္ပတ္စီးဆင္းကုန္တယ္။ မ ရဲ႕ မ်က္၀န္းေတြက ၾကင္နာတတ္လြန္းတဲ့မ်က္၀န္းေတြ၊ သူေတာ္ေကာင္းမိန္ကေလးမ်ဳိးရဲ႕ မ်က္၀န္းေတြပဲ၊ ကၽြန္ေတာ္သိတာေပါ့၊ တခ်ဳိ႕မိန္းကေလးေတြရဲ႕ မ်က္လံုးေလးေတြမ်ား တလက္လက္ေတာက္လို႔ ပုလဲလံုးေလးေတြလို၊ ရြဲလံုးေလးေတြလို လွလြန္းပါရဲ႕၊ ဒါေပမဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ကိုအေကာက္ၾကံမယ့္မ်က္၀န္းမ်ဳိးေတြလို႔ပဲ ထင္ေနမိတယ္။ မ ရဲ႕ မ်က္၀န္းေတြကေတာ့ ေအးခ်မ္းလိုက္တာ၊ ႏွာတံေလးက သြယ္ဆင္းလာၿပီး ထိပ္မွာလံုးလံုး၀န္း၀န္းေလး၊ အသည္းယားစရာ ႏွာသီးဖ်ားမ်ဳိးေလး။ ပန္းဆီေရာင္ ႏႈတ္ခမ္းထူျပည့္ျပည့္ေလးက မ မ်က္ႏွာမွာဆြဲေဆာင္မႈအရွိဆံုးေနရာပဲ။ မ လည္း ကၽြန္ေတာ့္ေဘးနားက ျဖတ္သြားေရာ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ ေျခလွမ္းေတြက ဦးတည္ရာေျပာင္းလို႔ မ ရဲ႕ေနာက္ကေန လိုက္ခဲ့ေတာ့တယ္။ မနဲ႔ အနီးဆံုးေနရာက ေလွ်ာက္တယ္။ မ နဲ႔ အဲဒီကေလးမေလး ဘာေျပာၾကမလဲ နားစြင့္တယ္။
"ေမေမ .. ခိုေလးေတြက အားလံုးတစ္ပံုစံတည္းပဲ။ ဘယ္ေနရာၾကည့္ၾကည့္ အရြယ္ဘာလို႔တူေနတာလဲ။ သူတို႔မွာခို ကေလးေတြမရွိဘူးလား။ မီးနဲ႔ ေမေမဆို အရြယ္မတူဘူးေလ။ ေမေမက အရပ္အျမင့္ႀကီး၊ မီးက ေသးေသးေလး။ ေမေမ ဘာလို႔လဲ .. ေမ့ .. ေမ့ ... ေျပာျပ"
ေဟာ .. ေသခ်ာသြားၿပီ။ ကေလးမေလးက မ ကို ေမေမလို႔ ေခၚေနတာပဲ။ မ ရဲ႕ ကေလးေလးေပါ့။ ဒါဆိုရင္ မ က အိမ္ေထာင္ ရွိၿပီးသားပဲ။ မ ရဲ႕ အမ်ဳိးသားကေရာ။ ကၽြန္ေတာ့္ဘာသာ တစ္ေယာက္တည္း အတည္ျပဳလိုက္၊ ေမးခြန္းေတြထုတ္လိုက္နဲ႔ အေတြးေတြ ရႈပ္ေနခဲ့ပါတယ္။ မ ရဲ႕ ေနာက္ကိုေတာ့ ဆက္ၿပီး လိုက္ေနခဲ့မိတယ္။ ၿမိဳ႔ထဲ စာအုပ္ဆိုင္အေရာင္းဆိုင္တစ္ဆိုင္ မ တို႔ သားအမိႏွစ္ေယာက္၀င္သြားၾက တယ္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း မေယာင္မလည္နဲ႔ပဲ စာအုပ္ဆိုင္ထဲလိုက္၀င္သြားၿပီး စာအုပ္တစ္အုပ္ေကာက္ကိုင္ရင္း မ ရဲ႕ အေၾကာင္းသိႏိုင္သမွ် သိရဖို႔ နားစြင့္ေတာ့တယ္။
အဲဒီေန႔ကစၿပီး မ ကို ေတြ႔ရဖို႔ စာအုပ္ဆိုင္ကိုသြားတယ္။ စာအုပ္ဆိုင္မွာစာအုပ္ေတြ ခဏခဏ ၀ယ္ေတာ့တယ္။ ေနာက္ေတာ့ မ က စာအုပ္ဆိုင္ပိုင္ရွင္မွန္း သိလာရပါတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ပဲ ကၽြန္ေတာ့္ဆီမွာ မရဲ႕ ဆိုင္က၀ယ္လာတဲ့ စာအုပ္အေရအတြက္မ်ားလာတဲ့အခ်ိန္မွာ မ ရဲ႕ အေၾကာင္းေတြ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားသိလာခဲ့ရၿပီ။ မ ရဲ႕အမ်ဳိးသားကေတာ့ ဆံုးပါးသြားခဲ့သတ့ဲ။ ကၽြန္ေတာ့္အေၾကာင္းေတြလည္း မ ကို သိခြင့္ေပးခဲ့ၿပီ။ လွ်ပ္စစ္အင္ဂ်င္နီယာဆိုတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕အလုပ္နဲ႔ ကၽြန္ေတာ့္္ရဲ႔ လွလွပပ ကမ္းစပ္ေလးေတြအေၾကာင္းေတြကိုလည္း အသိေပးခဲ့ၿပီးၿပီ။ မ က ကၽြန္ေတာ့္ကို လက္ထပ္ဖို႔အထိ လက္မခံေသးေပမဲ့ မ ရဲ႕ အနားမွာေနခြင့္ ေစာင့္ေရွာက္ခြင့္ေပးခဲ့ေလတယ္။ ကၽြန္ေတာ္အတြက္လည္း အျမဲ ဂရုတစိုက္ရွိေနတတ္ခဲ့တယ္။ မ ရဲ႕ မိဘေတြကေတာင္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ရဲ႕ဆက္ဆံေရးကို နားလည္ထားၾကတဲ့အေနအထားထိ ရွိေနခဲ့ၾကၿပီ။ မ ရဲ႕သမီးေလး အဲမာကလည္း ကၽြန္ေတာ့္ကို ခင္ခင္မင္မင္ရွိေနခဲ့ပါၿပီ။
ဒီလိုအားလံုး အဆင္ေျပေနတဲ့အခ်ိန္မွာမွ ကံၾကမၼာဆိုးက ကၽြန္ေတာ့္ကို အရွိန္ျပင္းျပင္းရိုက္ခတ္ခဲ့ၿပီ။ ကၽြန္ေတာ္ သတိမထားမိခဲ့တာေတြလည္းပါႏိုင္တာပဲ။ မ က ခဏခဏအစာမေၾကျဖစ္တတ္တယ္၊ ခံတြင္းမေတြ႔ဘူးလို႔ေျပာတာလည္း မၾကာခဏၾကားေနခဲ့ရတယ္။ အားနည္းၿပီး ပင္ပမ္းႏြမ္းနယ္ေနတဲ့ မ ကိုလည္း သနားစဖြယ္ေတြ႔ရတတ္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္က မ အလုပ္ေတြမ်ားလို႔ ပင္ပမ္းတယ္ပဲ ထင္ခဲ့မိတာေပါ့။ အလုပ္ေတြ ေလာဘတႀကီးမလုပ္ဖို႔ပဲ ေျပာျဖစ္ခဲ့တယ္။ အစားစားၿပီးတိုင္း ၀မ္းဗိုက္ထဲ ေလပြသလို ေနရသိပ္ခက္တယ္လို႔ ေျပာတဲ့အခါတိုင္း ကၽြန္ေတာ္ငယ္ငယ္က ေလပြတဲ့အခါ ေမေမေကြ်းတတ္တဲ့ ဦးခ်ိန္တီေဆးလံုးကို ျပန္သတိရၿပီး မ ကို ဦးခ်ိန္တီအစာေၾကေဆးဗူး ၀ယ္ေပးခဲ့ဖူးတယ္။ ေနာက္ပိုင္းမွာ မ ၀မ္းဗိုက္ပိုင္း အေပၚဘက္နာတတ္သတဲ့။ ပ်ဳိ႕အန္တာေတြလည္းျဖစ္တတ္တယ္။ မ ကလည္း ခပ္ေပေပရယ္၊ သူ ေတာ္ေတာ္ႀကီးနာက်င္မွ ကၽြန္ေတာ့္ကို အသိေပးတတ္တာ။ ခဏခဏပ်ဳိ႔အန္တတ္ၿပီး ျပန္ေကာင္းသြားတတ္ေတာ့ မ က ခပ္ေပါ့ေပါ့ပဲ ေနလိုက္တာပဲ။ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း ခ်စ္ဖို႔သာသိၿပီး ဂရုစိုက္ဖို႔က ေတာ္ေတာ္မကၽြမ္းက်င္ေသးတဲ့ အရိုင္းေကာင္ပါဗ်ာ။ ကၽြန္ေတာ္ အဲဒီအခ်ိန္ကတည္းက မ ကိုဆရာ၀န္ဆီ ေခၚသြားၿပီး စစ္ခိုင္းခဲ့သင့္တယ္။
ေသြးမည္းမည္းေတြလို အန္ၿပီဆိုတာ သိလိုက္ရေတာ့မွ ကၽြန္ေတာ္ေရာ မ ပါ လန္႔ဖ်ပ္သြားၿပီး ဆရာ၀န္ဆီေျပးၾကေတာ့တယ္။ အစာအိမ္ကင္ဆာမွန္းသိလိုက္ရတဲ့အခ်ိန္မွာ အဆင့္ ၃ အထိေတာင္ ေရာက္ေနခဲ့သတဲ့။ အျဖစ္အပ်က္ကလည္း ျမန္လွခ်ည္ရဲ႕။ ေရာဂါဆိုတာမ်ဳိးကလည္း တိုးပြားတဲ့အခါ ျမန္လိုက္တာ။ ကၽြန္ေတာ့္ဦးေခါင္းမွာ ခဲလံုးႀကီးတစ္လံုးခ်ိတ္ဆြဲထားသလို ေလးလံၿပီး ရင္ထဲမွာေတာ့ ပူေလာင္လိုက္တာ။ ကၽြန္ေတာ္သာ တစ္ကိုယ္လံုးကင္ဆာျဖစ္ၿပီးေသဆံုးလိုက္ခ်င္ရဲ႕၊ မ ကိုေတာ့ ရွင္သန္ေစခ်င္ေသးတယ္။ အဲမာေလးအတြက္ မ ရွိေနမွ ျဖစ္မယ္ မဟုတ္လား။ မ ကို ဆံုးရႈံးရမွာလည္း ကၽြန္ေတာ္ ေၾကာက္ေနခဲ့ၿပီ။ လင့္အဖုေတြက ပိုေ၀းလာတယ္ဆိုလား။ တစ္သွ်ဴးစေတြက တတိယအလႊာကို ထိုးေဖာက္၀င္ေနၿပီဆိုလား။ ဆရာ၀န္ရွင္းျပတဲ့ေဆးပညာ အသံုးအႏႈန္းေတြၾကားမွာ ကၽြန္ေတာ့္္ဦးေခါင္းေတြ ခ်ာခ်ာလည္ေနခဲ့ၿပီ။ အဆင့္၃မွာ ကုသဖို႔ျဖစ္ႏိုင္ေခ်ရွိေသးတဲ့အခ်ိန္လို႔ ဆရာ၀န္ကေျပာပါတယ္။ ဆရာ၀န္ရဲ႕စကားက ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ အလင္းတစ္စပဲ။ အဲဒီေန႔က စၿပီး မ ရဲ႕ ကင္ဆာေရာဂါအေၾကာင္းစာအုပ္ေတြရွာဖတ္တယ္။ ဆရာ၀န္ေတြနဲ႔ေဆြးေႏြးတယ္။
မ ရဲ႔ အေျခအေနက သိပ္မဆိုးလွပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ဗ်ာ ကၽြန္ေတာ္ဘယ္လိုမွ ေမွ်ာ္လင့္မထားတဲ့တစ္ေန႔မွာေပါ့ ....။
အဲဒီေန႔က ကၽြန္ေတာ့္ဘ၀ရဲ႕ ကံဆိုးမိုးေမွာင္က်တဲ့ေန႔တစ္ေန႔ပဲ။ ဆိုးလိုက္တာဗ်ာ ....။
တကယ့္ကို ေခ်ာက္ခ်ားစရာႀကီး ..။
ကၽြန္ေတာ္္ ညဘက္ႀကီး ၀ရံတာဘက္မွာလွမ္းထားတဲ့အ၀တ္ေတြကိုရုတ္ဖို႔ တံခါးကိုဆြဲဖြင့္လိုက္တဲ့အခ်ိန္ ..။
ျဖန္း .. ၀ီွး ဖ်ပ္ ဖ်ပ္ ဖ်ပ္ ..
ကၽြန္ေတာ့္္္ညာဘက္ မ်က္ႏွာတစ္ျခမ္းလံုးကို ျဖန္းခနဲရိုက္ခတ္ၿပီး အိမ္အတြင္းခန္းထဲ ငွက္တစ္ေကာင္အလုအယက္ေျပး၀င္သြားခဲ့တယ္။ စပ္ဖ်ဥ္းဖ်ဥ္းျဖစ္ေနတဲ့ မ်က္ႏွာတစ္ျခမ္းကို လက္တစ္ဘက္နဲ႔အုပ္ကိုင္ကာ အဲဒီငွက္ကို လိုက္ရွာပါတယ္။ ၿငိမ္သက္တိတ္ဆိတ္ေနတဲ့ ဧည့္ခန္းထဲမွာ ဘာဆိုဘာမွ ရွိမေနခဲ့ဘူး။ မီးဖိုခန္းမီးခလုတ္ကိုဖြင့္ၾကည္တယ္။ အဲဒီမွာလည္း ဘာငွက္မွ ရွိမေနပါဘူး။ ေနာက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္္အိပ္ခန္း .. အိပ္ခန္းထဲကို၀င္လိုက္တဲ့အခ်ိန္မွာ အ၀တ္ဗီရိုေပၚကေထာင့္စြန္းမွာ ရန္လိုေနတဲ့ခိုတစ္ေကာင္ကို ေတြ႔လိုက္ရေတာ့တယ္။ အဲဒီခိုရဲ႔ မ်က္၀န္းေတြက နီ၀ါ၀ါအေရာင္တလက္လက္ေတာက္လို႔ ကၽြန္ေတာ့္္ကိုၾကည့္ေနလိုက္ပံုက ရန္သူတစ္ေယာက္ကိုၾကည့္ေနသလိုပဲ။ သူ႔ရဲ႕ ေဖာင္းေဖာင္းထေနတဲ့ လည္ေခ်ာင္းက တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္လႈပ္ရွားသြားတယ္။ ညည္းတြားသံလိုလို ေလခၽြန္သံလိုလို မသဲကြဲတဲ့အသံမ်ဳိးနဲ႔ ခို က ေအာ္ျမည္ေနတယ္။ အေတာင္ပံတစ္ဘက္ကိုလည္း ေျမွာက္ထားတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္္ရဲ႕ က်န္ေနတဲ့ ပါးတစ္ဘက္ကို ရိုက္ခတ္ခ်င္ေနေသးပံုပဲ။ အခန္းတံခါးကို က်ယ္ႏိုင္သမွ်က်ယ္ေအာင္ဖြင့္လိုက္ၿပီး အဲဒီ ခို ကို ေအာ္ဟစ္ေမာင္းထုတ္လိုက္ပါတယ္။
"ထြက္သြားကြာ .. သြားစမ္း .. ေနာက္တစ္ခါ ဘယ္ေတာ့မွ မလာနဲ႔၊ နင့္ကို မႀကိဳက္ဘူး၊ နင့္အၾကည့္ေတြကို မႀကိဳက္ဘူး၊ နင့္အသံကို မၾကားခ်င္ဘူး။ ထြက္သြား .."
ေတာင္ပံျဖန္႔ကားၿပီး အျပင္ဘက္ ၀ဲခနဲထြက္ေျပးသြားတဲ့ ခိုရဲ႕ေက်ာျပင္ညိဳညစ္ညစ္ကို ၾကည့္ၿပီး ကၽြန္ေတာ္္ ထပ္ခါထပ္ခါ ဆဲေရးခဲ့ တယ္။ ဘာေၾကာင့္မွန္းမသိ ကၽြန္ေတာ့္္အမုန္းတရားေတြက ခိုတစ္ေကာင္ေပၚမ်ားလွခ်ည္ရဲ႕။
အဲဒီအခ်ိန္ ဖုန္း ျမည္လာခဲ့ပါတယ္။
"ဘာျဖစ္တယ္။ မ .. ဘာျဖစ္သလဲခင္ဗ်ာ"
"ဟာ ..."
"
မဟုတ္တာပဲ၊ မျဖစ္ရဘူး ...."
"ဟာ ..."
"
မဟုတ္တာပဲ၊ မျဖစ္ရဘူး ...."
အဲဒီေနာက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္္ ရႈိက္ႀကီးတငင္ငိုေၾကြးခဲ့ရတယ္။ မ ဆံုးပါးသြားခဲ့ၿပီတဲ့။ မ က ကၽြန္ေတာ္္နဲ႔ အေ၀းဆံုးကို ထြက္ခြာသြား ခဲ့ၿပီတဲ့။ ျပန္မလာႏိုင္ေတာ့တဲ့ ခရီးကို မ တစ္ေယာက္တည္းသြားခဲ့ၿပီ။ ဟိုေကာင္ ... ဟို ညိဳညစ္ညစ္ေကာင္... မုန္းလိုက္တာ။ ငါ့အတြက္ ကံဆိုးျခင္းကို ယူလာခဲ့တဲ့ ညိဳညစ္ညစ္အေကာင္ .. ခိုေကာင္ ငါ့မ်က္စိေရွ႕ ေနာက္ထပ္ဘယ္ေတာ့မွ မလာခဲ့နဲ႔။
******************
ကၽြန္ေတာ့္္ဘ၀ရဲ႕အခက္ခဲဆံုးေန႔ရက္ေတြကို သူငယ္ခ်င္းေတြရဲ႕အားေပးမႈနဲ႔ တည္ၿငိမ္ေအာင္ႀကိဳးစားရင္းျဖတ္သန္းေနခဲ့ပါတယ္။ မ ရဲ႕ဓါတ္ပံုေလးကို သြားေလရာယူသြားရင္း မ်က္ရည္က်ေနမိတတ္တာလည္း အက်င့္တစ္ခုလိုေတာင္ျဖစ္ေနခဲ့ၿပီ။ တစ္ေန႔မွာေတာ့ သူငယ္ခ်င္း တစ္ေယာက္က အိမ္လည္လာဖို႔ ဖိတ္ခဲ့တယ္။ ကၽြန္ေတာ့္္အိမ္နဲ႔လည္း သိပ္မေ၀းလွတာမို႔ လမ္းေလွ်ာက္ရင္း သူငယ္ခ်င္းအိမ္ကို ထြက္ခဲ့ပါတယ္။ သူငယ္ခ်င္းအိမ္ေရာက္ေတာ့ အိမ္ေထာင္ျပဳတာသိပ္မၾကာေသးတဲ့ သူငယ္ခ်င္းက သူ႔ရဲ႕ မိန္းမနဲ႔ပါ မိတ္ဆက္ေပးေလတယ္။ သပ္သပ္ရပ္ရပ္ အိမ္ေလးနဲ႔ ၿပံဳးၿပံဳးရႊင္ရႊင္ဇနီးေမာင္ႏွံကို ၾကည့္ရတာ စိတ္ၾကည္ႏႈးခ်မ္းေျမ႔စရာပါပဲ။ ကၽြန္ေတာ္္ .. သူတို႔အတြက္ဆုမြန္ေကာင္းေတာင္းေပးရင္း ဧည့္ခန္းက ဆက္တီမွာထိုင္လိုက္ပါတယ္။
စိတ္မခ်မ္းေျမ႔စရာအျဖစ္အပ်က္က အဲဒီအခ်ိန္မွာစေတာ့တာပဲ။ ကၽြန္ေတာ္္ခံုမွာ ထိုင္လိုက္တယ္ဆိုရင္ပဲ တဖ်ပ္ဖ်ပ္ ေတာင္ပံ ရိုက္ခတ္သံနဲ႔အတူ ခိုတစ္ေကာင္ ဘယ္ကမွန္းမသိေပၚထြက္လာေတာ့တယ္။ ကၽြန္ေတာ္္ေရွာင္လႊဲခ်ိန္ေတာင္ မရလိုက္ေတာ့ဘူး။ အဲဒီခို က ကၽြန္ေတာ့္္ဦးေခါင္းေပၚမွာ နားလုိက္ပါတယ္။ သူ႔ရဲ႕ သိပ္အခၽြန္ႀကီးမဟုတ္တဲ့လက္သည္းေတြနဲ႔ ကၽြန္ေတာ့္္္ဦးေခါင္းကို အားယူေျခကုပ္ယူလိုက္တယ္။ ကၽြန္ေတာ့္္ရဲ႕ ေခ်ာက္ေခ်ာက္ခ်ားခ်ားအသံႀကီးက ကၽြန္ေတာ္္ကိုယ္တိုင္ေတာင္ မသိလိုက္ဘူး။ ႏႈတ္က အဆက္မျပတ္ထြက္သြားခဲ့ၿပီ။
စိတ္မခ်မ္းေျမ႔စရာအျဖစ္အပ်က္က အဲဒီအခ်ိန္မွာစေတာ့တာပဲ။ ကၽြန္ေတာ္္ခံုမွာ ထိုင္လိုက္တယ္ဆိုရင္ပဲ တဖ်ပ္ဖ်ပ္ ေတာင္ပံ ရိုက္ခတ္သံနဲ႔အတူ ခိုတစ္ေကာင္ ဘယ္ကမွန္းမသိေပၚထြက္လာေတာ့တယ္။ ကၽြန္ေတာ္္ေရွာင္လႊဲခ်ိန္ေတာင္ မရလိုက္ေတာ့ဘူး။ အဲဒီခို က ကၽြန္ေတာ့္္ဦးေခါင္းေပၚမွာ နားလုိက္ပါတယ္။ သူ႔ရဲ႕ သိပ္အခၽြန္ႀကီးမဟုတ္တဲ့လက္သည္းေတြနဲ႔ ကၽြန္ေတာ့္္္ဦးေခါင္းကို အားယူေျခကုပ္ယူလိုက္တယ္။ ကၽြန္ေတာ့္္ရဲ႕ ေခ်ာက္ေခ်ာက္ခ်ားခ်ားအသံႀကီးက ကၽြန္ေတာ္္ကိုယ္တိုင္ေတာင္ မသိလိုက္ဘူး။ ႏႈတ္က အဆက္မျပတ္ထြက္သြားခဲ့ၿပီ။
"ထြက္သြားကြာ... သြား .. ဘယ္ေတာ့မွ ထပ္မလာနဲ႔ေတာ့၊ နင့္ကို မႀကိဳက္ဘူး၊ နင့္အၾကည့္ေတြကို မႀကိဳက္ဘူး၊ နင့္အသံကို မၾကားခ်င္ဘူး။ ထြက္သြား စမ္း .."
ကၽြန္ေတာ့္္တစ္ကိုယ္လံုး တုန္ရီလို႔ေနတယ္။ ေခၽြေစးေတြျပန္ၿပီး ထိတ္လန္႔ေၾကာက္ရြံ႕ေနတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္္္ကို ၾကည့္ၿပီး သူငယ္ခ်င္းနဲ႔သူ႔မိန္းမ မ်က္လံုးေတြကို၀ိုင္းလို႔ အံ့ၾသေနၾကတယ္။ သူတို႔ေတြလည္း လန္ု႔သြားၾကမွာပဲ။ ကၽြန္ေတာ္္အားနာလိုက္တာ။ ဒါေပမဲ့ ကၽြန္ေတာ္္ .. ဟုိ ညိဳညစ္ညစ္ေကာင္ကိုမုန္းတာေတာ့ မတားႏိုင္ဘူး။ သူငယ္ခ်င္းက ဒီခိုကို လမ္းေဘးမွာအသိုက္ကျပဳတ္က်ေနတာေတြ႔လို႔ အိမ္ေခၚလာၿပီး ေမြးထားတဲ့အေၾကာင္းေျပာျပပါတယ္။ နဲနဲႀကီးလာရင္ေတာ့ သူ႔အေဖာ္ခိုေတြရွိတဲ့ေနရာကို လႊတ္ေပးမတဲ့။ သူငယ္ခ်င္းရဲ႕မိန္းမကလည္း ခိုေလးကလူလိုပဲ သိတတ္ေၾကာင္းေတြေျပာျပပါတယ္။ pigeon ပီဂ်ီလို႔ အဂၤလိပ္စာလံုးအတိုေကာက္ နာမည္ေပးထားတာလည္းေျပာျပၾကရဲ႕။ ပီဂ်ီလို႔ ေခၚရင္ေျပးလာတတ္တာ၊ အစာစားပံုေတြ၊ သူတို႔ေပၚမွာ တက္တက္ၿပီး အိပ္တတ္ပံုေတြ၊ လည္ပင္းတစ္၀ိုက္ပြတ္သပ္ေပးလိုက္ရင္ ေခါင္းေလးပု၀င္၊ ကိုယ္ကိုလံုး၀ိုင္းေနေအာင္အေမႊးေတြဖြာထားၿပီး မ်က္လံုးေလးေမွးစင္းၿငိမ္ေနတတ္ေသးသတဲ့၊ အစံုပဲ။ တစ္ေယာက္တစ္မ်ဳိး ေျပာျပၾကတယ္။ ေၾကာက္စရာမေကာင္းတဲ့အေၾကာင္း ေျပာျပၾကပါတယ္။
ကၽြန္ေတာ္္ လွမ္းၾကည့္လိုက္တဲ့အခါမွာေတာ့ အဲဒီ ပီဂ်ီဆိုတဲ့ ခိုရဲ႕ ေပေစာင္းေစာင္းမ်က္၀န္းအၾကည့္က ကၽြန္ေတာ္္္ၾကံဳခဲ့တဲ့ေန႔တစ္ေန႔က ရန္လိုေနတဲ့ခိုေကာင္အတိုင္းပါပဲ။ တစ္ပံုစံတည္း ဘာမွမထူးဘူး။ ကၽြန္ေတာ္္ ဒီအၾကည့္ကို မျမင္ခ်င္ေတာ့ဘူး။ ေတာင္းပန္စကားဆိုၿပီး ခိုက ကံဆိုးေစတဲ့အေၾကာင္းေျပာျပလိုက္တယ္။ အဲဒီခိုကို တစ္ေနရာကို ျမန္ျမန္ေလးလႊင့္ပစ္လိုက္ဖို႔ပါ အၾကံေပးလိုက္ပါတယ္။ သူငယ္ခ်င္းကေတာ့ ရယ္ရယ္ေမာေမာပဲ။ သူ႔မိန္းမကလည္း ပီဂ်ီ … ပီဂ်ီ လုိ႔ပဲ တဖြဖြ ေခၚေနပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္္သူငယ္ခ်င္းကို အားနာနာနဲ႔ပဲ ႏႈတ္ဆက္ၿပီး ျပန္ခဲ့ေတာ့တယ္။
အဲဒီေနာက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္္သူငယ္ခ်င္းအတြက္ အျမဲပဲ ဆုေတာင္းေပးေနခဲ့ပါတယ္။ ခုိတစ္ေကာင္ရဲ႕ ကံဆိုးျခင္းေတြ မက်ေရာက္ေစဖို႔ ကၽြန္ေတာ္္ဆႏၵျပဳခဲ့တယ္။ တစ္ခါတစ္ရံ သူငယ္ခ်င္းနဲ႔မိန္းမကို ႏွစ္ေယာက္သားလက္တြဲလို ႔ေတြ႔တဲ့အခါေတြ႔လိုက္၊ ကၽြန္ေတာ္္ သူတို႔ အိမ္ေရွ႕ကျဖတ္တဲ့အခါ လက္ျပႏႈတ္ဆက္ၾကတဲ့အခါ ႏႈတ္ဆက္လိုက္နဲ႔၊ ကၽြန္ေတာ္္ေတာ့ သူတို႔ရဲ႕ အိမ္ကို ေနာက္တစ္ေခါက္ သြားမလည္ ျဖစ္ေတာ့ပါဘူး။ သူတို႔အတြက္ေတာ့ အျမဲပဲဆုေတာင္းေပးေနခဲ့ပါတယ္။ ေတြးၿပီးစိတ္ပူေနခဲ့မိတယ္။
ညိဳညစ္ညစ္ခိုေကာင္တစ္ေကာင္ေၾကာင့္ေပါ့ .. တစ္ခုခုမ်ား ...
ဒီလိုနဲ႔ ရက္ေတြၾကာလာတဲ့အခါ .. ကၽြန္ေတာ့္္သူငယ္ခ်င္းဆီကို ဖုန္းေခၚျဖစ္ခဲ့တယ္။ ဟုိ ခိုေကာင္ေရာပဲ။ ကၽြန္ေတာ္္ စပ္စုလိုက္တာနဲ႔ သူငယ္ခ်င္းက "ရွိတယ္ ေတာ္ေတာ္ႀကီးေနၿပီ၊ အေမႊးျဖဴျဖဴေလးေတြေပါက္လာၿပီ ညိဳညစ္ညစ္ခိုေကာင္မဟုတ္ေတာ့ဘူး ငါ့ေကာင္ေရ"လို႔ သူငယ္ခ်င္းက ရယ္ရယ္ေမာေမာဆိုတယ္။ တဆက္တည္း "ငါ့မိန္းမေတာင္ ေဆးရုံမွာကြ"လို႔ သူငယ္ခ်င္းကေျပာတယ္။
ကၽြန္ေတာ့္္ရင္ထဲ ပူခနဲျဖစ္သြားတယ္။ ဘုရား၊ ဘုရား၊ ဘာမ်ားျဖစ္လို႔ပါလိမ့္ ..တစ္ခုခုမ်ား ...။
သူငယ္ခ်င္းက ခပ္ျမန္ျမန္ပဲ ဆက္ေျပာပါတယ္။
"ကေလးေမြးဖို႔ကြ၊ သမီးေလးေလ။ နက္ျဖန္ မနက္ပိုင္းေမြးလိမ့္မယ္လို႔ေတာ့ ဆရာ၀န္ေတြကခန္႔မွန္းတာပဲ။ ငါ ေဆးရုံသြားရင္ ပီဂ်ီကို အိမ္ထဲပဲ တံခါးပိတ္ထားခဲ့ရမွာပဲ။ သူ ႀကိဳက္တဲ့ ေျမပဲေလွာ္၊ ခ်ိစ္၊ ေပါင္မုန္႔တို႔ ဖဲ့ထားေပးလိုက္ဦးမယ္။ ခုတေလာ ဒီေကာင္ ေျမပဲေလွာ္သိပ္ႀကိဳက္ေနတယ္ကြ၊ ေပါင္မုန္႔မစားေတာ့ဘူး။ ခိုလည္ျဖစ္ေနၿပီေဟ့"
သူငယ္ခ်င္းအတြက္ ကၽြန္ေတာ္္စိတ္ေအးသြားခဲ့ရေပမဲ့ ခိုတစ္ေကာင္ရဲ႕ ရန္လိုတဲ့အၾကည့္စူးစူးေတြေတာ့ မေမ့ေသးဘူး၊
မဟုတ္ဘူး၊ ဘယ္ေတာ့မွ ေမ့မွာမဟုတ္ေတာ့ဘူး။
ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ကံဆိုးျခင္းကို သယ္ေဆာင္ခဲ့တဲ့
အဲဒီ ညိဳညစ္ညစ္ခိုနဲ႔ ေနာက္ထပ္ မႀကံဳမဆံုခ်င္ေတာ့ဘူး။ ။
ဝန္ခံခ်က္ - ကၽြန္မ အမ်ဳိးသားသူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္အေၾကာင္း အနည္းငယ္ဖန္တီးေရးထားပါတယ္။ သူ႔ ခ်စ္သူက အစာအိမ္ကင္ဆာနဲ႔ ဆံုးပါးသြားတာပါ။ ကၽြန္မတို႔အိမ္ကို အလည္လာရင္း ကၽြန္မတို႔ ေမြးထားတဲ့ ခိုေလး ပီဂ်ီက သူ႔ေခါင္းေပၚ ပ်ံလာတက္ထိုင္ေတာ့ ငယ္သံပါေအာင္ ေၾကာက္လန္႔တၾကားေအာ္ဟစ္ေတာ့ ကၽြန္မ ေမးၾကည့္မိတယ္။ သူ႔ခ်စ္သူဆံုးခါနီးညက ခိုတစ္ေကာင္ျမင္ခဲ့တယ္ဆိုတာ ကၽြန္မအမ်ဳိးသားကိုေျပာျပပါတယ္။ အဲဒါနဲ႔ပဲ ဒီ ဝတၳဳတိုေလး ေရးျဖစ္ခဲ့တာပါ။
ၿဖိဳးၿဖိဳး
မဟုတ္ဘူး၊ ဘယ္ေတာ့မွ ေမ့မွာမဟုတ္ေတာ့ဘူး။
ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ကံဆိုးျခင္းကို သယ္ေဆာင္ခဲ့တဲ့
အဲဒီ ညိဳညစ္ညစ္ခိုနဲ႔ ေနာက္ထပ္ မႀကံဳမဆံုခ်င္ေတာ့ဘူး။ ။
ဝန္ခံခ်က္ - ကၽြန္မ အမ်ဳိးသားသူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္အေၾကာင္း အနည္းငယ္ဖန္တီးေရးထားပါတယ္။ သူ႔ ခ်စ္သူက အစာအိမ္ကင္ဆာနဲ႔ ဆံုးပါးသြားတာပါ။ ကၽြန္မတို႔အိမ္ကို အလည္လာရင္း ကၽြန္မတို႔ ေမြးထားတဲ့ ခိုေလး ပီဂ်ီက သူ႔ေခါင္းေပၚ ပ်ံလာတက္ထိုင္ေတာ့ ငယ္သံပါေအာင္ ေၾကာက္လန္႔တၾကားေအာ္ဟစ္ေတာ့ ကၽြန္မ ေမးၾကည့္မိတယ္။ သူ႔ခ်စ္သူဆံုးခါနီးညက ခိုတစ္ေကာင္ျမင္ခဲ့တယ္ဆိုတာ ကၽြန္မအမ်ဳိးသားကိုေျပာျပပါတယ္။ အဲဒါနဲ႔ပဲ ဒီ ဝတၳဳတိုေလး ေရးျဖစ္ခဲ့တာပါ။
ၿဖိဳးၿဖိဳး
4 comments:
ခိုတစ္ေကာင္အေၾကာင္းျပဳလို႔ ေရးထားတဲ႔ ဝတၳဳေလးက ဖတ္ေကာင္းေနျပန္ေရာ
ျဖိဳးေရးဖြဲ႕ထားတဲ႔ မ ရဲ႕ အလွမွာ တို႕ေတာင္ ေမွ်ာပါသြားတယ္
မ ကံဆိုးတယ္ေနာ္.. ဘာလို႔မ်ား ကင္ဆာဆိုတာၾကီးက သူ႕ဆီတြယ္ကပ္ေနတာပါလိမ္႔
ျဖိဳးတို႔ အိမ္က ပီဂ်ီေလးကေတာ႕ ကံေကာင္းျခင္းေတြ ယူေဆာင္လာပါေစလို႔
မၿဖိဳး လက္ကေတာ့ ပရိုပဲ။
ညီမ ေရ
ဖတ္သြားတယ္ေနာ္
ေရႊစင္ဦး
အစြဲေတြ ေၾကာင့္လို ့ထင္ပါတယ္။ ဥပဒါန္ေၾကာင့္ ဥပါတ္ေရာက္ ဆိုတာ မ်ဳိးျဖစ္မလားပဲအစ္မျဖဳိးေရ ..... ေနာ။
ကိုေအေအတူအို ဘာေျပာသြားတာတုန္း :D
Post a Comment