သည္ေန႔ စေနေန႔။ အခ်ိန္က မြန္းလြဲ တစ္နာရီ။ ေန႔တစ္ဝက္အလုပ္လုပ္ ခဲ့ၿပီး အိမ္ျပန္ရန္ ပုဇြန္ေတာင္ ေစ်း ကားမွတ္တိုင္၌ ကြၽန္ေတာ္ကားေစာင့္ေနခဲ့သည္မွာ ၾကာၿပီ။ ကားသည္မလာ။ လာေသာ္လည္း တက္မရ။ မိုးသည္ မေန႔ကလိုရြာဆဲ။ ကားမ်ားသည္ မေန႔ကလို ၾကပ္ဆဲ။ လူမ်ားသည္ မေန႔ကလို ျပည့္ႏွက္ဆဲ။ ယေန႔ အခ်ိန္အခါဝယ္ စေန႔၊ တနဂၤေႏြလို ေန႔မ်ားမွာလည္း ကားေခ်ာင္သည္ဟု တြက္ဆ၍ မရေတာ့ပါ။ စေနေန႔ပင္ ျဖစ္ေသာ္လည္း ကားသည္ မေန႔က ေသာၾကာေန႔ႏွင့္မျခား က်ပ္ညပ္ဆဲ။ ေယာင္ေယာင္ကေလးမွပင္ ေခ်ာင္မသြားခဲ့။ ကြၽန္ေတာ့္လို အလုပ္သြား ေနရသူေတြခ်ည္းပါပဲလားဟု ေတြးရင္း ကားကို ေစာင့္သည္။ အလုပ္က ေန႔တစ္ဝက္မို႔ ကြၽန္ေတာ္ ထမင္းခ်ဳိင့္ယူမလာပါ။ မနက္က စူပါေကြကာတစ္ခြက္ႏွင့္ ေပါင္မုန္႔အသား ၫွပ္ တစ္လုံးသာ စားခဲ့သည္မို႔ ဝမ္းဗိုက္သည္ အေတာ္ႀကီးကို ဆာေလာင္ေနေလၿပီ။ သည္ပုံႏွင့္ အိမ္ကို ေတာ္ေတာ္ ႏွင့္ မေရာက္ႏိုင္ေသးဟု ေတြးမိေတာ့၊ စိတ္ကေတြ႕ရာ ကားေပၚ တိုးေဝွ႕တက္လိုက္ရန္ အႀကံျပဳသျဖင့္ ေရွ႕သို႔ေရာက္လာေသာ ကားတစ္စီး ေပၚ ကြၽန္ေတာ္ အေျပးအလႊားလုတက္လိုက္သည္။
''အမေလး ေျခက်ဳိးပါၿပီေတာ္၊ နင္းသြားလိုက္တာ တကထဲ'' ဟူေသာ အသံတစ္သံၾကား၏။ မိန္းမတစ္ေယာက္၏ အသံျဖစ္သျဖင့္ အားနာမိေသာ္လည္း ေယာင္လို႔မွ လွည့္မၾကည့္အား၊ ေတာင္းပန္စကားမဆိုအားပါ။ ဆိုရန္လည္း အခ်ိန္မရပါ။ ေနာက္ေန႔ေတြ႕ၾကမည့္သူေတြလည္း မဟုတ္။ ေတြ႕ၾကလွ်င္လည္း မွတ္မိၾကမွာမဟုတ္။ မွတ္မိလွ်င္လည္း ငါ့ေျခေထာက္ ဟိုေန႔က တက္နင္းသြား တာနင္မဟုတ္လားဟု ေျပာဆို အစေဖာ္ေနမည့္သူမ်ားမဟုတ္။ နိစၥဓူဝျဖစ္စဥ္မ်ား အၾကား ကိုယ့္အေရးႏွင့္ကိုယ္ ႐ႈပ္ေထြးေပြလီလ်က္၊ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုသာ ဦးစားေပးေနၾကရသူမ်ားခ်ည္းသာ။ ေရွ႕လူကို ကြၽန္ေတာ္ တြန္းထိုး တိုးတက္ လိုက္သည္။
ကြၽန္ေတာ့္ကို ေနာက္ကလူက တြန္းထိုး တိုးတက္လာသည္။ သည္လိုႏွင့္ ကားေပၚေရာက္ၿပီ။ သည္လို အေျခအေနမ်ဳိးတြင္ မရႏိုင္မွန္းသိလ်က္ႏွင့္ ထိုင္စရာခုံကို အရင္ဆုံးရွာေဖြရန္ ကြၽန္ေတာ္မ်က္လုံးမ်ားက မေမ့ၾကပါ။ ေယာက်္ားရင့္မႀကီး အမ်ားစုက ထိုင္ခုံေတြေပၚမွာ အေစြ႕သားထိုင္ေနၾကၿပီး၊ မိန္းမငယ္ကေလးမ်ား က မိုးတိုးမတ္တတ္၊ ညပ္ညပ္သပ္သပ္ႏွင့္။ သို႔ေသာ္ ဒါသည္ အသစ္အဆန္းျမင္ကြင္း မဟုတ္ေခ်။ ေခတ္သည္ ေျပာင္းလဲသည္မွာ ၾကာခဲ့ၿပီ။ အမွန္ေတာ့ ေခတ္က ေျပာင္းလဲျခင္းမဟုတ္။ လူမ်ားကသာ ေျပာင္းလဲသြားျခင္း။
ထိုသို႔ေသာ ေျပာင္းလဲသူမ်ားထဲတြင္ ကြၽန္ေတာ္လည္းပါသည္။ အမ်ားမိုးခါး ေရေသာက္လွ်င္ ကြၽန္ေတာ္ပါ လိုက္ေသာက္ရပါလိမ့္မည္။ သို႔မဟုတ္လွ်င္ ကြၽန္ေတာ္သည္ ခပ္ညံ့ညံ့လူ၊ ဒါမွမဟုတ္ ေခတ္မမီသူ၊ ဒါမွမဟုတ္ ဦးေႏွာက္ မေကာင္းသူ၊ သူ႐ူး တစ္ေယာက္သာ ျဖစ္ေခ်လိမ့္မည္။ ေဘးခုံမွ လူတစ္ေယာက္ ထသြားသည္ကိုျမင္လ်င္ ကြၽန္ေတာ္ လ်င္ျမန္သြက္လက္စြာ လႈပ္ရွားလိုက္၏။ အသင့္ေစာင့္ေနပုံရေသာ မိန္းမ ငယ္တစ္ဦးႏွင့္ ဖက္ၿပိဳင္လု၍ အမိအရ အလ်င္အျမန္ ကပ္ထိုင္လိုက္သည္။ မည္သို႔ျဖစ္ေစ ေနရာတစ္ေနရာ ကြၽန္ေတာ္ရၿပီ။ မိန္းမငယ္၏ မ်က္ေစာင္းက ကြၽန္ေတာ့္အတြက္ အေရးမႀကီးပါ။ ကားမွတ္တိုင္မွာ ေသြးေတာင့္ ေအာင္ ရပ္ေစာင့္ခဲ့ရေသာ ကြၽန္ေတာ့္ ေျခေထာက္မ်ားကို ငဲ့ၫွာရန္ ကြၽန္ေတာ့္မွာ တာဝန္ရိွေနပါသည္။ အသက္ဝဝ႐ႈလ်က္ သက္ျပင္းကို ဟင္းခနဲခ်ကာ ေစာင့္ႀကိဳ ေနမည့္ အေမ့လက္ရာ ထမင္းပြဲဆီ စိတ္ႀကိဳ ေရာက္ႏွင့္သည္။
ကိုယ့္အေတြးႏွင့္ ကိုယ္ျဖစ္သြားၿပီး ပတ္ဝန္းက်င္ကို ေမ့ေလ်ာ့သြားသည္မွာ မည္မွ်ၾကာသည္မသိပါေခ်။ ခပ္က်ိတ္က်ိတ္ ရယ္သံတခ်ဳိ႕ႏွင့္ ကြၽန္ေတာ့္ ဘက္သို႔ ျပံဳးစစၾကည့္ေနေသာ မ်က္ႏွာမ်ားကိုျမင္လွ်င္ ကြၽန္ေတာ့္ ရင္မွာ ထိတ္ခနဲ ျဖစ္သြား၏။ ခုနက မ်က္ေစာင္းထိုးေသာ မိန္းကေလးပင္ ကြၽန္ေတာ့္ဘက္သိ႔ုၾကည့္ကာ ခိုးခိုးခိခိ ႏွင့္။ ကြၽန္ေတာ္ ဘာမ်ားမွားေနသနည္း။ မလုံမလဲျဖစ္ကာ ကြၽန္ေတာ့္ကိုယ္ ကြၽန္ေတာ္ ျပန္ၾကည့္မိေခ်သည္။
ေနာက္ေတာ့ ကြၽန္ေတာ္ သေဘာေပါက္သြားသည္။ လူမ်ားသည္ ကြၽန္ေတာ့္ေဘးက မိန္းမႀကီးကို ၾကည့္လ်က္ ရယ္ေနၾကျခင္းပင္။ မိန္းမႀကီးဆီ လွည့္ၾကည့္ ေသာ္လည္း ရယ္စရာကို ကြၽန္ေတာ္ ရွာမေတြ႕ပါ။ လက္ကိုပိုက္လ်က္ ဣေျႏၵရရ ထိုင္ေနေသာ မိန္းမႀကီးထံမွာ ကဲ့ရဲ႕စရာ အမွားတစ္စြန္းတစ္စမွ မေတြ႕မိပါ။ လူတို႔ ဘာကို ရယ္ၾကသနည္း။ ကြၽန္ေတာ္ စဥ္းစားမရပါေခ်။ ဆာေလာင္ေသာ စိတ္သည္ ထိုအျခင္းအရာတို႔ကို ၾကာရွည္ အာ႐ုံမစိုက္အား။ အိမ္ျပန္ေရာက္သည္ႏွင့္ ထမင္းစား ရန္ကိုသာ ကြၽန္ေတာ္ေတြးေနလိုက္သည္။ ခဏအၾကာ ရယ္သံမ်ား ၾကားရျပန္ေလၿပီ။ ပတ္ဝန္းက်င္ကို အာ႐ုံစိုက္မိလွ်င္ လူတို႔သည္ ကြၽန္ေတာ့္ေဘးက မိန္းမႀကီးကို ကြက္ၾကည့္ကြက္ၾကည့္ ၾကည့္ကာ အေတာမသတ္ရယ္ေနၾက၏။ မိန္းမႀကီးကို ငဲ့ေစာင္္းလ်က္ၾကည့္လ်င္ ေစာေစာကပုံစံအတုိင္း လက္ပိုက္လ်က္ တည္တည္ၿငိမ္ၿငိမ္ ထိုင္ေနသည္ကိုသာ ေတြ႕ရ၏။
ကြၽန္ေတာ္ အေတာ္ေခါင္းစားသြားသည္။ ရယ္ေတာ့ ရယ္ေနၾကသည္။ ဘာကိုၾကည့္၍ ရယ္မွန္းလည္း ကြၽန္ေတာ္သိေနၿပီ။ သို႔ေသာ္ ဘာ့ေၾကာင့္ရယ္သည္ ဆိုသည္ကို ကြၽန္ေတာ္ မသိရေသးပါ။ ကြၽန္ေတာ့္ကိုယ္ေပၚ ခါးကိုင္းလ်က္ မတ္တပ္ ရပ္ေနသူထံ 'ခင္ဗ်ားတို႔ ဘာကို ရယ္ေနၾကတာလဲ'ဟု လက္တို႔ေမးပစ္ခ်င္သည္အထိ ကြၽန္ေတာ့္စိတ္မ်ားက မ႐ုိးမရြျဖစ္လာသည္။ သို႔ေသာ္ အမ်ားႏွင့္အတူ လိုက္ပါ မစီးေမ်ာႏိုင္ဘဲ အသိတရား ေနာက္ေကာက္က်ေနရေသာ ခပ္ညံ့ညံ့လူ ကြၽန္ေတာ္ မျဖစ္ခ်င္ပါ။ အာ႐ုံထဲ တဝဲလည္လည္ေပၚလာေသာ အေမ့ထမင္းစားပြဲကို ခဏ ေမ့ေဖ်ာက္ပစ္ကာ ဒီတစ္ခ်ီေတာ့ ရယ္ရျခင္းအေၾကာင္းရင္းကို အမိအရ ေဖာ္ထုတ္ မည္ဟု ဆုံးျဖတ္ရင္း၊ ထိုမိန္းမကို တစ္လွည့္ လူအမ်ားဆီကိုတစ္လွည့္ မ်က္လုံးေဒါက္ေထာက္ကာ ေစာင့္ ၾကည့္ေနလုိက္သည္။ ကြၽန္ေတာ့္အာ႐ုံ အလုံးစုံတို႔သည္ ဘတ္စ္ကားေပၚမွာ ျဖန္႔ဝဲ က်က္စားထားလိုက္သည္။
မၾကာမီ အေျဖကိုေတြ႕ပါေလၿပီ။ ထိုမိန္းမသည္ တစ္ခ်ိန္လုံး ခပ္တည္တည္ႏွင့္ လက္ပိုက္ထိုင္လိုက္ လာၿပီး၊ မွတ္တိုင္တြင္ ကားတစ္ခါရပ္ တစ္ခါျပန္ထြက္တိုင္း လမ္းေဘးမွတ္တိုင္မွာ ရပ္လ်က္ က်န္ခဲ့သူမ်ားထံ လက္ျပ ႏႈတ္ဆက္ေနေသာေၾကာင့္ပင္။ ၿပီးလ်င္ ခပ္တည္တည္ႏွင့္ ပုံစံမပ်က္ လက္ပိုက္ ထိုင္လိုက္လာ ျပန္သည္။ ကြၽန္ေတာ္ ထိုမိန္းမကို တအံ့တၾသ ေငးၾကည့္မိသည္။ ေနာက္တစ္ႀကိမ္ ကားမွတ္တိုင္တြင္ ကားက ရပ္၊ လူမ်ားကဆင္းသူဆင္း၊ တက္သူတက္၊ ကားျပန္ထြက္သည္ႏွင့္ ထိုမိန္းမသည္ ႐ုတ္တရက္ လက္တစ္ဖက္ ကို ထုတ္ကာ၊ လူအမ်ားကို ေစာေစာကလို လက္ျပႏႈတ္ ဆက္လိုက္ျပန္သည္။ ၿပီးလွ်င္ ထိုမိန္းမသည္ မည္သူ႔ ကိုမွ်အေရးတယူ လွည့္မၾကည့္ဘဲ သူ႔ဘာသာသူ ပုံစံမပ်က္ ထိုင္ေနဆဲ။ တစ္စုံတစ္ေယာက္က အင္အားသုံး၍ ဆြဲေျဖ လွ်င္ေတာင္ မရႏိုင္ေလာက္ေအာင္ သူ႔လက္မ်ားကို တင္းက်ပ္စြာပိုက္ထားဆဲ။ ဣေျႏၵရ ေနေသာ မ်က္ႏွာ ၏ ေနာက္ကြယ္၌ ထူးျခားသည့္ စိတ္ေက်နပ္မႈတစ္ခု ရိွေနေၾကာင္း သိလိုက္ရလွ်င္ ကြၽန္ေတာ္ မ်ားစြာအ့ံအားသင့္သြားသည္။ တကယ္ေတာ့ ကြၽန္ေတာ္ အားက်သြားမိျခင္းပင္။ ကြၽန္ေတာ္အပါအဝင္ ကားေပၚရိွ လူမွန္သမွ် (တစ္စုံတစ္ခု ေသာ အေၾကာင္းအရာေၾကာင့္) စိတ္ကို မသက္မသာရိွေစလွေသာ မေက်နပ္မႈ တစ္ခုစီ၊ ကိုယ္စီကိုယ္ငရိွေနၾကသည္ မဟုတ္ပါလား။
တခ်ဳိ႕က ကားက်ပ္သည္ကို မေက်နပ္။ တခ်ဳိ႕က ကားက်ပ္က်ပ္ထဲ ထိကပါး ရိကပါး၊ မဖြယ္မရာ ျပဳမူခံရေသာေၾကာင့္ မေက်နပ္။ တခ်ဳိ႕က အလုပ္ခြင္မွ အဆင္ မေျပမႈမ်ား ျပန္ေတြးကာ ကားေပၚေရာက္ သည့္တိုင္ မေက်နပ္။ တခ်ဳိ႕က ကားစပယ္ယာ ပိုက္ဆံျပန္မအမ္း၍ မေက်နပ္။ တခ်ဳိ႕က စပယ္ယာအတင္း ဆြဲတင္၊ အထဲတိုးဝင္ခိုင္း ကာ ေငါက္လားငမ္းလားလုပ္ေသာေၾကာင့္ မေက်နပ္။ စပယ္ယာက သူခိုင္းသလို အထဲမဝင္ဘဲ အေပါက္ဝနားမွာ ေပကပ္ရပ္စီးသူ ခရီးသည္မ်ားကို မေက်နပ္။ ကားသမားက သူ႕ကားကို ဂ်က္ေလယာဥ္ပ်ံႏႈန္းအတိုင္း စိတ္လြတ္ လက္လြတ္ မေမာင္းရေလေသာေၾကာင့္ မေက်နပ္။ ကြၽန္ေတာ္ အပါအဝင္ ကားေပၚ ကလူမ်ား၏ မ်က္ႏွာ အားလုံးတို႔သည္ မေက်နပ္မႈမ်ား ကိုယ္စီကိုယ္ငျဖစ္ေပၚ ခံစား လ်က္ရိွခ်ိန္၊ ထိုမိန္းမ၏ မ်က္ႏွာကေတာ့ ထူးျခားစြာ တည္ၿငိမ္ေနပါသည္။ ထိုမိန္းမ၏ မ်က္ႏွာတြင္ မေက်နပ္ မႈမရိွ။ ပကတိ တည္ၿငိမ္ေနေသာ မ်က္ႏွာကို ကြၽန္ေတာ္ေငးၾကည့္မိသည္။
လူတို႔သည္ မိမိတို႔၏ မေက်နပ္မႈကို တဒဂၤအားျဖင့္ ေမ့ေလ်ာ့သြားၿပီး၊ ထိုမိန္းမ၏ လုပ္ရပ္တစ္ခုကို ၾကည့္ကာ တစ္ခ်က္ တစ္ခ်က္ ရယ္ေမာၾကသည္။ သို႔ေသာ္ ေပ်ာ္ရႊင္လိႈက္လွဲေသာ ရယ္ေမာသံမ်ဳိးမဟုတ္။ ကဲ့ရဲ႕ေလွာင္ေျပာင္ေသာ ရယ္ေမာသံမ်ား။ ထိုမိန္းမက မည္သူ႔ကိုမွမၾကည့္။ သူလုပ္ခ်င္ေသာ အလုပ္တစ္ခုကို စိတ္ပါလက္ပါႀကီးပင္ ျပဳမူေဆာင္ရြက္ေနသည္။ ကြၽန္ေတာ္ ထိုမိန္းမကို စိတ္ဝင္တစား ေစာင့္ၾကည့္ေနမိသည္။ မွတ္တိုင္တစ္ခုတြင္ ကားရပ္သည္ႏွင့္ ထိုမိန္းမ၏ တင္းက်ပ္စြာ ပိုက္ထားေသာ လက္မ်ားသည္ အနည္းငယ္ေျပ ေလ်ာ့သြားကာ တစ္စုံတစ္ရာကို လုပ္ေဆာင္ရန္ အသင့္ျပင္ဆင္လ်က္ရိွ၏။
ကားရပ္ၿပီ။ ထိုမိန္းမသည္ အနည္းငယ္ လႈပ္လႈပ္ရွားရွားျဖစ္သြားၿပီး၊ လမ္းေဘးမွတ္တိုင္တြင္ ရပ္ေန သူမ်ားကို တစ္ခ်က္ငဲ့ၾကည့္သည္။ ေနာက္ သူ႔မ်က္ႏွာသည္ သိသိသာသာပင္ ျပံဳးေယာင္သမ္္းလာၿပီး ရပ္ေနသူတို႔ကို ႏႈတ္ဆက္စကားဆိုခ်င္ဟန္ သူ႔မ်က္ႏွာတြင္ အထင္းသားေပၚလာသည္။ အမွတ္ တမဲ့ၾကည့္လွ်င္ တစ္ေယာက္တည္းျပံဳးျပေနျခင္းသာ။
ထို႔ေနာက္ ကားျပန္ထြက္သည္ႏွင့္ ထိုမိန္းမသည္ လက္တစ္ဖက္ထုတ္၍ ႐ုတ္တရက္ေဝွ႕ယမ္းကာ လမ္းေဘးပလက္ေဖာင္းေပၚက လူမ်ားထံ လက္ျပ ႏႈတ္ဆက္လိုက္သည္။ တကယ့္ကို အူလိႈက္အသည္းလိႈက္ တရင္းတႏွီး ႏႈတ္ဆက္ ပုံမ်ဳိး။ တခ်ဳိ႕က ျမင္ပုံမရ။ တခ်ဳိ႕က ျမင္ေသာ္လည္း အေရးမလုပ္။ (အေရးလုပ္ရေအာင္လည္း သိကြၽမ္းလည္း သိကြၽမ္းသူမဟုတ္)။ တခ်ဳိ႕က အသိမိတ္ေဆြတစ္ေယာက္မ်ား လက္ျပသြားေလေရာ့သလား ဇေဝဇဝါအေတြးႏွင့္ ကားထြက္သြားရာေနာက္သို႔ လိုက္ ၾကည့္ရင္း အူေၾကာင္ေၾကာင္ က်န္ရစ္ခဲ့ေၾကာင္း အျဖစ္အပ်က္အားလုံးကို ကြၽန္ေတာ္ ျမင္ေတြ႕ေနရသည္။ ထိုမိန္းမသည္ သူလုပ္ခ်င္ေသာ အလုပ္ကို လုပ္ၿပီးသြားသည္ႏွင့္ ပုံစံမပ်က္ လက္ပိုက္လ်က္ ဣေျႏၵရရထိုင္ေနျပန္သည္။ လူတို႔၏ ရယ္သံမ်ားသည္လည္း ခပ္က်ိတ္က်ိတ္ မဟုတ္ေတာ့ဘဲ တစ္ႀကိမ္ထက္တစ္ႀကိမ္ပို၍ က်ယ္ေလာင္မ်ားျပား လာသည္။
သို႔ႏွင့္ ကြၽန္ေတာ္ဆင္းရမည့္ ေက်ာက္ေျမာင္းေစ်းမွတ္တိုင္ ေရာက္ေလၿပီ။ ကားရပ္သည္ႏွင့္ ကြၽန္ေတာ္သည္ ကမန္းကတန္းထကာ အမ်ားသူငါထက္ အရင္ဦး ဆုံးေအာက္ေရာက္ရန္ အတင္း တိုးေဝွ႔ဆင္းလိုက္သည္။ ေအာက္ေရာက္သည္ႏွင့္ ဘတ္စ္ ကားဆီသို႔ ကြၽန္ေတာ္ ျပန္လွည့္ရပ္ၾကည့္လိုက္သည္။ ျပတင္းဝရိွ ထိုမိန္းမ၏ မ်က္ဝန္းမ်ားထဲသို႔ စူးစိုက္ၾကည့္ကာ အသင့္အေနအထားျဖင့္ ကြၽန္ေတာ္ ရပ္ေစာင့္ေန လိုက္သည္။ မွတ္တိုင္မွ ကားျပန္ထြက္လွ်င္ ထိုမိန္းမသည္ လိႈက္လွဲေသာ အျပံဳးမ်က္ႏွာျဖင့္ လက္တစ္ဖက္ ထုတ္ကာ ေဝွ႕ယမ္းႏႈတ္ဆက္သည္။
ထိုစဥ္ အသင့္ေစာင့္ေနေသာ ကြၽန္ေတာ္ကလည္း မဆိုင္းမတြပင္ လႈပ္ရွား လိုက္၏။ ေဟး...ဟု ႐ုတ္တရက္ ေအာ္ဟစ္သံျပဳကာ လက္ႏွစ္ဖက္လုံး ေျမွာက္ၿပီး၊ အားပါတရ ေဝွ႕ယမ္းျပလိုက္ျခင္းအားျဖင့္ တု႔ံျပန္ ႏႈတ္ဆက္လုိက္သည္။ ေမွ်ာ္လင့္ပုံ မရေသာ လမ္းေဘးမွတ္တိုင္က လူတစ္ေယာက္၏ အျပဳအမူေၾကာင့္ ထိုမိန္းမသည္ ႐ုတ္တရက္ ေၾကာင္အမ္းအမ္းျဖစ္သြားၿပီး၊ ခ်က္ခ်င္းပင္ ေဟး...ခနဲ အသံျပဳကာ ကြၽန္ေတာ့္ကို ဝမ္းသာအားရ ထပ္မံႏႈတ္ဆက္သည္။ ထိုမိန္းမ၏ ျမဴထူးေပ်ာ္ရႊင္ သြားေသာ မ်က္ႏွာတစ္ခုကို ကြၽန္ေတာ္ ဘယ္ေသာအခါမွ မေမ့ေတာ့ပါ။ ကြၽန္ေတာ္ တို႔ႏွစ္ေယာက္သား ျမဴးတူးေပ်ာ္ရႊင္စြာျဖင့္ အျပန္အလွန္ လက္ျပႏႈတ္ဆက္လိုက္ ၾကသည္။ မွတ္တိုင္မွ ဘတ္စ္ကားထြက္ခြာသြားသည့္တိုင္ ထိုမိန္းမသည္ ျပတင္းဝမွ ေခါင္းကို ျပဴထြက္ကာ သမင္လည္ျပန္ၾကည့္ရင္း ကြၽန္ေတာ့္ကို လက္ျပႏႈတ္ဆက္၍ မဆုံး။ ကြၽန္ေတာ္ကလည္း ေျခတၾ
ဘတ္စ္ကားႀကီးသည္ အစက္အေျပာက္ ေသးေသးကေလးျဖစ္သြားကာ ကြၽန္ေတာ့္ျမင္ကြင္းထဲမွ လုံးလုံးလ်ားလ်ား ေပ်ာက္ကြယ္သြားမွပင္ လက္မ်ားကို ျပန္ခ်ရန္ ကြၽန္ေတာ္သတိရေတာ့သည္။ သည္တြင္ လူအမ်ား ကြၽန္ေတာ့္ကို ပတ္ပတ္လည္ျခံရံလ်က္ ဝန္းအံုၾကည့္႐ႈေနၾကသည္ကို ကြၽန္ေတာ္ေတြ႕မိသည္။ အျခားကမၻာက ထူးဆန္းေထြလာ ၿဂိဳဟ္သားတစ္ဦးကို ဘြားခနဲ ေတြ႕ျမင္ လိုက္ရဘိသကဲ့သို႔ ကြၽန္ေတာ့္ကို အားလုံးက တအံ့တၾသဝိုင္းအုံ ၾကည့္႐ႈ ေနၾကသည္။ သို႔ေသာ္ ကြၽန္ေတာ္မမႈပါ။ မလုံမလဲ ႐ႈိးတိုးရွန္႔ တန္႔လည္းမျဖစ္ပါ။ မည္သူမွ် လုပ္လိမ့္မည္မဟုတ္ေသာ မည္သူမွ်လုပ္ရဲမည္ မထင္ေသာ အလုပ္ တစ္ခုကို စိတ္ပါလက္ပါလုပ္ေဆာင္လိုက္ရ၍ ကြၽန္ေတာ့္ရင္မွာ ေက်နပ္ျခင္းမ်ားစြာ ျပည့္လွ်ံေနပါသည္။
ကြၽန္ေတာ္လုပ္ခဲ့ေသာ ထိုလုပ္ရပ္တစ္ခုသည္ အမ်ားတကာအျမင္တြင္ ႐ူးေၾကာင္မူးေၾကာင္ ႏုိင္ေကာင္း ႏိုင္မည္ျဖစ္ေသာ္လည္း ဒါသည္ လူသား တစ္ေယာက္အေနႏွင့္ အလုပ္သင့္ဆုံး အလုပ္တစ္ခုကို ရဲဝ့ံပိုင္ႏိုင္စြာျဖင့္ လုပ္ေဆာင္ႏုိင္ခဲ့ျခင္းပင္ ျဖစ္ေၾကာင္း ကြၽန္ေတာ္ စိုးစဥ္းမွ် သံသယမရိွပါ။
ထိုမိန္းမ၏ ရႊင္ျမဴးသြားေသာ မ်က္ႏွာကို ျပန္ျမင္ေယာင္မိေလတိုင္း ကြၽန္ေတာ့္လုပ္ရပ္အေပၚ ကြၽန္ေတာ္ ဝမ္းေျမာက္ဂုဏ္ယူေနမည္ ျဖစ္ပါသည္။
စုမီေအာင္
(Fashion Image ၊ ၂ဝဝ၄-ဇြန္)
1 comment:
လက္ျပႏႈတ္ဆက္လုိက္တဲ႔သူရဲ႕ ခံစားခ်က္ပီတိ၊ မေမွ်ာ္လင္႔ဘဲ တန္ျပန္ႏႈတ္ဆက္ခံလုိက္ရတဲ႔သူရဲ႕ ခံစားခ်က္ပီတိ.... ကုိယ္႔ေရွ႕မွာ ျဖစ္ပ်က္သြားသလုိကုိ ေရးဖြဲ႔ထားတဲ႔ အက္ေဆးေကာင္းေလး... အရမ္းႀကိဳက္တယ္ အစ္မ။
ခင္မင္စြာျဖင္႔ -
Post a Comment