“ဖိုးပလံ၊ ဖိုးပလံ သားဘယ္မွာလဲေဟ့”
“--------------------”
“ဖိုးပလံ ေမေမေခၚတာၾကားလား”
“-----” “-----”
ဖိုးပလံ အခန္းထဲ အသာေလးပဲ ၿငိမ္ေနလိုက္တယ္။ ေနာက္ေတာ့ ေမေမက အခန္းထဲ၀င္လာေတာ့တယ္၊
“ေအာ၊ သားက ဒီမွာကိုး၊ ဘာေတြလုပ္ေနလဲ သားေလးဖိုးပလံ”
ေမေမက ေမးလည္းေမးရင္း ဖိုးပလံရဲ႕ေရွ႕ကိုေရာက္လာပါတယ္။
ဖိုးပလံက ၾကမ္းျပင္ေပၚမွာ ဖိုးပလံေဖေဖရဲ႕ ပုဆိုးတစ္ထည္ျဖန္႔ခင္းၿပီး၊ သူ ငယ္ငယ္ကနားေထာင္ခဲ့တဲ့ ကက္ဆက္ေလးကို တစ္စစီဖြင့္ေနတယ္၊ လက္ထဲမွာ ၀က္အူလွည့္တစ္ေခ်ာင္းကို ကိုင္လွ်က္သား၊ ကက္ဆက္ရဲ႕အဖံုးႏွစ္ခုက ေဘးမွာ၊ အထဲက တိုလီမိုလီပစၥည္းေလးေတြက ျပန္႔က်ဲလို႔ေနတယ္၊ ေမေမအနားေရာက္လာေတာ့ ဖိုးပလံက ရယ္က်ဲက်ဲနဲ႔
“ေအာ္ပေရးရွင္း၀င္ေနတာေမေမ” လို႔ ေျဖပါတယ္။
“ဟယ္”
ေမေမ ဘာမွ ဆက္မေျပာႏိုင္ေတာ့ဘူး။ ေနာက္ေတာ့ အဲဒီပစၥည္းအစုအပံုေတြကို ေဖေဖ့ပုဆိုးနဲ႔ပဲ ထုပ္ပိုးၿပီး ကက္ဆက္ျပင္တဲ့ဆိုင္ကို ေဖေဖ ယူသြားရေတာ့တယ္။
ဖိုးပလံ ေက်ာင္းပိတ္ရက္ေတြ မွာ စိတ္ထင္တိုင္းၾကဲခြင့္ရေနပါတယ္။ ေက်ာင္းမသြားရဘူး၊ စာမက်က္ရဘူး၊ တစ္လေလာက္ေတာ့ အားပါးတရ အနားယူရမယ့္အခ်ိန္ေတြေပါ့၊ မိုးလင္းတာနဲ႔ ေဆာ့နည္းမ်ဳိးစံုေဆာ့ပါတယ္။ တစ္ေန႔တစ္မ်ုိးမရိုးရေအာင္ေဆာ့တယ္။ ေလထီးေလးေတြပါတဲ့ စစ္သားရုပ္ကို သူက ဗိုလ္ႀကီးရုပ္ လို႔ နာမည္ေပးတားတယ္။ ဘာေၾကာင့္လည္းဆိုေတာ့ အဲဒီ ေလထီးစစ္သားရုပ္က တျခား စစ္သားရုပ္ေလးေတြထက္ အရြယ္ပိုၿပီးႀကီးတယ္။ တျခားစစ္သားရုပ္ေလးေတြက ခပ္ေသးေသးေလးေတြ၊ အဲဒီေတာ့ နည္းနည္းႀကီးတဲ့ ေလထီးစစ္သားရုပ္ကို ဗိုလ္ႀကီးရုပ္ တဲ့၊ အဲဒီ ဗိုလ္ႀကီးရုပ္ေလးေတြကို အိမ္ေပၚထပ္က ပစ္ခ်ၿပီးေဆာ့တယ္။ တခါတခါပစ္ခ်လိုက္ရင္ ေလး ငါး ဆယ္ရုပ္ေလာက္ရွိမွာပဲ။ လူႀကီးေတြ ေအာက္ထပ္တံခါး၀က ထြက္လာတဲ့အခ်ိန္ဆို အဲဒီေလထီးရုပ္ေလးေတြက လူႀကီးေတြေခါင္းေပၚကို တိန္ကနဲ တိန္ကနဲ က်တတ္ေသးတယ္။ အဲဒီအခါ ဖိုးပလံကေတာ့ “ကန္ေတာ့ ကန္ေတာ့၊ မေတာ္လို႔ ေမေမ၊ မေတာ္လို႔ ေဖေဖ” လို႔ ေျပာၿပီး ေခါင္းေလးပု၀င္ကာ သနားကမားဟန္ေလးလုပ္ျပဦးမယ္၊ ၿပီးေတာ့ ဆက္ၿပီးေဆာ့တာပါပဲ။
တစ္ခါကလည္း ဖိုးပလံ ေဖေဖ ၀ယ္ထားတဲ့ ပန္းပုရုပ္ေလးေတြထဲက လက္တစ္ဘက္မပါတဲ့ ဗီးနပ္စ္နတ္သမီးရုပ္ေလးကို သူ သိပ္ကို မ်က္စိက်ေနပါတယ္။ ဗီးနပ္စ္ရုပ္ေလးကို ျမင္တိုင္း သိခ်င္စိတ္ေတြက တဖြားဖြား၊ ဗီးနပ္ရုပ္ေလးက ကိုယ္ဟန္ကႏြဲ႔ႏြဲ႔ လည္တိုင္ေလးက သြယ္သြယ္ ေက်ာ့ေက်ာ့ေလး၊ သူစဥ္းစားေနတာက လည္တိုင္ေသးေသးေလး အထဲမွာ ဘာေတြမ်ားရွိေနမလဲ၊ ဖိုးပလံ သိပ္ကိုသိခ်င္ေနခဲ့တယ္။
တစ္ေန႔ေတာ့ လက္ျမန္ျမန္နဲ႔ ဗီးနပ္စ္ရုပ္ေလးရဲ႕လည္ပင္းေလးကို ဂြ်တ္ကနဲျမည္ေအာင္ခ်ဳိးခ်ၿပီး အထဲကို ၾကည့္ပါတယ္၊ ထြက္လာတာက သံေခ်ာင္းတစ္ေခ်ာင္းေပါ့၊ ဖိုးပလံေဖေဖက စိတ္ဆိုးဆိုးနဲ႔ စူပါဂလူးနဲ႔ ျပန္ကပ္ရင္း “ဒီဖိုးပလံကိုေတာ့ ရိုက္ရေကာင္းမလားပဲ” လို႔ႀကိမ္းေမာင္းတယ္။ အဲဒီေလာက္ပဲ ႀကိမ္းေမာင္းတာပါ၊ “မေကာင္းဘူးထင္တယ္ေဖေဖ မရိုက္ပါနဲ႔” ဖိုးပလံက ေဖေဖ့ကို စတယ္၊။မ်က္ႏွာခ်ဳိေသြးတယ္။ ဖိုးပလံရဲ႕ မ်က္ႏွာခ်ဳိခ်ုိေလးကိုေတြ႕လိုက္ရေတာ့ ေဖေဖဦးေက်ာ္စြာက စိတ္ဆိုးတာေတြေျပသြားတာပါပဲ။
ေနာက္တစ္ခုေပါ့...
ဖိုးပလံငယ္ငယ္က ထိုင္လာခဲ့တဲ့ သံုးထပ္သားခံုေလး၊ ခံုေလးကို ေဆးအျပာေရာင္ၾကည္ၾကည္ေလးသုတ္ထားတယ္။ ခံုေလးရဲ႕ပံုစံကလည္း ခ်စ္စရာေလးပဲ၊ အဲဒီခံုကို အိမ္ေပၚကေန အိမ္ေအာက္ထပ္ကို ပစ္ခ်ၾကည့္ခဲ့ဖူးပါတယ္။ ပစ္ခ်လိုက္ေတာ့ ခုံေလးက က်ဳိးပဲ့သြားေတာ့တာေပါ့၊ ဖိုးပလံရဲ႔ေမေမ က ေမးပါတယ္။
“သား ဘာလို႔ ခံုကို ပစ္ခ်ရတာလဲ၊ သားပဲ အဲဒီခံုေလးႀကိဳက္တယ္ဆိုၿပီးေတာ့”
“ခံုကို ေအာက္ပစ္ခ်လိုက္လို႔ ေအာက္ေရာက္သြားရင္ ဘာျဖစ္မလဲ၊ ဘယ္လိုေနမလဲ သိခ်င္လို႔ပါ” လို႔ ဖိုးပလံကေျဖတယ္။
“အဲဒီေတာ့ ခံုေလး ဘာျဖစ္သြားလဲ သိသြားေရာလား”
“ဟုတ္ .. သိသြားတယ္ေလ၊ က်ဳိးသြားတာေပါ့၊ ဟိ ဟိ”
“အင္း ေကာင္းေရာ ဖိုးပလံရယ္” ေမေမ က ညည္းတြားေနခဲ့ပါတယ္။
က်န္ပါေသးတယ္။ ဖိုးပလံလို႔ နာမည္တြင္ခဲ့တဲ့အေၾကာင္းရင္းကလည္းရွိေသးတယ္။ ဖိုးပလံတို႔အိမ္ရဲ႕ေတာင္ဘက္ျခံထဲမွာ စပယ္ပင္ေတြ အမ်ားႀကီးပဲ တစ္ျခံလံုးအျပည့္စိုက္ထားတယ္။ ဖိုးပလံေမေမက ပန္းပင္ေတြသိပ္ႀကိဳက္တာ၊ ဖိုးပလံကေတာ့ ေမေမ့ပန္ုးပင္ေတြကို အာရုံမစိုက္မိပါဘူး၊ ပန္းပင္ေတြမ်ားေလ အရုပ္ေတြနဲ႔ စစ္တိုက္တမ္းကစားရတာ စိတ္၀င္စားဖို႔ ပိုေကာင္းေလပဲ၊ အရုပ္ေတြကို အပင္ေတြၾကားထဲမွာ၀ွက္ၿပီး ဇာတ္လမ္းထြင္ကစားလို႔ရတာကိုး၊ တစ္ေန႔ ဖိုးပလံ စပယ္ပင္ေတြၾကား စစ္သားရုပ္ေတြနဲ႔ ေဆာ့ကစားေနတုန္း၊ စပယ္ပင္ေျခအနားမွာ ျခအိမ္ေတြလို ေျမသားပြပြႀကီးေတြ ေတြ႔ပါတယ္၊ သူ အစေတာ့ ျခေတြလို႔ ထင္မိေသးတယ္၊ ေနာက္ေတာ့ ခါခ်ဥ္အိမ္ေတြျဖစ္ေနေရာ၊ ခါခ်ဥ္ေတြက သူ ေဆာ့ကစားမယ့္လမ္းေၾကာင္းမွာ ရႈပ္ရွက္ခတ္ေအာင္ေျပးလႊားေနၾကတယ္။ ဒါနဲ႔ပဲ ဖိုးပလံ စိတ္ရႈပ္လာတယ္၊ အေႏွာင့္အယွက္ေပးလွတဲ့ ခါခ်ဥ္ေတြကို မ်ဳိးျဖဳတ္မယ္လို႔ သူစဥ္းစားတယ္။ အက္ရွင္စံုေထာက္ကားေတြၾကည့္ၿပီး အဲဒီထဲကအတိုင္း ဓါတ္ဆီေလာင္းၿပီးမီးရႈိ႔ရင္ အကုန္လံုး ျမန္ျမန္ေသကုန္မွာပဲ၊ ခါခ်ဥ္ေတြမီးေလာင္ေနတဲ့အခ်ိန္ သူ အရုပ္ေတြနဲ႔ ဇာတ္လမ္းဆင္ၿပီး မီးေတြနဲ႔ေဆာ့ကစားလို႔ရေသးတယ္လို႔ ေတြးပါတယ္။ ဖိုးပလံ ေဖေဖရဲ႕ကားဂိုေဒါင္ထဲ ဓါတ္ဆီသြားရွာတယ္။ ဓါတ္ဆီပံုးထဲက ဓါတ္ဆီနည္းနည္းယူလာၿပီး ခါခ်ဥ္အိမ္ေပၚကို ေလာင္းခ်လိုက္ပါတယ္။ ေနာက္ေတာ့ မီးျခစ္ဆံေလး ရွဲကနဲ ျခစ္ၿပီး မီးရိႈ႕လိုက္တယ္။
“အား”
ဓါတ္ဆီနည္းနည္းေပေနတဲ့ ဖိုးပလံလက္ကို မီးဟပ္ပါေတာ့တယ္။ အဲဒီေတာ့မွ အလန္႔တၾကား လက္ကို ဆန္႔ၿပီးခါထုတ္ကာ မီးၿငိမ္းေအာင္ ႀကိဳးစားပါတယ္။ မီးအပူနည္းနည္းေလး ဟပ္တာေတာင္ ေၾကာက္စရာ ေကာင္းေလာက္ေအာင္ ပူေလာင္တာ ဖိုးပလံသိသြားၿပီ၊ ခါခ်ဥ္ေတြအတြက္ စိတ္မေကာင္းျဖစ္သြားခဲ့တယ္။ သူ႔ လက္မွာ စြပ္ထားတဲ့ ပတၱျမားလက္စြပ္ေလးလည္း လက္ကိုခါထုတ္လိုက္ခ်ိန္မွာ ကြ်တ္က်သြားခဲ့ပါၿပီ၊ ဖိုးပလံအဘြား အမွတ္တရေပးခဲ့တဲ့လက္ေဆာင္ေလးျဖစ္လို႔ ဖိုးပလံက လက္စြပ္ေလးကိုလည္း သိပ္သေဘာက်တယ္၊ ဖိုးပလံေမေမ သိသြားေတာ့ ဖိုးပလံကို ေတာ္ေတာ္ႀကီးဆူပါတယ္။ သူတစ္ပါးအသက္ကို သတ္တဲ့အတြက္ အကုသိုလ္ဘယ္ေလာက္မ်ားတယ္ ဆိုတာရွင္းျပတယ္။ အစေတာ့ ဖိုးပလံေမေမ အလြန္ပဲ စိတ္ဆိုးခဲ့ပါတယ္။ ေနာက္ေတာ့ ဖိုးပလံရဲ႕ ယူႀကံဳးမရျဖစ္ၿပီး ညိဳးငယ္ေနခဲ့တဲ့ မ်က္ႏွာေလးကို ျမင္ရတဲ့အခါ ဆက္ၿပီး မဆူရက္ေတာ့ဘူး၊ ေမေမက ခါခ်ဥ္ေတြမီးရႈိ႕ခဲ့တာကို အလန္႔တၾကားျဖစ္ေနရွာတယ္။ မီးကိုတိုးတဲ့ ပိုးဖလံေလးေပါ့၊ ေနာက္ပိုင္း လူတိုင္းက သူ႔ကို ပိုးဖလံ ဖိုးပလံလို႔ စေနာက္ေခၚၾကတိုင္း ပူေလာင္လြန္းတဲ့မီးရဲ႕အရသာနဲ႔ သနားစရာခါခ်ဥ္ေတြကို သူ ဘယ္ေတာ့မွ မေမ့ေတာ့ဘူး၊ အဲဒီထဲက သူ ဘာအေကာင္ပေလာင္ေလးေတြမွ သတ္ဖို႔ မစဥ္းစားရဲေတာ့ပါဘူး။ ဘယ္နည္းနဲ႔ပဲ ျဖစ္ျဖစ္ေပါ့။
ဖိုးပလံေဖေဖ ေဆးသြားကုေပးေနတဲ့ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းတစ္ေက်ာင္းရွိတယ္။ အဲဒီဘုန္းႀကီးေက်ာင္းက ဘုန္းႀကီးက တစ္ျခားနယ္ကလာတာ၊ ဖိုးပလံတို႔ ၿမိဳ႕ကမဟုတ္ဘူး၊ အဲဒီဘုန္းႀကီးေက်ာင္းမွာ ဘုန္းႀကီးေစာင့္ေရွာက္ထားတဲ့ ကေလးေလးေတြရွိတယ္၊ ဘုန္းႀကီးက စာသင္ေပးပါတယ္။ အဲဒီကေလးတစ္ေယာက္က ေနမေကာင္းေတာ့ ေဖေဖက သြားသြားၿပီးၾကည့္ေပးရတယ္။ ေနာက္ေတာ့ အဲဒီကေလးေနေကာင္းသြားလည္း ေဖေဖက ခဏခဏသြားပါတယ္။ ေမေမက ဘုန္းႀကီးအတြက္ ကပ္မယ့္ဆြမ္းေတြအိမ္ကျပင္ဆင္ၿပီးယူသြားတယ္။ ဖိုးပလံလည္းလိုက္တဲ့အခါ လိုက္သြားတာေပါ့၊ ဖိုးပလံကေတာ့ အဲဒီဘုန္းႀကီးကို ဘာလို႔မွန္းမသိဘူး သိပ္ေၾကာက္တာပဲ၊ တကယ္ဆို ဘုန္းႀကီးရဲ႕လျပည့္၀န္းလို မ်က္ႏွာ၀ိုင္း၀ိုင္းက အျမဲၿပံဳးေနတာပါ၊ ေၾကာက္စရာေကာင္းေအာင္ မ်က္ႏွာထားဆိုးဆိုးလည္းမဟုတ္ပဲနဲ႔၊ ဘုန္းႀကီးရဲ႕မ်က္လံုးေတြကေတာ့ အားလံုးကိုသိျမင္ေနသလို ၾကည့္လိုက္ရင္ ဖိုးပလံေက်ာထဲ စိမ့္ကနဲ စိမ့္ကနဲ ေအးသြားတာပဲ၊ ဘုန္းႀကီးရဲ႕ စကားေျပာဟန္ကလည္း ခပ္၀ဲ၀ဲနဲ႔၊ ေဖေဖနဲ႔ ေမေမက ေတာ္ေတာ္ၾကည္ညိဳပံုရတယ္။ တရားဓမၼအေၾကာင္းေတြလည္း ေဆြးေႏြးေနၾကတာပဲ၊ ၿပီးေတာ့ ရွိေသးတယ္ ဘုန္းႀကီးက ေဗဒင္က်န္းဂန္အတတ္ေတြတတ္ေသးတယ္တဲ့။ ဖိုးပလံကိုျမင္ေတာ့ ဒီကေလးက ထူးျခားတယ္ လို႔ ေတြ႔ေတြ႕ခ်င္းေျပာပါတယ္။ ေမေမက “ထူးျခားတာကေတာ့ ေဆာ့လြန္းတာပဲ ျဖစ္မယ္ဘုရာ့” လို႔ ဆိုတယ္။ ဘုန္းႀကီးက ျပံဳးေနတာပဲ၊ ေမေမ့စကားကို သေဘာက်ၿပီးရယ္ေမာပါတယ္။ စကားစပ္မိရင္း ဖိုးပလံ လက္စြပ္ေပ်ာက္တာေျပာမိၾကရင္း .. ခ်က္ခ်င္းပဲ ေက်ာက္သင္ပုန္းခ်ပ္ႀကီးႀကီးမွာ ေက်ာက္တံတစ္ေခ်ာင္းနဲ႔ တြက္ခ်က္ေတာ့တယ္။ ေမေမ့ကိုလည္း ေပ်ာက္တဲ့ေန႔စြဲ႔ေတြ၊ အခ်ိန္ေတြ ေနရာေတြေမးၿပီး ေက်ာက္သင္ပုန္းမွာ တဂ်စ္ဂ်စ္နဲ႔ တြက္ပါတယ္၊ ေနာက္ေတာ့ ဘယ္ေန႔၊ ဘယ္အခ်ိန္ ဘယ္သူရွာပါ လက္စြပ္ျပန္ေတြ႔ကို ေတြ႕မယ္လို႔ ဆိုတယ္၊ ေမေမက ေဗဒင္ေတြအေဆာင္ေတြ ယံုၾကည္တတ္သူမဟုတ္ေတာ့ ခပ္ေပါ့ေပါ့ပဲ၊ ေဖေဖကေတာ့ ဘုန္းႀကီးေျပာတဲ့အတိုင္း လုပ္ၾကည့္ေတာ့လည္း မမွားပါဘူးလို႔ ဆိုၿပီး အခ်ိန္အတိအက်နဲ႔ ရွာခိုင္းပါတယ္။ ေနာက္ေတာ့ အဲဒီလက္စြပ္ တကယ္ပဲျပန္ေတြ႔တယ္။ ေဖေဖက “ေဟာ ေတြ႔တယ္မဟုတ္လား၊ ဒီဘုန္းႀကီးက ထူးေတာ့ထူးဆန္းတယ္္” လို႔ ေျပာတယ္။ ေမေမကေတာ့ လက္မခံခ်င္ဘူး၊ “ကိုယ္နဲ႔ထုိက္လို႔ ျပန္ရတာပါေလ” လို႔ပဲ ျပန္ေျပာပါတယ္။
တစ္ခုရွိေသးတာက အဲဒီဘုန္းႀကီးကို တစ္ျခားလူေတြက ေမွာ္သရဲဘုန္းႀကီးလို႔ ကြယ္ရာမွာ ေခၚေနၾကတယ္။ ဘုန္းႀကီးက ေက်ာင္းမွာ သရဲေတြေမြးထားတယ္လို႔ဆိုတယ္။ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းေဆာင္ေရွ႕က ဂမုန္းပင္ေတြမွာဆိုလား၊ အသားစိမ္းေတြေလာင္းခ်ၿပီး ေမြးထားတယ္လို႔ အမ်ဳိးစံုပဲေျပာၾကတယ္။ ေမေမေရာ ေဖေဖေရာ ဒါကိုေတာ့မယံုပါဘူး၊ အထူးသျဖင့္ ေမေမေပါ့၊ ေမေမက ဘုရားမွတပါး ကိုးကြယ္ရာမရိွ ဆိုၿပီး နတ္ေဒ၀တာ၊ သရဲ၊ ၿပိတၱာ၊ စုန္း၊ ေမွာ္အစြမ္း အဲဒါေတြကို အယံုအၾကည္မရွိဘူး၊ သရဲဆိုတာ ေမြးထားလို႔ ရတာမ်ဳိးမဟုတ္ပါဘူးလို႔ပဲ အေၾကာက္အကန္ျငင္းဆန္ပါတယ္။ နတ္ကိုးကြယ္မႈကိုလည္း မယံုၾကည္ပါဘူး။
တစ္ေန႔ အဲဒီဘုန္းႀကီးနဲ႔ ေမေမတို႔ နတ္ေဒ၀တၱာေတြအေၾကာင္း၊ သရဲၿပိတၱာေတြအေၾကာင္း စကားစပ္မိၾကတယ္။ ဘုန္းႀကီးက ေျပာပါတယ္။ “ဒကာမႀကီး ဘုန္းႀကီးတို႔ကမၻာႀကီးထဲမွာ ေဟာဒီေလာကႀကီးထဲမွာ ဘံုဘ၀အမ်ဳိးစံုမွာ ပံုစံအမ်ဳိးမ်ဳိးနဲ႔ က်င္လည္က်က္စားေနၾကတဲ့သူေတြ ရွိတယ္။ သူတို႔ေတြနဲ႔ ဆက္သြယ္လို႔ရတဲ့သူကရတယ္။ အဆက္အသြယ္မရိွတဲ့သူက မရွိဘူး၊ ထိေတြ႕ဆက္သြယ္ခ်င္တယ္ဆိုရင္ သူတို႔ဘ၀ေတြကို နားလည္ေအာင္လုပ္ရတယ္။ သူတို႔ကို စာနာနားလည္တတ္ရင္ သူတို႔ကလည္းဘုန္းႀကီးတို႔ကို နားလည္လာတာပဲ၊ သူတို႔နဲ႔ ဆက္သြယ္လို႔ရတဲ့ နည္းလမ္းေတြရွိတယ္၊ ေနာက္ဆံုး သူတို႔ကို ကိုယ့္ရဲ႕မိတ္ေဆြသူငယ္ခ်င္းလိုေတာင္ ေပါင္းလို႔ရဦးမယ္။ ဘုန္းႀကီး ခိုင္းခ်င္ရင္ေတာင္ ခိုင္းလို႔ရဦးမယ္၊ ကိုယ္မျမင္ဘူးတာနဲ႔၊ မျမင္ရတာနဲ႔ မသိဘူး၊ မရွိဘူးလို႔ ဒကာမႀကီး ေျပာလို႔မရဘူးကြဲ႕၊ သူတို႔ရွိကိုရွိေနတယ္၊ ေဟာ အခု ဘုန္းႀကီးတို႔ ဒီမွာထိုင္စကားေျပာေနတယ္၊ သူတို႔လည္း ဟိုနားဆီမွာ စကားေျပာခ်င္ေျပာေနၾကမွာပဲ၊ ၾကည့္လိုက္ပါဦး”
ဘုန္းႀကီးက ေျပာေျပာဆိုဆိုနဲ႔ တစ္ေနရာကို လက္ညွိဳးညႊန္ျပတယ္။
ေမေမက လွည့္ကိုမၾကည့္ဘူး၊
“အရွင္ဘုရား တပည့္ေတာ္ မယံုဘူးဘုရာ့၊ ဘာမွ မရွိပါဘူး” လို႔ပဲ ေမေမက တြင္တြင္ေျပာပါတယ္၊ တကယ္က ေမေမေၾကာက္လို႔ေနမွာလို႔ ဖိုးပလံ ေတြးလိုက္ေသးတယ္။ ေနာက္ေတာ့ ဘုန္းႀကီးက ေမေမ့တရားထိုင္တဲ့အခါ လက္ေတြ႔ျပမယ္လို႔ ဆိုတယ္၊ ၿပီးေတာ့ ဘုန္းႀကီးေပးတဲ့ ဂါထာတစ္ခုကိုလည္း ေမေမက တရားထိုင္ၿပီးတိုင္းရြတ္ရမယ္တဲ့၊ “ဒကာမႀကီးတရားမွတ္တာ ဘယ္ေလာက္အထိ သမၼာဓိတည္မလဲ ဘုန္းႀကီးစမ္းၾကည့္ခ်င္တယ္။ ၇ရက္တရားထိုင္ပါ၊ ၇ရက္ျပည့္ၿပီးရင္ ဒကာမႀကီးနဲ႔ ဘုန္းႀကီးတို႔ သရဲတို႔ ၿပိတၱာတို႔ မွင္စာတို႔ဆိုတာေတြ ရွိမရွိ ျပန္ၿပီး ေဆြးေႏြးၾကတာေပါ့” လို႔ ဘုန္းႀကီးက ေျပာတယ္။ အဲဒီလိုနဲ႔ပဲ ေမေမက ဘုန္းႀကီးေျပာတာလက္ခံလိုက္ပါတယ္။ ေမေမက တရားထိုင္၊ တရားမွတ္ေနတဲ့အခ်ိန္ အိမ္အတြင္းဘုရားစင္ေရွ႕မွာ ဘယ္လို တေစၥသရဲမွ ၀င္လာလို႔မရဘူး၊ ဘယ္ေလာက္စြမ္းတဲ့ ေမွာ္ဆရာပဲျဖစ္ေနပါေစ၊ ဘုရားစင္ေရွ႕ကိုမလာႏိုင္ပါဘူးလို႔ဆိုတယ္။ ဖိုးပလံေရႊေသာ့ေလးရတုန္းကေတြ႔ခဲ့ရတဲ့ နတ္သမီးတိုင္းျပည္က ထူးထူးဆန္းဆန္းအရာေတြ ေမေမ့ကို အခါခါေျပာျပလည္း “အိပ္မက္မက္တာပါကြယ္၊ သိပ္စကားၾကြယ္တဲ့ကေလး၊ ေမေမ့သားေလေပါေလး” လို႔ပဲ ေမေမက ေျပာတတ္တယ္၊ ဖိုးပလံနဲ႔ ေမာ္စီတို႔ စုန္းမဲကို တိုက္ခိုက္ႏိုင္ခဲ့တာကိုလည္း ေျပာျပတာပဲ၊ ေမေမက ယံုကိုမယံုပါဘူး။
အဲဒီေန႔က ေမေမ တရားစထိုင္တဲ့ေန႔ေပါ့ ...
ည ၈ နာရီမွာ ေမေမ စၿပီး တရားထိုင္ပါတယ္။ ေမေမက ဘုရားစင္ေရွ႕မွာ အရင္ တရားထိုင္သလိုပါပဲ တည္တည္ၿငိမ္ၿငိမ္ပဲ၊ ခါတိုင္းလည္း ေမေမက နာရီ၀က္ တစ္နာရီ တရားထိုင္ေနၾကပဲ၊ ဖိုးပလံက ေမေမနဲ႔ ေ၀းေ၀းမေနရဲဘူး၊ ေမေမတရားထိုင္တဲ့အေနာက္နားေလးမွာ ထိုင္ၿပီး ဟိုၾကည့္ဒီၾကည့္ မ်က္စိျပဴးေနေအာင္လိုက္ၾကည့္ၿပီး ေၾကာက္ေနတာေပါ့၊ ဖိုးပလံတို႔အိမ္မွာ ေၾကာင္ေလးေတြရွိတယ္။ ႏွစ္ေကာင္၊ အိျဖဴနဲ႔ ေမႊးက်ဲလို႔ေခၚတယ္။ ေမႊးက်ဲက အေမႊးေလးေတြ က်ဲက်ဲနဲ႔မို႔ ေမႊးက်ဲ ေမႊးက်ဲ လို႔ ေနာက္ေျပာင္ရင္းနဲ႔ နာမည္တကယ္တြင္သြားတာပါ။ ဖိုးပလံက ေၾကာက္ေတာ့ ေမႊးက်ဲကို အနားေခၚထားတယ္။ အိျဖဴကေတာ့ ဘယ္ေရာက္ေနမွန္းမသိဘူး၊ ေဖေဖကလည္း အဲဒီအခ်ိန္ ဧည့္သည္လူနာေတြ လာတာမ်ားတဲ့အခ်ိန္ဆိုေတာ့ ေအာက္ထပ္ကေဆးခန္းထဲမွာ အနားမွာ ေခၚထားလို႔မရဘူး၊ ဖိုးပလံတစ္ေယာက္တည္းရယ္၊ တစ္ေနရာကမ်ား သရဲႀကီးတစ္ေကာင္ မ်က္ႏွာႀကီးဘြားကနဲမ်ားေပၚလာမလား၊ ဒါမွမဟုတ္ ျဖည္းျဖည္းခ်င္း တံခါးၾကားထဲကမ်ား လက္ႀကီးတလႈပ္လႈပ္နဲ႔ “ငါဒီမွာေဟ့” လို႔မ်ား ေျပာလာမလားလို႔ ေတြးၿပီး မလႈပ္ရဲဘူး။
ေနာက္ေတာ့ ေမေမတရားထိုင္ၿပီး ၅မိနစ္ေလာက္ၾကာေတာ့ ေမေမထိုင္ေနတဲ့ ေနရာအေနာက္ဘက္နားေလးက ၾကမ္းျပင္မွာ တေတာက္ေတာက္နဲ႔ အသံေသးေသးပဲ တစ္ေနရာထဲ ဆက္တိုက္ၾကားလာရတယ္။ တခါတေလရပ္သြားေပမဲ့ တေတာက္ေတာက္ျမည္ေနတဲ့ အခ်ိန္က ပိုမ်ားတယ္၊ တစ္ေနရာထဲပဲ ေရြ႕လည္းမေရြ႕ပါဘူး၊ အဲဒီ အသံေလးစေပၚလာကတည္းက ေမႊးက်ဲက နားေခါင္းတရႈံ႔ရႈံ႕နဲ႔ အဲဒီ တေတာက္ေတာက္အသံထြက္ေနတဲ့ေနရာကို လက္ေလးနဲ႔ ကုတ္ျခစ္ပါတယ္။ အဲဒီနားကေနကို မခြာဘူး၊ ခဏေနေတာ့ ေဖေဖ့အသံေအာက္ထပ္မွာၾကားရတာနဲ႔ ဖိုးပလံ အိမ္ေအာက္ထပ္ကိုအသာေလးေျပးဆင္းၿပီး ေဖေဖ့ဆီသြားပါတယ္။ ေဖေဖက “သား ဘာထူးလဲေဟ့” လို႔ ေမးပါတယ္၊ ေမးရင္းနဲ႔ပဲ “ေဟာ” လို႔ဆိုၿပီး တေတာက္ေတာက္အသံဆီနားစြင့္တယ္။
ဟုတ္တယ္ အိမ္ေအာက္ထပ္ကေတာင္ ေသေသခ်ာခ်ာႀကီးၾကားေနရတာ၊ တေယာက္ေယာက္က ေခါက္ေနသလိုပဲ၊ ဆက္တိုက္ပါပဲ၊ ေဖေဖက
တဟားဟားရယ္တယ္။ ၿပီးေတာ့ ေျပာတယ္။ “ဖိုးပလံ မ်က္လံုးျပဴးမေနနဲ႔၊ အဲဒါ အိမ္ေျမွာင္စုတ္ထိုးတာ” တဲ့၊
ေဖေဖက ခံုတစ္လံုးဆြဲယူလားၿပီး ခံုေပၚတက္ကာ အမိုးနားမွာအိမ္ေျမွာင္ရွိမရွိ ရွာပါတယ္။ အိမ္ခန္းအလည္တည့္တည့္ဆိုေတာ့ မီးေခ်ာင္းရွိေနတယ္။ အိမ္ေျမွာင္ေတြက မီးေခ်ာင္းနားဆို ပိုးေကာင္ေလးေတြဖမ္းၿပီးစားဖို႔ လာတတ္တယ္ေလ။ ေဖေဖက ၾကက္ေမႊးေလးနဲ႔ ဟိုဒီတို႔ၿပီး ရွာပါတယ္။ အဲဒီလို ေဖေဖ ဟိုဒီ ၾကက္ေမႊးနဲ႔ တို႔ေနတဲ့အခ်ိန္မွာလည္း တေတာက္ေတာက္အသံက ရပ္မသြားဘူး၊ ဆက္တိုက္ပဲ၊
“ေတာက္ ေတာက္ ေတာက္ ေတာက္ ေတာက္ ေတာက္ --------”
ေဖေဖက လူႀကီးဆိုေတာ့ မေၾကာက္တတ္ပါဘူး၊ “ဖိုးပလံေရ ဆန္းေတာ့ဆန္းတယ္ေဟ့” လို႔ ဆိုတယ္။ ေဖေဖက ဟက္ကနဲ ရယ္လိုက္ေသးတယ္။ ေနာက္ေတာ့ ေမေမ တရားထိုင္တာၿပီးသြားၿပီ။ ေမေမ အိမ္ေပၚထပ္ကဆင္းလာပါတယ္၊ တေတာက္ေတာက္အသံလည္းရပ္သြားၿပီ။
“ေမေမ ၾကားလား”
“ဟင္ .. ဘာလဲ”
“-----”
“တေတာက္ေတာက္နဲ႔ ျမည္ေနတာေလ ေမေမ တရားစထိုင္ထဲကပဲ၊ ခုပဲရပ္သြားတာ”
“အင္း .. ၾကားေတာ့ၾကားသလိုပဲ ေမေမလည္း တရားကိုပဲဂရုစိုက္မွတ္ေနေတာ့ သိပ္သတိမထားမိဘူး”
ေမေမက ေ၀၀ါး၀ါးေျဖပါတယ္။ ေမေမေၾကာက္လို႔မ်ားလားပဲ။ ၿပီးေတာ့ ေမေမက ခပ္ေအးေအးပဲ အဲဒီအေၾကာင္းစကားမစေတာ့ဘူး။
ေနာက္တစ္ေန႔ ...
ေနာက္ေန႔လည္း ဖိုးပလံ ၈နာရီမထိုးခင္ကတည္းက ေမႊးက်ဲနဲ႔ အိျဖဴကို အနားေခၚထားလိုက္တယ္။ ေဖေဖကလည္း ထံုးစံအတိုင္း အနားမွာကို မရွိဘူး၊ ေဆးခန္းထဲ အလုပ္ရႈပ္ေနတာပဲ၊ မေန႔ကလိုပဲ တူတူပဲ၊ ေမေမတရားစထိုင္ၿပီး ၅ မိနစ္ေလာက္ေနတာနဲ႔ တေတာက္ေတာက္အသံ ေပၚလာေတာ့တယ္။ ေမႊးက်ဲတို႔ အိျဖဴတို႔လည္း အဲဒီေနရာကိုပဲ စူးစမ္းေနၾကတယ္။ အဲဒီေနရာကိုပဲ စိုက္ၾကည့္ၿပီး တခါတေလ လက္ေလးနဲ႔ တို႔ၾကည့္ၾကတယ္။ ထူးေတာ့ထူးဆန္းသား၊ အိမ္ေျမွာင္ဆိုလည္း ဒီေန႔ဆို ၂ရက္ဆက္တိုက္ အခ်ိန္ကလည္း အတိအက်ႀကီး၊ ေမေမကေတာ့ ၿငိမ္ေနတာပဲ၊ ခါတိုင္းတရားထိုင္ေနသလိုမ်ဳိးပဲ၊ ဒီေန႔ေတာ့ ေမေမတရားထိုင္တာၿပီးတဲ့အထိ ေဖေဖက မအားေတာ့ လာမၾကည့္ႏိုင္ဘူး၊ ဖိုးပလံလည္း သိပ္မေၾကာက္ေတာ့ပါဘူး တေတာက္ေတာက္အသံေလာက္ပဲ ၾကားရတာဆိုေတာ့ ဘာမွမျဖစ္ေလာက္ပါဘူးလို႔ ေတြးတယ္။ အဲဒီဘုန္းႀကီးက တကယ္ပဲ သရဲတစ္ေကာင္ေကာင္ကို ဖိုးပလံတို႔အိမ္ထဲကို လႊတ္ႏိုင္လား ဖိုးပလံေတြးေနခဲ့ပါတယ္။
သံုးရက္ေျမာက္ေန႔ ...
အတူတူပဲ၊ တေတာက္ေတာက္ျမည္သံဟာ တခ်ိန္တည္း အခ်ိန္အတိအက်ျမည္တယ္။ အရင္ ႏွစ္ရက္ကလိုပဲ တေထရာတည္း၊ ျမည္သံက သံုးရက္လံုးလံုး အတူတူပဲ၊ ဒီေန႔ ေမေမက တရားထိုင္ၿပီးေတာ့ ေဖေဖ့ကိုေျပာပါတယ္။
“ေမထားေတာ့ ဘုန္းႀကီးေပးတဲ့ ဂါထာကို ေနာက္ေန႔မရြတ္ေတာ့ဘူး၊ ကိုယ့္ဘာသာပံုမွန္အတိုင္းပဲ တရားထိုင္တာပဲလုပ္ေတာ့မယ္”
“ဒါဆို ေမထား ဘုန္းႀကီးေျပာတာ ယံုၿပီေပါ့၊ သရဲတေစၥေတြကို ခိုင္းလို႔ရတယ္၊ သူတို႔ ကိုယ္တို႔ ပတ္၀န္းက်င္မွာ သြားလာေနၾကတယ္ဆိုတာ .. အဲဒါ တကယ္လို႔ ယံုၾကည္သြားၿပီလား”
“--------------”
“အို .. မဟုတ္တာ .. ေမထားမယံုပါဘူး၊ ဘုန္းႀကီးေပးတဲ့ ဂါထာႀကီးကိုသာ မရြတ္ခ်င္ေတာ့လို႔ပါ”
ေမေမကေတာ့ ခုထိ ျငင္းဆန္တုန္းပဲ ယံုတယ္လို႔ကို မေျပာေသးပါဘူး၊ ေဖေဖက “ဒါျဖင့္ ေမထားက ဘာလို႔ ဂါထာမရြတ္ခ်င္ေတာ့တာလဲ။ ေမထားေၾကာက္လာၿပီမလား၊ ေၾကာက္လာတာ သူတို႔ ေမထားအနား ေရာက္လာတယ္ဆိုတာ ယံုလို႔ေပါ့” လို႔ ေဖေဖက အရဲကိုးၿပီး ေမေမ့ကို စပါတယ္၊ ေမေမ က စိတ္ဆိုးဆိုး မ်က္ႏွာေလးနီနီနဲ႔ ...
“ေတာ္ပါရွင္၊ နက္ျဖန္လည္း တရားဆက္ထိုင္မွာပဲ၊ ဂါထာလည္းရြတ္မယ္၊ မဟုတ္တာၾကီး၊ ဘုရားစင္ေရွ႕ ဘုရားတရားနဲ႔ ေနတဲ့သူအနား ဘယ္သရဲတေစၥက လာလို႔ရမွာတဲ့လဲ၊ စိတ္ဆိုးလာၿပီေနာ္၊ မေနာက္နဲ႔” လို႔ ျပန္ေျပာတယ္။
ေလးရက္ေျမာက္ေန႔ ...
ဒီေန႔က တေတာက္ေတာက္အသံထက္ ပိုထူးျခားလာခဲ့ပါတယ္။ ဖိုးပလံတို႔ အိမ္ေပၚထပ္မွာ ထပ္ခုိးရွိေနတယ္။ အဲဒီထပ္ခိုးေပၚကို တက္လို႔ရတဲ့ လူတစ္ေယာက္၀င္သာတဲ့ အေပၚက္တစ္ေပါက္ရွိပါတယ္။ အိမ္ေပၚထပ္မွာဆိုရင္ အိမ္ေရွ႔မွာဧည့္ခန္းလို တစ္ခန္း၊ ၿပီးမွ ဘုရားစင္ရွိတဲ့ အခန္းက်ယ္၊ ဘုရားခန္းကို သပ္သပ္အခန္းေတာ့ လုပ္မထားပါဘူး၊ ဧည့္ခန္းက်ယ္ႀကီးမွာပဲ၊ အဲဒီဧည့္ခန္းက်ယ္က်ယ္ႀကီးရဲ႕ ဘုရားစင္နဲ႔ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္နံရံမွာ သစ္သားဗီရိုႀကီးေတြရွိတယ္။ အဲဒီဗီရိုႀကီးေတြရဲ႕အေပၚမွာမွ ထပ္ခိုးေပၚသြားလို႔ရတဲ့ အေပါက္တစ္ေပါက္ရွိတယ္။ အခု အဲဒီထပ္ခိုးေပၚကေနၿပီး သစ္သားလံုး၊ အလံုးေတြလို ပထမ ေဒါက္ကနဲ အလံုးတစ္လံုးျပဳတ္က်သံလိုၾကားလာရၿပီး အဲဒီအလံုးက တျခားေထာင့္တစ္ေထာင့္အထိ ဆက္တိုက္လိမ့္သြားသလို ...
“ေဒါက္”
“----------”
“ဂေရာက္ ..... ဂေရာက္ .... ဂေရာက္ ....ဂေရာက္ ..... ဂေရာက္”
“--------------------------------------------”
ဘုရားစင္ရဲ႕အေပၚဘယ္ဘက္ေထာင့္တည့္တည့္ ထပ္ခိုးေထာင့္ဆီက ေဒါက္ကနဲ အလံုးတစ္လံုးက်လာသလိုၾကားရလိုက္၊ ေနာက္ေတာ့ ကန္႔လန္႔ျဖတ္ ထပ္ခိုးတေလွ်ာက္လိမ့္သြားၿပီး အခန္းရဲ႕ညာဘက္ေထာင့္မွာ ရပ္သြားသံလိုၾကားရပါတယ္။ ဆက္တိုက္ပဲ၊ အသံေတြကလည္း ေတာ္ေတာ္က်ယ္တယ္။
“ေဒါက္”
“----------”
“ဂေရာက္ ..... ဂေရာက္ .... ဂေရာက္ ....ဂေရာက္ ..... ဂေရာက္”
လိမ့္သြားတဲ့အသံမ်ဳိးလိုျဖစ္ေနလို႔သာ အလံုးလို႔ ေျပာရတာမ်ဳိးပါ၊ ျမင္ရေသးတာမွ မဟုတ္တာ၊ ဖိုးပလံတို႔ ေအာက္ကၾကားတဲ့အသံအတိုင္းသာ မွန္းဆၿပီးေျပာရတာ၊ တကယ္တမ္းဆို ထပ္ခိုးက အနိမ့္အျမင့္တူတူပဲ၊ တစ္ဘက္ကိုေစာင္းေနတာမ်ဳိးလည္း မရွိဘူး၊ အဲဒီလို အသံေတြၾကားေနရတုန္းမွာ ေဖေဖ့ ညီ၀မ္းကြဲတစ္ေယာက္လည္း အိမ္မွာေရာက္ေနပါတယ္။ အလံုးေတြက်ေနတဲ့အခ်ိန္ပဲ ဖိုးပလံေဖေဖရယ္၊ အဲဒီ ဦးေလးရယ္ လက္ႏွိပ္ဓါတ္မီးေတြယူၿပီး ထပ္ခိုးေပၚကို တက္ၾကည့္ၾကတယ္။ ေဖေဖတုိ႔လည္း ထပ္ခိုးေပၚေရာက္ေရာ အသံေတြတိတ္သြားေတာ့တယ္။ ေဖေဖတို႔ ထပ္ခိုးေပၚမွာ ေလွ်ာက္ၾကည့္ၾကတယ္။ ထပ္ခိုးက လူတစ္ေယာက္အျပည့္အ၀ မတ္မတ္ရပ္လို႔ ရေလာက္ေအာင္ေတာ့မျမင့္ဘူး၊ ေဖေဖနဲ႔ ဦးေလးတို႔ ခါးကို ကိုင္းၿပီးထပ္ခိုးေပၚမွာ ေလွ်ာက္ၾကည့္ၾကတယ္။ အလံုးနဲ႔ တူတာဆိုလို႔ ဘာတစ္ခုမွရွိမေနပါဘူး၊ ထပ္ခိုးေပၚမွာ ပိုးအိမ္မွ်င္ေတြပဲပြေနၿပီး တျခားဘာဆိုဘာမွ မရွိေျပာင္ရွင္းေနတာပဲလို႔ ေဖေဖက ေျပာတယ္။ ပိုၿပီးအံ့ၾသဖို႔ေကာင္းတာက ထပ္ခိုးထဲမွာ ထုပ္တန္းအကန္႔ေတြ ႏွစ္ေပအကြာတစ္ေခ်ာင္းစီ ကန္႔လန္႔ျဖတ္ရွိေနၾကတယ္တဲ့၊ ဘယ္လိုနည္းနဲ႔မွ အလံုးေတြလိမ့္သြားဖို႔ မျဖစ္ႏိုင္ဘူးလို႔ ေဖေဖကရွင္းျပပါတယ္။ ေဖေဖက ထပ္ခိုးေပၚက ျပန္ဆင္းလာၿပီးတဲ့အခါ ပုခံုးႏွစ္ဘက္တြန္႔ျပၿပီး “ဘာမွ မရွိပါဘူးဗ်ာ၊ ေသခ်ာ စစ္ေဆးၾကည္ရႈခဲ့ၿပီးပါၿပီခင္ဗ်” လို႔ ရႊတ္ေနာက္ေနာက္ေျပာတယ္။
ဖိုးပလံနဲ႔ ေမေမ့ကို ေၾကာက္မွာစိုးလို႔ ရႊတ္ေနာက္ေနာက္ဟန္နဲ႔ တမင္လုပ္ၿပီးေျပာေနတာ ဖိုးပလံသိတာေပါ့၊ ေမေမ က တရားထိုင္တာရပ္လိုက္တယ္၊ ဘာမွေသခ်ာ၀င္မေျပာဘူး၊ ဘာမွလည္း မေမးပဲနဲ႔ “ကို .. ေမထားေတာ့ နက္ျဖန္ ဒီဂါထာႀကီးမရြတ္ေတာ့ဘူး” လို႔ ေဖေဖ့ကို ေျပာပါတယ္၊ ေမေမက ၇ရက္ျပည့္ေအာင္ တရားမထိုင္ႏိုင္ဘူးလို႔ဆိုတယ္၊ “တရားမထိုင္ႏိုင္တာမဟုတ္ပါဘူး၊ ဘုန္းႀကီးေပးတဲ့ ဂါထာႀကီးကို မရြတ္ႏိုင္ေတာ့တာကို ေျပာတာ” လို႔ ထပ္ၿပီးေျပာတယ္။
ေနာက္တစ္ေန႔ ေမေမနဲ႔ ေဖေဖ အဲဒီဘုန္းႀကီးေက်ာင္းကိုသြားၾကတယ္။ ဘုန္းႀကီးက ဖိုးပလံေမေမ ကို ေတြ႔ေတြ႕ခ်င္း “ကဲ ဒကာမႀကီး ယံုၿပီမဟုတ္လား” လို႔ ေျပာပါတယ္။ ေမေမကေတာ့ အရင္ကလို “အရွင္ဘုရား တပည့္ေတာ္ မယံုဘူးဘုရာ့၊ ဘာမွ မရွိပါဘူး” လို႔ ေသေသခ်ာခ်ာႀကီး မေျပာႏိုင္ေတာ့ဘူး၊ “တပည့္ေတာ္ ယံုပါၿပီဘုရား” လို႔လည္း မဆိုႏိုင္ဘူး၊ “တပည့္ေတာ္ ၇ရက္ျပည့္တဲ့အထိ ဒီ ဂါထာကို မရြတ္ႏိုင္ေတာ့ဘူးဘုရား” ဆိုတာကိုပဲ ေျပာပါတယ္။
ၿပီးေတာ့ ဖိုးပလံေမေမ အဲဒီဘုန္းႀကီးေက်ာင္းကို ဘယ္ေတာ့မွ မသြားေတာ့ဘူး၊
ထူးဆန္းတဲ့အသံေတြလည္း ေနာက္တစ္ခါ ထပ္ၿပီး မၾကားရေတာ့ပါဘူး။ ။
No comments:
Post a Comment