၃. မုန္တိုင္းေလေပြ ေမႊ႔ေလေသာ္

ခခ တို႔ ဦးေလး ဦးမိုးႀကီးက ေရႊေရာင္နီလြင္ျပင္မွာေနၾကတယ္၊ ဦးမိုးႀကီးက လယ္သမားႀကီးပါ၊ ဦးမိုးႀကီးရဲ႕မိန္းမအန္တီႏုႏု ကေတာ့ လယ္သမားႀကီးေတြရဲ႕ဇနီးမယားေတြရဲ႕အလုပ္ကိုပဲလုပ္ၾကရတာပဲ၊ ဦးမိုးႀကီးကို ကူညီတယ္၊ ကြ်ဲေတြႏြားေတြအတြက္ အစားအစာ ျပင္ဆင္ေပးမယ္၊ အစားအစာေကြ်းတယ္၊ ႏွစ္ဦးသား တက္ညီလက္ညီအလုပ္လုပ္ၾကပါတယ္၊ ဦးမိုးႀကီးက ခခ ေမေမ မသီတာရဲ႔ အကိုႀကီး၊ ဒီ ေက်ာင္းပိတ္ရက္ေတြမွာ ခခ က တျခားေနရာေတြကို ေပ်ာ္ပြဲစားမသြားခ်င္ပါဘူးလို႔ဆိုတယ္၊ ဦးမိုးႀကီးဆီ ခဏေလာက္သြားေနခ်င္တယ္တဲ့၊ ဦးမိုးႀကီးက ေခ်ာင္ေခ်ာင္လည္လည္သိပ္မရွိၾကဘူး၊ ဦးမိုးႀကီးတို႔ကလည္း ခခ ကိုေတြ႔ခ်င္ျမင္ခ်င္လွတယ္၊ ခခ ေမေမနဲ႔ ေဖေဖက ခ်မ္းခ်မ္းသာသာမရွိလို႔ ခခကိုမလႊတ္ခ်င္ၾကဘူးဆိုတာမ်ဳိး မထင္ေစခ်င္ၾကဘူး၊ ခခကလည္း သိပ္ကိုသြားခ်င္ေနေလေတာ့ ေနာက္ဆံုး ခခ ေက်ာင္းပိတ္ရက္မွာ ဦးမိုးႀကီးတို႔ဆီအလည္သြားေနဖို႔ ခြင့္ျပဳလိုက္ၾကပါတယ္။

ခခ က အင္မတန္စပ္စပ္စုစုရွိသူေလးဆိုေတာ့ ပတ္၀န္းက်င္အသစ္ အေတြ႕အၾကံဳအသစ္မွာ ခုန္ေပါက္ျမဴးတူးေနတာပါပဲ၊ ခခ ေရာက္သြားေတာ့ ဦးမိုးႀကီးတို႔ အိမ္ေလးရယ္ လယ္ကြက္ေတြရယ္ ေတြ႔ရပါၿပီ၊ ဦးမိုးႀကီးက ေျပာျပရွာတယ္၊ သူတို႔ရဲ႕သစ္လံုးအိမ္ေလးအတြက္ သစ္ေတြကို မိုင္းေပါင္းမ်ားစြာေ၀းတဲ့ေနရာကေန လွည္းႀကီးနဲ႔ တိုက္ၿပီးသယ္ယူခဲ့တယ္တဲ့၊ အိမ္ေလးက နံရံေလးဘက္ရွိတယ္၊ ၾကမ္းျပင္ရွိမယ္၊ အိမ္ေခါင္မိုးရွိမယ္၊ အခန္းက အားလံုးေပါင္းမွ အဲဒီတစ္ခန္းထဲပဲရွိေနပါတယ္၊

မီးဖိုထားတဲ့နံရံေထာင့္ေတြမွာ ၾကပ္ခိုးမည္းမည္းေတြ ေဘးဘက္၊ အေပၚဘက္မည္းသိပ္ေနၾကၿပီ၊ အိုးခြက္ပန္းကန္ေတြထားဖို႔ ဗီရိုေလးတစ္လံုးရွိတယ္၊ စားပြဲတစ္ခု၊ ထိုင္ခံု သံုး ေလးလံုးေလာက္ရယ္၊ အိပ္ရာေတြရယ္၊ အခန္းတစ္ခန္းအိမ္ေလးရဲ႕ အဆာပလာေတြက အဲဒါအကုန္ပဲ၊ ဦးမိုးႀကီးနဲ႔ ႏုႏုတို႔ရဲ႕ အိပ္ရာႀကီးက ေထာင့္တစ္ေထာင့္မွာ၊ ခခ အတြက္ တျခားေထာင့္တစ္ေထာင့္မွာ ခပ္ေသးေသးအိပ္ရာေလးျပင္ေပးၾကတယ္၊ အဲဒီအိမ္ခန္းေလးမွာ ထပ္ခိုးလည္းရွိမေနဘူး၊ ေျမတိုက္ခန္းလည္းမရွိပါဘူး၊ ေျမႀကီးထဲမွာ တူးထားတဲ့ တြင္းေလးတစ္ခုေတာ့ရွိေနတယ္၊ သူတို႔ကေတာ့ အဲဒီတြင္းပိစိေလးကို ဆိုင္ကလံုးေျမတိုက္ခန္းလို႔ ေခၚၾကတယ္၊ မုန္တိုင္းေလေပြႀကီးေတြေသာင္းက်န္းတတ္တဲ့ ဦးမိုးႀကီးတို႔အရပ္မွာ ေလေပြတစ္ခုလာၿပီဆို အဲဒီတြင္းေလးထဲကို ေျပး၀င္ပုန္းခိုၾကရတယ္၊ ဒီအရပ္မွာေတာ့ အေဆာက္အဦေတြကို ေခ်မႈန္းႏိုင္တဲ့ အားျပင္းတဲ့ ေလေပြႀကီးႀကီးေတြ လာတတ္ၾကတယ္၊ ေလေပြႀကီးတစ္ခုလာရင္ ၾကမ္းျပင္အလယ္ေလာက္မွာရွိတဲ့ အဖံုးအကာေလးကိုလွပ္ၿပီး ေလွကားေလးအတိုင္း ေမွာင္မဲေနတဲ့ တြင္းေလးထဲ ခုန္ဆင္းေျပးပုန္းၾကရတယ္တဲ့၊ ဦးမိုးႀကီးက ရွင္းျပတယ္၊ ဦးမိုးႀကီးေျပာျပေတာ့ ခခ မ်က္လံုးေလးျပဴး၀ိုင္းၿပီးသာ နားေထာင္ေနခဲ့ေလရဲ႕၊ မုန္တိုင္းမသိ၊ ေလေပြသိပ္မရွိတဲ့ အရပ္မွာ ေနတဲ့သူဆိုေတာ့ ေၾကာက္ရလန္႔ရေကာင္းတယ္ရယ္လို႔ရယ္ ခခက မထင္မိပါဘူး။

တံခါးေပါက္နားမွာ ရပ္ၿပီး အျပင္ဘက္ကို ခခ ေငးေနတယ္၊ ခခ ဘာကိုမွ မျမင္ပါဘူး၊ ျဖဴျပာျပာမႈန္မႈိုင္းမႈိင္း လြင္ျပင္က်ယ္ႀကီးက အရပ္ေလးမ်က္ႏွာမွာ တေမွ်ာ္တေခၚႀကီးပဲ၊ ေငးလို႔ မဆံုးႏိုင္ဘူး၊ ခခ က ဒါကိုလည္း သေဘာေတြက်ေနရွာတာပဲ၊ ေနျပင္းျပင္းက ေရႊေရာင္နီ လြင္ျပင္ေဒသက လယ္ယာေတြကို မြဲျပာေရာင္ထေနေအာင္ မီးကင္ထားတယ္၊ လယ္ယာေတြမွာ အက္ကြဲေၾကာင္းေလးေတြေတာင္ ျပည့္ေနၾကၿပီ၊ ျမက္ခင္းေတြလည္း မစိမ္းႏိုင္ၾကဘူး၊ ျပင္းတဲ့ေနေရာင္က ျမက္ခင္းေတြရဲ႔ ထိပ္ပိုင္းေတြကို မြဲျပာေျခာက္ေသြ႔ေနေအာင္ ေလာင္ၿမိွဳက္ထားတယ္၊ ေနရာတိုင္းမွာ ျဖဴျပာျပာအေရာင္ေတြပဲျမင္ေနရတယ္၊ ဦးမိုးႀကီးတို႔ရဲ႕သစ္လံုးအိမ္ေလးကို တႀကိမ္ေတာ့ ေဆးသုတ္ခဲ့ၾကေသးတယ္၊ ဒါေပမဲ့လည္း ေနျပင္းႀကီးက ေဆးသားေတြ ဖြာထြက္လာေအာင္ အပူနဲ႔ၿမိွဳက္တယ္၊ မိုးသားေတြက အဲဒီ ေဆးသားဖြာဖြာေတြကို ကြာက်ကုန္ေအာင္ေဆးေၾကာပစ္ခဲ့ၾကတယ္၊ အခုေတာ့ အိမ္ေလးလည္း ေဆးသားေျပာင္သလင္းခါလို႔၊ လြင္ျပင္ႀကီးရဲ႕ မြဲျပာျပာအေရာင္ေတြ ကူးစက္လို႔ေပါ့။

အန္တီႏုႏု ဒီေနရာကို စၿပီးေရာက္လာတုန္းက ငယ္ငယ္ရြယ္ရြယ္၊ ေခ်ာေမာလွပတဲ့ ဇနီးေလးတစ္ေယာက္ပါ၊ ေနျပင္းနဲ႔ ေလေပြေတြက အန္တီႏုႏုကို ေျပာင္းလဲပစ္ခဲ့ၾကတယ္၊ ႏုႏုမ်က္လံုးေတြရဲ႕ တလက္လက္ေတာက္ပခဲ့တဲ့ အေရာင္ေတြကို သိမ္းယူသြားၿပီ မြဲျပာျပာအေရာင္ေတြပဲ ခ်န္ထားခဲ့တယ္၊ ပါးျပင္နဲ႔ ႏႈတ္ခမ္းသားေတြေပၚက နီေစြးေစြးအေရာင္ေတြကိုလည္းယူသြားခဲ့ၾကတာပါပဲ၊ သူတို႔လည္း ျဖဴေလ်ာ္ေဖ်ာ့ေတာ့ကုန္ၿပီ၊ ႏုႏုက  ပိန္သြယ္သြယ္ရယ္၊ အစားအစာေဖာေဖာသီသီစားရပံုမေပၚဘူး၊ က်ဳံလွီလြန္းတယ္၊ ၿပီးေတာ့ ရယ္လည္း မရယ္ဘူး၊ ခခ ေရာက္လာေတာ့ ခခရဲ႕ေပ်ာ္ရႊင္ျမဴးတူးေနတဲ့ဟန္ပန္ေလးေတြက ႏုႏုကို အံ့အားသင့္ေစတယ္၊ ခခရဲ႕ ရယ္ေမာသံေလးေတြက ႏုႏုကို အလန္႔လန္႔အျဖတ္ျဖတ္ ျဖစ္ေစတယ္၊ ရယ္ေမာစရာေတြကို ဒီကေလးမေလး ဘယ္က ဘယ္လို ရွာေဖြေတြ႕ရွိသလဲဆိုတာ ႏုႏု အံ့ၾသေနပါတယ္။ ဦးမိုးႀကီးလည္း မရယ္ပါဘူး၊ မိုးလင္းကေနမိုးခ်ဳပ္အလုပ္ေတြကို ႀကိဳးႀကိဳးစားစားလုပ္တယ္၊ ေပ်ာ္ရႊင္မႈဆိုတာ သူမသိဘူး၊ ဘယ္လိုရယ္ေမာရမယ္ ဆိုတာေတာင္ မသိေတာ့ဘူး၊ မ်က္ႏွာထားတည္တည္နဲ႔ စကားေျပာခဲတယ္၊ ခပ္ျပတ္ျပတ္ပဲ စကားဆိုတယ္၊ ခခ နဲ႔ေတြ႕ေတာ့ သူတို႔ မရယ္ပဲ မေနႏိုင္ၾကေတာ့ဘူး၊ ခခရဲ႕ ေခြးေလး လဲ့ရာကလည္း သူတို႔ရယ္ေမာလာေအာင္ ဆြဲေဆာင္တယ္၊ လဲ့ရာက ဦးမိုးႀကီး အိပ္ရာထဲလွဲေနၿပီဆို မ်က္ႏွာကို လွ်ာနီနီေလးနဲ႔ လွ်က္တယ္၊ ဦးမိုးႀကီးလက္ေမာင္းၾကားထဲတိုး၀င္ၿပီး အိပ္တယ္၊ ဦးမိုးႀကီး စကားမေျပာလို႔မရေတာ့ဘူး၊ မရယ္လို႔လည္း မရေတာ့ဘူး၊ လဲ့ရာနဲ႔ မေဆာ့ပဲ ေနလို႔မရေတာ့ဘူး၊ ႏုႏုလည္းလိုက္ၿပီးရယ္ေမာတယ္၊ ခခကလည္း ေပ်ာ္ေနရွာတယ္၊ ဦးမိုးႀကီးလယ္ထဲက အလုပ္ေတြသိမ္းၿပီးျပန္လာရင္ သူတို႔အားလံုး စကားေတြအလုအယက္ေျပာၿပီး လဲ့ရာနဲ႔အတူ ေဆာ့ကစားၾကတယ္။

ခခေရာက္ၿပီး ၃ရက္ေလာက္အၾကာ ...

ဒီေန႔ေတာ့ သူတို႔ မေဆာ့ႏိုင္ၾကဘူး၊ ဦးမိုးႀကီးက တံခါး၀နားက ေလွကားထစ္နိမ့္နိမ့္ေလးေတြမွာ ထိုင္ၿပီး ေကာင္ကင္ႀကီးကို စိုးရိမ္တႀကီးၾကည့္ေနတယ္၊ ေကာင္းကင္ႀကီးက ခါတိုင္းေန႔ေတြထက္ ပိုၿပီး မြဲညစ္ညစ္ႀကီး၊ ခခလည္း လဲ့ရာကိုေပြ႔ထားရင္း ဦးမိုးႀကီးေဘးမွာ မတ္တပ္ရပ္ၿပီး ေကာင္းကင္ကိုၾကည့္တယ္၊ လဲ့ရာက နားရြက္ေလး တဖက္စီကို ဟိုဒီ ေရႊ႕ၿပီး နားစြင့္တယ္၊ ႏုႏုက ပန္းကန္ေတြကို ေဆးေၾကာေနပါတယ္။

ေျမာက္ဘက္ေ၀းေ၀းဆီက ေလေပြတစ္ခုရဲ႕ တဟဲဟဲျမည္ဟီးသံႀကီးေျပးလာေနတယ္၊ ဦးမိုးႀကီးေရာ ခခပါ ျမက္ပင္ရွည္ေတြ လႈိင္းသဖြယ္ လႈပ္ရွားေနၾကတာကို ျမင္ေနၾကရၿပီ၊ အဲဒါ မုန္တိုင္းရဲ႕ေရွ႕ေျပးလႈပ္ရွားရုန္းကန္မႈေတြ ..

ေတာင္ဘက္ပိုင္းက စူးရွတဲ့ေလခြ်န္သံလို ေလေတြက ရႊီးကနဲေအာ္ျမည္လိုက္တယ္၊ တရႊီးရႊီးျမည္သံလာေနတဲ့ ေတာင္ပိုင္းက ျမက္ပင္ရွည္ေတြလည္း လႈိင္းဂယက္လိုတြန္႔ခါေနၾကၿပီ။

ဦးမိုးႀကီး ရုတ္တရက္ႀကီး မတ္တပ္ရပ္တယ္၊ “မုန္တိုင္းလာေနၿပီေဟ့၊ ႏုႏုေရ”  ဦးမိုးႀကီးက ႏုႏုကိုေအာ္ေခၚပါတယ္၊ “ခခ ေျမတိုက္ခန္းထဲ၀င္ေနပါ၊ ဦးေလး ႏြားျခံဘက္ကိုသြားၾကည့္လိုက္ဦးမယ္” ေျပာလဲၿပီးေရာ ဦးမိုးႀကီး အိမ္ေလးရဲ႕ေခါင္မိုးေအာက္ကေန ေျပးထြက္သြားပါတယ္၊ ႏုႏုက လုပ္လက္စအလုပ္ေတြအားလံုးရပ္လိုက္ၿပီး တံခါး၀ဆီေျပးလာၾကည့္တယ္၊ အၾကည့္တခ်က္က အႏၱရယ္နဲ႔လက္တကမ္းမွာရွိေနၿပီဆိုတာ ႏုႏုကိုသိျမင္ေစတယ္။

“ခခ ျမန္ျမန္ေလး၊ လာ လာ” ႏုႏုက က်ယ္ေလာ္စူးရွစြာေအာ္ဟစ္ပါတယ္၊

“ေျပး ေျမတိုက္ခန္းထဲကို ျမန္ျမန္ေလးေျပးေဟ့”

လဲ့ရာက ခခလက္ထဲက ခုန္ခ်ၿပီး ဆင္းေျပးပါတယ္၊ အိပ္ရာထဲမွာသြားၿပီးပုန္းေနတယ္၊ ခခ လဲ့ရာကို ျပန္ၿပီးေထြးေပြ႔ထားဖို႔ အိပ္ရာဆီသြားတယ္၊ ႏုႏုက ဆိုးဆိုး၀ါး၀ါးႀကီးေၾကာက္ရြံ႕ေနၿပီ၊ ေျမတိုက္ခန္းဆီဆင္းတဲ့ တံခါးခ်ပ္ေလးကိုလွပ္ၿပီး ေလွကားကေနဆင္းတယ္၊ ေနာက္ေတာ့ ခခ လဲ့ရာကို ဖမ္းမိသြားပါတယ္၊ ႏုႏုအေနာက္ကိုလိုက္ဖို႔ ခခ ျပန္လွည့္တယ္၊ အိမ္ခန္းအလယ္ေလာက္အေရာက္မွာ စူးရွတ့ဲအသံျပင္းျပင္းနဲ႔အတူ အိမ္ခန္းေလးသိမ့္သိမ့္တုန္သြားပါတယ္၊ ခါယမ္းေနတဲ့အိမ္ခန္းေလးထဲမွာ ခခ ေျခလွမ္းေတြ ဆက္လွမ္းလို႔ မရေတာ့ဘူး၊ အဲဒါနဲ႔ပဲ ၾကမ္းျပင္ေပၚကို ရုတ္တရက္ထိုင္ခ်လိုက္ရေတာ့တယ္။

ၿပီးေတာ့ ထူးဆန္းတဲ့အျဖစ္အပ်က္ စေတာ့တာပဲ ..

အိမ္ခန္းေလးက ႏွစ္ႀကိမ္ သံုးႀကိမ္ေလာက္လည္ေနၿပီးေတာ့ ... ျဖည္းျဖည္ခ်င္းပဲ ေလထဲကိုေျမာက္တက္သြားေတာ့တယ္၊ ခခ စိတ္ထင္ အိမ္ခန္းေလးက ေလေဘာလံုးတစ္လံုးလိုပဲ၊ အေပၚဘက္ကို တလႈပ္လႈပ္နဲ႔ေရြ႕ေနတယ္၊ အိမ္ေလးဟာ ေျမာက္ဘက္က တိုက္တဲ့ေလရယ္၊ ေတာင္ဘက္ကတိုက္တဲ့ေလရယ္ ဆံုမွတ္ၾကားထဲေရာက္ေနရွာတယ္၊ ေျပာရရင္ ဆိုင္ကလံုးေလေပြႀကီးရဲ႕အလယ္တည့္တည့္မွာေပါ့၊ ေလေပြႀကီးရဲ႕အလယ္မွာ ေလက ညင္ညင္သာသာပဲ၊ ဒါေပမဲ့ အိမ္ေလးရဲ႕ေလးဘက္ေလးတန္မွာ ေလဖိအားက သိပ္ျပင္းေနတယ္၊ အိမ္ေလးက အေပၚကို ေျမာက္သထက္ ေျမာက္တက္လာတယ္၊ ဆိုင္ကလံုးရဲ႕အေပၚ ထိပ္ဆံုးထိကို ေရာက္လာၿပီ၊ ငွက္ေတာင္ေလးတစ္ေခ်ာင္း ေအးေအးသက္သာ သယ္ယူလာသလုိပဲ မိုင္ေပါင္းမ်ားစြာျမင့္တဲ့ေနရာမွာ အိမ္ငယ္ေလးေရာက္ေနၿပီ၊ အိမ္ငယ္ေလးရဲ႕ အထဲမွာေတာ့ ခခနဲ႔ လဲ့ရာတို႔ အသက္ရႈဖို႔ ေမ့ေလွ်ာ့သြားရေလာက္ေအာင္ ေၾကာက္ရြံ႕ေနၾကတယ္။

သိပ္ေမွာင္တာပဲ၊ ပတ္၀န္းက်င္မွာ ေလေတြက ျပင္းျပင္းထန္ထန္ႀကီးပဲ ေမႊ႕ရမ္းတိုက္ခတ္ေနၾကတယ္၊ ဒါေပမဲ့ အိမ္ခန္းေလးထဲမွာ သိပ္မဆိုးလွဘူး၊ ျဖည္းျဖည္းသက္သာလူးလိမ့္လည္ပတ္ေနတာေလာက္ပဲ၊ အႀကိမ္နည္းနည္းလည္ေနခဲ့ၿပီးတဲ့ေနာက္ တစ္ႀကိမ္ကေတာ့ အိမ္ေလးသြက္သြက္ခါ လိုက္ေသးတယ္၊ ၿပီးေတာ့ ပုခက္ေလး လႈပ္ရမ္းေနသေလာက္ေလးပဲ လႈပ္ေနတယ္၊ ခခ ကိုယ့္ဘာသာ ကေလးငယ္ေလးပုခက္စီးသလိုေတာင္ ထင္ေနမိခဲ့ပါတယ္၊ လဲ့ရာက မႀကိဳက္ဘူး၊ အိမ္ေလးထဲမွာ ဟိုေျပးဒီေျပး၊ အခုဒီမွာ ခဏေနဟိုမွာ ေျပးလႊားေနတယ္၊ တ၀ုတ္၀ုတ္ ေဟာင္တယ္၊ ခခကေတာ့  ၾကမ္းေပၚမွာၿငိမ္ၿငိမ္ေလးပဲထိုင္ၿပီး ဘာေတြဆက္ျဖစ္လာမလည္း ေစာင့္ေနခဲ့ပါတယ္၊ လည္ပင္းမွာဆြဲထားတဲ့ ငါးရုပ္ဆြဲသီးေလးကို အသာအုပ္ကိုင္ၿပီး ခခခ်စ္တဲ့ အေဒၚနတ္သမီးေလးဆီ တိုင္တည္ၿပီး ဆုေတာင္းဘယ္၊ ဦးမိုးႀကီးနဲ႔ ႏုႏုတို႔ ေဘးရန္ကင္းရွင္းၾကပါေစ၊ လဲ့ရာေလးေရာ ၿပီးေတာ့ ခခ၊ သူကိုယ္တိုင္အတြက္ေရာ ၿငိမ္သက္ၿပီး ဆုေတာင္းပါတယ္။

ေျပးလႊားေနတဲ့ လဲ့ရာ ေျမတိုက္ခန္းဆီဆင္းတဲ့ တံခါးခ်ပ္ေလးနားကိုေရာက္သြားတယ္၊ အဲဒီတံခါးခ်ပ္ေလးက ပြင့္ထြက္လွ်က္သား၊ အဲဒီအေပါက္ေလးကေန လဲ့ရာလြင့္ထြက္က်သြားေတာ့တယ္၊ “လဲ့ရာ”  ခခ လဲ့ရာကို ဆံုးရႈံးရေတာ့မယ္လို႔ ထင္လိုက္တယ္၊ ဒါေပမဲ့ မၾကာခင္ပဲ ခခ ေတြ႔လိုက္ပါတယ္၊ လဲ့ရာရဲ႕နားရြက္တဖက္က အေပါက္ေလးတေလွ်ာက္မွာ တခုခုနဲ႔ ခ်ိတ္မိေနသလိုမ်ဳိး၊ ျပင္းလွတဲ့ေလဖိအားက လဲ့ရာကိုတြန္းေျမွာက္ထားလိုက္တယ္၊ လဲ့ရာ တံခါးခ်ပ္ေလးနားမွာ ရွိေနဆဲပဲ၊ ခခ တံခါးခ်ပ္ေလးဆီကို တြားၿပီးသြားတယ္၊ လဲ့ရာရဲ႔ နားရြက္ေလးတစ္ဖက္ကိုပဲ အားျပဳၿပီး တရြတ္ဆြဲယူလိုက္ပါတယ္၊ လဲ့ရာအိမ္ခန္းေလးထဲျပန္ပါလာၿပီ၊ ျမန္ျမန္ပဲ တံခါးခ်ပ္ေလးကို ပိတ္လိုက္တယ္၊ အဲဒီေနာက္ေတာ့ ဘာမွ ဆိုးဆိုး၀ါး၀ါးထပ္မျဖစ္ႏိုင္ေတာ့ပါဘူး၊ အိမ္ခန္းေလးထဲမွာ ေလေတြၿငိမ္ေနတယ္။ အျပင္ဘက္မွာေတာ့ ေလေပြေတြ တေ၀ါေ၀ါ ေ၀ွ႔ရမ္းတိုက္ခတ္ေနဆဲပဲ။

နာရီေတြတစ္နာရီၿပီး တစ္နာရီေက်ာ္လြန္သြားေတာ့၊ ခခ လည္း ေၾကာက္စိတ္ေတြေျပေလ်ာ့လာၿပီ၊ တိုက္ခတ္ေနၾကတဲ့ ေလေပြႀကီးရဲ႕ အသံက သိပ္ျပင္းထန္ၿပီး ဆူညံလြန္းလို႔ နားေတြမၾကားရေတာ့ေလာက္ေအာင္ ပ်က္စီးကုန္ၾကမွာပဲလို႔ ခခ ကေတြးတယ္၊ ပထမေတာ့ ေျမျပင္ကေန မိုင္ေတြအမ်ားႀကီးပဲေ၀းကြာၿပီး ေျမာက္တက္ေနတဲ့ ေဟာဒီအိမ္ခန္းေလး ေျမေပၚကိုျပန္က်တဲ့အခါ အစိတ္စိတ္အမႊာမြာ ကြဲေၾကသြားမွာပဲလို႔ ထင္မိတယ္၊ ဒါေပမဲ့ နာရီေတြအမ်ားႀကီးၾကာျမင့္လာတဲ့တိုင္ေအာင္ ဘာမွေၾကာက္လန္႔စရာျဖစ္မလာတဲ့အခါ ပူပင္တာရပ္သြားၿပီ၊ စိတ္ေအးေအးထားၿပီး ျဖစ္လာတာကို ရင္ဆိုင္ေျဖရွင္းဖို႔ ပဲ ျပင္ဆင္ထားလိုက္ေတာ့တယ္၊ ဘာေတြမ်ားျဖစ္လာမလဲ .. ရြဲ႕ေစာင္းေနတဲ့ သူမရဲ႕အိပ္ရာေလးဆီ ခခ တြားသြားလိုက္ပါတယ္၊ အိပ္ရာထဲမွာလွဲခ်လိုက္တယ္၊ လဲ့ရာလည္း ခခ ေဘးမွာ ကပ္ၿပီးလွဲအိပ္တယ္၊ တအီအီေအာ္ျမည္ေနတဲ့အိမ္ေလးထဲမွာ ခခ အိပ္ေမာက်သြားေတာ့တယ္။

“အု အီ .. အီ --------- အီ”

ကိုယ္လက္ေတြနာက်င္မႈနဲ႔ အတူ ခခ ရုတ္တရက္လန္႔ႏိုးလာပါတယ္၊ လဲ့ရာက သူ႔ရဲ႔ႏွာေခါင္း ေအးစက္စက္ေလးနဲ႔ ခခမ်က္ႏွာကို တို႔ထိၿပီး မအီမသာၿငီးျငဴေနတယ္၊ ခခ လွဲေနရာက ထၿပီးထိုင္လိုက္ပါတယ္၊ အိမ္ေလးက ေရြ႕မေနေတာ့ဘူး၊ ေမွာင္မဲမေနေတာ့ဘူး၊ ေတာက္ပတဲ့ေနေရာင္ဟာ ျပတင္ေပါက္ကေနတိုး၀င္လာၿပီး အခန္းေလးထဲ ျဖာက်ေနတယ္၊ ခခ အိပ္ရာထဲက ခုန္ထလိုက္ၿပီး တံခါးေပါက္ကိုေျပးဖြင့္လိုက္ပါတယ္၊ အိုး .. အျပင္မွာ ..

ဆိုင္ကလံုးေလေပြက အိမ္ခန္းေလးကို ေျမျပင္ေပၚ သာသာေလးပဲျပန္ခ်ေပးသြားခဲ့တာပဲကိုး၊ ဆိုင္ကလံုးရဲ႕ဗဟုိထဲ အိမ္ေလးကို ဆြဲယူခဲ့ၿပီး အခုတစ္ခါ သိပ္ကိုလွပတဲ့ကုန္းေျမေလးရဲ႕အလယ္တည့္တည့္မွာခ်ထားခဲ့ျပန္ၿပီ၊ ပတ္၀န္းက်င္တစ္ခုလံုး စိမ္းစိုလန္းဆန္းေနပါတယ္၊ သစ္ပင္ေတြက သန္မာလွၿပီး သစ္သီးေတြရဲ႕ရနံ႔က ေမႊးအီေနတာပဲ၊ ပန္းေတြအဆုတ္လိုက္ အခင္းလိုက္ ေနရာတိုင္းမွာေတြ႔ရတယ္၊ ငွက္ေလးေတြက ရွားရွားပါးပါးအေသြးအေရာင္ရွိေနၾကၿပီး ငွက္ေမႊးငွက္ေတာင္ေလးေတြ ေျပာင္လက္ေတာက္ပလို႔ေနတယ္၊ ငွက္ေလးေတြ ေတးသီဆိုေနၾကတယ္၊ သစ္ပင္ေတြေပၚ ခ်ံဳပုတ္ေတြေပၚ ဟို သည္ တဖ်ပ္ဖ်ပ္ပ်ံသန္းေနၾကပါတယ္၊ စမ္းေခ်ာင္းေသးေသးေလးကလည္း အနားမွာ ရွိေေနေသးတယ္၊ ကမ္းပါးစိမ္းစိမ္းႏွစ္ခုအလယ္မွာ စမ္ေခ်ာင္းေလးစီးေနပံုက တလက္လက္နဲ႔ စမ္းေခ်ာင္းျပာျပာေလးထဲမွာ စိန္ပြင္႔ေတြ ေရြ႕လ်ားေနလို၊ သိပ္လွတာပဲ၊ မြဲျပာျပာလြင္ျပင္ေလးဆီက လာခဲ့တဲ့ ကေလးမေလး ခခ က “သိပ္လွတာပဲ သိပ္လွတာပဲ” လို႔ ထပ္ကာထပ္ကာေရရြတ္ေနမိေတာ့တယ္။

ထူးဆန္းၿပီး လွပလြန္းေနတဲ့ျမင္ကြင္းကို စိတ္၀င္တစားေငးေနခ်ိန္၊ ခခ သတိျပဳမိလိုက္ပါတယ္၊ ဘယ္တုန္းကမွ မျမင္ဖူးခဲ့တဲ့လူတစ္စု ခခ ဆီကို တေရြ႕ေရြ႕တိုးလာေနၾကတယ္၊ သူတို႔က ခခ ျမင္ဖူးေနက်လူေတြလို ထြားက်ဳိင္းသန္မာမႈ မရွိၾကသလိုပဲ၊ သိပ္ၿပီးေသးငယ္လြန္းေနတာမ်ဳိးလည္း မဟုတ္ျပန္ဘူး၊ ခခ အရပ္အေမာင္းေလာက္ေတာ့ သူတို႔ရွိၾကပါတယ္၊ ဒါေပမဲ့ သိသာလွတယ္၊ သူတို႔က အသက္အရြယ္ေတာ္ေတာ္ၾကီးကို အိုမင္းေနပံုရတယ္လို႔ ခခ စိတ္ထဲမွာပဲ စကားဆိုမိတယ္၊ အဲဒီလူေတြအားလံုး သစ္သီးျခမ္းေခါင္းေဆာင္းေရာင္စံုေလးေတြ ေဆာင္းထားၾကတယ္၊ ေခါင္းေဆာင္းေျပာင္ေခ်ာေခ်ာေလးေတြမွာ သစ္သီးအညွာတံေလးေတြလိုလည္း ပါေသးတယ္၊ အေရွ႕ဘက္ကို ေကြးေကာက္ေကာက္ေလးေတြ၊ သစ္သီးျခမ္းေခါင္းေဆာင္းေလးေတြ အနားတေလွ်ာက္မွာလည္း ေခါင္းေလာင္းပံုေလးေတြလက္ေနတာပဲ၊ သူတို႔ ေခါင္းေလးေတြလႈပ္လိုက္တိုင္း ေခါင္းေလာင္းေလးေတြက တခြ်င္ခြ်င္ျမည္ေနၾကတယ္၊ ေသေသခ်ာခ်ာၾကည့္လိုက္ေတာ့ အမ်ဳိးသားေတြက ေခါင္းေဆာင္းအျပာေရာင္ေတြ ေဆာင္းထားၾကတယ္၊ အမ်ုိးသမီးေတြက အစိမ္းေရာင္ေလးေတြ၊ အဲဒီအထဲ က တစ္ေယာက္တည္းေသာ အျဖဴေရာင္အမ်ဳိးသမီးက ေရွ႕ကို ထြက္လာတယ္၊ အန္တီႏုႏုထက္ေတာင္ အသက္ႀကီးပံုပဲ၊ ဆံပင္ေတြက အားလံုးလိုလို ျဖဴေနၾကၿပီ၊ မ်က္ႏွာမွာလည္း အေရးအေၾကာင္း တြန္႔တြန္႔ေတြ ေတာ္ေတာ္မ်ားေနၿပီ၊ ႏုႏုမ်က္ႏွာထက္ ပိုၿပီးေတာ့မ်ားလွၿပီ၊ ဒါေပမဲ့ က်က္သေရရွိရွိ ေခ်ာေမာလွပတယ္။

အမ်ုိးသမီးက ဦးညႊတ္အရိုအေသေပးၿပီး ခ်ဳိသာတဲ့ အသံေလးနဲ႔ ...

“မဂၤလာပါ ျမင့္ျမတ္လွတဲ့ ေမွာ္ဆရာမေလးရယ္ လူသူငယ္တိုင္းျပည္ကႀကိဳဆိုပါတယ္”

“--------”

“ရိုင္းစိုင္းဆိုးညစ္တဲ့ အေရွ႔အရပ္ကမိစၦာစုန္းမကို သတ္ျဖတ္လိုက္တဲ့အတြက္ ေက်းဇူးတင္လိုက္တာကြယ္၊ အခုဆို ငါတို႔လူသူငယ္ေတြ အားလံုး အေရွ႕မိစၦာမရဲ႕ က်ိန္စာကေနလြတ္ၿပီ ကြ်တ္ၿပီကြဲ႕” လို႔ ဆိုတယ္။

ခခ အဲဒီအမ်ဳိးသမီးစကားကိုနားေထာင္ၿပီးတဲ့အခါ ပိုၿပီး အံ့ၾသရျပန္တယ္၊ ခခ ကို ေမွာ္ဆရာမေလးလို႔ ေခၚတယ္၊ ခခ က အေရွ႕မိစၦာစုန္းမကို သတ္ျဖတ္လိုက္သတဲ့၊ ခခ ကျဖင့္ ရိုးသားျဖဴစင္တဲ့ကေလးမေလး၊ ပရြက္ဆိတ္ေလးတစ္ေကာင္ေတာင္ သတ္၀ံ့သူမွ မဟုတ္တာ၊ ဆိုင္ကလံုးႀကီးက သယ္ယူလာလို႔သာ ခခ ဒီေနရာကိုေရာက္လာခဲ့ရတာပဲ။

ခခ တုံ႔ဆိုင္းဆိုင္းနဲ႔ပဲ ေျပာရေတာ့တယ္၊

“ရွင္က သိပ္ၿပီးၾကင္နာတတ္တာပဲ၊ ဒါေပမဲ့ ဒီေနရာမွာ တစ္ခုခုေတာ့ အလြဲႀကီးလြဲေနၿပီ၊ ကၽြန္မ ဘယ္သူ႔ကိုမွ မသတ္ခဲ့ပါဘူး”

“မင္းရဲ႕အိမ္ေလးကျဖစ္ျဖစ္ေပါ့၊ တကယ့္ကိုသတ္လိုက္ပါတယ္” အမ်ဳိးသမီးႀကီးက ရယ္ေမာရင္းေျဖတယ္၊

“တူတူပါပဲကြယ္၊ ေဟာဟုိမွာ ၾကည့္ပါဦး၊ မင္းရဲ႕အိမ္ေလးေအာက္မွာ ေျခေထာက္ႏွစ္ေခ်ာင္းေတြ႕ရဲ႕မဟုတ္လား၊ အဲဒါ အေရွ႕မိစၦာမရဲ႕ ေျခေထာက္ေတြေပါ့၊ သူ မင္းရဲ႔ အိမ္ေလးေအာက္မွာ ျပားကပ္ေနၿပီကြဲ႕”

ခခ အိမ္ေလးဆီလွမ္းၾကည့္တယ္၊ တကယ္ပဲ အိမ္ေလးရဲ႕ ေထာင့္ေအာက္မွာ ေျခေခ်ာင္းႏွစ္ေခ်ာင္းခပ္ေစာင္းေစာင္းေတြ႔လိုက္ရတယ္၊

လက္ဖ၀ါးႏွစ္ဘက္ကိုဆုပ္ကိုင္ၿပီး ခခ တုပ္လႈပ္ေျခာက္ျခားေနပါတယ္၊ စၿပီး ငိုေၾကြးေတာ့တယ္၊

“ဘုရားသခင္၊ အိမ္က သူ႔အေပၚကို ပိက်သြားတာပဲ ျဖစ္ရမယ္၊ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ေလ၊ ကၽြန္မတို႔ ဘယ္လိုလုပ္ၾကမလဲ”

“ဘာမွ လုပ္စရာမရွိေတာ့ပါဘူးကြယ္၊ ၿပီးဆံုးသြားၿပီပဲဟာ” အမ်ဳိးသမီးႀကီးက တည္တည္ၿငိမ္ၿငိမ္ပဲ ေျဖပါတယ္၊

“ဒါေပမဲ့ရွင္ .. အဲဒါဘယ္သူပါလိမ့္” ခခ မယံုႏိုင္ေသးဘူး၊ ငိုရႈိက္ရင္းနဲ႔ ထပ္ၿပီး ေမးပါတယ္၊

“သူက အေရွ႕အရပ္မွာ အုပ္ခ်ဳပ္ေနတဲ့ သိပ္ၿပီး ရက္စက္ၾကမ္းၾကဳတ္တဲ့ စုန္းမ၊ မိစၦာမေပါ့၊ ငါ ေျပာၿပီးတဲ့အတိုင္းပဲေလ၊ သူက လူသူငယ္ေတြျဖစ္ေအာင္အားလံုးကို က်ိန္စာတိုက္ထားတာ၊ ေက်းကၽြန္အျဖစ္သိမ္းထားးတယ္၊ သူ ေသေစခ်င္ ေသေပးရတယ္၊ ရွင္ဆိုရင္ေတာ့ ရွင္ခြင့္ရတာေပါ့၊ အခုဆုိ သူတို႔အားလံုးအေႏွာင္အဖြဲ႔က လြတ္လပ္ၿပီ၊ သူတို႔ နဂိုပံုစံအတိုင္းျပန္ျဖစ္သြားၾကေတာ့မယ္၊ ဒီေန႔တစ္ေန႔ ေနေရာင္ကုန္ဆံုးၿပီး ေနာက္တစ္ေန႔ ေနအလင္းေရာင္ရတာနဲ႔ သူတို႔ မူလဘ၀ကို ျပန္ရၾကမွာ၊ ကေလးမကို သိပ္ေက်းဇူးတင္တာပဲကြယ္”

“လူသူငယ္ေတြဆိုတာ ဘယ္သူေတြလဲ”  ခခ ေမးၾကည့္တယ္၊

“အေရွ႕အရပ္မွာေနတဲ့သူေတြေပါ့၊ မိစၦာစုန္းမႀကီးက အေရွ႕တိုင္းျပည္ကိုအုပ္ခ်ဳပ္တယ္ေလ”

“ရွင္ကေရာ လူသူငယ္ပဲလား” 

“မဟုတ္ဘူးကြဲ႔၊ ငါက ေျမာက္အရပ္ကလာတာ၊ ေဟာဒီ မိစၦာေသေသခ်င္း ငါ့ကို သူတို႔သတင္းပို႔ၾကလို႔ ခ်က္ခ်င္း ဒီေနရာကိုထြက္လာရတာ၊ ငါက သူတို႔ေတြရဲ႕မိတ္ေဆြသူငယ္ခ်င္းေပါ့ကြယ္၊ ငါက ေျမာက္အရပ္က စုန္းမေပါ့”

“အိုး... လာျပန္ၿပီရွင္.. စုန္းမတဲ့၊ ရွင္က သိပ္က်က္သေရရွိတာပဲ၊ ရွင္က တကယ့္စုန္းမလား”

“အေသအခ်ာေပါ့” အမ်ဳိးသမီးက ေျဖပါတယ္၊

“ဒါေပမဲ့ ငါက ေကာင္းတဲ့စုန္းမကြဲ႕၊ လူေတြက ငါ့ကိုခ်စ္ၾကတယ္၊ ဒီအေရွ႕အရပ္မွာ အုပ္ခ်ဳပ္ေနတဲ့ မိစၦာစုန္းမလို ငါက အစြမ္းမထက္ပါဘူးကြယ္”

ခခ က တကယ့္စုန္းမဆိုတဲ့ အျဖဴေရာင္အမ်ုိးသမီးကို ေၾကာက္စိတ္ကေတာ့ ရွိေနတုန္းပဲ၊ ေၾကာက္စိတ္တစ္၀က္နဲ႔ စပ္စုလိုစိတ္တစ္၀က္နဲ႔ စကားဆက္ပါတယ္၊ “ကၽြန္မ သိထားတာကေတာ့ စုန္းမတိုင္း မိစၦာလိုၾကမ္းၾကဳတ္ရက္စက္ၾကတာခ်ည္းပါပဲ”

“အဲဒါ မဟာအမွားႀကီးပဲ၊ တို႔ရဲ႕ ပဥၥင္တိုင္းျပည္မွာ စုန္းမေလးဦးရွိတယ္၊ ေျမာက္အရပ္နဲ႔ ေတာင္အရပ္က စုန္းမေတြက ေကာင္းတဲ့စုန္းမေတြေပါ့၊ အဲဒါအမွန္ပဲ၊ အဲဒီႏွစ္ေယာက္ထဲက တစ္ေယာက္က ငါေပါ့၊ မမွားႏိုင္ပါဘူး၊ အေရွ႔အရပ္နဲ႔ အေနာက္အရပ္မွာေနထိုင္တဲ့ စုန္းမေတြကေတာ့ ၾကမ္းၾကဳတ္ရက္စက္တယ္၊ ဆိုးတဲ့စုန္းမေတြပဲ၊ ဒါေပမဲ့ အခု မင္းက ဆိုးတဲ့စုန္းမတစ္ေကာင္ကို သတ္လိုက္ၿပီ၊ အေနာက္အရပ္က မိစၦာတစ္ေကာင္ပဲ က်န္ေတာ့တယ္”

“ဒါေပမဲ့”  ခခ ခဏေလာက္စဥ္းစားၿပီး ထပ္ေမးပါတယ္၊

“အန္တီႏုႏုကေတာ့ ေျပာတာပဲ၊ စုန္းမေတြအားလံုး လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ေတြအမ်ားႀကီးထဲက သူတို႔ ေသသြားၾကၿပီတဲ့”

“အန္တီႏုႏုက ဘယ္သူလဲကြယ္” အမ်ဳိးသမီးက စူးစမ္းပါတယ္၊

“ေရႊေရာင္နီလြင္ျပင္မွာေနတဲ့ ကၽြန္မ ဦးေလးရဲ႕မိန္းမေပါ့”

အမ်ဳိးသမီးႀကီးက အတန္ၾကာစဥ္းစားေနပါတယ္၊ “ေရႊေရာင္နီလြင္ျပင္ ... ငါ တစ္ခါမွ မၾကားဖူးပါလားကြယ္၊ အဲဒါ လူသားေတြခ်ည္းပဲေနတဲ့ တိုင္းျပည္မ်ားလားပဲ”

“အိုး .. ဟုတ္ကဲ့” ခခ စကားျပန္ပါတယ္၊

“လူသားေတြခ်ည္းပဲ ေနတဲ့တိုင္းျပည္ေတြမွာ စုန္းမေတြ၊ သတၱ၀ါဆန္းေတြ၊ ေမွာ္ဆရာေတြ၊ မ်က္လွည့္ဆရာေတြ မက်န္ရစ္ေတာ့ဘူးကြဲ႔၊ ဒါေပမဲ့ တို႔ရဲ႕ ပဥၥင္တိုင္းျပည္က ကမၻာႀကီးနဲ႔ အဆက္ျဖတ္ခံထားရတဲ့ေနရာေဒသေလ၊ အဲဒါေၾကာင့္ စုန္းမေတြနဲ႔ သတၱ၀ါဆန္းေတြဆိုတာ ငါတို႔ တိုင္းျပည္မွာရွိေနဆဲပဲ”

ခခ နဲ႔ အဲဒီအမ်ဳိးသမီးတို႔ စကားေကာင္းေနၾကတုန္းမွာပဲ အိမ္ေလးေအာက္မွာ ပိေနတဲ့ စုန္းမႀကီးရဲ႔ ေျခေထာက္ေတြ လံုး၀ ေပ်ာက္ကြယ္သြားေတာ့တယ္၊ “သူ က သိပ္အိုမင္းေနၿပီေလ” အမ်ိးသမီးႀကီးက ရွင္းျပတယ္၊

“ေနေရာင္က သူကို႔ ျမန္ျမန္ဆန္ဆန္ေျခာက္ေသြ႕ၿပီး အေငြ႕ပ်ံေအာင္လုပ္ပစ္လုိက္ႏိုင္တယ္၊ အဲဒါ သူ႔ရဲ႕ ဇာတ္သိမ္းပိုင္းပဲေပါ့၊ ဒါေပမဲ့ ကေလးမ ေတြ႕လား သူ႕ရဲ႕ ေငြေရာင္ရႈးဖိနပ္ေလးကေတာ့ ဒီအတိုင္းရွိေနဆဲပဲ၊ ကေလးမနဲ႔ ထိုက္လို႔ ရတာပဲ၊ မင္း ေငြဖိနပ္ေလး စမ္းၿပီးစီးၾကည့္သင့္တယ္ကြဲ႕”  အမ်ဳိးသမီးက အိမ္ေလးေထာင့္နားမွာ က်ေနတဲ့ ေငြေရာင္ရႈးဖိနပ္ေလးကို ဖံုေတြခါၿပီး ခခ ကိုေပးပါတယ္၊

လူသူငယ္ေလးတစ္ေယာက္က ခခ တို႔ အနားကို မ၀ံမရဲတိုးကပ္လာၿပီး “အဲဒီဖိနပ္ေလး ပိုင္ဆိုင္ႏိုင္တာကို စုန္းမိစၦာမက သိပ္ကို ဂုဏ္ယူတာ၊ အစြမ္းသတၱိေတြရွိတယ္လို႔လည္းဆိုၾကတယ္၊ ဘာေတြဘယ္လိုစြမ္းသလည္းဆိုတာေတာ့ ငါတို႔ ေတြ ဘယ္သူမွ မသိၾကဘူး” လို႔ ၀င္ေျပာပါတယ္။

ခခ လည္း ေငြေရာင္ဖိနပ္ကို ကိုင္ၿပီး အနားကေက်ာက္တံုးနားမွာထိုင္လိုက္တယ္၊ ၿပီးေတာ့ သူတို႔ ေျပာတဲ့အတိုင္း ခခ ေျခေထာက္ေလးေတြဆီမွာ စြပ္ၾကည့္လိုက္ပါတယ္၊ အံ့ၾသစရာ .. ေငြေရာင္ဖိနပ္ေလးက ခခ ေျခေထာက္နဲ႔ အံ၀င္ဂြင္က် လွပေနေတာ့တယ္၊ လဲ့ရာကလည္း အနားကိုေျပးလာၿပီး ခခရဲ႕ ေငြေရာင္ေျခဖမိုးေလးေတြကုိ ၾကည့္ၿပီး အၿမီးေလးယမ္းကာ တ၀ုတ္၀ုတ္ေဟာင္တယ္၊ လဲ့ရာ သေဘာက်ေနပံုပဲ။

အမ်ဳိးသမီးကေျပာတယ္၊ “ေငြေရာင္ရႈးဖိနပ္ေလးက ငါတို႔လက္ေဆာင္ေပါ့၊ ၿပီးေတာ့ ဒီဟာေလး ...” အမ်ဳိးသမီးက ဖန္လက္ေကာက္ေလးတစ္ခုေပးပါတယ္၊ ဖန္သားအျပာေရာင္လက္ေကာက္ေလးထဲမွာ ငါးရုပ္ေသးေသးေလးေတြ ငါးေကာင္ရွိတယ္၊ သိပ္ကိုလွတဲ့ လက္ေကာက္ေလးပဲ၊

ၿပီးေတာ့ အမ်ဳိးသမီးက ထပ္ေျပာပါတယ္၊

“ကေလးမရဲ႕ အေဒၚက ငါတို႔ မိတ္ေဆြပါပဲ” 

“--------”

“ရွင္ .. ကၽြန္မအေဒၚ .. ဘယ္လိုမ်ား သိပါလိမ့္”

“ဒီမွာေလ .. မင္းရဲ႕ ဆြဲႀကိဳးက ငါးရုပ္ဆြဲသီးေလးျမင္တာနဲ႔ သိတာေပါ့၊ သူက ပင္လယ္ျပာနတ္သမီးကြဲ႕”

ခခ ေတာ္ေတာ္၀မ္းသာသြားပါတယ္၊ ခခ သိပ္ခ်စ္တဲ့ အေဒၚကိုသိေနတယ္ဆိုေတာ့ .....၊ ဖိုးပလံနဲ႔ ေမာ္စီတို႔ကို ေခၚၿပီးျပလိုက္ခ်င္တာ၊ သူတို႔ဆို သိပ္အံ့ၾသသြားမွာပဲ၊

“အခု ... ကၽြန္မ ဦးေလးနဲ႔ အေဒၚႏုႏုတို႔ဆီ ျပန္သြားမွ ျဖစ္မယ္၊ သူတို႔ သိပ္ကိုစိတ္ပူေနၾကမွာပဲ“

“အို ..”  ခခ အိမ္ေလးကိုသတိရသြားၿပီး မ်က္ရည္ေတြက်လာပါတယ္၊

“ႏုႏုတို႔က သိပ္သနားဖို႔ေကာင္းတယ္၊ အခုဆိုရင္ ေရာင္နီလြင္ျပင္က ေနေရာင္ေအာက္မွာ သူတို႔ ပူေလာင္ေနၾကေတာ့မယ္၊ သူတို႔ကိုယ္တိုင္ ေဆာက္ထားတဲ့ အိမ္ေလးက ဒီမွာပ်က္စီးေနၿပီ၊ ကၽြန္မကို ႏုႏုတို႔ဆီ ျပန္ပို႔ေပးႏိုင္မလားရွင္”

“ကဲ ကြယ္၊ တိတ္ပါေလ၊ မငိုပါနဲ႔ ကေလးရယ္၊ လူေကာင္းေတြအတြက္ ဆိုးဆိုး၀ါး၀ါးႀကီးေတြ မျဖစ္ႏိုင္ပါဘူး၊ ေစာင့္ေရွာက္မယ့္သူေတြ ရွိၾကပါတယ္ေလ” လို႔ အမ်ဳိးသမီးက ေျပာတယ္။

ခခ ကေတာ့ ငိုၿပီးရင္း ငိုေနမိေတာ့တယ္၊

“ကဲ .. ခ်စ္စရာေမွာ္ဆရာမေလး၊ ငါတို႔ရဲ႕ ကယ္တင္ရွင္ေလး၊ ေပ်ာ္ရႊင္ပါေစကြယ္” အမ်ဳိးသမီးက ေျပာရင္းနဲ႔ ခခ ေခါင္းေလးကို ႏွင္တံေလးနဲ႔ တို႔လိုက္ပါတယ္၊ ခခလည္း ေၾကာက္လန္႔ၿပီး မ်က္လံုးမွိတ္ထားလိုက္တယ္၊ ခခ ကိုယ္ကို ေလညင္းေလးက ဖြဖြေလးတိုးေ၀ွ႔ေနပါတယ္၊ ေနာက္ေတာ့ ခခ မ်က္လံုးဖြင့္ၾကည့္လိုက္တယ္။

“ႏုႏု” 

“----------------”

“ဦးမိုးႀကီး”

“အမေလး... ခခ ... ၀မ္းသာလို္က္တာကြယ္ -------လဲ့ရာေလး -------”

ဦးမိုးႀကီးနဲ႔ ႏုႏုတို႔ ခခ ဆီေျပးလာၾကတယ္၊

အိုး ႏုႏုတို႔ရဲ႕ အိမ္ခန္းေလးေနရာမွ အုတ္သားနဲ႔အိမ္လွလွေလးတစ္လံုး၊ ခပ္ေသးေသးပဲ၊ ဒါေပမဲ့ အရင္က ႏုႏုတို႔ သစ္သားအိမ္ေလးထက္ ပိုၿပီး လံုျခံဳခိုင္ခံ့ပံုရတယ္၊ ခ်စ္စရာအ၀ါေရာင္ေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ေလးရယ္၊ အ၀ါလဲ့လဲ့ေလး အေရာင္ေျပးေနတယ္ဆိုရုံေလးပဲ၊

ႏုႏုက သိပ္ကိုအံ့ၾသေနတဲ့ မ်က္ႏွာအိုေလးနဲ႔ “ခခေရ .. ၾကည့္ပါဦး ... ၾကည့္ပါဦးကြဲ႕ .. အိမ္ေလးတစ္လံုး”  လို႔ စကားထစ္ထစ္ေငါ့ေငါ့ဆိုရွာတယ္။

“ဒါ ငါတို႔အိမ္တဲ့၊ သိပ္ထူးဆန္းတာပဲကြယ္၊ အိမ္ေလးထဲမွာ ငါတို႔ရဲ႕ အသံုးအေဆာင္ေတြရွိတယ္၊ အရင္အတိုင္း၊ သစ္လံုးအိမ္ေလးထဲ ငါတို႔ သိပ္ဆည္းထားၾကသလို၊ အားလံုးတူတူပဲ၊ မတူတာတစ္ခုပဲ၊ ေဟာဒီလို အုတ္သား၀ါ၀ါအိမ္ေလးျဖစ္ေနတာပဲေဟ့” ဦးမိုးႀကီးက အေလာတၾကီး၀င္ေျပာပါတယ္။

ခခ က ၀မ္းသာလြန္းလို႔ စကားမဆိုႏိုင္ဘူး၊ ႏုႏုတို႔ကိုၾကည့္ၿပီး မ်က္ရည္ေလးတလည္လည္နဲ႔ ျပံဳးပဲျပံဳးေနႏိုင္ေတာ့တယ္။

 ခခလက္ထဲက လဲ့ရာ ရုန္းထြက္ၿပီး ခုန္ဆင္းလိုက္တယ္၊ လဲ့ရာ အ၀ါလဲ့လဲ့အိမ္ေလးေဘးမွာ လွည့္ပတ္ၿပီး ေျပးေတာ့တယ္၊ ခခ က  ေပ်ာ္ရႊင္ျမဴးတူးစြာပဲ လဲ့ရာေနာက္ကို ေျပးၿပီးလိုက္တယ္၊ ခခ ရဲ႕ ေငြေရာင္ရႈးဖိနပ္ေလးက တလက္လက္နဲ႔၊ သိပ္လွတာပဲ၊ ခခ ရဲ႕ေျခတလွမ္း လွမ္းလိုက္တိုင္း ဦးမိုးႀကီးတို႔ရဲ႕ အရင္က မြဲျပာျပာေျမေတြမွာ စိမ္းစိမ္းစိုစိုျမက္ခင္းေလးေတြေပၚလာတယ္၊ လဲ့ရာေလးက ဦးမိုးႀကီးလယ္ကြင္းေတြဘက္ကိုပါ ေျပးလႊားေဆာ့ကစားတယ္၊ ခခ လည္း လဲ့ရာေနာက္ကို  အေျပးလိုက္ပါတယ္၊ ဆိုင္ကလံုးေလေပြႀကီး တိုက္ခတ္ေမႊေႏွာက္သြားတဲ့ေနရာဆိုတာ ဘယ္သူမွ ယံုႏိုင္စရာမရွိေအာင္ပဲ အရာအားလံုးက ေနသားတက် ရွိေနၾကတယ္၊ အရင္ကထက္ .. ပိုၿပီးစိမ္းစိုလန္းဆန္းလို႔၊ ျမက္ခင္းေတြ၊ စပါးပင္ေတြ၊ ေျပာင္းပင္ေတြဟာ အားလံုး ျပည့္ျပည့္၀၀ လွပလို႔ ေနၾကတယ္၊ ခခရဲ႕ ေျခလွမ္းေနာက္မွာ ေမႊးပ်ံ႔သင္းႀကိဳင္တဲ့ ပန္းေရာင္စံုေလးေတြ ပြင့္ဖူးလာၾကတယ္၊

ၾကည့္ပါ... အခုဆို ... လွပစိမ္းစိုတဲ့ ေရႊေရာင္နီလြင္ျပင္မွာ ႏုႏုနဲ႔ ဦးမိုးႀကီးတို႔ ေပ်ာ္ရႊင္စြာရယ္ေမာေနၾကပါၿပီ။

Ref: The Magic of Oz by L. Frank Baum