မိုးေခါင္ျခင္း၊ ငတ္မြတ္ေခါင္းပါးျခင္းကေန ေသဆံုးျခင္းဆီသို႔

မိုးေခါင္ေနဆဲ ဆုိမာလီယာ

အာဖရိကတိုက္ဦးခ်ဳိေဒသ ဆိုမာလီယာႏိုင္ငံရဲ႕ငတ္မြတ္ေခါင္းပါးျခင္းေဘးအႏၱရာယ္ေၾကာင့္ ယူအန္ကမၻာ့စားနပ္ရိကၡာအစီအစဥ္ (WFP)က အေထာက္အပံ့ပစၥည္းေတြကို ေလေၾကာင္းကေနစတင္ပို႔ေဆာင္ေနပါၿပီ။ အေရးေပၚအစားအစာအေထာက္အပံ့ပစၥည္းေတြကို ၿမိဳ႕ေတာ္မိုဂါတစ္ရႈးကို ပို႔ေဆာင္ခဲ့ပါတယ္။ ကေလးငယ္ေတြအတြက္ ပထမဆံုးေလယာဥ္နဲ႔ အဟာရျဖည့္စြက္အစာ တန္ ၁၀ သယ္ေဆာင္လာခဲ့ၾကတယ္။ ဆယ္စုႏွစ္ေတြအတြင္း အဆိုးဆံုးေဒသတြင္းမိုးေခါင္မႈႀကီးျဖစ္ပြားခဲ့ၿပီး ဆိုမာလီယာမွာရွိေနတဲ့ လူသန္းေပါင္းမ်ားစြာနဲ႔အာဖရိကဦးခ်ဳိေဒသ၀န္းက်င္မွာလည္းေၾကာက္မက္ဖြယ္ရာ အစားအစာျပတ္လပ္မႈရင္ဆိုင္ေနၾကရပါတယ္။ ဆိုမာလီယာအစိုးရကို ဆန္႔က်င္ျဖဳတ္ခ်လိုတဲ့ အစၥလာမ္မစ္လူငယ္လႈပ္ရွားမႈအဖြဲ႔ အယ္လ္ရွာဘက္(မူဂ်ာဟီဒင္)ဟာ ဆိုမာလီယာေဒသေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကို ထိန္းခ်ဳပ္ထားၾကတယ္။ WFP ရဲ႕ေထာက္ပံ့မႈေတြ ေဘးဒုကၡေရာက္ေနတဲ့ ေဒသေတြဆီ မပို႔ေဆာင္ႏိုင္ေအာင္လည္း တားျမစ္မႈေတြလုပ္ေနခဲ့ၾကတယ္။ ဇူလိုင္ ၂၆ မွာ ေလေၾကာင္းကေရာက္ရွိလာတဲ့ပစၥည္းေတြ စတင္ျဖန္႔ေ၀ရမွာျဖစ္ေပမဲ့ အရာရွိအရာခံအတားအဆီးစစ္ေဆးမႈေတြေၾကာင့္ ကန္ညာကထြက္ခြာဖို႔ကိုပဲ ေနာက္က်ခဲ့ပါတယ္။

ကြဲျပားတဲ့အျမင္ေတြနဲ႔ ေအးခဲေနဆဲ ႏ်ဴကလီးယားစက္ရုံႀကီး

ဖိလစ္ပိုင္ႏိုင္ငံက ဘတန္းႏ်ဴကလီးယားလွ်ပ္စစ္စက္ရုံ(Bataan Power Plant) ကို ခရီးသြားေတြလွည့္လည္ၾကည့္ရႈႏိုင္ေစရန္ ဖြင့္လွစ္လိုက္ပါၿပီ။ ဖိလစ္ပိုင္ႏိုင္ငံၿမိဳ႕ေတာ္မနီလာ အေနာက္ဘက္ပိုင္း ကီလိုမီတာ ၁၀၀(မိုင္ ၆၀)အကြာ နာရီအနည္းငယ္ေလာက္သာ သြားလိုက္တဲ့အခါ ဆလင္ဒါပံုေမွ်ာ္စင္ႀကီးတစ္ခု မတ္မတ္ရပ္လို႔ေနတာေတြ႔ရပါလိမ့္မယ္။ ပင္လယ္ဘက္က လွမ္းၾကည့္လိုက္ရင္လည္း အထင္းသားျမင္ေနရတဲ့အငူအစြန္းေနရာမွာ အဲဒီ မီးခုိေရာင္အေဆာက္အဦးႀကီးတစ္ခု ရွိေနပါတယ္။ ဖိလစ္ပိုင္ႏိုင္ငံရဲ႕ တစ္ခုတည္းေသာ ႏ်ဴကလီးယားစက္ရုံျဖစ္ၿပီး ၁၉၇၆ ခုႏွစ္က စတင္တင္တည္ေဆာက္ခဲ့ၾကတယ္။ ေဒၚလာ ၂ ဘီလီယံ(ေပါင္ ၁.၂ ဘီလီယံ)ေက်ာ္ အကုန္အက်ခံတည္ေဆာက္ခဲ့ေပမယ့္ လွ်ပ္စစ္ဓါတ္အားထုတ္လုပ္ရန္ တစ္ခါမွ အသံုးမျပဳခဲ့ၾကပါဘူး။ ဆယ္စုႏွစ္သံုးခုေက်ာ္ၾကာ အသံုးမျပဳပဲထားခဲ့ရာက အခုေတာ့ဖြင့္လွစ္လိုက္ပါၿပီ။ လွ်ပ္စစ္ဓါတ္အားထုတ္လုပ္ဖို႔အတြက္ေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ ခရီးသြားေတြကို ဆြဲေဆာင္ဖို႔အတြက္သာ ရည္ရြယ္လိုက္ပါတယ္။ ဘတန္းႏ်ဴကလီးယားစက္ရုံနဲ႔ပတ္သတ္ၿပီး စက္ရုံကိုဖြင့္လွစ္ႏိုင္မယ္၊ မဖြင့္ႏိုင္ေတာ့ဘူး၊ စကားအေခ်အတင္ေျပာဆိုေနခဲ့ၾကတာ ႏွစ္ေတြအမ်ားႀကီးၾကာခဲ့ပါၿပီ။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ စက္ရုံရဲ႕ ခလုတ္ကို ႏွိပ္လိုက္ၾကပါၿပီ။

ငယ္ငယ္တုန္းက (ေမေမ့ရဲ႕စာ)

ကြ်န္မငယ္ငယ္တုန္းက အကိုေတြက စၾကတယ္။ လွည္းလမ္းေၾကာင္းက ေကာက္ရၿပီးေမြးစားထားတာတဲ့။ ေခါက္ဆြဲေရာင္းတဲ့ တရုတ္အရွင္းမႀကီးက မလိုခ်င္လို ့စြန္ ့ျပစ္လိုက္တာလို ့ ဆိုတယ္။ တရုတ္ေတြက သမီးမိန္းခေလးကို တန္ဘိုးမထားဘူး။ ေမြးလာရင္ စြန္ ့ျပစ္ၾကရိုးထုံးစံေတာင္ ရွိသတဲ့။ အကိုေတြက အဲလိုမ်ားစလိုက္ရင္ ေဖေဖကပါ သူ ့သားေတြဘက္ကေပါ့ ။ဟုတ္တယ္ မဟုတ္ဘူးမေျပာဘဲ ဟုတ္သလိုလို ၿပံဳးစိစိႀကီးလုပ္ေနတယ္။ ခုတိုင ္ေဖေဖ့ပံုႀကီးကို ျမင္ေယာင္ၿပီး တကယ္ဘဲ လြမ္းမိပါရဲ့။ ၿပီးေတာ့ ကြ်န္မကို ေခၚတာၾကည့္အံုး၊ “အရွင္းမ”တဲ ့။
ေခၚလဲေခၚခ်င္စရာ၊ ကြ်န္မက အားလုံးထက္ အသားပိုျဖဴတာကိုး။ တရုတ္အရွင္းမနဲ့လဲ ခပ္ဆင္ဆင္။ အညာသူေတြက အသားညိဳတာမ်ားတယ္ေလ။ ကြ်န္မက ျဖဴဥေနေတာ့ တခ်ိဳ ့က “ပိုးဟပ္ျဖဴေလးအတိုင္းဘဲ” တဲ့့။တခ်ိဳ ့ကလဲ “ဂြမ္းေတာင့္ေလးနဲ႔” တူသတဲ့။ သိပါဘူး၊ ကြ်န္မျဖင့္၊ လူေတြက သူတို ့ စိတ္ကူးတဲ့ရာ ေျပာေနၾကတာမို ့ ၾကာေတာ့လဲ  ကြ်န္မဘယ္လိုမွ အမွတ္မထားမိေတာ့ဘူး။ ငယ္ငယ္တံုးကေတာ့ “အရွင္းမ” ေခၚရင္ ဘယ္ႀကိဳက္မလဲ ။ ေနာက္ေတာ့လဲ သူတို ့ စတာ ေနာက္တာ ခ်စ္စႏိုးေလးေခၚတာလို ့သတ္မွတ္ၿပီး ေခၚခ်င္သလိုေခၚ အေရးမလုပ္ေတာ့ဘူး။

နင့္ကို ငါမႀကိဳက္ဘူး

အဲဒီေန႔က ကၽြန္ေတာ့္ဘ၀ရဲ႕ ကံဆိုးမိုးေမွာင္က်တဲ့ေန႔တစ္ေန႔ပဲ။ ဆိုးလိုက္တာဗ်ာ ....။

တကယ့္ကို ေခ်ာက္ခ်ားစရာႀကီး ..။

လူလားေျမာက္လာၿပီးတဲ့ေနာက္ ဘယ္ေသာင္ဘယ္ကမ္းမွ မရပ္ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ႀကီး ေလွာ္ခတ္စီးဆင္းခဲ့တဲ့ ေလွတစ္စင္းက ကၽြန္ေတာ္ေပါ့။ ကၽြန္ေတာ့္ဆီ စီးေမ်ာတြယ္ကပ္လာသမွ် အမိႈက္သရိုက္ေတြလည္း ရွင္းထုတ္မေနပါဘူး၊ လက္ခံခဲ့တာခ်ည္းပဲ။ ကမ္းလွလွေလး ေတြ႔လို႔ နားေနရင္လည္း တကယ့္ကို ခဏေလးနားေနလိုက္တာပဲ။ အပမ္းေျပၿပီဆိုရင္ေတာ့ ခရီးဆက္ထြက္ဖို႔ ျပင္ေတာ့တယ္။ ဒီ့ထက္ပိုပိုၿပီး လွပတဲ့ ကမ္းစပ္ေလးေတြ၊ မိန္းကေလးေတြ အမ်ားႀကီးပဲ မဟုတ္လား။ ကၽြန္ေတာ္က ဘ၀ကို ေပ်ာ္ေပ်ာ္ႀကီးပဲ ဆက္သြားခ်င္ေနေသးတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ကို လာၿငိတြယ္သမွ် မိန္းမငယ္ေခ်ာေခ်ာလွလွေလးေတြအားလံုးနဲ႔ ဇာတ္လမ္းေတြဖန္တီးပစ္လိုက္တာပဲ။ ဘယ္မိန္းကေလးကိုမွ လက္ထပ္ယူဖို႔ ကၽြန္ေတာ္မစဥ္းစားခဲ့မိဘူး။ ဘယ္ကမ္းစပ္မွာမွ ကၽြန္ေတာ့္ဘ၀ရဲ႕ ပန္းတိုင္အျဖစ္ မရပ္တန္႔ခဲ့ေသးဘူး။ မေမာေသးဘူး။ တိုင္မွာ ႀကိဳးခ်ည္ထားတဲ့ ေလွေလးတစ္စင္းအျဖစ္မခံႏိုင္ေသးဘူး။ အဲဒီအေတြးေတြနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္က "မ"နဲ႔ မေတြ႔ခဲ့ေသးတဲ့အခ်ိန္ထိပဲ မာန္တင္း ေနႏိုင္ခဲ့တာပါ။ တကယ္တမ္း မ နဲ႔ ေတြ႔ခဲ့ရၿပီးတဲ့ေနာက္ မ မခ်ည္လိုတဲ့ ႀကိဳးတစ္စကို ကိုယ္တိုင္ပဲ တုပ္ေႏွာင္ထားလိုက္ၿပီ။ ႀကိဳးစရဲ႕အစြန္း တစ္ဘက္ကိုကိုင္ၿပီး မကို ခ်ည္ပါ ေႏွာင္ပါ တခ်ိန္လံုးလိုက္ေပးေနခဲ့မိတဲ့အျဖစ္က ရယ္စရာေတာ့အေကာင္းသားပဲ။ ကၽြန္ေတာ္္ဒီလိုေျပာလို႔ ရယ္ေတာ့မရယ္လိုက္နဲ႔။ တကယ္ေတာ့ရယ္စရာမေကာင္းလွပါဘူး။

မေမ့တဲ့ႏိုင္

ဇူလိုင္လထြက္ ၊ ၁၉ရက္တြင္ ၊
ကနက္ျမန္ေဘာင္ ၊ ျပည္က်ိဳးေဆာင္သည့္ ၊
ေခါင္းေဆာင္ထိပ္တန္း၊ ဗိုလ္ေအာင္ဆန္းႏွင့္ ၊
တခန္းသီးသီး ၊ ေခါင္းေဆာင္ႀကီးတို ့၊
နတ္ထီးသို ့ေရာက္ ၊ ၉ႏွစ္ေျမာက္လည္း၊
မေပ်ာက္မေမြ ့ ၊ လြမ္းဟုန္ေငြ ့ျဖင့္ ၊
 ယေန ့သို ့တိုင္ ၊ မေမ့ႏိုင္ဘဲ၊
 သည္းဆိုင္ေႀကြမွ် ၊ေအာက္ေမ့လွ၏ ၊
 ေမြးဖပမာ၊ အားကိုးရာသည္ ၊
 ခုခါငါတို ့ ကင္းတကား။      ။

( အမည္မသိ)

ဒီကဗ်ာေလးက ေမေမငယ္ငယ္ေလးက ဗိုလ္ခ်ဳပ္ကဗ်ာေလးဆိုၿပီး ႀကိဳက္လို ့အရက်က္ထားတာပါ။
(၉)ႏွစ္ေျမာက္ အာဇာနည္ေန ့မွာ သတင္းစာ ၊ဂ်ာနယ္ သို ့မဟုတ္ မဂၢဇင္းတေစာင္ေစာင္မွာ ေဖၚျပပါရွိတဲ ့ ကဗ်ာကေလးျဖစ္ပါတယ္။ ကဗ်ာေရးသူရဲ ့အမည္ကိုေတာ့ အရမက်က္မိလို ့ ေမ့သြားပါတယ္။
ေခါင္းစဥ္ေတာင္ မွန္ပါ့မလားဘဲ ။ မေမ့တဲ ့ႏိုင္ လို ့ ေပးလိုက္တယ္။

ေကာင္းကင္ဘံုမွာေတြ႔ခဲ့ရင္

♫♫ Would you know my name
If I saw you in heaven
Will it be the same
If I saw you in heaven
I must be strong, and carry on
Cause I know I don't belong
Here in heaven ♫♫
စာမေရးျဖစ္ေတာ့ သီခ်င္းနားေထာင္တာေပါ့။

In the end

I had to fall
To lose it all
But in the end
It doesn't even matter

အေရွ႕အလယ္ပိုင္းႏိုင္ငံေတြဆီ … အိုဘားမားရဲ႕ ထိန္းခ်ဳပ္မႈသည္

အိုဘားမားရဲ႕ ယူအက္စ္အမ်ဳိးသားလံုျခံဳေရးအၾကံေပးအရာရွိ တြမ္ဒြန္နီလြန္ကို အင္ဒီးယန္း-အေမရိကန္သတင္းေထာက္ ဖယ္ရိဒ္ဇာေကးရီးယားက “အေရွ႕အလယ္ပိုင္းႏိုင္ငံေတြက မိတ္ေဆြႀကီးေတြနဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ အိုဘားမားအုပ္ခ်ဳပ္ေရးမူ၀ါဒအေၾကာင္း” အေမးအေျဖတစ္ခုျပဳလုပ္ခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီ အေမးအေျဖကို သူ႔ရဲ႕ Fareed Zakaria GPS(Global Public Square) စီအန္အန္ တီဗီအေမးအေျဖအစီအစဥ္ကေန ဇူလိုင္ ၃ ရက္ တနဂၤေႏြေန႔က လႊင့္ထုတ္ခဲ့တယ္။ အိုဘားမားအၾကံေပးအရာရွိရဲ႕ ရွားရွားပါးပါး အေမးအေျဖတစ္ခုလို႔ ဆိုတယ္။ GPS အေမးအေျဖအၿပီး ဇာေကးရီးယားက “ဒြန္နီလြန္ေျပာတဲ့ အိုဘားမားအစိုးရအုပ္ခ်ဳပ္ေရးအေၾကာင္း” ကို ရွင္းျပခဲ့ပါတယ္။

တစ္ကိုယ္ေတာ္ဘ၀ကို အဆုံးသတ္တဲ့ေန ့

Photo from

အတၱလန္တစ္ သမုဒၵရာႀကီးကို တကုိယ္ေတာ္ ေက်ာ္ျဖတ္သူေတြထဲမွာ ကြ်န္မဟာ အငယ္ဆုံးျဖစ္တယ္ဆိုတာ.လူေတြသိရင္ သူတို ့ ေမးခြန္းေတြ ဒလစပ္ ေမးခ်င္ေနေပလိမ့္မယ္။  အသက္၂၂ႏွစ္သာရွိေသးတဲ ့ ႏုႏုငယ္ငယ္ မိန္းခေလးတေယာက္က ၅.၈  မီတာရွည္တဲ ့ ေလွႀကီးကို ဘယ္လို ဦးေဆာင္ပဲ့ကိုင္ၿပီး  ျဖတ္သန္းခဲ့တယ္ဆိုတာ ။ ရက္ေပါင္း၇၀ လုံးလုံး  လွဳိင္းေလကို ဘယ္လို သတၱိေတြနဲ ့ ခုခံ တြန္းလွန္ခဲ့သလဲ ၊ ရုပ္ပိုင္းဆိုင္ရာ စိတ္ပိုင္းဆိုင္ရာ ဒုကၡသုခေတြ ဘယ္လို မ်ိဳး ခံႏွိဳင္ရည္ရွိခဲ ့သလဲ ဆိုတာေတြ သူတို ့ ေမးခ်င္ၾကေပလိမ့္မယ္။

တကယ္ေတာ့ ကြ်န္မဟာ သမုဒၵရာကို ျဖတ္ေက်ာ္မယ္လို ့ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ခ်ၿပီးကတည္းက  မိုဟာဗီသဲကႏၱာရမွာ ကီလိုမီတာ ၅၃၀၀ အထိ စက္ဘီးစီးက်င့္ခဲ့တယ္။ ကီလိုမီတာ အရွည္ ၅၂၃ အထိ အလက္ဂီးနီးျမစ္ႀကီးထဲမွာ  ကူးခတ္ခဲ့ၿပီးျဖစ္တယ္။ က်ယ္ေျပာတဲ ့ပင္လယ္သမုဒၵရာထဲမွာ တေယာက္တည္းရက္ေပါင္း၇၀  ေလွေလွာ္ထြက္ရမယ္ဆိုတာ ဘယ္ေလာက္ ၿငီးေငြ ့ဖို ့ ေကာင္းလိုက္မလဲ။ ဘယ္ေလာက္ အထီးက်န္ ဆန္လိုက္မလဲ။တခ်ိဳ ့က ေတြးမိၾကမယ္။ဘယ္လိုဘဲ ျဖစ္ေစ …
၂၀၁၀ခုႏွစ္ ဇန္န၀ါရီလ ၃ရက္ေန့ ့မွာေတာ့  ဆီနီေဂါလ္ကမ္းေျခကေန ကြ်န္မ စထြက္ခဲ့တယ္။ 

ေရႊပံုေပၚမွာထိုင္ မိႈင္ေနသတဲ့လား

Photo from :

ေၾကြးၿမီေတြကို ေျပလည္ေအာင္မရွင္းလင္းႏိုင္တဲ့လူတစ္ေယာက္ကို ပထမဆံုးတြန္းအားေပးသင့္တာက မိသားစုပိုင္တဲ့ေငြတံုးေငြခဲေတြ အရည္ေဖ်ာ္ဖို႔ပါပဲ။ တျခားနည္းလမ္းေတြဆိုရင္ေတာ့ အစိုးရအဖြဲ႔အစည္းေတြကို အကူအညီအတြက္ ေလွ်ာက္ထားတာမ်ဳိးပါ။ သူတို႔ရဲ႕ပစၥည္းဥစၥာေတြကို ဆယ္စုႏွစ္ေက်ာ္သွိမွီးသိမ္းဆည္းထားၾကသူေတြလည္းရွိတယ္။ တစ္ခ်ဳိ႕တိုင္းျပည္ေတြကအဲဒီလိုမ်ဳိးပဲ အဖိုးတန္ပစၥည္းေတြ က်စ္က်စ္ပါေအာင္ သိမ္းဆည္းထားၿပီး သူတို႔ရဲ႕ေၾကြးျမီေတြျပန္ဆပ္ဖို႔ မတတ္ႏိုင္ေတာ့ဘူးလို႔ ေၾကညာလိုက္ၿပီး တျခားၾကြယ္၀တဲ့ တိုင္းျပည္ေတြဘက္လွည့္ကာ အကူအညီေတာင္းၾကပါတယ္။ ဥေရာပယူနီယံ(အီးယူ)က အဲဒီလို ဥပမာေတြအမ်ားႀကီးေတြ႔ခဲ့ရၿပီးပါၿပီ။ အခုလည္းပဲ ဂရိႏိုင္ငံက အီးယူ ဥေရာဗဟိုဘဏ္-အျပည္ျပည္ဆိုင္ရာေငြေၾကးရံပံုေငြအဖြဲ႕အစည္း(IMF)ကို ကယ္ဆယ္ေရးအကူအညီအတြက္ ကမ္းလွမ္းေနပါတယ္။

၁။ ေရႊေရာင္ေသာ့တစ္ေခ်ာင္းနဲ႔ ဖြင့္ရတဲ့ကမၻာ

ဖိုးပလံ ဒီေန႔ အိပ္ရာႏိုးလာကတည္းက ဘာကိုေပ်ာ္မွန္းမသိ၊ စိတ္ထဲမွာ မြစိမြစိနဲ႔ ျမဴးေနပါတယ္။ ညကအိပ္မက္ထဲမွာ ေရႊေရာင္တ၀င္း၀င္း ေသာ့တစ္ေခ်ာင္းကို ဖိုးပလံလက္မွာ တင္းတင္းၾကပ္ၾကပ္ ဆုပ္ကုိင္ထားတယ္တဲ့၊ အဲဒီေရႊေရာင္ေသာ့ကို ဘယ္မွာဖြင့္ရမွန္းေတာ့မသိဘူး၊ လွလိုက္တဲ့ေသာ့ေလးပဲ၊ ဖိုးပလံရဲ႕ လက္ဖ၀ါးႏွစ္ျပန္စာေလာက္ရွိတယ္။ အဲဒီေသာ့ေလးကို မ်က္စိထဲက မထြက္ဘူး၊ မ်က္လံုးဖြင့္လိုက္ကတည္းက ေရႊေရာင္၀င္းေျပာင္ေျပာင္ေတြပဲ ျမင္ေနမိေတာ့တယ္။ ျပတင္းေပါက္က ခုန္၀င္လာတဲ့ေနေရာင္ေႏြးေႏြးက ေရႊေရာင္တလက္လက္ထေနတယ္။ ျပတင္းကေနျမင္ေနရတဲ့ မာကလာပင္က သစ္ရြက္စိမ္းေတြေတာင္ ေရႊေရာင္ေတြျဖာေနၾကတယ္။ ဖိုးပလံရဲ႕ သံပတ္နာရီေလးက “ဖိုးပလံ ထေတာ့၊ ဖိုးပလံထေတာ့” လို႔ ႏႈိးေနၿပီ၊ မနက္ ၇နာရီ တိတိ၊ ဒီအျပာေရာင္နာရီေလးက ေဘာလံုးေလးတစ္လံုးလိုပဲ၊ လံုးလံုး၀ိုင္း၀ိုင္းေလး၊ ဖိုးပလံ ၉ႏွစ္ျပည့္ေမြးေန႔တုန္းက ေမေမ ေမထားရီ က ဒီနာရီေလး လက္ေဆာင္ေပးခဲ့တာပါ၊ ကိုယ္လိုခ်င္တဲ့ အသံေတြ အသံဖမ္းထားၿပီး ႏိႈးစက္သံအတြက္ ျပန္ၿပီးသံုးလို႔ရတယ္၊ ေမေမက သူကိုယ္တိုင္ပဲ “ဖိုးပလံထေတာ့ ဖိုးပလံထေတာ့” လို႔ အသံသြင္းၿပီး၊ ေမေမ့အသံကို ငွက္သံအသံစာစာေလးစတိုင္ ေျပာင္းပစ္လိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ ႏႈိးစက္အသံမွာ ေမေမ့ရဲ႕ အသံဖိုင္ကို ေရြးေပးလိုက္တယ္၊ ဒါနဲ႔ပဲ ႏိႈးစက္နာရီေလးက မနက္တိုင္း ပိက်ိ ပိက်ိ အသံေလးနဲ႔ ႏႈိးေတာ့တယ္၊။ ခခ ကလည္း သိပ္ၿပီးသေဘာက်တာပဲ။