သုခဘုံထဲက ဒုကၡ

သိမ္ေမြ႕တဲ့ ေလေျပကေလး သဲ့သဲ့တိုက္ခတ္ေနစဥ္ ဒီဇဘၤာလ တရက္မွာ ကြ်န္မတို႕ဟာဖိလစ္ပိုင္ ေတာင္ပိုင္းကမ္းေျခတေလွ်ာက္မွာ ေအးေအးေဆးေဆး ရြက္လႊင့္ ထြက္ခြာေနၾကတယ္။ကြ်န္မတို႕ ေရာက္ရွိေနတဲ့ ေနရာကေန ျပန္လွည့္ႀကည့္လိုက္ရင္ေတာ့ ကြ်န္မတို႕ေနတဲ့ကြ်န္းကေလးကို ေရးေရးဘဲ ျမင္ႏိုင္ေတာ့တယ္။ ျဖာက်ေနတဲ့ ေနေရာင္ျခည္ကေလးက ေရေပၚမွာ အျပာေရာင္ဖြဖြေလး ေတာက္ပေနတယ္။ သစ္ပင္ေတြနဲ႕ စက္ရံုေတြကိုလည္း ေနရာတိုင္းမွာ ထိုးထိုးေထာင္ေထာင္ ျမင္ေနရတယ္။ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ က်ီက်ီက်ာက်ာ ေအာ္ျမည္ရင္း ဟို..ေကာင္းကင္အျမင့္ကို ပ်ံတက္ေနတဲ့ ခ်စ္စရာငွက္ကေလးေတြကိုလဲ ျမင္ေနရတယ္။ ဒါဟာ ၁၉၈၀ခုႏွစ္မ်ားဆီက..ရိုက္ကူးခဲ့တဲ့ ဖိလစ္ပိုင္ ရုပ္ရွင္ျပကြက္တခုကို ေဖၚျပေပးေနတာပါ ။

ကြ်န္မဟာ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ရုပ္ရွင္ သရုပ္ေဆာင္အျဖစ္ က်င္္လည္ရင္း ခုအခါမွာလဲ ရုပ္ရွင္ရိုက္ကူးဖို႕ တစ္ဖန္ ေရာက္ရွိလာခဲ့တာပါ။ အဖြဲ႔သားအားလုံး ၃၀ေလာက္ရွိမဲ့ ကြ်န္မတို႕ဟာ ကြ်န္မတို႕ တည္းခိုရမဲ့ ဧည့္ရိပ္သာမွာ အသီးသီး အသင့္ ေနရာယူလိုက္ႀကပါတယ္။ ေနာက္ေန႕မနက္ ကြ်န္မတို႕ ရိုက္ကူးရမယ့္ ေနရာမွာ ပြဲၿကည့္ပရိသတ္ေတြက  အမ်ားႀကီးဘဲ။ ညံညံ စီစီ ေ၀ေ၀ ရွိ္ေနပီ။ ကြ်န္မတို႔လည္း မိတ္ကပ္ အသင့္အေနအထားျပင္ဆင္ျပီးႀကျပီ။

“ မီး   ကင္မရာ  အက္ရွင္” ဆိုတဲ့ အသံေတြ ထြက္ေပၚလာျပီ။ ဒါေပမဲ့..
မေမွ်ာ္လင့္တဲ့ ထူးထူးဆန္းဆန္းအသံတခု။ ပရိသတ္ႀကားက ထြက္ေပၚလာတယ္။

“ ဒီႏွစ္ေယာက္ကို ငါတို႕ ငွားခ်င္တယ္ ရမလား” တဲ့။

ကြ်န္မအသံလာရာ ၾကည့္လိုက္ေတာ့
“အလိုေလး”


လူအုပ္ထဲက လူရြယ္တေယာက္ေရွ႕ထြက္လာၿပီး လက္နက္ကိုင္ လူတစု ၿခံရံလို႔၊ ေျပာတဲ့ အသံက  မူးမူးရူးရူး  ေထြလုံးရစ္ပတ္ႏွင့္..
ဒါရိုက္တာကေတာ့ ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ပါဘဲ.ယဥ္ယဥ္ေက်းေက်း ျပန္ေျပာတယ္။

“ မရပါဘူးခင္ဗ်ာ၊ ကြ်န္ေတာ္တို႕ အစီအစဥ္အတိုင္း ဆက္လုပ္ဖို႕ ရွိပါတယ္” တဲ့။
“ ”တိတ္စမ္း”
လူရြယ္က ျဖတ္ေအာ္လိုက္တယ္။ ဒါရိုက္တာ့ပခုံးကို တခ်က္ပုတ္လိုက္ရင္း ..

“မၾကာပါဘူး သူတို႕ကို က်ုဳပ္ျပန္ပို႔မွာပါ” လို႔ေျပာတယ္။

“ဘာဘဲျဖစ္ျဖစ္ ကြ်န္ေတာ္တို႕ ခြင့္ျပဳလို႕ မျဖစ္ႏိုင္ပါဘူး”

လူရြယ္က စူးစူး၀ါး၀ါး စိမ္းစိမ္းခါးခါး ၿကည့္ရင္း စိတ္ဆိုးလာဟန္ျဖင့္ ..

“က်ဳပ္ျပန္ပို႕မွာပါ။ က်ဳပ္အိမ္မွာ သူတို႕ကို စပယ္ရွယ္ ျပစရာကေလးတခုရွိေနလို႕ပါ”
 ဒီအခ်ိန္မွာေတာ့ လူတိုင္းဟာ မတ္္မတ္ရပ္လို႕ မမွိတ္မသုံ ေငးစိုက္ ၿကည့္ေနၿကတယ္။  ကြ်န္မတို႕ အားလုံး ဘာလုပ္ႀကရမယ္ မသိဘူး။ လူရြယ္ကေတာ့ဒါကို အခြင့္ေကာင္းယူၿပီး ကြ်န္မတို႕ လက္ ကို ဆတ္ကနဲ ဆြဲယူခါ အေစာင့္အေရွာက္ေတြ ၿခံရံလို႕ ေဘာ္ဒီဂတ္ေတြႏွင့္အတူ သူ႕ ယဥ္တန္္းရွိရာ ထြက္ခြာသြားတယ္။
ကြ်န္မတို႕ ကို ညွာတာဖို႕သနားဖို႕ ကြ်န္မတို႕ ႏွစ္ေယာက္စလုံးက ေတာင္းပန္ၿကပါတယ္။ ကြ်န္မတို႕ကို အဓမၼ ေခၚေဆာင္လာသူက
“စိတ္ခ်ေန ခင္ဗ်ားတို႔ ဘာမွ မျဖစ္ေစရဘူး ကားေနာက္မွာ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ကေလး ထိုင္လုိက္ခဲ့”လို ့ ေထ့ေငါ့ေငါ့ အမိန္႕ေပးေနတယ္။
ကားက ေနရာက ထြက္ခြာသြားပါၿပီ။ ဆယ္မိနစ္ေလာက္ ေမာင္းရေသးတယ္။ အိမ္တလုံးေရွ႕မွာ ထိုးရပ္သြားတယ္။ သူ႕လူႏွစ္ေယာက္ကို ထားခဲ့အၿပီး ကြ်န္တို႕ကို ဧည့္ခန္းမႀကီးတခုဆီ ဦးေဆာင္ ေခၚယူသြားတယ္။ ကြ်န္မတို႕ကို အေအးတခြက္စီတိုက္ၿပီးခ်ိန္မွာ ၾကိဳတင္ ျပင္ဆင္ထားပံုရတဲ့ အျဖဴေရာင္ အယ္ဘမ္တခုကို သူက ျပတယ္။ ကြ်န္မၿကည့္လိုက္ေတာ့ အယ္လ္ဘမ္ထဲမွာ  မဂၤလာေဆာင္ အခန္းအနားဓါတ္ပံုေတြႏွင့္ျပည့္ေနၿပီးေတာ့ သတို႕သားက သူျဖစ္ေနတယ္။ ပိုၿပီးမယုံၿကည္ႏိုင္စရာေကာင္းတာက သတို႕သမီးဟာ ကြ်န္မႏွင့္ ခ်ြတ္စြပ္တူေနလို႕ပါဘဲ။
“ဘုရားေရ”လို႕ လန္႕ျဖန္႕ ေအာ္မိေတာ့တယ္။

သူက နာက်ည္းစြာ တခ်က္ ရွဳိက္ငိုလိုက္ၿပီး.
“လြန္ခဲ့တဲ့ ၂ႏွစ္ေလာက္က သူေသသြားတယ္။ က်ဳပ္ သူမရွိရင္ မေနတတ္္ဘူး ။ ဘယ္လိုနည္းနဲ႕ျဖစ္ျဖစ္ က်ဳပ္ သူ႕ကို ျပန္ရမွ ျဖစ္မယ္။ ဒီကေန႕ ဘုရားသခင္က က်ဳပ္ကို ဒီအခြင့္အေရးကို ေပးသနားခဲ့ၿပီ္”တဲ့။ ေျပာပံု။ သူဟာ ကြ်န္မကို စူးစိုက္ၾကည့္ရွဳရင္း  ႏူးႏူးညံညံညံ့ ရွိေနရာက ရုတ္တရက္ အမူအရာေျပာင္းလဲသြားၿပီး အသံက်ယ္က်ယ္ႏွင့္ ဟက္ဟက္ပက္ပက္ ရယ္ေမာေနတယ္။ “ငါသိပ္ကံေကာင္းတာဘဲ။ ဒီေန႕ကို   ငါ့မိန္းမ ငါ့ဆီ ျပန္လာတဲ့ ေန႕ အျဖစ္ မွတ္တမ္းတင္ရမယ္ “တဲ့။ ကြ်န္မ ၿကက္သီးေတြ ျဖန္းကနဲထလာၿပီး ဘာလုပ္လို႕ ဘာကိုင္ရမွန္းမသိေတာ့ဘူး။ ဒီေနရာက အျမန္ဆံုးထြက္ေျပးလြတ္ေျမာက္ခ်င္ေနတယ္။ ဘယ္လိုလုပ္ရပါ့မလဲ။
 သူကေတာ့ ကြ်န္မတို႕လို ဘယ္ဟုတ္ပါ့မလဲ။  ျခိမ္းေျခာက္သလိုလိုနဲ႕သူစုေဆာင္းထားတဲ့ လက္နက္ေတြ အျပည့္ သိုေလွာင္ထားတဲ့အခန္းႀကီးတခန္းကို္ ျပသေနေသးတယ္။ အို .. ကြ်န္မေၾကာက္လိုက္တာ။ ဘုရားတၿပီး ျငိမ္ျငိမ္ေလး ဆုေတာင္းေနရေတာ့တယ္။ 
ေနာက္ၿပီးရင္ေတာ့  ဧည့္ခန္းႀကီးဆီ ျပန္လာၿပီး ကြ်န္မတို႔လည္း ဆိုဗါေပၚထိုင္မိေရာ သူက ကြ်န္မတို႕ ႏွစ္ေယာက္အၾကား  ၀င္တိုးထိုင္ခ်လိုက္တယ္။ သူ႕ လက္ေတြကလည္းကြ်န္မတို႕ရဲ႕  ပခုံးေတြေပၚကို သိမ္းႀကံဳး သိုင္းဖက္ထားလိုက္တယ္။
“ကိုင္း ..မင္း ငါေျပာသလိုလုပ္။ ဟုတ္လား။ မင္းဘာလိုခ်င္သလဲ။  ေျမလား ေငြလား။ မင္းလိုတာ ငါ ဘာမဆိုေပးႏိုင္တယ္။ နာမည္သာတပ္လိုက္ မင္းေရွ႕ ေရာက္လာေစရမယ္” လို႕ သူက ေျပာေနျပန္တယ္။ ခက္တယ္။

ခဏေနေတာ့ သူ အခ်ိဳးတမ်ိဳးေျပာင္းသြားၿပီး ေနရာကထလို႕ အျပင္ကိုု ထြက္သြားတယ္။ ကြ်န္မတို႕မွာ ေတြေ၀ေနစရာ အခ်ိန္မရွိဘူး။ ကြ်န္မတို႔ရဲ႕ ဖိနပ္ေတြကို အျမန္စြပ္လိုက္ၿကတယ္။ အိမ္ထဲကို အကဲခတ္ႀကည့္လိုက္ေတာ့ ေတာ္ပါေသးရဲ႕။ လူရိပ္လူေခ် မျမင္ရဘူး။ ကြ်န္မတို႕ရဲ႕ ကိုယ္ပိုင္ ဘ၀တခု ရွင္သန္ဖို႕အတြက္ရုပ္ရွင္ ဇတ္လမ္းမဟုတ္ တဲ့ စြန္႕စားခန္းတခု စတင္မိႀကၿပီ။ ကြ်န္မတို႕ လာလမ္းအတိုင္းေျပးလာၿကတယ္။
ကြ်န္မတို႕ကို ျပန္ေပးဆြဲလာသူဟာ ဒီနယ္တ၀ိုက္ခ်မ္းသာႀကြယ္၀ၿပီး  ႀသဇာေညာင္းတဲ့ လူရိုေသ ရွင္ရိုေသသူျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။ ဒါေပမဲ ့ သူဟာ မူးယစ္ေဆးစြဲသူတေယာက္ဆိူတာ သိသာပါတယ္။
ကြ်န္မတို႔ တည္းခိုတဲ့ ဧည့္ရိပ္သာကိုလည္းေရာက္ေရာ ေသနတ္သံေတြ ဆက္တိုက္ၿကားလာရတယ္။
 ကြ်န္မနဲ႕ ရင္းႏွီးကြ်မ္း၀င္ၿပီးသားအသံတခုက သဲၿကီးမဲႀကီးေအာ္ေနတယ္။

“ငါ စိတ္ရွည္လက္ရွည္ ေျပာေနတယ္ေနာ္။ မင္းနားေထာင္ပါ။ မင္းကို ငါ ဘာမွ အမွားမလုပ္္ပါဘူး။” အသံက တျဖည္းျဖည္းနီးနီးလာတယ္။

“မင္းအထဲမွာ ရွိေနတယ္ဆိုတာ ငါသိတယ္။ ေျပာလိုက္စမ္း သူတို႕ကို ။ ငါ မင္းကို နာက်ဥ္ေအာင္ ဘာမွ မလုပ္ခဲ့ဘူးဆိုတာ။ မင္း ထြက္လာပါ။”

“မင္းအခု ထြက္လာပါ”

ကြ်န္မအရမ္းကို ေၾကာက္ေနၿပီ။ ဒါေပမဲ ့ ေရြးစရာ လမ္း မရွိဘူး။ တံခါးေပါက္ဆီ ကြ်န္မေျဖးေျဖးေလွ်ာက္ရင္း ဘုရားကို အာရံုျပဳေနရတယ္။ တံခါးလက္ကိုင္ကိုလည္းဆြဲမိေရာအခ်က္ေပးေခါင္းေလာင္းသံေတြ  ရဲကားသံေတြ ၾကားလိုက္ရတယ္။ ရဲအရာရွိေတြ တေလွႀကီး ေပၚထြက္လာတယ္။
ခ်က္ျခင္းဘဲ အဲဒီလူဆိုးဟာ ရဲေတြ လက္ကို ေရာက္သြားတယ္ ။
ရဲအရာရွိႀကီးက ေျပာပါတယ္။

“မင္းဘယ္သူလဲဆိုတာ ငါသိတယ္။ မင္းဘာေတြလုပ္ေနသလဲ ငါသိတယ္။ ဒါေပမဲ့ ဒီတၿကိမ္ေတာ့ ငါတို႔ မင္းကို ခြင့္လႊတ္ေပးႏိုင္စရာ အေၿကာင္းမရွိေတာ့ဘူး။ ကဲ တက္”
သူ႕ကို ရဲကားေပၚ တင္ေခၚသြားၾကတယ္။
ကြ်န္မတို႕ ဒါရိုက္တာက အခ်ိန္မၿဖံဳးလိုပါဘူး။ ရိုက္စရာရွိတာ  ဆက္ရိုက္ၾကမယ္တဲ့။

နာရီ အနည္းငယ္ၾကာၿပီးခ်ိန္မွာေတာ့ ကြ်န္မတို႕ျပန္ဖို႕  ဖယ္ရီတစီးေပၚမွာ အသင့္ သိမ္းဆည္း ထုတ္ပိုးျပင္ဆင္ၿပီးၿကပါၿပီ။ မနီလာၿမိဳ့ေပၚမွာ ရွိတဲ ့ ရိုက္ကြင္းအခ်ိဳ႕ ရိုက္ၿပီးရင္ အဆုံးသတ္ ၿပီးစီးပါလိမ့္မယ္။
ကြ်န္မအဖို႕ေတာ့ အားလပ္ခ်ိန္မ်ားမွာ ေနာက္ေၾကာင္းျပန္ငဲ့ၿကည့္မိရင္ ကြ်န္မအတြက္  တုန္လွဳပ္ေျခာက္ျခားဖြယ္ သဲထိတ္ရင္ဖို  စြန္႕စားခန္းတခု လိုလိုႏွင့္ တကယ္ေတြးၿကည့္မွ    အိမ္မက္ဆန္တဲ့  ရယ္စရာ ဟာသ ဇတ္လမ္းကေလး တစ္ခုျဖစ္ေနၿပီ ဆိုတာ သိလာရပါတယ္ ရွင္။
Florist  ျမန္မာမွဳျပဳသည္။

ဒီဇာတ္လမ္းကေလးကို ေရးသူက ဖိလစ္ပိုင္ ႏိုင္ငံက နာမည္ႀကီး မင္းသမီး “နာတီ ဆန္တီယာဂို “ ( Naty Santiago) ပါ။ သူမဟာ Reader Digest အယ္ဒီတာအဖြဲ႕က ခ်ီးျမွင့္တဲ့ ေဒၚလာ ၃၅၀ ရရွိသူျဖစ္ပါတယ္။ ကိုယ္ေတြ႕ ဇတ္လမ္းကို ေရးျခယ္သီကံုးထားတာပါ။ သူမဟာ ၂၀၀၀ ျပည့္ႏွစ္ က ရုပ္ရွင္ေလာကမွ အနားမယူမီ အသက္ ၄၀ အရြယ္က ျဖစ္စဥ္တခုကို တင္ျပထားျခင္းျဖစ္တယ္။  ယခုအခါ ထိုင္းႏိုင္ငံ ခ်င္းမိုင္ၿမိဳ႕မွာ သားသမီး ၅ေယာက္ ေျမး၁၁ေယာက္ႏွင့္အတူ သိုက္ျမိဳက္ ခမ္းနားစြာ ေနထိုင္လ်က္ရွိပါတယ္။

Source:      Trouble in Paradise (By Naty Santiago) RD march 2012