 |
| image from |
ကြ်န္မတို ့ ေမေမက …
ဟိုေရွးေရွးတုံးက “အထက္ျမန္မာျပည္မွာ တေကာင္းျပည္ရယ္လို႔ ရွိ တယ္။ ဗမာအစ တေကာင္းက တဲ့ ဗမာလူမ်ိဳးဆိုတာ တေကာင္းလူမ်ိဳးေတြဘဲ။ အဲဒီက ေန ဆင္းသက္လာတာ” လို ့ အစခ်ီေျပာပါတယ္။ အဲဒီ တေကာင္းျပည္ကို စိုးစံတဲ့ သတိုးေရႊမင္း ဆိုတာ နတ္ရြာစံေရာဆိုပါေတာ့။ နတ္ရြာစံတယ္ ဆိုတာ ဘာလဲ အေမ လို႔ ေမးေတာ့ ေသတာလို႔ ေျပာပါတယ္။ “ရွင္ဘုရင္မ်ားကိုေတာ့ နတ္ရြာစံတယ္လို႔ သံုးႏွဳံးရတာေပါ့။ ဘုရားဆိုရင္ ပရိနိဗၺာန္စံတယ္။ ဘုန္းႀကီးရဟန္းဆိုရင္ ပ်ံလြန္ေတာ္မူတယ္။ လူေတြဆိုရင္ ေသတယ္။ ကြယ္လြန္တယ္။ ဆံုးတယ္။ အနိစၥေရာက္တယ္ စသျဖင့္ အမ်ိဳးမ်ိဳးသုံုးႏွဳံးလို႔ ရတယ္” လို ့ ေမေမက ေျပာပါတယ္။
ဒါနဲ႔ သတိုးေရႊမင္းရဲ႕ သမီးေတာ္က ဘဒၵႏု၀တီ တဲ့။ သားေယာကၤ်ားေလးမရွိေတာ့ သမီးေတာ္ကဘဲ ထီးနန္းအုပ္ခ်ဳပ္ သိမ္းပိုက္ရတာေပါ့။ ဒါေပမဲ့ မူးႀကီးမတ္ႀကီးေတြက မင္းသမီးကို မင္းေယာက္်ားတစ္ပါးပါးနဲ့ လက္ထပ္ၿပီး တိုင္းျပည္ကို ပူးတြဲ အုပ္ခ်ဳပ္ေစခ်င္ႀကတယ္။
ဘဒၵႏု၀တီဟာ ေခ်ာလြန္းလွလြန္းတာေႀကာင့္ စံုးမတေယာက္က မနာလိုျပန္ဘူးတဲ့။
မင္းသမီး ဥယ်ာဥ္ေတာ္ကစားေနခိုက္ ဥယ်ာဥ္နားက ဗိမာန္တခုမွာ ေနတဲ့ နတ္နဂါးတေကာင္နဲ႔ ခ်စ္ႀကိဳက္ေအာင္ မ်က္စိေမွာက္မွားေအာင္ၿပဳစားလိုက္ပါေရာတဲ့။ ဒီေတာ့ ဘဒၵႏု၀တီဟာ နဂါးမင္းမွ နဂါးမင္းဘဲ လူမင္းေတြနဲ႔ စုလ်ားရစ္ပတ္လက္ထပ္ျခင္းမၿပဳလိုဘူး တဲ့။ (နတ္နဂါးဆိုေတာ့ သူက လူေယာင္ဖန္ဆင္းလို႔ ရတယ္ ဆိုဘဲ။ ေၿမြမင္းသားပံုျပင္ထဲကလိုေပါ့ေနာ္) ၿပဳခဲ့ရင္လဲ မနက္ခင္းေရာက္ေတာ့ လူမင္းေတြဟာ လည္မွာ အစြယ္ရာ ႏွစ္ခုနဲ႔ ေသဆုံးခဲ့ႀကတာခ်ည္းဘဲတဲ့။ ဒါနဲ႔ မူးေတြ မတ္ေတြလဲ အေႀကာင္းရင္းကို မရွာႏိုင္ဘဲ လက္မွဳိင္ခ်ေနႀကရေရာတဲ့။
ဒီအခ်ိန္အခါမွာဘဲ ေက်းေတာရြာေလးတခုက မိဘကို လုပ္ေႀကြးၿပဳစုေနသူ့ ေမာင္ေပါက္က်ိဳင္း ဆိုတဲ့ လူငယ္ေလးတေယာက္ဟာ “တရြာမေျပာင္း သူေကာင္းမျဖစ္” ဆိုတဲ့ ထံုးကို ႏွလုံးမူၿပီးေတာ့ တေန႔ ေသာ အခါမွာ မိဘႏွစ္ပါးအနီး ရိုေသစြာ ခ်ဥ္းကပ္လို႔ “မိခင္ ဘခင္တို႔ သားေတာ့ တၿမိဳ႕တရြာေျပာင္းၿပီး စီးပြားရွာခ်င္ပါတယ္။ မိဘႏွစ္ပါးကိုလည္း ခ်မ္းသာစြာ ခံစားစံစားေစလိုတယ္။ ဒါ့ေႀကာင့္ သားေမာင္ကို ခြင့္ၿပဳႀကပါလို႔” ပန္ႀကားသတဲ့။
ဘခင္ျဖစ္သူက “ငါ့သား ဆႏၵရွိမွျဖင့္ အေဖမတားျမစ္ပါဘူး ဒါေပမဲ့ သား မွတ္သားနာယူဖို ့ စကားတခြန္းေတာ့ ပါးလိုက္ပါရေစ” သြားပါမ်ား ခရီးေရာက္။ ေမးပါမ်ားစကားရ။ မအိပ္မေန အသက္ရွည္ “တဲ့။ ကိုင္းငါ့သား။ ဒီစကားၿမဲၿမဲ ႏွလုံးသြင္းၿပီး လမ္းခရီးမွာ သတိ၀ိရိယႏွင့္ ဂရုတစိုက္သြားေပေရာ့” လို ့ အႀကည္အသာ ခြင့္ေပးသတဲ့။
အဲလိုနဲ႔ မိဘဆိုတာ ဘုရားႏွင့္ တစ္ဂိုဏ္းတည္းလို႔ ယုံႀကည္သက္၀င္သူ ေမာင္ေပါက္က်ိဳင္းဟာ မိဘႏွစ္ပါးကို ရိုေသျမတ္ႏိုးစြာ လက္အုပ္ခ်ီမိုးရွိီခိုးကန္ေတာ့ၿပီး ထန္းေခါက္ဖါကေလး ထမ္းလို႔ အိမ္ကထြက္လာပါေရာ တဲ့။ ခုေခတ္လို ေက်ာပိုးအိပ္မေပၚေသးေတာ့ အညာထန္းေခါက္ဖါကေလးေတြ ေပါ့ေပါ့ပါးပါး အ၀တ္အစားထည့္ယူလို ့ ရတာေပါ့။
(ေက်ာပိုးအိတ္ဆိုလို႔ ႀကံဳတုံး လွ်ာနည္းနည္းရွည္ခ်င္ေသးတယ္။ အေနာက္ႏိုင္ငံမ်ားမွာေတာ့ ေက်ာင္းသားေတြဟာ အခါအားေလ်ာ္စြာ ဗဟုသုတရွာမွီးႀကဖို႔ ေလ့လာေရးခရီးေတြ ထြက္ႀကရတာေႀကာင့့္ ေက်ာပိုးအိတ္ကို သံုးလာႀကတယ္။ ဒါ မွန္ပါတယ္။ ေက်ာပိုးအိတ္ယဥ္ေက်းမွဳက ခ်က္ျခင္းကူးစက္လာေတာ့ ျမန္မာႏိုင္ငံက ခေလးေတြလဲအလားတူ ေက်ာပိုးအိတ္ေတြ သုံးလာႀကတယ္။ သံုးသမွ အတန္းငယ္တဲ့ ခေလးေပါက္စေတြက အစ ေပါ့။ စဥ္းစားႀကည့္ရင္ ေက်ာင္းစာသင္ခန္းထဲက ခုံေတြမွာ ေက်ာပိုးအိတ္ေပါင္းမ်ားစြာ ရွဳပ္ပြေနမွာျမင္ေယာင္မိတယ္။ ထုတ္ရလဲ ခက္ပါတယ္။ ဟိုနား ဒီနား ခဏေလးသြားရတဲ့ ေက်ာင္းႏွင့္အိမ္ ခရီးတို ကေလးမွာ ေက်ာပိုးအိပ္ႀကီးလြယ္ရတာ တာ၀န္မပိုဘူးလားလို႔ ကြ်န္မသူတို႔ကို ႀကည့္ၿပီးစိတ္ေမာေနမိတယ္။ ကြ်န္မတို႔ ငယ္ငယ္တုံးက လြယ္အိတ္ကေလးေတြ လြယ္ၿပီး ေက်ာင္းသြားရတာ အလြန္က်က္သေရရွိတာမို ့လြယ္အိတ္ကေလးေတြကို လြမ္းလိုက္တာ။ )
ေမာင္ေပါက္က်ိဳင္းလဲ သူ႔ မိခင္ ထုပ္ေပးလိုက္တဲ့ ထမင္းထုပ္ကေလးျဖည္စားလိုက္ လမ္းမွာ ေတြ႔သမွ် လူေတြ သူသိလိုတာေမးလိုက္စမ္းလိုက္ သူ႔ ဘခင္မွာႀကားလိုက္တဲ့အတိုင္း မနားမေနခရီး သြားလိုက္ႏွင့္ တျဖည္းျဖည္း နန္းၿမိဳ႕တာ္ႀကီးဆီ ေ၇ာက္လာပါေရာကြယ္။ ၿမိဳ႕ေတာ္နား ေရာက္ေတာ့ လူေတြက မ်က္ႏွာမသာႀကဘူး။ ဟိုနားစုစု ဒီနား စုစုနဲ႔ တီးတိုး တီးတိုး လုပ္ေနႀကေတာ့ သိခ်င္လာၿပီး ၀င္ေမးေတာ့တာေပါ့။ ဒီေတာ့ သတိုးေရႊမင္း နတ္ျပည္စံတဲ့အေႀကာင္းကစလို ့ မင္းသမီးႏွင့္ လက္ထပ္ခဲ့တဲ့ မင္းသားမ်ားဟာ တေယာက္ၿပီးတေယာက္ လည္မွာ အေပါက္ ႏွစ္ေပါက္ နဲ႔ ေနာက္ေန႔ မနက္မွာ ေသဆံုးကုန္တဲ့အေႀကာင္း ေမာင္ေပါက္က်ိဳင္းသိသြားတာေပါ့။ ဒီေတာ့ ေမာင္ေပါက္က်ိဳင္းလည္း စြန္႔စားခ်င္လာတယ္။ မူးမတ္ေတြကို ေလွ်ာက္ထားတယ္။ မူးမတ္ေတြကလည္း ေပါက္က်ိဳင္းရဲ႕ နဖူးေရ ဒူးေရ ႀကည့္ၿပီးလက္ခံ လိုက္တယ္ဆိုပါေတာ့။ မင္းသမီးႏွင့္ စုလ်ားရစ္ပတ္လက္ထပ္လိုက္တယ္တဲ့။
အဲဒီည ေမာင္ေပါက္က်ိဳင္းက သူ႔ ဘခင္မွာႀကားတဲ့ စကားအတိုင္း တစ္ညလံုးမအိပ္ဘဲ မင္းသမီးလဲ မသိေအာင္ တံခါးအကြယ္က အေခ်အေနေခ်ာင္းႀကည့္တာကိုး။ လား လား သန္းေခါင္လဲေက်ာ္ေရာ နဂါးႀကီးတေကာင္ေပၚလာၿပီး မင္းသမီးအနားမွာ ေခြအိပ္သတဲ့။ မိုးလင္းကာနီးေတာ့မွ နဂါးႀကီးေလ်ာကနဲ ထြက္သြားဆိုဘဲ။ ေမာင္ေပါက္က်ိဳင္းလဲ မ်က္လုံးအၿပဴးသား ၿကည့္ေနၿပီး နဂါးႀကီးကို ဘယ္လို ႏွိမ္နင္းရမလဲ အႀကံထုတ္သတဲ့။
မင္းသမီးလဲ စက္ရာက ႏိုးထလာေတာ့ ေမာင္ေပါက္က်ိဳင္းကို အရွင္လပ္လပ္ ႀကီးေတြ ့ေနရေတာ ့ စိတ္ဆိုးသြားသတဲ့။ ေနာက္ေန ့ ညဦးပိုင္းမွာ မင္းသမီးက ျပတင္တံခါးေလးမွီၿပီး ေမာင္ေတာ္နဂါးမင္းကိုသာ ခ်စ္ျမတ္ႏိုးေႀကာင္း ဘယ္လူသားမင္းသားကိုမွ မစုံမက္ႏိုင္ပါေႀကာင္း ေတးခ်င္းလုပ္ဆိုေတာ့ နဂါးႀကီးက ေရကန္နားကေန ညကသူလာပါတယ္ဘယ္လူသားကိုမွ မေတြ႕ ရပါဘူး လို ့ ေတးခ်င္းျပန္ဆိုသတဲ့။ ဒါက ကြ်န္မတို႔ အေမက ဇာတ္ပြဲ လဲ ႀကည့္တတ္သူဆိုေတာ့ ထိုးဇတ္ေတြက ကျပတဲ့အတိုင္း ေျပာျပေနတာပါ။ ဒီေတာ့ မင္းသမီးက သိပ္စိတ္ဆိုးသြားသတဲ့။ ေမာင္ေပါက္က်ိဳင္းကလဲ ဒါးတစ္ခ်ာင္းကို ျမိေနအာင္ေသြးၿပီး တံခါးအကြယ္မွာ ဖြက္ထားသတဲ့။ သန္းေခါင္ေက်ာ္လဲေရာက္ေရာ အႀကံသမား ေမာင္ေပါက္က်ိဳင္းက မင္းသမီးအနားမွာအိပ္ေနရာက ထၿပီး သူ့ေနရာမွာ လူတရပ္ရွိတဲ့ ငွက္ေပ်ာတုံးႀကီးကို ခ်ထားၿပီးေစာင္ၿခံဳေပးထားသတဲ့။ သန္းေခါင္လဲ ေက်ာ္ေရာ လား လား နဂါးႀကီးက ေပၚလာၿပီး ငွက္ေပ်ာတုံးကို လူမွတ္လို႔ တရွဴးရွဴး လုပ္ ေပါက္ေတာ့တာေပါ့။ ေပါက္လဲ ေပါက္ကေရာ အစြယ္ႀကီးက ငွက္ေပ်ာတံုးမွာ စိုက္၀င္သြားတာေပါ့။ ႏွဳတ္လို႔ မရေတာ့ဘူး။ ဒီမွာတင္ ပုန္းကြယ္ေနတဲ့ ေမာင္ေပါက္က်ိဳင္းဟာ တံခါးႀကားကေန ေျပးထြက္လာၿပီး ငွက္ႀကီးေတာင္ ဒါးဆြဲ ခုတ္လိုက္တာ နဂါးႀကီး ေခါင္းတျခားကိုယ္တျခား ျဖစ္သြားပါေရာကြယ္။
အဲဒီက်ေတာ့မွ မူးၿကီးမတ္ႀကီးေတြလဲ အေၿကာင္းရင္းကို သိသြားႀကၿပီး ေမာင္ေပါက္က်ိဳင္းကို “နဂါးႏိုင္မင္း” အျဖစ္ ဘြဲ႔အမည္ေပး လို႔ ထီနန္းကို အပ္ႏွင္းလိုက္ႀကတာေပါ့။ ဒါေပမဲ့ မင္းသမီးက ကမၻာမေႀကပါဘူးတဲ့။ စကားထာဖြက္ပါတယ္။ "ေထာင္ေပးလို႔ ဆုတ္ ရာေပးလို႔ ခ်ဳပ္ ခ်စ္တဲ့သူ အရိုး ဆံထိုးလုပ္” တဲ့။ သုံးရက္အတြင္း ေဖၚႏိုင္ရင္ ေဖၚ အသက္ခ်မ္းသာရာရမယ္ မဟုတ္ရင္ ဒီဒါးနဲ႔ ပိုင္းသတ္မယ္” လို ့ နဂါးႀကီးကို ပိုင္းျဖတ္ခဲ့တဲ့ ဒါးကိုကိုင္ၿပီး ႀကိမ္းေမာင္းပါတယ္။
ကဲ ဒါကို ခဏနားၿပီး ေမာင္ေပါက္က်ိဳင္းရဲ ့ မိခင္ ဘခင္ေတြ ဘက္ ခဏ လွည့္ႀကရေအာင္။
ဘခင္က ဆိုသတဲ့.
“ရွင္မရယ္ ငါတို႔ သားကေလး သြားတာ အတန္ႀကာၿပီ။ဘာသံမွ လဲ မႀကားဘူး။ ဒုကၡမ်ားေရာက္ေနသလားကြယ္ ငါ သတိရလိုက္တာ” တဲ့။ မိခင္က ျပန္ေျပာတယ္။ “ဟုတ္ပ ေတာ္။ ကြ်န္မလဲ စိတ္ေတြ ေလးလိုက္တာ။ လိုက္သြားႀကရေအာင္လား” တဲ့။
ဒါနဲ႔ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ အထုပ္ကေလးထမ္း လိုက္ခဲ့ႀကျပန္ေရာ။ ခရီးေတာ္ေတာ္ေပါက္မိလို ့ အရိပ္ေကာင္းတဲ့ ေညာင္ပင္ေအာက္မွာ ေရခ်မ္းစင္ကေလးတလုံးေတြ႕ေရာ ထမင္းထုပ္ကေလးေျဖ ထမင္းစားဖို ့ ျပင္ေတာ့တာေပါ့။ ဘခင္က သူမစားမီ အဦးဆံုး ထမင္းတလုပ္စာ စြန္ ့ႀကဲ လိုက္ေသးသတဲ့။ (ဒီေနရာမွာလဲ စပ္မိလို ့ ေျပာခ်င္ပါေသးတယ္။ ကြ်န္မတို ့ေဖေဖလဲ သူထမင္းမစားခင္ ထမင္းတဆုပ္ အၿမဲ မနက္ည စြန္ ့ ႀကဲေလ့ရွိတယ္။ က်ီးငွက္စားစား ေခြးေတြ စားစား ေပါ့ ။ေရွးလူႀကီးေတြက ဒီလိုဘဲ)
သူတို႔ ထမင္းစားေနတံုး ေညာင္ပင္ေပၚက က်ီးဖို က်ီးမႏွစ္ေကာင္ အခ်င္းခ်င္း စကားေျပာသံ ႀကားရသတဲ့။ ေရွးလူႀကီးေတြက မာဂဓ ဘာသာကို တတ္ကြ်မ္းႀကထင္ပါရဲ႕ က်ီးေတြ ေျပာတဲ့စကားကို ူအားလုံး နားလည္တာေပါ့။
က်ီးမက “က်ီးဖို ရယ္ ကြ်န္မတို႔ျဖင့္ ထမင္းလံုးေတြနဲ႔ဘဲ အသက္ဆက္ေနရတာ ႀကာလွေပါ့ရွင္ အသားငတ္လိုက္တာ”လို ့ ေျပာသတဲ့။
ဒီေတာ့ က်ီးဖို က “ရွင္မရယ္ မပူပါႏွင့္ ဒီကေန႔ က ေနာက္ ၃ရက္ေရာက္ရင္ မင္းသမီးကေလးက ေမာင္ေပါက္က်ိုင္းဆိုတဲ ့ ေတာသားေလးကို ဒါးနဲ ့ခုတ္သတ္ၿပီး က်ီးစာေကၽြးေတာ့မွာကြဲ ့ အဲဒီက်မွ အ၀စားေပေတာ့” ေျပာသတဲ့။
က်ီးမက စကားက ခပ္ရွည္ရွည္ရယ္။ “ဘာျဖစ္လို ့သတ္မွာတံုးေတာ့” လို ့ေမးျပန္ပါတယ္။
က်ီးဖို က ျဖစ္ေႀကာင္းကုန္စင္ေျပာျပလိုက္တာ ေညာင္ပင့္ေအာက္က ဘခင္နဲ႔ မိခင္ သိသြားပါေလေရာ တခါထဲ ဒံုးစိုင္းၿပီး ၿမိဳ ့ေတာ္ကို အေျပးသြားလို႔ ေမာင္ေပါက္က်ိဳင္းနဲ႔ ေတြ ့ခြင့္ေတာင္း စကားထာရဲ႕ အေျဖကိုပါ က်ီးဖိုေျပာတဲ့အတိုင္းေျပာျပလိုက္ေတာ့ ေမာင္ေပါက္က်ိဳင္းလဲ အေႀကာင္းစုံသိ သြားတာေပါ့။
ဒီေနရာမွာ က်ီးဖို က နန္ေတာ္ မီးဖိုေဆာင္မွာ က်က္စားေနက်ဆိုေတာ့ မိးဖိုေဆာင္ကစားေတာ္ကဲေတြ ေျပာစကား တဆင့္စကား ႀကားေနသိေနတာကိုး ကြဲ႔။ ေထာင္ေပးလို ့ဆုပ္ဆိုတာက မင္းသမီးက နဂါးႀကီးအေရကို ေငြတစ္ထာင္အခေပးၿပီး ဆုပ္ခိုင္းတာကိုး။ ရာေပးလို႔ ခ်ဳပ္ဆိုတာက အဲဒီအေရကိုမွ တစ္ရာအခေႀကးေငြေပးၿပီး ေခါင္းအုံး ေမြ႔ရာ ခ်ဳပ္သတဲ့။ အရိုးကိုေတာ့ ဆံထိုးလုပ္တာကိုးကြဲ႕။ က်ီးဖို က စပ္စုတတ္သူဆိုေတာ့ အကုန္သိ္တာေပါ့။ အဲဒါေႀကာင့္လဲ ေမာင္ေပါက္က်ိုဳင္းက ေျဖႏိုင္သြားတာမို႔” သြားပါမ်ား ခရီးေရာက္။ ေမးပါမ်ားစကားရ။ မအိပ္မေန အသက္ရွည္” ဆိုတာ အားလုံးမွန္သြားတာေပါ့ေနာ္။
ေနာက္ဆုံး ဇာတ္ကိုသိမ္းလိုက္ေတာ့ မင္းသမီးလဲ အသိတရားရသြားပါတယ္။ ဘုရားပရိတ္ရည္မ်ားသြန္းေလာင္းၿပီး အႏၱရယ္က ကင္းစင္ေစတယ္။ စုံးမလဲ ေနာက္ထပ္လို ့ မေႏွာင့္ေရွာက္ရဲ ေတာ့ဘူး။ ေမာင္ေပါက္က်ိဳင္းလဲ နဂါးးႏိုင္မင္းဘြဲ ့ႏွင့္ ဘဒၵႏု၀တီ မင္းသမီးကို ေရႊလက္ဆြဲ လို႔ နန္းသိမ္းပြဲ ခံပါေလေရာတဲ့ ကြယ္။ မိဘႏွစ္ပါးကိုလည္း နန္ဦးမွာထားၿပီး ၿပဳစု ၀ပ္တြားလို ့ေပ်ာ္ရႊင္ခ်မ္းေျမ႕စြာေနပါသတဲ့ ကြယ္။ တေကာင္းျပည္ႀကီးလဲ သာယာ၀ေျပာ စည္ပင္ခဲ့ပါသတဲ့ ကြယ္။
Florist
No comments:
Post a Comment