ေသမင္းနဲ႔ တဲ့တဲ့တိုးတဲ့ည

“၂၀၀၇ခုႏွစ္ စက္တဘၤာလ ၂၇ရက္ေန့ ့ည”
“ေရာဘတ္” က  ဒီညကို သူ ့ရဲ႕မွတ္တမ္းစာအုပ္မွာ
ဘာ့ေၾကာင့္ “ေသမင္းနဲ ့ တဲ့တဲ့တိုးတဲ့ည” လို ့  ေရးမွတ္ခဲ ့သလဲ ဆိုရင္......

ေျပး ... ေျပး  မီလာ ... ေျပး ...
ရန္သူေတြ တအုပ္တက်င္း သူ႔ေနာက္ လိုက္လာသည္ဟု “ဒင္ကေလ မီလာ” ျမင္သည္။
ထို႔ေၾကာင့္ သူ ့ကိုယ္သူကို  မာရသြန္သမားလို ေျပးခိုင္းေနသည္။
ေျပးသာေျပး၏။ ဦးတည္ခ်က္မရွိ။

သူသုံးစဲြထားသည့္ မက္သမ္ဖက္တမင္း(methamphetamine)ေဆးက အစြမ္းျပေနေလာက္ၿပီ။ သူ႔ တြင္ ေဆး၀ါးသုံးစဲြမွဳ လြန္ကဲျခင္း၏ အက်ိဳးဆက္အျဖစ္ ယုံမွားလြန္ေ၀ဒနာတမိ်ဳးခံစားရႏိုင္သည္။ မၾကာေသးမီကမွ ရဲ က သူ႔ကို ခံ၀န္ခ်က္ျဖင့္ လႊတ္ထားခဲ့သျဖင့္ ခုလို လြတ္လပ္စြာ သြားလာေနႏိုင္ျခင္းျဖစ္သည္။ ကားမ်ိဳးစုံတို႔ျဖင့္  ရွဳပ္ေထြးေျပးလႊားေနေသာ လမ္းမႀကီးေပၚသို႔ သူေရာက္လာသည္။ လင္းလက္စူးရွေသာ ကားမီးေရာင္ေၾကာင့္ သူ႔ မ်က္လုံးေတြ က်ိန္းစပ္ေနၿပီ။
သို႔ေသာ္ သူ ေျပးေနဆဲ။  ေမာ္ေတာ္ကားမ်ားက တစင္းၿပီးတစင္း  ေျပးသြားသည္။
“မီလာ” သည္ ေၿပးတုန္း ေၿပးဆဲ။

ဟုတ္သည္။ ေျပးရမည္။ သူ႔ ေနာက္ကို လူေတြ လိုက္လာေနသည္။ လိုက္လာသည့္လူမ်ာကို ေရွာင္လြဲႏိုင္ရန္ ေဘးအိမ္တလုံး၏ ျခံစည္းရိုးကို ခုန္ေက်ာ္ကာ ျပစ္၀င္လိုက္သည္။ ျခံေလးက စိမ္းစိုလွပေနသည္။ အ၀ါေရာင္ေဆးမ်ား လွပစြာ သုတ္လိမ္းျခယ္မွဳန္းထားသည့္ အိမ္ကေလးမို႔လည္း ခ်စ္ခ်င္စရာ။ “မီလာ” မ်က္စိကစားၾကည့္လိုက္ရာတြင္ ေသာ့ခတ္မထားသည့္ ကားဂိုေဒါင္ကို သူျမင္သည္။  တံခါးကိုတြန္းဖယ္လိုက္သည္ႏွင့္ အလြယ္တကူ ဂိုေဒါင္တြင္းသို႔ ၀င္ေရာက္ၿပီးၿဖစ္သြားသည္။ ထိုမွ အ၀တ္ေလ်ွာ္စက္ထားရာ အခန္းတြင္းေရာက္သည္။ လက္၀ဲဘက္အခန္းတြင္းသို႔ သူ ေခ်ာင္းေျမာင္းၾကည့္ရွဳမိရာ ခေလးတေယာက္အိပ္ေနသည္ကိုျမင္သည္။ ထိုမွ ဧည့္ခန္းတြင္းေရာက္လာသည္။

သူ့ကိုယ္သူ ဘာလုပ္၍ လုပ္ေနမွန္းမသိ။ ဘယ္ေရာက္၍ ေရာက္မွန္းမသိေခ်။ သူ့ကိယ္သူ ေမးခြန္းထုတ္ဖို႔ကိုမူ သတိရသည္။ “ ငါ ဘာလုပ္ေနသလဲ”  “ဟုတ္ျပီ” “ငါ ရွာေနတာ”  “ငါလိုခ်င္တာ” “ေသနတ္တစ္လက္”  သူ နည္းနည္း ျပံဳးမိသြားသည္။ ေက်နပ္အားရစြာ။ ေရွ႕ဆက္သြားသည္တြင္  ေျမတိုက္ခန္းတခု သို႔ဆင္းရာ ေလွကားကို သူေတြ႕သည္။ သို႔ေသာ္မဆင္း။ တိတ္တိတ္ကေလးခဏ ျငိမ္ေနသည္။ ၿပီးလ်ွင္ အနီးဆုံး ျပတင္းေပါက္တစ္ခုမွ အျပင္ေလာကသို႔ လည္ဆန္႔ ေမွ်ာ္ၾကည့္သည္။  “အိုေက”  ရန္သူမရွိ။ အတြင္းသို႔ ျပန္လွည့္ၾကည့္သည္။ ေလွကားညာဘက္တြင္ မိသားစု အခန္းက်ယ္ၾကီးရွိ၏။ စုံတြဲ တစ္တြဲ အိပ္ေမာက်ေနၿပီ။ အိပ္ယာေဘး ပုခက္ထဲတြင္ ပိစိေကြး ကေလးတေယာက္ သနားစဖြယ္ ေျခကားယား လက္ကားယား  အိပ္ေနသည္။ တကယ့္ကို  ျငိမ္းေအးစြာ။ သို႔ေသာ္ ကေလးက အေရးမၾကီး။ သူလိုခ်င္သည္ကို အမိအရရွာသည္။ က်ီးကန္းေတာင္းေမွာက္ရွာသည္။ ဘီရို၊ အံဆဲြ အႏွံ႔။ ေမႊေႏွာက္သည္။ လွန္ေလွာသည္။ ဒလစပ္။
 ေဟာ...။ ေတြ႔ၿပီ။ အံဆြဲတစ္ခုအတြင္းမွ  ေျပာင္းတို ေသနတ္ကေလးတစ္လက္သည္ သူ ့ကို ျမွဴဆြယ္ေနသည္။  ထိုမခိုက္ အိမ္ရွင္မ “အင္နာ” လန္႔ႏိုးသည္။

ျဖတ္ကနဲ မ်က္လုံးဖြင့္အၾကည့္ လူစိမ္းကို ျမင္သြားရာ သူမ ရင္ ဖိုလွဳိက္သြားသည္။ သို႔ေသာ္ လူစိမ္းက လယ္သည္။ ပါးပါးနပ္နပ္။ သူ႔ႏႈတ္ခမ္းေပၚ လက္ညိွဳးတစ္ေခ်ာင္း ဖိကပ္ကာ  “ရွဴး တိတ္တိတ္ ေန” ဟု အခ်က္ျပသည္။ လူစိမ္းက ေသနတ္ကိုပါ ျပ ေန၍ နည္းနည္းမွ  မလွဳပ္ရဲ။ သူ႔ ခင္ပြန္းဘက္ လွည့္ၾကည့္ရာတြင္ ေတာ္ေသးရဲ႕။ သူႏိုးေနျပီ။ ေလးကိုင္းသဖြယ္ အမိုးခုံးျပဴတင္းေပါက္ ေအာက္မွေန၍  ျဖတ္သန္း၀င္ေရာက္လာသည့္ မီးေရာင္သည္ ကေလးပုခက္ေပၚ ျဖာက်ေနသည္။ အခန္းၾကီးကက်ယ္ေသာ္လည္း ေမွာင္ရီ ၀ိုးတ၀ါး။ ေသနတ္သမားသည္ ဟန္ေရးတျပျပျဖင့္ လက္ထဲတြင္ ေသနတ္ကို လွည့္ပတ္ကစားရင္း။ “ေရာဘတ္” နားထင္ကို ေထာက္၍ ျခိမ္းေျခာက္သည္။

“ေရာဘတ္”  အသံမထြက္ရဲ။

လြန္ခဲ့သည့္ (၉)လကမွ  “ေရာဘတ္” ႏွင့္  “အင္နာ” တို႔ မိသားစု “ပိုတက္ကယ္လိုၿမိဳ႕” သို႔ ေျမ၀ယ္အိမ္ေဆာက္ ေျပာင္းေရႊ႕လာသည္။ တိုယိုတာပစၥည္းအေရာင္းမန္ေနဂ်ာ ေရာဘတ္ကို အိမ္းနီးခ်င္းမ်ားက ခ်စ္ၾကသည္။ ျမိဳ႕ေလးသည္ ေတာလည္းမဆန္ပါဘဲ လယ္ကြင္းမ်ားႏွင့္ထိစပ္ေနသျဖင့္ တိတ္ဆိတ္သည္။ ႏွင္းေဆာင္းေသာေတာင္တန္းမ်ားေအာက္မွ ေတာင္ကုန္းငယ္ကေလးမ်ားေျခရင္း၀ယ္ ျပား၀ပ္ေနသည္။ သူတို႔ အိမ္အနီး၀န္းက်င္၀ယ္    သေဘာေကာင္းၿပီး ကူညီလိုစိတ္ရွိသူ ရဲ အရာရွိေဟာင္း  ဂရီဂန္ မိသားစု။  ဘာဘီက်ဴးအသားကင္ ဆိုင္ႏွင့္ ကုန္စုံဆိုင္ပိုင္ရွင္ ေဒးလ္ မိသားစု၊ ေအပရယ္ ဟက္ခ်ာ မိသားစုတို႔ ရွိၾကသည္။ အားလုံးျခံဳၾကည့္လ်င္  အစစ လုံၿခံဳေဘးကင္း၍ ပူရန္ အေၾကာင္းတစံုတရာမရွိေခ်။

“ေရာဘတ္” သည္ ေခါင္းမာတတ္ၿပီး ဇြဲရွိသည္။ ဘာကိုမွ် အရွံဳးမေပးတတ္ေခ်။ အိမ္ေထာင္ဦီးကပင္ မိသားစုအတြက္ အေရးၾကံဳ က မိမိကိုယ္ကို စေတးၿပီး ကူညီကယ္တင္မည္ဟု ဇနီးျဖစ္သူအား ကတိေပးခဲ့ဖူးသည္။ ကိစၥၾကီးငယ္ေပၚေပါက္ပါလ်င္ လုံျခံဳ ေဘးကင္းရာ အေျပးအလႊားပုန္းခို၍ အကူအညီရယူႏိုင္ရန္ကိုလည္း သင္တန္းေပးထားသည္။ ထိုအခုိက္ ပုခက္တြင္းက ကေလးပိစိေကြးႏိုးလာၿပီး ေအာ္ငိုသည္။ တ၀ါး၀ါး ေအာ္ငိုသည္။ စိတ္ရွဳပ္သြားေသာ ေသနတ္သမားက  “တိတ္ေအာင္လုပ္စမ္း” ဟု မိုးျခံဳးသကဲ့သို ့ ေအာ္သည္။ “ေသနတ္ ဘယ္မွာရွိေသးလဲ” ဟုလည္းေမးသည္။ “ဂိုေဒါင္ထဲမွာ ရိုင္ဖယ္တလက္ရွိေသးတယ္”ဟု “ေရာဘတ္” ေျဖသည္။ “ဘဏ္အပ္ေငြ ဘယ္ေလာက္ရွိလဲ “
ေမးျပန္သည္။ “ေဒၚလာ ၃၀၀၀” ဟုေျဖသည္။ “ မညာနဲ႔”  ေသနတ္သမားကေငါက္သည္။

“အင္နာ” ဘာလုပ္ရမည္ မသိေခ်။ အိမ္ေထာင္ဦးက ကတိက၀တ္အတိုင္း “ေရာဘတ္” ယခုကိစၥကို ေျဖရွင္းႏိုင္လိမ့္မည္ဟု သူမ ယုံၾကည္သည္။ “ေရာဘတ္” ကလည္းအကြက္ေကာင္းေခ်ာင္းေနသည္။ ေသနတ္သမား ပံုမွန္စိတ္မရွိေၾကာင္း သူရိပ္မိသည္။ ငိုေနေသာကေလးကို ေသနတ္သမားက စိတ္မရွည္စြာ ေကာက္ယူလိုက္ၿပီး “တိတ္ေအာင္လုပ္ထား” မိခင္ထံ ေပးသည္။ ကေလးကို ပိုက္မိသြားရာတြင္ မိခင္က လြတ္ေျမာက္ရန္လမ္းစကို ရွာသည္။ ေသနတ္သမားကမူ ေသနတ္တစ္လက္တည္းျဖင့္ အားလုံးကို ထိန္းခ်ဳပ္ထားယင္း လွစ္ကနဲ အေတြးနယ္ခ်ဲ႕မိသည္။ “မိုးလင္းေတာ့မယ္။ လင္းရင္ ဘဏ္ကေငြေတြ အထုတ္ခိုင္း။ ကိုင္း .. ကိစၥ မျပတ္လား။ “သူေပ်ာ္ေနသည္။   ျပတင္းတံခါးဆီ လွမ္းေမွ်ာ္သည္။   သည္အခိုက္  “ေရာဘတ္” အိပ္ယာမွ ခုန္ထ၍  ေသနတ္သမား၏ မ်က္ႏွာကို လက္သီးႏွင့္ အားကုန္ထိုးသည္။ ေသနတ္သမားယိမ္းယိုင္ေသာ္လည္း လဲျပိဳ ျခင္းမရွိ။ “အင္နာ” က မ်က္စိကို ရွင္ရွင္ထားသည္။ “ေရာဘတ္”  က စဥ္းစားခ်ိန္ တစကၠန္႔မရွိ။ လႊားကနဲ ခုန္အုပ္ျပန္သည္။ ထိုစဥ္ “အင္နာ ႏွင့္ ကေလး” ေျပးၾကၿပီ။ မၾကာမီ လမ္းမေပၚ ေရာက္သြား၏။ မိတ္ေဆြ ေတြကို ၾကံဳး ေအာ္ေခၚသည္။
“ေဒးလ္”
“ေအပရယ္” 
“ဟဲလို  ..  တေယာက္ေယာက္ၾကားႏိုင္သလား.. ေက်းဇူးျပဳၿပီး  ကယ္ၾကပါအုံး“”

“ဒီအခ်ိန္မွာ  ေသနတ္သမားႏွင့္ “ေရာဘတ္”  ေထြးလုံးသတ္ပုတ္ေနၾကၿပီျဖစ္သည္။ ေသနတ္ကို လုသည္။ အခန္းတခုလုံး သိမ့္သိမ့္တုန္ခါလ်က္ မီးအိမ္းမ်ားကြဲကုန္သည္။ ခုံမ်ားလဲျပိဳသည္။ တစ္ခ်ီတြင္ ေသနတ္သမား၏ လက္ထဲ၍ “ေရာဘတ္” ချမာ ခေလးတေယာက္လို လူးခါၿပီး ခ်ာခ်ာလည္ေနသည္။ သို ့ရာတြင္ လွည္ပတ္လိမ္က်စ္ ေျပးရာမွ ေသနတ္သမားကို ဘီရို တလုံးတြင္ ဖိကပ္ဖို႔ အသာစီးရလာသည္။ ယုံၾကည္မွုဳအျပည့္ျဖင့္ ဇြဲရွိေသာ “ေရာဘတ္” က ေနာက္ဆုံး ေသနတ္သမား၏ ေခါင္းကို ေဆာင့္ကာ ေဆာင့္ကာ  အႏိုင္ယူလိုက္သည္။ ေသနတ္ကမူ မရခဲ့။  “ေရာဘတ္”  “အင္နာ့”ကို အိမ္အျပင္ထြက္ရွာရာ  တေၾကာ္ေၾကာ္ ေအာ္ေနဆဲ ေတြ႔ရသျဖင့္ ကေလးအၾကီးဘယ္မွာလဲ ေမးၿပီး အၾကီးကို ကယ္ထုတ္ရန္ အိမ္ဆီသို႔ျပန္ေျပးသည္။ 911  ကို ဖုန္းဆက္ရန္လည္းမွာခဲ့သည္။ “ဂရီဂန္” က ရဲကို  အေၾကာင္းၾကားဖုန္းဆက္သည္။   ဂြ်န္  ႏွင့္ လင္ဒါ  တို ့လည္း   911 ကို  အဆက္မျပတ္ေခၚသည္။ ရဲေတြ ဘာလုပ္ေနသလဲ ။  

“ေရာဘတ္” အိမ္ကို တစ္ေခါက္ျပန္အေရာက္ ကားဂိုေဒါင္ထဲမွ ရိုင္ဖယ္ေသနတ္ကိုယူရန္အသြား  ေသနတ္သမားကို ေတြ႕လိုက္ရသည္။ “ေရာဘတ္” ေနာက္မွ “ေဒးလ္” က လိုက္ပါခဲ့သည္။ မိတ္ေဆြႏွစ္ဦး ေသနတ္ကိုယ္စီျဖင့္ ညီညာစြာ ခ်ီတက္လာၾကသည္။ “ေဒးလ္” က “ေရာဘတ္” အား အပို ပါလာေသာ ေသနတ္ ကိုပစ္ေပးသည္။ “ေရာဘတ္” က ေသနတ္သမား၀င္လာႏိုင္သည့္ လမ္းေၾကာင္းကို ပိတ္ဆို ့လိုက္သည္။
အခ်ိန္မွာ နံနက္ ၃း၀၁ နာရီ ။ 
တပ္ၾကပ္ၾကီး  “ထရဲ႕န္ ၀ွစ္တနီ”  သည္  ညစာအတြက္ ဆယ္မြန္ငါးမ်ားကို ကင္ရန္ျပင္ဆင္ေနခိုက္ မေနသာေတာ့ဘဲ  အေရးေပၚ ထြက္လာခဲ့ရသည္။ ဒီအခ်ိန္မွာ  “ေဒးလ္” သည္ “ေရာဘတ္” အိမ္ထဲ သို႔ ေရာက္ေနၿပီ။ ေသနတ္သမားက ခုံတန္းလ်ားတခုေနာက္မွ ခုန္ထြက္လာၿပီး  “ေဒးလ္”  ကို ေသနတ္ျဖင့္ဆီးခ်ိန္သည္။

“မလွဳပ္နဲ႔” “ေဟ့ေကာင္၊ ခ်လိုက္စမ္း မင့္ေသနတ္” ေဒးလ္ ေသနတ္ကို လႊတ္ခ်သည္။ “မီလာ”က ေကာက္ယူသည္။
တံခါးဆီ အေျပး “ေရာဘတ္”ႏွင့္ တိုးသည္။
“မီလာ”“ေသနတ္လႊတ္က်သည္။
“ေဒးလ္” ေကာက္ယူသည္။
“မီလာ” က ၄လက္မအရြယ္ ေမာင္းျပန္ဒါး တစ္ခ်ာင္းကိုထုတ္သည္။
ဒါးသြားကို လက္ေကာက္၀တ္ေပၚတင္သည္။  ၿပီး  သူ႔လည္ေခ်ာင္း၀ကို ေျပာင္းေထာက္သည္။  

ရဲကားမ်ားအခ်ိန္မီ ေရာက္လာပါသည္။
“မီလာ” သူ႔ကိုယ္သူ အႏၱရယ္ မျပဳႏိုင္ေတာ့။ “မီလာ” ေဖါက္ထြင္းမွဳ၊ ေသေၾကာင္းၾကံစည္မွဳ၊ တရားမ၀င္ လက္နက္ကိုင္ေဆာင္မွဳ၊ Methamphetamine  သုံးစဲြမွုဳ တို ့ျဖင့္ ရံုးေတာ္တြင္ အမွဳ ရင္ဆိုင္ရမည္ ျဖစ္ပါသည္။

“ေရာဘတ္” သည္  မိမိအိမ္အတြင္း ၀င္၍ ခေလးမ်ားကို ၾကည့္ရွဳရာတြင္ ၄ႏွစ္သားကေလးမွာ အိပ္ေပ်ာ္ေနဆဲ ျဖစ္ၿပီး  ၇ႏွစ္အရြယ္ သမီးကေလးမွာ မိမိအ္ိပ္ခန္းထဲမွ ေန၍  မိမိဘခင္ႏွင့္ ေသနတ္သမားတို႔၏ ဖိုက္တင္ခန္းကို ရုပ္ရွင္ ဇာတ္လမ္းသဖြယ္  သည္းထိတ္ရင္ဖို ၾကည့္ရွဳခဲ့ရ သည္ဟု ရယ္ေမာေျပာဆိုခဲ့ပါသတည္း။          ။

Florist
Source : RD MAY  2008, Dead of  Night