အသစ္ေသာႏွလံုးသားျဖင့္

လီယုိ ႏွင့္ ေပ့ဂ်္(ပက္ဂီ) ရုပ္ရွင္ၾကည့္ၿပီးျပန္လာၾကသည္။ လမ္းမေပၚေျခခ်လုိက္ေတာ့ ေဖြးေဖြးလႈပ္လႈပ္ က်ေနတဲ့ ႏွင္းေတြ ေအာက္မွာ လမ္း၊ ကား၊ သစ္ပင္ အရာအားလံုး ေဖြးဆြတ္ေနသည့္ျမင္ကြင္းက ေအးျမစြာဆီးႀကိဳသည္။ သိပ္လွတာပဲ ေပ့ဂ်္ ေျပာသည္။ ရုပ္ရွင္က လည္း ေကာင္းလွသည္။ လီယုိ႔စိတ္ထဲမလည္း ဒီလုိပဲ၊ ခ်စ္ရလြန္းသူ ေပ့ဂ်္ အနားမွာ ရွိေနလုိ႔ထင့္၊ အရာအားလံုး ဆန္းျပားခမ္းနားကာ လွပေနၾကသည္။ ေပ့ဂ်္ကားထဲ အျမန္၀င္ထုိင္ခ်ိန္မွာ လီယုိက ကားေရွ႕မွန္မွာ ခဲကပ္ ေနသည့္ႏွင္းေတြကုိ ဖယ္ရွားရွင္းလင္းေန ရေသး သည္။ အိမ္အျပန္လမ္းမွာ လီယုိက ကားထဲက ကက္ဆက္သံကုိ အေပ်ာ္စိတ္ႏွင့္ အက်ယ္ႀကီးတင္ ဖြင့္လုိက္ကာ လိုက္ေအာ္ ဆုိေတာ့ ေပ့ဂ်္ ကပါ သံၿပိဳင္လုိက္ဆုိသည္။

“ရွင္ ဒီသီခ်င္းကို မႀကိဳက္ပါဘူး” “ႀကိဳက္ပါတယ္ကြာ” အျပန္အလွန္က်ီစယ္ျငင္းခံုရင္း သူတုိ႔ရယ္ေမာ လုိက္ၾကသည္။

လမ္းတစ္ေနရာမွာ လီယုိက ကားကုိထုိးရပ္လုိက္သည္။ အနမ္းတစ္ပြင့္ေအာက္မွာ ၀န္းက်င္ကုိ သူတို႔ ၾကည္ျဖဴစြာ ေမ့ေလ်ာ့သြား မိၾကသည္။ “ငါ့အတြက္ အေရးႀကီးဆံုး၊ အေပ်ာ္ဆံုးအခ်ိန္ေလးပဲ” မ်က္လံုးေတြ စင္းေမွးကာ လီယုိ တုိးတိုး ေျပာသည္။ ထရပ္ကားႀကီး တစ္စီးက သူတုိ႔ကားေလးကုိ အေနာက္ကေန တည့္တည့္၀င္က်ံဳး တုိက္ထည့္လုိက္သည္။ အမေလး ဘုရားသခင္…။ ခါးပတ္ပတ္မထား မိသည့္ ေပ့ဂ်္ခမ်ာ ကားေရွ႕မွန္သားျပင္ထဲ အရွိန္ျပင္းစြာေခါင္းစုိက္၀င္ကာ ခႏၶာကုိယ္အေပၚပုိင္းက ေမွာက္လ်က္သားႀကီးအျပင္သုိ႔ ထြက္ျပဴထုိးက်သြားသည္။ လီယုိကေတာ့ ေမာင္းသူ ထုိင္ခံုေန ရာမွာပဲ သတိလစ္သြားသည္။

လီယုိက ဒဏ္ရာအနည္းငယ္သာရရံု၊ ေပ့ဂ်္ကေတာ့ ဦးေႏွာက္အာရံုေၾကာတခ်ိဳ႕ထိခုိက္သြားၿပီး လြန္ခဲ့ေသာႏွစ္ အနည္းငယ္က အျဖစ္အပ်က္ေတြကုိ ေမ့ေလ်ာ့သြားရွာၿပီ။ ပူပန္စုိးထိတ္စြာ အနားကမခြာ ေစာင့္ၾကည့္သည့္ မ်က္လံုး တစ္စံုကုိ ျမင္ေသာ္လည္း ေပ့ဂ်္ လံုး၀ မမွတ္မိ။ လီယုိကုိၾကည့္ကာ “ဒါ ကၽြန္မရဲ႕ ဆရာ၀န္မုိ႔လား” တဲ့။ လီယုိ ရင္ကြဲ ပက္လက္ျဖစ္ရပါၿပီ။

“ပက္ဂီ ငါ့ကို မမွတ္မိေတာ့ဘူး” လုိ႔ ရင္ဖြင့္ေတာ့ သူငယ္ခ်င္းေတြက စာနာစြာ ၀ုိင္း၀န္းစဥ္းစားေပးၾကသည္။ ငါတုိ႔ ပထမဆံုး အတူသြားခဲ့ၾကတဲ့ ေနရာကုိ သူ႔ကုိေခၚသြားၾကရင္ေကာင္းမလား တဲ့။ လီယို ဘာလုပ္ရမွန္းမသိေတာ့။ ဒီၾကားထဲ သူ႔ေၾကာင့္ျဖစ္ရသည့္ အတြက္ ေပ့ဂ်္မိဘေတြက လီယုိ႔ကုိ စိတ္ဆိုးေနၾကသည္။ အားလုံုး မင္းအျပစ္၊ ငါတုိ႔ကုိ အရင္ဆံုး ေခၚသင့္တယ္၊ မင့္လုပ္ရပ္အတြက္ မင္းမွာအျပစ္ရွိတယ္ ျပင္းထန္သည့္စကားလံုးေတြႏွင့္ ထုိးႏွက္ျပစ္တင္သည္။ ဆုိးတာ က ေဆးရံုက ဆင္းခြင့္ရခ်ိန္မွာ ေပ့ဂ်္ကုိ အိမ္ျပန္ လုိက္ခဲ့ဖို႔ မိဘေတြက ဖိအားေပးသည္။ အေမခ်က္တဲ့ဟင္းကမွ အရသာ ရွိတာ၊ သမီးကလည္း အိမ္ကုိပဲ လုိက္ခ်င္တဲ့ပံု၊ ငါတုိ႔သမီးကို ငါတုိ႔အေကာင္းဆံုး ေစာင့္ေရွာက္မႈေပးမယ္၊ အဲဒီလုိ အမ်ိဳးမ်ိဳး ဆုိၾကသည္။  

“ရွင္ ဘာလုိ႔ ကၽြန္မရဲ႕မိသားစုကုိ မေျပာတာလဲ”

“ ငါေျပာပါတယ္၊ ျပႆနာက မင္းက လြတ္လြတ္လပ္လပ္ေနခ်င္ခဲ့တာေလ”

“ ကၽြန္မ ရွင့္ရဲ႕ကားထဲ ဘယ္လုိေရာက္ေနခဲ့တာလဲ၊ ကၽြန္မတုိ႔က လင္မယားေတြဆုိတာ ရွင္သက္ေသျပ”

“ယံုပါ ငါတုိ႔လက္ထပ္ၿပီးသားပါ”

ဒီစကားကို တုိးတုိးေျပာရံုကလြဲလုိ႔ လီယုိဘာမွမတတ္ႏိုင္။

တစ္ေန႔ ေဆးရံုေရာက္ခ်ိန္၊ ခုတင္ေပၚမွာ ေပ့ဂ်္ကုိမေတြ႕။ လီယုိ ဗ်ာခတ္ဆူေ၀သြားသည္။ ေပ့ဂ်္က သီးသန္႔ခန္း ထဲမွာ။ မိဘေတြက လာေခၚေနၿပီ။ ေဆးရံုကဆင္းလုိ႔ရၿပီဆုိပဲ။ ေပ့ဂ္်ၾကည့္ရတာ သူ႔အေဖအေမနဲ႔ လုိက္သြားမယ့္ပံု။ မျဖစ္ဘူးခ်စ္သူ မင္း ငါနဲ႔ေနမွ ျဖစ္မယ္။ ငါနဲ႔ေနမွ ဘ၀အမွန္ကုိ ျပန္အမွတ္ရမွာေပါ့။ သူ႔ကုိ ေစြေစာင္းေစာငး္ၾကည့္ ေနၾကသည့္ ေယာကၡမႀကီးႏွစ္ေယာက္ေရွ႕မွာပဲ အသံသြင္းထားတာတခ်ိဳ႕ကုိ ကေသာကေမ်ာ ဖြင့္ျပလုိက္သည္။

“ကားမေတာ္တဆမႈမျဖစ္ခင္ေလးက ငါတုိ႔အသံသြင္းထားခဲ့တာ နားေထာင္ၾကည့္ပါဦး”

ခုိးခုိးခစ္ခစ္ရယ္သံေလးမ်ားႏွင့္ စကားသံတခ်ိဳ႕ကုိ ေပ့ဂ်္က နားစုိက္ေထာင္သည္။ အကုန္အစင္ေတာ့ မိဘေတြ ေရွ႕မွာ ဖြင့္ျပပစ္ လုိ႔မျဖစ္ေသး။ တစ္စြန္းတစ္စႏွင့္ပိတ္ပစ္လုိက္ကာ ေပ့ဂ်္လက္ထဲ ထည့္ေပးလုိက္သည္။

“ဒါကုိ မင္းေသခ်ာနားေထာင္ဖုိ႔လုိတယ္။ ၾကိမ္ဖန္မ်ားစြာေပါ့”

“အသံေတြၾကားရတာေတာ့ ခ်စ္စရာေလးပဲ၊ ဒါ ကၽြန္မအသံလား၊ နားေထာင္ရတာ ေပ်ာ္စရာေလး”

“ဟုတ္တယ္မင္းအသံအစစ္ပဲ၊ မင္းနဲ႔ငါ အရာရာကို ဆန္႔က်င္ၿပီး ကတိေတြထားခဲ့ၾကတာ၊ ငါတုိ႔အျမဲ အတူရွိၾက မယ္လုိ႔ေလ၊ မင္း သိၿပီသားပါ၊ ဘာမဆုိ ငါတုိ႔အတူရင္ဆုိင္ၾကမယ္၊ အခုကစၿပီး စဥ္းစားၾကည့္ေပးပါ”

အိမ္ျပန္ၾကမယ္လုိ႔ ဇြတ္ေခၚေနသည့္ ေပ့ဂ်္မိဘေတြကုိ အရဲစြန္႔ကာေျပာလုိက္သည္။

“သူ႔ကုိ ကၽြန္ေတာ္ေစာင့္ေရွာက္ပါ့မယ္၊ မင္း ငါနဲ႔လုိက္ေနမွ ဘ၀အမွန္ကုိမွတ္မိလာၿပီး အနာဂတ္ကုိ ထူေထာင္ လုိ႔ရမွာ” ေပ့ဂ်္ကုိ လည္း တစ္ဆက္တညး္ေျပာရသည္။

ေပ့ဂ်္ မ်က္လံုးေလးေတြ ပုတ္ခတ္ပုတ္ခတ္ႏွင့္၊ လီယုိေျပာလုိက္သည့္အနာဂတ္ဆုိသည့္ စကားကုိ ပံုေဖာ္မွန္း ဆေနဟန္၊ ေမွ်ာ္လင့္ျခင္း ေရာင္စဥ္တုိ႔ ရႊန္းလက္ေတာက္ပလာသည္။ မိဘေတြကုိ ၾကည့္ကာ ေပ့ဂ်္စကားတစ္ခြန္းဆို လုိက္သည္။

“သမီးသူ႔ကုိ ဘာလုိ႔ လက္ထပ္ခဲ့တာလဲ၊ သိခ်င္တယ္” တဲ့။ သေဘာက သူနဲ႔လုိက္ခဲ့မယ္ေပါ့။ လီယုိ လိႈက္ခနဲ ေပ်ာ္ရႊင္သြားသည္။

xxxxxx

အိမ္ေရာက္ေတာ့ လီယုိ ႀကိဳတင္စီစဥ္ထားသည့္အတိုင္း တံခါးဖြင့္လုိက္သည္ႏွင့္ အသင့္ေစာင့္ႀကိဳေနသည့္ သူငယ္ခ်င္းေတြက ေဟးခနဲ ေအာ္ၾကသည္။ ေပ့ဂ်္ကုိ ေပြ႔ဖက္ႏႈတ္ဆက္ၾကသည္။ “ပက္ဂီေရ၊ မင္းကို ေတြ႔ရတာ ေပ်ာ္ လုိက္တာ၊ ငါ့ကုိ မွတ္မိလား၊ ငါက ဘယ္သူဘယ္၀ါပါ” တစ္ေယာက္ၿပီးတစ္ေယာက္ ၀မ္းသာအယ္လဲ ဆုိၾကသည္။ လီယုိ ေမွ်ာ္လင့္သည္က သူငယ္ခ်င္းေတြႏွင့္ျပန္ဆံု၊ ေရာက္တတ္ရာရာ စကားစျမည္ ၀ုိင္းဖြဲ႔ဆုိလုိက္လွ်င္ ေပ့ဂ်္ တစ္ခုခုေတာ့ ျပန္ အမွတ္ရႏိုင္သည္ေပါ့။ ခုေတာ့ မွတ္မိရန္ မဆိုထားႏွင့္၊ ေပ့ဂ်္ က မ်က္ေမွာင္ေတြၾကဳတ္လာ၊ စိတ္ရႈတ္ေထြးပံုႏွင့္ အားလံုး ထံမွ ဖယ္ၾကဥ္ခြာသည္။ သည္ေတာ့လည္း သူငယ္ခ်င္းတုိ႔ ေက်းဇူး တင္ပါ တယ္၊ ငါတုိ႔နားခ်င္ၿပီ၊ ေကာင္းေသာညပါလုိ႔ လီယုိက ႏႈတ္ဆက္ႏွင္ထုတ္ေပးရၿပီေပါ့။ အားလံုးက နားလည္စြာ လက္ေလွ်ာ့ ျပန္ သြားၾက သည္။

“မသိေတာ့တဲ့သူေတြန႔ဲ စကားေျပာရတာ အံ့ၾသတယ္၊ စိတ္လည္းရႈတ္တယ္” လုိ႔ ေပ့ဂ်္က ၀န္ခံသည္။

အိမ္မွာ လီယုိမရွိခိုက္ လက္ထပ္တုန္းက ဗီဒီယုိကို ေပ့ဂ်္ျပန္ဖြင့္ၾကည့္သည္။ ဘာမွမထူး။ အားလံုးက အစိမ္းသက္ သက္သာ။ အေရးၾကံဳလွ်င္ဆက္သြယ္ရန္လီယုိေပးခဲ့သည့္ ဖုန္းကုိ ေမ့ကာ ေပ့ဂ်္အျပင္ထြက္သြားသည္။ ၀ယ္စရာရွိတာ ၀ယ္ၿပီး အိမ္ျပန္မည္ လုပ္ ေတာ့ လမ္း မမွတ္မိေတာ့။ အေမ့ဆီဖုန္းေခၚေတာ့ အေမက ေပ့ဂ်္ကို လာေခၚသည္။ အိမ္မွာ ေအးေအးလူလူေနၿပီး ျပန္လုိက္ပို႔ေပး သည္။ လီယုိ႔ခမ်ာ အိမ္ျပန္လာခ်ိန္ ေပ့ဂ်္ကုိ မေတြ႕ေတာ့ ပူပန္ေသာက ေရာက္လုိက္ ရသည့္ျဖစ္ျခင္း။ လမ္းမမွတ္မိလုိ႔ အေမ့ဆီဖုန္းေခၚ ေၾကာင္း သိရေတာ့ လီယုိပုိၿပီး ေၾကကြဲရေတာ့သည္။ ေပ့ဂ်္က သူ႔အေမဖုန္းနံပါတ္က်ေတာ့ မွတ္မိေနသည္။ သူ႔က်ေတာ့ လူကိုလည္း မမွတ္မိ၊ ဖုန္း နံပါတ္လည္း မမွတ္မိ။ မိမိခ်စ္ရသူက မိမိႏွင့္ပတ္သက္သမွ် အရာရာကို ေမ့သြားခဲ့ၿပီဆိုသည့္ အသိက သူ႔ရင္ကုိ ဓားႏွင့္တရိရိမႊန္းေနသလုိ စစ္စစ္ျမည့္ျမည့္ ခံစားနာက်င္ခံစားရ သည္။

            ပုိၿပီးနာက်င္ခံစားရတာ တစ္ခု ရွိေသးသည္။ ေဂ်မီဆုိသည့္လူ၊ ခပ္ေျဖာင့္ေျဖာင့္ခပ္ေခ်ာေခ်ာ ျမာေပြမည့္ရုပ္ရည္ ႏွင့္၊ ေပ့ဂ်္မိဘ ေတြ သေဘာဆႏၵအရ ေပ့ဂ်္ႏွင့္ေစ့စပ္ထားခဲ့ဖူးသည့္လူ။  ေပ့ဂ်္က ဖ်က္ပစ္ကာ လီယုိကုိေရြးခ်ယ္ခဲ့သည္ ဆုိျငား ယခုအခါ အဲဒီလူႏွင့္ ျပန္ ေတြ႔ကာ ေပ့ဂ်္ စိတ္ယုိင္သြားေလမလား။ သူကသာ အခ်စ္စစ္စစ္ႏွင့္ ခ်စ္မိရသူပါ။ ေပ့ဂ်္ႏွင့္ ႏွစ္ကုိယ္တူခ်စ္ႀကိဳက္မိရာက မိဘေဆြမ်ိဳး အားလံုးႏွင့္ ဆန္႔က်င္ကာ လီယုိ အေသအခ်ာ လက္ထပ္ခဲ့သည္ပဲ။ ခက္သည္က ေပ့ဂ္်က သူမအေၾကာင္းေျပာျပဖုိ႔ေတာင္းဆုိတုိင္း အျဖစ္ မွန္ေတြကုိ အကုန္အစင္ ေျပာမထြက္ခဲ့။ ေျပာျပလုိ႔မျဖစ္သည့္ အေၾကာင္းျခင္းရာေတြကလည္း ရွိေနသည္။ ကားမေတာ္တဆ မႈျဖစ္ ေအာင္ လုပ္ခဲ့သည္ဆုိသည့္ ျပစ္ခ်က္ႀကီးႏွင့္အတူ လီယုိ က်ိဳးႏြံေစာင့္ထိန္းရေတာ့မည္။ ေပ့ဂ်္မိဘေတြ ဆီက ေနာက္ထပ္ ၿငိဳျငင္မႈကုိ မခံခ်င္ေတာ့။

ေဂ်မီ့ဆီသြားကာ ေပ့ဂ်္က ေမးၾကည့္ျပန္သည္။ “ကၽြန္မအေၾကာင္း ေျပာျပစမ္းပါ” တဲ့။

“မင္းက မိဘစကားနားမေထာင္ဘူး၊ အိမ္ကထြက္ေျပးတယ္။ မင္းမိဘေတြကုိ စိတ္ပ်က္ေစခဲ့တယ္” ေဂ်မီက ဒါပဲ ေျပာျပသည္။

“မဟုတ္ဘူး ကၽြန္မသိခ်င္တာက ကၽြန္မ လက္ထပ္ခဲ့သလားဆုိတာ”

လီယုိႏွင့္ လက္ထပ္ခဲ့သည္ဆုိတာကုိ ဘယ္သူကမွ ေရေရရာရာမေျပာျပၾက။

xxxxx

လီယုိက ေပ့ဂ်္ကုိ ေပ့ဂ်္ပန္းပုထုေနက် အခန္းဆီကုိ ေခၚသြားသည္။ အံ့ၾသဖြယ္ေနရာသစ္တစ္ခု ေရာက္သလုိ ေပ့ဂ်္ခံစားရ သည္။ တစ္ခန္းလံုးက ထုဆစ္လက္စ ရုပ္တုေတြ၊ ႏွဲထားသည့္ ေျမေစးအၾကမ္းထည္၊ ပလာစတာအရုပ္ေတြႏွင့္ ျပည့္ႏွက္ေနသည္။

“ငါတုိ႔ ဒီအထဲမွာ အခ်ိန္ေတာ္ေတာ္ၾကာ ေတြ႔ခဲ့ၾကတယ္၊ မင္းမွတ္မိလား၊ ဒီေနရာမွာ ငါတုိ႔ရဲ႕ အမွတ္တရေတြ အမ်ားႀကီးရွိ တယ္၊ ငါတုိ႔ ဒီေနရာမွာ သီခ်င္းေတြနားေထာင္ရင္း creation ေတြလုပ္ၾကတယ္၊ ပီဇာစားတဲ့အခါစားတယ္၊ ငါတုိ႔ႏွစ္ေယာက္တည္းပဲ ဒါအမွန္ပဲေလ”

လီယုိက မွတ္မိလုိမွတ္မိျငား တတြတ္တြတ္အစေဖာ္ေျပာျပေနေပမဲ့ ေပ့ဂ်္အတြက္ေတာ့ အဆန္းတၾကယ္ေနရာ တစ္ခု ေရာက္ ေနသလုိ အရာရာသစ္ဆန္းေနသည္။ ဒါ သူမ ထုဆစ္ေနက်ပန္းပုေတြတဲ့လား၊ ဒါကိုပဲ လွည့္ပတ္ ေငးၾကည့္ ကာ မယံုႏိုင္ေအာင္ ခံစားေနရသည္။

“ဒါ ကၽြန္မလုပ္ခဲ့တာေတြလား၊ ဟင္း…ဘယ္ကဘယ္လုိ စရမလဲေတာင္မသိဘူး”

ရႊ႕ံေစးအၾကမ္းထည္ႀကီးကုိ မရဲတရဲတုိ႔ထိရင္း ေပ့ဂ်္က ေျပာသည္။

“ဒါကို ၾကည့္၊ မင္းစိတ္ထဲ ဘာျဖစ္ခ်င္သလဲဆိုတာ အရင္စဥ္းစားလုိက္ လက္က သူ႔အလုပ္သူ လုပ္သြား လိမ့္မယ္” လီယုိက ေျပာေျပာဆုိဆုိ သီခ်င္းတစ္ပုဒ္ေျပးဖြင့္လုိက္သည္။

ေပ့ဂ်္အာရံုေနာက္သြားသည္။ မလုပ္နဲ႔ အဲဒီသီခ်င္းကိုပိတ္လုိက္ တဲ့။ လီယုိနားမလည္၊ ဒါက မင္းအႀကိဳက္ဆံုး သီခ်င္းပဲေလ ခ်စ္သူရာ။ ေပ့ဂ်္က သီခ်င္းကုိ ပိတ္ထားဖုိ႔ ကုန္းေအာ္သည္။ လီယုိ စိတ္ဓာတ္က်ၿပီ။ ဒီေလာက္အမွတ္တရ ေတြနဲ႔ ျပည့္ႏွက္ေနတဲ့ေနရာ ဘယ္မွာရွိဦးမွာလဲ။ ဒါေတာင္ ေပ့ဂ်္မမွတ္မိတဲ့အျပင္ စိတ္ရႈပ္ဟန္ႏွင့္ သူ႔ကို ေအာ္ဟစ္ေနခဲ့ၿပီ ေကာ။

“ငါႀကိဳးစားေနတာပါ၊ မင္းအမွတ္ရလာေအာင္ ကူညီမလုိ႔၊ ဘာေၾကာင့္လဲ မင္းစိတ္ထဲ မမွတ္မိခ်င္ေတာ့ဘူးလား၊ မွတ္မိလာဖုိ႔ ငါနဲ႔အတူအားမထုတ္ေတာ့ဘူးလား၊ ကဲ ေကာင္းၿပီကြာ၊ ငါမႀကိဳးစားေတာ့ဘူး၊ အဲဒါကို ေမ့လုိက္ေတာ့”

xxxxx

လီယို အလုပ္ကျပန္လာေတာ့ အိမ္မွာ ေပ့ဂ်္အေဖေရာက္ေနတာေတြ႕သည္။ ေပ့ဂ်္က ပစၥည္းေတြသိမ္းေနသည္။ အေဖနဲ႔ ျပန္လုိက္သြားေတာ့မယ္ ဆုိပဲ။ လီယုိ တစ္ခြန္းပဲ ေျပာမိလုိက္ပါသည္။

“ေအးကြာ မင္းတစ္ခုေတာ့သတိထား၊ မင္း လက္ထပ္ၿပီးသားဆုိတာ ဘယ္ေတာ့မွ မေမ့နဲ႔”

အဲဒါ ဘာစကားႀကီးလဲ။ ေပ့ဂ်္မႀကိဳက္။

“ဘာေတြလာေျပာေနတာလဲ ကၽြန္မ မိသားစုနဲ႔ေနမွာ”

ေပ့ဂ်္ကုိ ေဆးစစ္သည္။ ဆရာ၀န္က မွတ္မိခဲ့တာ ရွိသလားတဲ့။ ဟင့္အင္း ဘာမွမရွိ၊ ဘာမွ မမွတ္မိ။ အကုန္လံုးကုိ ေမ့လုိက္လည္းပဲ ကိစၥ ေတာ့မရွိပါဘူး ဒါေပမဲ့ မင္းေနေကာင္းေနၿပီပဲ နည္းနည္းေတာ့ မွတ္မိဖိ႔ုႀကိဳးစားသင့္တယ္ လုိ႔ ဆရာ၀န္က ေျပာသည္။

“မင္း ဒီအရာေတြကုိ ျပန္မွတ္မိခ်င္လား”

ေမးမွေမးရက္ပေလ။ တကယ့္အျဖစ္မွန္ဘ၀မွန္ေတြဆုိမွေတာ့ ျပန္မွတ္မိခ်င္တာေပါ့။ အမွန္တရားဆုိတာ ေမ့ ေဖ်ာက္ ဖံုးကြယ္ ထားရမယ့္အရာမွ မဟုတ္တာ။

“ဒီလုိနဲ႔ မမွတ္မိခဲ့ဘူးဆုိရင္ ေနာက္ဆံုးမွာ ကၽြန္မ ဘာေတြျဖစ္လာမလဲ…”

“ကိစၥမရွိဘူး၊ ဘယ္လုိပဲျဖစ္ျဖစ္ မင္းဒါေတြကုိ ျပန္မမွတ္မိဘူးဆုိရင္လည္း ဘာမွျပႆနာမရွိဘူး၊ မင္း ေနာက္ဘ၀ အသစ္ တစ္ခု နဲ႔ ေနသြားလုိ႔ရသားပဲ၊ မင္းကမင္းပဲေလ။ မင္းရဲ႕ႏွလံုးသားကုိသာ ရုိးရုိးရွင္းရွင္းေလး ဖြင့္ထားလုိက္၊ အခု သိလာတာေတြကုိပဲ လက္ခံ ႏိုင္ဖိ႔ုႀကိဳးစားလုိက္”

ညစာစားပြဲတစ္ခုမွာ မိတ္ေဆြေတြက လီယုိ႔ကို ေမးၾကသည္။ အဆင္ေျပလားတဲ့။ ဟင့္အင္း မေျပဘူး။  ငါသူ႔ကုိ ဘယ္လုိမွ အဆံုးရံႈးမခံႏုိင္ဘူးလို႔ ရင္ဖြင့္မိသည္။ အဲဒီပဲြကို ေပ့ဂ်္လည္းေရာက္လာသည္။ ေရႊအိုေရာင္ရင္ျပတ္၀တ္စံုေလးႏွင့္ ပုိပိုလွေနသည့္ ေပ့ဂ်္ကို ၾကည့္ကာ ဟုိးယခင္ေတြ႔ခါစကလုိပဲ လီယုိ ရင္ခုန္ရျပန္သည္။

“ မင္းအိမ္မွာေနရတာ ေပ်ာ္တယ္မုိ႔လား”

“ အင္း…ေကာင္းပါတယ္”

“ မိသားစုနဲ႔ေနတာ ေကာင္းပါတယ္၊ မင္းတစ္ခုခုလုိတယ္ဆုိရင္ေတာ့ ငါ့ကိုလာရွာေပါ့”

ျပံဳးစစေလး ေခါင္းညိတ္ျပသည့္ ေပ့ဂ်္ကိုၾကည့္ကာ လီယုိ႔ရင္ေတြခုန္သထက္ခုန္လာသည္။ စကားေတြတားမႏုိင္ ဆီးမရ ဖိတ္လွ်ံ က်ကုန္သည္။

“မင္းမမွတ္မိဘူးလား၊ နည္းနည္းေလာက္၊ ငါတုိ႔က လက္ထပ္ၿပီးသား ဆုိတာေလ၊ ဘာေတြျဖစ္ခဲ့တယ္ဆိုတာ မမွတ္မိဘူးလား၊ ဘယ္လုိပဲျဖစ္ျဖစ္ မင္းက ငါ့ဇနီးပဲ၊ ဘုရားေက်ာင္းမွာ သစၥာဆုိခဲ့ၿပီးသားပဲ၊ မင္းက ငါ့ရဲ႕အခ်စ္ဆံုးပဲ”

လီယုိက ေပ့ဂ်္ကုိ ကားနဲ႔ေခၚေတာ့ ေပ့ဂ်္က ေပါ့ေပါ့ပါးပါးဟန္ျဖင့္ ကားထဲ၀င္ထုိင္လုိက္သည္။ လီယုိသက္ျပင္းခ်သည္။ တကယ္ ဆုိ သူေမာင္းသည့္ကားထဲ ထုိင္လုိက္ရဖုိ႔ ေပ့ဂ်္ နည္းနည္းေတာ့ ေၾကာက္လန္႔ဖုိ႔သင့္တာေပါ့။ ခုေတာ့ ဒီလုိမဟုတ္၊ ကားတုိက္ဖူး တာကုိ ဘယ္လိုမွ သတိမရလုိ႔သာ မေၾကာက္တာေပါ့။ လီယုိသေဘာေပါက္သြားသည္။ ဒီၾကား ထဲ မဂၤလာေဆာင္တစ္ခုမွာ ေဂ်မီႏွင့္ စကားမ်ား သည္။ မနာလုိစိတ္ႏွင့္ အေသခ်ာဆံုးစကားကုိ လီယုိ ေျပာခ်ပစ္ လုိက္ သည္။

“မင္းက ေပ့ဂ်္ကုိ ျပန္လုိခ်င္ေနတာလား၊ ခက္တာက သူမင္းကုိမႀကိဳက္ေတာ့ဘူး အဲဒါဘယ္ေတာ့မွ ျဖစ္လာမွာ မဟုတ္ေတာ့ ဘူး” လီယုိ႔စကားေၾကာင့္ နာလုိခံခက္ျဖစ္သြားသည့္ ေဂ်မီက ေပ့ဂ်္အေပၚႏွမသားခ်င္းမစာနာဘဲ ပ်စ္ပ်စ္ႏွစ္ႏွစ္ စကား ေျပာရဲခဲ့သည္။ လီယုိ ေဒါသထြက္ကာ ေဂ်မီ့ကို တစ္ခ်က္ပိတ္ထုိးပစ္လုိက္သည္။ ေပ့ဂ်္က လီယုိ႔ကုိ စိတ္ဆုိးသြားၿပီ။ ရွင့္ကုိ ကၽြန္မစိတ္ပ်က္တယ္တဲ့။

xxxxxx

လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္မိတ္ေဆြထံ ေယာက္်ားတန္မဲ့ငုိလ်က္ ရင္ဖြင့္ေျပာျပေနသည့္ လီယုိကုိ ကၽြန္မေငးၾကည့္ကာ  စိတ္ေမာလူေမာ ျဖစ္ရေတာ့သည္။ လီယုိက ေျပာေနသည္။ ငါသိပ္အားနည္းေနၿပီတဲ့၊ သူ႔ကုိ ဘာလုပ္ပါညာလုပ္ပါဆုိၿပီး ဇြတ္အတင္း မွတ္မိေအာင္ ထပ္ မလုပ္ခ်င္ေတာ့ဘူးတဲ့။ ခက္ၿပီ ဒါဆုိ ဒီဇနီးေမာင္ႏွံအရင္လုိဘ၀ ျပန္ေရာက္ဖုိ႔မျဖစ္ႏုိင္ ေတာ့လုိ႔ ကၽြန္မ တြက္ဆမိလုိက္သည္။ တကယ္ လည္း အရင္လုိဘ၀ သူတုိ႔ ျပန္မေရာက္ပါ။ သူတုိ႔ ေရာက္သြားတာက ဘ၀အသစ္။ အရင္ကထက္ ပုိေကာင္းသည့္ ဘ၀အသစ္။ အဆံုး သတ္ မွာ လီယုိက ေပ့ဂ်္ကို ေမးသည္။

“ငါတုိ႔ သြားေလ့ရွိတဲ့ေနရာ မင္းမွတ္မိလား” တဲ့။ ေပ့ဂ်္က ဟင့္အင္းဆုိကာ ေခါငး္ယမ္းသည္။

“ဒါဆုိလည္း ငါတုိ႔ မေရာက္ဖူးေသးတဲ့ေနရာ၊ ေနရာအသစ္ကုိပဲ သြားၾကတာေပါ့”

တကယ္ေတာ့ လီယုိေရြးခ်ယ္လုိက္ေသာေနရာသည္ အေဟာင္းျဖစ္ေကာင္းျဖစ္ႏုိင္သည္။ သုိ႔ေပမဲ့ အရာရာကုိ မမွတ္မိေတာ့ သည့္ ေပ့ဂ်္အတြက္ေတာ့ ဘယ္ေနရာမဆုိ အသစ္ပဲျဖစ္ေနမွာပဲလုိ႔ ကၽြန္မစဥ္းစားမိလုိက္သည္။ ေပ့ဂ်္ကုိ ေျပာခဲ့သည့္ ဆရာ၀န္၏ စကား တစ္ခြန္းကုိ ကၽြန္မျပန္ၾကားမိသည္။

“ဘယ္လုိပဲျဖစ္ျဖစ္ မင္းဒါေတြကုိ ျပန္မမွတ္မိဘူးဆုိရင္လည္း ဘာမွျပႆနာမရွိဘူး၊ မင္း ေနာက္ဘ၀ အသစ္တစ္ခုနဲ႔ ေနသြား လုိ႔ ရသားပဲ၊ မင္းကမင္းပဲ” တဲ့။ ဟုတ္သားပဲ။ ေပ့ဂ်္က ေပ့ဂ်္ပဲ။ ဒီလူ က ဒီလူပဲ။   ၿပီးၿပီးသား အတိတ္ေတြကုိ မွတ္မိျခင္း မမွတ္မိျခင္းသည္ အေရးမႀကီးေတာ့။ ဒီလူကဒီလူ အေဟာင္းကုိပဲ အသစ္ေသာနွလံုးသားျဖင့္ ခ်စ္တတ္ဖုိ႔က အေရးႀကီးပါသည္။         ။

ဂ်ဴနီယုိ
Family မဂၢဇင္း၊ မတ္လ။

Film – The Vow, Director -  Michael Sucsy

Cast -  Channing Tatum, Rachel McAdams