ဟိုသတင္း ဒီသတင္း

အလင္းနဲ႔မွတ္တမ္းဝင္ခဲ့တဲ့ မိသားစု

 

ေဒးဗစ္ရစ္ခ်တ္စ္အတြက္ေတာ့ အားလပ္ရက္ရာသီဟာ ေပ်ာ္ရႊင္မႈေတြ၊ ေကာင္းခ်ီးၾသဘာသံေတြညံတဲ့အခ်ိန္ပါ။ ဂင္းနစ္ကမၻာ့မွတ္တမ္းဝင္ႏိုင္ခဲ့တာမို႔လည္း စိတ္လႈပ္ရွားေနၾကတယ္။ ၾသစေၾတးလ်ၿမိဳ႕ေတာ္ ကင္မ္ဘာရာကအိမ္မွာ မီးလံုးေပါင္း သန္းတစ္ဝက္ေက်ာ္နဲ႔အလွျပဳျပင္ဆင္ယင္ထားၾကတာပါ။ ဒီအေဆာက္အဦေလးရဲ႕ ထူးျခားလွပတဲ့အလင္းေတြအတြက္ ေခါင္းစဥ္တစ္ခုခုရေစခ်င္ခဲ့ၾကတယ္။ အံ့ၾသဖြယ္ရာ အလင္းေတြဟာ ၃၁ မိုင္ေတာင္ရွည္လ်ားပါတယ္။ ရစ္ခ်တ္ဟာ ၂၀၁၁ မွာ မီးလံုးေပါင္း ၃၃၁၀၃၈ လံုးနဲ႔ အလွဆင္ခဲ့ၿပီး ကမၻာ့မွတ္တမ္းဝင္ခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီလိုအလင္းေတြထူးျခားလွပေနႏိုင္ဖုိ႔က လေတြအေတာ္မ်ားမ်ားအခ်ိန္ေပးရတာေၾကာင့္ ေနာက္တစ္ႀကိမ္အလွမဆင္ေတာ့ဘူးလို႔လည္း ဆံုးျဖတ္ခ်က္ခ်က္ခဲ့တယ္။ ၂၀၁၂ မွာ နယူးေယာက္၊ Lagrangeville မိသားစုတစ္စုက အဲဒီအခြင့္အေရးကိုအရယူၿပီး မီးလံုးေပါင္း ၃၄၆၂၈၃ နဲ႔ အလင္းေတြခင္းက်င္းျပသလိုက္တယ္။ ရစ္ခ်တ္က ဒီႏွစ္မွာသူ႔ရဲ႕မွတ္တမ္းကို ျပန္သိမ္းယူခ်င္ရုံမဟုတ္ဘဲ သူ႔ရဲ႕ စံခ်ိန္ကို အခ်ိန္အၾကာႀကီးထိန္းသိမ္းထားခ်င္တာပါ။ ၂၀၁၃ မွာေတာ့ မီးလံုးအေရအတြက္ ၅၀၂ ၁၆၃ အထိ တိုးၿပီးအလွဆင္ခဲ့တာပါ။ ဂင္းနစ္အဖြဲ႕က မီးလံုးေတြ တစ္ခုစီမေရတြက္ခဲ့ပါဘူး။ မီးလံုးဝယ္ယူခဲ့တဲ့လက္ခံျဖတ္ပိုင္းေတြရယ္၊ သန္းတစ္ဝက္ရွိတဲ့အလင္းေတြၾကားအကြာထဲမွာရွိေနတဲ့ LED မီးလံုးေတြကို ေရတြက္ၿပီးစစ္မွန္ေၾကာင္းသက္ေသျပတာပါ လို႔ ရစ္ခ်တ္ကေျပာျပပါတယ္။ ရစ္ခ်တ္မိသားစုဟာ အိမ္နီးခ်င္းေထာင္ေပါင္းမ်ားစြာဆီက အလွဴေငြေတြေကာက္ခံရယူခဲ့ပါတယ္။ ၿပီးခဲ့တဲ့၂ ႏွစ္က ေဒၚလာ ၇၈၀၀၀ ေမြးကင္းစကေလးရုတ္တရက္ဆံုးပါးတဲ့ေရာဂါစု (SIDS) နဲ႔ Kids ACT အတြက္ လွဴဒါန္းဖို႔ရံပံုေငြရွာခဲ့ၾကတာပါ။ အဲဒီလွဴဒါန္းေငြေတြနဲ႔ SIDS နဲ႔ ကေလးငယ္ဆံုးပါးခဲ့တဲ့မိသားစုေတြအတြက္ က်န္းမာေရးအတိုင္ပင္ခံ ႏွစ္ဦး ငွားရမ္းေပးႏိုင္ခဲ့ၾကတယ္။ ဒီႏွစ္အတြက္ေတာ့ ေဒၚလာ ၁၀၀ ၀၀၀ စုေဆာင္းႏိုင္ဖို႔ ရစ္ခ်တ္ကေမွ်ာ္လင့္ထားပါတယ္။ “အဲဒါဟာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ရဲ႕ စိတ္ပါဝင္စားမႈ” ပါလို႔ ဆိုတယ္။ ရစ္ခ်တ္နဲ႔ ဇနီးဂ်ိန္းနီရန္တို႔ရဲ႕ ကေလးငယ္တစ္ဦး လြန္ခဲ့တဲ့ဆယ္စုႏွစ္က SIDS နဲ႔ ဆံုးရႈံးခဲ့ရတယ္။ သူတို႔မွာ ကေလး ၃ ေယာက္ရွိၾကတယ္ အသက္ ၁၃ ႏွစ္နဲ႔ ၆ ႏွစ္ကေလးတို႔ပါ။ ရစ္ခ်တ္ဒီစီမံကိန္းကို ေအာက္တိုဘာလက စတင္ခဲ့တယ္။ အလုပ္မသြားခင္၊ အလုပ္ကျပန္လာတဲ့အခ်ိန္နဲ႔ အလုပ္အားရက္ေတြမွာ မီးလံုးေတြတပ္ဆင္ခဲ့တာပါ။ ဂင္းနစ္အဖြဲ႕မေရာက္လာခင္ညက ေနာက္ဆံုးမီးလံုးတစ္လံုး တပ္ဆင္ေနခဲ့ပါတယ္ လို႔ ရစ္ခ်တ္က ေျပာပါတယ္။ ဂင္းနစ္website မွာ “ခရစ္စမတ္မီးအလင္းအမ်ားဆံုးအိမ္- သန္းတစ္ဝက္ေက်ာ္ပါတယ္” လို႔ ေဖာ္ျပထားပါတယ္။ မီးလံုးေလးနဲ႔ ျပည့္ေနတဲ့ လိုဏ္ေခါင္းေအာက္မွာျဖတ္ေလွ်ာက္လို္က္တာနဲ႔ အခ်ိန္ကိုက္ထြက္ေပၚလာတဲ့ ဂီတေတးသြားေလးကို နားေထာင္ရတာ ၾကည္ႏူးစရာပဲ လို႔ ဧည့္ပရိတ္သတ္ေတြကခ်ီးမြမ္းၾကတယ္။ ရစ္ခ်တ္မိသားစုရဲ႕ လွ်ပ္စစ္မီတာခကေတာ့ လစဥ္ ေဒၚလာ ၂၅၀၀ ေလာက္ကုန္က်မွာပါ။ “လွ်ပ္စစ္မီတာခကုန္က်စရိတ္ဟာ ရံပံုေငြလွဴဒါန္းတာထက္ေတာ့ နည္းပါေသးတယ္။ အဲဒီကုန္က်စရိတ္ကို ဇနီးသည္ကမသိပါဘူး။ သူ႔ကို သြားေမးရင္လည္း ကၽြန္မ မသိခ်င္ပါဘူးရွင္ လုိ႔ပဲ ေျဖပါလိမ့္မယ္” လို႔ ရစ္ခ်တ္ကေျပာပါတယ္။

ဂ်ပ္စတင္ဘီဘာရဲ႕ေဆးမင္ေၾကာင္အလွ ျပသ

“All That Matters” အဆိုေတာ္ေလးရဲ႕အစီအစဥ္ေတြျပည့္ေနတဲ့ၾသစေၾတးလ်ခရီးစဥ္မွာ ဘိုင္ရြန္ေဘး၊ Wategos Beach မွာ ေရလႊာေလွ်ာစီးရင္းအနားယူခဲ့ပါတယ္။ သူငယ္ခ်င္းတခ်ဳိ႕နဲ႔ နာရီအနည္းငယ္အခ်ိန္ျဖဳန္းခဲ့ၾကတယ္။ ေရလႊာေလွ်ာစီးဘုတ္ျပားေပၚမွာက်င္လည္စြာ တြဲခိုေဆာ့ကစားေနတဲ့ ဘီဘာဟာ သူ႔ရဲ႕ ဝမ္းဗိုက္ၾကြက္သားေတြကိုလည္း လွစ္ဟထားတယ္။ ဘီဘာရဲ႕ခႏၶာကိုယ္ဟာ ၾကည့္ေကာင္းလာတယ္လို႔ သူ႔ရဲ႕ပရိတ္သတ္ေတြက ခ်ီးမြမ္းပါတယ္။ ဘီဘာကမ္းေျခမွာေဆာ့ကစားေနတဲ့ဓာတ္ပံုေတြ Twitter မွာတင္လိုက္ေတာ့ ဆယ္ေက်ာ္သက္မိန္းကေလးေတြရဲ႕ တြတ္စီတြတ္စီသံေလးေတြညံစီသြားေတာ့တယ္။ ဘီဘာရဲ႕ ဘယ္ဘက္လက္ဖ်ံက လင္းယုန္ငွက္တစ္ေကာင္ပံု ေဆးမင္ေၾကာင္အသစ္ကိုလည္း ျပသလိုက္တယ္။ အသက္ ၁၉ ႏွစ္အရြယ္ ကေနဒီးယန္းအေက်ာ္အေမာ္ေလးရဲ႕ ၾသစေၾတးလ်ခရီးးဟာ Believe အယ္လ္ဘမ္ေဖ်ာ္ေျဖေရးပြဲခရီးစဥ္ထဲက ေနာက္ဆံုးဂီတပြဲျဖစ္ပါတယ္။ ၂၀၁၂ စက္တင္ဘာ ၂၉ ရက္ေန႔က ယူႏိုက္တက္စတိတ္မွာစတင္ခဲ့ၿပီး အေမရိက၊ ဥေရာပ၊ အာရွ၊ အာဖရိက၊ ၾသစေၾတးလ် နဲ႔ နယူးဇီယန္မွာ show ေပါင္း ၁၅၀ခန္႔သီဆိုခဲ့တာပါ။ ၾသစေၾတးလ်မွာ Gold Coast ဟိုတယ္မွာတည္းခိုခဲ့ၿပီး ဟိုတယ္ရဲ႕နံရံမွာ graffiti ေဆးျခယ္ေရးဆြဲခဲ့ပါတယ္။ ဘီဘာက သူသေဘာက်တဲ့ ကာတြန္းရုပ္ပံုတစ္ခုကို အလင္းပါ(fluorescent) မႈတ္ေဆးမ်ဳိးနဲ႔ ဆြဲခဲ့ပါတယ္။ တခ်ဳိ႕ၾသဇီေတြက ဘီဘာရဲ႕ လက္ရာကို လက္ခံၾကေပမဲ့ တခ်ဳိ႕ကေတာ့ စမ္းတဝါးဝါးေရးဆြဲထားတဲ့လက္ရာမ်ဳိးလို႔ ထင္ျမင္ၾကတယ္။ Gold Coast ဟိုတယ္ကပဲ နံရံေဆးျခယ္ပန္းခ်ီေရးဆြဲဖို႔ ခြင့္ျပဳေပးခဲ့တာပါ။ ဘီဘာရဲ႕ လက္ရာကို ဖယ္ရွားပစ္မွာမဟုတ္ဘူးလို႔လည္း ဟိုတယ္ေျပာေရးဆိုခြင့္ရွိသူကေျပာၾကားလိုက္ပါတယ္။

ေႏွာင့္ေႏွးေနတဲ့ ခ်ာလီခ်က္ပလင္ကမၻာ

ခ်က္ပလင္ရဲ႕ ကမၻာဟာ ဖရန္႔ ၅၅ သန္း(ေဒၚလာ သန္း ၆၀) တန္တဲ့ စီမံကိန္းပါ။ အဲဒီစီမံကိန္းကေတာ့ ၂၀၁၅ မွာ ခ်ာလီခ်က္ပလင္ရဲ႕ ဆြစ္ဇာလန္ကအိမ္ကို ျပတိုက္အျဖစ္ေျပာင္းလဲဖြင့္လွစ္ႏိုင္ဖို႔ပါ။ ဒါေပမဲ့ အခုေတာ့ အေဆာက္အဦထဲမွာ ေက်ာက္ဂြမ္းသတၳဳအမႈန္အမႊား asbestos ေတြ ေတြ႕ရွိရတာေၾကာင့္ ေႏွာင့္ေႏွးစရာျဖစ္လာပါတယ္။ ခ်က္ပလင္ရဲ႕စံအိမ္ဟာ ေဗာ့ဒ္ေဒသ၊ Corsier-sur-vevey  က Le Manoir de Ban စံအိမ္ပါ။ ဂႏၱဝင္ရုပ္ရွင္သရုပ္ေဆာင္၊ ဒါရိုက္တာလည္းျဖစ္တဲ့ ခ်ာလီခ်က္ပလင္ဟာ အဲဒီအိမ္မွာ သူ႔ရဲ႕ ေနာက္ဆံုး ၂၅ ႏွစ္တာကာလေတြကုန္ဆံုးေစခဲ့တယ္။ စီမံကိန္းရဲ႕ အစပိုင္းမွာ ခြင့္ျပဳခ်က္ရရွိဖို႔ နဲ႔ စံအိမ္ကေန ျပတိုက္အျဖစ္ေျပာင္းလဲတဲ့အခါ ဘ႑ာေရးပံ့ပိုးမႈအတြက္ ၁၀ ႏွစ္ ခန္႔ လႈပ္ရွားေဆာင္ရြက္ခဲ့ၾကရတာပါ။ ဒီစီမံကိန္းအတြက္ ခြင့္ျပဳခ်က္ကို Vevey ဧရိယာထဲက ျမဴနီစီပယ္ ၁ဝ ခုမွာ ေတာင္းခံခဲ့ရတယ္။ အစီအစဥ္စတင္ႏိုင္တဲ့အခ်ိန္မွာမွ ရွာေဖြေတြ႕ရွိမႈေပၚေပါက္လာခဲ့ပါတယ္။ ပထမေတာ့ အမိုးမွာပဲ အဲဒီသတၳဳအမႈန္အမႊားေတြရွိတယ္ထင္ခဲ့ၾကေပမဲ့ ေနာက္ပိုင္းမွာ ပန္းခ်ီကားေတြ၊ ၾကမ္းျပင္၊ ဆက္ေၾကာင္းေတြ၊ ေနရာတိုင္းမွာေတြ႕ခဲ့ရတယ္ လို႔ ဗိသုကာပညာရွင္၊ စီမံကိန္းတာဝန္ရွိသူ ဖီးလစ္ေမလန္က ျပင္သစ္သတင္းစာ 20 Minutes ကိုေျပာၾကားခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီအမႈန္အမႊားေတြဖယ္ရွားတဲ့အခါ အနည္းဆံုး သံုးလခန္႔အခ်ိန္ယူရမွာပါ။ ၁၉၉၀ အေစာပိုင္းကာလအထိ အဲဒီသတၳဳမႈန္ကို မီးအႏၱရာယ္ကာကြယ္ႏိုင္ဖို႔ ဆြစ္ဇာလန္မွာ အသံုးမ်ားခဲ့ၾကတယ္။ ေနာက္ပိုင္းကာလေတြမွာ က်န္းမာေရးထိခိုက္ႏိုင္တာေၾကာင့္ အသံုးမျပဳဖို႔တားျမစ္ခဲ့တာပါ။ အဲဒီ asbestos အမွ်င္၊ အမႈန္အမႊားေတြဟာ အဆုတ္နာေရာဂါျဖစ္ပြားေစႏိုင္ပါတယ္။ asbestos ေတြဖယ္ရွားရာမွာ ဖရန္႔ ၂၀၀ ၀၀၀ နဲ႔ ၃၀၀ ၀၀၀ ၾကား ကုန္က်မွာပါ။ ျပတိုက္မွာ စကီးႏွင္းေလွ်ာစီးအပမ္းေျဖစခန္း နဲ႔ အနားယူပန္းျခံေတြလည္းပါဝင္လိမ့္မယ္။ ျပတိုက္မွဴးကေတာ့ ခ်ာလီခ်က္ပလင္ရဲ႕ သားျဖစ္တဲ့ ဆြစ္ႏိုင္ငံသား မိုက္ကယ္ခ်က္ပလင္ ပါ။

ရီ႐ို ဒီ ဂ်ေနးရိုး ရဲ႕ ၂၀၁၃ ခရစ္စမတ္သစ္ပင္ အလွဆင္

ေကာင္းကင္ဆီ ၈၅ မီတာအျမင့္ထိ ျမင့္မားၿပီး မီးေရာင္စံုအလွအပေတြနဲ႔မႊမ္းမံထားတဲ့ ရီရိုရဲ႕ ခရစ္စမတ္သစ္ပင္ဟာ ကမၻာတဝွမ္းမွာ အႀကီးဆံုးပါ။ ေလထဲမွာ မီးရႈးမီးပန္းေတြလႊတ္တင္ အင္မတန္ႀကီးမားတဲ့ ခရစ္စမတ္သစ္ပင္မီးအလွဆင္တာဟာ ရီရို ဒီ ဂ်ေနးရိုးရဲ႕ အမွတ္အသားတစ္ခုလိုပါပဲ။ ဘရာဇီးႏိုင္ငံ ရီရို ဒီ ဂ်ေနးရိုးၿမိဳ႕ Lagoa မွာ ႏိုဝင္ဘာ ၃၀ ရက္ေန႔က မီးအလွဆင္အခမ္းအနားစတင္လိုက္တာပါ။ အဲဒီ မီးအလွဆင္အခမ္းအနားဟာ ရီရိုမွာေတာ့ ကာနီဗယ္ပြဲေတာ္၊ ႏွစ္သစ္ပြဲေတာ္ၿပီးရင္ အႀကီးက်ယ္ဆံုး အခမ္းအနားပါ။ ခရစ္စမတ္အားလပ္ရက္ကာလေတြတေလွ်ာက္လံုး မီးထြန္းညိွထားမွာပါ။ ဒီႏွစ္ဟာ ၁၈ ႀကိမ္ေျမာက္မီးအလွဆင္ျခင္းျဖစ္ၿပီး Lagoa ေဒသ Cantagalo ပန္းျခံမွာရွိပါတယ္။ ညေန ၈ နာရီကေန မီးအလင္းစဖြင့္မွာျဖစ္ၿပီး အကအဖဲြဲ႕ေတြလည္းေဖ်ာ္ေျဖပါတယ္။ Charles Dicken ရဲ႕ အားလပ္ရက္ဂႏၱဝင္သီခ်င္း A Christmas Carol သီခ်င္းကိုလည္းသီဆိုၾကမွာပါ။ Chirs Van Allsburg ရဲ႕ The Polar Express လည္းအပါအဝင္ပါ။ အံ့ဘနန္းထူးျခားလွပလြန္းတဲ့ မီးရႈးမီးပန္းေတြလည္း ပစ္လႊတ္ပါလိမ့္မယ္။ ႏွစ္တိုင္းမွာ မတူကြဲျပားတဲ့ မီးပြင့္အျပင္အဆင္ေလးေတြဖန္တီးၾကတယ္။ မီးပြင့္ေပါင္း သံုးသန္းေက်ာ္၊ တဖ်တ္ဖ်တ္မွိတ္ခ်ည္ဖြင့္ခ်ည္မီးအလင္း ႏွစ္ေထာင္ခန္႔၊ ပိုက္လံုး မီတာတစ္ရာ၊ LED ေရာင္ျပန္ တစ္ရာ တပ္ဆင္ထားပါတယ္။ ၂၀၁၃ အတြက္ ေခါင္းစဥ္က “A celebration of Life” ပါ။ ခရစ္စမတ္ပင္ဟာ ပထမဆံုးအျပာေရာင္မီး နဲ႕ စတင္လင္းလက္လာၿပီး ငါး၊ လင္းပိုင္၊ ၾကယ္ငါး နဲ႔ ေရနဂါး ပံုသ႑န္ေလးေတြ ပံုေဖာ္ပါတယ္။ ပင္လယ္သမုဒၵရာထဲက သတၱဝါေလးေတြကို ဂုဏ္ျပဳခ်င္တာလို႔ဆိုတယ္။ ၿပီးရင္ေတာ့ ေႏြးတဲ့အေရာင္အေသြးျဖည္းျဖည္းခ်င္းေျပာင္းလဲသြားၿပီး ေကာင္းကင္မွာ ငွက္ေလးေတြ အုပ္စုသင္းဖြဲ႕ပ်ံသန္းေနတဲ့ပံုစံ ပံုေဖာ္ပါတယ္။ မီးအစိမ္းေရာင္က သစ္ေတာကိုကိုယ္စားျပဳၿပီး လိပ္ျပာေလးေတြနဲ႔ ေမ်ာက္၊ ဘရာဇီးကလူသိမ်ားလွတဲ့ ၾကက္ေတာ စသျဖင့္ တျဖည္းျဖည္းခ်င္းေျပာင္းလဲသြားတာပါ။ ေနာက္ပိုင္းမွာ လူမ်က္ႏွာသ႑ာန္ေျပာင္းလဲၿပီး လူသားသက္ရွိဘဝကိုခ်ီးမႊမ္းတဲ့အခမ္းအနားအျဖစ္ သစ္ပင္ရဲ႕အေရာင္အေသြးေတြ၊ စိမ္းျမျမအေရာင္ ေျပာင္းလဲသြားခဲ့တယ္။ ရီရို ရဲ႕ ခရစ္စမတ္သစ္ပင္ဒီဇိုင္းပညာရွင္က ေအဘယ္လ္ဂိုးမက္စ္ျဖစ္ပါတယ္။

 

အြန္လိုင္းမွာလွ်ဳိ႕ဝွက္ေပါက္ၾကားသြားတဲ့ ဝတၳဳတိုေတြ

JD Salinger ထုတ္ေဝျဖန္႔ခ်ိျခင္းမျပဳလိုတဲ့ ဝတၳဳတိုသံုးပုဒ္ဟာ အခုရက္ပိုင္းမွာ အြန္လိုင္းမွာျပန္႔ေနခဲ့ပါတယ္။ The Ocean Full of Bowling Balls, Paula နဲ႔ Birthday ဝတၳဳတိုသံုးပုဒ္ဟာ အေမရိကန္စာၾကည့္တိုက္ႏွစ္ခုမွာပဲ ဖတ္ရႈႏို္င္တာပါ။ The Catcher in the Rye ေရးသားခဲ့တဲ့အေမရိကန္စာေရးဆရာ JD Salinger ရဲ႕ အဲဒီတိုသံုးပုဒ္ဟာ scan ေကာ္ပီဖတ္ထားၿပီး အြန္လိုင္းမွာတင္ခဲ့ရာက လွ်င္လွ်င္ျမန္ျမန္ပ်ံ႕ႏွံ႔သြားခဲ့တာပါ။ “ဝတၳဳတိုသံုးပုဒ္” လို႔ နာမည္ေပးထားတဲ့ ေကာ္ပီေပါင္းခ်ဳပ္ရဲ႕ ေက်ာဘက္မွာ အနက္ေရာင္အဖံုးပါရွိၿပီး ထုတ္ေဝသူဆီ ဝတၳဳတိုေတြအေၾကာင္းေဆြးေႏြးေရးသားထားတဲ့ Salinger ရဲ႕ စာတစ္ေစာင္လည္းပါရွိတယ္။ ေလာစ့္အင္ဂ်ယ္လိစ္တိုင္းမ္သတင္းစာက ဝတၳဳေဝဖန္ေရးဆရာ ေဒးဗစ္အူလင္းက “The Ocean Full of Bowling Balls” ဆိုရင္ တစ္ခါမွမဖတ္ဖူးခဲ့ဘူး။ အဲဒီဝတၳဳဟာ Princeton တကၠသိုလ္စာၾကည့္တိုက္မွာ စုေဆာင္းထားတဲ့ Salinger ရဲ႕စာေပလက္ရာေတြပါ။ ေက်ာင္းကဆရာေတြနဲ႔ စာသင္သားေတြသာ ဖတ္ရႈႏိုင္တယ္။ တျခားႏွစ္ပုဒ္ကိုေတာ့ University of Texas ရဲ႕ Ransom Center မွာဖတ္ဖူးခဲ့တယ္။ ဒီဝတၳဳတိုသံုးပုဒ္က တကယ့္အစစ္အမွန္ေတြ” လို႔ ေျပာပါတယ္။ Ransom Center မွာ လက္ေရးစာမူ မိတၱဴေတြရွိၿပီး ဧည့္သည္ေတာ္ေတြဖတ္ရႈႏိုင္ေပမဲ့ ျဖန္႔ေဝဖို႔ကိုေတာ့ တားျမစ္ထားပါတယ္။ Princeton စာၾကည့္တိုက္က လက္ေရးစာမူကို မိတၱဴကူးဖို႔က ပိုၿပီးခက္ခဲႏို္င္တယ္လို႔ ဆိုတယ္။ Salinger ရဲ႕ပံုႏွိပ္စာမူ The Catcher in The Rye ဟာ ေလာကႀကီးကို ၿငီးေငြ႕စိတ္ပ်က္ေနတဲ့ ဆယ္ေက်ာ္သက္မိန္းကေလးတစ္ဦးရဲ႕ ပံုျပင္တစ္ပုဒ္ပါပဲ။ အေမရိကန္ေမာ္ဒန္ဝတၳဳေလာကမွာ အင္မတန္အေရးပါတဲ့ ဝတၳဳတစ္ပုဒ္ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ ေကာ္ပီ ၆၅ သန္း ေက်ာ္ေရာင္းခ်ႏိုင္ခဲ့တယ္။

Living on a Prayer သီခ်င္းကိုသီဆိုခဲ့တဲ့ မင္းသားဝီလ်မ္

 

ရံပံုေငြေပ်ာ္ပြဲရႊင္ပြဲတစ္ခုမွာ မင္းသားဝီလ်မ္ဟာ ဘြန္ဂ်ဳီဗီနဲ႔ အတူတြဲလို႔ Living on a Prayer သီခ်င္းကို သီဆိုခဲ့ပါတယ္။ ဘြန္ဂ်ဳိဗီရဲ႕ hit အျဖစ္ဆံုးသီခ်င္းကို ဧည့္သည္ေတာ္ ၆၀၀ ခန္႔ နဲ႔ တျခားဂီတၾကယ္ပြင့္ေတြေရွ႕မွာ သီဆိုခဲ့ၾကတာပါ။ Kensington Palace Centrepoint မွာျပဳလုပ္တဲ့ လူငယ္အိုးအိမ္မဲ့ကုသိုလ္ျဖစ္အဖြဲ႕ကျပဳလုပ္တဲ့အခမ္းအနား Winter Whites ေပ်ာ္ပြဲရႊင္ပြဲအၿပီးမွာ အံ့အားသင့္ဖြယ္ေကာင္းတဲ့အခိုက္အတန္႔ေလး အတူဆင္ႏႊဲခဲ့ၾကတာပါ။ ေတလာဆြစ္ဖ္လည္း ပါဝင္သီဆိုခဲ့တယ္။ အဲဒီပြဲမွာ ဂၽြန္ မင္းသားဝီလ်မ္ေပးအပ္တဲ့ Centerpoint Great Britain Youth Inspiration Award ဆု ကို ဘြန္ဂ်ဴီဗီရရွိခဲ့ပါတယ္။ ဝီလ်မ္ဟာ Centerpoint ရဲ႕ေထာက္ပံ့လွ်ဳဒါန္းသူအျဖစ္ ၂၀၀၅ ခုႏွစ္ကတည္းက လႈပ္ရွားခဲ့တယ္။ ႏိုင္ငံတဝွမ္း လူငယ္အိုးအိမ္မဲ့အဆံုးသတ္ေရး လုပ္ေဆာင္ခ်က္ေတြမွာ အျမဲလႈံေဆာ္အားေပးခဲ့သူပါ။ Centerpoint ရဲ႕ ရည္မွန္းခ်က္ကေတာ့ အိုးအိမ္မဲ့ လူငယ္ ၈၀၀၀၀ ရဲ႕ ဘဝအေျခအေနတိုးတက္ေတာက္ပလာေစဖို႔ မိသားစုကိုအေထာက္အပံ့ေပးျခင္း၊ အေဆာက္အဦ နဲ႔ အလုပ္အကိုင္ရွာေဖြေပးျခင္းစတာေတြ ေဆာင္ရြက္ေနပါတယ္။ ဘာမင္ဂန္ၿမိဳ႕ေတာင္ေကာင္စီမွာ အသက္ ၁၆ ကေန ၂၅ အတြင္း လူငယ္ ၄၅၀၀ ခန္႔ အိုးအိမ္မဲ့ေနၾကတယ္။ “ဘယ္လိုလူငယ္ေလးပဲျဖစ္ျဖစ္ ေသေရးရွင္ေရးတမွ် ခက္ခဲက်ပ္တည္းေနတဲ့ စီးပြားေရးအေျခအေန၊ ျပႆနာေတြျပည့္ေနတဲ့မိသားစုမွာ ေမြးဖြားလာဖို႔ ေတာင္းဆိုၾကမွာမဟုတ္ဘူး။ ဘယ္လိုလူငယ္ေလးတစ္ဦးတစ္ေယာက္ကမွ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္မဲ့ရလာဒ္ပဲရွိလာမယ့္ လမ္းမေပၚ ထြက္လာခ်င္ၾကမွာဟုတ္ဘူး။ လမ္းမေပၚမွာ ရုန္းမထြက္ႏိုင္တဲ့အေျခအေနမ်ဳိးပဲ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္မဲ့စြာလည္ပတ္ေနမယ္။ အဲဒါ သူတို႔သိၾကပါတယ္။ ယဥ္ေက်းတဲ့လူ႔အဖြဲ႕အစည္း၊ အုပ္စုေတြရဲ႕ သေကၤတဆိုတာ အကူအညီလိုအပ္တဲ့ေနရာကို အားလံုးစုေပါင္းၿပီးျဖည့္ဆည္းေပးဖို႔ပါ။ သူတို႔ဒီလိုအေျခအေနမ်ဳိးနဲ႔ ရွင္သန္ေနရတယ္ဆိုရင္ေတာင္ လူတစ္ေယာက္စီတိုင္းရဲ႕ ဘဝေတြဟာ တိုင္းတာျပလို႔မရေလာက္ေအာင္ တန္ဘိုးႀကီးမားပါတယ္” လို႔ ဝီလ်မ္က ေျပာခဲ့ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ဒီလို ေနာက္ထပ္တစ္ခါ သီခ်င္းမဆိုေတာ့ပါဘူး လို႔လည္း ရယ္ရယ္ေမာေမာဆိုခဲ့တယ္။

ၿဖိဳးၿဖိဳး

(Yati Magazine, January, 2014)