ည၏ ေျခာက္လွန့္မွဳမ်ား

ညနက္သန္းေခါင္  ဟိုတယ္ စၾကၤန္လမ္းေတြေပၚမွာ  ...
တေရြ ့ေရြ ့သြားလာေနတာ ..ဘယ္သူပါလဲ ။
၀ိညာဥ္လား..တေစၧလား..။
မ်က္စိ တပ္အပ္ ..ေသခ်ာ ျမင္ခဲ့တာလို ့ ယုံၾကည္ရမလား။

တကၠဆက္္ျပည္နယ္  ဆန္အန္တိုနီယို အရပ္ က  ခန္းနားသိုက္ျမိဳဳက္လွတဲ ့ မင္ဂါဟိုတယ္ စၾကၤန္လမ္းေတြမွာ  ညႀကီးမင္းႀကီး အခ်ိန္မေတာ္
က်မ ဟိုတယ္ အလုပ္သမေလး  “ ဆယ္လီ၀ွိဳက္”  ကို အငန္းမရ ရွာေဖြေနမိတယ္။
ညညေတြမွာ  ဆယ္လီ၀ွိဳက္ဟာ  ဟိုတယ္သုံး လိုင္နင္စေတြ ၊မ်က္ႏွသုတ္ပု၀ါေတြ  တေပြ ့တပိုက္ သယ္ေဆာင္ရင္း  စၾကၤန္လမး္ေတြမွာ
ေခက္တုံ ့ေခါက္ျပန္ ေကြ ့ပတ္ေရွာက္သြားေနတတ္ေၾကာင္း က်မ သိထားလို ့ပါ။ မ်က္ႏွာသုတ္ပု၀ါေတြ က်မ မလိုပါဘူး။ က်မလိုတာက..
ဘာလဲဆိုရင္ ...။

က်မဟာ  တေစၧ သူရဲေတြ အေၾကာင္း အထူးျပဳ ဘာသာရပ္အေနနဲ ့ စာတမ္းတင္သြင္းဖို ့ ရွိေနပါတယ္။ သက္တမ္း ၁၅၀ရွိျပီျဖစ္တဲ ့ မင္ဂါဟိုတယ္ႀကီးမွာ  ရာစုတခုေက်ာ္ လူေျပာသူေျပာ မ်ားေနတဲ့ “ဆယ္လီ၀ွဳိက္တေစၧ “ အေၾကာင္းက  အဓိက စိတ္၀င္စားဖို ့ ေကာင္းေနတဲ ့အတြက္ က်မ ေလ့လာခ်င္ပါတယ္။  
မင္ဂါဟိုတယ္၀န္ထမ္းေတြလဲ  သူမနဲ ့ပတ္သက္တဲ ့ ဇာတ္လမ္းပုံျပင္ေတြ ၾကားသိျပီးျဖစ္မွာပါ။ ဒီေတာ့ ..သူတို ့နဲ ့လဲ ..ေတြ ့ဆုံၿပီး  က်မ ေမးျမန္းပါမယ္။ ေဟာ...ဟိုမွာ ၀န္ထမ္းတဦး  လာေနပါၿပီ။  “ဟဲလို..မစၥတာ....”
ဒါေပမဲ ့  အဲဒီအခ်ိန္မွာပဲ  တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္  ရုတ္တရက္ ..တံခါးေခါက္သံ  က်ယ္က်ယ္ေလာင္ေလာင္ ထြက္ေပၚလာတာ သူေရာ ကိုယ္ပါ ျပိဳင္တူ ၾကားၾကရတယ္။ 
ဘယ္သူ တံခါးေခါက္ပါသလဲ ။ 
က်မတို ့ အတူ စစ္ေဆးၾကည့္ရွဳၾကတယ္။
ဘယ္သူ ့အရိပ္အေရာင္မွ မျမင္ရပါဘူး။ ဒါျဖင့္ ....ဘာ့ေၾကာင့္ တခါးေခါက္သံ ထြက္ေပၚလာပါလိမ့္။ ဘုရားေရ.....၊
ေအာင ္မေလး  ..က်မ တကိုယ္လုံး  ၾကက္သီးေမြးညွင္းထသြားေတာ့တယ္။ မယုံႏိုင္စရာပါပဲ။  ဟိုတယ္၀န္ထမ္းကေလးလဲ  ဟိုဟိုဒီဒီ  ေျပးၾကည့္  ရွာၾကည့္ ..၊ ေခါင္းတခါခါ ..လည္တခါခါ နဲ ့။
ဘာဘဲျဖစ္ျဖစ္  ဒါဟာ က်မအတြက္ အကြက္ေကာင္း၀င္ျခင္းပါပဲ ။ ဟုတ္ၿပီ။ဒါ က်မ အရူးအမူး စူးစမ္းလိုတဲ့ အခ်က္အလက္ေတြပဲ မို ့လား။
တေစၧေတြနဲ ့ပတ္သက္ၿပီး က်မမွာ ငယ္ငယ္ထဲက  ခံစားခ်က္ရွိေနခဲ ့တာပါ။ ဖူးခက္ေသာင္ျပင္ကို စီးျမင္ေနရတဲ ့အိမ္မွာ က်မတို ့ေနခဲ ့စဥ္ကေပါ့။ အိမ္ကေလးကခ်စ္စရာေလး။ အနီေရာင္ စိုစို ျခယ္မွဳံးလို ့ ။ ဒါေပမဲ ့ လူေတြက သခ်ိဳင္းေျမတခုကို ခြေဆာက္ထားတာလို ့ ေျပာေနၾကတယ္။  က်မအျမင္မွာေတာ့  ဘာထူးျခားမွဳမ်ိဳးကိုမွ မျမင္ေတြ ့ရတဲ ့အတြက္  တေစၧသူရဲေတြနဲ ့ ပတ္သက္လိမ့္မယ္လို ့မထင္မိဘူ။
မနက္မနက္ မိုးလင္းခ်ိန္မ်ားမွာေတာ့  လူေတြက .. က်မတို ့ အိပ္ေပ်ာ္ေနတတ္တဲ ့ သန္းေခါင္ေက်ာ္ အခ်ိန္မ်ားမွာ  ၀ါဂြမ္းတိမ္တိုက္ေလးတစ ေမ်ာလြင့္ေနသလို  ရြ၇ြဖြဖြ ေလး ေရြ ့ရွားေနတဲ ့ မိနး္ခေလးတေယာက္ရဲ ့ ပုံရီပ္  တခု ကို ျမင္ေတြ ့ၾကရတယ္လို ့ဆိုတယ္္။ ငိုသံသဲ့သဲ့့ေတာင္ ၾကားၾကရတယ္လို ့ လဲ လူေတြကေျပာၾကတယ္။ ဒါက က်မငယ္ငယ္က အမွတ္မထင္ ရိရီေ၀ေ၀ သိခဲ့ရတဲ  ့ ပံုျပင္တခုပါ။

ဒီေနာက္ က်မ အခ်ိန္ယူၿပီး တေစၧသူရဲေတြနဲ ့ ပက္ပင္း တိုးခဲ ့ဖူးတယ္ဆိုတဲ ့လူေတြနဲ ့  အင္တာဗ်ဴးလုပ္ခဲ့တယ္။ ဘယ္ေတာ့မဆို တိမ္ေကာမသြားတဲ ့ ပုံျပင္ကေတာ့ “ဆယ္လီ၀ွိဳက္တေစၧ” ပါပဲ။ သူတို ့ဟာ အၾကမ္းဖက္ သတ္ျဖတ္ခံၾကရသူမ်ား ျဖစ္လို ့  တရားသျဖင့္ အဆုံးအျဖတ္ခံယူႏိုင္ဖို ့အတြက္ ကမၻာေျမအႏွံ့ ့ လွည့္လည္သြားလာျပီး ကူကယ္မဲ ့သူကို ရွာေဖြေနၾကတယ္လို ့ ဆိုပါတယ္။

ဆယ္လီဟာ လွပ သိမ္ေမြ ့တဲ ့ မိန္းကေလးတေယာက္ပါ။ ၁၈၇၆ခုႏွစ္ မတ္လ (၂၈)ရက္ေန ့က မင္ဂါဟိုတယ္ စၾကၤန္လမ္းတေနရာမွာ ပစ္သတ္ခံရပါ သတဲ ့။မနာလို အူတိုတတ္တဲ ့ခင္ပြန္းသယ္က သတ္တာပါ။ ဟိုတယ္ရဲ ့ဒါရိုက္တာ “အားနက္စတို မာလတ္ကာနာ “ က ေရွးက်ၿပီး  ေဟာင္းႏြမ္းေနျပီျဖစ္တဲ ့ ဟိုတယ္လယ္ဂ်ာစာအုပ္မွာ ထိန္းသိမ္းထားတဲ ့ “ဆယ္လီရဲ ့ အမွဳတြဲ” ကို အတည္ျပဳ ျပသပါတယ္။
ေခါင္းတလားဘိုးကိုလဲ ဟိုတယ္က က်ခံခဲ ့ေၾကာင္း စာအုပ္ပါ မွတ္ခ်က္အရ  က်မသိခဲ့ရတယ္။ဟိုတယ္၀န္ထမ္းေတြဟာ “ဆယ္လီ “ အတြက္ စိတ္ထိခိုက္ခဲ ့ၾကတယ္လို ့ ဆိုတယ္။”မာလတ္ကာရာ “ ရဲ ့ ဟိုတယ္၀န္ထမ္းသက္ ၂၈ႏွစ္အတြင္း တည္းခိုလာသူမ်ားက “ဆယ္လီ “
တေစၧကို ျမင္ေတြ ့ဖူးခဲ ့ၾကေၾကာင္း ၀န္ခံ ေျပာၾကားခဲ ့ၾကတယ္။ သံသယရွိသူေတြက “ဒါဟာ နားေထာင္ေကာင္းတဲ ့ ပံုျပင္ တပုဒ္”လို ့သုံးသပ္ၾကေပမဲ ့ က်မအဘို ့ေတာ့ ဒါဟာ ျဖစ္ရပ္မွန္ဇာတ္လမ္းတပုဒ္ ဆိုတာ လက္ခံႏိုင္ပါတယ္။ ဟိုတယ္ ဧည့္သည္အမ်ားစုက
က်မယူဆသလို ..၀ိညာဥ္နဲ ့တူတဲ ့ ပုံရိပ္ေတြကို တၾကိမ္မက  ႏွစ္ၾကိမ္ သုံးၾကိမ္ ဘြားကနဲ ..ဘြားကနဲ  ရင္ဆိုင္တိုးမိခဲ ့လို ့ ၾကက္္သီးျဖန္းျဖန္းထၾကရေၾကာင္း ေျပာဆိုၾကတယ္။  သူတို ့အထဲက ..”  ဇီဇာ ဂြန္ဇာလက္စ္ “ ဆိုသူဟာ ခုထိ ကြန္ျပဴတာ ကုမၼဏီ တခုမွာ အလုပ္လုပ္ေနဆဲ ပါ။ 
သူက ၁၉၉၈ခုႏွစ္က မင္ဂါဟိုတယ္မွာ တည္းခို ခဲ့ဘူးေၾကာင္း ေျပာပါတယ္။  တညမွာ အမွတ္တမဲ ့ စၾကၤန္လမ္းတခုဆီ  ေငးမိလိုက္စဥ္  ျဖတ္ကနဲ  အရပ္ျမင့္ျမင့္  လွလွ ေခ်ာေခ်ာ  မိန္းခေလးတေယာက္  အညိုေရာင္ ဆံပင္ဖါးဖါးေ၀ေ၀ခ်ရင္း  လက္မွာ လိုင္နင္စေတြ တေထြးၾကီးသယ္ၿပီး  လမ္းသလားေနတာ ျမင္ရေၾကာင္း ေျပာပါတယ္။ သူမဟာ ၀တ္စုံအနက္ ကို ၀တ္ဆင္ထားေပမဲ ့ ေခါင္းေဆာင္းနဲ ့ ေရွ့ခါးဖုံးေတြက အျဖဴေရာင္ျဖစ္လို ့  ထင္ရွားသိသာတယ္လို ့ဆိုတယ္။ သူက  အ့ံၾသတႀကီး ျပဴးၿပဲၾကည့္ေနစဥ္  ျဖတ္ကနဲ ျမင္ကြင္းက သူမ ေပ်ာက္သြားတယ္တဲ ့။ ဒီျဖစ္စဥ္ဟာ ၀ိညာဥ္ဆန္လြန္းလွပါသတဲ ့။ လူသားမဟုတ္တဲ ့ တေစၧတေကာင္ဆိုတာ သူ အပိုင္သိေၾကာင္း ကတုန္ကရင္နဲ ့ အခိုင္အမာ ေျပာတာပါ။

ဒီလိုကိစၥေတြမွာ သိပၼံနည္းက် စူးစမ္းလိုသူ  “မာတင္လီ” ဆိုသူဟာ  အနီေအာက္ေရာင္ျခည္ ဗီြဒီယို ကင္မရာ အသုံးျပဳၿပီး လူသာမန္မ်က္စိနဲ ့ မျမင္ႏိုင္တဲ ့ တေစၧသူရဲေတြရဲ ့ ပုံရိပ္ေတြကို    ေဖၚထုတ္ဖို ့ ၾကိဳးစားေနတယ္။  EMF (Electro    Magnetic Field Detectors) ျဖစ္ပါတယ္။
သိပၼံနည္းက် တီထြင္စီမံထားတဲ ့ အပူစီးေၾကာင္းကတဆင့္ ထိေတြ ့ခံစားေစမဲ ့ ကိရိယာတမ်ိဳးပါ။ ဒါကိုကိုင္တြယ္မိရင္ လ်ွပ္စစ္ဓါတ္စီး၀င္လာမွာျဖစ္ၿပီး အႏၱရယ္ရွိႏိုင္ပါတယ္။ “မာတင္လီ “ဟာ “ဆန္အန္တိုနီ ယိုတေစၧ”ကို ဒိနည္းမ်ိဳးစမ္းသပ္ဖူးပါတယ္။
ခုလဲ မင္ဂါဟိုတယ္ စၾကၤန္လမ္းေတြမွာ မြမြဖြဖြ ေလး ေလ်ွာက္လွမ္းေနမဲ ့ “ဆယ္လီ တေစၧ”  ကို အရအမိဖမ္းဖို ့ သူရည္ရြယ္ေနပါၿပီ။

ဒါေပမဲ ့ ...
၁၉၉၇ခုႏွစ္ က မင္ဂါဟိုတယ္ကို လာေရာက္တည္းခိုသူ “ကာရင္းဂင္ဂရီ  ဆိုင္ေမာ” က   “ဆယ္လီတေစၧ” နဲ ့သူမ တို ့ အျပန္အလွန္ စကားဆိုခဲ ့ဖူးေၾကာင္း တုန္ရီေျခာက္ျခားစြာ  အခုလို စိတ္၀င္စားဖြယ္ ေျပာျပႏိုင္ခဲ့တယ္။ “က်မ ပထမ ဦးဆုံး သံသယျဖစ္ခဲ ့တာက ခရီးေဆာင္အိတ္္ပြင့္ေနျခင္းပါပဲ။ အဲဒါကို က်မ အေသအခ်ာ ေသာ့ခတ္ထားတာပါ။ ဟိုတယ္၀န္ထမ္းေတြကလဲ က်မအခန္းထဲ ကို အ၀င္အထြက္ မလုပ္ခဲ့ပါဘူး တဲ့။

အ့ံစရာပါပဲ။ ဒါနဲ ့ က်မအခန္းကထြက္လာၿပီး စၾကၤန္လမ္းကေန အမ်ိဳးသမီးနားေနေဆာင္ထဲ  အ၀င္ ေျခခ်ကာရွိေသး က်မတကိုယ္လုံး ၾကက္သီးေမြွးညွင္း ထလာ ေရာ။ အဲဒါ တေစၧတေကာင္ရဲ႕အနံ႔အသက္ကို က်မ ရွဴရွိဳက္မိလို ့ေပါ့။ ထူးျခားတာက အဲဒီအခ်ိန္မွာပဲ မိန္းခေလးတေယာက္ အသံမေပးဘာမေပး  ေပၚလာတယ္ေလ။ က်မေခါင္းက ဆံပင္ေတြ အကုန္ ေထာင္မတ္သြားတယ္။ သူမမ်က္ႏွာက ျဖဴဖတ္ျဖဴေရာ္နဲ ့။ကိုယ္ေပၚမွာလဲ ဟိုတယ္၀န္ထမ္း၀တ္စုံ၀တ္လို ့။ ဟုတ္ပါတယ္။ သူမဟာ  ဟိုတယ္အလုပ္သမေလး..”ဆယ္လီ၀ွဳိက္ပါပဲ။” အရပ္အေမာင္းေကာင္းေကာင္း ရုပ္ေခ်ာေခ်ာ ..မ်က္ႏွာေလးက လွေပမဲ ့ ခ်စ္စရာ မေကာင္းဘူး။  ညိဳေမွာင္တဲ ့ မ်က္လုံးေတြက ၀န္း၀ိုင္းလို ့။
ေျခာက္ေသြ ့ေသြ ့ အက္ကြဲ ကြဲ ရယ္လိုက္ရင္း “ရွင္ ဒီမွာ ေနရတာ  ေပ်ာ္ရြွင္ခ်မ္းေျမ ့မွဳ ရွိပါရဲ ့လား  “တဲ ့။ အလို..ဘုရားေရ ...၊က်မ ကတုန္ကရင္ႀကီး  ေခါင္းျငိမ့္မိတယ္။ မိန္းခေလးက  က်မဆီ  ေငြလက္ေကာက္ေလးတခု လွမ္းေပးၿပီး      “’ဒါ ရွင့္ပစၥည္းလား  “ တဲ ့။ က်မဆီမွာ ဒါမ်ိဳးရွိတာ အမွန္ပါ။ဒါေပမဲ ့ ဒါက က်မပစၥည္း မဟုတ္ေလာက္ဘူး။ က်မပစၥည္းေတြက ခရီးေဆာင္အိတ္ထဲမွာ ..၊ ေသာ့ခတ္္ထားတယ္ေလ။ က်မ စိတ္ခ် လက္ခ် ေခါင္းခါလိုက္တယ္။
“ရွင့္လက္ေကာက္ မေပ်ာက္တာ ေသခ်ာတယ္ေနာ္“ မထိတထိ ျပံဳးၿပီးေမးတယ္။ သူၿပံဳးပုံက လန္ ့ခ်င္စရာ..၊ အို...က်မ အဲဒီေနရာက အျမန္ဆုံးေျပးထြက္ခဲ ့ရတယ္။ က်မအေနာက္မွာေတာ့ မိန္းခေလးက မႏွစ္္ျမိဳ ့့့စရာ ၊ တဟီးဟီးရယ္ေမာလို  ့။ က်မအခန္းျပန္ေရာက္ေတာ့ ။ပထမ ျမင္လိုက္ရတာက..ဖရိုဖရဲျဖစ္ေနတဲ ့ က်မရဲ ့ ခရီးေဆာင္ အိတ္ပါပဲ ။ ေနာက္တေန ့ က်မ ဆက္ေနဘို ့ လုံး၀သတၱိမရွိေတာ့ဘူး။
မနက္ေစာေစာပဲ ဟိုတယ္က အၿပီး ခ်က္ေကာက္ထ္ (check out)လုပ္ထြက္ခြာခဲ ့တယ္ ၊   တဲ ့။

“ဆယ္လီ၀ွိဳက္” ရဲ ခင္ပြန္းသည္ ဟာ  ျပစ္ဒါဏ္ခ်မွတ္မခံရခင္..ကြယ္လြန္ခဲ့ၿပီးျဖစ္တာကို “ဆယ္လီ “ သိရွိဟန္မတူဘူး။ တရားရံုးမွာ အမွဳရင္ဆိုင္ဘို ့  ႏွစ္အတန္ၾကာ ေစာင့္ဆိုင္းေနရွာတယ္လို ့ဆိုတယ္။

၁၉၈၈ခုႏွစ္ မတ္လ  (၂၅)ရက္ေန ့့က ကယ္လီဖိုးနီးယားေနအိမ္မွာ ေနရင္းထိုင္ရင္း ဘုမသိဘမသိ အသတ္ခံ္ရတဲ ့ “’ဒီဘိုရာ ၀ွစ္ေလာ့ခ္” တေစၧဟာလဲ  သူမလိုပဲ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ တရားမ်ွတမွဳကို လွည့္လည္ရွာေဖြရင္း  ျငိမ္းခ်မ္းမွဳ မရႏိုင္ခဲ့ပါဘူးတဲ့။ မိခင္ “ဂ်က္ကီ မက္ေဒၚနယ္” ေျပာပါတယ္။ လူသတ္သမားကို ရွာေဖြႏိုင္ဖို ့အတြက္ TV နဲ ့ ေၾကာ္ျငာဘုတ္ေတြကို အသုံးျပဳခဲ့ရပါတယ္တဲ ့။ ဒီအေတာအတြင္း ဒီဘိုရာေနထိုင္ခဲ ့တဲ ့ အိမ္ဟာ အေရာင္းအ၀ယ္ ႏွစ္ၾကိမ္ျဖစ္ခဲ ့တယ္။ ေနာက္ဆံုး၀ယ္ယူခဲ့တဲ့သူဟာ အျငိမ္းစားအရာရွိတေယာက္ျဖစ္ျပီးေတာ့ သူတို ့၀ယ္ယူလိုက္တဲ ့အိမ္မွာ လူသတ္မွဳ ျဖစ္ခဲ့တယ္ဆိုတာ မသိၾကပါဘူး။ တေန ့သူတို ့ေစ်း၀ယ္ထြက္စဥ္ ပါလာတဲ ့ကေလးကို လွည္းအတြင္း ထည့္သြင္းထိုင္ေစရာမွာ ခေလးက ေသြးရူးေသြးတမ္းနဲ ့ “ဟင့္အင္း ..ဟင့္အင္း  ဒီဘိုရာ့ရင္ခြင္ထဲ မထိုင္ဘူး “ လို ့ ဟစ္ေအာ္ ျငင္းဆန္ခဲ ့တယ္။ ဒါဟာ ဒီဘိုရာက သူတို့ကို ေျခာက္လွန္ေနေၾကာင္း ထင္ရွားေစတဲ ့ သာဓကတခုပါပဲ။

မိခင္ ဂ်က္ကီကေတာ့ သမီးျဖစ္သူရဲ ့ ငိုေၾကြးပူေလာင္ေနမွဳကို မ်ွေ၀ခံစားရင္း ႏွစ္ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ေျခာက္ေျခာက္ျခားျခား ေနခဲ ့ရေၾကာင္း ေျပာပါတယ္။ ေနာက္ဆုံးမွာေတာ့   လူသတ္သမားကို ေဖၚထုတ္အေရးယူႏိုင္ခဲ့တယ္။ လူသတ္သမားဟာ ဒီဘိုရာ တေယာက္တည္းရွိစဥ္ အိမ္ကို ေဖါက္ထြင္းခိုးယူရာမွာ ဒီဘိုရာနဲ ့ ရင္ဆိုငိတိုးၿပီး လက္လြန္ခဲ့ တာလို့ ့ဆိုတယ္။  မိခင္ဂ်က္ကီဟာ  သမီၚျဖစ္သူရဲ  ့အုပ္ဂူကို သြားေရာက္ပန္းျခင္းခ်ၿပီး “ အမွဳအခင္း ေျပလည္ၿပီမို ့ ျငိမ္းေအးစြာအနားယူ   အိပ္စက္ပါေတာ့ “လို ့   ေဖ်ာင္းဖ်ေျပာၾကားခဲ ့တယ္။ ဒီ့ေနာက္ပိုင္းမွာေတာ့ သမီးျဖစ္သူရဲ႕လွည့္လည္ေၾကြးေၾကာ္မွဳ ၊ေတာင္းဆိုမွုဳေတြ က လြတ္ကင္းခဲ့ရၿပီး ညအခါ စိတ္ေျခာက္ျခားမွဳ  တစုံတရာ မရွိေတာ့ေၾကာင္း နဲ႔ ေျဖာင့္ေျဖာင့္တန္းတန္း အိပ္စက္ႏိုင္ခဲ့တယ္ဆိုတဲ့အေၾကာင္းလဲ ေျပာျပပါတယ္။

တေန ့နံနက္ေစာေစာမွာေတာ့  က်မ ထူးဆန္းတဲ ့ အိပ္မက္တခုမွာ က်ြံ၀င္ရင္း ေမာပန္းလွဳိက္ဖိုစြာ အိပ္ယာက ႏိုးထခဲ ့တယ္။အိပ္မက္ထဲက ျမင္ကြင္းကေတာ့ တကယ့္ ေသြးပ်က္စရာပါပဲ ။ လူတေယာက္က မိန္းခေလး ေခ်ာေခ်ာလွလွေလးတေယာက္ကို လည္မ်ိဳညွစ္သတ္ေနတယ္။
ေက်ာေပးထားလို ့ ဒီလူ ့မ်က္ႏွာ မျမင္ရဘူး။ မိန္းခေလးရဲ  ့ျပဴးၿပဲၿပဲ မ်က္ႏွာက က်မကို ေျခာက္လွန္႔ေနတယ္။ ေမ့လို ့မရႏိုင္ဘူး။ မ်က္စိေရွ ့မွာ  အၿမဲလိုေပၚေနေတာ့တယ္။  က်မ အိပ္ယာက ကတုန္ကရင္ထမိၿပီး  အလိုအေလ်ာက္ ကြန္ျပဴတာေရွ  ့ ေရာက္သြားတယ္။

အလို...၊
ကြန္ျပဴတာ ဖန္သားျပင္မွာ...၊ ဘာေတြ ေပၚေနသလဲ ။ အီးေမးလ္ တေစာင္ပါပဲ။ ေပးပို ့သူက  “’ဒယ္မီ ရွယာဘားတြမ့္” ဆိုပါလား။
သူမဟာ  က်မရဲ ့ စာဖတ္ ပရိသတ္တဦးပါတဲ ့။ အားကိုးတႀကီး အကူအညီ ေတာင္းခံပါတယ္တဲ ့။ OK  ပါ ။ဒါ က်မအႀကိဳက္ျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။

စာမွာက ၁၉၈၂ခုႏွစ္ ဇြန္္လအတြင္းက “ဒယ္မီ့” မိခင္ “ဗာနာ” ဟာ သူမကို ႏွဳတ္ဆက္အနမ္းေပးျပီး ေနအိမ္ကေန ၀ါရွင္တန္ဒီစီ  ကို  ထြက္ခြာသြားခဲ ့တယ္။ နာတာရွည္ေရာဂါသည္ အဖြားအိုကို ျပဳစုဘို ့ပါ။ ဒါေပမဲ ့ မၾကာလိုက္ဘူး။ လုပ္ၾကံသတ္ျဖတ္ခံလိုက္ရတယ္။  ေယာက်ၤးေလးမိတ္ေဆြနဲ ့ အၿပီးအပိုင္ စြန့္ခြာဘို အေျခအတင္ စကားမ်ားၾကရင္း  အသတ္ခံလိုက္ရတယ္လို ့ ဆိုပါတယ္။ ေနာက္သီတင္းႏွစ္ပတ္အလြန္မွာပဲ  တရားခံကို ျပစ္ဒါဏ္ခ်မွတ္ေပးႏိုင္ခဲ ့ေသာ္လဲ  ျပႆနာက မၿပီးေျပႏိုင္ပဲ ျဖစ္ေနပါတယ္။ သူမမိခင္ဟာ သူမ ရႏွစ္အရြယ္မွာ ထားရစ္ခဲ ့ရလို ့  စိတ္မေအးရပဲ သူမအိမ္အနီး  တ၀ိုက္  ညည အခ်ိန္မေတာ္ လွည့္လည္ သြားလာ ငိုေၾကြးေနတာ လူေတြအျမင္ပါပဲ တ့ဲ ။ ယခုအခါ  “ဒယ္မီ “ အသက္ ၃၀ ေတာင္ရွီခဲ ့ၿပီ ျဖစ္ေပမဲ ့ ေမေမေရာ သူမပါ တစက္ကေလးမွ စိတ္မေအးခဲ ့ၾကရပါဘူးတဲ့။ ရႏွစ္သမီးအရြယ္ကတည္းက သူမ ေမေမ  ျပန္လာႏီုး ေမ်ွာ္ေနရတာ  ခုအထိပါပဲ တဲ ့။ သူမရဲ ့ေမေမဟာ သူမႏွလုံးသားထဲ က ဘယ္ကိုမွ ထြက္ခြာမသြားရဘူးတဲ ့။ ေမေမ့၀ိညာဥ္ကိုလဲ ပင္ပန္းဆင္းရဲျခင္းကင္းစြာ အိပ္စက္နားေနေစခ်င္ျပီ လို႔ဆိုပါတယ္။ ဒီဆႏၵေတြ မျပည့္ေသးသမ်ွ သူမ မြန္းၾကပ္ေနမွာမို ့ ေမေမ့ကို ေနာက္ဆုံး ႏွဳတ္ဆက္အနမ္းေပးၿပီး  ျငိမး္ခ်မ္းစြာ နားေနပါေတာ့လို ့ ေမေမ့၀ိညာဥ္နဲ ့ေတြ႔ဆံု ေျပာၾကားခြင့္ကိုရခ်င္ပါတယ္ တဲ ့။  ေကာင္းပါၿပီ။ က်မ ၀ါရွင္တန္ ဒီစီ က နာနာဘာ၀မ်ားကို အမိန္ ့ေပး ေစခိုင္းႏိုင္သူ “ ေနာ္မာ ဂ်င္းန္ကက္ပ္နာရို “ နဲ ့ အျမန္ဆုံး က်မဆက္သြယ္လိုက္ပါမယ္။

၂၀၀၅ခုႏွစ္ ဇြန္လ ၁၂ရက္ေန ့(ဗာနာေသဆုံးအၿပီူ ၂၃ႏွစ္အၾကာ) က်မတို ့ “ဗာနာ” အသတ္ခံရတဲ့ ျမိဳ့လယ္ေခါင္တိုက္ခန္းမွာ အားလုံး ဆုံေတြ ့ေနၾကျပီ။ “ဒယ္မီ”ဟာ သူမ ေမေမအသတ္ခံရတဲ ့ တိုက္ခန္းကို ညြွန္ျပၿပီး  မ်က္ရည္ေတြေတြ က်ရင္း “ ေမေမဟာ က်မအတြက္ အေကာင္းဆုံး အေဖၚမြန္ပါပဲ။ က်မကိုေႏြးေထြးမွဳ အမ်ားဆုံးေပးခဲ့တာပါ။  က်မကိုျပိဳလဲမသြားေအာင္လဲ  အျမဲပိုက္ေပြ ့ တည့္မတ္ေပးတယ္။ ေမေမမရွိေတာ ့က်မသိမ္ငယ္ခဲ ့ရတယ္  တဲ ့။ ဟိုမွာ ၾကည့္ပါအုံး ..က်မ အဲဒီျပတင္းေလးမွာ ေမေမနဲ ့အတူ ထိုင္ခဲ ့တာေပါ့ တဲ့။

ငိုရွိဳက္ျငီးတြားေနတဲ ့ “ဒယ္မီ ့ “ ကို ဖက္ေပြ ့ ႏွစ္သိမ့္လိုက္တယ္။ က်မတို ့ အားလုံး “ဗာနာ” လွည့္လည္သြားလာတတ္တဲ ့ ေနရာေတြကို သူမညြွန္ျပတဲ ့အတိုင္း  ေမ်ွာ္ၾကည့္ၾကရင္း.. ရင္ထဲမွာေတာ့ တဖိုဖိုနဲ  ့ပဲေပါ့။ ဘယ္ေနရာက ဘယ္လိုပံုစံနဲ ့မ်ား ေပၚလာမလဲ ..။ဆိုတာ မ်က္လုံး၀ိုင္းၾကီးေတြန ့ဲဲ ကို ျပဴးၿပဲ ၾကည့္ေနၾကတာေလ။ အဲဒီ အခ်ိန္မွာပဲ  ေအာင္ျမင္ခန့္ညားတဲ ့” ေနာ္မာ့” အသံက ဟိန္းထြက္လာတယ္။
“ေက်းဇူးျပဳၿပီး  ဗာနာ ေရာ ဒယ္မီပါ  ငါ့ကို ပူးေပါင္း ကူညီၾကပါ။ “ဗာနာ  “  ငါတို ့ မင္း၀င္ဖို ့ တခါးဖြင့္ထားတာ သိတယ္ေနာ္..။” ဒယ္မီက အရင္ အခန္းထဲ ၀င္ပါ။ ငါက တစ္၊ႏွစ္၊သုံး ေရတြက္မယ္ ..အဲဒီတခါးေပါက္ကေန “ဗာနာ” ၀င္လာပါ ..။”ဒယ္မီ  “   မင္းက တခုခုထူးျခားလာရင္  ငါ့ကို သတင္းပို ့ ။ဟုတ္ပလား။  တဲ ့။ လူေတြကိုေရာ ။၀ိညာဥ္ကိုပါ အမိန္ ့ေပး ေစခိုင္းေနၿပီ။

ငါးမိနစ္ေလာက္ျငိမ္သက္ေနတယ္။ “ဒယ္မီ” တေယာက္  တုန္တုန္ရီရီ  ထစ္ထစ္အအ စကားဆိုတယ္။ ဖြဖြရြရြေလး ..။”  က်မ.....၊”
အခန္းတံခါး ရုတ္တရက္ ပိတ္သြားတယ္..။
“ က်မ.. အခု  က်မကိုယ္ထဲ .. ေႏြးေထြးတဲ ့ ေမတၱာ အေငြ ့အသက္ေတြ  .......
အင္း.....၊ၿပီးေတာ့ ..ၿပီးေတာ့  ဟို ..ခ်စ္ခင္ယုယမႈေတြ.......စီး၀င္လာတယ္ရွင္ ့..၊

အို သိပ္ေသခ်ာတာေပါ့ .။ က်မ ခံစားေနရတယ္ ။ အခု  က်တဲ ့မ်က္ရည္ေတြဟာ  ..ေပ်ာ္လြန္းလို ့ပါ .။ အို ...က်မ သိပ္ေပ်ာ္တာပဲ ..။ဒီေန ့ဟာ က်မေမေမရဲ ့အခ်စ္ေတြ က်မဆီ..ျပန္စီး၀င္လာတဲ ့ေန ့ေပါ့ ။ က်မ စိတ္ေအးသြားပါၿပီ။ ေမေမ ..က်မေမေမ  ေလ..၊ က်မကို စိုက္ၾကည့္ေနတယ္ရွင့္ ..။ ျပံဳးေနတာပဲ.. ျပီးေတာ့ ဟိုတုံးကလိုပဲ က်မကိုရင္ခြင္မွာ ေထြးေပြ ့ပိုက္ခ်ီ ေခ်ာ့ျမဴေနတယ္ ။

တကယ့္ကိုၾကည္ႏူးစရာပါ။ ေဟာ...ေဟာ...၊က်မကို ႏွဳတ္ဆက္ေနၿပီ..၊ေမေမ အိပ္ေတာ့မယ္တဲ ့။
ဟုတ္ကဲ့ပါ ေမေမ ..။ ျငိမ္းခ်မ္းစြာ အိပ္စက္ပါေတာ့..၊
ဟုတ္ကဲ ့....၊ဟုတ္ကဲ ့ ....၊ေကာင္း...ပါၿပီ ၊ ေမ....ေမ..။ “
“ဒယ္မီ့ “ အသံစာစာ ေလးတိတ္္သြားတာမို ့  က်မတို ့ အခန္းတံခါးဖြင့္ အထဲကို အ၀င္..
အလို.........။
“ဒယ္မီ့ “  ကိုယ္ကေလး  ..ေပ်ာ ့ေခြ  လ်က္......။           ။

florist      
25  /3  /  2010  . 1: 36am