ေမတၱာရိပ္မွာ နားခိုေစသူ ေမာ္နီကာဘရုခ္နာ

ဆားရ္ဘီးယားႏိုင္ငံရဲ႕ေျမာက္ပိုင္း ဘဲလ္ဂရိတ္ျမိဳ႕ကေန ၆၅ ကီလိုမီတာေလာက္ေ၀းတဲ့ ေဂ်ာ္ဂ်ီဗိုရြာ(Đurđevo)ေလးဆီသြားၾကမလို႔ စက္တင္ဘာ ၁၁ရက္ေန႔ ေစာေစာအိမ္ကထြက္ခဲ့ၾကတယ္၊ အဲဒီမွာ SOCIETY FOR THE PROTECTION OF ANIMALS AND NATURE  ျခံတစ္ခုရွိတယ္၊ အဲ့ဒီျခံမွာ ပြဲေတာ္ေန႔ေလးလုပ္ဖို႔ရွိတယ္တဲ့၊  ကေလး၊ လူၾကီးစိတ္၀င္စားသူအားလံုး လာၾကဖို႔ ဖိတ္တယ္၊ ေခြး၊ ေၾကာင္ အေကာင္ပေလာင္ခ်စ္တဲ့ ကြ်န္မကို နဲေရွာက အဲဒီအေကာင္ေလးေတြအေၾကာင္းေျပာၿပီး စည္းရုံး ပါတယ္၊ ကြ်န္မတို႔လည္းသြားဖို႔ျပင္ေတာ့ နဲေရွာသူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္က ညကတည္းက ဖုန္းဆက္တယ္၊ သူလည္း လိုက္ခဲ့မယ္ ေျပာတယ္၊ တိရစၦာန္အေကာင္ပေလာင္ေတြ ေသးေသးကေန ျမည္း၊ ျမင္းအထိ ရွိတယ္ ဆိုေတာ့ အဲ့ဒီသူငယ္ခ်င္းရဲ႕ သားေလးကလည္းလိုက္ခ်င္တယ္တဲ့၊ ေနာက္ မာရီယာဆိုတဲ့ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္လည္း လိုက္မယ္၊ အားလံုး ငါးေယာက္ ေပါ့၊ ဗလာဒန္နဲ႔ သားေလးအမည္က လာဇာ့ (ခရစ္ယာန္ က်မ္းစာထဲကအမည္ လာဇရု)သူတို႔အေခၚေ၀ၚက လာဇာ့လို႔ေခၚၾကတယ္။

ဗလာဒန္၊ လာဇာ့နဲ႔ မာရီယာတို႔က ကားမွတ္တိုင္တစ္ခုမွာေစာင့္ေနၾကတယ္၊ ေဆာင္းဦးထဲ၀င္လာၿပီဆိုေတာ့ ရာသီဥတုက ေအးလာၿပီ၊ အဲဒီေန႔ကလည္း မိုးကအံုံ႔ေနေတာ့ ရာသီဥတုေလးက ေအးျမျမေလးရယ္၊ လာဇရုေလးကေတာ့ ကားေနာက္ခန္းမွာ အသံေလးတစာစာနဲ႔ အေကာင္ေလးေတြ ေတြ႕ရမယ္ဆိုေတာ့ အေပ်ာ္လြန္ၿပီး စကားသံ စီစီညံညံတစ္ခ်ိန္လံုးေျပာတယ္၊ မာရီယာကိုအခုမွေတြ႕ဖူးေပမဲ့ ေမးသမွ်ေျဖတယ္၊ နဲေရွာေပးတဲ့ သၾကားလံုးေတြ တၾကြပ္ၾကြပ္၀ါးၿပီး ေပ်ာ္ေနရွာတယ္၊ ဘဲလ္ဂရိတ္ကေန ေတာ္ေတာ္ေ၀းေ၀း ေရာက္လာၾကေတာ့ ေျမပံုထုတ္ၾကည့္ၾကတယ္၊ လာဇရုေလးက ေျမပံုကိုေထာက္ၿပီး တစ္ေနရာၿပီးတစ္ေနရာ ေမးတယ္၊ မာရီယာကလည္း ေပ်ာ္ေနပံုပါပဲ၊ လာဇရုေလးေမးသမွ် စကၠန္႔မဆိုင္းေျဖတယ္၊ ဗလာဒန္ကလည္း တဟားဟားနဲ႔ သေဘာေတြက်လို႔ပဲ။

ဆားရ္ဘီးယားႏိုင္ငံကို အေနာက္ေျမာက္ပိုင္း ဗိြဳင္းေဗာ္ဒီနာ(Vojvodina)ကေနျဖတ္စီးလာတဲ့ ဒူးနာ့ဘ္ျမစ္(Danube) ကိုလည္းျဖတ္ခဲ့ၾကတယ္၊ ဒူးနာဘ့္ျမစ္ကိုျဖတ္မယ္ဆိုေတာ့ ဓါတ္ပံုရိုက္မလို႔ ျပင္ပါတယ္၊ ဘဲလ္ဂရိတ္ကိုျဖတ္သြားတဲ့ ဒူးနာ့ဘ္ျမစ္ကုိျမင္ဖူးထားေတာ့ ျမစ္ေတာ္ေတာ္က်ယ္မယ္ ထင္တာကိုး၊ ဒါေပမဲ့ ဗိြဳင္းေဗာ္ဒီနာ၀န္းက်င္မွာ ဒူးနာ့ဘ္ျမစ္က ေတာ္ေတာ္ၾကီးက်ဥ္းသြားပါတယ္၊ ကြ်န္မတို႔ ငယ္ငယ္က ပ်ဥ္းမနားကေန ရန္ကုန္ကိုလာရတိုင္း ရန္ကုန္ေရာက္ခါနီးရင္ ငမိုးရိပ္ေခ်ာင္းၾကီး၊ ရထားနဲ႔ တဂ်ဳံးဂ်ဳံးတဂ်ဳိင္းဂ်ဳိင္း တေမ့တေမာ ျဖတ္ရတာကို ျပန္သတိရမိေတာ့၊ ငမိုးရိပ္ေခ်ာင္းေလာက္ ေတာင္ မခံ့ညားဘူးလို႔ ထင္မိေသးတယ္၊ ဒူးနာဘ့္ျမစ္က ဂ်ာမနီကေန ဘရီဂါဟာ့ နဲ႔ ဘရိဂ္ ျမစ္ေသးေလးႏွစ္ခု ေပါင္းၿပီး စတင္စီးဆင္းလာခဲ့တာပါ၊ ဂ်ာမနီႏိုင္ငံ ဒိုန္ေအာ့ရွင္းဂန္ျမိဳ႕(Donaueschingen) ကေနစတင္တယ္၊ ေနာက္ေတာ့ ဂ်ာမနီ၊ ၾသစၾတီးယား၊ စလိုေဗကီးယား၊ ဟန္ေဂရီ၊ ခရိုေအးရွား၊ ဆားရ္ဘီးယား၊ ဘူလ္ေဂးရီးယား၊ ေမာ္လ္ဒိုဗာ၊ ယူကရိန္းတို႔မွာရွိတဲ့ ျမိဳ႕ေတြျဖတ္ခဲ့ၿပီး ရိုေမးနီးယားႏိုင္ငံ စူလီနာၿမိဳ႕ေလးကို ေနာက္ဆံုး ျဖတ္ၿပီး ပင္လယ္နက္ထဲကိုစီး၀င္ အဆံုးသတ္ပါတယ္၊ ဘဲလ္ဂရိတ္မွာ ဆာဗာ(Sava) ျမစ္နဲ႔ ေပါင္းၿပီး ဒူးနာ့ဘ္ျမစ္ေရစီးပိုသန္သလို ျမစ္အက်ယ္လည္း ပိုလာခဲ့တယ္၊ ဆာဗာျမစ္ ကေတာ့ ဆလိုေဗးနီးယား၊ ခရိုေအးရွား၊ ေဘာ့စ္နီးယားနဲ႔ ဟာဇီးဂိုးဗီးနားတုိ႕ကို ျဖတ္စီးၿပီး ဘဲလ္ဂရိတ္မွာ အဆံုးသတ္ သြားပါတယ္။

ေဂ်ာ္ဂ်ီဗိုရြာသြားတဲ့တစ္ေလွ်ာက္လံုး ေျမျပန္႔ပိုင္းလို႔ နဲေရွာကေျပာျပတယ္၊ တကယ္ပါပဲ ၾကည့္လိုက္သမွ် ေတာင္ေျမာက္၀ဲယာ ေျမျပင္ေတြက ျပန္႔ျပဴးေနတာပါပဲ၊ ဂ်ဳံစိုက္ခင္းေတြတေမွ်ာ္တေခၚအျပည့္ၾကီး၊ ေနၾကာခင္းေတြကလည္း မ်က္စိတဆံုး၊ အဲဒီေန႔ကေတာ့ မိုးအုံ႔ၿပီး ျမဴေတြရွိေနေတာ့ ေနၾကာပင္ေလးေတြ လည္း မ်က္ႏွာမူစရာ ေနမင္းမရွိ၊ မ်က္ႏွာေလးေတြ ေအာက္ငိုက္စိုက္ခ်လို႔ေနၾကတယ္၊ ျဖတ္လာတဲ့ရြာေလး ေတြမွာ အိမ္ပံုစံေလးေတြကခ်စ္စရာေလးေတြ ေရာင္စံုပန္းပြင့္ေလးေတြ အမ်ားၾကီးပဲစိုက္ထားၾကတယ္၊ ဒီဘက္ကလူေတြက ပိုက္ဆံခ်မ္းသာၾကြယ္၀တာကို summer house အမ်ားၾကီးပိုင္တာနဲ႔ ေျပာတတ္ ၾကတယ္၊ ရြာေလးေတြမွာေနထိုင္ရတာကိုၾကိဳက္ႏွစ္သက္ၾကတယ္၊ လိုအပ္ခ်က္အတြက္ ၿမိဳ႕ေတြကို တက္ၿပီး အလုပ္လုပ္ၾကရေပမဲ့ အခ်ိန္အားရတာနဲ႔ ေႏြရာသီအိမ္ ေလးေတြကို အေျပးသြားၾကတယ္၊ မၾကာခဲ့ေသးတဲ့ အခ်ိန္တစ္ခုထိ စစ္ေဘးဒဏ္ေတြ ၾကံဳဖူးခဲ့ၾကရေတာ့ ပိုၿပီးေအးေအးခ်မ္းခ်မ္း ေနလိုၾကတယ္ထင္တာပါပဲ၊ အိမ္ေလးေတြရဲ႔ေရွ႕မွာ အိမ္တိုင္းလိုလို မိသားစု ေကာ္ဖီ၀ိုင္းေလးေတြ လွလွပပေလး ခင္းက်င္းထားၾကတယ္၊ ပလစ္စတစ္ေရျမဳပ္ေရကူးကန္ေလးေတြ ျခံေလးေတြထဲမွာ ထားၾကတယ္၊ ကမ္းေျခေတြသြားရတာ အင္မတန္ၾကိဳက္ၾကတဲ့သူေတြဆိုေတာ့ ကမ္းေျခအလြယ္တကူမသြားႏိုင္တဲ့အခါ ေရထဲစိမ္ေနႏိုင္မယ့္ ပလပ္စတစ္ေရကူးကန္ေလးေတြထားၾကတယ္၊ အခုအခ်ိန္ကေတာ့ ေဆာင္းဦး၀င္လာၿပီ၊ ေရကူးဖို႔ နည္းနည္းေအးလာပါၿပီ။

ဘုရားေက်ာင္းေလးေတြလည္း ေတြ႔ရတယ္၊ လမ္းဆံုေလးတစ္ခုေရာက္ေတာ့ ဘယ္ဘက္ခ်ဳိးရမွန္းမသိ ေမးရျပန္တယ္၊ ဒီလိုနဲ႔ ေဂ်ာ္ဂ်ီဗိုရြာေလးတည့္တည့္မတ္မတ္ပဲေရာက္သြားပါတယ္၊ အဲဒီျခံေရွ႕အေရာက္ ကားေတြရပ္ၾကတဲ့ေနရာမွာ ဘတ္စ္ကားၾကီးတစ္စီးကလည္း ေရာက္ခါစ၊ ကေလးငယ္ ေတြေရာ၊ ဆယ္ေက်ာ္သက္ မိန္းကေလး၊ ေယာက်္ားေလး အေရာင္စံုေလးေတြ ခုန္ဆင္းလာၾကတယ္၊ သူတို႔ေတြလည္း ေပ်ာ္ရႊင္ျမဴးတူးလို႔ ခုန္ေပါက္ေနၾကတာပါပဲ၊ ကားေတြလည္း ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ရပ္ထားႏွင့္ၾကၿပီ၊ လူေတြမ်ားမ်ားစားစားေရာက္ေနၾကပါၿပီ၊ လာဇရုေလးက ႏြားတစ္ေကာင္ျမက္စားေနတာ ေတြ႔ေတာ့ ကရားဗား (cow)လို႔ တခ်ိန္လံုးေအာ္ဟစ္ေနၿပီး ျမက္ရွည္ရွည္ေတြၾကားက တလႈပ္လႈပ္ျဖတ္ရင္း ႏြားဆီကို သြားပါတယ္၊ ပါးစပ္ကလည္း  ကရားဗား .. ကရားဗား လို႔ တတြတ္တြတ္ရြတ္ေနတယ္၊ ႏြားကိုမျမင္ဖူးတဲ့ လာဇရုေလး၊ အခုအခ်ိန္ကစၿပီး ျမင္သမွ်အေကာင္ကို ကိုင္တြယ္တို႔ထိေတာ့မယ္လို႔ ဆံုးျဖတ္ထားဟန္တူရဲ႕။

အ၀င္၀လမ္းနားမွာပဲ ဟာမိုနီရန္း(Harmony Run) အဖြဲ႔သားေတြကို ေတြ႕ရတယ္၊ နဲေရွာသူငယ္ခ်င္း ေဘာ္ရွာကလည္း အဖြဲ႔သားေတြထဲကေန “နဲေရွာ .. ျဖိဳးျဖိဳး ..ငါ ဒီမွာေဟ့” လို႔ လွမ္းေအာ္ လက္ျပရင္းႏႈတ္ဆက္ပါတယ္၊ သူတို႔အဲဒီေနရာကေန ျခံထဲကို ေရာက္တဲ့အထိ ေျပးၾကမလို႔ ျပင္ေနၾကတယ္၊ ဓါတ္ပံုေတြရိုက္ၾကတယ္၊ မီးရႈးတိုင္ကို မီးညွိၾကပါတယ္၊ သူတို႔ ဟာမိုနီရန္းအဖြဲ႔စာတမ္းကို အဖြဲ႔သား၂ ေယာက္က ကိုင္ထားၾကတယ္၊ ကြ်န္မတို႔လည္း ျခံထဲသြားတဲ့လမ္းေလးအတိုင္း ေလွ်ာက္လာခဲ့ၾကပါတယ္၊ ေဂ်ာ္ဂ်ီဗို တိရစၧာန္နဲ႔သဘာ၀ပတ္၀န္းက်င္ ကာကြယ္ေစာင့္ေရွာက္ေရး အဖြဲ႔အစည္း Društvo za zaštitu životinja i prirode Đurđevo မွတ္စုစာအုပ္ငယ္ေလးေတြနဲ႔ ေဘာပင္ေလးေတြကို ကေလးငယ္ေလးေတြ က အ၀င္၀မွာ ေ၀ေပးေနၾကတယ္။

ပထမဆံုးျမည္းေတြထားတဲ့ျခံ၀န္းေလးလည္းေတြ႕ေရာ လာဇရုေလးကေတာ့ အေဖဗလာဒန္လက္ကိုဆြဲၿပီး အဲဒီကိုေျပးျပန္တယ္၊ ျမည္းေလးကို ကိုင္ၾကည့္တယ္၊ အနားမွာရွိတဲ့အပင္ကအရြက္ေတြခူးၿပီး ေကြ်းလို႔ရမရ မသိေပမဲ့ ေကြ်းပါတယ္၊ ကေလးေတြလည္း အမ်ားၾကီးပါပဲ၊ ျမည္းေလးေတြနဲ႔ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္က ေၾကာင္ေလးေတြ၊ ေၾကာင္အနက္ေလးက ၀၀ဖီးဖီးနဲ႔ လာၾကည့္တဲ့သူေတြအမ်ားၾကီးကို သူက တျပန္ လိုက္ၾကည့္ေနတယ္၊ သံဇကာနားကို တိုးကပ္ရင္း လူေတြကို ခပ္နီးနီးအထိ တိုးၾကည့္တယ္၊ ကေလးေတြက တို႔တိတိုင္း သူတို႔က ကိုယ္ေလးေတြခံုးထၿပီး တေညာင္ေညာင္အသံေပးတယ္၊ သူတို႔အတြက္ ပခက္ေလးေတြရွိတယ္၊ ႏွင္းက်တဲ့အခ်ိန္ေတြခိုေအာင္းေနဖို႔ အတြင္းမွာ လုိဏ္ေခါင္းလို အိပ္ခန္းလဲရွိတယ္၊ မာရီယာလည္း ဟိုၾကည့္ဒီၾကည့္ ေလွ်ာက္ၾကည့္တယ္၊ ကြ်န္မတို႔လည္း ျမင္းေတြထားတဲ့ျခံဘက္ ၾကည့္ၾကျပန္တယ္၊ ျမင္းေတြကလည္း လူေတြနဲ႔ယဥ္ပါးေနေတာ့ ကေလးေတြအမ်ားၾကီးၾကည့္ေနတဲ့အခ်ိန္ဆို ကေလးေတြနဲ႔ တရုံးရုံး သူတို႔ရဲ႕ဦးေခါင္းေတြေရွ႕ကို တိုးတိုးေပးၾကတယ္၊ ေနာက္ ၀က္ေတြ ... ၀က္ေတြလည္း ေစာင့္ေရွာက္ထားတာပါပဲ၊ ဒီက ၀က္ေတြက ျမင္ဖူးေနက် ၀က္ေတြနဲ႔လည္းမတူပါဘူး၊ ေခါင္းကအလံုးလိုက္ .. ကိုယ္ထဲကို၀င္ေနသလို၊ ဘယ္လိုမ်ဳိးမွန္းမသိ ၾကည့္ရတာတစ္မ်ဳိးၾကီး၊ ၀က္ေတြၾကည့္ၿပီးေတာ့ အနီးအနားမွာ ကေလးေလးေတြ စုစုေ၀းေ၀းအလုပ္ရႈပ္ေနၾကတာေတြ႕လို႔ ေမးၾကည့္ၾကတယ္။

ကေလးေတြ႕ သစ္သားတံုးျဖတ္စေလးေတြကို ေကာ္ပတ္နဲ႔အေခ်ာသတ္ေနၾကပါတယ္၊ ငွက္အိမ္ေလးေတြ လိုေနတယ္တဲ့၊ အဲ့ဒီအတြက္ သူတို႔ အိမ္ေလး ၄၊ ၅ လံုးရသေလာက္လုပ္ၾကမယ္လုိ႔ ဆိုတယ္၊ အနားမွာ volunteer လူငယ္ေလး ၂ေယာက္နဲ႔ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္က အိမ္ေဆာက္ေပးၾကဖို႔ ျပင္ဆင္ေနတယ္၊ ေနာက္ သစ္သားစားပြဲတစ္လံုးမွာေတာ့ စာရြက္ေတြ ေရာင္စံုခဲတံေလးေတြ ခ်ထားပါတယ္၊ ေရာက္လာၾကတဲ့ ကေလးငယ္ေတြ ကို္ယ္စိတ္ထဲရွိရာ အေကာင္ပေလာင္ပံုေလးေတြ ဆြဲႏိုင္ၾကတယ္၊ အမ်ားစုက ငွက္ေလးေတြ ေၾကာင္ပံုေလးေတြ ဆြဲေနၾကပါတယ္၊ မိုးပ်ံပူေဖာင္းေတြ အျပံဳလိုက္ကိုင္ၿပီး ကေလးတစ္ခ်ဳိ႕ေျပးလႊား ေဆာ့ကစားေနၾကတာလည္း ေတြ႕ရတယ္၊ ျခံထဲက သစ္သားစားပြဲရွည္ေလးေတြ ေပၚမွာ ပံုစံမ်ဳိးစံု မုန္႔ေလးေတြ ခ်ထားၾကတယ္၊ ေျပာင္းဖူးမုန္႔ ေပါင္မုန္႔လံုးေလးေတြ၊ ကြတ္ကီးေလးေတြမ်ဳိးစံု ပါတယ္၊ ဗန္းေလးေတြ ကုန္သြားရင္ ထပ္ထပ္ျဖည့္ေပးၾကပါတယ္၊

ပင္မအေဆာက္အဦေရွ႕တည့္တည့္က အခန္းမွာေတာ့ ငွက္ေလးေတြ၊ ၾကက္တူေရြး၊ ခိုေတြရဲ႕အိမ္ခန္း ရွိတယ္၊ ေခြးေတြကေတာ့ အေပါမ်ားဆံုးပါပဲ၊ လာအပ္သမွ် stray dog ေတြကို ေစာင့္ေရွာက္ထားေပးတယ္၊ တစ္ခ်ဳိ႕ေခြးေလးေတြကိုေတာ့ ျခံ၀န္းထဲထည့္ထားၿပီး တစ္ခ်ဳိ႕ကလည္း အျပင္ဘက္မွာပဲ လူေတြၾကားထဲ ေလွ်ာက္သြားေနပါတယ္၊ ေရာက္လာၾကတဲ့ မိသားစုေတြက သူတို႔ရဲ႕အိမ္ေမြးေခြးေလးေတြ ေခၚလာၾကေတာ့ ေခြးေလးေတြ အမ်ားၾကီးေတြ႔ေနရတယ္၊ ေခြးလွလွေလးေတြေရာ ရုပ္ဆိုးဆ္ိုးေခြးၾကီးေတြပါ ေတြ႔ရတယ္၊ ေခြးၾကီးတစ္ေကာင္ဆို သနားစရာပါ၊ အေပၚသြားေတြ မရွိေတာ့ဘူးထင္ရဲ႕၊ ပါးစပ္ပိတ္ထားရင္ ေအာက္သြားၾကီးေတြက အေရွ႕ကိုေငါထြက္ၿပီး ဘီလူးတစ္ေကာင္လိုပဲ၊ ဒါကိုလည္း ကေလးေလးေတြက မေၾကာက္ၾကပါဘူး ေခါင္းေလးသပ္ေပးလိုက္ ေရွ႕တည့္တည့္ကၾကည့္လိုက္နဲ႔ သေဘာက်ေနၾကတာပါပဲ။

ကြင္းျပင္တစ္ခုမွာေတာ့ လက္ျဖစ္အရုပ္ေလးေတြေရာင္းတဲ့ဆိုင္၊၊ စင္တာအထိမ္းအမွတ္ စာတမ္းပါ၊ ေခြးပံုေလးေတြပါတဲ့ တီရွပ္ေလးေတြေရာင္းတဲ့ဆိုင္၊ ဆိုင္ျဖဴျဖဴေလးေတြ ရွိေနၾကတယ္၊ ကြင္းျပင္အလည္မွာ ရိုးရာတူရိယာေတြတီးခတ္ေဖ်ာ္ေျဖေနၾကတဲ့ လူငယ္ေလးေတြကိုလည္း  သူတို႔တိုင္းရင္းသား ၀တ္စံု၀တ္လွ်က္သားေတြ႔ရတယ္၊ ဧည့္သည္ေတြၾကားထဲမွာ ဘုန္းေတာ္ၾကီးတစ္ပါး ကိုလည္း ေတြ႕လိုက္ရပါေသးတယ္၊ ခဏေနေတာ့ ဒီအဖြဲ႔အစည္းရဲ႕ ဒါရိုက္တာ ေမာ္နီကာဘရုခ္နာ(Monika Bruckner)ကစကားေျပာပါတယ္၊ အဖြဲ႔အစည္းအေၾကာင္း၊ ပဲြေတာ္ေန႔အေၾကာင္းေတြ ရွင္းျပပါတယ္။

ေမာ္နီကာ စကားေျပာေတာ့ အားလံုးက တေလးတစားနားေထာင္ၾကတယ္၊ စိတ္၀င္စားေနၾကတယ္၊ ေမာ္နီကာက ရိုးရိုးရွင္းရွင္းပဲ၀တ္ထားပါတယ္၊ သူတို႔လူမ်ဳိးေတြက အသက္ၾကီးတဲ့အမ်ဳိးသမီးေတြဆိုလည္း အင္မတန္ အလွျပင္ၾကတယ္၊ လက္၀တ္ရတနာ၊ ေက်ာက္ေတြကို အ၀တ္အစားအေရာင္ေတြနဲ႔လိုက္ၿပီး ခပ္ၾကီးၾကီးေတြ ၀တ္ၾကတယ္၊ ဆံပင္ကိုေဆးေရာင္၊ အနီ၊ အ၀ါ၊ ေရႊေရာင္ဆိုးၾကတယ္၊ တကယ္တန္းက ဆားရ္ဘီးယန္းလူမ်ဳိးေတြရဲ႔ ဆံပင္က အေရာင္က အနက္ေရာင္လည္းမရွိ ေရႊ၀ါေရာင္အဆင့္ထိလည္း အေရာင္မေျဖာ့ပါဘူး၊ နီညွိုညိဳအေရာင္ေဖ်ာ့ေတြ၊ ကေလးငယ္ေလးေတြက ေမြးစမွာ ဆံပင္ေရႊ၀ါေရာင္ေလး ေတြရွိၾကတဲ့တိုင္ အသက္ၾကီးလာတာနဲ႔ အေရာင္ေလးေတြရင့္လာၾကတယ္၊ ေရႊ၀ါေရာင္ မရွိၾကေတာ့ဘူး၊  ဒီေတာ့ သူတို႔က အနက္ေရာင္ဆိုးၾကတယ္၊ ေရႊ၀ါေရာင္၊ အနီေရာင္ေတြဆိုးၾကပါတယ္၊ မရွိတဲ့အေရာင္ကို လိုခ်င္ၾကတယ္၊ ဆြဇ္ဇာလန္ဘက္ကလို ပိုၿပီးေအးတဲ့တိုင္းျပည္က လူမ်ဳိးေတြက အသားအေရာင္ပိုျဖဴ၊ ပိုေျဖာ့ၿပီး ဆံပင္ေတြက ေရႊ၀ါေရာင္အစစ္ေတြပါ၊ ေမာ္နီကာကေတာ့  မ်က္ႏွာအျပင္အဆင္ဘာမွမရွိပါဘူး၊ လက္၀တ္ရတနာလည္း ဘာမွ ၀တ္မထားဘူး၊ အကၤ် ီျပာလက္ရွည္၊ ေကာ္လာျဖဴ၊ ေဘာင္းတီအျဖဴ ၊ ၾကိဳးတပ္မ်က္မွန္ကို လည္မွာခ်ိတ္လို႔ ခပ္ရွင္းရွင္းေလးပါပဲ၊ စကားလည္း အၾကာၾကီးမေျပာပါဘူး၊ ခပ္သြက္သြက္ေျပာၿပီး ျပီသြားပါတယ္၊ ေနာက္ အမ်ဳိးသမီးတစ္ေယာက္ကေတာ့ သက္သတ္လြတ္စားတဲ့အေၾကာင္းေျပာတယ္၊ တိရစၧာန္ေတြ ကာကြယ္ေစာင့္ေရွာက္ဖို႔နဲ႔ သဘာ၀ပတ္၀န္းက်င္အပင္ေတြထိန္းသိမ္းၾကဖို႔ေတြ ေျပာပါတယ္၊ ကြ်န္မက နားမလည္ေသးေတာ့ နဲေရွာကိုပဲ ေမးရတာပါပဲ။

ေန႔လယ္စာကို ဘူေဖး ေကြ်းပါတယ္(သူတို႔အေခၚကေတာ့ ရွဘက္ဒ္စကီးစေတာ Swedish Table တဲ့)၊ သစ္သားစားပြဲရွည္ ေတြမွာ ဟင္းခြက္ေလးေတြ တန္းစီခ်ထားတယ္၊ ပဲေတြ၊ အာလူး၊ ဂ်ဳံနဲ႔ခ်က္ထားတဲ့ သက္သတ္လြတ္အစားအစာေတြပါ၊ အသီးအရြက္ဆလတ္မ်ဳိးစံုလည္းပါတယ္၊ ပဲကိုခ်က္ထားတဲ့ဟင္းေတြမွာ အိႏိၵယအစားအစာေတြနဲ႔ ဆင္တူပါတယ္၊ အုန္းသီးမုန္႔ကို ၀က္၀ံပံုေလးလုပ္ထားတာေလးလည္းေတြ႕တယ္၊ ျမန္မာအစားအစာ အုန္းယိုအတိုင္းအရသာပါပဲ၊ သူတို႔ကေတာ့ ထညက္နဲ႔မဟုတ္ပဲ သၾကားနဲ႔ပဲ လုပ္ထားေတာ့ ၀က္၀ံျဖဴျဖဴေလးေပါ့၊ ဒီဘက္မွာ အုန္းပင္မရွိပါဘူး၊ အုန္းသီးက သြင္းကုန္ဆုိေတာ့ ေစ်းၾကီးပါတယ္၊ ေကာ္ဖီ၊ အခ်ုိရည္ ေဖ်ာ္ေပးေနတဲ့ ဆိုင္ခန္းေလးေတြမွာ volunteer မိန္းကေလးငယ္ေလး ေတြ ကူညီေနၾကတယ္၊ ေမးၾကည့္တဲ့အခါ..  ဒီ ေဂ်ာ္ဂ်ီဗိုရြာခံ volunteer မိန္းကေလးေတြပါလို႔ ေျပာျပၾကတယ္၊ ကြ်န္မက ေကာ္ဖီၾကိဳက္တယ္၊ ေကာ္ဖီပဲ ခဏခဏ သြားယူ ေသာက္ေနတာပါပဲ။

ကြင္းလယ္မွာ ေခြးအသက္ၾကီးၾကီး တစ္ေကာင္က လွဲအိပ္ေနတယ္၊ အဲဒီေခြးၾကီးကို မိန္းကေလးတစ္ဦးက ေခါင္းကိုသပ္ရင္း စကားစျမည္ဆုိေနေသးတယ္၊ ကြ်န္မတို႔အိမ္နားက ကြ်န္မတို႔နဲ႔ ခင္ေနတဲ့ လမ္းေပၚကေခြးေလးသံုးေကာင္ကိုလည္း ဒီကိုပို႔ထားရရင္ .. ဆိုၿပီးစဥ္းစားမိပါေသးတယ္၊ အဲဒီေခြးသံုးေကာင္ကို ကြ်န္မနဲ႔ နဲေရွာက smart၊ big၊ quiet ဆိုၿပီး နာမည္ေပးထားၾကတယ္၊ အၾကီးဆံုးက big၊ အရြယ္အၾကီးဆံုးေပမဲ့ အီးေပါေလာၾကီး လမ္းကူးရင္လည္း ၀ရုန္းသုန္းကားနဲ႔ လမ္းတ၀က္က်မွ ျပန္လွည့္ေျပးရင္ ေျပးလာတတ္ေသးတာ၊ စမတ္ကေတာ့ အေကာင္ကအေသးဆံုး ဒါေပမဲ့ လမ္းကူးရင္ သူက ေရွ႕ဆံုးက မီးနီ၊ မီးစိမ္း၊ ကားအေျခအေန ေသခ်ာၾကည့္ၿပီး ကူးတတ္တယ္၊ အဲဒါေၾကာင့္ စမတ္လို႔နာမည္ေပးလိုက္တယ္၊ quiet ကေတာ့ အင္မတန္ျငိမ္တယ္၊ ကြ်န္မတို႔အိမ္နားးတ၀ိုက္ ဗိုလ္က်တတ္တဲ့ အဲဒီေခြးသံုးေကာင္မွာ quiet က ေနာက္လိုက္၊ တျခားေခြးေတြနဲ႔ ရန္ျဖစ္ၿပီဆို quiet ကေျပးၿပီးပုန္းတယ္၊ ကြ်န္မတို႔ အေနာက္ထဲလာကြယ္ၿပီး ပုန္းတတ္တယ္၊ big၊ smart တို႔နဲ႔စာရင္ သူက အရမ္းျငိမ္တယ္၊ ဒါနဲ႔ပဲ သူ႔ကို quiet လို႔ နာမည္ေပးထားလိုက္ေရာ၊ လမ္းသြားလမ္းလာေတြကို လိုက္ေဟာင္ လိုက္ကိုက္တတ္တဲ့ သူတို႔ကို လူတစ္ခ်ဳိ႕က ခင္မင္ရင္းႏွီးေပမဲ့၊ တစ္ခ်ဳိ႕ကအင္မတန္မုန္းၾကတယ္၊ ဒါနဲ႔ သူတို႔ကို ဒီကိုေခၚလာရရင္ေကာင္းမလား စဥ္းစားၾကေသးပါတယ္။

volunteer ကေလးေတြ အမ်ားစုက မိန္းကေလးေတြပိုမ်ားပါတယ္၊ တခ်ဳိ႕ အသက္ေတာ္ေတာ္ငယ္တဲ့ ကေလးငယ္ေလးေတြရဲ႕ မ်က္ႏွာကိုၾကည့္ေနရတာ အေပ်ာ္သက္သက္လုပ္ေနပံုမရပဲ မ်က္၀န္းေလးေတြက စူးစူးစိုက္စိုက္၊ ကိုယ္ေလးေတြ သြက္သြက္လက္လက္လႈပ္ရွားရင္း ဧည့္သည္ေတြကိုေကြ်းေမြးတယ္၊ ပန္းကန္ေတြခ်တယ္၊ သိမ္းတယ္၊ ဟင္းေတြျဖည့္တယ္၊ ေခြးအိမ္ထဲမွာ ေခြးေတြ အမ်ားၾကီး သံကုန္ေအာ္ၾကေတာ့လည္း တစ္ခ်ဳိ႕တစ္၀က္က ေစာင့္ေရွာက္ ေနၾကတယ္၊ လာဇရုေလးကို ေခြးအိမ္ေရွ႕မွာ ျဖတ္ကနဲေတြ႔လိုက္ပါေသးတယ္၊  မပင္ပန္းေသးဘူးလား လို႔ ေမးလိုက္မိတယ္၊၊ ဗလာဒန္က “သူ သိပ္အလုပ္ရႈပ္ေနတယ္” လို႔ ရယ္ရယ္ေမာေမာေျဖပါတယ္။

အ၀င္လမ္းမဘက္မွာ လက္တြန္းလွည္းေလးနဲ႔ အေၾကာတစ္ခုခုခ်ဳိ႕ယြင္းေနပုံရတဲ လူငယ္ေလးကိုတြန္းရင္း မိသားစုတစ္စု ၀င္လာၾကတယ္၊ သူရဲ႕မိသားစုက လူငယ္ေလးကို တိရစၧာန္ေလးေတြလိုက္ျပေပးေနတယ္၊ သူတို႔မ်က္ႏွာေတြမွာလည္း ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္းနဲ႔ ေပ်ာ္ရႊင္ေနပံုရပါတယ္၊ ေနာက္ေတာ့ ကြ်န္မတို႔ ထိုင္ေနတဲ့ အေဆာက္အဦေရွ႕ခံုတန္းေလးနား အဲဒီမိသားစုေလး ေရာက္လာၾကတယ္၊ သူတို႔ ေမာ္နီကာကို ေတြ႕ခ်င္ေနၾကပံုပါပဲ၊ မိသားစု၀င္ မိန္ကေလးငယ္ေလးရဲ႕ လက္ထဲမွာ ပန္းစည္းေလး ကိုင္ထားတယ္၊ ၀င္လိုက္ ထြက္လိုက္ ဧည့္သည္ေတြဧည့္ခံေနရတဲ့ ေမာ္နီကာကိုေတြ႕ခ်င္လို႔ ေစာင့္ေနၾကပါတယ္၊ ေနာက္ေတာ့ ေမာ္နီကာ  အိမ္ထဲ၀င္တဲ့အခ်ိန္ အေပါက္၀မွာ လွမ္းႏႈတ္ဆက္ၿပီး မိန္းကေလးက ပန္းစည္းေလးေပးတယ္၊ ပါးကို သံုးၾကိမ္ ဘယ္ညာနမ္းၿပီး ႏႈတ္ဆက္ၾကတယ္၊ လက္တြန္းလွည္းေပၚက လူငယ္ေလးလည္း ေရာဂါေၾကာင့္အျပံဳးအရယ္ခြဲျခားလို႔မရတဲ့ မ်က္ႏွာထားေလးနဲ႔ စိုက္ၾကည့္ေနပါတယ္။
ေမာ္နီကာ့မ်က္ႏွာက အင္မတန္ ေအးခ်မ္းပါတယ္၊ ကေလးငယ္ငယ္ေလးေတြကအစ လူတိုင္းကို .. ဂရုတစိုက္ႏႈတ္ဆက္စကားေျပာတယ္။

ကြ်န္မလည္း စင္တာအ၀င္၀ေရွ႕ခံုတန္းေလးမွာထိုင္ရင္း ဟိုဒီ ေငးေနမိပါတယ္၊ အနားမွာ ေခြးအမ်ဳိးအစားအစုံအလင္၊ ခါးလ်ားရွည္ရွည္ ေျခဆံလက္ဆန္တိုတိုနဲ႔ေခြး၊ အေမႊးရွည္ရွည္လ်ားလ်ားနဲ႔ေခြး၊ ကိုယ္လံုးကိုယ္ထည္ ခပ္ၾကီးၾကီးနဲ႔ေခြး၊ အသက္အၾကီးအငယ္၊ ေခြးေတြအမ်ားၾကီးပဲ၊ အေဆာက္အဦေလး ထဲမွာ ေခြးအိပ္ရာေလးေတြလည္း အမ်ားၾကီးေတြ႔ရတယ္၊ ဒီေခြးေတြကို သန္႔ရွင္းေရး တာ၀န္တစ္ခုထဲနဲ႔ကို အင္မတန္ပင္ပမ္းမယ့္ တာ၀န္တစ္ခုပါပဲ၊ တခဏေလးအတြင္း ကြ်န္မ နားထဲမွာ ေခြးေတြရဲ႕ေအာ္သံေတြ ျပည့္တက္လာလိုက္တာ၊ အသက္ရႈရတာလည္း က်ပ္ခ်င္သလိုလို၊ ေမာ္နီကာ တစ္ေန႔တစ္ေန႔ ဘယ္လုိမ်ားေနလိမ့္မလည္း ေတြးမိတယ္၊ တိရစၧာန္ေလးေတြအတြက္ အေဆာင္ေလးေတြ သန္႔သန္႔ရွင္းရွင္း က်ယ္က်ယ္၀န္း၀န္းေပးထားေပမဲ့ ေမာ္နီကာေနတဲ့အေဆာင္က ၾကီးၾကီးမားမား၊ တခမ္းတနား လုပ္မထားပါဘူး၊ သာမန္ ႏွစ္ထပ္အိမ္ခန္းေဆာင္ေလးပါပဲ၊ ေမာ္နီကာကို စကားနည္းနည္း ေျပာၾကည့္ခ်င္လာတယ္၊ သိခ်င္တာေတြရွိလာတာနဲ႔၊ အင္တာဗ်ဴးသေဘာေလးလုပ္ခ်င္လို႔ အခ်ိန္နည္းနည္းေပးပါဆိုေတာ့ ေမာ္နီကာက ျပံဳးျပံဳးေလးပဲ ကြ်န္မကိုၾကည့္၊ ကြ်န္မတို႔ႏိုင္ငံကိုေမး၊ ႏႈတ္ဆက္ၿပီး၊ ခဏေလာက္ေစာင့္ေပးဖို႔ေျပာတယ္၊ တခ်ိန္လံုး ဧည့္သည္ေတြ ဧည့္ခံေနရတာ ျမင္ထားေတာ့၊ ကြ်န္မကအားနာၿပီး အလုပ္အရမ္းမ်ားရင္ေမးလ္ပို႔ထားၿပီး ေျဖေပးရင္လည္းျဖစ္ပါတယ္လို႔ ေျပာပါတယ္၊ အာရွႏိုင္ငံကမို႔၊ ရွားရွားပါးပါး ျမန္မာႏိုင္ငံကဆိုေတာ့ ေမာ္နီကာက သူကလည္း စိတ္၀င္စားပါတယ္၊ စကားေျပာခ်င္ပါတယ္လို႔ဆိုတယ္၊ ဒီဘက္မွာက အာရွသားဆို တရုတ္လူမ်ဳိး၊ ဂ်ပန္လူမ်ဳိးေလာက္ပဲ ေတြးလိုက္ၾကေတာ့တာ၊ ကြ်န္မတို႔လည္း ေမာ္နီကာကို ေစာင့္ရင္း ဟိုဒီေလွ်ာက္ေငးၾကတယ္၊ လက္၀ါးကပ္တိုင္စိုက္ထားတဲ့ အျဖဴေရာင္အုတ္တိုင္ေလးေတြ႕တယ္၊ နဲေရွာက ေမာ္နီကာ့ခင္ပြန္းျဖစ္မယ္လို႔ ထင္ေၾကးေပးပါတယ္။

အဲဒီနားကေန မလွမ္းမကမ္းမွာ ေခြးေလးရဲ႕ အုတ္ဂူေလးတစ္ခု ေတြ႔ရေသးတယ္၊ ေခြးေလးနာမည္က “ဘင္ဂို”တဲ့ အုတ္ဂူေလးမွာ ဘင္ဂိုရဲ႕ပံုေလးရွိတယ္၊ ေခြးေလးဘင္ဂုိကိုို ၁၉၉၆ မွာေမြးၿပီး ၂၀၀၇ မွာ ေသဆံုးတယ္လို႔ စာတမ္းထိုး ေပးထားတယ္၊ ေနာက္ထပ္ စာတမ္းေလးက “ညီငယ္ေလး ဘင္ဂိုေရ .. မင္းက ငါတို႔အတြက္ ေပ်ာ္ရႊင္မႈေတြ အမ်ားၾကီး ယူေဆာင္ေပးခဲ့ပါတယ္၊ မင္းရဲ႕ရိုးသားစြာခ်စ္ခင္တဲ့ ညီငယ္ သူငယ္ခ်င္းမ်ား” တဲ့၊ ေမာ္နီကာ က ေဂ်ာ္ဂ်ီဗိုရြာသား ေတြကို တိုက္တြန္းခဲ့တယ္လို႔ ဆိုတယ္၊ အိမ္ေမြးတိရစၧာန္ေလးေတြေသဆံုးတဲ့အခါ ဒီ စင္တာထဲမွာ လာၿပီးျမွဳပ္ႏွံဖို႔လည္း ခြင့္ျပဳခဲ့တယ္၊ တိရစၧာန္ေလးေတြကို ရွင္သန္ဆဲအခ်ိန္ပါမကပဲ ေသဆံုးသြားတဲ့အခ်ိန္အထိ၊ အေလးထား ဂရုစိုက္ဖို႔ သူအျမဲၾကိဳးစား ေနခဲ့ပါတယ္။

ေမာ္နီကာ ဧည့္သည္ေတြနဲဲ႔စကားေျပာႏႈတ္ဆက္ၿပီးတဲ့ အခါ ကြ်န္မတို႔ သစ္သားစားပြဲ ကုလားထိုင္ရွည္ရွည္ ေလးမွာပဲ ထိုင္ၿပီး စကားေျပာခဲ့ၾကပါတယ္၊ ကြ်န္မတို႕နဲ႔ စကားမေျပာခင္မွာပဲ ေမာ္နီကာကို ေစာင့္ေနတဲ့ မီဒီယာသမား မိန္းကေလးတစ္ဦးကလည္း ကြ်န္မတို႔ၿပီးရင္ သူနဲ႔ စကားေျပာခြင့္ေပးပါလို႔ ခြင့္ေတာင္း ေနပါေသးတယ္၊ ေမာ္နီကာကေတာ့ ျပံဳးျပံဳးေလးနဲ႔ လက္ခံပါတယ္။

ေမာ္နီကာက အဂၤလိပ္လိုပဲ သြက္သြက္လက္လက္ေလးေျဖေပးပါတယ္၊ ဧည့္သည္ေတြမ်ားလြန္းေနတဲ့ ေမာ္နီကာကို ကြ်န္မလည္း ေမးခြန္းနည္းနည္းေလး၊ ျမန္ျမန္ပဲေမးျဖစ္ခဲ့တယ္၊ ကၽြန္မတို႔နဲ႔ ေမာ္နီကာေျပာျဖစ္ခဲ့တာက

မစ္ေမာ္နီကာရွင့္ .. ဒီ တိရစၧာန္ေလးေတြေစာင့္ေရွာက္တဲ့အလုပ္ကို ဘယ္အခ်ိန္တည္းက စတင္ခဲ့ပါသလဲ။
ကြ်န္မ ဒီႏိုင္ငံကို စေရာက္ကတည္းကပါပဲ၊ ၁၉၉၇ ခုႏွစ္ မွာ ဒီေဂ်ာ္ဂ်ီဗိုရြာကလယ္ကို၀ယ္ခဲ့တယ္၊ ကြ်န္မက ဆြဇ္ဇာလန္ ဘာစဲလ္ၿမိဳ႔ကပါ၊ ဒီလယ္ေျမမွာ တိရစၧာန္မ်ဳိးစံုခုိလႈံႏိုင္တဲ့ေနရာျဖစ္ဖို႔ ႀကိဳးစားခဲ့တယ္၊ ေျမအေနအထားက ေကာင္းမြန္တဲ့အေျခအေနမရွိေသးသလို၊ အမႈိက္သရိုက္၊ တိရစၧာန္အေသေကာင္ေတြလည္း ျပည့္ႏွက္ေနတာပါပဲ၊ သဘာ၀တရားၾကီးကိုက ဒီေနရာမွာ ဘာသစ္ပင္မွ စိုက္ပ်ဳိးလို႔ မရေလာက္ေအာင္တားျမစ္ထားသလိုပဲ၊ ၂၀၀၅ခုႏွစ္ မွာ ကြ်န္မ ဒီလယ္ေျမကို အၿပီးေျပာင္းေရႊ႕ခဲ့ပါတယ္။

တိရစၧာန္ေလးေတြကို ဘယ္လိုေထာက္ပံ့ေပးပါသလဲ။
ဒါကို စိတ္၀င္စားတယ္ဆိုရင္ ကြ်န္မတို႔ ေထာက္ပ့ံေငြ ဘယ္လိုရေအာင္လုပ္ၾကရတယ္ဆိုတာ၊ ကြ်န္မတု႔ိ ၀က္ဘ္ဆိုက္မွာသြားၾကည့္လို႔ရပါတယ္၊ ရိုးရိုးရွင္းရွင္းေလးပဲ ေျပာရရင္ ကြ်န္မတစ္ေယာက္တည္း ဒီ တိရစၧာန္ေလးေတြကို အေထာက္အပံ့ေပးႏိုင္ဖို႔မလြယ္ပါဘူး၊ အစပိုင္းက ကြ်န္မ မိသားစုနဲ႔ပဲ ကိုယ္တိုင္ကိုယ္က်စတင္ခဲ့တယ္၊ အခုေနာက္ပိုင္း တိရစၧာန္ေလးေတြမ်ားလာေတာ့ တစ္ေန႔တစ္ေန႔ ပုံမွန္လိုအပ္ခ်က္ေတြကတင္ အမ်ားၾကီးပဲ၊ ကြ်န္မနဲ႔ ဒီရြာသားေတြ၊ ရံပံုေငြထည့္၀င္လာၾကတဲ့လူေတြနဲ႔ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ယံုၾကည္မႈတည္ေဆာက္ခဲ့ၾကၿပီးမွ ဒီအဆင့္ထိေရာက္ဖို႔ တစ္ဆင့္ခ်င္းတစ္ဆင့္ခ်င္း လွမ္းခဲ့ၾကတာပါ၊ ကြ်န္မတို႔ ၀က္ဘ္ဆိုက္ကို ျဖစ္ႏိုင္ရင္ ၾကည့္ေပးဖို႔ ေျပာခ်င္ပါတယ္။

ေမာ္နီကာရဲ႕ ပန္းျခံေလးမွာ volunteer ဘယ္ႏွစ္ေယာက္ရွိလဲရွင့္၊ ကြ်န္မေတြ႕ေနရတာ  အမ်ားၾကီးပဲ၊ အားရစရာၾကီး။
volunteer နည္းနည္းေလးပဲရွိပါတယ္၊ ကြ်န္မတို႔လယ္က ေ၀းလံတဲ့ေနရာျဖစ္ေနတယ္၊ ရြာနဲ႔လည္း ေ၀းပါတယ္၊ ကြ်န္မတို႔ဆီ အျမဲလာဖို႔ ခက္ခဲတယ္၊ အခု ျမင္ေနရတဲ့ volunteer ေလးေတြက အခုလို ပြဲေတာ္ေန႔မွာ ကူညီခ်က္ျပဳတ္ေပးၾကတဲ့ သူေလးေတြပါ၊ သူတို႔စိတ္ကူးေလးေတြနဲ႔ သူတို႔ ပါ၀င္လာၾကတာ၊ ဒီေန႔ပြဲေတာ္ခ်ိန္ၿပီးတဲ့အထိေလာက္ပဲ သူတို႔လည္း ေနႏိုင္မွာပါ၊ အလုပ္သမား ၉ေယာက္ကေတာ့ အျမဲရွိေနပါတယ္။

တိရစၧာန္ေလးေတြ ဘယ္ေလာက္မ်ား ရွိသလဲရွင့္။
ေခြး က ၁၃၂ ေကာင္နဲ႕ ေၾကာင္၊ ျမင္း၊ ျမည္း၊ ဆိတ္၊ ယုန္၊ ခို၊ ၾကက္၊ ဘဲ၊ ဘဲငန္း၊ ၀က္၊ ၾကက္တူေရြး တိရစၧာန္ေလးေတြအားလံုး ဆိုေတာ့ ၂၀၀ ရွိပါတယ္။

အက်ယ္အ၀န္းကေရာ။
အားလံုး ၂၀ ဟက္တာ ပါ။

အလုပ္မွာ ၾကံဳရတဲ့အခက္အခဲရွိရင္ ေျပာျပေပးပါ။
ေျပာရရင္ေတာ့ ကြ်န္မတို႔ စတင္ခဲ့ၾကတုန္းက အခက္အခဲေတြရွိတယ္၊ ဒီအလုပ္က သမားရိုးက်အလုပ္မ်ဳိး သိပ္မဟုတ္ေတာ့ ကြ်န္မတို႔လုပ္ေနတဲ့အလုပ္ကို လူေတြသိပ္နားမလည္ခဲ့ၾကဘူး၊ သေဘာမေပါက္ခဲ့ဘူး၊ ဒီေလာက္ေခြးေတြအမ်ားၾကီး ထိန္းသိမ္းေစာင့္ေရွာက္ဖို႔ မျဖစ္ႏိုင္ဘူးလို႔ ေဒသခံေတြကထင္ျမင္ၾကတယ္၊ ကြ်န္မတို႔ လူေတြစိတ္၀င္စားလာေအာင္ ခ်ဥ္းကပ္ရာမွာ ေတာ္ေတာ္ၾကီးႀကိဳးစားၾကရတယ္၊ ကြ်န္မတို႔ ရွင္းျပၾကတယ္၊ လက္ေတြ႕လုပ္ျပတယ္၊ လူေတြ နားလည္သေဘာေပါက္ၿပီး လက္တြဲလုပ္ကိုင္လာတာက ေျပာရရင္ လြန္ခဲ့တဲ့ ငါးႏွစ္ေလာက္ကမွ စ လာတာ၊ အခုေတာ့ အေျပာင္းအလဲၾကီးျဖစ္လာပါၿပီ၊ လူငယ္ေလးေတြကလည္း စိတ္၀င္စားလာၾကပါၿပီ။

ကြ်န္မတို႔ အိမ္နားမွာ ရွိတဲ့ေခြးေလး ၃ ေကာင္ကို ေခၚလာၿပီး ဒီမွာအပ္ခ်င္ပါတယ္၊ ဒီေနရာက သူတို႔အတြက္ အင္မတန္ေကာင္းမြန္တဲ့ေနရာေလးျဖစ္မွာပဲ၊ ဘာေတြလိုမလည္း အဆင့္ဆင့္ေျပာျပေပးပါရွင့္။
ရွင္တို႔ ေခြးေလးေတြယူလာမယ္ဆိုရင္ ကြ်န္မတို႔မွာ အခုေတာ့ ေနရာအက်ပ္အတည္းျဖစ္ေနပါၿပီ၊ မဟုတ္ရင္ ကြ်န္မတို႔ လက္ခံေပးႏိုင္တာက... အဲဒီ တိရစၧာန္ေလးေတြကို ပတ္၀န္းက်င္က အႏၱရာယ္ျပဳေနၾကတဲ့ အေျခအေနမ်ဳိး၊ သတ္ျဖတ္ပစ္ဖို႔ ၾကံရြယ္ေနၾကတဲ့အေနအထား၊ ၿပီးေတာ့ သူတို႔မွာ ဆိုးဆိုးရြားရြား က်န္းမာေရး အေျခအေနေတြရွိေနမယ္ ဆိုရင္ေတာ့  ကြ်န္မေစာင့္ေရွာက္ေပးရမွာပါ၊

ျမန္မာႏိုင္ငံမွာရွိေနတဲ့ stray dog ေတြကို ထိန္းသိမ္းေစာင့္ေရွာက္ဖို႔ ဘယ္လိုအၾကံဥာဏ္ေပးခ်င္ပါသလဲ။
ဒါက တိုင္းျပည္တိုင္းမွာၾကံဳေတြ႕ရတဲ့ ျပႆနာမ်ဳိးပါပဲ၊ တိုင္းျပည္တစ္ခုရဲ႕အစိုးရဆိုတာမ်ဳိးက ဒီအေၾကာင္းအရာကို စိတ္၀င္စားမႈမွာ အနိမ့္ဆံုးအဆင့္ပဲရွိပါတယ္၊ သူတို႔ အခက္အခဲျပႆနာ ၾကီးၾကီးမားမား မၾကံဳရေသးသေရြ႕၊ ဥပမာ- ေရာဂါဆိုး၊ တိုက္ခိုက္ဖ်က္ဆီးမႈေတြမျဖစ္မခ်င္း သူတို႔ မ်က္ႏွာလႊဲေနၾကမွာပါပဲ၊ ကြ်န္မအၾကံေပးခ်င္တာကေတာ့ အစိုးရမဟုတ္တဲ့ အဖြဲ႔အစည္းမ်ဳိးေလးေတြ ဖြဲ႔စည္းၿပီး၊ အဲဒီ(NGO) အဖြဲ႔အစည္းမ်ဳိးေတြနဲ႔ ကိုယ္တိုင္ပဲ စတင္ ခ်ဥ္းကပ္ လုပ္ေဆာင္ရမွာပါ၊ စၿပီး လုပ္ၾကည့္ဖို႔ပါပဲ၊ ဇြဲရွိရပါမယ္၊ အခက္အခဲေတြေတြ႕သည့္တိုင္ေအာင္ ခရီးလမ္းတစ္ခုကို အဆံုးထိတိုင္ သြားဖို႔လည္း ျပင္ဆင္ထားရပါမယ္၊ ကြ်န္မတို႔ အလုပ္လုပ္ၾကရပါမယ္၊ တိရစၧာန္ေလးေတြကို ေကာင္းမြန္ေႏြးေထြးတဲ့ ဘ၀ေလးေတြ ေပးၾကဖို႔ အၾကံေပးခ်င္ပါတယ္။

ေမာ္နီကာနဲ႔ ေျပာျဖစ္ခဲ့တာ ဒီေလာက္ပါပဲ၊ ဒီအေမးအေျဖေလးမွာပဲ ေမာ္နီကာရဲ႕ တိရစၧာန္ေလးေတြကို ခ်စ္ျမတ္ႏိုးပံုနဲ႔ ဇြဲႀကီးပံုက ထင္သာျမင္သာရွိလွပါတယ္၊

ကြ်န္မတို႔လည္း ညေေနပိုင္းေရာက္ေနၿပီမို႔ ျပန္ဖို႔ ျပင္ၾကတယ္၊ လာဇရုနဲ႔ အေဖ ဗလာဒန္တို႔လည္း ျမင္းေတြရွိတဲ့ျခံဘက္မွာ အလုပ္ရႈပ္ေနဆဲ၊ ဗလာဒန္ကေမာေနေပမဲ့ လာဇရုေလးက နဲနဲေလးမွ ေမာပမ္းပံုမျပပါဘူး၊ မာရီယာကေတာ့ ေမာေနပါၿပီ၊ လူေတြၾကားထဲမွာ ေတြ႔ခဲ့လိုက္တဲ့ အသက္ၾကီးၾကီး ေခြးအညိဳၾကီးက ကြ်န္မတို႔ အိမ္ျပန္ၾကဖို႔ လမ္းမေလးဆီ ေျခလွမ္းလိုက္တာနဲ႔ သူ .. ထပ္ခ်ပ္မကြာ လုိက္လာေတာ့တယ္၊ အတြင္းဘက္ကို ျပန္ပို႔ေပမယ့္လည္း မရပါဘူး၊ ကြ်န္မတို႔ကိုပဲေငးေနတယ္၊ လာဇရုေလးက ေခါင္းကိုသပ္ရင္း စကားေျပာေနဆဲ၊ “ငါတို႔ ျပန္ေတာ့မယ္၊ ငါတို႔ ျပန္ေတာ့မယ္၊ အိမ္ထဲ၀င္ေတာ့” တဲ့၊ ကြ်န္မတို႔ အဲဒီေနရာေလးက ထြက္လာခဲ့ခ်ိန္မွာေတာ့ အဲဒီေခြးအည်ိၾကီးက ေခါင္းငိုက္စိုက္ခ်လို႔ တလွမ္းခ်င္း ေမာ္နီကာရဲ႕ အေဆာက္အဦေလးရွိရာ လွည့္ျပန္သြားေတာ့တယ္၊ အိမ္အျပန္လမ္းမွာ လာဇရုေလး သူ႔အေဖေပၚမွာ အိပ္ေပ်ာ္ေနခဲ့ၿပီ၊ လာဇရုေလးက ဒီပြဲေတာ္ေန႔ေလးကို လည္ပတ္ဖို႔ အေဖနဲ႔ ဒီတစ္ရက္ပဲ လိုက္လာခဲ့တာလို႔ နဲေရွာကေျပာျပတယ္၊ အေမနဲ႔ပဲ ေနတယ္တဲ့၊ အေဖနဲ႔  အေမက ကိုယ္ပိုင္ဘ၀ေတြကိုယ္စီနဲ႔ ေနသားက်ေနၾကၿပီ၊ ကြ်န္မစိတ္ထဲ ေလးေလးပင္ပင္ႀကီး ၀မ္းနည္းေနမိခဲ့တယ္၊

ၿပီးေတာ့ ဆုေတာင္းတယ္ ..
ခိုလႈံစရာ အမိုးအကာ၊ အုပ္ထိန္းသူစတဲ့ လိုအပ္ခ်က္ေတြကို ေမာ္နီကာခ်စ္ခင္တဲ့ တိရစၧာန္ေလးေတြေရာ၊ အျပစ္ကင္းတဲ့ကေလးငယ္ေတြမွာပါ အားလံုးပဲ ျပည့္ျပည့္၀၀ရေစၾကဖို႔ ဘုရားသခင္ထံမွာ တိုးတိုးေလး ဆုေတာင္းေနမိပါတယ္။

-------------------------------------------------

ေမာ္နီကာရဲ႕ ျခံေလးထဲက တစ္ေန႔တာလုပ္ငန္းေတြ
ညေစာင့္ျပန္တဲ့အခ်ိန္ မနက္ ၇ နာရီက တစ္ေန႔တာအလုပ္စပါတယ္၊
သန္႔ရွင္းေရးစလုပ္ပါတယ္၊ ေခြးေတြကို အစာေကြ်းတယ္၊ အစာေတြကို ညကတည္းကျပင္ဆင္ထားၾကတယ္၊ အေကာင္ၾကီး ျမင္း၊ ႏြား၊ ဆိတ္ေတြကို စားက်က္ထဲမွာ မနက္ ၈ နာရီအထိ လႊတ္ေပးပါတယ္၊

၈ နာရီထိုးတဲ့အခါ စားက်က္ေတြထဲက အလုပ္သမားေတြ ျပန္လာၾကၿပီး၊ မနက္စာေကာ္ဖီေလာက္ကိုပဲ အျမန္ေသာက္ၾကၿပီး  ၾကက္ ငွက္၊ ေၾကာင္၊ ေျမေခြး (ခပ္ငယ္ငယ္ေလးေတြရွိပါတယ္) ေလွာင္အိမ္ေတြကို သန္႔ရွင္းေရးလုပ္ၾကတယ္၊ သူတို႔မွာ အရသာခံေနဖို႔ အခ်ိန္မရွိၾကဘူး၊ က်ယ္၀န္းတဲ့ စားက်က္ေတြထဲမွာ လြတ္လြတ္လပ္လပ္သြားလာေနၾကတဲ့ ျမင္းေတြ၊ ႏြားေတြကို ျပန္ၿပီး ေစာင့္ၾကည့္ရပါဦးမယ္၊

မိန္ကေလးအလုပ္သမားေလးေတြက ပန္းျခံ၊ အိမ္ခန္း၊ ေရကန္ေတြကို သန္႔ရွင္းေရးလုပ္ၾကပါတယ္၊
ေယာက်္ားေလးေတြက ျမင္းေစာင္းေတြမွာသန္႔ရွင္းၾကရတယ္၊ အာလူး၊ ဂ်ဳံ၊ ေျပာင္းဖူးစိုက္ခင္း၊ ျမက္ခင္းေတြကို ျပဳျပင္ထိန္းသိမ္းၾကတယ္၊ တတ္ႏိုင္သေလာက္ အသီးအႏွံေတြကို လယ္ထဲမွာပဲကိုယ္တိုင္ စိုက္ပ်ဳိးၾကတယ္၊ က်န္းမာေရးနဲ႔ညီညႊတ္တဲ့ အစားအေသာက္ေကြ်းႏိုင္ေစဖို႔ ရည္ရြယ္ပါတယ္တဲ့၊

ၿပီးေတာ့ အေကာင္ပေလာင္ေလးေတြကို လမ္းေလွ်ာက္ေပးတယ္၊ သန္႔ရွင္းေရးလုပ္တယ္၊ ေရခ်ဳိးေပးရပါတယ္၊ ၿပီးေတာ့ က်န္းမာေရးေဆးစစ္မႈလုပ္ရတယ္၊

ညေန ၄ နာရီမွာ အစာေကြ်းဖို႔ စတင္ျပင္ဆင္ၾကတယ္၊ ၄ နာရီ ၅ နာရီ အခ်ိန္က ညေနစာ အစာေကြ်းခ်ိန္ပါ၊
ေခြးငယ္ေလးေတြနဲ႔ အသက္အရြယ္ၾကီးတဲ့ ေခြးေတြကို အစာေကြ်းတဲ့အခါမွာ ေသေသခ်ာခ်ာေစာင့္ေရွာက္ဖို႔ လိုတာေၾကာင့္ အခ်ိန္ပိုေပးရတယ္လို႔ဆိုတယ္၊ ၿပီးေတာ့ ေနရာျပန္ေရႊ႕ထားေပးၾကရတယ္၊

အဲဒီအခ်ိန္ၿပီးရင္ေတာ့ တစ္ေန႔တာအခ်ိန္ၿပီးၿပီလို႔ ဆိုႏိုင္ပါတယ္၊ အလုပ္သမားေတြအားလံုးျပန္သြားၾကတဲ့အခါမွာမွ ေမာ္နီကာက စာရြက္စာတမ္းကိစၥေတြ လုပ္ႏိုင္ပါေတာ့တယ္၊

အဲဒီထက္ အလုပ္မ်ားတဲ့ ေႏြရာသီေန႔ရက္ေနမွာဆိုရင္ ေကာက္ရိုး၊ ျမက္ေျခာက္၊ ျမက္ေတြ ရိတ္သိမ္းဖို႔ေတြ အလုပ္ပိုပါတယ္၊ အေဆာက္အဦးသစ္ေလးေတြျပင္ဆင္ေဆာက္လုပ္ေပးရတယ္၊ ဧည္သည့္ေတြလာၾကတဲ့အခါရွိတယ္၊ ေလ့လာေရးအတြက္လာတဲ့ ကေလးငယ္ေတြကို လိုက္လံ သင္ၾကားေပးရ၊ ရွင္းျပၾကရတယ္၊ သတင္းအတြက္ တီဗီလာရိုက္တဲ့အဖြဲ႔ေတြေရာက္လာတတ္ၾကတယ္၊  တစ္ခါတစ္ရံ သူတို႔ရဲ႔ အိမ္ေမြးတိရစၧာန္ေလးေတြကို ျမွဳပ္ႏွံခ်င္လို႔ ေရာက္လာၾကတာေတြရွိပါတယ္၊ အဲဒါဟာ တိရစၧာန္ေလးေတြကို ခ်စ္ျမတ္ႏုိးတဲ့လကၡဏာျဖစ္တဲ့အတြက္ ေမာ္နီကာကို ေပ်ာ္ရႊင္ၾကည္ႏူးေစတယ္လို႔ သူက ေျပာျပပါတယ္။

KOTO “Know One Teach One” (Man is a moral duty to spread their knowledge to another) လို ပညာေရးအစီအစဥ္ေတြလည္းရွိတယ္၊ ၂၀၀၄ ခုႏွစ္ကစတင္ၿပီး မူလတန္းေက်ာင္းသားေလးေတြနဲ႔ စိတ္၀င္စားသူေက်ာင္းသူေက်ာင္းသား အဖြဲ႔အစည္းေတြကို ႏွစ္စဥ္ ပညာေပးအစီအစဥ္ေတြ ဖြင့္လွစ္သင္ၾကားေပးေနပါတယ္၊

ခိုလႈံေရးစခန္းတစ္ခုဘယ္လိုအေကာင္အထည္ေဖာ္ႏိုင္မလဲ၊  ရံပံုေငြဘယ္လိုရွာႏိုင္မလဲ ေမာ္နီကာရဲ႕ ၀က္ဘ္ဆိုက္မွာ ရွင္းလင္းေျပာျပထားေပးပါတယ္၊ ေလ့လာၾကည့္ခ်င္သူေတြအတြက္ How to make asylum + Fundraising  မွာ ဖတ္ၾကည့္ႏိုင္ပါတယ္၊

--------------------------------------------------------------
ႏြယ္နီမဂၢဇင္း၊ ဇန္န၀ါရီလ ၂၀၁၁

World Harmony Run အဖြဲ႔သားေတြ

လာဇရုေလးနဲ႔ အေဖ ဗလာဒန္

ေၾကာင္အိမ္

ဘာပံုမွန္းမသိဘူး .. ၀က္ေတြက

ေမာ္နီကာ

ကေလးေတြ အေခ်ာသတ္ေပးထားတဲ့ သစ္သားျဖတ္စေလးေတြကို volunteer ေတြက အိမ္ေဆာက္ေပးၾကတယ္

အိမ္ျပင္၊ အိမ္ထဲ၊ အိမ္ေဘး - ေခြးေတြ အမ်ားၾကီးပဲ

ေကာ္ဖီလား၊ အခ်ဳိရည္လားတဲ့

ၿပီးသြားတဲ့ ငွက္အိမ္ေလး ၅ ခု

လာဇရုက ယုန္လဲသေဘာက်တာပဲ

ေမာ္နီကာကို ပန္းစည္းေလးေပး ႏႈတ္ဆက္ေနတဲ့ မိန္းကေလး

ဘုန္းေတာ္ၾကီး ၂ ပါး ျပန္ေတာ့မယ္၊ ႏႈတ္ဆက္ေနစဥ္

ေခြးေလး ဘင္ဂို ရဲ႕ နားေနရာ

သူက အျပန္ .. ႏႈတ္ဆက္တယ္၊ က်န္ရစ္တယ္

သမိုင္းအက်ဥ္း
၂၀ရာစုအတြင္းမွာ အဲဒီလယ္ကြက္ေနရာမွာ ေဒသခံေတြရဲ႕ ဂ်ဳံႀကိတ္စက္ရွိပါတယ္၊ ၁၉၅၉ခုႏွစ္မွာ ေလရဟတ္က်ဳိးပဲ့သြားေတာ့ ျပင္ဆင္ဖို႔ မျဖစ္ႏိုင္တာနဲ႔ ဂ်ဳံႀကိတ္စက္ပိတ္လိုက္ရေတာ့တယ္၊

ေနာက္တစ္ရာစုမွာေတာ့ ဒီလယ္ေျမေနရာက ရြာသားေတြရဲ႕ အမႈိက္သရိုက္ေတြစြန္႔ပစ္တဲ့ေနရာ ျဖစ္လာပါတယ္၊ ၁၉၉၇ ခုႏွစ္မွာ ေမာ္နီကာဘရုခ္နာနဲ႔ ခင္ပြန္းသည္တို႔ ဒီလယ္ကြက္ကို ၀ယ္လိုက္ၿပီး တိရစၧာန္မ်ဳိးစံုခုိလႈံႏိုင္တဲ့ေနရာျဖစ္ဖို႔ စတင္ၾကိဳးစားခဲ့တယ္၊ အမႈိက္ပံုၾကီးကို ရွင္းလင္းၾကၿပီး အပင္ေတြစိုက္ပ်ဳိးဖို႔ ေျမဆီလႊာေကာင္းမြန္လာေအာင္ႀကိဳးစားၾကတယ္၊ အေဆာက္အဦေလးေတြ စတင္ေဆာက္လုပ္ၾကတယ္၊ ေလရဟတ္ၾကီးကိုလည္း ျပင္ဆင္လိုက္တယ္၊

အဲ့ဒီေနာက္ ေနေရာင္စြမ္းျခည္သံုးအပူေပးစနစ္ကို စတင္အသံုးျပဳခဲ့ၾကတယ္၊ ေရေပးေ၀ေရးစနစ္ေတြကိုလည္း ျပဳျပင္ခဲ့တယ္၊ ေရကန္ေလးေတြ ဖန္တီးတည္ေဆာက္ခဲ့တယ္၊ တိရစၧာန္အိမ္ေလးေတြ ေဆာက္လုပ္ၾကတယ္၊ ပန္းျခံထဲမွာ ပန္းပင္မ်ဳိးစံု အမ်ဳိးေပါင္း ၁၀၀ ေက်ာ္ စိုက္ပ်ဳိးခဲ့ၾကပါတယ္။




Special thanks to Monika Bruckner and Nenad Vuckovic