ပံုျပင္ ၄
ေနာက္ၿပီး ေမာင္နီနဲ႔မစီပံုျပင္ .. ေၾကးဖလားေလးေခါင္းေဆာင္းတာဆို ခဏခဏအမွတ္ရမိတယ္၊ သနားလည္း သနားလို႔၊ ေမာင္နီေလးက နဂါးေလးျဖစ္သြားရွာတာ ...
“ႏွမမံု႔ေရာင္း ေမာင္မံု႔ေထာင္း။ ေၾကးဖလားေလးေဆာင္း” တဲ့၊ အဲဒီလို ေမေမက သီခ်င္းေလးလို ရြတ္ျပတတ္ေသးတယ္၊ ဟိုး .. ေရွးေရွးတုံးက ရြာတရြာမွာ အဖိုး အဖြား ဇနီးေမာင္ႏွံ ၂ ေယာက္ ရွိၾကတယ္၊ သူတို ့မွာအရြယ္္မေရာက္ေသးတဲ့ ေမာင္နီဆိုတဲ့ သားတစ္ေယာက္နဲ႔ မစီဆိုတဲ့ သမီးတစ္ေယာက္လည္းရွိတယ္၊ တစ္ေန႔မွာ မေမ်ွာ္လင့္ပဲဇနီးျဖစ္သူ ကြယ္လြန္သြားပါတယ္၊ ကေလး ၂ေယာက္နဲ ့ က်န္ရစ္ခဲ့ရာမွာ အလုပ္အေကၽြးျပဳစုမယ့္ သူလိုေနတာေၾကာင့္ ေနာက္အိမ္ေထာင္ ထူေထာင္လိုက္ပါေရာ ကြယ္၊ ေနာက္မိန္းမက ကေလးႏွစ္ေယာက္ကို မၾကည္ျဖဴႏိုင္ပါဘူး .. တဲ့၊ အျမဲပဲ တက်ီက်ီနဲ႔၊ ေတာထဲ သြားစြန္႔ပစ္ဖို႔ ဆူဆူပူပူလုပ္လိုက္၊ ေခ်ာ့ေခ်ာ့ေမာ့ေမာ့ ေျပာလိုက္နဲ ့တိုက္တြန္းု နားသြင္းေနေလ့ရွိတယ္၊ အဲဒါနဲ႔ အဖိုးလည္း စိတ္ေပါက္ေပါက္နဲ႔ ခေလးႏွစ္ေယာက္ကို လွည့္ဖ်ားေခၚသြားၿပီး ... ေတာထဲေရာက္ေတာ့ “သားတို ့ သမီးတို ့ ဒီမွာ နားေနၾကအံုး .. ခဏေနရင္ လာေခၚမယ္” ဆိုၿပီး သူ႔မိန္းမရွိရာ အိမ္ကို ျပန္ေျပးပါေလေရာ၊ မိုးခ်ဳပ္ခါနီးတဲ့ တိုင္ေအာင္ လာမေခၚေတာ့ ေမာင္လုပ္သူက ေၾကာက္လာတာေပါ့၊
အမလုပ္တဲ့သူက ေမာင္ေလးကို အားေပးႏွစ္သိမ့္ရင္း တစတစနဲ ့ စမ္းတ၀ါး၀ါး အျပန္လမ္းကို ရွာေဖြ ျပန္ေျပးလာၾကတဲ့အခါ ကံေကာင္းေထာက္မစြာနဲ႔ အလာတုံးက ေမာင္ငယ္ေလး ၀ါးၿပီး ေထြးပစ္ခဲ့တဲ့ ႀကံဖတ္ေတြကို ၾကည့္ .. ျပန္လာႏိုင္လို ့ ေမွာင္ရီ၀ိုးတ၀ါးအခ်ိန္မွာပဲ အိမ္ျပန္ေရာက္ခဲ့ၾကတယ္၊ အိမ္ေရာက္ေပမဲ့ သူတို႔ချမာ အေျခအေနကိုၾကည့္ၿပီး အိမ္ေပၚမတက္ရဲၾကဘူး၊ အဖိုးနဲ႔ ေနာက္မိန္းမက ထမင္းေတြ ျမိန္ေရ ယွက္ေရနဲ႔ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ႀကီးစားေနၾကတယ္ေလ၊ ၾကမ္းေပါက္ကေန က်လာတဲ့ ထမင္းေစ့ေလးေတြကို အငမ္းမရ ဆာဆာနဲ႔ ႏွစ္ေယာက္သားအလုအယက္ ေကာက္ .. ေကာက္ စားၾကတယ္၊ အဖိုးကလည္း ကေလးႏွစ္ေယာက္ အိမ္ေအာက္မွာ ျပန္ေရာက္ေနမွန္းလည္းသိေရာ ထမင္းေတြပိုပိုၿပီး ပစ္ခ်ေပးတယ္တဲ့၊ ေနာက္ေတာ့ အဖြားက “အဖိုးႀကီး .. ရွင္ ဒီေန႔ ေတာ္ေတာ္အစားႀကီးတာပဲ၊ ထမင္းေတြစားလိုက္တာ၊ ေဟာ တစ္လုပ္၊ ေဟာတစ္လုပ္နဲ႔” လို႔ ဆူတယ္၊ ေနာက္ေတာ့ ကေလးေတြကို ခ်ေကၽြးေနမွန္းလည္း အဲဒီေနာက္မိန္းမက သိေရာ၊ ေဒါသအိုးေပါက္ကြဲေတာ့တာေပါ့၊ အဖိုးကလည္း ေတာင္းပန္ရွာတယ္၊ “ကြယ္ .. ကေလးေတြ သနားစရာပါ၊ ငါ မျပစ္ရက္ဘူးကြယ္၊ မပစ္ပါရေစနဲ႔ေတာ့” လို႔ အမ်ဳိးမ်ဳိးေတာင္းပန္ရွာတယ္၊ ဒီလိုနဲ႔ ေနာက္မိန္းမကလဲ မေလ်ာ့ဘူး၊ ထပ္ၿပီး ေတာနက္နက္ထဲ သြားပစ္ဖို႔ ခိုင္းေစျပန္တယ္၊ ဒီတစ္ႀကိမ္မွာေတာ့ အဖိုးႀကီးက လူလယ္က်သြားပီေလ၊ ျပန္မလာႏိုင္ေအာင္ ေတာႀကီးမ်က္မဲထဲကို၊ ဟိုေကြ ့ဒီပတ္နဲ႔ မွတ္လို ့မရေအာင္၊ ေတာအနက္တကာ့ အနက္ထဲ ေခၚသြားေတာ့တယ္။
အမလုပ္တဲ့သူက ေမာင္ေလးကို အားေပးႏွစ္သိမ့္ရင္း တစတစနဲ ့ စမ္းတ၀ါး၀ါး အျပန္လမ္းကို ရွာေဖြ ျပန္ေျပးလာၾကတဲ့အခါ ကံေကာင္းေထာက္မစြာနဲ႔ အလာတုံးက ေမာင္ငယ္ေလး ၀ါးၿပီး ေထြးပစ္ခဲ့တဲ့ ႀကံဖတ္ေတြကို ၾကည့္ .. ျပန္လာႏိုင္လို ့ ေမွာင္ရီ၀ိုးတ၀ါးအခ်ိန္မွာပဲ အိမ္ျပန္ေရာက္ခဲ့ၾကတယ္၊ အိမ္ေရာက္ေပမဲ့ သူတို႔ချမာ အေျခအေနကိုၾကည့္ၿပီး အိမ္ေပၚမတက္ရဲၾကဘူး၊ အဖိုးနဲ႔ ေနာက္မိန္းမက ထမင္းေတြ ျမိန္ေရ ယွက္ေရနဲ႔ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ႀကီးစားေနၾကတယ္ေလ၊ ၾကမ္းေပါက္ကေန က်လာတဲ့ ထမင္းေစ့ေလးေတြကို အငမ္းမရ ဆာဆာနဲ႔ ႏွစ္ေယာက္သားအလုအယက္ ေကာက္ .. ေကာက္ စားၾကတယ္၊ အဖိုးကလည္း ကေလးႏွစ္ေယာက္ အိမ္ေအာက္မွာ ျပန္ေရာက္ေနမွန္းလည္းသိေရာ ထမင္းေတြပိုပိုၿပီး ပစ္ခ်ေပးတယ္တဲ့၊ ေနာက္ေတာ့ အဖြားက “အဖိုးႀကီး .. ရွင္ ဒီေန႔ ေတာ္ေတာ္အစားႀကီးတာပဲ၊ ထမင္းေတြစားလိုက္တာ၊ ေဟာ တစ္လုပ္၊ ေဟာတစ္လုပ္နဲ႔” လို႔ ဆူတယ္၊ ေနာက္ေတာ့ ကေလးေတြကို ခ်ေကၽြးေနမွန္းလည္း အဲဒီေနာက္မိန္းမက သိေရာ၊ ေဒါသအိုးေပါက္ကြဲေတာ့တာေပါ့၊ အဖိုးကလည္း ေတာင္းပန္ရွာတယ္၊ “ကြယ္ .. ကေလးေတြ သနားစရာပါ၊ ငါ မျပစ္ရက္ဘူးကြယ္၊ မပစ္ပါရေစနဲ႔ေတာ့” လို႔ အမ်ဳိးမ်ဳိးေတာင္းပန္ရွာတယ္၊ ဒီလိုနဲ႔ ေနာက္မိန္းမကလဲ မေလ်ာ့ဘူး၊ ထပ္ၿပီး ေတာနက္နက္ထဲ သြားပစ္ဖို႔ ခိုင္းေစျပန္တယ္၊ ဒီတစ္ႀကိမ္မွာေတာ့ အဖိုးႀကီးက လူလယ္က်သြားပီေလ၊ ျပန္မလာႏိုင္ေအာင္ ေတာႀကီးမ်က္မဲထဲကို၊ ဟိုေကြ ့ဒီပတ္နဲ႔ မွတ္လို ့မရေအာင္၊ ေတာအနက္တကာ့ အနက္ထဲ ေခၚသြားေတာ့တယ္။
ဒီတစ္ခါေတာ့ ႏွစ္ေယာက္သား ငိုရံုအျပင္ ဘာမွ မတတ္သာေတာ့ဘူး၊ ေနေရာင္ေလးရွိတုန္း ႀကိဳးစားရွာေဖြေပမဲ့ ျပန္လမ္းကို ဘယ္လိုမွ ရွာမေတြ႔ၾကေတာ့ဘူးေပါ့၊ ေတာႀကီးမ်က္မဲထဲမွာ ေမာင္ငယ္ေလးက သူရဲေၾကာက္လို ့အစ္မကို ဖက္ တြယ္ အစ္မကလဲ ေမာင္ငယ္ကို အားေပးႏွစ္သိမ့္၊ ဒါေပမဲ့ .. မစီေလးကိုယ္တိုင္ကလည္း ေသလုေအာင္ေၾကာက္ေနတာမုိ႔ ႏွစ္ေယာက္သား တစ္ေယာက္ကို တစ္ေယာက္ဖက္တြယ္ လုံးေထြးရင္း မိုးစင္စင္ လင္းခဲ့ၾကမွ အသက္၀၀ရွဴရဲၾကေတာ့တယ္ တဲ့ ကြဲ႔၊ အဲဒီလိုနဲ႔ ေတာထဲမွာ ဘုရားတရားသံဃာနဲ႔ နတ္မ်ားေစာင့္ေရွာက္မွဳေၾကာင့္ ေဘးကင္းခ်မ္းသာစြာ အေနၾကာလာေတာ့ သူတို႔အိမ္ကို ျပန္ဖို႔ စိတ္မကူးေတာ့ဘူး၊ သူတို႔ ေနဖို႔ သစ္ခက္ သစ္လက္ေတြ ကာရံၿပီးအခန္းေလးဖြဲ႔ အိမ္လုပ္နဲ ့ အခ်ိန္ကုန္လာတယ္၊ ေမာင္ငယ္ေလးက ေလးခြေလးတစ္ခုလုပ္ၿပီး စာကေလးေတြ ငွက္ကေလးေတြကို ပစ္ခတ္လို႔၊ အစ္မက ဗိုက္ခြဲမီးကင္လို ့ အဟာရအျဖစ္စားၾကရတယ္၊ မိုးရြာလာတဲ့အခါ ငွက္ေလးေတြရဲ ့ ဗိုက္ထဲက ထြက္က်သြားတဲ့ စပါးေစ့ေလးေတြက အပင္ေပါက္ၿပီး စပါးခင္းႀကီးျဖစ္လာတာေပါ့၊ ဒီေတာ့ သူတို႔အတြက္ ၀မ္းစာဖူလုံသြားတာေပါ့ ကြယ္။
ေနသာတဲ့အခ်ိန္ေတြမွာ သူတို႔ ေတာလယ္ထြက္ၾကရင္း လူေနအိမ္ေျခနည္းနည္းပါးပါးရွိတဲ့ ရြာေလးေတြ႔ေတာ့ သူတို႔ ေမာင္ႏွစ္မ အားရွိလာတယ္၊ ရလာတဲ့ စပါးကို ႀကိတ္၊ ဆန္ရေတာ့ ေမာင္ငယ္ေလးက ဆန္မွဳံ႕ေထာင္း၊ အစ္မက မုံ ့လုပ္ မုံ ့ေရာင္း၊ သူတို ့၀မ္း သူတို႔ ေက်ာင္းလို႔ ဘ၀မွာ ေနေပ်ာ္လာၾကပါၿပီ၊ တစ္ေန႔ေတာ့ ေမာင္ငယ္ေလးက “အစ္မရယ္ .. ငါလည္း မံု႔ေရာင္းလိုက္ခဲ့မယ္၊ တစ္ခါေလာက္ လိုက္ပါရေစ” လို႔ ေျပာသတဲ့၊ အစ္မက ေမာင္ေလး ပင္ပမ္းမွာစိုးလို႔ မလိုက္ေစခ်င္ဘူး၊ သြားရတဲ့ခရီးက နည္းနည္းလွမ္းေနတာကိုး၊ ဒီေတာ့ “ေမာင္ေလးရယ္ .. မလိုက္ခ်င္ပါနဲ႔ .. မမေတာင္ မလႊဲသာလို႔ သြားေနရတာ အိမ္မွာပဲ ကစားၿပီး ေအးေအးေနခဲ့ပါ၊ မမ ေမာင္ေလးဖို႔ အက်ႌလွလွေလးေတြရယ္၊ ကစားစရာေလးေတြရယ္ ၀ယ္လာမွာေပါ့” လို ့ ေခ်ာ့သတဲ့၊ ၿပီးေတာ့ ေမာင္ေလးစားဖို ့ အစ္မ မီးဖိုထဲမွာ မုံ႔ေတြထားခဲ့တယ္ လို႔ ေျပာၿပီး ထြက္သြားေတာ့တယ္၊ ဒါနဲ႔ပဲ ေမာင္ငယ္ေလးတေယာက္ထဲ က်န္ရစ္ေရာဆိုပါေတာ့ ကြယ္၊ သူတို႔ အိမ္နားမွာ .. ေရကန္တစ္ကန္လည္း ရွိတယ္ကြဲ႔၊ ေရကန္မွာလည္း နဂါးေတြေနတယ္၊ သူတို႔ ေမာင္ႏွစ္မ အေျခအေနကို အကဲခပ္ေနတဲ့၊ နဂါးမတစ္ေကာင္က အစ္မလုပ္သူလဲ မံု႔ေရာင္းထြက္သြားေရာ တစ္ခါတည္း ဆန္ေထာင္းေနတဲ့ ေမာင္ငယ္ေလးဆီ လူေယာင္ေဆာင္ ေရာက္လာပါေရာ၊ နဂါးမေရာက္လာၿပီး မံု႔တစ္ခုေရာင္းပါလို႔ ေျပာတာေပါ့၊ ေမာင္ငယ္က “ေရာင္းဖို႔ေတာ့ မရွိဘူးဗ်၊ ခင္ဗ်ား စားခ်င္ရင္ မီးဖိုထဲ၀င္ယူသြား၊ ၂ခုရွိတယ္၊ က်ဳပ္ဖို႔တစ္ခုထားခဲ့” လို ့ေျပာသတဲ့၊ ဒါနဲ႔ နဂါးမလဲ မီးဖိုထဲ၀င္သြားၿပီး မုံ႔တစ္ခုယူရံုတင္မကဘူး၊ က်န္တဲ့ မံု႔ေပၚကို သူ႔ ႏို႔ရည္ေတြ ညွစ္ခ်ခဲ့တယ္၊ ေမာင္ငယ္လည္း မံု႔ေထာင္းရာက ဆာတာနဲ႔ မီးဖိုေခ်ာင္၀င္ မံု႔စားေတာ့တာေပါ့၊ မံု႔လည္း စားၿပီးေရာ၊ တစ္ကိုယ္လုံး ပူေလာင္လာတာနဲ ့ ေရကန္ထဲ ေရဆင္းခ်ိဳးမယ္ဆိုၿပီး ေၾကးဖလားေလးေခါင္းေဆာင္း ေရကန္ထဲ ေျပးဆင္းေတာ့တာေပါ့၊ ေရကန္ထဲလည္း ေရာက္ေရာ သူ့ ကိုယ္လဲ ေအးျမသြားပါေရာတဲ့။
ဒါေပမဲ့ ေမာင္ငယ္ေလးဟာ သနားစရာ လူစင္စစ္က နဂါးကေလးျဖစ္သြားရွာသတဲ့ ကြယ္၊ မံု႔ ေရာင္းေနရတဲ့ အစ္မကလည္း ဒီေန႔မွ လိုက္ခ်င္တယ္ေျပာတဲ့ ေမာင္ငယ္ေလးကို မေခၚခဲ့ရလို႔ စိတ္မေကာင္းျဖစ္ေနရွာ တယ္ေလ၊ ဒါနဲ႔ မုံ႔ အတြင္ေရာင္း ခပ္ျမန္ျမန္ပဲ အိမ္ျပန္လာတယ္၊ “ေမာင္ေလးေရ ... ဘယ္မွာလဲ၊ မမျပန္လာၿပီ .. ေမာင္ေလးဖို ့ အက်ႌလွလွေလးလည္း ၀ယ္လာတယ္” နဲ႔ ကစားစရာလည္း ပါတယ္နဲ႔ တစာစာေျပာ၊ တေၾကာ္ေၾကာ္ေခၚ၊ ဟိုရွာ ဒီရွာ ေပါ့၊ ဘယ္မွလဲ မေတြ႔၊ အင္း သူ႔ကို ေခၚမသြားရေကာင္းလားလို႔ စိတ္ေကာက္ၿပီး ပုန္းေနတယ္ ထင္ပါ့ ေမာင္ေလးေရ .. အက်ႌေလး၀တ္ၾကည္ပါဦး .. အလို ... အို .. ဟိုက ေရကန္ထဲမွာ ေၾကးဖလားေလးတလုံးပါလား၊ ေမ်ာေနတယ္၊ ဟင္ .. ဒါ ဘာလဲ၊ နဂါးေခါင္းလား၊ အမယ္ေလး ကိုယ္က်ိဳးနည္းပါၿပီ၊ ေမာင္ငယ္ေလး နဂါးျဖစ္သြားေရာ့လား၊ ကယ္ၾကပါဘုရား၊ စသည္ ေျပာဆို ေအာ္ဟစ္ငိုယိုေနေပမဲ့ ေမာင္ငယ္ေလးက ဘာတစ္ခြန္းမွ ျပန္လည္ မေျပာႏိုင္ပဲ .. ေရေအာက္ကိုငုပ္လွွ်ဳိးေပ်ာက္ကြယ္ သြားပါသတဲ့ကြယ္၊ ပုံျပင္ေလးကေတာ့ ဒါပါပဲကြယ္၊ တဲ့ ...
ျပန္အမွတ္ရမိေသးတယ္၊ ေဖေဖ့ဆီမွာ ေၾကးဖလားေလးတစ္လံုးရွိတယ္၊ ငယ္ငယ္က ကၽြန္မတို႔ေခါင္းနဲ႔ အရြယ္အစားက အတူတူေလာက္ပဲ၊ ပံုျပင္လည္း နားေထာင္ရၿပီးေရာ ေရခ်ဳိးရင္ ေၾကးဖလားေလး ေခါင္းေဆာင္း .. ေဆာင္းၿပီး ေဆာ့ၾကတာ နဂါးျဖစ္ေတာ့မယ္ .. နဂါးျဖစ္ေတာ့မယ္နဲ႔၊ ေဖေဖ့ဆီမွာ စစ္အတြင္းက ေၾကးနဲ႔လုပ္ထားတဲ့ က်ည္ဆံအခြံႀကီးေတြလည္းရွိတယ္၊ ေဖေဖကေတာ့ ပန္းအိုးလုပ္ထားတာ၊ ေဖေဖကိုးကြယ္တဲ့ ဆာဒူးဘိုးဘိုးႀကီးပံုေရွ႕မွာ အဲဒီ က်ည္ခြံ ေၾကးပန္းအိုးသံုးလံုး ထားတယ္၊ ဂမုန္းပန္းစိမ္းစိမ္းေလးေတြ ကပ္ေလ့ရွိတယ္။
ၿပီးေတာ့ ေမေမ ပံုေျပာရင္ “အေဖလုပ္သူ၊ သမီးလုပ္သူ” အဲဒီလိုေျပာ ေျပာျပတတ္ေတာ့၊ အစအေနာက္သန္တဲ့ ကၽြန္မတို႔ ေမာင္ႏွစ္မႏွစ္ေယာက္က “ေမေမ ...အေဖလုပ္သူ၊ သမီးလုပ္သူလို႔ပဲ၊ လုပ္တာမွ မဟုတ္တာ၊ သူ႔ဘာသာျဖစ္ေနတာကိုး” လို႔ ေမးၾကေသးတယ္၊ လူႀကီးေတြ စကားေျပာရင္ ေရွးေရွးကေျပာပံုဆိုပံုမ်ဳိးနဲ႔ ေျပာၾကတာ နားေထာင္ရတစ္မ်ဳိးေကာင္းလွတယ္။
No comments:
Post a Comment