ပုံျပင္ထဲက ကၽြန္မတို႔ေတြ (ဒုတ္ေထာက္မင္းသား)

ပံုျပင္ ၆

ေဖေဖ့ရဲ႕ “ဒုတ္ေထာက္မင္းသား ပံုျပင္”

ေရွးေရွးတုံးက  တကၠသိုလ္ျပည္မွာ အတိုင္းတိုင္း အျပည္ျပည္က ေရာက္လာၾကတဲ့ မင္းညီမင္းသားေတြကို မင္းတို႔ တတ္အပ္တဲ့ အ႒ာရႆ (၁၈)ပါး သင္ၾကားေပးတဲ့ ဒီႆာပါေမာကၡဆရာၾကီးတဦးရွိတယ္တဲ့၊ သူ ့မွာ ေကာင္းျခင္းငါးျဖာ  ၾကန္အင္လကၡဏာနဲ ့ျပည့္စုံတဲ့ သမီးေတာ္ တစ္ပါးလည္း ရွိသတဲ့၊ နကၡတ္အလိုအရေရာ၊ ဇာတာအလိုအရပါ  မိဖုရားၾကီးတစ္ပါးျဖစ္မယ္ဆိုတာ ယုံၾကည္ထားတဲ့အတြက္ သမီးေတာ္ကို မင္းသား တစ္ပါးပါးနဲ႔ လက္ထပ္ထိမ္းျမားေပးလိုတဲ့ ဆႏၵလည္းသူ႔မွာရွိတယ္၊ ပညာသင္ႏွစ္ကုန္ဆုံးလို႔ ျပည္ေတာ္ျပန္ကာနီးမွာ ဆရာႀကီးက မင္းညီမင္းသားမ်ားအားလုံး ေရွ႕ေတာ္မွာစုရံုးေစျပီး  ေၾကညာခ်က္တစ္ရပ္ ထုတ္ျပန္သတဲ့၊ အဲ့ဒီေၾကညာခ်က္က ငါ့သမီးေတာ္ကို အလိုရွိသူ ဘယ္မင္းသားမဆို  ဓါးလွံလက္နက္သားရဲတြင္းထဲ ခုန္ဆင္းႏိုင္စြမ္းရွိရင္  လက္ထပ္ထိမ္းျမားေပးစားမယ္ ဆိုတာပါပဲ။

ဆရာႀကီးဟာ  အသင့္စီမံထားတဲ့ တြင္းနက္ႀကီးကို မင္းသားေတြကို ျပသလိုက္တယ္တဲ့၊ တြင္းနက္ႀကီးက ငံု႔ႀကည့္လိုက္ရင္ လက္နက္ေပါင္းစုံ စိုက္ထူထားတာျမင္ရလိမ့္မယ္၊ ကၽြမ္းက်င္ပညာရွင္မ်ားနဲ႔ တိတ္တဆိတ္ျပဳလုပ္ထားတာကိုး၊ ဘယ္မင္းသားမွ  မခုန္ဆင္းရဲၾကပါဘူး၊ နည္းနည္းေလး ငံု႔ၾကည့္မိတာနဲ႔ လက္နက္ေပါင္းစုံ အခြ်န္အထက္ေတြက မိုးေမ်ွာ္ထိုးထြက္ေနတာမို႔ အသည္းေတြအူေတြစိမ့္ေအာင္ ေၾကာာက္လန္႔ကုန္ၾကၿပီး၊ ဆရာႀကီးသမီးမရခ်င္ ေနပါေစေတာ့ .. အသက္စြန္႔ ျပီးေတာ့ျဖင့္ ခုန္မခ်ရဲပါဘူး တဲ့၊ “အလိုေလး .. ေလး .....” ဆိုျပီး တြင္းနက္ႀကီးကို ေက်ာခိုင္းစြန္႔ခြာလို႔ ေရွာင္ေျပးၾကေတာ့တာပါဘဲတဲ့၊ ေနာက္ဆုံးမွာေတာ့  မင္းသားအားလုံးထဲက ခပ္ေၾကာင္ေၾကာင္ မင္းသားတစ္ပါးဟာ ေနာက္က်မွ ေရာက္လာပါတယ္ တဲ့၊ ယၾတာအလို႔ငွာ ခ်ိတ္ဆြဲထားတဲ့ ဒုတ္ႀကီးတစ္ေခ်ာင္းကလဲ ခါးမွာ တန္းလန္းႀကီး၊ တြင္းနက္ႀကီးထဲ  ဘာေတြရွိပါလိမ့္၊ ေရႊေတြလားပဲ၊ ေငြေတြလားပဲ နဲ႔ အနားတိုးျပီး ငုံ႔ၾကည့္လိုက္ရာမွာ .. တစ္ခါတည္း ... ခါးမွာ ခ်ိတ္ဆြဲထားတဲ့ ဒုတ္တိုႀကီးက ေျမမွာေထာက္ပီး လူပါ တြင္းထဲ ျပဳတ္က်ပါေလေရာတဲ့၊ ဓါးလွံလက္နက္ေတြက သူ့ကို ဘယ္လိုမွ အႏၱရာယ္မေပးႏိုင္ပါဘူး၊ အေၾကာင္းကေတာ့ ဆရာႀကီးက လက္မွဳပညာသည္ေတြကို အခေၾကးေငြ မ်ားစြာေပးၿပီး ၀ါဂြမ္းမ်ားနဲ႔ ဓါးလွံလက္နက္အတုေတြကို  အစစ္နဲ႔ မျခား ေစ့ေစ့စပ္စပ္ ျပဳလုပ္ေစတဲ့အတြက္ ဘယ္လိုမွ ဒုကၡမေပးတဲ့အျပင္ ၀ါဂြမ္းေတြက ႏူးညံလြန္းေတာ့ တေခါေခါနဲ႔ အိပ္လို႔မ်ားေတာင္ ေပ်ာ္သြားေလေရာ။

ဆရာႀကီးကေတာ့ သူ ့တပည့္ေတြ ဘယ္ေလာက္ ေတြးေခၚတတ္သလဲ ဆိုတာ ပညာစမ္းလိုက္ေပမဲ ့ ဆရာႀကီးရဲ႔ ညာဏ္စြမ္းကို ဘယ္သူမွ လိုက္မမွီခဲ့ၾကဘူး၊ ခပ္ေၾကာင္ေၾကာင္မင္းသားသာမပါခဲ့ရင္  ပြဲ မသိမ္းနိုင္ဘူးေပါ့၊  အခုေတာ့ ဆရာႀကီးလည္း သူ႔ စကားရွိတဲ့အတိုင္း ဓါးတြင္းလွံတြင္းထဲ ေျပာင္ေျမာက္စြာ သတၱိရွိရွိ ခုန္ခ်တာပဲ၊ ငါ့တပည့္ပီသတယ္၊ ပညာရွိတယ္၊ တယ္လည္း ေတြးေခၚေမ်ွာ္ျမင္တတ္တယ္ လို ့ ယူဆၿပီး သမီးေတာ္ကို ၀ကြက္အပ္ႏွံလို ့ လက္ထပ္ထိမ္းျမားေပးလိုက္ေရာတဲ့၊ မင္းသားလဲ အဲဒီအခါကစျပီး ဒုတ္ေထာက္မင္းသားရယ္လို ့ တြင္သြားပါသတဲ့။

ပညာစုံ ၾကင္ယာစုံလို ့ တိုင္းျပည္ျပန္ေရာက္တဲ့အခါမွာ  ခမည္းေတာ္ဘုရင္မင္းျမတ္ကလည္း ေက်နပ္အားရ၊ ၀မ္းပမ္းတသာပဲ အရိုက္အရာ လႊဲအပ္တာေၾကာင့္  ရွင္ဘုရင္ႀကီးျဖစ္သြားပါေရာ၊ နန္းသိမ္းပြဲေတြ၊ ေရြနန္းတက္ပြဲေတြ၊ အႀကီးအက်ယ္ ဆင္ယင္က်င္းပၾကသတဲ့၊ ဒီႆာပါေမာကၡဆရာႀကီးလဲ သူ ရည္ရြယ္ေမ်ွာ္မွန္းထားသလို သူ႔ သမီးဟာ ဘုရင့္မိဖုရားႀကီး ျဖစ္သြားတာေၾကာင့္  ေခါင္းႀကီးတျငိမ့္ျငိမ့္နဲ ့ ပီတိေတြ ျဖစ္ေနပါေရာတဲ့။

ေဖေဖ့ ပုံျပင္ကေတာ့ ဒီေလာက္ပါပဲ၊ ပံုျပင္ေျပာရင္းနဲ႔လည္း ေဖေဖက သူကိုယ္တိုင္ပါ တဟားဟားရယ္ေမာေနတတ္ခဲ့ေသးတာ၊ ကၽြန္မတို႔လည္း ရယ္၊ ေဖေဖကလည္းရယ္ေပါ့။

ေနာက္ေတာ့ ကၽြန္မနဲ႔ အစ္ကိုရရလည္း အသက္အရြယ္ေတြ ႀကီးျပင္းလို႔ ေဖေဖ၊ ေမေမတို႔နဲ႔ အေ၀းတစ္ေယာက္ ေနရာတစ္ေနရာစီ ေရာက္ေနခဲ့ၾကၿပီ၊ အစ္ကိုရရကေတာ့ ပံုျပင္ႀကိဳက္ေသးလား မႀကိဳက္ေတာ့ဘူးလား ကၽြန္မ မသိႏိုင္ဘူး၊ ေမးလည္းမေမးျဖစ္ေတာ့ပါဘူး၊ ကၽြန္မကေတာ့ ပံုျပင္နားေထာင္ခ်င္ေနတုန္းပဲ၊ ရွားရွားပါးပါး ကၽြန္မအိပ္မေပ်ာ္တဲ့ သံုး၊ ေလးရက္၊ နဲေရွာကို ပံုေျပာျပခိုင္းမိတယ္၊ တကယ္လည္း နားေထာင္ရေတာ့ နဲေရွာလည္း ပံုေျပာေကာင္းတဲ့သူတစ္ေယာက္ပါပဲ၊ သူေျပာျပတဲ့ ပံုျပင္ကလည္း ရယ္စရာေကာင္းတာေရာ၊ သတိထားစရာေလးေတြေရာ ပါတယ္၊ သူလည္း ေဖေဖ့လိုပါပဲ ပံုေျပာရင္း သူ႔ဘာသာေျပာ သူ႔ဘာသာ သေဘာေတြက်ၿပီး တဟားဟားရယ္ေနလို႔ သူ အရယ္ရပ္တဲ့အထိ သည္းခံၿပီး နားေထာင္ခဲ့ရေသးတယ္။

နဲေရွာေျပာျပတဲ့ “ငွက္ေတာင္သံုးေခ်ာင္းနဲ႔ မိုင္းတူးသမားေလး”၊ အဲဒီပံုျပင္က ရုရွားပံုျပင္တစ္ပုဒ္တဲ့။