ပုံျပင္ထဲက ကၽြန္မတို႔ေတြ (ေရႊယုန္ေရႊက်ား)

ပုံျပင္ ၂

ေနာက္ပံုျပင္တစ္ပုဒ္က ေရႊယုန္ေရႊက်ားပါ၊

ေရွးေရွးတံုးက  ေရႊယုန္နဲ႔ ေရႊက်ား ဆိုတဲ့ သူငယ္ခ်င္း အေကာင္ ၂ေကာင္ရွိၾကတယ္ တဲ့၊   ေရႊယုန္က ပညာဥာဏ္အေမွ်ာ္အျမင္ႀကီးၿပီး ေကာက္က်စ္တဲ့ စိတ္ရွိတယ္၊ ေရႊက်ားႀကီးကေတာ့ သိပ္ရိုး သိပ္အ သတဲ့၊ သူက ဘာမွ မစဥ္းစားဘူး၊  သူမ်ားေျပာတိုင္း ယံုတတ္တယ္၊ တစ္ေန႔ေတာ့ ....ေရႊယုန္နဲ ့ ေရႊက်ား တို႔ ႏွစ္ေကာင္သား လမ္းမွာဆံုၾကသတဲ့၊ ဒီေတာ့ “မိတ္ေဆြ ယုန္ကေလးေရ... အသင္ ဘယ္ကိုမ်ားသြားမလို႔ လဲ” လို ့ႏွုဳတ္ဆက္ေမးျမန္းသတဲ့၊ ဒီအခါမွာ  အလြန္အႀကံႀကီးၿပီး သူတပါးကို ခ်ေလ့ရွိတဲ့ ေရႊယုန္က   “သက္ကယ္ရိတ္သြားမလို႔၊ မိတ္ေဆြ က်ားႀကီးေရ ... လိုက္ခဲ့ပါလားဗ်” လို႔ ေသြးေဆာင္ေခၚငင္သတ့ဲ၊ ေရ႔ႊက်ားလဲ  မေနသာပဲ လိုက္ရတာေပါ့၊  ထမင္းထုပ္္ကေလးေတြ ကိုယ္စီနဲ႔ေပါ၊ သက္ကယ္ရိတ္ထြက္လာၾကေရာ ဆိုပါေေတာ့၊  ဒါနဲ ့ သက္ကယ္ေတာထဲ ေရာက္ေရာ၊ ေရႊက်ားကေတာ့  ေနမပူခင္ အလုပ္ပီးေအာင္ဆိုပီး ႀကိဳးႀကိဳးစားစား လုပ္သတဲ့၊ ထမင္းလဲ မစားေသးဘူး၊ အထုပ္ကေလးေဘးမွာခ်ပီး သက္ကယ္ရိတ္ေနတာကြဲ႕၊ ေရႊယုန္ကေတာ့  ဘယ္ဒီလိုဟုတ္မလဲ၊ သူ႔ကိုယ္သူ ပညာရွိဆိုပီးေတာ့  ေရႊက်ားအေပၚ  အၿမဲ အသာစီးယူတယ္၊ ေနာက္ပီး ထမင္းထုပ္ေတြျဖည္စားေတာ့တာပဲ၊ ေရႊက်ားအထုပ္ကိုပါ ေျပာင္သလင္းခါေအာင္စားတာ၊ စားၿပီး ေရႊက်ားထမင္းထုပ္ထဲကို  ေနာက္ေခ်းေတြရယ္  သလဲ ေတြရယ္ ထည့္ထားသတဲ့၊ ထည့္ၿပီး  ေနာက္က်ရင္ ေနာက္ေခ်းနဲ ့သလဲပဲ စားရမယ္ဗ်ိဳ ့လို ့ ေအာ္ဟစ္ေျပာလိုက္ေသးတာကြဲ ့၊ ေရႊက်ားတို ့အ ပုံမ်ား .. ေရႊယုန္က သူ ့ကို က်ီစယ္တယ္ထင္ေနတာ။

အလုပ္ၿပီးလို႔ ထမင္းလဲ ဆာၿပီဆိုမွ စားမယ္ ႀကံေတာ့ ထမင္းထုပ္ကေက်ာက္ခဲ သလဲေတြ ျဖစ္ေနတာေတြ႔ ရသတဲ့၊ ဒါလဲ သူက ဘာမွ မေျပာဘူး၊ တကယ္လည္း သူက ေနာက္က်မွ စားတာဆိုေတာ့ ထမင္းေတြလည္း တကယ္ေက်ာက္ခဲ သလဲေတြ ျဖစ္ကုန္တယ္ ထင္ေနရွာတာကြဲ႔၊ ဒါနဲ႔ ... ေနကလဲ ေတာ္ေတာ္ေစာင္းလာၿပီဆိုေတာ့ ေရႊယုန္က ျပန္မယ္လုပ္ကေရာ၊  သူေနမေကာင္းလို႔ပါတဲ့၊ ခင္ဗ်ားေက်ာေပၚက လိုက္ခဲ့ပါရေစ တဲ့၊ မာယာမ်ားျပတယ္၊ “သက္ကယ္ေတြေရာ” လို ့ေမးေတာ့ “ဒါမ်ားဗ်ာ၊ ေမးေနရေသးလား ခင္ဗ်ားေက်ာေပၚပဲ တင္ယူရမွာေပါ့ က်ဳပ္က အေကာင္ငယ္တာကိုး၊ ခင္ဗ်ားက သန္မာထြားက်ိဳင္းလြနး္တဲ ့ကိုယ္ခႏၶာရွိတဲ့ဥစၥာကို” လို ့ ေျပာသတဲ့၊ ဒီေတာ့ ေရႊက်ားလဲ“ဟုတ္သားပဲ”  ဆိုၿပီး “သက္ကယ္ေတြ က်ဳပ္ေက်ာေပၚတင္ဗ်ိဳ ့”လို႔ ဆိုသတဲ့၊ သက္ကယ္ေတြအကုန္တင္ၿပီးေတာ့ ေရႊယုန္ သက္ကယ္ေပၚက အိပ္လိုက္လာသတဲ့၊  လမ္းတစ္၀က္ေလာက္ေရာက္ေတာ့ ေရႊယုန္က  မီးျခစ္ျခစ္သတဲ့၊ ဘာလုပ္တာလဲဗ် လို ့ ေရႊက်ားကေမးေတာ့ ေရႊယုံက က်ဳပ္ ဖ်ားေနတယ္ဗ်၊ ခ်မ္းလြန္းလို႔ ေမးရိုက္တာပါလို႔ ေျဖသတဲ့၊  ဒီလိုနဲ ့ မီးျခစ္လိုက္၊ ေမးရိုက္တာပါေျပာလိုက္နဲ႔ သက္ကယ္ေတြ မီးစြဲ ပါေလေရာ၊ ေရႊယုန္လဲ  မီးဗိ်ဳ ့ ...မီး....မီး  လို ့ေအာ္ၿပီး ေရႊက်ားႀကီးေက်ာေပၚက ခုန္ဆင္းေျပးသတဲ့၊ ေရႊက်ားႀကီးလည္း သနားပါတယ္ ေတာ္ရံုအတာမဟုတ္ဘူး၊ နလဗိန္းတုံံး  အ တာဆိုေတာ့ ေက်ာကိုလဲ မီးေလာင္ခံရသတဲ့၊ အဖုအပိန့္ေတြ က ပူစပ္ပူေလာင္ျဖစ္တာေပါ့၊ ေတာင္စဥ္ေရမရ ေလွ်ာက္ေျပးရင္း ေအာ္ေနရွာတာ၊ သနားပါတယ္ကြယ္၊ ကယ္ၾကပါ ဗ်ိဳ႕ .. ကယ္ၾကပါဗ်ိဳ ့ နဲ႔ တစာစာေအာ္ေျပးေနေတာ့ ေရႊယုန္က ေရႊက်ားေရွ႔က ၾကိဳေရာက္ႏွင့္ေနၿပီး၊ ေသာင္ျပင္မွာ သြားလူးလိုက္ လို ့ ေခ်ာက္ခ်တာကိုလည္း အဟုတ္မွတ္ပီး သူ႔ချမာ သဲေသာင္ေတြထဲ လွိမ့္ကာ လွိမ့္ကာ လူးသတဲ့၊ လူးေလ လွိမ့္ေလ မီးေလာင္ဖုေတြက ၿပဲေလ ျဖစ္ပီး ဆိုးသည္ထက္ ဆိုးကုန္တာေပါ့။

ေနာက္ဆံုးေတာ့ ေရႊယုန္က ေရွ ့က ႀကိဳ ႀကိဳ ေရာက္ႏွင့္္ေနေအာင္  ဖန္တီးၿပီး သူ႔ ကုိိယ္..ကို တျခားယုန္တစ္ေကာင္သဖြယ္ မသိက်ိဳးကၽြံျပဳေမး သတဲ့၊ ေရႊက်ားႀကီးမ်က္စိထဲ မွာ  တျခား ေရႊယုန္တေကာင္လို ့ပဲ ထင္ ထင္ေနရွာတာ၊ ေနာက္ဆုံးေတာ့ “ခင္ဗ်ားႏွယ္ဗ်ာ... ဒီေလာက္အနာေလးမ်ား  မေၾကာက္နဲ႔၊ အေရွ ့က ေခ်ာက္ထဲသာခုန္ခ်လိုက္ ၿပီးေရာ” လို ့ ေျပာသတဲ့၊ ေရႊက်ားလဲ အဟုတ္မွတ္ပီး  ေခ်ာက္ထဲ တကယ္ခုန္ခ်လိုက္တာ တစ္ခါတည္း ဘ၀ဇာတ္သိမ္း ျငိမ္းသြားပါေလေရာတဲ့။

ေရႊယုန္ေရႊက်ားပံုျပင္ ျပန္သတိရတုိင္း၊
“ငယ္ငယ္တုန္းကတည္းက ေတာ္ေတာ္ၾကားဖူးတာ ပံုျပင္ေဟာင္းတစ္ခုမွာ ကိုေရႊက်ားႀကီးဟာ၊ ေရႊယုန္ေလးအေျပာမွာ ေတာ္ေတာ္ေလးေျမာပါ၊ သူေနာက္ဆံုးေတာ့ကြာ ကိုယ္က်ဳိးေတြနည္းရွာ”

က်ားေပါက္သီခ်င္းသံကလည္း နားထဲကို ေျပးေျပးၿပီး၀င္လာတတ္ပါေသးရဲ႕၊ လိမ္ညာၿဖီးတဲ့ ေရႊယုန္ေလးအေျပာမွာ ယံုတတ္လြန္းတဲ့ ေမာင္က်ားႀကီး ကိုယ္က်ဳိးေတြ နည္းသြားရွာတာေပါ့၊ ကၽြန္မေတာ့ ေရႊယုန္ေလးလို ေရႊက်ားေတြကို လိမ္ညာမျဖီးခဲ့သလို ကြန္မေၾကာင့္ ေခ်ာက္ထဲခုန္ခ်ခဲ့ၾကတဲ့ ေရႊက်ားႀကီးေတြလည္း တစ္ေယာက္မွ မရွိခဲ့ဘူးလို႔ ထင္မိတာပါပဲ။

ေမေမေျပာျပတဲ့ ဟန္ဆဲလ္ နဲ႔ ဂရဲတဲလ္ ...