ပုံျပင္ထဲက ကၽြန္မတို႔ေတြ ( အရိယာဒ့္နဲ႔ခ်ည္မွ်င္)

ပံုျပင္ ၉

ၿပီးေတာ့ ဂရိပံုျပင္တစ္ပုဒ္လည္း ေျပာျပဖူးပါတယ္၊ “အရိယာဒ့္နဲ႔ခ်ည္မွ်င္”  တဲ့

ဂရိပံုျပင္ထဲက ခရိတ္ကၽြန္း(Kait)မွာ လာဘရင့္ဆိုတဲ့ ရဲတိုက္ႀကီးတစ္ခုရွိတယ္၊ ရဲတိုက္ႀကီးအနီးမွာ ရြာတစ္ရြာရွိတယ္တဲ့၊ အဲဒီရြာက လူေတြဟာ လာဘရင့္ဆိုတဲ့ ရဲတိုက္ႀကီးကို သိပ္ၿပီးေၾကာက္လန္႔ေနၾကရတယ္၊ လာဘရင့္လို႔ အသံထြက္ၿပီး မေျပာရဲေလာက္ေအာင္ တုန္လႈပ္ေျခာက္ျခားေနၾကတယ္တဲ့၊ အဲဒီရဲတိုက္ႀကီး က လူတိုင္းအတြက္ အင္မတန္အႏၱရာယ္ႀကီးတယ္၊ ရဲတိုက္ထဲမ်ားေရာက္လိုက္ၿပီဆို အျပင္ျပန္ၿပီးထြက္လို႔ မလြယ္ေအာင္ လမ္းသြယ္ေတြအမ်ဳိးမ်ဳိးရွိတယ္၊ အတြင္းမွာ ၀ကၤပါႀကီးရွိတယ္၊ လာဘရင့္ရဲတိုက္ႀကီးကို ပိုင္ဆိုင္တဲ့သူက လူစင္စစ္မဟုတ္ဘူး၊ မီႏိုတားရ္လို႔ေခၚတဲ့ လူတစ္ပိုင္း၊ ႏြားရိုင္းတစ္ပိုင္း သတၱ၀ါႀကီးတဲ့၊ လူစင္စစ္မဟုတ္လို႔လည္း ရြာသားေတြအားလံုးက ေၾကာက္လန္႔ေနၾကရတာေပါ့၊ ကုိယ္ခႏၶာကေတာ့ လူအတိုင္းပါပဲ၊ ေျခလက္ေတြက ပံုမွန္လူသားလိုပဲ၊ ဦးေခါင္းႀကီးကသာ ႏြားရိုင္းႀကီးရဲ႕ ဦးေခါင္းအႀကီးႀကီးနဲ႔ ေၾကာက္စရာသိပ္ေကာင္းတယ္တဲ့၊ ရဲတိုက္ထဲကေနမ်ား သူ ဟိန္း ေဟာက္လိုက္ၿပီဆို ရြာသားေတြချမာ ဖိန္႔ဖိန္႔တုန္ေအာင္ေၾကာက္လန္႔ၾကတယ္၊ အိမ္ထဲမွာ ပုန္းၿပီးေနၾကရတယ္၊ သူ႔ကိုလည္း အခြန္မွန္မွန္ ေပးရေသးတယ္ဆိုပဲ၊ အခြန္အခကလည္း တယ္ၿပီး ႀကီးတယ္တဲ့၊ အဖိုးတန္ေရႊေတြနဲ႔ လူေတြပါ ေပးရသတဲ့၊ ေရႊကိုယူတယ္ လူေတြကိုေတာ့ ကိုက္၀ါးစားေသာက္ပစ္တာေပါ့။

ရြာသူရြာသားေတြအားလံုးက ေၾကာက္လန္႔မုန္းတီးၾကတယ္၊ ႏြားဘီလူးရိုင္းႀကီး မီႏိုတားရ္ကို သတ္ျဖတ္ဖို႔လည္း အမ်ဳိးမ်ဳိးႀကိဳးစားၾကတာေပါ့၊ ရဲတိုက္ထဲ ကို သူရဲေကာင္းေတြ တိတ္တဆိတ္၀င္ၿပီး သတ္ျဖတ္ဖို႔ ၾကံစည္ခဲ့ၾကတယ္၊  ဘယ္လိုပဲ သူရဲေကာင္းေတြ တစ္ေယာက္ၿပီးတစ္ေယာက္၀င္သြားၾကပါေစ ၀ကၤပါထဲ မ်က္စိေတြလည္ၿပီး အျပင္ျပန္မထြက္ႏိုင္ အစာျပတ္ေရျပတ္ျဖစ္ၿပီး ေနာက္ဆံုးေတာ့ မီႏိုတားရ္က အသာေလး ေကာက္၀ါးစားေသာက္လိုက္တာ ခံလုိက္ၾကရတာပဲတဲ့၊ မီႏိုတားရ္ကေတာ့ ရဲတိုက္ထဲ ပုန္းေအာင္းေနတာေပါ့။

ခရိတ္ကၽြန္းနဲ႔ အနီးအနားမွာကၽြန္းတစ္ကၽြန္းရွိေသးတယ္တဲ့၊ တဲဇဲရီဘုရင္က အုပ္စိုးတယ္၊ အဲဒီ တဲဇဲရီဘုရင္က လာဘရင့္ရဲတိုက္ႀကီးအေၾကာင္းၾကားေတာ့ သူကလည္း ခရိတ္ကၽြန္းကိုလာၿပီး စနည္းနာသတဲ့၊ တဲဇဲရီ .. ခရိတ္ကၽြန္းကို ေရာက္ၿပီး သိပ္မၾကာပါဘူး ခရိတ္ကၽြန္းက အေခ်ာအလွ ဥာဏ္ႀကီးရွင္မေလး အရိယာဒ့္နဲ႕ နဲ႔ ခ်စ္ႀကိဳက္သြားၾကတယ္၊ တဲဇဲရီဘုရင္ကလည္း အရိယာဒ့္နဲ႔ ကို တန္းတန္းစြဲခ်စ္ႀကိဳက္သြားေလေတာ့ သူတို႔ကၽြန္းကို ေႏွာင့္ယွက္ေနတဲ့ လာဘရင့္ရဲတိုက္က ႏြားဘီလူးရိုင္းႀကီး မီႏိုတားရ္ကို သတ္ျဖတ္ေပးခ်င္မိတယ္၊ အရိယာ့ဒ္နဲ႔ေလးေရွ႕ မွာ မားမားမတ္မတ္ ရပ္ျပခ်င္သတဲ့၊ တဲဇဲရီက မီႏိုတားရ္ကို ခပ္ျမန္ျမန္ပဲ သြားေရာက္ သတ္ျဖတ္ခ်င္တယ္ဆိုၿပီး ေသြးၾကြေနတာေပါ့၊ အရိယာ့ဒ္နဲ႔ေလးက “ခ်စ္ရတဲ့ တဲဇဲရီရယ္၊ ကၽြန္မကို တကယ္ပဲ ခ်စ္ျမတ္ႏိုးတယ္ဆို ေဟာဒီ ခ်ည္လံုးေလးကို သြားေလရာယူသြားခ်ည္ပါ၊ ရဲတိုက္ထဲ ၀င္တာနဲ႔ ခ်ည္လံုးေလးကို ျဖည္ခ်သြားပါ” လို႔ ဆိုသတဲ့၊ မီႏိုတားရ္ကို သတ္ျဖတ္ခ်င္လြန္းအားႀကီးၿပီး တိုက္မယ္ခိုက္မယ္ဟန္နဲ႔ လက္နက္ေတြစစ္ေဆး စစ္တျပင္ျပင္ျဖစ္ေနတဲ့ တဲဇဲရီဘုရင္က အရိယာဒ့္နဲ႔ေလးကိုလည္း အသက္ေလာက္ခ်စ္ရွာတယ္၊ “ခ်ည္မွ်င္ေလကိုမ်ား ဘာလုပ္ရမွာတဲ့လဲကြယ္” လို႔ ျပန္ၿပီး ေစာတကမတက္ပါဘူး၊ အေလးထားၿပီး ေသခ်ာသိမ္းဆည္းၿပီး ယူသြားပါတယ္၊  “ေအးပါကြယ္၊ စိတ္ခ်ပါ၊ ခ်ည္လံုးေလးကိုလည္း အ၀င္၀ကတည္းက ျဖည္ခ်ခဲ့ပါ့မယ္၊ မီႏိုတားရ္ရဲ႕ ဦးေခါင္းႀကီးကိုလည္း တစ္ခါတည္းျဖတ္ၿပီးယူလာခဲ့မယ္၊ အခ်စ္ကေလးေရွ႕အေရာက္ ျပန္ခဲ့ပါမယ္” လို႔ ဆိုၿပီး ခပ္သြက္သြက္ထြက္သြားသတဲ့။

ဒီလိုနဲ႔ ရဲတိုက္ႀကီးထဲ စ၀င္တယ္ဆိုကတည္းက ခ်ည္လံုးေလးကို ျဖည္ခ်ခဲ့ၿပီး ခ်ည္လံုးေလးကို ကိုယ္မွာခ်ိတ္ထားလိုက္တယ္၊ မီႏိုတားရ္ႀကီးကေတာ့ တစ္ေယာက္ေယာက္ ရဲတိုက္ထဲ၀င္လာၿပီ ဆိုတာနဲ႔ သိေနတာပါပဲ၊ လွဴိ႕၀ွက္တစ္ေနရာက ေခ်ာင္းေျမာင္းၾကည့္ေနတတ္တာကိုး၊ ေၾကာက္မက္ဖြယ္ အသံႀကီးနဲ႔လည္း တဟိန္းဟိန္းလုပ္ ေသြးပ်က္ေအာင္ေျခာက္လွန္႔ သတဲ့၊ တဲဇဲရီလည္း မီႏိုတားရ္ကို လိုက္ရွာတာေပါ့၊  “ဘယ္မလည္းကြဲ႔ မီႏိုတားရ္၊ သတိၱရွိရႈင္ ငါ့ေရွ႕ထြက္ခဲ့စမ္း၊ ငါနဲ႔ ဓါးခ်င္း ယွဥ္ခုတ္ၾကစို႕၊ တိုက္ၾကခိုက္ၾကပါစို႔” လို႔ တေၾကာ္ေၾကာ္ေခၚတယ္၊ မီႏိုတားရ္ကေတာ့ ထြက္မလာပါဘူး၊ ပုန္းေအာငး္ေနတာပါပဲ၊ တကယ္တမ္းေတာ့ မီႏိုတားရ္က အစြမ္းမရွိလွပါဘူး၊ ရဲတိုက္ထဲ ၀င္လာတဲ့ သူရဲေကာင္းေတြ အင္အားခ်ိနဲ႔သြားေတာ့မွသာ သူက ေကာက္ယူၿပီး ၀ါးျမဳိစားေသာက္တတ္တာကိုး၊ တဲဇဲရီလည္း တစ္ခန္း၀င္တစ္ခန္းထြက္၊ တစ္လမ္း၀င္တစ္လမ္းထြက္နဲ႔ ၀ကၤပါထဲလွည့္ပတ္လိုက္ရွာတာေပါ့၊ မေတြ႕မေတြ႔နဲ႔ ညေနလည္းေစာင္းေရာ တဲဇဲရီ က ျဖည္ခ်ထားတဲ့ ခ်ည္မွ်င္ေလးအတိုင္း ရဲတိုက္အ၀င္၀ကို ျပန္ေရာက္သြားၿပီး ရြာကိုျပန္တယ္၊ အစာေရစာ ၀လင္ေအာင္စား၊ အားျပန္ျဖည့္ၿပီး ေနာက္တစ္ေန႔ မနက္ေစာေစာ၊ လာဘရင့္ရဲတိုက္ထဲကို ၀င္သတဲ့၊ ဒီလိုနဲ႔ ေန႔တိုင္း ၀င္လိုက္ ထြက္လိုက္ မီႏိုတားရ္ကို လိုက္ရွာလိုက္တာ ရက္ေတြၾကာလာေတာ့၊ တဲဇဲရီက အားမျပတ္ပဲ ခြန္အားအျပည့္ရွိေနဆဲပဲ၊ မီႏိုတားရ္မွာသာ ပုန္းေအာင္းေနရၿပီးေတာ့ အခြန္အခလည္းမရ၊ လူသားမစားရ၊ အစာေရစာငတ္ၿပီး အားအင္ခ်ည္နဲ႔လာသတဲ့၊ နဂိုတည္းက အစြမ္းသိပ္မရွိလွတဲ့ မီႏိုတားရ္လည္း ေနာက္ဆံုးေတာ့ ေရွာင္ေျပးပုန္းဖို႔ေတာင္ မစြမ္းသာေတာ့ပဲ တဲဇဲရီေရွ႕ေမွာက္ကို ေရာက္သြားခဲ့ရေတာ့တယ္၊ တဲဇီရီလည္း မီႏိုတားရ္ကို ေတြ႔ေတြ႕ခ်င္း “လာခဲ့၊ ႏြားဘီလူးရိုင္းႀကီး၊ အသံေကာင္းလွတဲ့ အေကာင္ႀကီး၊ ရြာသားေတြကို ဒုကၡေပးေနတဲ့ အေကာင္ဆိုးႀကီး၊ ကိုင္း ... ခုေတာ့ မင္း အလွည့္ပဲကြဲ႕၊ ေသေပေတာ့၊ ငါ .. မင္း ဦးေခါင္းႀကီးကို ျဖတ္ယူမကြဲ႕” လို႔ ၾကံဳး၀ါးၿပီး တစ္ခါတည္း .. မီႏိုတားရ္ႀကီးရဲ႔ ဦးေခါင္းႀကီးကို တိကနဲ ပိုင္းခ်လိုက္ေတာ့တယ္။

တဲဇဲရီ အျပန္လမ္းမွာ အရိယာ့ဒ္နဲ႔ေလးက ျပံဳးျပံဳးေလး ေစာင့္ႀကိဳေနရွာတယ္၊ တဲဇဲရီကလည္း ဆိုတယ္၊ “ဥာဏ္ႀကီးလွတဲ့ အခ်စ္ကေလး အရိယာဒ့္နဲ႔ ရယ္၊ မင္းရဲ႕ ခ်ည္မွ်င္ေလးေၾကာင့္ ငါေတာ့ မီးႏိုတားရ္ႀကီးကို ေအာင္ႏိုင္ခဲ့ၿပီကြဲ႕” လို႔ ခ်ီးက်ဴးတယ္၊ အရိယာဒ့္နဲ႔ေလးကလည္း “တစ္ခါတစ္ရံမွာ ခ်ည္မွ်င္ေလးလို ေသးေသးဖြဲဖြဲေလးေတြကလည္း ေၾကာက္လန္႔စရာအႏၱရာယ္ႀကီးကိုေတာင္ရွင္းႏိုင္ပါတယ္၊ ကၽြန္မတို႔ သတိျပဳၾကရမယ္” လို႔ ျပံဳးျပံဳးေလးေျဖရွာတယ္။

ဟုတ္မွာပါပဲ၊ တစ္ခါတစ္ရံ ကၽြန္မတို႔ဘ၀မွာ ႀကံဳေတြ႕ရတတ္တဲ့အခက္အခဲေတြကို “အရိယာ့ဒ္နဲ႔ခ်ည္မွ်င္” ေလးလို ေသးေသးမႊားမႊားေလးေတြနဲ႔လည္း ေျဖရွင္းႏိုင္ၾကမွာပါ၊ ဘယ္ေနရာမွာမဆို ေပါ့ေပါ့ဆဆ မေနပဲ သတိျပဳမိတတ္ၾကဖို႔ တစ္ခုပါပဲ၊

ပုံျပင္ေတြကေတာ့ ဒီေလာက္ပါပဲ၊ နဲေရွာလည္း သိပ္အမ်ားႀကီး မေျပာျပပါဘူး၊

ဒီလိုနဲ႔ ကၽြန္မ ... ပံုုျပင္ေတြထဲမွာ ထိတ္လန္႔ေၾကာက္ရြံ႕ခဲ့ဖူးတယ္၊ အားပါးတရ ရယ္ေမာေပ်ာ္ရႊင္ခဲ့ဖူးတယ္၊ မတတ္ႏိုင္တဲ့ကိစၥေတြအတြက္ သနားဂရုဏာသက္ခဲ့ဖူးတယ္၊ ကၽြန္မသာဆို ဒီလိုလုပ္မယ္၊ ကၽြန္မသာဆို ဟိုလိုမလုပ္ဘူး၊ သူ႔လို႔ လုပ္မယ္၊ သူ႕လိုမလုပ္ဘူး သင္ခန္းစာေတြ တစ္ပံုတစ္ပင္ယူခဲ့ဖူးတယ္၊ ပံုျပင္ေတြက ေပးခဲ့ဖူးတဲ့ရသေတြဟာ ကၽြန္မဘ၀မွာ အမ်ားႀကီးပါပဲ၊

ကၽြန္မရဲ႕ ေမေမ၊

ကၽြန္မရဲ႕ ေဖေဖ၊

ကၽြန္မရဲ႕ နဲေရွာ၊

ကၽြန္မရဲ႕တူေလး .. သူတို႔ေတြလည္း ပံုျပင္ထဲမွာ ေၾကာက္ရြံ႕၊ ရယ္ေမာ ...

ကၽြန္မတို႔ေတြအားလံုး ပံုျပင္ေတြနဲ႔ ေၾကာက္ရြံ႕၊ ရယ္ေမာခဲ့ရတာပါပဲ။

ဒီလိုနဲ႔ ... ကၽြန္မတို႔ ပံုျပင္ေတြထဲ ေနရတာေပ်ာ္ရႊင္ေနခဲ့ၾကၿပီ၊

ဒီလိုနဲ႔ ... ကၽြန္မတို႔ ပံုျပင္ေတြ ေျပာေနၾကဦးမယ္၊ ကၽြန္မတို႔ ပံုျပင္ေတြ နားေထာင္ၾကရပါဦးမယ္၊

အားလံုးေပ်ာ္ရႊင္ခ်မ္းေျမ႕ၾကပါေစ။