The love bug crawls right back up .... And bites !

တကယ္ဆို ကၽြန္မ မေကာင္းခဲ့ပါဘူး

တခ်ိန္တုန္းက ၾကမ္းခဲ့ရမ္းခဲ့ဖူးတဲ့ မုန္တိုင္း“နာဂစ္”

ဘတ္စ္ကားႀကီးက ေဒးဒရဲ အသြားလမ္းမေပၚမွာ အေျပးအလႊားေမာင္းႏွင္ေနပါတယ္။ ကၽြန္မတို႔ရုံးက သူငယ္ခ်င္းေတြ ဘတ္စ္ကားႏွစ္စီးနဲ႔ ခရီးတစ္ခုကို အတူထြက္လာခဲ့ၾကပါၿပီ၊ အေပ်ာ္ခရီးတစ္ခုေတာ့ မဟုတ္ပါဘူးေလ၊ အားလံုးက အေတြးကိုယ္စီနဲ႔ ၿငိမ္သက္တိတ္ဆိတ္ေနလိုက္ၾကတာ၊ အားလံုးက လမ္းတစ္ေလွ်ာက္အျပင္ဘက္ကို အလုအယက္ေငးရင္း .. ဓါတ္ပံုရိုက္သူရိုက္၊ မွတ္စုစာအုပ္ေလးေတြမွာေရးသူက ေရးလို႔ အလုပ္ရႈပ္ေနၾကတယ္။ သတင္းသမားေေတြက သတင္းယူေနၾကတယ္။ ကၽြန္မကေတာ့ အျပင္ဘက္ လမ္းေဘး၀ဲယာ အပ်က္အစီး အစုအပံုေတြကို စိတ္မေကာင္းျခင္းႀကီးစြာ ၾကည့္ေနမိတယ္။ ဘတ္စ္ကားႀကီးက အလွဴပစၥည္းေတြလွဴဒါန္းမယ့္ ဦးတည္ရာရြာေလးတစ္ရြာဆီအေရွ႕ကို အေျပးႏွင္ေနတဲ့အခ်ိန္ ကၽြန္မရဲ႕အေတြးေတြကေတာ့ နာဂစ္ဆိုင္ကလံုးမလာခင္ ရက္ပိုင္း၊ နာရီပိုင္း အခ်ိန္ေတြဆီ အေျပး ေနာက္ျပန္လွည့္ေနမိပါတယ္။

အျဖစ္အပ်က္ေတြက မယံုႏိုင္စရာ .... ၾကမ္းတမ္းလြန္းလိုက္တာ။

----------------------------------------

၂၀၀၈ ခုႏွစ္

“ျပင္းထန္တဲ့ဆိုင္ကလံုးတစ္ခုျမန္မာႏိုင္ငံကိုတိုက္ခိုက္ဖို႔လာေနတယ္ Severe Cyclonic  storm  Nagis in forecast  to strike Myanmar at about 18;00GMT on May”ဆိုတဲ့ စက္၀ိုင္းပံုလမ္းေၾကာင္းေတြနဲ႔ ျဖဴျဖဴအ၀ိုင္းႀကီးေတြပါတဲ့ေျမပံုေတြ အဲဒီရက္ပိုင္းသတင္းေတြမွာ ေတြ႔ေနရပါတယ္။ သတင္းေတြကို စိတ္၀င္စားတတ္တဲ့ ကၽြန္မက အလုပ္လုပ္ေနရင္းနဲ႔ပဲ အခ်ိန္ရရင္ရသလို ဆိုင္ကလံုးနဲ႔ ပတ္သတ္တဲ့ သတင္းေတြလိုက္ရွာဖတ္ပါေတာ့တယ္။ မုန္တိုင္းႀကီးက ျမန္မာႏိုင္ငံဆီတည့္တည့္ႀကီးတဲ့၊ သတင္းေတြမွာ ျမန္မာႏိုင္ငံကိုတိုက္ခိုက္ဖို႔လို႔ပဲေရးေနၾကတယ္။ ျမန္မာႏိုင္ငံကိုဆိုတဲ့ စကားလံုးႀကီးက ကၽြန္မစိတ္ကို ေယာက္ယက္ခတ္ေစတယ္။ တစ္ခါမွ အဲဒီလို သတင္းမ်ဳိးမေတြ႔ဖူးခဲ့တာကိုး၊ ဘာေၾကာင့္ရယ္မသိ အဲဒီအခ်ိန္ကတည္းက ကၽြန္မစိတ္ထဲမွာ ထင့္ေနၿပီး အလြန္အမင္းစိတ္ပူေနခဲ့ပါတယ္။ ရုံးတြင္း forum မွာလည္း တစ္ေယာက္စ ႏွစ္ေယာက္စ သူငယ္ခ်င္းအခ်ဳိ႕က သတင္းေတြ ပံုေတြတင္လာၾကပါၿပီ။ ဒါေပမဲ့  အမ်ားစုကေတာ့ ေအးေအးေဆးေဆးပါပဲ၊ ဆိုင္ကလံုးဆိုတာ ၾကံဳေတြ႔ဖူးၾကတာမွ မဟုတ္တာ၊ မုန္တိုင္းမလာခင္သံုးေလးရက္ေလာက္ကတည္းက ေတြ႔တဲ့သတင္းမွန္သမွ် စုၿပီးအိမ္ကိုယူသြားကာ ကၽြန္မက ေမေမ့ကို ျပရပါတယ္။ ေမေမကလည္း သတင္းဆို အျမဲနားစြင့္ေနတတ္တဲ့သူေလ၊ တီဗီသတင္းေတြမွာေတာ့ အဲဒီရက္ေတြက အရိပ္အျမြက္ေတာင္ ေျပာၾကတာေတြမရွိခဲ့ဘူး၊ ဒီလိုနဲ႔ပဲ နာဂစ္ဆိုင္ကလံုးႀကီးတိုက္ခတ္မယ့္ ေသာၾကာေန႔ ေမလ ၂ ရက္ေန႔ ကို ေရာက္လာပါေတာ့တယ္၊ ရုံးက ပလာဇာရဲ႕အေပၚဆံုးထပ္မွာ၊ မနက္ပိုင္းကတည္းက ပလာဇာက ဆိုင္ခန္းေတြမွာေတာ့ လႈပ္လႈပ္ရွားရွားျဖစ္ေနၾကၿပီ၊ ေန႔လည္ပိုင္းမွာ ဆိုင္ေတြေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားပိတ္သြားၾကတယ္။ ေန႔လည္၂နာရီေက်ာ္ေလာက္ၾကေတာ့ ရုံးကျပန္လို႔ရၿပီလို႔ ေျပာလာပါတယ္။ ဒါနဲ႔ ကၽြန္မရဲ႕သူငယ္ခ်င္းေခ်ာေခ်ာနဲ႔ ႏွစ္ေယာက္သား ဘတ္စ္ကားနဲ႔ပဲ ျပန္လာၾကတယ္။ အလံျပဘုရားလမ္းရုံးေရွ႕က ဘတ္စ္ကိုပတ္စီးရတယ္။ အဲဒီဘတ္စ္ကပဲ ဆူးေလေရွ႕ကေနျပန္ၿပီး ကၽြန္မတို႔ ေက်ာက္ေျမာင္းဘက္ကိုသြားတယ္။ အျပန္လမ္းတေလွ်ာက္လံုး ဆူးေလတစ္၀ိုက္မွာ မ်ားျပားလွတဲ့လူေတြ၊ သူတို႔ အားလံုးမုန္တိုင္းဆိုတာကို ဂရုမျပဳအားၾကဘူး၊ ပံုမွန္ေန႔တစ္ေန႔လိုပဲ အလုအယက္တိုးေ၀ွ႕သြားလာေနၾကတာပါပဲ၊ “လူေတြ အားလံုး ပံုမွန္သြားလာေနၾကတာပဲေနာ္၊ သူတို႔ မသိၾကဘူးလား၊ နက္ျဖန္ ဒီလိုအခ်ိန္မွာ ဘာေတြဘယ္လိုမ်ားျဖစ္ေနမလဲမသိဘူး”  သူငယ္ခ်င္းေခ်ာေခ်ာကို ကၽြန္မျဖည္းျဖည္းေလးေလးႀကီး ေျပာမိတယ္။ ကၽြန္မက တစ္ခုခုဆို စိတ္ပူခဲပါတယ္။ သိပ္ စိတ္မပူတတ္ဘူးထင္တယ္။ အဲ့ဒီေန႔ကေတာ့ စိတ္ထဲမွာေလးလံၿပီး ပူပင္ေနလိုက္တာ၊ အဲဒီတုန္းကျဖစ္ေနခဲ့တဲ့ စိတ္ပူပန္မႈကို အခုထက္ထိတိုင္ မွတ္မိေနေသးရဲ႔။
(အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ ေမေမက ၀ရံတာမွာ လည္တဆန္႔ဆန္႔နဲ႔ ေမွ်ာ္ေနရွာတယ္။ ကၽြန္မကိုျမင္ေတာ့ ေစာေစာျပန္လာလို႔ ေပ်ာ္သြားတာေပါ့၊ ေနာက္ခဏေနေတာ့ ကၽြန္မအစ္မလည္း ရုံးကျပန္လာၿပီ၊ ဒီလိုနဲ႔ ပဲ ညေနထိ မိုးေလးဖြဲဖြဲေလးရြာတာေလာက္ပဲ ညဦးပိုင္းအထိေတာ့ ေလခပ္ေသာေသာေလးတိုက္ေနတာေလာက္ပဲ၊ က်န္တာကေတာ့ ဘာမွမထူးျခားခဲ့ပါဘူး။ )

--------------------------------------------------

ကၽြန္မစိတ္မေကာင္းပါဘူး၊ ကၽြန္မဘယ္ေလာက္ႀကီးပဲ စိတ္ပူပန္ခဲ့တယ္ပဲဆိုဆို.... တကယ္ဆို ကၽြန္မက disaster ေတြကို သိပ္စိတ္၀င္စားတတ္တယ္။ ဘယ္ႏိုင္ငံမွာ ငလ်င္၊ မုန္တိုင္း၊ မီးေတာင္ အဲဒီလို သတင္းေတြ သိခ်င္တယ္။ အဲဒီသဘာ၀ေဘးအႏၱရာယ္ေၾကာင့္ ဒုကၡေရာက္ၾကရတဲ့လူ၊ သတၱ၀ါ၊ တိုက္တာအေဆာက္အဦး သဘာ၀ပတ္၀န္းက်င္အားလံုးကို ကၽြန္မ စာနာသနားရေကာင္းမွန္းသိေပမဲ့ ကၽြန္မေျပာၿပီးပါပေကာလား၊ ကၽြန္မရဲ႕ မေကာင္းတဲ့ အက်င့္က အဲဒီသတင္းေတြကို အျမဲသိခ်င္၊ ၾကည့္ခ်င္ေနခဲ့တာပါပဲ၊

Earthquake in Myanmar

ေျခအိတ္ေႏြးေႏြး ... မေမးပါနဲ႔ေလ

(နဘယံမ၈ၢဇင္း အမွတ္(၂၇)၊ ေဖေဖၚ၀ါရီလ ၂၀၁၂)

“ေမာင္ .. ေအးလိုက္တာကြာ၊ ေနျခည္ ဒီေလာက္ႀကီးေအးမယ္မွန္းမသိလို႔ အ၀တ္အစားေတြ အလံုအေလာက္ထည့္မလာခဲ့ဘူး၊ ေျခဖ၀ါးေတြေအးစက္ေနၿပီ၊ ေျခအိတ္ပါးေလးေတြပဲယူလာတာ၊ ေအးတယ္ ေအးတယ္”

ေအးလြန္းလို႔ ေနျခည္ တခ်ိန္လံုးေအာ္ေနေတာ့ ေမာင္လည္း ျပာယာခတ္ေနေတာ့သည္။ ေနျခည္ က အေအးမခံႏိုင္တာ ေမာင္သိတာကိုး၊ အထူးသျဖင့္ ေျခဖ၀ါးေလးေတြ၊ ေျဖဖ၀ါးေတြေအးတာမ်ားၿပီး နည္းနည္းေလာက္ဂရုမစိုက္လိုက္တာနဲ႔ ေနာက္ေန႔ေတြဆို ေနျခည္ က ဖ်ားတတ္ေတာ့တာ။

ႏ်ဴကလီးယားထိေတြ႕မႈနဲ႔ ဂ်ပန္ႏိုင္ငံ

၁၉၄၅ ဒုတိယကမၻာစစ္ႀကီးရဲ႕ ေနာက္ဆံုးအဆင့္မွာ ဂ်ပန္ႏိုင္ငံရဲ႕ ဟီရိုးရွီးမားနဲ႕ နာဂါစာကီၿမိ႕ေတြဟာ ႏ်ဴကလီးယားလက္နက္ျဖစ္တဲ့ အဏုျမဴဗံုး(atomic bomb) ေတြကို စတင္ေတြ႕ထိ သိရွိခဲ့ၾကတယ္။ အဏုျမဴဗံုးရဲ႕ဒဏ္ရာဒဏ္ခ်က္ေတြေၾကာင့္ဟီရိုရွီးမားမွာ လူေပါင္း ၇၀၀၀၀ေက်ာ္ေသဆံုးခဲ့ၾကၿပီး အေရျပားဓါတ္ေရာင္ျခည္သင့္မႈနဲ႔ ဆက္ႏြယ္တဲ့ေရာဂါေတြရဲ႕ တုိက္ခိုက္မႈေၾကာင့္ လူေပါင္း ၉၀၀၀၀ေက်ာ္ကေန ၁၆၆၀၀၀ အထိ ေသဆံုးမႈေတြျမင့္တက္ခဲ့ပါတယ္။ ၁၉၅၀မွာ ဆိုရင္၂၀၀၀၀၀ခန္႔အထိေသဆံုးခဲ့ၾကရတယ္။ ေနာက္ပိုင္းမွာလည္း ေသြးကင္ဆာ၊ သိုင္းရြိက္ကင္ဆာေတြျဖစ္ပြားလာေအာင္ ဓါတ္ေရာင္ျခည္ေတြက တျမည့္ျမည့္တိုက္စားခဲ့ၾကတယ္။ အခု ၂၀၁၁ မတ္လ ၁၁ ရက္ေန႔က ဂ်ပန္အေရွ႕ေျမာက္ပိုင္းေဒသ ဆန္ဒိုင္းၿမိဳ႔ေတာ္မွာ လႈပ္ခတ္ခဲ့တဲ့ ျပင္းအား ၈.၉ရစ္ခ်္တာစေကးငလ်င္ႀကီးေၾကာင့္ ၿပိဳပ်က္ဆံုးရႈံးမႈေတြ ေနရာတိုင္းမွာ ျပည့္ႏွက္ကုန္တယ္။ ေသေၾကပ်က္ဆီးမႈေတြေနာက္မွာ ႀကီးမားလွတဲ့ဆူနာမီလႈိင္းေတြက ထပ္ခ်ပ္မကြာလိုက္လာခဲ့ျပန္တယ္။ ဆူနာမီလႈိင္းေတြေၾကာင့္  အသက္အိုးအိမ္စည္းစိမ္ေတြ အရာအားလံုးကို ထပ္ကာထပ္ကာ ဖရိုဖရဲၿပိဳကြဲ ပ်က္စီးေစခဲ့ျပန္တယ္။

Nuclear Plant HEROS

I am praying !!

ဘာလဲ .. အခ်စ္ဆိုတာ

အဲဒီေန႔က ဖက္ဖူးေရာင္ လဘက္ရည္ဆိုင္ေလးမွာ သီရိ စိမ္ေျပနေျပထိုင္ရင္း မဂၢဇင္းစာအုပ္ဖတ္ေနခဲ့ပါသည္။ သီရိရဲ႕ ကဗ်ာေလးတစ္ပုဒ္ပါလာတဲ့ ေနရီရီမဂၢဇင္းေလးကို သီရိရဲ႕ ေမာင့္ကို ၾကည့္သလို လဲ့လဲ့ေလးၾကည့္လို႔၊ သီရိရဲ႕ ေမာင့္ကို ျပံဳးျပသလိုမ်ဳိး ခ်ဳိျမျမေလးျပံဳးလို႔ ဖတ္ပါသည္။ ကိုယ့္ကဗ်ာေလးပါတဲ့ စာတစ္မ်က္ႏွာကိုပဲ ဘယ္ႏွစ္ေခါက္မွန္းမသိ အႀကိမ္ႀကိမ္လွန္ေလွာၾကည့္ပါသည္။ ကဗ်ာေလးထဲက စာသားေတြကို သီရိ တလံုးမက်န္အလြတ္ရေနသားပဲ၊ ကိုယ္တိုင္လွလွပပေလး သီကံုးထားတဲ့ ကဗ်ာေလး ကဗ်ာေခါင္းစဥ္ေလးက “အျဖစ္မရွိတဲ့ အခ်စ္၊ အခ်စ္မရွိတဲ့ အျဖစ္”တဲ့၊ ကိုယ္ဘာသာေတာ့ လွလွပပေလးလို႔ ထင္တာပါပဲ၊ သီရိရဲ႕  သူငယ္ခ်င္းေလး “ေဇာ္” ေျပာေျပာေနတဲ့ သူေျပာတဲ့ သူ႔ရဲ႕အခ်စ္ကို ခံစားၿပီးေရးလိုက္တဲ့ ကဗ်ာေလး၊ ေမာင္ကေတာ့ သီရိကဗ်ာေလးႀကိဳက္မယ္ မႀကိဳက္ဘူး မေျပာတတ္ေသးဘူး၊ ေမာင္ ညေန အလုပ္ကျပန္လာမွပဲ ျပရေတာ့မွာပဲ၊ သီရိ ကဗ်ာေလးေတြ စာေလးေတြ မဂၢဇင္းေတြ ဂ်ာနယ္ေတြမွာ ပါလာတယ္ဆို ေမာင္က သီရိနဲ႔ ထပ္တူ ေပ်ာ္ေပးရွာပါသည္။ မဂၢဇင္းတိုက္က အခုပဲ စာအုပ္ထုတ္ၿပီး ဒီဖက္ဖူးေရာင္ကို လာခဲ့တာ၊ ဒီဆိုင္ေလးမွာ ကဗ်ာဆရာ၊ စာေရးဆရာေတြ သိပ္ထိုင္ၾကတဲ့ ဆိုင္ေလးဆိုေတာ့ စာအုပ္ကိစၥေတြနဲ႔ သီရိ ၿမိဳ႕ထဲေရာက္တိုင္း ဒီဆိုင္ေလးမွာထိုင္ျဖစ္သည္။ အထူးသျဖင့္ ခုလို ကိုယ့္ကဗ်ာေလးတစ္ပုဒ္ပါလာတဲ့အခ်ိန္ဆို ပိုၿပီး မပ်က္မကြက္ထုိင္ပါသည္။ သီရိရဲ႕ အသိ ကဗ်ာဆရာေတြ မိတ္ေဆြေတြ ဘယ္သူေတြနဲ႔မ်ား ေတြ႔ရမလည္း ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ႀကီးႀကီးနဲ႔ ေမွ်ာ္ပါသည္။

Radioactive leak? What to do?

At least 160 people tested for radiation

ဘီလူးႀကီး သို႔မဟုတ္ ဘလူးဂ်ီးန္စ္

ဂ်ီးန္စ္ ဟာ ဒဲနင္မ္သား နဲ႔ခ်ဳပ္ထားတဲ့ ေဘာင္းဘီေတြျဖစ္ပါတယ္၊

[ဒဲနင္မ္သားဟာ ခ်ည္ၾကမ္းက်စ္လိမ္ထားတဲ့ရက္ထည္ျဖစ္ပါတယ္၊ ေဖာက္ခ်ည္မွ်င္ကို ထုပ္ပိုးမယ့္ခ်ည္ႏွစ္ေၾကာင္း ဒါမွမဟုတ္ ႏွစ္ေၾကာင္းထက္ပိုတဲ့ခ်ည္ရဲ႕ေအာက္ကေနျဖတ္ၿပီးယက္ထားတဲ့ခ်ည္ၾကမ္းသားပါ။ ဒဲနင္မ္သားကို ေရွးရိုးရာမဲနယ္ျပာဆိုးေဆးအသံုးျပဳၿပီး ဘလူးဂ်ီးန္စ္အျဖစ္ျပဳလုပ္ခဲ့ၾကတယ္၊ မဲနယ္ျပာ(Indigo)ဟာ သစ္ပင္ေတြကထုတ္ယူထားတဲ့ ထင္ရွားတဲ့အျပာေရာင္ေအာ္ဂဲနစ္ဓါတ္ေပါင္းပါ]

အေစာဆံုးအေမရိကန္ ဂ်ီးန္စ္အျပာ(ဘလူးဂ်ီးန္စ္) အခ်ဳိ႕ကို ဂ်က္ေကာ့ဘ္ဒါဗစ္စ္၊ ကယ္လ္ဗင္ေရာ္ဂ်ားစ္ နဲ႔ ေလးဗီးစထေရာက္စ္ တို႔ က ၁၈၇၃ ခုႏွစ္မွာ စတင္ျပဳလုပ္ခဲ့ၾကတယ္၊ ၁၉၅၀ မွာ ဂ်ီးန္စ္ကို အလုပ္သမားေတြအတြက္ရည္ရြယ္ဒီဇိုင္းထုတ္ခဲ့ပါတယ္၊ ေနာက္ လူငယ္ေတြၾကားေပၚျပဴလာျဖစ္လာတယ္၊ သမိုင္း၀င္ ဂ်ီးန္စ္ တံဆိပ္ေတြမွာ Levi’s ၊ Lee နဲ႔ Wrangler တုိ႔ျဖစ္ၾကတယ္၊ ဂ်ီးန္စ္ အက်ပ္ေတြအမ်ဳိးမ်ဳိးမွာ skinny, straight , tapered , boot cut , mommy cut , maternity နဲ႔ flare ဆိုၿပီး ရွိပါတယ္၊

ဂ်ီးန္စ္ Jeans ေတြဟာ ဒီေန႔တကမၻာလံုးမွာ မရွိမျဖစ္ လူတိုင္း၀တ္ဆင္ေနၾကတဲ့အ၀တ္အစားျဖစ္ေနပါၿပီ၊ စတိုင္လ္အမ်ဳိးမ်ဳိးနဲ႔ အေရာင္အမ်ဳိးမ်ဳိးရႏိုင္ေနၿပီ၊ ဒါေပမဲ့ အျပာေရာင္ဂ်င္း ကေတာ့ အေမရိကန္ယဥ္ေက်းမႈကိုရည္ညႊန္းေနပါတယ္၊ အထူးသျဖင့္ ေရွးေခတ္အေမရိကန္လူမ်ဳိးေတြျပယုဂ္ပါပဲ။

ဘီလူႀကီး သမိုင္း ၁

၅. ေမေမ့ ေမြးေန႔အတြက္ ပန္းလက္ေဆာင္ ( အပိုင္း ၂ )

“ငါ့ကိုမ်ား ဘယ္သူလာေႏွာက္ယွက္ရဲသလဲေဟ” ေမးပံုက စိတ္တိုဟန္အျပည့္နဲ႔၊

 “ေရႊအိုးထဲကေမွာ္ပန္းအေၾကာင္း နင္ ငါ့ကို မေန႔က ေျပာခဲ့တယ္ေလမွတ္မိတယ္မဟုတ္လား”
“ခင္ဗ်ားက က်ဳပ္ကိုရူးေနတယ္လို႔မ်ား ထင္လို႔လား၊ ၾကည့္ပါလား က်ဳပ္ဦးေႏွာက္ပန္းေရာင္ေလးေတြ၊ သူတို႔အလုပ္လုပ္ေနၾကတာ ခင္ဗ်ားျမင္ႏိုင္ရဲ႕သားနဲ႔၊ က်ဳပ္ေျပာတာ က်ဳပ္မွတ္မိတာေပါ့” ဖန္ေၾကာင္ကေျဖပါတယ္၊

“ဒီမွာရွင္” ခခ က ဖန္ေၾကာင္ကိုစကားစပါတယ္၊ ဖန္ေၾကာင္က ခခကို ေသခ်ာၾကည့္တယ္၊ ၾကည့္ပံုက ခုနေလာက္ ေဒါသခိုးမေ၀ေတာ့သလိုပဲ၊

“ကၽြန္မတို႔ ေရႊအိုးထဲက ေမွာ္ပန္းေလးလိုခ်င္လို႔ပါ”

“ေဟ .. လိုခ်င္တိုင္းရမတဲ့လား”