၅. ေမေမ့ ေမြးေန႔အတြက္ ပန္းလက္ေဆာင္ ( အပိုင္း ၂ )

“ငါ့ကိုမ်ား ဘယ္သူလာေႏွာက္ယွက္ရဲသလဲေဟ” ေမးပံုက စိတ္တိုဟန္အျပည့္နဲ႔၊

 “ေရႊအိုးထဲကေမွာ္ပန္းအေၾကာင္း နင္ ငါ့ကို မေန႔က ေျပာခဲ့တယ္ေလမွတ္မိတယ္မဟုတ္လား”
“ခင္ဗ်ားက က်ဳပ္ကိုရူးေနတယ္လို႔မ်ား ထင္လို႔လား၊ ၾကည့္ပါလား က်ဳပ္ဦးေႏွာက္ပန္းေရာင္ေလးေတြ၊ သူတို႔အလုပ္လုပ္ေနၾကတာ ခင္ဗ်ားျမင္ႏိုင္ရဲ႕သားနဲ႔၊ က်ဳပ္ေျပာတာ က်ဳပ္မွတ္မိတာေပါ့” ဖန္ေၾကာင္ကေျဖပါတယ္၊

“ဒီမွာရွင္” ခခ က ဖန္ေၾကာင္ကိုစကားစပါတယ္၊ ဖန္ေၾကာင္က ခခကို ေသခ်ာၾကည့္တယ္၊ ၾကည့္ပံုက ခုနေလာက္ ေဒါသခိုးမေ၀ေတာ့သလိုပဲ၊

“ကၽြန္မတို႔ ေရႊအိုးထဲက ေမွာ္ပန္းေလးလိုခ်င္လို႔ပါ”

“ေဟ .. လိုခ်င္တိုင္းရမတဲ့လား”

လူသူငယ္အုပ္ခ်ဳပ္ေရးမွဴးက ရယ္ရယ္ေမာေမာ၀င္ေျပာပါတယ္၊ “ကိုဖန္ေၾကာင္ရယ္ စိတ္မတိုပါနဲ႔ကြယ္၊ ဒီကေလးေတြက ငါတို႔လူသူငယ္နတ္သမီးနယ္ေျမကို အေရွ႕စုန္းမလက္ကလြတ္ေအာင္ကယ္တင္ခဲ့တဲ့သူေတြကြဲ႔၊ ငါတို႔သူတို႔ကို ေက်းဇူးျပဳခ်င္လို႔ပါကြယ္၊ သူတို႔ေပ်ာ္ရႊင္တာျမင္ရင္ ကိုဖန္ေၾကာင္လည္း ေက်နပ္ေနမွာပဲမဟုတ္လား”

“အဲဒါ မေသခ်ာပါဘူး၊ က်ဳပ္က လူတိုင္းကိုဘာလို႔လိုက္ၿပီး ေက်းဇူးျပဳေနရမွာတဲ့လဲ”
“ကိုဖန္ေၾကာင္မွာ ႏွလံုးသားေလးရွိတယ္၊ က်ဳပ္အဲဒါေလးကို ျမင္ေနရတာပဲ”
“ဟုတ္တယ္ေလ၊ သိပ္လွတဲ့ႏွလံုးသားေလးေပါ့၊ က်ဳပ္ သိပ္ခ်စ္တဲ့ႏွလံုးသားေလး” ေျပာရင္းနဲ႔ပဲ အားလံုးေရွ႕မွာ ကိုယ္ကို ေက်ာ့ေက်ာ့ေလး တစ္ပတ္ေလာက္လွည့္လိုက္ပါတယ္၊ “ဟဲဟဲ ဒါေပမဲ့ဗ်ာ အဲဒါေလးကို ပတၱျမားအစစ္နဲ႔လုပ္ထားတာေလ၊ အဲဒီေတာ့ကာ သံလိုပဲ မာေက်ာတယ္ဗ်ဳိ႕”

ေမာ္စီကေတာ့ ၿပံဳးၿပံဳးႀကီးၾကည့္ၿပီး ဖန္ေၾကာင္ကိုသေဘာေတြက်ေနပါတယ္၊ ဖိုးပလံက ငါေတာ့ အိမ္ေခၚၿပီးသာ ေမြးထားခ်င္ေတာ့တာပဲလို႔ ေမာ္စီ့နား နားကပ္ေျပာတယ္၊

“ထားပါေလ ဖန္ေၾကာင္က အားလံုးေပၚေကာင္းတယ္လို႔ လူသူငယ္နတ္သမီးနယ္ေျမမွာေတာ့ သတင္းေမႊးေနသားပဲ၊ ဖန္ေၾကာင္ဆိုတာနဲ႔ သေဘာေကာင္းတဲ့ ခ်စ္စရာသတၱ၀ါေလး လို႔ လူတိုင္းက တသသ ေျပာေျပာေနၾကတာေလ .......”

“အင္မတန္စပ္စုတဲ့ဖိုးစပ္စ၊ု စပ္စလူးေၾကာင္ အဲဒီလိုေခၚေနၾကတာလည္း ထည့္ေျပာဦးေလ၊ ၿပီးေတာ့ က်ဳပ္က လြတ္လပ္မႈအျပည့္အ၀ရွိတဲ့ဘ၀မွာ ေပ်ာ္ပါးေနတဲ့ေၾကာင္ေနာ္၊ က်ဳပ္ကိုထိန္းေၾကာင္းေမြးျမဴဖို႔ေတာ့ စိတ္မကူးၾကေလနဲ႔” ဖန္ေၾကာင္က မ်က္စိတစ္လံုးကိုမွိတ္ပစ္လိုက္ၿပီး က်န္တဲ့တစ္လံုးနဲ႔ ေစြေစာင္းေစာင္းၾကည့္ကာ ျပန္ေျပာပါတယ္၊

“အဲ” ဖိုးပလံ ေယာင္ယမ္းေအာ္မိတယ္၊ ဖန္ေၾကာင္က တိုးတိုးေလးေျပာတာလည္း ၾကားတာပဲကိုး၊

လူသူငယ္အုပ္ခ်ဳပ္ေရးမွဴးက ဖန္ေၾကာင္ရဲ႕ဟန္ပန္ကိုၾကည့္ၿပီး တဟားဟားရယ္ပါေတာ့တယ္၊ ခခကေတာ့  ဖန္ေၾကာင္ကို ေကာင္းေကာင္းနားလည္မိပါတယ္၊ ဒါနဲ႔ပဲ ခ်ဳိခ်ဳိသာသာေလးစကားဆိုၿပီး ေရႊပန္းအိုးေလးရွိတဲ့ေနရာကို ေျပာျပပါေပးဖို႔တိုက္တြန္းပါတယ္၊

“ငါတို႔လူသူငယ္နယ္ေျမမွာလည္း ေနာက္ဆို ေမွာ္ပန္းနဲ႔ ဖန္ေၾကာင္ဆို သမိုင္း၀င္သြားေတာ့မွာ၊ ေမွာ္ပန္းအိုးရခဲ့ၿပီးရင္ ရွာေဖြေတြ႕ရွိသူ ႏွလံုးသားလွတဲ့ ကိုဖန္ေၾကာင္ ဆုိၿပီး လက္မွတ္ထုတ္ေပးပါဦးမယ္” အုပ္ခ်ုပ္ေရးမွဴးက အဲဒီလိုေျပာေတာ့ သမိုင္းတြင္က်န္ရစ္မယ့္အျဖစ္ကို ဖန္ေၾကာင္ စိတ္၀င္စားသြားပါတယ္၊

“ေကာင္းၿပီေလ” ဖန္ေၾကာင္ကေျဖပါတယ္၊ ပန္းေရာင္ဦးေႏွာက္လံုးေလးေတြကလည္ေနပါတယ္၊ ဖန္ေၾကာင္လည္း ေတာ္ေတာ္ဦးေႏွာက္အလုပ္ လုပ္လိုက္ရပံုပဲ၊ “လူသူငယ္ၿမိဳ႕ေတာ္အေရွ႕ေျမာက္မွာ အဲဒီေရႊပန္းအိုးရွိတယ္၊ လူတစ္ခ်ဳိ႕အျမဲျဖတ္သန္းသြားေနတဲ့ေနရာပါပဲ၊ အဲဒီနားမွာ ျမစ္တစ္ခုရွိတယ္၊ အဲဒီျမစ္က ေတာထဲအလယ္တည့္တည့္ကေနျဖတ္ၿပီး စီးေနတာ၊ အဲဒီျမစ္လယ္မွာ ကၽြန္းေသးေသးေလးရွိတယ္၊ အဲဒီကၽြန္းေလက ပံုးေနတဲ့ကၽြန္းေလး၊ လူေတြ ျဖတ္သန္းသြားလာေနၾကေပမဲ့ အဲဒီကၽြန္းေလးကိုေတာ့ မျမင္ၾကဘူး၊ အဲ .. အဲဒီကၽြန္းေလးမွာေပါ့ ေမွာ္ပန္းေတြပြင့္တဲ့ ေရႊပန္းအိုးရွိတာ”

“ကၽြန္းေလးေပၚကို ရွင္ဘယ္လိုေရာက္သြားတာလဲဟင္” ခခ က ေမးပါတယ္၊ “ေၾကာင္ေတြက ေရမကူးတတ္ဘူးေလ”
“မဟုတ္ဘူး၊ အဲဒါအျမဲတမ္းမွန္မေနဘူး၊ က်ဳပ္က ေရကိုမေၾကာက္ပါဘူး” လုိ႔ ျပန္ေျဖတယ္၊ “ျမစ္ေအာက္ေျခက လမ္းေလွ်ာက္သြားလိုက္တာ”

“ေရေအာက္က” လူသူငယ္လူႀကီးက အံ့အားသင့္စြာေမးလိုက္တယ္၊

ဖန္ေၾကာင္က လူႀကီးကို မထီမဲ့ျမင္ဟန္နဲ႔ၾကည့္လိုက္ၿပီး

“ျမစ္ေအာက္ေျခကလမ္းေလွ်ာက္သြားပါတယ္ဆိုမွ ေရေပၚကို ဘယ္လိုလုပ္ေလွ်ာက္မွာလဲ၊ ခင္ဗ်ားသာ ဖန္လူ၊ ေဖာက္ထြင္းျမင္ရတဲ့သူမ်ဳိးဆို ခင္ဗ်ားဦးေႏွာက္ေတြ အလုပ္မလုပ္ၾကဘူးဆိုတာ လူတိုင္းျမင္ႏိုင္မွာပဲ၊ က်ဳပ္အေသအခ်ာေျပာႏိုင္တယ္၊ အဲဒီ ေရႊပန္းအိုးရွိတဲ့ေနရာကို ဘယ္သူမွ ေတြ႔ႏိုင္မွာမဟုတ္ဘူး”

ေမာ္စီနဲ႔ ဖိုးပလံက မေအာင့္ႏိုင္ပဲ တခိခိနဲ႔ရယ္ၾကတယ္၊ ခခက သူတို႔ကို လွမ္းၿပီးဟန္႔ပါတယ္၊

လူသူငယ္လူႀကီး ဆိတ္ဆိတ္ေနလိုက္တယ္၊

ခခက က ထပ္ၿပီးတိုက္တြန္းၾကည့္ျပန္တယ္။

“ဒါေပမဲ့ ရွင္ေလ၊ ရွင္ရဲ႕ မွတ္ဥာဏ္ေကာင္းလွတဲ့ ဦးေႏွာက္ပန္းေရာင္ေလးေတြအလုပ္လုပ္ပံုမ်ဳိးနဲ႔ဆို အဲဒီေနရာကို ရွင္ အေခါက္ေခါက္အခါခါ ျပန္ၿပီးသြားႏိုင္မွာပဲမဟုတ္လား”

“ကဲ ကဲ လူသူငယ္ၿမိဳ႕ေတာ္ကို ကယ္တင္ခဲ့တဲ့သူေတြဆိုေတာ့လည္း က်ဳပ္ျငင္းဆန္ေနလို႔ ဘယ္သင့္ေတာ္ပါမလဲ၊ ငဆိုးဖန္ေၾကာင္လို႔ေတာ့ နာမည္တြင္မခံႏိုင္ဘူး၊ က်ဳပ္ မင္းတို႔နဲ႔ လိုက္ခဲ့မယ္၊ လမ္းျပေပးမယ္ဗ်ဳိ႕” ဖန္ေၾကာင္ကသေဘာတူလိုက္ပါတယ္၊

လူသူငယ္လူႀကီးက သူလည္း လုိက္ခဲ့မယ္လို႔ေျပာပါတယ္၊

“အိုး သိပ္ေကာင္းတာပဲ၊ ကၽြန္မတို႔ အတူတူခရီးထြက္ၾကတယ္၊ သူတို႔လည္းပါမယ္၊ ေမာ္စီနဲ႔ ဖိုးပလံတဲ့၊ ဒါနဲ႔ ခရီးက ဘယ္ေလာက္မ်ား ၾကာမလည္းပဲ”

“တစ္ပတ္” ဖန္ေၾကာင္က သံျပတ္နဲ႔ေျဖတယ္၊ ၿပီးေတာ့ ဖိုးပလံကို မယံုသကၤာဟန္နဲ႔ နားရြက္တစ္ဖက္ေထာင္၊ ေခါင္းေစာင္းၿပီး အကဲခတ္ ေနပါတယ္၊ ဖိုးပလံက သြားေလးျဖဲၿပီး ရယ္ျပလိုက္တယ္၊ ဖိုးပလံက ခ်ာကနဲ႔လွည့္ၿပီး ကိုယ္ဟန္ေက်ာ့ေက်ာ့နဲ႔ ခရီးထြက္ဖို႔ေျခလွမ္းစတယ္၊

“ခဏေလးပါရွင္၊ ကၽြန္မ လိုအပ္တာေလးေတြ ယူလိုက္ပါဦးမယ္”

“ေအး ေအး၊ ျမန္ျမန္ေဟ့ ျမန္ျမန္၊ က်ဳပ္က သြားမယ္ဆိုလည္း ျမန္ျမန္ေလးပဲ သြားလိုက္ရမွ၊ အစားအေသာက္ထည့္လို႔မ်ားေတာ့ က်ဳပ္အတြက္ ပိုထည့္မယ္မစဥ္းစားနဲ႔ က်ဳပ္က စားစရာလိုတဲ့ သတၱ၀ါမဟုတ္ဘူးေနာ္၊ ႀကိဳေျပာထားမယ္၊ က်ဳပ္ကို ဖန္တီးခဲ့တဲ့ ေမွာ္ဆရာက အစာအိမ္ထည့္ဖို႔ေမ့သြားတယ္တဲ့၊ ေမ့သြားတာေတာ့ မျဖစ္ေလာက္ဘူး၊ က်ဳပ္ကို မေကၽြးေမြးခ်င္လို႔ အစာအိမ္မထည့္တာပဲ ျဖစ္ရမယ္”

“ဟာ၊ ပိုၿပီးစိတ္၀င္စားလာၿပီ၊ အစာလည္းေကၽြးစရာမလိုဘူးေဟ့” ဖိုးပလံက ေမာ္စီကိုလွမ္းေျပာျပန္တယ္၊

“သူက နင့္ကို ျပန္ေမြးသြားဦးမယ္” ေမာ္စီက တိုးတိုးေလးျပန္ေျပာတယ္၊

ဖန္ေၾကာင္က ဖိုးပလံကို မ်က္လံုးေထာင့္ကပ္ၿပီးၾကည့္တယ္၊ လွ်ာကို အလ်ားရွည္ရွည္ဆန္႔ထုတ္ကာ မ်က္ႏွာတစ္ျပင္လံုးကို ရႊပ္ကနဲ ရႊပ္ကနဲ သံုးခါ ေလးခါ ရက္ေနပါတယ္၊

------------------------ ။ ------------------------

“အဆင္သင့္ျဖစ္ပါၿပီရွင္ သြားၾကပါစို႔ရဲ႕” 
“-----”
“လာေဟ့”
“----* ---”

“ခရီးလမ္း ေခ်ာေခ်ာေမာေမာရွိၾကပါေစကြယ္” လူသူငယ္အုပ္ခ်ဳပ္ေရးမွဴးက ႏႈတ္ဆက္တယ္၊

ဖိုးပလံတို႔ ဖန္ေၾကာင္နဲ႔အတူ ပံုးေနတဲ့ကၽြန္းေလးဆီ ခရီးစထြက္ခဲ့ၾကပါၿပီ။

ဖန္ေၾကာင္က တကယ့္လမ္းျပေကာင္းပဲ၊ လူသူငယ္နယ္ေျမထဲကအေကာင္းဆံုး တေျဖာင့္တည္းသြားရတဲ့လမ္းေတြကေန ဖိုးပလံတို႔ကို လမ္းျပေခၚယူသြားပါတယ္၊ လူသူငယ္နယ္ေျမေျမာက္ပိုင္းထဲေရာက္ေတာ့ အိမ္ေျခနည္းနည္းပဲရွိေတာ့တယ္၊ ေနာက္ေတာ့ လမ္းၾကမ္းတဲ့ ေနရာေတြေရာက္လာၿပီ၊ ပတ္၀န္းက်င္မွာ အိမ္တစ္လံုးတေလမွ မရွိေတာ့ဘူး၊ ဒါေပမဲ့ သြားရတဲ့ ခရီးလမ္းကမခက္ခဲပါဘူး၊ ေနာက္ဆံုးမွာေတာ့ ေတာတစ္ေတာရဲ႕အစပ္ကို သူတို႔ ေရာက္လာခဲ့ၾကၿပီ၊ အဲဒီမွာ ျမစ္ကိုရွာေတြ႔ၾကဖို႔ပဲ လိုပါေတာ့တယ္၊ သူတို႔ ေတာထဲကို ဆက္ေလွ်ာက္လာၾကတယ္၊ ေတာထဲမွာ အေကာင္ေလးေတြ ျဖတ္ကနဲ ျဖတ္ကနဲ ေျပးလႊားသြားၾကတာ ေတြ႔တဲ့အခါရွိသလို႔ ေျခ၊ ဆတ္လို အေကာင္ႀကီးေတြလည္း ေတြ႔လိုက္တဲ့အခါလည္းရွိရဲ႕၊ ဒါေပမဲ့ ဘာေတာေကာင္ကမွ ဖိုးပလံတို႔ကို ရန္မူတာမရွိပါဘူး၊ ဖန္ေၾကာင္က ေရွ႕ကေန ခါးလ်ားေလး ဆန္႔ကာ ဆန္႔ကာ၊ အျမီးလွလွေလးလည္း ဘယ္ညာႏြဲ႔ႏြဲ႔ေလးယမ္းကာ ေလွ်ာက္ပါတယ္၊ ဖန္ေၾကာင္ရဲ႕ပန္းေရာင္ဦးေႏွာက္ေလးေတြကေတာ့ လည္ေနတာပဲ၊ ေရႊပန္းအိုးေနရာကို ျပန္သတိရေအာင္ စဥ္းစားေနရွာတယ္ထင္ပါရဲ႕၊ ေနာက္ေတာ့ ေတာထဲမွာ ဘယ္ကဘယ္လို စတင္စီးလာမွန္းမသိ ျမစ္တစ္ခုကို ဘြားကနဲ ေတြ႔ၾကပါၿပီ၊

“ေဟာ၊ ျမစ္ေတာ့ေတြ႕ၿပီေဟ့၊ ျမစ္ေတြ႔ရင္ ေရႊပန္းအိုးေတြ႔ၿပီလို႔သာမွတ္ၾကေပေတာ့၊ ဒီညေတာ့ ဒီမွာပဲ နားၾကစို႔ရဲ႕”

“မနက္ေနထြက္မွ ျမစ္ဟိုဘက္ကူးၾကမယ္၊ ျမစ္ကူးဖို႔ ေလွေတာ့လိုတယ္၊ က်ဳပ္ေတာ့ ေလွမလုပ္တတ္ဘူးေနာ္၊ က်ဳပ္အတြက္ဆို ေရထဲကူးဖို႔ ေလွမလိုဘူးေဟ့” ဖန္ေၾကာင္က ဒီည ျမစ္ကမ္းနားမွာ အိပ္ၾကဖို႔ေျပာပါတယ္၊

လူသူငယ္လူႀကီးက သစ္ကိုင္းေတြနဲ႔ အိမ္ေသးေသးေလးတစ္လံုး ခပ္ျမန္ျမန္ေလး ေဆာက္ေပးလိုက္တယ္၊ အဲဒီအိမ္ေလးက ခခလဲေလ်ာင္းအိပ္ဖို႔ လံုလံုေလာက္ေလာက္ရွိပါတယ္၊

ခခ က ညစာအတြက္ ျပင္ဆင္ေနတယ္၊

“ရွင္ တစ္ခုခုမ်ားမစားခ်င္ဘူးလား” ခခ က ဖန္ေၾကာင္ကိုေမးလိုက္ပါတယ္၊

“ဟင့္အင္း”
“ကၽြန္မထင္တာ ရွင္ ၾကြက္ျမင္ရင္ေတာ့ ဖမ္းခ်င္စားခ်င္မွာပဲလို႔”

“က်ဳပ္လား ဘာလို႔စားခ်င္ရမွာလဲ က်ဳပ္ကိုယ္ထဲေဖာက္ထြင္းျမင္ရကတည္းက မလွမပတဲ့အရာေတြ လူေတြမျမင္ေစခ်င္ပါဘူး၊ က်ဳပ္လည္ေခ်ာင္းထဲကေန ေသြးသံရဲရဲ အသားတစ္ အသားစေတြ၀င္သြား ၿပီးေတာ့ အစာအိမ္ထဲမွာ တလႈပ္လႈပ္နဲ႔၊ အဲဒီအသားစေတြဆီက အရည္ေတြစစ္ထုတ္ယူၾကေနပံုေတြ လူေတြျမင္ကုန္ၾကရင္ က်ဳပ္ကို ရြံရွာကုန္ၾကမွာပဲ၊ လူေတြက လူျမင္ကြင္းကအရာေတြသာ ေၾကာက္ခ်င္လန္႔ခ်င္ၾကတာ၊ ဖံုးကာထားတဲ့အရာေတြေနာက္မွာ ျဖစ္ခ်င္တိုင္းျဖစ္ေနၾကတာေတာ့ ရြံရွာၾကမွန္းမသိဘူးဗ်ဳိ႕၊ ဒါေၾကာင့္ က်ဳပ္ကို ဖန္တီးခဲ့တဲ့ ေမွာ္ဆရာႀကီးကို ေက်းဇူးတင္လိုက္တာ ေျပာမျပတတ္ေအာင္ပဲ၊ အခုဆို က်ဳပ္က ေရွ႕ေနာက္ဘယ္ညာ ၾကည့္ခ်င္တဲ့ဘက္ကၾကည့္ ဘယ္အခ်ိန္ၾကည့္ၾကည့္ ၾကည္လင္လွပေနတာပဲမလား” ေျပာရင္းနဲ႔ ဖန္ေၾကာင္က ေျခေခ်ာင္းေလးေတြလိမ္ကာ ကေခ်သည္ေလးလို ကိုယ္ကိုတစ္ပတ္လွည့္ျပလိုက္ျပန္တယ္၊

“ရွင္ တစ္ခါမွ မဆာဘူးလား ၊ ေရငတ္တာေရာ မျဖစ္ခဲ့ဖူးဘူးလား”

“ဟင့္အင္း၊ မဆာဘူ မငတ္ဘူး၊ က်ဳပ္ရဲ႕ ဖန္တီးရွင္ ေမွာ္ဆရာက နေမာ္နမဲ့နဲ႔ပဲ အစာအိမ္မထည့္ခဲ့တာလား၊ အေမွ်ာ္အျမင္ႀကီးႀကီးနဲ႔ပဲ မထည့္ခဲ့တာလားေတာ့ မသိႏိုင္ဘူး၊ ဒါေပမဲ့ က်ဳပ္ရဲ႕ ဒီလို လွလွပပရွင္သန္ေနရတဲ့ဘ၀ေလးကို သေဘာက်တယ္၊ က်ဳပ္က တကမၻာလံုးမွာ အခန္႔ညားဆံုး အလွဆံုးပဲ မဟုတ္လား ေဟ”  ဖန္ေၾကာင္က သူရဲ႕ ေမးရိုးေလးေရွ႕ကိုပစ္ၿပီး အလွဆံုးျပံဳးကာ ေမးလိုက္တယ္၊

“ဟုတ္ပါရဲ႕ရွင္ ရွင္က အလွဆံုးပါပဲ” ခခက ရယ္ရယ္ေမာေမာနဲ႔ ေထာက္ခံပါတယ္။

လူသူငယ္လူႀကီးနဲ႔ ဖိုးပလံတို႔လူစု ၀ါးေဖာင္တစ္ခုလုပ္ဖို႔ျပင္ၾကတယ္၊ လူသူငယ္လူႀကီးက အနီးအနားမွာ ၀ါးရုံေတာႀကီးရွိတယ္လို႔ဆိုတယ္၊ သူတို႔ ၀ါးရုံေတာဘက္ကို သြားၾကတယ္၊

“၀ါးအေျခာက္နဲ႔လုပ္ရင္ေတာ့ ပိုၿပီးေပါ့တယ္၊ အခုေတာ့ ရွိတဲ့၀ါးပင္ကေနခုတ္ယူရမွာဆိုေတာ့ ၀ါးအစိုရဲ႕အေစးေတြက တစ္ခါတစ္ေလ အေလးခ်ိန္သိပ္မ်ားလြန္းၿပီး ျမဳပ္ေတာင္ျမဳပ္ႏိုင္တယ္၊ လူမ်ားမ်ားလိုက္လို႔မေကာင္းဘူး၊ တို႔အားလံုး သြားၾကဖို႔ေတာ့ မသင့္ေတာ္ဘူး၊ ဟုိ ကေလးမကိုျဖစ္ျဖစ္ ဒီဘက္ကမ္းမွာ ထားခဲ့တာပိုေကာင္းမယ္၊ ၀ါးပင္ကိုလည္း အဆစ္အပိုင္းအႀကီးဆံုးေနရာကိုပဲ ေရြးၿပီး သံုးရမယ္ကြဲ႕”

လူသူငယ္လူႀကီးက ၀ါးပင္ေတြကို ပုဆိန္နဲ႔ ခုတ္ျဖတ္ရင္း တဆက္တည္းရွင္းျပပါေသးတယ္၊ ၿပီးေတာ့ ၀ါးေဖာင္လုပ္တဲ့အခါ ဖိုးပလံနဲ႔ ေမာ္စီတို႔လည္း ကူညီၾကတယ္၊ ညရဲ႕ တိတ္ဆိတ္လုိမႈကို ဖိုးပလံတို႔က တားဆီးေနၾကပါၿပီ၊ ၀ါးေဖာင္ရလာၾကတဲ့အခါ ေမ့ေနတဲ့ညစာ အတြက္သူတို႔ လႈပ္ရွားၾကျပီ။

မိုးလင္းလာၿပီ၊ အလင္းေရာင္နဲ႔ အားလံုးပဲ လႈပ္ရွားႏိုးထၾကရၿပီ၊ ဖိုးပလံ နဲ႔ ေမာ္စီ တို႔ ႏိုးလာၾကတဲ့အခါ သစ္တံုးေပၚမွာထိုင္ၿပီး ကၽြန္းေလးဆီ ေမးေထာက္ရင္း ေငးေနတဲ့ ခခကို ေတြ႕လိုက္ၾကတယ္၊ ျမစ္ျပင္က သိပ္မက်ယ္တာေၾကာင္ ကၽြန္းေလးကို ျမင္ေနရတယ္၊ ကၽြန္းေလးက ရွင္းလင္းေနတာပဲ အပင္လည္းမရွိဘူး၊ ေက်ာက္ေဆာင္ ေက်ာက္တံုးေလးေတြလည္း မရွိဘူး၊ ကၽြန္းအလယ္မွာ ေရႊေရာင္တလက္လက္ ပန္းအိုးေလးကိုေတာ့ ေတြ႔ေနရသား၊ ေမွာ္ပန္းေလးေတြျမင္ရေလာက္တဲ့အထိေတာ့ မဟုတ္ဘူး၊ ဖန္ေၾကာင္က သူ႔ရဲ႕အၿမီးလွလွေလးကို ကိုယ္ပတ္လည္မွာ ေခြရစ္ထားၿပီး အၿမီးဖ်ားေလးပဲ တလႈပ္လႈပ္လုပ္ေနတယ္၊ လူေတြ တစ္ခုခုကို စဥ္းစားေတြးေတာေနတဲ့အခါ လက္ေခ်ာင္းေလးေတြ တလႈပ္လႈပ္လုပ္ေနၾကသလို ေၾကာင္ေတြလည္း အဲလိုပဲ၊ မ်က္စိမွိတ္ၿပီး ျငိမ္ေနရင္ေတာင္ အၿမီးဖ်ားေလးက ခပ္ျမန္ျမန္လႈပ္ေနၿပီဆို သူတို႔ စိတ္တိုေဒါသထြက္ေနၿပီဆိုတာ သိႏိုင္တယ္၊ ဖိုးပလံေတြ႔ဖူးသားပဲ၊ ဒါဆို ဖန္ေၾကာင္လည္း စိတ္လႈပ္ရွား ေနတာမ်ားလား၊ ဒါမွမဟုတ္ ဖိုးပလံတို႔ ညကပင္ပမ္းၿပီး  မနက္အိပ္ရာထေနာက္က်လို႔ပဲ ေစာင့္ေနရလို႔ စိတ္မရွည္တာလားေတာ့ မသိ၊

ဖိုးပလံတို႔ ညက လုပ္ထားၾကတဲ့ ၀ါးေဖာင္ကို ေရထဲခ်ၾကတယ္၊ ခခ ကို ဒီဘက္ကမ္းမွာပဲ ေနခဲ့ၾကဖို႔ ေျပာေပမဲ့ ခခက တစ္ေယာက္တည္းမေနရဲဘူးတဲ့၊ ေနာက္ေတာ့ ခခကိုပါ ေခၚသြားၾကဖို႔ ဆံုးျဖတ္ၾကတယ္၊ ၀ါးေဖာင္ေလးက မဆိုးလွပါဘူး၊ ခိုင္ခိုင္ခံ့ခံ့ ရွိသားပဲ၊ ေရစီးကလည္း မသန္ဘူး၊ တသြင္သြင္စီးေနရုံေလာက္ေလးပဲ၊ ဖန္ေၾကာင္က ျမစ္ကမ္းပါးမွာပဲ ေအးေအးလူလူရပ္ၿပီးေနရစ္ခဲ့ပါတယ္၊ မ်က္ႏွာက ျပံဳးစိစိနဲ႔။

လူသူငယ္လူႀကီးက ေလွာ္တက္အတြက္ခုတ္ျဖတ္လာတဲ့ ၀ါးလံုးေလးကို က်င္က်င္လည္လည္ ကိုင္တြယ္ၿပီး ၀ါးေဖာင္ေလးကို ေရြ႕ေစတယ္၊ ေမာ္စီနဲ႔ ဖိုးပလံတို႔လည္း လူသူငယ္လူႀကီး ေလွာ္သလို လိုက္လုပ္ၾကည့္ၾကတယ္၊ အစေတာ့ ခက္သလိုပဲ၊ ေနာက္ေတာ့ ၀ါးေဖာင္ေလးကို ေရထဲမွာ ဘယ္လိုထိန္းရမယ္ဆိုလာ သိလာၾကတယ္၊ ကၽြန္းေလးဆီကို ေရာက္ေတာ့ဟိုဘက္ကမ္းကေတြ႔ရတဲ့အတိုင္းပဲ၊ တကယ့္ေျပာင္ေခ်ာေခ်ာကၽြန္းေလး၊ ဘာအပင္မွ မရွိဘူး၊ ဘာေက်ာက္ေဆာင္မွ ရွိမေနဘူး၊ ျမစ္ကမ္းပါးနားမွာ သဲစပ္စပ္ေလးနဲ႔ ေနာက္ေတာ့ ခပ္ေပ်ာ့ေပ်ာ့ ေျမသားေတြ အဲဒါပဲ ရွိတယ္၊ ေရႊေရာင္ပန္းအိုးေလးပဲ တစ္ခုတည္း အစြမ္းကုန္ အေရာင္ေတြတလက္လက္ ျဖာေနတယ္၊ ပန္းေလးေတြလည္း ေတြ႔ရပါၿပီ၊ ပန္းရနံ႔ေလးေတြလည္း ေလထဲမွာသင္းပ်ံ႕လို႔ေနတယ္၊ ဒီေလာက္ သိသာေနတဲ့ ေရႊပန္းအိုးေလးကို ဘယ္သူကမွ ယူမသြားၾကတာ အံ့ၾသစရာပဲ လို႔ ဖိုးပလံေတြးပါတယ္၊ ဘာလို႔မေတြ႔ၾကပါလိမ့္၊ ဒါမွမဟုတ္ရင္ ..ေတြ႔ရက္နဲ႔မ်ား၊

ဖန္ေၾကာင္က ပန္းအိုးေလးနားမွာ ထိုင္ရင္း သူရဲ႕ဖန္ကိုယ္ထည္ေပၚက လက္က်န္ေရစေလးေတြကို လွ်ာနဲ႔သပ္ေနတယ္၊ ေရႊပန္းအိုးေလးေတြ႔ေတာ့ ဖိုးပလံမေနႏိုင္ေတာ့ဘူး၊ ဖိုးပလံ ေရႊပန္းအိုးဆီေျပးလို႔ၾကည့္တယ္၊ ခခလည္း ပန္းအိုးေလးဆီေျပးၾကည့္တာပဲ၊ ေရႊေရာင္ေလး လင္းလက္လို႔ သိပ္လွတယ္၊ ေမာ္စီက ပန္းအိုးေလးကို မၾကည့္တယ္၊ ပန္းအိုးက မႀကီးပါဘူး၊ ဒါေပမဲ့ တုပ္တုပ္မွ လႈပ္မလာဘူး၊ ဘာမွလည္းမေတြ႔ရပဲနဲ႔၊ ပန္းအိုးက တစ္ခုခုနဲ႔ အခိုင္အမာတုပ္ေႏွာင္ထားသလိုလို၊ ဖိုးပလံကပါ ၀င္ကူတယ္၊ လူသူငယ္လူႀကီးကေတာ့ ပန္းအိုးပတ္လည္ကို ေသေသခ်ာခ်ာလိုက္ၾကည့္ပါတယ္၊ မ်က္ေမွာင္က်ဳံ႕ထားလိုက္တာ၊ တစ္ခုခုကို စဥ္းစားေနပံုရတယ္၊ အဲဒီအခ်ိန္ ေဒလီယာပန္းေလးေတြ ပြင့္ေနပါတယ္၊ ေမာ္စီက ခါးေလးကိုင္းၿပီး ပန္းအိုးကို မၾကည့္ေနတုန္းပဲ ပန္းေလးက ေနာက္တစ္ပြင့္ကို ေျပာင္းသြားတယ္၊ ႏွင္းဆီပန္းေလးေတြ ...

“ဟယ္”

“ႏွင္းဆီပန္းေလး၊ လွလိုက္တာ ေဟာဒီမွာ ၾကက္ေသြးေရာင္ရင့္ရင့္ေလး၊ ေဟာ ေနာက္တစ္ပြင့္က အျဖဴေရာင္ေလး၊ ေမႊးလိုက္တာဟယ္၊ သိပ္ေမႊးတာပဲ”  ခခက ေပ်ာ္ရႊင္စြာဟစ္ေအာ္ပါတယ္၊

“ေျမကလည္း ေပ်ာ့အိအိနဲ႔ ဖိနပ္နဲ႔ဆိုေတာ့ ပန္းအိုးမ ရတာ ေျခကုပ္အားမေကာင္းဘူး၊ အင့္ ... ဟာ”

 ေျပာရင္းဆိုရင္း ေမာ္စီက ဖိနပ္ကို ခြ်တ္ပစ္လိုက္တယ္၊ ဖိုးပလံလည္း ေမာ္စီ့လိုပဲ ဖိနပ္ေတြခြ်တ္ပစ္လိုက္ပါတယ္၊

“ဟာ .. ေနၾကဦး ကေလးေတြ”

လူသူငယ္လူႀကီးက လွမ္းတားေပမဲ့ မမီွလိုက္ေတာ့ဘူး၊ သူထင္တာမ်ားျဖစ္လာမလား မေသခ်ာေပမဲ့ လူသူငယ္လူႀကီး ဖိုးပလံတို႔ကိုေအာ္ၿပီးတားခဲ့ပါတယ္၊ ဖိုးပလံနဲ႔ ေမာ္စီတို႔ ႏွစ္ေယာက္သား ေျခဗလာက်င္းလို႔ေနၿပီ၊ ေရႊပန္းအိုးေလးကို အားစိုက္ၿပီးမၾကတယ္၊ ပန္းအိုးက အရင္လိုပဲ၊  လႈပ္ကိုမလႈပ္ဘူး၊

“ဖိုးပလံ”

“----------------”

“နင္ဘယ္လိုေနလည္း ငါ့ ေျဖဖ၀ါးမွာ ယားက်ိက်ိနဲ႔ တစ္ခုခုက ေျခဖ၀ါးကို ထိုးေနသလို ေျခဖ၀ါးထဲကပဲ တစ္ခုခုက .. ”
“ဟုတ္ ..တယ္ .. တစ္မ်ုဳိးႀကီးပဲ .. ယားလိုက္တာ .. ေျခဖ၀ါးထဲက လုိပဲ .. ”  “အား .... အား ... အား
“ငါ့ ေျခေထာက္ေတြ လႈပ္လို႔မရေတာ့ဘူး၊ ဘယ္လိုမွ ေရႊ႕မရေတာ့ဘူး”
“ဒုကၡပဲကြာ  ... ထင္တဲ့အတိုင္းေတာ့ျဖစ္လာၿပီ” လူသူငယ္လူႀကီး က ေရရြတ္လိုက္တယ္၊

ခခ က စိတ္ပူပန္လြန္းအားႀကီးၿပီး မ်က္လံုးေလးေတြျပဴး၀ိုင္းေနၿပီ။

အဟုတ္ပဲ၊ ဖိုးပလံနဲ႔ ေမာ္စီတို႔ ေျခေထာက္ေတြမွာ အျမစ္ေတြတိုးထြက္လာၿပီ ေျမႀကီးထဲ ကို နစ္၀င္ေနပါတယ္၊ အျမစ္ေတြပိုပိုၿပီး ရွည္လာသလို ဖိုးပလံတို႔ ေျမၾကီးကေန လံုး၀ ခြာမရေအာင္ တြယ္ကပ္ေနၾကၿပီ၊ ဖိုးပလံေရာ ေမာ္စီေရာ ေၾကာက္လန္႔တုန္လႈပ္ေနၾကၿပီ၊ ခခ က ေျခဖ၀ါးေအာက္က ေျမႀကီးေတြ ဖယ္ရွားၾကည့္တဲ့အခါ ဖိုးပလံတို႔ေျခေထာက္မွာ အသားအေရာင္အတိုင္းပဲ အျမစ္ႀကီး ရွည္ထြက္ေနတာကို ျမင္လိုက္ရေတာ့တယ္။ လူသူငယ္လူႀကီးက ခခ ကို လွမ္းသတိေပးတယ္၊ “ဖိနပ္လံုး၀မခြ်တ္မိေစနဲ႔ေနာ္”

“ဟုတ္ ... ဟုတ္ကဲ့” ခခ ေၾကာက္လန္႔ၿပီး ကိုယ္ေလးေတာင္ တုန္တုန္ရီရီျဖစ္လာၿပီ၊ ဖန္ေၾကာင္က မ်က္လံုးႀကီး ႏွစ္လံုးကို ျပဴးေနေအာင္ၾကည့္ၿပီး “ေအာ္ ဒါေၾကာင့္ကိုး ဒါေၾကာင့္ကိုး...”  လို႔ ခပ္တိုးတိုး စကားဆိုတယ္၊ သူ ၾကားဖူးထားတဲ့ ဒ႑ာရီထဲကလိုပဲ၊ အျမစ္ေတြရွည္ထြက္လာ ေနာက္ေတာ့ သက္ရွိအားလံုး တျဖည္းျဖည္းေသးေကြးၾကံဳလွီသြား .. ၿပီးေတာ့ ေသးေကြး .. ၿပီးေတာ့ .... ေပ်ာက္ကြယ္၊ သဲမႈန္ေလးတစ္မႈန္စာေလာက္ေတာင္ မက်န္ေတာ့တဲ့အထိ ေပ်ာက္ကြယ္ ...

“အိုး အဲဒါသာ အမွန္အတိုင္းဆို၊ က်ဳပ္တို႔ေတြ အခ်ိန္ သိပ္မရွိဘူးေဟ့ ဒီကေလးေတြကို ဆံုးစျမဳပ္စ ေပ်ာက္ကြယ္မသြားခင္မွာ ဒီေနရာက လြတ္ေအာင္လုပ္ရမယ္၊ ဒီအျမစ္ေတြကို ရွင္းႏိုင္ေအာင္ႀကိဳးစားရမယ္”

“ရွင္ ... သူတို႔ ... ေပ်ာက္ကြယ္သြားမယ္” ခခ က ငိုမဲ့မဲ့ျဖစ္ေနၿပီ၊ “အျမစ္ေတြကို ျဖတ္ပစ္ရင္ေရာ”

“အမေလး .. မျဖစ္ဘူး မျဖစ္ဘူး၊ က်ဳပ္သိတဲ့အတိုင္းဆို အျမစ္ေတြကလည္း သူတို႔ အသားပဲ၊ အျမစ္ေတြကို ျဖတ္ရင္ သူတို႔ အသားကို လွီးျဖတ္သလိုပဲ နာက်င္ၾကလိမ့္မယ္၊ အဲဒီလို လုပ္လို႔ မျဖစ္ဘူး”

ခခ စကားကို ၾကားေတာ့ ဖန္ေၾကာင္က စိုးရိမ္တႀကီး ခ်က္ခ်င္းပဲ ကန္႔ကြက္ပါတယ္၊

လူသူငယ္လူႀကီးက ေတာ္ေတာ္ၾကာၿငိမ္ၿပီး စဥ္းစားေနရာက ...

“ဟုတ္ၿပီ၊ ဖန္ေၾကာင္က လမ္းေကာင္းေကာင္းမွတ္မိေတာ့ လူသူငယ္ၿမို႕ေတာ္ကို ခ်က္ခ်င္းျပန္ခိုင္းလို႔ရတယ္၊ သူက အင္မတန္လွ်င္ျမန္ေပါ့ပါးတယ္၊ ခဏေလးနဲ႔ လူသူေတာ္ၿမိဳ႕ကိုေရာက္သြားႏိုင္မွာ၊ လူသူငယ္ၿမိ႕က ေမွာ္ဆရာမေလး ဆူး ကို ေမးေပးပါ၊ သူ က ဘ၀ေျပာင္းဂါထာေတြရတယ္၊ အဲဒီထဲက +အေကာင္ေျပာင္းဂါထာ+ ရယ္ +အေကာင္မွန္ဂါထာ+ ကို သင္ခိုင္းပါ၊ အေကာင္းေျပာင္းဂါထာနဲ႔ ဒီကေလးႏွစ္ေယာက္ကို အေကာင္ေျပာင္းလိုက္မယ္၊ ၿပီးမွ အေကာင္မွန္ဂါတာကို ျပန္ရြတ္လိုက္ရင္ သူတို႔ ပံုမွန္လူ ျပန္ျဖစ္လာမွာပဲ“
“ျမန္ျမန္သြားခ်ည္ပါ၊ အခ်ိန္မရွိေတာ့ဘူး၊ မဟုတ္ရင္ က်ဳပ္တို႔ ဒီကေလးေတြ ဆံုးရံႈးရလိမ့္မယ္”
“-----------”
“ကဲ ကြယ္ .. သြားပါ .. ေမွာ္ဆရာမ ဆူး သင္ေပးတဲ့အတိုင္း ေသခ်ာမွတ္ခဲ့ကြဲ႕”
“------------------”
“ဖန္ေၾကာင္ေရ လုပ္ကြဲ႕ .. သြားခ်ည္ကြဲ႕ သြက္သြက္ေလး”
“--------”

ဖန္ေၾကာင္က မတုန္မလႈပ္ စကားျပန္မေျပာဘူး၊ နားရြက္တစ္ဘက္ေထာင္ၿပီး တစ္ဘက္ကခပ္လွဲလွဲအေနအထားနဲ႔ ၿငိမ္ၿပီးစဥ္းစားေနတယ္၊ သူ႔ရဲ႕ ပန္းေရာင္ ဦးေႏွာက္လံုးေလးေတြက ခ်ာခ်ာလည္ေနတာပဲ၊

“က်ဳပ္ စဥ္းစားေနတာ၊ အဲဒီဂါထာ ႏွစ္ပုဒ္ကို မွတ္မိပါ့မလားပဲ၊ သိပ္မ်ားရွည္သလား ေဟ”

ဖန္ေၾကာင္က စဥ္းစားေနရာက လူသူငယ္လူႀကီးကို ေမးခြန္းထုတ္လိုက္တယ္၊

“ဂါထာက တိုတိုေလးပဲ ဖန္ေၾကာင္ရဲ႕ ပန္းေရာင္ဦးေႏွာက္ေလးေတြက အလုပ္ေကာင္းေကာင္းလုပ္တယ္လို႔ ေၾကြးေၾကာ္ေနက်မဟုတ္လားကြဲ႕” လူသူငယ္လူႀကီးက ခပ္ေလာေလာေျဖပါတယ္၊

“အမေလး .. ေမာ္စီ ..ေလ ေမာ္စီ ခခထက္ အရပ္ပုသြားၿပီ၊ လုပ္ပါဦး ...”

ခခ က အသံစူးစူးေလးနဲ႔ ထေအာ္လိုက္တယ္။

“ကဲ သြားၿပီဗ်ဳိ႕ ျမဲွ႕ ေညာင္း ..ေျမွာင့္”

ေညာင္လို႔ မေအာ္ပဲ ျမဲွ႕ေညာင္း လို႔ ေဆာင့္ႀကီးေအာင့္ႀကီး ေအာ္လိုက္ၿပီး ကြ်န္းေလးဆီကေန ျမစ္ထဲကို ဆင္းေျပးပါတယ္၊ တခဏေလးပဲ သူ႔ရဲ႕အၿမီးလွလွေလးေတာင္ မျမင္လိုက္ရေတာ့ပဲ အားလံုးရဲ႕ ျမင္ကြင္းထဲက ေပ်ာက္သြားခဲ့ပါၿပီ။

ေမာ္စီနဲ႔ ဖိုးပလံတို႔ က ေၾကာက္ရြံ႔လြန္းလို႔ အသံမထြက္ႏိုင္ၾကဘူး၊ ေနာက္ေတာ့ “ငါတို႔ ကံေကာင္းၾကမွာပါ” လို႔ အခ်င္းခ်င္း အားေပးရင္း ေရွ႕ဆက္ျဖစ္လာမွာေတြ ရင္ဆိုင္ဖို႔ အားေမြးေနၾကပါတယ္။

ေနာက္ထပ္ ႏွစ္နာရီေက်ာ္ၾကာၿပီးတဲ့အခါ ဖန္ေၾကာင္ျပန္ေရာက္လာပါၿပီ၊ ဖန္ေၾကာင္ရဲ႕ ပတၱျမားႏွလံုးေလးက အဆမတန္ခုန္လႈပ္လို႔ေနရွာတယ္၊ ပန္းေရာင္ဦးေႏွာက္ေလးေတြေရာပဲ၊

“ဘယ္လိုလဲ .. ”
“ေမွာ္ဆရာမေလး ဆူးနဲ႔ ေတြ႔လား”
“ဂါထာရလာလား”
”ဂါထာေပးလိုက္လား”
“သူတို႔ကို အသြင္ေျပာင္းႏိုင္မယ္တဲ့လား ဟင္”

ခခတို႔ အားလံုးက ဖန္ေၾကာင္ကို တစ္ေယာက္တစ္ေပါက္ ေမးခြန္းေတြ ၀ိုင္းၿပီးထုတ္ၾကတယ္၊

“ေဟ့ ေဟ့ .. တိတ္တိတ္ေနၾကပါ၊ ဂါထာမေမ့ေအာင္ တစ္လမ္းလံုးရြတ္လာရတာ၊ ေမ့ကုန္ေတာ့ပါပဲ၊ သိပ္ခက္တာပဲ တိုးတိုးတိတ္တိတ္ေနၾကပါဗ်ဳိ႕”

ဖန္ေၾကာင္က အသက္ျပင္းျပင္းရႈသြင္းလိုက္ၿပီး ခခတို႔ အားလံုးကို ခပ္ေငါက္ေငါက္ဆူလုိက္ပါတယ္၊

“က်ဳပ္ ကို ‘ေမွာ္ဆရာမေလး ဆူး’ က ပ်ားေကာင္ေျပာင္းဂါထာ သင္ေပးလိုက္တယ္၊ အေကာင္ေျပာင္းဂါထာေရာ၊ အေကာင္မွန္ဂါတာေရာ”
“ျမန္ျမန္ရြတ္မွ ျဖစ္မယ္ သူတို႔ ေတြ ခုေတာင္ ေတာ္ေတာ္ က်ဳံလွီကုန္ၾကၿပီ”  ဖိုးပလံတုိ႔ကို ၾကည့္ၿပီး ဖန္ေၾကာင္က ေျဖပါတယ္၊

ခခက ေမးတယ္၊ “ပ်ားေတြေျပာင္းသြားမယ္ဆို အျမစ္ေတြကေရာ ဟင္”
“အျမစ္ေတြကလည္း အခုဆို သူတို႔ရဲ႕ အေသြးအသားပဲ၊ အျမစ္ေတြပါ အကုန္လံုးပ်ားတစ္ေကာင္ေျပာင္းသြားမွာေပါ့”
“အဲ .. အဲဒါ .. အဲဒါ ... ဟုတ္တယ္ အဲဒီလိုက်ဳပ္ေျပာတာ၊ ပ်ားေကာင္ျဖစ္သြားၿပီးမွ အေကာင္မွန္ ဂါထာျပန္ရြတ္လိုက္ရင္ သူတို႔ ပံုမွန္ျပန္ျဖစ္လာၾကမွာပဲ” လူသူငယ္လူႀကီးကလည္း ၀င္ေျပာပါတယ္၊

“ကဲ ဒါဆို စၾကစို႔”

ဖန္ေၾကာင္က ခါးေၾကာေလးဆန္႔ၿပီး အာေခါင္တစ္ခ်က္ျဖဲ၊ ဂါထာရြတ္ဖို႔ ဟန္ျပင္တယ္၊

“ဖိုးပလံနဲ႔ ေမာ္စီတို႔ ပ်ားေကာင္ေတြလို ပံုေျပာင္း .. အခုပဲေျပာင္း .. ပ်ားပံုေျပာင္းေပးပါ ပပ .. အခပပ .. ပပပပပပပပ... ”

ဖန္ေၾကာင္က ဂါထာကိုရြတ္ၿပီး ခဏေစာင့္ၾကည့္တယ္၊ ဖိုးပလံတို႔ ေျပာင္းမသြားၾကဘူး၊

လူသူငယ္လူႀကီးက ဂါထာရဲ႕သေဘာသဘာ၀ကို နားလည္သြားပံုရတယ္၊ “ပပပ ေတြ အကၡရာသံုးလံုးေလာက္ပိုမေနဘူးလား၊ အဲဒါ အတိအက်ျဖစ္ရမယ္မလား”

ဖန္ေၾကာင္ ႏႈတ္ခမ္းစူၿပီး “ဘာတုန္း အတိအက်ရြတ္တာပဲေလ၊ ပ ေတြ . ပိုေနလို႔လား” လို႔ ျပန္ေမးတယ္၊

“ပိုေနတာေပါ့ ပ .. ေတြ အမ်ားႀကီးပဲ” လူသူငယ္လူႀကီးက ရွင္းျပပါတယ္၊

ဖန္ေၾကာင္က သြားစိျဖဲေျခာက္ၿပီး သူ စိတ္တိုေၾကာင္း ျပတယ္၊

လူသူငယ္လူႀကီးက ပုခံုးပဲ တြန္႔ျပလိုက္ပါတယ္၊

“ဖိုးပလံနဲ႔ ေမာ္စီတို႔ကို ပ်ားေကာင္ေတြလို .. ပံုေျပာင္းေစခ်င္ပါတယ္.. အခုပဲေျပာင္းေစခ်င္ .. ပ်ားပံုေျပာင္းေပးပါ ..
ပပစခပတ .. အခပပစခ .. ပပပပပ... ”

ဖန္ေၾကာင္က ဂါထာကို အကၡရာ တစ္လံုးခ်င္းစီ ဂရုတစိုက္ရြတ္တယ္၊

“အဲ .. ဟုတ္ၿပီေဟ့ .. အဲလို .. ဂါထာေတာ့ ကြက္တိကိုမွန္ၿပီေဟ့”
“ေဟာ .. ေဟာ ..”
“ဟယ္ ..”

“ပ်ားေလးေတြ .. ပံုေျပာင္းသြားၾကၿပီ၊ သူတို႔ အႏၱရာယ္က လြတ္ၿပီ”

ခခက ၀မ္းသာအားရ ေအာ္ဟစ္ပါတယ္၊ ဒါေပမဲ့ ခခလည္း အျပည့္အ၀ေတာ့ မေပ်ာ္ရဲေသးဘူး၊ သူ႔ရဲ႕သူငယ္ခ်င္း ဖိုးပလံနဲ႔ ေမာ္စီကို ပံုမပ်က္ ျပန္မွေတြ႔ရပါ့မလားလို႔ ခခက ပူပန္ေနရွာတယ္၊

“ပ်ားေလးႏွစ္ေကာင္လာၾကအနားကို .. လာၾက .. အေကာင္မွန္ဂါထာရြတ္ရဦးမယ္” ဖန္ေၾကာင္က ပ်ားေလးႏွစ္ေကာင္ကို အနားကိုေခၚပါတယ္၊ ပ်ားေလးေတြက ေရႊပန္းအိုး အနားကို မလာရဲၾကဘူး အေ၀းကေနပဲ ရစ္သီရစ္သီလုပ္ေနၾကတယ္၊

“လာၾကပါ က်ဳပ္အနားကို ေရႊပန္းအိုးကို ထိကိုင္မထားရင္ ျမစ္ပြားက်ိန္စာ မထိပါဘူးလို႔ ေမွာ္ဆရာမ ဆူး က ရွင္းျပလိုက္တယ္၊ လာၾကဗ်ဳိ႕၊ ဂါတာရြတ္ရဦးမယ္၊ ၾကာရင္ က်ဳပ္က ေမ့သြားလိမ့္မယ္၊ ဂါထာေတြ က်ဳပ္ရဲ႕ ပန္းေရာင္အလံုးေလးေတြထဲက ထြက္မေျပးခင္ ျမန္ျမန္ရြတ္မွ ျဖစ္မယ္”

အဲဒီေတာ့မွ ပ်ားေလးႏွစ္ေကာင္ ဖန္ေၾကာင္အနားေရာက္လာၾကတယ္၊

“ကဲ .. ရြတ္ေတာ့မယ္၊ လာေလေရာ့ အေကာင္မွန္ဂါထာ”
“ပ်ားေကာင္ေတြ ဖိုးပလံနဲ႔ ေမာ္စီ အျဖစ္သို႔ ပံုမွန္ေျပာင္း .. အခုပဲေျပာင္း .. ပံုမွန္ေျပာင္းေပးပါ .. အေကာင္မွန္ ေျပာင္းေပးပါ ..
ပမပ .. အခပပ .. ပမပပပ .. အကမ ပပပ”
”--------------”

ပ်ားေကာင္ေလး ဖိုးပလံနဲ႔ ေမာ္စီတို႔ဆီက ညီးညဴသံနည္းနည္းထြက္လာလို႔ သူတို႔ ဂရုစိုက္ၾကည့္လိုက္ၾကေတာ့ ပ်ားေကာင္ေလးေတြကေန ဖိုးပလံ ေမာ္စီတို႔ နဂိုအတိုင္းျပန္ျဖစ္လာၾကၿပီ၊ ဖိုးပလံတို႔ကို အားလံုးက ၀ိုင္းၿပီးေထြးေပြ႕ၾကတယ္၊ ဖန္ေၾကာင္ကလည္း ျပံဳးျပံဳးႀကီး ၾကည့္လို႔ေနပါတယ္၊ အခုမွပဲ ဖန္ေၾကာင္ရဲ႔ ပတၱျမားႏွလံုးေလး အဆမတန္လႈပ္ခါမႈမျဖစ္ေတာ့ဘူး၊ ဦးေႏွာက္လံုးေလးေတြလည္း အတန္ငယ္ၿငိမ္သက္သြားၾကပါၿပီ။

“ကဲ .. အခု ေနာက္ဆုံုး ေမွာ္ဆရာမ ဆူးေပးလိုက္တဲ့ တတိယ လက္ေဆာင္ကေတာ့ ဂါထာမဟုတ္ေတာ့ဘူး၊ ေရႊပန္းအိုးဆီက က်ိန္စာကို ျဖတ္ထုတ္တဲ့နည္းတဲ့၊ လြယ္လြယ္ေလးပဲ လုပ္ၾကရေအာင္၊ ေရႊပန္းအိုးကို တစ္ပတ္ျပည့္ေအာင္ က်ဳပ္တို႔ေလွ်ာက္ၾကရမယ္၊ ၿပီးေတာ့ ေရႊပန္းအိုးေဘးပတ္ပတ္လည္မွာ အားလံုးစုထိုင္ၿပီး ပန္းအိုးပတ္လည္ စက္၀ိုင္းလို စုကိုင္ၾကမယ္၊ ပန္းအိုးေဘာင္ေလးကို အားလံုးက တစ္ၿပိဳင္နက္တည္း မယူလိုက္ရမယ္၊ အားလံုးရဲ႕လက္ေတြထိေနၾကပါေစေနာ္၊ မဟသြားပါေစနဲ႔၊ ဟလိုက္တာနဲ႔ အျမစ္ေတြျပန္ထိုးထြက္လာၾကလိမ့္မယ္”  ဖန္ေၾကာင္က ေရႊပန္းအိုးရဲ႕ က်ိန္စာေသေအာင္ ရွင္းနည္းကို ေသခ်ာရွင္းျပပါတယ္၊

အခုတစ္ခါေတာ့ ဖိုးပလံတို႔ ေၾကာက္ရြံ႕မႈမရွိၾကေတာ့ဘူး၊ အဲဒီျမစ္ပြားက်ိန္စာဆိုတာႀကီးကို သတ္ႏိုင္တဲ့နည္းကလည္း သိေနၾကၿပီဆိုေတာ့ ...၊ အားလံုး ပန္းအိုးေဘးမွာ စုထိုင္လိုက္ၾကၿပီး၊ လက္ေတြပန္းအိုးေဘာင္မွာ စက္၀ိုင္းပံု ထိလွ်က္သားနဲ႔ပဲ ပန္းအိုးကို မယူလိုက္ၾကတယ္၊ ပန္းအိုးက ေပါ့ေပါ့ပါးပါးေလးပဲ၊ အသာတၾကည္ပဲ ပါလာပါတယ္၊ အဲဒီလိုေရႊပန္းအုိးကို ေနရာက မ ယူ ဖယ္ရွားမႈဟာ ေမွာ္ပန္းေတြကို သက္ေရာက္မႈ ရွိမေနတာကို ကံေကာင္းစြာပဲ သူတို႔ ေတြ႕ၾကရပါတယ္၊ ပန္းေလးေတြက ပြင့္ျမဲပြင့္လွ်က္ပဲ၊ ေျပာင္းျမဲေျပာင္းလွ်က္ပဲ၊ ေမႊးျမဲ ေမႊးလွ်က္၊ လွျမဲလွလွ်က္ ဘာမွေျပာင္းလဲမသြားၾကပါဘူး။

ဖိုးပလံတို႔ အားလံုး လူသူငယ္ၿမို႔ေတာ္ကို ေဘးမသီရန္မခပဲ ျပန္ေရာက္လာၾကပါၿပီ၊ လူသူငယ္ေတြအားလံုးလည္း ေပ်ာ္ရႊင္ေနၾကပါတယ္၊ သူတို႔ရဲ႕ ေက်းဇူးရွင္ ခခကို ကူညီလိုက္ႏိုင္ၿပီးဆိုၿပီး ၀မ္းသာအားရျဖစ္ေနၾကတယ္၊ သူတုိ႔ရဲ႕ မ်က္ႏွာေလးေတြ ၿပံဳးရႊင္ေနတာပဲ၊ ေရႊပန္းအိုးေလးနဲ႔ ေမွာ္ပန္းေလးေတြရဲ႕ လွပမႈကို အားလံုးက တသသခ်ီးက်ဴးေနၾကတယ္၊ သူတို႔ရဲ႕ မ်က္ႏွာမွာေတာ့ လိုခ်င္တက္မက္စိတ္တစံုတရာ ရွိမေနၾကပါဘူး၊ သူတို႔အတြက္ လိုအပ္ခ်က္မွန္သမွ် သူတို႔မွာရွိႏွင့္ေနၾကၿပီလို႔ လူသူငယ္ေတြက ယံုၾကည္ထားၾကတယ္တဲ့၊ အဲဒါေၾကာင့္ ေနာက္ထပ္ ဘယ္လို အရာမ်ဳိးကိုမွ လိုခ်င္တက္မက္တဲ့ခံစားမႈ မရွိၾကေတာ့ဘူး လုိ႔ လူသူငယ္အုပ္ခ်ဳပ္ေရးမွဴးက ရွင္းျပပါတယ္။

ဖိုးပလံ၊ ေမာ္စီ နဲ႔ ခခ တို႔ အားလံုး လူသူငယ္ၿမိဳ႕ေတာ္သားေတြကို ႏႈတ္ဆက္ၿပီး ျပန္ခဲ့ၾကပါၿပီ။

-------------------------------- ။ --------------------------------

အိမ္ကို ျပန္ေရာက္ၾကတဲ့ ကေလးသံုးေယာက္အတြက္ ေမးခြန္းေတြက အသင့္ေစာင့္ႀကိဳေနၾကၿပီ၊

ဖိုးပလံ

“--------”
“ေမေမ သားကို အျမဲယံုၾကည္ၿပီး သားလုပ္ခ်င္တာဆို ေမေမ ခြင့္ျပဳခဲ့တာပဲ၊ မခ်ုပ္ခ်ယ္ခဲ့ဖူးေနာ္၊ အခု တစ္ညအိပ္ ႏွစ္ရက္နီးပါး ေမေမ့ကို ဘာမွလည္းေျပာမသြား၊ အေၾကာင္းလည္းမၾကား”
“--------------------”
“အဲဒီအတြက္ ေမေမ့ကို သား ဘယ္လို ရွင္းျပႏိုင္မလဲ၊ ေမာ္စီနဲ႔ ခခ တို႔အိမ္ကိုလည္း ေမေမ ေမးတာပဲ၊ သူတို႔လည္း အားလံုးစိတ္ပူေနၾကတယ္တဲ့၊  ေမာ္စီလည္း အိမ္မွာ မရွိဘူး၊ ခခ ေရာပဲ”
“--------------------”
“သားတို႔ ဘာေတြ သြားေဆာ့ေနတာလဲ”
 “------”

ေမာ္စီ

“လင္းလြန္း ေဖေဖ့ကို အမွန္အတိုင္းေျပာျပ ရွင္းျပရမယ္၊ သားတို႔ ဘယ္ေတြသြားေနလဲ”
“--------------”
“ဘာေတြလုပ္ေနၾကလဲ၊ ေဖေဖ့သား လင္းလြန္းဟာ ဘယ္ေတာ့မွ ညာၿပီး မေျပာတတ္ဖူး ဆိုတာ ေဖေဖသိထားၿပီးသားပဲ”
“------------”
“ေမေမလည္း အခု သား ... ရွင္းျပတာကို နားေထာင္မယ္”

ခခ

“ေမေမ့ သမီးေလး ခခ ဘယ္ေတြသြားေနတာလဲ”
“-----------------------”
“--------------”
လဲ့ရာက ညက တစ္ညလံုး မအိပ္ဘူး၊ တအီအီနဲ႔ ေအာ္ေနတာ”
“-------------”
“ဖိုးပလံ တို႔ ေမာ္စီတို႔ အိမ္ကလည္း စိတ္ပူေနၾကတာ သမီးတို႔ ဘယ္ေတြသြားေဆာ့ေနၾကသလဲကြယ္”

------------------- ။ -------------------

သူတို႔အားလံုးရဲ႕အေျဖက  .........

“လူသူငယ္နတ္သမီးနယ္ေျမကိုေရာက္သြားၾကတာပါ၊ နတ္သမီးနယ္ေျမကရလာတဲ့ ေရႊပန္းအိုးနဲ႔ ေမွာ္ပန္းေလးေတြလည္း ျပမယ္ေနာ္”  လို႔ အတူတူပဲေျဖၾကတယ္ ...

ဖိုးပလံေမေမ ေမြးေန႔က်မွ အားလံုးကုိ အံ့ၾသသြားေအာင္ ေရႊပန္းအိုးနဲ႔ ေမွာ္ပန္းေလးအေၾကာင္းေျပာျပပါ့မယ္ လို႔ ကတိေပးခဲ့ၾကပါတယ္ ... ။

Ref: The Magic of Oz by L. Frank Baum