ကားတစ္စီးထဲက ကၽြန္မရဲ႔ညေတြ

• အန္ယာ (Anya)ေရးသားခဲ့တဲ့ အစြန္႕ပစ္ခံ သို႕မဟုတ္ ဘာမွ မပိုင္ဆိုင္တဲ့ အမ်ဳိးသမီးငယ္ေလးရဲ႕ ျဖစ္ရပ္မွန္ စာအုပ္ဟာ ၂၀၀၇ ေမလ အတြင္းက ပံုႏိွပ္ ထုတ္ေ၀ခဲ့ပါတယ္။
• ယူနိုက္တက္စတိတ္မွာ ဆန္းေဒးတိုင္းမ္ရဲ႔ ျဖစ္ရပ္မွန္(Non-Fiction) အေရာင္းရဆံုး စာရင္း နံပါတ္ေလး ခိ်တ္ခဲ့ပါတယ္။
• စိတ္၀င္စားသူေတြ အန္ယာရဲ႔ဘေလာ့ဂ္ ကို ၀င္ေရာက္ဖတ္႐ႈနိုင္ပါတယ္။ ဘေလာ့ဂ္လိပ္စာက www.wanderingscribe.blogspot.com ပါ။
• အန္ယာဆိုတဲ့ မိန္းကေလး တစ္ေယာက္ဟာ ဘက္ဆဲလား စာအုပ္ေရးသားခဲ့သူအျဖစ္ အခုေတာ့ အိုးအိမ္မဲ့ ဘ၀ကေန လြတ္ေျမာက္သြားခဲ့ပါၿပီ။ ဘယ္ေလာက္ပဲ ဘ၀အေျခအေနေတြ ဆိုးေနပါေစ၊ အဲဒီ ဘ၀ဆိုးကေန လြတ္ေျမာက္နိုင္ဖို႕ အခြင့္အလမ္းေတြ႐ိွေနတယ္ဆိုတာ အန္ယာဆိုတဲ့မိန္းကေလးက လက္ေတြ႔ျပသနိုင္ခဲ့တဲ့ အတြက္ ကြၽန္မတို႔ အားလံုးအတုယူနိုင္ဖို႔ မဂၢဇင္း စာမ်က္ႏွာေပၚကေန ေ၀ငွေျပာျပလိုက္တာပါ။

ကားတံခါး ေသာ့ေတြ အေသအခ်ာ ပိတ္လိုက္ပါၿပီ။ အိပ္စက္ျခင္း အရသာကို ေမွးခနဲ ရယူ ဖမ္းဆုပ္မိစဥ္ ခဏမွာပဲ ကြၽန္မကားေလး တည္႐ိွရာ လမ္းၾကားဆီကို ကားမီးေရာင္ေတြ ေ၀့၀ဲ ျဖာ က်လို႔လာခဲ့သည္။ ေ၀့ေ၀့၀ဲ၀ဲ အလင္းေတြဟာ မနီးမေ၀းမွာ ရပ္တန္႕သြားၾက၏။ ကားစက္သံ မရပ္တန္႕ခင္ ဒရမ္သံ၊ ေဘ့စ္သံ ခပ္ျပင္းျပင္း ဂီတသံစဥ္ ေတြဟာ အဲဒီကားဆီက တြန္းထိုး လႈပ္ယမ္း အန္က်လာျပန္သည္။ ရယ္ေမာသံေတြနဲ႕ ကားတံခါး ေဆာင့္ပိတ္လိုက္တဲ့ အသံေတြကလည္း ဆက္တိုက္ ဆိုသလို ကြၽန္မနဲ႕ အနီးဆံုးကို ခ်ဥ္းကပ္လာေနၾကၿပီ။



ကြၽန္မ တစ္ကိုယ္လံုး ေတာင့္တင္းေအးခဲ သြားမတတ္ လန္႕ထိတ္လာသည္။ ေျခသံေတြဟာ တျဖည္းျဖည္း နီးလို႔နီးလို႔ ၊ တျဖည္းျဖည္း က်ယ္လို႔က်ယ္လို႔ လာေနပါပေကာ။ ကြၽန္မအသက္ေအာင့္ ထားလိုက္ရင္းက ကားေသာ့ကို အေလာတၾကီး စမ္းတ၀ါး၀ါး ႐ွာေဖြလိုက္ပါသည္။ ေျခအစံုက မိႈ႕ယာအိတ္ထဲမွာ မထုတ္ရေသးပါဘူး။ အဲဒီေနာက္ ကားကို အ႐ိွန္ျပင္းျပင္း ေမာင္းႏွင္ထြက္ခြာခဲ့လိုက္၏။ ရယ္ေမာသံ၊ ဂီတသံ၊ အလင္း၊ အရိပ္သဏၭာန္ေတြ အားလံုး ဟိုးခပ္ေ၀းေ၀းမွာ က်န္ရစ္ခဲ့ၿပီ။

ဒီလိုပဲ၊ ဒီလိုပဲ ကြၽန္မ ကားထဲမွာ အိပ္စက္ခဲ့ရတဲ့ လေတြ အေတာ္ေလးမ်ားေနခဲ့ၿပီ။ ဒီလိုပဲ ... ျပင္းျပင္းထန္ထန္ လန္႔ထိတ္ခဲ့ရတဲ့ ခံစားမႈကလည္း ဒီေန႕အထိပဲ၊ အ႐ိွန္ေသသြားတယ္ရယ္လို႕ မ႐ိွေသးဘူး။ ဒါေပမဲ့လည္း ... ကားတစ္စီးထဲမွာ ႐ွင္သန္ ေနထိုင္ေနရတဲ့ ေဟာဒီလို မိန္းမတစ္ေယာက္ ႐ိွေနတယ္ဆိုတာ ဘယ္သူမွ မသိနိုင္ၾကေသးပါဘူး။

ကြၽန္မရဲ႕ ေမေမဟာ ဇာတိေျမ အိုင္ယာလန္ကို ေက်ာခိုင္းထြက္ခြာခဲ့စဥ္က အလြန္ငယ္ရြယ္ၿပီး လက္မထပ္ရေသးပါဘူး။ ေမေမက ကြၽန္မကို ကြၽန္မ အေဒၚရဲ႕ လက္ထဲ လက္လဲႊခဲ့လိုက္ၿပီး ေပ်ာက္ကြယ္ သြားခဲ့၏။ အခိ်န္ နည္းနည္း ၾကာလာေတာ့ ကြၽန္မရဲ႕ အေဒၚဆိုသူဟာ ကြၽန္မကို ေထာင့္စံု၊ ေနရာစံုက တိုက္ခိုက္ဖို႕ အၿမဲ ေျခာင္းေျမာင္းေနတဲ့သူျဖစ္လာခဲ့သည္။ အေဒၚရဲ႕ ေယာက်ာ္းဟာလည္း ကြၽန္မကို အၿမဲတမ္း ျငဴစူ အျပစ္တင္ေနတတ္သူ ျဖစ္လာသည္။ အေဒၚရဲ႕ ေယာက်ာ္း၊ ကြၽန္မရဲ႕ ဦးေလးဟာ ေနာက္ေတာ့ ျငဴစူအျပစ္တင္ရုံမွ် မတင္းတိမ္ေတာ့ပဲ ကြၽန္မကို လိင္ပိုင္းဆိုင္ရာ က်ဴးလြန္ ေစာ္ကားမႈပါ ျပဳလုပ္လာခဲ့သည္။ ကြၽန္မ အဲဒီအိမ္က စြန္႕ခြာမွ ျဖစ္ေတာ့မည္။ အျမန္ဆံုးေပါ့။

တစ္ေန႔မွာေတာ့ ဆံုး႐ံႈးမႈ၊ နာက်ည္းမႈေတြနဲ႕ အဲဒီအိမ္က ထြက္ခြာခဲ့ေတာ့၏။ ဥပေဒ ဒီဂရီတစ္ခုရေအာင္္ ႀကိဳးစားခဲ့ပါသည္။ ကြၽန္မရဲ႕ကို္ယ္ပိုင္ဘ၀ကို တည္ေဆာက္နိုင္ဖို႕ ကိုယ္တိုင္ၾကိဳးစားခဲ့ရင္း အနာရြတ္ေဟာင္းေတြ ဖံုးကြယ္ထားရန္ ကြၽန္မ အတန္အသင့္တတ္နိုင္လာခဲ့သည္။ ဟန္ေဆာင္ပန္ေဆာင္္ တင္းမာထားရတဲ့ မ်က္နွာျပင္တစ္ခုရဲ႕ေအာက္ေျခမွာေတာ့ အနာရြတ္ေဟာင္းေတြ လတ္ဆတ္ေနဆဲပါေလ။

ကြၽန္မ အသက္ ၃၃ ႏွစ္ေရာက္တဲ့ အခါ လန္ဒန္မွာ ေနျဖစ္ခဲ့သည္။ အဲဒီ အခိ်န္ေတြက ကေရ႕ခ်္ နဲ႕ ဆံုျဖစ္တဲ့ အခိ်န္ေတြေပါ့။ ကေရ႕ခ်္ ဆိုသူက ကြၽန္မ လိုအပ္သမွ် အရာေတြကို ျဖည့္ဆည္းေပး ေနတဲ့ မိတ္ေဆြတစ္ေယာက္ပါ။ ကေရ႕ခ်္ နဲ႔ သိကြၽမ္းေနတဲ့ အခိ်န္မွာပဲ တစ္ဘက္မွာလည္း အမ်ဳိးသား တစ္ဦးနဲ႔ ကြၽန္မ ခ်စ္ခင္ႏွစ္သက္ေနတာ ၅ ႏွစ္ ေလာက္ေတာင္ ႐ိွပါေတာ့မည္။ ကေရ႕ခ်္ ရဲ႕အသက္က ကြၽန္မထက္ ၂၀ ႏွစ္ေတာင္ ၾကီးေနေတာ့ ကၽြန္မတို႔ရဲ႕ ဆက္ဆံေရးဟာ အစပိုင္းမွာ ဖခင္နဲ႔သမီးတစ္ေယာက္နဲ႔ေတာင္ ဆင္ဆင္တူေနေသးရဲ႕။

ေနာက္ပိုင္းမွာေတာ့ အတြင္းက်က် ရင္းႏီွးလာခဲ့သလို ကြၽန္မရဲ႕အတိတ္ကို ကေရ႕ခ်္က ပိုမို စပ္စုလိုဟန္ ျပလာတဲ့အတြက္ ကြၽန္မ သူ႕ကို သိပ္မႏွစ္ၿမိဳ႕ႏိုင္ေတာ့ဘူး။ တစ္စံုတစ္ခုအတြက္ ကြၽန္မကိုဆဲြေဆာင္ဖို႕ ၾကိဳးစားလာေနၿပီဆိုတာ မိန္းကေလးျဖစ္တဲ့ကြၽန္မ အလိုလို သိႏွင့္ေနခဲ့ပါၿပီ။ ကေရ႕ခ်္ရဲ႕ ခ်ဥ္းကပ္ တုပ္ေႏွာင္မႈေတြကေန လြတ္ေျမာက္ဖို႕ ၾကိဳးစားရေတာ့သည္။ အခိ်န္ ၂ ႏွစ္ေလာက္ေတာ့ ယူခဲ့ရပါသည္။ ပထမ တစ္ၾကိမ္မွာ ကြၽန္မေနတဲ့အိမ္ကေန ေျပာင္းေျပးတဲ့အခါ ကေရ႕ခ်္ က အိမ္အသစ္ကို  ျမန္ျမန္ပဲ ေျခရာခံမိသြားေလေတာ့ ေနာက္တစ္အိမ္ ထပ္မံ ေျပာင္းေရႊ႕ရသည္။ သူ႔ရဲ႕အေႏွာင္အဖဲြ႕ေတြက ႐ုန္းထြက္ရင္းနဲ႔ ကြၽန္မ စိတ္ဓာတ္ေတြ က်ဆင္းလာခဲ့သည္။ လက္ေထာက္ ဥပေဒ၀န္ထမ္းအလုပ္ကိုလည္း စြန္႔လႊတ္ခဲ့ရၿပီ။

၂၀၀၅ ခုႏွစ္မွာ ကြၽန္မရဲ႕ ကားကို မြမ္းမံရင္း အသံုးစရိတ္ေတြ ပိုလာခဲ့သည္။ ကြၽန္မရဲ႕ ေယာက်ာ္းေလးမိတ္ေဆြ ကလည္း ကြၽန္မဆီကပိုက္ဆံေတြ ေခ်းငွားထားၿပီးျပန္မေပးခဲ့ပါဘူး။ ကြၽန္မ မတတ္ႏိုင္တာေတြ ပိုမို မ်ားလာတဲ့အခါ ငွားထားတဲ့အိမ္ခန္းကို ျပန္အပ္လိုက္ရသည္။ အဲဒီအခိ်န္ကစၿပီး ဟိုဟိုဒီဒီ သြားလိုက္လာလိုက္နဲ႔ ကြၽန္မဘ၀ စတင္ ေမ်ာလြင့္ခဲ့ပါသည္။ ကြၽန္မရဲ႕ အေဖရင္း ဘရန္ဒန္ဆီက ေငြေၾကး အနည္းငယ္ရ႐ိွခဲ့၏။ ဒီလိုနဲ႔ အခိ်န္ေတြကုန္လြန္လာလိုက္တာ အမ်ဳိးသားမိတ္ေဆြေခ်းငွားထားတဲ့ ေငြေတြဟာ လံုး၀ကိုေပၚထြက္မလာေတာ့ပါဘူး။ တစ္ေန႔ ဘ႐ိုက္တန္ပင္လယ္မ်က္ႏွာျပင္ဆီ ျမင္ေတြ႕ေနရတဲ့ေနရာေလးကေန ကၽြန္မေဖေဖ ဘရန္ဒန္ ဆီ ဖုန္းေခၚခဲ့
သည္။

“ဒက္ဒီ ... ကၽြန္မေလ......”

 “ေနာက္တစ္ခါေပးမယ့္ေငြေၾကးဟာေနာက္ဆံုးပဲ”လို႕ ကၽြန္မ ေဖေဖက ေနာက္ဆံုးဆိုတဲ့စကားကို တိတိပပ ဖြင့္ဟ ေျပာဆိုလိုက္ေလ၏။

ကြၽန္မ မ်က္၀န္းေတြက ဦးတည္ရာမဲ့ ေငးရီေနဆဲ…။ အေနာက္ဘက္ဆီက ဆိပ္္ခံေဘာတံတားအိုႀကီးအနီးမွာေပါ့၊ ေစာေစာေလးကပဲ လွရက္ႏိုင္လြန္းတဲ့ မီးခိုးေရာင္ပင္လယ္ၾကီးဟာ အမႈန္အမႊားေတြအျဖစ္ ဖြာလန္ကဲ်ေၾကမြသြားခဲ့သလို ႐ုတ္္ခ်ည္း အက်ည္းတန္ကုန္ေတာ့သည္။ ေဖေဖ ဘရန္ဒန္က ဆက္ၿပီး ေၾကျငာပါေသးသည္။

“၀မ္းနည္းပါတယ္ ကေလးရယ္၊ ဒီထက္ ပိုၿပီး ငါ ဘာမွ မတတ္ႏိုင္ေတာ့ ပါဘူးကြယ္”

ကြၽန္မ ကားထဲမွာ စိတ္ပါ လက္ပါ ငိုေၾကြးလိုက္ေလ၏။ ဘယ္ေတာ့မွ အဆံုးမသတ္မယ့္ ငိုျခင္းမ်ဳိးလို အရွိန္အဟုန္ျပင္းျပင္းငိုခ်င္းခ်ရင္းနဲ႔ေပါ့။ မိသားစုရဲ႕ စိမ္းကား ျပတ္ေတာက္မႈ၊ သူငယ္ခ်င္း၊ မိတ္ေဆြ၊ ခ်စ္ခင္ ႏွစ္သက္သူ ဒါေတြအားလံုး ကြၽန္မမွာ လက္႐ိွ ဘာဆိုဘာမွ မ႐ိွေတာ့ဘူး။ အဲဒီအခိ်န္မွာမွ ကေရ႕ခ်္ ကို ေက်းဇူး တင္ရေကာင္းမွန္း သိလာခဲ့သည္။ ဒါေပမဲ့ ကြၽန္မ အခုလို ျဖစ္ပ်က္ေနတာေတြကို ဘယ္သူ႕ကိုမွ အသိမေပး၀ံ့ပါဘူး။ ငိုေၾကြးရင္း အလြန္အမင္း ေမာပန္းလာတဲ့အခါမွာေတာ့ အနားယူဖို႔ လိုအပ္ၿပီဆိုတာ ကြၽန္မ သတိရလာခဲ့သည္။ ႐ိွသမွ် သိုးေမႊး အစအနေတြ ဆဲြထုတ္ကာ ကားထဲက ထိုုင္ခံုေနရာမွာ စုပံုခ်ထားၿပီး လဲေလ်ာင္းလိုက္္သည္။ အဆင္မေျပ လွပါဘူး။ လက္ကိုင္ ဘရိတ္တံက ကြၽန္မကို တြန္းထိုး ေထာက္ကန္ထားေလ၏။ ေဘးတစ္ဘက္ဆီ ကိုယ္ကိုေလွ်ာခ်ၿပီးအိပ္ျပန္ေတာ့လည္း ေကာင္းကင္ၾကီးပဲ ျမင္ေနရေတာ့ ကြၽန္မကိုယ္ကြၽန္မ အစ႐ွာမရေလာက္ေအာင္ ေသးႏုပ္ေပ်ာက္ကြယ္ေနသလို စိတ္အားငယ္ငယ္ ျဖစ္ရျပန္ေလသည္။ မ်က္္လံုးေတြ အသာမိွတ္ကာၿငိမ္ေနရင္း မ်က္လံုးေတြတစ္ခါ ဖြင့္ၾကည့္လိုက္မိသည္။ ဩဂုတ္လရဲ႕ ေနအက်၊ တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္ သုတ္ခနဲ ႐ိုက္ခတ္လိုက္တဲ့ေလျပင္းနဲ႕ အတူ ၾကည္လင္လင္ျပာလဲ့တဲ့ေကာင္းကင္ၾကီးမွာ စင္ေရာ္ေလးေတြ စူးစူး၀ါး၀ါးေအာ္ဟစ္ရင္း ဟိုက သည္က ပ်ံသန္းထြက္ေပၚလာတာျမင္ရေလ၏။ အဲဒီေန႔က ပထမဆံုးအၾကိမ္အျဖစ္ ကားထဲမွာ တစ္ညလံုး အခိ်န္ျဖဳန္းေနလိုက္ပါသည္။ ပထမဆံုးည ျဖတ္သန္းခဲ့ၿပီးတဲ့အခါ ေနာက္တစ္ေန႔အတြက္က လြယ္ကူသြားပါၿပီ။ ကြၽန္မဘယ္သူ႕ကိုမွ မ်က္ႏွာခ်င္းမဆိုင္ခ်င္ဘူး။ ေဈးေပါေပါနဲ႔ရတဲ့ သၾကားမုန္႔ေတြကိုပဲ တခိ်န္လံုး တၾကြပ္ၾကြပ္ ကိုက္၀ါးေနခဲ့သည္။ တစ္ေယာက္ေယာက္က ကြၽန္မရဲ႔အျဖစ္မွန္ကို ရိပ္စားမိႏိုင္တဲ့ အျပဳအမူမ်ဳိးကို ေ႐ွာင္ရသည္။ ဥပမာ လမ္းတစ္လမ္းတည္းမွာပဲ ႏွစ္ၾကိမ္ ႏွစ္ခါ ည မအိပ္မိေအာင္ေပါ့။

နာမည္ၾကီး ဟိုတယ္ေတြရဲ႕ ေလာ္ဘီ(lobby) ခန္းမေတြကို အလြတ္က်က္ထားလိုက္ပါသည္။ ဒါမွ ေယာင္နန မျဖစ္ဘဲ ယံုၾကည္မႈအျပည့္နဲ႔ အကြၽမ္းတ၀င္ ၀င္ထြက္သြားလာႏိုင္မယ္ မဟုတ္လား။ အစားအေသာက္ နည္းပါးလြန္းတဲ့ရက္ေတြ မ်ားလာတာနဲ႔အမွ် စိတ္ဓာတ္က်ဆင္းတဲ့လကၡဏာေတြ ျပလာခဲ့ၿပီ။ ကြၽန္မရဲ႕အေထြေထြေရာဂါကုဆရာ၀န္နဲ႔ သြားေတြ႔ရပါသည္။ ဆရာ၀န္က စားေသာက္မႈ ပံုစံေၾကာင့္ အကိဳ်းျဖစ္ထြန္းမႈ မ႐ိွတာ၊ အာဟာရ မျဖစ္တဲ့ လကၡဏာေတြ ေတြ႕ေနရၿပီလို႔ ဆိုေလ၏။ ကြၽန္မ အလုပ္ တစ္ခုရမွ ျဖစ္ေတာ့မည္။ ဒါေပမဲ့ ကြၽန္မေတြ႔ခဲ့သမွ် ေအဂ်င္စီေတြ အားလံုးအတြက္ အဆက္အသြယ္ ျပဳစရာကြၽန္မရဲ႕ လိပ္စာမေပးနိုင္တာေၾကာင့္ လက္ေလွ်ာ့ခဲ့ရတာခ်ည္းပဲ။ ဒီလိုနဲ႔ အမ်ားသံုး ေရခ်ဳိးခန္းေတြ အသံုးျပဳေနခဲ့တာ တစ္လ ေလာက္ၾကာတဲ့အခါ volunteer အမ်ဳိးသမီးတစ္ဦးကို ကြၽန္မဟာ အိုးအိမ္မဲ့ တစ္ဦး ျဖစ္တယ္ဆိုတာ ဖြင့္ေျပာလိုက္ေတာ့သည္။

အဲဒီ အမ်ဳိးသမီးဟာ အံ့အားသင့္သြားဟန္နဲ႕ ညစ္စုတ္စုတ္ အမူအရာေတြ ျပလာခဲ့၏။ ခပ္ၾကမ္းၾကမ္း စကားေတြ ေအာ္ၾကီးဟစ္က်ယ္ေျပာဆိုလိုက္တာေၾကာင့္ အနီးအနားက အမ်ဳိးသားေတြကပါ ျပဴးတူးျပဲတဲ အၾကည့္ေတြနဲ႕ ၀ိုင္းၾကည့္လာၾကသည္။ ဘ႐ိုက္တန္ တစ္၀ိုက္မွာ႐ိွတဲ့ အိုးအိမ္မဲ့ေတြတိုင္းက အခုဆို ကြၽန္မကို္ မွတ္မိလာၾကၿပီ။ လန္ဒန္ကို ျပန္မွျဖစ္မယ္ဆိုတဲ့ အခ်က္ေပးသံေတြေတာင္မွ ကၽြန္မရဲ႕ဦးေႏွာက္က လက္ခံ ၾကားသိေနရၿပီပဲ။

ဒါနဲ႔ပဲ လန္ဒန္ကို ကြၽန္မ ျပန္ခဲ့ေတာ့သည္။ ဒီလိုဆိုေတာ့လည္း လန္ဒန္မွာ ၿမိဳ႕ရဲ႕ အိမ္ရာအေဆာက္အဦးေတြေ႐ွ႕လမ္းေတြမွာ အခမဲ့ကားရပ္နားဖို႕အတြက္ ခက္ခဲသြားျပန္ပါေလေရာ။ တစ္ခါတစ္ရံမွာ ကားရပ္နားခြင့္ လက္မွတ္နဲ႕ပဲ တစ္ညလံုး အခိ်န္ျဖဳန္း လိုက္ရတာလည္း႐ိွခဲ့၏။ တစ္ေန႔ ကားထဲကေန အိပ္မႈန္စံုမႊားႏိုးထလာတဲ့ကြၽန္မကိုျမင္သြားတဲ့ ေပၚတူဂီလူမ်ဳိးယာဥ္ေစာင့္တစ္ဦးက ကားရပ္နားခြင့္ လက္မွတ္အသစ္တစ္ေစာင္ကို္ ကားေရသုတ္တံမွာ ဖိညွပ္လိုက္သည္။ ၿပီးေတာ့ ...

“မိန္းကေလးေရ၊ မင္းေဆး႐ံုမွာ အျမဲကားရပ္ေလ့႐ိွသလား။ လံုၿခံဳေရးအေစာင့္ေတြကေတာ့ အၿမဲ စစ္ေဆးေနတာပါပဲ။ ဒါေပမဲ့ ငါတို႔ဘာဆိုတာ အခုထိ သူတို႔ေသခ်ာမသိၾကေသးပါဘူးကြာ။ ဟုတ္တယ္ မဟုတ္လား”

အဲဒီလို တစ္ဆက္တည္းေျပာခ်လိုက္ၿပီးေတာ့ မ်က္စိတစ္ဘက္ မိွတ္ျပသြားလိုက္ေသးသည္။ အဲဒီ အခိုက္အတန္႕ေလးမွာ ႐ွက္ရံြ႕မႈေတြဟာ ကြၽန္မရဲ႕ အရိုး၊ အေၾကာေတြထဲမွာ လူးလားဆန္ခတ္ ေျပးလႊားကုန္ၾကပါၿပီ။ ဒီလိုနဲ႕ ကြၽန္မ ကားရပ္နားဖို႔အတြက္ ေဆး႐ံုေတြကို ေရြးခ်ယ္လိုက္၏။ ေဆး႐ံုေတြမွာ ကားပတ္ကင္ထိုးရတာဟာ တစ္ေန႔လံုးအတြက္ ကားကို စိတ္ခ်လက္ခ်ထားနိုင္သလို ေရခ်ဳိးဖို႔လည္း အခြင့္အေရး ရပါေသးသည္။ ကံေကာင္းရင္ ၀န္ထမ္းအေယာင္ေဆာင္ၿပီး ေဆး႐ံုကင္တင္းကိုေတာင္မွ အသံုးျပဳခြင့္ ရနိုင္ေသးသည္ေလ။

ကြၽန္မ အိုးအိမ္အၾကံေပးအဖဲြ႕အစည္းနဲ႔ကုသိုလ္ျဖစ္အဖဲြ႔ေတြဆီကို သြားခဲ့၏။ ကြၽန္မေမွၽာ္လင့္တာက အိမ္ခန္း တစ္ခန္းအတြက္ စေပၚတင္နိုင္မယ့္ ေငြေၾကးပမာဏရ႐ိွေရးအတြက္ပါ။ ဒါေပမဲ့ သူတို႔အားလံုးက ကြၽန္မရဲ႕ ေနရပ္လိပ္စာကိုပဲ တြင္တြင္ႀကီး ေတာင္းေနၾကေလသည္။ ခက္တာက ကြၽန္မဟာ အိုးအိမ္မဲ့ တစ္ေယာက္ ျဖစ္တယ္ဆိုတာ အခုခိ်န္ထိ ဘယ္သူ႔ကိုမွ အသိ မေပး၀ံ့ေသးပါဘူး။ သစ္ေတာစပ္စပ္က လမ္းၾကားေလးမွာ ကြၽန္မရဲ႕ ကားေလး ေနရာယူခိုနားခဲ့ရျပန္သည္။ ေမွာင္မည္းတိတ္ဆိ္တ္မႈက ေၾကာက္ရံြ႕စရာအေျခအေနနဲ႕ ရင္ဆိုင္ရဖြယ္၊ ႐ိွေကာင္း ႐ိွနိုင္ေပမဲ့ မနက္ခင္းေတြမွာရ႐ိွေလ့႐ိွတဲ့ လူေတြရဲ႕ျပဴးတူးၿပဲတဲစူးစမ္းတဲ့ အၾကည့္ ႐ိုင္း႐ိုင္းေတြကိုေတာ့ ေ႐ွာင္တိမ္းနိုင္မယ္ေလ။ ဒါေၾကာင့္ ကြၽန္မကေတာ့ ေဟာဒီ သစ္ေတာ စပ္စပ္ေနရာေလးကို သေဘာက်ေနမိေတာ့၏။

ဒီလိုနဲ႔ ေႏြရာသီကေန ေဆာင္းရာသီကိုကူးေျပာင္းလာခဲ့ၿပီ။ ရာသီဥတုကလည္း ဆိုးဆိုးရြားရြား ေအးခဲလာပါၿပီ။ ကြၽန္မရဲ႕ခႏၶာကိုယ္မွာ ဦးထုပ္ေတြ၊ ေျခအိတ္ေတြ ၀တ္နိုင္သမွ် အထပ္လိုက္၊ အလႊာလိုက္ အမ်ားၾကီး ၀တ္ရပါသည္။ ဒါေတာင္မွ ကြၽန္မရဲ႕ေသြးထဲမွာ ေငြေရာင္ေရခဲေတြထိုးေဖာက္၀င္ေရာက္ သြားခဲ့ၿပီလို႔ထင္ရေလာက္ေအာင္ ခ်မ္းစိမ့္ေနတဲ့အေအးဒဏ္ကို ခံစားေနရဆဲပါ။ အဲဒီေဆာင္းရာသီထဲက ခရစ္စမတ္မနက္ခင္းတစ္ခုမွာ ကားမွန္တံခါးကပ္တြယ္ေနတဲ့ေရခဲစေတြကို ခပ္ၾကမ္းၾကမ္း ပြတ္တိုက္ဖယ္႐ွားလိုက္ၿပီး အျပင္ဘက္ဆီ ကြၽန္မ ေငးေမာေနမိခဲ့၏။ အေအးဒဏ္ကိုကာကြယ္ႏိုင္မယ့္ ေကာ္ဖီဆိုင္ေလးေတြ ေစာေစာစီးစီးပဲ ဖြင့္ေနၾကပါၿပီ။ ေဆာင္းေအးေအးေန႔ရက္ေတြရဲ႕ ေန႔ခင္းဘက္ေတြမွာဆိုရင္ နားခိုစရာအတြက္ ကၽြန္မ သေဘာအက်ဆံုးကေတာ့ အမ်ားသံုးစာၾကည့္တိုက္ပါပဲ။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ ေငြေၾကးကုန္က်စရာမလိုဘဲ အေအးဒဏ္ကေန ေ႐ွာင္တိမ္းလို႔ရတယ္ မဟုတ္လား။

အိုးအိမ္မဲ့ဆိုတဲ့အေျခအေနကို ႐ုပ္ဖ်က္ၿပီး အလုပ္ေတြလည္းေလွ်ာက္ေနဆဲပါပဲေလ။ တစ္ေန႕ ေဆး႐ံုကင္တင္းမွာ ခ်ထားတဲ့ေဆာင္းပါးတစ္ခု ေတြ႕လိုက္ရ၏။ အဲဒီေဆာင္းပါးက ဘေလာ့ဂ္စာမ်က္နွာေတြအေၾကာင္း ေဖာ္ျပထားတဲ့ေဆာင္းပါးပါ။ အင္တာနက္ဒိုင္ယာရီေတြကို ဘယ္သူမဆို ဖန္တီးေရးသားနိုင္ၿပီး ဘယ္သူမဆို ၀င္ေရာက္ဖတ္႐ႈနိုင္တယ္လို႔ သိလိုက္ရသည္။ ဒါနဲ႔ပဲ ႏွင္းေတြေ၀ေနတဲ့ ၂၀၀၆ ေဖေဖာ္၀ါရီ ရက္တစ္ရက္မွာ ကၽြန္မ ဘေလာ့ဂ္ေဒါ့ကြန္းကို ၀င္လိုက္ပါသည္။ create blog ဆိုတဲ့ ခလုတ္ေလး ကို နိွပ္လိုက္သည္။ ကြၽန္မ ဘေလာ့ဂ္တစ္ခုလုပ္ျဖစ္ခဲ့၏။ ဘေလာ့ဂ္တစ္ခုယူေတာ့မယ္ဆိုရင္ စိတ္ၾကိဳက္နာမည္ကို ေရြးခ်ယ္ဖို႔လိုပါသည္။ ကြၽန္မကေတာ့ ခရီးသြားကေလာင္႐ွင္ (wanderingscribe)လို႕ အမည္ေပး လိုက္ေလသည္။ ကြၽန္မ အလြန္အမင္း စိတ္လႈပ္႐ွား တက္ၾကြေနမိသည္။ ကၽြန္မ အၾကာႀကီးပဲ စဥ္းစားေနလိုက္ေသး၏။ ေလးေလးနက္နက္စဥ္းစားပါသည္။ ဟုတ္ပါၿပီ ... ခပ္ျပင္းျပင္း အသက္႐ွဴသြင္းလိုက္ရင္း ကြၽန္မဟာ အိုးမဲ့အိမ္မဲ့ တစ္ေယာက္ဆိုတာ ရင္ဖြင့္ေရးခ်ျပဖို႕ ဆံုးျဖတ္လိုက္ေတာ့သည္။

“ၿပီးခဲ့တဲ့ညက ေလျပင္းေတြ တိုက္လိုက္တာ။ မိုးကလည္း အၾကမ္းပတမ္းၾကီးကို ရြာခ်ေနပါေသးတယ္။ သစ္ကိုင္းေတြဟာ မထိန္းနိုင္၊ မသိမ္းနိုင္ လႈပ္ခါယိမ္းထိုးလို႔။ ကြၽန္မရဲ႕ကားေလး စတည္းခ်နားခိုရာ လမ္းၾကားေလးဟာ လံုျခံဳမႈ မ႐ိွေတာ့သလို ခံစားေနရတယ္။ ခ်မ္းစိမ့္လြန္းတဲ့ဒဏ္ကို ေ႐ွာင္႐ွားရင္း ေမြ႕ရာအိတ္ထဲ နစ္၀င္စိုက္ထည့္ထားတဲ့ ကြၽန္မရဲ႕ဦးေခါင္းဟာ ညာဘက္က ဇစ္နဲ႔ ဖိမိေနတာေၾကာင့္ အသက္႐ွဴရခက္ခဲေနခဲ့တယ္။ ကားမွန္တံခါးေတြဟာလည္း ေရေငြ႕ေတြ ႐ိုက္ခတ္ ေနလိုက္တာမ်ား………”

အဲဒီ္လို အစခီ်ၿပီး ကြၽန္မစိတ္ထဲမွာ ခံစားရသမွ်ဖြင့္အံေရးခ်ေနမိ၏။ ကြၽန္မ ေရးဖူးသမွ်ေတြထဲမွာ ဒီစာေတြဟာ ခ်ေရးရတာ အခက္ခဲဆံုးစာေတြပဲလို႕ ေျပာရေလာက္သည္။ ဒါေပမဲ့ ကြၽန္မ စိတ္ထဲ႐ိွသမွ် တတ္စြမ္းသေလာက္ သြန္ခ်ေရးသားေနမိခဲ့ပါသည္။ ဘေလာ့ဂ္ေတြမွာ စာဖတ္သူေတြရဲ႕အျမင္ေတြကိုပါ ေရးေပးထားနိုင္သည္။ ဘေလာ့ဂ္ေတြ သန္းေပါင္းမ်ားစြာ႐ိွေနတာေၾကာင့္ ကြၽန္မရဲ႕ ဘေလာ့ဂ္ကိုတစ္ဦးဦးက ျမင္ေတြ႕ဖတ္႐ႈမိသြားဖို႔ ကြၽန္မ အလြန္အမင္း ေမွ်ာ္လင့္ေနမိပါသည္။ သူတို႔ တကယ္ပဲ အလုပ္ေတြ လုပ္ခဲ့ၾက၏။ သူတို႔ ဆိုတာက ကြၽန္မရဲ႕ဘေလာ့ဂ္ကို ဖတ္မိသြားတဲ့သူေတြေပါ့။ ကြၽန္မ ပထမဆံုး ေရးခဲ့တဲ့ေန႔မွာပဲ မက္ေဆ့ခ်္(message) ၁၂ ခုေတာင္မွ ထားရစ္ခဲ့ၾကသည္။ အဲဒီေန႔မွာ သိပ္ကိုေပ်ာ္ရႊင္ခဲ့ပါသည္။ စာၾကည့္တိုက္ေလးဆီ တစ္ေန႔တည္းမွာ ငါးၾကိမ္၊ ေျခာက္ၾကိမ္ေလာက္ သြားၾကည့္ေနခဲ့သည္။ ကြၽန္မ ဘေလာ့ဂ္ကို တစ္ခါဖတ္မိတိုင္း မက္ေဆ့ခ်္ေတြ ပိုပို မ်ားလာတာေတြ႔ရပါသည္။ သိပ္ကို အားရစရာ ေကာင္းတာပါပဲ။

ေနာက္တစ္ေန႔ မနက္ေရာက္ေတာ့ ကြၽန္မ ဘာကိုမွ ေစာင့္ဆိုင္းမေနနိုင္ေတာ့ဘူး၊ စာၾကည့္တိုက္ ဖြင့္ဖြင့္ခ်င္း အေျပးအလႊား သြားလိုက္ေတာ့သည္။ ေနာက္ရက္ေတြမွာ တစ္ေန႔ၿပီးတစ္ေန႔ ကြၽန္မရဲ႕ဘ၀၊ ကြၽန္မရဲ႕ ေန႔ရက္၊ ကြၽန္မရဲ႕အခ်ိန္၊ ကြၽန္မရဲ႕အေျခအေနေတြအေၾကာင္း ေရးေနခဲ့၏။ ကြၽန္မရဲ႕ ဘေလာ့ဂ္ေလးက ကြၽန္မရဲ႕တစ္ေန႔တာအလုပ္ေတြကို ၿပီးေျမာက္ေနေစခဲ့သည္။ ကြၽန္မရဲ႕အျပင္ဘက္က တကယ့္ကမၻာနဲ႔ေ၀းကြာတဲ့ သီးသန္႔ကမၻာတစ္ခုမွာေတာ့ ျငင္းဆန္မႈေတြကို ကြၽန္မ ေၾကာက္ရံြ႕ထိတ္လန္႔ ေနဖို႔ မလိုဘူး။ သနားက႐ုဏာသက္မႈ၊ အထင္အျမင္ေသး႐ံႈ႕ခ်မႈ၊ အဲဒါေတြ ဘာဆို ဘာတစ္ခုမွ ႐ိွမေနၾကဘူး။ အဲဒီေနရာေလးမွာ အမည္မ႐ိွတစ္ဦးအျဖစ္ ႐ွင္သန္ေနထိုင္နိုင္သလို လံုၿခံဳမႈကလည္း အျပည့္အ၀႐ိွေန၏။ ေမာ္နီတာတစ္ဘက္မွာ႐ိွေနတဲ့ ကမၻာတစ္ဘက္ျခမ္းက လူေတြအမ်ားၾကီးနဲ႕ ဒီလိုဆက္သြယ္ဟာ ကြၽန္မဘ၀ကို အသစ္တဖန္ျပန္စဖို႔ အားသစ္ေတြ ယူေဆာင္လာေပးတာပါပဲ။

တစ္ဦးတစ္ေယာက္ကမွ အထင္အျမင္ေသးတဲ့ မက္္ေဆ့ခ်္မ်ဳိး မေပးၾကတဲ့အတြက္ ကြၽန္မ စိတ္ေအးခ်မ္းသာ ႐ိွလွသည္။ ကြၽန္မ ဘေလာ့ဂ္ကို ဖတ္႐ႈခဲ့ၾကသူေတြက ကြၽန္မကို အားေပးခီ်းေျမွာက္ၾက၏။ ေနအိိမ္မ႐ိွတဲ့ ကိစၥရပ္ေတြဟာ ကြၽန္မတစ္ဦးတည္းမွာသာ ကံတရား ခြၽတ္ေခ်ာ္တိမ္းပါးၿပီး ျဖစ္ပြားတာမဟုတ္ဘဲ တျခားသူ ေတြမွာပါ ျဖစ္ပ်က္ေနၾကတာေတြကို ကိိန္းဂဏန္းေတြနဲ႔ အခ်က္အလက္ေတြနဲ႔ပါ ကၽြန္မရဲ႕ တစ္ခါမွမျမင္ခဲ့ဖူးတဲ့မိတ္ေဆြေတြက မွတ္ခ်က္ေတြေရးေပးၾကသည္။ အိမ္္ေဈးႏႈန္းေတြဟာ လူေတြကို ႐ူးေလာက္ေအာင္ တိုးျမင့္လာတာေတြ၊ အေၾကြး ၀ဲဂယက္ထဲ လူးလူးလိမ့္လိမ့္ ေမႊေႏွာက္ ခံေနရတာေတြပါ ေျပာျပၾကသည္။ ဘ၀ခရီးလမ္းေတြမွာ ေလွ်ာက္လွမ္းေနရတဲ့လူေတြရဲ႕ေျခေထာက္ေတြကို ဘ႑ာေရးၾကိဳးမွ်င္ေတြက ပိုမိုတင္းက်ပ္စြာ တုပ္ေႏွာင္လာမႈေၾကာင့္ ခက္ခက္ခဲခဲ ႐ုန္းကန္ေနၾကရသည္ဆိုတဲ့ အေၾကာင္းေတြပါ ကၽြန္မ သိလာရသည္။ ထုတ္ကုန္လုပ္ငန္းလုပ္ေဆာင္ေနသူ၊ ခီ်႐ိႈင္းယားရပ္မွာ အဆင့္ျမင့္ အိပ္ခန္း ၅ ခန္းပါ အိမ္ကိုပိုင္ဆိုင္သူ စတူး၀ပ္ဆိုတဲ့ အမ်ဳိးသားတစ္ဦးဟာလည္း အေၾကြးစာရင္းေတြ ေပးေခ်နိုင္ဖို႕ ႐ုန္းကန္ေနရသည္လို႔ ေျပာျပလာခဲ့သည္။ သူ႔ရဲ႕အျဖစ္အပ်က္ေတြကို္ မိသားစု၀င္ေတြနဲ႔ သူငယ္ခ်င္းေတြကို မေျပာ၀ံ့တဲ့အေၾကာင္းေတြပါ သူ႔ရဲ႕ဘေလာ့ဂ္မွာ ေရးသားခဲ့၏။ ေန႔ရက္တစ္ရက္ဟာ သီတင္းရက္သတၱပတ္တစ္ခုကို ဘယ္လို ဦးေဆာင္ယူငင္သြားမလဲ၊ အဲဒီသီတင္းတစ္ပတ္ကေရာ ေနာက္ထပ္ သီတင္းပတ္ကို ဘယ္လို လက္ဆင့္္ ကမ္းသြားၾကမွာလဲ………။

ကြၽန္မတို႔ လူ႔အဖဲြ႕အစည္းထဲမွာ ခြၽတ္ေခ်ာ္တိမ္းပါးမႈေတြ ျမန္ျမန္ဆန္ဆန္ၾကီး ျဖစ္ပြားေနၾကၿပီဆိုတာ ကြၽန္မ နားလည္သေဘာေပါက္လာသည္။ အဲဒါေၾကာင့္ အခုေတာ့ ကြၽန္မ ႐ွက္ရံြျခင္းဆိုတဲ့ခံစားမႈ တစိုးတစိမွ် မရွိေတာ့ပါဘူး။ အေအးဓာတ္သိ္ပ္သည္းေနတဲ့ အဂၤါေန႔တစ္ေန႔မွာ ကၽြန္မရဲ႕အီးေမးလ္ေဘာက္စ္ကို ဖြင့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ႏွင္းေတြၾကားထဲမွာ ကြၽန္မဘယ္လို ႐ွင္သန္ေနရသလဲလို႕ စိတ္ပူေနၾကတဲ့ ဘေလာ့ဂ္ဂါ မိတ္ေဆြေတြရဲ႕ ေမးလ္ေတြ အမ်ားၾကီးမွအမ်ားၾကီးပဲ ေတြ႕လိုက္ရ၏။ နယူးေယာ့ခ္တိုင္းမ္ ဂ်ာနယ္လစ္တစ္ဦးက ကြၽန္မကိုေတြ႕ဆံုဖို႔ၾကိဳးစားေနသည္ ဆိုတဲ့ သတင္းစကားပါးထားတဲ့ ေမးလ္တစ္ေစာင္ကိုလည္း ဖတ္လိုက္ရပါေသးသည္။ အိုင္ရန္အာဘီနာဟာ အေမရိက တစ္၀ိုက္မွာ႐ိွတဲ့၊ ကားေတြထဲမွာ ေနထိုင္ရသူေတြအေၾကာင္းကို ေဆာင္းပါးေရးသားဖို႔ သုေတသနျပဳေနသူတစ္ဦးျဖစ္္သည္တဲ့။ ကြၽန္မတို႔ အီးေမးလ္ အျပန္အလွန္ေပးပို႕ၾကၿပီးတဲ့ေနာက္၊ တစ္ညမွာ ကြၽန္မဆီ ဖုန္းေခၚလာခဲ့သည္။ ကြၽန္မ ဖုန္းမေျပာျဖစ္တာ လေပါင္းမ်ားစြာ ႐ိွေနခဲ့ပါၿပီ။ သူေျပာလာတာက ကြၽန္မရဲ႕ဘ၀ျဖစ္စဥ္ကို ေလ့လာဖို႕ ၾကိဳးစားေနတဲ့ နယူးေယာ့ခ္တိုင္းမ္၊ လန္ဒန္႐ံုးကတစ္စံုတစ္ဦးနဲ႕ ေတြ႕ဆံုဖို႔စဥ္းစားေစခ်င္သည္ လို႕ ေျပာလာပါသည္။

ဒီလိုနဲ႔ ကြၽန္မရဲ႕ တကယ့္ကမၻာထဲက စိန္႕ဘယ္ရီ Canden Branch အနီးအနား ကားရပ္နားရာေနရာတစ္ခုမွာပဲ အသက္ ၅၀ အရြယ္ အင္မတန္ရည္မြန္လွတဲ့ နယူးေယာ့ခ္တိုင္းမ္႐ံုးက ေျပာေရးဆိုခြင့္႐ိွသူ အမိဳ်းသမီးတစ္ဦးနဲ႔ ကြၽန္မ လက္ခံေတြ႕ဆံုခဲ့ေလသည္။ အဲဒီ မြန္မြန္ရည္ရည္အမ်ဳိးသမီးၾကီးက ကြၽန္မရဲ႕ကားထဲကို ေစြ႕ခနဲ၀င္ထိုင္ရင္း ကြၽန္မ ႐ွင္သန္ေနခဲ့ရာ ကားထဲကို စူးစမ္းေနခဲ့၏။ ကြၽန္မရဲ႕ ညစ္စုတ္စုတ္ ကားေလးအတြက္ ကြၽန္မအေတာ္ပဲ စိတ္ကသိကေအာက္ျဖစ္ၿပီး သူ႕ကို အားနာေနမိခဲ့သည္။ တစ္ခါတစ္ခါ စူးစူး႐ွ႐ွ၊ ဆိုးဆိုးရြားရြား အနံ႔ေတြက ေထာင္းခနဲ ရတတ္ေသးသည္ကိုး။ ဘာလိုလိုနဲ႔ ကြၽန္မ အဲဒီကားေလးထဲမွာ ရွင္သန္ေနထိုင္လာခဲ့တာ အခုဆို ကိုးလေတာင္ ႐ိွခဲ့ပါၿပီ။

ကြၽန္္မ အင္တာနက္ကဖီးတစ္ခု၀င္ၿပီး အီးေမးလ္ေတြဖြင့္ဖတ္ျဖစ္တဲ့ တစ္မနက္ခင္းအလြန္ အခိ်န္အထိ ကြၽန္မအေၾကာင္းဟာ ပထမဆံုးစာမ်က္ႏွာမွာ ေခါင္းၾကီးသတင္းေဆာင္းပါးအျဖစ္ပါလာခဲ့သည္ ဆိုတာ မသိေသးပါဘူး။ အီးေမးလ္္ေတြ ဖတ္ရင္းဖတ္ရင္းနဲ႔ သိလာရတာေၾကာင့္ သတင္းစာကိုအေျပး ၾကည့္မိရ၏။ အီးေမးလ္ေတြဟာလည္း ႏိုင္ငံ အမ်ားအျပားက ေရးပို႔လာၾကတာပါ။ ယူႏိုက္တက္စတိတ္ ႏိုင္ငံ တစ္၀ိုက္က လူေတြ၊ ဘရာဇီး၊ အိႏၵိယ၊ ဖိလစ္ပိုင္၊ မီလာမီႏိုင္ငံက လူေတြ………' အားလံုးကပဲ စာနာ နားလည္စြာ ေရးပို႔ခဲ့ၾကသည္။ ကြၽန္မရဲဲ႕ ျဖစ္္တည္မႈကို တစ္ႏွစ္ခန္႔ ဘယ္သူမွမသိ႐ိွဘဲ ေနလာရာက အခုေတာ့ ရာေပါင္းမ်ားစြာေသာ တိုင္းျပည္အႏံွ႔အျပားက လူေတြ၊ ကြၽန္မအေၾကာင္းကို ခေရေစ့တြင္းက် သိ႐ိွ သြားခဲ့ၾကပါၿပီ။ အဲဒီလူေတြဆီက အၾကံဉာဏ္ေပးစာ၊ အခ်က္အလက္ေ၀မွ်တဲ့စာနဲ႕ ဆုမြန္ေကာင္း ေတာင္းေပးတဲ့စာေတြ အစံုအလင္ပဲ လက္ခံရ႐ိွခဲ့၏။ ကြၽန္မ ႏွလံုးသားတည့္တည့္ဆီကို အေလာတၾကီးေျပး၀င္လာတဲ့ အမယ္စံု စိတ္လႈပ္႐ွားမႈေတြရ႐ိွခဲ့ေပမဲ့ ကြၽန္မ အက်ပ္အတည္းကို ေျပလည္ေအာင္ေျဖ႐ွင္းေပးႏိုင္တာမ်ဳိးေတာ့ ဘယ္သူကမွ မကူညီနိုင္ၾကပါဘူး။ ကြၽန္မမွာ အခုဆို အစားအေသာက္ ငတ္မြတ္တာ၊ ခ်မ္းေအးတဲ့ ဒဏ္ေတြကို အလူူးအလိမ့္ ခံရတာ………၊ ဒါေတြကို အျပည့္အ၀ ခံစားေနရဆဲပါ။

ကြၽန္မရဲ႕ စိတ္မွာ ခိုုကို္းရာမဲ့ျခင္းၾကီးစြာ ျဖစ္လာတဲ့အခါတိုင္း အနီးအနားက ဘုရားေက်ာင္းေလးရဲ႕ အရိပ္ဆီကို တိုး၀င္ခိုလံႈေလ့႐ိွသည္။ အဲဒီေန႔ကလည္း ဘုရားေက်ာင္းေလးဆီ အေျပးသြားခဲ့ရျပန္၏။ ဘုရားေက်ာင္းေလးထဲမွာ နိုင္ငံျခားသားတစ္ခ်ဳိ႕ဟာ သံေခ်းတက္ေနတဲ့ဆီမီးခံုမွာ ဖေယာင္းတိုင္ေတြ ထြန္းညိွရင္း ၀တ္ျပဳဆုေတာင္းေနၾကသည္။ ကြၽန္မမွာသာ ဘုရားေက်ာင္းေလးရဲ႕အရိပ္မွာေတာင္ ၿငိမ္းခ်မ္းရာရွာမေတြ႔ႏိုင္ခဲ့ပါဘူး။  ကြၽန္မရဲ႕ဦးေခါင္းကို လက္ႏွစ္ဘက္ၾကားထဲ ထိုးစိုက္ႏွစ္ျမွဳပ္ဖြက္ထားလိုက္သည္။ မ်က္လံုးဆီမွာေတာ့ မ်က္ရည္စက္ေတြ ၿပိဳဆင္းခုန္ထြက္လာၾက၏။ အဲဒီေနာက္မွာေတာ့ သတင္းဌာနတစ္ခုရဲ႕ နာမည္ၾကီးသတင္းေထာက္တစ္ဦးက ကြၽန္မနဲ႕ လာေရာက္ေတြ႔ဆံုခဲ့ၿပီး သူတိုရဲ႕ Sunday Time မဂၢဇင္းမွာ ကြၽန္မအေၾကာင္း ေဆာင္းပါးတစ္ပုဒ္ ေရးသားခဲ့ျပန္သည္။

အခုဆိုရင္ ကြၽန္မရဲ႕ ေမးလ္ေဘာက္စ္က ေမးလ္စစ္ရန္ဆိုတဲ့ ခလုတ္ေလးကို အၾကိမ္မ်ားစြာ ႏိွပ္လို႔ ႏိွပ္လို႔ေနမိ္၏။ အဲဒီလို ႏိွပ္လိုက္တိုင္းမွာလည္း အသစ္ အသစ္ ထပ္ထပ္ ၀င္လာတဲ့ မက္ေဆ့ခ်္ အီးေမးလ္ေတြ အမ်ားၾကီး ရ႐ိွဆဲပါပဲ။ ကြၽန္မရဲ႕ ဘေလာ့ဂ္ စာမ်က္ႏွာမွာ ၀င္ေရာက္ဖတ္႐ႈတဲ့ ဧည့္သည္ စာဖတ္သူေတြ အေရအတြက္ကိုသိ႐ိွနိုင္မယ့္ counter ထည့္ထားပါသည္။ အဲဒီကေန ကြၽန္မရဲ႕ ဘေလာ့ဂ္ကိုဖတ္႐ႈသူေတြ ကမၻာတစ္၀ွမ္း ရာေပါင္းမ်ားစြာ႐ိွေနၿပီဆိုတာ သိနိုင္ခဲ့သည္။ ကြၽန္မရဲ႕ အံ့ဩဖြယ္ အျဖစ္ဆိုးၾကီးကိုစိုးရံြ႕စိတ္နဲ႔သာ ၀ွက္သိမ္းထားခဲ့ရင္ ဒီလိုျဖစ္လာမွာမဟုတ္ပါဘူး။ တစ္ပတ္ၾကာတဲ့အခါ ျပင္သစ္၊ အီတလီ နဲ႔ ခီ်လီသတင္းစာေတြမွာ ကြၽန္မအေၾကာင္းေဆာင္းပါးေတြ ပါလာၾကျပန္သည္။ အဲဒီေနာက္ အမ်ဳိးသမီးစာေရးဆရာမတစ္ဦးက ကြၽန္မကို္ ဆက္သြယ္လာပါသည္။ အဲဒီ အမ်ဳိးသမီးကို ကြၽန္မဘ၀ရဲ႕ ေနာက္ခံျဖစ္ရပ္ေတြပါေျပာျပျဖစ္ေတာ့ သူမက မွတ္ခ်က္ခ်ရင္း ေျပာေလသည္။ ကြၽန္မရဲ႕ ကေလးဘ၀ျဖစ္စဥ္ေတြဟာ အင္မတန္အားေကာင္းတဲ့ စာအုပ္တစ္အုပ္ျဖစ္လာဖို႕ အေထာက္အပံ့ေကာင္းေတြပါပဲတဲ့။

ဒါနဲ႔ပဲ ကြၽန္မ အင္အားေတြ ျပည့္လာခဲ့သည္။ ေနာက္ထပ္ ရက္သတၱတစ္ပတ္ ထပ္မံ ကုန္သြားတဲ့အခါ စာၾကည့္တိုက္မွာ၊ သစ္ေတာ ခပ္စပ္စပ္ေလးမွာ၊ လမ္းမီးတိုင္ ေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ေအာက္က ကားနားခိုရာ ေနရာေလးမွာ အခိ်န္ရသမွ် ကြၽန္မဘ၀ျဖစ္စဥ္ေတြ အားလံုးကို အင္တိုက္အားတိုုုက္  ေရးခ်ေနမိခဲ့ေလ၏။ ကြၽန္မရဲ့ ကားဒက္႐ွ္ဘုတ္ေလးေပၚမွာ စာရြက္ေတြ ျပန္႕ၾကဲလို႕ေပါ့။ အင္မတန္ ဆိတ္ၿငိမ္တဲ့ လမ္းၾကားေလးရဲ႕မနက္ခင္းေတြတိုင္းမွာ ကြၽန္မ စာေတြ ေရးေနခဲ့ပါသည္။ ကြၽန္မဘ၀ ျဖစ္ရပ္မွန္ေတြနဲဲ႔ ကြၽန္မ အမွန္တကယ္ ရင္ဆိုင္ေက်ာ္လႊားခဲ့ရတဲ့ “ကားထဲက ကြၽန္မရဲ႔ညေတြ” အေၾကာင္းကိုေပါ။့          ။

ဘေလာဂ့္ေရးရတာ စိတ္ေတြညစ္လာတဲ့အခါ၊ စာေရးဖို႔ အားေလ်ာ့လာတဲ့အခါ အားျပန္ျဖည့္ႏိုင္တဲ့စာတစ္ပုဒ္အျဖစ္ ခံစားႏိုင္ေစဖို႔ပါ။ (မွတ္ခ်က္- ကိုယ့္အတြက္)

မိတ္ေဆြသူငယ္ခ်င္းမ်ား အားလံုး ေပ်ာ္ရႊင္ခ်မ္းေျမ႔ၾကပါေစ။

ပထမဆံုးေရးျဖစ္ခဲ့တဲ့ဘာသာျပန္၀တၳဳတိုပါ။ Perfect မဂၢဇင္းမွာ ပါခဲ့ဖူးပါတယ္။ ၂၀၀၈ ေလာက္ကလားပဲ။ စာအုပ္ျပန္ရွာလို႔ရမွ စာအုပ္အမွတ္ဘယ္ေလာက္လည္းဆိုတာ ထပ္ျဖည့္ေပးပါ့မယ္။ စာအသစ္မေရးႏိုင္ေတာ့ အေဟာင္းကိုပဲ ျပန္ရွာၿပီးတင္ရင္း ..
ကိုယ့္ဘာသာ အားျပန္ျဖည့္ရင္း .....

ၿဖိဳးၿဖိဳး