( စာေရးဆရာ ဂြ်န္ ဒိုင္ဆန္ ဟာ ဘာလင္ကို ျပန္လာၿပီး
၂၈ႏွစ္ၾကာ ႏိုင္ငံကို ၂ ပိုင္းခြဲျခား ျပစ္္ခဲ ့တဲ ့
ေၾကာက္စရာ့ ကြန္ကရစ္ သတၱ၀ါႀကီးအေၾကာင္း
ရွာေဖြေလ့လာ တင္ဆက္ထားပံု က.. ဒီလိုပါ ။)
ကြ်န္ေတာ္ ဒုတ္ကနဲ ရင္ခုန္သြားတယ္ ဗ်။ နယ္ျခားေစာင့္လက္ထဲ ကြ်န္ေတာ့္ ႏိုင္ငံကူးလက္မွတ္ကို ေပးလိုက္ရလို ့ေလ။ လက္နက္ကိုင္စစ္သားေတြ ျခံရံေနတဲ ့ အစိမ္းေရာင္ယူနီေဖါင္း၀တ္ အရာရွိေတြက ခက္ထန္ၾကမ္းႀကဳတ္ပံု ပါပဲ ကင္မရာအလင္းတံခါးရွပ္တာမ်ားက ေဂ်ာက္ဂ်က္ျမည္သံ ထြက္လာမလား။
၁၉၆၃ခုႏွစ္ စစ္ေအးတိုက္ပြဲ ရဲ ့ အျမင့္ဆုံးအခိ်န္ ကာလ စိုစြတ္ေအးျမ ခ်မ္းစိမ့္ေနတဲ ့ည တညမွာ အေရွ့ဘာလင္ကို ၀င္ဘို ့ အေရးအႀကီးဆုံး စစ္ေဆးခံရမဲ ့ေနရာ (checkpoint Charlie)ကို ကြ်န္ေတာ္ ျဖတ္ေက်ာ္ဘို ့ ျဖစ္လာၿပီ။ ကြ်န္ေတာ္ တကယ္ပဲ စိတ္လွဳပ္ရွားေနမိတယ္။ ေၾကာက္လဲ ေၾကာက္ေနတယ္။ကြ်န္ေတာ္ အသက္က ၂၀ ပဲ ရွိေသးတာပါ။ အလံနီမ်ား ဖုံးလႊမ္း ရစ္ပတ္ထားတဲ ့ ကမၻာ တျခမ္းမွာ ဒါ ကြ်န္ေတာ့္ အတြက္ ေမွ်ာ္လင့္မထားတဲ ့ ပထမဦးဆံုး ရင္ဆိုင္ရမဲ ့ ခရီးစဥ္ အေတြ ့အႀကံဳ တခုျစစ္ပါတယ္။
ကြ်န္ေတာ့္ ႏီုင္ငံကူးလက္မွတ္ကို သူတို ့မ်က္ေပါက္ဆိုးဆိုးနဲ ့ ခပ္ရိုင္းရိုင္းျပန္ေပးပါ္တယ္။
ခုဆိုရင္ ကြ်န္ေတာ္ အရင္းရွင္း၀ါဒ ထြန္းကားရာ ႏိုင္ငံေတြကို ေက်ာခိုင္းစြန္ ့ခြာလို ့ ဖိႏွိပ္ ခ်ဳပ္ခ်ယ္မွဳမ်ားနဲ ့ကြန္ျမဴနစ္၀ါဒ က်င့္သုံးပြားမ်ားရာ နယ္ေျမထဲ ကို ေျခဦးခ်ေတာ့မွာျဖစ္ပါတယ္။
လမ္းမီးေတြက မွဳံေ၀ေ၀ ရီ၀ါး၀ါး ေစ်းဆိုင္ေတြက ေမွာင္မဲ မဲ ။ အေဆာက္အဦေတြၾကားမွာေတာ့..ဗံုးစ ဗံုးနေတြ ။ လံုး၀ ယာဥ္အသြားအလာ မရွိပါဘူး။ တခါတရံ မီးခိုး တအူအူ နဲ ့ ႏွစ္ထပ္ ကားႀကီးေတြ ျဖတ္သြားျဖတ္လာေတာ့ရွိတယ္။ လူတခ်ိဳ ့ ကေတာ့ ကိုယ့္အေတြးနဲ ့ကိုယ္ သြားလာလွဳပ္ရွားရင္း ဘာကိုမွ စိတ္၀င္စားဟန္မရွိဘူး။
ပံုရိပ္မဲေတြနဲ ့ ဆန့္က်င္ၿပီးေတာ ့ အေနာက္ဘာလင္ ရဲ ့ ရဲရဲေတာက္ထင္ရွားတဲ့ သူရဲေကာင္း အလင္း ပံုရိပ္ေတြက ထြန္းေျပာင္ေပၚလြင္ေနတယ္။ ဘရင္ဒင္ဘတ္ဂ္ ဂိတ္ (Brandenburg gate ) ႀကီးရဲ ့ ၾကမ္းရွမဲနက္ခဲ ့ တဲ ့ေကာက္ေၾကာင္းေတြက တဖန္ အေနာက္ဘာလင္ကို ၀င္းလက္ေစခဲ ့မွာပါ။ ကြ်န္ေတာ္ဟာ မွားယြင္းစြာတည္ရွိေနတဲ ့ တံတိုင္းႀကီးဘက္မွာ တုန္လွဳပ္စြာ ရွိေနတယ္။ တံတိုင္းႀကီးရဲ ့အတြင္းဘက္မွာ ေသျခင္းတရားေတြက ပုန္းခို ရွိေနဆဲပါ။ အို း .. ဒါေတြ အဲဒီမွာ ရွိေနဆဲပဲဆိူတာ ေသခ်ာသြားတယ္။
ကြ်န္ေတာ္ အမွတ္မထင္ ႏိုင္ငံကူးလက္မွတ္ကေလးနဲ ့ တို ့ထိ ၾကည့္လိုက္တယ္။ ၾကက္သီး ထမိေတာ့ ခ်မ္းျမျမ ပူရွိန္းရွိန္း။
၁၉၆၁ခုႏွစ္ ၾသဂတ္စ္ ၁၃ရက္ တနဂၤေႏြေန ့နံနက္ ၁နာရီ ကစလို ့ ေထာင္ေပါင္းမ်ားစြာေသာ လက္နက္ကိုင္ စစ္သားေတြဟာ သဲ ၊ေက်ာက္ ၊ အုပ္ စတာေတြ ပုခုံးေျပာင္းထမ္း သယ္ေဆာင္လို ့ တံတိုင္းႀကီးကို တည္ေဆာက္ခဲ ့ၾကတယ္။ ကြန္ျမဴနစ္ေတြက သူတို ့ သိမ္းပိုက္ရရွိထားတဲ ့ နယ္ေျမကို သီးျခားတည္ရွိအုပ္ခ်ဳပ္ႏိုင္ဘို ့ တံတိုင္း ကာရံ ပိုင္းျခားၿပစ္ခဲ ့တယ္္။တံတိုင္းႀကီးရဲ ့ အရွည္က ၁၅၅ ကီလိုမီတာရွည္ပါတယ္။
ေစာင့္ၾကည့္ေမွ်ာ္စင္ေတြက ၃၀၂ ခုရွိၿပီးေတာ့ အေစာင့္လႊတ္ထားတဲ ့ေခြးေပါင္း ၂၅၉ ေကာင္ ရွိပါတယ္။ ဒီတံတိုင္းကို ေက်ာ္ျဖတ္ ၿပီး လြတ္ေျမာက္ဖို ့ ႀကိဳးစားခဲ ့ၾကလို ့ ေသဆုံးခဲ ့ရသူေပါင္းက ၁၃၆ ေယာက္ရွိပါတယ္။ အေရွ ့ဘက္ျခမ္း အေနာက္ဘက္ျခမ္းနယ္စပ္ေဒသ ရွိ ေသဆံုးရသူ ေတြကို ေစ့စပ္ေသခ်ာစြာ စာရင္းျပဳ ၾကည့္ရင္ ဂ်ာမန္ အရပ္သား ေပါင္း ၁၃၄၇ ေယာက္ ရွိပါတယ္။ လြတ္ေျမာက္သြားသူေပါင္းက ၅၀၀၀ ရွိၿပီး အဲဒီထဲမွာ စစ္သားက ၂၀၀၀ ပါရွိပါတယ္။ တံတိုင္းႀကီးကို ခိုင္ခန္ ့ ေသခ်ုာေအာင္ ကြန္ကရစ္နဲ ့ အေတာင့္ အတင္း ေဆာက္လုပ္ခဲ ့တာပါ။၁၉၈၉ခုႏွစ္မွာေတာ့ တံတိုင္းႀကီးၿပိဳ လဲ ခဲ ့တာပါဘဲ။
၁၉ႏွစ္သား နယ္ျခားေစာင့္ကေ လး Conrad Schumann ဟာ လြယ္ထားတဲ ့ ရိုင္ဖယ္ ေသနတ္ႀကီး တရမ္းရမ္း ၊ အကၤ် ီ တလႊားလႊားနဲ ့ သံဆူးႀကိဳးေတြကို တိုးေ၀ွ ့ေက်ာ္ျဖတ္ၿပီး ထြက္ေျပးလြတ္ေျမာက္သြားတယ္။ ဂ်ာမန္မိသားစုတခုကလဲ ဘာလင္ကို ၂ ပိုင္း မခြဲခင္ေလးမွာပဲ ကြန္ျမဴနစ္ ႀကီးစိုးရာ အေရွ ့ဘာလင္ကေန ကံေကာင္းစြာ ထြက္ေျပးလြတ္ေျမာက္ခဲ ့တယ္။
ဒီတံတိုင္းႀကီးကို တည္ေဆာက္ရတဲ ့ ရည္ရြယ္ခ်က္ကေတာ့ လူ၀င္မႈကို တင္းႀကပ္ခ်င္တာပါ။ အုပ္စုလိုက္ တရားမ၀င္ ထြက္ေျပးျခင္း သို ့မဟုတ္ ၀င္လာျခင္းကို တားဆီးခ်င္တဲ ့သေဘာပါပဲ။ ၀ါဒခ်င္းမတူညီတဲ ့အတြက္ သီးျခားအုပ္ခ်ဳပ္ဖို ့ကို အေရွ ့ ဘာလင္ အာဏာပိုင္မ်ားက အလိုရွိခဲ ့တာလဲ ျဖစ္ပါ္တယ္။
ရာစုႏွစ္၀က္ နီးပါး ကုန္လြန္သြားခ်ိန္မွာလဲ ကြ်န္ေတာ္ ဒီေနရာမွာပဲ မားမား ရပ္ မိျပန္ၿပီ။ အေရွ ့ဘာလင္မွာ ဘာေတြ ျဖစ္ပ်က္ခဲ ့သလဲ ဆိုတာ ေဟာဒီ ဘရင္ဒင္ဘတ္ဂ္ ဂိတ္၀ကေန အနီးကပ္ျမင္ကြင္းတခုအေနနဲ ့ ေမွ်ာ္ႀကည့္လိုက္တယ္။ ကြ်န္ေတာ္ ့ မ်က္စိေရွ့မွာ ပထမဦးဆံုး ျမင္ေတြ ့လိုက္ရတာက ျမင္း ရုပ္ေတြနဲ ့ (Starbucks) ႀကီးရယ္ ၊ ညာဘက္က အေမရိကန္သံရံုး။ ရယ္ ပါပဲ။
ဘာလင္ျမိဳ ့သစ္ကို လာေရာက္ခဲ့တဲ ့ ဧည့္သည္တဦးအေနနဲ ့ ခင္းဗ်ားစိတ္ မွာ မေျပာင္းမလဲ တည္ရွိေနမဲ ့အေမးခ်င္ဆုံး ထိပ္တန္း ေမးခြန္းတခု ရွိေနမွာပဲ ။ ဒါဟာ...
“ တံတိုင္းႀကီး ဘယ္နားကစလို ့ ဘယ္အထိ ရိွခဲ့သလဲဲ “ ဆိုတာျဖစ္ဘို ့ေသခ်ာပါတယ္။
စီတန္းေနတဲ ့ ေက်က္စရစ္ ျပားမ်ား အတန္းလိုက္ ႏွစ္တန္္းအျပိဳင္ ခင္းထားတဲ ့လမ္းႀကြင္းးလမ္းက်န္လိုင္္းေတြဟာ တံတိုင္းႀကီးရဲ ့ ေျခရာေတြ ပဲ မဟုတ္ပါလား။ အဲဒီ အၾကြင္းအက်န္ေက်ာက္ျပားေတြရဲ ့ေအာက္မွာ ေနာက္ၿပီး ကားေတြရပ္နားရာ စခန္း ေအာက္မွာ ကိန္းေအာင္းေနဆဲ ေသသူမ်ားရဲ ့ ၀ိညာဥ္ ကိုပါ ကြ်န္ေတာ့္ မ်က္စိထဲ ျမင္သာ ထင္သာရွိလာတယ္။
မီးေမာင္းႀကီးမ်ား လင္းထိန္ေနတဲ ့ရွည္ေမ်ာေမ်ာ မ်ဥ္းေကြးေဒါက္တိုင္ ႀကီးမ်ား ပံ့ပိုးထားရာ ဘရင္ဒင္ဘတ္ဂ္ အေဆာက္အဦႀကီးေအာက္က ေရွးေရွး ကြယ္လြန္ၿပီးသူမ်ားရဲ ့ ရုပ္ၾကြင္းမ်ားဟာ ဒီအနီးအနားတ၀ိုက္မွာ ကင္းလွည့္ေစာင့္ႀကည့္ေနၾကလိမ့္မယ္။ဆိူတာ မမွားႏိုင္ဘူး။
ဒါကို ေက်ာ္ျဖတ္ၿပီး အေရွ ့ဘာလင္သားေတြ ဒီမွာဘက္ကို ၀င္ခြင့္မရွိပါဘးူ ။သူတို ့ကို ထိန္းခ်ဳပ္ထားတဲ ့ နယ္ေျမဇံု တခုျဖစ္တယ္ ။ သတ္မွတ္ထားတဲ ့ ကာလမ်ားမွာ လ်ွပ္စစ္အခ်က္ေပးသေကၤတနဲ ့ အ၀င္အထြက္ကို ထိန္းခ်ဳပ္ထားတာပါ။ေရွးနည္ပုံစံ းအတိုင္း သံဆူးႀကီဳး အခြ်န္အတက္ေတြ ကာရံ ထားတာမ်ိဳးလဲ ရွိပါတယ္။
(ဂ်ာမဏီႏီုင္ငံ ျပန္လည္ေပါင္းစည္းျခင္းအထိမ္းအမွတ္အျဖစ္ ဒီ ဘရင္ဒင္ဘတ္ဂ္ အေဆာက္အဦးကို ေရႊေရာင္သဲေက်ာက္မ်ားနဲ ့ လွပ ခန္းနားစြာ အထူးမြန္းမံ ေဆာက္လုပ္ထားတာ ယေန ့ျမင္ေတြ ့ႏိုင္တယ္။ )
Nordbahnhof ေျမေအာက္ရထား ဘူတာရံု အျပင္ဘက္ ျမက္ခင္းျပင္မွာ ေပါက္ကဲြမႈျဖစ္တာေၾကာင့္ ဘယ္ေလာက္က်ယ္က်ယ္ျပန့္ျပန့္ ေသကုန္ၾကမလဲ မစဥ္းစားတတ္ဘူး။ ကြ်န္ေတာ့္ ညိဳ့ံ သက်ီးကို တခုခုနဲ ့ ထိခိုက္မိတာေတာ့ အမွန္ပါပဲ။ ကိန္ က နဲေတာင္ ေအာ္္ခ်င္မိတယ္ ။ ကြ်န္ေတာ့္ဂ်င္းေဘာင္းဘီ ကေန ေသြးေတြက စိမ့္ထြက္လာတယ္။ ေဘာင္းဘီကို ခြ်တ္ပစ္ဖို ့ စိတ္ကူး မရွိဘူး။ လြန္ခဲ ့တဲ ့ အႏွစ္ ၂၀ က “လိေမၼာ္ေရာင္းမီးေတာက္” ေခတ္ကို ျပန္ေတြးၾကည့္တာပါ။ ေမွာင္အတိက်ေနတဲ ့ အခ်ိန္ ေသနတ္သံေတြ ညံစီေနတဲ ့ အခ်ိန္။
အခု နဲ ့ေတာ့ ကြာျခားသြားခဲ ့ပါၿပီ။ ေျမေအာက္ရထား ဘူတာရံု ( Wollankstrasse ) ကေန ထြက္လာေတာ့ ကတၱာရာခင္းလမ္းေပၚမွာ လူေတြ ..လွဳပ္လွဳပ္ရြရြနဲ ့ ေတြ ့ေနရတယ္။ ေခြးေတြဆဲြၿပီး လမ္းေလွ်ာက္ထြက္လာၾကသူမ်ားနဲ ့ သားသမီးငယ္ေလးေတြကိ္ု စက္ဘီးစီးသင္ေပးေနတဲ ့ အေဖေတြနဲ ့ ျပည့္လို ့။
ကြ်န္ေတာ့ ေခါင္းေပၚက ခုံးထေနတဲ ့ ဓါတ္တိုင္ေတြရဲ ့ မီးအလင္းေအာက္အေရာက္ တံ ု ့ကနဲ ျဖစ္သြားတယ္။ ခ်က္ျခင္း တံတိုင္းေတြ မွာ ေသခဲ ့ၾကတဲ ့ ၀ိညာဥ္ေတြ ..သတိရလာတယ္။ ဟုတ္ၿပီ ။အဲဒီကို ကြ်န္ေတာ္ လမ္းေလွ်ာက္သြားမယ္။
ဓါတ္တိုင္တခုမွာ အနီ။ အျဖဴ အစိမ္း ၊အျဖဴ အစင္းေၾကာင္းေတြအေခ်ာင္းလိုက္ ေရးျခစ္ထားတယ္။
နယ္ျခားေစာင့္မ်ား က ထြက္ေျပးခိုလွဳံသူမ်ား က်ဴးေက်ာ္၀င္ေရာက္လာသူမ်ားကို တပ္ေျပးမ်ားအျဖစ္
နဲ႔ လဲ မွားယြင္း ပစ္ခတ္မိ္စရာ အေၾကာင္း ရွိပါတယ္။
တံတိုင္းႀကီးကိုယ္တိုင္ကေတာ့ ဘုန္းဘုန္းလဲ ျပိဳက်ၿပီးေနာက္ အၾကြင္းအက်န္ ကြန္ကရစ္အခ်ပ္ျပားေတြကို သိုေလွာင္္ ခ်န္ထား သိမ္းဆည္းရင္း ပန္းဥယာဥ္ေတြနဲ ့အတူ ထည္ရွိေနဆဲ ဆိုတာ ကြ်န္ေတာ္ျမင္ေနရတယ္။
ဒီ့ေနာက္ တနဂၤေႏြေန ့တရက္ Wannsee အနီး ၀န္းက်င္တ၀ိုက္ ကြ်န္ေတာ္ လမ္းေရွာက္ထြက္ေတာ့ က်ယ္ျပန္႔့့္္တဲ ့ ေျခာက္လမ္းသြား လမ္းမႀကီးေဘးက လွပ စိုေျပတဲ ့ ထင္းရူးပင္ေတာကို ျဖတ္သန္းရင္း ပန္းပြင့္လွလွေလးေတြကိုစည္းေႏွာင္
ထားတဲ ့ပန္စည္း တစည္း ျမက္ခင္းျပင္မွာ အလွဆင္ အားျဖည့္ထားတာ ေတြ ့ရတယ္။
ဒီမွာ တကယ္အစစ္ရွိခဲ ့တဲ ့ တံတိုင္းႀကီးက တင္က်န္ရစ္တဲ ့ ေျခရာ လက္ရာေတြ ။ အဲဒါေနာက္ လိုက္ရင္း လိုက္ရင္း ေနာက္တခု အမွတ္ရစရာ Teltow တူးေျမာင္းဆီ ကို ေရာက္ခဲ ့ တယ္။ တခါတံုးက နယ္ျခားေဒသ ေမွ်ာ္စင္ ေစာင့္တေယာက္ ဟာ ခုဆိုရင္ စခန္းခ် နားေနလာသူမ်ားအတြက္ ေရခ်ိဳးခန္း ေစာင့္ အျဖစ္နဲ ့ တာ၀န္ထမ္းေဆာင္ေနပါတယ္။
တံတိုင္းႀကီးရဲ ့ အေရးအပါဆုံး အထူးျခားဆုံး ၾကြင္းက်န္ရစ္တာက က အုပ္ခ်ပ္ေတြ အဂၤေတခ်ပ္ေတြသာ မဟုတ္-ပါ္ဘူး။ေျမပံုေပၚက သစ္ရြက္ ေတြရဲ ့အလွအပ လဲ ပါ ၀င္ေနတာပါပဲ။ ျမိဳ ့ထဲနဲ ့ဆင္ေျခဖံုး ေတြမွာ ပြင့္လင္းေ၀စီေနပံုက လည္း အားရေက်နပ္စရာမ်ားပါပဲ။
သံကန္ ့ ့လန္ ့ကာ ေနာက္ကြယ္က လူေတြ အခ်ိဳ ့ထိန္းခ်ဳပ္ထားရာအေရွ ့ဘက္ အျခမ္း စည္းရိုးျခားနားထားရာနယ္ေျမေဒသ မွာေတာင္ ၾကမ္းတမ္းလြန္းခဲ ့ရတဲ ့ဘ၀ေတြကို ခ၀ါခ်ၿပီး ခုအခါ ခ်မ္းေျမ ့ေအးေဆးတဲ ့ေနရာေဒသျဖစ္ေနပါပီ။
ဒီ့ေနာက္ ေက်ာက္ျပားေတြေနာက္ ေျခရာခံ ဆက္လိုက္ၾကည့္တယ္ ။ကြ်န္ေတာ္ Zimmerstrasse တေလွ်ာက္ ေရွာက္လာခဲ့ ျပန့္တယ္။ အေဆာက္အဦသစ္ေတြက ဟိုဘက္ ဒီဘက္ ျပည့္ညွပ္ေနတယ္ ေစ်းဆိုင္ေတြ လူေန အိမ္ေျခေတြ ၊ ရံုးခန္းေတြနဲ ့ စုံလို႔့ပါပဲ။ေၾကးသြန္းစိုက္ထူ ကမၹည္းထိုးထားတဲ့ Peter Fechter ့ရဲ ့ ေရွ ့မွာ ကြ်န္ေတာ္ ေခတၱရပ္ေနမိတယ္။ မေမွ်ာ္လင့္ပါဘူး။ဒီလို
ဆံုေတြ ႔့ရလိမ့္မယ္လို ့။သူ့ချမာ ကံမေကာင္း အေၾကာင္းမလွ ခဲ ့ ရွာဘူး။ သူုက ပန္းရံ အလုပ္သမားေလးပါ။ အသက္က ၁၈ ႏွစ္ပဲ ရွိပါေသးတယ္။ ၁၉၆၂ခုႏွစ္မွာပဲ သူက ျမင့္ျမင့္ ခိုင္ခိုင္ ကာရံထားတဲ ့ တံတိုင္းကို ေက်ာ္ပီး ခိုးထြက္ဘို ့ ၾကိဳးစားခဲ ့ရာမွာ လံုၿခံဳေရးအေစာင့္ေတြ လက္ခ်က္နဲ ့ ပစ္သတ္ခံခဲ ့ရတာပါ။ ေသြးအိုင္ထဲမွာ အသက္ေပ်ာက္ခဲ ့ရွာတယ္။ သူ အသက္မထြက္ခင္
ကေလးမွာ “ ဘာ့ေၾကာင့္လဲ ။ ဘာ့အတြက္လဲ ။ကြ်န္ေတာ့္ကို ဘာေၾကာင့္ ပစ္ခတ္တာလဲ ။ ကြ်န္ေတာ့္ကို လြတ္လပ္ခြင့္ မေပးႏိုင္ၾကဘူးလား။ ဘယ္သူမွ မကူညီႏိုင္ဘူးလား “လို ့ သနားစဖြယ္ ညီးတြားသြားေလရဲ ့။
ေၾကမြေနတဲ ့ သူ့ခႏၵာ၀ိညာဥ္ပံုကေလး သတင္းစာေတြထဲ ေၾကကြဲစြာ ေဖၚျပခဲ ့ၾကတာ ကို ခုထိ ကြ်န္ေတာ္မွတ္မိေနတယ္။ ေပါ့ဆမႈတခုက သူ့ကို ေသေစညႊန္းခဲ ့ေရာ့သလား။
မိုက္မဲ လြန္းလွတယ္။သူဟာ ကြ်န္ေတာ္ႏွင့္ မတိမ္းမယိမ္းပါ။ ေျမးခေလး အေနနဲ ့ သူ့ အဘိုးအဘြားမ်ားရဲ ့ ရင္ခြင္မွာေပ်ာ္ပိုက္စြာ
ၿပီး ျပည့္စံုတဲ ့ဘ၀တခုထဲ ပိုင္ပိုင္ႏိုင္ႏိုင္ ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္း ဘာ့ေၾကာင့္ မေနနိုင္ခဲ ့ရသလဲ ကြ်န္ေတာ္ေမးခ်င္တယ္။ ဒါဟာ
ေၾကာက္ရြံ ့့ထိတ္လန့္ဖြယ္အေကာင္းဆုံး ကြန္ျမဴနစ္ ၀ါဒီသမားေတြ ေၾကာင့္ပဲ မဟုတ္လား။
“ ဖက္ဆစ္ဆန့္က်င္ ေရး ၊ တပ္ျဖန္ ့ခ်ထားေရး “ တဲ ။သူတို ့ ဒီလို ့ လိမ္ညာလို ့ မလိုပါဘူး။ ဒီ အုပ္ေတြ ေက်ာက္ေတြ ၀ိုင္ယာၾကိဳးေတြ နဲ ့ ့ ေသြးအိုင္ထဲမွာ ဖိတ္စင္ခဲ ့ရတဲ ့ ေ၀ဒနာေတြ ၊ ေပးဆပ္ခဲ ့ရတဲ ့ ေလာင္ၿမိဳက္မႈေတြ ၊ ဒါေတြအားလုံးဟာ .ကြ်န္ေတာ္ ္တို ့ ရဲ ့ မ်ိဳးဆက္ေတြ အတြက္ လြတ္လပ္ေပ်ာ္ရြင္ေနထိုင္ႏိုင္ၾကဘို ့အေနာက္ဘာလင္က သေဘာတူ ယူေဆာင္လာတာ အမွန္ပါ။
ေသသူ ့ ၀ိညာဥ္ေတြဟာ ဒီ ဘာလင္တံတိုင္း မွာ ျဖစ္ရပ္မွန္ ဇတ္လမ္းမ်ားအသြင္ အမွန္တကယ္ တည္ရွိေနတာပါ ။ ဒီလို ဇတ္လမ္းမွတ္တမ္းတင္ ေျပာဆိုေနမႈေတြဟာ ေနရာ အႏွံ ့ ျပန္ ့ေနတယ္။ ျမဴစီယမ္ တံခါး၀ကေန Checkpoint Charlie ဆီ အထိပါပဲ ။
မွဳံ၀ါး၀ါးဆိုဗီယက္ အေမရိကန္ ပံုရိပ္ေတြ ကြ်န္ေတာ္ေတြးၾကည့္ ေငးၾကည့္တယ္ ။ သူတို ့ ၂ဦး ရဲ ့ တဦးနဲ ့တဦး ထိပ္တိုက္ ရင္ဆိုငိမႈေတြဟာ စစ္ၾကီးျဖစ္ဘို ့ရည္ညႊန္းေလမလား။ ကမၻာက ရင္ခုန္စြာ ေစာင့္ၾကည့္ေနရတဲ ့ အခ်ိန္ပါပဲ။ ထြက္ေျပးလြတ္ေျမာက္သြားၾကသူမ်ားရဲ ့ ပံုျပင္ေတြလဲ မနည္းဘူး။ ဥပမာ Sttasi မိသားစုေတြလိုေပါ့။ေၾကာက္စရာ ့ အႏုပညာေျမာက္ ခြဲျခားခံရျခင္း လိ ု ့ ကင္ပြန္းတပ္္ရမလား ။မိသားစုဆိုတာ တကြဲတျပားစီ။
တခါ Bernauer လမ္းမႀကီးမွာ ကြ်န္ေတာ္ တတိုင္းႀကီးရဲ ့ ၀ိညာဥ္တေစၧႀကီးနဲ ့ ထိေတြ ့မိၾကျပန္ၿပီ။
တတိုင္းႀကီးရဲ ့အျခားတဘက္မွာေတာ့ .. သစ္ပင္ အုပ္အုပ္ကေလးေတြ ရွိတယ္။ ကြ်န္ေတာ္ အဲဒီကေန သံဆူးႀကိဳး ေတြကို ေက်ာ္လႊားေနဟန္ Conrad Schumann ရဲ ့ ေငြေရာင္ရုပ္ထု တခုကို ျဖတ္လာခဲ ့တယ္။ သူ့ေသနတ္က ေလထဲမွာ ေတာင္ပန္လို လြင့္ခတ္ေနတယ္။သူ ႔ရင္ေတြ တထိတ္ထိတ္ခုန္ေနမယ္ဆိုတာ ခင္ဗ်ား သိမွာပါ။ ရင္နာစရာ ျမင္ကြင္းပါပဲ။ေခြပတ္ေနတဲ ့ သံဆူးႀကိဳး ေတြကို ေျခာက္ေသြ ့ေနတဲ ့ အာေခါင္နဲ ့ ပါးစပ္ေဟာင္းေလာင္းေငးလို ့..လြတ္ေျမာက္ဖို ့အတြက္ သူ ့ရဲ ့ မထင္မွတ္တဲ ့ ေပးဆပ္လိုက္ရမႈ က အံ့ႀသစရာပါပဲ ။ ေသျခင္းတရားဆိုတာ အခ်ိန္မေရြး က်ေရာက္ႏိုင္ပါတယ္။
အဲဒီအနီးမွာေတာ့ အမွတ္တရ စာတမ္းထိုး ေၾကး၀ါ ျပား တခု လမ္းေဘး ပလက္ေဖါင္းေပၚမွာ ေတြ ့ရတယ္ ။ လြတ္လပ္မႈအတြက္ ႀကံရာမရျဖစ္ၿပီး သူမရဲ ့ ၃လႊာအခန္းျပတင္းေပါက္ကေန ခုန္ခ် စေတးခံသြားတဲ ့ Ida Siekmann ကို ရည္စူး ထိုးစိုက္ထားတာျဖစ္တယ္။
ညေနခင္းကေလးမွာေတာ့ သာယာတဲ ့ ေခါင္းေလာင္းသံကေလး က ကြ်န္ေတာ္နားဆီ ပ်ံ ့လႊင့္ ရိုက္ခတ္္လာ ၿပီး ၀တ္ျပဳဆုေတာင္းရာ Chapel အေရာက္ ကြ်န္ေတာ့္ကို ညိွဳ ႔ ေခၚေနတယ္။။ ဒါေပမဲ ့ တခါတံုးကေတာ့ ဒီေနရာမွာ ေသလြန္ခဲ့သူမ်ားအတြက္ မြန္ျမတ္တဲ ့ ဘာသာေရးအခန္းအနားတခု ဘယ္သူမွ က်င္းပျဖစ္ခဲ ့မယ္ မထင္ပါဘူး။ ဒါေတြဟာ တံတိုင္း၂ခု ရဲ ့ အၾကား ေထာင္ေခ်ာက္တခုလည္း ျဖစိႏိုင္တယ္မဟုတ္ပါလား။ ၁၉၈၅ခုႏွစ္မွာ သူ နယူးေယာ့ခ္ကေန TV အစီအစဥ္တခု ကို ၾကည့္ေနစဥ္
ေပါက္ကြဲ လြင့္ထြက္သြားတဲ ့ သူ ့ ဘုရားရွိခိုးေက်ာင္းကေလးကို သူ ျမင္ခဲ ့ရၿပီး အေတာ္ေလး တုန္လွဳပ္ေျခာက္ျခားခဲ ့ရတာေပါ့။
တံတိုင္း ႀကီးဟာ အုပ္က်ိဳးအုပ္ပဲ ့ေတြျဖစ္ အဂၤေတအပိုင္းအစ အခ်ပ္ေတြ ျဖစ္ ၿပိဳလဲ သြားၿပီးေနာက္.. သာမန္ရိုးစင္းတဲ ့ ဘဲဥပံု ဘုရား၀တ္ျပဳရာ အေဆာက္အဦးကေလးကလဲ ခ်က္ျခင္းျပန္လည္ နလံထူ ရပ္တည္လာဖို ့ ဆိုတာ ဘယ္မွာ ခဲယဥ္းေတာ့
မလဲ။ ကြ်န္ေတာ္ ဂ်ာမန္စာသင္ေက်ာင္းမ်ားက ဆယ္ေက်ာ္သက္အမ်ားဆုံးပါ၀င္တဲ ့ လူ ေပါင္း (ရ၀) ေလာက္ ဆက္သြယ္ ေမးျမန္းခဲ ့ပါတယ္။ ခဲ ့့ပါတယ္။ အဆင္ေျပျခင္းရွိ မရွိ ။
အျငိမ္းစားယူထားတဲ ့တရားေဟာဆရာ Hermann Jager က တိုေတာင္းလွတဲ ့ဘ၀နဲ ့သာ ရွင္သန္ခဲ ့ၾကရသူမ်ား စာရင္းကို
ဖတ္ျပခဲ ့တယ္ ။
အပ္ခ်ဳပ္သမားေလး Gunter Litfin တေယာက္ကေတာ့ လက္နက္ကိုင္ေတြ ပစ္ခတ္ေနတဲ ့ ၾကားက ကံေကာင္းေထာက္မစြာ တံတိုင္းကို ေက်ာ္ျဖတ္ထြက္ေျပးလြတ္ေျမာက္ခဲ ့ေၾကာင္း ေျပာျပပါတယ္။သူဟာ ပထမဦးဆံုးလြတ္ေျမာက္ခဲ ့သူပါ တဲ ့။
ဘုရားေက်ာင္းေလးထဲက.. ပန္းအိုးႀကီးတလုံးထဲမွာ ႏွင္းဆီနီတပြင့္ စိုက္ထည့္ထားတာေတြ ့ရတယ္။ ဖေယာင္းတိုင္မီးမ်ားက ယိမ္းထို း လွဳပ္ရွားေနတယ္။
ရုတ္တရက္ သင္းအုပ္ဆရာႀကီးက သူ ့အခန္းေလးထဲကေန တဟုန္ထို း ထြက္ေျပးသြားတယ္။ တံတိုင္းႀကီးရဲ ့ အျပင္ဘက္ကေန ၿဖိဳခ်မဲ ့ ဘူဒိုဇာႀကီးက အလုပ္လုပ္ဘို ့ ျပင္ေနတာကို တားျမစ္ဖို ့ပါ။ ဘာ့ေၾကာင့္ ဒီမွ် အေရးႀကီးေနရပါသလဲ ။ ဒါဟာ ေရွးေဟာင္းအေမြအႏွစ္ ပစၥည္းေတြမဟုတ္လား။ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ရဲ ႔ သတင္းစကား ေတြပါ။အႀကြင္းအက်န္ ေလးေတြဟာ အမွတ္တရ ျဖစ္ ခ်စ္စရာေလးေတြပါ ။
သူက ကြ်န္ေတာ့ကို ေျပာပါတယ္။ ကြန္ျမဴနစ္၀ါဒဟာ GDR ရဲ ့ ( German Democratic Republic ) ေျမဆီေျမလႊာကိုသာမက ႏွလံုးသားေတြကိုပါ ညစ္ႏြမ္းေစပါတယ္ တဲ ့။
အဲဒီ၀ါဒဟာ လူ့ေဘာင္အဖြဲ ့အစည္းတခုလုံးကို ဖယ္ရွားပစ္လိမ့္မယ္လို ့ ယံုၾကည္ရတယ္။ လြတ္ေျမာက္မႈ မရွိဖူးလို ႔လဲ မယုံၾကည္ႏိုင္ျပန္ဖူး။ ဒါေပမဲ ့ ဒီစီမံခ်က္ဟာ ျငိမ္းခ်မ္းေရး သံဒိ႒ာန္မ်ားကို ပစ္ပယ္ထားတယ္။ ျဖစ္ႏီုင္ရင္ တံတိုင္းၾကီးက ဒါေတြကို ေျပာျပပါလိမ့္မယ္။ ဒီေနရာမွာ ျဖစ္ပ်က္ခဲ ့သမွ် ။ဘယ္ေနရာမွာမဆို ျဖစ္ပ်က္ႏိုင္တဲ ့သဘာ၀ပါပဲ။
အေနာက္ဘာလင္ ရဲသားႏွစ္ေယာက္ရဲ ့ အကူအညီနဲ ့ အသက္၁၇ႏွစ္သာရွိေသးတဲ ့ အေရွ ့ဘာလင္သား ကေလးတေယာက္္ ဟာ တံတိုင္းကို ေက်ာ္လႊားခဲ ့တယ္။
အေရွ ့ဘာလင္မွာ ေနထိုင္ၾကတဲ ့ အဖိုး အဖြားမ်ားကို ေတြ ့ဆံုဖို ့ စံုတြဲ ၂တြဲ ဟာ သက္စြန့္ ဆံဖ်ား တံတိုင္းကို ျဖတ္ေက်ာ္
ခဲ ့ၾကတယ္။ ေၾကကြဲစရာ ဇတ္လမ္းေတြက အမ်ားႀကီးပါ ဘဲ ။
အေရွ႔ဘာလင္သား အႏုပညာရွင္ (Holger , Ingo Bethke ႏွင့္ Egbert Bethke ) တို့ ဟာ ၃ဦး အစုအဖြဲ ့ တခုအေနနဲ ့ အတူတကြ ပူးေပါင္းၿပီး တံတိုင္းႀကီးေပၚကို အေႀကာက္အလန့္ ့မရွိ တေယာက္ကိုတေယာက္ အားကိုးၿပီး စိတ္ကူးစိတ္သန္းေတြ တေပြ ့ တပိုက္နဲ ့ ေရာက္ခဲ ့ၾကတယ္။ ဒီအေရွ ့ပိုင္းသား ေတြ လြတ္ေျမာက္လာပံုကလဲ သိပ္ကို ပံုျပင္ ဆန္လြန္းလွတယ္။ လို ့ စာေရးဆရာ John Dyson က ေျပာျပပါတယ္။
တ၀ီ၀ီ ျမည္ဟီးပီး ေကာင္းကင္က ၀ဲပ်ံ ထိုးဆင္းလာတဲ ့ ေလယာဥ္ဟာ ဘာလင္တံတိုင္းဆီကိုဦီးတည္လာတယ္။၂၅၀ မီတာ ေလာက္ အကြာမွာ ရပ္ၿပီးေတာ့ ပိုက္လုံးေတြနဲ တည္ေဆာက္ထားတဲ ့ေခါက္ကုလားထိုင္ေတြကို ေလယာဥ္ေတာင္ပန္မွာတဲြ စပ္ၿပီး မိနစ္အနည္းငယ္အတြင္း သယ္ေဆာင္သြားတယ္။အႏၱရယ္ေတြ မ်ားလြန္းတဲ ့ အေရွ့ဘက္ ပိုင္း ဇံုနယ္ေျမကို ၀င္ေရာက္ႏီုင္ဖို ့ ရည္ရြယ္ ႀကိဳးပမ္းျခပ္းပါပဲ။
GDR ကေန လြတ္ေျမာကိဖို ့ အတြက္ အခ်ိန္ကာလတခုအေနနဲ ့ Ingo Bethke ူက ေလယာဥ္ကိုထိန္းခ်ဳပ္လို ့ ဦးေဆာင္ ေန
ခဲ ့တယ္။ ဒါေပမဲ ့ သူက ဒါကို ေကာင္းေကာင္းႀကီး ေက်နပ္ေနတာပါ။နယ္ျခားေစာင့္ လက္နက္ကိုင္အဖြဲ ့အစည္းရဲ ့ လွဳပ္ရွားမႈအမွတ္ လကၡဏာ တစုံတရာ မေတြ ့ရပါဘူး။အထက္က ခြင့္ျပဳခ်က္ မရယူဘဲ သူတို ့ ေလယာဥ္ကို ပစ္ခတ္တားဆီးျခင္းမျပဳႏိုင္ပါဘူး။ ၿပီးေတာ့ဆယ္မီတာရွိ ေလယာဥ္ေတာင္ပန္မွာလဲ ဆိုဗီယက္စတိုင္ ၾကယ္နီမ်ား တပ္ထားပါတယ္။ ေလယာဥ္ေမာင္းသူ ၂ ဦးစလုံးမွာလဲ
( Ingo နဲ ့ ညီ Holger ) တို ႔မွာလဲ စစ္၀တ္စုံကို ၀တ္ဆင္ထားတဲ ့အျပင္ ဟဲလ္မက္ ေတြမွာ ႀကယ္နီႀကီးေတြက ရွင္းထင္းေနတယ္။
“ဟဲလို .. အီးဂဲလ္ တူး “ Ingo က သူ ့ညီ ဆီ အသံလႊင့္စက္နဲ ့ စကားလွမ္းေျပာတယ္ ။ မၾကာပါဘူး ။ ဖုန္းခ်လိုက္ေတာ့မယ္ သူတို ့ လွဳပ္ရွားဖို ့ စတင္ေနၿပီ..တဲ ့။ တတိယေျမာက္ညီ (Egbert ) က ျခံဳပုတ္ေတြထဲ တိုး၀င္ ခိုေအာင္းလိုက္တယ္။ သူတို ့ ေျမျပင္ကို ဆင္းလာမဲ ့အခ်ိန္ေစာင့္ရင္း။
သူတို ႔ ၃ ေယာက္ဟာ ဘာလင္အေရွ ့ေတာင္ပိုင္းမွာ အတူတကြ ႀကီးျပင္းလာတဲ ့ တကယ့္ကို သစၥာရွိ မိတ္ေဆြ မ်ားျဖစ္ပါတယ္။ သူတို ႔ဟာ အျမဲတမ္းလွဳပ္ရွားတက္ႀကြေနသူမ်ားပါဘဲဲ။ ဆူဆူပြက္ပြက္နဲ ့ ။ၾကမ္းၾကမ္းရမ္းရမ္းသမားေတြေပါ ့။ သူတို ့ မိဘေတြက အဆင့္ျမင့္ ရဲအရာရွိ မ်ား ျဖစ္ၿပီး သေဘာထားတင္းမာတဲ ့ ကြန္ျမဴနစ္မ်ားလဲ ျဖစ္တယ္။
ဘာလင္ျမိဳ ႔ရဲ ့ ေတာင္ဘက္ Elbe ျမစ္ တေလွ်ာက္ ကီလိုမီတာ ၈၀ ေလာက္ေ၀းတဲ ့ နယ္စပ္ လံုျခံဳေရး အေစာင့္အေရွာက္ အျဖစ္ စတင္ တာ၀န္ထမ္းေဆာင္ခ်ိန္မွာ ဒီဧရိယာ အက်ယ္အ၀န္း ကို ေစ့စပ္ေသခ်ာစြာ ေစာင့္ၾကည့္ၿပီး သူ႔ရဲ ့ အႀကံအစီကို ေဖၚထုတ္ရရွိႏီုင္မဲ ့ လ်ိဳ့၀ွက္ခ်က္္မ်ားကိုလဲ ေနာက္လိုက္တပည့္စစ္သားမ်ား ထံက တဆင့္ သူ သိလာရတယ္။
၁၉၇၅ခုႏွစ္ ေမလ အတြင္း လမ္းသန္႔ရွင္းေရး အျဖစ္ အလုပ္လုပ္ကိုင္ခဲ ့စဥ္ သီတင္းတပတ္ကုန္ဆုံးခ်ိန္အတြက္ ကားငွားရမ္းခေငြ ရရွိဖို ႔စီမံရာမွာ ေလးလတိုင္တိုင္ေစာင့္ဆိုင္းခဲ ့ရတယ္။ အင္ဂို က သူ႔အစီအစဥ္ကိုု ဘယ္သူက ိုမွ မေျပာပါဖူး။ သူကေတာ့
သူ ႔့မိတ္ေဆြတေယာက္နဲ ့အတူ သူတာ၀န္က်ရာ အစိမ္းေရာင္ နယ္ Elbe ျမစ္္ရိုးတေလွ်ာက္ ကင္းလွည့္ေစာင့္ေရွာက္ၿမဲ ပါပဲ။
အဲဒီမွာ နံရံတံတိုင္းမရွိပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ အႏၱရယ္က အမ်ားသား။ သဲေသာင္ထဲမွာ နစ္ျမဳပ္ေနတဲ ့အရာေတြ အ ေသအခ်ာ က်ယ္က်ယ္ျပန့္ ျပန့္ ေမႊေႏွာက္ ရွာေဖြ ၾကည့္ အစ အန ေတြေတြ ့ရွိအုံးမွာျဖစ္ တယ္။ ေနာက္တခုက ခိုင္ခိုင္မာမာတည္ေဆာက္ထားတဲ ့ စည္းရိုး မွာ သံဆူးႀကိဳးေခြမ်ား ထပ္ဆင့္ ခ်ထား တာက ေထာင္ေခ်ာက္ဆင္ သလိုပါပဲ။ ထိေတြ ့လိုက္တာနဲ ့ မီးေမာင္းေတြ က ထိုးစိုက္ျပံဳက်လာမယ္။
အဲဒါရဲ ့ အေနာက္ မွာရွိတဲ ့ အရာ ေတြ အားလုံး ကို မိုင္းေတြနဲ ့ ဖယ္ရွားပစ္ လိုက္ပါၿပီ။ အခုေတာ့ သူတို ့ ေအာင္ျမင္စြာ ျဖတ္သန္းခြင့္ရရွိသြားပါၿပီ။ ျမစ္ရဲ ့ အျခားတဘက္ကို ေရာက္ဖို ့ မီတာ ၁၅၀ ေလာက္ ေလွာ္ခတ္သြားရပါလိမ့္မယ္။ေလေမြ ့ယာေတြ နဲ ့ပါ။
လမ္းမႀကီးေပၚမွာကေတာ့ နယ္ျခားေစာင့္ ဂ်ာမန္ရဲ အရာရွိ ရဲ ့ ဗင္ကားတစီး ထိုးရပ္လာတယ္။ “ ျမစ္ကို ကူးဖို ့ဆိုရင္ ေတာ့ ဒီည သိပ္ေအးလြန္းပါတယ္ “ လိူ ့ ”အင္ဂို႔ “ကို သူကေျပာေတာ့ အင္ဂိုက တခ်က္ၿပံဳးလိုက္ရင္း “ ခင္ဗ်ားေကာ အေရွ ႔ကေန အေနာက္ ကိုကူးမလို ့ မဟုတ္ပါဖူးေနာ္ “ လို ့ ေျပာလိုက္တယ္။
လြတ္ေျမာက္ျခင္းရဲ ့ အေနာက္မွာက က်န္ရစ္တဲ ့ မိသားစုအေပၚ ဖိအားေတြ တိုးပြားလာႏိုင္ေစပါတယ္။ အင္ဂိုရဲ ့ မိဘေတြဟာ အလုပ္လက္မဲ ့ ျဖစ္သြားတယ္။ အငယ္ဆံုးညီီ Hloger ဟာ ေနရာအႏွံ ႔ သြားၿပီး လြတ္လမ္းရွာတယ္။ ၁၉၈၃ခုႏွစ္ မတ္လ ၃၀ရက္ ဟာ သူ ႔ေမြးေန႔ေပါ ့။ အဲဒီညမွာပဲ သူက သူ႔ရဲ ႔ အႀကံအစီကို စတင္လွဳပ္ရွားဘို ႔ သူ ႔ မိတ္ေဆြ Egbert နဲ ႔ ေနာက္ဆံုး အရက္အတူေသာက္ရင္း ႏွဳတ္ဆက္စကားေျပာခဲ ့ၾကတယ္။
သူငယ္ခ်င္းတေယာက္နဲ ့ Hloger က ျမွားပစ္ ေလ့က်င့္ပါတယ္။ ေတာထဲမွာ တိတ္တဆိတ္ အေျပးေလ့က်င့္တယ္။ သူဟာ Treptow Park အနီးမွာ လမ္းတလမ္းကို ရွာေတြ ႔ခဲ ့တယ္။ အိမ္က်ဥ္းကဥ္း ရွည္ေမ်ာေမ်ာ ျမင့္ျမင့္ေတြ ရွီတဲ ့ ေနရာ။ အဲဒီမွာ သူက တိတ္တိတ္ကေလး ခ်ြတ္နင္းၿပီး ေခါင္မိုး ေအာက္က ထပ္ခိုးေလးေပၚ တက္ပါတယ္။ အမိုးမွာလဲ တံခါးေပါက္ကေလးတခုက အဆင္သင့္ပဲ။ အိမ္ေခါင္မို း ေပၚ ေရာက္သြားတယ္။ ။ဒီအိမ္ေတြကို ေက်ာ္ျဖတ္ၿပီး မီတာ ၄၀ အကြာကို အားေကာင္းတဲ ့ ျမွားတံကို ေစလႊတ္ပါတယ္။ ရွန္ပိန္ပုလင္းတလုံးကေနအထုံးျဖည္လႊတ္လိုက္တဲ ့ ႏိုင္လြန္ႀကိဳးတေခ်ာင္း ကိုပါ အတူ ျဖတ္သန္းသြားေစတယ္။ အဲဒီႀကိဳးကို ဆြဲၿပီး အင္ဂိုဟာ နယ္စပ္ကို ေကာင္းကင္ ကေန ျဖတ္ေက်ာ္သြားပါတယ္။ သူဟာ မီးခိုးေခါင္းတိုင္တခုရဲ ႔ ပတ္ပတ္လည္ကို ခ်ည္ေႏွာင္ေစၿပီး အျခားအစ တဘက္ကိုေတာ့ သူ့ ေမာ္ေတာ္ကားဘန္ကာမွာ ခ်ည္ေႏွာင္လိုက္တာပါ။ မီတာ အနည္းငယ္ အကြာအေ၀းကို ခိုင္ခန့္တဲ ့ ႀကိဳးမ်ားျဖင့္ လူတကိုယ္စာ ေလွ်ာက္သြားဖို ့ရေအာင္ အႀကံထုတ္လိုက္တာပါဘဲ ။
ဒါဟာ မၾကာမီ အခ်ိန္ပိုင္းအတြင္း အႏၱရယ္ ႀကီးႀကီးမားမား က်ေရာက္ဖို ့ ဖိတ္ေခၚလိုက္သလိုမ်ား ျဖစ္ေနမလား ။ ဒါေပမဲ ့ သူက မေၾကာက္ေတာ့ဘူး။ ရဲရင့္တက္ႀကြေနတယ္။ လက္ကိုင္ကြင္းႏွစ္ခု ပါတဲ ့ ဖရိန္ထဲမွာ သတၱဳႀကိဳးတေခ်ာင္း လ်ိဳသြင္းၿပီး လက္ေကာက္၀တ္မွာ ခ်ည္ေႏွာင္လိုက္တယ္။ သူဟာ လက္ေတြကို ခိုင္ခိုင္ၿမဲၿမဲ စြဲကိုင္ၿပီးတဲ ့ေနာက္ သူ ့ခႏၵာကိုယ္ကို ေလထဲမွာ ေ၀းႏိုင္သမွ် ေ၀းေ၀း ပစ္လႊတ္လိုက္တယ္။ ညင္သာတဲ ့ အသံေတြ တ၀ွီး၀ွီး တျဖတ္ျဖတ္ထြက္ေပၚလာတယ္။ သူကိုယ္တိုင္လဲ ႀကိဳးကို တြဲလဲ ခိုစီးရင္း.. တျဖည္းျဖည္း နဲ ့ ဟို တဘက္နယ္ေျမေပၚက အိမ္တအိမ္ရဲ ့ လသာေဆာင္ ၾကမ္းျပင္ေပၚမွာ သူ ေျခခ်ခြင့္ ရခဲ ့ပါၿပီ။
ယခု အခ်ိန္မွာေတာ့ Ingo နဲ ့ Hloger အေနာက္ဂ်ာမဏီ မွာ ႏွစ္ေယာက္ အတူရွိေနၾကပါၿပီ။
သူတို ့၃ဦး အနက္ အလယ္လူ ေျဖာင့္ေျဖာင့္ျဖဴးျဖူး ေရာက္လာေစရန္ အတြက္ လိုအပ္တဲ ့ အကူအညီ မ်ား ေပးအပ္ႏိုင္္ဖိုု ့အႀကံဥာဏ္ထုတ္ရင္း Cologne ျမိဳ ႔က AlCapone အရက္ ဆိုင္ကေလးမွာ..ဦးေႏွာက္ လန္းဆန္းလာေအာင္ အဟာရ ျဖည့္တင္းၾကတယ္။
အလယ္ညီ Egbert မွာေတာ့ အခက္အခဲ မ်ားစြာနဲ ့ Stasi ျမိဳ ႔ ေလးမွာပဲ ရွိေနဆဲပါ။ သူတို ့က အေနာက္ဂ်ာမဏီကို ေခ်ာေမာ လြတ္လပ္စြာ ၀င္ေရာက္ခြင့္ လက္မွတ္ ကို ေပးေပမဲ ့ပယ္ခ်လိုက္ပါတယ္။ Egbert ကေတာ့ သူဟာ အေရွ ႔ ဂ်ာမဏီ ( GDR) မွာပဲ ေနေတာ့ မယ္လို႔ ့ေျပာေနပါတယ္။
အင္ဂို ႔ မ်က္စိကို ရုတ္တရက္ ဖမ္းစားလိုက္္တဲ ့ပံုရိပ္ကားတခူက မ်က္စိေရွ ႔မွာ ေပၚလာတယ္။ ရဟတ္ယာဥ္ကေလးတစင္း ရယ္ ၊ျမဴးထူးေပ်ာ္ပါးေနတဲ ့ ကေလးတေယာက္ ရယ္ ။ ဒါေပမဲ့ု သူက Hannover ကို အေျပးသြားၿပီး ႀကည့္တယ္။ ဒါေပမဲ ့ ဒါဟာ ေရွ႔ေျပးနမူနာပံုစံတခုမွ် သာျဖစ္တယ္။ ဘာဘဲျဖစ္ျဖစ္ သူတို ႔ အခြင့္အေရးတခုရခံဲ့ပါတယ္။ ့သူနဲ ႔ Holgerတို႔္ ျပင္သစ္ေလယာဥ္မွဴး၂ေယာက္ ေျပာတဲ ့ Ultra lights လို ့ေခၚတဲ ့ ေလယာဥ္ေသးေသးကေလး အေၾကာင္း ၾကားသိခဲ ့ံရတာအျမတ္ေပါ့ ။
သူတို ့ ျပင္သစ္ကို အျမန္ဆံုးသြားေရာက္ခဲ ့ၾကတယ္။ ၿပီးေတာ့ ေလယာဥ္တစီးတည္ေဆာက္ခဲ ့ၾကတယ္။ အင္ဂို က
” ဒီလိုပဲ ျဖစ္ရမယ္။ငါတို ႔ အေရွ႔ ဂ်ာမဏီကေန Egbert ကို ကယ္ထုုတ္ႏိုင္ေတာ့မယ္ “ လို ့ ၀မ္းေျမာက္၀မ္းသာ ဥဒါန္းက်ဴးရင့္လိုက္တယ္။
ေလယာဥ္ေတာင္ပန္ရဲ ့ တဘက္အစြန္းကေနအျခားတဘက္အစြန္းကို တိုင္းၾကည့္မယ္ဆိုရင္ ၁၀မီတာရွည္ၿပီး ေလယာဥ္မွူးနဲ ့ ေဘးခ်င္းယွဥ္ေနတဲ ့ ခရီးသည္ထိုင္ခုံအစံုေတြကို အကာအကြယ္ေပးႏိုင္ဖို ့ ဆိုတာက နည္းနည္း လိုအပ္ေနမွာျဖစ္ပါတယ္။ ခပ္ေသးေသးဘီးေတြရယ္ ၊ အေအးမိေနတဲ ့ အင္ဂ်င္စက္ရယ္ တို ့က ျပႆနာက ရွိေနတယ္။ ဘာဘဲျဖစ္ျဖစ္ သူတို ့ ေနာက္တြဲအပိုယာဥ္တခုနဲ ့ အလုပ္ျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္။
ဒီေလယာဥ္တစင္းျဖစ္ဖို ့ သူတို ႔ ၄ႏွစ္ေတာင္ ဇဲြနဘဲ ႀကီးႀကီးနဲ ့ အခ်ိန္ယူခဲ ့ၾကရတာပါ။ ၁၉၈၉ခုႏွစ္မွာေတာ့ ..သူတို ့ ေလယာဥ္ကေလးေတြနဲ ့ ..အင္ဂို.. ေဟာ္ဂါတို ႔ဘာလင္ကိုခရီးႏွင္ခဲ ့ၾကပါေတာ့မယ္။ သူတို ႔ ညီလတ္ Egbert ထံ ကုတ္နံပတ္တခုနဲ ့
သတင္းစကားပို ့ၾကတယ္။” Ulrike is doing well .” ဆိုတဲ ့ မက္ေဆ့ခ်္ ပါ။ ဒါဟာ အသင့္အေနအထားမွာ ရွိဖို ႔ မွာၾကားျခင္း ျဖစ္တယ္။
ေမလ ၂၅ရက္ေန႔မွာေတာ့ ၾကည့္ရတာ ရာသီဥတုလဲၾကည္္ၾကည္လင္လင္ ရွီေနပါတယ္။ Britzer Muihle လို ့ ေခၚ
တဲ ့ ဥယ်ာဥ္ ထဲက ကစားကြင္းမွာ မီးေမာင္းႀကီးႏွစ္ခု က ရွိေနတယ္။ တခုကို ခြဲၿပစ္ႏိုင္တယ္။အျခားတခုကိုေတာ့ သူတို ႔ မ , ယူဖို ႔ ႀကိဳးစားၾကတယ္။ ဒါေပမဲ ့ ဒါဟာ ျဖစ္ႏိုင္ေခ် မရွိဖူးလို ့လဲ သူတို ့ယူဆတယ္။
Egbert က မနက္ ၄နာရီ ၁၅မိနစ္မွာ ပန္းျခံရဲ ႔ ျခံဳပုတ္ ေတြြအထဲ အသင့္ ေနရာယူထားထားပါတယ္။ မိနစ္အနည္းငယ္အၾကာမွာ ေလယာဥ္မွဴးႏွစ္ေယာက္ က သူတို ႔ ေလယာဥ္ေတြကို ျပန္လည္ စစ္ေဆးၾကည့္ရႈအၿပီး အင္ဂ်င္စက္ေတြု စတင္ ႏိုးလိုက္ပါၿပီ။
၅မိနစ္ အၾကာကေလးမွာပဲ သူတို ႔ က်ယ္ျပန့္တဲ ့ Britzer Muhle ပန္းျခံကို ျမင္ေနရပါၿပိ။ သူတို ့ ေခတၱမွ် ေကာင္းကင္ယံမွာ ၀ဲပတ္လွည့္လည္ ရွာေဖြေနစဥ္ Holger က အိုေက .. ေျမေပၚ ဘီးခ်ႏိုင္ဖို ့ အသင့္ရွိေနၿပီ “ လို ့ အခ်က္ျပတယ္။
Egbert က လဲ ပုန္းေနတဲ ့ ၿခံဳပုတ္ထဲ ကေန ေပၚထြက္လာတယ္။ ေလယာဥ္ဆီကို ဦး းတည္ အားသြန္ေျပးလႊားကာ ေနရာလႊတ္ထိုင္ခံုေပၚ ထိုင္လိုက္ပါတယ္ ။
အင္ဂိုဟာ သူနဲ ့ မေတြ ႔ရတာ ၁၄ႏွစ္္ရွိျပီ ျဖစ္ေပမဲ ့ စကားမေျပာအားေသးဘူး။ အခ်ိန္မရေသးပါဘူး။ မ်က္စိခ်င္းပဲ သူတို ့ ေစာင္းငဲ ့ၾကည့္ရႈ ႏွဳတ္ဆက္ၾကတယ္။ အင္ဂ်င္ကထြက္မဲ ့ အခိုးအေငြ ့ေတြကို ေရွာင္တိမ္းဖို ့ သူတို ့ ဟဲလ္မက္ေတြ ေဆာင္းၾကတယ္။ေလယာဥ္ဟာ လူုပို တင္ရတဲ ့အတြက္ ေႏွးေကြးေလးလံလာတယ္။သူက ေျမျပင္ကေန ရံုးထြက္ ၾကြတက္ဖို ့ဆိုရင္ ရွင္းရွင္းလင္းလင္းမရွိတဲ ့ သစ္ပင္ေတြရဲ ့ အကိုင္းအခက္ေတြြကလဲ အေနွာင့္အရွက္ တခုပါဘဲ။
ေလယာဥ္မွူး အင္ဂိုဟာ တံတိုင္းဆီ တခါ လွည့္ၿပီးေမာင္းသြားျပန္တယ္။ ၅မိနစ္ေလာက္အၾကာမွာေတာ့ ဘြားကနဲ ထုထည္ႀကီးမားလွတဲ ့ Reichstag အေဆာက္အဦးၾကီးက အေရွ႔ မွာ ေပၚလာတယ္။ အစိူးရအဖြဲ ့ ရံုးထိုင္ရာ လႊတ္ေတာ္ အေဆာက္အဦႀကီးေပါ့။ ဖန္အူတိုင္ႀကီးက အလယ္မွာ တခန္းတနား ပါဘဲ ။ ရင္ေတာ္ေတာ္ ထိတ္သြားဟန္ပါဘဲ ။ ဘာဘဲျဖစ္ျဖစ္ သူတို ့လိုရာခရီးကို ေမာင္းႏွင္ႏိုင္ခဲ ့ပါၿပီ။
အခု သူတို ေမွ်ာ္လင့္ေနတဲ ့ ေျပးလမ္း ႀကီးတခု ေျဖာင့္ေျဖာင့္ျဖဴးျဖဴးု ျမင္ေနရပါပီ။ စိမ္းစိုလန္းဆန္းတဲ ့ ျမက္ခင္းျပင္ႀကီး ေပၚမွာပါ။
ေလယာဥ္ ငယ္ကေလး ၂စင္းရဲ ့ မိုးျခိမ္းသလို အသံဆူဆူညံညံ ေတြကို ရပ္တန္႔ သြားတဲ ့ေနာက္ မွာ ညီေနာင္၃ဦးစလုံး ေအာ္ဟစ္ဆူညံစြာ ခုန္ပ်ံေက်ာ္လႊား ဆင္းခ်လာတယ္။ အားလံုးဟာ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါးပါးေပြ ့ဖက္ ႏွဳတ္ဆက္အၿပီး ဘီယာဆိုင္မွာ အနားယူ အပန္းေျဖဖို ႔ ဘားေကာင္တာတခုကို ဆိုက္ေရာက္သြားၾကေတာ့တယ္။ Egbert က အေရွ့ဂ်ာမဏီမွာပဲ ေနရစ္ေတာ့မယ္ ေျပာၿပီး အခုေတာ ့ သူ ေျပာပံု တဆိတ္ နားေထာင္စမ္းပါ။
“ငါ့ဘ၀ တေလွ်ာက္လုံး မွာ...ငါ အေကာင္းဆံုး ဘီယာေသာက္ခြင့္ရတဲ ့ေန႔က ဒီေန႔ ပါပဲ” တဲ ့။ “ ငါ့ ညီေတြ ေနာင္ေတြ ကို ဘယ္ေတာ့မွ မေတြ ႔ရ ေတာ့ဖူးလို ့ ငါထင္ေနတာ ခုေတာ့ ၾကည့္ပါအံုး ။ သူတိို႔က ေကာင္းကင္တမန္ေတြလို ေလထဲကေန ၀ဲပ်ံ ဆင္းခ်လာၿပီး ငါ့ကိုနိဗၺာန္ဘုံ ေခၚေဆာင္ခဲ ့ၾတတယ္” တဲ ့။
စာဖတ္သူတို ့ ၾကားပါတယ္ ေနာ္ ..သူ ့စကား။ ။
ၤFlorist 3rd nov 2010
No comments:
Post a Comment