လမ္းေဘးမွာ အမွတ္တရေက်ာက္ျပားေလးေတြ ရွိတဲ့ၿမိဳ႕

ဒီဘက္ႏိုင္ငံေတြမွာေတာ့ ေႏြရာသီဟာ ျမန္မာႏိုင္ငံမွာလို ရြက္၀ါေၾကြတဲ့ေႏြမဟုတ္ဘဲ ရြက္သစ္ေတြေ၀ၿပီး ပန္းေရာင္စံုေတြဖူးပြင့္ၾကတဲ့အခ်ိန္ပါ။ ေအးတဲ့အခ်ိန္ေတြမွာ ေရခဲမွတ္ေအာက္ထိက်သြားၿပီး အပင္ေတြမွာ သစ္ရြက္တစ္ရြက္မွ မက်န္ႏိုင္ေအာင္ အရိုးၿပိဳင္းၿပိဳင္း အရိုင္းဆန္ဆန္အထီးက်န္သလိုခံစားရလြန္းလွလို႔ ပူေႏြးတဲ့ေႏြရာသီကို သေဘာက်ၾကပါတယ္။ ပူေႏြးတဲ့ႏိုင္ငံေတြကို ဆားရ္ဘီးယန္းေတြက ႏွစ္သက္ၾကတယ္။ ေႏြရာသီဆို ကေလးလူႀကီး အေရာင္အေသြးစံု အက်ီပါးေလးေတြ၀တ္ဆင္ၿပီး မိသားစုလိုက္ေရကူးကန္သြားၾကပါတယ္။ ကုန္းတြင္းပိတ္ႏိုင္ငံသားေတြေပမယ့္ ကေလးလူႀကီးနီးပါး ေရကူးတတ္ၾကတာမို႔ ေရမကူးတတ္တဲ့ ကၽြန္မကို သူတို႔က အံ့ၾသေနၾကေသးတယ္။ ကုန္းတြင္းပိတ္ႏိုင္ငံဆိုေတာ့လည္း ကမ္းေျခရွိတဲ့ႏိုင္ငံေတြကို အထင္ႀကီးအားက်ၾကပါတယ္။ သိပ္ၿပီး အလည္အပတ္သြားခ်င္ၾကတယ္။ ေႏြရာသီမွာ ဂရိကမ္းေျခေတြမွာ သြားၿပီး အပမ္းေျဖၾကေလ့ရိွပါတယ္။ ဘဲလ္ဂရိတ္မွာေတာ့ ၿမိဳ႕လယ္ပိုင္းေလာက္ျဖတ္စီးဆင္းလာၿပီး ဆာဗာျမစ္ရဲ႕ ညာဘက္ျမစ္လက္တက္မွာ ေပၚထြန္းလာတဲ့ ကၽြန္းေလးရွိေနတယ္။ အဲဒီကၽြန္းေလးကို ကမ္းေျခအတုပံုစံျပဳလုပ္ထားတဲ့ အာဒါကန္မွာ လာလည္ၾကသူေပါင္း ေႏြရာသီမွာဆိုရင္ ေန႔စဥ္ ၁ သိန္းေက်ာ္ေလာက္ရွိပါတယ္။ “ဘဲလ္ဂရိတ္ရဲ႕ ပင္လယ္” လို႔ သူတို႔က တင္စားၾကေလရဲ႕။

ကၽြန္မတို႔ အိမ္အနီးမွာ ဆာဗာစင္တာရွိေနၿပီး အူးစ္ခ်ဲေစ်း၀ယ္စင္တာနဲ႔ မေ၀းလွပါဘူး။ အူးစ္ခ်ဲ(UŠĆE)ဟာ ႏိုဗီဘဲအိုဂရာ့ဒ္(Novi Beograd) ဘဲလ္ဂရိတ္ၿမိဳ႕သစ္ျမဴနီစပယ္ နယ္နမိတ္အတြင္းမွာရွိေနပါတယ္။ အဲဒီေနရာဟာ ဒူးနာဗ့္ျမစ္(Danube)ထဲကို ဆာဗာျမစ္ အဆံုးသတ္စီးဂင္သြားတဲ့ေနရာျဖစ္ေနတာေၾကာင့္ အူးစ္ခ်ဲ - ျမစ္ႏႈတ္ခမ္း၀ (ျမစ္ပါးစပ္)လို႔ ေခၚၾကတဲ့ေနရာပါ။ ႏိုဗီဘဲအိုဂရာ့ဒ္ကေနေက်ာ္လာၿပီး ဇဲမူန္(Zemun)ရပ္ကြက္နယ္နမိတ္ ေရာက္သြားတဲ့အခါ ဒူးနာ့ဗ္ျမစ္အျဖစ္နဲ႔ပဲ ပိုၿပီး  ေရအားေကာင္းေကာင္းနဲ႔ စီးဆင္းသြားပါတယ္။ ဆာဗာျမစ္ဟာ ဆလိုေဗးနီးယား အေနာက္ေျမာက္ကေနစတင္စီးဆင္းလာၿပီး ဘဲလ္ဂရိတ္မွာအဆံုးသတ္သြားခဲ့တာမို႔လားေတာ့မသိပါဘူး။ ဆာဗာျမစ္ကို သူတို႔ သိပ္ခ်စ္ၾကတယ္။ အဆံုးသတ္သြားတဲ့ျမစ္တစ္စင္းမို႔ အသနားပိုၿပီး ပိုခ်စ္ၾကေလးသလားလို႔ ေတြးမိေသးရဲ႕။ ဆာဗာျမစ္အဆံုးသတ္ခါနီး အူးစ္ခ်ဲတစ္၀ိုက္ ျမစ္ရဲ႕အေနာက္ဘက္မွာ ကလန္မန္ဒန္ခံတပ္ရွိေနပါတယ္။ အခုေတာ့ ျပတိုက္တစ္ခုပံုစံဖြင့္ၿပီးျပသထားပါၿပီ။ ကလန္မန္ဒန္ခံတပ္ ရွိတဲ့ဘဲလ္ဂရိတ္ၿမိဳ႕ထဲဘက္ဟာ ကုန္းအနိမ့္အျမင့္ေတြ ပိုၿပီးမ်ားပါတယ္။ အူးစ္ခ်ဲတစ္၀ိုက္ကေတာ့ အရင္တုန္းက သဲေသာင္ျပင္ေတြျဖစ္ေနခဲ့သတဲ့။ အဲဒါကိုမွေျမေတြဖို႔ ေျမကိုျပင္ယူၿပီး အေဆာက္အဦးေတြေဆာက္ခဲ့ၾကတာပါ။

ေဆာင္းဦး၊ ေဆာင္းတြင္းေတြမွာ ဆိုင္ကယ္၊ စက္ဘီး တစ္ေယာက္မွ မစီးၾကပါဘူး။ ဆိုင္ကယ္စီး စက္ဘီးစီးရင္ တိုးမယ့္ေလက ေအးလြန္းတာကိုး။ ေႏြရာသီဆိုရင္ေတာ့ စက္ဘီးစီးတဲ့သူေတြ ဆိုင္ကယ္အုပ္စုလိုက္စီးၾကတဲ့သူေတြ အမ်ားႀကီးပဲေတြ႕လာရပါၿပီ။ ကၽြန္မ ပထမဆံုးစက္ဘီးေလွ်ာက္စီး ျဖစ္တဲ့ေန႔မွာေပါ့။ စက္ဘီးလမ္း ေဘးျမက္ခင္းစပ္စပ္မွာ ေက်ာက္ျပားေလးေတြေတြ႕တယ္။ ေက်ာက္ျပားေလးမွာ ဓါတ္ပံုတစ္ပံုနဲ႔ ေဘးဘက္မွာ အလွဆင္ပန္းေျခာက္ေလးေတြရွိတယ္။ တစ္ခါတစ္ရံ ပန္းအစစ္ေတြ တင္ထားေပးတတ္ပါတယ္။ ဘယ္သူကမ်ား ဒီလို မပ်က္မကြက္ပန္းေတြလာၿပီးထားခဲ့ပါလိမ့္။ ကြ်န္မ ခ်က္ျခင္းပဲ စိတ္၀င္စားသြားခဲ့တယ္၊ စက္ဘီးကိုရပ္ရင္း ေသခ်ာၾကည့္မိေတာ့ ေသဆံုးသြားတဲ့လူတစ္ေယာက္အတြက္ ၀မ္းနည္းေၾကာင္းအမွတ္တရ ေက်ာက္ျပားမွန္းသိလိုက္ရေတာ့တယ္၊ က်န္ရစ္တဲ့မိသားစု၀င္ေတြက ထားေပးထားၾကတယ္လို႔ ေျပာျပၾကတယ္။ ဂူသခ်ဳိင္းေတြမွာလိုေတာ့ အရမ္းမၾကီးလြန္းလွပါဘူး။ ခပ္ငယ္ငယ္ေလးပါပဲ။ တစ္ခ်ဳိ႕ေက်ာက္ျပားေလးေတြမွာေတာ့ ဓါတ္ပံု ထည့္မထားပါဘူး။ အေမႊးတိုင္ေလးေတြ လာလာၿပီးထြန္းေပးၾကတယ္။

ဒီလိုေနရာမွာ ဘယ္လိုအေၾကာင္းနဲ႔ ေသသြားခဲ့တယ္ဆိုတာ ေရးထားတတ္ပါတယ္။ ျမဴနီစပါယ္ကလည္း အထိမ္းအမွတ္ေက်ာက္ျပားေလးေတြထားဖို႔ ခြင့္ျပဳထားပါတယ္။ အဲဒီေသဆံုးသြားတဲ့သူေတြဟာ အဲဒီေနရာမွ ကား- မေတာ္တဆမႈတစ္ခုခုနဲ႔ ေသဆံုးခဲ့ၾကတာမို႔ ဒီေက်ာက္ျပားေလးေတြျမင္တိုင္း ယာဥ္ကို ဂရုတစိုက္ေမာင္းႏွင္ၾကဖို႔ သတိေပးရာေရာက္တဲ့သေဘာနဲ႔ ထားခြင့္ျပဳထားတာလို႔ ဆိုတယ္။ အေ၀းေျပးလမ္းမေတြရဲ႕ လမ္းေဘး ၀ဲ ယာ မွာလည္း  မၾကာခဏ ဟိုဟိုဒီဒီ အမွတ္တရေက်ာက္ျပားေလးေတြ ေတြ႕ ေနရတတ္တယ္။ ဆားဘီးယားႏိုင္ငံဟာ နံရံေဆးျခယ္ပန္းခ်ီထြန္းကားတာေၾကာင့္ ဘဲလ္ဂရိတ္ၿမိဳ႕မွာလည္း ေတြ႕ရပါတယ္။ လမ္းမတစ္ေလွ်ာက္နံရံေတြ၊ အေဆာက္အဦးနံရံေတြ၊ တံတားေဘာင္ေတြမွာ graffiti art ေတြ ေနရာေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားေတြ႕ရပါတယ္၊ ေတာ္ေတာ္ေလးၾကည့္ေကာင္းတဲ့ လက္ရာမ်ဳိးေတြလဲပါတယ္၊ ရထားတစ္စီးလုံး graffiti art ေတြနဲ႔ ေဆးျခယ္ထားတာလဲ ေတြ႔လုိက္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ အမ်ားစုက စာလံုးေတြကိုပဲ အေရာင္ေတြ ျဖည့္သိပ္ထားၾကၿပီး သရုပ္ေဖာ္ပံုအနည္းအက်ဥ္းေလာက္ပဲ သံုးထားၾကတယ္။ ႏိုင္ငံေရးဇာတ္ေကာင္ေတြရဲ႕ပံုေတြေတာ့ တစ္ခါတစ္ရံေတြ႕ရတတ္ပါတယ္။ ရုရွသမၼတေဟာင္းပူတင္ရဲ႕ graffiti လက္ရာကိုလည္း ေတြ႔မိလိုက္ေသးတယ္။ အိမ္နံရံေတြမွာလည္း စာလံုးေတြနဲ႔လူငယ္ေတြ လက္တည့္စမ္း ထားၾကပါတယ္။ ၿမိဳ႕လယ္ အေဆာက္အဦး အခ်ဳိ႕မွာေတာင္ လက္တည့္စမ္းထားတဲ့ စာလံုး graffiti ေတြ မညီမညာေတြ႔ရတတ္ပါတယ္။

အေဆာက္အဦးေတြရဲ႔နံရံေတြမွာ ပန္းခ်ီဆြဲထားတတ္ၾကတယ္။ ေတာ္ေတာ္အရြယ္အစားၾကီးၾကီးေတြလည္း ဆြဲၾကတယ္။ သဘာ၀က်က် ပန္းပံု၊ abstract လိုင္းေတြရုပ္ပံုေတြနဲ႔ ေပါင္းစပ္ဆြဲထားတာလည္း သူတို႔ ႏွစ္သက္ၾကပါတယ္။ ဒူးနာဗ့္ျမစ္ရဲ႕ ညာဘက္ျမစ္ကမ္းပါးတေလွ်ာက္ က ဇဲမူန္ရပ္ကြက္ဟာ ဘဲလ္ဂရိတ္ၿမိဳ႕ရဲ႕ဟိုး ေရွးေရွးက လူခ်မ္းသာၾကီးေတြ ေနၾကတယ္လို႕ဆိုပါတယ္။ ဇဲမူန္ရပ္ကြက္ရဲ႕ အဓိက လမ္းမၾကီးဟာ ေတာ္ေတာ္ေလး လွတယ္၊ ေကာ္ဖီဆိုင္ေတြ၊ shopping center ေတြျပည့္လို႔၊ မီးတိုင္ေတြကအစ ေရွးေဟာင္းလက္ရာမ်ဳိးလို၊ အေဆာက္အဦးေတြကလဲေရွးေဟာင္းလက္ရာမ်ဳိးေတြပါ၊ အင္မတန္လွပတဲ့ ဇဲမူန္ရပ္ကြက္ပါ။ အေဆာက္အဦးေတြဟာလည္း ရာသီဥတုဒဏ္ခံႏိုင္ေအာင္ ေဆာက္ထားၾကရေတာ့ သူတို႔ကို ၾကည့္ရတာဟာ စစ္တိုက္ခါနီး ၀တ္စံုျပည့္၀တ္ထားတဲ့ စစ္သူၾကီးေတြပံုစံမ်ဳိးလိုပါပဲ။

အရင္ကေတာ့ အေဆာက္အဦးေဆာက္ရင္ bomb shelter အခန္းထည့္ေဆာက္ရတယ္လို႔ ေျပာျပၾကတယ္။ အေဆာက္အဦးတစ္ခုက လူေတြအားလံုး ပုန္းခိုႏိုင္မယ့္အခန္းတခန္းမ်ဳိးပါ။ ကိုဆိုဗိုခြဲထြက္ေရးစစ္ပြဲအတြင္း ေနတိုးမဟာမိတ္အဖြဲ႔ဗုံးၾကဲခဲ့တုန္းက ဗံုးဒဏ္ထိမွန္ ၿပိဳက်ပ်က္ဆီးေနတဲ့ အေဆာက္အဦးေတြကိုလည္း အခုထက္ထိျမင္ေနရဆဲပါပဲ။ ဗံုးဒဏ္ေၾကာင့္ျပိဳက်ေနတဲ့ အေဆာက္အဦးေတြကို မျပဳမျပင္ပဲ ထားတာဟာ အနာေဟာင္းကိုေမြးထားသလို၊ နာက်ည္းစိတ္ေတြကို ေျပေပ်ာက္မသြားေအာင္ ေမြးျမဴထားျခင္းရယ္မ်ားလားလို႔ ကၽြန္မကေတြးမိ၊ ေျပာမိေပမယ့္ သူတို႔ကေတာ့ မဟုတ္ပါဘူးလို႔ပဲ ေျပာၾကပါတယ္။

ကိုယ္ပိုင္ကား၊ ဘတ္စ္၊ ဓါတ္ရထားေတြမွာ သီခ်င္းေတြမဖြင့္ၾကပါဘူး၊ အျပင္ထြက္တိုင္း သီခ်င္းသံၾကားရဖို႔ ေတာ္ေတာ္ေလး ခက္ပါတယ္။ ရန္ကုန္မွာေတာ့ ဟိုနားဒီနား၊ လဘက္ရည္ဆိုင္ေတြမွာ သီခ်င္းသံဆူဆူညံညံရယ္၊ အလွဴခံမ႑ပ္ေတြဆီက သီခ်င္းသံၿမိဳင္ၿမိဳင္ဆိုင္ဆိုင္ၾကားရဖူးေတာ့ တစ္ခါတစ္ခါ အဲဒီသီခ်င္းသံေတြေတာင္လြမ္းမိပါေသးရဲ႕။ ဒီလိုဆိုေတာ့ ဂီတသီခ်င္းသံေတြမ်ား သူတို႔ မႀကိဳက္ၾကဘူးလားဆိုေတာ့ မဟုတ္ရျပန္ဘူး။ မဂၤလာေဆာင္ေတြမွာ ေကၽြးေမြးစားေသာက္ၿပီးၾကရင္ ကခုန္ၾကပါတယ္။ မဂၤလာသတို႔သမီး၊ သတို႔သားက လာေခၚရင္ ကၾကတယ္။ လူႀကီး၊ လူငယ္ အဖိုးအဖြားအရြယ္ပါမက်န္ ကႏိုင္သူမွန္သမွ် ကၾကရင္ ႏွစ္သက္ၾကပါတယ္။ လူႀကီးရယ္မို႔ အလွမျပင္သင့္ဘူး၊ မခုန္မကရယ္လို႔ သေဘာမထားၾကပဲ။ လူငယ္ေတြနဲ႔ ျပံဳးျပံဳးရႊင္ရႊင္ သီဆိုကခုန္ၾကတဲ့ အဖိုးအဖြားေတြကိုလည္း ခ်စ္ၾကပါတယ္။ သူတို႔ရိုးရာအက အဓိက ကေတာ့ ေျခေထာက္ကို စည္းခ်က္နဲ႔ ညီတူခုန္ၿပီးကၾကတာမ်ဳိးပါ။

ဘဲလ္ဂရိတ္ ဘုိဟီးမီးရမ္း(Bohemian)ရပ္ကြက္ရဲ႔ စကာဒါးလီယာလမ္းေလးကို ႏိုင္ငံျခားသားေတြ အမ်ားစုလာၾကပါတယ္။ စကာဒါးလီရာလမ္းေလးဟာ စပ်စ္၀ိုင္ထုတ္လုပ္တဲ့ရာသီတိုင္း စည္းကားသက္၀င္လာတဲ့ လမ္းက်ဥ္းေလးပါ၊ ဆားရ္ဘီးယားႏိုင္ငံ ဘဲလ္ဂရိတ္ ၿမိဳ႔လယ္နဲ႔နီးကပ္ေနၿပီး စတာရီဂရာ့ဒ္(ၿမိဳ႕ေဟာင္း)ရဲ႕ အုပ္ခ်ဳပ္မႈေအာက္မွာရွိေနခဲ့ပါတယ္။ ဘဲလ္ဂရိတ္ရဲ႕ အဓိကဘိုဟီးမီးရန္းရပ္ကြက္၊ ပါရီၿမိဳ႔ကအႏုပညာရွင္ေတြ ေနထိုင္တဲ့ရပ္ကြက္မြန္႔မာထရီအတိုင္းတင္စားၿပီး ဘဲလ္ဂရိတ္မြန္႔မာထရီလို႔ေခၚဆိုၾကတယ္။ ဘဲလ္ဂရိတ္ၿမိ႔လယ္ တီရာဇီးရဲရဲ႕ အေနာက္ေျမာက္ မီတာ ၃၀၀အကြာေလာက္မွာ တည္ရွိပါတယ္။ အႏုပညာရွင္၊ ပန္းခ်ီဆရာ၊စာေရးဆရာေတြ စုၾကတဲ့ေနရာပါ။ အဲဒီလမ္းထဲက ေကာ္ဖီဆိုင္၊စားေသာက္ဆိုင္ေလးေတြမွာ ဆားရ္ဘီးယန္းတိုင္းရင္းသား၀တ္စံု၀တ္ၿပီး တိုင္းရင္းသားေတးသံေတြကို အေကာ္ဒီယံ၊ ဂီတာနဲ႔ ေဖ်ာ္ေျဖေနတာလဲေတြ႔ရပါတယ္။ ၁၈၃၀ ခုႏွစ္ေလာက္က ဂ်စ္ပဆီေတြအေျခခ်ေနထိုင္ခဲ့ၾကတဲ့ေနရာ လို႔ဆိုတယ္၊ အဲဒီလမ္းေလးရဲ႔ ထိပ္မွာ ေဘာစ့္နီးယန္း စာေရးဆရာ၊ပန္းခ်ီဆရာ၊ ကယ္ရီေကးခ်ားေရးဆြဲသူ ဇူကို (Zuko Džumhur) ေက်ာက္စာတိုင္ေလးမွာေရးသားထားတဲ့ စာေၾကာင္းေတြဟာ စိတ္၀င္စားဖို႔ေကာင္းလွတယ္၊ ဇူကိုက လမ္းကေလး ေနရာက ေျပာျပေနဟန္ေရးထားတာပါ။

“ကၽြန္ေတာ့္နာမည္ စကာဒါးလီယာပါ၊ ဒါမွမဟုတ္ စကာဒါးစကာလမ္းတဲ့၊ ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ခင္ဗ်ားႀကိဳက္တဲ့နာမည္ေပါ့၊ ကၽြန္ေတာ္က ဘူးလ္လဗာ့ဒ္မဟုတ္ဘူး၊ အဲဗန္းႏူးလဲမဟုတ္ဘူး၊ အေ၀းေျပးလမ္းမလည္းမဟုတ္ဘူး၊ ရိုးစင္းၿပီး မတ္ေစာက္ေကြ႔ေကာက္တဲ့ လမ္းက်ဥ္းေလး၊ ဘဲလ္ဂရိတ္ရဲ႕ႏွလံုးသားေနရာက ႏုံခ်ာတဲ့ ေက်ာက္တုံးေက်ာက္ခဲလမ္းက်ဥ္းေလးပါ၊ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ဘိုးဟီးမီးရန္းအတိတ္အျဖစ္အပ်က္ေတြ မရွိေတာ့ဘူးဆိုရင္၊ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ယိုယြင္းပ်က္စီးေနတဲ့အိမ္ေခါင္မိုးေတြ၊ ခေနာ္ခနဲ႔ထိုင္ခံုေတြနဲ႔ ေရစီးေျမာင္းေလးမရွိေတာ့ဘူးဆိုရင္ေတာင္ ဒီ စာတမ္းေလးက ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႔အေၾကာင္း .. အားလံုးကိုေျပာျပေနမွာပါ။

ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕မိတ္ေဆြေတြက ေက်ာ္ၾကားတဲ့ ေခတ္ၿပိဳင္အသိပညာရွင္ေတြခ်ည္းပဲ၊ ကၽြန္ေတာ့္ပထမဆံုးမိတ္ေဆြေတြဆိုရင္ ဘဲလ္ဂရိတ္က သရုပ္ေဆာင္ေတြ၊ ကဗ်ာဆရာေတြ၊ ဒါရိုက္တာေတြ၊ ပန္းခ်ီဆရာေတြနဲ႔ စာေရးဆရာေတြေပါ့၊

ကၽြန္ေတာ္က၀န္ႀကီးေတြ၊ ေလးစားစရာေကာင္းတဲ့အုပ္ခ်ဳပ္သူလူႀကီးေတြလည္းလက္ခံတယ္၊ ျမင္းကုန္းႏွီးအလွဆင္သူေတြ၊ ဂ်ဳံထြက္ပစၥည္းေရာင္းသူေတြ၊ စားေသာက္ဆိုင္ကလူေတြ၊ ေက်ာင္းထြက္ေတြနဲ႔ စာသင္ေနတဲ့ ပေရာ္ဖက္ဆာေတြပါမက်န္ လက္ခံပါတယ္၊ သူတို႔အားလံုး သီခ်င္းေတြဆိုၾကတယ္၊ ပါတီမွာစုစည္းၾကတယ္။

ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႔အမိုးေလးေတြေအာက္မွာ .. ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ ေက်ာက္ခဲေလးေတြေပၚမွာ ..
ၿပီးေတာ့ ရုတ္တရက္ဆိုသလိုပဲ .. ကၽြန္ေတာ့္ကို ႀကီးမားၿပီး ဆူညံလွတဲ့ လူသန္းေပါင္းမ်ားစြာရွိလာတဲ့ ၿမိဳ႔ေတာ္ႀကီးက ၀န္းရံလိုက္တယ္။ သစ္လြင္တဲ့ ျမိဳ႔ျပလမ္းေတြတည္ေဆာက္လာၾကတယ္။ ကံေကာင္းစြာပဲ ကၽြန္ေတာ့္ကို ေမ့သြားၾကပါတယ္။

သူတို႔ ကၽြန္ေတာ့္ကို ေက်ာ္ျဖတ္သြားၾကတယ္။

ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ရန္သူေတြက ၾကည့္ရ အရုပ္ဆိုးလွတဲ့ အေဆာက္အဦးေတြ ကၽြန္ေတာ့္ေဘးမွာ ေဆာက္လုပ္ၾကတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ပ်က္စီးဆံုးရႈံးေအာင္လို႔ေပါ့၊ ဒါေပမဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕သူငယ္ခ်င္းေကာင္းေတြက ကၽြန္ေတာ့္ကိုလံုျခံမႈေပးၾကတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႔ ၀ိညာဥ္အပိုင္းအစေသးေသးေလးေတာင္မွ ဖ်က္ဆီးခြင့္မျပဳခဲ့ဘူး၊
ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ေရွးက်တဲ့ဂုဏ္အလင္းေရာင္ကိုလည္း ဆက္ၿပီးထြန္းညွိေပးတယ္။

သူတို႔ ေသေသခ်ာခ်ာသိၾကတယ္။ ကၽြန္ေတာ္က လူသားေတြရဲ႕ ေပ်ာ္ရႊင္မႈ၊ ရူးသြပ္မႈေတြကို မကုန္မခမ္းႏိုင္ေအာင္တြန္းအားေပးႏိုင္တယ္ေလ ... ”

ဒီစာေၾကာင္းေလးေတြဖတ္ၿပီး ၿမိဳ႕တစ္ၿမိဳ႕ရဲ႕ သမိုင္းေၾကာင္းကို ေစ့ငုႏိုင္တာမို႕ စိတ္၀င္စားစရာေကာင္းလွပါတယ္။ သတိရလြမ္းဆြတ္ျခင္း အမွတ္တရေက်ာက္ျပားေလးေတြရယ္။ စကာဒါးလီယာရယ္ ပိုင္ဆိုင္ထားတဲ့ ၿမိဳ႕တစ္ၿမိဳ႕ ဟာ ဘဲလ္ဂရိတ္ေပါ့။         ။

Living Fashion, August, 2012