တေစၧေတြကို ကၽြန္မ ခ်စ္တယ္။
ဒီလုိ ေျပာလုိက္ရင္ ကၽြန္မကို အ႐ူးအႏွမ္းတစ္ေယာက္လုိ အားလံုးက မ်က္လံုးႀကီးေတြျပဴး၊ ေအာက္ေမး႐ုိးေတြ ျပဳတ္က်သြားၿပီး တအံ႕တၾသႀကီးကို ၀ုိင္းအံုၾကည္႕ၾကမွာ ေသခ်ာတယ္။ တကယ္ေျပာတာ။ တေစ္ၦေတြကို ကၽြန္မ တကယ္ပဲခ်စ္ပါတယ္။
“တေစၧေတြကိုခ်စ္ရတယ္လုိ့ ဘယ္႕ႏွယ္ ၾကံႀကီးစည္ရာကြယ္" လုိ့ လူႀကီးသူမ ေလသံႀကီးနဲ့ ကၽြန္မကို ရွင္တုိ့ ႏွာေခါင္း႐ံႈ႔ၾကမွာ ေသခ်ာတယ္။ “လူတုိင္းက ေၾကာက္စရာလန့္စရာလုိ့ ယံုၾကည္လက္ခံထားတဲ႕ တေစ္ၦကုိ သူကမ်ား ခ်စ္စရာတဲ့၊ အဲဒါ တမင္သက္သက္ စတန့္ထြင္တာ၊ လူစိတ္၀င္စား ေအာင္ ေလွ်ာက္ေျပာတာပါ” လုိ့ ရွင္တုိ့စိတ္ထဲ ျမည္တြန္ ေတာက္တီး လုပ္ခ်င္ၾကမွာပဲလုိ့ ကၽြန္မ နားလည္ပါတယ္။
ေျပာရရင္ တေစ္ၦေတြမွာ ကၽြန္မ သေဘာက်တဲ႕အရည္အခ်င္းေတြရွိ တယ္။ သူတို့ရဲ႔အရည္အခ်င္းေတြကုိ ကၽြန္မတုိ့လူသားေတြ ဘယ္ေတာ႕မွ လုိက္မမီႏိုင္ဘူး။ တေစ္ၦေတြက သူတို့ကုိ ျမင္ေစခ်င္တဲ႕သူဆုိ ေပးျမင္ႏုိင္တယ္။ မျမင္မေတြ႔ ေစခ်င္တဲ႕သူဆုိ ဒုိင္လွ်ိဳေလးနဲ့ အသာေလးပုန္းလွ်ိဳးကြယ္လွ်ိဳး ေနလို့ရတယ္။ သူတုိ့က ၀ါဂြမ္းတစ္စ ငွက္ေမြးေတာင္ေလးတစ္စလုိ ေပါ့ေပါ့ ပါးပါးေလးပဲ၊ ဟုိသြားသည္လာ တစ္ခဏခ်င္းကူးသန္းလုိ့ရတယ္။ ကိုယ္ခႏ္ၶာ အတိအက် မရွိေတာ႕ ကရိကထမမ်ားလွဘူး။ ကၽြန္မတို့လူသားေတြလုိ ေရခ်ိဳးရ၊ အ၀တ္ အစား၀တ္ရ၊ ၿဖီးလိမ္းျပင္ဆင္ရ၊ ေရေမႊးဆြတ္ရ ဘာတစ္ခုမွ သူတုိ့လုပ္စရာ မလုိဘူး။ ဘယ္ေလာက္နားေအးသလဲ။
ကၽြန္မဆုိရင္ ေခါင္းေပၚက ဆံပင္တစ္မ်ိဳးတည္းနဲ့ပဲ အလုပ္႐ႈပ္ေနရတာ။ အျမဲတမ္းပဲ ဆံပင္ညႇပ္ေတာ႕မယ္ စိတ္ကူးၿပီး Beauty saloon ထဲ၀င္လုိက္ပါ တယ္ ဟာ . .ဒီဆံပင္ညႇပ္ခ ႏွေျမာပါတယ္ ဆံပင္မညႇပ္ေတာ႕ဘဲ စာအုပ္၀ယ္ ဖတ္လုိက္တာမွ အၾကာႀကီး ဖတ္ရေသး ဆုိၿပီး ျပန္ျပန္ထြက္လာတာနဲ့ပဲ ေခါင္းေပၚက ဆံပင္ေတြက ခုတေလာ ရွည္ရွည္လာေတာ႕တာ။ အိမ္အလုပ္ လုပ္မယ္ဆုိ ထံုးရဖြဲ႔ရ၊ အျပင္ထြက္မယ္ဆုိ စည္းရေႏွာင္ရ၊ အက်ႌအေရာင္နဲ့ လုိက္ဖက္မယ္႕ ဖဲႀကိဳးဆံညႇပ္ေတြ ေရြးခ်ယ္ရနဲ့ အုိ . .႐ႈပ္ေနေတာ႕တာပဲ၊ ဒီဆံပင္တစ္ခုတည္းနဲ့ကုိ။
အခုပဲ တေစ္ၦကိုခ်စ္တဲ႕အေၾကာင္းေျပာမလု့ိပါဆုိ၊ ဆံပင္က ၀င္႐ႈပ္ျပန္ေပါ႕။ကၽြန္မ မညာပါဘူး။ တကယ္ေျပာတာ။ တေစ္ၦေတြကုိ ကၽြန္မခ်စ္တယ္။ခ်စ္တယ္ဆုိမွေတာ႕ ယံုၾကည္လုိ့ခ်စ္လုိ့ရတာေပါ႕။ မဟုတ္ဘူးလား။ ရွင္တုိ့ စဥ္းစားၾကည္႕။ ရွင္တုိ့စိတ္ထဲ တစ္စံုတစ္ေယာက္ကို ခ်စ္စိတ္ ၀င္ၿပီဆုိရင္ အဲဒါ ယံုၾကည္စိတ္က စတင္ျမစ္ဖ်ားခံတဲ႕အရာပဲလုိ့ ကၽြန္မ တပ္အပ္ေျပာ လုိက္မယ္။ ဒါေၾကာင္႕ေျပာတာ။ တေစ္ၦေတြကို ကၽြန္မခ်စ္တယ္ ဆုိတာ အေၾကာင္းမဲ႕ အလဟသႀကီး စတန့္ထြင္ေျပာတာမဟုတ္ဘူး။ ခ်စ္တယ္ဆိုတာ ယံုၾကည္လုိ့။ ယံုၾကည္တယ္ဆုိတာ လက္ခံလုိ့။ လက္ခံတယ္ဆုိတာ သူတုိ့ တကယ္ရွိေနလို့။ တကယ္ရွိေနတယ္ဆုိတာ တကယ္ ျမင္ရလုိ့။ ဒီလုိ ဒီလုိ။ ကၽြန္မ ငယ္ငယ္တုန္းက အျဖစ္အပ်က္ေတြနဲ့ ျပန္ေျပာင္းခ်ိတ္ဆက္ၿပီး ေျပာျပရဦးမယ္။
ကၽြန္မက ငယ္ငယ္တုန္းက အဘြားရဲ႔အသည္းစြဲ သတိ္ၲခဲ။ ကၽြန္မရဲ႔ အဘြားကေတာ႕ ကၽြန္မနဲ့ဆန့္က်င္ဘက္၊ တေစ္ၦဆုိ သိပ္ ေၾကာက္တတ္တဲ႕သူ။ ညည အဘြား အိမ္သာသြားခ်င္ၿပီဆုိ ကၽြန္မကုိ ႏိႈးေလ႕ရွိတယ္။ ကၽြန္မက အဘြားေရွ႔ကေန လက္ႏွိပ္ဓာတ္မီးထုိးၿပီး ဦးေဆာင္ၿပီး ေခၚေခၚသြားတာ။ကၽြန္မအစ္ကိုႀကီးဆုိရင္လည္း ေယာက္်ားတန္မဲ႕ တေစ္ၦေၾကာက္လုိက္တာမွ လြန္ပါေရာ။ လူပ်ိဳေပါက္ပဲျဖစ္ေနၿပီ၊ ညေမွာင္ရင္ေၾကာက္တုန္း။ သူဘယ္ ေလာက္ အျပင္ထြက္လည္လည္ မေမွာင္ခင္ မိုးမခ်ဳပ္ခင္ အိမ္ကုိ အျမဲျပန္ လာေလ႕ ရွိတယ္။ အဲ . .အေၾကာင္းတစ္ခုေၾကာင္႕ ေနာက္က်ၿပီဆုိရင္လည္း သူ႔သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ေယာက္က အျမဲအိမ္ျပန္ပို့ေပးရတယ္၊ အဲဒီ ေလာက္ထိ။ အဘြားလည္း ဘာထူးေသးလဲ။ တေစ္ၦမဆိုထားနဲ့၊ တေစ္ၦမျဖစ္ ရေသးတဲ႕ ပူပူေႏြးေႏြးလူေသကိုေတာင္ ေၾကာက္လုိက္တာမွ ဆတ္ဆတ္ကုိ တုန္ေနတာပဲ။
ဘယ္ေလာက္ေတာင္မွ ေၾကာက္တတ္သလဲဆုိရင္၊ လမ္းမွာ အသုဘ တစ္ခုက ငုိသံေတြ စီခနဲစီခနဲ၊ ေၾကးစည္ကို ေႏွာင္ခနဲ ေႏွာင္ခနဲ တီးၿပီး အိမ္ေရွ႔ကေန ျဖတ္ေတာ႕မယ္ဆုိရင္ အုိ . .တစ္အိမ္လံုး ရွိရွိသမွ် တံခါးေတြကို ေျပးေျပးၿပီးေတာ႕ကုိ လုိက္ပိတ္ေတာ႕တာ။ တစ္ေယာက္တည္း ဗ႐ုန္းသုန္းကား ကုိ ျဖစ္လုိ့။
သူ႔ပါးစပ္ကလည္း “ဟဲ႕ . .ပိတ္ၾကပါဟဲ႕၊ ပိတ္ၾကပါဟဲ႕ ဟုိမွာ လာေနၿပီ” ဆုိၿပီး အလန့္တၾကားေလသံႀကီးနဲ့ ေအာ္ေနလုိက္ေသးတာ။ အဲဒီမွာ သူ႔လုိ ပ်ာကေလာင္မျဖစ္ဘဲ ၿငိမ္ေနတဲ႕အေဖ႕ကို “ဟဲ႕ ပိတ္ပါဆို၊ ဘာေၾကာင္ၾကည္႕ ေနတာလဲ၊ ဟုိမွာ နင္႕အေမ အသုဘက လာေနၿပီ”ဆုိၿပီး ေျပာေျပာဆုိဆုိ အေဖ႕ေခါင္းကုိ ထုသြားလုိက္ေသးတာ။ အေဖက အဘြားမျမင္ ေအာင္ မ်က္ႏွာကုိကြယ္ၿပီး အေမ့ဆီ မ်က္စပစ္လုိ့ တအစ္အစ္ခုိးရယ္ေတာ႕တာေပါ႕။“နင္႕အေမ အသုဘ”ဆိုတဲ႕စကားႀကီးကိုေလ။ အေဖက အဘြားရဲ႔သား မဟုတ္လား။ သူ႔စကားဘယ္ေလာက္လုိ့ ေရာက္မွန္းမသိ၊ အဲဒီအဘြားက ေတာ႕ေလ . . .။ ၿပီးတာနဲ့ ကၽြန္မတုိ့ ကေလးကုိလည္း ေၾကာင္မႀကီးက ေၾကာင္ကေလးေတြကုိ လည္ကုပ္ကေနကိုက္ခ်ီသလုိ သူ႔ပါးစပ္နဲ့ကိုယ္တုိင္ ကိုက္မခ်ီ႐ံုတစ္မည္ပါပဲ ကၽြန္မတုိ့ကုိ ကုပ္ကေန ဆြဲကုပ္ေခၚၿပီး အိမ္ထဲ သြင္းထည္႕ေတာ႕တာပဲ။
ကၽြန္မက အဘြားကုိ စခ်င္တာနဲ့ “အဘြား၊ တေစ္ၦက အဘြားခုလုိ တံခါးပိတ္တာေလာက္ေတာ႕ အေပ်ာ့ပဲ။ မီး ၾကည္႕တဲ႕ကာတြန္းကားထဲကလုိ ကုိယ္ကို ေပ်ာ႕ေပ်ာ႕စိစိႀကီးလုပ္ၿပီး ေဟာ႕သလုိ ေဟာ႕သလုိ တံခါးကုိေလွ်ာခနဲ ထြင္းေဖာက္၀င္တတ္တယ္”လုိ့ ေျပာၿပီဆုိရင္ ကၽြန္မေခါင္းေတာ႕ ေဂါက္ခနဲ ျမည္သြားေတာ႕တာပဲ၊ အဘြား ေခါက္ထည္႕လုိက္တာေလ။ အနာခံၿပီးေတာ႕ကုိ ကၽြန္မက တမင္သက္သက္ အဘြားကုိ စတာ။ ဒါေပမဲ႕ အဘြားတကယ္ ေၾကာက္တတ္မွန္းသိေတာ႕ ညဘက္ဆိုရင္ေတာ႕ အဘြားကို မစပါဘူး။ အခုလည္း အသုဘျဖတ္သြားၿပီးလုိ့ အိမ္ေရွ႔ကေန စီစီေႏွာင္ေႏွာင္ အသံေတြ တိတ္သြားၿပီဆိုမွ အဘြားက အိမ္တံခါးေတြကို လုိက္ဖြင္႕ေတာ႕တယ္။
အဲဒီဗ႐ုန္းသုန္းကားအေျခအေန ၿပီးဆံုးသြားေတာ႕မွပဲ အေဖရယ္ အေမရယ္ကၽြန္မတုိ့ေမာင္ႏွမသံုးေယာက္ရယ္ ေစာေစာက အဘြားလႊတ္ခနဲ ေျပာလုိက္တဲ႕ “နင္႕အေမအသုဘ”ဆုိတဲ႕ စကားႀကီးကုိ တဟားဟားနဲ့ျပန္ ေျပာရင္း ရယ္ပြဲဖြဲ႔ၾကေတာ႕တာ။ အမေလး . .အနားမွာ အဘြားရွိေနရင္ေတာ႕ ဒီလုိဘယ္ရယ္ရဲပါ႕မလဲ။ အဘြားက စိတ္ေကာက္တတ္တယ္။ သူေကာက္ပံု က ကေလးေတာ႕ဆန္မယ္ထင္တယ္။ ထမင္းမစားဘဲ ေနျခင္းအားျဖင္႕ သူေကာက္ေၾကာင္းကုိ ျပတာ။ အဘြားထမင္းမစားမွာ စုိးတာနဲ့ပဲ သူ႔ကုိ ကၽြန္မတုိ့ စိတ္ေကာက္ေအာင္ မလုပ္ရက္ၾကပါဘူး။
တေစ္ၦလုိ့ ဆိုလို့မရတဲ႕ နည္းနည္းေတာ႕ထူးဆန္းတဲ႕အရာတစ္ခုကို ကၽြန္မ ျမင္ဖူးတယ္။ အုိက္စပ္စပ္ေႏြညခင္းတစ္ခင္းမွာေပါ႕။
ညကုိးနာရီေလာက္မွာ အဘြားက ကေလးပီပီ ေစာေစာမအိပ္ေသးတဲ႕ ကၽြန္မကုိ အိမ္ေရွ႔သရက္ပင္ႀကီးေအာက္က ကြပ္ပ်စ္ေလးမွာ ပံုျပင္ ေျပာျပေနတယ္။ ကၽြန္မက တင္ပ်ဥ္ေခြ ယွက္ထုိင္ေနတဲ႕ အဘြားေပါင္ေပၚ ေခါင္းတင္အံုးၿပီး သရက္ပင္ႀကီးကုိၾကည္႕လုိက္၊ ေကာင္းကင္က ၾကယ္ေလး ေတြကိုၾကည္႕လုိက္နဲ့ ပံုနားေထာင္ေနပါတယ္။ အဲဒီမွာ သရက္ပင္ခြၾကားလုိ့ ေျပာမလား၊ ကိုင္းၾကားလုိ့ေျပာမလား အဲဒီေနရာ နားကေန လႈပ္လႈပ္လႈပ္လႈပ္ ျဖစ္ေနတဲ႕အရာတစ္ခုကို ကၽြန္မလွမ္းျမင္တယ္။ ပထမေတာ႕ ကၽြန္မလုိပဲ အိပ္မေပ်ာ္ေသးတဲ႕ ငွက္တစ္ေကာင္ေကာင္ ျဖစ္မယ္လုိ့ ထင္မိပါေသးတယ္။ ေနာက္ေတာ႕ အဲဒီအရာဆီက ျပဴး၀ုိင္းေနတဲ႕ မ်က္လံုးႏွစ္လံုးကို ကၽြန္မ ျမင္တယ္။ ဒါနဲ႕ စိတ္ထဲ ဇီးကြက္တစ္ေကာင္ျဖစ္မယ္လုိ့ ထင္ျပန္ေရာ။ ထင္လည္းမထင္ျပန္ဘူး၊ ဇီးကြက္မ်က္လံုးကုိ ကၽြန္မေကာင္းေကာင္းသိ တာေပါ႕။ ၀ုိင္းၿပီးႀကီးမယ္႕သာႀကီးတာ၊ ေရွ႔ကို ဒီလုိ ေငါထြက္ၿပီး လႈပ္စိလႈပ္စိ မွ မေနတာ။
အခုမ်က္လံုးေတြက ခုပဲမ်က္အိမ္ကေန ကၽြတ္ထြက္ေတာ႕ မလုိလို လႈပ္ေနတာေလ။ ေနာက္ေတာ႕ သူ႔ဆီက ေျခေထာက္နဲ့တူပါရဲ႔ တြဲေလာင္း ျပဳတ္က်လာတယ္။ ေနာက္ေတာ႕ အဲဒါကို လက္ႏွစ္ေခ်ာင္းလို့ ကၽြန္မ ထင္မိျပန္ေရာ။ သိပ္ေတာ႕မသဲကြဲဘူး။ လက္လားေျခလား မသဲကြဲတဲ႕အရာ။အဘြားေျပာေနတဲ႕ပံုျပင္ ဘယ္ေရာက္လုိ့ ေရာက္မွန္း မသိေတာ႕ဘဲ သစ္ပင္ေပၚက ထူးဆန္းတဲ႕အဲဒီအရာကုိ ကၽြန္မ စူးစုိက္ၾကည္႕ေနမိတယ္။ အဲဒီမွာပဲ ျပဴးေငါလႈပ္ မ်က္လံုးႏွစ္လံုး ေအာက္က ပါးစပ္လုိ့ထင္ရတဲ႕ေနရာက ျပဲျပဲႀကီးဟသြားတယ္။ ၿပီး လွ်ာလုိ့ထင္ရတဲ႕ အရာႀကီး ေလွ်ာခနဲ ထြက္က် လာတယ္၊ ကၽြန္မအဘြားသိပ္ႀကိဳက္တဲ႕ အရွည္ဆံုးေၾကာင္လွ်ာသီး ထက္ ေတာင္မွ ရွည္ဦးမယ္၊ ရွည္ရွည္ႀကီးတစ္ခု ထြက္က်လာတယ္။ အဲဒါႀကီးက လိပ္ေခြ၀င္သြားလုိက္ ျပန္ေလွ်ာၿပီးထြက္က်လာလုိက္နဲ့။
အဲဒီေနရာက အသံတစ္ခုလည္းၾကားတယ္။ ဒါကိုေတာ႕ ဘယ္လုိ အသံလဲ ကၽြန္မျပန္မေျပာျပတတ္ဘူး။ သူ႔ တစ္ကိုယ္လံုးလည္း လႈပ္ရြေန တာပဲ။ ၿငိမ္ၿငိမ္မေနဘူး။ ၾကည္႕ရတာ သူအဲဒီမွာ ရွိေနတယ္ဆုိတာ ကၽြန္မတုိ့ကုိ သိျမင္ေစခ်င္လို့ ရွိသမွ်အားအင္ အစြမ္းကုန္ ထုတ္ၿပီး ျပသေနသလုိပဲ။ လွ်ာရွည္ရွည္ႀကီးကလည္း လိပ္၀င္သြားလုိက္ ေလွ်ာက်လာလုိက္နဲ့ တစ္ခါ ထက္တစ္ခါ ပိုပိုရွည္ၿပီး ထြက္က်လာသလုိပဲ။ အဲဒါ ကၽြန္မကုိ ေျပာင္ျပေန တာလား။ ဘာမွန္းမသိေပမဲ့ ၾကည္႕ေနရင္းနဲ့ ကၽြန္မ ေပ်ာ္လာတယ္။
ကၽြန္မ ကိုင္ၾကည္႕ခ်င္လာလုိ့ လက္နဲ့ လွမ္းလွမ္းကိုင္ဆြဲတယ္။ ကၽြန္မက လွမ္းအဆြဲ အဲဒါႀကီးက လိပ္၀င္သြားနဲ့ ဆြဲတမ္းတုိ့တမ္း ကစားေနရသလုိ ပဲ။ မမိမိေအာင္ ဆတ္ခနဲ က်ံဳးထၿပီးအားကုန္လွမ္းဆြဲလုိက္တာ အဲဒီအရာက ကၽြန္မ မေျပာတတ္တဲ႕အသံတစ္မ်ိဳး စူးခနဲေအာ္ဟစ္ၿပီး ေပ်ာက္သြားပါေလ ေရာ။ အဘြားက “အမေလး ကြိကြကြကြ”လုိ့ေအာ္ၿပီး ဘာျဖစ္တာလဲ ေမး တယ္။ ကၽြန္မကလည္း ကၽြန္မျမင္တဲ႕အရာကုိ အစအဆံုးေျပာျပလုိက္တယ္။ ကၽြန္မတုိ့ ေဆာ႕ကစားေနတာကုိပါ ေျပာျပလုိက္ေတာ႕။ အဘြားခမ်ာ ေခါင္းမီး ေတာက္ပါေလေရာ။ အိမ္ထဲအျမန္၀င္ၾကၿပီး ကၽြန္မကုိ ဘုရားစင္ေရွ႔ေခၚထုိင္ ခုိင္းၿပီး ဘုရားစာေတြရြတ္ပါေလေရာ။ “နာနာဘာ၀မေကာင္းဆိုး၀ါးအေကာင္ ေတြ ငါ႕ေျမးကုိ ဒုကၡမေပးၾကနဲ့၊ ငါ႕ျခံထဲက အခုထြက္သြားၾက” လုိ့လည္း ေျပာသံၾကားတယ္။
“အဲဒါက မီးကို ဘာမွဒုက္ၡမေပးပါဘူးအဘြားရဲ႔၊ မီးတို့ေဆာ႕ေနတာ ေပ်ာ္ေတာင္ ေပ်ာ္ေသး”လုိ့ ကၽြန္မက ၀င္ေျပာေတာ႕ ရင္ဘတ္စည္တီးနဲ့ “အမေလး ငါ႕ေျမးေလး အပမီပါၿပီ”တဲ႕။
အဘြားေျပာတာ ကၽြန္မနားမလည္ဘူး။ ဒါေပမဲ႕ ကၽြန္မ အဲဒီအျဖစ္ကေန သင္ခန္းစာေကာင္းေကာင္းရလုိက္တယ္။ တကယ္ဆုိ ကၽြန္မက တကယ္ရွိ တာကုိ တကယ္ေတြ႔တာ၊ တကယ္ေတြ႔တာကို ျမင္တဲ႕အတုိင္း အမွန္အတုိင္း ေျပာမိတာ။ အမွန္ကုိ အမွန္အတိုင္း ႐ိုး႐ိုးကေလးမျမင္ဘဲ ယုန္ထင္ေၾကာင္ ထင္ ခ်ဲ႕ကားယူကုန္ေတာ႕ မလုိအပ္တဲ႕ ဆံုး႐ံႈးမႈေတြျဖစ္ပြားလာၿပီး ရလဒ္ေတြ က မလွေတာ႕ဘူးေပါ႕။
ေနာက္တစ္ေန႔မွာ အဘြားရဲ႔တစ္ခ်က္လႊတ္အမိန္႔နဲ့ အဲဒီသရက္ပင္ ႀကီးကုိ ခုတ္လွဲပစ္လုိက္ပါတယ္။ ကၽြန္မရဲ႔အရပ္ေလာက္ ငုတ္တုိေလးသာ က်န္ေတာ႕တဲ႕ အဲဒီအပင္ႀကီးေရွ႔မွာ ကၽြန္မစူးစူး၀ါး၀ါးငုိပါတယ္။
သရက္ပင္ႀကီး ေသသြားၿပီးဆုိၿပီး အပင္ႀကီးကိုသနားလုိ့ ကၽြန္မငုိ ပါတယ္။
ေဖေဖက သရက္သီးသိပ္ႀကိဳက္သူ၊ အကင္းေလးကစၿပီး မွည္႕၀င္းတဲ႕ အထိ ေန႔တုိင္း ငါးပိရည္နဲ့ တုိ့စားေလ႕ရွိေတာ႕ ေဖေဖသရက္သီး၀ေအာင္ မစားရေတာ႕ဘူး လုိ့ စဥ္းစားမိၿပီး ေဖေဖ့ကိုသနားလုိ့ ကၽြန္မငိုပါတယ္။ သရက္သီးေတြေပၚတဲ႕ရာသီဆုိ အိမ္နီးခ်င္းေတြကို ေဖာေဖာသီသီ ေပးႏုိင္လုိ့ ေမေမလည္း မ်က္ႏွာပြင္႕လန္းရသူပါ၊ အခု ေမေမမ်က္ႏွာပြင္႕လန္း ခြင္႕မရေတာ႕ဘူး လုိ့ စဥ္းစားမိၿပီး ေမေမ႕ကုိ သနားလုိ့ ကၽြန္မငိုပါတယ္။ အဘြားက ဒီသရက္ပင္ေအာက္ က ကြပ္ပ်စ္ေလးမွာ ထုိင္ရတာ သိပ္ႀကိဳက္သူပါ၊ ေႏြရာသီတုိင္း အရိပ္ေအးေအးေလးရတဲ႕ သရက္ပင္ေအာက္ က ကြပ္ပ်စ္ေလးမွာမထုိင္ရေတာ႕ဘူးလုိ့ စဥ္းစားမိၿပီး အဘြားကုိ သနားလို့ ကၽြန္မ ငုိပါတယ္။
ၿပီးေတာ႕ ဟုိ . .ဘာမွန္းမသိတဲ႕အေကာင္ေလးကိုပါ သရက္ပင္ႀကီး မရွိေတာ႕ သူဘယ္နားမွာ သြားေနမွာပါလိမ့္လုိ့ စဥ္းစားၿပီး သူ႔ကို သနားလုိ့ ငိုပါတယ္။
ငါသာ မေျပာဘဲထားရင္ ဒီအပင္ႀကီးဒီလုိငုတ္တုိဘ၀ ေရာက္မွာ မဟုတ္ဘူးလုိ့ စဥ္းစားမိေတာ႕လည္း ေနာင္တေတြရလုိ့ ကၽြန္မအတြက္ ကၽြန္မငိုပါတယ္။ အဲဒီလုိ အားလံုးအတြက္ စဥ္းစားမိၿပီး ငိုတာျဖစ္တဲ႕အတြက္ ကၽြန္မ တစ္ေနကုန္တစ္ေနခန္း အၾကာႀကီးမွ အႀကာႀကီးတရစပ္ ငုိပါတယ္။ အဲဒီမွာ အဘြားက တစ္စခန္းထျပန္ပါတယ္။ ငါ႕ေျမး ဒီေလာက္ငုိလွတာ ေသြး႐ုိးသား႐ိုးမဟုတ္ေတာ႕ဘူးဆုိၿပီး အ၀တ္ျဖဴေတြ၀တ္ထားတဲ႕ ဘုိးေတာ္ ဆရာလုိ့သူတို့ေခၚတဲ႕ လူႀကီးတစ္ေယာက္ေခၚလာၿပီး ကၽြန္မကုိ တြတ္တြတ္ ျမည္ မန္းမႈတ္ထားတဲ႕အရည္ေတြတုိက္တယ္။ အိပ္ခိုင္းတယ္။ “ဟုိအေကာင္ ေလးမွာေနစရာမရွိေတာ႕ဘူး၊ မီးအခန္းထဲေခၚထားမယ္” လုိ့ စိတ္ထဲသနားမိတဲ႕ အတုိင္းေျပာေတာ႕ ပိုဆုိးပါေလေရာ။ “ေတြ႔လား ေသခ်ာပါၿပီေသခ်ာပါၿပီ”ဆုိၿပီး ရင္ဘတ္ကို ဖိဖိေနတယ္။ ကၽြန္မကေတာ႕ ငုိတုန္းပဲ။ ေနာက္ေတာ႕လည္း ေမာလြန္းလာလုိ့ ဘယ္သူမွ မေခ်ာ႕ရဘဲ ကၽြန္မ အငိုရပ္သြားပါတယ္။
သရက္ပင္ေပၚက အဲဒီအရာေလးက တေစ္ၦပဲလား။ လူႀကီးေတြေျပာ သလုိ နာနာဘာ၀ သရဲသဘက္ ဆိုတာပဲလား။ ကၽြန္မ မသဲကြဲဘူး။ ဒါေပမဲ႕ တကယ္ျမင္ခဲ႕လုိ့ တကယ္ရွိတယ္လုိ့ေတာ႕ ကၽြန္မလက္ခံလုိက္တယ္။ ဒါေပမဲ့ အဲဒါက ကၽြန္မကုိ အဘြားတုိ့ထင္ျမင္သလုိ ဒုက္ၡေပးတာမဟုတ္ဘဲ ကၽြန္မ စိတ္ကိုေတာင္ ရႊင္ျမဴးေစခဲ႕တာအမွန္ပါပဲ။ ဒါေၾကာင္႕ အဲဒါေလးဟာ သရဲ သဘက္ေလး ျဖစ္တယ္ဆုိဦးေတာ့ကၽြန္မသူ့ကို ခ်စ္ပါတယ္။ အဲဒါေလးကုိ ေနာက္ တစ္ႀကိမ္ေတြ႔ျမင္ခ်င္ပါေသးတယ္။
ညဘက္ လူႀကီးေတြအလစ္မွာ ခုိးၿပီး ျခံထဲက တျခားသစ္ပင္ေတြဆီ လုိက္ၾကည္႕ေပမဲ႕ အဲဒါေလးကို မေတြ႔ရေတာ႕ပါဘူး။ တစ္ညေတာ႕ ကၽြန္မ အိပ္မက္ထဲ အဲဒါေလး ေရာက္လာပါတယ္။ အျပင္မွာတုန္းကလုိပဲ သူ႔ဆီက ထြက္က်လာတဲ႕လွ်ာႀကီးနဲ့ ကၽြန္မေဆာ႕ပါတယ္။ ေဆာ႕႐ံုသာမက သူ႔လွ်ာႀကီး နဲ့ ကၽြန္မတစ္ကိုယ္လံုးကုိ ပတ္ေခၚသြားတာ ကၽြန္မ ေကာင္းကင္ အျမင္႕ႀကီး ကုိေရာက္ဖူးသြားတယ္။ ၾကယ္ေတြနဲ့ စကားေျပာခဲ႕ရတယ္။ တိမ္ေတြေပၚမွာ လည္း တက္ထုိင္ခဲ႕တယ္။ ေနာက္ေတာ႕ “မင္းအဘြားကုိ ငါေၾကာက္တယ္”လုိ့ ေျပာၿပီး သူက ကၽြန္မကုိ အိပ္ရာထဲအထိ ေခ်ာေခ်ာေမာေမာ ျပန္ပို့ေပး ပါတယ္။
ဒီအိပ္မက္ေလးက ကၽြန္မစိတ္ကုိ တအားကုိ ရႊင္ျမဴးေစေပမဲ႕ ဒီတစ္ခါ အဘြားအပါအ၀င္လူႀကီးေတြကို ျပန္ေျပာျပလုိ့ မျဖစ္ပါဘူး။ အဲဒါေလး မလာႏုိင္ေအာင္ဆုိၿပီး သရက္ပင္ႀကီးကုိ ဖ်က္ဆီးပစ္သလုိမ်ိဳး ကၽြန္မ အိပ္မက္ေတြကုိ ဖ်က္ဆီးပစ္ကုန္မွျဖင္႕ ခက္ရခ်ည္႕။ အိပ္မက္ေတြကို သရက္ပင္ခုတ္လွဲသလုိ ခုတ္ထစ္ဖ်က္ဆီးပစ္လုိ့မရဘူး လို့ေတာ႕ ကၽြန္မ ယံုပါတယ္။
တေစ္ၦလုိ့တိတိပပေျပာႏုိင္တဲ႕အရာတစ္ခုကို ကၽြန္မ ပထမဆံုးျမင္ဖူးတာ ေလးတန္းေက်ာင္းသူအရြယ္ကပါ။ ကၽြန္မတို့ တစ္အိမ္သားလံုး မႏ္ၲေလး သြားၾကတယ္။ ဘာကိစ္ၥနဲ့သြားတယ္ေတာ႕ ကၽြန္မ မမွတ္မိပါဘူး။ တစ္လ ေလာက္ ၾကာခဲ႕တယ္။ ျပန္လာေတာ႕ အိမ္ေရွ႔မွာ ျမင္းလွည္းရပ္ၿပီး လူႀကီး ေတြက ပစ္ၥည္းေတြခ်သူခ်၊ ျမင္းလွည္းခ ရွင္းသူရွင္း အလုပ္႐ႈပ္ေနခ်ိန္မွာ ကၽြန္မတစ္ေယာက္တည္း အိမ္ထဲေျပး၀င္တယ္။ ကၽြန္မရဲ႔ အခ်စ္ေတာ္ ေခြးကေလး “မဲတူ”ရဲ႔နာမည္ကို ေအာ္ ေခၚၿပီးေတာ႕ေပါ႕။
တံခါးေတြမဖြင္႕ရေသးေတာ႕ အိမ္ႀကီးတစ္ခုလံုး မဲၾကဳတ္ေနပါတယ္။ မဲတူကုိ ျခံ၀င္းထဲအဆင္သင္႕မေတြ႔ရလို့ အိမ္မႀကီးကေန ေနာက္ထဲေျပး၀င္ ၿပီး သူရွိေနတတ္တဲ႕ ပစ္ၥည္းေဟာင္းေတြသိုေလွာင္တဲ႕အခန္းဆီ ကၽြန္မ သြားပါတယ္။ လက္စသတ္ေတာ႕ မဲတူက ကၽြန္မတုိ့ကို မႀကိဳအားဘဲ အိပ္ေမာက်ေနတာကိုး။ ကၽြန္မက “မဲတူမဲတူ အုိ့အုိ့”လုိ့ အသံျပဳရင္း လက္ထဲ က စားလက္စ အသားကင္လံုးေလးေတြကုိ အိတ္ထဲကေန အကုန္ေဖာက္ခ်ၿပီး ေကၽြးလုိက္ေတာ႕ ခ်က္ခ်င္းထလာၿပီး စားေနလုိက္တာ။ ကၽြန္မေျခေထာက္ကို တုိးေခြ႔လုိက္ စားလုိက္နဲ့၊ ကၽြန္မလက္နဲ့ သူ႔ေခါင္း ေလးကုိ ပုတ္လုိက္ေတာ႕ ကုပ္ကေလးကို ပုအုိက္ခြက္၀င္သြားတာပဲ။ ၿပီးေတာ႕ ကၽြန္မလက္ခံုကုိ သူ လွ်ာနဲ့လ်က္တယ္။ အဲဒီအခုိက္မွာပဲ ေမေမက စိတ္ေမာ လူေမာသံႀကီးနဲ့ ကၽြန္မအနားေရာက္လာတယ္။
“ဟဲ႕သမီးရယ္ ဘာလုိ့အသားလံုးေတြ ပစ္ခ်ေနတာလဲ”
“ဟင္ ေမေမ ကလဲ ဒီမွာ မဲတူကိုေကၽြးတာေလ”
ေမေမက မ်က္စိမ်က္ႏွာ အပ်က္ပ်က္နဲ့ ကၽြန္မကို ကပ်ာကယာ ေကာက္ခ်ီၿပီး အိမ္ေပၚေခၚသြားတယ္။ ေနာက္မွ ျခံေစာင္႕ႀကီးေျပာလုိ့ သိရ တာက မဲတူက ကၽြန္မတို့ ေရာက္မလာခင္ ႏွစ္ရက္က ေသသြားခဲ႕ၿပီတဲ႕။ အိမ္သားေတြမျမင္ေတာ႕ ထမင္းလည္းမစား၊ ဘာမွလည္းေကၽြးမရနဲ့၊ ေနာက္ဆံုး ျခံ၀င္းေထာင္႕မွာ ေခြေခြေလး အသက္ ထြက္ေနတာနဲ့ အဲဒီေနရာမွာပဲ ျမႇဳပ္ထားလုိက္တယ္တဲ႕။ ျခံေစာင္႕ႀကီးက တစ္အိမ္လံုးရဲ႔အားကုိးရတဲ႕ လူယံု ႀကီးပါ။ သူညာမေျပာဘူး ဆိုတာ ကၽြန္မ ယံုပါတယ္။ ဒါဆုိရင္ ေသခ်ာတာက ကၽြန္မနဲ့ေတြ႔ခဲ႔တာ တေစ္ၦမဲတူေပါ႕။ မဟုတ္ဘူးလား။
“မဲတူကို တကယ္ေတြ႔ခဲ႕တာပါ။ သူ႔ေခါင္းကိုေတာင္ပုတ္လုိက္ေသး။ သူက ကၽြန္မလက္ကို လွ်ာနဲ့ေတာင္ လ်က္လုိက္ေသး”လုိ့ ကၽြန္မက အေသအခ်ာေျပာျပတာကို ဘယ္သူမွ လက္မခံၾကဘူး။ ေတြ႔ကရာ ရွစ္ ေသာင္း ေလွ်ာက္ေလွ်ာက္မေျပာစမ္းနဲ့တဲ႕။ ၿပီးေတာ့ လုပ္ျပန္ၿပီ။ ကၽြန္မကုိ ပရိတ္ရြတ္ ထားတဲ႕ ေရဆုိလားဘာလား အတင္းတုိက္တယ္။ မဲတူနဲ့ေတြ႔တယ္ လုိ့ ေနာက္ထပ္ ဘယ္ေတာ႕မွ မေျပာရဘူးလုိ့ တားျမစ္တယ္။ မေျပာနဲ့ဆုိ လည္း မေျပာဘဲ ေန႐ံုပဲေပါ႕။ ေတြ႔တာကေတာ႕ ေတြ႔တာ အေသအခ်ာပါပဲ။
ဒီအေၾကာင္း အတန္းထဲမွာ သူငယ္ခ်င္းေတြကိုေျပာျပေတာ႕ သူငယ္ခ်င္း ေတြက ယံုတာမယံုတာထက္ ေၾကာက္ဖုိ့႐ႈေထာင္႕ကပဲ ေျပာေနၾကတယ္။
“တကယ္လား၊ ေၾကာက္စရာႀကီး”
“နင္တုိ့အိမ္မွာ ေခြးတေစၦရွိတယ္၊ ငါတုိ့မလာေတာ႕ဘူး” တဲ႕။
ေနာက္တစ္ခါ ကၽြန္မ ဒန္းစင္ေလးမွာ ဒန္းစီးေနတုန္း ကၽြန္မ ေျခေထာက္ ေအာက္ကေန မဲတူ လွ်ိဳ၀င္လာတယ္။ ကၽြန္မ ဖိနပ္ကိုခၽြတ္လုိက္ၿပီး ေျခဖ်ားေလးနဲ့ သူ႔လည္ပင္းကုိ တုိ့တုိ့ၿပီး ပြတ္သပ္ေပးေတာ႕ ေခါင္းေလးေမာ႕၊ မ်က္လံုးေလးကုိေမွးၿပီး ဇိမ္ခံေနလိုက္တာ။ ကၽြန္မ မ်က္စိထဲက ထြက္ကို မထြက္ေတာ႕ဘူး။ ကၽြန္မနဲ့မဲတူနဲ့ ေျပးလႊားကစားၾကတယ္။ အၾကာႀကီးပဲ။ “သမီးတစ္ေယာက္တည္း ဘာလုိ့အရမ္းေျပးေနတာလဲ”
ေမေမက လာတားတယ္။ ေမေမလည္းလာေရာ မဲတူက ထြက္ေျပး သြားတယ္။
“တစ္ေယာက္တည္းမဟုတ္ဘူး၊ မဲတူနဲ့ မီးနဲ့ ေဆာ႕ေနတာ”
ကၽြန္မကို ေမေမက သနားစရာသတၱ၀ါေလးလုိ က႐ုဏာ တနင္႕တပိုး ႀကီးနဲ့ ငုံ့ၾကည္႕လာတယ္။ ေသခ်ာတယ္။ ေမေမကၽြန္မကို မယံုဘူး။ ကၽြန္မကေတာ႕ မဲတူေသသြားေပမဲ႕ ကၽြန္မအနားမွာ အေသအခ်ာရွိတယ္လို့ လက္ခံယံုၾကည္ပါတယ္။ မဲတူရဲ႔လည္ကုပ္ကုိ ထိုးဖြထားတဲ႕ ကၽြန္မေျခေခ်ာင္း ၾကားေလးေတြမွာ သူ႔ဆီကကၽြတ္က်န္ခဲ႕တဲ႕ အေမြးမည္းမည္းေလးေတြ၊ ၿပီး သူ့ကုိ ခ်ီေပြ႔ေသးတာေၾကာင္႕ ကၽြန္မအက်ႌရင္ဘတ္မွာလည္း ကပ္ေနတဲ႕ အေမြးေလးေတြအမ်ားႀကီးပဲ။ ကၽြန္မ တစ္ဖက္သတ္ထင္ေယာင္ထင္မွား ျဖစ္တာပါလုိ့ ဘယ္လုိမွ ေျပာလုိ့မရတဲ႕ သက္ေသအစစ္ေတြပါ။ တေစ္ၦ တကယ္ရွိတာ ကၽြန္မယံုသလုိ တေစ္ၦေတြကို ကၽြန္မခ်စ္တာ တကယ္ပါ။
တစ္ခါကေတာ႕ သီတင္းကၽြတ္ပြဲေတာ္ရက္အတြင္းမွာ ေဖေဖခရီးသြားေန ခုိက္ ကၽြန္မတုိ့ၿမိဳ႔ကေလးမွာ လွည္႕လည္ေဖ်ာ္ေျဖတဲ႕ တီး၀ုိင္းကားႀကီးေတြ ေနာက္ ကၽြန္မတုိ့ညီအစ္မႏွစ္ေယာက္ လုိက္ၾကည္႕ၾကတယ္။ လူေတြအရမ္း မ်ားလုိ့ မတုိးႏိုင္မွန္းသိလုိ့ ခပ္လွမ္းလွမ္းကပဲၾကည္႕ၾကဖုိ့ စိတ္ကူးထားေပမဲ႕ မရည္ရြယ္ဘဲ ကၽြန္မတုိ့တီး၀ုိင္းကားအနားအတင္းတုိးမိၿပီး အစ္မနဲ့ကၽြန္မ လူခ်င္းကြဲသြားပါတယ္။ ပတ္ပတ္လည္မွာ လူအုပ္ထူထူႀကီးပိတ္ေနတယ္။ ခက္တာက ၿငိမ္ၿပီးရပ္ေနလို့လည္းမရဘူး။ သူတို့နဲ့အတူ လိုက္ေရြ႔ေပးေန ရေတာ႕ ဘယ္နားေရာက္လုိ့ ေရာက္မွန္းလဲမသိဘူးျဖစ္ေနပါတယ္။
အဲဒီမွာ သာမန္လူေတြ ထက္ ေခါင္းတစ္လံုးပိုထူးၿပီး ျမင္႕ေနတဲ႕လူ တစ္ေယာက္ကို ကၽြန္မနဲ့မလွမ္းမကမ္းမွွာ ဘြားခနဲေတြ႔လုိက္ရတယ္။ ႐ုတ္တရက္ သူက လွည္႕ၾကည္႕ၿပီး ကၽြန္မကို ျပံဳးျပတယ္။ ဟင္ . .ကၽြန္မတို့ အိမ္က အေဖ႕ကားေမာင္းေပးတဲ႕ ဒ႐ုိင္ဗာ ဦးေထြးႀကီး။ သူက အေဖနဲ့အတူ ခရီးထြက္သြားတယ္မို႔လား။ ျပန္ေရာက္ေနၿပီလား၊ ျပန္ေရာက္ရင္ အေဖလည္း ျပန္ေရာက္ၿပီေပါ႕။ မဟုတ္ေသးပါဘူး လူတူတာျဖစ္မွာ။ အေတြးေတြနဲ့ ကၽြန္မ သူ႔ကို မသိသလုိေနလုိက္တယ္။ သူက မရဘူး။ ကၽြန္မ ဘက္ကုိ လွမ္းလွမ္းၿပီး ငု့ံငံု့ၾကည္႕တယ္။ လူေတြကုိ ဆန့္က်င္ျပဳၿပီး ကၽြန္မ ဘက္ကို တုိးလာေနတယ္။ ၿပီးေတာ႕ ကၽြန္မကုိ ေသခ်ာၾကည္႕ၿပီး
“မီးမီး လာ ဒီဘက္ကိုလာ”တဲ့၊ လက္ယပ္ေခၚတယ္။ ဒါဆုိရင္ေတာ႕ လူမွားတာ မဟုတ္ေတာ႕ဘူး။ ကၽြန္မကုိ အေသအခ်ာေခၚေနတာ။ ဒါနဲ့ ကၽြန္မလည္း သူေခၚရာဘက္ကုိ အတင္းတုိးေ၀ွ့ လုိက္သြားတယ္။ သူက မီးမီးလာ လုိ့ ေခၚလုိက္ သူ့ဆီကို ကၽြန္မက အတင္းလုိက္သြားလုိက္နဲ့ ေနာက္ဆံုး ဘြားခနဲ ကၽြန္မအစ္မကို ေတြ႔လုိက္ရလုိ့ ကၽြန္မေပ်ာ္သြားတယ္။ “အမေလးေခါင္းနားပန္းကိုႀကီးထြက္သြားတာပဲ၊ နင္ဘယ္ေပ်ာက္သြား တာလဲ၊ ဘာလဲဟာ ငါ႕လက္ကိုမွ မတြဲထားတာ”
အစ္မရဲ႔ျပစ္တင္သံကုိ ကၽြန္မ စိတ္မ၀င္စားဘူး။ ကၽြန္မမ်က္လံုးေတြက ဦးေထြးႀကီးကို လုိက္ရွာေနမိတယ္။ သူ ဘယ္ေပ်ာက္သြားပါလိမ္႕။ လႊတ္ခနဲ အစ္မကို ေမးမိတယ္။
“ဦးေထြးႀကီး ေရာ . .”
“ဟဲ႕ ဘာေၾကာင္ေနတာလဲ၊ သူအေဖနဲ့ပါ သြားတယ္ေလ”တဲ႕။ ကၽြန္မ စိတ္ထဲ ဇေ၀ဇ၀ါနဲ့။ ဘာကုိယံုရမွန္းမသိဘူး။
အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ႕ တယ္လီဖုန္း၀င္လာတယ္။ အေဖတို့ကားေမွာက္ လုိ့တဲ႕။ အေဖေတာ႕ ပြန္းပဲ႕နာက်င္႐ံုပဲတဲ႕။ ဒ႐ုိင္ဘာဦးေထြးႀကီး ဒဏ္ရာအျပင္း အထန္ရၿပီး ျမစ္ႀကီးနားေဆး႐ံုေပၚမွာဆံုးသြားၿပီတဲ႕။ အခုမွပဲ ကၽြန္မရွင္းသြား တယ္။ ကၽြန္မတို့လူခ်င္းကြဲတုန္းက အစ္မနဲ့ျပန္ေတြ႔ေအာင္ တျဖည္းျဖည္း လက္ယပ္ေခၚၿပီး တေစ္ၦဦးေထြးႀကီးက လမ္းျပေပးခဲ႕တာပါ။ ဟုတ္သားပဲ။ တကယ္ဆို သူကအရပ္သိပ္ျမင္႕လြန္းလို့ ကၽြန္မလုိကေလးေလးက သူ့ကုိ လွမ္းျမင္တယ္ဆုိ ထားပါေတာ႕၊ သူက အခုလုိ လူေတြၾကားထဲပုညပ္ေနတဲ႕ ကၽြန္မကုိ ဘာလွမ္းေတြ႔စရာအေၾကာင္းရွိမွာလဲ၊ တေစ္ၦမုိ့လုိ့သာ လူေတြ ပိတ္ကာေနတဲ႕ ၾကားကေန ကၽြန္မကို သူေကာင္းေကာင္းႀကီးျမင္ခဲ႕တာေပါ႕။ အဘြားသံသယ ရွိသလုိ တေစ္ၦဟာ ကၽြန္မကို ဒုက္ၡေပးဖုိ့မဆုိထားနဲ့ ကၽြန္မ လူအုပ္ထဲညပ္ၿပီး ဒုက္ၡေတြ႔ေနလုိ့ေတာင္ ကူညီလမ္းျပေပးခဲ႕ေသးတာပါ။ ဒါေၾကာင္႕ တေစ္ၦဆုိတာ ကၽြန္မအတြက္ ေၾကာက္စရာမဟုတ္ဘဲ ခ်စ္စရာ ျဖစ္ခဲ႕ပါတယ္။
ကၽြန္မ ခုနစ္တန္းအရြယ္မွာ သီခ်င္းဂီတကုိ သိပ္ခံုမင္တဲ႕မိန္းကေလး တစ္ေယာက္ျဖစ္ေနပါၿပီ။ ခရစ္ယာန္ဘာသာ၀င္ သူငယ္ခ်င္း သဲမာက ကၽြန္မ ကို သူတက္ေနက် ဘုရားရွိခုိးေက်ာင္းကို ေခၚသြားတယ္။ ဂစ္တာအတီး သင္ေပးတယ္၊ ေနာက္ၿပီး ဆယ္ဖုိ့တစ္ဖုိ့ အလွဴေငြထည္႕၀င္တတ္ဖုိ့လည္း သင္ေပးခဲ႕တယ္။ သူက ကၽြန္မရဲ႔အခ်စ္ဆံုးအေကာင္းဆံုးသူငယ္ခ်င္းပါ။ ၀ါသနာခ်င္းတူသလုိ စိတ္သေဘာထားခ်င္းလည္း ကုိက္ညီမႈရွိပါတယ္။ ကၽြန္မတုိ့ အက်ႌဆင္တူ၊ ဖိနပ္ဆင္တူ၊ ဦးထုပ္ ဆင္တူ၊ ဘာကုိမဆုိ အတူတူ လုပ္လုိ့ရတာေတြ အကုန္အတူလုပ္ေလ႕ရွိတယ္။ ေက်ာင္းကပြဲမွာ သူနဲ့ကၽြန္မ ီကနအသီခ်င္းအတူဆုိတာ အားလံုးရဲ႔ခ်ီးက်ဴးမႈကုိရခဲ႕တယ္။
တစ္ေန့နံနက္မွာ သဲမာ မရွိေတာ႕ဘူးလုိ့ သဲမာအစ္ကုိက ငိုသံပါႀကီးနဲ့ ကၽြန္မကုိ အေစာႀကီးလာေျပာတယ္။ “ဟင္ ဘယ္သြားလုိ့လဲ”လုိ့ အလုိက္ ကမ္းဆိုးမသိ ကၽြန္မက ေမးလုိက္မိေသးတယ္။ ေသြးျဖဴဥႏႈန္းေတြ တရားလြန္ တက္ေနခဲ႕တာ၊ ေသြးကင္ဆာနဲ့ သဲမာဆံုးၿပီတဲ႕။ အိမ္ကို လုိက္သြားေတာ႕ အနီေရာင္ႏွင္းဆီပြင္႕ေတြတစ္ကုိယ္လံုးအျပည္႕ျခံဳလႊမ္းထားတဲ႕ သဲမာကုိ အျဖဴ ေရာင္၀တ္စံုေလးနဲ့ၿငိမ္သက္တိတ္ဆိတ္ေနတာ ေတြ႔ရပါတယ္။ ကၽြန္မအရမ္း ၀မ္းနည္းပါတယ္။ ငယ္ငယ္တုန္းက သရက္ပင္ႀကီးေသတုန္းကလုိ စူးစူး၀ါး၀ါး အၾကာႀကီးေအာ္ငုိပစ္ခ်င္ပါတယ္။
ထူးဆန္းတာက ကၽြန္မမ်က္ရည္ေတြကုိ ဘယ္အရာက ထိန္းခ်ဳပ္ ထားသလဲမသိပါဘူး။ အားႀကီးတဲ႕လက္တစ္စံုက ကၽြန္မရဲ႔ တုန္ယင္ေနတဲ႕ ပခံုးေတြကုိ ေပြ႔ပုိက္ၿပီးႏွစ္သိမ့္မႈေပးေနသလုိပဲ။ အဲဒါ သဲမာေျပာဖူးတဲ႕ ဘုရားသခင္ရဲ႔တန္ခိုးပါတဲ႕လက္တစ္စံုလား။ သဲမာရဲ႔အေမက ေၾကကြဲေနတဲ႕ ၾကားက ျပံဳးၿပီး ကၽြန္မကိုေျပာတယ္။
“သဲမာကို မီးမီးသိပ္ခ်စ္လား”
ကၽြန္မ ေခါင္းညိတ္လိုက္တယ္။
“သူနဲ့ ေတြ႔ခ်င္လား”
ကၽြန္မ ေခါင္းညိတ္တယ္။
“သဲမာက အခု ဘုရားသခင္ရဲ႔ ေကာင္းကင္ႏုိင္ငံေတာ္မွာ ၀င္စားေနၿပီ၊ မီးမီးကုိ သဲမာေစာင္႕ေနမွာပါ၊ မီးမီးခရစ္ယာန္ျဖစ္ရင္ သဲမာနဲ့ ေကာင္းကင္ဘံုမွာ ျပန္ဆံုရမွာအေသအခ်ာပဲ” တဲ႕။ ကၽြန္မ ေပ်ာ္သြားတယ္။
“ကၽြန္မတုိ့ အခုလုိပဲ ဘာမဆုိ အတူလုပ္လုိ့ရမွာလားအန္တီ”
“အတူေပါ႕၊ ဘာမဆုိအတူ၊ ေကာင္းကင္ဘံုမွာ အားလံုးအတူတူပဲ၊ အရမ္းခ်စ္တဲ႕သူေတြအတြက္ ဘုရားသခင္က တစ္ခန္းတည္းေနလုိ့ရေအာင္ စီစဥ္ေပးထားမွာ”
ဒီလုိဆုိမွျဖင္႕ သဲမာေသတာ ဘာအေထြအထူး ၀မ္းနည္းစရာရွိလုိ့လဲ။ အိမ္ကိုျပန္လာေတာ႕ အဘြားက ဆတ္ဆတ္ခါခါေလသံနဲ့ေျပာတယ္။ “အိမ္ေပၚမတက္နဲ့ဦး၊ ေရခ်ိဳးခန္းထဲ ေနာက္ေပါက္ကလွည္႕၀င္ ေရအရင္ ခ်ိဳးခ်”
အသုဘအိမ္က ျပန္လာလု့ိေျပာတာပါ။ တစ္ဆက္တည္း ေခါင္းေလွ်ာ္ဖို့ ပါ လွမ္းေျပာရင္း စဥ္းစားမိဟန္နဲ့ေမးတယ္။
“ေနစမ္းပါဦး၊ ဦးထုပ္ကဘယ္မွာလဲ ဦးထုပ္ပါေလွ်ာ္ပစ္”
အဘြားေျပာမွ ဦးထုပ္ကိုသတိရတယ္။
“ဦးထုပ္က်န္ခဲ႕တယ္၊ ဟုိအိမ္မွာ”လုိ့ ေအာ္ေျပာလုိက္တယ္။ အဘြားက ကၽြန္မကို မ်က္ျခည္မျပတ္ေစာင္႕ၾကည္႕ေနခဲ႕တာပဲ။ အဘြားကုိ ခ်စ္တာမွန္ ေပမဲ႕ အရြယ္ေလးေရာက္စျပဳလာေတာ႕ အရင္ကလုိ ကုိယ္႕ဆႏ္ၵ မပါဘဲ အဘြားေျပာသမွ် လုိက္လုိက္လုပ္ရတာမ်ိဳး မလုပ္ခ်င္ေတာ႕ဘူး။ ကိုယ္႕အယူ အဆနဲ့ကိုယ္ပဲ လြတ္လပ္စြာေနခ်င္ပါၿပီ။ ဒါနဲ့ပဲ
“မခ်ိဳးေတာ႕ မေလွ်ာ္ေတာ႕ ဘာျဖစ္မွာလဲအဘြား”
ခါခနဲေနေအာင္ ေခါင္းကို ယမ္းခါၿပီး ခပ္တည္တည္နဲ့ ကၽြန္မ အိမ္ေပၚ တက္ခဲ႕ပါတယ္။ အိပ္ရာေပၚ ပစ္လွဲ အိပ္လုိက္ၿပီးမွ ျပန္ထထုိင္ၿပီး ဂစ္တာ ေကာက္ကိုင္မိတယ္။ ကၽြန္မကုိယ္ကၽြန္မ မသိလုိက္ခင္မွာပဲ ႏႈတ္က အလုိ အေလ်ာက္ သဲမာနဲ့ဆိုေနက် ီကနအသီခ်င္းေလး ဆုိျဖစ္သြားပါတယ္။ ဆိုေနရင္းနဲ့ ဒုတိယဠနမ်န မွာ သဲမာတကယ္ပဲ ၀င္ဆိုေပးခဲ႕တယ္။ ဟုိဟုိသည္သည္ ၾကည္႕ေတာ႕ အုိ . . .သဲမာပါလား။ ျပတင္းေပါက္ ေဘာင္ေပၚမွာ ေျခတြဲလြဲခ် ထုိင္ေနတဲ႕ သဲမာ။ အခါတုိင္းတေစ္ၦေတြလုိ ခပ္လွမ္းလွမ္းမွာ မဟုတ္ဘဲ နီးနီးကပ္ကပ္ေလးအခန္းထဲမွာ ျမင္ရေတာ႕ မေၾကာက္ေပမဲ့လည္း အံ႕ၾသလြန္းတဲ႕စိတ္နဲ့ မွင္တက္ေငးၾကည္႕ေနမိတယ္။ စိတ္ထဲမွာလည္း ေစာေစာကအသုဘက အိပ္မက္မက္ေနတာ၊ အခုဟာမွ တကယ္႕အျဖစ္။ သဲမာကျဖင္႕ မေသပါဘူး လုိ့ ကေယာင္ေခ်ာက္ခ်ား ေတြး လုိက္မိတယ္။
“နင္႕ ဦးထုပ္က်န္ခဲ႕လုိ့ လုိက္ေပးတာ၊ ေရာ႕”
သဲမာက လွမ္းေပးတယ္။ ကၽြန္မ ထိုင္ေနရာက ထယူတာ မရဘူး။ အားယူ႐ုန္းထၿပီး သြားယူလုိက္ေတာ႕ သဲမာက တခစ္ခစ္ရယ္ၿပီး ဦးထုပ္ ေလးကိုင္လုိ့ အခန္းထဲ လွည္႕ပတ္ေျပးေနတယ္။ ကၽြန္မ ေခါင္းမူးလာတယ္။
“နင္ ငါ႕ကို ေၾကာက္ေနပါတယ္”
အဲဒီလုိ သဲမာေျပာေတာ႕ မဟုတ္ဘူးလို့ ကၽြန္မေျဖရွင္းခ်င္ေပမဲ႕ အသံက ထြက္မလာဘူး။
“ဒါျဖင္႕လည္း ေနာက္ မလာေတာ႕ပါဘူး၊ ေကာင္းကင္ဘံုကေန နင္႕ကို ေစာင္႕ေနမယ္၊ နင္လာမယ္မို့လား”
ေျပာေျပာဆုိဆုိ ကၽြန္မေခါင္းေပၚကုိ ဦးထုပ္ေလး ေဆာင္းေပးသြားၿပီး လွစ္ခနဲေပ်ာက္သြားတယ္။ သဲမာလႈပ္ရွားပံုက ျမန္ဆန္လြန္းအားႀကီးလုိ့ ကၽြန္မ ပါးစပ္အေဟာင္းသားနဲ့ပဲ ျဖစ္က်န္ခဲ႕တယ္။ အတန္ၾကာမွ အသံေလးတုန္တုန္ နဲ့ ေအာ္မိတယ္။
“သဲမာ သဲမာ နင္ရွိေသးလား”
သူ ကၽြန္မအခန္းရဲ႔တစ္ေနရာရာမွာ ရွိေနဦးမွာပါ။ သူဆြတ္ေနက် ေရေမႊး နံ႕ေလးက တစ္ခန္းလံုးသင္းပ်႔ံေနဆဲပဲ။ ဟုတ္တယ္ သူ သဲမာ ရွိေသးတယ္။ ကၽြန္မ သူ့ကို ေၾကာက္ေနတယ္ထင္လုိ့ သူ ကၽြန္မ ျမင္ေအာင္မျပတာပဲ ျဖစ္မယ္လုိ့ ကၽြန္မ ရိပ္စားမိလုိက္တယ္။ သူ ေမးတာ ကၽြန္မ မေျဖလုိက္ရဘူး။ ခုမွပဲ ၀မ္းနည္းဆုိ့နင္႕လာတယ္။ ကၽြန္မ ခုမွ ထုိင္ငုိမိတယ္။ တအိအိငုိသံၾကား လုိ့ အဘြားက အေပါက္၀ကေန လာၾကည္႕တယ္။ ေခါင္းေပၚက ဦးထုပ္ကုိ ျမင္ေတာ႕ မ်က္ေမွာင္ႀကီးေကြး႐ံႈ႔ေနေအာင္ အတင္းတြန့္ထားၿပီးေျပာတယ္။
“ေျပာေတာ႕ က်န္ခဲ႕တယ္ဆို”
“အခုပဲ သဲမာလာေပးသြားတာ”
ကၽြန္မက အမွန္အတိုင္းေျဖတာပါ။ အဘြားက ပခံုးေတြတြန့္ျပၿပီးလွည္႕ ထြက္သြားေတာ႕မလုိ ဟန္ျပင္ၿပီးမွ ႏွာေခါင္းကုိ ႐ံႈ႔႐ံႈ႔ပြပြလုပ္ၿပီးေမးျပန္တယ္။
“ဘာအနံ့ေတြလဲ မႊန္ေနတာပဲ”
“သဲမာဆီက ေရေမႊးနံ့”
ကၽြန္မ စကားလည္းဆံုးေရာ အဘြား ပါးစပ္ပိတ္ၿပီး တစ္ႀကိဳးတည္း လစ္ေရာ။
သဲမာရဲ႔အေလာင္းေျမခ်တဲ႕ေန့က ဟုိေန့တုန္းဆီက မေျဖလုိက္ရတဲ႕ စကားေႂကြးကုိ ကၽြန္မ ျပန္ဆပ္လုိက္ပါတယ္။ ေျမႀကီးခဲတခ်ိဳ႔လက္နဲ့ကုပ္ယူ ၿပီး သဲမာအေလာင္းေပၚ အသာေလးပစ္ခ်လိုက္ရင္း ကတိျပဳလုိက္တယ္။
“တို့အတူျပန္ေတြ႔ၾကစုိ့၊ ငါလာခဲ႕ပါ႕မယ္ သဲမာ”
အခ်စ္ဆံုးသူငယ္ခ်င္းကုိ မထင္မွတ္ဘဲ ဆပ္ခဲ႕တဲ႕စကားေႂကြးက ကၽြန္မ ဘ၀ကို အေျပာင္းအလဲတစ္ခုျဖစ္ေစခဲ႕တယ္။ ရြာကေလးကုိ စြန့္ခြာၿပီး ၿမိဳ႔ေပၚမွာ အလုပ္လုပ္ရင္းနဲ့ ကၽြန္မငွားေနတဲ႕အေဆာင္နားက သမ္ၼာက်မ္းစာသင္ ေက်ာင္းမွာ ေနာက္ဆံုးႏွစ္ေက်ာင္းတက္ေနတဲ႕ ကခ်င္အမ်ိဳးသား ကုိေနာ္ ေအာင္နဲ့ အိမ္ေထာင္က်တဲ႕အခါ ကၽြန္မ ခရစ္ဘာသာ၀င္ျဖစ္သြားခဲ႕လုိ့ပါပဲ။
ကၽြန္မ အိမ္ေထာင္က်ၿပီး တစ္ႏွစ္ၾကာတဲ့အခါ အဘြားဆံုးသြားပါတယ္။ အဘြားရဲ႕ အသုဘကိစၥနဲ႔ ရြာကေလးကုိ တစ္ေခါက္ျပန္ေရာက္ခ်ိန္ မွာ ရြာကေလးက ၿမိဳ႕ေသးေသးေလးျဖစ္ေနပါၿပီ။ ဘူတာကေန ျမင္းလွည္း ငွားမယ္ႀကံေတာ့ ေစ်းႀကီးလွတာေၾကာင့္ အိတ္ကုိ ဆဲြၿပီး နံနက္ေရာင္နီ မသန္းေသးခင္ အေမ်ာင္ခင္းထဲမွာပဲ ခံုးတံတား ကုိ ျဖတ္ေက်ာ္ၿပီး လမ္းေလွ်ာက္ခဲ့တယ္။ ခံုးတံတားအလြန္ ေစ်းလမ္းေလးအတုိင္း ေလွ်ာက္လာေတာ့ နံနက္ခင္းေစ်းသည္ေတြ ေစ်းထြက္ဖုိ႔ ျပင္ဆင္ေနၾကပါၿပီ။ ကၽြန္မေဘးကေန စက္ရွိန္ျမွင့္ၿပီး ကပ္သီသီေလး ျဖတ္သြား တဲ့ ဆုိင္ကယ္ တစ္စီးကုိ ကၽြန္မ မ်က္ေစာင္းထုိး ၾကည့္လုိက္တယ္၊ ဆုိင္ကယ္ က ျပန္ေကြ႕လာၿပီး ကၽြန္မေရွ႕လာပိတ္ရပ္တယ္။
" နင့္အဘြားအတြက္ ငါစိတ္မေကာင္းပါဘူး "
ဆုိင္ကယ္သမား က ေျပာတယ္။ ဆယ္တန္းတုန္းကသူငယ္ခ်င္း၊ နာမည္ရင္းကုိ ကၽြန္မ မသိေတာ့ဘူး။ "စာကေလး" ဆုိတဲ့ နာမည္ေျပာင္ ကုိပဲ ကၽြန္မ မွတ္မိတယ္။
" အယ္ ... စာကေလး၊ မေတြ႕တာေတာင္ၾကာၿပီ၊ ဘာေတြလုပ္ေနလဲ "
" ဒီလုိပါပဲ "
ေခါင္းေပၚ မွာ သုိင္းခ်ီေဆာင္းထားတဲ့ ဟဲလ္မက္ကုိ ျဖဳတ္လုိက္တဲ့အခါ ေခၽြးသီးေခၽြးေပါက္ေတြ တဲြရြဲခုိထြက္ ေန တဲ့ မ်က္ႏွာျမင္ရလုိ႔ ကၽြန္မ အံ့ၾသရတယ္။ ဘယ့္ႏွယ္ ဒီေလာက္ခ်မ္းေအးလွတဲ့ ေဆာင္းတြင္းနံနက္ႀကီး။ သူ႔ဆုိင္ကယ္ နဲ႔ သြားရင္ ျမန္ျမန္အိမ္ေရာက္မယ္လုိ႔ စဥ္းစားမိတယ္။
" ငါ့ကုိ လုိက္ပုိ႔ပါလား၊ အိမ္အျမန္ေရာက္ခ်င္လွၿပီ "
" ငါ့မွာ အခ်ိန္မရွိေတာ့ဘူး၊ ေဟာ ေခၚေနၾကၿပီ "
လီဗာ ကုိ တစ္ဟုန္ထုိး ေဆာင့္တင္ၿပီး ေမာင္းထြက္သြားတယ္။ သူ႔ဆုိင္ကယ္ ေမာင္းထြက္သြားရာ လမ္းၾကားေလး ထဲ ေနာက္လွည့္ၿပီး ၾကည့္မိေတာ့ လမ္းအေနအထားက အဲဒီလုိ ဆုိင္ကယ္၀ွီးခနဲျဖတ္ဖုိ႔ မဆုိထား နဲ႔ ဆုိက္ကားေတာင္ ျဖည္းျဖည္းခ်င္းသြားမွရမယ့္ လမ္းက်ဥ္းေလးျဖစ္ၿပီး နံနက္ခင္းလမ္းေဘး ေစ်း သည္ေတြနဲ႔က်ပ္ေနတာ ကၽြန္မ ေတြ႕ရတယ္။ ဆုိင္ကယ္ ဟာ ေျမနဲ႔မထိ ဘဲ ေလထဲကေန ေမာင္း သြားသလား ေအာက္ေမ့ ရေလာက္ေအာင္ လ်င္ျမန္စြာ အစအန ေပ်ာက္သြားခဲ့ပါတယ္။
အိမ္ေရွ႕ေရာက္တာနဲ႔ ကၽြန္မ မ်က္လံုးေတြက အဘြားနဲ႔ထုိင္ေနက် ကြပ္ပစ္ေလးရွိရာဆီ လွမ္းၾကည့္မိတယ္။ အုိ အဘြား က ကြပ္ပ်စ္ေပၚမွာ တင္ပ်ဥေခြ ထုိင္လုိ႔ ကြမ္းေတြအျပည့္ ၀ါးထားတဲ့ပါးစပ္နဲ႔ ၿပံဳးတံု႔တံု႔လုပ္ေနတဲ့ အဘြား ဆီ ကၽြန္မ သတိလက္လြတ္နဲ႔ အေျပးသြားၿပီး ဖက္လုိက္တယ္။ ကြပ္ပ်စ္အခင္းေပၚ ဘုတ္ခနဲ ကၽြန္မ ေမွာက္က် သြားပါတယ္။
တစ္စံုတစ္ရာအသံၾကားလုိ႔ အိမ္ထဲကထြက္လာပံုရတဲ့ ေမေမက ကြပ္ပ်စ္ေပၚကေန ေလးဖက္ကုန္းထေနတဲ့ ကၽြန္မကုိ အံ့အားသင့္ေနတဲ့ မ်က္လံုးအစံု၊ ဒါေပမဲ့ နားလည္မႈ သက္၀င္ေနတဲ့ မ်က္လံုးအစံုနဲ႔ ၾကည့္ရွာပါ တယ္။
မ်က္ရည္၀ဲတဲ့ မ်က္လံုးေတြနဲ႔ ကၽြန္မရယ္က်ဲက်ဲလုပ္ရင္း ေမေမ့ေရွ႕မွာ ရပ္လုိ႔ ေျပာလုိက္တယ္။
" အဘြား ကုိ ကၽြန္မ ျမင္တယ္၊ ဒါေၾကာင့္ ေျပးဖက္မိသြားတာ "
အေမ့ရဲ႕ မ်က္၀န္းေတြထဲ ၀တ္စံုတစ္ရာ ေဖြရွာစူးစမ္းရင္း ကၽြန္မ ထပ္ေျပာလုိက္တယ္။
" တကယ္ပါေမေမ၊ အဲဒါ တကယ္ "
ေျပာရင္းနဲ႔ ေမေမ့ရင္ခြင္ထဲ တုိး၀င္လုိက္တယ္။ ေမေမက အိမ္ေထာင္ေတာင္က်ေနၿပီျဖစ္တဲ့သမီးကုိ ႏုိ႔စုိ႔သမီး အရြယ္ေလး လုိပဲ သေဘာထားတုန္း ထင္ပါရဲ႕။ ကၽြန္မရဲ႕ နဖူးဆံစေလးေတြကုိ ဖြဖြေလးသပ္ေပးၿပီး ေျပာတယ္။
"ေမေမယံုပါတယ္ သမီးရယ္၊ ေမေမလည္းပဲ .... "
အဘြားရဲ႕ ရက္လည္ေန႔မွာ အထက္တန္းေက်ာင္းက သူငယ္ခ်င္းေတြ ျပန္ဆံုျဖစ္ေတာ့ စာကေလး ဆုိင္ကယ္ မေတာ္တဆေမွာက္ၿပီး ေနရာမ်ာပဲ ပဲြခ်င္းၿပီး ေသဆံုးခဲ့တဲ့အေၾကာင္း တစ္ေယာက္က စေျပာလာ တယ္။
" ၿပီးခဲ့တဲ့ စေနေန႔ မနက္ ငါးနာရီခဲြက မဟုတ္လား "
ကၽြန္မ ေကာက္ကာငင္ကာ ျဖည့္စြက္ေျပာလုိက္တယ္။ ဟယ္ နင္ဘယ္လုိလုပ္သိ ဆုိတဲ့ မ်က္လံုးေတြနဲ႔ ကၽြန္မကုိ အားလံုး က ၀ုိင္းၾကည့္ေနၾကတယ္။
သူတုိ႔မ်က္လံုးေတြ ကုိ တစ္ဦးခ်င္းလုိက္ေငးၾကည့္ရင္း ကၽြန္မ ေပါ့ေပါ့ပါးပါး လုပ္ပစ္လုိက္ရတယ္။
" ေလွ်ာက္ေျပာတာပါဟာ "
တေစၦစာကေလး ကုိ ကၽြန္မ ျမင္ခဲ့ရံုမက စကားေတာင္ရပ္ေျပာခဲ့ေသးတယ္လုိ႔ခုေန အတည္ေပါက္နဲ ႔ေျပာရင္ ေကာ ဘယ္သူ ယံုႏုိင္ပါ့မလဲ။
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ကၽြန္မကေတာ့ တေစၦေတြကုိ ယံုပါတယ္။ သူတုိ႔ တကယ္ရွိေနၾကတယ္လုိ႔ ခုိင္ခုိင္မာမာ ေျပာ ခ်င္တယ္။ ဒါေပမဲ့ သူတုိ႔ဟာ ဘာမွ လူေတြကုိ ဒုကၡမေပးႏုိင္ပါဘူး။ လူေတြကုိ ဘယ္ေတာ့မွ အဆံုးသတ္မရွိ တဲ့ ဒုကၡ မ်ိဳးစံု ေပးေပးေနတာ တကယ္ေတာ့ တေစၦေတြ မဟုတ္ပါဘူး။ အရင္းစစ္လုိက္ေတာ့ လူေတြကုိ ဒုကၡေပးေန တာ လူေတြပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ကၽြန္မ ကုိယ္ေတြ႕အရေျပာရရင္ တေစၦေတြဟာ ကၽြန္မကုိ ေပ်ာ္ရႊင္ ျမဴးထူးမႈနဲ႔ အတူ ကူညီေဖးမ လမ္းျပမႈေတာင္ ေပးခဲ့ေသးတာပါ။
တေစၦေတြက ကၽြန္မရဲ႕ ပ်င္းရိေနတဲ့စိတ္ကုိ ေပ်ာ္ေတာ္ဆက္ေပးတဲ့ ပေရာ္ဖက္ရွင္နယ္ ေဖ်ာ္ေျဖေရး သမားေတြျဖစ္တယ္။ ၿပီးေတာ့ တစ္ကုိယ္ေရ အထီး က်န္ၿပီး ေျခာက္ေျခာက္ကပ္ကပ္ ျဖတ္သန္းေနရတဲ့ နာရီေတြကုိ စုိလက္ေတာက္ပေအာင္ အေဖာ္ျပဳေပးတယ္လုိ႔ ကၽြန္မယံုတယ္။ ဘ၀မွာ ေရွ႕ေလွ်ာက္ ဘယ္လုိ တေစၦမ်ိဳးျမင္ရဦး မလဲလုိ႔ ကၽြန္မ ရင္ခုန္ ေမွ်ာ္လင့္ေနမိပါတယ္။
တေစၦေတြ ကုိ ယံုဖုိ႔မယံုဖုိ႔ ရွင္တုိ႔ကုိ ကၽြန္မ ဘယ္ေတာ့မွ တုိက္တြန္းေျပာၾကားသြားမွာမဟုတ္ပါဘူး။ ကၽြန္မရဲ႕ ကုိယ္ေတြ႕ ကုိပဲ ေျပာျပေနတာပါ။ ေနာက္ထပ္လည္း ဒါ့ထက္ ဆန္းၾကယ္ေထြျပားၿပီး ခ်စ္စရာ ေကာင္းတဲ့ တေစၦေတြ အေၾကာင္း ေျပာျပႏုိင္လိမ့္မယ္လုိ႔ ေမွ်ာ္လင့္ပါတယ္။ ကၽြန္မ တေစၦေတြကုိ တကယ္ျမင္ တယ္။ ျမင္လုိ ႔ယံုတယ္။ ဒုကၡမေပးလုိ႔ ခ်စ္လည္း ခ်စ္မိတယ္။ ဒါေပမဲ့ ကၽြန္မဒါေတြကုိ ေျပာျပရင္ ရွင္တုိ႔အားလံုး လက္ခံမွာ မဟုတ္ပါ ဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ဘာမဆုိ ေစာဒကမတက္ဘဲ မျငင္းမဆန္ လက္ခံယူတဲ့ စာရြက္ေတြေပၚကုိ ကၽြန္မ ၀န္ခံေျပာျပေန တာပါ။
ဘာေၾကာင့္ ကၽြန္မမွာ တေစၦေတြကုိ ဒီလုိျမင္ႏုိင္စြမ္းအားရွိေနတာလဲဆုိတာေတာ့ ကၽြန္မလည္း အေျဖမရွာ တတ္ ပါဘူး။ ကၽြန္မကုိယ္တုိင္ကပါ တေစၦတစ္ေကာင္ျဖစ္ေနလုိ႔မ်ားလား။ ရွင္တုိ႔ေကာ ဘယ္လုိထင္လဲ။
စုမီေအာင္
(ႏြယ္နီ မဂၢဇင္း ၂ဝ၁၂ ဇြန္လ)
No comments:
Post a Comment