ေအာင္ျမင္သည့္လုပ္ငန္းတစ္ခု၏တန္ဖုိး/စံ ကို ဘာႏွင့္တုိင္းတာမလဲ။ မိမိကုမၸဏီမွာ ၀န္ထမ္းမ်ားျပားစြာခန္႔ထားႏုိင္ျခင္းလား၊ အဆင့္အတန္းျမင့္ျမင့္ေနထုိင္သံုးစြဲလုပ္ကိုင္ႏိုင္ျခင္းလား၊ လုပ္ငန္းေတြတစ္စတစ္စ တုိးခ်ဲ႔ႏိုင္ျခင္းလား။ မဟုတ္ပါ။ လုပ္ငန္းရွင္ကိုယ္တုိင္ ဂုဏ္သိကၡာျဖင့္ရပ္တည္ဖုိ့လုိသလုိ၊ ၀န္ထမ္းမ်ားအေပၚ သမာသမတ္က်က် ဆက္ဆံအုပ္ခ်ဳပ္ဖုိ့ လုိေသးသည္။ ၀န္ထမ္းမ်ားသည္ လုပ္ငန္းရွင္၏အားကိုးဖြယ္လက္႐ံုးမ်ား ျဖစ္ဖုိ့လုိသလို လုပ္ငန္းရွင္သည္လည္း ၀န္ထမ္းမ်ား၏ အယံုၾကည္ အေလးစားခံ ပုဂိ္ၢဳလ္ ျဖစ္ေနရ မည္။ လုပ္ငန္းခြင္သည္ ၀န္ထမ္းမ်ားအတြက္ အေၾကာက္တရားနယ္ပယ္မျဖစ္ေစရ။ ေပ်ာ္ေမြ႔ေသာစိတ္ျဖင့္ လုပ္ေဆာင္ႏုိင္ေသာ နယ္ပယ္ ျဖစ္ရမည္။ ခုိင္းႏြားစက္႐ုပ္လုိ အေသလုပ္၊ လကုန္လွ်င္ ေငြစကၠဴထည္႕ထားေသာအိတ္ ပိုက္ၿပီးအိမ္ျပန္၊ ထုိသုိ့ေသာ ၀န္ထမ္း မ်ားျဖင့္သာလည္ပတ္ေနသည့္လုပ္ငန္းခြင္မ်ိဳးကုိ ေအာင္ျမင္သည့္လုပ္ငန္းဟု မဆုိႏုိင္။
၀န္ထမ္းေတြကို ဘယ္လုိစတင္အလုပ္ခန့္သလဲ၊ ၀န္ထမ္းေတြကုိ ဘယ္လုိအလုပ္ထုတ္သလဲ . . ဆုိတာကလည္း ေအာင္ျမင္ သည့္ လုပ္ငန္းရွင္တစ္ဦး၏ စံတန္ဖုိး/အရည္အေသြးတစ္ခု ျဖစ္သည္။ သည္တန္ဖိုးကို“ရန္ဘင္ဟမ္”က ကၽြန္မအား ရွင္းလင္းျပတ္သားစြာ ခ်ျပခဲ့သည္။
xxxx
သူ႔နာမည္က “ရန္ဘင္ဟမ္”။ ကုမၸဏီမွာ အလုပ္ထုတ္ခံရမည့္္၀န္ထမ္းေတြကုိ အလုပ္မွအသာတၾကည္ထြက္ခြာသြားေစဖုိ့ ရွင္းလင္းေျပာျပ ႏွစ္သိမ့္အားေပးရသူတစ္ဦးျဖစ္သည္။ သုိ႔ေသာ္ ၀န္ထမ္းေတြက မိမိအလုပ္ထုတ္ခံရၿပီကို သိလွ်င္သိခ်င္း ထိတ္လန့္ ၾကသည္၊ စိတ္လႈပ္ရွားၾကသည္။ မယံုႏိုင္သည့္မ်က္လံုးမ်ားျဖင့္ၾကည့္ကာ သူ႔ကုိ မေက်မခ်မ္း ေမးခြန္းထုတ္တတ္ၾကသည္။
“အႏွစ္ႏွစ္ဆယ္သံုးဆယ္ လုပ္ခဲ့တဲ့ရလဒ္က ဒါပဲလား” “ဘာေၾကာင့္ဒါမ်ိဳးျဖစ္ရတာလဲ” “ဘယ္လုိပံုစံနဲ႔အိမ္ျပန္ၿပီး ငါအလုပ္ ျပဳတ္ၿပီေဟ့လုိ႔ အိမ္ကမိန္းမကို ဘယ္လုိေျပာရမွာလဲ”
တခ်ိဳ႕က စားပြဲေပၚကပစၥည္းေတြ တြန္းတိုက္ခ်၊ ထုိင္ခံုေတြ ကန္ေက်ာက္လဲွပစ္သည္အထိ ထင္ရာျမင္ရာတံု႔ျပန္သည္။ ရန္ဘင္ ဟမ္ကမမႈ။ ဘယ္လုိပဲတုံ႔ျပန္တံု႔ျပန္ သူနားလည္ရမည္။ ၀န္ထမ္းကုိ ခ်ိဳသာေလးစားစြာ ဆက္ေျပာရတတ္သည္။
“အင္ပါယာတစ္ခုထူေထာင္ခဲ့သူ၊ တုိင္းျပည္ကို ေျပာင္းလဲပစ္ႏိုင္သူ၊ ဘယ္သူပဲျဖစ္ျဖစ္၊ အခုခင္ဗ်ားေရာက္ေနတဲ႕ ေနရာမ်ိဳးက ေန ျဖတ္သန္းဖူးခဲ့ၾကတာခ်ည္းပဲ။ ဒါ သူတို႔မွာ လုပ္ကိုင္ႏုိင္စြမ္းေတြ အျပည့္ရွိလုိ႔ပဲေပါ့”
သည္စကားက အလုပ္ထုတ္ခံရလုိ့ တုန္လႈပ္ထိခုိက္ေနတဲ့၀န္ထမ္းအတြက္ အားတက္စရာ။
“ဒီေန့ေတာ႕အနားယူလုိက္၊ မနက္ျဖန္မွာ ေလ့က်င့္ခန္းလုပ္၊ ခင္ဗ်ားအလုပ္သစ္ရွာ၊ ၿပီး လုပ္႐ုိးလုပ္စဥ္အတုိင္းျပန္ျဖစ္ေအာင္ ႀကိဳးစား၊ မပူနဲ႔ သိပ္မၾကာခင္ပဲ ခင္ဗ်ားအဆင္ေျပသြားမွာ”
သည္လုိပဲ သူေျပာျပရတတ္သည္။ သည္ေန႔ေတာ့“စတိဗ္”ကုိ အလုပ္ထုတ္ေၾကာင္းသူေျပာရဖုိ့ရွိသည္။ စတိဗ္က ထံုးစံအတုိင္း မ်က္ခံုးပင့္ကာ သူ႔ကုိမထီတရီၾကည့္သည္။
ေနာက္ဆံုး ေခါင္းငုိက္စိုက္ခ်ထြက္သြားတဲ့“စတိဗ္”ကို ၾကည့္ကာ ႐ိုင္ယန္ေခါင္းညိတ္သည္။ ဒါပဲေလ။ ဒီလုိပဲျဖစ္ရမွာေပါ့။ လက္ရွိ အလုပ္ကထြက္သြားရသည္ႏွင့္သူတုိ့ဘ၀ေတြ အဆံုးသတ္ၿပီလုိ႔ ၀န္ထမ္းေတြက ထင္တတ္ၾကသည္။ တကယ္ေတာ့ ဒါဟာ အစပဲရွိေသးတယ္ဆုိတာကို ဘယ္သူမွမသိ။ ဒါကို လူတုိင္းအားသိေစ့ခ်င္သည္။ စတိဗ္က သူ႔ကို လွည့္ၾကည့္ၿပီး ေမးသည္။ “က်ဳပ္ခင္ဗ်ား ကို ဘယ္လုိေတြ႔ႏုိင္မလဲ”တဲ့။ “ကီးကတ္ ေလးသာေပးခဲ့ပါ။ ကၽြန္ေတာ္ ခင္ဗ်ားကို ဆက္သြယ္လုိက္ပါ့မယ္”
စတိဗ္ သူ႔စကားကုိ အဟုတ္ထင္သြားသလား။ ရန္ဘင္ဟမ္ ေခါင္းယမ္းသည္။ စတိဗ္ကုိ သူ႔အေနႏွင္႕ ေနာက္ထပ္ေတြ႔စရာ အေၾကာင္း မရွိေတာ့ပါ။ စတိဗ္မွမဟုတ္။ ဘယ္၀န္ထမ္းကိုမွ ေနာက္တစ္ႀကိမ္ ေတြ႔စရာအေၾကာင္းမရွိပါ။
xxxx
ရန္ဘင္ဟမ္ဘယ္မွာေနတယ္ဆုိတာ ဘယ္၀န္ထမ္းမွ မသိ။ မႏွစ္ကလည္း ၃၂၂ရက္လံုးလံုး လမ္းေပၚမွာပဲ သူအခ်ိန္ကုန္ သည္။ သူ႔ေနရပ္က ေ၀ဟင္ထဲမွာ။ တစ္ခ်ိန္လံုး ေလယာဥ္ခရီးသြားေနရ သည္။ သူ႔ကုိ သိခ်င္ ေတြ႔ခ်င္လွ်င္ သူႏွင့္အတူ ခရီးသြားမွရမည္။ ေအာ္တုိမက္တစ္လုပ္ေဆာင္မႈေတြ၊ စနစ္က်တဲ့လည္ပတ္မႈေတြနဲ့ သူ႔ဘ၀က အသက္၀င္ေနသည္။ ေနရာအႏွံ႔ခရီးဆန္႔ကာ ၀န္ထမ္းမ်ား အတြက္ ခြန္အားတက္ဖြယ္ မက္ေဆ့ဂ်္ေတြပို႔ခ်ေပးရသည္။ Las Vegas က Goldquest မွာ မက္ေဆ့၈်္ပုိ႔ခ်ေပးဖို႔ အေၾကာင္းၾကားစာ ေရာက္လာသည္။
“ခင္ဗ်ားရဲ႔ေက်ာပိုးအိတ္ထဲမွာ ဘာေတြရွိလဲ” ဆုိသည့္ေခါင္းစဥ္ျဖင့္ သူ ပို႔ခ်သည္။
ေက်ာပုိးအိတ္တစ္လံုးကုိ စားပြဲ ေပၚတင္ကာ သူစကားစသည္။
“ခင္ဗ်ားတုိ့ဘ၀ဟာ ဘယ္ေလာက္ေလးလံသလဲ၊ ေက်ာပုိးအိတ္ တစ္လံုးလြယ္ထားတယ္လုိ့ သေဘာထားလုိက္ပါ။ ပခံုးေပၚမွာ လြယ္ ႀကိဳးသုိင္းထားၿပီးတ့ဲခံစားမႈမ်ိဳးေပါ့။ ဘယ္လုိလဲ ခံစားလုိ႔ရရဲ႔လား…(၀န္ထမ္းေတြကုိ သူတစ္ခ်က္ေစာင့္ၾကည့္သည္)။ ခင္ဗ်ားတို႔ ဘ၀ထဲမွာ ရွိေနတဲ့အရာအားလံုး ထုပ္ပိုးၾကည့္လုိက္ပါ။ ပစၥည္းေသးေသးေလးေတြ စၿပီးထည့္ပါ။ အံဆြဲထဲက၊ စင္ေပၚက တုိလီမိုလီ ပစၥည္းေလးေတြ။ အေလးခ်ိန္ကို စိတ္မွန္းနဲ႔ခံစားၾကည့္ပါ။ ၿပီးရင္ ေလးတဲ့ပစၥည္းေတြ လာမယ္။ အ၀တ္အစားေတြ၊ မီးအိမ္၊ စားပြဲ၊ တီဗီ . .ဘယ့္ႏွယ္လဲ ခင္ဗ်ားတုိ႔ေက်ာပုိးအိတ္ အေတာ့္ကိုေလးသြားပလား။ ၿပီးရင္ ဆက္ထည့္ဦးမယ္။ ထုိင္ခံု၊ အိပ္ရာ၊ မီးဖုိေခ်ာင္ ရွိရွိသမွ် အကုန္ ေမာ္ေတာ္ကားလည္း ထပ္ထည္႕လုိက္ပါဦး။ စတူဒီယုိခန္းနဲ႔ အိပ္ခန္း ႏွစ္ခန္းတြဲပါတဲ႕ခင္ဗ်ားအိမ္ကိုေရာ…. .အားလံုးေက်ာပုိး အိတ္ထဲ ထည့္လုိက္ပါ။ ခင္ဗ်ားပုိင္ဆုိင္သမွ်အကုန္ထည့္ၿပီးတာနဲ႔ ခင္ဗ်ားလမ္းေလွ်ာက္ဖုိ့ႀကိဳးစားၾကည့္ပါ။ ဘယ္လုိလဲ ေတာ္ေတာ္ခက္ခဲ သြားၿပီမို့လား။ ေျပာရရင္ ဒါက က်ဳပ္တုိ့ ခင္ဗ်ားတုိ့ေန့စဥ္လုပ္ေနက် အေျခခံအေၾကာင္းရင္းေတြပါ။ က်ဳပ္တုိ့ ေရြ႔လ်ားလုိ႔လြယ္ေအာင္ အေလးခ်ိန္ေလွ်ာ့ႏုိင္သမွ် ေလွ်ာ့ခ်ပစ္ရမယ္။ ၿပီးေတာ့ အမွားမလုပ္မိေစနဲ႔။ ေရြ႔လ်ားမႈကလည္း ေနထုိင္ျခင္းတစ္မ်ိဳးပဲ။
ကဲ အခု အဲဒီေက်ာပုိးအိတ္ကုိ ႐ုတ္တရက္မီးေလာင္ၿပီဆုိပါေတာ့ဗ်ာ။ ခင္ဗ်ားတုိ႔ ဘာေတြကို မီးမေလာင္ေအာင္ ထုတ္ထားခ်င္ မွာပါလိမ့္။ ဓာတ္ပံုေတြလား။ ဓာတ္ပံုဆုိတာ အမွတ္သညာမရွိတဲ့ လူေတြအတြက္ပါ။ မႀကိဳးစားပါနဲ့။ လက္ဖက္ရည္ေလးေသာက္ၿပီး ဓာတ္ပံုေတြမီးအေလာင္ခံလုိက္ပါ။ က်ဳပ္ေျပာခ်င္တာက အားလံုးကုိ ေလာင္ကၽြမ္းခံလုိက္ၿပီး ေနာက္တစ္ေန႔မနက္မွာ ဘာမွမရွိဘဲ ႏိုးထ လာသလုိမ်ိဳး စိတ္ကူးၾကည့္ဖုိ႔ပါပဲ။ ဘယ့္ႏွယ္လဲ ရင္ဖုိစရာေကာင္းရဲ႕မဟုတ္လား”
အဲသည္ေနာက္ ဒဲလက္စ္ကုိ သြားရျပန္သည္။ အုိမားဟားကုိ ေရာက္ရျပန္သည္။ တစ္ကုိယ္ေတာ္ခရီးသြားႀကီး ရန္ဘင္ဟမ့္ ရင္ထဲသုိ့ အဲလက္စ္ဆုိသည့္အမ်ိဳးသမီးတစ္ဦးက မထင္မွတ္ဘဲ၀င္လာသည္။ အဲလက္စ္က ခ်ီကာဂုိမွာေနသူ။ ဖုန္းမက္ေဆ့ဂ်္ အျပန္အလွန္ပို႔ရင္း ခရီးသြား အစီအစဥ္ထဲမွာ ၾကားညပ္ကာ သူတို့ေတြ႔ဆံုျဖစ္ၾကသည္။
xxxxx
ရန္ဘင္ဟမ္႐ံုးခန္း၏ စည္းေ၀းခန္းမထဲ သူတုိ့အားလံုးေရာက္ရွိေနသည္။
“စက္မႈလုပ္ငန္းေတြအာလးံုး ရပ္ထားရမလုိ၊ အိမ္ေစ်းကြက္က ရင္ခန္စရာမေကာင္းဘူး။ အေမရိကရဲ႕မွတ္တမ္းမွာ အဆုိးဆံုး အေျခ အေနျဖစ္ေနၿပီ။ ဒါက်ဳပ္တုိ႔အတြက္ အခြင့္အခါေကာင္းပဲ။ ေကာ္နယ္က ငယ္ရြယ္ထက္ျမက္တဲ့မိန္းကေလးတစ္ဦး အသစ္ ေရာက္လာတယ္။ သူ႔မွာ က်ဳပ္တုိ႔နဲ႔အတူ စိန္ေခၚလုပ္ကိုင္ဖုိ႔ အၾကံေကာင္းေတြပါလာပံုပဲ”
“နက္တလီကင္နာ”ဆိုသည္႕မိန္းကေလးက ဖ်တ္လတ္စြာထ လာသည္။ သူမရဲ႔ စိန္ေခၚမႈ စကားလံုးအသစ္ကုိ အားလံုးေရွ႔မွာ ခ်ျပလုိက္သည္။GLOCAL တဲ့။ Global ႏွင့္ Localကုိ ေပါင္းစည္းထားသည့္ စကားလံုးသစ္။ ဒီမိန္းကေလးက ရန္ဘင္ဟမ္ကုိ စိန္ေခၚမည့္ မိန္းကေလး။ တစ္ႏွစ္မွာ ရန္ဘင္ဟမ္အပါအ၀င္ လူ၂၃ ေယာက္ကို ခရီးသြားခုိင္းေနရျခင္းကို စရိတ္ႀကီးသည္ဟု ေထာက္ျပသည္။ ခရီးသြားအသံုးစရိတ္၏ ၈၅%သက္သာေစမည့္နည္းလမ္းသစ္တစ္ရပ္ ခ်ျပလာသည္။ ရန္ဘင္ဟမ္လုိ ေလယာဥ္စီးခရီးသြားဖုိ႔မလုိ၊ ရာသီဥတုေၾကာင့္ အလုပ္ေႏွာင့္ေႏွးရတာေတြ မရွိ၊ အလုပ္ထုတ္ေတာ့မည့္၀န္ထမ္းေတြကို မ်က္ႏွာခ်င္းဆုိင္ေတြ႔ဆံု စကားေျပာဖုိ႔ မလုိေတာ့။ Glocal ဆုိသည့္စကားလံုးအတုိင္း အဆင့္ျမင့္နည္းပညာသံုးကာ အင္တာနက္ကြန္ပ်ဴတာဖန္သားျပင္ကတစ္ဆင္႕ ႀကိဳဆုိ ေရးဌာနမွ ၀န္ထမ္းတစ္ဦးကို ခ်က္ခ်င္း အလုပ္ထုတ္ျပသည္။ အားလံုးက ေက်နပ္စြာလက္ခုပ္တီးခ်ီးမြမ္းၾကသည္။ ရန္ဘင္ဟမ္ ကေတာ့ အထင္မႀကီး။ နည္းလမ္းသာကြဲျပားတာ ဖန္သားျပင္က တစ္ဆင့္ ဒီမိန္းကေလးေျပာေနတဲ႕စကားလံုးေတြက သူသံုးေနက် စကားလံုးေတြ။ ရန္ဘင္ဟမ္က သေဘာမတူ။
“ဒီလုိနည္းက မျဖစ္ဘူး။ ရက္စက္ရာက်လြန္းတယ္။ ၀န္ထမ္းေတြ ဘ၀ပ်က္ကုန္လိမ့္မယ္။ က်ဳပ္လုပ္ေနက် နည္းလမ္းမွာ သိကၡာတရားဆုိတာရွိေသးတယ္”
“ဘာထူးလဲ၊ ေနာက္ေက်ာကုိ ခုိးၿပီးဓားနဲ႔ထုိးမယ့္အစား ရင္ဘတ္ကို ေျဗာင္ထုိးလုိက္တာ ဒါပဲေလ အတူတူပဲမို႔လား”ဟု အေခ်ပခံရသည္။
“မင္းက ငါ့လုပ္ရပ္ရဲ႕အစစ္အမွန္ အႏွစ္သာရကို ဘာမွ မသိဘူး၊ မင္းရဲ႔ i Chat က ဟုတ္လွၿပီထင္ရေပမယ့္ ဒီနည္းလမ္း ရဲ႕ ေနာက္ကြယ္မွာ ၀န္ထမ္းေတြ ဘယ္လုိခံစား၊ ဘယ္လုိစဥ္းစားတယ္ ဆုိတာ မင္းသိမွာမဟုတ္ဘူး”။
“စိတ္ပညာဆိုတာ အပိုေတြပါ” လို့ မိန္းကေလးကဆုိသည္။ ရန္ဘင္ဟမ္စိတ္ဆုိးသြားသည္။
“ကဲ ဒါျဖင့္ မင္းငါ့ကို အလုပ္ထုတ္ပစ္ျပစမ္း” လုိ့စိန္ေခၚလုိက္ကာ မ်က္ႏွာခ်င္း ဆုိင္ ထိုင္လုိက္ၾကသည္။
“ကၽြန္မစိတ္မေကာင္းစြာနဲ့ေျပာရေတာ့မယ္၊ ရွင့္ရဲ႕အနာဂတ္ကို ေဆြးေႏြးဖို့လုိမယ္။ ကၽြန္မရွင့္ကို အလုပ္ထုတ္ပါၿပီ” ရန္ဘင္ဟမ္က မမႈ။
“ငါ့ကုိ အလုပ္ထုတ္ႏိုင္တဲ့တစ္ေယာက္တည္းေသာ သူက ဂေရ႔စ္ဂရီဂုိရီပဲ သူနဲ့ငါသြားေတြ႔မယ္” လုိ့ ဆင္ေျခေပးကာ အခန္းထဲ က ထြက္မည့္ဟန္ျပင္ေတာ့ မိန္းကေလးက “မစၥတာ ဒီလုိမရဘူး” ဆုိကာ သူ႔ေနာက္က ထလုိက္လာသည္။ ရန္ဘင္ဟမ္က လက္ကာ ျပကာ တစ္ခြန္းပဲေျပာလိုက္သည္။
“မင္းသံုးတ့ဲနည္းလမ္းအရဆုိရင္ မင္းက အခု ကြန္ပ်ဴတာဖန္သား ျပင္မွာေလ။ လုိက္လာလုိ့မရဘူး။ ဒါကို မေမ့နဲ့”
နက္တလီကင္နာ လက္ေလွ်ာ့ကာ ေနာက္တစ္ႀကိမ္ လုပ္ရသည္။
“ဘာအေၾကာင္းျပခ်က္နဲ့ ငါ့ကိုအလုပ္ထုတ္မွာလဲ” လုိ့ေစာဒက တက္ေတာ့ နက္တလီက အေၾကာင္းျပခ်က္ အေရးမႀကီးဘူး လုိ႔ ေျပာသည္။ “ဒါဆုိ အေျခအျမစ္မရွိဘဲ အလုပ္ထုတ္တဲ့သေဘာဆုိေတာ့ ငါမင္းကို တရားစြဲမယ္” ရန္ဘင္ဟမ္ရဲ႔ ပိုင္ႏိုင္ေစ့စပ္မႈ ေအာက္မွာ နက္တလီလက္ေလွ်ာ့ရေတာ့သည္။
“ငါ့အလုပ္ကုိ နားမလည္ဘဲ လာမစြက္နဲ႔။ ငါ႕လုပ္ငန္းကုိ စြက္ဖက္ေတာ္လွန္ဖို့မႀကိဳးစားခင္ ငါဘာလုပ္တယ္ဆုိတာ မင္း တကယ္နားလည္ေအာင္ အရင္လုပ္လုိက္ဦး”
သည့္ေနာက္ေတာ့ ရန္ဘင္ဟမ္ဘာလုပ္သည္ဆုိတာ သိနား လည္ေစရန္ ရန္ဘင္ဟမ္ႏွင့္အတူ ခရီးသြားဖုိ့ နက္တလီ ျပင္ရၿပီ။
ေလယာဥ္ေပၚမတက္ခင္ ရန္ဘင္ဟမ္က နက္တလီရဲ႔ ကိုး႐ိုးကားရား ဆြဲေနရသည့္အိတ္ႀကီးကုိ ေျပာင္းခုိင္းသည္။ ဆြဲရတြန္းရ လြယ္ကူသည္႕ဘီးလံုးတပ္လက္ဆြဲအိတ္ကုိေျပာင္းထည့္ရသည္။ မလုိသည္႕ပစၥည္းေတြကုိ အေသးစိတ္ အကုန္ေလွ်ာ့ခ်ပစ္ခုိင္းသည္။
“ဂိတ္တစ္ခုမွာတန္းစီတဲ့အခါ ႏို့စုိ့ကေလးပါတ့ဲခရီးသြားဧည့္သည္ရဲ႕အေနာက္က ဘယ္ေတာ့မွမေနနဲ့”“လႈပ္လီလႈပ္လဲ႕ သက္ႀကီး ရြယ္အုိေတြလည္း ေရွာင္”။ ရန္ဘင္ဟမ္က သင္ခန္းစာေကာင္းေကာင္း ေပးသည္။
ေလယာဥ္ေပၚမွာ ရန္က ေဘာပင္စာရြက္ႏွင့္မွတ္သားေနခ်ိန္ နက္တလီက လက္ပ္ေတာ့ပ္တေဖ်ာက္ေဖ်ာက္ႏွင့္။ “အလုပ္ ထုတ္ပစ္တဲ့လုပ္ငန္းစဥ္တစ္ခုကို သီအုိရီေရးဆြဲေနတာ”ဟု နက္တလီက ေျပာသည္။ “ဘယ္သူ႔အတြက္လဲ”ရန္က ေမးသည္။ “သီအိုရီ အရ ေရးဆြဲထားတာမို့ ဘယ္သူ့လက္ထဲမဆို ထည့္ေပးလုိ႔ရတဲ့နည္းပဲ။ အဆင့္တုိင္း အတိအက်လုိက္နာဖုိ႔ေတာ့လုိမယ္” နက္တလီက ယံုၾကည္မႈလြန္ကဲဟန္ျဖင့္ေျဖသည္။
“အလုပ္လက္မဲ့ျဖစ္တဲ့အခါ လူေတြ စိတ္ဒဏ္ရာျဖစ္တယ္။ ဒီလုိလူေတြကုိ ငါတုိ့က ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေရာင္နီသမ္းတဲ့ေနရာအထိ ပို့ေပးရမွာ။ ျမစ္ကမ္းတစ္ဖက္ကို ပို႔ေပးၿပီး အတုိးအေလွ်ာ့လုပ္ေပး႐ံု ကေလးပဲ မဟုတ္ဘူး။ ေလွကုိ ရပ္။ သူတို့ကို ေရထဲခ်ေပးၿပီး ေရ ကူး သြားႏိုင္တ့ဲအထိ လုပ္ေပးရမွာ”
စိန္႔လူး၀စ္ကို ေရာက္ၿပီ။ သူတို့အလုပ္ထုတ္ရမည့္သူက ေျမးႏွစ္ေယာက္ရွိသည့္အဘုိးတစ္ဦး။ စိတ္မေကာင္းစရာ။ ကေလးႏွစ္ ေယာက္ဓာတ္ပံုထုတ္ျပကာ “သူတို့ကို ဘာစကားေျပာဖုိ့ ခင္ဗ်ားဘယ္လုိအၾကံေပးမလဲ”ရန္ကုိ ေမးသည္။ ရန္က ျဖည္းျဖည္းေျပာသည္။
“အားကစားသမားေတြကို ကေလးေတြ ဘာလုိ့သေဘာက်တာလဲသိလား….သူတုိ႔စိတ္ကူးေတြေနာက္ကို လုိက္ေပးႏိုင္လုိ့ပဲ”
“ဒီကုမၸဏီမွာအလုပ္မလုပ္လည္း သူတို့စိတ္ကူးေတြေနာက္ကို ခင္ဗ်ားလုိက္ေပးႏိုင္စြမ္းရွိပါတယ္။ လူတုိင္းကုမ္ၸဏီမွာ အလုပ္ လုပ္ၾကတာပဲလို့ မထင္ပါနဲ့။ စားဖုိခန္းေတြထဲမွာ အလုပ္လုပ္ တဲ့စားဖုိမွဴး ေကာင္းေတြအမ်ားႀကီးရွိတာပဲ၊ ျပင္သစ္အစားအစာ ခ်က္နည္း ခင္ဗ်ားတတ္တာပဲ။ ခင္ဗ်ားမွာအခြင့္အလမ္းတစ္ခု ရွိေသးတယ္။ ဒါက ျပန္လည္ေမြးဖြားျခင္းပဲ။ ခင္ဗ်ားအတြက မဟုတ္ရင္ေတာင္ ကေလးေတြအတြက္လုိ့ သေဘာထားၿပီး ႀကိဳးစားလုိက္ပါဦး”
လူႀကီးလက္ခံႏိုင္သည္အထိ ႏူးညံ႕ျပတ္သားစြာ အလုပ္ထုတ္ စကားေျပာျပေနသည့္ရန္ကို နက္တလီက အားက်စြာေငး ၾကည့္ရၿပီ။
xxxx
အမ်ိဳးသမီးတစ္ဦးကုိ နက္တလီ အလုပ္ထုတ္ရသည္။ အမ်ိဳးသမီးက အမူအရာတည္ၿငိမ္လွသည္။ နက္တလီ့စကားမ်ားကို ဆင္ေျခမတက္ဘဲ အလြယ္တကူလက္ခံသည္။ “ကၽြန္မရိပ္မိၿပီးသား။နား၀င္ခ်ိဳေအာင္ လုပ္မေနပါနဲ့၊ လုိရင္းပဲေျပာ၊ လခသံုးလစာ၊ ေျခာက္ လစာေဆးကုသခြင္..”ဟုတ္ၿပီ။ နက္တလီက ဒီအမ်ိဳးသမီးကို ေအာင္ျမင္စြာ အလုပ္ထုတ္ႏိုင္မည္ဟု မိမိကုိယ္ကို အထင္ေရာက္သည္။ သုိ့ေသာ္ တည္ၿငိမ္စြာေျပာလုိက္သည့္ အမ်ိဳးသမီး၏စကားလံုးမ်ားေၾကာင့္ နက္တလီ ခ်ံဳးခ်ံဳးက်သြားသည္။
“ကၽြန္မအိမ္နားမွာ သိပ္လွတဲ႕တံတားတစ္ခုရွိတယ္။ ဒီကအျပန္ အဲဒီအေပၚကေန ခုန္ခ်လုိက္႐ံုေပါ့”တဲ႕။
နက္တလီငိုရၿပီ။ ရန္ဘင္ဟမ္က ႏွစ္သိမ့္သည္။ “သူတကယ္ မလုပ္ႏိုင္ပါဘူး။ ခံစားခ်က္ကို မီးထုိးေပးသလိုျဖစ္သြားလို့ ဒီလုိေပါက္ကရ ေျပာတာပါ။ ငါ့အလုပ္က ဒါပဲ။ လူေတြရဲ႔ခုိင္ခံ့မာေက်ာမႈမရွိတဲ့အပိုင္းကုိ ေကာက္ယူၿပီး ေ၀းေ၀းလႊင့္ပစ္ႏိုင္ေအာင္ စီမံေပးတာပဲ။ အခု မင္းသိၿပီမို႔လား”
Kansas City မွာ နက္တလီ့အတြက္ စိန္ေခၚမႈေတြၾကံဳရၿပီ။ အလုပ္ထုတ္ပစ္လုိက္သည့္၀န္ထမ္းေတြရဲ႔ တံု့ျပန္ပံုက ဖ႐ိုဖရဲ။ “ဒီလုိမ်ိဳးမေမွ်ာ္လင့္ထားဘူး” “ေပးဆပ္ခဲ့ရတာနဲ့မထုိက္တန္ဘူး” “မနက္ျဖန္အိပ္ရာက ႏိုးရင္ ဘာလုပ္ရမွန္းသိမွာ မဟုတ္ေတာ့ဘူး” “စိတ္ပ်က္တယ္ ကၽြန္မထက္ပိုေတာ္တဲ့၀န္ထမ္းေတြေရာက္လာဖို့ နည္းလမ္းရသြားတာေပါ့” တခ်ဳိ႔ကခပ္ရြဲ႔ရြဲ႔တု့ံျပန္သည္။ Detroit က၀န္ ထမ္းေတြက အဆုိးဆံုးပဲျဖစ္သည္။
ေဟာေျပာပြဲခန္းမထဲ ရန္ဘင္ဟမ္၀င္လာသည္။ ထံုးစံအတုိင္း ေက်ာပိုးအိတ္တစ္လံုးႏွင္႕။
“ဒီတစ္ခါေတာ႕ ေက်ာပုိးအိတ္ထဲ လူေတြျဖည့္ၾကည့္ရေအာင္။ အသိအကၽြမ္းေတြစထည့္မယ္။ ႐ံုးပတ္၀န္းက်င္က မိတ္ေဆြ ေတြ၊ လွ်ိဳ႔၀ွက္ကိစၥေတြမွာ တုိင္ပင္ေနက်အရင္းႏွီးဆံုးေတြ၊ ၀မ္းကြဲ၊ ဦးေလး၊ အေဒၚ။ ညီအစ္ကုိညီအစ္မ မိဘေတြ၊ ဇနီးခင္ပြန္းေတြ။ ထည့္လုိက္ၿပီ။ ကဲ ဘယ္ေလာက္ေလးမယ္ထင္လဲ။ အေလးခ်ိန္ကို စိတ္မွန္းနဲ႔ခံစားၾကည့္ပါ။ ခင္ဗ်ားတုိ႔ရဲ႕ ဆက္ႏႊယ္မႈဟာ ဘ၀မွာ အေလးလံဆံုးအပိုင္းေတြပါပဲ။ ေစ့စပ္မႈ၊ အျငင္းအခံု၊ လွ်ိဳ႔၀ွက္မႈ၊ အေပးအယူ.. အားလံုးပဲ ဒီအထဲ ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဒီအေလးခ်ိန္ေတြ အားလံုး ခင္ဗ်ား သယ္စရာမလုိပါဘူး။ အိတ္ကိုျပန္ခ်ထားလုိက္ပါ။ ဒါေတြက အခ်င္းခ်င္း သယ္ေဆာင္မွာပါ”
ရန္ဘင္ဟမ္၏ေဟာေျပာပြဲစၿပီ။ ေက်ာပိုးအိတ္တစ္လံုးပံုကုိ ပ႐ိုဂ်က္တာႀကီးက လည္ပတ္ျပသေနသည္။
“မႏွစ္က က်ဳပ္မုိင္ေပါင္း သံုးသိန္းငါးေသာင္းခရီးထြက္ခဲ့တယ္။ ရက္ေပါင္း ႏွစ္ရာ့ရွစ္ဆယ္။ ခင္ဗ်ားတုိ့ေက်ာပုိးအိတ္တစ္လံုး လြယ္တယ္လုိ႔ စိတ္ကူးၾကည့္လုိက္ပါ။ ခင္ဗ်ားတို႔ ဘ၀မွာရွိသမွ်အရာအားလံုးနဲ႔ ဒီအိတ္ကိုထုပ္ပုိးေစခ်င္ပါတယ္။ ေပါ့ပါးတဲ့အရာေတြက စလုိ႔ေလးလံတဲ့…”။ ရန္ဘင္ဟမ္ေရွ႔ဆက္မေျပာႏုိင္ေတာ့။ အဲလက္စ္ကုိ ထူးကဲစြာ သတိရသည္။ ခန္းမထဲက ထြက္ေျပးကာ အဲလက္စ္ရွိ ရာ ခ်ီကာဂုိသုိ႔ လုိက္သည္။ အိမ္ေရွ႔ေရာက္လွ်င္ လူေခၚေခါင္းေလာင္း ႏွိပ္သည္။ အဲလက္စ္ကဖြင့္ၾကည့္သည္။ ဟေနသည့္တံခါးကေန ကေလးတခ်ိဳ႕ေျပးေဆာ့ေနသည္ကို သူျမင္လုိက္သည္။ အဲလက္စ္ေက်ာဘက္မွ “ဘယ္သူပါလိမ့္”ဟု ေယာက္်ားတစ္ေယာက္၏ေမးသံ။ အဲလက္စ္က “ေအာ္ အိမ္မွားတာပါ”ဆုိကာ တံခါးျပန္ပိတ္သြားသည္။ အေ၀းကေန အေျပးလာသူကုိ ထီးထီးႀကီးျမင္ပါလ်က္ အိမ္မွား တာလုိ႔ ညာေျပာရသည့္ အဲလက္စ္အေျခအေနကုိ သူနားလည္ေပးရမည္။ ေနာက္ဆံုးေတာ့လည္း သူ႔ဘ၀က ေက်ာပုိးအိတ္ အလြတ္ တစ္လံုးနဲ႔ တစ္ကုိယ္ေတာ္ခရီးသြား။ နက္တလီကေတာ့ အလုပ္ထြက္သြားၿပီ။ နက္တလီႏွင့္ပတ္သက္ၿပီး မိတ္ေဆြေတြက သူ႔ကုိ ၀ုိင္းေမးၾကသည္။
“နက္တလီ အလုပ္ထုတ္ခဲ့တဲ့ အမ်ိဳးသမီး မွတ္မိလား။ ၀ီခ်ီတာမွာ ၀န္ထမ္းသံုးဆယ္ ေလွ်ာ့တဲ့အထဲပါတယ္ေလ။ သူ႔ကုိယ္သူ သတ္ေသသြားၿပီ။ တံတားေပၚက ခုန္ခ်သြားတာ”
“က်ဳပ္ကေတာ့ ဘယ္သူ့မွ မမွတ္မိဘူး။ က်ဳပ္အလုပ္ထုတ္ရတဲ့၀န္ထမ္းေတြေတာင္မွ အမ်ားႀကီးပဲ”
ရန္ဘင္ဟမ္က ခုိင္မာစြာ ေျပာလုိက္သည္။
ယေန႔မွာ ေလယာဥ္ခရီး မိုင္ ၁၀သန္းရွိခဲ့သည့္ခရီးသည္ကို ဂုဏ္ျပဳပါေၾကာင္း ေလယာဥ္မယ္ကေၾကညာသည္။ ကပၸတိန္က ရန္ဘင္ဟမ့္ေဘးခံုမွာလာထုိင္ကာ ခ်စ္ခင္စြာစကားဆုိသည္။
“မုိင္ ၁၀သန္းခရီးေပါက္ဖုိ႔ ခင္ဗ်ားက ငယ္ေနေသးတယ္လုိ႔ ကၽြန္ေတာ္ေတာ့ထင္မိတာပဲ”တဲ႕။ “ခင္ဗ်ားက ဘယ္ကလဲ”လို့ ကပၸတိန္ကေမးလုိက္ေသးသည္။ ရန္ဘင္ဟမ္က ျပတင္းကလွမ္းျမင္ေနရသည့္ ေလယာဥ္ေတာင္ပံတစ္ဖက္ဆီ ေငးရီရီၾကည့္ကာ ေျဖသည္။
“ကၽြန္ေတာ္လား.. ကၽြန္ေတာ္က ဒီကပါပဲ”
သူဆုိလုိတာက သူဟာ ေ၀ဟင္ထဲကလူ။
xxxx
ရန္ဘင္ဟမ္က ေက်ာပုိးအိတ္ထဲ တစ္ခုၿပီးတစ္ခုထည့္ကာ ကၽြန္မအား ဘ၀ေနထုိင္နည္းအသစ္ေတြ ျပသခဲ့သည္။ သုိ့ေပမယ့္ သူ့ေက်ာပုိးအိတ္ထဲမွာေတာ့ ေဟာင္းေလာင္းျဖစ္ေနသလားပဲလုိ႔ ကၽြန္မေစာဒက တက္ခ်င္မိသည္။ သူေျပာခဲ့တဲ့စကားအတုိင္းပဲေပါ႕။ “ေရြ႔လ်ားမႈကလည္း ေနထုိင္ျခင္းတစ္မ်ိဳးပဲ၊ ဒီေတာ့ကာ က်ဳပ္တုိ႔ေရြ႔လ်ားလုိ႔လြယ္ေအာင္ ၊ ခရီးမ်ားမ်ားေပါက္ေအာင္ က်ဳပ္တုိ႔ေက်ာ ေပၚကအေလးခ်ိန္ေတြကုိ ေလွ်ာ့ႏုိင္သမွ် ေလွ်ာ့ခ်ပစ္ရမယ္”တဲ့။ ဒါေၾကာင့္လည္း သူ႔ခရီးက မိုင္ ၁၀သန္းေပါက္ေရာက္ခဲ့တာျဖစ္မည္။ ကၽြန္မအတြက္ေတာ့ မုိင္၁၀သန္းေ၀ဟင္ခရီးမဆုိထားႏွင့္၊ မုိင္တစ္သန္း ေျမျပင္ခရီးေတာင္ ေပါက္ႏိုင္ဦးမည္မထင္ပါ။ ကၽြန္မ၏ ေက်ာပုိးအိတ္ထဲမွာ ဘယ္ေတာ့မွ ေလွ်ာ့ခ်ပစ္လုိ႔မရႏုိင္တဲ့အရာေတြရွိေနသည္။ လူတခ်ိဳ႕၊ စာအုပ္တခ်ိဳ႕ႏွင့္ အိပ္မက္တခ်ိဳ႕ . .။
ရွင္တို့ရဲ႕ေက်ာပိုးအိတ္ထဲမွာေရာ ဘာေတြရွိသလဲ။ ဘာေတြထည့္ဖုိ႔လုိတယ္လုိ႔ သဲသဲကြဲကြဲမသိေသးခင္မွာေတာ့ အလြတ္ အတုိင္း သူ႔ခ်ည္းသက္သက္ထားတာက ပိုေကာင္းပါလိမ့္မည္။ တစ္ခုေတာ့မွာခ်င္သည္။ ေက်ာပုိးအိတ္ကို မီးမေလာင္ပါေစႏွင့္။ ။
ဂ်ဴနီယုိ
(Family Magazine, July, 2013)
Movie - Up In The Air(American Drama)
Cast - George Clooney(Ryan Bingham)
Kyle Davidson (Alex)
Miranda Presley (Netalie Kinea)
Director - Jason Reitman
No comments:
Post a Comment