ယံုၾကည္ပါ ဒီေန႔တစ္ေန႔က အေကာင္းဆံုးဆုိတာ

အမ္မာေမာ္လီ နဲ႔ ဒက္စ္တာေမေဟာတုိ႔ အီဒင္ဘတ္တကၠသုိလ္ကေန ဘြဲ႔ရခဲ့ၾကၿပီ။ အဲဒီညမွာပဲ အယ္မာ့အခန္းကုိ ဒက္စ္တာ လုိက္ပို႔ခဲ့သည္။ ဘြဲ႕ကေလးကုိယ္စီ ပူပူေႏြးေႏြးရထားသည့္ လူငယ္ေတြပီပီ အေတြ႔အၾကံဳအသစ္အဆန္းကုိျမည္းစမ္းလုိစိတ္နဲ႔ ခုတင္ေလးတစ္လံုးေပၚမွာ ညတစ္ညကုိ သူတုိ႔အတူတကြ မွ်ေ၀စားသံုးလုိက္ၾကသည္။ ဒါေပမဲ့ အဆန္းအျပားကိစၥေတြမပါ။ အယ္မာက ဒက္စ္တာ့ရင္ခြင္ထဲ ေကြးေကြးကေလး ေမွးစက္လုိ႔၊ ဒက္စ္တာက အယ္မာ့ကုိ ရုိးရုိးကေလးေပြ႕ဖက္လုိ႔၊ ကဗ်ာစာေပေတြ ခ်စ္ျမတ္ႏိုးသည့္ အယ္မာ့အလုိကုိ လုိက္ကာ အစီအစဥ္မက်နစြာ စကားလံုးေတြ ႀကိဳးစားရြတ္ဆုိေျပာျပေနခဲ့သည္။

`ဒီေန႔ ၁၉၈၈၊ ဇူလုိင္ ၁၅၊ စိန္႔စြတ္တင္းေန႔၊ ေန႔ကေလးတစ္ေန႔မွာ မုိးေတြရြာေနတယ္၊ တခ်ိဳ႕..တခ်ိဳ႕ တခ်ိဳ႕ေသာအရာေတြကေတာ့ တင္က်န္ရစ္ဆဲပဲ…´။

အယ္မာက သိမ့္သိမ့္ကေလးျပံဳးရယ္ရင္း ဒက္စ္တာ့ကို စသည္။ `ဒါေပမဲ့ အျပင္မွာ အခု မုိးရြာမေနပါဘူး´။

အယ္မာ လန္ဒန္ကမကၠဆီကန္စားေသာက္ဆုိင္တစ္ဆုိင္မွာ အလုပ္သြားလုပ္ေတာ့ ခုတင္ေလးကုိ သယ္ယူသြားသည္။ ဒက္စ္တာက ခုတင္ကူသယ္ေပးရင္း ေျပာသည္။ တစ္ညတာ အတူတူေ၀မွ်ေမွးစက္ခဲ့တဲ့ခုတင္ေလးပဲတဲ့။ ညေတြမွာ ဒီခုတင္ေလးေပၚ အိပ္စက္နားခုိ၊ ေန႔ေတြမွာ အလုပ္လုပ္ဖုိ႔ အယ္မာေတြးထားသည္။ စာေတြေရးခ်ဖုိ႔ လက္ႏွိပ္စက္ရွိသည္၊ စာအုပ္ေတြရွိသည္၊ ဒီဆုိင္မွာ စားပြဲထုိးအလုပ္လုပ္ရဦးမည္။

“မင္းရည္မွန္းခ်က္ကဘာလဲ”လုိ႔ အလုပ္အတူလုပ္သူ `လန္´ကေမးေတာ့ အယ္မာက ရယ္က်ဲက်ဲနဲ႔ `စားပြဲထုိးသရုပ္ေဆာင္၊ စားပြဲထုိးေမာ္ဒယ္၊ စားပြဲထုိးစာေရးဆရာမ ေလ´လုိ႔ေျပာလုိက္သည္။

လန္က သူ႔အိမ္လုိက္လည္ဖုိ႔ေခၚသည္။ `မင့္ရည္းစား ေခၚလာလည္းရတယ္´တဲ့။

“ကၽြန္မ အိမ္ကုိ သိပ္ႀကိဳက္တယ္၊ သက္ေသာင့္သက္သာစားေသာက္လုိ႔ရသလုိ၊ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ငုိေၾကြးလုိ႔လည္း ရ တယ္၊ ခက္တာက အဲဒီလုိအိမ္ ကၽြန္မမွာမရွိဘူး”

ဒီမိန္းကေလးကို ရႊန္းရႊန္းစားစားၾကည့္ကာ အိမ္တစ္လံုးဖန္တီးေပးခ်င္စိတ္ေတြ `လန္႔´ရင္မွာ ေတာင္လုိၿဖိဳးေမာက္ခ်ိန္၊ အယ္မာ့စိတ္ထဲမွာ ေတာ့ သူငယ္ခ်င္းေလး ဒက္စ္တာ့ကိုပဲ ေအာက္ေမ့လြမ္းဆြတ္ေနသည္။ ဖုန္းဆက္ကာ ရင္ဖြင့္သည္။

“’ဒက္စ္ လန္ဒန္က ငါ့ႏွလံုးသားကုိ ႀကီးစုိးျခယ္လွယ္ေနၿပီ၊ ငါေလ..ခက္ခဲလြန္းၿပီး မျဖစ္ႏုိင္တာေတြ လုပ္မိေနၿပီလားပဲ၊ ဘယ္သူကမွ ငါဒီမွာရွိတာမသိၾကဘူး၊ ငါ့ကဗ်ာစာေတြ သိဖုိ႔ဆုိတာ ေ၀လာေ၀းေပါ့…”

အယ္မာနဲ႔သာဖုန္းေျပာေနသည္၊ ဒက္စ္တာ့အနားမွာ မိန္းမလွေလးတစ္ေယာက္နဲ႔။ လူရႈပ္ကေလးဒက္စတာ။ အယ္မာ့ဆီက မရခဲ့ဖူးတာေတြကုိ အျခားမိန္းကေလးေတြဆီမွာ ေလာဘတႀကီးရွာေဖြမိသည္လား မဆုိႏုိင္။ အယ္မာအလုပ္လုပ္သည့္ဆုိင္ကုိ ဒက္စ္တာ လာလည္တတ္သည္။ လူျမင္ကြင္းမေရွာင္ အနမ္းေပးစရာမိန္းမလွတစ္ေယာက္ေယာက္ ရွိေနတတ္တာကို အယ္မာစိတ္ပ်က္မိသည္။ ဆုိင္သိမ္းခ်ိန္တစ္ေန႔မွာ ေလးနက္တဲ့မ်က္၀န္းေတြနဲ႔ အယ္မာ့ကိုၾကည့္ကာ ဒက္စ္တာေျပာသည္။

“ နားေထာင္အယ္မာ၊ ဒါကနင့္ေနရာမဟုတ္ဘူး၊ နင္ ကဗ်ာေတြ စာေတြ ေရးေနရမွာ…”

“ ဘ၀က ကဗ်ာေတြပဲထုိင္ေရးေနလုိ႔ မရဘူး၊ ပုိက္ဆံကုိ ငါဘယ္က သြားရမွာလဲ၊ ငါလည္း ႀကိဳးစားေနတာပဲ၊ ဒါေပမဲ့ က်ရံႈးေနသလုိ ခံစားရတယ္”

အယ္မာ ဒက္စ္တာကို ေငးၾကည့္သည္။ ဒက္စ္တာက Raucous Late-Night Show တီဗီအစီအစဥ္တင္ဆက္သူအျဖစ္ ေအာင္ျမင္ေက်ာ္ၾကားေနၿပီ။ အ၈ၤါၾကာသပေတးလုိေန႔ေတြမွာ အုပ္စုလုိက္ မိန္းကေလးေတြနဲ႔ ေပ်ာ္ပါးသည္။ ဒါေတြသိရက္နဲ႔ ဒီလူရႈပ္ေလးကုိ ဘာလုိ႔မေမ့ႏုိင္ေအာင္ျဖစ္ေနရပါလိမ့္။ အယ္မာမသိေတာ့။ ႏွစ္ေတြ တစ္ႏွစ္ၿပီးတစ္ႏွစ္ၾကာေညာင္းခဲ့ေပမဲ့ ဒက္စ္တာ လည္း အယ္မာ့ကိုေမ့မရ။ အလုပ္ကုိယ္စီလုပ္ရင္း ေ၀းကြာေနခ်ိန္ေတြမွာ လြမ္းလြမ္းဆြတ္ဆြတ္သတိမိသလုိ ေတြ႔ျပန္ေတာ့လည္း စကားေျပာဆုိလုိ႔ အဆင္မေျပ။ တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ တစ္စကၠန္႔မွ်ေမ့မရႏိုင္ေအာင္ တမ္းတလြမ္းဆြတ္ေနပါလ်က္ ေတြ႔လုိက္တုိင္း မခံခ်ည့္မခံသာစကားလံုးေတြနဲ႔ ပစ္ေပါက္မိၾကသည္။ ဒက္စ္တာက ျပင္သစ္မွာေက်ာင္းဆရာမလုပ္ေနရသည့္ အယ္မာ့ကုိ ခနဲ႔တဲ့တဲ့ ေျပာသည္။ `အင္းေပါ့ေလ၊ စာသင္ႏိုင္ၿပီးပညာတတ္တဲ့သူနဲ႔ ပညာမဲ့တဲ့သူ ကြာတာေပါ့´။ ဒီလုိခနဲ႔တာမ်ိဳးကို အယ္မာမႀကိဳက္၊ ဒက္စ္တာ က အယ္မာ့ ေရွ႕မွာတင္ အျခားမိန္းမလွေလးေတြနဲ႔ ပေရာပရီလုပ္ျပသည္။ မနာလုိစိတ္နဲ႔အတူ အခ်စ္စိတ္ေတြ သူ႔ဘက္ကုိ ျပံဳက်ထုိးစုိက္ လာမည္လုိ႔ ဒက္စ္တာတြက္ဆေလသလား။ အယ္မာ့ဆီက ဒက္စ္တာ ဘာကုိလုိခ်င္ေနတာလဲ။ တစ္ခါဆုိဆိုသေလာက္ေတြ႔လုိက္တုိင္း ေလာဘေဒါသေမာဟ စကားလံုးေတြနဲ႔ ပစ္ေပါက္ေနတတ္သည္။ အယ္မာက အျခားမိန္းကေလးေတြလုိမဟုတ္။ ႏွလံုးသားထဲက ဘယ္ေလာက္ပဲခ်စ္ခ်စ္ ေကာက္ရုိးမီးလုိ ခဏခဏထထေတာက္ေနသည့္ ဒက္စ္တာကုိ စိတ္ပ်က္ေနၿပီ။

“နင္က နင္မွမဟုတ္ေတာ့တာပဲ”

အယ္မာေက်ာခုိင္းသြားေတာ့လည္း ဒက္စ္တာ ရင္ကြဲပက္လက္ျဖစ္ျပန္ၿပီ။ ဒီလုိပဲ၊ အဆင္ျခင္မဲ့စကားလံးုေတြ သူတစ္ဖက္သား ကုိ ေပါက္ေပါက္ေဖာက္သလုိ တရစပ္ေဖာက္ခြဲေအာ္ဟစ္လုိက္၊ ၿပီးရင္ သူပဲ ေတာင္းပန္းတုိးလွ်ိဳးလုိက္နဲ႔ ေတြ႔တုိင္း ကြိဳင္ပူေနတတ္ တဲ့သူ။

ေက်ာခုိင္းထြက္ခြာသြားရာကေန ဒက္စ္တာ့ဆီ အယ္မာျပန္လွည့္လာသည္။ ေတြ႕လား၊ ဒီမိန္းမ ငါ့ကို ပစ္ခြာမသြားႏုိင္ပါဘူး ဒက္စ္တာေတြးသည္။ ဒက္စ္တာကုိ တင္းတင္းက်ပ္က်ပ္ေပြ႔ဖက္ကာ အယ္မာ အေလာတႀကီးေျပာသည္။

“ နင့္ကုိ ငါ သိပ္ခ်စ္တယ္ ဒက္စ္တာ”ဒက္စ္တာေပ်ာ္သြားသည္၊ ဒါပဲေလ၊ ဒီလုိပဲျဖစ္ရမွာေပါ့၊ ဒါေပမဲ့အယ္မာ့လက္ေတြက သူ႔ကိုတြယ္ဖက္ရာကေန ရုတ္တရက္ႀကီး ျပဳတ္က်သြားသည္။

“ ဒါေပမဲ့ နင့္ပံုစံ ဒီအခ်ိဳးေတြကုိ ငါလံုး၀မႀကိဳက္ေတာ့ဘူး”

ျပတ္သားတဲ့စကားနဲ႔အတူ အယ္မာ အခုတကယ္လွည့္ထြက္သြားၿပီ။

ဘ၀က ဘာမဆုိ အတက္အက်ျမန္သည္။ မေန႔ကပဲ အယ္မာရွိသည္။ ဒီေန႔မရွိေတာ့။ tv Late-Night Show အစီအစဥ္က လည္း လူအသစ္ေခၚၿပီ။ သူ႔ကုိ မလုိခ်င္ေတာ့။ သူ႔ကုိလုိခ်င္သူမိန္းမလွေလးတစ္ေယာက္ေတာ့ ရွိသည္။ ဆယ္လ္ဗီးက ဒက္စ္တာ့ကို လက္ထပ္မည္တဲ့။ လက္ထပ္ဖိတ္စာသြားေပးေတာ့ အယ္မာက ၀မ္းသာအယ္လဲခ်ီးမြမ္းစကားဆုိသည္။ သူငယ္ခ်င္းေတြပဲ ဂုဏ္ယူေပးရ မွာ ေပါ့။ ဖိတ္စာက ေမႊးလုိက္တာလုိ႔ အယ္မာဆုိေတာ့ ဒက္စ္တာက ရွက္ျပံဳးျပံဳးရင္း `လာဗင္ဒါနံ႔´လုိ႔ ဆုိေသးသည္။

“ မဟုတ္ပါဘူး၊ ဒါ ပုိက္ဆံအနံ႔ ပါ”

အယ္မာ့စိတ္ထဲ ဆယ္လ္ဗီးက ဒက္စ္တာကုိ ေငြနဲ႔ေပါက္ယူသည္လုိ႔ စြပ္စြဲခ်င္ေနသလားပဲ။

အျမဲတမ္းေျပာခ်င္ေနက် စကားလံုးေလးကုိေတာ့ အယ္မာေျပာျဖစ္ေအာင္ေျပာလုိက္ခ်င္သည္။

“ ငါ နင့္ကို လြမ္းတယ္ ဒက္စ္”

“ ငါလည္း ဒီလုိပဲ”ဒက္စ္တာက မဆုိင္းမတြျပန္ေျပာရင္း အယ့္မာ့ နဖူးျပင္ေလးကုိ နမ္းသည္။ တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ အတိုင္းဆမဲ့ လြမ္းတတ္ေနတဲ့ၾကားက ဘယ္လုိအရာေတြက ေ၀းကြာျပဳိကြဲေအာင္ ရက္ရက္စက္စက္ ဖန္တီးခဲ့ပါလိမ့္။

ဇူလုိင္လေတြ ႀကိမ္ဖန္မ်ားစြာကုန္ျပန္ၿပီ။ ၂၀၀၃ရဲ႕ဇူလုိင္ ၁၅။ ျပင္သစ္ကုိလာမယ့္ ဒက္စ္တာ့ကုိ အယ္မာလာႀကိဳသည္။

“ နင့္ၾကည့္ရတာ စာေရးဆရာမပံုေပါက္တယ္” ။ အယ္မာက စာေရးဆရာျဖစ္ေနၿပီ။ ညဥ္းသုိးသုိးျဖစ္ေနသည့္ ဒက္စ္တာ့ကုိ ကရုဏာမ်က္၀န္းေတြန႔ဲ ၾကည့္ကာ အယ္မာေမးသည္။

“ နင့္ပံုစံကေရာ”

“ ငါလား…အင္း..လင္မယားကြဲလာတဲ့ပံုေပါ့”

လူပံုစံကသာ ညဥ္းသုိးသုိးျဖစ္ေနေပမဲ့ မ်က္လံုးေတြက အေႏွာင္အဖြဲ႔ကလြတ္လာသူလုိ လြတ္လပ္ၾကည္လင္ေနၿပီး စကားလံုး ေတြကလည္း သူ႔ပင္ကုိဟန္အတုိင္း ေပါ့ေပါ့ပါးပါး။

“ နင္ ဆယ္လ္ဗီးနဲ႔ကြဲခဲ့လုိ႔ ၀မ္းနည္းယူက်ံဳးမရျဖစ္ေနမယ္ ငါထင္ခဲ့တာ..။ ငါေတြးတာက နင္ငိုခ်လုိက္ဖို႔ မွီစရာပခံုးတစ္ဖက္ ေတာ့လုိလိမ့္မယ္ေပါ့၊ ၿပီးေတာ့…….တစ္ေယာက္ေယာက္နဲ႔အိပ္ဖုိ႔လည္း လုိမွာပဲ၊ ငါ နင္နဲ႔အတူတူ အိပ္ေပးမယ္လို႔လည္း ေတြးေနတာ၊ ငါတုိ႔ ဘြဲ႔ယူတဲ့ေန႔တုန္းကလုိ….တကယ့္ကုိ ရုိးရုိးကေလးေလ…”

ထင္သေလာက္ အေျခအေနဆုိးပံုမရ။ အယ္မာ့စိတ္ေတြေပါ့ပါးသြားသည္။

“ဒီည ဂ်ိမ္းပီရာ ရဲ႕ဂ်က္ဇ္ဂီတပြဲသြားမလုိ႔၊ လုိက္ခဲ့ေလ”’ဒီေတာ့မွ ဒက္စ္တာ လႈပ္လႈပ္ခတ္ခတ္ျဖစ္ရၿပီ။ ဂီတပြဲအျပင္ဘက္မွာ ထုိင္ေစာင့္ေနသည့္ ဂ်က္ဇ္သမားကုိျမင္ေတာ့ အယ္မာေျပာင္းလဲသြားၿပီလုိ႔ နားလည္လုိက္ရသည္။ `ငါနားမေထာင္ေတာ့ဘူး၊ တျခား ´ရုပ္ရွင္ၾကည့္ၿပီး အခန္းကုိျပန္ႏွင့္မယ္၊ မနက္အေစာ ငါထျပန္ေတာ့မယ္´ဆုိကာ ဒက္စ္တာ လွည့္ျပန္သြားသည္။

ပီယာႏုိတီးေနသည့္ ဂၽြန္ပီရာအနားမွာထုိင္နားေထာင္ရင္း အယ္မာ စိတ္ရႈပ္ေထြးလာသည္။ ခါတုိင္း ႏွစ္ျခိဳက္တပ္မက္ခဲ့တဲ့ ဂ်က္ဇ္ေတးသြားက ခုည ဆားမပါတဲ့ဟင္းလုိ ေပါ့ပ်က္ပ်က္၊ ဖြယ္တယ္တယ္နဲ႔။ု ဒါဘယ္လုိျဖစ္ရတာပါလိမ့္။ ရုတ္တရက္ ဂီတပြဲကေန အျမန္ထကာ ဒက္စ္တာ့ေနာက္ အေျပးအလႊးလုိက္သည္။ ဒက္စ္တာလမ္းခုလတ္မွာပဲ ရွိဦးမည္။ ခပ္လွမ္းလွမ္းမွာ ေလးကန္ကန္ေျခလွမ္း ေတြနဲ႔ သြားေနတဲ့ ဒက္စ္ကုိျမင္တာနဲ႔ အမီလုိက္ကာ အယ္မာလွမ္းေခၚရသည္။

“ ဒက္စ္ေရ..ကၽြန္မကုိ ခဏေစာင့္ပါ”

ဘုရားသခင္၊ ငါ့ကို ခဏေစာင့္ပါလုိ႔မေျပာဘဲ ဘယ္လုိကဘယ္လုိ ကၽြန္မလုိ႔ေျပာမိသြားပါလိမ့္။ အယ္မာအသံၾကားတာနဲ႔ ဒက္စ္ တအံ့တၾသလွည့္ၾကည့္သည္။ ႏွစ္ေယာက္သား ေျပးေပြ႔ကာ အားေကာင္းၿပီးတုိေတာင္းလွတဲ့ အနမ္းတုိေလးတစ္ခု ဖ်တ္ခနဲနမ္းမိလုိက္ ၾကသည္။ အနမ္းကုိ ရုပ္သိမ္းကာ ဒက္စ္တာမ်က္ႏွာကုိ အနီးဆံုးကပ္ၾကည့္ရင္း မ်က္ရည္လည္ရႊဲနဲ႔ အယ္မာ ေျပာသည္။

“ ဒက္စ္ ရွင္ ကၽြန္မကုိ ဦးေဆာင္ပါ၊ ဒါမွမဟုတ္ ကၽြန္မရဲ႕အေနာက္မွာ ရွိေနေပးပါ၊ ဒါမွမဟုတ္ ကၽြန္မကုိ ေခၚသြားပါ၊ ဒါမွမဟုတ္ ကၽြန္မကုိ အေသသတ္သြားပါ”။

မေမွ်ာ္လင့္ဘဲ ကံၾကမၼာက အယ္မာ့ကုိ ရက္ရက္စက္စက္သတ္ပစ္လုိက္သည္။

ေကာ္ဖီဆုိင္မွာ အလုပ္လုပ္ေနသည့္ ဒက္စ္တာ့ဆီ အယ့္မာ့ဖုန္း ၀င္လာသည္။

“ကၽြန္မ နည္းနည္းေနာက္က်မယ္၊ ဒါေပမဲ့ အခု ျပန္လာေနၿပီ လမ္းမွာ…”

တကယ္တမ္းမွာ အယ္မာ ဒက္စ္တာ့ဆီ ဘယ္ေတာ့မွ ျပန္မလာႏုိင္ေတာ့ၿပီ။ ဒက္စ္တာ့ဆီ အျမန္ေရာက္လုိေဇာနဲ႔ အလုပ္က အျပန္ စက္ဘီးကုိ အတင္းနင္းကာ လမ္းၾကားေလးထဲကျဖတ္အထြက္ ထရပ္ကားႀကီးတစ္စီးက တည့္တည့္ျဖတ္၀င္တုိက္လုိက္သည္။

သမီးေလးဂ်က္စမင္းကုိ ေခၚကာ အယ္မာနဲ႔သြားခဲ့ဖူးသည့္ ေတာင္ကုန္းေလးေပၚ ဒက္စ္တာ ေရာက္လာခဲ့သည္။

“ အေဖ ဒီေနရာကုိ အယ္မာနဲ႔ ခဏခဏ လာလား”

“ တစ္ခါတည္းပါ”

“ အယ္မာ့ကုိ လြမ္းလား”

တစ္ေန႔သာ ေပါင္းသင္းခြင့္ရလုိက္သည့္ ဇနီး။ မလြမ္းဘဲ ဘယ္ရွိပါ့။ အယ္မာမရွိတဲ့ေနာက္ သူ႔ဘ၀တစ္ခုလံုး ေဇာက္ထုိးမုိးေမွ်ာ္ ျဖစ္ေနစဥ္က ဒက္စ္တာ့ကို အေဖက သူ႔ဘ၀နဲ႔ႏိႈင္းဆကာ ေျပာခဲ့သည္။ “လြန္ခဲ့တဲ့ ၁၀နွစ္လံုးလံုး ငါဘာေတြ လုပ္ခဲ့တယ္လို႔မင္းထင္လဲ၊ မင့္အေမ မရွိေတာ့ဘဲနဲ႔ေလ…” ကင္ဆာေရာဂါနဲ႔ ဘ၀ထဲကထြက္ခြာသြားသည့္ အေမ့ကုိ ျပန္ျမင္ ကာ အေဖ့ဘ၀ကုိ စာနာတတ္ခဲ့ၿပီ။ ဒီတုန္းက အေဖေျပာခဲ့သည့္စကားေၾကာင့္ ျပိဳလဲေနသည့္ဘ၀က ခြန္အားအသစ္နဲ႔ ျပန္လည္ ႏိုးထ လာခဲ့ရသည္။

“ သား..မင္းဘ၀မွာ အယ္မာရွိေသးတယ္လို႔ သေဘာထားၿပီး ႀကိဳစားေနထုိင္ၾကည့္ပါလား”တဲ့။

“ ဟင္ အေဖ ေျပာေလ အယ္မာ့ကိုလြမ္းလား”လြင့္ပ်ံ႕ေနသည့္စိတ္အလံုးစံုျပန္ရုပ္သိမ္းကာ သမီးဂ်က္စမင္းဆီ အာရံုႏွစ္ရ သည္။

“ သူက အေဖ့ရဲ႕အေကာင္းဆံုး သူငယ္ခ်င္းပဲ”

“အခုေကာ အေကာင္းဆံုးသူငယ္ခ်င္းက ဘယ္သူလဲ”

“ သမီးေပါ့၊ ဒီသမီးလည္း ျဖစ္ႏိုင္တာပဲ”

“ သမီးကေတာ့ အေမလုိ႔ ထင္တာပဲ”

ဟုတ္တာေပါ့။ အယ္မာမရွိတဲ့ေနာက္ အမူးမူးအရူးအရူး၊ အစုတ္စုတ္အျပတ္ျပတ္ လဲက်ေနတဲ့ တစ္ေန႔ သမီးကို သူ႔ဆီလာ ပုိ႔ေပးရင္း ျမင္ေတြ႔ခဲ့တဲ့ ဆယ္လ္ဗီးက သူ႔ကို မႏုိင္မနင္းေပြ႔ခ်ီသယ္လို႔ အေဖ့အိမ္ ပုိ႔ေပးခဲ့သည္ပဲ။ ဒီျမင္ကြင္းကုိ သမီးက အေသအခ်ာျမင္ခဲ့ သူဆုိေတာ့ သမီးေျပာတာလည္း မွန္သည္လုိ႔ ဒက္စ္တာ ၀န္ခံပါသည္။

Xxxxxxxx

အယ္မာနဲ႔ ဒက္စ္တာကို ၾကည့္ကာ ဘ၀မွာ ဘာအေရးအႀကီးဆံုးလဲ ကၽြန္မ အေျဖရွာေနမိသည္။ ေလာဘ ေဒါသ ေမာဟေတြ နဲ႔ တစ္ေယာက္က တစ္ေယာက္ကုိ လံုးေထြးသတ္ပုတ္ရင္း အခ်ိန္ေတြကုန္ဆံုးပစ္လုိက္ဖုိ႔ ကၽြန္မ အင္မတန္ထိတ္လန္႔ ေၾကာက္ရြံ႔ သြားခဲ့ၿပီ။ ပူေလာင္ျပင္းျပတဲ့ ရမၼက္ဆႏၵ ပုိင္ဆုိင္မႈေတြကုိ ဖယ္ခြာခ်ၿပီး ျဖဴစင္တဲ့သူငယ္ခ်င္းလုိစိတ္ထားနဲ႔ တစ္ေယာက္က တစ္ေယာက္ကို အေကာင္းဆံုးေတြ ပ့ံပုိးလုပ္ေဆာင္ေပးရင္း အခ်ိန္ေတြ ကုန္ဆံုးေစဖုိ႔ ကၽြန္မတုိ႔ အားထုတ္တတ္ဖို႔လုိပါသည္။ တုိေတာင္း လွတဲ့ဘ၀ထဲမွာ ဒီေန႔တစ္ေန႔ကသာ အေကာင္းဆံုးေန႔ ျဖစ္တယ္ဆိုတာကုိ အျပည့္အ၀ ယံုၾကည္လက္ခံရင္းနဲ႔ေပါ့။

(ဂ်ဴနီယုိ၊ Family မဂၢဇင္း၊ ၾသဂုတ္)

One Day
Director: Lone Scherfig
Writers: David Nicholls (screenplay), David Nicholls (book)

Stars: Anne Hathaway, Jim Sturgess, Tom Mison